Sojuz 18-1

Sojuz 18-1
	Dane misji
Indeks COSPAR	1975-F02
Zaangażowani	ZSRR
	Pojazd
Statek kosmiczny	Sojuz 7K-T
Masa pojazdu	6830 kg
Rakieta nośna	Sojuz
	Załoga
Załoga	Wasilij Łazariew (2); Oleg Makarow (2)
	Start
Miejsce startu	Bajkonur, Kazachstan
Początek misji	5 kwietnia 1975 (11:04:54 UTC)
	Orbita okołoziemska
Apogeum	192 km
	Lądowanie
Miejsce lądowania	góry Ałtaj
Lądowanie	5 kwietnia 1975 (11:26:21 UTC)
Czas trwania misji	21 min, 27 s
Przebyta odległość	1574 km
	Program Sojuz

Sojuz 18-1 (kod wywoławczy Урал - Ural) – radziecki pojazd kosmiczny, który nie zdołał osiągnąć orbity na skutek poważnej awarii podczas startu. W skład załogi wchodzili major sił powietrznych Wasilij Łazariew, oraz inżynier lotu, cywil, Oleg Makarow.

Załoga

Podstawowa

Wasilij Łazariew(2)
Oleg Makarow (2)

Rezerwowa

Piotr Klimuk (2)
Witalij Siewastjanow (2)

Przebieg misji

Sojuz 18 miał być drugą załogową wizytą na pokładzie stacji kosmicznej Salut 4. Dla obu kosmonautów była to druga misja – pierwszą odbyli w tym samym składzie, na pokładzie kapsuły Sojuz 12, testując nowy model statku Sojuz.

Start przebiegał prawidłowo aż do czasu T+288,6 sekund i wysokości 145 kilometrów, kiedy rozpoczęło się oddzielanie członów drugiego i trzeciego. Tylko trzy z sześciu zamków łączących człony rozpięły się prawidłowo. Silnik trzeciego członu uruchomił się pomimo tego, że pod nim znajdował się nadal człon drugi. Odrzut członu trzeciego w końcu zerwał pozostałe zamki i odrzucił drugi człon, ale nieplanowane siły działające na człon trzeci sprawiły, że rakieta zboczyła z planowanej trajektorii. Przy T+295 sekundach, odchylenie osiągnęło stan, który spowodował zadziałanie automatycznego systemu ratunkowego, odciągającego kapsułę Sojuz od rakiety i oddzielającego moduł orbitalny pojazdu. Oddzielenie kapsuły nastąpiło na wysokości 192 km.

W momencie aktywacji systemu ratunkowego, pojazd był skierowany w stronę Ziemi, co dodatkowo znacząco zwiększyło jego szybkość opadania. Zamiast przewidywanego przeciążenia 15 g, któremu poddawani mieli być astronauci w razie wykonania procedury ratunkowej, załoga Sojuza 18 poddana była przeciążeniu 21,3 g. Mimo bardzo dużych przeciążeń, spadochrony zdołały otworzyć się prawidłowo i wyhamować pojazd do normalnej prędkości lądowania, które nastąpiło po zaledwie 21 minutach lotu.

Kapsuła wylądowała w górach Ałtaju w pobliżu granicy z Chinami. Załoga przygotowała się do ewentualnego zniszczenia lądownika, ponieważ kosmonauci nie byli pewni, czy znajdują się na terytorium ZSRR, jednak wkrótce napotkany rolnik upewnił ich o tym. Lądownik usiadł na ziemi na krawędzi urwiska, na którym trzymał się dzięki spadochronom. Odmowa odpalenia lin łączących spadochron z kapsułą przez Łazariewa ocaliła statek przed upadkiem w niemal 200 metrową przepaść^[1]. Niektóre źródła twierdzą, że Sojuz 18-1 wylądował w skalistej, północno-zachodniej części Chin, półtora kilometra od granicy mongolskiej i ok. 80 km od granic ZSRR, zaś załogę ewakuował radziecki śmigłowiec. Władz chińskich nie powiadomiono. Przebieg misji utajniono, jak większość radzieckich niepowodzeń, podając tylko ogólnikowe informacje – pierwsze obszerniejsze publikacje o jej przebiegu opublikował w roku 1983 „Czerwony Sztandar”.

Szczegóły przerwania misji Zachód poznał dużo wcześniej, gdyż wiadomości te zostały ujawnione przez Rosjan w czasie przygotowań do misji Sojuz-Apollo (sprawą zainteresował się nawet Kongres Stanów Zjednoczonych). Z przekazanych informacji wynikało, że w misji tej użyty był starszy model rakiety nośnej niż ta, która miała zostać użyta w czasie wspólnej misji w lipcu. W raporcie przekazanym Amerykanom przez Rosjan przerwanie lotu w tej misji zostało nazwane „anomalią 5 kwietnia”. Do określenia tego wypadku Rosjanie używali tylko tego terminu, który stał się „oficjalnym” wyjaśnieniem na wiele lat.

Lot Sojuza 18a stanowił do 11 października 2018 jedyny wypadek awarii wynoszącej pojazd załogowy rakiety na dużej wysokości. Jako że kolejna misja ze względu na panujący w ZSRR zwyczaj numeracji i w celu zamaskowania wypadku również nosiła numer Sojuz 18, tę opisuje się zwykle jako Sojuz 18-1 lub Sojuz 18a.

Zobacz też

Przypisy

↑ Gen. Hermaszewski odpowiada na pytania po spotkaniu. [w:] Astro NEWS [on-line]. 2002-04-15. [dostęp 2016-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)].

Linki zewnętrzne

Sojuz 18-1 na stronie Spacefacts (ang.)
Mark Wade: Soyuz 18-1. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2014-07-13]. (ang.).

[1] Gen. Hermaszewski odpowiada na pytania po spotkaniu. [w:] Astro NEWS [on-line]. 2002-04-15. [dostęp 2016-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)].

[1]

Sojuz 7K-OK (1966–1971)	1 2a 3 4 5 6 7 8 9
Sojuz 7KT-OK (1971)	10 11
Sojuz 7K-T (1973–1981)	12 13 14 15 17 18a† 18 21 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40
Sojuz 7K-TM (1975–1976)	16 19 22
Sojuz-T (1976–1986)	T-2 T-3 T-4 T-5 T-6 T-7 T-8 T-9 T-10-1† T-10 T-11 T-12 T-13 T-14 T-15
Sojuz-TM (1986–2003)	TM-2 TM-3 TM-4 TM-5 TM-6 TM-7 TM-8 TM-9 TM-10 TM-11 TM-12 TM-13 TM-14 TM-15 TM-16 TM-17 TM-18 TM-19 TM-20 TM-21 TM-22 TM-23 TM-24 TM-25 TM-26 TM-27 TM-28 TM-29 TM-30 TM-31 TM-32 TM-33 TM-34
Sojuz-TMA (2003–2012)	TMA-1 TMA-2 TMA-3 TMA-4 TMA-5 TMA-6 TMA-7 TMA-8 TMA-9 TMA-10 TMA-11 TMA-12 TMA-13 TMA-14 TMA-15 TMA-16 TMA-17 TMA-18 TMA-19 TMA-20 TMA-21 TMA-22
Sojuz-TMA-M (2010–2016)	TMA-01M TMA-02M TMA-03M TMA-04M TMA-05M TMA-06M TMA-07M TMA-08M TMA-09M TMA-10M TMA-11M TMA-12M TMA-13M TMA-14M TMA-15M TMA-16M TMA-17M TMA-18M TMA-19M TMA-20M
Sojuz-MS (2016–trwa)	MS-01 MS-02 MS-03 MS-04 MS-05 MS-06 MS-07 MS-08 MS-09 MS-10† MS-11 MS-12 MS-13 MS-15 MS-16 MS-17 MS-18 MS-19 MS-20 MS-21 MS-22 MS-23 MS-24 MS-25
Loty planowane	MS-26 MS-27
Loty bezzałogowe	Kosmos 133 Kosmos 140 Kosmos 186 Kosmos 188 Kosmos 212 Kosmos 213 Kosmos 238 Sojuz 2 Kosmos 379 Kosmos 398 Kosmos 434 Kosmos 496 Kosmos 573 Kosmos 613 Kosmos 638 Kosmos 656 Kosmos 670 Kosmos 672 Kosmos 772 Sojuz 20 Kosmos 869 Kosmos 1001 Kosmos 1074 Sojuz T-1 Sojuz TM-1 Sojuz MS-14
Rakiety nośne	Sojuz (1966–1975) Sojuz-U (1973–2017) Sojuz-U2 (1985–1995) Sojuz-FG (2002–2019) Sojuz 2 (2004 – dziś)