opsporen

Dutch

Etymology

From op +‎ sporen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌspoː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: op‧spo‧ren

Verb

opsporen

1. to trace, identify

Conjugation

Conjugation of opsporen (weak, separable)
infinitive	opsporen
past singular	spoorde op
past participle	opgespoord
infinitive	opsporen
gerund	opsporen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	spoor op	spoorde op	opspoor	opspoorde
2nd person sing. (jij)	spoort op, spoor op2	spoorde op	opspoort	opspoorde
2nd person sing. (u)	spoort op	spoorde op	opspoort	opspoorde
2nd person sing. (gij)	spoort op	spoorde op	opspoort	opspoorde
3rd person singular	spoort op	spoorde op	opspoort	opspoorde
plural	sporen op	spoorden op	opsporen	opspoorden
subjunctive sing.1	spore op	spoorde op	opspore	opspoorde
subjunctive plur.1	sporen op	spoorden op	opsporen	opspoorden
imperative sing.	spoor op
imperative plur.1	spoort op
participles	opsporend	opgespoord
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• opsporing

Anagrams

• sporen op