africhten

Dutch

Alternative forms

• afrechten (obsolete)
• afregten (obsolete)
• afrigten (obsolete)

Etymology

From af +‎ richten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfrɪxtə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧rich‧ten

Verb

africhten

1. (transitive) to train (animals), to tame

Conjugation

Conjugation of africhten (weak, separable)
infinitive	africhten
past singular	richtte af
past participle	afgericht
infinitive	africhten
gerund	africhten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	richt af	richtte af	africht	africhtte
2nd person sing. (jij)	richt af	richtte af	africht	africhtte
2nd person sing. (u)	richt af	richtte af	africht	africhtte
2nd person sing. (gij)	richt af	richtte af	africht	africhtte
3rd person singular	richt af	richtte af	africht	africhtte
plural	richten af	richtten af	africhten	africhtten
subjunctive sing.1	richte af	richtte af	africhte	africhtte
subjunctive plur.1	richten af	richtten af	africhten	africhtten
imperative sing.	richt af
imperative plur.1	richt af
participles	africhtend	afgericht
1) Archaic.

Derived terms

• africhter
• africhting