Języki czibczańskie

Ten artykuł od 2015-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Języki czibczańskie – rodzina językowa w Ameryce Środkowej i Południowej. Języki te wywodzą się z pogranicza Hondurasu, Nikaragui i Panamy, ale rozprzestrzeniły się na teren Kolumbii. Charakteryzują się ubogim systemem spółgłoskowym. Pokrewieństwo tej rodziny języków wykazał jako pierwszy kostarykański uczony Adolfo Constenla Umaña(inne języki).

Klasyfikacja

guetar (hüetar) – Kostaryka
bribri (talamanca) – Kostaryka i Panama
kabekar (talamanca) – Kostaryka
boruka (brunca, brunka) – Kostaryka
czanguena – Kostaryka i Panama
teribe (térraba, tiribi, teribe, norteño, quequexque, naso) – Kostaryka i Panama
mowere (move) – centralna Panama
ngabere – Kostaryka i Panama
buglere (bokota, bogotá, bofota, bobota, bukueta, buglé, nortenyo, murire, sabanero, veraguas sabanero) – Panama
doraske – Panama
kuna – Panama i Kolumbia

czibcza – wymarły język Muisków, Kolumbia
tunebo (u’wa) – Kolumbia
damana (wiwa, guamaca, guamaka, malayo, arsario, marocacero, marocasero, maracaserro, sancá, sanja, sanka, huihua) – Kolumbia
kankuamo (atanquez, atanques) – Kolumbia (wymarły)
ichka (arhuaco, aruaco, bintuk, bíntukua, bintucua, ica, ijka, ika, ike, bíntucua, bintuk, bíntukua, pebu) – Kolumbia
kagaba (kogi) – Kolumbia