Przejdź do zawartości

Olita: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Linia 34: Linia 34:
Na mocy układu w Mielnie Olita pozostawała po stronie [[Zakon krzyżacki|krzyżackiej]], jednakże z czasem została odzyskana przez [[Wielkie Księstwo Litewskie]].
Na mocy układu w Mielnie Olita pozostawała po stronie [[Zakon krzyżacki|krzyżackiej]], jednakże z czasem została odzyskana przez [[Wielkie Księstwo Litewskie]].


W 1392 w rejonie Olity miało dojść do sporu między [[Krucjata|krzyżowcami]] z Niemiec i Anglii o prawo niesienia chorągwi [[święty Jerzy|św. Jerzego]]. W momencie gdy rycerstwo opuszczało Olitę i maszerowało w kierunku [[Lida|Lidy]] chorągiew niósł [[Rycerstwo|rycerz]] niemiecki Ruprecht Sekendorf. Z kolei angielski lord Perey, syn księcia Nordcumberlandu, również rościł sobie prawo do niesienia tej chorągwi. Na tym tle doszło między Niemcami i Anglikami do krwawej bójki, którą uśmierzyli dopiero dostojnicy zakonu krzyżackiego.
W 1392 w rejonie Olity miało dojść do sporu między [[Krucjata|krzyżowcami]] z Niemiec i Anglii o prawo niesienia chorągwi [[Jerzy (męczennik)|św. Jerzego]]. W momencie gdy rycerstwo opuszczało Olitę i maszerowało w kierunku [[Lida|Lidy]] chorągiew niósł [[Rycerstwo|rycerz]] niemiecki Ruprecht Sekendorf. Z kolei angielski lord Perey, syn księcia Nordcumberlandu, również rościł sobie prawo do niesienia tej chorągwi. Na tym tle doszło między Niemcami i Anglikami do krwawej bójki, którą uśmierzyli dopiero dostojnicy zakonu krzyżackiego.


W połowie XVI w. na dworze [[Mikołaj Radziwiłł Czarny|Mikołaja Radziwiłła Czarnego]] w Olicie przebywał polski drukarz [[Jan Malecki]].
W połowie XVI w. na dworze [[Mikołaj Radziwiłł Czarny|Mikołaja Radziwiłła Czarnego]] w Olicie przebywał polski drukarz [[Jan Malecki]].
Linia 110: Linia 110:
== Urodzeni w Olicie ==
== Urodzeni w Olicie ==
*[[Tadeusz Jankowski (historyk)|Tadeusz Jankowski]] – polski historyk
*[[Tadeusz Jankowski (historyk)|Tadeusz Jankowski]] – polski historyk
*[[Szymon Marcin Kozłowski]] – polski duchowny katolicki, [[Biskupi żytomierscy|biskup łucko-żytomierski]] (1883–1891), następnie [[Biskupi mohylewscy|arcybiskup mohylewski]], rektor [[Metropolitalna Katolicka Akademia Duchowna w Petersburgu|Akademii Duchownej w Petersburgu]], [[Biblistyka|biblista]], popularyzator teologii
*[[Szymon Marcin Kozłowski]] – polski duchowny katolicki, [[Biskupi żytomierscy|biskup łucko-żytomierski]] (1883–1891), następnie [[Biskupi mohylewscy|arcybiskup mohylewski]], rektor [[Cesarska Rzymskokatolicka Akademia Duchowna w Petersburgu|Akademii Duchownej w Petersburgu]], [[Biblistyka|biblista]], popularyzator teologii
*[[Wacław Szukiewicz]] – polski inżynier chemik
*[[Wacław Szukiewicz]] – polski inżynier chemik
*[[Zygmunt Ugiański]] – polski korporant i dziennikarz
*[[Zygmunt Ugiański]] – polski korporant i dziennikarz

Wersja z 08:19, 4 sty 2020

Olita
Alytus
ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Litwa

Okręg

olicki

Burmistrz

Nerijus Cesiulis

Powierzchnia

48 km²

Populacja (2010)
• liczba ludności
• gęstość


62 663
1392 os./km²

Nr kierunkowy

315

Kod pocztowy

LT-62504

Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, na dole znajduje się punkt z opisem „Olita”
Ziemia54°23′20″N 24°02′50″E/54,388889 24,047222
Strona internetowa

Olita (lit. Alytus wymowa) – szóste co do wielkości (70 tys. mieszkańców w 2005) miasto Litwy, położone nad Niemnem, siedziba okręgu olickiego.

Historia

Grodzisko w Olicie

Pierwsza wzmianka o Olicie z krzyżackiej kroniki Wiganda z Marburga dotyczy 1377, gdzie na wzgórzu u styku Niemna i Alytupis znajdował się zamek obronny. W dokumentach krzyżackich Olitę określano nazwą Aliten.

Na mocy układu w Mielnie Olita pozostawała po stronie krzyżackiej, jednakże z czasem została odzyskana przez Wielkie Księstwo Litewskie.

W 1392 w rejonie Olity miało dojść do sporu między krzyżowcami z Niemiec i Anglii o prawo niesienia chorągwi św. Jerzego. W momencie gdy rycerstwo opuszczało Olitę i maszerowało w kierunku Lidy chorągiew niósł rycerz niemiecki Ruprecht Sekendorf. Z kolei angielski lord Perey, syn księcia Nordcumberlandu, również rościł sobie prawo do niesienia tej chorągwi. Na tym tle doszło między Niemcami i Anglikami do krwawej bójki, którą uśmierzyli dopiero dostojnicy zakonu krzyżackiego.

W połowie XVI w. na dworze Mikołaja Radziwiłła Czarnego w Olicie przebywał polski drukarz Jan Malecki.

15 czerwca 1581 król Stefan Batory nadał Olicie prawa miejskie (lokacja na prawie magdeburskim). Olita położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie trockim województwa trockiego[1]. W czasach przedrozbiorowych w Olicie znajdowała się ekonomia królewska.

Zasadniczo Olita jest podzielona na dwie części. W przeszłości było nawet tak, że po III rozbiorze Polski zachodnia część Olity wraz z Suwalszczyzną należała do Prus, a wschodnia do Rosji. Po klęsce Napoleona Rosja zajęła obie części Olity, jednakże różnice administracyjne zlikwidowano dopiero upadku powstania styczniowego (1863). Zachodnia część od 1815 należała do Kongresówki. W 1870 pozbawiona praw miejskich. Istniała też wiejska gmina Olita. W XIX wieku w Olicie na lewym brzegu Niemna stał dwór, gorzelnia i drewniany kościółek, a na prawym brzegu murowany kościół. Pod koniec XIX w. Olitę uczyniono miastem obronnym doprowadzono tam kolej i szosę. Z tego czasu zachowały się koszary artyleryjskie, Park Garnizonowy i kościół garnizonowy.

W 1915 Olita została zajęta przez wojska niemieckie i była cała administrowana jako jedno miasto.

12 lutego 1919 w Olicie doszło do pierwszej potyczki litewskiego wojska z bolszewikami, którzy opanowali miasto[potrzebny przypis].

Na mocy rozejmu po walkach polsko-litewskich w 1919 Olita znalazła się po stronie litewskiej. Polacy z Suwalszczyzny domagali się przesunięcia polsko-litewskiej linii demarkacyjnej. W końcu października 1919 delegacja polska na rokowaniach pokojowych w Paryżu złożyła przedstawicielom Ententy memoriał, w którym domagano się wytyczenia linii demarkacyjnej od Wisztyńca do Olity. Na przeszkodzie stanęła sowiecka ofensywa na Warszawę (1920) i zajęcie Suwalszczyzny przez wojska litewskie. Od tego czasu Olita po obydwu brzegach Niemna pozostawała częścią niepodległej Litwy z wyjątkiem okupacji sowieckiej (1940–1941, 1944–1991) i niemieckiej (1941–1944).

Po wrześniu 1939 w Olicie znajdował się obóz dla polskich żołnierzy internowanych na Litwie. Podczas okupacji niemieckiej (1941–1944) w rejonie Olity hitlerowcy wymordowali 60 tys. Żydów (w Lesie Vidzgiris). Z kolei w obozie dla sowieckich jeńców wojennych (Stalag 343) dochodziło do aktów kanibalizmu, w obozie zginęło nie mniej niż 20 tys. sowieckich jeńców wojennych[2].

W 1944 w Olicie zatrzymała się eskadra lotnictwa francuskiego (Normandia-Niemen). Po wojnie w rejonie Olity działała do ok. 1952 litewska partyzantka antysowiecka (Okręg Dajnawa).

W Olicie pracował ksiądz katolicki Pranas Račiūnas (1919–1997), którego na początku 1984 komisja administracyjna rejonu Olita (Alytus) ukarała grzywną w wysokości 10 rubli za zorganizowanie na dziedzińcu kościoła uroczystości noworocznych dla dzieci.

Obecnie, według spisu litewskiego, miasto zamieszkane jest w 95% przez Litwinów.[potrzebny przypis]

Olita zimą

Przynależność państwowa

Od uzyskania praw miejskich Olita znajdowała się pod panowaniem następujących państw:

Zabytki

  • [[{{{1}}}|Kościół św. Ludwika]][[:d:{{{Q}}}#sitelinks-wikipedia|(inne języki)]] ufundowany przez Jana Zabrzezińskiego w 1520–1524
  • [[{{{1}}}|Kościół św. Aniołów Stróżów]][[:d:{{{Q}}}#sitelinks-wikipedia|(inne języki)]] (1810)
  • Budynek przy stacji kolejowej z 1899 r.
  • Synagoga z XIX w.

Wojsko w Olicie

W mieście stacjonuje Batalion Piechoty Zmotoryzowanej im. Wielkiej Księżnej Litewskiej Biruty. Wydzielał on cześć swoich sił do Litewsko-Polskiego Batalionu Sił Pokojowych, którego polski komponent stacjonował w Orzyszu.

Sport

Olita Arena

W mieście znajduje się hala sportowa Alytus Sportas Arena. Urodził się tu kulturysta Robert Burneika oraz diva WWE Živilė Raudonienė (Aksana).

Miasta partnerskie

Urodzeni w Olicie

Przypisy

  1. Национальный атлас Беларуси, Mińsk 2002, s. 266–267.
  2. Murders of Prisoners of War. Christoph Dieckmann str.11.

Linki zewnętrzne