เขตแคนเทอร์เบอรี

แคนเทอร์เบอรี ไวตาฮา  ( ชาวเมารี )
ภูมิภาค
เขตแคนเทอร์เบอรี
เขตแคนเทอร์เบอรีในนิวซีแลนด์
พิกัดภูมิศาสตร์: 43°36′S 172°00′E / 43.6°S 172.0°E / -43.6; 172.0
ประเทศ	นิวซีแลนด์
เกาะ	เกาะใต้
ที่จัดตั้งขึ้น	1989
ที่นั่ง	ไครสต์เชิร์ช
เจ้าหน้าที่เขตพื้นที่	รายการ เขตไคคูระ เขตฮูรูนุย เขตเซลวิน เขตไวมาการิรี เมืองไครสต์เชิร์ช เขตแอชเบอร์ตัน เขตแมกเคนซี่ เขตทิมารู อำเภอไวมาเต เขตไวตากิ (59.61%)
รัฐบาล
• ร่างกาย	สภาภูมิภาคแคนเทอร์เบอรี
• ประธาน	ปีเตอร์ สก็อตต์
พื้นที่ [1]
• ที่ดิน	44,503.60 ตารางกิโลเมตร( 17,182.94 ตารางไมล์)
ประชากร  (มิถุนายน 2567) [2]
• ภูมิภาค	694,400
ปีศาจชื่อ	แคนตาเบรียน
จีดีพี [3]
• ทั้งหมด	44,032 พันล้าน ดอลลาร์นิวซีแลนด์ (2021)
• ต่อหัว	67,400 ดอลลาร์นิวซีแลนด์ (2021)
เขตเวลา	UTC+12 ( นิวซีแลนด์ )
• ฤดูร้อน ( DST )	UTC+13 (นิวซีแลนด์)
รหัส ISO 3166	NZ-แคนาดา
การพัฒนาอย่างยั่งยืน (2021)	0.938 [4] สูงมาก · อันดับ 4

แคนเทอร์เบอรี ( เมารี : Waitaha ) เป็นภูมิภาคของนิวซีแลนด์ ตั้งอยู่ในเกาะใต้ ทางตอนกลาง-ตะวันออก ภูมิภาคนี้ครอบคลุมพื้นที่ 44,503.88 ตารางกิโลเมตร (17,183.04 ตารางไมล์) ทำให้เป็นภูมิภาคที่ใหญ่ที่สุดในประเทศตามพื้นที่ มีประชากร 694,400 คน (มิถุนายน 2024) ^[2]

พื้นที่ในรูปแบบปัจจุบันนี้ก่อตั้งขึ้นในปี 1989 ในช่วงการปฏิรูปรัฐบาลท้องถิ่นทั่วประเทศเขตไคคูราเข้าร่วมกับภูมิภาคนี้ในปี 1992 หลังจากการยกเลิกสภาภูมิภาคเนลสัน-มาร์ลโบโร

ไครสต์เชิร์ชเมืองที่ใหญ่ที่สุดของเกาะใต้และเป็นเขตเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับสองของประเทศ เป็นที่ตั้งของภูมิภาคนี้และเป็นที่ตั้งของประชากร 58 เปอร์เซ็นต์ของภูมิภาคนี้ เมืองสำคัญอื่นๆ ได้แก่ทิมารูแอชเบอร์ตัน รังจิโอราและโรลเลสตัน

This section does not cite any sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (May 2021) (Learn how and when to remove this message)

แผ่นดิน น้ำ พืชพรรณ และสัตว์ต่างๆ ของเมืองแคนเทอร์เบอรีมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน นับตั้งแต่การสร้างหินฐานที่มีลักษณะคล้ายหินทรายเกรย์แวกเก้ที่ประกอบเป็นเทือกเขาแอลป์ตอนใต้ไปจนถึงการมาถึงของมนุษย์กลุ่มแรก ประวัติศาสตร์ดังกล่าวมีความเกี่ยวข้องกับการแข็งตัวและการพัฒนาของแผ่นเปลือกโลก การพัฒนาของมหาสมุทร และชีวิตในที่สุด

ภูมิภาคนี้เป็นส่วนหนึ่งของ ทวีป ซีแลนเดีย ที่ใหญ่กว่า ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของแผ่นเปลือกโลกออสเตรเลียและแปซิฟิกที่ใหญ่กว่า ในกรณีแรก แผ่นดินมีพื้นฐานอยู่บนแรงโครงสร้างทางธรณีแปรสัณฐานของขอบแผ่นเปลือกโลกที่บรรจบกันและเปลี่ยนแปลงไป ในกรณีที่สอง แรงกัดเซาะของฝน หิมะ น้ำแข็ง และหินที่บดขยี้หินได้พัฒนาเป็นพัดกรวดขนาดใหญ่ที่ยื่นออกมาจากภูเขา ในกรณีที่สาม มีภูเขาไฟพุ่งทะลุชั้นหินและชั้นตะกอนขึ้นสู่ผิวดิน บนรากฐานที่มั่นคงนี้ และค่อยๆ เติบโตเป็นพันล้านปี ชีวิตที่ประกอบด้วยการปรับตัวที่เชื่อมโยงกันนับไม่ถ้วนรุ่นต่อรุ่นได้พัฒนาเป็นพืชและสัตว์เฉพาะถิ่นของโอเตโรอา/นิวซีแลนด์ ประชากรซากของสปีชีส์เฉพาะถิ่นเหล่านี้ยังคงมองเห็นได้ในปัจจุบันในพื้นที่อนุรักษ์ที่ได้รับการคุ้มครองจากสาธารณะ

สายพันธุ์ Waitaha/Canterbury ได้รับการปรับให้เข้ากับสภาพภูมิอากาศและภูมิศาสตร์ที่ทอดยาวจากแนวชายฝั่งไปจนถึงยอดเขาที่สูงที่สุด และจากบริเวณที่มีอากาศอบอุ่นในทางเหนือไปจนถึงบริเวณที่มีอากาศหนาวเย็นในทางตอนใต้

This section does not cite any sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (May 2021) (Learn how and when to remove this message)

แคนเทอร์เบอรีมีชาวเมารี หลายกลุ่มอาศัยอยู่ มาหลายศตวรรษ เมื่อผู้ตั้งถิ่นฐานชาวยุโรปมาถึง เมืองนี้ถูกครอบครองโดยNgāi Tahuซึ่งจำนวนของพวกเขาลดลงอย่างมากจากสงครามระหว่างพวกเขาเอง และกับTe RauparahaและNgāti Toaจากเกาะเหนือในช่วงต้นศตวรรษที่ 19

ในปี 1848 Edward Gibbon Wakefieldชาวอังกฤษ และJohn Robert Godleyขุนนางแองโกลไอริชก่อตั้งสมาคมCanterbury Association ขึ้น เพื่อสร้าง อาณานิคม ของแองกลิกันในเกาะใต้อาณานิคมนี้ตั้งอยู่บนทฤษฎีที่พัฒนาโดย Wakefield ขณะอยู่ในคุกในข้อหาหนีตามผู้หญิงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เนื่องจากมีความสัมพันธ์กับมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดสมาคม Canterbury จึงประสบความสำเร็จในการระดมทุนและคัดเลือกผู้ตั้งถิ่นฐานชนชั้นกลางและชนชั้นสูง^[5]ในเดือนเมษายน 1850 กลุ่มเบื้องต้นที่นำโดย Godley ได้ขึ้นบกที่ Port Cooper ซึ่งปัจจุบันคือท่าเรือ Lyttelton / Whakaraupō ^[6]และก่อตั้งท่าเรือ ที่อยู่อาศัย และร้านค้าเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับผู้ตั้งถิ่นฐานกลุ่มหลัก ในเดือนธันวาคม 1850 ผู้ตั้งถิ่นฐานกลุ่มแรกจำนวน 750 คนมาถึง Lyttelton ด้วยเรือสี่ลำ^[5]

หลังจากปี ค.ศ. 1850 เศรษฐกิจของจังหวัดก็พัฒนาขึ้นด้วยการนำการเลี้ยงแกะมาใช้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งทุ่งหญ้าแฝกในภูมิภาคแคนเทอร์เบอรีนั้นเหมาะแก่การเลี้ยงแกะเป็นจำนวนมาก เนื่องจากผู้ตั้งถิ่นฐานให้ความสำคัญกับเนื้อและขนสัตว์ในพื้นที่นี้มาก จึงทำให้มีแกะมากกว่าครึ่งล้านตัวในภูมิภาคนี้ในช่วงต้นทศวรรษปี ค.ศ. 1850 และเมื่อถึงช่วงทศวรรษปี ค.ศ. 1860 ตัวเลขดังกล่าวก็เพิ่มขึ้นเป็นสามล้านตัว^[5]ในช่วงเวลานี้ สถาปนิกBenjamin Mountfortได้ออกแบบอาคารสาธารณะและอาคารทางศาสนาหลายแห่งในสไตล์ การฟื้นฟูแบบโกธิก

จังหวัดแคนเทอร์เบอรีก่อตั้งขึ้นในปี 1853 หลังจากผ่านพระราชบัญญัติรัฐธรรมนูญนิวซีแลนด์ปี 1852 จังหวัด นี้ก่อตั้งขึ้นจากส่วนหนึ่งของจังหวัดนิวมุนสเตอร์และครอบคลุมพื้นที่ตอนกลางของเกาะใต้ ทอดยาวจากชายฝั่งตะวันออกไปจนถึงชายฝั่งตะวันตก จังหวัดนี้ถูกยกเลิกพร้อมกับจังหวัดอื่นๆ ของนิวซีแลนด์ เมื่อพระราชบัญญัติการยกเลิกจังหวัดมีผลบังคับใช้ในวันที่ 1 พฤศจิกายน 1876 ^[7]เขตแคนเทอร์เบอรีในปัจจุบันมีขอบเขตที่แตกต่างกันเล็กน้อย โดยเฉพาะทางเหนือ ซึ่งรวมถึงเขตบางส่วนจากจังหวัดเนลสันเดิม

แผ่นดินไหวขนาด 7.1 เกิดขึ้นในภูมิภาคนี้เมื่อวันเสาร์ที่ 4 กันยายน 2010 เวลา 04:35 น. ^[8]ศูนย์กลางแผ่นดินไหวอยู่ห่างจากเมืองไครสต์เชิร์ชไปทางตะวันตก 40 กิโลเมตร (25 ไมล์) ห่างจากเมืองดาร์ฟิลด์ ไปทางตะวันออกเฉียงใต้ 10 กิโลเมตร (6.2 ไมล์ ) ^[9]และมีความลึก 10 กิโลเมตร (6.2 ไมล์) แผ่นดินไหวครั้งนี้สร้างความเสียหายให้กับอาคารและไฟฟ้าดับเป็นวงกว้าง แต่ไม่มีผู้เสียชีวิตโดยตรง ท่อระบายน้ำได้รับความเสียหาย ท่อน้ำแก๊สและน้ำประปาแตก และไฟฟ้าดับเกือบ 75% ของเมือง ชาวเมืองไครสต์เชิร์ชรายงานว่าปล่องไฟตกลงมาทางหลังคา เพดานแตก และผนังอิฐพังถล่ม^[10]

เมื่อเวลา 10.16 น. ของวันที่ 4 กันยายน มีการประกาศ ภาวะฉุกเฉินในพื้นที่สำหรับเมือง และมีแผนจะเริ่มอพยพผู้คนบางส่วนในช่วงบ่ายของวันเดียวกัน^[11]ประชาชนที่อยู่ภายในใจกลางเมืองไครสต์เชิร์ชได้รับการอพยพ และย่านศูนย์กลางธุรกิจของเมืองยังคงปิดทำการจนถึงวันที่ 5 กันยายน^[12]มีการประกาศเคอร์ฟิวตั้งแต่เวลา 19.00 น. ของวันที่ 4 กันยายน ถึงวันที่ 5 กันยายน เวลา 07.00 น. ^[13]กองทัพนิวซีแลนด์ได้รับการส่งกำลังไปช่วยเหลือตำรวจและบังคับใช้เคอร์ฟิว

มีรายงานอาฟเตอร์ช็อก 63 ครั้งในช่วง 48 ชั่วโมงแรก โดย 3 ครั้งวัดความรุนแรงได้ 5.2 ริกเตอร์ กระทรวงการคลังของนิวซีแลนด์ประเมินว่าค่าประกันภัยสำหรับเหตุการณ์นี้รวมแล้วสูงถึง 11,000 ล้านดอลลาร์^{[14] [15]}

เกิดอาฟเตอร์ช็อกขนาดใหญ่ 6.3 ริกเตอร์เมื่อวันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2011เวลา 12:51 น. โดยมีศูนย์กลางอยู่ทางเหนือของลิตเทิลตัน ห่างจากเมืองไครสต์เชิร์ชไปทางตะวันออกเฉียงใต้ 10 กิโลเมตร ที่ความลึก 5 กิโลเมตร[ ^16] แม้ว่าแผ่นดินไหวในเดือนกันยายน 2010 จะวัดความรุนแรงและความรุนแรงของแผ่นดินไหวได้ในระดับ VIII บนMMIซึ่งถือเป็นแผ่นดินไหวที่รุนแรงที่สุดเท่าที่เคยบันทึกไว้ทั่วโลกในพื้นที่เขตเมือง เนื่องจากแผ่นดินไหวอยู่ตื้นและอยู่ใกล้ศูนย์กลางแผ่นดินไหว^[17]

แผ่นดินไหวเกิดขึ้นในช่วงบ่ายของวันธรรมดาที่พลุกพล่าน แผ่นดินไหวครั้งนี้รวมถึงความรุนแรงของแผ่นดินไหวและความใกล้ชิดกับใจกลางเมือง ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต 181 ราย^{[18] อาคารและสถานที่สำคัญหลายแห่งได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง รวมถึง} Shag Rockอันเป็นสัญลักษณ์และอาสนวิหาร Christchurchนิวซีแลนด์ประกาศภาวะฉุกเฉินระดับชาติครั้งแรกทันที

เมื่อวันที่ 13 มิถุนายน 2554 เวลาประมาณ 13.00 น. ตามเวลาประเทศนิวซีแลนด์ แผ่นดินไหวขนาด 5.7 ที่เมืองไครสต์เชิร์ช ตามมาด้วยแผ่นดินไหวขนาด 6.3 ที่เวลา 14.20 น. โดยมีจุดศูนย์กลางอยู่ที่ตำแหน่งเดียวกันกับแผ่นดินไหวเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ โดยมีความลึก 6.0 กิโลเมตร ในอีกไม่กี่วันต่อมา เกิดอาฟเตอร์ช็อกหลายครั้ง รวมถึงหลายครั้งที่มีความรุนแรงกว่า 4 ริกเตอร์

สายโทรศัพท์และไฟฟ้าถูกตัดขาดในเขตชานเมืองบางแห่ง และการละลายของของเหลวเกิดขึ้นส่วนใหญ่ในพื้นที่ทางทิศตะวันออกของเมือง ซึ่งได้รับผลกระทบหนักที่สุดหลังจากเกิดอาฟเตอร์ช็อก^[19]ผู้อยู่อาศัยจำนวนมากในและรอบชานเมืองบนเนินเขาของซัมเนอร์อพยพด้วยตนเอง^[20]มีรายงานความเสียหายเพิ่มเติมต่ออาคารต่างๆ ในเขตศูนย์กลางธุรกิจที่ถูกปิดล้อม โดยประมาณการว่าจะมีอาคารเพิ่มเติมอีก 75 หลังที่ต้องรื้อถอน^[21]ในบรรดาอาคารที่ได้รับความเสียหายเพิ่มเติมคืออาสนวิหารไครสต์เชิร์ชซึ่งสูญเสียหน้าต่างกุหลาบ อันเป็นสัญลักษณ์ ไป^{[22] [23]}มีผู้เสียชีวิต 1 รายและได้รับบาดเจ็บหลายราย

พื้นที่ที่บริหารโดยสภาภูมิภาคแคนเทอร์เบอรีประกอบด้วยลุ่มน้ำแม่น้ำทั้งหมดบนชายฝั่งตะวันออกของเกาะใต้ ตั้งแต่แม่น้ำไวอาอูโตอา/แม่น้ำคลาเรนซ์ทางเหนือของไคคูราไปจนถึงแม่น้ำไวตากิในแคนเทอร์เบอรีใต้ พื้นที่ดังกล่าวเป็นภูมิภาคที่ใหญ่ที่สุดของนิวซีแลนด์ โดยมีพื้นที่ 45,346 ตาราง ^{กิโลเมตร}

โดย ทั่วไปแล้ว เมืองแคนเทอร์เบอรีมีอาณาเขตทางทิศเหนือติดกับแม่น้ำคอนเวย์ทางทิศตะวันตกติดกับเทือกเขาแอลป์ตอนใต้และทางทิศใต้ติดกับแม่น้ำไวตากิพื้นที่นี้แบ่งออกเป็นเมืองแคนเทอร์เบอรีตอนเหนือ (ทางทิศเหนือของแม่น้ำราไกอา ไปจนถึง แม่น้ำคอนเวย์) เมือง แคนเทอร์เบอรีตอนกลาง (ตั้งแต่แม่น้ำราไกอาไปจนถึงแม่น้ำรังกิตา ตา) เมืองแคน เทอร์เบอรีตอนใต้ (ทางใต้ของแม่น้ำรังกิตาตาไปจนถึงแม่น้ำไวตากิ) และเมือง ไครสต์เชิร์ช

เขตแคนเทอร์เบอรีมีพื้นที่ 44,503.60 ตารางกิโลเมตร⁽ 17,182.94 ตารางไมล์) ^[1] สถิติของนิวซีแลนด์ประมาณการว่าประชากรของแคนเทอร์เบอรีอยู่ที่ 694,400 คน ณ เดือนมิถุนายน 2024 ซึ่งให้ความหนาแน่นของประชากรที่ 15.6 คนต่อตารางกิโลเมตร^{ภูมิภาค}นี้มีประชากร 13.0% ของนิวซีแลนด์^[2]

เขตแคนเทอร์เบอรีมีประชากร 651,027 คนในสำมะโนประชากรนิวซีแลนด์ปี 2023เพิ่มขึ้น 51,333 คน (8.6%) นับตั้งแต่สำมะโนประชากรปี 2018และเพิ่มขึ้น 111,594 คน (20.7%) นับตั้งแต่สำมะโนประชากรปี 2013มีผู้ชาย 322,038 คน ผู้หญิง 326,082 คน และผู้คนที่มีเพศอื่นๆ 2,907 คน ในที่อยู่อาศัย 251,661 แห่ง^[27] 3.7% ของผู้คนที่ระบุว่าเป็นLGBTIQ+อายุเฉลี่ยอยู่ที่ 39.1 ปี (เมื่อเทียบกับ 38.1 ปีในระดับประเทศ) มีผู้สูงวัยอายุต่ำกว่า 15 ปี จำนวน 113,751 ราย (ร้อยละ 17.5) อายุ 15-29 ปี จำนวน 125,919 ราย (ร้อยละ 19.3) อายุ 30-64 ปี จำนวน 297,834 ราย (ร้อยละ 45.7) และอายุ 65 ปีขึ้นไป จำนวน 113,520 ราย (ร้อยละ 17.4) ^[26]

ในจำนวนผู้ที่มีอายุอย่างน้อย 15 ปี จำนวน 101,367 คน (18.9%) สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีหรือสูงกว่า จำนวน 279,984 คน (52.1%) สำเร็จการศึกษาระดับประกาศนียบัตรหรือประกาศนียบัตรหลังมัธยมศึกษาตอนปลาย และจำนวน 124,818 คน (23.2%) สำเร็จการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนปลายโดยเฉพาะ รายได้เฉลี่ยอยู่ที่ 41,400 ดอลลาร์สหรัฐฯ เมื่อเทียบกับ 41,500 ดอลลาร์สหรัฐฯ ทั่วประเทศ จำนวน 57,885 คน (10.8%) มีรายได้มากกว่า 100,000 ดอลลาร์สหรัฐฯ เมื่อเทียบกับ 12.1% ทั่วประเทศ สถานะการจ้างงานของผู้ที่มีอายุอย่างน้อย 15 ปี คือ จำนวน 274,113 คน (51.0%) มีงานทำเต็มเวลา จำนวน 79,245 คน (14.7%) มีงานทำนอกเวลา และจำนวน 12,546 คน (2.3%) ว่างงาน^[26]

เมืองหรือเมืองที่ใหญ่ที่สุดในแคนเทอร์เบอรี สถิติของนิวซีแลนด์ประมาณการเดือนมิถุนายน 2024 [2]
	อันดับ		อำนาจปกครองดินแดน	โผล่.
ไครสต์เชิร์ช โรลเลสตัน	1	ไครสต์เชิร์ช	เมืองไครสต์เชิร์ช	403,300	ทิมารู แอชเบอร์ตัน
	2	โรลเลสตัน	เขตเซลวิน	31,600
	3	ทิมารู	เขตทิมารู	29,600
	4	แอชเบอร์ตัน	เขตแอชเบอร์ตัน	21,700
	5	รังจิโอร่า	เขตไวมาการิรี	19,400
	6	ไคอาปอย	เขตไวมาการิรี	13,700
	7	ลินคอล์น	เขตเซลวิน	11,600
	8	เพรบเบิลตัน	เขตเซลวิน	5,690
	9	เทมูกะ	เขตทิมารู	4,840
	10	วูดเดนด์	เขตไวมาการิรี	5,140

ผู้คนสามารถระบุเชื้อชาติได้มากกว่าหนึ่งเชื้อชาติ ผลการสำรวจพบว่า 80.3% เป็นชาวยุโรป ( Pākehā ) 10.6% เป็นชาวเมารี 3.7% เป็นชาว แปซิฟิก 13.3% เป็นชาวเอเชีย 1.6% เป็นชาวนิวซีแลนด์ตะวันออกกลาง ละตินอเมริกา และแอฟริกา (MELAA) และอื่นๆ 2.5% ซึ่งรวมถึงผู้ที่ระบุเชื้อชาติของตนว่า "ชาวนิวซีแลนด์" มีผู้พูดภาษาอังกฤษ 96.3% ภาษาเมารี 2.1% ภาษาซามัว 1.0% และภาษาอื่นๆ 13.8% ไม่สามารถพูดภาษาใดได้เลย 2.0% (เช่น เด็กเกินไปที่จะพูดได้) มีผู้รู้ ภาษามือของนิวซีแลนด์ 0.6% เปอร์เซ็นต์ของผู้ที่เกิดในต่างประเทศอยู่ที่ 24.6 เมื่อเทียบกับ 28.8% ในระดับประเทศ

ความเชื่อทางศาสนา ได้แก่คริสเตียน 32.2% ฮินดู 1.7% อิสลาม 1.0% ความเชื่อทางศาสนาเมารี 0.3% พุทธศาสนิกชน 0.8 % นิ วเอจ 0.5% ยิว 0.1% และศาสนาอื่น 1.7% ผู้ที่ตอบว่าไม่มีศาสนาคือ 55.1% และ 6.8% ของผู้ตอบแบบสอบถามไม่ตอบคำถามสำมะโนประชากร^[26]

กลุ่มผู้อยู่อาศัยที่เกิดในต่างประเทศที่ใหญ่ที่สุด^[28]

สัญชาติ	จำนวนประชากร (2561)
อังกฤษ	28,719
ฟิลิปปินส์	13,650
จีนแผ่นดินใหญ่	11,553
ออสเตรเลีย	10,428
อินเดีย	8,823
แอฟริกาใต้	6,195
สกอตแลนด์	3,798
ฟิจิ	3,672
ประเทศสหรัฐอเมริกา	3,483
ซามัว	3,339

จากการสำรวจสำมะโนประชากรปี 2013 พบว่าประชากรของแคนเทอร์เบอรีเกือบร้อยละ 20 เกิดในต่างประเทศ เมื่อเทียบกับร้อยละ 25 ของนิวซีแลนด์ทั้งหมด หมู่เกาะอังกฤษยังคงเป็นภูมิภาคต้นกำเนิดที่ใหญ่ที่สุด คิดเป็นร้อยละ 36.5 ของประชากรที่เกิดในต่างประเทศในแคนเทอร์เบอรี จากการสำรวจสำมะโนประชากรปี 2013 พบว่าประชากรที่เกิดในต่างประเทศของแคนเทอร์เบอรีประมาณหนึ่งในสี่อาศัยอยู่ในนิวซีแลนด์มาไม่ถึงห้าปี และร้อยละ 11 อาศัยอยู่ในนิวซีแลนด์มาไม่ถึงสองปี (กล่าวคือ พวกเขาย้ายไปนิวซีแลนด์หลังจากแผ่นดินไหวที่ไครสต์เชิร์ชในปี 2011) ^{[29] [30]}

นิกายแองกลิกันเป็นนิกายคริสเตียนที่ใหญ่ที่สุดในแคนเทอร์เบอรี โดยมีผู้นับถือ 14.8 เปอร์เซ็นต์ ในขณะที่นิกายโรมันคาธอลิกเป็นนิกายที่ใหญ่เป็นอันดับสอง โดยมีผู้นับถือ 12.7 เปอร์เซ็นต์^[30]

ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (GDP) ของภูมิภาคแคนเทอร์เบอรีอยู่ที่ประมาณ 44,200 ล้านดอลลาร์นิวซีแลนด์ในปีที่สิ้นสุดในเดือนมีนาคม 2022 ซึ่งคิดเป็น 12.4% ของ GDP ของประเทศนิวซีแลนด์ GDP ของภูมิภาคต่อตำแหน่งงานที่มีผู้จ้างงานอยู่ที่ 126,733 ดอลลาร์ ต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของประเทศที่ 132,815 ดอลลาร์อยู่ 4.6% ^[32]

สำหรับปีที่สิ้นสุดในเดือนมีนาคม 2022 อุตสาหกรรมการผลิตเป็นผู้สนับสนุนรายใหญ่ที่สุดต่อเศรษฐกิจระดับภูมิภาคแคนเทอร์เบอรี โดยมีมูลค่า 4.1 พันล้านดอลลาร์^[33]การผลิตขั้นต้น (กระบวนการสร้างผลิตภัณฑ์จากวัตถุดิบ) คิดเป็นมูลค่า 2.48 พันล้านดอลลาร์จากยอดรวมทั้งหมด^[34]อุตสาหกรรมการผลิตในภูมิภาคมีการจ้างงาน 10.6% ของตำแหน่งงานที่มีคนทำงานในภูมิภาค^[32] ภาคการก่อสร้างเป็นหมวดหมู่ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (GDP) ในภูมิภาคที่สูงเป็นอันดับสอง โดยมีมูลค่า 3.67 พันล้านดอลลาร์ รองลงมาคือบริการด้านวิชาชีพ วิทยาศาสตร์ และเทคนิค ที่มีมูลค่า 3.64 พันล้านดอลลาร์^[34]

ภาคเกษตรกรรมมีส่วนสนับสนุนเศรษฐกิจในภูมิภาคเป็นมูลค่า 3.26 พันล้านดอลลาร์ในปีที่สิ้นสุดในเดือนมีนาคม 2022 [ ^34]ภาคเกษตรกรรมมีการกระจายตัวไปสู่การทำฟาร์มโคนม การเลี้ยงแกะ และพืชสวนโดยเฉพาะการปลูกองุ่น^[35]ความแข็งแกร่งของเศรษฐกิจการเกษตรของภูมิภาคนี้จัดแสดงทุกเดือนพฤศจิกายนที่งานCanterbury A&P Showงานแสดงนี้ตรงกับวันครบรอบภูมิภาคและ Cup Week ในช่วงระหว่างสงคราม ผลผลิตทางการเกษตรได้รับการส่งเสริมจากการนำเครื่องจักรมาใช้ ปูนขาว และการปรับปรุงพันธุ์เมล็ดพันธุ์ นอกจากนี้ แคนเทอร์เบอรียังเป็นผู้ผลิตพืชผลธัญพืชหลักของนิวซีแลนด์ เช่น ข้าวสาลี ข้าวบาร์เลย์ และข้าวโอ๊ต^[36]ในปี 2002 ภูมิภาคนี้ผลิตข้าวสาลีได้ 60.7% ของอุปทานของประเทศ ข้าวบาร์เลย์ 51.1% และข้าวโอ๊ต 43.7% ของอุปทานของประเทศ^[35]

เมืองแคนเทอร์เบอรีมีพื้นที่ปลูกพืชสวน 25,065 เฮกตาร์ ซึ่งเป็นพื้นที่ที่ใหญ่ที่สุดในนิวซีแลนด์ พืชผลที่ใหญ่ที่สุด ได้แก่มันฝรั่ง (4,330 เฮกตาร์) ถั่วลันเตาและถั่วเขียว (2,700 เฮกตาร์) องุ่นสำหรับทำไวน์ (1,770 เฮกตาร์) เบอร์รี่ (1,100 เฮกตาร์) และหัวหอม (1,000 เฮกตาร์) ภูมิภาคนี้ผลิต เห็ดถั่ว และเบอร์รี่ของนิวซีแลนด์ครึ่งหนึ่ง^{[37] [38]}

อุตสาหกรรมการปลูกองุ่นของภูมิภาคนี้ก่อตั้งโดยผู้ตั้งถิ่นฐานชาวฝรั่งเศสในอาคาโรอาตั้งแต่นั้นมา การปลูกองุ่นจึงกระจุกตัวอยู่ในสองภูมิภาค ได้แก่ไวปาราและเบิร์นแฮม [ ^35]เมื่อไม่นานนี้ มีการปลูกองุ่นจากคุโรว์ทางตอนใต้ไวน์ขาวมักได้รับความนิยมในแคนเทอร์เบอรีจากไรสลิงซอวิญองบลองชาร์ดอนเนย์เก วือ ร์ซทรามิเนอร์และในระดับที่น้อยกว่าคือปิโนต์บล องก์ และปิโนต์กรี ปิโนต์ นัวร์ประสบความสำเร็จในระดับหนึ่งในจังหวัดนี้ โดยเฉพาะในไวปารา

This section needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding citations to reliable sources in this section. Unsourced material may be challenged and removed. (April 2024) (Learn how and when to remove this message)

ทุ่ง หญ้าแคนเท อร์เบอรี-โอทาโกส่วนใหญ่ได้รับการปรับเปลี่ยนอย่างมากตั้งแต่มีการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ และปัจจุบันรองรับอุตสาหกรรมการเกษตรขนาดใหญ่ ก่อนที่ ผู้ตั้งถิ่นฐาน ชาวเมารี จะมาถึง ในศตวรรษที่ 13 พื้นที่แคนเทอร์เบอรีในปัจจุบันส่วนใหญ่ปกคลุมไปด้วยป่าพุ่มและป่าบีช ไฟป่าได้ทำลายพื้นที่ป่า ดั้งเดิมไปมาก ซึ่งถูกแทนที่ด้วยทุ่งหญ้าหญ้าพุ่ม เมื่อถึงศตวรรษที่ 19 พื้นที่ป่านี้เหลืออยู่เพียงร้อยละ 10 เท่านั้น และผู้ตั้งถิ่นฐานชาวยุโรปได้นำหญ้า ต่างถิ่นชนิดใหม่หลายชนิด เช่นหญ้าลูพินต้นสนและต้นแมโครคาร์ปาเข้ามาแทนที่พืชพื้นเมืองในที่สุด พืชพื้นเมืองจำนวนมากถูกแยกออกไปอยู่ในเขตอัลไพน์และคาบสมุทรแบงก์ส จากพื้นที่ป่าดั้งเดิมอย่างน้อยร้อยละ 1 ในราวปี 1900 พื้นที่ป่าบนคาบสมุทรแบงก์สได้เพิ่มขึ้น

ปริมาณการทำฟาร์มโคนมเพิ่มขึ้นตามไปด้วย ความต้องการน้ำก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย การใช้น้ำกลายเป็นปัญหาที่ถกเถียงกันในเมืองแคนเทอร์เบอรี แม่น้ำและลำธารในพื้นที่ลุ่มมักถูกมลพิษ และแหล่งน้ำใต้ดินบางแห่งก็ถูกสูบน้ำออกมากเกินไป โครงการ Central Plains Waterเป็นข้อเสนอเกี่ยวกับการจัดเก็บน้ำที่ก่อให้เกิดการโต้แย้งกันอย่างมากกลยุทธ์การจัดการน้ำของเมืองแคนเทอร์เบอรีเป็นหนึ่งในวิธีการต่างๆ มากมายที่ใช้แก้ไขปัญหาน้ำ

ปลาโคลนแคนเทอร์เบอรี (โควาโร) เป็นสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ที่ได้รับการตรวจสอบโดยกรมอนุรักษ์^[39]

This section needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding citations to reliable sources in this section. Unsourced material may be challenged and removed. (April 2024) (Learn how and when to remove this message)

เขตแคนเทอร์เบอรีอยู่ภายใต้การบริหารของสภาเขตแคนเทอร์เบ อรี พื้นที่นี้ประกอบด้วยเขตการปกครอง สิบแห่ง รวมถึงสภาเทศบาลเมืองไครสต์เชิร์ชและส่วนหนึ่งของเขตไวตากิ ซึ่งอีกส่วนหนึ่งอยู่ในโอทาโก หลังจากการปฏิรูปรัฐบาลท้องถิ่นในปี 1989เขตไคคูราก็เป็นส่วนหนึ่งของเขตเนลสัน-มาร์ลโบโรต่อมาเขตดังกล่าวก็ถูกยกเลิกและแทนที่ด้วยเขตการปกครองรวม สาม แห่ง ไคคูรามีขนาดเล็กเกินไปที่จะทำหน้าที่เป็นเขตการปกครองรวมอิสระ และถูกย้ายไปอยู่ภายใต้เขตอำนาจศาลของสภาเขตแคนเทอร์เบอรีในปี 1992 อย่างไรก็ตาม ในความคิดของหลายๆ คน ไคคูรายังคงเป็นส่วนหนึ่งของมาร์ลโบโร ในปี 2006 เขตคาบสมุทรแบงก์สถูกควบรวมเข้ากับเมืองไครสต์เชิร์ชหลังจากการลงประชามติในปี 2005

เขตแคนเทอร์เบอรีครอบคลุมโดยเขตเลือกตั้งทั่วไปสิบแห่งและเขตเลือกตั้งของชาวเมารีหนึ่งแห่ง เมืองไครสต์เชิร์ชทั้งหมดประกอบด้วยเขตเลือกตั้งเหล่านี้ห้าแห่ง ในขณะที่เขตเลือกตั้งไวมาการิรีประกอบด้วยไครสต์เชิร์ชและเขตชานเมืองแคนเทอร์เบอรี เขตเลือกตั้ง Banks Peninsula , IlamและWaimakaririปัจจุบันถูกครอบครองโดยสมาชิกของพรรคNational Party ที่เป็นรัฐบาล (เป็นส่วนหนึ่งของรัฐบาลแห่งชาติชุดที่หกของนิวซีแลนด์ ที่นำโดยกลุ่มพันธมิตร ) Vanessa Weenink , Hamish CampbellและMatt Dooceyในขณะเดียวกัน เขตเลือกตั้ง Christchurch Central , Christchurch EastและWigramปัจจุบันถูกครอบครองโดยสมาชิกฝ่ายค้าน ( พรรคแรงงาน ) Duncan Webb , Reuben DavidsonและMegan Woodsตามลำดับ

ตรงกันข้ามกับไครสต์เชิร์ช พื้นที่โดยรอบแคนเทอร์เบอรีส่วนใหญ่ถูกครอบงำโดยพรรคชาติเนื่องจากมีความเกี่ยวข้องกับการเกษตรในชนบทและผลประโยชน์ทางธุรกิจ พื้นที่เลือกตั้ง ไคคูรา ซึ่งมีขนาดใหญ่ ครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดของภูมิภาคมาร์ลโบโรและแคนเทอร์เบอรีตอนเหนือ และมีตัวแทนคือ ส.ส. พรรคชาติ ส.ส. ไมล์ส แอนเดอร์สัน พื้นที่เลือกตั้ง ไวตากิซึ่งมีขนาดใหญ่ซึ่งครองโดย ส.ส. พรรคชาติครอบคลุม พื้นที่ส่วนใหญ่ของ แคนเทอร์เบอรีตอนใต้ และนอร์ท โอทาโกที่อยู่ใกล้เคียงรังกิตาตาและเซลวินถูกครอบครองโดยเจมส์ มีเกอร์และนิโคล่า กริกก์ สมาชิกพรรคชาติ ตามลำดับ

ภายใต้ ระบบ การเลือกตั้งของชาวเมารี แคนเทอร์เบอรีเป็นส่วนหนึ่งของเขตเลือกตั้งขนาดใหญ่ของ Te Tai Tongaซึ่งครอบคลุมพื้นที่เกาะใต้ทั้งหมด เกาะโดยรอบ และส่วนใหญ่ของเวลลิงตันในเกาะเหนือ ปัจจุบันเขตเลือกตั้งนี้ถูกครอบครองโดยTākuta Ferrisแห่งTe Pāti Māori

ในทางตุลาการ ภูมิภาคนี้มีศาลแขวง 4 แห่ง ในเมืองไครสต์เชิร์ช แอชเบอร์ตัน ทิมารู และไคคูรา และศาลชั้นสูง 2 แห่ง ในเมืองไครสต์เชิร์ชและทิมารู^[40]ศาลชั้นสูงไครสต์เชิร์ชยังเป็นที่ตั้งของศาลอุทธรณ์ อีก ด้วย

ทางหลวงหมายเลข 1 ของรัฐวิ่งไปตามความยาวของเมืองแคนเทอร์เบอรี เชื่อมไปทางเหนือสู่เมืองเบลนไฮม์และท่าเรือข้ามฟากช่องแคบคุกที่เมืองพิคตันและไปทางทิศใต้สู่เมืองโออามา รู ดู เนดินและอินเวอร์คาร์กิลล์

สนามบินนานาชาติไครสต์เชิร์ชตั้งอยู่ในแฮร์วูด ชานเมืองทางตะวันตกเฉียงเหนือของไครสต์เชิร์ช เป็นสนามบินหลักของภูมิภาคนี้ มีเที่ยวบินประจำจากไครสต์เชิร์ชไปยังศูนย์กลางสำคัญๆ ในนิวซีแลนด์ ออสเตรเลีย หมู่เกาะแปซิฟิก และเอเชียตะวันออกท่าอากาศยานริชาร์ด เพียร์ส ในเมือง ทิ มารู ให้บริการเที่ยวบินไปยังเซาท์แคนเทอร์เบอรี ทุกวัน

เมืองแคนเทอร์เบอรีมีโรงเรียนประถมศึกษาและมัธยมศึกษาจำนวน 292 แห่ง สอนนักเรียนประมาณ 94,000 คน อายุตั้งแต่ 5 ถึง 18 ปี นักเรียนประมาณร้อยละ 13 เรียนในโรงเรียนของรัฐแบบบูรณาการและร้อยละ 5 เรียนในโรงเรียนเอกชน ส่วนนักเรียนที่เหลือร้อยละ 82 เรียนในโรงเรียนของรัฐ^[41]ไครสต์เชิร์ชและทิมารูมีโรงเรียนมัธยมศึกษาของรัฐแบบแยกเพศ

เมืองแคนเทอร์เบอรีมีมหาวิทยาลัย 2 แห่ง คือมหาวิทยาลัยแคนเทอร์เบอรีซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันตกของเมืองไครสต์เชิร์ช และมหาวิทยาลัยลินคอล์นซึ่งตั้งอยู่ในเมืองลินคอล์น

กีฬาในแคนเทอร์เบอรีได้รับการพัฒนามาตั้งแต่สมัยที่ผู้อพยพชาวอังกฤษเข้ามาตั้งถิ่นฐานเป็นครั้งแรก และยังคงเป็นส่วนสำคัญของชีวิตชุมชนคริกเก็ตและรักบี้ยูเนี่ยนเป็นกีฬาประเภททีมที่ได้รับความนิยมมาตั้งแต่ช่วงแรกๆ ของการตั้งถิ่นฐาน โดยมีสโมสรคริกเก็ตแห่งแรกก่อตั้งขึ้นในเมืองไครสต์เชิร์ชในปี 1851 และสโมสรรักบี้แห่งแรกในปี 1863 ความสนใจในกีฬาที่จัดขึ้นอย่างเป็นระบบมีความหลากหลายมากขึ้น และปัจจุบันมีรหัสกีฬาหลากหลายประเภท^[42]ในปี 2022 รหัสกีฬา 5 อันดับแรกในแคนเทอร์เบอรีตามจำนวนสมาชิกสโมสร ได้แก่เน็ตบอลรักบี้ทัชรักบี้ยูเนี่ยนกอล์ฟและคริกเก็ต^[43]

มีสโมสรและสมาคมกีฬาประมาณ 1,200 แห่งในเมืองไครสต์เชิร์ช^[44]และในปี 2022 มีสมาชิกที่เป็นสมาชิก 140,000 ราย^[43]นักกีฬาส่วนใหญ่ยังคงเป็นมือสมัครเล่น และอาศัยอาสาสมัครเป็นผู้ดูแลและเจ้าหน้าที่^[45]อย่างไรก็ตาม มีทีมมืออาชีพอยู่บ้าง ทีมที่มีชื่อเสียงที่เป็นตัวแทนของเมืองไครสต์เชิร์ชหรือภูมิภาคแคนเทอร์เบอรี ได้แก่Mainland Tactix (เน็ตบอล) Crusaders (รักบี้) และCanterbury Kings (คริกเก็ต)

ทีม Crusaders ซึ่งเล่นใน รายการแข่งขัน Super Rugbyมีฐานอยู่ในเมือง Christchurch พวกเขาเป็นตัวแทนของเมือง Canterbury และจังหวัดอื่นๆ บนเกาะ South Island ตอนบน พวกเขาเคยรู้จักกันในชื่อCanterbury Crusadersในการแข่งขันรักบี้ระดับจังหวัด Canterbury มีตัวแทนจากสหภาพ 3 แห่ง ได้แก่Canterbury , Mid CanterburyและSouth Canterburyด้วยเหตุผลทางประวัติศาสตร์ ผู้เล่นจากเขต Kaikōura ยังคงเล่นให้กับ Marlborough Rugby Union ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของทีม Tasman Provincial (รวม Nelson/Marlborough Unions) ทีมกีฬาอื่นๆ ได้แก่Mainland Tactix (เน็ตบอล), Canterbury United FC (ฟุตบอล) และCanterbury Rams (บาสเก็ตบอล)

เมืองไครสต์เชิร์ชเป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขันระดับนานาชาติหลายรายการ รวมถึงการแข่งขันชิงแชมป์ด้วย โดยงานระดับนานาชาติที่น่าสนใจเป็นพิเศษคือการแข่งขันกีฬาเครือจักรภพในปี 1974

มีสนามกีฬากลางแจ้งมากมายและสถานที่ในร่มหลากหลายChristchurch City Councilดูแลสนามกีฬา 110 แห่งทั่ว Christchurch City และBanks Peninsula [ ^46]สนามกีฬาLancaster ParkและQueen Elizabeth II Parkได้รับความเสียหายเกินกว่าจะซ่อมแซมได้ในแผ่นดินไหวที่ Christchurch ในปี 2011และถูกทำลาย^[47] สิ่งอำนวยความสะดวกใหม่ที่สร้างขึ้นเพื่อทดแทนสิ่งอำนวยความสะดวกที่เสียหายจากแผ่นดินไหว ได้แก่Ngā Puna Wai Sports Hub [ ^48] Parakiore Recreation and Sport Centre ซึ่งเป็นสนามกีฬาในร่มและทางน้ำที่มีกำหนดเปิดในปี 2025 ^[49]และสนามกีฬาในร่มอเนกประสงค์ Te Kahaที่นั่งได้ 30,000 ที่นั่ง ซึ่งคาดว่าจะแล้วเสร็จภายในเดือนเมษายน 2026 ^[50]

แคนเทอร์เบอรีเป็นสถานที่ที่ใช้ในการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องThe Lord of the Ringsสำหรับเมืองโรฮัน เมือง สมมติ บนภูเขาซันเดย์ และยังมีฉากหลังอันลึกของเฮล์ม ซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายไมล์ในหุบเขาด้วย^[51]

• แผ่นดินไหวแคนเทอร์เบอรี พ.ศ. 2553
• แผ่นดินไหวที่เมืองไครสต์เชิร์ชในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554
• แผ่นดินไหวที่เมืองไครสต์เชิร์ชในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2554
• พฤศจิกายน2559 แผ่นดินไหวไคคูรา
• มลพิษทางน้ำในเขตแคนเทอร์เบอรี

• วิลสัน, จอห์น (2013). ภาพรวมทางประวัติศาสตร์ตามบริบทสำหรับเมืองไครสต์เชิร์ช – ปรับปรุงใหม่ 2013 (PDF) (พิมพ์ครั้งที่ 2) สภาเมืองไครสต์เชิร์ช

Wikivoyage มีคู่มือการเดินทางสำหรับแคนเทอร์เบอรี (นิวซีแลนด์ )

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับภูมิภาคแคนเทอร์เบอรี

• สิ่งแวดล้อมแคนเทอร์เบอรี (สภาภูมิภาคแคนเทอร์เบอรี)
• ความหลากหลายทางชีวภาพแคนเทอร์เบอรี สิ่งแวดล้อมแคนเทอร์เบอรี