Salawikain

Salawikain/ Kasabihan tungkol sa buhay ng tao
BY BALOYDI LLOYDI , AT 6:04 PM , HAS 10 COMMENTS

1. Ang buhay ay parang gulong
Minsan sa ibabaw, minsan sa ilalim
2. Ang buhay ay parang tanghalan

Lahat tayo ay may papel na ginagampanan
3. Mahiwaga ang buhay ng tao

Ang bukas ay di natin piho
4. Kung ano ang tass ng pagpalipad,

Sayang lagapak kung bumagsak
5. Nasa Diyos ang awa

Nasa tao ang gawa.
6. Kapag ang tao'y matipid

Maraming maililigpit.
7. Ano man ang gagawin,

Makapitong iisipin.
8. Ang hindi napagod magtipon

Walang hinayang magtapon.
9. Madali ang maging tao

Mahirap magpakatao.
10. Ang tunay na anyaya

Sinasamahan ng hila.
11. Ang magalang na sagot

Ay nakakapawi ng poot.
12. Ang gawa sa pagkabata
Dala hanggang pagtanda.
13. Pag di ukol

Ay di bubukol.
14. Kung sino ang masalita

Ay siyang kulang sa gawa.
15. Daig ng maagap

Ang taong masipag.
16. Ako ang nagbayo ako ang nagsaing

Saka ng maluto'y iba ang kumain.
17. Ubus-ubos biyaya

Pagkatapos nakatunganga.
SALAWIKAIN
Ang paala-ala ay mabisang gamot sa taong nakakalimot.
Ang taong nagigipit, kahit sa patalim ay kumakapit.
Hangga’t makitid ang kumot, magtiis mamaluktot.
Magsisi ka man at huli wala nang mangyayari.
Huli man daw at magaling, naihahabol din.
Kung hindi ukol, hindi bubukol.
Matalino man ang matsing, napaglalalangan din.

Bawa’t palayok ay may kasukat na suklob.
Batang puso madaling marahuyo.
Tikatik man kung panay ang ulan,

malalim mang ilog ay mapapaapaw.
Naghangad ng kagitna, isang salop ang nawala.
Ubus-ubos biyaya, maya-maya ay nakatunganga.
Nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa.
Kung binigyan ng buhay, bibigyan din ng ikabubuhay.
Ang iyong kakainin, sa iyong pawis manggagaling.
Buhay alamang, paglukso ay patay.
Buntot mo, hila mo.
Kung nasaan ang asukal, naruon ang langgam.
Walang mapait na tutong sa taong nagugutom.
Lahat ng gubat ay may ahas.
Ang anumang kasulatan dapat ay lalagdaan.
Nasa taong matapat ang huling halakhak.
Ang tunay na kaibigan karamay kailan man.
Ang tunay na kaibigan, nakikilala sa kagipitan.
Ang matapat na kaibigan, tunay na maaasahan.
Turan mo ang iyong kaibigan, sasabihin ko kung sino ikaw.
Ang tunay mong pagkatao, nakikilala sa gawa mo.

Ang tao kapag mayaman marami ang kaibigan.
Magkulang ka na sa magulang huwag lamang sa biyenan.
Ang pag-aasawa ay hindi biro, ‘di tulad ng kanin

Iluluwa kung mapaso.
Nakikita ang butas ng karayon, hindi makita ang butas ng palakol.
Kung gaano kataas ang lipad gayon din ang lagapak pag bagsak.
Hampas sa kalabaw, sa kabayo ang latay.
Kapag ang ilog ay matahimik, asahan mo at malalim.

Kapag ang ilog ay maingay, asahan mo at mababaw.
Ang lumalakad nang mabagal, kung matinik ay mababaw.

Ang lumalakad nang matulin, kung matinik ay malalim.
Ang hindi lumingon sa pinanggalingan,

hindi makakarating sa paruruonan.
Ang langaw na dumapo sa kalabaw,

mataas pa sa kalabaw ang pakiramdam.
May tainga ang lupa, may pakpak ang balita.
Kung ano ang itinanim, iyon din ang aanihin.
Ako ang nagtanim, ang nagbayo at nagsaing,

saka nang maluto’y iba ang kumain.
Aanhin pa ang damo kung patay na ang kabayo.
Huwag magbilang ng manok hangga’t hindi napipisa ang itlog.
Kung sino ang unang pumutak, siya ang nanganak.
Magkupkop ka ng kaawa-awa, langit ang iyong gantimpala.

Ang mabuting gawa kinalulugdan ng madla.
Kapag bukas ang kaban, nagkakasala sinuman.
Ang butong tinangay na aso, walang salang nalawayan ito.
Ang utang ay utang, hindi dapat kalimutan.
Ang iyong hiniram, isauli o palitan.

Upang sa susunod, hindi ka makadalaan.
Ang bungang hinog sa sanga matamis ang lasa.

Ang bungang hinog sa pilit kung kainin ay mapait.
Walang humawak ng lutuan na hindi naulingan.
Gawin mo sa kapuwa mo. Ang nais mong gawin niya sa iyo.
Ang sakit ng kalingkingan damdamin ng buong katawan.
Ang mabigat ay gumagaan kapag pinagtulung-tulungan.
Madaling pumitas ng bunga,

kung dadaan ka sa sanga.
Ibong sa awla’y ikinulong nang mahigpit,

kapag nakawala’y hindi na babalik.
Kahoy mang babad sa tubig sa apoy huwag ilapit

‘pag ito’y nadarang sa init, sapilitang magdirikit.
Nawawala ang ari, nguni’t ang uri ay hindi.
Sa larangan ng digmaan, nakikilala ang matapang.
Kung may hirap ay may ginhawa.
Kung ano ang taas ng pagkadakila

siya ring lagapak kapag nadapa.
Ang pag-ilag sa kaaway ang tunay na katapangan.
Bago mo batiin ang dungis ng ibang tao,

ang dungis mo muna ang tingnan mo.
Walang pagod magtipon, walang hinayang magtapon.
Ano man ang tibay ng piling abaka

ay wala ring silbi kapag nag-iisa.
Ang gawa sa pagkabata, dala hanggang sa pagkamatanda.
Ang taong mainggitin, lumigaya man ay sawi rin.
Walang matiyagang lalake sa pihikang babae.
Ang bayaning nasugatan, nag-iibayo ang tapang.
Kung takot sa ahas, iwasan mo ang gubat.
Kapag may isinuksok, may madudukot.
Matutuyo na ang sapa nguni’t hindi ang balita.
Ang tunay na anyaya, may kasamang hila.

Salawikain

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Salawikain

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Salawikain

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Salawikain/ Kasabihan tungkol sa buhay ng tao

BY BALOYDI LLOYDI , AT 6:04 PM , HAS 10 COMMENTS

2. Ang buhay ay parang tanghalan

3. Mahiwaga ang buhay ng tao

4. Kung ano ang tass ng pagpalipad,

5. Nasa Diyos ang awa

6. Kapag ang tao'y matipid

7. Ano man ang gagawin,

8. Ang hindi napagod magtipon

9. Madali ang maging tao

10. Ang tunay na anyaya

11. Ang magalang na sagot

13. Pag di ukol

14. Kung sino ang masalita

15. Daig ng maagap

16. Ako ang nagbayo ako ang nagsaing

17. Ubus-ubos biyaya

Ang paala-ala ay mabisang gamot sa taong nakakalimot.

Ang taong nagigipit, kahit sa patalim ay kumakapit.

Hangga’t makitid ang kumot, magtiis mamaluktot.

Magsisi ka man at huli wala nang mangyayari.

Huli man daw at magaling, naihahabol din.

Kung hindi ukol, hindi bubukol.

Matalino man ang matsing, napaglalalangan din.

Batang puso madaling marahuyo.

Tikatik man kung panay ang ulan,

Naghangad ng kagitna, isang salop ang nawala.

Ubus-ubos biyaya, maya-maya ay nakatunganga.

Nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa.

Kung binigyan ng buhay, bibigyan din ng ikabubuhay.

Ang iyong kakainin, sa iyong pawis manggagaling.

Buhay alamang, paglukso ay patay.

Buntot mo, hila mo.

Kung nasaan ang asukal, naruon ang langgam.

Walang mapait na tutong sa taong nagugutom.

Lahat ng gubat ay may ahas.

Ang anumang kasulatan dapat ay lalagdaan.

Nasa taong matapat ang huling halakhak.

Ang tunay na kaibigan karamay kailan man.

Ang tunay na kaibigan, nakikilala sa kagipitan.

Ang matapat na kaibigan, tunay na maaasahan.

Turan mo ang iyong kaibigan, sasabihin ko kung sino ikaw.

Ang tunay mong pagkatao, nakikilala sa gawa mo.

Magkulang ka na sa magulang huwag lamang sa biyenan.

Ang pag-aasawa ay hindi biro, ‘di tulad ng kanin

Nakikita ang butas ng karayon, hindi makita ang butas ng palakol.

Hampas sa kalabaw, sa kabayo ang latay.

Kapag ang ilog ay matahimik, asahan mo at malalim.

Ang lumalakad nang mabagal, kung matinik ay mababaw.

Ang hindi lumingon sa pinanggalingan,

Ang langaw na dumapo sa kalabaw,

May tainga ang lupa, may pakpak ang balita.

Kung ano ang itinanim, iyon din ang aanihin.

Ako ang nagtanim, ang nagbayo at nagsaing,

Aanhin pa ang damo kung patay na ang kabayo.

Huwag magbilang ng manok hangga’t hindi napipisa ang itlog.

Kung sino ang unang pumutak, siya ang nanganak.

Magkupkop ka ng kaawa-awa, langit ang iyong gantimpala.

Kapag bukas ang kaban, nagkakasala sinuman.