Gereformeerde kerk Colesberg

	Gereformeerde kerk; Colesberg
Sluit in	Colesberg en distrik; Norvalspont
Klassis	Burgersdorp
Huidige predikant(e)	Izak van der Westhuizen
Belydende lidmate	32
Dooplidmate	10
Adres	Stockenströmstraat 30; Colesberg, Oos-Kaap
	Geskiedenis
Stigtingsdatum	8 Desember 1860
Eerste predikant	P.J.J. Viljoen ; (1869–1879)

Die Gereformeerde kerk Colesberg is die derde oudste gemeente van die Gereformeerde Kerke in Suid-Afrika in die destydse Kaapprovinsie en is gesetel op die Noord-Kaapse dorp Colesberg.

Ds. Dirk Postma het die gemeente op 8 Desember 1860 op die plaas Hamelfontein in die distrik Colesberg gestig. Die eerste dienste op die dorp is in 'n pakhuis gehou wat later die slaghuis van die heer Rosenberg sou word. Later het 'n pakhuis van die firma Draper en Plewman, in latere jare die motorhawe van die heer Kocks, as plek van samekoms gedien. Hierna is 'n privaat woonhuis, later die eiendom van die heer I.S. du Plessis en geleë langs die teenswoordige kerkgebou, as plek van aanbidding ingerig.

Die kerkraad kon nie op 18 Mei 1861 besluit of hulle die kerk op die dorp of op 'n plaas sou bou nie. 'n Sakeman, D. Sluiter, het daarop £1 000 van die nie-Gereformeerdes vir die boufonds beloof as die kerk op die dorp self gebou sou word. Hy het self kontrakteur vir die bouwerk geword en dit met groot moeite voltooi. 'n Kerk in die distrik sou tot 'n groot afname in sakebedrywighede op die dorp lei en die stigting van 'n nuwe kerkdorp beteken. Ds. Postma het die lidmate aangeraai om dit vir eers op die dorp te beproef. Die NG kerkraad het 'n erf geskenk aangrensend tot dié wat Douw. G. Steyn reeds geskenk het en selfs hul lidmate opgewek om tot die Gereformeerde boufonds by te dra. Iewers in die middelveld, oorkant die Seekoeirivier, sou dan 'n hulpkerk vir buitedienste gebou word. Teen Augustus 1861 kon met die beplanning van die kerkgebou begin word en die hoeksteenlegging is op 15 Maart 1862 onder ds. Postma se leiding deur oudl. I.D. du Plessis waargeneem. Hy en sy vrou, Hester Venter, was medestigters van die gemeente saam met onder andere haar vader, J.A. Venter.

Die kerkgebou is reeds in die jaar 1862 voltooi, maar blykbaar ná dié van die gemeente Middelburg, Kaap, aan wie se kerkgebou 'n plaket aangebring is wat lui: "Hierdie gebou, in gebruik sedert 1862, is die oudste kerkgebou van die Gereformeerde Kerke in Suid-Afrika." Die preekstoel was 'n regte kunswerk vir sy tyd en het £200 gekos.

In die eerste jare het ds. Postma self die gemeente as konsulent bedien. Later tree ds. Johannes Beijer, destyds predikant van die Gereformeerde kerk Reddersburg, as konsulent op. In 1869 is die eerste leraar in die persoon van prop. Petrus Viljoen beroep. Hy was toe reeds 'n man van gevorderde leeftyd en dien die gemeente tot sy aftrede in 1879. Hy is opgevolg deur ds. L.J. du Plessis, wat 17 jaar hier gearbei het en toe 'n beroep na Petrusburg aanvaar het.

In 1883 het die Gereformeerde kerk Philippolis uit Colesberg afgestig, en daarna volg die uittog na Griekwaland-Wes vanweë die ontdekking van diamante waardeur die gemeente se ledetal met amper die helfte afgeneem het en die gemeente finansieel so swak geword het dat, ten einde in die lopende uitgawes te voorsien, jaarliks 'n sommetjie bygeleen moes word sodat, toe ds. Du Plessis vertrek, die kerkraad nie in staat daartoe was om dadelik weer 'n leraar te beroep nie. So het Colesberg vakant gebly van 1896 tot 1910. In laasgenoemde jaar het prop. P.W. Bingle die beroep hierheen aangeneem en die gemeente bedien tot in 1921.

Die bediening van ds. L.J. du Plessis, 1880–1896

Die koms van ds. Du Plessis

Onder leiding van die konsulent, ds. Jan Lion Cachet, het die kerkraad so gou moontlik aandag geskenk aan die moontlikheid om weer te beroep. Op sy vergadering van 11 Julie 1879 het die kerkraad besluit om dadelik oor te gaan tot beroep en ook besluit om die volgende dag met die gemeente daaroor te spreek. Aandag is ook geskenk aan die traktement waarvoor beroep sou word. Die gemeente het die gedagte van die kerkraad eenparig gesteun sodat die diakens hulle opdrag kon uitvoer om die gemeente deur te gaan en te laat teken vir die bedrag wat as traktement aangebied sou word.

Op die volgende vergadering van die kerkraad het dit geblyk dat die uitslag van die werk van die diakens ietwat teleurstellend was, want waar die gedagte was om vir £350 te beroep, was die bedrag wat geteken was maar £253 sodat daar dus amper £100 kort was. Die konsulentvoor-sitter het aan die diakens gevra of al die wyke na vermoë geteken het, waarop verskeie diakens geantwoord het dat dit beter kon gewees het.

Met hierdie toedrag van sake het die kerkraad besluit om die gemeente te raadpleeg oor die vraag of met die beroep voortgegaan moet word. Met 'n groot meerderheid is deur die gemeente ja geantwoord met die gevolg dat die beroep dadelik uitgebring is en wel op ds. L.J. du Plessis van Rustenburg, 'n seun van die stigters I.D. en Hester du Plessis. Tot 'n mate was hierdie antwoord van die gemeente misleidend, want van die begin van die bediening van ds. Du Plessis is gesukkel met die insameling van die. Vir hierdie beroep het ds. Du Plessis bedank en toe op 8 November 1879 weer beroep is, is ds. Du Plessis andermaal beroep.

Op die vergadering van 13 Desember 1879 moes die kerkraad aandag skenk aan 'n versoek van hom om sy antwoord op die beroep later bekend te maak. Hierdie uitstel is gegee en eers op die kerkraadsvergadering van 9 Februarie 1880 het die antwoord voorgekom dat hy die beroep aanvaar, en tegelykertyd die versoek dat hy op 24 April 1880 op Colesberg in die amp bevestig word.

Hierdie gunstige antwoord het die kerkraad aangespoor om dadelik te begin met sy reëlings vir die afhaal en ontvangs van die nuwe leraar. Nog op dieselfde vergadering is besluit om waens na Rustenburg te stuur om die predikant met sy gesin en sy hele trek na Colesberg te bring. Twee waens moes gevind word, naamlik ’n tentwa met trekdiere ens., kompleet en een bokwa met teerseil en trekdiere kompleet. Een ouderling en een diaken is aangewys om die waens te vergesel en die predikant by Rustenburg te gaan haal.

Op 17 Februarie sou die kerkraad weer vergader om te sien of alles in die haak was sodat die waens kon vertrek. Op hierdie vergadering is besluit dat die bevestiging sou waargeneem word deur die konsulent en ingeval hy verhinder sou word, sou prof. Dirk Postma gevra word. Ook is besluit op die vergadering van 26 Februarie dat die hele kerkraad ds. Du Plessis op die plaas Brandwacht sou gaan ontmoet. In verband met die reëlings vir die ontvangs is ook besluit om die predikant van die plaaslike Nederduitse Gereformeerde kerk, ds. W.A. Alheit (1875–1888), saam met die kerkraadslede wat teenwoordig sou wees op die dorp, ook na die bevestiging uit te nooi. Dit is iets opvallends, want tydens die ontvangs van ds. Viljoen is sodanige besluit nie geneem nie en blykbaar het die besluit gedui op 'n kentering in die verhouding tussen die twee gemeentes.

Op die vasgestelde tyd het die predikant aangekom en al die reëlings het vlot verloop behalwe dat ds. Cachet verhinder was om te kom sodat prof. Postma dus die bevestiging moes waarneem. Op die vergadering van 23 April 1880 het dit geblyk dat al die stukke wat volgens Sinodale bepalings nagegaan moes word, in orde was sodat daar geen hindernis voorgekom het nie. Op hierdie vergadering het dit ook geblyk dat die vorige predikant, ds. Viljoen, verhinder was om teenwoordig te wees. Dit was die begin van 'n sestienjarige verbintenis tussen ds. Du Plessis en die gemeente Colesberg.

Ds. Du Plessis afgevaardig na Humpata

Vroeg die volgende jaar (1881) moes die kerkraad aandag skenk aan 'n brief van die kommissie wat die geestelike belange van die Trekboere na Humpata moes behartig, waarin bekendgestel was dat gemelde kommissie besluit het om di. Du Plessis en M.P.A. Coetzee jr. van Steynsburg af te vaardig na Angola om die trekkers te gaan besoek. Waarom juis hierdie twee broeders afgevaardig was, is nie bekend nie, maar die keuse van ds. Du Plessis kon moontlik voortgespruit het daaruit dat hy vroeër as predikant van Rustenburg die trekkers geken het en hulle ook besoek het voor hulle die wildernis ingetrek het.

Die kerkraad sou hierdie benoeming moes bekragtig want die kommissie het verder gevra dat ds. Du Plessis tydens sy afwesigheid sy traktement moes behou. Voor die kerkraad hieroor besluit het, het ds. Du Plessis die vergadering meegedeel dat hy nog nie besluit het of hy daarheen sal gaan nie; daarom het die kerkraad besluit om eers sy beslissing af te wag. Op die volgende vergadering, 14 Mei 1881 het hy toe bekendgestel dat hy besluit het om te gaan as dit met die kerkraad gereël kon word. Die kerkraad het die nodige verlof geskenk en ook bewillig om die traktement te bly betaal. Hierdie bespreking het in afwesigheid van die predikant geskied onder leiding van ds. H.B. Venter van Barkly-Oos.

Die goedkeuring van die kerkraad was nog onderhewig aan die van die gemeente, maar ook dit is gegee. Nadat die besluit van die kerkraad aan ds. Du Plessis bekendgemaak is, het hy met 'n ander versoek vorendag gekom. Hy het reeds lankal die plan gehad om besoek aan Europa te bring en aangesien daar blykbaar nou 'n gunstige geleentheid daarvoor aangebreek het, wou hy die kerkraad vra om hom verlof te gee om ná voltooiing van sy werk by die trekmense, na Europa te gaan. Ook hierdie versoek is gunstig oorweeg en toegestaan deur sowel die kerkraad as die gemeente. Die hele afwesigheid sou min of meer sewe of agt maande duur, maar dit het die kerkraad en gemeente nie afgeskrik nie.

Op die vergadering van 4 Junie 1881 moes die kerkraad weer aandag skenk aan die aangeleentheid, maar nou in gewysigde vorm. Op hierdie vergadering het die voorsitter meegedeel dat die plan was om op 13 Junie van Steynsburg af te vertrek, maar het hy daarby gevoeg die gewenste informasie om met sekerheid die trekmense te kan bereik, het nog nie gekom nie. Hierop het hy toe gevra dat ingeval die hele sending na Humpata op 'n teleurstelling sou uitloop, of hy nogtans verlof sou hê om na Europa te gaan? Ook hierdie gewysigde versoek is deur sowel kerkraad as gemeente toegestaan. Sake is verder gereël dat tydens die afwesigheid van die predikant die dienste van tyd tot tyd deur ander predikante waargeneem sou word.

Die deputate het op die bepaalde tyd vertrek wat daarop dui dat die nodige inligting toe wel gekom het, maar hulle kon Angola nie aandoen nie en het dus regdeur gegaan na Europa. Op sy vergadering van 19 Augustus 1881 het die kerkraad 'n brief aangehoor wat ds. Du Plessis vanuit Londen geskryf het en toe die kerkraad weer vergader het op 17 September was die predikant reeds terug en kon as voorsitter ageer. Die besoek aan die buiteland was dus baie korter as wat die gedagte aanvanklik was. In die notule staan net: “Ds. du Plessis zegt veel eerder teruggekomen te zijn dan hij gedacht had. Bij de trekmenschen waren zij niet omdat de reisgelegenheid van Madeira voor hen niet aannemelijk was boven die van Kaapstad, vooral wegens den langen tijd dat men op zee moet doorbrengen. Dan hebben zij nooit bericht gekregen of de menschen zich wel gevestigd hadden waar zij dachten heen te gaan. Bij de Kaap aangekomen zijnde is hun dit bericht eerst geworden."

Dit was nie die laaste keer dat die kerkraad aandag sou moes skenk aan die belange van die Angola-trekkers nie, want van tyd tot tyd moes die kerkraad korrespondensiestukke afkomstig van die kommissie belas met die geestelike belange van die trekmense behandel en trag om geld te vind om die verskillende planne deur te voer. Nooit het die kerkraad geweier om die gevraagde steun te verleen nie. Die bedrae wat wel aangestuur was, het nooit juis beïndruk nie, maar die gewilligheid het nie ontbreek nie en dit kon moontlik die invloed van ds. Du Plessis gewees het, want baie van daardie mense was vroeër sy lidmate gewees.

Die vervoervraagstuk

Die vraagstuk van vervoer tydens die bediening het jare lank menige grys haar veroorsaak. In ds. Du Plessis se tyd het dit wel nie gegaan oor hoeveel per myl betaal moes word nie, maar wel oor perdevoer en osse en perde wat langs die pad siek geword het of weggeraak het en wat uitbetaal moes word, ens. Op die vergadering van 17 Augustus 1883 is genotuleer dat die kerkraadslede deur die noodsaaklikheid gedring, laas ooreengekom het om 'n wa met ses tuie as kerkwa, gekoop het vir die som van £50 en die bedrag moet nou betaal word. Deur hierdie stap is die hele vraagstuk nog nie opgelos nie, want elke keer dat die wa gebruik moes word, moes perde gevind word en dit het ook probleme meegebring.

Hierdie wa was ook onderhewig aan reparasie. In die notule van 18 Februarie 1887 staan opgeteken dat die kerkwa se as gebreek het en dat dit £4 gekos het om 'n ander as in te sit. En in 1894 het die kerkraad besluit om die kerkwa maar van die hand te sit en ons lees nie verder dat besluit is om 'n nuwe te koop nie sodat ’n mens daaruit kan aflei dat dit nie al die moeilikhede opgelos het nie. Destyds was daar reeds treinverbinding in die buurt van Colesberg.

Die meeste moeilikhede het die kerkraad ondervind om die afgevaardigdes na die sinodes weg te kry, veral wanneer die sinode in Transvaal of in die noordelike deel van die Vrystaat vergader het. In die notule van 27 Maart 1885 word gemeld van 'n tipiese voorbeeld van die probleem. Die diakens, want dit was blykbaar hulle werk om al hierdie soort insamelingswerk te doen, het gerapporteer dat hulle slegs vyf perde gekry het om die afgevaardigdes te vervoer na die sinode op Ventersburg, Vrystaat. Daarop is toe besluit dat ouderlinge en diakens moes saamspan om hierdie saak in die reine te bring. Maar toe het daar 'n ander vraagstuk opgeduik. Een van die afgevaardigdes, br. N.T. van der Walt, het aan die vergadering meegedeel “dat hij wegens zwakke gestalte des ligchaams met een privaat rijtuig moet gaan, nu wenscht hij te weten of ook zijne reiskosten hem zullen uitbetaald worden”. Dit was 'n probleem en veral 'n vraag waarop die kerkraad geen antwoord geweet het nie. Daarom het hy die vraag toe later gewysig om te verneem of die kerkraad sy reis-koste in “een gelijke graad" kan stel as dié van die ander twee afgevaardigdes. Eindelik het die kerkraad besluit dat aangesien die plan reeds gemaak is dat al die afgevaardigdes met een rytuig moes gaan, aan die broeder geen reisgeld afsonderlik betaal kan word nie.

Die Algemene Sinode sou in 1891 op Rustenburg vergader en in verband met die vervoer daarheen het die volgende voor die kerkraad en selfs voor die gemeente gedien. Op die vergadering van 2 Januarie 1891 is die afgevaardigdes gekies en toe is gespreek oor 'n reisplan en die reiskoste en besluit om die gemeente hierin te raadpleeg. Blykbaar moes beslis word om die reis per trein en “coach” of per perdewa sou geskied. Uit die notule blyk dat die gemeente die reisgeleentheid per trein en “coach" die verkieslikste geag het en in verband met die reiskoste is toe besluit om 'n vrye kollekte in die gemeente te hou vir die reiskoste na die sinode.

Op die volgende vergadering, 21 Februarie 1891, is gerapporteer dat die vrye kollekte die bedrag van £38.5.6 opgelewer het. Dit was kennelik nie genoeg nie; daarom is besluit om die werk oor te doen en toe hiervan rapport gekom het op die vergadering van 10 April het dit geblyk dat daar vir die reiskoste nog iets bygekom het; daarom is besluit dat as die hele som nie gevind word nie, die praeses en skriba 'n verslag moes opstel om voor die gemeente te lê van die volle bedrag wat reeds gegee en belowe is. En toe die verslag voor die gemeente dien, het dit geblyk dat £49.11.5 belowe is en £41.16.6 reeds inbetaal is. Ná afloop van die sinode kon natuurlik verslag van die reiskoste gegee word en in hierdie verband staan in die notule van 14 Augustus: Ontvangste £72.6.6; uitgawe £64.12.8; batige saldo £7.13.10. Die afloop van die hele aangeleentheid was dus nie ongunstig nie, maar die reissom van £64 bied ’n mens 'n kykie in die reistariewe van destyds wat dan met trein en “coach" moes geskied.

Philippolis word 'n selfstandige gemeente

Tydens die bediening van ds. Viljoen het dit van tyd tot tyd voorgekom op die kerkraadsvergaderings om 'n ouderling te kies vir die lidmate wat in die Vrystaat woonagtig was, en later is ook inderdaad aldaar 'n ouderlingswyk gestig. Op sy vergadering van 18 November 1882 het die kerkraad te staan gekom voor die vraag of die lidmate in Philippolis nie as 'n selfstandige gemeente gestig kan word nie. Die kerkraad het nie dadelik hierop geantwoord nie, maar aan ds. Du Plessis opgedra om tydens sy besoek aan daardie geweste die volgende week, ondersoek ter plaatse in te stel en met die mense daaroor te praat en dan te rapporteer aan die kerkraad wat sy bevinding was.

Op die vergadering van 5 Januarie 1883 is hierdie rapport aangehoor: Dat die lidmate daar reeds begin het om 'n kerkgebou op te rig vir £850, buite die preekstoel en banke en dat die gebou oor 10 maande afgelewer moes word. Gelyktydig met hierdie rapport het ook 'n versoekskrif onderteken deur 23 manslidmate gedien waarin hulle gevra het om afgestig te word as 'n selfstandige gemeente. Ná bespreking het die kerkraad besluit om die versoek van die broeders vir kennisgewing aan te neem en verder daarmee volgens die kerklike bepalings te handel. Die nodige stappe is blykbaar deur die kerkraad gedoen, hoewel ’n mens niks daarvan in die kerkraadsnotule lees nie. Maar op die vergadering van 2 Junie 1883 het die saak weer ter tafel gekom. Berig is ontvang dat die kerkgebou van Philippolis voltooi is en 'n versoek aan die kerkraad gerig om dit tydens die stigting van die gemeente in gebruik te neem. Dit is deur die kerkraad bewillig, maar op sy volgende vergadering, 30 Junie, is eers besluit dat die gemeente aldaar gestig sou word DV die eerste Sondag in Augustus. By die geleentheid is ook besluit om aan ouderling P.J. Pretorius, die ouderling van daardie wyk, eervol ontslag te gee sodat daarmee die weg oopgemaak was vir die instelling van 'n kerkraad in die nuwe gemeente.

Die onderwyssaak in ds. Du Plessis se tyd

Tydens die bediening van ds. Viljoen het die kerkraad meermale aandag geskenk aan die oprigting van skole, maar veel het nie juis daarvan tereggekom nie. In die notule is daar nie noemenswaardige gegewens oor die presiese toestand van die onderwyssaak nie. Op die kerkraadsvergaderings onder leiding van ds. Du Plessis is die kerkraad byna nooit gevra om aandag te skenk aan die oprigting van skole nie. Maar vanweë die besluit van die Algemene Sinode van 1873 dat die kerkrade jaarliks 'n verslag moes opstel en aan die verskillende Algemene Vergaderings moes voorlê in verband met die toestande in die gemeentes, is dié verslae van die kerkraad vanaf 1882 wel genotuleer.

In hierdie verslae moes elke gemeente sekere vrae beantwoord, byvoorbeeld vraag 9: Wat word daar in u gemeente gedoen vir die opvoeding en onderwys van die jeug? Meestal is die vrae met 'n enkele woord “ja” beantwoord, maar hierdie vraag is jaarliks breedvoerig beantwoord. Uit al die antwoorde blyk dat die kerkraad nie tevrede was met die onderwystoestand van die jeug van die gemeente nie. En die gees wat daaruit spreek word duidelik aangedui deur die woord van die antwoord wat op hierdie vraag in 1882 gegee is. Uit gebrek aan bekwame onderwysers is aan die onderwys en die opvoeding van die jeug nie soveel gedoen as die kerkraad graag sou sien nie. Dit is min of meer die refrein in al die antwoorde op hierdie vraag.

Elke jaar is getrou 'n opsomming gemaak van die aantal privaat skooltjies in die gemeente asook hoeveel kinders daar aan ander soort skole onderwys ontvang. Die aantal kinders van die gemeente wat gereeld skoolonderwys ontvang het, het van jaar tot jaar gewissel tussen die getalle 30 en 61. Laasgenoemde was die getal wat in 1895 op skool was. Dit was die gunstigste rapport wat die kerkraad tydens die bediening van ds. Du Plessis kon stuur aan die Algemene Vergadering en lui onder meer: Huislik en kerklik word gedoen soveel as kan; maar wat skole betref, gaan dit nie na wens nie. Die volgende skole is in die gemeente: Een derdeklas ondersteunde skool met 'n goewernante met 10 kinders wat elementêre onderwys ontvang in Hollands en Engels; ses familieskole waarin 33 kinders onderwys ontvang in spel, lees, skrywe en katkisasielesse, sang en ook in rekenkunde; daar is 12 kinders in die publieke skool op die dorp terwyl nog 6 kinders van gemeentelede in die distrik van en op die dorp Middelburg skoolgaan. Die totaal skoolgaande kinders is dus 61.

Net in 1890 het die kerkraad aandag geskenk aan die oprigting van ’n skool. Op die kerkraadsvergadering van 14 Februarie het die leraar bekendgemaak dat dit blyk asof daar 'n kans is om 'n skool in die wyk van oudl. Kruger op te rig. ’n Kommissie is toe benoem om te sien wat verder in die saak gedoen kon word. Hierdie kommissie het nie juis 'n rapport van sy werksaamhede aan die eerwaarde kerkraad voorgelê nie, maar uit twee rapporte aan die Algemene Vergadering kan ons wel die gang van sake aflei.

Op die vergadering van 28 Maart 1890 het die kerkraad aan die Algemene Vergadering gerapporteer: Die kerk het begin om 'n buurtskool tot stand te bring, tot nog toe egter sonder gevolg. Dit is net min of meer 'n maand na daardie vorige besluit vasgestel. Maar op 15 November van daardie jaar het oudl. B.J. Kruger die volgende mededeling gedoen: Dat daar al gewerk is insake die oprigting van 'n skool in sy wyk; die plaas Ruigtepoort het hy as skoolplaas gegee; aandele is reeds ter waarde van £110 geneem en ongeveer £30 is beloof tot ondersteuning van die skool en 20 kinders is gevind.

Op 2 Januarie 1891 het die kerkraad geantwoord aan die Algemene Vergadering dat daar 'n plan is om 'n distrik-kosskool in die gemeente op te rig. Dus 'n jaar nadat die leraar die saak aangeroer het, was daar nog nie 'n skool nie. Maar die poging is tog met sukses bekroon want in die rapport van 1892 word vermeld dat in die gemeente 'n skoolplaas is waarin 25 kinders onderwys ontvang. Die kerkraad het in sy antwoorde aan die Algemene Vergadering van tyd tot tyd gekla oor die gebrek aan bekwame onderwysers; daarom het hy die pogings wat die Meerdere Vergaderings aangewend het om onderwysers op te lei, getrou gesteun deur geld aan te stuur. Dat die kerkraad in hierdie tyd nie skole opgerig het nie, kan dus nie beskou word as 'n onverskilligheid ten opsigte van die onderwyssaak as sodanig nie.

'n Gedenksteen vir prof. Postma

Afgesien daarvan dat die gemeente Colesberg ook een van die gemeentes in die Kaapkolonie was wat ds. Dirk Postma in 1860 gestig het, het hy vandat hy in 1866 predikant van Burgersdorp geword het, baie tyd en aandag aan die gemeente bestee. Tot die eerste predikant op Colesberg kom woon het, het ds. Postma gereeld as konsulent daar opgetree met die bediening van Woord en Sakramente. Toe prof. Postma dus in 1890 oorlede is, het ook hierdie gemeente saam met die hele Gereformeerde Kerk die verlies betreur.

Daarom is dit heel natuurlik dat toe in 1891 'n aksie aan die gang gesit is om 'n gedenksteen of iets ter nagedagtenis van hom op te rig, die kerkraad grondige aandag daaraan sou skenk. So is daar op die vergadering van 21 Februarie 1891 'n omsendbrief van vier predikante van die Kerk op die tafel geneem waarin die gedagte van 'n gedenksteen of 'n beurs genoem is. Die Postma-beurs sou dan bedoel wees as 'n fonds waaruit onder sekere voorwaardes aan verdienstelike studente nou en dan 'n prys gegee kon word; verder is die medewerking van die kerkraad in hierdie saak gevra.

Hierop is besluit dat die kerkraad met genoeë kennis geneem het van die inhoud van die omsendbrief en die saak in oorweging sou neem op sy eerskomende vergadering. Die kerkraad het op 10 April die saak weer bespreek en toe is met algemene stemme besluit: Dat die kerkraad van oordeel is dat 'n steen meer 'n aandenking is en dat die aangewese plek daarvoor is binne die ringmuur van die kerk te Burgersdorp en dat vir hierdie saak 'n kollekte gehou sou word met die nagmaal aan die end van Desember in hierdie jaar.

Nie lank nadat hierdie besluit geneem was het daar 'n brief van ds. L.P. Vorster, die sekretaris van die Komitee insake die Gedenksteen, voor die kerkraad gedien, waarin hy gevra het hoeveel hierdie gemeente vir die saak sou bydra. Hierop het die kerkraad geantwoord dat kerkraad en gemeente vir hierdie saak na vermoë sal bydra, maar dat dit moeilik is om te sê wat die gemeente sal gee daar dit van die hoeveelheid van die vereiste bedrag vir 'n gedenksteen afhang. Die kerkraad wou eers weet hoeveel nodig is.

In November van daardie jaar het die voorsitter aan die kerkraad meegedeel dat hy berig van ds. Vorster ontvang het dat die vereiste bedrag vir 'n gedenksteen ongeveer £200 sou wees. Wat presies die bedrag was wat die gemeente vir hierdie doel ingesamel het, word nie vermeld nie, maar dit was 'n deurkollekte. Later moes nog gekollekteer word omdat op die sinode van 1894 geblyk het dat daar nog 'n hele bedrag tekort was op die gedenksteen. Daarna is nog 'n gering bedraggie ingesamel en weggestuur.

Die sending

In die verslag wat jaarliks aan die Algemene Vergadering gestuur moes word, was daar ook 'n vraag wat in die gemeente gedoen word vir die uitbreiding van Gods koninkryk. Op hierdie vraag het hierdie kerkraad elke jaar geantwoord met 'n paar woorde wat min of meer hierop neergekom het: kerklik niks. Vroeër het dit reeds geblyk dat die kerkraad en gemeente nie vyandig was teen sendingwerk nie, maar dat die kerk, volgens hulle, nog te swak was om daarmee te begin. Blykbaar was dit al die jare tog maar die gedagte wat in die harte gelewe het vandaar die gebrek aan optrede in hierdie saak.

Hierdie gesindheid insake die gekleurdes blyk baie duidelik uit wat op die kerkraadsvergadering van 30 Junie 1883 plaasgevind het: Die leraar het onder die aandag van die kerkraad gebring dat die magistraat 'n versoek gerig het om vir sekere ou en sieklike kleurlinge, wat vanweë die Goewerment ontoereikende rantsoene ontvang, iets te doen. Hierop het die vergadering besluit om aan oudl. I.J. van der Walt op te dra om nader ondersoek te doen na die toestand, ens. van die ongelukkiges en verder dat hy en die leraar daaroor moes oordeel of die saak in die gemeentevergadering behandel moes word. Uit hierdie besluit spreek beslis geen vyandigheid teenoor en onverskilligheid jeens hierdie mense nie. Wat verder gebeur het meld die notule nie.

In die jaar 1890 het daar op die sendingfront tog 'n geringe verandering ingetree. Die vorige jaar het die Algemene Vergadering van die Kaapkolonie dit moontlik gemaak vir die kerkraad van Humpata om 'n predikant daarheen te beroep en in die persoon van ds. Dirk Postma jr. het hulle wel een gekry. Vroeg die volgende jaar het die kerkraad 'n brief van gemelde ds. Postma behandel waarin hy meegedeel het dat hy begin het om die evangelie te verkondig aan die gekleurdes in die onmiddellike nabyheid en dat hy graag hulp wou hê ter bestryding van die koste daaraan verbonde. Hy het vermeld dat dit met verlof van sy kerkraad was dat die aksie begin is en dat hy die hulp gevra het. Die kerkraad het hierop besluit dat die brief aan die gemeente voorgelees moes word en dat enige persoon wat daarvoor iets wou bydra, dit aan die predikant kon afdra. Die notule vermeld wel enkele bedraggies wat daarvoor ingekom het maar die finale som is nie aangeteken nie.

In 1893 het daar weer 'n versoek om steun vir die sendingwerk in Basoetoland by die kerkraad ingekom en toe die kerkraad dit bespreek het, s besluit om by geleentheid van 'n lesing wat ds. L.P. Vorster op 18 Februarie voor die gemeente sou hou oor sy besoek aan Humpata, 'n kollekte te laat hou vir hierdie werk in Basoetoland. Ds. Vorster is toe verhinder om te kom met die gevolg dat die kerkraad besluit het om die kollekte tydens die nabetragtingsdiens daarvoor af te sonder.

Dit was nou maar sporadies voorkomende gevalle, maar later sou dit wel verander deurdat jaarliks sekere kollektes afgesonder moes word vir die sending en hierin was die kerkraad getrou sodat jaarliks vanaf 1894 die antwoord op hierdie vraag aan die Algemene Vergadering min of meer soos volg gelui het: Aan eintlike sendingwerk word niks gedoen nie, maar vir die saak word jaarliks gekollekteer ooreenkomstig die besluit van die Sinode. Nadat die sendingwerk te Venterstad begin is, het die kerkraad ook so nu en dan hulp daaraan verleen.

Hulp van die susters

Van die susters van die gemeente as 'n groep lidmate is nie veel in die notule opgeteken nie, maar daar kom tog 'n paar gevalle voor. Die eerste was op 12 Oktober 1883 toe die voorsitter, ds. Du Plessis, aan die hand doen dat die susters van die gemeente gevra moes word om aandag te skenk aan nuwe venstergordyne vir die kerkgebou. Die kerkraad het dit gunstig oorweeg en aan ds. Du Plessis opgedra om met 'n paar susters daaroor te praat en die saak aan hulle op te dra. Die susters het blykbaar nie op hulle laat wag nie, want op die vergadering van 15 Augustus 1884 is gerapporteer dat die nuwe gordyne opgehang is en dat die susters vra wat hulle met die oues en die stuk van die nuwe materiaal wat oorgeskiet het, moes doen. Hierop het die kerkraad besluit om die susters wat met die gordyne gewerk het, te vra om die nuwe stuk tesame met die oues te probeer verkoop ten voordele van die kerk.

Die ander geval het in 1887 voorgekom toe die kommissie gerapporteer het dat dit wenslik was om 'n plankvloer in die susterskonsistorie te sit en toe het die kerkraad besluit om die susters te vra om vir hierdie saak te kollekteer en verder besluit om uit elke wyk twee susters as kollektante aan te wys. In hierdie geval het die susters nog vinniger opgetree, want reeds op die vergadering van 19 November is gerapporteer dat die saak klaar was en dat die ingesamelde gelde aan die kommissie oorhandig kon word.

Die geestelike bearbeiding van die gemeente

In verband met die gereelde huisbesoek wat die predikant in sy gemeente moes verrig, staan niks in die notule nie. Dat dit egter gereeld plaasgevind het, kan maklik afgelei word uit die gereelde wyksverslae wat voor elke nagmaalsviering gelewer is. En as die predikant sy werk versuim het, sou daar wel deeglik van gespreek gewees het. Die geestelike belange van die gemeentelede is deeglik behartig, want van tyd tot tyd word melding gemaak van hulp wat verleen moes word van kerkraadsweë om spanninge tussen lidmate uit die weg te ruim; ander weer moes bearbei word vanweë swak kerkbesoek.

In verband met die bearbeiding van die jeug van die gemeente staan daar ook nie veel in die notule nie, maar daar is wel bewyse dat aandag daaraan geskenk is. Een van die aangeleenthede in verband met die verbondsonderwys wat gereeld die aandag van die kerkraad moes geniet, is die belydenis van die geloof of die “aanneming”, soos dit konsekwent in die notules genoem word. Een van die eerste besluite wat onder leiding van ds. Du Plessis in hierdie verband geneem is, het hieroor gehandel, naamlik dat in die vervolg nie meer alle drie maande nie maar alle ses maande geleentheid sal wees vir die aflegging van belydenis van die geloof. Dit is op 13 Augustus 1880 geneem.

Die gebruik was dat die kerkraad elke keer twee ouderlinge moes aanwys om hierdie katkisasieklasse by te woon en saam met die predikant te oordeel of die kennis genoegsaam was om toegelaat te word. Die predikant het gepoog om dit verander te kry sodat al die ouderlinge of soveel moontlik van hulle by kom, maar die kerkraad wou hierin nie bewillig f nie en toe dit vir 'n tyd wel so gereël is, is daarvan later weer afgesien en teruggeval op die kommissie van twee lede saam met die predikant.

Ds. Du Plessis het ook aandag geskenk aan die verbetering van die gewone kategetiese onderrig wat in die skole en by die huise moes plaasvind, want die lidmate het nie op die dorp gewoon nie. Op die kerkraadsvergadering van 25 September 1885 het die leraar 'n nuwe plan voorgelê vir beoordeling van die kerkraad. Dié plan het katkisasielesse vir elke Sondag die hele jaar deur behels en die lesse sou dan op kaartjies gedruk en aan die kinders besorg word. Hy het selfs die drukkoste daarvan ook aan die kerkraad voorgelê, tewete 25/- vir die eerste 100 en daarna 12/6 vir elke verdere 100. Die kerkraad het dit as 'n baie nuttige saak beskou en besluit om dadelik 300 daarvan te laat druk en vir die volgende jaar aan die kinders uit te deel. Dit moes 'n soort lesrooster gewees het en daarom 'n groot verbetering gebring het in die gereelde behandeling van die werk met die kinders. Al die jare wat ds. Du Plessis daar gearbei het, moes hy daarmee volgehou het, want nadat hy vertrek het, meld die notule dat ds. Hamersma as konsulent sodanige leskaarte moes opstel.

Ds. Du Plessis het ook aandag geskenk aan die jong mense van sy gemeente en hulle ook gehelp met die daarstelling van 'n Jongeliedevereniging. Op die vergadering van 15 November 1884 het hy aan die kerkraad die reëls deur hom opgestel vir 'n Sang- en Jongeliedevereniging voorgelees. Die kerkraad het sy instemming daarmee betuig.

In 1887 het ds. Du Plessis die kerkraad toegespreek oor die Bybelverspreiding deur die Britse en Buitelandse Bybelgenootskap en die wenslikheid om die saak te help bevorder. Hieraan het die kerkraad sy steun toegesê en gevolglik het die predikant ook die saak aan die gemeente voorgehou en hier het hy ook die steun gehad van mnr. I.J. van der Walt, lid van die destydse Volksraad vir hierdie afdeling. Daarna is besluit dat die saak weer met nagmaal onder die aandag van die gemeente gebring sou word en dat dan 'n deurkollekte daarvoor afgestaan word.

Die belangrikste deel van die geestelike bearbeiding van die gemeente was natuurlik die gereelde bediening van Woord en Sakramente en dit het baie gereeld plaasgevind. Maar die kerkraad moes van tyd tot tyd verlof verleen aan ds. Du Plessis om as konsulent op te tree van een of ander gemeente wat vakant was sodat hy in breër verband ook kon arbei in die Kerk.

Die geldelike worsteling van die gemeente

Met ds. Du Plessis se beroep was die bedrag wat deur die lidmate belowe is vir die traktement van die leraar, £100 minder as die bedrag waarvoor hy beroep sou word en nieteenstaande hierdie tekort het die gemeente tog besluit om oor te gaan tot beroep. Hierdie toedrag van sake het nie verbeter nie, maar gaandeweg versleg met die gevolg dat dit ál meer 'n finansiële worsteling geword het. Toe die nuwe predikant diens hier aanvaar, was die totale skuld van die gemeente £404 sodat hy dus baie gou aandag moes skenk aan die finansiële sake van die gemeente. Toe Philippolis boonop in 1883 selfstandig word, moes Colesberg ook die bydraes van daardie lidmate mis, want die predikant van Colesberg was toe nie meer verantwoordelik vir die bediening van daardie nuwe gemeente nie.

Die kerkraad en gemeente het dapper gestry om die finansiële moeilikhede die hoof te bied, maar gaandeweg het die onmoontlikheid van die situasie geblyk en moes aandag geskenk word aan onaangename middels. So moes die kerkraad op sy vergadering van 15 Mei 1885 begin dink aan traktementsvermindering. Volgens die notule is die kerkraad weens die afstigting van Philippolis, swaar tye en die wegtrek van lidmate genoodsaak om 'n kommissie te benoem om die predikant te vra om £100 van sy traktement te laat val. Die bespreking het blykbaar in sy afwesigheid geskied; vandaar die kommissie.

Later het die kommissie gerapporteer op die vergadering van 9 Julie 1886 dat die predikant gewillig was om £25 van die £350 af te slaan tesame met die 40 slaghamels en 10 mud koring wat as deel van sy onderhoud gegeld het. Sake het deurgaans slegter geword tot die kerkraad in 1895 sy toevlug moes neem na die Algemene Vergadering. Onder vraag 11 van die gemeentverslag is die opening gebied dat 'n kerkraad die raad en advies van die Vergadering kan vra oor die een of ander netelige saak. In daardie jaar het die kerkraad die volgende onder die aandag van die Vergadering gebring: Die vraag lui of daar iets is waarin die kerkraad die hulp of advies van die vergadering verlang en daarop is toe geantwoord: Ja, wat betref die leraarsalaris daar die gemeente so verminder het dat dit onmoontlik is om die salaris byeen te bring. Hierin het die kerkraad hulp en raad nodig; daarom wend hy hom eerbiediglik tot die Algemene Vergadering en versoek vriendelik om raad en hulp hierin, indien moontlik.

Op sy vergadering van 25 Mei 1895 het die kerkraad kennis geneem van die besluit van die Algemene Vergadering by monde van sy afgevaardigdes, naamlik dat die kerkraad hom eers moet wend tot die ander kerkrade van die Kaapkolonie vir hulp in hierdie saak. Of die kerkraad dit gedoen het, blyk nie duidelik nie, maar op sy vergadering van 12 Oktober is gerapporteer dat daar van twee naburige kerkrade, te wete Steynsburg en Middelburg, steun gekom het tot 'n bedrag van £14.5.6 en later het daar weer bedrae gekom van ander kerkrade. Onder hierdie moeilike situasie moes die predikant in 1896 die beroep na Petrusburg oorweeg.

Die organisasie van die gemeente in die algemeen

Ander sake wat van belang is om 'n duidelike begrip te kry van die bedieningsjare van ds. Du Plessis in die gemeente, is:

Die wyse van verkiesing van kerkraadslede

Die vaste gebruik van die kerkraad was om die verkiesing van kerkraadslede te laat geskied op 'n gemeentebyeenkoms saam met die kerkraad en om dan 'n vrye verkiesing te laat plaasvind en die persoon wat die hoogste aantal stemme op hom getrek het, is eenvoudig verkose verklaar. So het dit dikwels gebeur dat die getal stemme wat op die ander persone uitgebring was, saam baie meer was as die op die verkoseverklaarde. 'n Paar keer het daar stemme opgegaan in die kerkraad om hierdie stelsel van verkiesing te verander, maar sonder sukses. Eers in 1887 is besluit om te laat stem totdat 'n volstrekte meerderheid verkry is.

Die afskaffing van sitplekgelde

Nog ’n saak wat baie hoofbrekens besorg het aan die kerkraad was die betaling van sitplekgelde deur die lidmate. By die behandeling van die installering van banke in die kerkgebou is daarop gewys dat die banke betaal moes word met die geld wat geïn is met die verhuur van die sitplekke. Gedurig moes die kerkraad aandag skenk aan agterstallige sitplekgelde en daaruit het allerlei probleme voortgespruit. Hierdie gesukkel het voortgeduur tot 19 Mei 1894 toe die kerkraad eenvoudig besluit het om geen sitplekgelde meer te hef nie. Die lidmate kon nog vaste sitplekke in die kerkgebou kry, maar hulle hoef nie meer daarvoor te betaal nie.

Kerklike gewaad

Op die vergadering van 14 November 1885 is gevra wat die bepaling was in verband met die gewaad van die kerkraadslede by kerklike dienste? Hierop het die praeses (voorsitter) geantwoord dat daar geen besluit deur die Kerk dienaangaande was nie. Die kerkraad egter verlang dat ouderlinge en diakens ter wille van die goeie orde en betaamlike deftigheid, by die openbare dienste en kerklike vergaderinge “in het zwart” geklee sal wees volgens die gebruiklike wyse in die Gereformeerde Kerk.

Konsulentskappe

Dit was destyds nog gebruiklik in die kerk dat vakante gemeentes konsulente beroep. So het ds. Du Plessis verskillende beroepe tot konsulent ontvang en soms na gemeentes wat nie naby Colesberg was nie. So is hy byvoorbeeld in 1892 beroep tot konsulent van Ladybrand en die kerkraad het geen beswaar gehad dat hy die beroep kon aanvaar nie. Gedurende sy bedieningsjare te Colesberg het ds. Du Plessis verskillende gemeentes as konsulent bedien.

Die 25-jarige bestaan van Colesberg se gemeente

Op die kerkraadsvergadering van 14 November 1885 het ds. Du Plessis verlof gevra om na Middelburg, Kaap, te gaan vir die 25-jarige bestaan van daardie gemeente wat feestelik herdenk is en waar hy die feesrede moes hou. Die verlof is toegestaan en in aansluiting daarby is toe ook gespreek oor die moontlike herdenking van die 25-jarige bestaan van hierdie gemeente. Op advies van die voorsitter is toe besluit dat hier nie 'n spesiale feesgeleentheid sou wees nie, maar dat met die eerskomende nagmaalsgeleentheid aandag geskenk sou word aan die saak. So het die geleentheid stilweg verbygegaan en is slegs gehandel ooreenkomstig die besluit van die kerkraad.

Die vertrek van ds. Du Plessis

Op die vergadering van 10 Januarie 1896 het die predikant aan die kerkraad gesê dat hy beroep is na die gemeente Petrusburg, maar dat hy nog nie besluit het wat om te antwoord nie. Op die laaste dag van Januarie was die kerkraad weer bymekaar en toe het die voorsitter bekendgemaak dat hy die beroep aangeneem het onder afwagting van sy losmaking van hierdie gemeente. By monde van oudl. Van der Linde die spyt van die kerkraad uitgespreek, maar ook die berusting daarin. Op sy versoek is die eersvolgende nagmaal bepaal op die vierde Sondag in Maart en by daardie geleentheid sou sy afskeid ook kon plaasvind. Op dieselfde vergadering is onder voorsitterskap van ds. Hamersma wat as naaste predikant volgens besluit van die sinode teenwoordig was, die stukke nagegaan en in orde bevind en het die kerkraad die losmaking van hulle predikant bewillig.

Sestien jaar het ds. Du Plessis die gemeente bedien en toe hy reeds predikant van Petrusburg was, het hy nog aan hulle geskrywe en die gemeente bemoedig en die kerkraad het ook hulle ou predikant nie vergeet nie. By die kerkgeleentheid van 20 Maart 1896 het die kerkraad en gemeente 'n konsulent beroep en toe is met meerderheid van stemme ds. D. Postma jr. aangewys. En in die notule van hierdie vergadering is opgeteken dat die totale skuld van die gemeente toe £400 was en met die oog op die uitdelging van hierdie skuldbedrag, is besluit dat die gemeente die bedrae wat hulle belowe het vir die traktement van die predikant, nog moes bly stort om so die bedrag te vind.

Ds. P.W. Bingle se koms

Prop. P.W. Bingle is op 8 Februarie 1910 beroep nadat die gemeente ’n kombinasie-ooreenkoms met Philippolis kon aangaan om die konsulentsbediening, waarmee hy tevrede moes wees sedert 1896, te beëindig. Prop. Bingle is op 10 Maart 1910 in die amp bevestig. Sy bedieningstyd was besonder geseënd. Uit die kerkraadsnotule is dit duidelik dat die onderskeie ampte roepingsbewus gefunksioneer het. Die verhouding tussen predikant, kerkraad en gemeente was kerngesond. Volgens dr. G.C.P. van der Vyver was ds. Bingle was "'n gedissiplineerde konsensieuse mens. Dit is dan ook die stempel wat hy op die kerkraad afgedruk het. Die ouderlinge het deeglik toesig gehou oor die gemeente. Daar is nie geskroom om tug toe te pas nie." Onder meer moes 'n paar keer opgetree word teen lidmate wat by die Vrymesselaars aangesluit het. Ook die diakens was getrou in die versorging van die armes. Hulle het te doen gehad met dieselfde probleme wat vandag nog in 'n gemeente teëkom. Daar was genoegsaam inisiatief, en alles het ordelik verloop. Die Griepepidemie van 1918-'19 het 'n geringe versteuring gebring toe 'n Nagmaal uitgestel moes word, maar die pastorie het dit 'n droewige getref toe mev. Bingle in 1919 aan die griep oorlede is en ds. Bingle alleen met sy vyf kinders agtergelaat is. Dat sy 'n besondere plek in die hart van die gemeente ingeneem het, blyk uit die besluit van die kerkraad om haar begrafniskoste te vereffen en ook 'n steen op haar graf te laat oprig, soos die notule dit stel: "Uit liefde en agting vir ds. Bingle en sy ontslape eggenote."

Vir intensiewe bearbeiding is die gemeente reeds in 1913 in agt wyke verdeel. In dieselfde jaar is ook 'n sangvereniging gestig vir verbetering van die gemeentelike sang. Die "Sustershulp", soos die susters in georganiseerde vorm genoem is, het met hul helpende hand ook nie agterweë gebly nie. So is byvoorbeeld met hul hulp in 1917 die staandak op die pastorie gesit en die veranda aangebring.

Die kerkraad het veral nougeset omgesien na die skoolonderrig van armer kinders. Hulle is met geldelike ondersteuning gestuur na 'n sogenaamde "armkoshuis" op Middelburg en later na Noupoort. Selfs voornemende studente vir die onderwysprofessie is finansieel gesteun aangesien die kerkraad die opvoeding van die jeug op die hart gedra het. Ook was daar in dié tyd tekens van 'n ruimer kulturele bewustheid, byvoorbeeld toe op voorstel van ouderling L. Vorster besluit word om vanaf April 1918 die notule in Afrikaans te skryf.

Na buite het die kerkraad en gemeente die ondersteunende hand nie weerhou nie. Hoewel dit 'n klein gemeente was (aan die vooraand van die Driejarige Oorlog was hier byvoorbeeld 176 belydende lidmate en ’n jaar of wat voor prop. Bingle se koms net 133), wat self gedurig moes pas en meet, is tog ruim finansiële steun gegee aan die Teologiese Skool en die Normaalskool op Steynsburg. Etlike spesiale kollektes is afgesonder vir instansies buite die gemeente, onder meer een vir die Vrye Universiteit, Amsterdam.

Die gemeente se geldsake

Dit was vir die gemeente moeilik om sy geldelike verpligtinge na te kom. Af en toe is gekla oor tekorte wat die diakens dan maar uit die gemeente moes gaan aansuiwer. In 1910 is nog sustentasie ontvang. Later kon die gemeente daarsonder klaarkom omdat onder meer rente uit die sogenaamde Vryefonds die inkomste aangevul het. Die Vryefonds, dit wil sê 'n kapitaalfonds wat op beleggings uitgesit is, het in 1910 £1 289-1-4 bedra. Jaarliks is dit deur 'n kollekte in die gemeente aangevul. Dan was daar ook die sogenaamde Veeskenkingsfonds. Dit is egter in 1921 by die Vryefonds gevoeg. Dr. Van der Vyver noem die Hierdie Vryefonds "'n versiende voorsorg wat getref is vir moontlike maer jare, wat wel later sou kom". Baie van die kerkraad se tyd is opgeneem deur die belegging van die gelde in die vorm van lenings met bewyse of verbande op eiendomme.

Bediening op Noupoort

Tydens ds. Bingle se bedieningstyd het op Naauwpoort taamlik belangrike ontwikkelings gekom wat die fondamentstene gelê het vir 'n latere selfstandige gemeente. Op 3 April 1914 besluit die kerkraad om gereeld een maal per jaar Woord en Sakramente te bedien op Naauwpoort. In Augustus 1914 is die eerste diens aldaar gehou. In 1917 is 'n kerkerf aangekoop en in 1919 bepleit ouderling F.J. du Toit dat meer dienste op Naauwpoort gehou moet word. Julie 1919 besluit die kerkraad toe dat vier keer per jaar Woord en Sakrament in een van die skoolsale bedien sou word en dat ook gereeld katkisasieklasse gehou sou word. Weens omstandighede wat die kerkraadsnotules nie vermeld nie, is die dienste in April 1920 verminder tot twee. Intussen het die kerkraad hul die NG gemeente Noupoort hul kerkgebou vir die dienste aangebied, waarvan dankbaar gebruik gemaak is. Die ideaal was egter om later self 'n kerkgebou op te rig, want reeds in Julie 1917 is 'n kerkerf op Naauwpoort aangekoop.

Die nuwe orrel

Aanvanklik is gebruik gemaak van 'n "muziek" (die bron vermeld nie wat dit presies was nie). In September 1916 het die kerkraad besluit dat die musiek "wegens valsheid" nie meer bespeel sou word nie en dat die moontlike aankoop van 'n nuwe musiek voor die gemeente gelê sou word. In Oktober 1916 het die kerkraad egter besluit om pryslyste van pyporrels te kry en op sy volgende vergadering, in Desember, is reeds kollektante benoem om vir 'n pyporrel te kollekteer. Begin 1917 is 'n orrelfonds in die lewe geroep, maar dit het taamlik stadig gegroei. In Junie 1920 het die aankoop van 'n orrel 'n skielike stoot gekry toe suster Bettie du Plessis van Kleintoren vir die doel die kerkraad ’n lening van £600 aanbied teen 4%-rente. Die orrel kon toe bestel word. Intussen is 'n platform ter waarde van £140 aangebring en in Januarie 1922 is die orrel, 'n voortreflike instrument, in gebruik geneem by welke geleentheid prof. P.K. de Villiers spesiaal oorgekom het om dit te bespeel. Dit is dieselfde orrel, later gemoderniseer, wat vandag nog in die kerk op Colesberg gebruik word.

Ds. Bingle se werk in oënskou

Dr. Van der Vyver skryf: "Uit die kerkraadnotule is dit duidelik dat ds, Bingle met groot seën in die gemeente gearbei het. Die verhouding tussen hom en die kerkraad en gemeente was besonder liefdevol. Hy, met sy gesin is goed versorg. Blykbaar was sy gesondheidstoestand nie wel nie. Hy het twee maal van die kerkraad siekteverlof ontvang. Vir so 'n jong predikant is dit nogal opvallend."

In Maart 1920 het ds. Bingle 'n beroep na Ladybrand-Ficksburg ontvang, wat hy bedank. Die kerkraad het met dank hiervan kennis geneem en hom verseker van hul hartlike samewerking. Op 8 Julie 1921 het hy egter afskeid van die kerkraad en gemeente geneem nadat hy 'n beroep na Venterstad aanvaar het. Sy elfjarige bedieningstyd was vir die gemeente besonder geseënd. Met droefheid het Colesberg in 1923 kennis geneem van sy afsterwe op Venterstad. Hy is daar begrawe en nie by sy vrou op Colesberg nie.

Ds. Taetse Hamersma

Ds. Taetse Hamersma is op 15 Julie 1922 in die gemeente bevestig as opvolger van ds. P.W. Bingle, wat hier in sy eerste gemeente gestaan het van 1910 tot 1921. Philipstown is in ’n sekere opsig van Colesberg afgestig omdat heelparty Doppers tydens die hewige stryd wat in die 1850's hier gewoed het oor die sing van die evangeliese gesange en die vervolging en smaad wat hulle nog in die 1860's, al is die Gereformeerde gemeente op Colesberg reeds einde 1860 afgestig, hier moes verduur, weswaarts getrek en die gemeente en dorp Philipstown in 1863 gestig het. ’n Groot groep Doppers het ook oor die Oranje getrek en hulle in die Suid-Vrystaat gaan vestig sodat Colesberg destyds reeds een van die kleiner gemeentes in die Gereformeerde Kerkverband was. Dié noordwaartse trekkery om aan die Kaapse Kerk (NG) te ontsnap, het Colesberg se Gereformeerde Kerk weldra so verswak dat dit van 1896 tot 1910, met die koms van ds. Hamersma se voorganger, vakant was.

Van ds. Hamersma skryf dr. G.P.C. van der Vyfer in die Colesbergse Gereformeerde kerk se eeufeesgedenkboek hy "was 'n waardige en toegewyde dienskneg van die Here".^[1] Nouliks tweede maande ná sy bevestiging is sy huis en ook die gemeente swaar beproef deur die afsterwe van mev. Hamersma op 22 September.

Dr. Van der Vyfer skryf: "Die bedieningstyd van ds. Hamersma maak die indruk van 'n normale ordelike verloop van gebeure. Die gemeente was wat uiterlike dinge (betref,) nou goed versorg." Die kerkgebou en pastorie is doeltreffend ingerig. Enkele uitbreidings het die doeltreffendheid daarvan verhoog. So is in 1922 'n badkamer in die pastorie aangebring en in 1923 die plafon wat nog tydens die eeufees in 1960 diens gedoen het. In 1925 is die kerk "geskilder" en in 1927 is besluit om elektriese ligte in die kerk en pastorie te installeer. Die susters van die gemeente het met 'n ywerige helpende hand 'n leeueaandeel in dié uitbreidings gehad. Die Gereformeerde Sustershulpvereniging, onder leiding van onder andere sr. Maria Steyn, het kort voor ds. Hamersma se koms hard gewerk vir ’n orrel, wat in Januarie 1922 geïnstalleer is.

Wat die wyke Noupoort betref, is besluit om vanaf 1926 ses maal per jaar daar dienste te hou, waarvoor ds. Hamersma verantwoordelik was. Op 15 Mei 1925 het oudl. P. Viljoen die belangrike aankondiging gedoen dat die gedagte ontstaan het om oor te gaan tot die bou van 'n kerk op Noupoort. Die kerkraad was die saak goedgesind en het toestemming gegee dat daarvoor in die wyke Noupoort gekollekteer kon word. Hierdie kerk is op 19 Maart 1938 in gebruik geneem, ses jaar ná ds. Hamersma se dood, en einde 1950 is die Gereformeerde kerk Noupoort van Colesberg afgestig.

Ds. Hamersma, die kerkraad en gemeente het besonder swaargekry tydens die depressiejare van 1929 tot 1933. Hieroor skryf dr. Van der Vyfer in 1960: "Die onmiskenbare spore daarvan weerspieël hulle duidelik in die notule. Die predikant sien telkemale vrywillig van 'n deel van sy traktement af. 'n Oortrokke rekening in die bank knel die gemoed van die kerkraad. Persone wat lenings het uit die Vryefonds (wat gestig is om die gemeente geldelike staande te hou tydens moeilike tye) raak agterstallig met hulle rente. Die kerkraad moes selfs oorweeg of hulle nie verbande moet opsê nie. In 1932 gaan 'n broeder selfs insolvent en moes die kerkraad sy borge aanspreek. Dit was inderdaad 'n donker tyd."

Midde-in dié worstelstryd het ds. Hamersma in April 1932 'n bemoedigende woord tot die kerkraad gespreek. Hy was seker, aldus die notule, "dat die Here ons nie sal verlaat in die swaar tye nie". Ten spyte van die swaarkry het die gemeente se geloofsmoed nie verflou nie, skryf dr. Van der Vyfer: "Kerkraad en gemeente het moedig gestry. Selfs is nog 'n helpende hand buite aangebied. Naas verskeie spesiale kollektes, waaronder vir 'n kerkgebou te Kaapstad, is in die tyd besondere finansiële steun verleen aan die destydse PUK vir CHO." Die gemeente Colesberg was, deels danksy ’n besoek van proff. Ferdinand Postma en Joon van Rooy wat indertyd reise deur die land onderneem het om steun vir hul sukkelende instelling te werf, "'n besondere weldoener van die inrigting in sy uur van nood".

Dr. Van der Vyfer skryf daar was in ds. Hamersma se tyd ook "(k)leiner probleempies soos in elke gemeente voorkom … Tipies is die van die ou broeder wie se spoor telkemale in die notule terug gevind word. Hy het van die diakonie vleis ontvang. Hy was vir 'n tyd lank weg en by sy terugkoms eis hy toe die agterstallige vleis. Die kerkraad, wat 'n klag ontvang het, was genoodsaak om te besluit dat die broeder 'niet achterstallig vlees kan eisen'." Oor die algemeen het die ampte getrou en ywerig gefunksioneer. "Ds. Hamersma was 'n ernstige, ervare en waardige dienskneg van die Here. Die gemeente het hom waardeer en respekteer." Daarom was sy afsterwe op 9 Junie 1932 vir die gemeente 'n gevoelige verlies. Dr. Van der Vyfer skryf: "Hulle eerbied en dankbare nagedagtenis het (o.m.) daarin uiting gevind dat hulle £45 bygedra het vir sy grafsteen.

Ná sy dood het P. Hamersma (bes moontlik sy seun Pieter) briewe van ds. Hamersma wat in Die Kerkblad verskyn het, in boekvorm uitgegee met die titel Van hart tot hart. 61 uitgesoekte briewe van ds. Taetse Hamersma (in lewe predikant te Philipstown en Colesberg) (1943).^[2]

Predikante

Viljoen, Petrus Jacobus Johannes, 1869–1879
Du Plessis, Lodewicus Johannes, 1880–1896
Vakant, 1896–1910
Bingle, Pieter Willem, 1910–1921
Hamersma, Taetse, 1922 – 9 Junie 1932 (oorlede in die amp)
Postma, Martinus, 1933–1942
Van der Vyver, dr. Gert Christoffel Petrus, 1943–1946
Boneschans, Jan Hendrik, 1946–1948
Snyman, Philippus, 1950–1952
Van der Walt, Johannes Christiaan, 1955–1959
Coetsee, Abraham Jacobus, 1961–1968
Vorster, Nikolaas, 1969–1971
Krüger, Theron, 1978–1982 (in kombinasie met Venterstad)
Kruger, Christiaan, 1983–1989 (in kombinasie met Philipstown)
Van der Walt, Petrus Christoffel, 1990–1998 (in kombinasie met Philipstown)
Helberg, Abraham Nicolas, 1998–2000 (in kombinasie met Philipstown)
D'Assonville, Victor Edouard, 2001–2008 (in kombinasie met Philipstown)
Dykstra, Dirk Jacob, 2009–2013 (in kombinasie met Bloemburg)
Badenhorst, Lourens Jurie, 2013 tot 2020 (in kombinasie met De Aar, Phillipstown en bedieningsooreenkoms met Philippolis)
Van der Westhuizen, Izak, 2021 – hede

Galery

Ds. P.J. Viljoen, van 1869 tot 1879 die eerste predikant.
Ds. Taetse Hamersma, 1922 tot sy dood op 9 Junie 1932.
Dr. G.C.P. van der Vyver, 1943–1946.
Lydia van der Vyver, predikantsvrou van die gemeente van 1943 tot 1946.
Ds. Jan Hendrik Boneschans, 1946–1948.
Ds. P. Snyman, leraar van 1950 tot 1952.
Ds. Johannes Christiaan van der Walt, 1955–1959.
Ds. Abraham en mev. Coetsee en hul eersteling, Hennie. Hulle was die predikantspaar van 1961 tot 1968.
Ds. V.E. D'Assonville jr. (leraar in kombinasie met Philipstown van 2001 tot 2008) as baba op sy ouma Mille van der Merwe (geb. Radloff) se skoot. Links van haar sit sy ma, Therese, en pa, dr. V.E. D'Assonville. Langs sy ouma is sy oom Johan van der Merwe. Sy susters is Martha (agter) en Millie (regs voor).
Ds. Niko Vorster, predikant van 1969 tot 1971.
Dr. V.E. d'Assonville jr., sy vrou, Daleen, en hul seun, Daniel, in 2005.

Bronne

(af) Coetsee, ds. A.J. (voorsitter: redaksiekommissie). 1961. Eeufees Gedenkboek Gereformeerde kerk Colesberg K.P. Colesberg: Die eerwaarde kerkraad van die Gereformeerde kerk Colesberg.
(nl) Maeder, ds. G.A. en Zinn, Christian. 1917. Ons Kerk Album. Kaapstad: Ons Kerk Album Maatschappij Bpkt.
(af) Olivier, ds. P.L., 1952. Ons gemeentelike feesalbum. Kaapstad en Pretoria: N.G. Kerk-uitgewers.

Verwysings

↑ (af) Coetsee, ds. A.J. (voorsitter: redaksiekommissie). 1961. Eeufees Gedenkboek Gereformeerde kerk Colesberg K.P. Colesberg: Die eerwaarde kerkraad van die Gereformeerde kerk Colesberg.
↑ (en) Besonderhede van die publikasie op die webtuiste worldcat.org. URL besoek op 1 Februarie 2017.

Sien ook

Maria Steyn, jare lange voorsitster en ondervoorsitster van die Gereformeerde Sustershulpvereniging van Colesberg

[1] (af) Coetsee, ds. A.J. (voorsitter: redaksiekommissie). 1961. Eeufees Gedenkboek Gereformeerde kerk Colesberg K.P. Colesberg: Die eerwaarde kerkraad van die Gereformeerde kerk Colesberg.

[2] (en) Besonderhede van die publikasie op die webtuiste worldcat.org. URL besoek op 1 Februarie 2017.

[1]

[2]