Naar inhoud springen

Wereldkampioenschap snooker 2008

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Het World Snooker Championship 2008 werd van 19 april tot en met 5 mei 2008 gehouden in het Crucible Theatre in Sheffield. Het lukte John Higgins niet de titel te verdedigen. Net als in 2001 en 2004 won Ronnie O'Sullivan het toernooi. Ditmaal versloeg hij in de finale Ali Carter.

De top-16 van de wereldranglijst was automatisch geplaatst voor het WK, daarbij kwamen nog eens zestien spelers uit de kwalificaties.

Jamie Cope, Liu Chuang en Liang Wenbo maakten hun debuut bij het wereldkampioenschap. Enkel Liang Wenbo slaagde erin zijn eerste partij ooit op het WK te winnen, hij versloeg Ken Doherty in de eerste ronde, waardoor de Ier voor het eerst in vijftien jaar uit de top-16 valt aan het einde van het seizoen.

Vice-wereldkampioen Mark Selby verloor al in de eerste ronde van Mark King. Ook Steve Davis, met zijn vijftig jaar de oudste speler op het wereldkampioenschap, ging er in de eerste ronde uit.

Titelverdediger John Higgins zette een overtuigende prestatie neer tegen Matthew Stevens, die pas voor het eerst in zijn carrière verloor in de openingsronde.

John Higgins Vlag van Schotland 10 - 5 Vlag van Wales Matthew Stevens
Ryan Day Vlag van Wales 10 - 6 Vlag van Ierland Michael Judge
Ding Junhui Vlag van China 10 - 9 Vlag van Hongkong Marco Fu
Stephen Hendry Vlag van Schotland 10 - 9 Vlag van Noord-Ierland Mark Allen
Ronnie O'Sullivan Vlag van Engeland 10 - 5 Vlag van China Liu Chuang
Mark Williams Vlag van Wales 10 - 3 Vlag van Engeland Mark Davis
Stephen Lee Vlag van Engeland 4 - 10 Vlag van Noord-Ierland Joe Swail
Ken Doherty Vlag van Ierland 5 - 10 Vlag van China Liang Wenbo
Shaun Murphy Vlag van Engeland 10 - 3 Vlag van Engeland Dave Harold
Ali Carter Vlag van Engeland 10 - 9 Vlag van Engeland Barry Hawkins
Mark Selby Vlag van Engeland 8 - 10 Vlag van Engeland Mark King
Peter Ebdon Vlag van Engeland 10 - 9 Vlag van Engeland Jamie Cope
Neil Robertson Vlag van Australië 10 - 4 Vlag van Engeland Nigel Bond
Stephen Maguire Vlag van Schotland 10 - 3 Vlag van Engeland Anthony Hamilton
Steve Davis Vlag van Engeland 8 - 10 Vlag van Engeland Stuart Bingham
Graeme Dott Vlag van Schotland 7 - 10 Vlag van Engeland Joe Perry

Laatste 16 & kwartfinales

[bewerken | brontekst bewerken]

Ronnie O'Sullivan, tweevoudig wereldkampioen, maakte in de laatste frame van zijn wedstrijd tegen Mark Williams een maximumbreak, waardoor hij alleen recordhouder wordt wat het aantal 147-breaks in competitie betreft. De teller van O'Sullivan staat nu op negen, dat is één meer dan Stephen Hendry.

Ali Carter lukte in de kwartfinale voor het eerst in zijn carrière een 147-break. Het is voor het eerst dat twee spelers tijdens hetzelfde WK een maximumbreak halen.

Mark Williams verdwijnt door zijn nederlaag in de tweede ronde uit de top-16 van de wereld, waardoor hij volgend seizoen in de kwalificaties zal moeten spelen.

Stephen Maguire liep in zijn wedstrijd tegen Neil Robertson uit tot 9-0, de Australiër zette nog een kleine comeback in en kwam terug tot 11-7, maar Maguire maakte het uiteindelijk toch met 13-7 af.

Halve finales

[bewerken | brontekst bewerken]

In de eerste halve finale stond het in de wedstrijd tussen Ronnie O'Sullivan en Stephen Hendry 4-4 na de eerste sessie, maar O'Sullivan won alle 8 frames in de tweede sessie om zo op een 12-4-voorsprong te komen. Het was de eerste keer dat Stephen Hendry een zogenaamde whitewash om de oren kreeg in een sessie tijdens het WK. O'Sullivan won de wedstrijd uiteindelijk tijdens de derde sessie met 17-6, waardoor een vierde sessie niet meer hoefde te worden gespeeld. De laatste maal dat Ronnie O'Sullivan en Stephen Hendry op een WK tegenover elkaar stonden was in de halve finale in 2004. O'Sullivan won destijds met 17-4.

In de andere halve finale versloeg Ali Carter na een spannend gevecht Joe Perry met 17 - 15.

Voor het eerst sinds 1991 stonden in de finale twee Engelse spelers tegenover elkaar, 17 jaar geleden versloeg John Parrott zijn landgenoot Jimmy White. Dit keer stonden met Ronnie O'Sullivan en Ali Carter bovendien voor het eerst in de snookergeschiedenis twee spelers die beide een maximumbreak wisten te maken in één toernooi ook in de finale.

O'Sullivan wist de titel op het WK al twee keer in de wacht te slepen, zowel in 2001 als in 2004 was hij de beste. Voor Carter was het pas de eerste rankingfinale in zijn carrière.

Ronnie O'Sullivan ging goed van start in de finale, hij stond in geen tijd 3-0 voor, maar Carter bracht met een break van 104 zijn achterstand terug tot 3-1. Carter wist de weinige kansen in de frames daarna niet te benutten en zag The Rocket zo uitlopen tot 6-2 na de eerste sessie.

Ook in de tweede sessie kwam de 28-jarige Carter niet in zijn spel, wat O'Sullivan de kans gaf om uit te lopen tot 11-5.

De eerste sessie op maandag leverde O'Sullivan een 16-8 voorsprong op, in de avondsessie kregen de toeschouwers dan ook bijzonder weinig snooker te zien. O'Sullivan won de eerste twee frames, meteen goed voor een 18-8 zege en zijn derde wereldtitel.

  1/8e finale
best of 25 frames
kwartfinale
best of 25 frames
halve finale
best of 33 frames
finale
best of 35 frames
                                     
   Vlag van Schotland John Higgins 9  
   Vlag van Wales Ryan Day 13  
     Vlag van Wales Ryan Day 7  
   
     Vlag van Schotland Stephen Hendry 13  
   Vlag van China Ding Junhui 7
 
   Vlag van Schotland Stephen Hendry 13  
     Vlag van Schotland Stephen Hendry 6  
     Vlag van Engeland Ronnie O'Sullivan 17  
   Vlag van Engeland Ronnie O'Sullivan 13  
 
   Vlag van Wales Mark Williams 7  
     Vlag van Engeland Ronnie O'Sullivan 13
   
     Vlag van China Liang Wenbo 7  
   Vlag van Noord-Ierland Joe Swail 12
 
   Vlag van China Liang Wenbo 13  
     Vlag van Engeland Ronnie O'Sullivan 18
     Vlag van Engeland Ali Carter 8
   Vlag van Engeland Shaun Murphy 4  
   Vlag van Engeland Ali Carter 13  
     Vlag van Engeland Ali Carter 13
   
     Vlag van Engeland Peter Ebdon 9  
   Vlag van Engeland Mark King 9
 
   Vlag van Engeland Peter Ebdon 13  
     Vlag van Engeland Ali Carter 17
     Vlag van Engeland Joe Perry 15  
   Vlag van Australië Neil Robertson 7  
   Vlag van Schotland Stephen Maguire 13  
     Vlag van Schotland Stephen Maguire 12
   
     Vlag van Engeland Joe Perry 13  
   Vlag van Engeland Stuart Bingham 9
   Vlag van Engeland Joe Perry 13