Przejdź do zawartości

Ambasada RP w Berlinie

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Federalnej Niemiec z siedzibą w Berlinie[1]
Botschaft der Republik Polen in Berlin
Logo
Ilustracja
Dawna siedziba Polskiej Misji Wojskowej przy Lassenstraße 19–21, obecnie, od 2000 roku tymczasowa siedziba Ambasady
Państwo

 Niemcy

Data utworzenia

1919, 1949 (NRD), 1974 (RFN)

Chargé d’affaires

Jan Tombiński[2]

Zatrudnienie

32+[3]

Adres
Lassenstraße 19–21
D-14193 Berlin-Grunewald
Położenie na mapie Berlina
Mapa konturowa Berlina, po lewej znajduje się punkt z opisem „Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Federalnej Niemiec z siedzibą w Berlinie”
Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Federalnej Niemiec z siedzibą w Berlinie”
Ziemia52°29′04″N 13°16′36″E/52,484444 13,276667
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Okręg konsularny Wydziału Konsularnego Ambasady RP w Berlinie (kolor zielony)
Pierwsza siedziba ambasady PRL w Berlinie Wschodnim przy Luisenstraße 13–14 (1949–1952)
Druga siedziba ambasady PRL w Berlinie Wschodnim przy Berliner Straße 120 (1952–1964)

Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Federalnej Niemiec z siedzibą w Berlinie (niem. Botschaft der Republik Polen in Berlin[4]) – polska misja dyplomatyczna w Republice Federalnej Niemiec.

Podział organizacyjny

[edytuj | edytuj kod]
  • Wydział Polityczny (Politische Abteilung)
    • Referat ds. Dyplomacji Publicznej (Referat für Öffentlichkeitsarbeit)
    • Rzecznik Prasowy (Presseattaché)
    • Protokół (Protokoll)
  • Wydział Komunikacji i Dyplomacji Publicznej (Presse- und Öffentlichkeitsarbeit)
  • Wydział Konsularny i Polonii (Konsularabteilung und Zusammenarbeit mit der Polonia), Richard-Strauss-Straße 11, D-14193 Berlin-Grunewald
  • Wydział Ekonomiczny (Wirtschaftsabteilung), Lassenstraße 39, D-14193 Berlin
  • Wydział Administracyjny (Administration)
  • Wydział Bezpieczeństwa, Zabezpieczeń Technicznych i Łączności (Sicherheitsabteilung für Technik und Verbindungen)
  • Referat ds. Finansowych (Referat für Finanzen)
  • Referat ds. Inwestycji Budowlanych (Referat für Investitionen)
  • Attachat Obrony (Büro des Verteidigungsattaché)
  • Oficer łącznikowy Policji (Polizei-Verbindungsoffizier)
  • Oficer łącznikowy Straży Granicznej (Verbindungsoffizier Der Grenzpolizei)
  • Przedstawiciel Krajowej Administracji Skarbowej (Vertreter Der Landesfinanzverwaltung)

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1916–1918 funkcjonowało w Berlinie przedstawicielstwa Rady Regencyjnej[5].

Okres międzywojenny

[edytuj | edytuj kod]

Stosunki dyplomatyczne pomiędzy utworzoną na mocy kończącego I wojnę światową traktatu wersalskiego II Rzecząpospolitą a powstałą po rewolucji listopadowej Republiką Weimarską zostały nawiązane w 1918 roku. Polska rok później otworzyła poselstwo w Berlinie, które początkowo mieściło się w hotelu, następnie przy Lützowufer 5[6], od 1921 roku przy Kurfürstenstraße 136 w dzielnicy Schöneberg[7]. Obok, pod adresem Kurfürstenstraße 137 (na rogu Motzstraße, obecnie Else-Lasker-Schüler-Straße) położony był z kolei konsulat, mający status konsulatu generalnego. W 1934 roku podniesiono rangę poselstwa do ambasady.

Po wybuchu II wojny światowej budynek ambasady został zajęty przez Oddział Propagandy Ministerstwa Spraw Zagranicznych III Rzeszy.

W połowie 1939 roku na terenie III Rzeszy oraz Protektoratu Czech i Moraw (który w zakresie spraw zagranicznych de facto był częścią III Rzeszy) oprócz ambasady działało w sumie 18 konsulatów polskich różnej rangi. Pracowało w nich 181 urzędników Ministerstwa Spraw Zagranicznych (etatowych i kontraktowych) oraz trudna do określenia liczba pracowników fizycznych (gońców, kierowców, woźnych itp.)[8]. Była to poważna część aparatu MSZ, gdyż we wszystkich placówkach konsularnych RP pracowało wówczas 573 urzędników. Wynika stąd, że pod jurysdykcją niemiecką przebywało niemal 32% pracowników polskiej służby konsularnej. W placówkach pracowało również wielu oficerów polskiego wywiadu (Oddziału II Sztabu Głównego), zakonspirowanych jako urzędnicy kontraktowi[8].

Konsulaty polskie w Niemczech oraz Protektoracie Czech i Moraw w połowie 1939 roku
Siedziba placówki[8] Data utworzenia Adres Kierownik[8] Liczba urzędników[8] Rezydenci wywiadu zatrudnieni w konsulacie w ostatnich miesiącach pokoju[a][8]
Berlin[b] 1919 Kurfürstenstraße 137 Stanisław Kara 36 Ildefons Kędzierzykowski
Düsseldorf 1936 Goldsteanstraße 12 Witold Adam Korsak 13 Lucjan Jagodziński
Ełk (Lyck) 1922 Luisenplatz 2 (obecnie ul. 3 Maja 10)[c] Mieczysław Rogalski 2 ?
Frankfurt nad Menem (Frankfurt am Main) 1928 Schaumainkai 43 Maksymilian Gajdziński 6 Stanisław Nałęcz-Korzeniowski
Hamburg 1920 Johnsallee 13 Władysław Ryszanek 9 Bohdan Jankowski, Maciej Konar
Kłajpeda (Memel)[9] 15 lutego 1939[d] Palangos g. 5/Polangenstraße 5 (obecnie S. Šimkaus g. 2) Józef Weyers 2 ?
Królewiec (Königsberg)[e] Styczeń 1920[10] Mittel-Tragheim 24 Jerzy Warchałowski 8 Emil Schuller, Marian Lorenz
Kwidzyn (Marienwerder)[f] Luty 1920[11] Marienburgerstraße 26 (obecnie ul. Braterstwa Narodów 65)[11] Edward Czyżewski 4 Edward Czyżewski
Lipsk (Leipzig) 1923 Wachterstraße 32 Feliks Chiczewski 13 Antoni Smodlibowski, Roman Malinowski
Monachium (München) 1920 Pienzenauerstraße 15 Mieczysław Grabiński 6 Antoni Szczęsny Chojnacki, Felicjan Sypniewski
Olsztyn (Allenstein) 1920[12] Friedrich-Wilhelm-Platz 5 (obecnie pl. Konsulatu Polskiego)[g][12] Bohdan Jałowiecki 4 Bohdan Jałowiecki
Opole (Oppeln) 1920 Eichstraße 1 (obecnie ul. Konsularna 1)[13] Jan Małęczyński 13 Jan Maśliński („Józef Meissner”)
Piła (Schneidemühl) 1922 Brauerstraße 7 (obecnie ul. Browarna 7)[h] Tadeusz Drobniak 6 ?
Szczecin (Stettin) 1925 Arndtstraße 30 (obecnie ul. Monte Cassino 30)[i] Wacław Russocki 9 Kazimierz Ziembiewicz, Karol Miller
Wiedeń (Wien) 1938 Rennweg 1 Józef Zarański 15 Jan Kaszubowski, Otto Marcinek
Wrocław (Breslau) 1920 Charlottenstraße 24 (obecnie ul. Krucza 24)[j] Leon Koppens 13 Marian Długołęcki, mjr Bruno Grajek
Praga (Prag) 1922 ul. Švédska 40[k] Zygmunt Hładki 12 ?
Ostrawa (Ostrau) 1921 ul. Blahoslavova 4 Władysław Sidorowicz 10 ?
Inne polskie placówki dyplomatyczne w okresie międzywojennym
Siedziba Rodzaj Lata funkcjonowania Adres Kierownik
Essen konsulat 1920–1936 Alfredstraße 85 Witold Adam Korsak
Kolonia (Köln) konsulat 1919–1930 Dürener Straße 248 Sylwester Gruszka
Bytom (Beuthen)[l] konsulat 1922–1931 Gleiwitzerstraße 10 (obecnie ul. Gliwicka 17) Leon Malhomme
Elbląg (Elbing) agencja konsularna 1922–1923 Heiliger Leichnamstrasse 145 (obecnie ul. Robotnicza) Edward Skowroński
Budynek przy Unter den Linden 70–72, będący w latach 1964–1990 siedzibą ambasady PRL, zaś w latach 1990–2000 – ambasady RP
Budynek przy Unter den Linden 70–72 z banerem reklamowym na fasadzie frontowej; zdjęcie z 2010 roku
Miejsce po rozebranym budynku przy Unter den Linden 70–72; zdjęcie z listopada 2016 roku
Fragmenty bramy do garażu autorstwa Fritza Kühna (1969) – stylizowane liście lipowe nawiązują do nazwy ulicy Unter den Linden
Dawna siedziba ambasady PRL, przedstawicielstwa ambasady RP oraz Konsulatu Generalnego RP w Kolonii przy Lindenallee 7
Dawna rezydencja ambasadora PRL w Kolonii przy Max-Bruch-Straße 4–8 (1972–1984)
Dawna rezydencja ambasadora PRL w Kolonii przy Am Waldpark 44 (1984–2001)
Dawna siedziba Biura Radcy Handlowego Ambasady PRL w Kolonii przy An der Alteburger Mühle 6 (1976–1990)
Budynek „Töpfers Hotel”, dawna siedziba Biura Radcy Handlowego Ambasady PRL w Berlinie Wschodnim (do 1964); zdjęcie z 2010

W Niemczech po 1945 roku

[edytuj | edytuj kod]

Po II wojnie światowej część funkcji przedstawicielstwa dyplomatycznego spełniała powołana w 1945 roku Polska Misja Wojskowa przy Sojuszniczej Radzie Kontroli Niemiec z siedzibą w zabytkowym dworku przy Lassenstraße 19–21 w zachodnioberlińskiej dzielnicy Grunewald. Dworek ten został zbudowany według projektu architekta Paula Karchowa w 1913 roku dla przemysłowca chemicznego Wilhelma Spindlera[7].

W latach 1946–1950 Polska Rzeczpospolita Ludowa utrzymywała na terenie Niemiec sieć konsulatów: konsulaty generalne – w Düsseldorfie i Frankfurcie nad Menem, konsulaty – w Hamburgu, Hanowerze, Monachium i Rastatt, z którego przeniesiono konsulat do pobliskiego Baden-Baden.

Po utworzeniu polskich przedstawicielstw w Niemieckiej Republice Demokratycznej i Republice Federalnej Niemiec, Polska Misja Wojskowa reprezentowała interesy PRL w Berlinie Zachodnim.

W Niemieckiej Republice Demokratycznej

[edytuj | edytuj kod]

Władze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej uznały oficjalnie Niemiecką Republikę Demokratyczną 18 października 1949 i nawiązały z nią stosunki dyplomatyczne. Polska placówka dyplomatyczna zajęła kamienicę czynszową z 1830 roku przy Luisenstraße 13–14 w Berlinie Wschodnim. Początkowo była określana Polskim Przedstawicielstwem Dyplomatycznym. Następnie w latach 1952–1964 miała swoją siedzibę w budynku byłego Żydowskiego Domu Dziecka (Jüdisches Waisenhaus) przy Berliner Straße 120–121, w dzielnicy Pankow[14]. W latach 1943–1945 budynek był siedzibą jednego z zarządów Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (Reichssicherheitshauptamt), w latach 1945–1950 najpierw władz dzielnicy, a potem Niemieckiego Związku Sportowego (Deutscher Sportausschuss), zaś w latach 1971–1991 mieścił siedzibę Ambasady Kuby. W 1999 roku budynek kupiła żydowska fundacja Cajewitz, z zamiarem utworzenia w nim Domu Państwa Izrael. Adaptacja budynku na ten cel trwała w latach 2001–2003[14]. Biuro Radcy Handlowego w tym czasie mieściło się w budynku dawnego „Töpfers Hotel” z 1893 roku przy Karlplatz 7 (1963–1964), następnie przy Otto-Grotewohl-Straße 3a (1977; obecnie po zmianie nazwy ulicy i numeru adres to Wilhelmstraße 66).

W 1964 roku władze NRD podarowały rządowi PRL działkę o powierzchni 4,2 tysiąca m², położoną przy Unter den Linden 70–72, na której mieściła się niegdyś siedziba Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Królestwa Prus[15][16]. Na tej działce wybudowano według projektu Emila Leybolda i Christiana Seyfahrta budynek biurowy typu „Lipsk”, w którym ulokowana została Ambasada PRL[17][15]. Budynek do momentu zburzenia w 2016 roku znajdował się pod ochroną konserwatora zabytków jako przykład enerdowskiego modernizmu lat 60 XX wieku[18][16]. Za dzieło sztuki uważana była brama do garażu w budynku, wykonana przez rzemieślnika Fritza Kühna. Ocalona z rozbiórki i będąca chronionym zabytkiem brama składa się z 224 aluminiowych liści lipy, spośród których na jednym z nich umieszczono figurkę wróbla[16][18].

W 1958 roku powołano Konsulat PRL w Dreźnie, który następnie przeniesiono do Lipska, gdzie ulokowany został przy Poetenweg 41. Jego działalność miała miejsce w latach 1972–2009. Ponadto w latach 1973–1981 oraz 1984–1992 funkcjonował Konsulat PRL w Rostocku z siedzibą przy Stephanstraße 7.

Od końca lat 40 XX wieku funkcjonowała Grupa Operacyjna Karpaty oraz Mołnia MBP/MSW w Berlinie.

Rezydencja Ambasadora PRL/RP mieściła się w latach 1977–1999 na dawnym osiedlu kierownictwa NRD w dzielnicy Pankow przy Majakowskiring 47.

W Republice Federalnej Niemiec

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszą polską placówką dyplomatyczną w RFN było utworzone w 1948 roku Przedstawicielstwo ds. Handlu Zagranicznego przy Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie (Handelsvertretung bei der Polnischen Militärmission in Berlin) z siedzibą we Frankfurcie nad Menem[19]. W 1963 roku zostało ono przeniesione do Kolonii (siedzibą był budynek z 1924 roku przy Pferdmengesstraße 5), z kolei po nawiązaniu oficjalnych stosunków dyplomatycznych, przekształcono je w 1974 roku w ambasadę. Biuro Radcy Handlowego przeniesiono w 1976 roku do Kolonii, gdzie ulokowano je w budynku „Alteburger Mühle” z końca XVIII wieku przy An der Alteburger Mühle 6, natomiast siedzibę ambasady przeniesiono do zabytkowej willi, położonej w kolońskiej dzielnicy Marienburg przy Lindenallee 7[20]. Willa ta została wybudowana dla będącego właścicielem fabryki tytoniu Heinricha Neuerburga w 1925 roku według projektu architekta Emila Felixa. W latach 1962–1979 mieściła się w niej rozgłośnia radiowa Deutschlandfunk[20].

Rezydencja ambasadora mieściła się w latach 1972–1984 w Kolonii, początkowo w zabytkowym domu Konrada Adenauera z 1910 roku przy Max-Bruch-Straße 4, następnie w latach 1984–2001 ulokowana była w budynku z 1983 roku przy Am Waldpark 44. Budynek ten przez ostatnie dwa lata pełnił również funkcję rezydencji konsula generalnego RP.

Powołany został też konsulat w Hamburgu, który po zawieszeniu działalności ponownie otwarto w 1989 roku.

W zjednoczonych Niemczech

[edytuj | edytuj kod]

Po zjednoczeniu RFN z NRD w 1990 roku siedzibą Ambasady Polski po transformacji ustrojowej stał się gmach Ambasady PRL w Berlinie Wschodnim w NRD przy Unter den Linden 70–72. W Kolonii, w willi przy Lindenallee 7 ustanowiono przy tym przedstawicielstwo ambasady, zaś w 1991 roku powołano Konsulat Generalny w Monachium.

W 1999 roku status placówki w Kolonii został obniżony do Wydziału Konsularnego, następnie w 2001 roku do jej obecnej rangi – Konsulatu Generalnego. W 2012 roku Ministerstwo Spraw Zagranicznych przedstawiło pomysł przeniesienia placówki do nowej siedziby i sprzedaży starej, co spotkało się z krytyką i protestami przedstawicieli polskich emigrantów w Nadrenii Północnej-Westfalii[21]. W następnym roku ostatecznie przeniesiono siedzibę Konsulatu Generalnego w Kolonii z willi przy Lindenallee 7 do budynku Media Park, położonego w centrum miasta[22].

Sprawa budowy nowej siedziby ambasady

[edytuj | edytuj kod]

W drugiej połowie lat 90 XX wieku rząd zaczął rozważania na temat dalszych losów siedziby Ambasady Polski w Berlinie. Brane były pod uwagę dwie koncepcje: gruntowna modernizacja biurowca typu „Lipsk” albo jego rozbiórka i wybudowanie na jego miejscu nowego budynku. Po paru miesiącach wahań ostatecznie wybrano wariant drugi, z rozbiórką starej i budową nowej siedziby ambasady. Wybór ten oparty został na dwóch przesłankach – po pierwsze, dotychczasową siedzibę zbudowano w starej technologii, z użyciem szkodliwych materiałów m.in. azbestu. Po drugie, z uwagi na postępujące wtedy przeobrażenie alei Unter den Linden, polegające na budowaniu przy niej reprezentacyjnych, eleganckich budynków chciano zbudować budynek pasujący do nowego otoczenia[15].

W 1997 roku Ministerstwo Spraw Zagranicznych, którym ówcześnie kierował Dariusz Rosati podpisało list intencyjny na budowę nowej siedziby ambasady z przedsiębiorstwem Deutsche Immobilien Anlagegesellschaft (DIA), należącym do Deutsche Bank[15][23]. Projekt zakładał wybudowanie do roku 2000 za pieniądze Niemiec dwóch budynków. Pierwszy miał pełnić funkcję Ambasady Polski, zaś drugi przez 30 lat miało dzierżawić DIA, które wynajmowałoby jego powierzchnię biurową na cele komercyjne[23]. Po upływie okresu dzierżawy budynek zostałby przekazany Polsce[15]. Z uwagi na protesty wywołane publikacją tygodnika „Wprost”, w której podnoszono kwestię ryzyka umieszczenia podsłuchów w wybudowanych przez zagraniczne przedsiębiorstwo budynkach zaniechano realizacji projektu[23].

W tym samym roku, już za rządów koalicji AWS-UW rozpisano konkurs na budowę nowej siedziby ambasady. W warunkach konkursu zapisano, że budynek powinien mieć 800 m² powierzchni biurowej. Ministerstwo Spraw Zagranicznych na jego budowę miało przeznaczone 40 milionów złotych. Konkurs wygrał projekt przygotowany przez pracownię architektów Zbigniewa Badowskiego, Marka Budzyńskiego i Adama Kowalewskiego. Projekt zakładał budowę budynku nieco większego, niż wynosiły pierwotne założenia, ale został on zaaprobowany przez MSZ[15]. Niedługo później ministerstwo stwierdziło, że budynek przy Unter den Linden ma pomieścić również Instytut Kultury, z kolei na parterze mają się znaleźć pomieszczenia służące do organizowania różnych wystaw i wernisaży. Projekt został przerobiony, wskutek czego powierzchnia budynku rozrosła się do 1,4 tysiąca m². Zmiany zaakceptował Dyrektor Generalny MSZ i w 2000 roku zdecydował o realizacji inwestycji, której koszt zwiększył się z 40 milionów złotych do równowartości 42 milionów USD (w tamtym czasie dawało to w przeliczeniu ponad 168 milionów złotych). Ambasada została wtedy przeniesiona do budynku dawnej Polskiej Misji Wojskowej w Niemczech, w zachodnioberlińskiej dzielnicy Grunewald przy Lassenstraße 19–21[15].

Zgodnie z raportem pokontrolnym Najwyższej Izby Kontroli MSZ, mimo braku perspektyw na rozpoczęcie budowy zawarło aneks do umowy ze spółką realizującą prace projektowe. Na jego podstawie raty płatności na rzecz spółki przypadające na 2001 rok zwiększono o ponad 608 tysięcy złotych. Przygotowano również drugi aneks, podwyższający ogólną kwotę należności wobec spółki o prawie 8 milionów złotych. NIK stwierdziła, że pracownia architektoniczna przekazała ministerstwu projekt ambasady, za który wystawiła rachunek na 16,6 miliona złotych[15]. Według wyjaśnień jednego z urzędników MSZ, wzięła się ona stąd, że aneksy uwzględniały przeróbki zgłaszane przez inwestora, ponadto to był procent od wartości całego obiektu. Dodatkowo MSZ musiało zapłacić 2 miliony złotych niemieckiemu przedsiębiorstwu architektonicznemu. W sumie wydano 18,6 miliona złotych, co stanowiło niemal połowę tego, co początkowo przeznaczano na budowę nowej siedziby[15].

Problemy finansowe, a także zmiana norm bezpieczeństwa zagranicznych przedstawicielstw państw NATO po zamachu z 11 września 2001 roku spowodowały zaniechanie realizacji projektu. Po zmianie rządu w tym samym roku NIK skierowała sprawę do prokuratury, zarzucając byłym już urzędnikom Ministerstwa SZ niegospodarność. MSZ próbowało dokonać kolejnego przerobienia projektu, tak aby zbudować budynek o planowanej początkowo powierzchni 800 m²[15]. Gdy się okazało, że to niemożliwe, powrócono do wariantu przebudowy starego budynku. Ministerstwo wynajęło w tym celu niemieckie przedsiębiorstwo, by oceniło, czy budynek typu „Lipsk” nadaje się do modernizacji. Ekspertyza była pozytywna, więc w 2003 roku przygotowano pierwszy przetarg, który niedługo później odwołano. To samo zrobiono z przetargiem zorganizowanym dwa lata później. To było spowodowane stwierdzeniem braku opłacalności inwestycji[15].

W 2005 roku, gdy do władzy doszła koalicja rządowa PiS-Samoobrona-LPR powołano w MSZ specjalny zespół, który miał przedstawić sposoby załatwienia kwestii Ambasady RP w Berlinie. Po zmianie rządu w 2007 roku Minister Spraw Zagranicznych Radosław Sikorski zapewniał, że projekt nowej siedziby ambasady zostanie przygotowany do końca 2009 roku, zaś otwarcie ukończonego budynku nastąpi w 2012 roku[15]. Finansowanie całości inwestycji oszacowano na 80 milionów euro. Ostatecznie konkurs na projekt nowej siedziby ambasady rozstrzygnięty został jesienią 2012 roku. Wygrało go przedsiębiorstwo JEMS Architekci, które zaprojektowało pięciokondygnacyjny obiekt o 13 tysiącach m² powierzchni, posiadający podziemne parkingi, obszerne foyer i wewnętrzne dziedzińce[18].

19 sierpnia 2016 roku rozpoczęto przetarg na wyłonienie generalnego wykonawcy projektu, który wcześniej został wyczerpująco skonsultowany z władzami Berlina i uzyskał wszystkie niezbędne pozwolenia. Jesienią tego samego roku rozebrano stary budynek Ambasady Polski przy Unter den Linden. Zgodnie z przewidywaniami Ministerstwa Spraw Zagranicznych budowa miała zostać zakończona w 2019 roku. Nie dotrzymano terminu. Budowa nadal czeka na realizację. W nowym budynku ma się znajdować siedziba ambasady i konsulatu[18].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Zestawienie w tej kolumnie jest niepełne, bo przydziały rezydentów do konsulatów i ich liczba ulegały szybkim zmianom w ostatnich tygodniach pokoju (część z podanych tam nazwisk może być również fikcyjna, ponieważ oficerów Oddziału II nierzadko zatrudniano w MSZ pod nieprawdziwymi nazwiskami). Nie wszyscy wymienieni w tabeli przebywali 1 września 1939 roku w konsulatach. Kwestia ta wymaga dalszych badań.
  2. ↑ Był to Konsulat Generalny.
  3. ↑ Budynek pod tym adresem, niegdyś mieszczący konsulat współcześnie zajmuje Kuria Biskupia; w latach 1922–1932 konsulat mieścił się przy Bismarckstraße 20 (obecnie ul. Mickiewicza 20).
  4. ↑ Konsulat po raz pierwszy został utworzony w 1920 roku, a jego działalność zakończyła się 3 lata później. Funkcjonował jako delegacja przy Komisji Międzysojuszniczej w Kłajpedzie. Placówka powstała 15 lutego 1939 roku została utworzona po aneksji obszaru przez III Rzeszę.
  5. ↑ Po trzech miesiącach istnienia, w kwietniu 1920 roku Konsulat został przekształcony w Konsulat Generalny. Działał on na terenie rejencji królewieckiej i rejencji gąbińskiej oraz koordynował działalność innych konsulatów Rzeczypospolitej Polskiej w prowincji Prusy Wschodnie. Placówka do 1938 roku śledziła wszelkie przejawy życia politycznego i gospodarczego w Republice Litewskiej, z którą Polska nawiązała stosunki dyplomatyczne dopiero w 1938 roku.
  6. ↑ Od początku swego istnienia do końca 1920 roku placówka konsularna w Kwidzynie była Konsulatem Generalnym. W 1921 roku sprowadzono ją do rangi konsulatu, w 1922 roku – wicekonsulatu. W latach 1923–1939 znów konsulatu.
  7. ↑ W latach 1946–1990 nosił on nazwę pl. Nowotki, obecną nazwę plac nosi od 1990 roku. Siedzibą konsulatu była secesyjna kamienica z 1910 roku; wcześniej konsulat przez krótki czas, w 1920 roku mieścił się w budynku delegatury Warmińskiego Komitetu Plebiscytowego przy Bahnhofstraße 1 (obecnie ul. Partyzantów 1), natomiast w latach 1920–1927 miał swoją siedzibę przy Kaiserstraße 28 (obecnie ul. Kruka 28).
  8. ↑ Po II wojnie światowej w budynku mieścił się m.in. szpital polowy (1945–1947), następnie sądy – grodzki, a później rejonowy (1947–1994) oraz Muzeum Okręgowe (od 1997).
  9. ↑ Wcześniej konsulat mieścił się przy Breite-Straße 46 (obecnie ul. ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego 46), Auguststraße 15 (obecnie ul. Małopolska 15) oraz przy Friedrich-Straße 9 (obecnie ul. Jana Pawła II 9).
  10. ↑ Obecnie budynek konsulatu nie istnieje; wcześniej konsulat mieścił się: od 1920 roku przy Neue Gasse 18 (obecnie ul. Nowa), od 1921 roku przy Am Ohlauufer 2 (obecnie al. Słowackiego), od 1924 przy Freiburgerstraße 7 (obecnie ul. Świebodzka), z kolei w latach 1927–1936 przy Freiburgerstraße 29.
  11. ↑ Wcześniej konsulat mieścił się od 1922 roku przy ul. Štefánikovej 68/12, od 1927 roku przy ul. Štefánikovej 46, w latach (1932–1934) przy Na příkopě 12, zaś w latach (1936–1939) przy ul. Jungmannovej 7.
  12. ↑ Siedzibą był budynek hotelu Lomnitz przy Gleiwitzerstraße 10 (obecnie ul. Gliwicka 10).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Obwieszczenie Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 28 marca 2024 r. w sprawie wykazu jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Spraw Zagranicznych lub przez niego nadzorowanych (M.P. z 2024 r. poz. 281).
  2. ↑ Chargé d’affaires a.i., Polska w Niemczech - Portal Gov.pl, 5 sierpnia 2024 [dostęp 2024-08-08] [zarchiwizowane 2024-08-23].
  3. ↑ Liste der diplomatischen vertretungen und anderer vertretungen in der Bundesrepublik Deutschland, stand:15. Juni 2020.
  4. ↑ Strona główna. Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP. [dostęp 2017-01-17].
  5. ↑ Paweł Ceranka(inne języki), Krzysztof Szczepanik(inne języki), Urzędy konsularne Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1945: informator archiwalny, Warszawa: Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych/Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 2020, s. 61–65, ISBN 978-83-65681-93-5.
  6. ↑ Romuald Gelles: Polskie przedstawicielstwa dyplomatyczne w Berlinie (1918–2014), „Acta Universitatis Wratislaviensis. Niemcoznawstwo” 2014, nr 22, s. 23–36.
  7. ↑ a b Luisenstadt, 2005: Botschaft der Republik Polen. Grunewald, Lassenstraße 19–21. [w:] Berliner Bezirkslexikon, Charlottenburg-Wilmersdorf [on-line]. luise-berlin.de, 2009-10-07. [dostęp 2017-04-25]. (niem.).
  8. ↑ a b c d e f Wojciech Skóra: Polskie placówki konsularne w Niemczech we wrześniu 1939 roku [Polnischen Konsulaten in Deutschland im September 1939, [w:] Z morza i Pomorza. Spojrzenie na wrzesień 1939. Polityka i wojna, red. Andrzej Drzewiecki, Bartłomiej Siek, Toruń 2011, s. 432–457.]. academia.edu. [dostęp 2017-04-24]. (pol.).
  9. ↑ Krzysztof Szczepanik: Dyplomacja Polski 1918–2005, struktury organizacyjne, Wydawnictwo Askon, Warszawa 2005, s. 59.
  10. ↑ W. Wasiliew: Polacy w Królewcu (c.d. z nr 5/2008). [w:] Głos znad Pregoły (pismo kultury polskiej w Kaliningradzie) [on-line]. old.glos-znad-pregoly.eu, 2008-10. [dostęp 2021-06-24]. (pol.).
  11. ↑ a b Zeszyty Kwidzyńskie Nr 5: Historia budynku. [w:] Przedszkole Jedyneczka [on-line]. jedyneczka-kwidzyn.home.pl. [dostęp 2017-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-01)]. (pol.).
  12. ↑ a b MK: Skrawek polskiego państwa. [w:] Z serwisów [on-line]. olsztyn24.com, 2008-02-21. [dostęp 2017-04-24]. (pol.).
  13. ↑ Historia budynku przy ul. Konsularnej 1. euro-house.pl. [dostęp 2017-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-25)]. (pol.).
  14. ↑ a b Jüdisches Leben in Pankow, Ehemaliges Waisenhaus der Jüdischen Gemeinde zu Berlin in Pankow – Berliner Straße 120/121. [w:] Geschichte [on-line]. juedisches-waisenhaus-pankow.de. [dostęp 2017-04-24]. (niem.).
  15. ↑ a b c d e f g h i j k l Robert Walenciak: Widmo w Berlinie. [w:] Kraj [on-line]. tygodnikprzeglad.pl, 2015-01-12. [dostęp 2017-04-07]. (pol.).
  16. ↑ a b c Iwona-Danuta Metzner: Polska ambasada w Berlinie będzie mieć nową siedzibę. [w:] Prasa [on-line]. dw.com, 2013-11-18. [dostęp 2017-04-07]. (pol.).
  17. ↑ Polnische Botschaft. [w:] Liste, Karte, Datenbank – Denkmaldatenbank [on-line]. stadtentwicklung.berlin.de. [dostęp 2017-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-26)]. (niem.).
  18. ↑ a b c d Elżbieta Stasik: Po byłej ambasadzie Polski w Berlinie została wielka dziura. [w:] Polityka [on-line]. dw.com, 2016-10-30. [dostęp 2017-04-07]. (pol.).
  19. ↑ Michał Zgłobica: Zasady funkcjonowania Centrali Eksportu Kompletnych Obiektów Przemysłowych w latach 1954–1970, Pamięć i Sprawiedliwość, Rok 2016, Wyd. 27, IPN Warszawa, s. 425.
  20. ↑ a b Małgorzata Matzke: MSZ chce sprzedać siedzibę konsulatu w Kolonii za co najmniej 7 mln euro. [w:] Polityka [on-line]. dw.com, 2013-09-28. [dostęp 2017-04-25]. (pol.).
  21. ↑ Małgorzata Matzke: Awantura o willę – siedziba konsulatu RP w Kolonii na sprzedaż. [w:] Echa polskie [on-line]. dw.com, 2012-12-30. [dostęp 2017-04-25]. (pol.).
  22. ↑ Barbara Coellen: Konsulat RP w Kolonii ma nową siedzibę. Finał sporu. [w:] Polityka [on-line]. dw.com, 2013-12-19. [dostęp 2017-04-25]. (pol.).
  23. ↑ a b c Piotr Cywiński: Wizytówka kompromitacji. [w:] Wydarzenia [on-line]. wprost.pl, 2004-08-08. [dostęp 2017-04-21]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Edward Kołodziej: Inwentarze akt konsulatów polskich w Niemczech 1918–1939, Instytut Śląski, Opole 1983, s. 119
  • Edward Kołodziej: Inwentarz akt Ambasady Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie z lat (1919), 1920–1939: Do 1934 roku poselstwa, PWN, Warszawa 1990, s. 421, ISBN 83-01-09876-7, ISBN 978-8301098766.
  • Małgorzata Szostakowska: Konsulaty polskie w Prusach Wschodnich w latach 1920–1939, Pojezierze, Olsztyn 1990, s. 270, ISBN 83-7002-341-X.
  • Romuald Gelles: Dom z białym orłem. Konsulat RP we Wrocławiu (1920–1939), Wratislavia, Wrocław 1992, s. 198
  • Henryk Chałupczak, Edward Kołodziej (opr.): Zjazdy i konferencje konsulów polskich w Niemczech, protokoły i sprawozdania, 1920–1939, Wyd. Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 1999, s. 375, ISBN 83-227-1354-1.
  • Wojciech Skóra: Konsulat Rzeczypospolitej Polskiej w Szczecinie w latach 1925–1939: powstanie i działalność, Pomorska Akademia Pedagogiczna w Słupsku 2001, s. 295, ISBN 83-88731-15-7, 9788388731150
  • Marek Masnyk, Ryszard Kaczmarek: Konsulaty na pograniczu polsko-niemieckim i polsko-czechosłowackim w latach 1918–1939, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego Katowice 2004, s. 206, ISBN 83-226-1334-2.
  • Mirosław Golon: Moskwa, Kijów, Mińsk, Leningrad, Wilno..., Problem utworzenia i działalności polskich placówek konsularnych w ZSRR w latach 1944–1972, [w:] Mieczysław Wojciechowski (red.), Polska polityka wschodnia w XX wieku, Włocławek-Toruń 2004, s. 201–237
  • Krzysztof Szczepanik, Dyplomacja Polski 1918–2005, struktury organizacyjne, Warszawa: Wydawnictwo Askon, 2005, s. 243, ISBN 83-87545-89-9, OCLC 69357311.
  • Stosunki dyplomatyczne Polski. Informator. Tom I. Europa 1918–2006, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Archiwum/Wydawnictwo Askon, Warszawa 2007, s. 584, ISBN 978-83-7452-019-5.
  • Andrzej Gebel: Konsulat Rzeczypospolitej Polskiej w Kwidzynie w latach 1920–1939, Zeszyty Kwidzyńskie, nr 5, Towarzystwo Miłośników Ziemi Kwidzyńskiej, Kwidzyn 2001, ISBN 83-914637-3-7.\
  • Romuald Gelles: Polskie przedstawicielstwa dyplomatyczne w Berlinie (1918–2014), „Acta Universitatis Wratislaviensis. Niemcoznawstwo” 2014, nr 22, s. 23–36

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ambasada_RP_w_Berlinie&oldid=74965803”