Język sardyński
| Klasyfikacja genetyczna | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
{{{klasyfikacja}}} | |||||||
| Kody języka | |||||||
| ISO 639-1 | sc | ||||||
| ISO 639-2 | srd | ||||||
| ISO 639-3 | srd | ||||||
| IETF | sc | ||||||
| Glottolog | sard1257 | ||||||
| Ethnologue | srd | ||||||
| GOST 7.75–97 | срд 583 | ||||||
| WALS | srd | ||||||
| SIL | SRO, SRD | ||||||
| W Wikipedii | |||||||
| |||||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||||
Język sardyński (limba sarda, sardu) to język, a według niektórych uczonych[potrzebny przypis] makrojęzyk, z grupy romańskiej (podgrupa południoworomańska) języków indoeuropejskich, którym posługuje się od 1 do 1,5 mln Sardyńczyków (mieszkańców Sardynii - włoskiej wyspy na Morzu Śródziemnym).
We Włoszech uznawany jest za dialekt języka włoskiego, jednak większość językoznawców spoza tego kraju, uważa sardyński za odrębny język. Najstarsze zabytki literatury napisanej w tym języku (właściwie w jego dialektach, gdyż nie ma on jednej formy literackiej) pochodzą z XVI wieku. Język sardyński czerpał wiele zapożyczeń z łaciny, greki, języka arabskiego, hiszpańskiego, katalońskiego oraz włoskiego.
Na język sardyński składają się cztery główne dialekty, ze względu na silne zróżnicowanie uważane niekiedy za odrębne języki:
- kampidański (południowosardyński) (razem z dialektem arborskim),
- logudorski (środkowosardyński) (razem z dialektem nuorskim)
- sassarski (północnozachodniosardyński)
- gallurski (północnowschodniosardyński)
