Kamienica przy Rynku 8-9 w Tarnowskich Górach
Kamienica w 2024 roku | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Miejscowość | |||
Adres |
Rynek 8-9 | ||
Typ budynku | |||
Styl architektoniczny | |||
Architekt |
nieznany[1] | ||
Inwestor |
Thomas Kapsa[1] | ||
Kondygnacje |
4 | ||
Rozpoczęcie budowy |
1902[1] | ||
Ukończenie budowy |
1903[1] | ||
Kolejni właściciele |
| ||
Położenie na mapie Tarnowskich Gór | |||
Położenie na mapie powiatu tarnogórskiego | |||
Położenie na mapie województwa śląskiego | |||
Położenie na mapie Polski | |||
50°26′40,6″N 18°51′23,2″E/50,444611 18,856444 |
Kamienica przy Rynku 8-9 w Tarnowskich Górach – zabytkowa (figurująca w gminnej ewidencji zabytków[5] ), czterokondygnacyjna kamienica reprezentująca styl eklektyczny, znajdująca się na rogu Rynku i ulicy Tylnej w Tarnowskich Górach, wzniesiona w latach 1902–1903 w miejscu dwóch wcześniej istniejących budynków.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze zabudowania w północno-wschodnim narożu tarnogórskiego rynku powstały w latach 70. XVI wieku wraz z rozwojem młodego górniczego miasta i rozrastaniem się jego zabudowy[6]. Z 1765 roku pochodzi pierwszy zachowany kataster, który podaje wartość budynków znajdujących się na działkach pod obecnymi numerami 8 i 9 przy Rynku[3]. Zabudowania pod numerem 8 warte były w tym okresie 360 talarów, a zabudowania pod numerem 9 – 100 talarów[7].
Właścicielem domu przy Rynku 8 był w 1765 roku Jacob Zienbeck, zaś w latach 1789–1832 zabudowania należały do pochodzącego z okolic Złotoryi Johanna Christiana Gottlieba Geisslera, który w Tarnowskich Górach pełnił m.in. funkcje radnego rady miejskiej oraz szychmistrza i kasjera górniczego w Królewskiej Kopalni Fryderyk[2]. Był on także członkiem lokalnej loży masońskiej „Silberfels” oraz Bractwa Strzeleckiego[2]. W 1800 roku wartość należących do niego zabudowań wynosiła 800 talarów[7]. W późniejszym okresie posesja przez krótki czas należała kolejno do nadsztygara Christiana Heyma i rachmistrza Carla Lobego, by w latach 60. XIX wieku stać się własnością Augusta Markefki[2]. Na początku lat 80. XIX wieku (a prawdopodobnie już latach 70. tego wieku) właścicielem budynku pod numerem 8 był kupiec Thomas Kapsa pochodzący z Mysłowic[3].
Dom przy Rynku 9 należał w latach 1800–1832 do niejakiej pani Drescher i miał wówczas wartość 600 talarów[7], natomiast w 1834 jego właścicielem został Jacob Feig[3]. W latach 60. XIX wieku zabudowania były własnością Carla Wallitzka, zaś spis mieszkańców budynku z 1872 roku na pierwszym miejscu (co często było równoznaczne z byciem jego właścicielem) odnotowuje Ignatza Jaschkego[3]. Na planach miasta z 1889 roku budynek ten, podobnie jak zabudowania pod numerem 8, był już wymieniony jako własność Thomasa Kapsy[3]. W 1881 roku, po śmierci Paula Markefki będącego właścicielem domów znajdujących się przy Rynku 7 oraz ulicy Krakowskiej 2, a prywatnie kuzynem żony Kapsy, Marii Klausy, cała wschodnia pierzeja Rynku stała własnością Thomasa Kapsy[3].
W latach 1902–1903 w miejscu budynków pod numerami 8 i 9 na zlecenie Kapsy wzniesiono nową, okazałą kamienicę, która stała się największą przy tarnogórskim rynku[1]. Autor projektu nowej budowli nie jest znany[3]. Thomas Kapsa w latach 1900–1919 piastował funkcję miejskiego radnego, a z żoną Marią miał czwórkę dzieci: Georga, Margaretę, Lucię i Engratię[3]. Po jego śmierci w 1926 roku cały kwartał zabudowy odziedziczyły dwie ostatnie[3].
Od stycznia 1974 roku do 1 kwietnia 1978 roku na parterze kamienicy funkcjonował sklep należący do PTHM „Polmozbyt” zajmujący się sprzedażą i serwisowaniem sprzętu motoryzacyjnego[8]. Przed budynkiem była ustawiona rzeźba autorstwa Theodora Kalidego, XIX-wiecznego górnośląskiego rzeźbiarza, przedstawiająca trójkę dzieci karmiących kozła. Figura, z czasem usunięta jako „bezwartościowa plastyka użytkowa”, została przeniesiona do Pałacu Kawalera w Świerklańcu[9].
W marcu 2022 roku, krótko po inwazji Rosji na Ukrainę, w kamienicy otwarto punkt obsługi uchodźców[10][11]. W budynku funkcjonuje też sklep elektroniczny[12].
Architektura
[edytuj | edytuj kod]Kamienica jest czterokondygnacyjnym budynkiem wzniesionym w stylu eklektycznym na nieregularnym rzucie składającym się z dwóch złożonych ukośnie prostokątów[1][13]. Jej bryła jest rozczłonkowana, urozmaicona wykuszami, sterczynami[13] i szczytami[1]. Naroża budynku zdobią też pseudowieżyczki, niegdyś kryte dachami kopulastymi, które jednak nie zachowały się do czasów współczesnych[1][13].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Wojcik 2017 ↓, s. 120.
- ↑ a b c d Wojcik 2017 ↓, s. 117.
- ↑ a b c d e f g h i j Wojcik 2017 ↓, s. 119.
- ↑ Wojcik 2017 ↓, s. 117–119.
- ↑ Gminna Ewidencja Zabytków ↓.
- ↑ Szlachcic-Dudzicz 2000 ↓, s. 63.
- ↑ a b c Wojcik 2017 ↓, s. 28.
- ↑ Rosenbaum i Rosenbaum 2014 ↓, s. 65.
- ↑ Rosenbaum i Rosenbaum 2014 ↓, s. 16.
- ↑ Punkt obsługi uchodźców już czynny! [online], Tarnowskie Góry, 2 marca 2022 [dostęp 2024-08-06] (pol.).
- ↑ Punkt dla uchodźców nadal czynny [online], Tarnowskie Góry, 2 stycznia 2023 [dostęp 2024-08-06] (pol.).
- ↑ Kontakt [online], centrumelektroniki.pl [dostęp 2024-08-07] .
- ↑ a b c Krzykowska 2000 ↓, s. 338.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Gminna Ewidencja Zabytków – stan na 1 czerwca 2021. BIP – Urząd Miejski w Tarnowskich Górach, 2021-06-01. [dostęp 2024-08-06]. (pol.).
- Zofia Krzykowska: Miasto pod panowaniem pruskim i w obrębie II Rzeszy Niemieckiej (1763-1918). Zabytki sztuki i architektury. W: Historia Tarnowskich Gór. Jan Drabina (red.). Tarnowskie Góry: Muzeum w Tarnowskich Górach, 2000. ISBN 83-911508-3-6.
- Monika Rosenbaum, Sebastian Rosenbaum: Srebrne miasto na czerwonej drodze: Tarnowskie Góry w PRL na fotografiach tygodnika „Gwarek”. Tarnowskie Góry: Drukpol, 2014. ISBN 978-83-61458-10-4.
- Danuta Szlachcic-Dudzicz: Tarnowskie Góry w okresie habsburskim (1526-1763). Układ przestrzenny miasta i jego zabudowa. W: praca zbiorowa pod red. Jana Drabiny: Historia Tarnowskich Gór. Tarnowskie Góry: Muzeum w Tarnowskich Górach, 2000. ISBN 83-911508-3-6.
- Marek Wojcik: Tarnogórski rynek. Dzieje domów i mieszkańców od XVII wieku do początków XX wieku. Tarnowskie Góry: Urząd Miejski w Tarnowskich Górach, 2017. ISBN 978-83-939816-1-8.