Bell XP-52
Model samolotu Bell XP-59 zbliżony wyglądem do XP-52 | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent |
Bell Aircraft |
Typ |
myśliwiec |
Konstrukcja |
dwubelkowy z silnikiem pchającym |
Załoga |
1 |
Dane techniczne | |
Napęd |
silnik rzędowy Continental XIV-1430 |
Moc |
1250 KM |
Wymiary | |
Rozpiętość |
10,67 m |
Długość |
10,36 – 10,59 m |
Powierzchnia nośna |
21,65 m² |
Masa | |
Własna |
2939 kg[a] |
Startowa |
3714 – 3969 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
648 km/h na wysokości 5944 metrów |
Prędkość wznoszenia |
6 min 18 sek na wysokość 6096 m |
Pułap praktyczny |
12 192 m |
Zasięg |
1545 m |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
2 działka 20 mm, 6 km 12,7 mm |
Bell XP-52 (Bell Model 16) – projekt amerykańskiego samolotu myśliwskiego opracowanego przez firmę Bell Aircraft.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Geneza
[edytuj | edytuj kod]Samolot powstał na rozpisany w 1939 przez USAAC konkurs Request for Data R-40C na nowoczesny samolot myśliwski o wymaganej prędkość maksymalnej przynajmniej 683 km/h, a pożądanej przynajmniej 845 km/h. W odpowiedzi na RfD powstały takie samoloty jak Bell XP-52, Vultee XP-54 Swoose Goose, Curtiss-Wright XP-55 Ascender i Northrop XP-56 Black Bullet.
Projekt
[edytuj | edytuj kod]Jednym z projektów powstałych na RfD był zaprojektowany już wcześniej w zakładach Bella Model 16[1].
Pod koniec 1940 zamówiono prototyp Modelu 16, który otrzymał oznaczenie XP-52, ale 25 listopada 1941 zamówienie zostało anulowane na rzecz bardziej obiecującego Bell XP-59[1] oraz z powodu nie rozpoczęcia produkcji planowanego dla tego samolotu silnika[2].
Opis konstrukcji
[edytuj | edytuj kod]Bell Model 16 był jednosilnikowym samolotem myśliwskim z kadłubem dwubelkowym[1][2]. Kabina pilota i silnik w układzie pchającym znajdowały się w centralnej gondoli, która znajdowała się pomiędzy podwójną belką ogonową. Silnik napędzał dwa trzypłatowe śmigła przeciwbieżne[1][2]. Jednostką napędową samolotu miał być silnik Continental XIV-1430. W samolocie po raz pierwszy zastosowano rozwiązanie, które przyjęło się dopiero później w samolotach odrzutowych – wlot powietrza do chłodzenia silnika umieszczono w nosie samolotu[1]. Uzbrojenie miało się składać z dwóch działek 20 mm w nosie oraz z sześciu karabinów maszynowych 12,7 milimetrów (po trzy przy nasadach skrzydeł)[1].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dane i osiągi są szacowane.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Enzo Angellucci, Peter Bowers: American Fighter: The Definitive Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. Haynes Publishing Group, 1979. ISBN 0-85429-635-2.
- Walter J. Boyne: Air Warfare: An International Encyclopedia. Santa Barbara, Calif.: ABC-CLIO, 2002. ISBN 1-57607-345-9.
- Alain J. Pelletier: Bell Aircraft Since 1935. Annapolis: Naval Institute Press, 1992. ISBN 1-55750-056-8.