Ο Μπαντ Σούλμπεργκ ήταν από τους Οσκαρικούς σεναριογράφους του κλασικού Χόλιγουντ και ένας πολύ καλός συγγραφέας. Το "Τι κυνηγάει τον Σάμι;" είναι με Ο Μπαντ Σούλμπεργκ ήταν από τους Οσκαρικούς σεναριογράφους του κλασικού Χόλιγουντ και ένας πολύ καλός συγγραφέας. Το "Τι κυνηγάει τον Σάμι;" είναι με διαφορά το πιο γνωστό και πολυδιαβασμένο βιβλίο του, το οποίο είναι και από τα κλασικότερα και καλύτερα μυθιστορήματα που έχουν να κάνουν με τον απατηλό κόσμο του Χόλιγουντ. Ο συγγραφέας αποτυπώνει με τον πιο ρεαλιστικό και έντονο τρόπο το Χόλιγουντ της δεκαετίας του '30, δείχνοντας στους αναγνώστες την αληθινή του πλευρά, η οποία δεν είναι και τόσο όμορφη και φωτεινή. Αφηγητής της ιστορίας είναι ο Αλ Μάνχαϊμ, ένας αρθρογράφος και μετέπειτα συγγραφέας και σεναριογράφος, που μας εξιστορεί την άνοδο του Σάμι Γκλικ, ενός εβραιόπουλου, που από τα κατώτερα στρώματα της ζωής βρέθηκε στο ρετιρέ του Χόλιγουντ, όντας ένας ξεδιάντροπος αριβίστας και οπορτουνιστής, που εκμεταλλεύτηκε κάθε ευκαιρία και κάθε αφελή φουκαρά και που μπορεί να πει κανείς ότι πάτησε επί πτωμάτων για να βρεθεί εκεί που βρέθηκε. Ο Σάμι Γκλικ είναι ο ορισμός του αντιήρωα, είναι ένας τύπος που μισείς αλλά που ενδόμυχα θαυμάζεις για τους τρόπους που βρίσκει ώστε να φτάσει στην κορυφή. Αν μη τι άλλο, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πολλοί Σάμι Γκλικ εκεί έξω, όχι μόνο στον κόσμο του θεάματος, αλλά παντού. Όσον αφορά τη γραφή, είναι πολύ καλή, οξυδερκής και αρκετά κυνική, με λιτές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων, καθώς και με ιδιαίτερα φυσικούς διαλόγους. Ναι, το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ, το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον και με τον τρόπο του συναρπαστικό, αλλά εγώ είμαι από αυτούς που απολαμβάνουν τις κλασικές αμερικάνικες ιστορίες, όπως και τις ρεαλιστικές και ολίγον τι σκοτεινές ιστορίες που έχουν να κάνουν με το παλιό Χόλιγουντ, οπότε δεν ξέρω αν ταιριάζει με όλα τα αναγνωστικά γούστα. Όσον αφορά το μέλλον μου με το έργο του συγγραφέα, άμεσα θα προμηθευτώ το μοναδικό άλλο βιβλίο του που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά (το αυτοβιογραφικό "Κινούμενες εικόνες"), όντας βέβαια απογοητευμένος από το γεγονός ότι δεν έχουν μεταφραστεί άλλα μυθιστορήματά του, όπως τα κλασικά "The Disenchanted" και "The Harder They Fall" (αυτό έχει γίνει και ταινία)....more
"Σε μια γωνιά της Γης", εκδόσεις Θεωρία. Μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης
Δεύτερο βιβλίο του Γ. Σόμερσετ Μομ που διαβάζω, μετά το υπέροχο "Το βαμμένο πέπλο" π"Σε μια γωνιά της Γης", εκδόσεις Θεωρία. Μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης
Δεύτερο βιβλίο του Γ. Σόμερσετ Μομ που διαβάζω, μετά το υπέροχο "Το βαμμένο πέπλο" που διάβασα τον Ιανουάριο του 2019 (υπέροχη και η ομότιτλη ταινία!), και δηλώνω ξανά ιδιαίτερα ευχαριστημένος, τόσο από την ιστορία και τη λιτή σκιαγράφηση των χαρακτήρων, όσο κυρίως από τη γραφή, την φοβερή ατμόσφαιρα και τη γενικότερη φιλοσοφική διάθεση του συγγραφέα μέσω κάποιων διαλόγων και σκέψεων. Βέβαια, οφείλω να πω ότι το "Το βαμμένο πέπλο" μου άρεσε λιγάκι παραπάνω, μιας και ήταν ίσως πιο στοχευμένο ως προς την πλοκή του, πάντως και τούτο εδώ με κράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος, με τις λίγες εξάρσεις στην πλοκή, έστω και αν πρόκειται για ένα βραδυφλεγές κοινωνικό δράμα με λίγο πάθος (προς το τέλος), διαδραματιζόμενο σε ένα εξωτικό μέρος. Απολαμβάνω τα κλασικά μυθιστορήματα, και δη αυτά που διαδραματίζονται σε εξωτικά τοπία, και το συγκεκριμένο είναι κατά τη γνώμη μου μαεστρικά γραμμένο, από έναν εξαιρετικά οξυδερκή και ποιοτικό συγγραφέα. Πραγματικά πιστεύω ότι ένα-δυο βιβλία του Γ. Σόμερσετ Μομ να διαβάσω ακόμα και θα μπει στη λίστα με τους αγαπημένους μου συγγραφείς....more
Τρίτη επαφή με το έργο του Τζον Φάντε, μετά το καταπληκτικό μυθιστόρημα "Ρώτα τον άνεμο" που διάβασα τον Φεβρουάριο του 2013 και την πάρα πολύ ωραία νΤρίτη επαφή με το έργο του Τζον Φάντε, μετά το καταπληκτικό μυθιστόρημα "Ρώτα τον άνεμο" που διάβασα τον Φεβρουάριο του 2013 και την πάρα πολύ ωραία νουβέλα "Ο σκύλος μου ο ηλίθιος" που διάβασα πέρυσι τέτοια εποχή, και δηλώνω ξανά ιδιαίτερα ευχαριστημένος, αν και βέβαια όχι και τόσο... χορτασμένος, αφού πρόκειται για μια πολύ μικρή νουβέλα, που διαβάστηκε σε λιγότερο από μια ώρα. Πραγματικά ευχαριστήθηκα τη γραφή του Φάντε (αναμενόμενο φυσικά!), όλη την ατμόσφαιρα που κατάφερε και έφτιαξε σε τόσες λίγες σελίδες, όλες αυτές τις εικόνες που δημιούργησε, και μόνο που με έκανε να θέλω να διαβάσω κι άλλο και να στεναχωριέμαι που, αυτό ήταν, τελείωσε... ε, σίγουρα σημαίνει ότι η νουβέλα πέτυχε τον σκοπό της. Στη συλλογή μου έχω επίσης το "Μπαντίνι", που κατάφερα και εντόπισα φέτος τον Μάρτιο μετά από χρόνια και χρόνια ερευνών, ελπίζοντας πάντα ότι οι εκδόσεις Δώμα (ή οποιεσδήποτε άλλες εκδόσεις) να μεταφράσουν και άλλα βιβλία του συγγραφέα, που είναι τόσο μα τόσο ωραίος....more
Πέμπτο βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ που διαβάζω, μετά το "Το φεγγάρι κατέβηκε χαμηλά", το "Άνθρωποι και ποντίκια", το "Ο δρόμος με τις φάΒαθμολογία: 9/10
Πέμπτο βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ που διαβάζω, μετά το "Το φεγγάρι κατέβηκε χαμηλά", το "Άνθρωποι και ποντίκια", το "Ο δρόμος με τις φάμπρικες" και το "Το κόκκινο πουλάρι", και πραγματικά απορώ με τον εαυτό μου γιατί δεν έχω διαβάσει περισσότερα έργα του, για ποιο λόγο διαβάζω ένα στη χάση και τη φέξη, λες και η συλλογή μου δεν είναι γεμάτη με βιβλία του, λες και δεν μου αρέσει ο τρόπος γραφής και σκέψης του. Τι να πω, πρόκειται για έναν εξαιρετικό συγγραφέα, οξυδερκή και με δυνατή πένα, και στο συγκεκριμένο βιβλίο αναδεικνύει με ρεαλιστικό και κυνικό τρόπο έναν ολόκληρο κόσμο, μια ολόκληρη εποχή. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι από τα πιο πολιτικοποιημένα του συγγραφέα, μιας και περιγράφει με ένταση και ρεαλισμό το χρονικό της απεργίας εκατοντάδων εργατών συγκομιδής μήλων στην Καλιφόρνια, και όλο τον αγώνα τους απέναντι στους μεγαλοκτηματίες και τις επίσημες Αρχές της περιοχής. Είναι ένα βιβλίο που λέει κάποιες σκληρές αλήθειες, που δεν ωραιοποιεί καταστάσεις και που δεν παρουσιάζει τους αγώνες της εργατιάς με κάποια ρομαντική διάθεση. Η γραφή είναι πολύ καλή και οξυδερκής, με ρεαλιστικές περιγραφές και φυσικούς διαλόγους, ενώ διαβάζεται πραγματικά πολύ εύκολα. Πρέπει να διαβάζω συχνότερα Τζον Στάινμπεκ, με τη γραφή και τις ιστορίες του με ταξιδεύει σε άλλα μέρη και άλλες εποχές, και με βάζει σε διάφορες σκέψεις....more
Δεύτερη επαφή με το έργο του Γουίλιαμ Φώκνερ, μετά το πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο διήγημα "Ο αχυρώνας φλέγεται" που διάβασα τον Απρίλιο του 2018,Δεύτερη επαφή με το έργο του Γουίλιαμ Φώκνερ, μετά το πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο διήγημα "Ο αχυρώνας φλέγεται" που διάβασα τον Απρίλιο του 2018, και δηλώνω ξανά αρκετά ικανοποιημένος, αν και καταλαβαίνω ότι σαν πρωτόλειο μυθιστόρημα που είναι δεν φτάνει σε ποιότητα και δύναμη τα επόμενα μυθιστορήματα που έγραψε ο μεγάλος αυτός συγγραφέας. Όμως θα ήθελα να έχω μια όσο γίνεται πιο ομαλή πορεία στο έργο του Φόκνερ, και να μην πέσω κατευθείαν στα βαθιά. Λοιπόν, το "Η πληρωμή του στρατιώτη" είναι σίγουρα ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα, με ωραίες περιγραφές και φυσικούς διαλόγους, με αρκετά καλή σκιαγράφηση χαρακτήρων, με την πλοκή όμως να θυμίζει λίγο από σαπουνόπερα ή μελόδραμα και να μην καταφέρνει να με καθηλώσει σε όλη της διάρκεια, παρά μονάχα σε ορισμένα σημεία εδώ και κει. Δηλαδή η ιστορία αυτή καθαυτή δεν μου είπε και πολλά πράγματα, όμως οι χαρακτήρες και οι σκέψεις τους είχαν το ενδιαφέρον τους, ενώ σίγουρα μου άρεσε πολύ ο τρόπος γραφής. Επίσης μου άρεσε η ατμόσφαιρα, έστω κι αν ήταν μάλλον καταθλιπτική και μελαγχολική. (7.5/10)...more
Χρονολογικά αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Ούλριχ Αλεξάντερ Μπόσβιτς, που έγραψε μόλις σε ηλικία είκοσι δυο ετών. Το άλλο του βιβλίο πΒαθμολογία: 9/10
Χρονολογικά αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Ούλριχ Αλεξάντερ Μπόσβιτς, που έγραψε μόλις σε ηλικία είκοσι δυο ετών. Το άλλο του βιβλίο που έχει εκδοθεί, το "Ο ταξιδιώτης", το διάβασα τον Νοέμβριο του 2019, και ακόμα θυμάμαι σκηνές και εικόνες του, ακόμα θυμάμαι πόσο πολύ με είχε εντυπωσιάσει με τη λιτότητα του λόγου και τον έντονο ρεαλισμό της ιστορίας. Λοιπόν, το "Οι άνθρωποι του περιθωρίου" κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολύ μικρό σκαλοπατάκι πιο κάτω από το άλλο του βιβλίο, όμως μου φάνηκε και αυτό πολύ ενδιαφέρον, ιδιαίτερα οξυδερκές και αφόρητα ρεαλιστικό. Βρισκόμαστε στο Βερολίνο την εποχή του Μεσοπολέμου (λογικά αρχές της δεκαετίας του '30) και γινόμαστε μάρτυρες της καθημερινότητας μιας χούφτας ανθρώπων που ανήκουν στο λεγόμενο λούμπεν προλεταριάτο. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι οι χαμένοι της ζωής, άνθρωποι τσακισμένοι οικονομικά και ηθικά, που προσπαθούν να ζήσουν ή να απλώς να επιβιώσουν μέσα στη μιζέρια και το γκρίζο της οικονομικής κρίσης: Ανάπηροι πολέμου, ζητιάνοι, πόρνες, τρελοί. Η αλήθεια είναι ότι ο συγγραφέας καταφέρνει να αναδείξει αυτόν τον κόσμο, χωρίς όμως να σου μαυρίσει την ψυχή, χωρίς να σε τσακίσει ψυχολογικά. Η γραφή είναι λιτή, χωρίς φιοριτούρες και φτιασίδια, με ρεαλιστικές περιγραφές και φυσικούς διαλόγους, και αρκετά οξυδερκής και στοχευμένη για έναν τόσο νεαρό συγγραφέα. Θα έλεγα ότι το βιβλίο, έτσι όπως είναι γραμμένο, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα ντοκουμέντο για τη Γερμανία του Μεσοπολέμου, και ίσως σε έναν βαθμό να κάνει τους αναγνώστες να καταλάβουν πώς και γιατί επικράτησε ο Ναζισμός τότε. Όσον αφορά τον συγγραφέα, είναι πραγματικά κρίμα και άδικο που η ζωή του κόπηκε τόσο απότομα και τόσο τραγικά, γιατί από τη μια ουσιαστικά δεν πρόλαβε να ζήσει όσο σίγουρα θα ήθελε να ζήσει, ενώ συν τοις άλλοις, με βάση τα δυο δημοσιευμένα βιβλία του, είναι πολύ πιθανό ότι θα γινόταν μεγάλος συγγραφέας......more
Ένα παρανοϊκό και τριπαρισμένο αλλά συνάμα απολαυστικό ταξίδι στη σκοτεινή καρδιά της Αμερικής της δεκαετίας του '60, από τον συγγραφέΒαθμολογία: 9/10
Ένα παρανοϊκό και τριπαρισμένο αλλά συνάμα απολαυστικό ταξίδι στη σκοτεινή καρδιά της Αμερικής της δεκαετίας του '60, από τον συγγραφέα του "Dog Soldiers", ενός από τα κλασικότερα μυθιστορήματα για τον πόλεμο του Βιετνάμ, που δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Το "Η αίθουσα με τους καθρέφτες" είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα (το είδε να εκδίδεται πριν καν γίνει τριάντα χρονών!), φυσικά αποτελεί και την πρώτη μου επαφή με το έργο του. Λατρεύω την αμερικάνικη λογοτεχνία, λατρεύω αυτά τα μυθιστορήματα παλαιότερων δεκαετιών που σε μεταφέρουν πίσω στον χρόνο και σου δείχνουν πώς ήταν κάποτε η ζωή σε ένα συγκεκριμένο σημείο του πλανήτη, λατρεύω τις ιστορίες παρακμής και παράνοιας με πρωταγωνιστές ως επί το πλείστον κάτι χαμένα κορμιά (ή, τέλος πάντων, με τύπους και τύπισσες που είναι στα κάτω τους), και αυτό το μυθιστόρημα μπορώ να πω ότι απλά με ταρακούνησε. Προφανώς και δεν είναι για όλα τα γούστα και όλες τις ώρες, μπορώ κάλλιστα να κατανοήσω όποιον το πετάξει εκνευρισμένος στην απέναντι γωνία μετά από κάποιες δεκάδες σελίδες, προσωπικά όμως το βρήκα εξαιρετικό και καθηλωτικό, μέσα στην τρέλα και τη μαυρίλα του. Ο Ρόμπερτ Στόουν ήταν ένας από την ομάδα των Merry Pranksters του Κεν Κέσεϊ, στα νιάτα του κατανάλωσε μπόλικες παραισθησιογόνες ουσίες, το βιβλίο αυτό -που φυσικά το έγραψε στα νιάτα του- είναι γεμάτο χαμένες ψυχές, κάθε είδους μαστούρηδες, απεγνωσμένους ακτιβιστές, φανατικούς Χριστιανούς και διεφθαρμένους πολιτικούς με σκοτεινούς σκοπούς -με τον συγγραφέα να αναδεικνύει την παράνοια που επικρατούσε στην πολιτική και την κοινωνία στις Ηνωμένες Πολιτείες της δεκαετίας του '60-, οπότε όσοι επιλέξετε να το διαβάσετε πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για ένα ωμό, σκοτεινό και σε σημεία παραληρηματικό και σουρεαλιστικό μυθιστόρημα με κατάμαυρη αίσθηση του χιούμορ, μπόλικο κυνισμό και κάμποση απαισιοδοξία. Υποθέτω ότι έχει αρκετά θέματα σαν βιβλίο, αλλά δεν μπορώ να μην του βάλω πέντε αστεράκια (τεσσεράμισι για την ακρίβεια), από τη στιγμή που με καθήλωσε και με ταξίδεψε σε μια τρελή εποχή....more
Ούτε ξέρω πόσα χρόνια έψαχνα το συγκεκριμένο βιβλίο στα διάφορα παλαιοβιβλιοπωλεία, επιτέλους όμως το βρήκα πριν λίγες μέρες από ιδιώτΒαθμολογία: 9/10
Ούτε ξέρω πόσα χρόνια έψαχνα το συγκεκριμένο βιβλίο στα διάφορα παλαιοβιβλιοπωλεία, επιτέλους όμως το βρήκα πριν λίγες μέρες από ιδιώτη σε φυσιολογική τιμή για την αξία και την κατάστασή του, και αποφάσισα να το διαβάσω άμεσα, γιατί από τη μια ήθελα να διαβάσω κάτι που να διαδραματίζεται στην Αφρική του χθες και από την άλλη γιατί ήθελα να δω επιτέλους την ομότιτλη ταινία του 2006 -που βασίζεται στο βιβλίο αυτό-, χάρη στην οποία ο Φόρεστ Γουίτακερ πήρε το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. Είχα αρκετά υψηλές προσδοκίες για το βιβλίο του Φόντεν, λόγω κάποιων συγκεκριμένων εγκωμιαστικών κριτικών που διάβασα γι' αυτό πριν το πιάσω στα χέρια μου, και μπορώ να πω ότι οι προσδοκίες αυτές εκπληρώθηκαν στον απόλυτο βαθμό: Πρόκειται για ένα βιβλίο που με καθήλωσε από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, χάρη στην πολύ καλή γραφή και την αρκετά χειμαρρώδη αφήγηση, όπως επίσης χάρη στην υπέροχη ατμόσφαιρα και τα φοβερά σκηνικά. Και, βέβαια, όλα αυτά τα τρομερά που συμβαίνουν στο βιβλίο βασίζονται εν πολλοίς σε πραγματικά γεγονότα, έστω και αν ο αφηγητής της ιστορίας, ο γιατρός Νίκολας Γκάριγκαν, δεν υπήρξε ποτέ (πάντως χρησιμοποιήθηκαν κάποια γεγονότα που έζησε στ' αλήθεια ο Μπομπ Άστλες, ένας Βρετανός στρατιωτικός που ήταν κοντά στον Ίντι Αμίν Νταντά κατά τη δεκαετία του '70). Το βιβλίο συνδυάζει άριστα το ιστορικό δράμα, το πολιτικό θρίλερ και την περιπέτεια, ζωντανεύει με τον πιο γλαφυρό τρόπο την ιδιόρρυθμη προσωπικότητα ενός εξαιρετικά στυγνού Αφρικανού δικτάτορα, και όντας τόσο καλογραμμένο, ατμοσφαιρικό και σε σημεία γεμάτο νεύρο και ένταση, πιστεύω ότι θα ικανοποιήσει τους λάτρεις των πολιτικών μυθιστορημάτων που διαδραματίζονται σε πιο εξωτικά μέρη, λίγες ή πολλές δεκαετίες πίσω στον χρόνο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μου λείψει η Ουγκάντα της δεκαετίας του '70, ο μάλλον αφελής Νίκολας Γκάριγκαν, ακόμα και ο τρελάρας Ίντι Αμίν Νταντά!...more
Στη βιβλιοθήκη μου έχω τέσσερα από τα πέντε βιβλία του Ζοζέφ Κεσέλ που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά (μου λείπει μονάχα το "Το λιοντάρι", που τόσα χρΣτη βιβλιοθήκη μου έχω τέσσερα από τα πέντε βιβλία του Ζοζέφ Κεσέλ που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά (μου λείπει μονάχα το "Το λιοντάρι", που τόσα χρόνια ψάχνω χωρίς αποτέλεσμα), και αποφάσισα να γνωρίσω το έργο του με τούτο το βιβλίο, που είναι από τα πιο πολυδιαβασμένα του και που αποτελεί τη βάση για την κλασική ομότιτλη ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ, με πρωταγωνίστρια τη θεά Κατρίν Ντενέβ. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα επιτέλους να δω την ταινία, οπότε αναπόφευκτα θα έπρεπε να διαβάσω το βιβλίο πρώτα, γιατί έτσι πρέπει.
Λοιπόν, το βιβλίο μου άρεσε. Δεν ήταν απλά μια αγγαρεία που έπρεπε να φύγει από τη μέση για να δω μια τόσο κλασική ταινία, αντίθετα ήταν μια ιστορία πολύ καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα, με αρκετά προκλητικό και προχωρημένο περιεχόμενο για την εποχή που γράφτηκε. Η πλάκα είναι ότι το βιβλίο δεν είναι καθόλου πορνογραφικό, δεν περιγράφονται δηλαδή με λεπτομέρεια σεξουαλικές πράξεις ή φαντασιώσεις. Το ζουμί είναι αλλού: Ο Κεσέλ ασχολήθηκε περισσότερο με την ψυχοσύνθεση της πρωταγωνίστριας και με το δράμα που περνούσε όντας μια γυναίκα με διάφορες σεξουαλικές και σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις που όμως δεν βρίσκουν ικανοποίηση μέσα στον γάμο της, και ενώ από τη μια πάει σε οίκο ανοχής για να μετατρέψει το σώμα της σε εργαλείο ηδονής, από την άλλη αγαπάει πραγματικά τον άντρα της και τουλάχιστον στον κοινωνικό κύκλο στον οποίο ανήκει θέλει να είναι υπόδειγμα γυναίκας. Υπάρχει γενικά μια σύγκρουση μέσα της, ανάμεσα στα συναισθήματα της, το σεξουαλικό της ένστικτο και τις κοινωνικές νόρμες.
Η γραφή είναι πολύ καλή, οξυδερκής και με κρυφά νοήματα, αναμφίβολα υπάρχει μια ποιότητα και μια κλάση στις περιγραφές, τις σκέψεις και τους διαλόγους, που συνήθως συναντάει κανείς σε βιβλία παλαιότερων δεκαετιών. Τέλος, ενώ υπάρχουν κάποια πιο αργόσυρτα και λιγάκι μη ενδιαφέροντα σημεία, η πλοκή κατάφερε να με κρατήσει στην τσίτα, ενώ βρήκα την κατάληξη του όλου δράματος πραγματικά υποδειγματική. Σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα το βιβλίο, προσωπικά όμως το βρήκα πολύ ωραίο και ενδιαφέρον....more
Που λέτε, είχα όρεξη για ένα σχετικά παλιό και σχετικά κλασικό μυθιστόρημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, έκανα κλήρωση ανάμεσα σε καμιΒαθμολογία: 9/10
Που λέτε, είχα όρεξη για ένα σχετικά παλιό και σχετικά κλασικό μυθιστόρημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, έκανα κλήρωση ανάμεσα σε καμιά δεκαριά που επέλεξα γιατί μου κίνησαν περισσότερο το ενδιαφέρον και είχαν έναν φυσιολογικό αριθμό σελίδων, και έτυχε να κληρωθεί το συγκεκριμένο. Πρόκειται για ένα πραγματικά πολύ ωραίο και ιδιαίτερο μυθιστόρημα, το οποίο απόλαυσα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Αν δεν είχα διάφορα άλλα πράγματα να κάνω, θα το διάβαζα κυριολεκτικά σε μια μέρα, αντί για δυο. Χάρη στην ιστορία και το όλο σκηνικό της επαρχίας, αλλά κυρίως χάρη στη γραφή και τους χαρακτήρες, το βιβλίο με συνεπήρε και με ταξίδεψε πίσω στον χρόνο, σε μια άλλη Ελλάδα, ίσως όχι και τόσο διαφορετική από τη σημερινή, αν κάτσει κανείς και το καλοσκεφτεί. Η γραφή είναι φαινομενικά απλή και οπωσδήποτε ευκολοδιάβαστη, αλλά είναι συνάμα υπαινικτική και εξαιρετικά διεισδυτική, μέσα από διάφορες περιγραφές και διαλόγους ο συγγραφέας λέει κάποιες αλήθειες, πολλές φορές οδυνηρές. Είναι ένα γλυκόπικρο μυθιστόρημα με κάπως μελαγχολική ατμόσφαιρα, προσφέρει λίγο γέλιο, αλλά ταυτόχρονα σε βάζει σε διάφορες σκέψεις, τόσο για τη ζωή σου όσο και για τους ανθρώπους γύρω σου. Θα του βάλω πέντε αστεράκια (κανονικά τεσσεράμισι), γιατί μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις χωρίς να το περιμένω και τόσο πολύ, έστω και αν ίσως έτσι αδικώ άλλα βιβλία....more
Λοιπόν, αυτό το υπέροχο βιβλίο παίζει να το έχω αγορασμένο από τότε που πήγαινα στο Δημοτικό, μάλιστα μια ή δυο φορές θυμάμαι ότι το είχα πάρει μαζί μΛοιπόν, αυτό το υπέροχο βιβλίο παίζει να το έχω αγορασμένο από τότε που πήγαινα στο Δημοτικό, μάλιστα μια ή δυο φορές θυμάμαι ότι το είχα πάρει μαζί μου στις καλοκαιρινές διακοπές τότε που ήμουν πιτσιρίκος, αλλά ποτέ δεν το προχώρησα ιδιαίτερα, μιας και το μυαλό μου ήταν στο παιχνίδι και τις αταξίες, και όχι τόσο στο διάβασμα (τα κόμικς, πάντως, τα ξεκοκάλιζα). Τυχαία τώρα, μετά από τόσα χρόνια, το πέτυχα μπροστά μου, και αποφάσισα να το διαβάσω. Και πραγματικά το απόλαυσα! Αλλά σκέφτομαι πώς μπορεί να νιώθουν οι σημερινοί γονείς για το συγκεκριμένο βιβλίο, στο οποίο γίνεται της μουρλής, από τη στιγμή που στην ουσία έχουμε δυο αντίπαλες ομάδες παιδιών από γειτονικά χωριά, που παίζουν πόλεμο: Και ξυλίκι πέφτει, και πετροβόλημα, και το βρισίδι πάει σύννεφο (ωραίο και... ευφάνταστο βρισίδι όμως), χώρια το... μπούλινγκ! Μιλάμε για ένα βιβλίο εντελώς άλλης εποχής (πάνω από εκατόν πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά), με έντονη νοσταλγική διάθεση για τα παιδικά χρόνια κατά τα οποία ο πετροπόλεμος, τα παιχνίδια στη λασπουριά, τα τραυματισμένα γόνατα κλπ ήταν το παν για τα περισσότερα αγόρια, ενώ μπορεί να πει κανείς ότι ο συγγραφέας, μέσω των κωμικοτραγικών περιστατικών, καυτηριάζει και την υποκρισία των μεγάλων και αναδεικνύει την αφέλεια αλλά και τη σκληρότητα των παιδιών, που στο βιβλίο είναι πραγματικά αγρίμια. Όπως έγραψα, το βιβλίο το απόλαυσα, το καταχάρηκα. Είναι άκρως διασκεδαστικό και ψυχαγωγικό, και με έκανε να ξεχαστώ. Και βρήκα τη μετάφραση/μεταγραφή του Φώντα Κονδύλη πραγματικά υπέροχη και ολοζώντανη. Ουσιαστικά για λεπτομέρειες δεν τσιμπάει και πέμπτο αστεράκι....more
Τούτο το βιβλίο, που αποτελεί και την πρώτη μου επαφή με το έργο του Ζιλιέν Γκριν, μου δημιούργησε κάποια αντιφατικά συναισθήματα, όσον αφορά τη γραφήΤούτο το βιβλίο, που αποτελεί και την πρώτη μου επαφή με το έργο του Ζιλιέν Γκριν, μου δημιούργησε κάποια αντιφατικά συναισθήματα, όσον αφορά τη γραφή και την όλη πλοκή. Από τη μια υπήρχαν κομμάτια που με κούρασαν με την πολυλογία και τη μάλλον υπερβολική ενδοσκόπηση των χαρακτήρων και του δράματος που περνούσε ο καθένας, από την άλλη όμως μπορώ να πω ότι μου άρεσε η γραφή, μου άρεσε τελικά η όλη σκιαγράφηση των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων, ενώ επίσης βρήκα την ατμόσφαιρα εξαιρετική, έτσι σκοτεινή και κλειστοφοβική όπως ήταν. Το βιβλίο αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι για όλα τα γούστα, ούτε για όλες τις ώρες, χρειάζεται τον χρόνο του, πρέπει να έχεις υπομονή, να μην βιάζεσαι να το τελειώσεις, του αξίζει μια σχετικά αργή ανάγνωση έτσι ώστε να γίνουν πλήρως αντιληπτά όλα τα συναισθήματα και τα κίνητρα των χαρακτήρων. Προσωπικά το απόλαυσα σε πολύ μεγάλο βαθμό, αλλά μπορώ να καταλάβω όσους δυσανασχετήσουν κατά την ανάγνωσή του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπάρξει συνέχεια με το έργο του Ζιλιέν Γκριν....more
Πω, ρε φίλε, τι μαρτύριο ήταν αυτό! Τον Οκτώβριο του 2019 ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο της Ντιράς, διαβάζοντας το "Δέκα και μισή, ΚαλοκαίριΠω, ρε φίλε, τι μαρτύριο ήταν αυτό! Τον Οκτώβριο του 2019 ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο της Ντιράς, διαβάζοντας το "Δέκα και μισή, Καλοκαίρι βράδυ", ένα βιβλίο με γραφή και πλοκή παντελώς εκτός του γούστου μου, ελπίζοντας όμως ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά με το πλέον πολυδιαβασμένο και πολυσυζητημένο έργο της (το οποίο ήταν ήδη αγορασμένο). Ε, λοιπόν, αυτό πραγματικά με ισοπέδωσε. Δεν ξέρω τι να γράψω, αλήθεια σας λέω. Σε ελάχιστες, εξαιρετικά ελάχιστες στιγμές κάτι μου είπε σαν ιστορία, σαν γραφή, όμως συνολικά με εξουθένωσε και με εκνεύρισε, από ένα σημείο και μετά ένιωσα ότι ήταν μια αγγαρεία που απλώς έπρεπε να φύγει από τη μέση, γιατί τέτοιος είμαι: Δεν συνηθίζω να παρατάω βιβλία. Πολύ απλά, ούτε η γραφή, ούτε ο τρόπος σκέψης της Ντιράς είναι για τα γούστα μου. Προχωράμε....more
Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Βασίλη Αλεξάκη, αποφάσισα να αγοράσω και να διαβάσω επιτέλους ένα βιβλίο του, αν και βέβαια ήταν κάτι που είχα σκοπόΜε αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Βασίλη Αλεξάκη, αποφάσισα να αγοράσω και να διαβάσω επιτέλους ένα βιβλίο του, αν και βέβαια ήταν κάτι που είχα σκοπό να το κάνω εδώ και αρκετό καιρό. Αποφάσισα, λοιπόν, να διαβάσω τούτο το βιβλίο, που είναι από τα πιο πολυδιαβασμένα έργα του και πιθανότατα χαρακτηριστικό δείγμα της γραφής και του τρόπου σκέψης του. Η αλήθεια είναι ότι οι ιστορίες αγάπης δεν είναι του γούστου μου (μελό ή μη), όμως το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε. Δεν ξέρω, κάτι στη γραφή και την όλη κατάθεση ψυχής της πρωταγωνίστριας για τον ανεκπλήρωτο έρωτά της με άγγιξε, με έκανε να το διαβάσω σχεδόν με μια ανάσα, σαν να ήταν θρίλερ. Η γραφή του Αλεξάκη στο βιβλίο αυτό είναι κάπως αφαιρετική και λιτή (και απίστευτα ευκολοδιάβαστη), αλλά ουσιαστική και ακριβής, καταφέρνει να περάσει εικόνες και συναισθήματα χωρίς φιοριτούρες και πολυλογίες, κάτι που εντέλει δεν είναι καθόλου εύκολο και νομίζω ότι γενικά δείχνει την ποιότητα ενός συγγραφέα. Χάρηκα πολύ που διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο, δέθηκα αρκετά με την αφηγήτρια, μου άρεσε πολύ η όλη (μελαγχολική) ατμόσφαιρα, σίγουρα πέρασα καλά. Και εννοείται ότι στο μέλλον θα διαβάσω και άλλα βιβλία του συγγραφέα....more
Τρίτο βιβλίο του Μέμπο Τζαρντινέλι που διαβάζω, μετά τα "Φλογισμένη σελήνη" και "Ο δέκατος κύκλος της κόλασης" που διάβασα αμφότερα τον Φεβρουάριο τουΤρίτο βιβλίο του Μέμπο Τζαρντινέλι που διαβάζω, μετά τα "Φλογισμένη σελήνη" και "Ο δέκατος κύκλος της κόλασης" που διάβασα αμφότερα τον Φεβρουάριο του 2012, και δηλώνω ξανά ιδιαίτερα ικανοποιημένος. Όπως είναι φυσικό, δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνα τα δυο βιβλία, αλλά από τα εγκωμιαστικά σχόλια που έχω γράψει και από τα τέσσερα αστεράκια που τους έχω βάλει, σίγουρα η ανάγνωσή τους ήταν θα μια θετική εμπειρία.
Το "Ο επαναστάτης με το ποδήλατο" είναι σαφώς μεγαλύτερο σε έκταση μυθιστόρημα, με περισσότερο ψαχνό, ίσως και πιο μεγαλεπήβολο, μιας και κεντρικό πρόσωπο είναι ο Μπαρτόλο, ένας αμετανόητος επαναστάτης, που παρά τις αποτυχίες και τις συνεχείς προδοσίες που έζησε τα χρόνια της επανάστασής του, συνεχίζει να ελπίζει, συνεχίζει να περιμένει. Ο Μπαρτόλο ήταν, φυσικά, πραγματικό πρόσωπο, και όλα αυτά που διαβάζουμε στο βιβλίο λίγο έως πολύ έγιναν στην πραγματικότητα. Αν μη τι άλλο οι επαναστάσεις, τα πραξικοπήματα και οι δικτατορίες έδιναν και έπαιρναν στη Λατινική Αμερική κατά τον 20ο αιώνα, και η Παραγουάη σαφώς δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Χαρά στο κουράγιο των ανθρώπων που πολέμησαν απέναντι σε αυταρχικά καθεστώτα, που παρά τις κακουχίες, τις προδοσίες, τις ατυχίες και τις ελλείψεις, δεν το έβαζαν ποτέ κάτω.
Η γραφή είναι πραγματικά πάρα πολύ ωραία, ζωντανή και γλαφυρή, με χειμαρρώδη αφήγηση, που βοηθάει πολύ στη γρήγορη και γενικά ξεκούραστη ανάγνωση του βιβλίου. Επίσης χάρη στο βιβλίο έμαθα ορισμένα σημαντικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας της Παραγουάης, και μπήκα στο τριπάκι να ψάξω περισσότερα ιστορικά γεγονότα ακόμα και από διπλανές χώρες. Ξέρετε πώς πάει αυτό, όταν αρχίζεις το ψάξιμο....more
Έβδομο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω, εννοείται πως για άλλη μια φορά έμεινα ιδιαίτερα ικανοποιημένος, αν όχι τόσο πολύ από την πλοκή ή του χαρακτήΈβδομο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω, εννοείται πως για άλλη μια φορά έμεινα ιδιαίτερα ικανοποιημένος, αν όχι τόσο πολύ από την πλοκή ή του χαρακτήρες, όσο από την πραγματικά εξαίσια και οξυδερκή γραφή. Και εδώ ο Κόνραντ ασχολείται με τον κόσμο των ναυτικών, το εμπόριο και την αποικιοκρατία (έστω και αν το νησί είναι της φαντασίας του, σίγουρα βασίζεται σε κάποιο πραγματικό νησί των Τροπικών), με το μενού να περιέχει οικογενειακές έχθρες, εκβιασμούς, παράνομες συναλλαγές και ένα μάλλον ανολοκλήρωτο ερωτικό πάθος. Εντάξει, μιλάμε για νουβέλα, τα πράγματα εξελίσσονται γρήγορα, δεν υπάρχει και πολύς χώρος για πλήρη ανάπτυξη της πλοκής και των χαρακτήρων, όμως αν μη τι άλλο υπάρχει ποιότητα, υπάρχει βάθος σε εικόνες και συναισθήματα. Και η γραφή είναι εξαιρετική, σίγουρα ξεχωριστή. ...more
Στη συλλογή μου έχω εδώ και χρόνια δυο βιβλία του Τζέιμς Μπόλντουιν ("Το δωμάτιο του Τζοβάνι" και "Μια άλλη χώρα"), όμως η πρώτη μου εΒαθμολογία: 9/10
Στη συλλογή μου έχω εδώ και χρόνια δυο βιβλία του Τζέιμς Μπόλντουιν ("Το δωμάτιο του Τζοβάνι" και "Μια άλλη χώρα"), όμως η πρώτη μου επαφή με το έργο του συγγραφέα έμελλε να είναι τούτο το βιβλίο, που κυκλοφόρησε εξαιρετικά πρόσφατα, από τις εκδόσεις Πόλις. Δεν ξέρω κατά πόσο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της γραφής και του τρόπου σκέψης του συγγραφέα, πάντως δηλώνω εξαιρετικά ικανοποιημένος.
Εντάξει, από θεματολογία είναι κάπως βαρύ και ασήκωτο, δεν υπάρχει πολύς χώρος για χαρά και ξεγνοιασιά, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας περνάνε δύσκολες στιγμές, αλλά προσπαθούν να παλέψουν ένα σύστημα, έναν κόσμο που τους καταπιέζει με ποικίλους τρόπους. Σε σημεία ίσως τείνει και λίγο προς το μελόδραμα, όμως, διάολε, η γραφή πραγματικά με εντυπωσίασε, μπορώ να πω ότι με αναστάτωσε κιόλας. Η πένα του Μπόλντουιν είναι πολύ δυνατή, χαρακτηριστική, αιχμηρή, άλλοτε ωμή και άλλοτε πιο ποιητική, καταφέρνει να δημιουργήσει πολλές εικόνες και πολλά συναισθήματα, σίγουρα κατάφερε να με κάνει ένα με τους χαρακτήρες και το δράμα τους.
Η πλοκή είναι απλή και συγκεκριμένη (αν και οφείλω να πω ότι με άγχωσε για το πώς ακριβώς θα καταλήξει), όμως τέτοιου είδους βιβλία φημίζονται για τη δύναμη των εικόνων και των συναισθημάτων, για την ποιότητα της γραφής και της σκέψης των συγγραφέων τους. Αν μη τι άλλο ο Μπόλντουιν είναι μεγάλος συγγραφέας και σίγουρα είχε πολλά να πει για τον κόσμο γύρω του. Κάτι μου λέει ότι τα υπόλοιπα έργα του είναι ακόμα πιο δυνατά και συγκλονιστικά....more
Πόσα χρόνια το πετύχαινα συνεχώς μπροστά μου στο Goodreads ή σε διάφορα άρθρα στο ίντερνετ, και αναρωτιόμουν αν θα κυκλοφορούσε ποτέ σΒαθμολογία: 9/10
Πόσα χρόνια το πετύχαινα συνεχώς μπροστά μου στο Goodreads ή σε διάφορα άρθρα στο ίντερνετ, και αναρωτιόμουν αν θα κυκλοφορούσε ποτέ στα ελληνικά... Τελικά κυκλοφόρησε φέτος τον Ιούνιο από τις εκδόσεις Gutenberg και είπα να το διαβάσω τώρα, με σχεδόν έξι μήνες καθυστέρηση, γιατί είχα όρεξη για ένα τέτοιο έργο: Κάτι σύντομο αλλά περιεκτικό σε εικόνες και συναισθήματα, αμιγώς Αμερικάνικο και με ένα μελαγχολικό και ίσως νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν. Μόλις διαβάζεις και την τελευταία πρόταση, έχεις την εντύπωση ότι διάβασες ένα μυθιστόρημα διπλάσιο ή τριπλάσιο σε μέγεθος, μιας και ο συγγραφέας καταφέρνει να χωρέσει σε σχετικά περιορισμένο χώρο κάθε είδους εικόνες, συναισθήματα και σκέψεις, αλλά και να σε μεταφέρει με χαρακτηριστική ευκολία και απλότητα πίσω στον χρόνο, σε μια άλλη περιοχή του κόσμου, και να σου παρουσιάσει ανθρώπους καθημερινούς, με σάρκα και οστά, με τα πάθη, τις εμμονές και τις ενοχές τους. Πρόκειται για ένα πραγματικά πολύ όμορφο και ιδιαίτερο μυθιστόρημα, το οποίο με άγγιξε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Βέβαια, όντας λάτρης της Αμερικάνικης λογοτεχνίας αλλά και των έντονων και δυνατών δραματικών ιστοριών (που μπορεί να περιέχουν και στοιχεία εγκλήματος, εκτός των άλλων), ήταν σίγουρα κάτι που περίμενα, αλλά χαίρομαι που διαβάζοντάς το επιβεβαιώθηκα πανηγυρικά....more
Τρίτο βιβλίο της Κάρσον ΜακΚάλερς που διαβάζω, μετά το ενδιαφέρον μυθιστόρημα "Ανταύγειες σε χρυσό μάτι" που διάβασα το 2016 και την πΒαθμολογία: 9/10
Τρίτο βιβλίο της Κάρσον ΜακΚάλερς που διαβάζω, μετά το ενδιαφέρον μυθιστόρημα "Ανταύγειες σε χρυσό μάτι" που διάβασα το 2016 και την πάρα πολύ καλή και ιδιαίτερη νουβέλα "Η μπαλάντα του λυπημένου καφενείου" που διάβασα το 2018, και αυτή τη φορά δεν είμαι απλά ευχαριστημένος, αλλά μάλλον ενθουσιασμένος. Ποιος θα το περίμενε ότι θα απολαύσω τόσο, μα τόσο πολύ μια ιστορία ενηλικίωσης (Coming of Age που λένε και στο χωριό μου) ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού σε κάποια μικρή πόλη του Αμερικάνικου Νότου της δεκαετίας του '40, γραμμένη από γυναίκα. Πολύ απλά, λάτρεψα τη γραφή της ΜακΚάλερς: Με τις περιγραφές των σκηνικών και των καταστάσεων με ταξίδεψε στον χρόνο και τον χώρο, με έκανε να νιώσω μια μελαγχολία αλλά και μια νοσταλγία για μια εποχή και ένα μέρος όπου φυσικά δεν έζησα ποτέ (παράξενο πράγμα να νοσταλγείς κάτι που δεν έζησες), ενώ μέσω των διαλόγων αλλά και των σκέψεων της νεαρής πρωταγωνίστριας (την οποία πραγματικά συμπάθησα και κατανόησα) η ΜακΚάλερς άγγιξε κάποια σημαντικά κοινωνικά θέματα της εποχής της. Πρόκειται σαφώς για ένα τρυφερό και γλυκόπικρο μυθιστόρημα, που σε μεγάλο βαθμό με άγγιξε, εμένα, που λατρεύω τα σκληρά νουάρ, τα αιματηρά θρίλερ και τα βίαια γουέστερν. Όμως καμιά φορά έτσι πάνε αυτά. Και το τέλος με νταούνιασε λίγο, να πάρει η ευχή. Αλλά έτσι είναι η ζωή....more
Πω, ρε φίλε, τι μαυρίλα ήταν αυτή; Βέβαια, τόσο με βάση τη θεματολογία, όσο και με βάση το σκοτεινό "Οι επτά κρεμασμένοι" του ίδιου συΒαθμολογία: 9/10
Πω, ρε φίλε, τι μαυρίλα ήταν αυτή; Βέβαια, τόσο με βάση τη θεματολογία, όσο και με βάση το σκοτεινό "Οι επτά κρεμασμένοι" του ίδιου συγγραφέα που είχα διαβάσει τον Νοέμβριο του 2017 (κοίτα να δεις σύμπτωση!), θα έλεγα ότι ήταν κάτι που το περίμενα, αλλά τούτη η νουβέλα πραγματικά μου μαύρισε την ψυχή. Αν ήμουν φαν του αλκοόλ, μπορεί και να το έριχνα στη βότκα μέχρι να στραγγίξω το μπουκάλι, μπας και καταφέρω να πνίξω τον πόνο μου. Ασυζητητί μια δυνατή και έντονα γραμμένη νουβέλα, με παραληρηματική γραφή στα όρια της τρέλας, που σε αρπάζει από τον γιακά και δεν σε αφήνει σε ησυχία πάρα μέχρι να φτάσεις στην τελευταία πρόταση. Κατά τη γνώμη μου είναι από τις πιο δυνατές νουβέλες που μπορεί να διαβάσει κάποιος. Προτείνεται, αλλά να περιμένετε ψυχολογικό πατατράκ....more
Loading...
