อามิน อัล-ฮุสเซนี่

อามิน อัล-ฮุสเซนี่
อามิน อัล-ฮุสเซนี ในปีพ.ศ. 2472
ส่วนตัว
เกิด	โมฮัมหมัด อามิน อัล-ฮุสเซนี่ ประมาณปี พ.ศ.  2440 [ก] เยรูซาเลมจักรวรรดิออตโตมัน
เสียชีวิตแล้ว	4 กรกฎาคม 2517(อายุ  ประมาณ 76–77- เบรุต , เลบานอน
ศาสนา	อิสลาม
นิกาย	ซุนนี
โรงเรียน	ฮานาฟี
พรรคการเมือง	คณะกรรมการระดับสูงอาหรับ
มุฟตีใหญ่แห่งเยรูซาเล็ม
ดำรงตำแหน่งระหว่าง ปี พ.ศ. 2464–2480 [1] [2] [3] [4]
ก่อนหน้าด้วย	กามิล อัล-ฮุซัยนี
ประสบความสำเร็จโดย	ฮุสซัม อัดดิน ญัรัลลอฮ์
ประธานสภามุสลิมสูงสุด
ดำรงตำแหน่ง ตั้งแต่วันที่ 9 มกราคม พ.ศ. 2465 – 2480
ก่อนหน้าด้วย	โพสต์ที่ตั้งขึ้น
ประธานาธิบดีแห่งปาเลสไตน์
ดำรงตำแหน่ง ตั้งแต่เดือนกันยายน พ.ศ. 2491 – 2496
ก่อนหน้าด้วย	โพสต์ที่ตั้งขึ้น
ประสบความสำเร็จโดย	โพสต์ถูกยุบ
การรับราชการทหาร
ความจงรักภักดี	จักรวรรดิออตโตมัน (จนถึงปี 1918) สหราชอาณาจักร (1920–1937) นาซีเยอรมนีและ ราชอาณาจักรอิตาลี (ค.ศ. 1941–1945)

โมฮัมเหม็ด อามิน อัล-ฮุสเซนี ( อาหรับ : محمد امين الحسيني ; ประมาณปี พ.ศ. 2440 ^[a]  – 4 กรกฎาคม พ.ศ. 2517) เป็นผู้นำชาตินิยมอาหรับปาเลสไตน์ และผู้นำมุสลิม ใน ปาเลสไตน์ที่ได้รับคำสั่ง^[5]อัล-ฮุสเซนีเป็นลูกหลานของ ตระกูล อัล-ฮุไซนีของขุนนางอาหรับชาวเยรูซาเลม^[6]ซึ่งสืบเชื้อสายมาจากศาสดามูฮัม หมัดแห่ง อิสลาม^[7]

ฮุสเซนเกิดที่กรุงเยรูซาเล็มจักรวรรดิออตโตมันในปี 1897 เขาได้รับการศึกษาในโรงเรียนอิสลามออตโตมันและ คาธอลิก ในปี 1912 เขา ศึกษาศาสนา ซาลัฟฟิสต์ในกรุงไคโร ต่อมาฮุสเซนไปรับราชการในกองทัพออตโตมันในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1เมื่อสงครามสิ้นสุดลง เขาประจำการอยู่ที่ดามัสกัสเพื่อสนับสนุนราชอาณาจักรอาหรับซีเรียแต่หลังจากที่ราชอาณาจักรถูกยุบลง เขาก็ย้ายกลับไปเยรูซาเล็มและเปลี่ยนแนวคิดแบบอาหรับ ของเขา ไปเป็นรูปแบบหนึ่งของชาตินิยมปาเลสไตน์ตั้งแต่ต้นปี 1920 เขาต่อต้านลัทธิไซออนิสต์ อย่างแข็งขัน และในฐานะผู้นำการจลาจลเนบี มูซาในปี 1920เขาถูกตัดสินจำคุกสิบปีแต่ได้รับการอภัยโทษจากอังกฤษ^{[8] [9]}ในปี 1921 เฮอร์เบิร์ต ซามูเอลข้าหลวงใหญ่แห่งอังกฤษได้แต่งตั้งให้เขา เป็น มุฟตีใหญ่แห่งเยรูซาเล็มซึ่งเป็นตำแหน่งที่เขาใช้เพื่อส่งเสริมศาสนาอิสลามในขณะที่ปลุกระดมชาตินิยมอาหรับ ที่ไม่นับถือศาสนา เพื่อต่อต้านลัทธิไซออนิสต์^{[10] [11]}ในช่วงปี 1921–1936 เขาถือเป็นพันธมิตรที่สำคัญโดยทางการอังกฤษ^[12]การแต่งตั้งเขาโดยอังกฤษให้ดำรงตำแหน่งมุฟตีใหญ่แห่งปาเลสไตน์ทั้งหมด (บทบาทใหม่ที่จัดตั้งโดยอังกฤษ) ช่วยแบ่งแยกโครงสร้างผู้นำและขบวนการระดับชาติของชาวปาเลสไตน์^[13]

ในปี 1937 เขาได้หลบหนีหมายจับในข้อหาเข้าร่วมเป็นผู้นำในการก่อกบฏของชาวอาหรับในปาเลสไตน์เพื่อต่อต้านการปกครองของอังกฤษในปี 1936–1939 เขาจึงหลบหนีและไปหลบภัยในเลบานอนและอิรัก ในเวลาต่อมา จาก นั้นเขาก็ไปตั้งรกรากในอิตาลีที่เป็นฟาสซิสต์และนาซีเยอรมนีซึ่งเขาให้ความร่วมมือในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองเพื่อต่อต้านอังกฤษ โดยร้องขอในระหว่างการประชุมกับอดอล์ฟ ฮิตเลอร์เพื่อสนับสนุนเอกราชของชาวอาหรับและต่อต้านการจัดตั้งบ้านแห่งชาติของชาวยิวในปาเลสไตน์^[14]เมื่อสงครามสิ้นสุดลงเขาก็ได้รับการคุ้มครองจากฝรั่งเศส จากนั้นจึงไปหลบภัยในไคโรในช่วงก่อนสงครามปาเลสไตน์ในปี 1948ฮุสเซนนีต่อต้านทั้งแผนการแบ่งแยกดินแดนของสหประชาชาติในปี 1947และแผนการของจอร์แดน ที่จะผนวก เวสต์แบงก์เมื่อไม่สามารถบังคับบัญชากองทัพปลดปล่อยอาหรับของสันนิบาต อาหรับ ได้ ฮุสเซนนีจึงได้สร้างกองกำลังกึ่งทหารของตนเอง ชื่อว่ากองทัพสงครามศักดิ์สิทธิ์ ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2491 เขาได้มีส่วนร่วมในการจัดตั้งรัฐบาลปาเลสไตน์ทั้งหมดในฉนวนกาซาที่ปกครองโดยอียิปต์แต่รัฐบาลนี้ได้รับการยอมรับอย่างจำกัดและในที่สุดก็ถูกยุบโดยอียิปต์ในปี พ.ศ. 2502 หลังสงครามและการขับไล่และหนีชาวปาเลสไตน์ ใน พ.ศ. 2491 การอ้างสิทธิ์ในการเป็นผู้นำของเขาถูกทำลายลงและในที่สุดเขาก็ถูกผลักไสโดยการจัดตั้งองค์กรปลดปล่อยปาเลสไตน์ใน พ.ศ. 2507 ^[15]เขาเสียชีวิตที่เบรุตเลบานอน ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2518

ฮุสเซนเป็นและยังคงเป็นบุคคลที่ก่อให้เกิดการโต้เถียงกันอย่างมาก นักประวัติศาสตร์โต้แย้งว่าการต่อต้านลัทธิไซออนิสต์อย่างรุนแรงของเขามีพื้นฐานมาจากลัทธิชาตินิยมหรือการต่อต้านชาวยิวหรือทั้งสองอย่างรวมกัน ฝ่ายตรงข้ามของลัทธิชาตินิยมปาเลสไตน์ชี้ไปที่การพำนักในช่วงสงครามของฮุสเซนและกิจกรรมโฆษณาชวนเชื่อในนาซีเยอรมนีเพื่อเชื่อมโยงขบวนการชาตินิยมปาเลสไตน์กับการต่อต้านชาวยิวในยุโรปนักประวัติศาสตร์ยังสังเกตด้วยว่าฮุสเซนไม่ใช่ผู้นำชาตินิยมนอกยุโรปเพียงคนเดียวที่ร่วมมือกับนาซีเยอรมนีต่อต้านอังกฤษ โดยยกตัวอย่างความร่วมมือ ระหว่าง อินเดียเลบานอน และแม้แต่กลุ่มนักรบชาวยิวเลฮี^[b]

อามิน อัล-ฮุสเซนีเกิดเมื่อประมาณปี 1897 ^[a]ในกรุงเยรูซาเล็มเป็นบุตรชายของมุฟตีแห่งเมืองนั้นและเป็นผู้ต่อต้านลัทธิไซออนิสต์คนสำคัญในช่วงแรกๆ ของพวกตน[ ^{16] ตระกูลอั} ล- ฮุสเซนีประกอบด้วยเจ้าของที่ดินที่ร่ำรวยในปาเลสไตน์ตอนใต้ ซึ่งตั้งศูนย์กลางอยู่รอบๆ เขตกรุงเยรูซาเล็ม สมาชิกสิบสามคนของตระกูลนี้เคยดำรงตำแหน่งนายกเทศมนตรีกรุงเยรูซาเล็มระหว่างปี 1864 ถึง 1920 สมาชิกอีกคนของตระกูลและพี่ชายต่างมารดาของอามิน^[17] กามิล อัล-ฮุสเซ นี ยังดำรงตำแหน่งมุฟตีแห่งกรุงเยรูซาเล็ม อีกด้วย ในเยรูซาเล็ม อามิน อัล-ฮุสเซนีเข้าเรียนที่ โรงเรียน อัลกุรอาน ( kuttub ) และโรงเรียนมัธยมของรัฐบาลออตโตมัน ( rüshidiyye ) ซึ่งเขาเรียนภาษาตุรกีและโรงเรียนมัธยมคาธอลิกที่ดำเนินการโดยมิชชันนารีชาวฝรั่งเศสชื่อว่า Frères คาธอลิก ซึ่งเขาเรียนภาษาฝรั่งเศส^[18]เขายังศึกษาที่Alliance Israélite Universelleกับผู้อำนวยการชาวยิวAlbert Antébi [ ^{19] [20]} Antébi ถือว่า al-Husseini เป็นลูกศิษย์ของเขา และได้อ้างถึงเขาในจดหมาย^[c]

ในปี 1912 เขาศึกษากฎหมายอิสลามเป็นเวลาสั้นๆ ที่มหาวิทยาลัยอัลอัซฮาร์ในไคโรและที่Dar al-Da'wa wa-l-Irshadภายใต้การดูแล ของ Rashid Ridaนัก วิชาการ ด้านซาลาฟีซึ่งยังคงเป็นที่ปรึกษาของอามินจนกระทั่งเขาเสียชีวิตในปี 1935 ^[22]การปกป้องค่านิยมอิสลามแบบดั้งเดิมของ Rashid Rida และความเป็นปฏิปักษ์ต่อกระแสตะวันตกกลายเป็นองค์ประกอบสำคัญของบุคลิกทางศาสนาของ Al-Husseini เช่นเดียวกับ Rida เขาเชื่อว่าตะวันตกกำลังทำสงครามกับอิสลามและสนับสนุนการปฏิวัติอิสลามทั่วโลกมุสลิมเพื่อเอาชนะอำนาจอาณานิคมของยุโรปและ ลัทธิไซ ออนิสต์^[23]อย่างไรก็ตาม Al-Husseini ไม่ได้นำเอาลัทธิหัวรุนแรงอิสลาม ของครูของเขามาใช้ ^[24 ]

แม้ว่าจะได้รับการฝึกฝนให้ดำรงตำแหน่งทางศาสนาตั้งแต่ยังเด็ก แต่การศึกษาของเขาเป็นแบบฉบับของเอเฟน ดีออตโตมัน ในสมัยนั้น และเขาสวมผ้าโพกศีรษะทางศาสนาในปี 1921 หลังจากได้รับการแต่งตั้งเป็นมุฟตี^[18]ในปี 1913 เมื่ออายุประมาณ 16 ปี อัลฮุสเซนีเดินทางไปมักกะห์ กับ ไซ นับ มารดาของเขา และได้รับ ตำแหน่ง ฮัจญีกิตติมศักดิ์ก่อนสงครามโลกครั้งที่ 1เขาเรียนที่โรงเรียนบริหารในคอนสแตนติโนเปิลซึ่งเป็นสถาบันที่ฆราวาสที่สุดของออตโตมัน^[25]

เมื่อ สงครามโลกครั้งที่ 1ปะทุขึ้น ในปี 1914 อัลฮุสเซนีได้รับหน้าที่ เป็นนายทหารปืน ใหญ่ ในกองทัพออตโตมันและได้รับมอบหมายให้ไปประจำการในกองพลที่ 47 ซึ่งประจำการอยู่ในและรอบๆ เมืองอิซเมียร์ในเดือนพฤศจิกายน 1916 เขาได้รับลาป่วยจากกองทัพเป็นเวลา 3 เดือนและเดินทางกลับเยรูซาเล็ม^[26]เขากำลังฟื้นตัวจากอาการป่วยที่นั่นเมื่อเมืองนี้ถูกอังกฤษยึดครองในอีกหนึ่งปีต่อมา^[25] กองทัพ อังกฤษและเชอริฟซึ่งมีชาวอาหรับปาเลสไตน์ประมาณ 500 คนสมัครใจเข้าร่วม สำเร็จการพิชิตปาเลสไตน์และซีเรียที่อยู่ภายใต้การควบคุมของออตโตมันในปี 1918 ^{[27] [28]} ในฐานะเจ้าหน้าที่เชอริฟ อัลฮุสเซนีได้คัดเลือกชายเพื่อทำหน้าที่ในกองทัพของไฟซาล บิน อัลฮุสเซอิน บิน อาลี เอล-ฮา เชมี ระหว่าง การก่อกบฏของอาหรับซึ่งเป็นงานที่เขาทำในขณะที่ทำงานเป็นผู้คัดเลือกโดยฝ่ายบริหารทหารอังกฤษในเยรูซาเล็มและดามัสกัสรายงานพาลินหลังสงครามระบุว่ากัปตันซีดี บรันตัน เจ้าหน้าที่คัดเลือกชาวอังกฤษ พบว่าอัลฮุสเซนี ซึ่งเขาให้ความร่วมมือด้วย มีทัศนคติที่สนับสนุนอังกฤษอย่างมาก และผ่านการเผยแพร่แผ่นพับของกระทรวงกลาโหมที่ตกลงมาจากอากาศเพื่อสัญญาสันติภาพและความเจริญรุ่งเรืองภายใต้การปกครองของอังกฤษ "ผู้คัดเลือก (ได้รับ) ความเข้าใจว่าพวกเขากำลังต่อสู้เพื่อชาติและเพื่อปลดปล่อยประเทศของตนจากพวกเติร์ก" ^[29]ในช่วงต้นอาชีพของเขาจนถึงจุดนี้ ไม่มีอะไรบ่งชี้ว่าเขามีความทะเยอทะยานที่จะรับใช้ในสำนักงานศาสนา ความสนใจของเขาคือชาตินิยมอาหรับ^[25]

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
ชาวปาเลสไตน์
ข้อมูลประชากร
คำจำกัดความ ปาเลสไตน์ ประวัติศาสตร์ ชื่อ ประชากร ต้นทาง นัคบะ ชาวต่างแดน
การเมือง
ก่อนหน้า คณะกรรมการระดับสูงอาหรับ หมู่บ้านร้างผู้คน อารักขาปาเลสไตน์ทั้งหมด รัฐบาล กองกำลังติดอาวุธฟิดายีน พีแอลโอ สำนักงานคณะกรรมการแห่งชาติ (ป.ป.ช.) ( พรรคการเมือง ) ปัจจุบัน ฟาตะห์ ฮามาส พีเอฟแอลพี ญิฮาดอิสลาม การเมืองของอำนาจแห่งชาติปาเลสไตน์ เขตแยก จังหวัด เมือง การปกครองฉนวนกาซา(ฮามาส) เขตผู้ว่าการฉนวนกาซา สภานิติบัญญัติแห่งชาติ (PNC) สภานิติบัญญัติ (PLC) ธง กฎ ปาเลสไตน์ เวสต์แบงก์ ฉนวนกาซา เยรูซาเล็มตะวันออก
ศาสนา / สถานที่ทางศาสนา
ศาสนาคริสต์ อิสลาม ศาสนายิว อัลอักซอ ถ้ำบรรพบุรุษ โบสถ์แห่งพระคูหาศักดิ์สิทธิ์ โบสถ์แห่งการประสูติของพระเยซู โดมแห่งหิน มัสยิดใหญ่แห่งกาซ่า หลุมศพของโจเซฟ หลุมศพของล็อต นบี ซัมวิล หลุมศพของเรเชล
วัฒนธรรม
ศิลปะ โรงหนัง เครื่องแต่งกายและงานปัก อาหาร ดั๊บเกะ (เต้นรำ) หัตถกรรม ภาษา วรรณกรรม ดนตรี
รายชื่อชาวปาเลสไตน์
วี ที อี

ในปี 1919 อัลฮุสเซนีเข้าร่วมการประชุม Pan-Syrian Congressที่จัดขึ้นที่ดามัสกัสโดยเขาสนับสนุนให้เอมีร์ไฟซาลเป็นกษัตริย์ซีเรียในปีนั้น อัลฮุสเซนีก่อตั้งสาขาเยรูซาเล็มที่สนับสนุนอังกฤษของ "Arab Club" ที่ตั้งอยู่ในซีเรีย ( Al-Nadi al-arabi ) ซึ่งต่อมาแข่งขันกับ "Literary Club" ที่ได้รับการสนับสนุนจาก Nashashibi ( al-Muntada al-Adabi ) เพื่อมีอิทธิพลเหนือความคิดเห็นสาธารณะ และในไม่ช้าเขาก็ได้เป็นประธานของสโมสร^{[30] [31]}ในเวลาเดียวกัน เขาเขียนบทความสำหรับSuriyya al-Janubiyya (ซีเรียตอนใต้) ^{[ ต้องการการอ้างอิง ]}เอกสารนี้ตีพิมพ์ในเยรูซาเล็มเมื่อเริ่มต้นในเดือนกันยายน 1919 โดยทนายความ Muhammad Hassan al-Budayri และแก้ไขโดยAref al-Arefซึ่งทั้งคู่เป็นสมาชิกคนสำคัญของ al-Nadi al-'Arabi ^{[ ต้องการการอ้างอิง ]}

อัลฮุสเซนีย์เป็นผู้สนับสนุนอย่างแข็งขันของ อาณาจักรอาหรับซีเรียซึ่งก่อตั้งเมื่อเดือนมีนาคม พ.ศ. 2463 และมีอายุสั้น^{[ ต้องการการอ้างอิง ]}นอกเหนือจากการสนับสนุนนโยบายอาหรับนิยมของกษัตริย์ฟัยซาลที่ 1 แล้ว อัลฮุสเซนีย์ยังพยายามทำลายเสถียรภาพของการปกครองของอังกฤษในปาเลสไตน์ ซึ่งประกาศให้เป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรอาหรับ แม้ว่าในความเป็นจริงจะไม่มีการใช้อำนาจใดๆ ก็ตาม^{[ ต้องการการอ้างอิง ]}

ระหว่างขบวนแห่ประจำปีของนบีมูซาในกรุงเยรูซาเล็มเมื่อเดือนเมษายน พ.ศ. 2463 เกิด การจลาจล รุนแรงขึ้น เพื่อประท้วงการบังคับใช้ปฏิญญาบาลโฟร์ซึ่งสนับสนุนการก่อตั้งบ้านเกิดสำหรับชาวยิว ในปาเลสไตน์ ส่งผลให้ชีวิตและทรัพย์สินของชาวยิวได้รับความเสียหายอย่างมากรายงานพาลินกล่าวโทษว่าเป็นต้นเหตุของความตึงเครียดที่ระเบิดขึ้นทั้งสองฝ่าย^[32] เซฟ จาบอตินสกี้ ผู้จัดกองกำลังกึ่งทหารของชาวยิว ถูกตัดสินจำคุก 15 ปี^[33]อัล-ฮุสเซนี ซึ่งขณะนั้นเป็นครูที่โรงเรียนราชิดิยาใกล้ประตูเฮโรดในเยรูซาเล็มตะวันออกถูกกล่าวหาว่ายุยงฝูงชนอาหรับด้วยคำพูดที่ปลุกปั่น และถูกศาลทหารตัดสินจำคุก 10 ปีโดยไม่ได้ปรากฏตัว ^{เนื่องจากในขณะนั้นเขาได้หลบหนีไปยังซีเรีย [34]}ไม่นานหลังจากนั้นChaim Weizmannและพันโท Richard Meinertzhagen ของกองทัพอังกฤษ ซึ่งทำงานร่วมกันอย่างใกล้ชิด ได้ยืนยัน ว่า al-Husseini ถูกยุยงโดยหัวหน้าเสนาธิการของจอมพลAllenby ของอังกฤษ พัน เอก Bertie Harry Waters-Taylor เพื่อแสดงให้เห็นกับโลกนี้ว่าชาวอาหรับจะไม่ยอมให้มีบ้านเกิดของชาวยิวในปาเลสไตน์^{[35] [36 ] [37]} ข้อกล่าวอ้างดังกล่าวไม่เคยได้รับการพิสูจน์ และ Meinertzhagen ก็ถูกเพิกเฉย^[38]

หลังจากเหตุจลาจลในเดือนเมษายน ได้เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ความขัดแย้งระหว่างกลุ่มฮุสเซนและนาชาชิบิซึ่งเคยเกิดขึ้นในอดีตกลายเป็นความขัดแย้งที่ร้ายแรง^[39]ซึ่งส่งผลในระยะยาวต่ออัลฮุสเซนและชาตินิยมของชาวปาเลสไตน์ตามคำกล่าวของเซอร์หลุยส์ โบลส์ ผู้นำและเจ้าหน้าที่ของไซออนิสต์ เช่น เดวิด เยลลินกดดันฝ่ายบริหารกองทัพอย่างหนักเพื่อให้ ปลด มูซา คาซิม ปาชา อัล-ฮุสไซนี นายกเทศมนตรีกรุงเยรูซาเล็ม ออกจากตำแหน่ง เนื่องจากเขาเข้าร่วมการชุมนุมเมื่อเดือนมีนาคมที่ผ่านมาพันเอกสตอร์ส ผู้ว่าการกองทัพกรุงเยรูซาเล็ม ปลดเขาออกจากตำแหน่งโดยไม่ต้องสอบสวนเพิ่มเติม และแทนที่ด้วยราคิบ อัล-นาชาชิบิจากกลุ่มนาชาชิบิที่เป็นคู่แข่งกัน ตามรายงานของพาลิน เหตุการณ์นี้ "ส่งผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อผู้ที่นับถือศาสนาเดียวกันของเขา ซึ่งยืนยันความเชื่อมั่นที่พวกเขาได้สร้างขึ้นจากหลักฐานอื่นๆ ว่าฝ่ายบริหารพลเรือนเป็นเพียงหุ่นเชิดขององค์กรไซออนิสต์" ^[40]

จนกระทั่งปลายปี 1920 อัล-ฮุสเซนีได้มุ่งเน้นความพยายามของเขาไปที่แนวคิดแบบอาหรับและอุดมการณ์ของซีเรียที่ยิ่งใหญ่โดยเฉพาะ โดยที่ปาเลสไตน์เข้าใจว่าเป็นจังหวัดทางใต้ของรัฐอาหรับ ซึ่งเมืองหลวงจะตั้งอยู่ในดามัสกัส ซีเรียที่ยิ่งใหญ่จะครอบคลุมดินแดนของเลแวนต์ทั้งหมด ซึ่งปัจจุบันถูกยึดครองโดยซีเรีย เลบานอน จอร์แดน รัฐบาลปาเลสไตน์ และอิสราเอลการต่อสู้เพื่อซีเรียที่ยิ่งใหญ่ล้มเหลวลงหลังจากที่ฝรั่งเศสเอาชนะกองกำลังอาหรับในยุทธการที่ไมซาลุนในเดือนกรกฎาคม 1920 กองทัพฝรั่งเศสเข้าสู่ดามัสกัสในเวลานั้น โค่นล้มกษัตริย์ไฟซาล และยุติโครงการซีเรียที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งอยู่ภายใต้การปกครองของฝรั่งเศสตามข้อตกลงไซกส์-ปิโกต์ ก่อนหน้านี้ บุคคลสำคัญของปาเลสไตน์ตอบสนองต่อภัยพิบัติด้วยมติชุดหนึ่งในการประชุมไฮฟาในปี 1921ซึ่งกำหนดกรอบการทำงานของปาเลสไตน์และผ่านความคิดเดิมของภาคใต้ที่รวมเข้ากับซีเรียโดยไม่พูดอะไร กรอบงานนี้กำหนดโทนของชาตินิยมปาเลสไตน์ในทศวรรษต่อๆ มา^{[41] [42]}

อัลฮุสเซนีย์ เช่นเดียวกับคนจำนวนมากในชนชั้นและยุคสมัยของเขา หันเหจากแนวคิดพานอาหรับที่มุ่งเน้นดามัสกัสไปสู่แนวคิดแบบปาเลสไตน์ โดยเฉพาะ โดยมีศูนย์กลางอยู่ที่เยรูซาเลม ซึ่งพยายามขัดขวางการอพยพของชาวยิวไปยังปาเลสไตน์ในอาณัติ [ ^43] ความผิดหวังจากแรงปรารถนาของพานอาหรับทำให้การต่อสู้เพื่ออิสรภาพมีสีสันแบบอิสลาม และทำให้แนวคิดในการฟื้นฟูดินแดนให้กับดาร์อัลอิสลามกลับ มามีมากขึ้น ^[44]ตั้งแต่ได้รับเลือกเป็นมุฟตีจนถึงปีพ.ศ. 2466 อัลฮุสเซนนีได้ใช้อำนาจควบคุมกลุ่มลับที่ชื่อว่าอัลฟิดาอียะห์ ("ผู้เสียสละตนเอง") อย่างสมบูรณ์ ซึ่งร่วมกับอัลอิคาอ์ วัล-อาฟาฟ ("ภราดรภาพและความบริสุทธิ์") มีบทบาทสำคัญในการต่อต้านอังกฤษและต่อต้านไซออนิสต์อย่างลับๆ และผ่านทางสมาชิกตำรวจภูธร ได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมจลาจลตั้งแต่เดือนเมษายน พ.ศ. 2463 ^[45]

เซอร์ เฮอร์เบิร์ต ซามูเอล ผู้ได้รับแต่งตั้งให้เป็น ข้าหลวงใหญ่แห่งอังกฤษเมื่อไม่นานนี้ประกาศนิรโทษกรรม ทั่วไป แก่ผู้ที่ถูกตัดสินว่ามีส่วนรู้เห็นในการจลาจลเมื่อปี 1920 โดยยกเว้นเฉพาะอามิน อัล-ฮุสเซนีและอัล อาเรฟเท่านั้น ในระหว่างการเยือนชนเผ่าเบดูอินในทรานส์จอร์แดนซึ่งเป็นที่พักพิงของผู้ลี้ภัยทางการเมืองทั้งสองคนในช่วงปลายปีนั้น ซามูเอลเสนอการอภัยโทษแก่ทั้งสองคน และอัล อาเรฟก็ยอมรับอย่างเต็มใจ ฮุสเซนีปฏิเสธข้อเสนอในตอนแรก โดยให้เหตุผลว่าเขาไม่ใช่ผู้กระทำความผิด เขายอมรับการอภัยโทษหลังจากการเสียชีวิตของมุฟตีกามิล อัล-ฮุสเซนี พี่ชายต่างมารดาของเขา ในเดือนมีนาคม 1921 ^[46]หลังจากนั้น จึงมีการเลือกตั้ง และจากผู้สมัครรับตำแหน่งมุฟตีทั้งสี่คน อัล-ฮุสเซนีได้รับคะแนนเสียงน้อยที่สุด โดยสามคนแรกเป็นผู้สมัครจากนาชาชิบี อย่างไรก็ตาม ซามูเอลก็กระตือรือร้นที่จะรักษาสมดุลระหว่างตระกูลอัลฮุสเซนและตระกูลคู่แข่งของพวกเขา ตระกูลนาชาชิบี [ ^47]หนึ่งปีก่อนหน้านี้ อังกฤษได้แทนที่มูซา อัลฮุสไซ นี เป็นนายกเทศมนตรีกรุงเยรูซาเล็มด้วยราคิบ อัล-นาชาชิบีจากนั้นพวกเขาก็ดำเนินการเพื่อให้ตระกูลฮุสเซนได้รับตำแหน่งชดเชยโดยแต่งตั้งหนึ่งในพวกเขาให้ดำรงตำแหน่งมุฟตี และด้วยการสนับสนุนของราคิบ อัล-นาชาชิบี ทำให้เชค ฮุสซัม อัด-ดิน จารัลลอห์ ผู้นำของตระกูล นา ชาชิบี ถอนตัวออกไป การกระทำดังกล่าวทำให้อามิน อัล-ฮุสเซนนีเลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นลำดับที่สามโดยอัตโนมัติ ซึ่งภายใต้กฎหมายออตโตมัน ทำให้เขามีสิทธิ์ และซามูเอลจึงเลือกเขาเป็นมุฟตี^[48] ​​การแต่งตั้งครั้งแรกของเขาคือมุฟตี แต่เมื่อมีการจัดตั้งสภามุสลิมสูงสุดในปีถัดมา ฮุสเซนได้เรียกร้องและได้รับตำแหน่งมุฟตีสูงสุดซึ่งก่อนหน้านี้ได้รับการสร้างขึ้น โดยอาจจะตามแนวทางการใช้ภาษาอียิปต์^{[49] โดยอังกฤษสำหรับ} กามิล น้องชายต่างมารดาของเขา[ ^{50] [51] [52]}ตำแหน่งนี้มาพร้อมกับวาระการดำรงตำแหน่งตลอดชีวิต^[53]

ในปี 1922 อัล-ฮุสเซนีได้รับเลือกเป็นประธานสภามุสลิมสูงสุดซึ่งก่อตั้งโดยซามูเอลในปี 1921 ^[54] แมทธิวส์โต้แย้งว่าอังกฤษถือว่าการผสมผสานระหว่างลักษณะนิสัยของเขาในฐานะชาตินิยมอาหรับที่มีประสิทธิภาพและลูกหลานของตระกูลเยรูซาเล็มอันสูงศักดิ์ "ทำให้การจัดแนวผลประโยชน์ของเขาให้สอดคล้องกับผลประโยชน์ของรัฐบาลอังกฤษและด้วยเหตุนี้จึงทำให้เขาอยู่ในสถานะที่สั้น" ^[55]สภายังควบคุม กองทุน วาคฟ์ซึ่งมีมูลค่าหลายหมื่นปอนด์ต่อปี^[56] และกองทุนเด็กกำพร้าซึ่งมีมูลค่าประมาณ 50,000 ปอนด์ต่อปี เมื่อเทียบกับ 600,000 ปอนด์ในงบประมาณประจำปีของหน่วยงานยิว^[57] นอกจากนี้ เขายังควบคุม ศาล อิสลามในปาเลสไตน์ ศาลเหล่านี้ได้รับมอบหมายให้มีอำนาจในการแต่งตั้งครูและนักเทศน์ในบรรดาหน้าที่อื่นๆ^[58]

ในช่วงแรก อังกฤษได้จัดให้มีการแต่งตั้งสภามุสลิมสูงสุด อย่างสมดุล ระหว่างตระกูลฮุสเซนและผู้สนับสนุน (เรียกว่ามัจลิเซียหรือผู้สนับสนุนสภา) และตระกูลนาชาชิบีและกลุ่มพันธมิตร (เรียกว่ามุอาริดูนหรือกลุ่มต่อต้าน) ^[59]มุอาริดูนมีแนวโน้มที่จะประนีประนอมกับชาวยิวมากกว่า และแน่นอนว่าพวกเขาได้รับเงินอุดหนุนประจำปีจากหน่วยงานของชาวยิวมา เป็นเวลาหลายปี ^[60]ในช่วงเวลาส่วนใหญ่ของการปกครองของอังกฤษการทะเลาะเบาะแว้งระหว่างสองครอบครัวนี้ได้ทำลายความสามัคคีของชาวอาหรับปาเลสไตน์อย่างจริงจัง อย่างไรก็ตาม ในปี 1936 พวกเขาได้บรรลุผลสำเร็จในระดับนโยบายที่ร่วมมือกันเมื่อกลุ่มอาหรับปาเลสไตน์ทั้งหมดร่วมมือกันจัดตั้งองค์กรบริหารถาวรที่เรียกว่าคณะกรรมการระดับสูงของอาหรับภายใต้ตำแหน่งประธานของอัลฮุสเซน^[61]

สภามุสลิมสูงสุดและหัวหน้าอัลฮุสเซนี ซึ่งถือว่าตนเองเป็นผู้พิทักษ์สถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งหนึ่งในสามแห่งของศาสนาอิสลามได้เริ่มรณรงค์ระหว่างประเทศในประเทศมุสลิมเพื่อรวบรวมเงินทุนเพื่อบูรณะและปรับปรุงฮารามอัชชารีฟ (สถานที่ศักดิ์สิทธิ์อันสูงส่ง) หรือเทมเปิลเมาท์และโดยเฉพาะอย่างยิ่งมัสยิดอัลอักซอและ ศาล เจ้าโดมแห่งศิลา (ซึ่งเป็นที่ตั้งของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในศาสนายิวด้วย) ^[62] พื้นที่ทั้งหมดจำเป็นต้องได้รับการบูรณะอย่างกว้างขวาง เนื่องจากพื้นที่ทั้งหมดทรุดโทรมลงจากการถูกละทิ้งในสมัยออตโตมัน เยรูซาเล็มเป็นทิศทางดั้งเดิมที่มุสลิมใช้ละหมาด จนกระทั่งมูฮัมหมัดเปลี่ยนทิศกิบลัต ให้หันไปทาง มักกะห์ในปี 624 อัลฮุสเซนีได้มอบหมายให้มิมาร์ เคมาเล็ตติน สถาปนิกชาวตุรกี สร้าง ^{[63] ในการบูรณะสถานที่ อัลฮุสเซนียังได้รับความช่วยเหลือจาก} เออร์เนสต์ ริชมอนด์ผู้อำนวย การด้านโบราณวัตถุนิกายโรมัน คาธอลิ กของอำนาจอาณัติ^[64] ภายใต้การดูแลของริชมอนด์ สถาปนิกชาวตุรกีได้วางแผน และการดำเนินการของงานเหล่านี้ได้ก่อให้เกิดแรงกระตุ้นที่โดดเด่นในการฟื้นฟู ศิลปะ หัตถกรรม แบบดั้งเดิม เช่นการปูกระเบื้องโมเสกการผลิตเครื่องแก้วงานไม้ งานสานและงานเหล็ก^{[65] [66]}

ความพยายามอย่างแข็งขันของอัลฮุสเซนีในการเปลี่ยนฮารามให้เป็นสัญลักษณ์ของชาตินิยมอาหรับและปาเลสไตน์นั้นมีจุดมุ่งหมายเพื่อรวบรวมการสนับสนุนจากอาหรับเพื่อต่อต้าน การหลั่งไหลเข้ามาของผู้อพยพชาวยิว หลังสงครามในการรณรงค์ของเขา อัลฮุสเซนีมักจะกล่าวหาชาวยิวว่าวางแผนยึดครองกำแพงด้านตะวันตกของเยรูซาเล็ม ซึ่งเคยเป็นของอาบูมา ดยัน ในฐานะ ทรัพย์สิน ที่ไม่สามารถโอนให้ผู้อื่นได้และสร้างวิหารขึ้นใหม่เหนือมัสยิดอัลอักซอ^[67]เขานำคำกล่าวบางอย่างของอับ ราฮัม ไอแซก คุก หัวหน้าแร บบี แห่งปาเลสไตน์ ในสมัย อัชเค นาซี เกี่ยวกับการที่เทมเปิลเมาท์จะกลับคืนสู่มือของชาวยิวในที่สุดมาเปลี่ยนเป็นแผนการทางการเมืองที่เป็นรูปธรรมเพื่อยึดครองพื้นที่ดังกล่าว^[68] งานหนักของ Al-Husseini ในการปรับปรุงศาลเจ้าให้เป็นศูนย์กลางของโลกมุสลิม และความพยายามของชาวยิวในการปรับปรุงการเข้าถึงและสร้างบรรยากาศที่เหมาะสมตามพิธีกรรมบนลานกว้างใกล้กำแพงตะวันตกนำไปสู่ความขัดแย้งที่เพิ่มมากขึ้นระหว่างชุมชนทั้งสอง โดยแต่ละชุมชนมองเห็นสถานที่นี้จากมุมมองและผลประโยชน์ตามประเพณีของตนเองเท่านั้น^[69]เรื่องเล่าของพวกไซออนิสต์ระบุว่างานของ Al-Husseini และการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับสถานที่นี้และภัยคุกคามต่อสถานที่นี้เป็นความพยายามที่จะฟื้นคืนชื่อเสียงที่เสื่อมถอยของครอบครัวของเขาเอง เรื่องเล่าของอาหรับมองว่าการประท้วงที่เพิ่มมากขึ้นของกลุ่มชาวยิวบางกลุ่มเกี่ยวกับกำแพงเป็นความพยายามที่จะฟื้นคืน ความสนใจของ กลุ่มคนต่างแดนที่มีต่อลัทธิไซออนิสต์หลังจากหลายปีของความเสื่อมถอย ความตกต่ำ และการอพยพ^[70] ความพยายามแต่ละครั้งในการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยต่อสถานะเดิมซึ่งยังคงอยู่ภายใต้กฎหมายออตโตมัน ได้รับการประท้วงอย่างรุนแรงต่อหน้าเจ้าหน้าที่อังกฤษโดยเจ้าหน้าที่มุสลิม หากชาวมุสลิมสามารถอ้างกฎเกณฑ์ของออตโตมันในปี 1912 ที่ห้ามมิให้มีการนำสิ่งของอย่างที่นั่งเข้ามาโดยเฉพาะ ชาวอิสราเอลก็สามารถอ้างคำให้การที่ยืนยันข้อเท็จจริงได้ว่าก่อนปี 1914 ได้มีการยกเว้นบางประการเพื่อปรับปรุงการเข้าถึงและการใช้กำแพง^[71] ทศวรรษดังกล่าวได้เกิดเหตุการณ์ขัดแย้งรุนแรงหลายครั้ง และความตึงเครียดที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นก็ถึงจุดแตกหักในช่วงปลายปี 1928 ก่อนจะปะทุขึ้นเป็นความรุนแรงอีกครั้งหนึ่งปีต่อมาหลังจากผ่านพ้นไปชั่วขณะ

เมื่อวันที่ 10 สิงหาคม 1928 สภาร่างรัฐธรรมนูญที่ฝรั่งเศสจัดประชุมในซีเรียถูกเลื่อนการประชุมอย่างรวดเร็วเมื่อมีการเรียกร้องให้รวมตัวกับปาเลสไตน์อีกครั้ง^[72] อัลฮุสเซนีและอาวนี อับดุลฮาดีได้พบกับชาตินิยมซีเรีย^[73] และพวกเขาได้ประกาศร่วมกันเพื่อจัดตั้งรัฐราชาธิปไตย ภายใต้การนำของบุตรชายของ อิบนุซาอูดเมื่อวันที่ 26 ^[74] งานบูรณะมัสยิดฮารามในระยะแรกเสร็จสิ้นลงอย่างยิ่งใหญ่ โดยมีตัวแทนจากประเทศมุสลิมที่สนับสนุนเงินทุนสำหรับโครงการนี้ หน่วยงานที่มีอำนาจ และอับดุลลาห์ เอมีร์แห่งทรานส์จอร์แดนเข้าร่วม หนึ่งเดือนต่อมา บทความของชาวยิวเสนอให้ซื้อและทำลายบ้านเรือนในย่านโมร็อกโกที่อยู่ติดกับกำแพงเพื่อปรับปรุงการเข้าถึงของผู้แสวงบุญและส่งเสริม "การไถ่บาปของอิสราเอล" ^[75] ไม่นานหลังจากนั้น ในวันที่ 23 กันยายน^[76] Yom Kippur ผู้นำชาวยิวได้นำฉากกั้นมาใช้เพื่อแยกชายและหญิงที่นับถือศาสนายิวออกจากกันที่กำแพง ชาวบ้านในย่านMughrabi ที่อยู่ใกล้เคียงแจ้งว่า เจ้าหน้าที่ Waqf ได้ร้องเรียนต่อHarry Lukeซึ่งทำหน้าที่รักษาการเลขาธิการรัฐบาลปาเลสไตน์ว่าการกระทำดังกล่าวทำให้ตรอกซอกซอยกลายเป็นโบสถ์ยิว และละเมิดสถานะเดิม เช่นเดียวกับที่นั่งแบบพับได้ในปี 1926 ตำรวจอังกฤษปฏิเสธที่จะใช้กำลังเพื่อถอดฉากกั้นออก และเกิดการปะทะกันระหว่างผู้นับถือศาสนายิวกับตำรวจ^{[75] [e]}

ข้อกล่าวหาของกลุ่มไซออนิสต์ว่ามีการใช้กำลังเกินควรในโอกาสอันศักดิ์สิทธิ์ของการสวดมนต์ทำให้เกิดเสียงโวยวายทั่วทั้งกลุ่มชาวยิว การประท้วงของชาวยิวทั่วโลกได้คัดค้านอังกฤษเกี่ยวกับความรุนแรงที่เกิดขึ้นที่กำแพง สภาแห่งชาติชาวยิวVaad Leumi "เรียกร้องให้รัฐบาลอังกฤษยึดกำแพงเพื่อชาวยิว" ^[77]ในการตอบโต้ ชาวมุสลิมได้จัดตั้งคณะกรรมการป้องกันเพื่อปกป้องบุรักอันสูงส่ง^[78] และฝูงชนจำนวนมากได้รวมตัวกันที่จัตุรัสอัลอักซอเพื่อประท้วง การทำงานซึ่งมักส่งเสียงดังได้ดำเนินการทันทีที่มัสยิดเหนือสถานที่สวดมนต์ของชาวยิว การรบกวน เช่น การเปิดทางให้ลาผ่านบริเวณดังกล่าว ทำให้ผู้มาสวดมนต์โกรธเคือง^[79]หลังจากการเจรจาที่เข้มข้น องค์กรไซออนิสต์ปฏิเสธเจตนาที่จะยึดฮารามอัชชารีฟทั้งหมด แต่เรียกร้องให้รัฐบาลยึดและรื้อถอนย่านโมร็อกโก กฎหมายในปี 1924 อนุญาตให้ทางการอังกฤษยึดทรัพย์สินได้ และความกลัวต่อเรื่องนี้ทำให้ชุมชนมุสลิมไม่พอใจอย่างมาก แม้ว่ากฎหมายการบริจาควาคฟ์จะห้ามการโอนทรัพย์สินดังกล่าวอย่างชัดเจนก็ตาม หลังจากการพิจารณาอย่างยาวนาน เอกสารไวท์เปเปอร์ก็ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะในวันที่ 11 ธันวาคม 1928 เพื่อสนับสนุนสถานะเดิม^[80]

ภายหลังการเสนอชื่อข้าหลวงใหญ่ คนใหม่ เซอร์จอห์น ชานเซลเลอร์เพื่อสืบทอดตำแหน่งต่อจากลอร์ด พลูเม อ ร์ ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1928 ประเด็นดังกล่าวก็ถูกพิจารณาใหม่อีกครั้ง และในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1929 ความเห็นทางกฎหมายได้ระบุว่าหน่วยงานที่มีอำนาจตามคำสั่งมีอำนาจที่จะแทรกแซงเพื่อรับรองสิทธิในการเข้าและสวดมนต์ของชาวยิว อัลฮุสเซนีย์กดดันให้เขาชี้แจงสถานะ ทางกฎหมาย ที่เกี่ยวข้องกับกำแพงอย่างชัดเจน ชานเซลเลอร์พิจารณาที่จะลดอำนาจ ของ SMCและทำลายอำนาจของอัลฮุสเซนีย์โดยเลือกตำแหน่งมุฟตีแทน เทศกาล นบีมูซาในเดือนเมษายนของปีนั้นผ่านไปโดยไม่มีเหตุการณ์ใดๆ แม้ว่าอัลฮุสเซนีย์จะเตือนเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นก็ตาม ชานเซลเลอร์คิดว่าอำนาจของเขากำลังเสื่อมลง และหลังจากหารือกับลอนดอนแล้ว เขาก็ยอมรับกับอัลฮุสเซนีย์ในวันที่ 6 พฤษภาคมว่าเขาไม่มีอำนาจที่จะดำเนินการอย่างเด็ดขาดในเรื่องนี้ อัลฮุสเซนีตอบว่า เว้นแต่ทางการอาณัติจะดำเนินการ มิฉะนั้น ชีคจะต้องดำเนินการละเมิดสถานะเดิมด้วยตนเอง และต้องขนย้ายวัตถุใดๆ ที่ชาวยิวนำเข้ามาในพื้นที่ด้วยตนเอง เช่นเดียวกับพระสงฆ์คริสเตียนที่ปกป้องสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ในเยรูซาเล็ม นายกรัฐมนตรีขอให้เขาอดทน และอัลฮุสเซนีเสนอที่จะหยุดการก่อสร้างบนภูเขา โดยมีเงื่อนไขว่าต้องไม่ถือว่าการกระทำดังกล่าวเป็นการยอมรับสิทธิของชาวยิวการเปลี่ยนรัฐบาลในอังกฤษเมื่อเดือนมิถุนายน นำไปสู่ข้อเสนอใหม่: เฉพาะงานของชาวมุสลิมในพื้นที่ใกล้กับที่ชาวยิวสวดมนต์เท่านั้นที่ควรได้รับอนุญาตเป็นข้อบังคับ ชาวยิวสามารถใช้วัตถุประกอบพิธีกรรมได้ แต่การนำที่นั่งและฉากกั้นมาใช้จะต้องได้รับอนุญาตจากชาวมุสลิม นายกรัฐมนตรีอนุญาตให้ชาวมุสลิมเริ่มงานบูรณะใหม่ได้ ในขณะเดียวกัน ตอบโต้ข้อร้องเรียนของกลุ่มไซออนิสต์เพิ่มเติมด้วยการโน้มน้าวให้ SMC หยุด พิธี ซิคร์ อันแสนวุ่นวาย ในบริเวณใกล้กำแพง^[81] เขายังขอให้ตัวแทนของไซออนิสต์งดเว้นการลงหนังสือพิมพ์โจมตีรัฐบาลและเจ้าหน้าที่มุสลิม จากนั้นนายกรัฐมนตรีก็ออกเดินทางไปยังยุโรปซึ่งคณะกรรมาธิการอาณัติกำลังหารือกันอยู่^[82]

เมื่อนายกรัฐมนตรีไม่อยู่ต่างประเทศ และคณะกรรมาธิการไซออนิสต์เอง พร้อมด้วยพันเอกเฟรเดอริก คิช ผู้นำของคณะกรรมาธิการ เดินทางไปที่เมืองซูริก เพื่อร่วม การประชุมสภาไซออนิสต์ครั้งที่ 16 (ซึ่งมี เซ เอฟจาบอตินสกี้ เข้าร่วมด้วย ) คณะกรรมาธิการไซออนิสต์ได้กลับมาดำเนินการอีกครั้งโดยได้รับอนุญาตเป็นความลับเกี่ยวกับฮาราม แต่กลับได้รับการต่อต้านจากสื่อของชาวยิว ฝ่ายบริหารเผยแพร่กฎเกณฑ์ใหม่อย่างรวดเร็วในวันที่ 22 กรกฎาคม โดยมีข้อผิดพลาดร้ายแรงในการแปล ซึ่งส่งผลให้รายงานของไซออนิสต์เกี่ยวกับแผนการต่อต้านสิทธิของชาวยิว ถูกจุดชนวนขึ้น ^[83] การประท้วงในลอนดอนทำให้สมาชิกคณะกรรมาธิการไซออนิสต์คนหนึ่งประกาศต่อสาธารณะว่าสิทธิของชาวยิวมีมากกว่าสถานะเดิม ซึ่งเป็นคำแถลงที่กระตุ้นให้ชาวอาหรับเกิดความสงสัยในเรื่องนี้ว่าข้อตกลงในท้องถิ่นกำลังถูกล้มล้างอีกครั้งโดยแผนการร้ายของชาวยิวในต่างประเทศ ข่าวที่ว่าสภาคองเกรสแห่งซูริกได้จัดตั้งหน่วยงานของชาวยิวขึ้นเมื่อวันที่ 11 สิงหาคม ซึ่งทำให้ไซออนิสต์และชุมชนชาวยิวทั่วโลกมีความสามัคคีกัน ซึ่งเป็นมาตรการที่จะเพิ่มการลงทุนของชาวยิวในปาเลสไตน์ของอังกฤษได้อย่างมาก^[84] ทำให้เกิดเสียงวิตกกังวล ในวันที่ 15 สิงหาคมTisha B'Avซึ่งเป็นวันรำลึกถึงการทำลายวิหารเยรูซาเล็มขบวนการเบตาร์ที่เน้นการแก้ไขแม้ว่าPinhas Rutenbergจะขอร้องเมื่อวันที่ 8 สิงหาคมต่อข้าหลวงใหญ่Harry Lukeเพื่อหยุดกลุ่มดังกล่าวไม่ให้เข้าร่วม^[85] ก็ยัง รวบรวมสมาชิกจากเทลอาวีฟเพื่อเข้าร่วมพิธีรำลึกทางศาสนาด้วย Kisch ได้ห้ามการชุมนุมประท้วงของชาวยิวในเขตอาหรับของเยรูซาเล็มก่อนจะจากไป เยาวชนเบตาร์ทำให้พิธีนี้มีอารมณ์ชาตินิยมอย่างแข็งแกร่งโดยร้องเพลงHatikvahโบกธงอิสราเอลและสวดคำขวัญว่า "กำแพงเป็นของเรา" ^{[86] [87]} วันรุ่งขึ้นตรงกับวันเมาลิด (หรือเมาซิน อัล-นาบี ) ^[88] ซึ่งเป็น วันครบรอบวันเกิดของศาสดามูฮัมหมัดแห่งศาสนาอิสลามหลังจากสวดมนต์ที่ลานหน้าฮารามแล้ว ผู้นับถือศาสนาอิสลามก็เดินผ่านตรอกแคบๆ ใกล้กำแพงร้องไห้ ฉีกหนังสือสวดมนต์และโคเทล (คำร้องเกี่ยวกับกำแพง) ทิ้ง โดยไม่ทำให้ชาวยิว 3 คนที่อยู่บริเวณนั้นได้รับอันตราย อัลฮุสเซนีได้รับการติดต่อจากลุค และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาความสงบในฮาราม แต่ไม่สามารถหยุดยั้งผู้ชุมนุมไม่ให้รวมตัวกันที่กำแพงได้

เมื่อวันที่ 17 สิงหาคม เด็กชายชาวยิวคนหนึ่งถูกชาวอาหรับแทงเสียชีวิตขณะกำลังหยิบลูกฟุตบอลขึ้นมา ในขณะที่ชาวอาหรับคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการทะเลาะวิวาทกับชาวยิวปาเลสไตน์^[89] อัล-ฮุสเซนี มีความผูกพันอย่างแน่นแฟ้นกับพรรคต่อต้านฮัชไมต์^[90] และถูกผู้สนับสนุนอับดุล ลาห์ ในทรานส์จอร์แดน โจมตี เนื่องจากใช้เงินที่จัดสรรไว้สำหรับการรณรงค์ต่อต้านฝรั่งเศสในทางที่ผิด อัล-ฮุสเซนีจึงขอวีซ่าสำหรับตัวเองและอาวนี อับดุล-ฮาดีเพื่อเดินทางไปซีเรีย ซึ่งกำลังมีการโต้แย้งเกี่ยวกับความเป็นผู้นำของฝ่ายต่อต้านฝรั่งเศส ในซีเรีย ^[91] เนื่องจากไม่ต้องการให้เขาอยู่ในซีเรีย ฝรั่งเศสจึงขอให้เขาเลื่อนการเดินทางออกไป ในขณะเดียวกัน แม้ว่าแฮร์รี ลุคจะสั่งสอนนักข่าวให้หลีกเลี่ยงการรายงานเนื้อหาดังกล่าว แต่ก็มีข่าวลือแพร่สะพัดในทั้งสองชุมชนว่าชาวมุสลิมจะสังหารชาวยิวในเร็วๆ นี้ และชาวยิวจะโจมตีฮารามอัชชารีฟ ในวันที่ 21 สิงหาคม ขบวนศพซึ่งจัดขึ้นเพื่อแสดงความอาลัยต่อผู้เสียชีวิตได้เคลื่อนผ่านเมืองเก่า โดยตำรวจได้ขัดขวางการบุกเข้าไปในชุมชนอาหรับ ในวันที่ 22 ลุคได้เรียกตัวแทนของทั้งสองฝ่ายมาเพื่อสงบสติอารมณ์และลงนามในคำประกาศร่วมกัน อูนี อับดุลฮาดีและจามาล อัลฮุซัยนีพร้อมที่จะรับรองสิทธิในการเยี่ยมเยียนของชาวยิวที่กำแพงเพื่อแลกกับการรับรองสิทธิพิเศษของศาสนาอิสลามที่บุรักของชาวยิวยิตซัค เบนซวี ตัวแทนชาวยิว พิจารณาเรื่องนี้เกินกว่าขอบเขตที่เขาต้องการ ซึ่งจำกัดอยู่เพียงการเรียกร้องให้สงบสติอารมณ์เท่านั้น แต่อาหรับก็ปฏิเสธ พวกเขาตกลงที่จะเจรจากันต่อในสัปดาห์ถัดไป

วันที่ 23 สิงหาคม วันศุกร์ ชาวอาหรับสองหรือสามคนถูกฆ่าตายในเขตชาวยิวของเมอา เชียริม [ ^92] นอกจากนี้ยังเป็นวันที่ชาวมุสลิมละหมาดกันด้วย ฝูงชนจำนวนมากซึ่งประกอบด้วยผู้คนจำนวนมากจากหมู่บ้านรอบนอก แห่กันเข้าไปในกรุงเยรูซาเล็ม หลายคนมีอาวุธเป็นไม้และมีด ไม่ทราบว่ากลุ่มคนเหล่านี้จัดฉากโดยอัลฮุสเซนีหรือเป็นผลจากการระดมพลโดยไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน เทศนาที่อัลอักซอจะนำเสนอโดยนักเทศน์คนอื่น แต่ลุคเกลี้ยกล่อมให้อัลฮุสเซนีออกจากบ้านและไปที่มัสยิด ซึ่งเขาได้รับการต้อนรับด้วยคำว่า "ดาบแห่งศรัทธา" และที่นั่นเขาสั่งให้นักเทศน์เทศน์อย่างสันติ ขณะเดียวกันก็ส่งข้อความด่วนเพื่อขอกำลังเสริมจากตำรวจรอบๆ ฮาราม ในการตอบสนองต่อคำปราศรัยอย่างสันติ กลุ่มหัวรุนแรงได้โจมตีฝูงชน โดยกล่าวหาว่าอัลฮุสเซนีเป็นพวกนอกรีตต่อศาสนาอิสลาม ข้อกล่าวหาที่รุนแรงเดียวกันนี้ถูกตั้งขึ้นในเมืองจาฟฟาต่อชีคมูซัฟเฟอร์ ซึ่งเป็นนักเทศน์อิสลามหัวรุนแรง โดยชีคมูซัฟเฟอร์ได้เทศน์เรียกร้องให้สงบสติอารมณ์ในวันเดียวกัน^[93] การโจมตีได้เกิดขึ้นที่ชุมชนชาวยิว ฝูงชนจำนวนมากได้โจมตีชุมชนชาวยิวอย่างรุนแรง ซึ่งเกิดจากข่าวลือเกี่ยวกับการสังหารหมู่ชาวอาหรับและการพยายามยึดกำแพง เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันต่อมาที่เมืองเฮบรอนซาเฟดและไฮฟาจากการสังหารหมู่และการโจมตีเพื่อแก้แค้นที่เกิดขึ้นในเวลาต่อมา มีชาวอาหรับ 136 คนและชาวยิว 135 คนเสียชีวิต ในขณะที่ 340 คนได้รับบาดเจ็บ รวมทั้งชาวอาหรับอีกประมาณ 240 คน^[94]

ต่อมาอังกฤษและคณะกรรมาธิการบังคับของสันนิบาตชาติได้ทำการสอบสวนอย่างเป็นทางการสองครั้ง คณะกรรมาธิการ ของอังกฤษและสันนิบาตชาติได้ดำเนินการสอบสวนอย่างเป็นทางการสองครั้ง คณะกรรมาธิการของอังกฤษซึ่งมีชื่อว่า The Shaw Reportได้สรุปว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 23 สิงหาคมประกอบด้วยการโจมตีชาวยิวโดยชาวอาหรับ แต่ปฏิเสธมุมมองที่ว่าการจลาจลนั้นได้รับการวางแผนไว้ล่วงหน้า แน่นอนว่าอัลฮุสเซนีมีบทบาทอย่างมากในการชุมนุมของชาวมุสลิมตั้งแต่ปี 1928 เป็นต้นมา แต่ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการจลาจลในเดือนสิงหาคมได้ แม้ว่าเขาจะ "มีส่วนรับผิดชอบต่อการก่อความไม่สงบ" ก็ตาม ^[95]ถึงกระนั้น ตั้งแต่วันที่ 23 ของเดือนนั้น เขาก็ให้ความร่วมมือในการสงบสติอารมณ์ผู้ก่อจลาจลและฟื้นฟูความสงบเรียบร้อย การปะทุที่เลวร้ายที่สุดเกิดขึ้นในพื้นที่ เฮบรอน ซาเฟดจาฟฟาและไฮฟาซึ่งศัตรูทางการเมืองอาหรับของเขามีอิทธิพลเหนือกว่า สาเหตุหลักของการปะทุอย่างรุนแรงนั้นเกิดจากความกลัวการยึดครองดินแดน^[96] ในบันทึกสงวนนายแฮรี่ สเนลล์ซึ่งดูเหมือนว่าจะได้รับอิทธิพลจาก เอ็ดวิน ซามูเอล ลูกชายของเซอร์ เฮอร์เบิร์ต ซามูเอล^[97] กล่าวว่า แม้ว่าเขาจะพอใจว่าอัลฮุสเซนี่ไม่ได้มีส่วนรับผิดชอบโดยตรงต่อความรุนแรงหรือมีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้ แต่เขาก็เชื่อว่าอัลฮุสเซนี่ตระหนักถึงธรรมชาติของการรณรงค์ต่อต้านไซออนิสต์และอันตรายจากการก่อความไม่สงบ^[98]ดังนั้น เขาจึงโทษมุฟตีมากกว่าที่รายงานอย่างเป็นทางการระบุไว้^[98]รองประธานคณะกรรมาธิการอาณัติถาวรของเนเธอร์แลนด์ นาย M. Van Rees โต้แย้งว่า "การก่อความไม่สงบในเดือนสิงหาคม 1929 เช่นเดียวกับการก่อความไม่สงบที่มีลักษณะคล้ายกันก่อนหน้านี้ เป็นเพียงลักษณะพิเศษของการต่อต้านที่เกิดขึ้นทั่วทุกแห่งในตะวันออก ซึ่งมีอารยธรรมแบบศักดินาและแบบประเพณีนิยม ต่อการรุกรานอารยธรรมยุโรปที่นำเข้ามาโดยรัฐบาลตะวันตก" แต่สรุปว่าในความเห็นของเขา "ความรับผิดชอบสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นต้องเป็นของผู้นำทางศาสนาและการเมืองของชาวอาหรับ" ^[99]

ในลอนดอนลอร์ดเมลเชตต์เรียกร้องให้จับกุมเขาในข้อหาวางแผนก่อความไม่สงบต่อต้านอังกฤษทั่วตะวันออกกลางเอกสารของกงสุลได้ละทิ้งทฤษฎีโครงเรื่องอย่างรวดเร็ว และระบุสาเหตุที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังว่าเป็นการเมือง ไม่ใช่ศาสนา กล่าวคือ สิ่งที่รายงานของพาลินระบุไว้ก่อนหน้านี้^[100] คือความไม่พอใจอย่างรุนแรงของชาวอาหรับต่อลัทธิไซออนิสต์ บันทึกความทรงจำของชาวอาหรับเกี่ยวกับฟิตนา (ปัญหา) ตามมาด้วยประกาศร่วมสมัยสำหรับการป้องกันกำแพงเมื่อวันที่ 31 สิงหาคม ซึ่งให้เหตุผลว่าการจลาจลเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ไม่ได้กล่าวถึงแผนการประสานงานที่ใดเลยอิซซัต ดาร์วาซาคู่แข่งชาตินิยมอาหรับของอัลฮุสเซนี คนเดียวที่ยืนยันโดยไม่มีรายละเอียดว่าอัลฮุสเซนีเป็นผู้รับผิดชอบ อัลฮุสเซนี ไม่เคยอ้างว่ามีบทบาทดังกล่าวในบันทึกความทรงจำที่ต่อต้านชาวยิวของเขา^{[14] [101]}

ข้าหลวงใหญ่ได้ต้อนรับอัล-ฮุสเซนีอย่างเป็นทางการสองครั้งในวันที่ 1 ตุลาคม 1929 และหนึ่งสัปดาห์ต่อมา และข้าหลวงใหญ่ได้บ่นถึงอคตินิยมไซออนิสต์ในพื้นที่ที่ประชากรอาหรับยังคงมองบริเตนใหญ่ในแง่ดี อัล-ฮุสเซนีโต้แย้งว่าจุดอ่อนของตำแหน่งอาหรับก็คือพวกเขาขาดตัวแทนทางการเมืองในยุโรป ในขณะที่ในความเห็นของเขา ชาวอิสราเอลมีอำนาจเหนือด้วยความฉลาดหลักแหลมในการวางแผนมาหลายพันปี เขาให้คำมั่นกับนายกรัฐมนตรีว่าเขาจะให้ความร่วมมือในการรักษาความสงบเรียบร้อยของประชาชน^[102]

ภายในปี 1928–1929 กลุ่มพันธมิตรของกลุ่มชาตินิยมปาเลสไตน์กลุ่มใหม่เริ่มท้าทายอำนาจสูงสุดที่อัล-ฮุสเซนใช้มาจนถึงตอนนี้ กลุ่มนี้มีความจริงจังมากกว่า มาจากชนชั้นสูงที่ถือครองที่ดินและจากแวดวงธุรกิจ และมุ่งมั่นที่จะทำสิ่งที่พวกเขาคิดว่าเป็นนโยบายที่เอื้อประโยชน์ต่อรัฐบาลอาณัติมากกว่า ตั้งแต่ช่วงเวลาดังกล่าวเป็นต้นมา ความขัดแย้งก็เกิดขึ้น และกลายเป็นการทะเลาะวิวาทระหว่างชนชั้นสูงที่มีอำนาจสั่งการของชาวอาหรับปาเลสไตน์^[103]

ในปี 1931 อัลฮุสเซนีได้ก่อตั้งสภาอิสลามโลกซึ่งเขาจะดำรงตำแหน่งประธาน มีความคิดเห็นที่แตกต่างกันว่าอัลฮุสเซนีสนับสนุนอิซซาดดิน อัลกัสซัม หรือไม่ เมื่อเขาทำกิจกรรมลับๆ ต่อต้านทางการในอาณัติของอังกฤษ การแต่งตั้งให้เขาเป็นอิหม่ามของมัสยิด อัลอิสติกลัล ในไฮฟาได้รับการอนุมัติจากอัลฮุสเซนี ลัคมันโต้แย้งว่าเขาสนับสนุนและอาจให้เงินทุนแก่อัลกัสซัมอย่างลับๆ ในช่วงเวลานี้ ไม่ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเป็นอย่างไร การเคลื่อนไหวอย่างอิสระของอัลกัสซัมและการท้าทายทางการอังกฤษอย่างเปิดเผยของอัลกัสซัมดูเหมือนจะนำไปสู่การแตกแยกระหว่างทั้งสอง^[104]เขาคัดค้านการเรียกร้องของชาวกัสซัมต่อชุมชนคริสเตียนและดรูซอย่างแข็งขัน^[105]

ในปีพ.ศ. 2476 ตามที่ Alami กล่าว อัล-ฮุสเซนี่แสดงความสนใจในข้อเสนอของเบ็น กูเรียนเกี่ยวกับปาเลสไตน์ของชาวยิวซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสหพันธรัฐอาหรับที่ใหญ่กว่า^[f]

ในปี 1935 อัล-ฮุสเซนีได้เข้าควบคุมองค์กรลับแห่งหนึ่งซึ่งเขาไม่ได้รับแจ้งเกี่ยวกับลักษณะดังกล่าวจนกระทั่งปีก่อนหน้านั้น^[106] ซึ่งก่อตั้งขึ้นในปี 1931 โดย อับดุล กาดิร อัล-ฮุสเซนี ลูกชายของมูซา คาซิม อัล- ฮุสเซนี และได้รับการคัดเลือกจากกลุ่ม ลูกเสืออาหรับปาเลสไตน์เรียกว่า "การต่อสู้อันศักดิ์สิทธิ์" ( อัลจิฮาด อัล-มุกัดัส ) ^[107] องค์กรกึ่งทหารเยาวชนนี้และอีกองค์กรหนึ่งคืออัล-ฟูตูวาห์ มีลักษณะคล้ายกับกลุ่ม ฮา กานาห์ ของชาวยิวที่แอบแฝงข่าวลือและการค้นพบแหล่งซ่อนอาวุธและการขนส่งอาวุธเป็นครั้งคราวทำให้ทั้งสองฝ่ายมีการเตรียมการทางทหารที่แข็งแกร่งขึ้น^[108]

เมื่อวันที่ 19 เมษายน 1936 คลื่นการประท้วงและการโจมตีทั้งต่อทางการอังกฤษและชาวยิวได้เกิดขึ้นที่ปาเลสไตน์ในตอนแรก การจลาจลนำโดยฟาร์ฮาน อัล-ซาดี ซึ่งเป็นชีค หัวรุนแรง ของกลุ่มอัล-กัสซัมทางตอนเหนือที่มีความเชื่อมโยงกับกลุ่มนาชาชิบี หลังจากการจับกุมและประหารชีวิตฟาร์ฮาน อัล-ฮุสเซนีได้ริเริ่มโดยการเจรจาพันธมิตรกับกลุ่มอัล-กัสซัม^[109]นอกเหนือจากเงินอุดหนุนจากต่างประเทศบางส่วน รวมถึงเงินจำนวนมากจากอิตาลีฟาสซิสต์^[110] เขายังควบคุมวาคฟ์และกองทุนเด็กกำพร้าซึ่งสร้างรายได้ประจำปีประมาณ 115,000 ปอนด์ปาเลสไตน์หลังจากการปฏิวัติเริ่มขึ้น เงินส่วนใหญ่ถูกใช้เพื่อระดมทุนสำหรับกิจกรรมของตัวแทนของเขาทั่วประเทศเมื่อเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา เขาได้อธิบายต่อกงสุลใหญ่ของอิตาลีใน กรุง เยรูซาเล็ม มาริอาโน เดอ แองเจลิส ว่าการตัดสินใจของเขาที่จะเข้าไปเกี่ยวข้องโดยตรงกับความขัดแย้งนี้ เกิดจากความไว้วางใจที่เขาฝากไว้กับ การสนับสนุนและคำสัญญาของเบนิโต มุสโสลิ นี ผู้นำของกลุ่มอาหรับปาเลสไตน์ภายใต้การดำรงตำแหน่งประธานของเขา ตามความคิด ^{ริเริ่ม}ของอัลฮุสเซนี ผู้นำของกลุ่มอาหรับปาเลสไตน์ได้จัดตั้งคณะกรรมการระดับสูงของอาหรับขึ้นภายใต้การดำรงตำแหน่งของเขา คณะกรรมการเรียกร้องให้ไม่จ่ายภาษีหลังจากวันที่ 15 พฤษภาคม และให้ มี การหยุดงานทั่วไปของคนงานและธุรกิจอาหรับ โดยเรียกร้องให้ยุติการอพยพของชาวยิวเซอร์อาร์เธอร์ วอโชปข้าหลวงใหญ่แห่ง ปาเลสไตน์ของ อังกฤษ ตอบโต้ด้วยการเจรจากับอัลฮุสเซนีและคณะกรรมการ อย่างไรก็ตาม การเจรจาดังกล่าวไม่ประสบผลสำเร็จในไม่ช้า อัลฮุสเซนีได้ออกคำเตือนหลายครั้ง โดยขู่ว่าจะ "ล้างแค้นพระเจ้าผู้ทรงอำนาจ" หากการอพยพของชาวยิวหยุดลง และการหยุดงานทั่วไปก็เริ่มขึ้น ทำให้รัฐบาล ระบบขนส่งสาธารณะ ธุรกิจอาหรับ และภาคเกษตรกรรมหยุดชะงัก^[112]

เมื่อเวลาผ่านไป เมื่อถึงฤดูใบไม้ร่วง ชนชั้นกลางอาหรับก็ใช้ทรัพยากรจนหมด^[113]ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ รัฐบาลอาณัติกำลังมองหาคนกลางที่จะช่วยโน้มน้าวคณะกรรมการระดับสูงของอาหรับให้ยุติการกบฏได้ อัลฮุสเซนีและคณะกรรมการปฏิเสธไม่ให้กษัตริย์อับดุลลาห์แห่งทรานส์จอร์แดนทำหน้าที่เป็นคนกลางเนื่องจากเขาต้องพึ่งพาอังกฤษและเป็นมิตรกับพวกไซออนิสต์ แต่ยอมรับนูรี อัส-ซาอิดรัฐมนตรีต่างประเทศอิรักขณะที่วอโชปเตือนถึงการรณรงค์ทางทหารที่กำลังจะมาถึงและเสนอที่จะส่งคณะกรรมาธิการสอบสวนเพื่อรับฟังข้อร้องเรียนของชาวอาหรับในเวลาเดียวกัน คณะกรรมาธิการระดับสูงของอาหรับก็ยุติการโจมตีในวันที่ 11 ตุลาคม^[114]เมื่อคณะกรรมาธิการสอบสวน ที่สัญญาไว้ มาถึงปาเลสไตน์ในเดือนพฤศจิกายน อัลฮุสเซนีให้การเป็นพยานต่อหน้าคณะกรรมาธิการในฐานะพยานหลักสำหรับชาวอาหรับ^[114]

ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2480 ตำรวจอังกฤษถูกส่งไปจับกุมอัลฮุสเซนีเนื่องจากมีส่วนเกี่ยวข้องกับการกบฏของชาวอาหรับ แต่ได้รับแจ้งเบาะแสว่าเขาสามารถหลบหนีไปยังสถานที่ลี้ภัยในฮารามได้ เขาอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสามเดือนเพื่อสั่งการการก่อจลาจลจากภายใน สี่วันหลังจากการลอบสังหารลูอิส เยลแลนด์ แอนดรูว์ส ผู้รักษาการคณะกรรมาธิการเขตพื้นที่นั้น โดยสมาชิกชาวกาลิลี ของกลุ่ม อัลกัสซัมเมื่อวันที่ 26 กันยายน อัลฮุสเซนีถูกปลดออกจากตำแหน่งประธานสภามุสลิมสูงสุด คณะกรรมการอาหรับสูงถูกประกาศว่าผิดกฎหมาย และมีการออกหมายจับผู้นำของคณะกรรมการ โดยระบุว่าอย่างน้อย "มีความรับผิดชอบทางศีลธรรม" แม้ว่าจะไม่มีหลักฐานใดๆ ที่พิสูจน์ความสมรู้ร่วมคิดของพวกเขาก็ตาม^{[115] ในจำนวนนี้ มีเพียง} จามาล อัลฮุสเซนี เท่านั้นที่สามารถหลบหนีไปยังซีเรีย ได้ ส่วนอีกห้าคนที่เหลือถูกเนรเทศไปยังเซเชลส์อัล-ฮุสเซนีย์ไม่ได้ถูกตั้งข้อกล่าวหา แต่เนื่องจากเกรงว่าจะถูกจำคุก ในวันที่ 13-14 ตุลาคม หลังจากที่เขาไถลตัวลงมาตามเชือกจากกำแพงฮารามโดยปกปิดตัวไว้ เขาได้หลบหนีไปใน รถยนต์ ของกองกำลังตำรวจปาเลสไตน์ไปยังเมืองจัฟฟาซึ่งเขาขึ้นเรือกลไฟเร่ร่อน^[116]ที่นำเขาไปยังเลบานอนโดยปลอมตัวเป็นชาวเบดูอิน^{[117] [118]}ซึ่งเขาได้จัดตั้งคณะกรรมการภายใต้การนำของเขาขึ้นมาใหม่^[119]แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะใช้การก่อการร้าย^[120]ยุทธวิธีของอัล-ฮุสเซนีย์ การใช้ตำแหน่งในทางที่ผิดเพื่อลงโทษกลุ่มอื่น และการสังหารฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองที่เขาถือว่าเป็น "คนทรยศ" ^[121] ทำให้ชาวอาหรับปาเลสไตน์จำนวนมากไม่พอใจ ผู้นำท้องถิ่นคนหนึ่งชื่ออาบู ไชร์ บอกกับดาอุด อัล-ฮุซัยนี ผู้แทนจากดามัสกัสซึ่งนำรายชื่อบุคคลที่จะถูกลอบสังหารระหว่างการลุกฮือว่า "ฉันไม่ได้ทำงานเพื่อฮุซัยนี (ลัทธิฮุซัยนี) แต่เพื่อวาตานี (ชาตินิยม)" ^[122]เขาอยู่ในเลบานอนเป็นเวลาสองปีภายใต้ การเฝ้าระวัง ของฝรั่งเศสในหมู่บ้านคริสเตียน ชื่อ ซุก [ 123 ^]แต่ในเดือนตุลาคม 1939 ความสัมพันธ์ของเขากับทางการฝรั่งเศสและซีเรีย ที่เสื่อมลง – พวกเขาขอให้เขาประกาศต่อสาธารณะว่าสนับสนุนบริเตนใหญ่และฝรั่งเศส^[124] – ทำให้เขาถอนทัพไปยังราชอาณาจักรอิรักในเดือนมิถุนายน 1939 หลังจากการกบฏล่มสลาย นโยบายของฮุซัยนีในการสังหารเฉพาะผู้ทรยศที่พิสูจน์ได้ก็เปลี่ยนไปเป็นการกำจัดผู้ต้องสงสัยทั้งหมด แม้แต่สมาชิกในครอบครัวของเขาเอง ตามรายงานข่าวกรองฉบับหนึ่ง^[125]

การกบฏดำเนินไปจนถึงเดือนมีนาคม 1939 ซึ่งในที่สุดก็ถูกปราบปรามโดยกองทหารอังกฤษซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากกองกำลังไซออนิสต์ โดยมีชาวปาเลสไตน์เป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่ 10 ต่อ 1 ^[126]อัลฮุสเซนีรู้สึกหดหู่ใจอย่างมากกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น และการสูญเสียเพื่อนและญาติจำนวนมาก^[127]จนเขาคิดจะฆ่าตัวตาย ตามคำกล่าวของข้าหลวงใหญ่ชาวฝรั่งเศสประจำเลบานอน^[128]อย่างไรก็ตาม การกบฏบังคับให้บริเตนต้องผ่อนปรนข้อเรียกร้องของชาวอาหรับอย่างมาก การอพยพของชาวยิวจะยังคงดำเนินต่อไป แต่อยู่ภายใต้ข้อจำกัด โดยมีโควตา 75,000 ที่กระจายออกไปในช่วงห้าปีถัดมา เมื่อช่วงเวลานี้สิ้นสุดลง การอพยพของชาวยิวเพิ่มเติมจะขึ้นอยู่กับความยินยอมของชาวอาหรับ นอกจากความไม่สงบในพื้นที่แล้ว ปัจจัยสำคัญอีกประการหนึ่งในการนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงนโยบายของอังกฤษอย่างเด็ดขาดก็คือการเตรียมการของนาซีเยอรมนีสำหรับสงครามยุโรป ซึ่งจะพัฒนาไปสู่ความขัดแย้งทั่วโลก ในการคิดเชิงกลยุทธ์ของอังกฤษ การรักษาความภักดีและการสนับสนุนจากโลกอาหรับถือเป็นเรื่องเร่งด่วนที่สำคัญ^[129] แม้ว่าการสนับสนุนของชาวยิวจะไม่ถูกตั้งคำถาม แต่การสนับสนุนของอาหรับในความขัดแย้งระดับโลกครั้งใหม่นั้นไม่ได้รับประกันแต่อย่างใด ด้วยการให้คำมั่นว่าจะยุติการอพยพของชาวยิวเข้าไปในปาเลสไตน์ อังกฤษหวังว่าจะได้รับการสนับสนุนกลับคืนมาจากอาหรับ ที่ลังเลใจ ^[130]ฮุสเซนซึ่งเป็นพันธมิตรกับกลุ่มหัวรุนแรงในต่างแดนซึ่งมาจากครอบครัวชาวปาเลสไตน์ในต่างจังหวัด ได้โน้มน้าวให้AHCปฏิเสธหนังสือปกขาวปี 1939ซึ่งแนะนำให้มีรัฐที่มีชาวอาหรับเป็นส่วนใหญ่และยุติการสร้างบ้านแห่งชาติของชาวยิว การปฏิเสธดังกล่าวมีพื้นฐานมาจากการที่ AHC มองว่าไม่สามารถให้คำมั่นว่าจะยุติการอพยพได้ นโยบายที่ดินที่ AHC เสนอนั้นถือว่าให้แนวทางแก้ไขที่ไม่สมบูรณ์แบบ และการประกาศอิสรภาพที่สัญญาไว้ดูเหมือนจะขึ้นอยู่กับความยินยอมและความร่วมมือของชาวยิว ฮุสเซนนีซึ่งยังมีผลประโยชน์ส่วนตัวที่ถูกคุกคามจากการจัดการเหล่านี้^[131]ยังกลัวว่าการยอมรับจะทำให้ฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองของเขาในขบวนการชาตินิยมปาเลสไตน์ เช่น กลุ่มนาชาชิบี แข็งแกร่งขึ้น^{[132] [133]}ชวานิทซ์และรูบินโต้แย้งว่าฮุสเซนนีเป็นผู้มีอิทธิพลอย่างมากต่อฮิตเลอร์ และการปฏิเสธของเขาเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เกิดการก่อตั้งรัฐอิสราเอล ซึ่งเป็นทฤษฎีที่มิคิกส์ซึ่งมองว่าฮุสเซนนีเป็น "พวกต่อต้านยิวหัวรุนแรง" มองว่าทั้ง "น่าประหลาดใจ" และ "ไร้สาระ" เนื่องจากทฤษฎีนี้มีเหตุผลที่จะเกี่ยวข้องกับทฤษฎีเสริมที่ว่าขบวนการไซออนิสต์เป็นตัวจุดชนวนให้เกิดการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์^[134]

เนฟ กอร์ดอน เขียนว่า อัล-ฮุสเซนีถือว่าทัศนะชาตินิยมทางเลือกทั้งหมดเป็นการทรยศ ฝ่ายตรงข้ามกลายเป็นคนทรยศและผู้ร่วมมือ และอุปถัมภ์หรือจ้างงานชาวยิวในลักษณะใดๆ ก็ตามโดยไม่ถูกต้องตามกฎหมาย^[135]จากเบรุต เขายังคงออกคำสั่งต่อไป ค่าใช้จ่ายในการสังหารผู้นำฝ่ายค้านและผู้นำสันติภาพเพิ่มขึ้นในเดือนกรกฎาคมเป็น 100 ปอนด์ปาเลสไตน์ โดยผู้ต้องสงสัยว่าเป็นผู้ทรยศ 25 ปอนด์ และชาวยิว 10 ปอนด์ แม้จะเป็นเช่นนี้ ความสัมพันธ์กับชาวยิวก็ได้รับการฟื้นฟูอีกครั้งโดยครอบครัวชั้นนำ เช่น นาชาชิบี และฟาฮูมแห่งนาซาเร็ธ^[136]

ตั้งแต่ปี 1918 ขบวนการชาตินิยมอาหรับอยู่ภายใต้ข้อจำกัดที่กำหนดโดยจักรวรรดิฝรั่งเศส-อังกฤษสองฝ่ายในตะวันออกกลาง ซึ่งส่งผลให้ขยายไปถึงขอบเขตของการเมืองระหว่างประเทศ ชาวอาหรับมองว่าผลประโยชน์ของตนผูกติดกับการที่มหาอำนาจทั้งสองนี้อ่อนแอลงในที่สุดเป็นเงื่อนไขเบื้องต้นในการสถาปนาเอกราชของชาติ ด้วยเหตุนี้ ในช่วงต้นเดือนมิถุนายน 1933 แม้แต่บุคคลสำคัญชาวปาเลสไตน์ที่คุ้นเคยกับยุโรปมากที่สุดก็ยังรอคอยการปะทุของสงครามในยุโรปอีกครั้ง ซึ่งจะทำให้พวกเขาสามารถโค่นล้มอำนาจอาณานิคมในประเทศของตนและขับไล่ชาวยิวในปาเลสไตน์ ชาวฝรั่งเศสในซีเรีย และชาวอังกฤษไปทั่วโลกอาหรับ อัล-ฮุซัยนีเป็นเพียงหนึ่งในบุคคลสำคัญหลายคนที่มองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับการเกิดขึ้นของระบอบการปกครองใหม่ในเยอรมนีในปีนั้น^[137]

โดยทั่วไปแล้วพวกนาซีจะมองชาวอาหรับด้วยความดูถูก^[138]ในปี 1937 ฮิตเลอร์เองก็เคยพูดถึงพวกเขาว่าเป็น "ครึ่งลิง" ^[139]อย่างไรก็ตาม ตลอดช่วงระหว่างสงคราม ชาตินิยมอาหรับไม่แสดงท่าทีรังเกียจเยอรมนี (แม้ว่าเยอรมนีจะเคยสนับสนุนจักรวรรดิออตโตมันมาก่อนก็ตาม) เช่นเดียวกับประเทศอาหรับหลายประเทศ เยอรมนีถูกมองว่าเป็นเหยื่อของการตั้งถิ่นฐานหลังสงครามโลกครั้งที่ 1ฮิตเลอร์เองก็มักพูดถึง "ความอัปยศของแวร์ซาย" ซึ่งแตกต่างจากฝรั่งเศสและบริเตนใหญ่ เยอรมนีไม่ได้ใช้แผนการจักรวรรดินิยมกับตะวันออกกลาง และนโยบายไม่แทรกแซงในอดีตของเยอรมนีถูกตีความว่าเป็นสัญลักษณ์แห่งความปรารถนาดี^[140]ในขณะที่ความเห็นพ้องของนักวิชาการคือแรงจูงใจของฮุสเซนในการสนับสนุนฝ่ายอักษะและพันธมิตรของเขากับนาซีเยอรมนีและฟาสซิสต์อิตาลีได้รับอิทธิพลอย่างมากจากอุดมการณ์ต่อต้านชาวยิวและต่อต้านไซออนิสต์ตั้งแต่แรกเริ่ม^[141]นักวิชาการบางคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรนโซ เดอ เฟลิเซปฏิเสธว่าความสัมพันธ์ดังกล่าวสามารถตีความได้ว่าสะท้อนถึงความสัมพันธ์ที่สันนิษฐานกันระหว่างชาตินิยมอาหรับกับอุดมการณ์นาซี/ฟาสซิสต์ และบุคคลอย่างฮุสเซนเลือกพวกเขาเป็นพันธมิตรด้วยเหตุผลเชิงยุทธศาสตร์ล้วนๆ^[142] โดยให้เหตุผลว่า ฮุสเซนเขียนในภายหลังในบันทึกความทรงจำของเขาว่า "ศัตรูของศัตรูคือมิตรของคุณ" ^[143]นโยบายของอังกฤษคือการทำให้ฮุสเซน "ลืมเลือน" โดยการเพิกเฉยต่อเขานูรี อัล-ซาอิดพยายามไกล่เกลี่ยและให้เขาเข้าข้างฝ่ายพันธมิตรต่อต้านเยอรมัน ต่อมามีการพิจารณาว่าคำเปิดงานดังกล่าวถูกปฏิเสธ: ตามที่ฟิลิป มัตตาร์ กล่าวไว้ ฮุสเซนไม่เต็มใจที่จะเปล่งเสียงสนับสนุนอังกฤษ "เพราะอังกฤษได้ทำลายหมู่บ้านของชาวปาเลสไตน์ ประหารชีวิตและจำคุกนักรบชาวปาเลสไตน์ และเนรเทศผู้นำของพวกเขา" ^[144]

เมื่อฮุสเซนนี่ได้พบกับฮิตเลอร์และริบเบนทรอพในที่สุดในปี 1941 เขาก็รับรองกับฮิตเลอร์ว่า "ชาวอาหรับเป็นเพื่อนแท้ของเยอรมนีเพราะพวกเขามีศัตรูกลุ่มเดียวกัน... นั่นคือชาวอังกฤษ ชาวยิว และคอมมิวนิสต์" ^[145]ฮิตเลอร์พอใจกับเขา โดยถือว่าเขาเป็น "ผู้มีบทบาทหลักในตะวันออกกลาง" และเป็นชาวอารยันเพราะว่าฮุสเซนนี่มีผิวขาว ผมสีบลอนด์ และดวงตาสีฟ้า^[146]

มักมีการกล่าวอ้างว่าพวกนาซีเป็นแรงบันดาลใจและสนับสนุนเงินทุนให้กับการปฏิวัติอาหรับ ตามคำกล่าวของฟิลิป มัตตาร์ไม่มีหลักฐานที่เชื่อถือได้ที่จะสนับสนุนการอ้างสิทธิ์ดังกล่าว^[147]ในปี 1933 ภายในไม่กี่สัปดาห์หลังจากที่ฮิตเลอร์ขึ้นสู่อำนาจในเยอรมนีกงสุลใหญ่เยอรมนีประจำกรุงเยรูซาเล็มสำหรับปาเลสไตน์ไฮน์ริช วูล์ฟฟ์^{[148] [149]}ผู้สนับสนุนลัทธิไซออนิสต์อย่างเปิดเผย^[150]ได้ส่งโทรเลขไปยังเบอร์ลินเพื่อรายงานความเชื่อของอัลฮุสเซนีที่ว่าชาวมุสลิมปาเลสไตน์มีความกระตือรือร้นเกี่ยวกับระบอบการปกครองใหม่และตั้งตารอการแพร่กระจายของลัทธิฟาสซิสต์ไปทั่วทั้งภูมิภาค วูล์ฟฟ์ได้พบกับอัลฮุสเซนีและชีคหลายคนอีกครั้งหนึ่งเดือนต่อมาที่นบีมูซาพวกเขาแสดงความเห็นชอบต่อการคว่ำบาตรชาวยิวในเยอรมนีและขอให้วูล์ฟฟ์อย่าส่งชาวยิวไปปาเลสไตน์^[151]ในเวลาต่อมา วูล์ฟฟ์ได้เขียนในรายงานประจำปีของเขาในปีนั้นว่าความไร้เดียงสาทางการเมืองของชาวอาหรับทำให้พวกเขาไม่สามารถรับรู้ถึงความเชื่อมโยงระหว่างนโยบายของชาวยิวในเยอรมนีและปัญหาในปาเลสไตน์ และความกระตือรือร้นของพวกเขาที่มีต่อนาซีเยอรมนีก็ขาดความเข้าใจอย่างแท้จริงเกี่ยวกับปรากฏการณ์ดังกล่าว^[152]ข้อเสนอต่างๆ ของบุคคลสำคัญชาวอาหรับปาเลสไตน์ เช่น อัล-ฮุสเซนี ถูกปฏิเสธอย่างต่อเนื่องตลอดหลายปีที่ผ่านมาด้วยความกังวลที่จะหลีกเลี่ยงการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างอังกฤษกับเยอรมนี ซึ่งสอดคล้องกับนโยบายของเยอรมนีที่จะไม่ทำให้ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมในภูมิภาคตกอยู่ในอันตรายด้วยการเปลี่ยนนโยบายความเป็นกลางและการเคารพผลประโยชน์ของอังกฤษ การเมืองอังกฤษของฮิตเลอร์ทำให้ไม่สามารถให้ความช่วยเหลือผู้นำอาหรับได้อย่างมีนัยสำคัญ^[153]การดูแลที่จะปฏิบัติต่อความคิดริเริ่มของอาณานิคมอังกฤษด้วยความเคารพ (เช่น การส่งเสริมการอพยพของชาวยิว) ยังเชื่อมโยงกับความทะเยอทะยานของนาซีที่จะขับไล่ชาวยิวออกจากยุโรปอีกด้วย^[137]

อิตาลียังกำหนดลักษณะการช่วยเหลือชาวปาเลสไตน์โดยขึ้นอยู่กับผลของการเจรจากับอังกฤษ และตัดความช่วยเหลือเมื่อปรากฏว่าอังกฤษพร้อมที่จะยอมรับว่านโยบายสนับสนุนไซออนิสต์ในปาเลสไตน์ล้มเหลว^{[154] ในเวลาเดียวกัน} เซเอฟ จาบอตินสกี้ศัตรูของอัลฮุสเซนีก็ตัด สัมพันธ์กับอิตาลีระหว่าง อิร์กุนหลังจากการผ่านกฎหมายต่อต้านเชื้อชาติที่ต่อต้านชาวยิว

แม้ว่าอิตาลีจะเสนอความช่วยเหลือจำนวนมาก แต่ความช่วยเหลือจากเยอรมนีบางส่วนก็เข้ามาเช่นกัน หลังจากขอความช่วยเหลือจากกงสุลใหญ่เยอรมันคนใหม่ ฮันส์ โดห์เล เมื่อวันที่ 21 กรกฎาคม 1937 อับแวร์ได้ยกเว้นนโยบายของตนชั่วคราวและให้ความช่วยเหลือเพียงเล็กน้อย แต่การกระทำดังกล่าวมีจุดมุ่งหมายเพื่อกดดันอังกฤษในเรื่องเชโกส โลวาเกีย การส่งอาวุธตามที่สัญญาไว้ไม่เคยเกิดขึ้นจริง^[155]นี่ไม่ใช่แนวทางการทูตเพียงแนวเดียวที่อัลฮุสเซนีดำเนินการอยู่ หนึ่งเดือนหลังจากเยือนโดห์เล เขาเขียนจดหมายถึงกงสุลอเมริกันจอร์จ แวดส์เวิร์ธ (สิงหาคม 1937) ซึ่งเขาแสดงความเชื่อมั่นว่าอเมริกาอยู่ห่างไกลจากความทะเยอทะยานของจักรวรรดินิยม ดังนั้นจึงเข้าใจได้ว่าลัทธิไซออนิสต์ "แสดงถึงการรุกรานที่เป็นศัตรูและจักรวรรดินิยมที่มุ่งเป้าไปที่ประเทศที่มีผู้อยู่อาศัย" ในการประชุมกับแวดส์เวิร์ธเมื่อวันที่ 31 สิงหาคม เขาแสดงความกลัวว่าอิทธิพลของชาวยิวในสหรัฐอเมริกาอาจโน้มน้าวให้ประเทศเข้าข้างพวกไซออนิสต์^[156]ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น เขาได้พยายามติดต่อรัฐบาลฝรั่งเศสโดยแสดงความเต็มใจที่จะช่วยเหลือพวกเขาในภูมิภาคนี้^[20]

เมื่อ สงครามโลกครั้งที่ 2ปะทุขึ้นในเดือนกันยายนปี 1939 รัฐบาลอิรักได้ปฏิบัติตามคำขอของอังกฤษที่จะตัดความสัมพันธ์ทางการทูตกับเยอรมนี จับกุมพลเมืองเยอรมันทั้งหมด และนำมาตรการฉุกเฉินมาใช้เพื่อให้อิรักอยู่ในภาวะสงคราม^[157]ในระหว่างนั้น อัลฮุสเซนีได้หลบหนีออกจากเบรุตอย่างเงียบๆ พร้อมด้วยครอบครัวของเขาในวันที่ 14 ตุลาคม 1939 และไปถึงกรุงแบกแดดสองวันต่อมา^[158]ที่นั่นเขาได้รับการต้อนรับในฐานะชาตินิยมอาหรับชั้นนำในสมัยของเขา และเป็นรัชทายาทของกษัตริย์ไฟซาลผู้ก่อตั้งอิรักในปัจจุบัน^[144]

นายทหาร 7 นายที่คัดค้านการตัดสินใจของรัฐบาลนี้และมาตรการต่างๆ ที่ดำเนินการได้เชิญเขาไปอิรักด้วย ความยินยอมของ นูรี อัส-ซาอิด และเขาจะมีบทบาทที่มีอิทธิพลที่นั่นในอีกสองปีข้างหน้า^[159] นูรี อัส-ซาอิดหวังที่จะเจรจาประนีประนอมเรื่องปาเลสไตน์กับอังกฤษเพื่อแลกกับการประกาศสนับสนุนบริเตนใหญ่^[160]นาย พลหนุ่ม 4 นายจากทั้งหมด 7 นาย ซึ่ง 3 นายเคยรับราชการกับอัลฮุสเซนีในสงครามโลกครั้งที่ 1 ไม่เห็นด้วยกับแนวคิดที่จะยอมจำนนต่อกลยุทธ์และความต้องการของอังกฤษต่อผลประโยชน์ของชาติอิรัก^[161]พวกเขาตอบสนองต่อความคาดหวังสูงของประชาชนต่อการได้รับเอกราชจากบริเตน และความผิดหวังอย่างมากต่อการปฏิบัติต่อชาวปาเลสไตน์ ของอังกฤษ ^[162] ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2483 ราชิด อาลี นักชาตินิยม ได้เข้ามาแทนที่นูรี อัส-ซาอิด อาลีได้ติดต่ออย่างลับๆ กับตัวแทนชาวเยอรมันในตะวันออกกลางแม้ว่าเขาจะยังไม่ได้เป็นผู้สนับสนุนฝ่ายอักษะอย่างเปิดเผยก็ตาม และเคมัล ฮาดัด เลขานุการส่วนตัวของฮุสเซนนี ทำหน้าที่เป็นคนกลางระหว่างฝ่ายอักษะและเจ้าหน้าที่เหล่านี้^[163]

เมื่อสถานการณ์ในยุโรปของฝ่ายพันธมิตรเสื่อมถอยลง ฮุสเซนได้แนะนำให้อิรักปฏิบัติตามข้อตกลงกับอังกฤษ และหลีกเลี่ยงการถูกดึงเข้าสู่สงครามเพื่อรักษากำลังพลของตนไว้เพื่อการปลดปล่อยประเทศอาหรับ อย่างไรก็ตาม หากรัสเซีย ญี่ปุ่น และอิตาลีเข้าข้างเยอรมนี อิรักควรประกาศก่อกบฏในปาเลสไตน์^{[164] [165]}ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2483 พันเอกSF Newcombeสามารถบรรลุข้อตกลงกับ Nuri al-Sa'id ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศ และJamal al-HusayniและMusa al-'Alami ชาวปาเลสไตน์ โดยมีผลให้ชาวอาหรับปาเลสไตน์สนับสนุนอังกฤษและยินยอมตามหนังสือปกขาว พ.ศ. 2482 เพื่อแลกกับการปฏิบัติตามเงื่อนไขเกี่ยวกับเอกราชของประเทศทันที อิรักรับปากที่จะส่งกองทัพครึ่งหนึ่งไปอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของฝ่ายพันธมิตรนอกพรมแดนของประเทศ^{[166] [167]}เมื่อวันที่ 29 สิงหาคม อังกฤษกลับลำไม่ทำตามข้อตกลง ซึ่งแม้แต่ฮุสเซนเองก็คัดค้านอย่างรุนแรงในตอนแรก^[144]จนกระทั่งรัฐบาลอิรักกดดันเขา อังกฤษจึงถอยกลับเพราะกลัวว่าข้อตกลงดังกล่าวอาจก่อให้เกิดปฏิกิริยาต่อต้านในหมู่ชาวยิวในปาเลสไตน์และในหมู่ชาวยิวอเมริกัน ซึ่งเห็นว่าอังกฤษควรได้รับการสนับสนุนจากอเมริกาในสงคราม ในช่วงฤดูร้อนนั้น อังกฤษได้ยุติความพยายามทั้งหมดที่จะจัดการกับอัลฮุสเซน และเขาหันไปคบหากับเยอรมนีแทน^[168] ในขณะเดียวกัน ความไม่พอใจของอัลฮุสเซนที่มีต่อการเมืองที่สนับสนุนอังกฤษของนูรีก็ทวีความรุนแรงขึ้นจากการที่หลังปฏิเสธที่จะแทรกแซงกับอังกฤษในนามของครอบครัวชาวปาเลสไตน์ 39 คน ซึ่งในความเห็นของฮุสเซน ถือเป็นความผิดในการปกป้องประเทศของตน^[169]

เมื่อวันที่ 23 พฤษภาคม 1940 ปิญัส รูเทนเบิร์กได้เสนอต่อบรูซ ล็อกฮาร์ต เจ้าหน้าที่อังกฤษ ว่าควรลอบสังหารอัลฮุสเซนี แนวคิดนี้ได้รับการหารืออย่างกว้างขวางเพียงไม่กี่เดือนต่อมากระทรวงกลาโหมและวินสตัน เชอร์ชิลล์ได้อนุมัติการลอบสังหารเขาอย่างเป็นทางการในเดือนพฤศจิกายนของปีนั้น^{[170] แต่ข้อเสนอนี้ถูกระงับหลังจาก} กระทรวงต่างประเทศคัดค้านเนื่องจากกังวลว่าความพยายามลอบสังหารเขาอาจส่งผลกระทบต่ออิรัก ซึ่งการต่อต้านอังกฤษของเขาเป็นที่ชื่นชมอย่างกว้างขวาง^[171]หลังจากการรัฐประหารในเดือนเมษายน 1941 อังกฤษได้ขอความช่วยเหลือจากอิร์กุนหลังจากที่พลเอกเพอร์ซิวาล วาเวลล์ ได้ปล่อยตัว เดวิด ราเซียลหนึ่งในผู้บัญชาการของพวกเขาออกจากการคุมขังในปาเลสไตน์ พวกเขาถามเขาว่าเขาจะฆ่าหรือลักพาตัวอัลฮุสเซนีและทำลายโรงกลั่นน้ำมันของอิรักหรือไม่ ราเซียลตกลงโดยมีเงื่อนไขว่าเขาต้องได้รับอนุญาตให้ลักพาตัวอัลฮุสเซนี^[172 ] ราซิเอลและนักรบอิร์กุนคนอื่นๆ ถูกส่งไปที่ฐานทัพอากาศ RAF ที่ฮับบานิยาซึ่งเขาเสียชีวิตในสองวันต่อมาในวันที่ 20 พฤษภาคม พ.ศ. 2484 เมื่อรถยนต์ที่เขานั่งอยู่ถูกเครื่องบินเยอรมันยิงกราดยิง^[173]

อัล-ฮุสเซนีใช้อิทธิพลและความสัมพันธ์กับเยอรมันเพื่อส่งเสริมชาตินิยมอาหรับในอิรัก เขาเป็นหนึ่งในผู้สนับสนุนหลักของสโมสรอัล-มุธันนา แห่งอาหรับ และสนับสนุนการรัฐประหารโดยราชิด อาลีในเดือนเมษายน พ.ศ. 2484 เมื่อสงครามอังกฤษ-อิรักปะทุขึ้น ซึ่งอังกฤษใช้กองกำลังเคลื่อนที่ของปาเลสไตน์ซึ่งประกอบด้วยทหารอังกฤษและยิว และหน่วยต่างๆ จากกองทหารอาหรับ^[174]อัล-ฮุสเซนีใช้อิทธิพลของเขาเพื่อออกคำสั่งให้ทำสงครามศักดิ์สิทธิ์กับอังกฤษ สถานการณ์ของชาวยิวในอิรักทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็ว โดยมีการกรรโชกทรัพย์และบางครั้งก็มีการฆาตกรรมเกิดขึ้น ภายหลังความพ่ายแพ้ของอิรักและการล่มสลายของรัฐบาลของราชิด อาลี การสังหาร หมู่แบบฟาร์ฮุดในกรุงแบกแดด ซึ่งนำโดยสมาชิกของสโมสรอัล-มูทานนา^[175]ซึ่งทำหน้าที่เป็นช่องทางในการระดมทุนโฆษณาชวนเชื่อของเยอรมัน^[176]ปะทุขึ้นในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2484 นับเป็นการสังหารหมู่แบบฟาร์ฮุดครั้งแรกในอิรักในรอบศตวรรษ ซึ่งเกิดจากความรู้สึกต่อต้านชาวยิวอย่างรุนแรงที่ปลุกเร้าขึ้นในทศวรรษก่อนหน้าจากความขัดแย้งที่ยังคงดำเนินต่อไประหว่างชาวอาหรับและชาวยิวในปาเลสไตน์^[177]

เมื่อกองกำลังต่อต้านของอิรักล่มสลาย - เนื่องจากความช่วยเหลือจากเยอรมนีและอิตาลีมีน้อยมาก จึงมีบทบาทน้อยมากในสงคราม^[178] - อัลฮุสเซนีหลบหนีจากแบกแดดในวันที่ 30 พฤษภาคม 1941 ไปยังเปอร์เซีย (พร้อมกับราชิด อาลี ) ซึ่งเขาได้รับการลี้ภัยนอกดินแดนจากญี่ปุ่นก่อน จากนั้นจึงโดยอิตาลี ในวันที่ 8 ตุลาคม หลังจากที่ฝ่ายสัมพันธมิตรเข้ายึดครองเปอร์เซียและหลังจากที่รัฐบาลเปอร์เซียชุดใหม่ของชาห์ โมฮัมหมัดเรซา ปาห์ลาวีตัดความสัมพันธ์ทางการทูตกับฝ่ายอักษะ อัลฮุสเซนีจึงถูกพาตัวไปภายใต้การคุ้มครองของอิตาลี^{[179] [180]}ในปฏิบัติการที่จัดโดยหน่วยข่าวกรองทางทหารของอิตาลี ( Servizio Informazioni Militariหรือ SIM) ^[181]อัลฮุสเซนีไม่ได้รับการต้อนรับในตุรกี ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าประเทศ อย่างไรก็ตาม เขาเดินทางผ่านตุรกีด้วยความช่วยเหลือของนักการทูตอิตาลีและญี่ปุ่นเพื่อไปยังบัลแกเรียและในที่สุดก็ไปยังอิตาลี^[182]

อัล-ฮุสเซนีเดินทางมาถึงกรุงโรมเมื่อวันที่ 10 ตุลาคม ค.ศ. 1941 เขาได้ร่างข้อเสนอของเขาไว้ต่อหน้าอูบัลโด อัลแบร์โต เมลลินี ปอนเซ เด เลออน โดยมีเงื่อนไขว่าฝ่ายอักษะต้อง "ยอมรับในหลักการถึงเอกภาพ เอกราช และอำนาจอธิปไตยของรัฐอาหรับ ซึ่งรวมถึงอิรัก ซีเรีย ปาเลสไตน์ และทรานส์จอร์แดน" เขาเสนอการสนับสนุนในการทำสงครามกับอังกฤษและแสดงความเต็มใจที่จะหารือเกี่ยวกับประเด็น "สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เลบานอน คลองสุเอซและอาคาบา " กระทรวงต่างประเทศของอิตาลีอนุมัติข้อเสนอของอัล-ฮุสเซนี แนะนำให้ให้เงินช่วยเหลือหนึ่งล้านลีรา แก่เขา และส่งต่อเขาไปยังเบนิโต มุสโสลินี ซึ่งได้พบกับอัล-ฮุสเซนีเมื่อวันที่ 27 ตุลาคม ตามคำบอกเล่าของอัล-ฮุสเซนี เป็นการประชุมอย่างเป็นมิตรซึ่งมุสโสลินีแสดงท่าทีเป็นปฏิปักษ์ต่อชาวยิวและลัทธิไซออนิสต์^[183]

ย้อนกลับไปในช่วงฤดูร้อนของปีพ.ศ. 2483 และอีกครั้งในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2484 อัลฮุสเซนีย์ได้ยื่นร่างประกาศความร่วมมือระหว่างเยอรมนีและ อาหรับต่อ รัฐบาลนาซีเยอรมัน โดยมีเงื่อนไขว่า

เยอรมนีและอิตาลียอมรับสิทธิของประเทศอาหรับในการแก้ปัญหากลุ่มชาวยิวซึ่งมีอยู่ในปาเลสไตน์และในประเทศอาหรับอื่นๆ ตามที่ผลประโยชน์ของชาติและชาติพันธุ์ ( völkisch ) ของชาวอาหรับต้องการ และในขณะที่ปัญหาชาวยิวได้รับการแก้ไขในเยอรมนีและอิตาลี^[184]

ด้วยกำลังใจจากการพบปะกับผู้นำอิตาลี อัลฮุสเซนีจึงได้เตรียมร่างประกาศซึ่งยืนยันว่าฝ่ายอักษะสนับสนุนชาวอาหรับในวันที่ 3 พฤศจิกายน ในเวลาสามวัน คำประกาศดังกล่าวซึ่งกระทรวงต่างประเทศของอิตาลีได้แก้ไขเล็กน้อยได้รับการอนุมัติอย่างเป็นทางการจากมุสโสลินีและส่งต่อไปยังสถานทูตเยอรมันในกรุงโรม เมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน อัลฮุสเซนีเดินทางถึงกรุงเบอร์ลินซึ่งเขาได้หารือเกี่ยวกับข้อความในคำประกาศของเขากับเอิร์นสท์ ฟอน ไวซ์แซคเกอร์และเจ้าหน้าที่เยอรมันคนอื่นๆ ในร่างสุดท้ายซึ่งแตกต่างเพียงเล็กน้อยจากข้อเสนอเดิมของอัลฮุสเซนี ฝ่ายอักษะได้ประกาศความพร้อมที่จะอนุมัติการกำจัด ( Beseitigung ) ของบ้านแห่งชาติของชาวยิวในปาเลสไตน์^[185]

เมื่อวันที่ 20 พฤศจิกายน อัลฮุสเซนีได้พบกับโจ อาคิม ฟอน ริบเบนทรอปรัฐมนตรีต่างประเทศเยอรมัน^{[186] และ} อดอล์ฟ ฮิตเลอร์ต้อนรับอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 28 พฤศจิกายน^[187]ฮิตเลอร์รำลึกถึงฮุสเซนีและกล่าวว่าเขา "มีบรรพบุรุษเป็นชาวอารยันมากกว่าหนึ่งคน และคนหนึ่งอาจสืบเชื้อสายมาจากบรรพบุรุษชาวโรมันที่ดีที่สุด" ^[139]เขาขอให้อดอล์ฟ ฮิตเลอร์ประกาศต่อสาธารณะว่า "ยอมรับและเห็นใจการต่อสู้ของชาวอาหรับเพื่ออิสรภาพและการปลดปล่อย และจะสนับสนุนการกำจัดบ้านเกิดของชาวยิว" ^[184]ฮิตเลอร์ปฏิเสธที่จะประกาศต่อสาธารณะเช่นนี้ โดยกล่าวว่าการประกาศดังกล่าวจะทำให้พวกโกลิสต์ แข็งแกร่งขึ้น ต่อต้านฝรั่งเศสที่ปกครองโดยรัฐบาลวิชี [ ^188] แต่ขอให้อัลฮุสเซนี "เก็บ...ใจลึกๆ" ไว้ในประเด็นต่อไปนี้ ซึ่งคริสโตเฟอร์ บราวนิงสรุปไว้ดังนี้

เยอรมนีได้ตัดสินใจทีละขั้นตอนที่จะขอให้ประเทศต่างๆ ในยุโรปแก้ปัญหาชาวยิวของตน และในเวลาที่เหมาะสม เยอรมนีจะยื่นคำร้องในลักษณะเดียวกันนี้ไปยังประเทศที่ไม่ใช่ยุโรปด้วย เมื่อเยอรมนีเอาชนะรัสเซียและบุกผ่านคอเคซัสเข้าสู่ตะวันออกกลาง เยอรมนีจะไม่มีเป้าหมายจักรวรรดินิยมใดๆ อีกต่อไป และจะสนับสนุนการปลดปล่อยอาหรับ... แต่ฮิตเลอร์ก็มีเป้าหมายหนึ่งอย่าง นั่นคือ "เป้าหมายของเยอรมนีคือการทำลายล้างกลุ่มชาวยิวที่อาศัยอยู่ในดินแดนอาหรับภายใต้การคุ้มครองของอำนาจอังกฤษเท่านั้น" ( Das deutsche Ziel würde dann lediglich die Vernichtung des im arabischen Raum unter der Protektion der britischen Macht lebenden Judentums sein ) กล่าวโดยสรุป ชาวยิวไม่เพียงแต่จะถูกขับไล่ออกจากดินแดนเยอรมันเท่านั้น แต่ยังจะถูกตามล่าและทำลายล้างแม้กระทั่งนอกดินแดนเยอรมันอีกด้วย^[189]

ฟริตซ์ กร็อบบา ซึ่งเคยเป็นเอกอัครราชทูตเยอรมันประจำอิรักเมื่อไม่นานนี้ ได้บันทึกการประชุมดังกล่าวไว้เป็นบันทึกแยกต่างหากโดยเขาเขียนข้อความสำคัญไว้ว่า "เมื่อชั่วโมงแห่งการปลดปล่อยอาหรับมาถึง เยอรมนีก็ไม่มีผลประโยชน์ใดๆ ที่นั่น นอกจากการทำลายอำนาจที่ปกป้องชาวยิว" ^[190]

บันทึกของอัล-ฮุสเซนีเกี่ยวกับประเด็นนี้ซึ่งบันทึกไว้ในไดอารี่ของเขามีความคล้ายคลึงกับบันทึกของกร็อบบามาก^[191]อย่างไรก็ตาม ตามบันทึกของอามิน เมื่อฮิตเลอร์แสดงความเห็นของเขาว่าชาวยิวเป็นผู้รับผิดชอบต่อสงครามโลกครั้งที่ 1 ลัทธิมากซ์และการปฏิวัติ และนี่คือสาเหตุที่งานของชาวเยอรมันคือการยืนหยัดในการต่อสู้อย่างไม่ปรานีต่อชาวยิว เขาตอบว่า "พวกเราชาวอาหรับคิดว่าลัทธิไซออนิสต์ ไม่ใช่ชาวยิว เป็นสาเหตุของการก่อวินาศกรรมทั้งหมดนี้" ^[192]

ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2485 อัล-ฮุสเซนีได้กล่าวสุนทรพจน์ในพิธีเปิดสถาบันอิสลามกลาง ( Islamisches Zentralinstitut ) ในกรุงเบอร์ลินโดยเขาดำรงตำแหน่งประธานกิตติมศักดิ์ ในสุนทรพจน์ดังกล่าว เขาวิพากษ์วิจารณ์ผู้ที่เขามองว่าเป็นผู้รุกรานมุสลิมอย่างรุนแรง โดยเฉพาะ "ชาวยิว บอลเชวิค และแองโกล-แซกซอน" ในช่วงเวลาของการเปิดสถาบันอิสลามกลาง มีมุสลิมประมาณ 3,000 คนในเยอรมนี รวมถึงชาวเยอรมันที่เปลี่ยนมานับถือศาสนา 400 คน สถาบันอิสลามกลางมอบความสัมพันธ์ทางสถาบันกับ "จักรวรรดิไรช์ที่สาม" แก่ชาวมุสลิมในเยอรมนี^[193]

ฟริตซ์ โกรบบาเขียนเมื่อวันที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2485 ว่าอัลฮุสเซนีย์เคยไปเยี่ยมค่ายกักกันโอราเนียนบวร์กและว่า "ชาวยิวกระตุ้นความสนใจเป็นพิเศษในหมู่ชาวอาหรับ ... ทั้งหมดนี้สร้างความประทับใจที่ดีให้กับชาวอาหรับมาก" ^[194]ข้อความนี้ถูกยกมาอ้างเพื่อยืนยันมุมมองที่ว่าผู้ร่วมงานของอัลฮุสเซนีย์พร้อมกับผู้ร่วมงานอีกสามคนของอดีตนายกรัฐมนตรี อิรัก น่าจะเคยไปเยี่ยมค่ายกักกันซัคเซนเฮาเซนเป็นส่วนหนึ่งของ "หลักสูตรฝึกอบรม" ตำรวจลับของเยอรมนีในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2485 ในเวลานั้น ค่ายซัคเซนเฮาเซนซึ่งจัดตั้งขึ้นโดยทางการนาซีเพื่อเป็น "ค่ายตัวอย่าง" เพื่อจัดแสดงให้นักท่องเที่ยวทั้งในและต่างประเทศได้ชม^[195]เคยกักขังชาวยิวไว้เป็นจำนวนมาก แต่เพิ่งจะถูกเปลี่ยนเป็นค่ายมรณะในปีถัดมา^[196]ค่ายดังกล่าวได้รับการนำเสนอในระหว่างการทัวร์ในฐานะสถาบันการศึกษาใหม่ และพวกเขาได้เห็นสิ่งของคุณภาพสูงที่สร้างขึ้นโดยนักโทษและนักโทษชาวรัสเซียผู้มีความสุข ซึ่งเมื่อกลับตัวเพื่อต่อสู้กับลัทธิบอลเชวิคแล้ว พวกเขาก็ได้รับการเดินขบวนพร้อมร้องเพลงในเครื่องแบบใหม่ที่สดใส พวกเขาออกจากค่ายด้วยความประทับใจในโครงการปลูกฝังทางการศึกษาของค่ายเป็นอย่างมาก^[197]ในบันทึกความทรงจำของเขา เขาเล่าว่าฮิมม์เลอร์เล่าให้เขาฟังว่าเขาตกใจมากเพียงใดเมื่อเห็นคาโป ของชาวยิว ทำร้ายเพื่อนชาวยิวด้วยกัน และฮิมม์เลอร์อ้างว่าเขาลงโทษผู้กระทำผิด^[198]

โดยทั่วไปแล้ว ชาวเยอรมันไม่พอใจกับผลตอบแทนจากการลงทุนที่ได้รับจากการสนับสนุนเงินทุนจำนวนมากแก่อัลฮุยไซนีและบริวารของเขา เพราะเขาปิดบังข้อมูลการติดต่อในตะวันออกกลางไว้เป็นความลับอย่างมาก และอับแวร์บ่นว่าเขาไม่ได้ให้ข้อมูลทางทหารที่มีค่าใดๆ แก่พวกเขาเลย เมื่ออับแวร์เริ่มไม่พอใจเขา อัลฮุยไซนีจึงหันไปหาหน่วย SS ในปี 1943 ^[199]

รัฐสภาชาวยิวอเมริกันได้บรรยายอัล-ฮุสเซนีว่าเป็น "ลูกน้องของฮิตเลอร์" ^[g] และนักวิชาการบางคน เช่น ชวานิตซ์และรูบิน ได้โต้แย้งว่าฮุสเซนีทำให้แนวทางแก้ปัญหาขั้นสุดท้าย นั้น หลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยปิดกั้นความเป็นไปได้ที่ชาวยิวจะหลบหนีไปยังปาเลสไตน์^[200]

Gilbert Achcarอ้างถึงการประชุมระหว่าง al-Husseini และHeinrich Himmlerในช่วงฤดูร้อนปี 1943 และสังเกตว่า:

มุฟตีทราบดีว่าชาวยิวในยุโรปกำลังถูกกวาดล้าง เขาไม่เคยอ้างตรงกันข้าม และไม่เหมือนกับผู้ชื่นชมเขาในปัจจุบัน เขาไม่ได้เล่นเกมปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวที่ไร้เกียรติ ผิดเพี้ยน และโง่เขลา ... ความรัก ของเขา ไม่อนุญาตให้เขาแก้ตัวต่อชาวยิว ... โดยเยาะเย้ยว่าชาวยิวต้องจ่ายราคาที่สูงกว่าชาวเยอรมันมาก ... เขาอ้างว่า ... "การสูญเสียของพวกเขาในสงครามโลกครั้งที่สองคิดเป็นมากกว่าร้อยละสามสิบของจำนวนประชากรทั้งหมดของพวกเขา ... " คำกล่าวเช่นนี้จากชายผู้รู้ว่าพวกนาซีทำอะไร ... ถือเป็นข้อโต้แย้งที่ทรงพลังต่อผู้ปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิว ฮุสเซนนีรายงานว่าไรช์สฟือเรอร์-เอสเอส ไฮน์ ริช ฮิมม์เลอร์ ... บอกเขาในช่วงฤดูร้อนปี 1943 ว่าชาวเยอรมัน "กำจัดชาวยิวไปแล้วมากกว่าสามล้านคน" "ผมตกตะลึงกับตัวเลขนี้ เพราะผมไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน" ... ดังนั้น ในปี พ.ศ. 2486 ฮุสเซนจึงได้ทราบเรื่องการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์... . ^[201]

บันทึกความทรงจำของอัลฮุสเซนนีกล่าวต่อไปว่า:

ฮิมม์เลอร์ถามฉันในโอกาสนี้ว่า “คุณคิดจะแก้ไขปัญหาชาวยิวในประเทศของคุณอย่างไร” ฉันตอบว่า “สิ่งเดียวที่เราต้องการจากพวกเขาคือให้พวกเขากลับไปยังประเทศบ้านเกิดของพวกเขา” เขา (ฮิมม์เลอร์) ตอบว่า “เราจะไม่มีวันอนุญาตให้พวกเขากลับไปยังเยอรมนี” ^[202]

วูล์ฟกัง จี. ชวานิตซ์สงสัยความจริงใจของความประหลาดใจของเขา เพราะเขาโต้แย้งว่า ฮุสเซนนี่ได้ประกาศต่อสาธารณะว่ามุสลิมควรทำตามตัวอย่างที่ชาวเยอรมันวางไว้สำหรับ "วิธีแก้ปัญหาที่ชัดเจนสำหรับปัญหาชาวยิว" ^[h]

ต่อมาอัลฮุสเซนได้ประกาศในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2486

เป็นหน้าที่ของชาวมุสลิมโดยทั่วไปและชาวอาหรับโดยเฉพาะที่จะขับไล่ชาวยิวทั้งหมดออกจากประเทศอาหรับและชาวมุสลิม... เยอรมนียังกำลังต่อสู้กับศัตรูร่วมที่กดขี่ชาวอาหรับและชาวมุสลิมในประเทศต่างๆ ของตน เยอรมนีได้ตระหนักอย่างชัดเจนว่าชาวยิวเป็นใครและตัดสินใจที่จะหาทางออกที่ชัดเจน [ endgültige Lösung ] สำหรับอันตรายจากชาวยิวที่จะขจัดภัยร้ายที่ชาวยิวเป็นตัวแทนในโลก^[203]

ในการพิจารณาคดีที่เมืองนูเรมเบิร์ก ดีเทอ ร์ วิสลิเซนีย์รองหัวหน้าของอดอล์ฟ ไอชมันน์ กล่าวว่า อัลฮุสเซนีย์สนับสนุนการกำจัดชาวยิวในยุโรปอย่างแข็งขัน และอัลฮุสเซนีย์ได้พบกับไอชมันน์ที่สำนักงานของเขา ในระหว่างนั้น ไอชมันน์ได้ให้มุมมองแก่เขาเกี่ยวกับสถานะปัจจุบันของ " การแก้ปัญหาชาวยิวในยุโรป " โดยไรช์ที่สามข้อกล่าวหานี้ถูกปัดตกโดยนักประวัติศาสตร์ที่จริงจังส่วนใหญ่^[204] คำ ให้การเพียงฉบับเดียวของรูดอล์ฟ คาสต์เนอร์ระบุว่า วิสลิเซนีย์บอกเขาว่าเขาได้ยินฮุสเซนีย์พูดว่าเขาไปเยี่ยมออชวิทซ์โดยไม่เปิดเผยตัวกับไอชมันน์^[205] ไอชมันน์ปฏิเสธเรื่องนี้ในการพิจารณาคดีที่กรุงเยรูซาเล็มในปี 1961 เขาได้รับเชิญไปปาเลสไตน์ในปี 1937 พร้อมกับผู้บังคับบัญชาของเขา ฮาเกน โดยผู้แทนของฮากานาห์ เฟยวัล โพลเคส^[206]โพลเคสสนับสนุนนโยบายต่างประเทศของเยอรมนีในตะวันออกใกล้และเสนอตัวทำงานด้านข่าวกรองให้พวกเขา ไอชมันน์และฮาเกนใช้เวลาหนึ่งคืนในไฮฟาแต่ถูกปฏิเสธวีซ่าเพื่ออยู่ต่ออีกต่อไป^[207]พวกเขาพบกับโพลเคสในกรุงไคโรแทน^{[207] [208]} ไอชมันน์กล่าวว่าเขาได้รับการแนะนำให้รู้จักกับอัลฮุสเซนีเฉพาะในงานเลี้ยงต้อนรับอย่างเป็นทางการเท่านั้น พร้อมกับหัวหน้าแผนกอื่นๆ ทั้งหมด และไม่มีหลักฐานใดๆ แม้จะผ่านการสืบสวนอย่างเข้มข้นที่แสดงให้เห็นว่าอัลฮุสเซนีเป็นผู้ร่วมงานอย่างใกล้ชิดของไอชมันน์ ใช้อิทธิพลเหนือเขาหรือร่วมเดินทางไปเยี่ยมค่ายมรณะ^[209]ศาลเยรูซาเล็มยอมรับคำให้การของวิสลิเซนีเกี่ยวกับการสนทนาสำคัญระหว่างไอชมันน์และมุฟตี^[210]และพบว่าอัลฮุสเซนมีจุดมุ่งหมายเพื่อนำแนวทางแก้ปัญหาขั้นสุดท้ายไปปฏิบัติ^[211] ฮันนาห์ อารอนท์ซึ่งเข้าร่วมการพิจารณาคดีได้สรุปในหนังสือของเธอเรื่อง ไอชมันน์ในเยรูซาเล็ม: รายงานเกี่ยวกับความชั่วร้ายที่แสนสาหัส ว่าหลักฐานสำหรับการเชื่อมโยงระหว่างไอชมันน์กับอัลฮุสเซนนั้นเป็นเพียงข่าวลือและไม่มีมูลความจริง^{[212] [213]}

ราฟาเอล เมดอฟฟ์สรุปว่า "อันที่จริงแล้วไม่มีหลักฐานใดๆ ที่บ่งชี้ว่าการปรากฏตัวของมุฟตีเป็นปัจจัยเลย ข่าวลือของวิสลิเซนีย์ไม่เพียงแต่ไม่มีหลักฐานยืนยันเท่านั้น แต่ยังขัดแย้งกับทุกสิ่งที่ทราบเกี่ยวกับที่มาของแนวทางแก้ปัญหาขั้นสุดท้ายอีกด้วย" ^[214] เบอร์นาร์ด ลูอิสยังตั้งคำถามต่อคำให้การของวิสลิเซนีย์ด้วยว่า "ไม่มีเอกสารยืนยันที่เป็นอิสระเกี่ยวกับคำกล่าวของวิสลิเซนีย์ และดูเหมือนว่าไม่น่าเป็นไปได้ที่พวกนาซีจะต้องการกำลังใจเพิ่มเติมจากภายนอก" ^[215]เบตตินา แสงเนธเรียกคำกล่าวอ้างของวิสลิเซนีย์ว่าเป็น "เรื่องราวที่มีสีสัน" ที่ "ไม่มีน้ำหนัก" ^[216]

อัล-ฮุสเซนีคัดค้านการอพยพชาวยิวเข้าสู่ปาเลสไตน์ และระหว่างสงคราม เขาได้รณรงค์ต่อต้านการย้ายผู้ลี้ภัยชาวยิวไปยังปาเลสไตน์ ไม่มีหลักฐานใดๆ ออกมาแสดงให้เห็นว่าเขาคัดค้านการย้ายผู้ลี้ภัยชาวยิวไปยังประเทศนอกตะวันออกกลาง^[217]จดหมายจำนวนมากของอัล-ฮุสเซนีที่ร้องขอต่อหน่วยงานของรัฐบาลต่างๆ เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ลี้ภัยชาวยิวอพยพไปยังปาเลสไตน์ได้รับการตีพิมพ์ซ้ำและถูกอ้างถึงอย่างกว้างขวางว่าเป็นหลักฐานเอกสารที่แสดงถึงการสนับสนุนการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของนาซีอย่างมีส่วนร่วมของเขา ตัวอย่างเช่น ฮุสเซนีได้เข้าแทรกแซงเมื่อวันที่ 13 พฤษภาคม 1943 ก่อนการประชุมกับฮิมม์เลอร์ เมื่อเขาได้รับแจ้งเกี่ยวกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์^[218]กับกระทรวงต่างประเทศของเยอรมนีเพื่อขัดขวางการย้ายถิ่นฐานของชาวยิวจากบัลแกเรีย ฮังการี และโรมาเนียไปยังปาเลสไตน์ หลังจากมีรายงานมาถึงเขาว่าเด็กชาวยิว 4,000 คนพร้อมด้วยผู้ใหญ่ 500 คนสามารถเดินทางถึงปาเลสไตน์ได้สำเร็จ เขาขอให้รัฐมนตรีต่างประเทศ "ทำอย่างสุดความสามารถ" เพื่อขัดขวางข้อเสนอทั้งหมดดังกล่าว และคำขอดังกล่าวก็ได้รับการปฏิบัติตาม^[219]ตามคำกล่าวของIdith Zertalเอกสารที่นำเสนอในการพิจารณาคดีของ Eichmann ไม่มีฉบับใดพิสูจน์ได้ว่าการแทรกแซงของ al-Husseini ใน "การกระทำที่ชั่วร้ายโดยสิ้นเชิง" เหล่านี้ทำให้ไม่สามารถช่วยเหลือเด็กๆ ได้^[220]ในเดือนมิถุนายน 1943 al-Husseini แนะนำรัฐมนตรีฮังการีว่าจะดีกว่าหากส่งชาวยิวในฮังการีไปยังค่ายกักกันในโปแลนด์ แทนที่จะปล่อยให้พวกเขาหาที่ลี้ภัยในปาเลสไตน์ หนึ่งปีต่อมา ในวันที่ 25 กรกฎาคม 1944 เขาเขียนจดหมายถึงรัฐมนตรีต่างประเทศฮังการีเพื่อแสดงความคัดค้านต่อการปล่อยใบรับรองสำหรับเด็กชาวยิว 900 คนและผู้ใหญ่ 100 คนเพื่อย้ายออกจากฮังการี เนื่องจากเกรงว่าพวกเขาอาจลงเอยในปาเลสไตน์ เขาแนะนำว่าหากเห็นว่าจำเป็นต้องย้ายประชากรดังกล่าว

ข้าพเจ้าขอให้ท่านได้โปรดอนุญาตให้ข้าพเจ้าได้ชี้ให้ท่านทราบถึงความจำเป็นในการป้องกันไม่ให้ชาวยิวออกจากประเทศของท่านไปยังปาเลสไตน์ และหากมีเหตุผลใดที่ทำให้จำเป็นต้องขับไล่พวกเขาออกไป ก็ควรที่จะส่งพวกเขาไปยังประเทศอื่นที่พวกเขาจะอยู่ภายใต้การควบคุมอย่างเข้มงวด เช่น ในโปแลนด์ เพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายและป้องกันความเสียหาย^{[221] [222]}

Achcar อ้างอิงบันทึกความทรงจำของ al-Husseini เกี่ยวกับความพยายามเหล่านี้ในการโน้มน้าวฝ่ายอักษะเพื่อป้องกันไม่ให้ชาวยิวในยุโรปตะวันออกอพยพไปยังปาเลสไตน์:

เราต่อสู้กับความพยายามนี้โดยเขียนจดหมายถึงริบเบนทรอพ ฮิมม์เลอร์ และฮิตเลอร์ และหลังจากนั้นก็ถึงรัฐบาลของอิตาลี ฮังการี รูมาเนีย บัลแกเรีย ตุรกี และประเทศอื่นๆ เราประสบความสำเร็จในการขัดขวางความคิดริเริ่มนี้ ซึ่งเป็นสถานการณ์ที่ทำให้ชาวยิวตั้งข้อกล่าวหาฉันอย่างร้ายแรง โดยพวกเขาถือว่าฉันมีความรับผิดชอบต่อการกำจัดชาวยิวสี่แสนคนซึ่งไม่สามารถอพยพไปยังปาเลสไตน์ในช่วงเวลาดังกล่าว พวกเขายังกล่าวอีกว่าฉันควรถูกพิจารณาคดีในฐานะอาชญากรสงครามที่เมืองนูเรมเบิร์ก^[223]

ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2486 การเจรจาที่เข้มข้นเพื่อช่วยเหลือเด็กชาวยิว 500 คนจากค่ายกักกันอาร์เบล้มเหลวเนื่องจากการคัดค้านของอัลฮุสเซนีที่ขัดขวางการเดินทางของเด็ก ๆ ไปยังตุรกีเพราะพวกเขาจะต้องลงเอยที่ปาเลสไตน์^[224]

อัล-ฮุสเซนีร่วมมือกับเยอรมันในการก่อวินาศกรรมและปฏิบัติการคอมมานโดหลายครั้งในอิรัก ทรานส์จอร์แดน และปาเลสไตน์ และกระตุ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้เยอรมันทิ้งระเบิดเทลอาวีฟ^[225]และเยรูซาเล็ม "เพื่อทำร้ายชาวยิวปาเลสไตน์และเพื่อจุดประสงค์ในการโฆษณาชวนเชื่อในโลกอาหรับ" ตามที่คู่สนทนาของนาซีของเขาพูด ข้อเสนอดังกล่าวถูกปฏิเสธเนื่องจากไม่สามารถทำได้^[214]พวกฟาสซิสต์อิตาลีได้คาดการณ์โครงการที่จะแต่งตั้งให้เขาเป็นหัวหน้าศูนย์ข่าวกรองในแอฟริกาเหนือ และเขาตกลงที่จะทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการกองกำลังทั้งประจำและกองกำลังไม่ประจำในหน่วยที่จะอยู่เคียงข้างกองกำลังฝ่ายอักษะในอนาคตเพื่อดำเนินการก่อวินาศกรรมหลังแนวข้าศึก^[226]

ปฏิบัติการ ATLASเป็นปฏิบัติการร่วมดังกล่าว หน่วยคอมมานโดพิเศษของ Waffen SS ก่อตั้งขึ้น ซึ่งประกอบด้วยสมาชิก นิกาย Templer สามคน ในปาเลสไตน์ และชาวอาหรับปาเลสไตน์ สองคน ที่คัดเลือกมาจากผู้ร่วมงานของอัลฮุสเซนี คือฮัสซัน ซาลามาและอับดุล ลาติฟ (ซึ่งเป็นบรรณาธิการคำปราศรัยทางวิทยุของอัลฮุสเซนีในเบอร์ลิน) ^[227]ได้รับการยืนยันว่าภารกิจดังกล่าว ซึ่งได้รับข้อมูลสรุปจากอัลฮุสเซนีก่อนออกเดินทาง มีเป้าหมายเพื่อจัดตั้งฐานรวบรวมข่าวกรองในปาเลสไตน์ ส่งข้อมูลทางวิทยุกลับไปยังเยอรมนี และซื้อการสนับสนุนจากชาวอาหรับในปาเลสไตน์ คัดเลือกและติดอาวุธให้พวกเขาเพื่อปลุกปั่นความตึงเครียดระหว่างชาวยิวและชาวอาหรับ ทำลายอำนาจของอาณัติ และโจมตีเป้าหมายที่เป็นชาวยิว^[228] แผนดังกล่าวจบลงด้วยความล้มเหลว พวกเขาได้รับการต้อนรับอย่างเย็นชาในปาเลสไตน์^[229]ผู้บุกรุกสามคนจากทั้งหมดห้าคนถูกจับกุมอย่างรวดเร็ว และยึดอุปกรณ์ได้ อังกฤษพบของที่พวกเขาทิ้งจากอากาศ ได้แก่ ปืนกลมือ ไดนาไมต์ อุปกรณ์วิทยุ เงินปอนด์สเตอร์ลิง 5,000 ปอนด์ เครื่องจำลอง พจนานุกรมเยอรมัน-อาหรับ^[230]และยาพิษจำนวนหนึ่ง^[227] ไมเคิล บาร์-โซฮาร์และอีทาน ฮาเบอร์อ้างว่าภารกิจดังกล่าวมีแผนที่จะวางยาพิษในแหล่งน้ำของเทลอาวีฟ^[231]ไม่มีร่องรอยของแผนวางยาพิษนี้ในชีวประวัติมาตรฐานของฮุสเซน ทั้งของชาวปาเลสไตน์และชาวอิสราเอล^[232]

ตลอดช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 อัล-ฮุสเซนีทำงานให้กับฝ่ายอักษะในฐานะผู้ประกาศโฆษณาชวนเชื่อที่โจมตีความคิดเห็นสาธารณะของชาวอาหรับ เขาได้ร่วมงานกับชาวอาหรับคนอื่นๆ เช่นฟาวซี อัล-กาวุจจี^[233]และฮัสซัน ซาลามะมุฟตีได้รับเงิน "มหาศาล" 50,000 มาร์กต่อเดือน (ในขณะที่จอมพลชาวเยอรมันได้รับ 25,000 มาร์กต่อปี) ^[234]ซึ่งเทียบเท่ากับ 12,000,000 ดอลลาร์ต่อปีในปัจจุบัน^[134] วอลเตอร์ วินเชลล์เรียกเขาว่า " ลอร์ดฮาว-ฮาว แห่งอาหรับ " ^[235]มีทหารอาหรับเพียงประมาณ 6,300 นายเท่านั้นที่ได้รับการฝึกฝนจากองค์กรทหารเยอรมัน ซึ่งไม่เกิน 1,300 นายจากปาเลสไตน์ ซีเรีย และอิรักรวมกัน ในทางกลับกัน อังกฤษสามารถเกณฑ์ทหารได้ 9,000 นายจากปาเลสไตน์เพียงแห่งเดียว และทหารจากแอฟริกาเหนือกว่าหนึ่งในสี่ล้านนายประจำการอยู่ในกองทัพปลดปล่อยฝรั่งเศส ซึ่งเป็นทหารที่เสียชีวิตและบาดเจ็บเป็นส่วนใหญ่^[236]

มุฟตียังเขียนแผ่นพับสำหรับ กองพล ฮันส์ชาร์ ที่ 13 ซึ่งแปลว่าIslam i Židovstvo (อิสลามและศาสนายิว) ซึ่งปิดท้ายด้วยคำพูดของ Bukhari-Muslim โดยAbu Khurreiraที่ระบุว่า: "วันพิพากษาจะมาถึง เมื่อมุสลิมจะบดขยี้ชาวยิวจนสิ้นซาก และเมื่อต้นไม้ทุกต้นที่ชาวยิวซ่อนตัวอยู่จะพูดว่า: 'มีชาวยิวอยู่ข้างหลังฉัน ฆ่าเขาซะ!' ^[237]รายงานบางฉบับระบุว่าฮันส์ชาร์มีส่วนรับผิดชอบต่อการสังหารชาวยิวในบอสเนีย 90% อย่างไรก็ตาม หน่วยฮันส์ชาร์ถูกส่งไปหลังจากที่ชาวยิวส่วนใหญ่ในโครเอเชียถูกเนรเทศหรือกำจัดโดยระบอบการปกครองของ Ustaše อย่างไรก็ตาม รายงานฉบับหนึ่งที่ระบุว่าการลาดตระเวนของฮันส์ชาร์สังหารพลเรือนชาวยิวบางส่วนในZvornikในเดือนเมษายน 1944 หลังจากเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของพวกเขา ถือเป็นเรื่องที่น่าเชื่อ^[238]

เมื่อวันที่ 1 มีนาคม 1944 ขณะกำลังพูดทางวิทยุเบอร์ลิน อัล-ฮุสเซนีกล่าวว่า "ชาวอาหรับ จงลุกขึ้นเป็นหนึ่งเดียวและต่อสู้เพื่อสิทธิอันศักดิ์สิทธิ์ของคุณ สังหารชาวยิวทุกที่ที่คุณพบพวกเขา สิ่งนี้จะทำให้พระเจ้า ประวัติศาสตร์ และศาสนาพอใจ สิ่งนี้จะช่วยรักษาเกียรติของคุณ พระเจ้าอยู่กับคุณ" ^{[239] [240] [241]}คำกล่าวนี้ถูกอธิบายว่าเป็นการยุยงให้เกิดการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ [ ^242]

ในบรรดาผู้นำนาซี ความสนใจสูงสุดในแนวคิดการจัดตั้งหน่วยมุสลิมภายใต้การบังคับบัญชาของเยอรมันนั้นแสดงโดยไฮน์ริช ฮิมม์เลอร์ ซึ่งมองว่าโลกอิสลามเป็นพันธมิตรที่มีศักยภาพในการต่อต้านจักรวรรดิอังกฤษ และมองว่ารัฐอิสระโครเอเชียซึ่งเป็นหุ่นเชิดของ นาซี เป็น "รัฐไร้สาระ" ^[244]ฮิมม์เลอร์มีวิสัยทัศน์อันโรแมนติกเกี่ยวกับศาสนาอิสลามในฐานะศรัทธา "ที่ส่งเสริมทหารที่ไม่หวั่นไหว" และนี่อาจมีบทบาทสำคัญ^{[245] [246]}ในการตัดสินใจจัดตั้งหน่วยมุสลิมสามหน่วยภายใต้การนำของเยอรมันในบอลข่านจากมุสลิมในบอสเนียและแอลเบเนียได้แก่^{[247] [248]}กองพันฮันส์ชาร์ที่ 13 ^[249] กองพันสกันเดอร์เบก ที่ 21 และกองพันกามา (มีดสั้นของคนเลี้ยงแกะ) ที่ 23 ความขัดแย้งระหว่างชาติพันธุ์ทำให้ชุมชนชาวยิว โครแอต โรมาเซิร์บ และมุสลิมในภูมิภาคนี้ต้องสูญเสียชีวิตไปเป็นจำนวนมาก^{[250] [251]} ชาวมุสลิมในบอสเนียสูญเสียผู้คนไปประมาณ 85,000 คนจาก ปฏิบัติการ ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เชตนิก เพียง ลำพัง ^[252] ชาวมุสลิมมีทางเลือกสามทาง: เข้าร่วมกับอุสตาเชของโครเอเชียหรือกองโจรยูโกสลาเวียหรือสร้างหน่วยป้องกันในพื้นที่ ตามประเพณีการรับใช้ในกองทหารบอสเนียของอดีต กองทัพ ออสเตรีย-ฮังการีพวกเขาจึงเลือกพันธมิตรกับเยอรมนี ซึ่งสัญญาว่าจะปกครองตนเองให้แก่พวกเขา ฮุสเซนได้รับคำร้องจากผู้นำมุสลิมในบอสเนีย และทราบดีถึงความทุกข์ยากของพวกเขา^[253] ฮิมม์เลอร์ไม่พอใจกับจำนวนทหารที่น้อย จึงขอให้มุฟตีเข้าแทรกแซง^[254]ฮุสเซนเจรจา ยื่นคำร้องหลายครั้ง แต่หน่วยเอสเอสเพิกเฉย และได้ไปเยือนพื้นที่ดังกล่าวหลายครั้ง^[255]คำพูดและอำนาจที่มีเสน่ห์ของเขาพิสูจน์แล้วว่าเป็นเครื่องมือสำคัญในการปรับปรุงการเกณฑ์ทหารอย่างเห็นได้ชัด^[256]ในคำพูดหนึ่ง เขาประกาศว่า

ดินแดนเหล่านั้นซึ่งต้องทนทุกข์ทรมานภายใต้การปกครองของอังกฤษและบอลเชวิคกำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อที่จะถึงช่วงเวลาที่ฝ่ายอักษะ (อำนาจ) จะก้าวขึ้นมาอย่างมีชัยชนะ เราต้องอุทิศตนเพื่อต่อสู้อย่างไม่หยุดยั้งเพื่อต่อต้านอังกฤษ ซึ่งเป็นคุกใต้ดินของประชาชน และเพื่อทำลายล้างจักรวรรดิอังกฤษให้สิ้นซาก เราต้องอุทิศตนเพื่อต่อสู้อย่างไม่หยุดยั้งเพื่อต่อต้านรัสเซียของบอลเชวิค เพราะลัทธิคอมมิวนิสต์ไม่เข้ากันกับศาสนาอิสลาม

เจ้าหน้าที่เอสเอสคนหนึ่งรายงานความประทับใจจากคำปราศรัยของมุฟตี ที่ ซาราเยโวว่า ฮุสเซนไม่เห็นด้วยกับการต่อสู้กับลัทธิบอลเชวิคศัตรูหลักของเขาคือผู้ตั้งถิ่นฐานชาวยิวในปาเลสไตน์และชาวอังกฤษ^[257]ในระหว่างการเยือนในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2486 มุฟตีกล่าวว่า "ความร่วมมือที่กระตือรือร้นของชาวมุสลิม 400 ล้านคนทั่วโลกกับเพื่อนที่ซื่อสัตย์ของพวกเขาอย่างชาวเยอรมันสามารถมีอิทธิพลที่ชี้ขาดต่อผลลัพธ์ของสงครามได้ มุสลิมบอสเนียของฉัน พวกคุณคือกองกำลังอิสลามชุดแรก [และ] ทำหน้าที่เป็นตัวอย่างของความร่วมมือที่กระตือรือร้น....ศัตรูของศัตรูของฉันคือเพื่อนของฉัน" ^[258]ฮิมม์เลอร์กล่าวในการกล่าวต่อหน่วยอีกครั้งในโอกาสหนึ่งว่า "เยอรมนี [และ] ไรช์เป็นเพื่อนของอิสลามมาเป็นเวลาสองศตวรรษแล้ว ไม่ใช่เพราะความสะดวกแต่เพราะความเชื่อมั่นที่เป็นมิตร เรามีเป้าหมายเดียวกัน" ^[259]

ในข้อตกลงที่ลงนามโดยฮุสเซนและฮิมม์เลอร์เมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม 1943 ระบุว่าห้ามมีการสังเคราะห์อิสลามและชาตินิยม^{[260] [261]} ฮุสเซนขอให้จำกัดการปฏิบัติการของมุสลิมให้เฉพาะการป้องกันพื้นที่ใจกลางของมุสลิมในบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนาเท่านั้น ให้มีการนิรโทษกรรมแก่กองโจรหากพวกเขาวางอาวุธ ให้ประชาชนพลเรือนไม่ต้องตกอยู่ภายใต้การรบกวนของกองทหาร ให้มีการให้ความช่วยเหลือแก่ผู้บริสุทธิ์ที่ได้รับบาดเจ็บจากการปฏิบัติ และให้ดำเนินการตามหลักนิติธรรม เช่น การเนรเทศ การยึดสินค้า หรือการประหารชีวิต^[262]ฮันส์ชาร์ได้รับชื่อเสียงในด้านความโหดร้ายในการกำจัดชาวเซิร์บและกองโจรออกจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือของบอสเนีย ชาวมุสลิมในพื้นที่จำนวนมากที่สังเกตเห็นความรุนแรงดังกล่าว ถูกบังคับให้หันไปหากองโจรคอมมิวนิสต์^{[263] [264]}เมื่อได้ถูกส่งไปประจำการนอกบอสเนียอีกครั้ง และเมื่อสงครามพลิกผัน ก็เกิดการแปรพักตร์และทหารหนีทัพจำนวนมาก และ มีการเกณฑ์ทหาร โฟล์คสดอยช์เพื่อมาทดแทนทหารที่สูญเสียไป^[265]มุฟตีกล่าวโทษว่าการที่ทหารหนีทัพจำนวนมากเป็นผลจากการสนับสนุนของเยอรมนีที่มีต่อชาวเชตนิก^[266]ชาวบอสเนียจำนวนมากในกองพลเหล่านี้ที่รอดชีวิตจากสงครามได้แสวงหาที่ลี้ภัยในประเทศตะวันตกและอาหรับ และจากผู้ที่ตั้งรกรากในตะวันออกกลางหลายคนได้ต่อสู้ในปาเลสไตน์เพื่อต่อต้านรัฐอิสราเอลแห่งใหม่^[267] เพื่อตอบสนองต่อการจัดทัพพิเศษของชาวยิวในอังกฤษเพื่อร่วมสนับสนุนฝ่ายพันธมิตร ฮุสเซนนีได้เรียกร้องให้เยอรมนีระดมทหารอาหรับในลักษณะเดียวกัน^{[14] [268]}ฮุสเซนนี่ช่วยจัดระเบียบนักเรียนอาหรับ เชลยศึก และผู้อพยพจากแอฟริกาเหนือในเยอรมนีเข้าสู่ "Arabisches Freiheitkorps" ซึ่งเป็นกองทหารอาหรับในกองทัพเยอรมันที่ล่าพลร่มฝ่ายพันธมิตรในบอลข่านและต่อสู้ในแนวรบกับรัสเซีย^{[214] [269]}

หลังสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง อัล-ฮุสเซนีพยายามขอสถานะผู้ลี้ภัยในสวิตเซอร์แลนด์แต่คำขอของเขาถูกปฏิเสธ^[270]เขาถูกควบคุมตัวที่คอนสแตนซ์โดยกองทหารยึดครองฝรั่งเศสเมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม 1945 และในวันที่ 19 พฤษภาคม เขาถูกย้ายไปยังเขตปารีสและถูกกักบริเวณในบ้าน[ ^271]

ในช่วงเวลาดังกล่าว หัวหน้าแผนกสอบสวนอาชญากรรมของปาเลสไตน์ชาวอังกฤษได้บอกกับผู้ช่วยทูตฝ่ายทหารของสหรัฐฯ ว่ามุฟตีอาจเป็นบุคคลเดียวเท่านั้นที่สามารถรวมชาวอาหรับปาเลสไตน์ให้เป็นหนึ่งและ "ทำให้พวกไซออนิสต์เย็นชาลง" ได้^[272]

อองรี ปงโซต์ อดีตเอกอัครราชทูตฝรั่งเศสประจำซีเรีย เป็นผู้นำการหารือกับเขา และมีอิทธิพลอย่างเด็ดขาดต่อเหตุการณ์ดัง กล่าว ^[271]เจ้าหน้าที่ฝรั่งเศสคาดว่าสถานะของฝรั่งเศสในโลกอาหรับจะดีขึ้นผ่านคนกลางของเขา และให้ "เงื่อนไขการกักขังพิเศษ สิทธิประโยชน์ และเอกสิทธิ์ที่สำคัญยิ่งขึ้น และเป็นห่วงเป็นใยความเป็นอยู่ของเขาและบริวารของเขาอยู่เสมอ" ^[271]ในเดือนตุลาคม เขาได้รับอนุญาตให้ซื้อรถยนต์ในนามของเลขานุการคนหนึ่งของเขา และได้รับเสรีภาพในการเดินทางในระดับหนึ่ง และสามารถพบปะกับใครก็ได้ที่เขาต้องการ^[271]อัล-ฮุสเซนีเสนอความเป็นไปได้สองประการสำหรับความร่วมมือแก่ฝรั่งเศส: "การดำเนินการในอียิปต์ อิรัก และแม้แต่ทรานส์จอร์แดนเพื่อสงบความตื่นเต้นต่อต้านฝรั่งเศสหลังจากเหตุการณ์ในซีเรีย และเนื่องจากการปกครองในแอฟริกาเหนือ หรือเขาจะริเริ่มยั่วยุใน [ปาเลสไตน์] ในอียิปต์ และในอิรักต่อบริเตนใหญ่" เพื่อที่ประเทศอาหรับจะให้ความสนใจกับนโยบายของอังกฤษมากกว่าของฝรั่งเศส^[271]อัลฮุสเซนีย์พอใจมากกับสถานการณ์ของเขาในฝรั่งเศสและอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม^[271]

เมื่อวันที่ 24 พฤษภาคม อังกฤษได้ร้องขอให้ส่งตัวอัลฮุสเซนี โดยอ้างว่าเขาเป็นพลเมืองอังกฤษที่ร่วมมือกับพวกนาซี^[271]แม้ว่าเขาจะอยู่ในรายชื่ออาชญากรสงครามแต่ฝรั่งเศสกลับตัดสินใจถือว่าเขาเป็นนักโทษการเมืองและปฏิเสธที่จะปฏิบัติตามคำขอของอังกฤษ ฝรั่งเศสปฏิเสธที่จะส่งตัวเขาไปยังยูโกสลาเวีย ซึ่งรัฐบาลต้องการดำเนินคดีกับเขาในข้อหาสังหารหมู่ชาวเซิร์บ^[271]ปูสโซต์เชื่อคำกล่าวอ้างของอัลฮุสเซนีว่าการสังหารหมู่ชาวเซิร์บนั้นกระทำโดยนายพลมิไฮโลวิช ไม่ใช่โดยเขา อัลฮุสเซนียังอธิบายด้วยว่าชาวเซิร์บสังหารชาวมุสลิม 200,000 คนและชาวคริสเตียน 40,000 คน และเขาได้จัดตั้งกองกำลังทหารขึ้นหลังจากที่ชาวมุสลิมในบอสเนียขอความช่วยเหลือจากเขา และชาวเยอรมันและชาวอิตาลีปฏิเสธที่จะให้การสนับสนุนพวกเขา^[271]ในระหว่างนั้น ตัวแทนของกลุ่มไซออนิสต์ซึ่งกลัวว่าอัลฮุสเซนีจะหลบหนีได้สนับสนุนคำขอส่งผู้ร้ายข้ามแดนของยูโกสลาเวีย พวกเขาอ้างว่าอัลฮุสเซนีมีความรับผิดชอบต่อการสังหารหมู่ในกรีซด้วย และชี้ให้เห็นถึงการกระทำของเขาต่อฝ่ายพันธมิตรในอิรักเมื่อปี 1941 นอกจากนี้ พวกเขายังร้องขอการสนับสนุนจากสหรัฐอเมริกาในเรื่องนี้ด้วย^[271]

สมาชิกของหน่วยงานยิวซึ่งเกลียดชังฮุสเซนในฐานะผู้ร่วมมือของนาซีและทราบว่ารัฐต่างๆ กำลังแข่งขันกันจ้างนาซีและผู้ร่วมมือของนาซี รวบรวมเอกสารเกี่ยวกับอาชญากรรมสงครามเกี่ยวกับบทบาทของอัลฮุสเซนในเหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ การกระทำดังกล่าวทำเพื่อป้องกันไม่ให้เขากลับมาดำรงตำแหน่งผู้นำในปาเลสไตน์อีกครั้ง เพื่อพยายามจับกุมและดำเนินคดีเขา และเพื่อดำเนินการประชาสัมพันธ์อย่างเข้มข้นเพื่อก่อตั้งรัฐยิวในดินแดนปาเลสไตน์ที่อยู่ภายใต้การปกครอง^[i]ชื่อเสียงของฮัจญ์ อามิน อัลฮุสเซนในหมู่ชาวยิวในช่วงหลังสงครามทันทีนั้นบ่งชี้ได้จากข้อสังเกตของราอูล ฮิลเบิร์กที่ว่าเมื่อมีการถกเถียงกันถึงความผิดในคดีการทำลายล้างชาวยิวในยุโรปในปี 1945 อัลฮุสเซนเป็นบุคคลเฉพาะเพียงคนเดียวที่ถูกนำตัวขึ้นศาล^[273] ในเดือนมิถุนายน 1945 ผู้นำ ยิชูฟตัดสินใจกำจัดอัลฮุสเซน แม้ว่ากองทัพยิวจะพบอัลฮุสเซนีโดย สมาชิก กองทัพที่เริ่มวางแผนลอบสังหาร แต่ภารกิจดังกล่าวถูกยกเลิกในเดือนธันวาคมโดยโมเช่ ชาเรตต์หรือเดวิด เบน-กูเรียนอาจเป็นเพราะพวกเขาเกรงว่ามุฟตีใหญ่จะกลายเป็นผู้พลีชีพ^{[271] [274]}

มีการรณรงค์ข่มขู่เพื่อโน้มน้าวมุฟตีให้เชื่อว่าตามคำร้องขอของเลออง บลัม เขาจะถูกส่งมอบให้กับอังกฤษ ^[275]ในเดือนกันยายน ฝรั่งเศสตัดสินใจจัดการส่งตัวเขาไปยังประเทศอาหรับ อียิปต์ ซาอุดีอาระเบีย หรือเยเมนได้รับการพิจารณา และมีการติดต่อทางการทูตกับทางการและสันนิบาตอาหรับ^[271]

เมื่อวันที่ 29 พฤษภาคม หลังจากชาวโมร็อกโกผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งได้จัดการหลบหนีของเขา และตำรวจฝรั่งเศสได้ระงับการเฝ้าติดตาม อัล-ฮุสเซนีได้เดินทางออกจากฝรั่งเศสด้วยเที่ยวบินของสายการบิน TWA ไปยังกรุงไคโร โดยใช้เอกสารการเดินทางที่นักการเมืองชาวซีเรียซึ่งมีความใกล้ชิดกับกลุ่มภราดรภาพมุสลิม ให้มา รัฐมนตรีต่างประเทศของฝรั่งเศสใช้เวลานานกว่า 12 วันจึงจะรู้ตัวว่าเขาหลบหนีไปแล้ว และอังกฤษไม่สามารถจับกุมเขาในอียิปต์ได้ หลังจากที่ประเทศนั้นให้สิทธิ์ลี้ภัยทางการเมืองแก่เขา^{[271] [275]}

เมื่อวันที่ 12 สิงหาคม 1947 อัล-ฮุสเซนีได้เขียนจดหมายถึงจอร์จ บิดอลต์ รัฐมนตรีต่างประเทศฝรั่งเศส เพื่อ ขอบคุณฝรั่งเศสสำหรับการต้อนรับขับสู้ และแนะนำให้ฝรั่งเศสดำเนินนโยบายนี้ต่อไปเพื่อเพิ่มชื่อเสียงในสายตาของชาวมุสลิมทุกคน ในเดือนกันยายน คณะผู้แทนจากคณะกรรมการระดับสูงของอาหรับได้เดินทางไปปารีสและเสนอให้ชาวอาหรับแสดงจุดยืนเป็นกลางในประเด็นแอฟริกาเหนือเพื่อแลกกับการสนับสนุนของฝรั่งเศสในประเด็นปาเลสไตน์^[271]

ในเดือนพฤศจิกายน 1945 ตามความคิดริเริ่มของสันนิบาตอาหรับ "คณะกรรมการระดับสูงของอาหรับ" (AHC) ได้รับการสถาปนาขึ้นใหม่เป็นองค์กรบริหารสูงสุดที่เป็นตัวแทนของชาวอาหรับในดินแดนอาณัติของปาเลสไตน์ คณะกรรมการระดับสูงของอาหรับ (AHC) ซึ่งมีสมาชิก 12 คน รวมไปถึงผู้สนับสนุนฮุสเซนและสมาชิกพรรคการเมืองบางส่วนที่ต่อต้านมุฟตีใหญ่และพันธมิตรของเขา ข้อพิพาทระหว่างผู้สนับสนุนฮุสเซนและฝ่ายค้านของพวกเขาถูกจุดชนวนขึ้นจากการที่จามาล อัล ฮุสเซนกลับสู่ตะวันออกกลางและกลับมาดำเนินกิจกรรมทางการเมืองอีกครั้ง ในเดือนมีนาคม 1946 คณะกรรมการระดับสูงของอาหรับถูกยุบลง จากนั้นจามาลก็จัดตั้งคณะกรรมการขึ้นใหม่เป็นองค์กรที่มีแต่พันธมิตรทางการเมืองและสมาชิกในครอบครัวของฮุสเซนเท่านั้น รัฐมนตรีต่างประเทศของสันนิบาตอาหรับเข้าแทรกแซงในเดือนพฤษภาคม 1946 โดยแทนที่ทั้งคณะกรรมการระดับสูงของอาหรับและ "แนวร่วมระดับสูงของอาหรับ" ที่เป็นฝ่ายตรงข้ามด้วย "คณะบริหารระดับสูงของอาหรับ" (AHE) เพื่อเป็นตัวแทนของชาวอาหรับปาเลสไตน์ แม้ว่าฮัจญ์ อามิน อัล ฮุสเซนี จะไม่ได้เข้าร่วม แต่จามาลก็ทำหน้าที่เป็นรองประธาน ฝ่ายฮุสเซนีมีอำนาจเหนือกลุ่ม AHE ที่มีสมาชิก 9 คน ต่อมา อัล ฮุสเซนีเดินทางกลับอียิปต์และเริ่มดำรงตำแหน่งผู้นำชาวอาหรับปาเลสไตน์ในขณะที่พำนักอยู่ในกรุงไคโร ชื่อของ AHE ถูกเปลี่ยนกลับเป็น AHC ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2490 ^[276]

เมื่อคณะกรรมการพิเศษแห่งสหประชาชาติว่าด้วยปาเลสไตน์ได้เสนอแนะแนวทางการแบ่งแยกปาเลสไตน์ข้าหลวงใหญ่แห่งปาเลสไตน์อลัน คันนิงแฮมได้ส่งทูตไปยังกรุงไคโรเพื่อตรวจสอบอัลฮุสเซน แม้ว่าการโอนอำนาจรัฐใดๆ ให้กับเขาจะเป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงก็ตาม^[277] มูซา อาลามีสันนิษฐานว่ามุฟตีจะยินยอมแบ่งแยกหากเขาได้รับสัญญาว่าจะปกครองรัฐอาหรับในอนาคต^[278] ตามที่อิสซา คาลาฟกล่าว ไม่มีข้อบ่งชี้ใดๆ ที่จะสนับสนุนการกล่าวอ้างนี้

ชื่อเสียงของอัลฮุสเซนีในช่วงสงครามถูกนำมาใช้เป็นข้อโต้แย้งในการจัดตั้งรัฐยิวระหว่างการพิจารณาที่สหประชาชาติในปี 1947 สมาคมแห่งชาติภายใต้การนำของเฟรดา คิร์ชไวย์ได้จัดทำแผ่นพับยาว 9 หน้าพร้อมภาคผนวกสำหรับสหประชาชาติ ซึ่งมีชื่อว่าคณะกรรมการระดับสูงของอาหรับ ต้นกำเนิด บุคลากร และวัตถุประสงค์หนังสือเล่มนี้ประกอบด้วยสำเนาของการสื่อสารระหว่างฮัจญ์ อามิน อัลฮุสเซนีและพวกนาซีชั้นสูง (เช่น ไฮน์ริช ฮิมม์เลอร์ฟรานซ์ ฟอน ปาเปน โจเซฟเกิบเบลส์ ) บันทึกประจำวันของอัลฮุสเซนีเกี่ยวกับการพบกับฮิตเลอร์ จดหมายหลายฉบับถึงเจ้าหน้าที่เยอรมันในหลายประเทศซึ่งเขาร้องขอให้ชาวยิวไม่ได้รับอนุญาตให้อพยพจากยุโรปไปยังบ้านของชาวยิวในปาเลสไตน์ และภาพถ่ายมากมายของอัลฮุสเซนีราชิด อาลีและนักการเมืองอาหรับคนอื่นๆ ในบริษัทของพวกนาซีและพันธมิตรชาวอิตาลีและญี่ปุ่นของพวกเขา อ้างว่าเป็นการแสดงให้เห็นว่าพวกนาซีเยอรมันและนักการเมืองชาวปาเลสไตน์ (ซึ่งบางคนได้ร้องขอการรับรองจากสหประชาชาติในปี 1947 ในฐานะตัวแทนของชาวอาหรับปาเลสไตน์) ได้แสดงจุดยืนร่วมกันในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2ในการต่อต้านการจัดตั้งรัฐอิสราเอลในปาเลสไตน์ ในเดือนพฤษภาคม 1948 รัฐบาลอิสราเอลได้ขอบคุณ Kirchwey สำหรับ "การแบ่งปันความสำเร็จอันดีและสมเกียรติ" ซึ่งอย่างน้อยก็เป็นผลจากการเผยแพร่ข้อมูลเกี่ยวกับอัลฮุสเซนีให้กับตัวแทนของสหประชาชาติ^[279]

ก่อนวันแบ่งแยกดินแดนปาเลสไตน์ในอาณัติของสหประชาชาติ กษัตริย์อับดุลลาห์ซึ่งมีทัศนคติเป็นปฏิปักษ์ต่อชาตินิยมปาเลสไตน์เช่น เดียวกับพวกไซออนิสต์ ได้บรรลุข้อตกลงลับกับโกลดา เมียร์เพื่อขัดขวางอัลฮุสเซนีและผนวกดินแดนปาเลสไตน์บางส่วนเพื่อแลกกับการที่จอร์แดนเลิกต่อต้านการจัดตั้งรัฐอิสราเอล การประชุมดังกล่าวตามคำพูดของชไลม์ "ได้วางรากฐานสำหรับการแบ่งแยกดินแดนปาเลสไตน์ในแนวทางที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากแนวทางที่สหประชาชาติได้คาดการณ์ไว้ในที่สุด" ^[280]ความนิยมของฮุสเซนีในโลกอาหรับเพิ่มขึ้นในช่วงเวลาที่เขาอยู่กับพวกนาซี และผู้นำอาหรับก็รีบไปต้อนรับเขาเมื่อเขากลับมา และประชาชนก็ให้การต้อนรับเขาอย่างกระตือรือร้น ซึ่งทัศนคติดังกล่าวจะเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วหลังจากความพ่ายแพ้ในปี 1948 เอลเพเลกเขียนว่า "ในระดับหนึ่ง" ฮุสเซนีได้รับเลือกให้เป็น "แพะรับบาป" สำหรับความพ่ายแพ้ครั้งนี้^[281]

เมื่อวันที่ 31 ธันวาคม 1947 Macatee กงสุลใหญ่ของอเมริกาในกรุงเยรูซาเล็มรายงานว่าการก่อการร้ายได้ปกครองปาเลสไตน์ และการแบ่งแยกดินแดนเป็นสาเหตุของการก่อการร้ายนี้ ตามรายงานของ Macatee ชาวอาหรับปาเลสไตน์ไม่กล้าต่อต้านฮัจญ์ อามิน แต่พวกเขาไม่ได้รวมกลุ่มกันยืนล้อมรอบธงของเขาในสงครามต่อต้านพวกไซออนิสต์^[j]

จากการลี้ภัยในอียิปต์ อัล-ฮุสเซนีใช้อิทธิพลที่เขามีเพื่อสนับสนุนให้กองทัพอียิปต์ เข้าร่วม สงครามอาหรับ-อิสราเอลใน ปี 1948 เขามีส่วนร่วมในการเจรจาระดับสูงระหว่างผู้นำอาหรับก่อนและระหว่างสงครามในการประชุมที่จัดขึ้นในกรุงดามัสกัสในเดือนกุมภาพันธ์ 1948 เพื่อจัดระเบียบกองบัญชาการภาคสนามของปาเลสไตน์และผู้บัญชาการกองทัพสงครามศักดิ์สิทธิ์ฮัสซัน ซาลามาและอับดุลกาดีร์ อัล-ฮุสเซนี (หลานชายของอามิน อัล-ฮุสเซนี) ได้รับการจัดสรร เขต ลิดดาและเยรูซาเล็มตามลำดับ การตัดสินใจครั้งนี้ปูทางไปสู่การบ่อนทำลายตำแหน่งของมุฟตีในกลุ่มประเทศอาหรับ เมื่อวันที่ 9 กุมภาพันธ์ 1948 สี่วันหลังจากการประชุมที่กรุงดามัสกัส เขาประสบกับความพ่ายแพ้อย่างรุนแรงใน การประชุม ของสันนิบาตอาหรับที่กรุงไคโรเมื่อข้อเรียกร้องของเขาในการกำหนดชะตากรรมของตนเองของชาวปาเลสไตน์ในพื้นที่ที่อังกฤษอพยพออกไปและเงินกู้ถูกปฏิเสธ^[282]ข้อเรียกร้องของเขาได้แก่ การแต่งตั้งตัวแทนชาวอาหรับปาเลสไตน์ให้ดำรงตำแหน่งเสนาธิการของสันนิบาต การจัดตั้งรัฐบาลเฉพาะกาลปาเลสไตน์ การโอนอำนาจไปยังคณะกรรมการแห่งชาติในพื้นที่ที่อังกฤษอพยพออกไป และทั้งเงินกู้สำหรับการบริหารของชาวปาเลสไตน์และการจัดสรรเงินจำนวนมากให้กับฝ่ายบริหารระดับสูงของอาหรับสำหรับชาวอาหรับปาเลสไตน์ที่มีสิทธิได้รับค่าเสียหายจากสงคราม^[282]

สันนิบาตอาหรับได้ขัดขวางการเกณฑ์ทหารเข้ากองกำลังของอัลฮุสเซนนี^{[283] [ จำเป็นต้องอ้างอิง ] และกองกำลังก็ล่มสลายลงหลังจากผู้บัญชาการที่มีเสน่ห์ที่สุดคนหนึ่งของเขา} อับดุลกาดีร์ อัลฮุซัยนีเสียชีวิตในวันที่ 8 เมษายน พ.ศ. 2491

อันวาร์ นุสเซอิเบห์ผู้สนับสนุนอัลฮุสเซนนี กล่าวว่าเขาปฏิเสธที่จะแจกจ่ายอาวุธให้กับใครก็ตาม ยกเว้นผู้สนับสนุนที่ภักดีของเขา และคัดเลือกเฉพาะผู้สนับสนุนที่ภักดีให้กับกองกำลังของกองทัพสงครามศักดิ์สิทธิ์ เท่านั้น เหตุผลส่วนหนึ่งก็คือการขาดกองกำลังอาหรับที่จัดระเบียบอย่างดี และอาวุธที่มีไม่เพียงพอ ซึ่งเป็นปัญหาสำหรับผู้พิทักษ์เยรูซาเล็มชาวอาหรับ^[284]

หลังจากมีข่าวลือว่ากษัตริย์อับดุลลาห์ที่ 1แห่งทรานส์จอร์แดนกำลังเปิดการเจรจาทวิภาคีกับอิสราเอลอีกครั้ง ซึ่งก่อนหน้านี้พระองค์เคยดำเนินการลับๆ กับหน่วยงานยิวสันนิบาตอาหรับซึ่งนำโดยอียิปต์ได้ตัดสินใจจัดตั้งรัฐบาลปาเลสไตน์ทั้งหมดใน ฉนวน กาซาเมื่อวันที่ 8 กันยายน 1948 ภายใต้การนำของอัลฮุสเซน อาวี ชไลม์ เขียนว่า:

การตัดสินใจจัดตั้งรัฐบาลปาเลสไตน์ทั้งหมดในฉนวนกาซาและความพยายามอันอ่อนแอในการสร้างกองกำลังติดอาวุธภายใต้การควบคุมทำให้สมาชิกของสันนิบาตอาหรับสามารถปลดตัวเองจากความรับผิดชอบโดยตรงในการดำเนินสงครามและถอนกองทัพออกจากปาเลสไตน์โดยได้รับความคุ้มครองในระดับหนึ่งจากการประท้วงของประชาชน ไม่ว่าอนาคตระยะยาวของรัฐบาลอาหรับปาเลสไตน์จะเป็นอย่างไร จุดประสงค์โดยตรงของรัฐบาลตามที่ผู้สนับสนุนชาวอียิปต์คาดการณ์ไว้ก็คือการเป็นจุดศูนย์กลางในการต่อต้านอับดุลลาห์และทำหน้าที่เป็นเครื่องมือในการขัดขวางความทะเยอทะยานของเขาในการรวมภูมิภาคอาหรับเข้ากับทรานส์จอร์แดน^[285]

รัฐบาลปาเลสไตน์ทั้งหมดประกาศในฉนวนกาซาเมื่อวันที่ 22 กันยายน โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อตอบโต้จอร์แดน ตามที่โมเช่ มาออซกล่าว รัฐบาลนี้เป็นเพียง "เครื่องมือในการหาเหตุผลในการยึดครองฉนวนกาซาของไคโร" ^[286]ก่อนการประชุมโดยสันนิบาตอาหรับได้รับข้อตกลงที่จะให้อาหมัด ฮิลมี ปาชาเป็นประธานรัฐบาล ในขณะที่ให้อัลฮุสเซนีมีบทบาทในนาม โดยไม่ต้องรับผิดชอบใดๆสภาแห่งชาติปาเลสไตน์ถูกเรียกประชุมในฉนวนกาซาเมื่อวันที่ 30 กันยายน 1948 โดยมีอามิน อัลฮุสเซนีเป็นประธาน เมื่อวันที่ 30 กันยายน อัลฮุสเซนีได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดีโดยเอกฉันท์ แต่ไม่มีอำนาจใดๆ นอกพื้นที่ที่ควบคุมโดยอียิปต์ สภาได้ผ่านมติชุดหนึ่งซึ่งสิ้นสุดลงเมื่อวันที่ 1 ตุลาคม 1948 ด้วยการประกาศอิสรภาพเหนือปาเลสไตน์ ทั้งหมด โดยมีเยรูซาเล็มเป็นเมืองหลวง^[287]

รัฐบาลปาเลสไตน์ทั้งหมดจึงถือกำเนิดภายใต้การนำของอามิน อัล-ฮุสเซนีมุฟตีแห่งเยรูซาเล็มซึ่งได้รับการแต่งตั้งให้เป็นประธานาธิบดี^{[288] [289]} อาห์เหม็ด ฮิลมี อับดุล-บาคิได้รับการแต่งตั้งให้เป็นนายกรัฐมนตรีคณะรัฐมนตรีของฮิลมีประกอบด้วยญาติและผู้ติดตามของอามิน อัล-ฮุสเซนีเป็นส่วนใหญ่ แต่ยังรวมถึงตัวแทนจากกลุ่มอื่นๆ ของชนชั้นปกครองปาเลสไตน์ด้วยจามาล อัล-ฮุสเซนีได้รับแต่งตั้งให้เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศ ราชา อัล-ฮุสเซนีได้รับแต่งตั้งให้เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม มิคาเอล อับคาริอุสได้รับแต่งตั้งให้เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง และอันวาร์ นุสเซเบห์ได้รับแต่งตั้งให้เป็นเลขาธิการคณะรัฐมนตรี รัฐมนตรีทั้งหมด 12 คนซึ่งอาศัยอยู่ในประเทศอาหรับต่างๆ มุ่งหน้าไปยังกาซาเพื่อรับตำแหน่งใหม่ การตัดสินใจจัดตั้งรัฐบาลปาเลสไตน์ทั้งหมดทำให้คณะกรรมการระดับสูงของอาหรับไม่เกี่ยวข้อง

อับดุลลาห์แห่งจอร์แดนตอบโต้ด้วยการจัดตั้งรัฐสภาปาเลสไตน์ในวันที่ 2 ตุลาคม ซึ่งคัดค้านการตัดสินใจที่เกิดขึ้นในฉนวนกาซา อับดุลลา ห์มองว่าความพยายามในการฟื้นคืนกองทัพสงครามศักดิ์สิทธิ์ ของอัลฮุสเซนี เป็นการท้าทายอำนาจของเขา และในวันที่ 3 ตุลาคม รัฐมนตรีกลาโหมของเขาได้สั่งให้ยุบกองกำลังติดอาวุธทั้งหมดที่ปฏิบัติการในพื้นที่ที่ควบคุมโดยกองทัพอาหรับกลับบ์ ปาชาได้ปฏิบัติตามคำสั่งอย่างโหดร้ายและมีประสิทธิภาพ^[290]ถึงกระนั้น อียิปต์ซึ่งจัดการการจัดตั้งรัฐบาลได้ยอมรับรัฐบาลปาเลสไตน์ทั้งหมดในวันที่ 12 ตุลาคม ตามด้วยซีเรียและเลบานอนในวันที่ 13 ตุลาคม ซาอุดีอาระเบียในวันที่ 14 และเยเมนในวันที่ 16 การตัดสินใจของอิรักต่อเรื่องนี้มีขึ้นอย่างเป็นทางการในวันที่ 12 ตุลาคม แต่ไม่ได้เปิดเผยต่อสาธารณะ ทั้งบริเตนใหญ่และสหรัฐฯ ต่างก็สนับสนุนจอร์แดน โดยสหรัฐฯ กล่าวว่าบทบาทของอัลฮุสเซนีในสงครามโลกครั้งที่สองนั้นไม่สามารถถูกลืมหรือยกโทษได้^[291]ผลรวมของผลที่ได้ก็คือ:

ความเป็นผู้นำของอัลฮัจญ์ อามีน อัล-ฮุซัยนีและคณะกรรมการระดับสูงอาหรับ ซึ่งครอบงำสถานการณ์ทางการเมืองปาเลสไตน์ตั้งแต่ทศวรรษ 1920 ถูกทำลายล้างด้วยภัยพิบัติในปี 1948 และเสื่อมเสียชื่อเสียงเนื่องจากไม่สามารถป้องกันได้^[292]

เรื่อง เล่าเกี่ยวกับ นัคบาตามที่ฮิลเลล โคเฮนกล่าวไว้ มักจะละเลยการต่อต้านอย่างเปิดเผยต่ออัลฮุสเซนีโดยชาวปาเลสไตน์ผู้มีอิทธิพลจำนวนมาก สมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวดาร์วิช—เมื่อแสดงความไม่เห็นด้วยกับวัตถุประสงค์สงครามของฮุสเซนีที่สนับสนุนการเจรจา—อัลฮุสเซนีได้เล่าให้ฟังว่าidha takalam al-seif, uskut ya kalam – “เมื่อดาบพูดได้ ก็ไม่มีที่สำหรับพูด” ^[293]หลายคนนึกถึงนโยบายการลอบสังหารมุคตาร์ในกบฏปี 1936–39 ของเขา และมองว่าอัลฮุสเซนีและพวกพ้องของเขาเป็น “กลุ่มคนทรยศ” ^[294]การต่อต้านของสังคมปาเลสไตน์บางส่วนที่มีต่ออัลฮุสเซนีย้อนกลับไปในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ และยังเกี่ยวข้องกับวิธีการของอังกฤษในการจัดการกับเสียงส่วนใหญ่ในท้องถิ่นอีกด้วย "การบริหารปาเลสไตน์ในปัจจุบัน" ซึ่งผู้แทนของคณะผู้แทนปาเลสไตน์อาหรับได้แสดงความเสียใจในจดหมายถึงสาธารณชนของอังกฤษในปี 1930 "ได้รับการแต่งตั้งโดยรัฐบาลของพระองค์และปกครองประเทศผ่านระบบเผด็จการซึ่งประชาชนไม่มีสิทธิ์มีเสียง" ^[286]

แม้ว่ารัฐบาลอังกฤษจะปลดอัลฮุสเซนีออกจากสภามุสลิมสูงสุดและออกจากตำแหน่งบริหารอื่นๆ เมื่อปีพ.ศ. 2480 แต่รัฐบาลอังกฤษก็ไม่ได้ปลดเขาออกจากตำแหน่งมุฟตีแห่งเยรูซาเล็ม^[295]ต่อมารัฐบาลอังกฤษอธิบายว่าเป็นเพราะขาดขั้นตอนทางกฎหมายหรือหลักเกณฑ์^[296] อย่างไรก็ตาม เมื่อวันที่ 20 ธันวาคม พ.ศ. 2491 กษัตริย์อับดุลลาห์ ประกาศแต่งตั้ง ฮุสซัม อัลดิน จารัลลอห์คู่แข่งทางการเมืองคนสำคัญให้ดำรงตำแหน่งมุฟตีแทนเขา[ ^297]

กษัตริย์ถูกลอบสังหารเมื่อวันที่ 20 กรกฎาคม 1951 ก่อนหน้าที่จะมีการเจรจาลับกับอิสราเอล โดยมุสตาฟา อัชู นักรบญิฮาดอัล-มูกัดดาสขณะที่เขากำลังเข้าไปในฮารามอัชชารีฟเพื่อละหมาด ไม่มีหลักฐานว่าอัลฮุสเซนีมีส่วนเกี่ยวข้อง แม้ว่ามูซา อัล-ฮุสเซนีจะเป็นหนึ่งในหกคนที่ถูกตั้งข้อกล่าวหาและถูกประหารชีวิตหลังจากคำตัดสินที่โต้แย้งกัน^[298] กษัตริย์ทาลัล ขึ้นครองราชย์แทนอับดุลลาห์ซึ่งปฏิเสธที่จะให้อัลฮุสเซนีเข้าไปในเยรูซาเล็ม หลานชายของอับดุลลาห์ ฮุสเซนีซึ่งอยู่ในเหตุการณ์ฆาตกรรม ในที่สุดก็ยกเลิกการห้ามในปี 1967 โดยต้อนรับอัลฮุสเซนีในฐานะแขกผู้มีเกียรติในพระราชวังเยรูซาเล็มของเขา หลังจากถอนรากถอนโคน PLO ออกจากจอร์แดน^[299]

รัฐบาลปาเลสไตน์ถูกย้ายไปยังไคโรทั้งหมดในช่วงปลายเดือนตุลาคมปี 1948 และกลายเป็นรัฐบาลพลัดถิ่น ซึ่งค่อยๆ สูญเสียความสำคัญไปอัลฮุสเซนีซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของรัฐบาลปาเลสไตน์ ยังคงลี้ภัยอยู่ที่เฮลิโอโปลิสในอียิปต์ตลอดช่วงทศวรรษปี 1950 เช่นเดียวกับก่อนปี 1948 เมื่อยิชูฟเชื่อว่าอดีตมุฟตีสามารถถูกตรวจพบ "เบื้องหลังการสังหารหมู่ การฆาตกรรม และการก่อวินาศกรรมต่อต้านชาวยิวทุกครั้ง" ^[300]อิสราเอลยังคงยืนกรานว่าอัลฮุสเซนีอยู่เบื้องหลังการโจมตีชายแดนหลายครั้งจากดินแดนที่จอร์แดนและอียิปต์ยึดครอง และอียิปต์แสดงความพร้อมที่จะเนรเทศเขาหากมีหลักฐานมาสนับสนุนข้อกล่าวหานี้^[301] ในที่สุด รัฐบาลปาเลสไตน์ทั้งหมดก็ถูกยุบในปี 1959 โดยนัสเซอร์เอง ซึ่งคาดการณ์ว่าจะมีสาธารณรัฐอาหรับรวมที่โอบรับซีเรีย อียิปต์ และปาเลสไตน์ ปีนั้นเขาย้ายไปเลบานอนเขาปฏิเสธคำขอให้สนับสนุน PLO ที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นหลังจากสงครามหกวันในปี 1967 ^[270]เขาคัดค้านการจัดตั้งรัฐปาเลสไตน์ในเวสต์แบงก์หลังปี 1967 ^{[302] และ} เอมิล กูรีผู้ร่วมงานที่ใกล้ชิดที่สุดของเขายังคงทำงานให้กับสถาบันกษัตริย์จอร์แดนต่อไป แม้ว่าสงครามกลางเมืองจอร์แดนในปี 1970 จะสิ้นสุดลงแล้วก็ตาม^[302]

อัล-ฮุสเซนเสียชีวิตในกรุงเบรุตเมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม 1974 เขามีความประสงค์จะฝังศพไว้ที่ฮารามอัชชารีฟในเยรูซาเล็ม อย่างไรก็ตามอิสราเอลได้ยึดครองเยรูซาเล็มตะวันออกระหว่างสงครามหกวัน ในปี 1967 สภามุสลิมสูงสุดขออนุญาตจากรัฐบาลอิสราเอลเพื่อฝังศพเขาที่นั่น แต่ถูกปฏิเสธ สามวันต่อมา อัล-ฮุสเซนถูกฝังที่เบรุต ภายในสองปี คริสเตียนชาวเลบานอนฟาลังจ์ได้ปล้นสะดมวิลล่าของเขา และขโมยไฟล์และเอกสารสำคัญของเขา ไป ^[303]หลานสาวของเขาแต่งงานกับอาลี ฮัสซัน ซาลาเมห์ผู้ก่อตั้งกลุ่มแบล็กกันยายน ของ PLO ซึ่งต่อมาถูกมอสสาด สังหาร เนื่องจากมีส่วนเกี่ยวข้องกับการสังหารหมู่ที่มิวนิกตามรายงานของซวี เอลเพเลกร่องรอยของความทรงจำของเขาแทบทั้งหมดหายไปจากการรับรู้ของชาวปาเลสไตน์ และชาวปาเลสไตน์ไม่ได้สร้างอนุสรณ์สถานเพื่อรำลึกถึงเขา หรือเขียนหนังสือเพื่อรำลึกถึงการกระทำของเขา^[304]

ผลงานชีวประวัติก่อนหน้านี้ของฮุสเซนมีลักษณะการแบ่งฝักแบ่งฝ่ายอย่างรุนแรง โดยผู้สนับสนุนในหมู่ชาวอาหรับร่วมสมัยของเขาแสดงให้เห็นบทบาทของเขาในฐานะบุคคลสำคัญในการก่อกบฏของชาวอาหรับที่ถูกขัดขวางโดยแผนการสมคบคิดของอังกฤษและไซออนิสต์ และประวัติศาสตร์ไซออนิสต์กล่าวหาว่าเขาเป็นพวกหัวรุนแรงมุสลิมซึ่งรับผิดชอบหลักในภัยพิบัติที่เกิดขึ้นกับชาวปาเลสไตน์ในปี 1948 ^[305]นักเขียนชีวประวัติคนแรกของฮุสเซนโมเช เพิร์ล แมน บรรยายว่าเขาเป็นพวกต่อต้านชาวยิวอย่างรุนแรง^{[306] เช่นเดียวกับ} โจเซฟ เชคท์แมนในหนึ่งทศวรรษครึ่งต่อมา^[307] ฟิลิป มัตตาร์กล่าวหาทั้งคู่ว่าพึ่งพารายงานข่าวและขาดความเข้าใจพื้นฐานที่เพียงพอ^[308]

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฮุสเซนกลายเป็นคนต่อต้านชาวยิวอย่างแข็งกร้าวและเชื่อมั่นว่าชาวยิวเป็นศัตรูของพระเจ้า มีส่วนร่วมในแผนการสมคบคิดทั่วโลก และใช้เลือดของคริสเตียนเป็นพิธีกรรม [ ^309]นักเขียนชีวประวัติในยุคหลัง เช่น ฟิลิป มัตตาร์และเอลเพเลก ซึ่งเขียนในช่วงปลายทศวรรษ 1980 และต้นทศวรรษ 1990 เริ่มเน้นย้ำถึงลัทธิชาตินิยม ของ เขา^[310]ปีเตอร์ เวียน ตัดสินว่าพฤติกรรมของเขาในสงครามโลกครั้งที่สองสมควรถูกมองเป็น "ตัวร้ายตัวฉกาจ" ในหมู่ไซออนิสต์ แต่เขากล่าวเสริมว่าผู้นำอิสราเอลและไซออนิสต์ใช้เรื่องนี้มานานแล้วเพื่อใส่ร้ายการต่อต้านการยึดครองของอิสราเอลของชาวปาเลสไตน์ว่าได้รับแรงบันดาลใจจากลัทธินาซีตั้งแต่แรกเริ่ม และด้วยเหตุนี้จึงเป็นการต่อต้านชาวยิวโดยพื้นฐาน^[311]

ความคิดเห็นของนักวิชาการแบ่งออกเกี่ยวกับประเด็นนี้ โดยนักวิชาการหลายคนมองว่าเขาเป็นพวกต่อต้านชาวยิวอย่างแข็งกร้าว^[239]ในขณะที่บางคนปฏิเสธความเหมาะสมของคำนี้ หรือโต้แย้งว่าเขาเริ่มเป็นพวกต่อต้านชาวยิว^[312] โรเบิร์ต คีลี มองว่าฮุสเซนนีกำลัง "เคลื่อนไหวไปสู่การต่อต้านชาวยิวอย่างค่อยเป็นค่อยไป เนื่องจากเขาต่อต้านความทะเยอทะยานของชาวยิวในภูมิภาค" ^[313]นักประวัติศาสตร์ ซวี เอลเพเลก ซึ่งเคยปกครองทั้งเวสต์แบงก์และฉนวนกาซาขณะเดียวกันก็ฟื้นฟูเขาจากข้อกล่าวหาอื่นๆ^[310]สรุปบทที่เกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของอัลฮุสเซนในการกำจัดชาวยิวดังนี้

[i]ไม่ว่าในกรณีใด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความเกลียดชังของฮัจญ์อามินไม่ได้จำกัดอยู่แค่ลัทธิไซออนิสต์เท่านั้น แต่ยังขยายไปถึงชาวยิวด้วย การติดต่ออย่างใกล้ชิดของเขากับผู้นำของระบอบนาซีบ่อยครั้งทำให้ฮัจญ์อามินสงสัยถึงชะตากรรมที่รอชาวยิวอยู่ ซึ่งการอพยพของพวกเขาถูกขัดขวางโดยความพยายามของเขา ความคิดเห็นมากมายของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาไม่เพียงแต่ดีใจที่ชาวยิวถูกขัดขวางไม่ให้อพยพไปยังปาเลสไตน์เท่านั้น แต่ยังยินดีมากกับทางออกสุดท้ายของพวกนาซีอีกด้วย^[314]

วอลเตอร์ ลาเคอร์ [ ^315] เบนนี่ มอร์ริส เคลา ส์-ไมเคิล มอลมันน์และมาร์ติน คูปเปอร์ ส ^[230]หลักฐานที่อ้างว่าในหนังสือของพวกเขาซึ่งแปลเป็น "ปาเลสไตน์ของนาซี" ถูกตั้งคำถามโดยไมเคิล เซลล์สว่าอ้างอิงจากคำกล่าวที่เลือกมาโดยนักเขียนบางคนซึ่งถือตามความเป็นจริง^[316]มีมุมมองร่วมกันว่าอัลฮุสเซนีมีอคติต่อชาวยิว ไม่ใช่แค่ต่อพวกไซออนิสต์เท่านั้น ตัวอย่างเช่น มอร์ริสตั้งข้อสังเกตว่าอัลฮุสเซนีมองว่าเหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวเป็นการแก้แค้นของเยอรมนีที่ชาวยิวทำลายความพยายามทำสงครามของพวกเขาในสงครามโลกครั้งที่ 1 ^[317] และกล่าวว่า "ฮัจญ์ อามิน อัลฮุสเซนีเป็นพวกต่อต้านชาวยิว ซึ่งเห็นได้ชัดจากงานเขียนของเขา ฉันไม่ได้บอกว่าเขาเป็นเพียงพวกต่อต้านไซออนิสต์ เขาเกลียดชาวยิว 'ชาวยิวชั่วร้าย'" ^[318] ในการศึกษาวิจัยที่อุทิศให้กับบทบาทและการใช้โฮโลคอสต์ในวาทกรรมชาตินิยมของอิสราเอล เซอร์ทัลได้ตรวจสอบการต่อต้านชาวยิวของอัลฮุสเซนอีกครั้ง และระบุว่า "ในสัดส่วนที่ถูกต้องกว่านี้ [เขาควรได้รับการพรรณนา] ว่าเป็นผู้นำชาวปาเลสไตน์ที่คลั่งชาติและเคร่งศาสนา" ^[319]

นักประวัติศาสตร์ไม่ได้เห็นพ้องต้องกันถึงระดับที่ฮุสเซนอาจเกี่ยวข้องหรือได้รับรู้เกี่ยวกับโฮโลคอสต์^[195] วูล์ฟกัง จี. ชวานิทซ์ตั้งข้อสังเกตว่าในบันทึกความทรงจำของเขา ฮุสเซนเล่าให้ฮิมม์เลอร์ฟังว่าระหว่างการเนรเทศชาวยิวดัตช์ มีเพียงชาวยิวเท่านั้นที่ยอมรับข้อเสนอการจ่ายเงินแทนการให้ข้อมูลเกี่ยวกับผู้ที่พยายามหลบหนีจากการถูกพวกนาซีจับตัว เขายังบันทึกด้วยว่าฮิมม์เลอร์บอกฮิมม์เลอร์ว่าเขาตกใจมากที่เห็นพวกนาซีทำร้ายเพื่อนชาวยิว และฮิมม์เลอร์อ้างว่าเขาลงโทษผู้กระทำความผิด ในลักษณะนี้ มีการโต้แย้งว่าเขาเลียนแบบพวกนาซีที่กำลังทำลายล้างพวกเขา โดยพรรณนาชาวยิวเป็นนัยว่าด้อยกว่าทางศีลธรรม ฮุสเซนยังระบุในบันทึกความทรงจำของเขาด้วยว่าเขาเคยไปเยี่ยมชมสถาบันเพื่อการศึกษาศาสนายิวของอัลเฟรด โรเซนเบิร์กซึ่งไม่พบวิธีใด ๆ ที่จะทำให้ชาวยิวมีอารยธรรม^[198]

เอ็ดเวิร์ด ซาอิดกล่าวถึงอัลฮุสเซนีว่าเป็น “ผู้นำของชาติปาเลสไตน์” ซึ่งในฐานะส่วนหนึ่งของคณะกรรมการระดับสูงอาหรับ “เป็นตัวแทนของฉันทามติของชาติอาหรับปาเลสไตน์ ได้รับการสนับสนุนจากพรรคการเมืองปาเลสไตน์ที่ทำหน้าที่ในปาเลสไตน์ และได้รับการยอมรับในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่งจากรัฐบาลอาหรับในฐานะเสียงของประชาชนปาเลสไตน์” ^[320]

ฟิลิป มัตตาร์ระบุว่าสาเหตุหลักเบื้องหลังการยึดครองดินแดนของชาวปาเลสไตน์อยู่ที่คำประกาศ Balfour นโยบายของอังกฤษ และความเหนือกว่าทางทหารร่วมกันของกองกำลัง Yishuv และกองทัพอาณัติ ความพอประมาณในช่วงแรกของฮุสเซนและการไม่ประนีประนอมในภายหลังเป็นปัจจัยสนับสนุน แต่ไม่ใช่ปัจจัยชี้ขาด^[321] ในทางกลับกันซวี เอลเพเลก เปรียบเทียบเขากับ ไฮม์ ไวซ์มันน์เดวิดเบน-กูเรียนและแม้แต่ธีโอดอร์ เฮิร์ซล์^[322 ]

โรเบิร์ต ฟิสก์ได้กล่าวถึงความยากลำบากในการบรรยายชีวิตของอัลฮุสเซนีและแรงจูงใจของเขา โดยสรุปปัญหาไว้ดังนี้:

การพูดถึงชีวิตของเขาเพียงเพื่อจะพูดถึงสงครามโฆษณาชวนเชื่อระหว่างอาหรับกับอิสราเอล การประเมินอาชีพการงานของชายคนนี้โดยปราศจากอคติ หรือแม้กระทั่งประวัติศาสตร์ของข้อพิพาทระหว่างอาหรับกับอิสราเอลโดยปราศจากอคติ ก็เหมือนกับการพยายามขี่จักรยานสองคันในเวลาเดียวกัน^[323]

ปีเตอร์ โนวิคโต้แย้งว่าการพรรณนาประวัติศาสตร์ของอัลฮุสเซนีหลังสงครามสะท้อนให้เห็นถึงผลประโยชน์ทางภูมิรัฐศาสตร์ที่ซับซ้อนซึ่งบิดเบือนบันทึก

การอ้างว่าชาวปาเลสไตน์มีส่วนรู้เห็นในการสังหารชาวยิวในยุโรปนั้นถือเป็นกลยุทธ์เชิงรับในระดับหนึ่ง ซึ่งเป็นการตอบโต้ข้อร้องเรียนของชาวปาเลสไตน์ที่ว่าหากอิสราเอลได้รับการชดใช้จากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิว การที่ชาวมุสลิมปาเลสไตน์ต้องรับผิดในความผิดของคริสเตียนในยุโรปนั้นไม่ยุติธรรม การอ้างว่าชาวปาเลสไตน์มีส่วนรู้เห็นในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวส่วนใหญ่มาจากกรณีของมุฟตีแห่งเยรูซาเล็ม ซึ่งเป็นผู้นำชาตินิยมปาเลสไตน์ก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง โดยมุฟตีได้แสวงหาที่หลบภัยระหว่างสงครามในเยอรมนีเพื่อหนีการจำคุกของอังกฤษ มุฟตีเป็นบุคคลที่มีพฤติกรรมเสื่อมเสียชื่อเสียงในหลายๆ ด้าน แต่ข้ออ้างหลังสงครามที่ว่าเขามีส่วนสำคัญในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวไม่เคยได้รับการสนับสนุน สิ่งนี้ไม่ได้ขัดขวางไม่ให้บรรณาธิการของสารานุกรมสี่เล่มเกี่ยวกับโฮโลคอสต์เลือกให้เขาเป็นนักแสดงนำ บทความเกี่ยวกับมุฟตีมีความยาวมากกว่าบทความเกี่ยวกับเกิบเบลส์และเกอริง ถึงสองเท่า ยาวกว่าบทความเกี่ยวกับฮิมม์เลอร์และไฮดริชรวมกัน ยาวกว่าบทความเกี่ยวกับไอชมันน์ ในบรรดาบทความชีวประวัติทั้งหมด บทความดังกล่าวมีความยาวมากกว่าบทความเกี่ยวกับฮิตเลอร์เพียงเล็กน้อยเท่านั้น^{[324] [325] [326]}

ในเดือนตุลาคม 2015 นายกรัฐมนตรีอิสราเอลเบนจามิน เนทันยาฮูอ้างว่า ฮิตเลอร์ในเวลานั้นไม่ได้คิดที่จะกำจัดชาวยิว แต่เพียงแต่จะขับไล่พวกเขาออกไปเท่านั้น และเป็นอัลฮุสเซนีที่สร้างแรงบันดาลใจให้ฮิตเลอร์เริ่มดำเนินโครงการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาเข้ามาในปาเลสไตน์^[327]คำพูดของเนทันยาฮูถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างกว้างขวาง และนักวิชาการด้านฮอโลคอสต์จากอิสราเอลและเยอรมนีปฏิเสธ^{[328] [329] [330]} คริสโตเฟอร์ บราวนิงเรียกการกล่าวอ้างดังกล่าวว่าเป็น "ความพยายามที่หลอกลวงอย่างโจ่งแจ้งเพื่อใช้ประโยชน์จากฮอโลคอสต์ทางการเมือง" "น่าละอายและไม่เหมาะสม" เช่นเดียวกับการฉ้อโกง มุ่งเป้าไปที่การตีตราและทำลายความชอบธรรมของ "ความเห็นอกเห็นใจหรือความกังวลใดๆ ต่อสิทธิและความเป็นรัฐของชาวปาเลสไตน์" ^[331] บันทึกการประชุมอย่างเป็นทางการในภาษาเยอรมันกับฮิตเลอร์ไม่มีการสนับสนุนข้อกล่าวอ้างของเนทันยาฮู^[332]

ในปี 1947 Simon Wiesenthalอ้างว่า Eichmann ได้ร่วมเดินทางกับ Husseini เพื่อตรวจเยี่ยมทั้ง Auschwitz และ Majdanek และ al-Husseini ได้ยกย่องคนงานที่ทำงานหนักที่สุดในเตาเผาศพ คำกล่าวอ้างของเขาไม่มีแหล่งที่มา^[333]ข้อกล่าวหาดังกล่าวถูกนำกลับมาใช้ใหม่โดยQuentin Reynoldsซึ่งไม่มีหลักฐานยืนยันใดๆ ในช่วงเวลาของการพิจารณาคดีของ Adolf Eichmann ^[334]แหล่งข้อมูลต่างๆ กล่าวหาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเขาเคยไปเยี่ยมชมค่ายกักกันอื่นๆ รวมถึงค่ายมรณะที่Auschwitz , Majdanek , TreblinkaและMauthausenแต่ตามที่ Höpp ระบุ มีหลักฐานเอกสารที่ยืนยันได้เพียงเล็กน้อยที่จะสนับสนุนการเยี่ยมชมอื่นๆ เหล่านี้^[335]

Gilbert Achcarสรุปความสำคัญของอัลฮุสเซนนี่:

เราต้องสังเกตด้วยว่าบันทึกความทรงจำของอามิน อัล-ฮุสเซนีเป็นยาแก้พิษต่อการปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ เขารู้ว่าการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เกิดขึ้นและอวดอ้างว่าเขารู้เรื่องนี้เป็นอย่างดีตั้งแต่ปี 1943 เป็นต้นมา ฉันเชื่อว่าเขาเป็นสถาปนิกของนัคบา (ความพ่ายแพ้ในปี 1948 และการอพยพของชาวปาเลสไตน์หลายแสนคนซึ่งถูกขับไล่ออกจากดินแดนของตน) ในแง่ที่ว่าเขามีส่วนรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นกับชาวปาเลสไตน์^[336]

ดานี ดายันซึ่งดำรงตำแหน่งประธานของYad Vashemในปี 2021 บอกกับHaaretzว่าเขาต่อต้าน "การโจมตีอย่างรุนแรง" โดยปฏิเสธที่จะแสดงภาพถ่ายของอัลฮุสเซนีที่พบกับฮิตเลอร์ เขากล่าวว่า "ผู้ที่ต้องการให้ฉันโพสต์ภาพนั้นไม่ได้สนใจบทบาทของมุฟตีในเหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิว ซึ่งถูกจำกัดอยู่แล้ว แต่ต้องการทำร้ายภาพลักษณ์ของชาวปาเลสไตน์ในปัจจุบัน มุฟตีเป็นพวกต่อต้านชาวยิว แต่แม้ว่าฉันจะเกลียดชังเขา ฉันก็จะไม่เปลี่ยน Yad Vashem ให้กลายเป็นเครื่องมือที่ใช้เพื่อจุดประสงค์ที่ไม่เกี่ยวข้องโดยตรงกับการศึกษาและรำลึกถึงเหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิว คำว่า Hasbaraเป็นคำที่ไม่เกี่ยวข้องเลยและจะไม่เข้ามาที่ประตูของเรา" ^[337]

• สาเหตุของภัยพิบัติปาเลสไตน์ (พ.ศ. 2491 ในภาษาอาหรับ) อัสบับ คาริทัท ฟิลาสติน اسباب كارة الستين
• คำโกหกของการขายที่ดินของชาวปาเลสไตน์ (พ.ศ. 2497 เป็นภาษาอาหรับ จดหมายตอบรับที่ตีพิมพ์จากอียิปต์) Kidhbat Bay' al-Filastiniyin li-'Ardihim ( كذبة بيع الفلستينيين لارجهم )
• ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับเรื่องปาเลสไตน์ (พ.ศ. 2497 ในภาษาอาหรับ ไคโร) Haqaiq 'อันก็อดยาตฟิลาสติน ( حقائق عن قصية الستين )
• บันทึกความทรงจำของอามิน อัล-ฮุสเซนี่ ครอบคลุมช่วงเวลาตั้งแต่ปี 1937 ถึง 1948 (พิมพ์ครั้งแรกในปี 1975 เป็นภาษาอาหรับ พิมพ์ซ้ำอีกครั้งในซีเรียทั้งเล่มในปี 1999 เดิมพิมพ์ต่อเนื่องเป็นบทความรายเดือนในนิตยสาร Palestine ระหว่างปี 1967 ถึง 1975 จำนวน 75 ตอน)

• ชาตินิยมของชาวปาเลสไตน์
• ความรุนแรงทางการเมืองของชาวปาเลสไตน์
• กองทัพเงา: ความร่วมมือระหว่างชาวปาเลสไตน์กับลัทธิไซออนิสต์ 2460–2491
• ความสัมพันธ์ระหว่างนาซีเยอรมนีและโลกอาหรับ
• ความร่วมมือกับฝ่ายอักษะในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2
• อาลิมจาน อิดริส (บุคคลมุสลิมที่เทียบได้กับอามิน อัล-ฮุสเซนี เนื่องจากเขามีความสัมพันธ์กับนาซีเยอรมนี)

• 1988, อิบราฮิม อบู ชัครา, อัล-ฮัจญ์ อามิน อัล-ฮุสเซน: ตั้งแต่เกิดของเขาจนถึงการปฏิวัติในปี 1936 الحاج امين الحسيني منذ ولادته حتى ثورة 1936 . (ลัตตาเกีย: ดาร์ อัล-มานารา) Abu Shaqra ยังตีพิมพ์ฉบับที่สองในปี 1989 ในเมืองดามัสกัส โดยมีรายละเอียดเพิ่มเติมครอบคลุมเหตุการณ์หลังปี 1936
• 1998, Philip Mattar , มุสลิมแห่งเยรูซาเลม , Al-Hajj Amin al-Husayni และขบวนการแห่งชาติปาเลสไตน์ สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย
• 1993, Zvi Elpeleg , มุฟตีใหญ่: ฮัจญ์ อามิน อัล-ฮุสไซนี ผู้ก่อตั้งขบวนการแห่งชาติปาเลสไตน์, Routledge

• สื่อที่เกี่ยวข้องกับ อามิน อัล-ฮุสเซนี่ ที่วิกิมีเดียคอมมอนส์
• คำคมที่เกี่ยวข้องกับ อามิน อัล-ฮุสเซนนี่ ที่วิกิคำคม
• ฮุสเซนนี่ ฮัจญ์ อามิน (1895–1974) ที่ passia.org (พร้อมภาพถ่าย)
• 10 ธันวาคม 1941 Deutsche Wochenschau หมายเลข 588 Fuhrer รับ Grand Mufti (Haj Amin al-Husseini) แห่งกรุงเยรูซาเล็มบนYouTube ^{[ dead link ]}
• การตัดข่าวจากหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับอามิน อัล-ฮุสเซนีในศตวรรษที่ 20 คลังข่าวของZBW