فؤاد's Reviews > بنیاد دوم

کتاب سوم رو به اندازهٔ کتاب‌های قبل دوست نداشتم، چون عنصر اصلی داستان، نیروی نادیدنی‌ای که شخصیت‌ها رو ناخودآگاه پیش می‌برد، هیپنوتیزم و کنترل ذهن بود، نه جبر روانتاریخی. حبر روانتاریخی عنصر ابتکاری و خلاقانهٔ دو کتاب قبل، مفهومی بکر و دست اول توی ادبیات علمی تخیلیه، اما هیپنوتیزم و کنترل ذهن، نه چندان.

اما خوبی آسیموف اینه که همیشه چند تا غافلگیری توی داستان‌هاش داره. جذابیت داستان‌هاش رو به ایده‌هاش واگذار نمی‌کنه. با غافلگیری‌هاش داستانش رو جذاب می‌کنه. برای همین حتی اگه ایدهٔ داستان چندان باب طبع آدم نباشه (مثل همین کنترل ذهن) همچنان داستان می‌تونه آدم رو به هیجان بیاره.