Ηχώ Ενός Τραγουδιού

Περιεχόμενα

Κεφάλαιο 1

Κεφάλαιο 2

Κεφάλαιο 3

Κεφάλαιο 4

Κεφάλαιο 5

Επίλογος

Κεφάλαιο 1

Όποιος δεν ήλπιζε ποτέ, δεν μπορεί να απελπιστεί.

- Τ.Μ Σο, Καίσαρας και Κλεοπάτρα, Πράξη 4

Η φλόγα της λάμπας πετρελαίου τρεμόπαιξε από τον ψυχρό, ανοιξιάτικο άνεμο που πέρασε μέσα από τη χαλαρωμένη πέργκολα. Το τζάμι κουνήθηκε ελαφρά, κάνοντας τη φλόγα να χορέψει, και προκαλώντας ένα ελαφρύ σφύριγμα, το οποίο μόλις που ακούστηκε. Ο περισσότερος κόσμος θα θεωρούσε ότι ακούστηκε αρκετά ώστε να θεωρηθεί ενοχλητικό, αλλά η μοναχική φιγούρα μέσα στη βιβλιοθήκη, μετά βίας το παρατήρησε – καθώς αναπολούσε ένα άλλο τραγούδι.

Ήταν ένα τραγούδι εξωφρενικό, σαγηνευτικό. Δεν μπορούσε να ακούσει το ρεφρέν – ωστόσο, ήξερε ότι δεν ήταν αντάξιός του. Επρόκειτο για ένα τραγούδι που τον στοίχειωνε πάνω από είκοσι χρόνια, και εξακολουθούσε να το κάνει.

Ένα μικρό χρυσόδετο βιβλίο γλίστρησε από τα δάχτυλά του και έπεσε με ένα γδούπο στο πάτωμα, βγάζοντας απότομα τον άνδρα από τον ρεμβασμό του. Έσπευσε, με απόγνωση, να το μαζέψει, σαν να ήταν πολύτιμο κόσμημα, καθώς σύρθηκε προς τα κάτω από την καρέκλα του. Από όλα τα βιβλία της τεράστιας βιβλιοθήκης του Σατώ Μαργκερίτ, εκείνο το μικρό, λεπτό, ξεθωριασμένο βιβλίο ήταν το αγαπημένο του, και το μοναδικό που είχε διαβάσει. Για έναν αναγνώστη, το υλικό του δεν ήταν μεγάλης αξίας, αλλά για εκείνον ήταν ένα μοναδικό κόσμημα και το έσφιξε στην αγκαλιά του. Ο Ραούλ έκλαψε γοερά. Ήταν τόσο απορροφημένος, που δεν άκουσε τα παιδιά του που τραγουδούσαν, σε κάποιο άλλο μέρος τους σπιτιού. Τρομάζοντας από την πόρτα που άνοιξε, το βιβλίο παραλίγο να ξαναπέσει από τα χέρια του Ραούλ, και στράφηκε απότομα προς την υπηρέτρια που είχε μπει στο δωμάτιο, φορτωμένη με έναν δίσκο.

«Χτύπησα, κύριε Κόμη, αλλά μάλλον δεν με ακούσατε. Ζωμός βοδινού – το αγαπημένο της Μαντάμ Φλερ. Είπε ότι πρέπει να επανέλθει το χρώμα στα μάγουλά σας. Ξέρετε πώς ανησυχεί...»

Η νεαρή υπηρέτρια δίστασε με το στοιχειωμένο βλέμμα και, αφήνοντας τον ασημένιο δίσκο σε ένα τραπέζι κοντά της, χαμήλωσε το βλέμμα. «Την ξέρετε, μεσιέ. Σας βλέπει σαν γιο της. Θα... σας αφήσω στην ηρεμία σας. Με συγχωρείτε που σας ενόχλησα».

Ο Ραούλ έμεινε να την κοιτάζει, με απάθεια. Ωστόσο, ήταν άνθρωπος με καλή ανατροφή και δεν μπορούσε να της θυμώσει, έτσι απάντησε: «Μερσί, Εμιλί. Η Μαντάμ δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Είμαι ενήλικας με δική μου οικογένεια... Καλή σου νύχτα».

Ο Ραούλ, ο Κόμης ντε Σανί, ιδιοκτήτης του Σατώ Μαργκερίτ, και ο πλουσιότερος άνδρας στην περιοχή, αναστέναξε και πλησίασε αργά-αργά το αχνιστό μπολ – που του είχε φέρει το ιδιαίτερα τρομαγμένο κορίτσι, και του το είχε παρέχει μία γυναίκα που