Florante

at
Laura
 156

Anupa't kapwa hindi nakakibo

di nangakalaban sa damdam ng puso;
parang walang malay hanggang sa
magtago’t
humilig sa Pebo sa hihigang ginto.
 157

May awang gerero ay sa maramdaman,

malamlam na sinag sa gubat ay nanaw,
tinunton ang landas na pinagdaanan,
dinala ang kalong sa pinanggalingan.
 158

Doon sa naunang hinintuang dako

nang masok sa gubat ang bayaning Moro,
sa isang malapad, malinis na bato,
kusang pinagyaman ang lugaming
pangko.
 159

Kumuha ng munting baong makakain,

ang nagdaralita'y inamong tumikim,
kahit umaayaw ay nahikayat din
ng sabing malambot na pawang pang-aliw.
 160

Naluwag-luwagan ang panghihingapos,

sapagka't naawas sa pagkadayukdok,
hindi kinukusa'y tantong nakatulog,
sa sinapupunan ng gererong bantog.
 161

Ito'y di umidlip sa buong magdamag,

sa pag-aalaga'y nagbata ng puyat;
ipinanganganib ay baka makagat
ng ganid na madlang nagkalat sa
gubat.
 162

Tuwing magigising sa magaang tulog,

itong lipos-hirap ay naghihimutok,
pawang tumitirik na anaki'y tunod
sa dibdib ng Morong may habag at
lunos.
 163

Nang magmamadaling-araw ay
nahimbing,
munting napayapa sa dalang hilahil;
hanggang sa Aurorang itaboy ang
dilim,
walang binitiwang himutok at daing.
 164

Ito ang dahilang ipinagkasundo,

limang karamdamang parang
hinahalo;
ikinatiwasay ng may dusang puso,
lumakas na muli ang katawang hapo.
 165

Kaya't nang isabog sa sansinukuban

ang doradong buhok ng masayang
araw,
nagbangong hinaho't pinasalamatan
sa Langit ang bagong lakas ng
katawan.
 166

Sabihin ang tuwa ng gererong hayag,

ang abang kinalong ay biglang
niyakap;
kung nang una'y nukal ang luha sa
habag,
ngayo'y sa galak na ang inilagaslas.
 167

Kapos ang dila kong magsaysay ng

laki
ng pasasalamat nitong kinandili;
kundangan ang dusa'y sa nawalang
kasi
ay napawi disin sa tuwang umali.
 168

Sapagka't ang dusang mula sa pag-

ibig
kung kahit mangyaring lumayo sa
dibdib,
kisapmata lamang ay agad babalik
at magdaragdag pa sa una ng bangis.
 169

Kaya hindi pa rin halos dumadapo

ang tuwa sa lamad ng may dusang
puso
ay itinakwil na ang dalitang lalo
at ang tunod niya'y siyang itinimo.
 170

Niyapos na muli ang dibdib ng dusa,

hirap yatang bathin ng sakit sa sinta!
dangan inaaliw ng Moro sa Persya,
natuluyang nanaw ang tangang
hininga.
 171

"Iyong natatanto ang aking paglingap,"

anitong Persyano sa nababagabag;
"mula ng hirap mo'y ibig kong
magtatap
at nang kung may daa'y malagyan ng
lunas."
 172

Tugon ng may dusa'y "di lamang ang

mula
niring dalita ko ang isasalita,
kundi sampung buhay sapul sa
pagkabata,
nang maganapan ko ang hingi mo't
nasa."
 173

Nupong nag-agapay sa puno ng

kahoy
ang may dalang habag at lipos-
linggatong,
saka sinalitang luha'y bumabalong,
buong naging buhay hanggang
naparool.
 174

"Sa isang dukado ng Albanyang

syudad
doon ko nakita ang unang liwanag,
yaring katauha'y utang kong
tinanggap
sa Duke Briseo, ay ama kong liyag!
 175

"Ngayon nariyan ka sa payapang

bayan,
sa harap ng aking inang minamahal,
Prinsesa Florescang esposa mong
hirang,
tanggap ang luha kong sa mata'y
nunukal.
 176

"Bakit naging tao ako sa Albanya,

bayan ng ama ko, at di sa Krotona,
masayang Siyudad na lupa ni ina?
disin ang buhay ko'y di lubhang
nagdusa?
 177

"Ang dukeng ama ko'y pribadong

tanungan
ng Haring Linceo sa anumang bagay;
pangalawang puno ng sangkaharian,
may gintong ugali at iginagalang.
 178

"Kung sa kabaita'y uliran ng lahat

at sa katapanga'y pang-ulo sa syudad;
walang kasindunong magmahal sa
anak,
umakay, magturo sa gagawing dapat.
 179
"Naririnig ko pa halos hanggang
ngayon,
malayaw na tawag ng ama kong poon.
noong ako'y batang kinakandung-
kandong,
taguring Floranteng bulaklak kong
bugtong.
 180

"Ito ang ngalan ko mulang pagkabata,

nagisnan sa ama't inang nag-andukha;
pamagat na ambil sa lumuha-luha
at kayakap-yakap ng madlang dalita.
 181

"Buong kamusmusa'y di na sasalitin,

walang may halagang nangyari sa
akin kundi nang sanggol pa'y kusang
daragitin ng isang buwitreng ibong
sadyang sakim.
 182

"Ang sabi ni ina ako'y natutulog

sa bahay sa kintang malapit sa
bundok;
pumasok ang ibong pang-amoy ay
abot
hanggang tatlong legwas sa patay na
hayop.
 183

"Sa sinigaw-sigaw ng ina kong mutya,

nasok ang pinsan kong sa Epiro mula;
ngala'y Menalipo-may taglay na pana,
tinudla ang ibo't namatay na bigla.
 184

"Isang araw namang bagong

lumalakad,
noo'y naglalaro sa gitna ng salas,
may nasok na Arco't biglang
sinambilat, Kupidong diamanteng sa
dibdib ko'y hiyas.
 185

"Nang tumuntong ako sa siyam na

taon, palaging gawa ko'y mag-aliw sa
burol; sakbat ang palaso't ang busog
na kalong, pumatay ng hayop,
mamana ng ibon.
 186

"Sa tuwing umagang bagong

naglalatag ang anak ng araw ng
masayang sinag, naglilibang ako sa
tabi ng gubat,
madla ang kaakbay ng mga alagad.
 187

"Hanggang sa tingal-in ng
sandaigdigan ang mukha ni Pebong
hindi matitigan,
ay sinasagap ko ang kaligayahang
handog niyong hindi maramot na
parang.