Toporowy Staw Niżni
49°17′00″N 20°01′52″E/49,283333 20,031111
| |
| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość lustra |
1089 m n.p.m. |
| Morfometria | |
| Powierzchnia |
0,617 ha |
| Wymiary • max długość • max szerokość |
|
| Głębokość • maksymalna |
|
| Objętość |
11 700 m³ |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°17′00″N 20°01′52″E/49,283333 20,031111
| |
Toporowy Staw Niżni – tatrzańskie jezioro położone na wysokości 1089 m n.p.m., na wale morenowym w zachodniej części Doliny Suchej Wody Gąsienicowej, blisko Drogi Oswalda Balzera, poniżej Toporowego Stawu Wyżniego[1].
Toporowy Staw Niżni ma częściowo bagniste brzegi i powoli zanika. Powierzchnia stawu to 0,617 ha. Staw ma 185,5 m długości, 51,3 m szerokości, a głębokość 5,9 m. Jest najniżej położonym stawem w obrębie Tatr Polskich[1].
Nad brzegami tego jeziora występują rzadkie w Karpatach gatunki roślin: bagno zwyczajne i widlicz Isslera[2]. W 1951 r. po raz pierwszy w polskich Tatrach znaleziono tutaj rzadki gatunek rośliny – jeżogłówkę pokrewną (wcześniej roślina ta opisana była tylko na jednym zaledwie stanowisku przy słowackich Rohackich Stawach)[1]. Obydwa Toporowe Stawy charakteryzują się bujnym życiem organicznym (co związane jest z ich niską wysokością nad poziomem morza). M. Młynarski i M. Zemanek w 1996 pisali o Toporowym Stawie Niżnim: „charakteryzuje się najbujniejszym życiem organicznym tak fauny, jak i flory spośród wszystkich stawów w polskiej części Tatr”[3]. W stawie tym rozmnaża się wiele gatunków płazów: salamandra plamista, traszka zwyczajna, traszka karpacka, traszka górska, kumak górski, ropucha szara i żaba trawna[4].
Zarówno Toporowy Staw Niżni, jak i Wyżni, znajdują się na obszarze objętym ścisłą ochroną i nie prowadzi do nich żaden znakowany szlak turystyczny.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Władysław Szafer, Tatrzański Park Narodowy, Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962.
- ↑ Józef Świerad, Płazy i gady Tatr, Podhala, Doliny Dunajca oraz ich ochrona, Kraków: Wyd. Nauk. Akad. Pedag., 2003, ISBN 83-7271-219-0.