Υπέροχος ο Εντουάρ για μια ακόμη φορά. Μια εξαιρετικά προσωπική αφήγηση που περνάει από τα διάφορα στάδια της αλλαγής· ένα εξομολογητικό οδοιπορικό απΥπέροχος ο Εντουάρ για μια ακόμη φορά. Μια εξαιρετικά προσωπική αφήγηση που περνάει από τα διάφορα στάδια της αλλαγής· ένα εξομολογητικό οδοιπορικό από τα πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας, την ανάγκη του για «αλλαγή», την προσκόλληση στη φίλη του Έλενα και τον ρόλο που αυτή έπαιξε στον νέο του εαυτό, τη μετακόμιση στο Παρίσι, και τόσα άλλα...μέχρι να γράψει το πρώτο του βιβλίο «Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ». Υπέροχο! Και όπως είπε από κοντά στην ομιλία του στην Αθήνα, δεν γράφει auto fiction αλλά μια συλλογική αυτοβιογραφία για όλους μας.
Η ιστορία της ζωής μου είναι μια διαδοχή από κατεστραμμένες φιλίες. Σε κάθε στάδιο αυτής της ζωής. αυτού του αγώνα ενάντια στον ίδιο μου τον εαυτό, αναγκάστηκα να αποχωριστώ ανθρώπους που είχα αγαπήσει για να μπορέσω να προχωρήσω ακόμα παραπέρα. Δεν το αποφάσιζα, ούτε κι εκείνοι: αγωνιζόμουν για να μεταμορφωθώ, εκείνοι δεν είχαν την ίδια εμμονή, έμεναν έτσι όπως ήμουν όταν τους είχα γνωρίσει, και ξαδνικά δεν μοιάζαμε πια· δεν βρίσκαμε πια τίποτα να πούμε, δεν καταλαβαινόμασταν πια. Δεν μου έμενε παρά μόνο να φύγω σε αναζήτηση άλλων ανθρώπων που θα με δέχονταν, προτού η επιθυμία μου για μεταμόρφωση με σπρώξει ξανά προς μια άλλη ζωή, και με κάνει να τους εγκαταλείψω και αυτούς με τη σειρά τους....more
Στο νέο του έργο ο βραβευμένος εικαστικός καλλιτέχνης χρησιμοποιεί ως καμβά μια σειρά από μαυρόασπρες φωτΤι να πρωτοπεί κανείς για τον Oliver Jeffers;
Στο νέο του έργο ο βραβευμένος εικαστικός καλλιτέχνης χρησιμοποιεί ως καμβά μια σειρά από μαυρόασπρες φωτογραφίες ενός αρχοντικού του 18ου αιώνα· εικόνες που τον εμπνέουν να χτίσει ζωγραφικά έναν ιδιαίτερο κόσμο φαντασμάτων ακροβατώντας ανάμεσα στο μυστήριο και το παιχνίδι.
Το αποτέλεσμα είναι μια ιδιαίτερη αναγνωστική εμπειρία με διαδραστικές, διαφανείς σελίδες που φανερώνουν τα φαντάσματα σε κάθε σημείο του αρχοντικού και ενθουσιάζουν κάθε ηλικία....more
Είναι υπέροχη η αίσθηση να έρχεσαι σε επαφή με ένα πραγματικά καλογραμμένο ελληνικό μυθιστόρημα. Βγαλμένο σαν από κάποιο παραμύθι ή παλιά ιστορία με εξΕίναι υπέροχη η αίσθηση να έρχεσαι σε επαφή με ένα πραγματικά καλογραμμένο ελληνικό μυθιστόρημα. Βγαλμένο σαν από κάποιο παραμύθι ή παλιά ιστορία με εξαιρετικές περιγραφές που αναδύουν μια αίσθηση κλειστοφοβίας (οι τέσσερις τοίχοι) σε κάθε σκηνή του, που όμως ισορροπεί με τις λέξεις και κάθε τι που περιβάλλει τους ήρωες. ...more
Μια συνεχής αποκάλυψη, αλλά και ένα πορτραίτο της μαμάς του Λουί, μιας γυναίκας που στα σαράντα τέσσερά της αγωνίστηκε, μεταμορφώθηκε για να εναντιωθεΜια συνεχής αποκάλυψη, αλλά και ένα πορτραίτο της μαμάς του Λουί, μιας γυναίκας που στα σαράντα τέσσερά της αγωνίστηκε, μεταμορφώθηκε για να εναντιωθεί στην ταξική βία. Κυρίως, όμως για να βρει την ευτυχία, ή ίσως καλύτερα να μάθει τι σημαίνει ευτυχία. *Στα ―χαλαρά― highlight η στιγμή της Κατρίν Ντενέβ: συγκινητικό και ελπιδοφόρο!
Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να προσπαθεί να εξηγήσει, μόνο να απεικονίζει την πραγματικότητα, κι εγώ γράφω για να εξηγήσω και να κατανοήσω τη ζωή της. Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να επαναλαμβάνεται κι εγώ δεν θέλω να γράφω παρά μόνο την ίδια ιστορία, ξανά και ξανά, να επιστρέφω σε αυτήν μέχρι να την κάνω να αποκαλύψει τα θραύσματα της αλήθειας της, να της ανοίγω τη μία τρύπα μετά την άλλη μέχρι να αρχίσει να στάζει αυτό που κρύβεται μέσα της. Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να μοιάζει με επίδειξη συναισθημάτων κι εγώ δεν γράφω παρά μόνο για να κάνω να αναβλύσουν από μέσα μου συναισθήματα που το σώμα δεν ξέρει πώς να τα εκφράσει. Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να μοιάζει με πολιτικό μανιφέστο κι εγώ ήδη ακονίζω κάθε μου φράση όπως θα ακονίζαμε με τη λάμα ενός μαχαιριού. Γιατί τώρα το ξέρω, έχτισαν αυτό που ονομάζουμε λογοτεχνία ενάντια σε ζωές και σε σώματα σαν το δικό σου. Γιατί ξέρω πια πώς το να γράψω για εκείνη, και να γράψω για τη ζωή της, σημαίνει να γράψω ενάντια στη λογοτεχνία.
Αν δεν υπάρχει Θεός, λέει ο Ντοστογέφσκι, σημαίνει πως τα πάντα είναι δυνατά. Ο Θεός θα αποδειχτεί πως δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια μεγάλη, αποθ Αν δεν υπάρχει Θεός, λέει ο Ντοστογέφσκι, σημαίνει πως τα πάντα είναι δυνατά. Ο Θεός θα αποδειχτεί πως δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια μεγάλη, αποθηκευμένη μνήμη. Μια μνήμη αμαρτιών. Ένα σύννεφο με ατελείωτα μεγκαμπάιτ. Ένας Θεός που θα ξεχνούσε, ένας Θεός με Άλτσχαϊμερ θα μας απελευθέρωνε από όλες μας τις υποχρεώσεις. Αν δεν υπάρχει μνήμη, δεν υπάρχει και έγκλημα.
Ο Oliver Jeffers, επιστρέφει με μια υπέροχη, συγκινητική και σύγχρονη ιστορία για την άνευ όρων αγάπη, τον καθοριστικό ρόλο που κατέχουν τα όνειρα στηΟ Oliver Jeffers, επιστρέφει με μια υπέροχη, συγκινητική και σύγχρονη ιστορία για την άνευ όρων αγάπη, τον καθοριστικό ρόλο που κατέχουν τα όνειρα στη ζωή μας, και τη δύναμη της φαντασίας· απαραίτητα συστατικά για να σχεδιάσουμε ένα λαμπρό μέλλον μαζί με τους αγαπημένους μας....more
Από πού να το πιάσεις; Από πού να το εξηγήσεις; Υπέροχο στην πολυπλοκότητά του και στην καλειδοσκοπική του προσέγγιση. Ένα βιβλίο για την αίσθηση του διΑπό πού να το πιάσεις; Από πού να το εξηγήσεις; Υπέροχο στην πολυπλοκότητά του και στην καλειδοσκοπική του προσέγγιση. Ένα βιβλίο για την αίσθηση του δικαίου ―που μου έφερε στο νου καφκικούς συνειρμούς―, αλλά και για την ελευθερία. Πώς επιδρά πάνω μας η εξουσία και πώς μπορεί να δημιουργηθεί μια ευρύτερη συνθήκη αντίστασης; Να το διαβάσετε.
Το λογοτεχνικό ταξίδι του πρώτου τόμου από τον «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ έφτασε στο τέλος του και μαζί μια προσωπική πρόκληση πΤο λογοτεχνικό ταξίδι του πρώτου τόμου από τον «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ έφτασε στο τέλος του και μαζί μια προσωπική πρόκληση που δεν έμεινε μόνο στο ψυχαναγκαστικό κομμάτι του πράγματος (υπήρχε και αυτό, όπως και στοχοπροσήλωση).
Ο Προυστ μάς μιλάει για την αθέλητη μνήμη, αυτήν που είναι έτοιμη να ξυπνήσει με μια μυρωδιά, αλλά ακόμη και με τη γεύση μιας Μαντλέν βουτηγμένης σ'ένα ζεστό τσάι. Γιατί η αθέλητη μνήμη βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά, επιλέγει το παρελθόν και μας το φέρνει στο Τώρα για να το κάνει ακόμη πιο αναγκαίο.
«Οι τόποι που γνωρίσαμε δεν ανήκουν μόνο στον κόσμο του χώρου, όπου τους τοποθετούμε για μεγαλύτερη ευκολία. Δεν ήταν παρά μία λεπτή τομή ανάμεσα στις συνεχόμενες εντυπώσεις που σχημάτιζαν την τότε ζωή μας• η ανάμνηση ορισμένης εικόνας δεν είναι παρά ο καημός για ορισμένη στιγμή που πέρασε• και τα σπίτια, οι δρόμοι, οι λεωφόροι, όλα είναι φευγαλέα, αλίμονο!, σαν τα χρόνια».
«...δεν αγαπάς πια κανέναν άλλον μόλις αρχίσεις ν' αγαπάς»...more
Πανέξυπνο κατασκεύασμα του Βίλα-Μάτας που παρουσιάζει την πραγματικόττα για μυθοπλασία και την μυθοπλασία για πραγματικότητα. Που θα έρθει η ισορροπίαΠανέξυπνο κατασκεύασμα του Βίλα-Μάτας που παρουσιάζει την πραγματικόττα για μυθοπλασία και την μυθοπλασία για πραγματικότητα. Που θα έρθει η ισορροπία; ...more
Moderato Cantabile (εκδόσεις Τόπος, 2017), ίσως το καλύτερο βιβλίο της Μαργκερίτ Ντιράς. Δύο άγνωστοι μεταξύ τους ήρωες ξεπροβάλλουν σε αυτό, εγκλωβισμένοι στα προσωπικά τους δράματα, και προσπαθούν να ελέγξουν τις επιθυμίες τους για ζωή.
Μπορείς να το θυμάσαι μια για πάντα, Moderato θα πει μετρημένα, και cantabile θα πει τραγουδιστά, είναι εύκολο.
Μετρημένα, όπως η ζωή της Άννα Ντεμπαρέντ. Η Άννα είναι παντρεμένη με ένα πλούσιο επιχειρηματία για τον οποίο δεν μαθαίνουμε και πολλά· μαζί έχουν ένα μικρό αγόρι. Μητέρα και γιος είναι τα πρόσωπα με τα οποία η Ντιράς θα ζωγραφίσει τον λογοτεχνικό καμβά της.
Μαζί πηγαίνουν στην άλλη άκρη της επαρχιακής πόλης όπου το αγόρι κάνει μαθήματα πιάνο. Στα μαθήματα αυτά η Άννα τον παρακολουθεί με μεγάλη πλήξη. Ούτε το παιδί δεν φαίνεται να λατρεύει αυτό που κάνει, αλλά αυτό δεν επηρεάζει τη μητέρα του και τη δασκάλα του. Κυριαρχεί η υποχρέωση για αυτό.
Η αυστηρή δασκάλα τού κάνει διάφορες ερωτήσεις για τη σονατίνα Moderato Cantabile του Ντιαμπέλι, αλλά το παιδί δεν φαίνεται να ξέρει τι σημαίνει αυτό που μελετά, κι όσο κι αν γυροφέρνουν τη συζήτηση δεν απαντά σωστά… Μπορεί να το κάνει και επίτηδες, αφού δεν φαίνεται να θέλει να παίξει τον ρόλο του καλού μαθητή.
Κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος όμως, ένα ξαφνικό γεγονός θα τους αναγκάσει να το διακόψουν. Κάτω ακριβώς από το σπίτι της δασκάλας, υπάρχει ένα καφέ στο οποίο φαίνεται μόλις να πραγματοποιήθηκε ένα έγκλημα πάθους· ένας άντρας μόλις σκότωσε την ερωμένη του.
Σοκαρισμένη η Άννα από το γεγονός, κι έχοντας την τεράστια περιέργεια να μάθει όλες τις λεπτομέρειες του αποτρόπαιου εγκλήματος θα επισκεφτεί το καφέ μαζί με τον γιο της και εκεί θα γνωρίσει τον Σοβέν, έναν πρώην εργαζόμενο από το εργοστάσιο του συζύγου της. Δύο άνθρωποι από τελείως διαφορετικούς κόσμους θα έρθουν πιο κοντά, με φόντο ένα περίεργο έγκλημα πάθους.
Γιατί ο άντρας αφαίρεσε τη ζωή της ερωμένης του; Τι σκεφτόταν όταν το έκανε; Ήταν αλήθεια ότι η ίδια του το ζήτησε;
Εξερευνώντας τις πιο σκοτεινές σκέψεις ενός δολοφόνου, εξερευνούν μαζί τις πιο μύχιες σκέψεις τους, σε μια γνωριμία που θα εξελιχθεί σε ένα παιχνίδι αναγνώρισης, αποδοχής του άλλου και των πιο κρυφών επιθυμιών τους.
Το βιβλίο Η ώρα του αστεριού (εκδόσεις Αντίποδες, 2016) αποτελεί το πιο δημοφιλές βιβλίο της Κλαρίσε Λισπέκτορ αλλά και το πιο πρόσφατό της που κυκλοφόρησε στα ελληνικά. Αδιαμφισβήτητα η έκδοσή του αποτελεί ένα εκδοτικό γεγονός τόσο μεγάλο που δείχνει ακριβώς την εμφανή απουσία της Λισπέκτορ από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό.
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε λίγο πριν τον θάνατο της Κλαρίσε Λισπέκτορ, με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία και ιδιαίτερη γλώσσα που δεν μπορεί να αφήσει τον αναγνώστη αμέτοχο. Είναι ένα από αυτά τα βιβλία που σε κάνουν να θέλεις να τα διαβάσεις και πάλι αμέσως μετά την πρώτη ανάγνωση.
Ποια είναι όμως η ώρα του αστεριού; Είναι η ίδια η ζωή που πηγαίνει προς τον θάνατο, ένας θάνατος όμως που δίνει νόημα στη ζωή. Οι φράσεις αυτές είναι ο ύψιστος αποχαιρετισμός στη ζωή: δεν είναι πένθος αλλά ευγνωμοσύνη. Πόσο όμορφη είναι η ζωή, αυτό λένε. (Από το επίμετρο της Ελέν Σιξού). Η Κλαρίσε συναντά μια άλλη προβολή του εαυτού της και γράφει το πιο απελευθερωτικό της βιβλίο, ένα βιβλίο για τη σημασία της συγγραφής.
Η σκούπα και το σύστημα, του David Foster Wallace, ένα βιβλίο που περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία να κυκλοφορήσει στα ελληνικά· μια ιδιόμορφη φάρσα για την αμερικανική κοινωνία της δεκαετίας του 90, τοποθετημένη σε ένα πολυμορφικό ψηφιδωτό ανθρώπινων συμπεριφορών.
Το μυθιστόρημα που γράφτηκε μόλις στα 23 χρόνια του, προσέφερε στο αναγνωστικό κοινό, μια πρωτότυπη λογοτεχνική φόρμα, απομακρυσμένη από το ρεαλισμό που επικρατούσε μέχρι τότε. Κείμενα με καταρρακτώδη μυθιστορηματική ανάπτυξη, εσωτερικούς μονολόγους και πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες ταυτόχρονα, ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης γραφής του.
Τα πολλά και διαφορετικά κεφάλαιά του εξ΄αιτίας της πληθώρας των χαρακτήρων, του τόπου, του χρόνου και της διαρκούς εναλλαγής τους ενώ ενθουσιάζουν, μπορεί και να κουράσουν κάποιους αναγνώστες. Όμως, πέρα από αυτά η εξερεύνηση κάθε μικρής ιστορίας του μας ενεργοποιεί ως αναγνώστες. Και έτσι σύντομα το βιβλίο αποκτά δεύτερη έννοια, κάτι σαν λογοτεχνική εκγύμναση. Στις 576 σελίδες του, μας δοκιμάζει σε κάθε είδους λογοτεχνική φόρμα, είδη αφηγητή, περιγραφής αλλά και δόμησης του λόγου, μια πλούσια τοιχογραφία με κωμικοτραγικό και ταυτόχρονα γκροτέσκο χαρακτήρα.
Το Αυτό εδώ είναι νερό (εκδόσεις Κριτική, 2015), του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας επιτέλους κυκλοφόρησε στα ελληνικά. Είναι ένας συγγραφέας που είχαν εκδοθεί δύο μόνο μυθιστορήματά του πριν από αυτό, τα οποία ίσως είχαν περάσει απαρατήρητα (στο περισσότερο κοινό). Τα τελευταία χρόνια όμως ο συγγραφέας έχει αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη φήμη παγκοσμίως (ίσως και μετά την αυτοκτονία του). Ελπίζω το Αυτό εδώ είναι νερό να είναι η αρχή για να εκδοθούν σταδιακά όλα τα βιβλία του. Ήδη απ’ ότι φαίνεται ετοιμάζεται να εκδοθεί από τις εκδόσεις Κριτική μέσα στο 2016 το βιβλίο του The Broom of the System.
Το βιβλίο Αυτό εδώ είναι νερό περιλαμβάνει την εναρκτήρια ομιλία του David Foster Wallace στην τελετή αποφοίτησης του Κολεγίου Κένιον το 2005. Με μία φράση αναφέρει την κριτική σκέψη και την ενσυναίσθηση ως βασικό τρόπο να αντιμετωπίσει κανείς τη ζωή και το βασικότερο, να εξαφανίσει τις εργοστασιακές του ρυθμίσεις (όπως της αποκαλεί ο συγγραφέας), να σκεφτόμαστε δηλαδή εγωκεντρικά.
Ο εγωκεντρισμός, μας κάνει να θεωρούμε τα δικά μας προβλήματα και ανάγκες ως πιο σημαντικά από αυτά των άλλων. Στα μάτια μας αυτό μπορεί να μην είναι εμφανές όπως αντίστοιχα και το νερό δεν είναι στα μάτια ενός ψαριού (παρότι είναι ζωτικής σημασίας γι΄ αυτό), ωστόσο είμαστε βυθισμένοι στον εγωκεντρισμό μας ήδη από την πρώτη μέρα της ζωής μας.
Αυτό που κάνει αυτό το βιβλίο πολύ ενδιαφέρον είναι η τιμιότητα και η αλήθεια με τα οποία έχει γραφεί παρ΄όλη την φαινομενικά απλοϊκή του εικόνα. Μπορεί να μας δείξει ότι η καλή λογοτεχνία και η τέχνη γενικότερα, μπορούν να μας ξυπνήσουν. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι «Μαθαίνω να σκέφτομαι» σημαίνει ασκώ έλεγχο στον εαυτό μου στο πώς και και στο τι σκέφτομαι.
Ο Wallace λοιπόν, επισημαίνει ότι η γνώση που έλαβαν οι σπουδαστές που μόλις αποφοίτησαν δεν είναι το μέσο για την επιτυχία στη ζωή τους, αλλά ο τρόπος για να διεκδικήσουν την ελευθερία τους.
Loading...
