ชีอะห์สิบสองอิสต์
สาขาของศาสนาอิสลามชีอะห์
ส่วนหนึ่งของซีรีส์เกี่ยวกับศาสนาอิสลามชีอะ
ชีอะห์สิบสองอิสต์
สิบสี่สิ่งไร้ข้อผิดพลาด
สิบสองอิหม่าม
หลักการ
ความเชื่ออื่น ๆ
การปฏิบัติ
การปฏิบัติอื่น ๆ
เมืองศักดิ์สิทธิ์
กลุ่ม
นิกายและกลุ่มอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง
ทุนการศึกษา
การรวบรวมหะดีษ
ที่มาของอิญติฮาดและนิติศาสตร์
Related topics
icon Shia Islam portal
Part of a series on
Shia Islam
Beliefs and practices
Days of remembrance
History
Branches and sects
Ahl al-Kisa
Holy women
icon Shia Islam portal

ชีอะห์สิบสองชีอะห์ ( อาหรับ : ٱثْنَا عَشَرِيَّة ; ʾIthnā ʿAshariyya ) หรือที่รู้จักในชื่ออิมามิยะห์ ( อาหรับ : إِمَامِيَّة ) เป็นสาขาที่ใหญ่ที่สุดของศาสนาอิสลามชีอะห์ซึ่งประกอบด้วยประมาณ 85% ของชีอะห์ทั้งหมด คำว่าทเวลเวอร์หมายถึง ความเชื่อของผู้นับถือศรัทธาต่อผู้นำ 12 คนที่ได้รับการแต่งตั้งจากสวรรค์ ซึ่งรู้จักกันในชื่ออิหม่ามทั้ง 12 คน ( อาหรับ : ٱلْاَئِمَّة ٱلْٱثْنَا عَشَر ) และความเชื่อของพวกเขาที่ว่าอิหม่ามคนสุดท้ายอิหม่ามอัล-มะห์ดีอาศัยอยู่ในความลึกลับ ( อาหรับ : गَيْبَة ถอดแบบโรมัน ) :  เกย์บาห์ ) และจะกลับมาอีกครั้งในฐานะมะห์ดีที่ถูกสัญญาไว้ ( อาหรับ : المهدي المنتظر )

ผู้ที่นับถือศาสนาอิสลาม สิบสองท่านเชื่อว่าอิหม่ามทั้งสิบสองท่านเป็นผู้สืบทอด ทางจิตวิญญาณและทางการเมือง ของศาสดาแห่งศาสนาอิสลาม มูฮัมหมัด ตามหลักเทววิทยาของผู้ที่นับถือ ศาสนาอิสลาม สิบสองท่าน อิหม่ามทั้งสิบสองท่านเป็นตัวอย่างบุคคลผู้ไม่เพียงแต่ปกครองชุมชนมุสลิม ( อุมมะห์ ) ด้วยความยุติธรรม แต่ยังสามารถรักษาและตีความกฎหมายอิสลาม ( ชารีอะห์ ) และความหมายที่ลึกลับของคัมภีร์กุรอานได้ อีก ด้วย คำพูดและการกระทำ ( อาหรับ : سنة , ซุนนะห์ ) ของมูฮัมหมัดและอิหม่ามเป็นแนวทางและแบบอย่างให้ชุมชนมุสลิมปฏิบัติตาม ดังนั้น มุฮัมหมัดและอิหม่ามจะต้องปราศจากความผิดพลาดและบาป ซึ่งเป็นหลักคำสอนที่เรียกว่าอิสมะห์ ( อาหรับ : عِصْمَة แปลว่า  ' การปกป้อง') หรือความไม่ผิดพลาด และจะต้องได้รับเลือกโดยพระราชกฤษฎีกาหรือนัส ( อาหรับ : نَصّ ) ผ่านทางมุฮัมหมัด[1] [2] [3]

ทั่วโลกมีชาว Twelver ประมาณ 160 ล้านคน: [4] [5] ส่วนใหญ่ของอิหร่าน อิรัก บาห์เรน และอาเซอร์ไบจาน [6] ครึ่งหนึ่งของชาวมุสลิมในเลบานอน ชนกลุ่มน้อยจำนวนมากในอินเดีย ปากีสถานอัฟกานิสถานซาอุดีอาระเบียบังกลาเทศคูเวตโอมานสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์กาตาร์ [ 7 ] [ 8 ] [ 9 ] [ 10 ] [ 11 ] [ 12 ] อิหร่านเป็นประเทศเดียวที่นับถือศาสนาชีอะห์ Twelver เป็นศาสนาประจำชาติ [ 13]

สาวกสิบสองอิมามมีหลักคำสอนหลายอย่างที่เหมือนกันกับนิกายชีอะห์อื่นๆ เช่นความเชื่อในอิหม่ามแต่ สาย อิสมาอีลีและนิซารีเชื่อในจำนวนอิหม่ามที่ต่างกัน และส่วนใหญ่มีเส้นทางการสืบทอดตำแหน่งที่แตกต่างกันเกี่ยวกับอิหม่าม พวกเขายังแตกต่างกันในบทบาทและคำจำกัดความโดยรวมของอิหม่าม สาวกสิบสองอิมามยังแตกต่างจากสาวกอิสมาอีลีโดยความเชื่อในสถานะของมูฮัมหมัดในฐานะ "ตราประทับของบรรดานบี" ( อาหรับ : خاتم النبيين , Khatam an-Nabiyyin ) ในการปฏิเสธความเป็นไปได้ของการยกเลิก กฎหมาย ชารีอะห์และในการพิจารณาแง่มุมทั้งลึกลับและภายนอกของคัมภีร์กุรอาน[14] ชาวอเลวีในตุรกีและแอลเบเนียและชาวอเลวีในซีเรียและเลบานอนมีความเชื่อในเรื่องอิมามทั้ง 12 เหมือนกับชาวอิมามทั้ง 12 แต่หลักคำสอนทางเทววิทยาของพวกเขามีความแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

คำศัพท์

คำว่าTwelverมีพื้นฐานมาจากความเชื่อว่าลูกหลานชายสิบสองคนจากครอบครัวของมูฮัมหมัด ซึ่งเริ่มต้นด้วยʿAlī ibn Abī Ṭālibและลงท้ายด้วยMuhammad al-Mahdiเป็นอิหม่ามที่มีอำนาจทางศาสนาและการเมือง[15]

กลุ่ม Twelvers ยังเป็นที่รู้จักในชื่ออื่นๆ:

  • ชีอะห์หมายถึงกลุ่มมุสลิมที่เชื่อว่าการสืบทอดตำแหน่งของมูฮัมหมัดจะต้องอยู่ในครอบครัวของเขาสำหรับสมาชิกที่ได้รับการแต่งตั้งจากพระเจ้า[16]ทาบาตาไบกล่าวว่าคำนี้หมายถึงผู้สนับสนุนอาลีในสมัยของมูฮัมหมัดเอง[17]
  • ญะอฺฟารีหมายถึงสำนักนิติศาสตร์ โดยเฉพาะ ซึ่งปฏิบัติตามโดยทวารทั้งสิบสองและนิซา รี คำนี้มาจากชื่อของญะอฺฟาร์ อัล-ซาดิกซึ่งถือเป็นอิหม่ามคนที่หกที่เสนอ "บทความทางกฎหมาย" ในสายตาของบรรดาทวารทั้งสิบสองและนิซารี[18]ญะอฺฟาร์ อัล-ซาดิกยังได้รับความเคารพและอ้างอิงโดยผู้ก่อตั้งสำนักนิติศาสตร์ซุนนี ฮานาฟีและมาลิกี[19]
  • อิมามีหรืออิมามียะห์หรืออิมาไมต์เป็นการอ้างอิงถึงความเชื่อของสิบสองอิมามว่า อิมาม ไม่มีความผิดพลาดแม้ว่าอิสมาอีลีจะแบ่งปันแนวคิดเรื่องอิมามเช่นกัน แต่คำนี้มักใช้กับสิบสองอิมามซึ่งเชื่อว่าผู้นำของชุมชนหลังจากมูฮัมหมัดเป็นของทายาทสิบสองคนต่อมาซึ่งรวมถึงอาลีซึ่งรวมกันเป็นสิบสี่อิมามที่ไม่มีความผิดพลาด[20]

ประวัติศาสตร์

ยุคอิมาม

อิหม่ามสิบสององค์ในหมู่ชีอะห์

การเกิดขึ้น

ในปี 610 เมื่อมูฮัมหมัดได้รับการเปิดเผยครั้งแรก อาลีมีอายุ 10 ขวบ ในสมัยของมูฮัมหมัด ผู้สนับสนุนอาลีบางคน โดยเฉพาะมิกดาด อิบนุล-อัสวาด ซัลมานแห่งเปอร์เซีย อาบู ดาร์ร อัล-กิฟารี และอัมมาร์ อิบนุ ยาซิร ถูกเรียกว่าชีอะห์แห่งอาลี การแบ่งแยกศาสนาอิสลามออกเป็นชีอะห์และซุนนีสืบย้อนไปถึงวิกฤตการณ์การสืบทอดตำแหน่งของมูฮัมหมัด[21]ผู้ติดตามอาลีต่อสู้กับกุเรชบางส่วนและสหายบางส่วนของมูฮัมหมัด เช่นตัลฮาห์และซุบัยร์เนื่องจากผู้สนับสนุนของเขาส่วนใหญ่อยู่ในอิรัก อาลีจึงย้ายเมืองหลวงของศาสนาอิสลามไปที่คูฟา และเริ่มต่อสู้กับมูอาวิยะห์ ซึ่งปฏิเสธที่จะให้สวามิภักดิ์ต่ออาลี[22]การเสียชีวิตของฮุซัยน์มีบทบาทสำคัญในการแพร่กระจายของศาสนาชีอะห์ในภูมิภาคอิรัก เยเมน และเปอร์เซีย ในช่วงปลายศตวรรษแรก ผู้นำที่มีอิทธิพลในรัฐบาลได้ก่อตั้งเมืองกอมเพื่อการตั้งถิ่นฐานของชาวชีอะ[23]

การกำหนดสูตร

มูฮัมหมัด อัล-บากิรเป็นอาจารย์สอนกฎหมายมาเป็นเวลา 20 ปี และเป็นนักข่าวของหะดีษ เขายังได้แนะนำหลักการตะกียะห์อีก ด้วย [24]อัล-บากิรได้เล่าหะดีษ มากมาย เกี่ยวกับนิติศาสตร์และศาสตร์ทางศาสนาอื่นๆ ซึ่งเป็นรากฐานของคำสอนของชีอะห์ ด้วยการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์ทางการเมืองและเงื่อนไขที่เหมาะสมสำหรับการพัฒนาของกิจกรรมทางศาสนาและช่วงเวลาของการอธิบายศาสตร์ทางศาสนาจาฟาร์ อัล-ซาดิกมีบทบาทสำคัญในการก่อตั้งนิติศาสตร์ของชีอะห์[25]จาฟาร์ อัล-ซาดิกและอัล-บากิรเป็นผู้ก่อตั้งสำนักนิติศาสตร์ชีอะห์อิมามี อัล-ซาดิกได้รวบรวมนักวิชาการที่มีชื่อเสียงหลายคนไว้รอบตัวเขา ซึ่งประกอบด้วยนักกฎหมาย นักอนุรักษ์นิยม และนักเทววิทยาที่มีชื่อเสียงที่สุดในยุคนั้น ในช่วงเวลาของเขา ชีอะห์ได้พัฒนาในประเด็นทางเทววิทยาและกฎหมาย[26] ทั้งมูฮัมหมัด อัล-บากิรและจาฟาร์ อัล-ซาดิกต่างก็ปรับปรุงสถานะของชีอะห์และขยายความพื้นฐานทางปัญญาของการตีความและการปฏิบัติของศาสนาอิสลามชีอะห์ คำสอนของพวกเขาเป็นพื้นฐานสำหรับการพัฒนาจิตวิญญาณและพิธีกรรมทางศาสนาของชีอะห์[27]

การจัดระเบียบ

ในช่วงต้นศตวรรษที่ 3 ถึง 9 ชีอะห์ได้เจริญรุ่งเรืองอีกครั้ง และเป็นผลมาจากการแปลหนังสือวิทยาศาสตร์และปรัชญาจากภาษาอื่นเป็นภาษาอาหรับ อัล-มาอูนได้ให้เสรีภาพในการเผยแพร่ทัศนคติทางศาสนาที่แตกต่างกันและความสนใจของเขาในการโต้วาทีทางปัญญา ภายใต้การปกครองของอัล-มาอูน ชีอะห์ได้รับอิสระจากแรงกดดันทางการเมืองและได้รับอิสรภาพบางประการ ในศตวรรษที่ 4 ถึง 10 ความอ่อนแอในรัฐบาลอับบาซียะฮ์และผู้ปกครองบูยิดที่ตามมาทำให้ลัทธิชีอะห์แพร่หลาย แข็งแกร่ง และแพร่หลายอย่างเปิดเผย ตั้งแต่ศตวรรษที่ 5 ถึง 11 ถึงศตวรรษที่ 9 กษัตริย์ชีอะห์จำนวนมากปรากฏตัวในโลกอิสลามซึ่งเผยแพร่ลัทธิชีอะห์[28]

วิกฤตและการรวมตัวกัน

โรงเรียนแบกแดด

ในช่วงศตวรรษที่สิบและยุคบูยิดแบกแดดเป็นศูนย์กลางของ นักเทววิทยา มุอตาซิลาความคิดของพวกเขาเกี่ยวกับคุณลักษณะและความยุติธรรมของพระเจ้าและเจตจำนงเสรี ของมนุษย์ ส่งผลต่อนักเทววิทยาชีอะ[29] บานี นาวบักห์โดยเฉพาะอาบู ซาห์ล อัล-นาวบักห์ตี (เสียชีวิตในปี 923–924) [30]ได้ผสมผสานเทววิทยามุอตาซิลาเข้ากับระบบความคิดของอิมามี ในทางกลับกันนักเทววิทยา อิมามีของกอม โดยเฉพาะอิ บน บาบาไวห์ (เสียชีวิตในปี 991) ตอบสนองต่อความคิดทางเทววิทยาของพวกเขาโดยอิงจากหะดีษของอิมามทั้งสิบสองอิมาม เขาพยายามปกป้องความคิดของอิมามีต่อการวิพากษ์วิจารณ์มุอตาซิลาเกี่ยวกับแนวคิดการอุปมาอุปไมย ( ทัชบีห์ ) [31]

บุคคลสำคัญสามคนของสำนักแบกแดดคืออัลเชค อัล-มูฟิด (เสียชีวิตในปี ค.ศ. 1022), ชารีฟ อัล-มูร์ตาซา (เสียชีวิตในปี ค.ศ. 1044) และเชค อัล-ตูซี (เสียชีวิตในปี ค.ศ. 1067) [32]

อัล-มุฟิดเป็นนักเทววิทยากลุ่มสิบสองอิมาม มุฮัดดิษและฟิกีห์ซึ่งใช้ แนวคิด ของบานี นาวบักห์รวมถึงแนวคิดของมุอตาซิลาแห่งบักดาดี เพื่อสร้างเทววิทยาของเขา ในขณะที่พยายามดัดแปลงแนวคิดทางเทววิทยาให้สอดคล้องกับหะดีษของอิมามทั้งสิบสองอิมาม[30]ในขณะที่มุอตาซิลามีอิทธิพลในแบกแดด เขาพยายามแยกแยะแนวคิดของชีอะและมุอตาซิลา และยืนยันว่าเหตุผลต้องการ การเปิดเผย[31 ]

เชค ตุซี ผู้ก่อตั้งอิจติฮาดของชีอะห์ เป็นคนแรกที่วางรากฐานของการใช้เหตุผลในนิติศาสตร์ของชีอะห์ หนังสือของเขาชื่ออัลมับซุตเป็นหนังสือเล่มแรกของอิจติฮาดที่นำผู้ใต้บังคับบัญชามาจากหลักการ ตุซีได้นำหลักกฎหมายศาสนาของชีอะห์ไปสู่ยุคใหม่ ประเด็นหลักคือเขาตระหนักถึงความต้องการของชุมชนและรักษาหลักการเหล่านั้นเอาไว้[33]

จากการอภิปรายและหนังสือของเขา อัล-มุฟิด ซัยยิด-อัล มูร์ตาดา และเชค อัล-ตูซีในอิรักเป็นกลุ่มแรกที่นำอุซุลแห่งหลักนิติศาสตร์มาใช้ภายใต้อิทธิพลของหลักคำสอนชาเฟอีและมุตาซิลี อัล-กุลัยนีและอัล-ซาดดุกในกุมและเรย์ มีความสนใจในแนวทางอนุรักษ์นิยม[34]

แผนภูมิด้านล่างแสดงอิหม่ามสิบสององค์และอิหม่ามชีอะห์องค์อื่นๆ พร้อมกับอิหม่ามในยุคแรกๆ นอกจากนี้ยังระบุถึงอิหม่ามสิบสององค์ในบรรดานิกายต่างๆ ในโลกปัจจุบันอีกด้วย

การพัฒนาด้านนิติศาสตร์และเทววิทยา

โรงเรียนของฮิลลาห์

ผู้เริ่มก่อตั้งสำนักนี้ อิบนุ อิดริส อัลฮิลลี (เสียชีวิตเมื่อปี ค.ศ. 1202) มีแนวโน้มนิยมเหตุผลนิยม ได้ให้รายละเอียดเกี่ยวกับนิติศาสตร์ของชีอะห์ในอัลซาราอีร์ อิบนุ อิดริส ปฏิเสธความถูกต้องของหะดีษที่แยกออกมา โดยระบุว่าคณะเหตุผล ( 'aql ) เป็นแหล่งที่มาของกฎหมายที่สี่ในการอนุมานบรรทัดฐานทางกฎหมายก่อนคัมภีร์อัลกุรอานและหะดีษ[35] [36]แต่การเคลื่อนไหวทางหลักคำสอนอุซูลีที่แท้จริงเริ่มต้นโดยอัลมุฮักกีก อัลฮิลลี (เสียชีวิตเมื่อปี ค.ศ. 1277) ซึ่งได้นำอิจติฮาดและกิยาส (การเปรียบเทียบ) มาใช้กับนิติศาสตร์ อิจติฮาดได้นำพลวัตมาสู่กฎหมายของชีอะห์[36] มุฮักกีก ฮิลลีและอัลฮิลลีได้กำหนดรูปแบบที่ชัดเจนให้กับนิติศาสตร์ของชีอะห์ และพวกเขาก็แยกหะดีษที่อ่อนแอออกจากเสียง[37]ตามที่จอห์น คูเปอร์ได้กล่าวไว้ หลังจากอัลฮิลลี เทววิทยาอิมามิและวิธีการทางกฎหมายก็ถูกผสมผสานเข้ากับคำศัพท์และรูปแบบของปรัชญาอย่างทั่วถึง[38]

ในปี ค.ศ. 1256 ราชวงศ์อับบาซียะฮ์ล่มสลายลงเมื่อพวกมองโกลบุกกรุงแบกแดด ภายใต้การปกครองของพวกมองโกล ชาวชีอะห์มีอิสระในการพัฒนาตนเองมากขึ้น และอัลฮิลลาห์ก็กลายเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้แห่งใหม่สำหรับชาวชีอะห์ โดยสืบสานประเพณีแห่งเหตุผลนิยมของสำนักแบกแดด ซึ่งกำหนดให้เหตุผลเป็นหลักการสำคัญของนิติศาสตร์ สำนักอัลฮิลลาห์ได้วางรากฐานทางทฤษฎีที่อำนาจของนิติศาสตร์ยึดถืออยู่ในปัจจุบัน[39]

กลุ่มอุซุลีกลุ่มที่สองก่อตัวขึ้นในยุคมองโกล เมื่ออัลฮิลลีใช้คำว่ามุจตะฮิด ซึ่งเป็นผู้สรุปบัญญัติโดยอาศัยข้อโต้แย้งที่ถูกต้องตามหลักการของศาสนา โดยที่อัลฮิลลีใช้คำว่าอิจติฮาด อัลฮิลลีหมายถึงการใช้เหตุผลอย่างมีวินัยโดยอาศัยหลักชารีอะห์ ด้วยการพัฒนาหลักการของอุซุล เขาจึงได้นำบรรทัดฐานทางกฎหมายและตรรกะเพิ่มเติมเข้ามา ซึ่งขยายความหมายของอุซุลให้กว้างไกลออกไปเกินกว่าหลักการสี่ประการของชารีอะห์[34]

โรงเรียนจาบาล อามิล

อามีลีเป็นคนแรกที่กำหนดหลักการของอิจติฮาดได้อย่างสมบูรณ์[34]

การก้าวขึ้นสู่อำนาจ

โรงเรียนอิสฟาฮาน

ในปี ค.ศ. 1501 อิสมาอิลที่ 1ยึดอำนาจในอิหร่านและก่อตั้งราชวงศ์ซาฟาวิดในขณะที่เมืองใหญ่ๆ ส่วนใหญ่ของอิหร่านเป็นซุนนี เขาประกาศให้ลัทธิสิบสองศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติของอาณาจักรของเขา นักวิชาการชีอะจำนวนมากถูกพาตัวไปจัดตั้งเซมินารีชีอะในอิหร่าน หนึ่งในนั้นคือคารากีที่ระบุว่า เพื่อผลประโยชน์ของอุมมะฮ์ จำเป็นที่นักวิชาการชีอะต้องเป็นผู้นำที่ถูกต้องตามกฎหมายเพื่อดำเนินการตามภารกิจของอิหม่ามที่ซ่อนเร้น ภายใต้การปกครองของซาฟาวิด ทางการศาสนา ( เชคอัลอิสลาม ) ได้รับการแต่งตั้งให้ดูแลเมืองใหญ่ทั้งหมด[40] คารากีก่อตั้งเซมินารีขนาดใหญ่ ( ฮาวซา ) ในกาซวินและอิสฟาฮานดังนั้น อิหร่านจึงกลายเป็นศูนย์กลางของนิติศาสตร์อิมามิอีกครั้ง[41] สุฮราวาร์ดีพยายามประสานปรัชญาที่ใช้เหตุผลและสัญชาตญาณทางปัญญา แต่มีร์ ดามัดเป็นผู้ก่อตั้ง[42]มิร ดามาดได้ผสมผสานคำสอนของอิบนุ อาราบี สุฮราวาร์ดี อิบนุ ซีนา และนายร์ อัล-ดิน และก่อตั้งมิติทางปัญญาใหม่ขึ้นในเนื้อแท้ของศาสนาชีอะห์[43]นักวิชาการของสำนักอิสฟาฮานได้ผสมผสานประเพณีทางปรัชญา เทววิทยา และลึกลับของศาสนาชีอะห์เข้าไว้ด้วยกันเป็นการผสมผสานทางอภิปรัชญาที่เรียกว่าปัญญาอันศักดิ์สิทธิ์หรือเทววิทยา (เปอร์เซีย: hikmat-i ilahi) ตัวแทนที่สำคัญที่สุดของสำนักอิสฟาฮานคือมุลลา ซาดรา มุลลา ซาดราได้ผสมผสานความคิดของชาวมุสลิมด้วยตัวเอง รวมทั้งเทววิทยา ปรัชญาการเดินทาง ลัทธิลึกลับทางปรัชญา และการศึกษาซูฟี โดยเฉพาะอย่างยิ่งซูฟีของอิบนุ อัล-อาราบี มุลลา ซาดราได้ฝึกฝนลูกศิษย์ที่มีชื่อเสียง เช่น มุลลา มุฮ์ซิน กาชานี และอับดุล รัซซาค ลาฮิจี ผู้ซึ่งถ่ายทอดประเพณีของสำนักอิสฟาฮานในศตวรรษต่อมาทั้งในอิหร่านและอินเดีย[44]

ความขัดแย้งระหว่างอัคบารีและอูซูลี

เมื่อสิ้นสุด ยุค ซาฟาวิด (ค.ศ. 1736) สำนักความคิดอุสุลีถูกโจมตีโดยกลุ่ม แนวความคิด อัคบารี (ผู้ยึดมั่นในขนบธรรมเนียม) ซึ่งผู้ก่อตั้งคือมุลลาห์ มูฮัมหมัด อามิน อัล-อัสตาราบาดี[36]อัสตาราบาดีโจมตีแนวคิดเรื่องอิจติฮาดและเรียกพวกอุสุลีว่าเป็นศัตรูของศาสนา เขายอมรับว่าหะดีษเป็นแหล่งข้อมูลเดียวสำหรับกฎหมายอิสลามและความเข้าใจในคัมภีร์อัลกุรอาน[44]

มูฮัมหมัด บากิร เบห์บาฮานีในฐานะผู้ก่อตั้งแนวทางใหม่ในนิติศาสตร์ชีอะห์ ได้ใช้แนวทางปฏิบัติใหม่[34]เขาโจมตีพวกอัคบารี และชีอะห์ก็ละทิ้งแนวทางของพวกเขา ไป [37]อำนาจเหนือพวกอุซูลีเหนือพวกอัคบารีเกิดขึ้นในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 18 เมื่อเบห์บาฮานีนำพวกอุซูลีขึ้นสู่อำนาจและ "กำจัดพวกอัคบารีที่คาร์บาลาและนาจาฟจนหมดสิ้น" ทำให้ "มีเพียงอุลามะฮ์ชีอะห์ไม่กี่คนที่ยังคงเป็นอัคบารีมาจนถึงทุกวันนี้" [45]การก่อตั้ง สำนัก อุซูลี ขึ้นใหม่ทำให้บรรดานักวิชาการด้านกฎหมายใน ราชวงศ์กาจาร์มีอำนาจเพิ่มมากขึ้น[44]

โรงเรียนกอม การปฏิวัติอิหร่าน และสาธารณรัฐอิสลาม

ในช่วงทศวรรษ 1960 รูฮุลเลาะห์ โคมัยนีเรียกร้องให้ยกเลิกระบอบกษัตริย์ที่ได้รับการสนับสนุนจากตะวันตกในอิหร่านเขาถูกส่งตัวไปลี้ภัยในอิรัก ซึ่งเขายังคงต่อต้านระบอบการปกครองของอิหร่านต่อไป เขาสั่งการต่อต้านชาห์และเป็นผู้นำ การ ปฏิวัติในปี 1979 [46]

หลักคำสอนเทววิทยา

เทววิทยาสิบสองประการ ซึ่งประกอบด้วยหลักการห้าประการเป็นหลัก[ก]ก่อตัวขึ้นตลอดช่วงประวัติศาสตร์บนพื้นฐานของคัมภีร์อัลกุรอานหะดีษจากมูฮัมหมัดและสิบสองอิมาม (โดยเฉพาะอย่างยิ่งจาฟาร์ อัลซาดิก ) เช่นเดียวกับการตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวทางปัญญาในโลกมุสลิมและเหตุการณ์สำคัญในประวัติศาสตร์ของสิบสองประการ เช่น ยุทธการที่คาร์บาลาและการปกปิดของอิมามองค์ที่สิบสอง มู ฮัมหมัด อัลมะห์ดี[47 ]

นักลึกลับ นักปรัชญา และนักวิชาการสายประเพณี ต่างก็มีความเห็นที่แตกต่างกันเกี่ยวกับเอกภาพของพระเจ้า เจตจำนงเสรี และวันพิพากษา ดังที่จาฟาร์ ซีดานกล่าวไว้[48]ได้ใช้ความระมัดระวังในการกล่าวถึงทัศนะสายประเพณีก่อน จากนั้นจึงกล่าวถึงทัศนะอื่นๆ อย่างเป็นกลางที่สุด[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

ความสามัคคีของพระเจ้า

ตามที่Hossein Nasr , Ali ibn Abi Talib ได้กล่าวไว้ว่า ชีอะห์อิมามคนแรกได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้สถาปนาศาสนาอิสลามและในหมู่ชาวมุสลิม คำเทศนาของเขาประกอบด้วยหลักฐานทางปรัชญาแรกๆ เกี่ยวกับเอกภาพของพระเจ้า ( Tawhid ) [49]

มีการอ้างคำพูดของอาลีว่า “ความเป็นหนึ่งเดียวของพระเจ้า” หมายความว่าพระเจ้าไม่มีความเหมือน ไม่ขึ้นอยู่กับการนับ และไม่สามารถแบ่งแยกได้ ไม่ว่าจะเป็นในความเป็นจริงหรือในจินตนาการ[50]ในอีกโอกาสหนึ่ง มีการอ้างคำพูดของเขาว่า:

ขั้นตอนแรกของศาสนาคือการยอมรับ เข้าใจ และตระหนักว่าพระองค์เป็นพระเจ้า ... รูปแบบความเชื่อที่ถูกต้องในความเป็นหนึ่งเดียวของพระองค์คือการตระหนักว่าพระองค์ทรงบริสุทธิ์อย่างแท้จริงและอยู่เหนือธรรมชาติจนไม่มีสิ่งใดที่จะเพิ่มหรือลบออกจากความเป็นพระองค์ได้ นั่นคือ ควรตระหนักว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างบุคคลและคุณลักษณะของพระองค์ และคุณลักษณะของพระองค์ไม่ควรถูกแยกหรือแยกแยะออกจากบุคคลของพระองค์[51]

ผู้ที่นับถือลัทธิสิบสองราศีตามประเพณีเชื่ออย่างเคร่งครัดว่าพระเจ้าแตกต่างจากการสร้างสรรค์ของพระองค์และทั้งสองเป็นสิ่งที่แยกจากกัน[52]

อย่างไรก็ตามSayyid Haydar Amuliนักปรัชญาและนักลึกลับชีอะห์ที่มีชื่อเสียง ได้นิยามพระเจ้าว่าทรงเป็นเอกเทศในความเป็นอยู่ ชื่อ คุณลักษณะ การกระทำ และเทวรูป ดังนั้น ความเป็นทั้งหมดคือพระเจ้าผ่านพระเจ้ามาจากพระเจ้า และกลับคืนสู่พระเจ้า พระเจ้าไม่ใช่สิ่งที่อยู่ถัดจากหรืออยู่เหนือสิ่งที่อยู่อื่นๆ พระเจ้า คือสิ่งที่อยู่ การกระทำที่สมบูรณ์ของการมีอยู่ ( wujud mutlaq ) ความเป็นหนึ่งเดียวของพระเจ้าไม่มีความหมายของความเป็นหนึ่ง ทางคณิตศาสตร์ ท่ามกลาง ถัดจาก หรืออยู่เหนือความเป็นหนึ่งอื่นๆ เพราะว่าหากมีสิ่งที่อยู่นอกเหนือจากพระองค์ (กล่าวคือ สิ่งที่เป็นสิ่งมีชีวิต) พระเจ้าจะไม่ทรงเป็นหนึ่งเดียว อีกต่อ ไป กล่าวคือ ทรงเป็นหนึ่งเดียวเท่านั้น[53]เนื่องจากสาระสำคัญของพระเจ้าไม่มีที่สิ้นสุด คุณสมบัติของพระองค์จึงเหมือนกับสาระสำคัญของพระองค์ โดยพื้นฐานแล้ว มีความจริงหนึ่งเดียว ซึ่งเป็นหนึ่งเดียวและแยกจากกันไม่ได้[54]

ตามเทววิทยาสิบสองอิศวร การเตาฮิดประกอบด้วยหลายแง่มุม รวมทั้งการเตาฮิดแห่งสาระสำคัญ คุณสมบัติ ความเป็นผู้สร้าง ความเป็นเจ้านาย และความเป็นหนึ่งเดียวในการบูชา[55]

เตาฮีดแห่งสาระ

การเตาฮีดแห่งสาระสำคัญของอัลลอฮ์ หมายถึง สาระสำคัญของพระองค์เป็นหนึ่งเดียวและไม่มีคู่เทียบ [ 56]เกี่ยวกับเรื่องนี้ อัลกุรอาน 112 ระบุว่า: จงกล่าวเถิดว่า “พระองค์คืออัลลอฮ์ ผู้ทรงเป็นหนึ่งเดียว อัลลอฮ์ ผู้ทรงเป็นที่พึ่งชั่วนิรันดร์ พระองค์ไม่ทรงให้กำเนิดและไม่ประสูติ และไม่มีสิ่งใดเทียบเท่าพระองค์ได้” [57]

การเตาฮีดแห่งคุณลักษณะ

การเตาฮีดแห่งคุณลักษณะหมายถึงคุณลักษณะของพระเจ้าไม่มีความจริงอื่นใดนอกจากแก่นแท้ของพระองค์[58]อาลีโต้แย้งว่า "คุณลักษณะทุกประการเป็นพยานถึงการมีอยู่ของมันนอกเหนือจากวัตถุที่มันได้รับการกล่าวถึง และวัตถุดังกล่าวทุกประการก็เป็นพยานถึงการมีอยู่ของมันนอกเหนือจากคุณลักษณะ" [59]การเตาฮีดแห่งคุณลักษณะหมายถึงการปฏิเสธการมีอยู่ของความหลากหลายและการรวมกันในสาระสำคัญนั้นเอง การแยกความแตกต่างระหว่างแก่นแท้และคุณลักษณะหรือระหว่างคุณลักษณะบ่งบอกถึงข้อจำกัดในการมีอยู่[60]

อัครสาวกสิบสองคนเชื่อว่าพระนามของพระเจ้าสร้างขึ้นโดยพระองค์เอง ไม่ใช่คุณลักษณะของพระองค์ ชื่อคือการรวมกันของอักษรที่สร้างขึ้น ในขณะที่คุณลักษณะคือสิ่งที่บ่งบอกโดยชื่อนั้น ในอัลกาฟีได้กล่าวไว้ว่า ผู้ใดที่บูชาพระนามของพระเจ้าได้แสดงความไม่ศรัทธาต่อพระเจ้า เนื่องจากพวกเขาไม่ใช่พระองค์[61]

เตาฮีดแห่งการสร้างสรรค์

อัลฮูร อัลอามิลลีกล่าวว่าพระเจ้าทรงสร้างทุกสิ่งทุกอย่าง ยกเว้นการกระทำของมนุษย์[62]

ตามคำกล่าวของศาสดาสิบสององค์ การเตาฮีดแห่งการสร้างหมายความว่าไม่มีผู้สร้างอื่นใดนอกจากพระเจ้า[63]นั่นคือเหตุและผลของจักรวาลไม่ได้เป็นอิสระจากพระเจ้า เช่นเดียวกับสิ่งมีชีวิตซึ่งไม่ได้เป็นอิสระในสาระสำคัญ ตามคำกล่าวของมุตฮารี ไม่มีพลังใดนอกจากพระเจ้า[60]

การเตาฮีดแห่งความเป็นเจ้า

การเตาฮีดแห่งอำนาจหมายถึงการปกครองโลกและมนุษย์เป็นของพระเจ้าเท่านั้น ความเป็นหนึ่งเดียวของอำนาจนี้มีสองประการ: การปกครองที่สร้างสรรค์ ( ทัดบีร์ ตักวินี ) และการปกครองทางศาสนา ( ทัดบีร์ ตัสรี ) [64]

ในที่สุด ความเป็นหนึ่งเดียวในการบูชา กล่าวคือ เฉพาะพระเจ้าเท่านั้นที่สมควรได้รับการบูชา[65]ตามที่Morteza Motahhari กล่าวไว้ ความเป็นหนึ่งเดียวในการบูชาหมายถึงการปฏิเสธการบูชาปลอมทุกประเภท (เช่น การบูชาความปรารถนาทางโลก เงินทอง หรือเกียรติยศ) และดังที่อัลกุรอานกล่าวไว้ การเชื่อฟังคำสั่งทุกประการถือเป็นการบูชา[60]

ปัด

ตรงกันข้ามกับหลักการเตาฮีดคือชิริกเป็นความเชื่อที่ว่าโลกนี้มีหลักการหรือขั้วอำนาจมากกว่าหนึ่ง

ตามคำกล่าวของMorteza Motahhari นักปรัชญาและนักลึกลับ ความแตกต่างระหว่างทฤษฎี Tawhid กับ Shirk คือการยอมรับความคิดที่ว่าความจริงและสิ่งมีชีวิตในแก่นสาร คุณลักษณะ และการกระทำทุกอย่างล้วนมาจากเขา (จากความเป็นพระองค์ ( อาหรับ : انّالله )) การกระทำเหนือธรรมชาติของศาสดาทุกคนล้วนได้รับอนุญาตจากพระเจ้าตามที่อัลกุรอานชี้ให้เห็น ในทางปฏิบัติ Shirk คือการถือว่าสิ่งหนึ่งสิ่งใดเป็นจุดจบในตัวมันเอง ไม่ขึ้นอยู่กับพระเจ้า แต่การถือว่าสิ่งนั้นเป็นเส้นทางสู่พระเจ้า (สู่ความเป็นพระองค์ ( อาหรับ : انّاالیه )) ถือเป็น Tawhid [60]

ความยุติธรรมของพระเจ้า

อาลียืนกรานว่าพระเจ้ามีความยุติธรรม และพระองค์คือความยุติธรรม และคุณธรรมแห่งความยุติธรรมไหลมาจากพระองค์สู่จิตวิญญาณของมนุษย์ เนื่องจากพระองค์คือความยุติธรรม ทุกสิ่งที่พระองค์ทำจึงยุติธรรม[66]นิกายชีอะห์ถือว่าความยุติธรรม[b]เป็นสิ่งที่มีมาแต่กำเนิดในธรรมชาติของพระเจ้า กล่าวคือ พระเจ้าไม่สามารถกระทำการอันไม่ยุติธรรมได้ เพราะธรรมชาติของพระองค์คือการยุติธรรม[67]

ความยุติธรรมในการสร้างสรรค์

ผู้เชื่อสิบสองคนเชื่อว่าพระเจ้าประทานสิ่งที่เหมาะสมสำหรับสิ่งที่ดำรงอยู่ทุกสรรพสิ่ง ดังที่ข้อ 20:50 กล่าวไว้ว่า: พระเจ้าของเราคือผู้ที่ประทานธรรมชาติให้กับสรรพสิ่ง แล้วทรงชี้แนะให้เป็นไปตามทางที่ถูกต้อง[68]

ความยุติธรรมในศาสนา

พระเจ้าทรงชี้นำมนุษย์ทุกคนโดยส่งผู้ส่งสารและพระองค์จะไม่กำหนดภาระหน้าที่ที่เกินความสามารถของพวกเขา[68] ในข้อความจากคัมภีร์อัลกุรอานโดยมูฮัมหมัด อัสซาด การตีความข้อ 20:50 มีดังนี้ พระองค์ (มูซา) ตอบ (แก่ฟาโรห์) ว่า พระผู้เลี้ยงดูของเราคือผู้ที่ประทานธรรมชาติและรูปแบบที่แท้จริงของมันแก่สิ่งทั้งปวง [ที่มีอยู่] และทรงชี้นำมัน [ไปสู่การบรรลุผล]

ความยุติธรรมในการตอบแทน

ตะบาตาบาอีกล่าวว่าความยุติธรรมของพระเจ้าจำเป็นต้องแยกคนดีและคนชั่วออกจากกัน คนดีมีชีวิตที่ดี ส่วนคนชั่วมีชีวิตที่เลวร้าย พระองค์จะตัดสินความเชื่อและการกระทำของทุกคนตามความจริง และพระองค์จะทรงให้สิทธิ์ที่ทุกคนพึงมีแก่เขา[69]จากนั้นความจริงของทุกสิ่งจะถูกเปิดเผยแก่คนๆ นั้น โดยผ่านศรัทธาและการกระทำที่ดีของเขา เขาจึงสามารถมีมิตรภาพกับพระเจ้าได้ การกระทำของมนุษย์จะผูกพันกับวิญญาณของเขาและติดตามเขาไป ซึ่งเป็นทุนของชีวิตในอนาคตของเขา โองการ 96:8 กล่าวถึงการกลับไปหาพระเจ้า[70]

การกำหนดชะตากรรมและเจตจำนงเสรี

ตามคำบอกเล่าของทไวไลท์ พระเจ้าไม่ได้สร้างการกระทำของมนุษย์ แต่กลับถูกมนุษย์สร้างทั้งหมด ตามคำบอกเล่าของมูซา อัล-คอซิม หากพระเจ้าสร้างการกระทำของมนุษย์ พระองค์ก็ไม่ควรลงโทษมนุษย์สำหรับการกระทำนั้น[71]จาฟาร์ อัล-ซุบฮานีแย้งว่าความยุติธรรมของพระเจ้าต้องการให้พระเจ้าไม่สามารถสร้างการกระทำของมนุษย์ได้ มิฉะนั้น พระเจ้าจะเป็นผู้กระทำความชั่วร้าย[72]การกำหนดชะตาชีวิตถูกปฏิเสธในศาสนาชีอะห์[73]

อย่างไรก็ตาม นักปรัชญาบางคนเชื่อว่าการดำรงอยู่ทั้งหมดเป็นผลงานการสร้างสรรค์ของพระองค์ ซึ่งรวมถึงมนุษย์และการกระทำของพระองค์ด้วย แต่การกระทำนั้นมีสองมิติ มิติแรกคือการกระทำโดยเจตนาเสรี มิติที่สองคือการกระทำโดยเจตนาของพระเจ้าซึ่งพระองค์ประทานอำนาจให้ผู้คนกระทำการดังกล่าว ซาดร์ อัล-ดิน ชีราซีกล่าวว่า "พระเจ้า ขอพระองค์ทรงได้รับการยกย่อง ทรงห่างไกลจากการกระทำชั่วใดๆ และทรงดำเนินอาณาจักรของพระองค์ตามพระประสงค์" [74]

มุมมองที่ว่าพระเจ้าสร้างการกระทำของมนุษย์ถูกปฏิเสธโดยกลุ่มสิบสองนักษัตรดั้งเดิม[75]

สถานที่ศักดิ์สิทธิ์

สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในศาสนาชีอะห์สิบสองอิมาม[4]
สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้ง
มัสยิดอัลฮะรอมเมกกะ
มัสยิดอันนาบาวีเมดินา
อัล-ฮารอม อัล-ชารีฟเยรูซาเลม
ศาลเจ้าอิหม่ามอาลีนาจาฟ
ศาลเจ้าอิหม่ามฮุซัยน์คาร์บาลา
อัล-บากีเมดินา
จันนัท อัล-มุอัลลาเมกกะ
มัสยิดซัยยิดะห์ซัยนับดามัสกัส
มัสยิดอัลอับบาสคาร์บาลา
มัสยิดซัยยิดะห์รุกายะห์ดามัสกัส
สุสานบาบอัลซากีร์ดามัสกัส
ศาลเจ้าอิหม่ามเรซามัชฮัด
มัสยิดอัลกาดิมียาแบกแดด
มัสยิดอัล-อัสการีซามาร์รา
ศาลเจ้าฟาติมา มาซูเมห์กอม

ความเป็นศาสดา

ญะอ์ฟัร อัล-ซาดิกเล่าจากบิดาของเขาว่ามูฮัมหมัดได้แสดงความเห็นในบทเทศนาครั้งหนึ่งว่า "[พระเจ้า] ส่งผู้ส่งสารไปยังผู้คนเพื่อให้พวกเขาได้โต้แย้งกับสิ่งที่พระองค์สร้างอย่างเด็ดขาด และเพื่อให้ผู้ส่งสารของพระองค์เป็นพยานต่อพวกเขา พระองค์ได้ส่งนบีไปในหมู่พวกเขาเพื่อนำข่าวดีและคำเตือน" [76] ตะบาตาบาอีระบุว่าพระเจ้าได้ทำให้การนำทางของผู้คนสมบูรณ์แบบขึ้นโดยการส่งนบี เมื่อหลักคำสอนและการปฏิบัติของกฎหมายที่เปิดเผยถึงความสมบูรณ์แบบ คำทำนายก็จะสิ้นสุดลงเช่นกัน นั่นคือเหตุผลที่อัลกุรอานชี้ให้เห็นว่าศาสนาอิสลามเป็นศาสนาสุดท้ายและสมบูรณ์แบบที่สุด และมูฮัมหมัดเป็น "ตราประทับของนบี" เขากล่าวเสริม[77]อัล-ฮิลลีกล่าวว่า "นบีมีคุณธรรมมากกว่าทูต เพราะนบีขัดแย้งกับพลังแห่งเหตุผล และพวกเขาบังคับให้มันยอมจำนนต่อเหตุผล" [78]

นางฟ้า

ความเชื่อในความมีอยู่ของเหล่าทูตสวรรค์เป็นหนึ่งในบทความของอีมาน ทูตสวรรค์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มองไม่เห็นซึ่งมีสาระสำคัญที่ส่องสว่างและจิตวิญญาณ ทำหน้าที่เป็นตัวกลางระหว่างพระเจ้ากับโลกที่มองเห็นได้ ถึงแม้ว่าทูตสวรรค์จะมีสาระสำคัญเหนือกว่า แต่พวกเขาก็ด้อยกว่ามนุษย์ชาติ เนื่องจากมนุษย์สามารถสะท้อนภาพลักษณ์ของพระเจ้าได้ ข้อ 2:34 แสดงถึงความเหนือกว่าของมนุษย์ชาติ[79]พระเจ้าทรงเปิดเผยคัมภีร์อัลกุรอานแก่ศาสดามูฮัมหมัดโดยกาเบรียลซึ่งเป็นผู้นำทางของเขาในมิรัจ ด้วย ทูตสวรรค์บันทึกการกระทำของมนุษย์[80]พวกเขาปฏิบัติตามคำสั่งของพระเจ้าและไม่ได้มาก่อนพระองค์ 21:27 [81]อิซซุลดิน กาชานี อภิปรายว่าทูตสวรรค์มีความแตกต่างกันในระดับและสถานะ บางส่วนยึดมั่นในเกณฑ์ของความสมบูรณ์แบบ บางส่วนจัดการกิจการของการสร้างสรรค์อัล-กาซวินีอ้างอิงจากอัลกุรอานและหะดีษ ระบุว่าพวกเขาเป็นผู้แบกบัลลังก์ วิญญาณ เขาปกครองกิจการทั้งหมดของโลกและสวรรค์ตามหลักการของการสร้างสรรค์อิสราฟิลเขาวางวิญญาณไว้ในร่างกายและจะเป่าแตรในวันสุดท้าย กะเบรียลผู้ซึ่งนำการเปิดเผยแก่ศาสดามูฮัมหมัดไมเคิลอัซราเอล ทูต สวรรค์แห่งความตาย เคารูบิม (อัล-การ์รูบียูน) ผู้ซึ่งสรรเสริญพระเจ้า ทูตสวรรค์ทั้งเจ็ดและทูตสวรรค์ผู้พิทักษ์ สองในนั้นเกี่ยวข้องกับมนุษย์ ทูตสวรรค์ผู้ติดตาม พวกเขาจะนำพรมาสู่มนุษย์มุงการ์และนาคีร์ผู้ซักถามคนตายในหลุมศพ ผู้เดินทางฮารูตและมารูตก็อยู่ท่ามกลางพวกเขาด้วย[82]

การเปิดเผย

Tabataba'i แสดงให้เห็นว่าตามทฤษฎีของแนวทางทั่วไป เนื่องจากเหตุผลของมนุษย์ไม่สามารถรับรู้กฎแห่งความสุขที่สมบูรณ์แบบ (Sa'adah) และเขาไม่สามารถบรรลุมันได้ผ่านกระบวนการสร้างสรรค์ จึงควรมีความตระหนักรู้ทั่วไปเกี่ยวกับกฎนี้ และทุกคนสามารถเข้าถึงได้ เขาเสริมว่าจะต้องมีผู้คนที่เข้าใจหน้าที่ที่แท้จริงของชีวิตและนำหน้าที่เหล่านั้นมาอยู่ในขอบเขตของมนุษย์ Tabataba'i อ้างถึงพลังแห่งการรับรู้ซึ่งแตกต่างไปจากเหตุผลและความรู้สึก เป็นจิตสำนึกของผู้เผยพระวจนะหรือจิตสำนึกแห่งการเปิดเผย ตามที่โองการที่ 4: 163 ชี้ให้เห็นถึงการรับรู้นี้ ซึ่งก็คือการเปิดเผย[83] Tabataba'i อธิบายว่าการรับการเปิดเผย การรักษาไว้ และการเผยแผ่เป็นหลักการสามประการของแนวทางออนโทโลยี สิ่งที่ผู้เผยพระวจนะได้รับผ่านการเปิดเผยคือศาสนาซึ่งประกอบด้วยหลักคำสอนและการปฏิบัติหรือวิธีการ นอกจากนี้ เขายังเสริมว่าเมื่อเวลาผ่านไปและสังคมพัฒนาไปอย่างค่อยเป็นค่อยไป การพัฒนาอย่างค่อยเป็นค่อยไปในกฎหมายที่เปิดเผยก็ปรากฏชัด[84]คำพูดของพระเจ้าเข้าถึงมนุษย์ได้สามวิธี คือ การเปิดเผยหรือการดลใจจากพระเจ้า โดยที่หลังม่าน มนุษย์สามารถได้ยินคำพูดของพระเจ้าแต่ไม่สามารถได้ยินพระองค์ หรือโดยผู้ส่งสาร ทูตสวรรค์จะถ่ายทอดการดลใจไปยังมนุษย์[85]ในข้อ 72:26–28 มีผู้พิทักษ์สองประเภทที่ปกป้องความสมบูรณ์ของการเปิดเผย ทูตสวรรค์ที่ปกป้องผู้เผยพระวจนะจากความผิดพลาดทุกประเภท พระเจ้าที่ปกป้องทูตสวรรค์และผู้เผยพระวจนะ[86]

ความมหัศจรรย์

Tabataba'i ให้คำจำกัดความของปาฏิหาริย์ว่าเป็นเหตุการณ์เหนือธรรมชาติซึ่งแสดงให้เห็นโดยศาสดาและมิตรสหายของพระเจ้าว่าเป็นความท้าทายในการพิสูจน์การอ้างสิทธิ์ของศาสดาและเป็นไปตามอนุญาตของพระเจ้า[87] [88]เขาบอกว่าปาฏิหาริย์ควรเป็นไปตามความต้องการของผู้คนในสมัยของเขา[89] เขาเสริมว่าปาฏิหาริย์มีความเชื่อมโยงอย่างแยกไม่ออกกับการอ้างสิทธิ์ของศาสดาและอยู่เหนือสติปัญญาและความคิด[90]โดยปาฏิหาริย์ อัลฮิลลีหมายถึง "การทำให้สิ่งผิดปกติเกิดขึ้นหรือการกำจัดสิ่งที่มีอยู่ตามปกติในลักษณะที่ก้าวข้ามความปกติและสอดคล้องกับการอ้างสิทธิ์ (ของศาสดาที่ได้รับการสร้างขึ้น)" [91]โซบานีพิจารณาความแตกต่างบางประการระหว่างปาฏิหาริย์และการกระทำที่ไม่ธรรมดา เขาตั้งข้อสังเกตว่าปาฏิหาริย์ไม่สามารถสอนได้และเกิดขึ้นโดยไม่ได้รับการฝึกฝนมาก่อน เนื่องจากปาฏิหาริย์มาจากพลังอำนาจที่ไม่มีที่สิ้นสุดของพระเจ้า ปาฏิหาริย์จึงไม่อาจโต้แย้งได้ ปาฏิหาริย์มีประเภทที่ไม่จำกัด ปาฏิหาริย์ส่วนใหญ่มักเกี่ยวข้องกับเรื่องจิตวิญญาณมากกว่าเรื่องทางโลก[92]

อิมามะห์และวาลายะห์

กระจกเขียนด้วยอักษรออตโตมัน สมัยศตวรรษที่ 18 แสดงให้เห็นวลี 'อาลีเป็นผู้แทนพระเจ้า' ทั้งสองทิศทาง

ชีอะห์เชื่อในโครงสร้างอำนาจสามฝ่าย อำนาจของพระเจ้าซึ่งเด็ดขาดและสากลตามที่โองการที่ 3:26 บ่งบอก อำนาจของมูฮัมหมัดซึ่งได้รับการรับรองโดยพระคุณของพระเจ้าตามที่โองการที่ 7:158 ชี้ให้เห็น และอำนาจของอิหม่ามที่ได้รับพรสำหรับการเป็นผู้นำชุมชนผ่านทางมูฮัมหมัดตามที่โองการที่ 5:67 และ 5:3 ยืนยันตามความเชื่อพื้นฐานของชีอะห์[93] ตามความเชื่อของชีอะห์ อิมามคือการสานต่อภารกิจของศาสดา[94] ชีอะห์เชื่อในสิบสองอิหม่ามซึ่งเป็นลูกหลานของมูฮัมหมัดที่ได้รับแรงบันดาลใจจากพระเจ้า พวกเขาต้องมีคุณสมบัติเหล่านี้: นัส (การกำหนดโดยอิหม่ามก่อนหน้า), อิสมาฮ์ (ความไม่ผิดพลาด), อิลม์ (ความรู้จากพระเจ้า), วาลายาห์ (การชี้นำทางจิตวิญญาณ) [95]สิบสองอิหม่ามเป็นผู้สืบทอดทางจิตวิญญาณและทางการเมืองของมูฮัมหมัด ตามความเชื่อของอิหม่ามสิบสอง[96] เชื่อกันว่าในศาสนาอิสลามชีอะห์'อัคล ' ซึ่งเป็นปัญญาอันศักดิ์สิทธิ์ เป็นแหล่งที่มาของดวงวิญญาณของบรรดาศาสดาและอิหม่าม และได้ประทานความรู้ลึกลับที่เรียกว่าฮิกมะห์ให้แก่พวกเขา และความทุกข์ทรมานของพวกเขาเป็นหนทางแห่งพระคุณอันศักดิ์สิทธิ์แก่ผู้ศรัทธาของพวกเขา[96] [97] [98]แม้ว่าอิหม่ามจะไม่ได้รับการเปิดเผยจากพระเจ้าแต่ก็มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับพระเจ้า ซึ่งพระเจ้าเป็นผู้ชี้นำเขา และอิหม่ามก็เป็นผู้ชี้นำผู้คนเช่นกัน อิหม่ามหรือความเชื่อในผู้ชี้นำจากพระเจ้าเป็นความเชื่อพื้นฐานในศาสนาอิสลามชีอะห์ และตั้งอยู่บนแนวคิดที่ว่าพระเจ้าจะไม่ละทิ้งมนุษยชาติโดยไม่ได้รับคำแนะนำจากพระเจ้า[99]

ตามคำบอกเล่าของทเวลเวอร์ส อิหม่ามแห่งยุคสมัยนี้มักจะมีผู้ที่ได้รับแต่งตั้งจากพระเจ้าในทุกเรื่องที่เกี่ยวกับศรัทธาและกฎหมายในชุมชนมุสลิม อาลีเป็นอิหม่ามคนแรกในสายนี้ และในความเห็นของทเวลเวอร์ส อิหม่ามเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งที่ถูกต้องของมูฮัมหมัด ตามด้วยลูกหลานชายของมูฮัมหมัด (หรือที่เรียกว่าฮัสเนน) ผ่านทางฟาติมาห์ ลูกสาวของเขา อิหม่ามแต่ละคนเป็นบุตรชายของอิหม่ามก่อนหน้า ยกเว้นฮุซัยน์ อิบน์ อาลีซึ่งเป็นพี่ชายของฮัสซัน อิบน์ อาลี [ 96]อิหม่ามคนที่สิบสองและคนสุดท้ายคือมูฮัมหมัด อัล-มะห์ดีซึ่งเชื่อกันโดยทเวลเวอร์สว่ายังมีชีวิตอยู่และกำลังซ่อนตัวอยู่ [ 99]

อิหม่ามชีอะห์ถูกมองว่าไม่มีความผิดพลาด ถือเป็นประเด็นสำคัญในเทววิทยาชีอะห์ที่พวกเขาไม่ใช่ศาสดา ( นบี ) หรือผู้ส่งสาร ( ราซูล ) แต่เป็นผู้ดำเนินตามคำสอนของศาสดามูฮัมหมัด[100] [101] [102]

การสืบทอดตำแหน่งต่อจากศาสดามูฮัมหมัด

ชีอะห์เชื่อว่าเมื่อมูฮัมหมัดเสียชีวิต อำนาจทางศาสนาและการเมืองของเขาจะถูกถ่ายทอดไปยังบรรดาอิมาม[103]ชีอะห์ถือว่าผู้สืบทอดเป็นผู้ตีความลึกลับของการเปิดเผยและธรรมบัญญัติของพระเจ้า[104]

ยกเว้นZaydis [105]ชาวชีอะเชื่อในอิหม่ามซึ่งเป็นหลักการที่ผู้ปกครองคืออิหม่ามที่ได้รับการเลือกจากพระเจ้าไม่ผิดพลาดและไม่มีบาป และต้องมาจากAhl al-Baytโดยไม่คำนึงถึงความคิดเห็นส่วนใหญ่ชูรอหรือการเลือกตั้ง[106]พวกเขาอ้างว่าก่อนที่เขาจะเสียชีวิต มูฮัมหมัดได้ให้ข้อบ่งชี้หลายอย่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีของ Ghadir Khummว่าเขาถือว่าAliลูกพี่ลูกน้องและลูกเขยของเขา เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งของเขา[107]สำหรับสิบสองคน Ali และลูกหลานทั้งสิบเอ็ดของเขา หรือสิบสองอิหม่ามเชื่อกันว่าได้รับการพิจารณาแม้กระทั่งก่อนที่พวกเขาจะเกิด เป็นผู้ปกครองอิสลามที่ถูกต้องเพียงคนเดียวที่ได้รับการแต่งตั้งและสั่งการโดยพระเจ้า[108] [109]ชาวมุสลิมชีอะเชื่อว่ายกเว้น Ali และHasanแล้ว เคาะลีฟะฮ์ทั้งหมดหลังจากการสิ้นพระชนม์ของมูฮัมหมัดเป็นลูกนอกสมรส และมุสลิมไม่มีภาระผูกพันที่จะต้องปฏิบัติตามพวกเขา[110]พวกเขาถือว่าแนวทางเดียวที่เหลืออยู่ตามที่กล่าวไว้ในหะดีษเกี่ยวกับสองสิ่งที่สำคัญคือคัมภีร์อัลกุรอานและครอบครัวและลูกหลานของมูฮัมหมัด[111]บุคคลหลังนี้เนื่องจากไม่มีความผิดพลาด จึงถือได้ว่าสามารถนำชุมชนมุสลิมด้วยความยุติธรรมและเท่าเทียมกัน[112]

ซิยารัตและทาวัสซุล

ศาลเจ้าอิหม่าม ฮุซัยน์ในเมืองคาร์บาลาประเทศอิรักซึ่งเป็นสถานที่เกิดการสู้รบที่เมืองคาร์บาลา

ซิยาราห์ (แปลว่า เยี่ยม) คือการปฏิบัติทางศาสนาที่หมายถึงการไปเยี่ยมผู้นำศาสนาหรือหลุมฝังศพของพวกเขาเพื่อแสดงความเคารพ/ความรักและรับพรทางจิตวิญญาณ การไปเยี่ยมอิหม่ามนั้นได้รับการแนะนำแม้กระทั่งจากอิหม่ามเองและนักวิชาการและนักกฎหมายชีอะห์จากช่วงแรกของประวัติศาสตร์ชีอะห์[113]จุดหมายปลายทางยอดนิยมสำหรับผู้แสวงบุญชีอะห์ ได้แก่ นาจาฟและคาร์บาลาในอิรัก[114]กอมและมัชฮัดในอิหร่าน[115]และมัสยิดซัยยิดะห์ซัยนับในซีเรีย[116]

ตามความเชื่อของชีอะห์ อิหม่ามได้รับการเคารพนับถือเนื่องจากพวกเขาได้รับแรงบันดาลใจและการเปิดเผยในระดับหนึ่งจากอัลลอฮ์[113]

ตะวัซซุลเป็นคำภาษาอาหรับที่มาจากคำว่า วา-ซา-ลา- วาสิลัต (อาหรับ: وسيلة-وسل) วาสิละห์เป็นวิธีการที่ใช้ในการเข้าถึง บรรลุ หรือบรรลุผลสำเร็จแก่บุคคล เป้าหมาย หรือวัตถุประสงค์[117]

สำหรับชีอะห์: การใช้ประโยชน์จากปัจจัยต่างๆ เพื่อบรรลุเป้าหมายนั้นเป็นเรื่องธรรมดา แต่ปัจจัยเหล่านี้ไม่ควรถือเป็นสิ่งที่แยกจากพระเจ้า และควรได้รับการกำหนดไว้ในคัมภีร์อัลกุรอานและหะดีษ วิธีการนี้อาจเป็นอะไรก็ได้ที่ทำให้เข้าใกล้พระเจ้า เช่น การสวดมนต์ การบริจาคทาน[118]

อิสมะห์

ในเทววิทยาชีอะห์ อิสมะห์หมายถึง "ความไร้ที่ติ" "ภูมิคุ้มกันต่อบาป" และ " ความไม่ผิดพลาด " [119]เมื่ออิสมะห์ถูกนำมาประกอบกับมนุษย์ แนวคิดนี้หมายถึง "ความสามารถในการหลีกเลี่ยงการกระทำที่ไม่เชื่อฟัง แม้ว่าจะมีอำนาจที่จะทำสิ่งนั้น" [119]เช่นเดียวกับในศาสดาและอิหม่าม อิสมะห์เป็นพระคุณของพระเจ้า[120]ซึ่งตระหนักได้จากการที่พระเจ้ารักษาสิ่งที่ไม่ผิดพลาด โดยเริ่มต้นด้วยการมอบร่างกายที่บริสุทธิ์ให้พวกเขา จากนั้นจึงค่อย ๆ ประทานพรให้พวกเขาด้วยคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ ให้พวกเขามีความตั้งใจแน่วแน่ต่อคู่ต่อสู้ ส่งความสงบสุขลงมาบนพวกเขา ( อัส-ซาคินะฮ์ ) และรักษาหัวใจและจิตใจของพวกเขาจากบาป[121]

ตามหลักเทววิทยาของทเวลเวอร์ส ผู้สืบทอดตำแหน่งจากมูฮัมหมัดเป็นบุคคลผู้ไม่ผิดพลาดซึ่งไม่เพียงแต่ปกครองชุมชนด้วยความยุติธรรมเท่านั้น แต่ยังสามารถรักษาและตีความชารีอะห์และความหมายที่ลึกลับ ของมันได้อีก ด้วย คำพูดและการกระทำของมูฮัมหมัดและอิหม่ามเป็นแนวทางและแบบอย่างให้ชุมชนปฏิบัติตาม ดังนั้นพวกเขาจึงต้องปราศจากความผิดพลาดและบาป และต้องได้รับเลือกโดยคำสั่งของพระเจ้าหรือนัสผ่านทางมูฮัมหมัด[122] [123]

ตามคำบอกเล่าของ Twelvers ศาสดาแห่งศาสนาอิสลามมูฮัมหมัด ลูกสาวของเขาฟาติมา ซาห์ราและอิหม่ามทั้งสิบสองคนถือว่าไม่มีข้อผิดพลาดภายใต้แนวคิดทางเทววิทยาของอิสมะห์ [ 124] [125]ดังนั้น พวกเขาจึงมีอำนาจที่จะทำบาป แต่สามารถหลีกเลี่ยงการทำเช่นนั้นได้ตามธรรมชาติของพวกเขา เชื่อกันว่าผู้ที่ไม่มีข้อผิดพลาดจะทำตามความปรารถนาของพระเจ้าเท่านั้นในการกระทำของพวกเขา เนื่องจากความชอบธรรมสูงสุด สติสัมปชัญญะ และความรักต่อพระเจ้า[126]พวกเขายังถือว่ามีภูมิคุ้มกันต่อข้อผิดพลาด: ในเรื่องการปฏิบัติ ในการเรียกร้องให้ผู้คนเข้ารับศาสนา และในการรับรู้ถึงความรู้ของพระเจ้า[127] ชีอะเชื่อว่าผู้ที่ไม่มีข้อผิดพลาดทั้งสิบสี่คนเหนือกว่าการสร้างสรรค์ที่เหลือ เช่นเดียวกับศาสดา สำคัญคนอื่น ๆ[128]

จากมุมมองทางประวัติศาสตร์วิลเฟิร์ด มาเดลุงอ้างว่าการชำระล้างของอาห์ล อัล-บายต์ —ครอบครัวของมูฮัมหมัด — ได้รับการรับรองโดยโองการชำระล้างในคัมภีร์กุรอาน [ 129]ดอนัลด์สัน เชื่อว่าการพัฒนาของเทววิทยาชีอะห์ในช่วงระหว่างการสิ้นพระชนม์ของมูฮัมหมัดและการหายตัวไปของอิหม่ามองค์ที่สิบสองเป็นที่มาของแนวคิดเรื่องอิสมะห์ ซึ่งเพิ่มความสำคัญให้กับแนวคิดนี้[130] แอนน์ แลมบ์ตัน อ้างว่าคำศัพท์และแนวคิดเรื่องอิสมะห์ไม่มีอยู่ในคัมภีร์กุรอานหรือในหะ ดีษซุนนีตาม พระคัมภีร์ เห็นได้ชัดว่าอิมามียะห์ใช้เป็นครั้งแรก บางทีอาจเป็นช่วงต้นศตวรรษที่สองของปฏิทินอิสลาม ซึ่งพวกเขาให้คำมั่นว่าอิหม่ามต้องไม่มีบาป (มาซัม) [120]ตามที่ฮามิด อัลการ์ ระบุ แนวคิดเรื่องอิสมะห์พบเห็นตั้งแต่ช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่สองของปฏิทินอิสลามนักวิชาการชีอะห์ในศตวรรษที่ 4 และ 5 ของปฏิทินอิสลามได้กำหนดความไม่ผิดพลาดของศาสดามูฮัมหมัดและอิมามทั้ง 12ในรูปแบบที่เข้มงวดยิ่งขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งหลักคำสอนดังกล่าวได้ระบุให้ยกเว้นการกระทำบาปหรือความผิดพลาดโดยไม่ได้ตั้งใจของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นก่อนหรือหลังจากที่พวกเขาเข้ารับตำแหน่งก็ตาม[131]

การบังแสง

ตามคำกล่าวของทเวลเวอร์ส เงื่อนไขภายใต้การปกครองของราชวงศ์อับบาซียะห์ทำให้ฮัสซัน อัล-อัสการีปกปิดการเกิดของลูกชายของเขา อัล-มะห์ดี[132]

วันแห่งการฟื้นคืนชีพ

ตามหลักคำสอนทางเทววิทยาชีอะห์ เนื่องจากผู้คนมาจากพระเจ้า พวกเขาจึงจะกลับไปหาพระเจ้า และมันเกี่ยวข้องกับปฏิกิริยาของผู้คนต่อคำทำนาย[133]พวกเขาโต้แย้งว่าตามคัมภีร์อัลกุรอาน 23:115 พระเจ้าซึ่งการกระทำของพระองค์เป็นความจริงแท้แน่นอนไม่ได้สร้างมนุษย์ขึ้นมาโดยไม่มีจุดประสงค์ใดๆ ในขณะที่คุณภาพของโลกนี้ทำให้การตอบแทนเป็นไปไม่ได้ ความยุติธรรมของพระเจ้าจำเป็นต้องให้ทุกคนได้รับการตอบแทนตามการกระทำของตนเอง[134] Tabataba'i อธิบายความตายว่าเป็นการย้ายจากขั้นตอนหนึ่งของชีวิตไปสู่ขั้นตอนนิรันดร์อีกขั้นตอนหนึ่ง[135]โองการ 21:47 ชี้ให้เห็นถึงความแม่นยำของตาชั่งแห่งความยุติธรรมที่ใช้ชั่งน้ำหนักการกระทำและเจตนาของผู้คน[136]

การกลับมา (ราชา)

ผู้ที่เชื่อในศาสนาสิบสองคนเชื่อในการกลับมา คำนี้หมายถึงการฟื้นคืนชีพของกลุ่มมุสลิมให้กลับมาสู่โลกนี้อีกครั้งหลังจากที่มะห์ดีปรากฏตัว รากฐานของความเชื่อนี้มาจากการฟื้นคืนชีพของคนตายในชุมชนในอดีตตามที่กล่าวถึงในคัมภีร์อัลกุรอานและการฟื้นคืนชีพในวันแห่งการฟื้นคืนชีพ[137] โซบานีอธิบายว่าการฟื้นคืนชีพเกิดขึ้นทั้งทางร่างกายและจิตวิญญาณ อัลกุรอาน 17:51 ตอบคำถามของผู้ที่ถามว่า "ใครจะฟื้นคืนชีพเรา" โดยตอบว่า "พระองค์ผู้ทรงนำเจ้าออกมาในครั้งแรก" ในอีกตอนหนึ่ง ข้อ 22:5–6 เปรียบเสมือนการฟื้นคืนชีพของโลกในฤดูใบไม้ผลิหลังฤดูหนาว เขาเสริมว่า ข้อ 36:79 สื่อความว่าบุคคลที่ฟื้นคืนชีพในวันแห่งการฟื้นคืนชีพคือผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่บนโลก จุดประสงค์ของการฟื้นคืนชีพของร่างกายและการกลับมารวมตัวกับวิญญาณก็คือเพื่อให้วิญญาณได้รับประสบการณ์ถึงรางวัลและการลงโทษที่สมเหตุสมผลและไม่สามารถสัมผัสได้หากไม่มีร่างกาย จุดประสงค์ของการฟื้นคืนชีพทางจิตวิญญาณก็คือเพื่อให้วิญญาณได้รับประสบการณ์ถึงรางวัลและการลงโทษที่พิเศษ[138]

วันแห่งการพิพากษา

พระเจ้าจะคืนชีพมนุษย์ทุกคนและพวกเขาจะยืนต่อหน้าพระเจ้าเพื่อให้ถูกซักถามเกี่ยวกับชีวิตของพวกเขาในโลกนี้[139]ในวันนี้ ผู้คนแบ่งเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกคือกลุ่มที่ได้รับหนังสือด้วยมือขวา ซึ่งเป็นคนจากสวรรค์และใบหน้าของพวกเขาก็สดใส และกลุ่มที่สองคือกลุ่มที่ได้รับหนังสือด้วยมือซ้าย ซึ่งเป็นคนจากนรกและใบหน้าของพวกเขาก็มืดมน[140]ดังที่โองการ 41:21 ชี้ให้เห็น ในวันพิพากษา หู ตา และผิวหนังของผู้ปฏิเสธศรัทธาจะเป็นพยานกล่าวโทษพวกเขาโดยกล่าวว่า "อัลลอฮ์ทรงทำให้เราพูดได้ พระองค์ทรงทำให้ทุกสิ่งพูดได้" [141]

การวิงวอน

ความเชื่อเรื่องการเป็นผู้ไกล่เกลี่ยมาจากอัลกุรอาน 21:28, 10:3, 53:26 และซุนนะห์ มุฮัมหมัด เหล่าทูตสวรรค์ อิหม่าม และผู้พลีชีพ ต่างก็เป็นผู้ไกล่เกลี่ยตามพระประสงค์ของพระเจ้า มุฮัมหมัดได้แสดงออกว่าของขวัญอย่างหนึ่งที่พระเจ้ามอบให้เขาคือสิทธิในการไกล่เกลี่ยของผู้ที่กระทำบาปร้ายแรง[142]ตามที่อัลกุรอานกล่าวไว้ บุตรชายของยาโคบได้ขอให้บิดาของพวกเขาเป็นผู้ไกล่เกลี่ยแทนพวกเขา และบิดาของพวกเขาได้สัญญากับพวกเขาว่าเขาจะทำเช่นนั้นในเวลาที่สัญญาไว้[143]

ชารีอะห์ (ฟุรุดดีน)

ตามที่ Nasr ได้กล่าวไว้ รากศัพท์ของชารีอะห์คือ Shr' ซึ่งหมายถึงเส้นทางที่ผู้ชายและผู้หญิงทุกคนควรปฏิบัติตาม ชารีอะห์หรือกฎหมายศักดิ์สิทธิ์ของศาสนาอิสลามเป็นพิธีกรรม กฎหมาย จริยธรรม และสังคมของศาสนาอิสลาม ซึ่งเป็นการแสดงให้เห็นถึงพระประสงค์ของพระเจ้าอย่างเป็นรูปธรรม ชารีอะห์ควบคุมชีวิตของมุสลิมตั้งแต่เกิดจนตายเพื่อที่จะได้รับความสุขในปรโลก เขากล่าวเพิ่มเติมว่าในการเข้าสู่ฮากีเกาะห์ มุสลิมควรปฏิบัติตามชารีอะห์ซึ่งอยู่ในกฎหมายอย่างเป็นทางการ ส่วนภายในของชารีอะห์นี้คือ Tariqah ชารีอะห์ประกอบด้วย Ibadat (การบูชา) ซึ่งเป็นคำเชื่อมทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับพิธีกรรมของอิสลาม และ muamalat ซึ่งรวมถึงธุรกรรมทางสังคม การเมือง และเศรษฐกิจทุกประเภท ชารีอะห์แบ่งการกระทำทั้งหมดออกเป็น 5 ประเภท คือ การกระทำที่บังคับ (วาญิบ), การกระทำที่แนะนำ (มานดูบ), การกระทำที่น่าตำหนิหรือน่ารังเกียจ (มักรูห์), การกระทำที่ต้องห้าม (ฮารอม) และการกระทำที่กฎหมายของพระเจ้าไม่สนใจ (มูบาฮ์) การประเมินการกระทำนั้นขึ้นอยู่กับชารีอะห์ พระเจ้าเป็นผู้บัญญัติกฎหมายสูงสุด (ชารีอะห์) และรากฐานของชารีอะห์นั้นอยู่ในคัมภีร์อัลกุรอาน หะดีษและซุนนะห์เป็นแหล่งที่มาที่สองของชารีอะห์และเป็นส่วนเติมเต็มของคัมภีร์อัลกุรอาน ชารีอะห์มีหลักการที่ไม่เปลี่ยนแปลงแต่สามารถนำไปปรับใช้ในสถานการณ์ใหม่ๆ ได้[144]

  • การละหมาด – แปลว่า “การเชื่อมต่อ” เป็นการละหมาด 5 เวลาต่อวัน เรียกว่านามาซในภาษาเปอร์เซียและอูรดู
  • เศวมุ (การถือศีลอด) – การถือศีลอดในช่วงเดือนรอมฎอน อันศักดิ์สิทธิ์ เรียกว่ารูเซห์ในภาษาเปอร์เซีย
  • ซะกาต (เงินสำหรับคนจน) – การกุศลซะกาตแปลว่า “การชำระล้าง”
  • คุมส์ (“หนึ่งในห้า” ของเงินออม) – ภาษี
  • ฮัจญ์ (การเดินทางแสวงบุญ) – การประกอบพิธีแสวงบุญที่นครเมกกะ
  • ญิฮาด (การต่อสู้) – การดิ้นรนเพื่อเอาใจพระเจ้า ญิฮาดที่ยิ่งใหญ่กว่าภายในคือการต่อสู้กับความชั่วร้ายภายในจิตใจในทุกแง่มุมของชีวิต เรียกว่าญิฮาดอักบาร์หรือญิฮาด-อุน-นาฟส์ญิฮาดที่เล็กกว่าหรือภายนอกคือการต่อสู้กับความชั่วร้ายในสิ่งแวดล้อมรอบตัวในทุกแง่มุมของชีวิต เรียกว่าญิฮาดอัสการ์นี่ไม่ควรเข้าใจผิดว่าเป็นความเข้าใจผิดทั่วไปในปัจจุบันว่าหมายถึง " สงครามศักดิ์สิทธิ์ " การเขียนความจริง ( ญิฮาด บิล กาลัม "การต่อสู้ของปากกา") และการพูดความจริงต่อหน้าผู้กดขี่ก็เป็นรูปแบบหนึ่งของญิฮาดเช่นกัน
  • สั่งการสิ่งที่เป็นธรรม
  • ห้ามมิให้ทำสิ่งชั่วร้าย .
  • ทาวัลลาห์ – รักกลุ่มอะฮ์ลัลบัยต์และผู้ติดตามของพวกเขา
  • ทาบาร์รา – แยกตัวออกจากศัตรูของอะลูลบัยต์[145]

ชาฮาดา (คำประกาศความศรัทธา)

ในขณะที่แบ่งปันเอกภาพของพระผู้เป็นเจ้าและการนำทางอันศักดิ์สิทธิ์ผ่านศาสดามูฮัมหมัด ชีอะห์ก็ยืนกรานว่าเพื่อการนำทางทางจิตวิญญาณและศีลธรรมของชุมชน พระเจ้าทรงสั่งสอนมูฮัมหมัดให้แต่งตั้งอาลีเป็นผู้นำของชุมชนซึ่งเปิดเผยต่อสาธารณชนที่กาดิรคุมม์[146]ศาสดามูฮัมหมัดทั้งสิบสองคนพร้อมกับซุนนีเห็นด้วยว่าการสวดชะฮาดะห์เพียงครั้งเดียวอย่างซื่อสัตย์เป็นภาษาอาหรับก็เพียงพอสำหรับบุคคลที่จะกลายมาเป็นมุสลิมตามสำนักดั้งเดิม ส่วนใหญ่ [147]ศาสดามูฮัมหมัดทั้งสิบสองคนส่วนใหญ่มักจะเพิ่มคำว่า `Alīyun waliyu l-Lāh (علي ولي الله "อาลีเป็นผู้แทนของพระผู้เป็นเจ้า") ไว้ท้ายชาฮาดะห์ ซึ่งเป็นหลักฐานว่า `Alī เป็นผู้นำของผู้ศรัทธาร่วมกับพระผู้เป็นเจ้าและมูฮัมหมัด ซึ่งนักเทววิทยาชีอะห์พบหลักฐานในคัมภีร์กุรอาน[ อัลกุรอาน  5:55]

การอธิษฐาน

การละหมาดตามหลักบัญญัติเป็นพิธีกรรมที่สำคัญที่สุดของศาสนาอิสลาม ซึ่งมุสลิมทุกคนทั้งชายและหญิงต้องปฏิบัติตั้งแต่วัยรุ่นจนเสียชีวิต การละหมาดจะต้องทำในทิศทางของกะอ์บะฮ์ในมักกะห์ 5 ครั้งต่อวัน คือ เช้าตรู่ ระหว่างรุ่งอรุณและพระอาทิตย์ขึ้น เที่ยงวัน บ่าย วันพระอาทิตย์ตก และกลางคืนก่อนเที่ยงคืน การเรียกละหมาด (อะซาน) และการชำระล้างร่างกาย (วุดู) จะต้องกระทำก่อนการละหมาด และสามารถทำได้บนพื้นที่สะอาดตามพิธีกรรม ไม่ว่าจะกลางแจ้งหรือในร่ม ตราบเท่าที่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ พื้นที่ละหมาด (รอกะอะฮ์) คือ 2 เช้า 4 เที่ยง 4 บ่าย 3 เย็น และ 4 เย็น ชีอะจะละหมาดในโอกาสพิเศษ เช่น ความกลัว ความปิติ ความขอบคุณ ขณะประกอบพิธีฮัจญ์ และช่วงสิ้นสุดเดือนรอมฎอน[148] [149] มีความแตกต่างเล็กน้อยระหว่างชาวซุนนีและชาวทมิฬในวิธีการประกอบพิธีละหมาด ในระหว่างพิธีชำระล้างร่างกายเพื่อเตรียมตัวสวดมนต์ (ซึ่งประกอบด้วยการล้างหน้าแขน เท้า ฯลฯ และสวดมนต์บางบท) ชีอะห์เห็นว่าการเช็ดเท้าด้วยมือที่เปียกก็เพียงพอแล้ว นอกจากนี้ ชีอะห์จะไม่ใช้มือทำความสะอาดภายในหูในระหว่างพิธีชำระล้างร่างกาย ข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับการชำระล้างร่างกายคือต้องสะอาดก่อนจึงจะประกอบพิธีชำระล้างร่างกายได้

ระหว่างการละหมาด ชาวญะฟารีมีความคิดเห็นว่าการกราบลงบนพื้นโลก ใบไม้ที่กินไม่ได้ หรือไม้ เป็นสิ่งที่ดีกว่า เพราะมูฮัมหมัดถือว่าสิ่งสามอย่างนี้บริสุทธิ์ที่สุดจากหะดีษที่กล่าวถึงตะยัมมุม โดยเฉพาะ ดังนั้นชีอะห์จำนวนมากจึงใช้ตุรบะฮ์ซึ่งเป็นแผ่นดินขนาดเล็กที่มักจะนำมาจากพื้นดินของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ หรือไม้ระหว่างการละหมาดประจำวัน

ในมุมมองของญะฟารี มือทั้งสองข้างจะต้องห้อยลงตรงไปด้านข้างในขณะยืนละหมาด ญะฟารีถือว่าการละหมาด 5 เวลาต่อวันเป็นข้อบังคับ แม้ว่าญะฟารีจะถือว่าการละหมาดครั้งที่ 2 และ 3 และครั้งที่ 4 และ 5 ติดต่อกันในช่วงเวลาของวันซึ่งพวกเขาเชื่อว่าเวลาละหมาดเหล่านี้จะทับซ้อนกันก็เป็นที่ยอมรับได้

การถือศีลอด

นัสรอธิบายว่าการถือศีลอดคือการงดเว้นจากอาหาร เครื่องดื่ม และการมีเพศสัมพันธ์ตั้งแต่รุ่งอรุณจนถึงพระอาทิตย์ตกในเดือนรอมฎอน การถือศีลอดยังต้องงดเว้นความคิดและคำพูดที่ชั่วร้ายด้วย การถือศีลอดเป็นข้อบังคับตั้งแต่ช่วงวัยรุ่นจนถึงเวลาที่ร่างกายแข็งแรงพอที่จะถือศีลอด การถือศีลอดไม่ใช่ข้อบังคับสำหรับผู้ป่วย สตรีที่เดินทางและสตรีที่กำลังให้นมบุตร แต่พวกเธอจะต้องชดเชยวันที่เสียไปหากเป็นไปได้[150]ตามคำกล่าวของ Tabataba'ei ภาษาอาหรับ : الصوم (การถือศีลอด) หมายถึงการงดเว้นจากบางสิ่งบางอย่าง ซึ่งต่อมาในพัฒนาการของศาสนาได้ใช้หมายถึงการงดเว้นจากสิ่งบางอย่างโดยเฉพาะ ตั้งแต่รุ่งอรุณจนถึงพระอาทิตย์ตก โดยมีเจตนา (niyyah, النّيّة) การถือศีลอดส่งผลให้เกิดความศรัทธา กล่าวคือ การงดเว้นจากการสนองความต้องการทางโลก ส่งผลให้จิตวิญญาณสมบูรณ์ ท่านกล่าวเสริมว่า เราควรใส่ใจกับเรื่องที่ทำให้เราห่างจากพระเจ้าของเรา นี่เรียกว่าความศรัทธา การงดเว้นจากสิ่งที่เป็นศีลธรรมทั่วไปจะทำให้เราละเว้นจากสิ่งที่ผิดกฎหมายและเข้าใกล้พระเจ้ามากขึ้น[151]เมื่อสิ้นสุดเดือนรอมฎอน เราจะละหมาดอีด หลังจากนั้น เราจะแจกเงินจำนวนเท่ากับค่าอาหารมื้อต่างๆ ที่เราและครอบครัวไม่ได้กินในเดือนนี้ให้กับคนยากจน[150]

คุมส์และซะกาต

คำว่าซะกาห์มีความเกี่ยวข้องกับความบริสุทธิ์ในภาษาอาหรับ[152]เป็นภาษีประจำปีสำหรับทรัพย์สินส่วนเกินในอัตราที่กำหนดสำหรับสิ่งของมีค่าต่างๆ เป็นรูปแบบหนึ่งของโครงการสวัสดิการสังคม โดยที่ทรัพย์สินจะถูกแจกจ่ายและป้องกันไม่ให้มีการสะสมทรัพย์สินในมือของชนชั้นสูง นอกจากนี้ยังถือเป็นพิธีกรรมชำระทรัพย์สินอีกด้วย[153] คุมส์ ( خمس ) หมายถึง หนึ่งในห้า เป็นภาษีประจำปีหนึ่งในห้าซึ่งเรียกเก็บจากรายได้สุทธิ (หลังจากชำระค่าใช้จ่ายทั้งหมดแล้ว) ภาษีนี้จะต้องใช้จ่ายกับมูฮัมหมัด ครอบครัวของเขา เด็กกำพร้า ผู้ยากไร้ และนักเดินทาง ครึ่งหนึ่งของคุมส์คือส่วนแบ่งของอิหม่ามซึ่งเป็นมรดกจากมูฮัมหมัด และเมื่ออิหม่ามไม่อยู่ จะถูกจ่ายให้กับมาร์ญะฮ์ในฐานะตัวแทนของอิหม่าม[154]

รายการที่เข้าเกณฑ์คุมส์มี 7 รายการ คือ:

  1. กำไรหรือส่วนเกินของรายได้
  2. ความมั่งคั่งโดยชอบธรรมซึ่งปะปนกับความมั่งคั่งโดยไม่ชอบด้วยกฎหมายบางอย่าง
  3. เหมืองแร่และแร่ธาตุ
  4. อัญมณีล้ำค่าที่ได้จากท้องทะเลโดยการดำน้ำ
  5. สมบัติล้ำค่า.
  6. ที่ดินที่คนดิมมีกาเฟรซื้อจากชาวมุสลิม
  7. ของที่ปล้นมาจากสงคราม[155]

คุมส์เป็นข้อบังคับสำหรับสินทรัพย์ 7 ประการ ได้แก่ กำไรที่ได้รับ รายได้สุทธิ (หลังจากชำระค่าใช้จ่ายทั้งหมดแล้ว) ซะกาตหรือทานที่เรียกเก็บจากพืชผล สัตว์เลี้ยง ทองคำ เงิน และเงินสด

ในศัพท์กฎหมายอิสลาม หมายถึง "หนึ่งในห้าของสิ่งของบางอย่างที่บุคคลได้รับเป็นทรัพย์สินและต้องเสียภาษีอิสลาม" ตามคำกล่าวของชีอะห์ สิ่งของที่เข้าข่ายเป็นคุมส์นั้นเรียกว่ากานีมา (الْغَنيمَة) ในคัมภีร์อัลกุรอาน คำว่า กานีมา ในภาษาอาหรับมีความหมายสองประการ

  • “ของปล้นจากสงคราม” หรือ “ของปล้นจากสงคราม”
  • กำไรหรือกำไร

ชาวซุนนีแปลคำนี้โดยเฉพาะว่า "ของปล้นจากสงคราม" หรือ "ของที่ปล้นมาจากสงคราม" [156]ชาวสิบสองคนมีความคิดเห็นว่าคำว่าGhanimaมีสองความหมายดังที่กล่าวไว้ข้างต้น ความหมายที่สองนั้นแสดงให้เห็นได้จากการใช้คำศัพท์ทางการธนาคารอิสลามทั่วไปว่าal-ghunm bil-ghurmซึ่งหมายถึง "กำไรที่ได้มาพร้อมกับความรับผิดชอบต่อการสูญเสียหรือความเสี่ยง" [157] [158]

นอกจากนี้ ในคำวิงวอนที่มีชื่อเสียง คำวิงวอนหลังละหมาดเที่ยง บุคคลนั้นจะขอให้พระผู้เป็นเจ้าประทานความโปรดปรานแก่เขา ความโปรดปรานประการหนึ่งที่บุคคลนั้นขอก็คือผลประโยชน์หรือผลประโยชน์จากการกระทำความดีทุกประการ คำที่ใช้ที่นี่คืออัล-ฆานิมา (وَالْغَنيمَةَ مِنْ كُلِّ بِر) ซึ่งสอดคล้องกับความหมายที่สองของคำนี้[159]

พิธีฮัจญ์

ฮัจญ์คือการแสวงบุญครั้งยิ่งใหญ่ของชาวมุสลิมไปยังกะอฺบะฮ์ในมักกะห์ พิธีกรรมนี้เกี่ยวข้องกับการเดินเวียนรอบกะอฺบะฮ์ การเคลื่อนไหวบางอย่าง การละหมาด และการเชือดสัตว์ในมักกะห์และพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ใกล้เคียงตามหลักซุนนะห์ ชาวมุสลิมเชื่อว่าหากประกอบพิธีฮัจญ์ด้วยความจริงใจ บาปของพวกเขาจะได้รับการอภัยจากพระเจ้า พิธีนี้จัดขึ้นในเดือนซุลฮิจญะห์และเป็นข้อบังคับสำหรับมุสลิมทุกคนที่มีความสามารถทางร่างกายและการเงิน นอกจากนี้ยังมีพิธีฮัจญ์หรือฮัจญ์อุมเราะห์ที่น้อยกว่า ซึ่งจัดขึ้นในช่วงที่เหลือของปี[160]

ญิฮาด

ตามคำกล่าวของนาสร์ ญิฮาดหมายถึงความพยายามอย่างแท้จริง แต่ในเส้นทางของพระเจ้าในชีวิตทั้งหมด[161]ชีอะห์เชื่อมโยงหลักคำสอนของญิฮาดโดยตรงกับวาลายะห์หรือการจงรักภักดีต่ออิหม่าม กล่าวคือ อิหม่ามเป็นผู้ที่สามารถแยกแยะสถานการณ์ที่จำเป็นต้องญิฮาด และญิฮาดประเภทนี้เท่านั้นที่สามารถนำไปสู่การเข้าสู่สวรรค์ได้[162] นาสร์ระบุว่า เนื่องจากความสมดุลทั้งภายนอกและภายในเป็นเงื่อนไขเบื้องต้นสำหรับการหลบหนีทางจิตวิญญาณ มุสลิมทุกคนจึงควรดำเนินการญิฮาดต่อต้านกองกำลังภายนอกและภายในเพื่อรักษาความสมดุล ญิฮาดภายนอกเกี่ยวข้องกับการปกป้องโลกมุสลิมจากกองกำลังที่ไม่ใช่อิสลาม นอกจากนี้ยังรวมถึงการปกป้องเกียรติยศ ครอบครัว และสิทธิของตนเอง และการสร้างความยุติธรรมในสภาพแวดล้อมทั้งหมด แต่ญิฮาดที่น้อยกว่านี้ควรเสร็จสมบูรณ์ด้วยญิฮาดที่ยิ่งใหญ่กว่า ซึ่งเป็นสงครามต่อต้านกองกำลังทั้งหมดที่ต่อต้านขุนนางของมนุษย์ เขาเสริมว่าจากมุมมองทางจิตวิญญาณ เสาหลักทั้งหมดของศาสนาอิสลาม เช่น ชาฮาดะห์ การสวดมนต์ ... เป็นอาวุธสำหรับการปฏิบัติญิฮาดภายในนี้ ดังนั้น ญิฮาดภายในจึงเป็นเส้นทางสำหรับการตระหนักถึงพระองค์ผู้เป็นข้อความสูงสุดของศาสนาอิสลาม ญิฮาดภายในนี้ดำเนินต่อไปจนกว่าทุกลมหายใจของมนุษย์จะสะท้อนความจริงนั้น ซึ่งเป็นต้นกำเนิดของทุกสิ่งและทุกสิ่งกลับคืนสู่เขา[163]นัสร์เสริมว่าการกระทำทางศาสนาทุกอย่างคือญิฮาด เพราะเป็นการต่อสู้ระหว่างจิตวิญญาณที่เร่าร้อน (นัฟส์) ของบุคคลและความต้องการของวิญญาณอมตะ อิสลามมองว่าญิฮาดเป็นการดูแลทุกสิ่งที่ทำให้เราหันเหความสนใจจากพระเจ้า[161]ชีอะห์เชื่อว่าญิฮาดเป็นการป้องกันที่ถูกต้อง ไม่ใช่การรุกราน[164]ญิฮาดไม่สามารถกระทำต่อผู้บริสุทธิ์ได้ และศัตรูควรได้รับการปฏิบัติด้วยความยุติธรรมและความเมตตา และญิฮาดควรดำเนินการบนพื้นฐานของความจริง ไม่ใช่บนพื้นฐานของความโกรธ การฆ่าผู้หญิง เด็ก แม้แต่สัตว์ และการทำลายล้าง ถือเป็นสิ่งต้องห้ามในญิฮาด[165]

ทาวัลลาและทาบาร์รา

ความรักต่อศาสดามูฮัมหมัดเป็นหน้าที่ของมุสลิมทุกคนและเป็นกุญแจสำคัญในการรักพระเจ้า การจะรักพระเจ้าได้นั้น จำเป็นต้องให้พระเจ้ารักหนึ่งคน และพระเจ้าจะไม่รักผู้ที่ไม่รักศาสดาของพระองค์[166]

สั่งการสิ่งที่เป็นธรรม และห้ามปรามสิ่งที่ชั่วร้าย

นอกจากการดำเนินชีวิตอย่างมีคุณธรรมแล้ว มุสลิมยังควรสั่งสอนมุสลิมคนอื่นๆ ให้ปฏิบัติเช่นเดียวกัน และหลีกเลี่ยงความชั่วร้ายทุกชนิดที่ห้ามไว้[167]

พระสงฆ์และตักลิด

โดยทั่วไปแล้ว นักบวชในนิกายชีอะฮ์สิบสองอิมามจะมีอำนาจในชุมชนศาสนาของตนมากกว่าอุละมาอ์ซุนนีในชุมชนของตนมาก[ ต้องการอ้างอิง ] มุสลิม ชีอะฮ์ สิบสอง อิมาม อุซูลีและอัคบารี เชื่อว่าการศึกษาวรรณกรรมอิสลามเป็นกระบวนการที่ต่อเนื่องและจำเป็นต่อการระบุพระบัญญัติของพระเจ้าทั้งหมด มุสลิมชีอะฮ์สิบสองอิมามเชื่อว่ากระบวนการค้นหาพระบัญญัติของพระเจ้าจากวรรณกรรมอิสลามที่มีอยู่จะช่วยให้จัดการกับสถานการณ์ใดๆ ได้ง่ายขึ้น พวกเขาเชื่อว่าพวกเขาสามารถตีความ คัมภีร์กุรอานและนิกายชีอะฮ์สิบสองอิมามด้วยอำนาจเดียวกันกับบรรพบุรุษของพวกเขา กระบวนการอิจติฮาด นี้ ได้จัดเตรียมวิธีการจัดการกับปัญหาปัจจุบันจากมุมมองของอิสลาม[ ต้องการอ้างอิง ]

เริ่มต้นในศตวรรษที่ 19 ด้วยการเคลื่อนไหวของอุซูลี (ซึ่งปัจจุบันเป็นส่วนใหญ่ของนักบวชชีอะฮ์สิบสองนิกาย) ชีอะฮ์ถือว่ามุสลิมที่ไม่มีความเชี่ยวชาญด้านนิติศาสตร์อิสลามจำเป็นต้องหันไปหามุจตะฮิด (ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติศาสตร์อิสลาม) เพื่อขอ "คำแนะนำและแนวทาง และเป็นแบบอย่างให้เลียนแบบ" [168] [169]เมื่อต้องการกำหนดพฤติกรรมที่ถูกต้องตามหลักอิสลาม[170] ในช่วงที่ มะห์ดีถูกปิดบัง(มากกว่า 1,000 ปีที่ผ่านมา) ในเรื่อง "ความเชื่อ" หรืออุซูลู 'ดิน ชีอะฮ์จำเป็นต้องฝึกฝนตนเอง[171] ชีอะฮ์อุซูลีเชื่อว่าอิหม่ามองค์ที่ 12 สั่งให้พวกเขาปฏิบัติตามนักวิชาการ ( ฟูกอฮา ) ที่: "...ปกป้องวิญญาณของพวกเขา ปกป้องศาสนาของพวกเขา และปฏิบัติตามคำสั่งของเจ้านายของพวกเขา (อัลลอฮ์)..."

การเชื่อฟังหรือ "เลียนแบบ" มุจตะฮิดเรียกว่าตักลิดมุจตะฮิดที่พวกเขาปฏิบัติตามหรือเลียนแบบเรียกว่ามัรญะอ์ ตัก ลี ดี[172]ผู้ที่เลียนแบบ/เลียนแบบ/เชื่อฟังเขาเรียกว่ามุกอลิดเมื่อมีความคิดเห็นแตกต่างกันระหว่างมาราจิ แต่ละคนก็แสดงความเห็นของตนเอง และมุกอลิด (ผู้ติดตามของพวกเขา) จะทำตามความเห็นของมัรญะฮิดของตนเองในเรื่องนั้น[173]

ใครและที่ไหน

อายาตอลลาห์อาวุโสหลายคนเป็นประธานฮาวซะห์ (วิทยาลัยศาสนา) ฮาวซะห์ในเมืองกอมและนาจาฟเป็นศูนย์กลางที่สำคัญที่สุดสำหรับการฝึกอบรมนักบวช ชีอะห์ อย่างไรก็ตาม ยังมีฮาวซะห์ขนาดเล็กอื่นๆ อยู่ในเมืองอื่นๆ ทั่วโลก โดยฮาวซะห์ที่ใหญ่ที่สุดได้แก่ เมืองคาร์บาลา (อิรัก) เมืองอิสฟาฮาน (อิหร่าน) และเมืองมัชฮัด (อิหร่าน)

ในปี 2566 มีชาวมาราจิ 56 คนอาศัยอยู่ทั่วโลก [174] [175]ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในนาจาฟและกอม ที่โดดเด่นที่สุดในหมู่พวกเขา ได้แก่Hossein Vahid Khorasani , Ali Khamenei , Mousa Shubairi Zanjani , Sayyid Sadeq Rohani , Naser Makarem Shirazi , Sadiq Hussaini Shirazi , Hossein Noori HamedaniและAbdollah Javadi-Amoliใน Qom; อาลี อัล-ซิสตานี , มูฮัมหมัด อัล-ฟายาดห์ , มูฮัมหมัด ซาอีด อัล-ฮาคิมและบาชีร์ อัล-นาจาฟีในนาจาฟ

การโต้แย้งเรื่องมาร์ญะฮ์ อัล-ตักลิด อัล-มุตลัค

ในช่วงต้นทศวรรษ 1990 มัรญะฮ์ชั้นนำอย่างอาบู อัล-กาซิม อัล-โคอีเสียชีวิตลง และอาลี อัล-ซิสตานี "ปรากฏตัว" ในฐานะมัรญะฮ์อัล-มุตลัคหรือมัรญะฮ์สูงสุดในโลกของศาสนาอิสลามชีอะห์ ตามที่มูฮัมหมัด บาซซีกล่าว คำพูดของอัล-ซิสตานีที่ว่า "ในเรื่องศาสนาถือเป็นสิ่งสำคัญที่สุด" ในหมู่ชาวชีอะห์[176]

อย่างไรก็ตาม ในปี 1994 ระบอบการปกครองของสาธารณรัฐอิสลามแห่งอิหร่าน (IRI) ประกาศว่าผู้นำสูงสุดของอิหร่านอาลี คาเมเนอีคือ "มัรญะฎิยัล ตักลิดเพียงผู้เดียว" หรือ "มัรญะฎิยัลที่ไม่มีใครโต้แย้ง" [177]

ตามที่โมฮัมหมัด บาซซีกล่าว นี่คือความพยายาม "เพื่อขับไล่" อาลี ซิสตานีมาร์จา อัล-ตักลิด อัล-มุตลาค ที่แท้จริง "และพันธมิตรของเขาในนาจาฟ " แต่ "ล้มเหลว" เนื่องจากคาเมเนอี "มีความน่าเชื่อถือทางศาสนาเพียงเล็กน้อย (เขาได้รับการเลื่อนยศเป็นอายาตอลลาห์หลังจากการเสียชีวิตของโคมัยนีเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงสามารถรับตำแหน่งผู้นำสูงสุดได้) เมื่อเผชิญกับการข่มเหงของบาธและการแย่งชิงอำนาจจากอิหร่าน ซิสตานีสามารถรักษาตำแหน่งของเขาไว้ได้" [176]กลีฟไม่ได้กล่าวถึงอัลซิสตานี แต่ระบุว่า "ตำแหน่งของคาเมเนอีในฐานะมาร์จา อัล-ตักลิด" ยังคง "เป็นประเด็นที่ถกเถียงกันอยู่" [177]

ความแตกต่าง

การปกปิด (ตะกียะฮ์)

ตามคำสอนของชีอะห์ การกระทำตามศาสนาเป็นหน้าที่ของทุกคน แต่ถ้าการแสดงออกถึงความเชื่อเป็นอันตรายต่อชีวิต เกียรติยศ และทรัพย์สินของบุคคลนั้น บุคคลนั้นสามารถปกปิดความเชื่อของตนได้ ดังที่โองการที่ 16:106 แสดงให้เห็น ความเชื่อดังกล่าวเป็นอาวุธสำหรับผู้ที่อ่อนแอต่อหน้าผู้เผด็จการ[178]หากการปกปิดทำให้ศาสนาหรือหลักพื้นฐานของศาสนาสูญหายไป การกระทำดังกล่าวถือเป็นสิ่งต้องห้าม และมุสลิมต้องสละชีวิตของตน แต่หากการถูกสังหารไม่มีประโยชน์ใดๆ เลย การกระทำดังกล่าวก็เพื่อปกปิดไว้ ไม่มีที่ว่างสำหรับการปกปิดเกี่ยวกับการสอนหลักคำสอนของศาสนา[179]เนื่องจากชีอะห์เป็นชนกลุ่มน้อยภายใต้การปกครองของระบอบการปกครองที่ไม่เห็นด้วยกับความเชื่อของพวกเขา พวกเขาจึงเลือกที่จะระมัดระวังเพื่อป้องกันการสูญพันธุ์ของพวกเขา[180]

เฮนรี่ คอร์บิน กล่าวว่า "การปฏิบัตินี้ได้รับการสถาปนาโดยบรรดาอิมามเอง ไม่ใช่เพียงเพื่อความปลอดภัยส่วนบุคคลเท่านั้น แต่ยังเป็นทัศนคติที่เรียกร้องจากการเคารพหลักคำสอนอันสูงส่งโดยสมบูรณ์ ไม่มีใครมีสิทธิ์อย่างแท้จริงที่จะฟังหลักคำสอนเหล่านี้ ยกเว้นผู้ที่มีความสามารถในการฟังและเข้าใจความจริง" [181]

มุตอะห์: การแต่งงานชั่วคราว

Nikāḥ al-Mut'ah , Nikah el Mut'a ( อาหรับ : نكاح المتعةหรือNikah Mut'ahแปลว่า "การแต่งงานเพื่อความสุข") [182]หรือsighahเป็นการแต่งงาน ที่มีกำหนดเวลาที่แน่นอน ซึ่งตาม สำนักชี อะอุซูลีแห่งชารีอะ (กฎหมายอิสลาม) การแต่งงานนั้นจะต้องถูกกำหนดระยะเวลาไว้ล่วงหน้า หลังจากนั้นการแต่งงานจะสิ้นสุดลงโดยอัตโนมัติ การแต่งงานนี้มีเงื่อนไขหลายประการที่ถือได้ว่าเป็นข้อกำหนดเบื้องต้น เช่นเดียวกับการแต่งงานถาวร อย่างไรก็ตาม การแต่งงานนี้ถือเป็นสิ่งที่ต้องห้ามสำหรับชาวซุนนี ซึ่งเป็น หัวข้อ ฟิกห์ ที่ถกเถียงกันอย่างมาก ชาวซุนนีและชีอะมีมุมมองที่ขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิงเกี่ยวกับความได้รับอนุญาต อย่างไรก็ตามชาวมุสลิมซุนนี บางคน ยอมรับ การแต่งงานแบบ Nikah Misyar [183 ]

มีการกล่าวอ้างว่ามุตตะฮ์มีอยู่จริงในสมัยของศาสดามูฮัมหมัด และในช่วงหนึ่งของสมัยของเขา มุตตะฮ์ไม่ได้ถูกห้าม ด้วยเหตุนี้ ชีอะห์จึงเชื่อว่าสิ่งใดก็ตามที่ได้รับอนุญาตในสมัยของศาสดามูฮัมหมัดควรได้รับอนุญาตต่อไปหลังจากนั้น มุตตะฮ์ถูกกล่าวอ้างว่าปฏิบัติมาตั้งแต่สมัยที่ศาสดามูฮัมหมัดถูกเปิดเผยจนถึงสมัยของอุมัร ดังที่โองการที่ 70:29 ชี้ให้เห็นถึงเรื่องนี้[184]

นิติศาสตร์ (ฟิกฮ์)

ตามหลักนิติศาสตร์ญะอ์ฟารีชารีอะห์มาจากอัลกุรอานและซุนนะห์[185] ความแตกต่างระหว่าง ชารีอะห์ของ ซุนนีและชีอะห์เกิดจากความเชื่อของชีอะห์ที่ว่ามูฮัมหมัดแต่งตั้งอาลีให้เป็นผู้ปกครองคนแรกและผู้นำต่อจากเขา (เคาะลีฟะฮ์หรือผู้ดูแล) [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]ความแตกต่างนี้ส่งผลให้เกิดชีอะห์:

  1. ตามฮาดิษจากศาสดามูฮัมหมัดและลูกหลานของเขา อิหม่ามทั้ง 12 [186]
  2. นั่นหมายความว่าประเพณีบางประการที่ชาวซุนนียอมรับ เช่น “ตัวอย่าง” คำตัดสิน และฮะดีษของอาบูบักร์อุมัรและอุษมาน อิบนุ อัฟฟาน (ซึ่งชาวซุนนีถือว่าเป็นเคาะลีฟะฮ์สามองค์แรก) ไม่ได้รับการยอมรับจากชีอะ
  3. โดยนำแนวคิดเรื่อง "ความไม่ผิดพลาด" ของ มาซูมมาให้แก่อิมามทั้ง 12 ท่านหรือผู้ไม่ผิดพลาดทั้ง 14 ท่าน (รวมถึงมูฮัมหมัดและฟาติมาห์ ลูกสาวของเขา) และยอมรับตัวอย่างและคำตัดสินของกลุ่มพิเศษนี้

โรงเรียนอัคบารีและอุซูลี

อัคบารีไม่เห็นด้วยกับหน้าที่ของมุจตะฮิด เมื่อเปรียบเทียบกับอำนาจของอิหม่าม มุลลาห์ มุฮัมหมัดอามิน อัล-อัสตาราบาดี (เสียชีวิตระหว่างปี ค.ศ. 1626–27) สอนว่าอิหม่ามไม่จำเป็นเพราะคำสั่งสอนของอิหม่ามเป็นแนวทางที่เพียงพอสำหรับชาวมุสลิม อัคบารีพึ่งพาเฉพาะหะดีษของศาสดาและอิหม่ามเท่านั้น

ในทางกลับกัน อุซูลีสพรรณนาตนเองว่าเป็น "ผู้นำที่ดำรงอยู่อย่างต่อเนื่องของผู้ศรัทธา" ด้วย "ความยืดหยุ่นในเรื่องกฎหมายและโดยเฉพาะอย่างยิ่งทางการเมือง" ซึ่งพวกเขามองว่าจำเป็นเพราะความรู้ที่ได้รับจากหะดีษนั้นไม่เป็นระบบและเป็นเพียงหลักคำสอนที่ขาดการตัดสินอย่างมีเหตุผล[187]อุซูลีหมายถึงหลักคำสอนของอุซูลีซึ่งหมายถึงหลักการของนิติศาสตร์ และอิลม์ อัลอุซูลีเกี่ยวข้องกับการกำหนดมาตรฐานทางกฎหมายบนพื้นฐานของรากฐานสี่ประการของคัมภีร์กุรอาน หะดีษ อิจมาอ์ และอักล์ (อิจมาอ์คือฉันทามติเป็นเอกฉันท์) อักล์ในนิติศาสตร์ชีอะห์ถูกนำไปใช้กับหลักการปฏิบัติสี่ประการ ได้แก่ บารออัต (ภูมิคุ้มกัน) อิฮติยัต (การป้องกัน) ตักฮีร (การเลือก) และอิสติชาบ (ความต่อเนื่องในสถานะก่อนหน้า) ซึ่งใช้เมื่อหลักฐานทางศาสนาอื่น ๆ ไม่สามารถใช้บังคับได้[34]

การปกครองและพิทักษ์รักษาผู้มีอำนาจตามกฎหมาย

ระบอบการปกครองของชีอะห์ชุดแรกราชวงศ์ซาฟาวิดในอิหร่าน เผยแพร่ศรัทธาของทเวลเวอร์ ทำให้กฎหมายของทเวลเวอร์เป็นกฎหมายของแผ่นดิน และสนับสนุนการศึกษาของทเวลเวอร์ ด้วยเหตุนี้อุละมาอ์ ทเวล เวอร์จึง "สร้างทฤษฎีการปกครองแบบใหม่" ซึ่งถือว่าถึงแม้จะ "ไม่ชอบธรรมอย่างแท้จริง" แต่ระบอบกษัตริย์ของทเวลเวอร์จะ "ได้รับพรในฐานะรูปแบบการปกครองที่พึงปรารถนาที่สุดในช่วงเวลาแห่งการรอคอย" สำหรับมูฮัมหมัด อัล-มะห์ดี อิหม่ามลำดับที่สิบสอง[188]โดยทั่วไป ชีอะห์ยึดมั่นในแนวทางหนึ่งในสามแนวทางต่อรัฐ: การมีส่วนร่วมอย่างเต็มที่ในรัฐบาล กล่าวคือ การพยายามมีอิทธิพลต่อนโยบายโดยมีบทบาททางการเมือง หรือความร่วมมือเชิงรับกับรัฐบาล กล่าวคือ การมีส่วนร่วมน้อยที่สุด หรือที่พบได้บ่อยที่สุดคือ การยอมให้รัฐบาลยอมรับ กล่าวคือ อยู่ห่างไกลจากรัฐบาล[189]

สิ่งนี้เปลี่ยนไปพร้อมกับการปฏิวัติอิหร่าน ในปี 1979 ซึ่งอายาตอล เลาะ ห์ รูฮุลเลาะห์ โคมัยนี่และผู้สนับสนุนของเขาได้ก่อตั้งทฤษฎีการปกครองใหม่สำหรับสาธารณรัฐอิสลามแห่งอิหร่าน [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]โดยอิงจากแนวคิดที่ว่านักกฎหมายอิสลามเป็น "ผู้รับมรดก" ของมูฮัมหมัดและอิหม่าม ซึ่งในกรณีที่ไม่มีอิหม่ามผู้ไร้ข้อผิดพลาด นักกฎหมายที่มีความสามารถ (ฟะกีห์) จะเป็นผู้รับผิดชอบในการเป็นผู้นำของชุมชน[190]โคมัยนี่เชื่อว่าตัวเองเป็นคนเช่นนั้น และด้วยการสนับสนุนอย่างมหาศาลที่เขาได้รับในฐานะผู้นำการปฏิวัติ เขาจึงได้กลายเป็นผู้มีสิทธิ์เป็นฟะกีห์ (นักกฎหมายผู้พิทักษ์) ของสาธารณรัฐอิสลามแห่งอิหร่าน

แม้ว่าชาวทไวไลท์ทุกคนไม่ยอมรับทฤษฎีนี้ แต่ทฤษฎีนี้เป็นเอกลักษณ์ของชาวทไวไลท์และเป็นพื้นฐานของรัฐธรรมนูญของอิหร่านซึ่งเป็นประเทศมุสลิมชีอะห์ที่ใหญ่ที่สุด โดยผู้นำสูงสุดจะต้องเป็นนักกฎหมายอิสลาม[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

โคมัยนีและผู้สนับสนุนของเขาได้สอนว่า ทฤษฎีของเขานั้นไม่ได้ใหม่ แต่ได้รับการสนับสนุนจากฮาดิษ ของชีอะห์ และนักวิชาการรุ่นก่อนๆ (หากเข้าใจอย่างถูกต้อง) แต่ถูกศัตรูของศาสนาอิสลามปราบปรามไว้โดยเจตนา

ตามคำกล่าวของโคมัยนี พื้นฐานของอำนาจทางกฎหมายนี้ได้มาจากอิหม่ามในฐานะการขยายขอบเขตของการพยากรณ์และความรู้ (อิลม์) ซึ่งเป็นพื้นฐานของอำนาจทางศาสนาและการเมืองของอิหม่ามด้วยเช่นกัน[191]เขาได้สอนว่าหากไม่มีรัฐบาลอิสลามที่ปกครองโดยนักกฎหมาย/ฟากีห์ชั้นนำ อิสลามก็จะเสื่อมถอยและเสื่อมถอย[192] [193] [194]อำนาจสูงสุดของพระเจ้าเป็นรากฐานของความคิดทางการเมืองของสิบสองคัมภีร์ แม้ว่าทุกคนที่ต้องการมีอำนาจจะต้องได้รับมอบหมายจากพระองค์[195]หลักฐานสำหรับทฤษฎีนี้ เขาได้อ้างคำพูดของฮากิม (วาลี) ญะอ์ฟัร อัส-ศอดิก ซึ่งฮาดิษเล่าว่ากล่าวว่า “ฉันได้แต่งตั้งฮากิมให้เขาเป็นหัวหน้าพวกท่านแล้ว หากบุคคลดังกล่าวสั่ง (ผู้พิพากษา) ตามคำตัดสินของเรา และบุคคลที่เกี่ยวข้องไม่ยอมรับ นั่นหมายความว่าเขาแสดงความดูถูกต่อคำตัดสินของอัลลอฮ์และปฏิเสธเรา และผู้ใดที่ปฏิเสธเรา แท้จริงแล้วก็คือปฏิเสธอัลลอฮ์ และบุคคลดังกล่าวก็ใกล้เคียงกับการรวมกลุ่ม [ชิริก] กับอัลลอฮ์” [196]เกี่ยวกับความสำคัญของการพิทักษ์เหนือกฎหมายศาสนาอื่นๆ ทั้งหมด โคมัยนีกล่าวว่า:

“การปกครองหรือการปกครองโดยสมบูรณ์ (อัลวิลายาต อัลมุตลากอ) ที่มอบให้แก่ศาสดาผู้สูงศักดิ์ที่สุดของอัลลอฮ์ ถือเป็นกฎหมายศักดิ์สิทธิ์ที่สำคัญที่สุดและมีความสำคัญเหนือกฎหมายอื่นๆ ทั้งหมด หากอำนาจของรัฐบาลถูกจำกัดอยู่ในกรอบของกฎหมาย การมอบอำนาจให้แก่มูฮัมหมัดก็จะเป็นปรากฏการณ์ที่ไร้เหตุผล” [197]

เชค อัล-ซาดุกและเชค อัล-ตูซี ถ่ายทอดหะดีษที่มูฮัมหมัด อัล-มะห์ดี ตอบอิสฮาก อิบนุ ยากูบ ผ่านมูฮัมหมัด อิบนุ อุษมาน อัล-อุมารี ระบุว่า: “ส่วนเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้น (อัลฮาวาดิษ อัล-วากีอะห์) [เมื่อท่านอาจต้องการคำแนะนำ] ให้ดูที่ผู้ถ่ายทอด (รุวัต) ของคำสอนของเรา ผู้ซึ่งเป็นฮุจญะห์ (หลักฐาน) ของฉันสำหรับท่าน และฉันคือหลักฐานของอัลลอฮ์ (ฮุจจตุลลอฮ์) สำหรับท่านทั้งหมด” [198]ญาอัฟัร อัล-ซาดิก ชี้ไปที่โองการที่ 4:60 ห้ามอ้างถึงการปกครองแบบเผด็จการในทุกยุคทุกสมัย “ [199]ในความเป็นจริง ความคิดเรื่องอำนาจทางกฎหมายนั้นขึ้นอยู่กับความเชื่อที่ว่าการสร้างสังคมในอุดมคติโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากการเปิดเผยของพระเจ้าเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้[200]ตามที่ Usuli Twelvers กล่าวไว้ อำนาจทางกฎหมายเน้นย้ำถึงบทบาทของชารีอะห์ในสังคม[201]ตามที่ Al-Murtaza กล่าวไว้ ภายใต้เงื่อนไขบางประการ การดำรงตำแหน่งในนามของผู้นำที่แท้จริงนั้นเป็นสิ่งจำเป็น: เพื่อให้ตำแหน่งสามารถสั่งสิ่งที่ถูกต้องและห้ามสิ่งที่ผิด เพื่อปกป้องชาวชีอะห์ ชาวชีอะห์จะถูกคุกคามถึงตาย มิฉะนั้น[202]โคมัยนีและผู้ติดตามของเขาสอนว่าโดยทั่วไปแล้ว ชาวชีอะห์ Twelver ถือว่า'Ali ibn Abi Talibและอิหม่ามสิบเอ็ดคนต่อมาไม่เพียงแต่เป็นผู้นำทางศาสนาเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้นำทางการเมืองอีกด้วย โดยอ้างอิงจากหะดีษที่มูฮัมหมัดส่งต่ออำนาจของเขาเพื่อสั่งการชาวมุสลิมให้กับอาลีตั้งแต่ที่อิหม่ามคนสุดท้าย มูฮัมหมัด อัลมะห์ดี เข้าสู่ "การปกปิด" ในปี 941 และไม่คาดว่าจะกลับมาอีกจนกว่า ในช่วงสุดท้ายของโลก ทำให้นิกายชีอะห์ไม่มีการปกครองที่ได้รับการรับรองจากศาสนา[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

อิจติฮาดและตักลิด (การยอมรับคำตัดสินของนักวิชาการ)

การใช้อิจติฮาดและตักลิดเกี่ยวข้องกับปัญหาด้านศาสนาและกฎหมายที่คำตอบของทั้งสองเรื่องนี้ไม่มีอยู่ในอัลกุรอานและหะดีษ เกี่ยวกับอิจติฮาดฮาล์มอธิบายว่าแม้ว่าเนื้อหาทางศาสนาจะมีจำกัด แต่ควรดำเนินการอย่างไรหากเกิดปัญหาขึ้น ในกรณีนี้ เหตุผลของมนุษย์เข้ามาเกี่ยวข้อง พระเจ้าประทานเหตุผลให้มนุษย์ค้นพบพระประสงค์ของพระองค์ หากประเพณี ( naql ) ไม่ได้ให้คำตอบ ปัญญา ( aql ) ควรเข้ามาเกี่ยวข้อง ความพยายามอย่างมีเหตุผลในการค้นหาวิธีแก้ไขปัญหาชั่วคราวนี้เรียกว่าอิจติฮาด (การพยายาม) ซึ่งมาจากคำว่าญิฮาด ซึ่งหมายถึงการต่อสู้เพื่อบรรลุพระประสงค์ของพระเจ้าบนโลก ส่วนกริยาวิเศษณ์ของอิจติฮาดคือ มุจตะฮิด (บุคคลที่พยายาม) พวกเขาควรเชี่ยวชาญภาษาอาหรับและคุ้นเคยกับรากฐานของอัลกุรอานและหะดีษ พวกเขายังควรรู้หลักการของนิติศาสตร์และตรรกะอีกด้วย ผู้ศรัทธาที่เหลือซึ่งไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญจะใช้ taqlid ซึ่งหมายถึงการอนุญาต นั่นคือผู้ศรัทธาทั่วไปจะมอบอำนาจให้ผู้เชี่ยวชาญตัดสินใจแทนพวกเขา หากมุจตะฮิดทำผิดพลาด ผู้ศรัทธาจะไม่ต้องรับผิดชอบต่อความผิดพลาดของตน แม้ว่า ijtihad จะทำให้เทววิทยาชีอะมีความยืดหยุ่น[203]ร่องรอยของ ijtihad ย้อนกลับไปถึงสมัยของอิหม่ามเมื่อพวกเขาฝึกนักวิชาการให้ตอบคำถามเกี่ยวกับปัญหาทางกฎหมายของประชาชน ดังที่อัลบากิรกล่าวกับอาบัน อิบนุ ตักลิบว่า "นั่งลงที่ประตูมัสยิดและประกาศฟัตวา (การตัดสิน) ต่อประชาชน ..." [204]ตามที่Nasr กล่าว มุจตะฮิดทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์ต่อต้านรัฐบาลเผด็จการ และพวกเขามีหน้าที่ทางศาสนาและสังคม[205]อัล-การากีเล่าหะดีษจากครูของเขาว่านักวิชาการคือผู้พิทักษ์ศาสนา ผู้สืบทอดของอิหม่าม และเขาควรดึงข้อสรุปจากแหล่งที่มาโดยใช้เหตุผล[206]

ปฏิทิน

สิบสองคนเฉลิมฉลองวันหยุดประจำปีต่อไปนี้: [207] [208] [209] [210]

วันหยุดต่อไปนี้จะปฏิบัติตามโดย Twelvers เว้นแต่จะระบุไว้เป็นอย่างอื่น:

  • การไว้อาลัยมุฮัรรอมหรือการรำลึกมุฮัรรอมและอาชูรอฮ์ (عاشوراء) สำหรับชีอะห์เป็นการรำลึกถึงการพลีชีพ ของอิหม่ามฮุซัยน์ อิบน์ อาลี ในสมรภูมิคาร์บาลาอิหม่ามฮุซัยน์เป็นหลานชายของมูฮัมหมัด ซึ่งถูกฆ่าโดยยาซิด อิบน์ มุอาวียะห์ เคาะลีฟะฮ์องค์ที่สองของเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์ (และเป็นคนแรกโดยสายเลือด) นักวิชาการซุนนีกลุ่มหนึ่งถือว่ายาซีดเป็นกาฟิร (เช่น นักวิชาการซุนนี อิบน์ จาอูซี ในวาฟาอัลวาฟา) ซุนนียังรำลึกถึงการพลีชีพ ของอิหม่ามฮุซัยน์ อิบน์ อาลี แต่ไม่ได้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์ที่ชีอะห์แสดง
  • วันอารบาอีน (คำภาษาอาหรับแปลว่าสี่สิบ) เป็นการรำลึกถึงวันที่สี่สิบของการพลีชีพของอิหม่ามฮุเซน (วันที่สี่สิบเป็นวันมงคลสำหรับผู้เสียชีวิตตามหลักศาสนาอิสลาม) เพื่อรำลึกถึงความทุกข์ทรมานของอิหม่ามฮุเซนและครอบครัวของเขา รวมถึงผู้หญิงและเด็กๆ หลังจากที่ฮุเซนถูกสังหาร ครอบครัวของเขาถูกเดินทัพข้ามทะเลทรายจากคาร์บาลา (อิรักตอนกลาง) ไปยังชาอัม ( ดามัสกัสซีเรีย ) เด็กๆ หลายคน (ซึ่งบางคนเป็นลูกหลานโดยตรงของศาสดามูฮัม หมัด ) เสียชีวิตจากความกระหายน้ำและการสัมผัสแสงแดดตลอดเส้นทาง วันอารบาอีนเกิดขึ้นในวันที่ 20 ของเดือนซาฟาร์ซึ่งเป็นเวลาสี่สิบวันหลังจากอาชูรอห์
  • ชาวชีอะห์เฉลิมฉลองวัน มิลาด อัล-นาบีซึ่งเป็นวันประสูติของศาสดามูฮัมหมัด ในวันที่ 17 ของเดือนรอบี อัล-อาวัลซึ่งตรงกับวันประสูติของอิหม่ามท่านที่ 6 ญาฟัร อัล-ซาดิก
  • วันมิดชะอฺบานเป็นวันประสูติของอิหม่ามองค์ที่ 12 และองค์สุดท้าย คือ มูฮัมหมัด อัล-มะห์ดี ซึ่งจะมีการเฉลิมฉลองในวันที่ 15 ของเดือนชะอฺบาน โดย ชาวชีอะห์จำนวนมากจะถือศีลอดในวันนี้เพื่อแสดงความกตัญญูกตเวที
  • วันอีด อัล-กาดีร์เป็นวันเฉลิมฉลองกาดีร์คุมซึ่งเป็นโอกาสที่มูฮัมหมัดประกาศแต่งตั้งอิมามของอาลีต่อหน้าชาวมุสลิมจำนวนมาก วันอีด อัล-กาดีร์จัดขึ้นในวันที่ 18 ของเดือนซุลฮิจญะห์
  • วันอีดอัล-มุบาฮิลาเป็นวันเฉลิมฉลองการประชุมระหว่างอะฮ์ล อัล-บัยต์ (ครอบครัวของมุฮัมหมัด) และคณะผู้แทนคริสเตียนจากนัจราน วันอีด อัล-มุบาฮิลา จัดขึ้นในวันที่ 24 ของเดือนซุลฮิจญะห์
  • ฟาติมียะห์รำลึกถึงการพลีชีพของฟาติมา อิบนุ มูฮัมหมัด ลูกสาวของมูฮัมหมัด ในวันที่ 3 จามดีอุลอัคฮาร์ ชีอะห์เชื่อว่าฟาติมาถูกสังหารโดยกลุ่มที่นำโดยอุมัร อิบนุ อัลคัตตาบ เคาะลีฟะฮ์องค์ที่สองแห่งรัฐเคาะลีฟะฮ์รอชิดี น

นักวิชาการผู้มีชื่อเสียง

Marja'เป็นผู้มีอำนาจทางกฎหมายสูงสุดสำหรับ Twelvers นักวิชาการทางประวัติศาสตร์และมีชื่อเสียงบางคน ได้แก่มุลลา ซาดรา , มูฮัมหมัด บากิร์ มัจลิซี , มูฮัมหมัด บิน ยะอฺกุบ อัล-คูลาย นี , อัล- เชค อัล-ซาดุก , อัล-เชค อัล-มุฟิด , เชค ตูซี , นาซีร์ อัล-ดิน อัล-ตูซีและอัล-ฮิลลี . [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

หมายเหตุ

  1. ↑ อูซุล อัล-ดีน ( อาหรับ : اصول الدین )
  2. ^ อาดล ( อาหรับ : عدل )

การอ้างอิง

  1. ^ Takroosta, Ali; Mohajeri, Parisa; Mohammadi, Taymour; Shakeri, Abbas; Ghasemi, AbdoulRasoul (2019-12-01). "การวิเคราะห์ราคาน้ำมันโดยพิจารณาความเสี่ยงทางการเมืองของโอเปก" Journal of Research in Economic Modeling . 10 (37): 105–138. doi :10.29252/jemr.10.37.105. ISSN  2228-6454
  2. ^ โมเมน 1985, หน้า 174
  3. ^ ไวส์ 2549, หน้า 14
  4. ^ โดย Sawe, Benjamin Elisha (25 เมษายน 2017). "Shia Islam's Holiest Sites". WorldAtlas . สืบค้นเมื่อ 1 มีนาคม 2022 .
  5. ^ Atlas of the Middle East (ฉบับที่ 2). Washington DC: National Geographic. 2008. หน้า 80–81.
  6. ^ John Bugnacki (2014). "Six Charts that Explain Shia Islam". American Security Project . สืบค้นเมื่อ29 ตุลาคม 2020 .
  7. ^ "ผู้หญิงชีอะห์ก็สามารถหย่าร้างได้" The Times of India . 6 พฤศจิกายน 2549 . สืบค้นเมื่อ 21 มิถุนายน2553
  8. ^ "สิทธิในการหย่าร้างระหว่างหญิงชีอะห์" Daily News and Analysis, www. dnaindia.com. 5 พฤศจิกายน 2549 . สืบค้นเมื่อ 21 มิถุนายน 2553 .
  9. ^ "Obama's Overtures". The Tribune . สืบค้นเมื่อ2010-07-21 .
  10. ^ "ลัทธิจักรวรรดินิยมและนโยบายแบ่งแยกและปกครอง". Boloji . สืบค้นเมื่อ2010-07-21 .
  11. ^ "Ahmadinejad กำลังมา NSA กล่าวว่าอินเดียจะได้รับผลกระทบหากอิหร่าน 'ถูกผู้อื่นกระทำผิด'" Indian Express . 21 เมษายน 2008 . สืบค้นเมื่อ2010-07-21 .
  12. ^ http://merln.ndu.edu/archive/icg/shiitequestion.pdf เก็บถาวรเมื่อ 2008-12-17 ที่Wayback Machine International Crisis Group. คำถามเกี่ยวกับชีอะห์ในซาอุดีอาระเบีย ตะวันออกกลาง รายงานฉบับที่ 45, 19 ก.ย.
  13. ^ "อิหร่าน". กระทรวงการต่างประเทศสหรัฐอเมริกา. สืบค้นเมื่อ2021-09-29 .
  14. ^ Tabatabae'i 1975, หน้า 74–75 harvnb error: no target: CITEREFTabatabae'i1975 (help)
  15. ^ คัมโป 2009, หน้า 676
  16. ^ นัสร์, หน้า 143–144 harvnb error: no target: CITEREFNasr (help)
  17. ^ ทาบาตาเบเออิ 1975, หน้า 34 harvnb error: no target: CITEREFTabataba'ei1975 (help)
  18. ↑ คาห์ลเมเยอร์, ​​อังเดร; จานิน, ฮันท์ (9 มกราคม 2558). กฎหมายอิสลาม: อิสลามตั้งแต่สมัยมูฮัมหมัดจนถึงปัจจุบัน แมคฟาร์แลนด์. พี 25. ไอเอสบีเอ็น 9781476608815-
  19. ^ โมเมน 2015, หน้า บทที่ 2 harvnb error: no target: CITEREFMomen2015 (help)
  20. ↑ วินแบรนต์, เจมส์ (14 พฤษภาคม พ.ศ. 2557) ประวัติโดยย่อของซาอุดีอาระเบีย การเผยแพร่ฐานข้อมูล พี 64. ไอเอสบีเอ็น 9781438108308-
  21. ^ ดาฟตารี 2013
  22. ^ นัสร์ 2007, หน้า 117
  23. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1989, หน้า 148–149
  24. ^ คอร์เนลล์ 2007, หน้า 221
  25. ^ ปากาตชิ 1988, หน้า 159 harvnb error: no target: CITEREFPakatchi1988 (help)
  26. ^ คอร์เนลล์ 2007, หน้า 221–222
  27. ^ คอร์เนลล์ 2007, หน้า 230
  28. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1989, หน้า 151–152
  29. ^ Kraemer 1992, หน้า 73 และ 74
  30. ↑ อับ ปากัตชี, อาหมัด. "อามามีฮี". دائره المعارف بزرگ اسلامي . ดึงข้อมูลเมื่อ29-05-2015 .
  31. ^ โดย Kraemer 1992, หน้า 74
  32. ^ แบล็ค 2011, หน้า 41
  33. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 234–235
  34. ↑ abcde Nasr, Dabashi & Nasr 1989, หน้า 284–285
  35. ^ อามีร์-โมเอซซี 1994, หน้า 134
  36. ^ abc Martin 2003, หน้า 717 harvnb error: no target: CITEREFMartin2003 (help)
  37. ↑ ab Nasr, Dabashi & Nasr 1988, หน้า. 230
  38. ^ นาสรและลีมาน 2001, หน้า 1047
  39. ^ Halm 1997, หน้า 100–101
  40. ^ Halm 1997, หน้า 106–108
  41. ^ Vaezi 2004, หน้า 80
  42. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1989, หน้า 164
  43. ^ นัสร์ 2000, หน้า 152
  44. ^ abc คอร์เนลล์ 2007, หน้า 226
  45. ^ โมเมน 1985, หน้า 127
  46. ^ คอร์เนลล์ 2007, หน้า 228
  47. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 287
  48. ↑ วิถีทางของเราในการโต้วาทีทางปัญญา, โดย ญะฟาร์ สีดาน, p. 10.
  49. ^ นัสร์ 2549, หน้า 120
  50. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 114
  51. ↑ Lakhani, Shah Kazemi & Lewisohn 2006, p. 15
  52. ↑ วิถีทางของเราในการโต้วาทีทางปัญญา, โดย ญะฟาร์ สีดาน, p. 26.
  53. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 197
  54. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 115
  55. ^ Sobhani 2001, หน้า 20–30
  56. ^ โสภานี 2544, หน้า 20
  57. ^ ฟารูกี 1965, หน้า 32
  58. ^ คัมโป 2009, หน้า 678
  59. ^ Sobhani 2001, หน้า 21 และ 22
  60. ^ abcd โมตาฮารี 1985
  61. ^ อัลกาฟี โดย อัลกุลไลนี หนังสือแห่งความเป็นหนึ่งเดียวของพระเจ้า 'ผู้ที่ได้รับการเคารพบูชา' บทที่ เล่มที่ 01 หน้า 87
  62. ↑ อัล-ฟูซูล อัล-มุฮิมะฮ์ ฟี อุซูล อัล-อัยมะฮ์, โดย อัล-ฮูร์ อัล-อามิลลี, เล่ม. 01 น. 255.
  63. ^ โสภานี 2544, หน้า 22
  64. ^ โสภานี 2544, หน้า 24
  65. ^ โสภานี 2544, หน้า 30
  66. ^ นัสร์ 2002, หน้า 249
  67. ^ ทาบาตาเบเออิ 1979, หน้า 13
  68. ^ อับ โซภานี 2001, หน้า 52
  69. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 223
  70. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 224
  71. ↑ "مناظرة الإمام الكاظم(ع) مع ابي حنيفة في ان المعصية من фعل العبد – الشيعة". Arabic.al-shia.org ​สืบค้นเมื่อ1 มีนาคม 2022 .
  72. ↑ "في انّ افعال العباد, ليست مكلوقة للّه سبحانه". วิจัย. rafed.net สืบค้นเมื่อ1 มีนาคม 2022 .
  73. ^ ความต้องการศาสนาโดย Sayyid Sa'id Akhtar Rizvi, หน้า 14
  74. ↑ นัสร์และลีมาน 1996, หน้า 253–258 harvnb error: no target: CITEREFNasrLeaman1996 (help)
  75. ↑ วิถีทางของเราในการโต้วาทีทางปัญญา, โดย ญะฟาร์ สีดาน, p. 27.
  76. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 119
  77. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 131
  78. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 153
  79. ^ นัสร์ 2008, หน้า 601
  80. ^ นัสร์ 2008, หน้า 579–581
  81. ^ นัสร์ 2008, หน้า 582
  82. ^ นัสร์ 2008, หน้า 583–5
  83. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 128–129
  84. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 130–131
  85. ^ โสภานี 2544, หน้า 39
  86. ^ โสภานี 2544, หน้า 71
  87. ^ ทาบาตาเบเออิ 1984, หน้า 31
  88. ^ ทาบาตะบาเออิ 1986, หน้า 22
  89. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 132
  90. ^ ทาบาตะบาเออิ 1983, หน้า 151
  91. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 142
  92. ^ Sobhani 2001, หน้า 67–68
  93. ^ Dabashi 1989, หน้า 110–112
  94. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 155
  95. ^ คัมโป 2009, หน้า 678–679
  96. ^ abc "Shi'ite". สารานุกรมบริแทนนิกาออนไลน์ . 2007 . สืบค้นเมื่อ2007-11-06 .
  97. ^ นัสร์ (1979), หน้า 15.
  98. ^ คอร์บิน (1993), หน้า 45 – 51.
  99. ^ โดย Gleave, Robert (2004). "Imamate". สารานุกรมอิสลามและโลกมุสลิม เล่ม 1. MacMillan. ISBN 0-02-865604-0-
  100. ↑ ชิราซี, สุลต่านตุล-วาอิซิน เปศวาร์ไนท์ส การประณามอาบู ฮานีฟา ของซุนนี อูเลมา อัล-อิสลาม.org
  101. ↑ ริซวี, มูฮัมหมัด. ชีอะห์: อิมามและวิลายัต
  102. ↑ SV มีร์ อาลี/อยาตุลลอฮ์ มะห์ดี ปูยา อรรถกถาอัลกุรอาน ข้อ 2: 124
  103. ^ มาร์ติน 2003, หน้า 651 harvnb error: no target: CITEREFMartin2003 (help)
  104. ^ นัสร์ 2000, หน้า 144–145
  105. ^ โรบินสัน, ฟรานซิส (1984). Atlas of the Islamic World Since 1500.นิวยอร์ก: Facts on File . หน้า 47 ISBN 0871966298-
  106. ^ นายอำเภอ, อาเหม็ด เอช. (1991). ความเป็นผู้นำโดยการแต่งตั้งจากพระเจ้า . หน้า 13.
  107. ^ Rizvi, Kishwar (2017). ความรู้สึก อารมณ์ และอัตวิสัยในจักรวรรดิมุสลิมยุคใหม่ตอนต้น. BRILL. หน้า 101. ISBN 978-90-04-35284-1-
  108. ^ Malbouisson, Cofie D. (2007). Focus on Islamic Issues. Nova Publishers. หน้า 17. ISBN 978-1-60021-204-8-
  109. ^ Stefon, Matt (2009). ความเชื่อและการปฏิบัติของอิสลาม. The Rosen Publishing Group, Inc. หน้า 57. ISBN 978-1-61530-017-4-
  110. ^ Madelung, Wilferd (1985). โรงเรียนศาสนาและนิกายในศาสนาอิสลามยุคกลาง. Variorum Reprints. หน้า 414. ISBN 978-0-86078-161-5-
  111. ^ Galian, Laurence (2003). พระอาทิตย์ยามเที่ยงคืน: ความลึกลับที่ถูกเปิดเผยของอะฮลุลบัยต์ซูฟี . หน้า 230
  112. ^ Mishal, Shaul ; Goldberg, Ori (2014). Understanding Shiite Leadership: The Art of the Middle Ground in Iran and Lebanon. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ หน้า 37 ISBN 978-1-107-04638-2-
  113. ^ ab Nakash, Yitzhak (1995). "การเยี่ยมเยือนศาลเจ้าของอิหม่ามและมุจตะฮิดชีอะห์ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20" Studia Islamica (81). Brill: 153–164. doi :10.2307/1596023. JSTOR  1596023.
  114. ^ Szanto, Edith (9 กันยายน 2020). "การแสวงบุญของชาวมุสลิมยุคใหม่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ใช่การไปฮัจญ์ที่มักกะห์ แต่เป็นการแสวงบุญของชาวชีอะห์ที่เมืองคาร์บาลาในอิรัก" The Conversation สืบค้นเมื่อ2020-12-10 .
  115. ^ ฟิชเชอร์, ไมเคิล เอ็มเจ (2003). อิหร่าน: จากข้อพิพาททางศาสนาสู่การปฏิวัติ. เมดิสัน, วิสคอนซิน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวิสคอนซินISBN 978-0-299-18473-5.OCLC 294908077  .
  116. ^ Szanto, Edith (พฤษภาคม 2012). "Sayyida Zaynab ในรัฐแห่งข้อยกเว้น: ความเป็นนักบุญของชีอะห์ในฐานะ "ชีวิตที่มีคุณสมบัติ" ในซีเรียร่วมสมัย". วารสารนานาชาติว่าด้วยการศึกษาตะวันออกกลาง . 44 (2): 285–299. doi :10.1017/S0020743812000050. ISSN  1471-6380. S2CID  162260813.
  117. ^ Julian, Millie (2008). "การวิงวอน การตั้งชื่อ การถวาย: การตะวัสซุลในชวาตะวันตก". วารสารการศึกษาเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ . 39 (1): 107–122. doi :10.1017/S0022463408000052. S2CID  145679335.
  118. ^ Sobhani 2001, หน้า 155–156
  119. ↑ อับ อัล-เชค อัล-ซาดุก 1982, หน้า 151–152
  120. ↑ อับ นาเซอร์, ดาบาชิ และ นาเซอร์ 1989, หน้า 1. 99
  121. ↑ อัล-เชค อัล-ซาดุก 1982, หน้า. 151
  122. ^ นัสร์ (1979), หน้า 10.
  123. ^ โมเมน (1985), หน้า 174.
  124. ^ ดาบาชิ 2549, หน้า 463
  125. ^ คอร์บิน 1993, หน้า 48
  126. ^ Donaldson 1933, หน้า 326
  127. ^ อันซาริยัน 2007, หน้า 89
  128. ^ อัลการ์ 1990 harvnb error: no target: CITEREFAlgar1990 (help)
  129. ^ Madelung 1998, หน้า 15 และ 51 harvnb error: no target: CITEREFMadelung1998 (help)
  130. ^ Donaldson 1933, หน้า 334, 335
  131. ^ อัลการ์ 1990 harvnb error: no target: CITEREFAlgar1990 (help)
  132. ^ จาซิม 1982 harvnb error: no target: CITEREFJasim1982 (help)
  133. ↑ มูราตา และชิตติค 1994, หน้า. 43
  134. ^ โสภานี 2544, หน้า 121
  135. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 220
  136. ^ ลีแมน 2549, หน้า 228
  137. ^ Sobhani 2001, หน้า 159–164
  138. ^ Sobhani 2001, หน้า 122–124
  139. ^ ลีแมน 2549, หน้า 705
  140. ^ Leaman 2006, หน้า 198–705
  141. ^ ลีแมน 2549, หน้า 451
  142. ^ Sobhani 2001, หน้า 133–134
  143. ^ โสภานี 2544, หน้า 136
  144. ^ นัสร์ 2007, หน้า 75–80
  145. ^ Momen, Moojan. An Introduction to Shi'i Islam: The History and Doctrines of Twelver Shi'ism . 1987. หน้า 176 – 181. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเยลISBN 978-0-300-03531-5 . 
  146. ^ คอร์เนลล์ 2007, หน้า 217
  147. ^ พจนานุกรมภาพประกอบของโลกมุสลิม. มาร์แชลล์ คาเวนดิช. 2554. ISBN 9780761479291-
  148. ^ นัสร์ 2007, หน้า 92–93
  149. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 245
  150. ^ อับ นาสร์ 2007, หน้า 93–94
  151. ^ Tabataba'ei 1982, หน้า 5–7
  152. ^ นัสร์ 2007, หน้า 95
  153. ^ ลีแมน 2549, หน้า 316
  154. ^ Momen 1985, หน้า 179–180
  155. ^ ริซวี 1992
  156. ^ ซูเราะฮ์ที่ 8. ทรัพย์สมบัติจากการสงคราม, ทรัพย์สมบัติ
  157. ^ คำศัพท์เฉพาะทางด้านการธนาคารอิสลาม
  158. ^ ความท้าทายที่ธนาคารอิสลามต้องเผชิญ
  159. ↑ กุญแจสู่สวรรค์ บทที่ 1 ส่วนที่ 2 หัวข้อ "คำอธิษฐานพิเศษ" مفاتيح الجنان.
  160. ^ นัสร์ 2007, หน้า 94–95
  161. ^ ab Nasr 2007, หน้า 91–96–97
  162. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1989, หน้า 58
  163. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 275–278
  164. ^ นัสร์ 2002, หน้า 262
  165. ^ นัสร์ 2002, หน้า 264–267
  166. ^ นัสร์ 2002, หน้า 35
  167. ^ โมเมน 1985, หน้า 189
  168. ^ Momen 1985, หน้า 143.
  169. ^ ดูเพิ่มเติม“ถามคำถาม Marja'” Al-Islam . สืบค้นเมื่อ22 ธันวาคม 2022 .
  170. ^ ปีเตอร์, รูดอล์ฟ. “อิดติฮาดและตักลีดในศาสนาอิสลามศตวรรษที่ 18 และ 19” Die Welt des Islams : 139.
  171. ^ "Taqlid: ความหมายและความเป็นจริง". al-Islam.org . 20 มกราคม 2013 . สืบค้นเมื่อ29 กันยายน 2016 .
  172. ^ "ความสำคัญของอิจติฮาดและตักลิด" ชาห์ อี มาร์ดาน เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 ธันวาคม 2012 . สืบค้นเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ 2014 .
  173. ↑ "تکليد براي بانوان". เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อวันที่ 9 มกราคม พ.ศ. 2551
  174. ^ "รายชื่อมาราจิ (ปรับปรุง) ณ ปี 2560". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 สิงหาคม 2561. สืบค้นเมื่อ19 สิงหาคม 2561 .
  175. ^ "รายการอื่นของ Maraji (2017)". 22 กรกฎาคม 2017. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-08-19 . สืบค้นเมื่อ2018-08-19 .
  176. ^ ab Bazzi, Mohamad (12 สิงหาคม 2014). "The Sistani Factor การต่อสู้ภายในนิกาย ชีอะห์จะกำหนดอนาคตของอิรักอย่างไร" Boston Review สืบค้นเมื่อ13 ตุลาคม 2022
  177. ^ ab Gleave, Robert. "MARJA˓ AL-TAQLID. สารานุกรมอิสลามและโลกมุสลิม". encyclopedia.com . สืบค้นเมื่อ13 ตุลาคม 2022 .
  178. ^ โสภานี 2544, หน้า 150
  179. ^ โสภานี 2544, หน้า 153
  180. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 206
  181. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 207
  182. ^ มุตอะห์ จากสารานุกรมบริแทนนิกา
  183. ^ Mahmood, Shabnam; Nye, Catrin (13 พฤษภาคม 2013). "I do... for now. UK Muslims revive temporary marriages". BBC News . สืบค้นเมื่อ23 พฤษภาคม 2013 .
  184. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 215
  185. ^ โสภานี 2544, หน้า 182
  186. ^ มุสลิม อิบนุลฮัจญัจ (แปลโดย อัฟทับ ชาห์รียาร์) (2004). ซาฮีห์มุสลิม ย่อจาก Islamic Book Service ISBN 81-7231-592-9-
  187. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1989, หน้า 281
  188. ^ นาสร, วาลี, การฟื้นฟูชีอะห์,นอร์ตัน, (2006), หน้า 74 – 75.
  189. ^ Momen, บทนำสู่ศาสนาอิสลามนิกายชีอะห์ , (1985), หน้า 193
  190. ^ วาเอซี 2004, หน้า 53
  191. ^ อารโจมันด์ 1988, หน้า 3
  192. ^ Vaezi 2004, หน้า 10–11
  193. ^ Vaezi 2004, หน้า 12
  194. ^ Vaezi 2004, หน้า 35
  195. ^ Vaezi 2004, หน้า 58
  196. ^ Vaezi 2004, หน้า 90
  197. ^ Vaezi 2004, หน้า 97
  198. ^ Vaezi 2004, หน้า 104–105
  199. ^ วาเอซี 2004, หน้า 111
  200. ^ Vaezi 2004, หน้า 133
  201. ^ Vaezi 2004, หน้า 135
  202. ^ แบล็ค 2011, หน้า 44
  203. ^ Halm 1997, หน้า 102–105
  204. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1988, หน้า 229
  205. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1989, หน้า 163
  206. ^ นาสร์, ดาบาชิ & นาสร์ 1989, หน้า 188
  207. ^ Barr, Sabrina. "EID AL-ADHA 2019: เมื่อไหร่ ฉลองอย่างไร และจะอวยพรให้ใครๆ สุขสันต์วันอีดได้อย่างไร". independent . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 สิงหาคม 2019 . สืบค้นเมื่อ11 สิงหาคม 2019 .
  208. ↑ "ความสำคัญของวันฮารีรายอ ไอดิลาธา". มุสลิม.เอสจี. สืบค้นเมื่อ17 ตุลาคม 2562 .
  209. ^ Elias, Jamal J. (1999). อิสลาม. Routledge. หน้า 75. ISBN 978-0-415-21165-9. ดึงข้อมูลเมื่อ24 ตุลาคม 2555 .
  210. ^ Muslim Information Service of Australia. "เทศกาลแห่งการเสียสละอีดอัลอัฎฮา" Missionislam.com สืบค้นเมื่อ28 ธันวาคม 2554

แหล่งที่มา

  • อัล-เชค อัล-ซาดุก (1982) ลัทธิชีอะต์ ไฟซี (ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 3) โวฟิส. โอซีแอลซี  37509593.
  • อาเมียร์-โมเอซซี โมฮัมหมัด อาลี (1994) คู่มือศักดิ์สิทธิ์ในศาสนาชีอะห์ยุคแรก: แหล่งที่มาของลัทธิลึกลับในศาสนาอิสลาม สำนักพิมพ์ SUNY ISBN 978-0-7914-2122-2-
  • อันซาริยัน ฮุสเซน (2007) อาห์ล อัล-บายต์ สิ่งมีชีวิตบนสวรรค์บนโลก สำนักพิมพ์อันซาริยันISBN 978-964-438-873-6. เก็บถาวรจากแหล่งดั้งเดิมเมื่อวันที่ 6 ตุลาคม 2014
  • Arjomand, Said Amir (1988). ผ้าโพกหัวสำหรับมงกุฎ: การปฏิวัติอิสลามในอิหร่านสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดISBN 0-19-504257-3-
  • แบล็ก, แอนโทนี (2011). ประวัติศาสตร์ความคิดทางการเมืองของอิสลามตั้งแต่สมัยศาสดาจนถึงปัจจุบันเอดินบะระ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเอดินบะระISBN 978-0-7486-3987-8-
  • กัมโป, ฮวน อี. (2009) สารานุกรมศาสนาอิสลาม. การเผยแพร่ฐานข้อมูล . ไอเอสบีเอ็น 978-0-8160-5454-1-
  • Corbin, Henry (1993). ประวัติศาสตร์ปรัชญาอิสลาม แปลโดย Liadain Sherrard, Philip Sherrardลอนดอน; Kegan Paul International ร่วมกับ Islamic Publications for The Institute of Ismaili Studies ISBN 0-7103-0416-1-
  • คอร์เนลล์, วินเซนต์ เจ. (2007). Voices of Islam . เวสต์พอร์ต, คอนเนตทิคัต: สำนักพิมพ์ Praeger ISBN 978-0-275-98732-9-
  • ดาบาชิ, ฮามิด (1989). อำนาจในศาสนาอิสลาม: จากการขึ้นสู่อำนาจของมูฮัมหมัดจนถึงการก่อตั้งราชวงศ์อุมัยยัดนิวบรันสวิก สหรัฐอเมริกา: สำนักพิมพ์ทรานแซกชันISBN 978-0-88738-288-8-
  • ดาบาชิ ฮามิด (2006). เทววิทยาแห่งความไม่พอใจ: รากฐานทางอุดมการณ์ของการปฏิวัติอิสลามในอิหร่าน สำนักพิมพ์ทรานแซกชันISBN 1-4128-0516-3-
  • ดาฟตารี, ฟาร์ฮัด (2013) ประวัติความเป็นมาของศาสนาอิสลามชีอะห์ไอเอสบีเอ็น 978-0-85773-524-9-
  • Donaldson, Dwight M. (1933). ศาสนาชีอะห์: ประวัติศาสตร์อิสลามในเปอร์เซียและอิรักสำนักพิมพ์ Burleigh ISBN 978-0-404-18959-4-
  • ฟารูกิ, เกมัล (1965) "เตาฮีดและหลักคำสอนของอิสมะฮ์" อิสลามศึกษา . 4 (1): 31–43. จสตอร์  20832784.
  • ฮาล์ม ไฮนซ์ แปลจากภาษาเยอรมันโดยอัลลิสัน (1997) ชีอะห์อิสลาม: จากศาสนาสู่การปฏิวัติ (พิมพ์ครั้งที่ 2) พรินซ์ตัน นิวเจอร์ซีย์: สำนักพิมพ์มาร์คัส วีเนอร์ISBN 978-1-55876-134-6-{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  • Kraemer, Joel L. (1992). ลัทธิมนุษยนิยมในยุคฟื้นฟูของศาสนาอิสลาม: การฟื้นฟูทางวัฒนธรรมในยุคบูยิด BRILL. ISBN 978-90-04-09736-0-
  • Lakhani, M. Ali; Shah Kazemi, Reza; Lewisohn, Leonard (2006). รากฐานอันศักดิ์สิทธิ์ของความยุติธรรมในศาสนาอิสลาม: คำสอนของ ʻAlī Ibn Abī Ṭālib . World Wisdom, Inc. ISBN 978-1-933316-26-0-
  • ลีแมน, โอลิเวอร์ (2006). "อายะ". อัลกุรอาน: สารานุกรม . นิวยอร์ก: รูทเลดจ์ISBN 0-415-32639-7-
  • โมเมน มูจัน (1985) บทนำสู่ศาสนาอิสลามชีอะห์: ประวัติศาสตร์และหลักคำสอนของศาสนาชีอะห์สิบสองนิกายนิวฮาเวน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเยลISBN 978-0-300-03531-5-
  • Motahari, Morteza (1985). หลักพื้นฐานของความคิดอิสลาม: พระเจ้า มนุษย์ และจักรวาล Mizan Press. OCLC  909092922
  • Murata, Sachiko; Chittick, William (1994). Vision of Islam: reflection on the Hadith of Gabriel (พิมพ์ครั้งที่ 1) นิวยอร์ก: Paragon House ISBN 978-1-55778-516-9-
  • นาสร์ ฮอสเซนดาบาชิ ฮามิดนาสร์ วาลี (1988). หลักคำสอน ความคิด และจิตวิญญาณของศาสนาชีอะห์ออลบานี: SUNY ISBN 978-0-887-06689-4-
  • นาสร เซย์เยด โฮสเซน; ลีมาน โอลิเวอร์ (2001). ประวัติศาสตร์ปรัชญาอิสลามลอนดอน: รูทเลดจ์ISBN 978-0-415-25934-7-
  • นาสร เซย์เยด โฮสเซน (2002). หัวใจของศาสนาอิสลามที่คงคุณค่าสำหรับมนุษยชาติ Pymble, NSW: PerfectBound ISBN 0-06-051665-8-
  • นาสร เซย์เยด โฮสเซน (2006) ปรัชญาอิสลามตั้งแต่ต้นกำเนิดจนถึงปัจจุบันสำนักพิมพ์ SUNY ISBN 978-0-7914-6799-2-
  • นาสร เซย์เยด โฮสเซน (2000). อุดมคติและความเป็นจริงของศาสนาอิสลาม (ฉบับปรับปรุงใหม่) ชิคาโก อิลลินอยส์: ABC International Group ISBN 978-1-930637-11-5-
  • นาสร ดาบาชิ นาสร (1989) ความคาดหวังของลัทธิชีอะห์แห่งสหัสวรรษในประวัติศาสตร์ออลบานี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแห่งรัฐนิวยอร์กISBN 978-0-585-07849-6-
  • Nasr, Seyyed Hossein (2007). ศาสนาอิสลาม ประวัติศาสตร์ และอารยธรรม Pymble, NSW: หนังสืออิเล็กทรอนิกส์ HarperCollins ISBN 978-0-06-155642-5-
  • นาสร เซย์เยด โฮสเซน (2008). จิตวิญญาณอิสลาม: รากฐาน . ลอนดอน: รูต์เลดจ์ISBN 978-0-415-44262-6-
  • Pakatchi, Ahmad (2019). "Ja'far al-Sadiq (a), Imam". ศูนย์สารานุกรมอิสลามอันยิ่งใหญ่ . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 กรกฎาคม 2022 . สืบค้นเมื่อ19 เมษายน 2022 .
  • ริซวี, ซัยยิด มูฮัมหมัด (1992) คุมส์ ภาษีอิสลาม . อันซาเรียน.
  • ริซวี, ซัยยิด มูฮัมหมัด (2004). อิสลาม: ศรัทธา การปฏิบัติ และประวัติศาสตร์สำนักพิมพ์อันซาริยันISBN 978-964-438-620-6-
  • ซาเคดินา, อับดุลอาซิซ อับดุลฮุสเซน (1988) ผู้ปกครองที่ยุติธรรม (อัล-สุลต่าน อัล-อาดิล) ในศาสนาอิสลามชีอะต์: อำนาจที่ครอบคลุมของนักนิติศาสตร์ในนิติศาสตร์อิมามิตี สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดสหรัฐอเมริกาไอเอสบีเอ็น 978-0-19-511915-2-
  • โสบานี, ญะฟาร์ (2544) ชาห์-คาเซมี, เรซา (เอ็ด.) หลักคำสอนของศาสนาชิ: บทสรุปของความเชื่อและการปฏิบัติของอิมามิ ไอบี ทอริส. ไอเอสบีเอ็น 978-1-86064-780-2-
  • ตาบาตาบาอี, ซัยยิด โมฮัมหมัด โฮเซน (1979) อิสลามชีอะห์ . ฮอสเซน นัสร์ (นักแปล) ซันนี่ กด. ไอเอสบีเอ็น 0-87395-272-3-
  • ตาบาตาบาอี, ซัยยิด โมฮัมหมัด โฮเซน (1983) อัล-มีซัน: อรรถกถาของอัลกุรอาน ฉบับที่ 1. โวฟิสโอซีแอลซี  311256759.
  • ตาบาทาบาอี, ซัยยิด โมฮัมหมัด โฮเซน (1984) อัล-มีซัน: อรรถกถาของอัลกุรอาน ฉบับที่ 2. โวฟิส
  • ตาบาตาบาอี, ซัยยิด โมฮัมหมัด โฮเซน (1982) อัล-มีซัน: อรรถกถาของอัลกุรอาน ฉบับที่ 3. โวฟิส
  • ตาบาตาบาอี, ซัยยิด โมฮัมหมัด โฮเซน (1986) อัล-มีซัน: อรรถกถาของอัลกุรอาน ฉบับที่ 6. โวฟิส
  • Vaezi, Ahmad (2004). ความคิดทางการเมืองของชีอะห์ลอนดอน: ศูนย์กลางอิสลามแห่งอังกฤษISBN 978-1-904934-01-1-
  • ไวส์, เบอร์นาร์ด จี. (2006). จิตวิญญาณแห่งกฎหมายอิสลามสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยจอร์เจียISBN 978-0-8203-2827-0-
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับลัทธิชีอะห์สิบสอง
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Twelver_Shi%27ism&oldid=1257318013"