สุนัขจิ้งจอกยุโรป
ชนิดย่อยของสัตว์กินเนื้อ

สุนัขจิ้งจอกยุโรป
Jackal ใกล้เมืองDavutoğlanประเทศตุรกี
การจำแนกประเภททางวิทยาศาสตร์ แก้ไขการจำแนกประเภทนี้
โดเมน:ยูคาริโอต้า
อาณาจักร:สัตว์ในตระกูลแอนิมาเลีย
ไฟลัม:คอร์ดาต้า
ระดับ:สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม
คำสั่ง:สัตว์กินเนื้อ
ตระกูล:แคนิเด
ประเภท:สุนัขป่า
สายพันธุ์:
ซี.ออเรียส
ชนิดย่อย:
ซี. เอ. โมเรโอติคัส
ชื่อสามชื่อ
สุนัขจิ้งจอกออเรียสโมโรติคัส
แผนที่บางส่วนการกระจายสินค้าในช่วงกลางปี ​​2010
คำพ้องความหมาย

C. a. graecus (วากเนอร์, 1841)

สุนัขจิ้งจอกยุโรป ( Canis aureus moreoticus ) เป็นชนิดย่อยของสุนัขจิ้งจอกสีทองที่พบในอานาโต เลีย คอเคซัสและยุโรปตะวันออกเฉียงใต้ [ 4] [2]ได้รับการอธิบายครั้งแรกโดยนักธรรมชาติวิทยาชาวฝรั่งเศสIsidore Geoffroy Saint-Hilaireในระหว่าง การ สำรวจMorea [3]มีสุนัขจิ้งจอกประมาณ 70,000 ตัวในยุโรปตามแหล่งข้อมูลหนึ่ง[5]แหล่งข้อมูลอื่นประมาณ 97,000 ถึง 117,000 ตัว[6]แม้ว่าจะพบส่วนใหญ่ในยุโรปตะวันออกเฉียงใต้ แต่ก็มีการขยายอาณาเขตจนครอบคลุมถึงส่วนต่างๆ ของทะเลบอลติกในยุโรปตะวันออกเฉียงเหนือ[7]ในยุโรปตะวันออก (โปแลนด์) ยุโรปใต้ ส่วนใหญ่ในอิตาลี (พบครั้งแรกในปี 1984) [8] [9]โดยมีการพบเห็นเพิ่มเติมในยุโรปตะวันตก (รวมถึงใน ฝรั่งเศสและเยอรมนี ) ประเทศอื่นๆ หลายแห่งในยุโรปแผ่นดินใหญ่รายงานว่าสุนัขจิ้งจอกเป็นสัตว์จรจัด[10] [6]ทฤษฎีหนึ่งซึ่งถูกตั้งขึ้นเพื่ออธิบายการแพร่กระจายอย่างรวดเร็วของสายพันธุ์นี้ตั้งแต่ทศวรรษ 1970 จนไปตั้งรกรากในพื้นที่ในยุโรปที่ซึ่งสายพันธุ์นี้ไม่น่าจะเคยเป็นสายพันธุ์พื้นเมืองมาก่อน ก็คือ ประชากร หมาป่าสีเทามีจำนวนน้อยลงกว่าในอดีต[5]

ลักษณะทางกายภาพ

ชนิดย่อยของยุโรป ซึ่งสอดคล้องกับกฎของเบิร์กมันน์เป็นหมาจิ้งจอกสีทองที่ใหญ่ที่สุด โดยสัตว์ทั้งสองเพศมีความยาวรวม 120–125 ซม. (47–49 นิ้ว) และน้ำหนักตัว 10–13 กก. (20–29 ปอนด์) [11 ] มีการบันทึกว่าตัวผู้โตเต็มวัยตัวหนึ่งในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอิตาลีมีน้ำหนักถึง 14.9 กก. (33 ปอนด์) [12]ขนหยาบ และโดยทั่วไปมีสีสันสดใส โดยมีสีดำที่หลัง ต้นขา ขาส่วนบน หู และหน้าผากเป็นสีแดงเกาลัดสดใส[4]หมาจิ้งจอกในดัลมาเทีย ตอนเหนือ มีกะโหลกศีรษะที่กว้างกว่าค่าเฉลี่ย ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นผลมาจากการแยกตัวจากประชากรอื่นโดยมนุษย์ ส่งผลให้เกิดมอร์โฟไทป์ใหม่[13]

อาหาร

ในคอเคซัสหมาจิ้งจอกส่วนใหญ่ล่ากระต่ายหนูตัวเล็ก ไก่ฟ้านกกระทาเป็ดนกกาบบัวไก่ฟ้าและนกกระจอกเทศมันกินจิ้งจก งูกบปลาหอยและแมลงต่างๆ ได้ง่าย ในช่วงฤดูหนาว พวกมันจะฆ่านูเตรียและนกน้ำจำนวนมากในช่วงเวลาดังกล่าวหมาจิ้งจอกจะฆ่าและซ่อนสิ่ง ที่ มัน ไม่กิน หมาจิ้งจอก จะกินผลไม้ เช่นลูกแพร์ ต้นฮอว์ธอร์น ต้นด็อกวูดและเมล็ดของต้นเมดลาร์ธรรมดา[4]หมาจิ้งจอกสีทองมักจะไม่เป็นอันตรายต่อปศุสัตว์เท่ากับหมาป่าและจิ้งจอกแดงแม้ว่าพวกมันอาจกลายเป็นสัตว์รบกวนที่ร้ายแรงสำหรับสัตว์ขนาดเล็กที่มีจำนวนมากก็ตาม[11]ความเสียหายต่อปศุสัตว์มีมากที่สุดทางตอนใต้ของบัลแกเรียโดยมีการบันทึกการโจมตีปศุสัตว์ขนาดเล็ก 1,053 ครั้ง ส่วนใหญ่เป็นแกะและลูกแกะ ระหว่างปี พ.ศ. 2525–2530 พร้อมทั้งยังมีความเสียหายต่อลูกกวางแรกเกิดในฟาร์มเกมอีกด้วย

ในกรีซ สัตว์ฟันแทะ แมลง ซากสัตว์ และผลไม้เป็นอาหารของหมาจิ้งจอก อย่างไรก็ตาม พวกมันแทบจะไม่กินขยะเลย เนื่องจากมีสุนัขจรจัดจำนวนมาก ทำให้พวกมันเข้าไปในพื้นที่ที่มีคนอาศัยอยู่หนาแน่น[11] เป็นที่ทราบกันดีว่า หมาจิ้งจอกในตุรกีกินไข่เต่าทะเลสีเขียว ซึ่งเป็น สัตว์ใกล้สูญพันธุ์ [14]ในฮังการีเหยื่อที่พบบ่อยที่สุดของหมาจิ้งจอกคือหนูผีและหนูผีธนาคาร[15]ใน Dalmatia สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม (ส่วนใหญ่เป็นกีบเท้าคู่และลาโกมอร์ฟ ) คิดเป็น 50.3% ของอาหารของสุนัขจิ้งจอกสีทอง เมล็ดผลไม้ (14% เป็นมะกอกและเถาองุ่นทั่วไปในขณะที่ 4.6% เป็นจูนิเปอร์อ็อกซิเซดรัส ) และผัก 34.1% แมลง (16% เป็นออร์โธป เทอราส 12% เป็นด้วงและ 3% เป็นดิกทิออปเทอราส ) 29.5% นกและไข่ 24.8% อาหารเทียม 24% กิ่ง ใบ และหญ้า 24% [16]ข้อมูลเกี่ยวกับอาหารของสุนัขจิ้งจอกในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอิตาลีมีน้อย แต่เป็นที่แน่ชัดว่าพวกมันล่ากวางโรและกระต่าย ตัวเล็ก [12]

การกระจาย

พื้นที่อาศัยของสุนัขจิ้งจอกในยุโรปปัจจุบันครอบคลุมพื้นที่บอลข่าน เป็นส่วนใหญ่ ซึ่งประชากรได้ลดลงในหลายพื้นที่ตั้งแต่ช่วงปี 1960 โดยมีประชากรหลักพบในพื้นที่กระจัดกระจาย เช่นสตรานด์จาชายฝั่งดัลเมเชียน ในขณะที่ ในช่วงต้นทศวรรษนั้นยังคงมีจำนวนมากและแพร่หลายในพื้นที่ลุ่มของแผ่นดินใหญ่ของกรีก และเกาะกรีกบางแห่ง ในปี 1962 สุนัขจิ้งจอกได้กลับมายึดครองดินแดนเดิมใน บัลแกเรียอีกครั้ง หลังจากได้รับการคุ้มครองจากกฎหมาย ต่อมาตั้งแต่ช่วงปี 1980 เป็นต้นมา สุนัขจิ้งจอกได้ขยายอาณาเขตไปทางตะวันตกสู่เซอร์เบีย สโลวีเนีย ออสเตรีย และอิตาลี และไปทางเหนือไกลถึงโรมาเนียตะวันตก เฉียงเหนือ [17]ฮังการี และสโลวาเกีย[18]

สุนัขจิ้งจอกสีทองได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นสัตว์ใน Annex V ในEU Habitats Directiveและอาจถูกล่าหรือฆ่าได้ในเอสโตเนีย กรีซ และประเทศสมาชิกสหภาพยุโรปอื่นๆ หากประเทศเหล่านี้อนุญาตตามกฎหมายของตนเอง แต่จะต้องมีการเฝ้าติดตามประชากรและส่งรายงานให้คณะกรรมาธิการยุโรปทุกๆ หกปี[19] [20]

ในประเทศตุรกีโรมาเนียชายฝั่งทะเลดำตอนเหนือ และภูมิภาคคอเคซัส สถานะของหมาจิ้งจอกยังไม่เป็นที่ทราบแน่ชัดในปี พ.ศ. 2547 มีสัญญาณบ่งชี้ว่าประชากรหมาป่าขยายตัวในโรมาเนียและชายฝั่งทะเลดำทางตะวันตกเฉียงเหนือ และมีรายงานว่าประชากรหมาป่าลดลงในตุรกี[ 21]

การกระจายตัวของสุนัขจิ้งจอกสีทองทั่วทั้งยุโรปในปี 2558 พื้นที่แรเงาแสดงถึงถิ่นที่อยู่ถาวร และวงกลมแสดงถึงบันทึกส่วนบุคคล[6]

บอลข่านและตะวันออกไกลออกไป

บัลแกเรียมีประชากรสุนัขจิ้งจอกมากที่สุดในยุโรป ซึ่งเพิ่มขึ้น 33 เท่าตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1960 ถึงกลางทศวรรษ 1980 ปัจจัยที่สนับสนุนการเพิ่มขึ้นนี้ ได้แก่ การแทนที่ป่าธรรมชาติด้วยพุ่มไม้หนาทึบ การเพิ่มขึ้นของซากสัตว์จากฟาร์มเกมของรัฐ การลดลงของประชากรหมาป่า และการยุติการรณรงค์วางยาพิษ ในช่วงต้นทศวรรษ 1990 ประมาณกันว่ามีสุนัขจิ้งจอกมากถึง 5,000 ตัวอาศัยอยู่ในบัลแกเรีย ประชากรเพิ่มขึ้นในปี 1994 และดูเหมือนว่าจะคงที่[21]

ในกรีซสุนัขจิ้งจอกสีทองเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมป่าที่พบได้ทั่วไปมากที่สุดชนิดหนึ่ง ตามรายงานจากแหล่งต่างๆ ในช่วงศตวรรษที่ 18 และ 19 และระหว่างศตวรรษที่ 20 จนถึงทศวรรษ 1960 จากนั้น ในช่วงเวลาเดียวกันที่การฟื้นตัวเริ่มขึ้นในบัลแกเรียที่อยู่ใกล้เคียง ประชากรของกรีกก็ลดลงเนื่องจากแคมเปญเหยื่อพิษอย่างเข้มข้น ในปี 2000 สุนัขจิ้งจอกสีทองเป็นสุนัขป่าที่หายากที่สุดในบรรดาหมาป่าทั้งสามตัวที่ยังหลงเหลืออยู่ในนั้น โดยพวกมันหายไปจากเกาะบางเกาะ เช่นเกาะคอร์ฟูเกาะเลฟคาดาและเกาะยูบีอาและหายไปจากพื้นที่ส่วนใหญ่ของกรีซตอนกลาง กรีซตอนตะวันตก และจำกัดอยู่เฉพาะกลุ่มประชากรที่แยกจากกัน ใน เพโลพอนนีสเกาะโฟซิส เกาะซามอสเกาะฮาลคิดิคีและกรีซตอนตะวันออกเฉียงเหนือ ตั้งแต่ราวปี 2010 เป็นต้นมา สายพันธุ์นี้ฟื้นตัวและปรากฏขึ้นอีกครั้งในพื้นที่การกระจายพันธุ์ดั้งเดิมส่วนใหญ่ แม้กระทั่งในสถานที่ที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน แม้ว่าจะถูกระบุว่าเป็น " สัตว์ใกล้สูญพันธุ์ " ในRed Data Book for Greek Vertebratesแต่สายพันธุ์นี้ยังไม่ได้ถูกประกาศอย่างเป็นทางการว่าเป็นสัตว์ป่าหรือสัตว์ที่ได้รับการคุ้มครอง[22] [23] [24 ] [25] [26] [27] [28] [29] [30]

ประชากรหมาจิ้งจอกได้เพิ่มขึ้นในเซอร์เบียตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษ 1970 และพบส่วนใหญ่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของเซอร์เบียและSrem ตอนล่าง หมาจิ้งจอกพบได้ทั่วไปโดยเฉพาะใกล้ Negotin และ Bela Palanka (ใกล้กับชายแดนบัลแกเรีย) ซึ่งในช่วงทศวรรษ 1990 มีการยิงไปประมาณ 500 ตัว[21]ในโครเอเชียการสำรวจในปี 2007 รายงานว่ามีฝูงหมาจิ้งจอก 19 ฝูงในส่วนตะวันตกเฉียงเหนือของRavni Kotariและอีก 2 ฝูงบนเกาะ Vir [ 31]ในบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนาหมาจิ้งจอกเป็นสัตว์หายาก ตั้งแต่ปี 1920 ถึง 1999 มีการสังเกตเพียงไม่กี่ครั้งทางตอนใต้ของประเทศ อย่างไรก็ตาม ในช่วงต้นศตวรรษนี้ การมีอยู่ที่สำคัญของพวกมันทางตอนเหนือของประเทศเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของการขยายพันธุ์ของหมาจิ้งจอกในทวีปยุโรป[32] อย่างไรก็ตาม ประชากรหมาจิ้งจอกในแอลเบเนียกำลังใกล้สูญพันธุ์ โดยอาจเกิดขึ้นได้ในพื้นที่ชุ่มน้ำที่ราบลุ่มเพียงสามแห่งตามแนวทะเลเอเดรียติก[21]

ยุโรปกลาง

สุนัขจิ้งจอกสีทองได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นสัตว์คุ้มครองในสโลวีเนียซึ่งพบเห็นครั้งแรกในปีพ.ศ. 2495 และได้ตั้งถิ่นฐานถาวรที่นั่นด้วย[33]ในปีพ.ศ. 2548 สุนัขจิ้งจอกตัวเมียที่น่าจะเป็นสัตว์เร่ร่อนตัวหนึ่งถูกยิงโดยไม่ได้ตั้งใจใกล้กับGornji Gradในหุบเขา Savinja ตอนบนทางตอนเหนือของสโลวีเนีย[8]ในปีพ.ศ. 2552 มีการบันทึกสุนัขจิ้งจอกสีทอง 2 กลุ่มในเขต พื้นที่ Ljubljana Marshทางตอนกลางของสโลวีเนีย ดูเหมือนว่าสายพันธุ์นี้จะยังคงขยายพันธุ์ไปทางยุโรปกลางต่อไป[33]

มีการบันทึกการมีอยู่ของสุนัขจิ้งจอกสีทองในบริเวณเจนีวาในสวิตเซอร์แลนด์ตั้งแต่ปี 2554 เป็นต้นมา กล้องดักถ่ายได้ถ่ายภาพสุนัขจิ้งจอกสีทองตัวหนึ่งไว้ได้ในปี 2561 ในปี 2562 เจ้าหน้าที่ของสาธารณรัฐและรัฐเจนีวาได้เปิดเผยวิดีโอที่บันทึกภาพสุนัขจิ้งจอกสีทองตัวหนึ่งเป็นครั้งแรกใน สวิต เซอร์แลนด์[6] [34]

ในฮังการีสุนัขจิ้งจอกสีทองหายไปในช่วงทศวรรษ 1950 จากการล่าและการทำลายที่อยู่อาศัยก่อนจะกลับมาอีกครั้งในช่วงปลายทศวรรษ 1970 โดยคู่ผสมพันธุ์คู่แรกถูกตรวจพบใกล้ชายแดนทางใต้ในทรานส์ดานู เบีย จากนั้นจึงอยู่ระหว่างแม่น้ำดานูบและทิสซา [ 35]ตั้งแต่นั้นมา สุนัขจิ้งจอกสีทองมีจำนวนเพิ่มขึ้นอย่างมากในแต่ละปี โดยมีการประมาณการบางส่วนระบุว่าปัจจุบันมีจำนวนมากกว่าสุนัขจิ้งจอกสีแดง การพบเห็นสุนัขจิ้งจอกใกล้ชายแดนออสเตรียในช่วงฤดูร้อนของปี 2550 บ่งชี้ว่าพวกมันได้แพร่กระจายไปทั่วประเทศ[36] [37]

มีผู้พบเห็นสุนัขจิ้งจอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าในออสเตรียตะวันออกมาหลายทศวรรษแล้ว ในปี 2007 มีรายงานการพบสุนัขจิ้งจอกสายพันธุ์นี้ครั้งแรกในอุทยานแห่งชาติ Neusiedler See – Seewinkel นับจากนั้นมาก็พบสุนัขจิ้งจอกสายพันธุ์นี้ในพื้นที่ทางตะวันตกและทางใต้ของประเทศ เช่น ในเซาท์ไทรอล อัปเปอร์ออสเตรีย คารินเทีย และสติเรีย ในปี 2019 สุนัขจิ้งจอกสายพันธุ์นี้ถูกพบเห็นครั้งแรกในทีโรลตะวันออก[38]

การยืนยันการมีอยู่ของสัตว์เหล่านี้ในเยอรมนีตั้งแต่ปลายทศวรรษ 1990 จนถึงปี 2019 มีผู้พบเห็นพวกมันเกือบทั่วประเทศ ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าสภาพอากาศที่อบอุ่นในฤดูหนาวอาจส่งผลให้พวกมันขยายอาณาเขตไปยังดินแดนใหม่ สัตว์เหล่านี้มักพบเห็นในอุทยานธรรมชาติ[39]แม้จะมีอยู่ในประเทศมาเป็นเวลานาน แต่สุนัขจิ้งจอกก็ยังไม่ทราบว่ามีอาณาเขต ฝูง หรือแม้กระทั่งผสมพันธุ์ในเยอรมนี ฝูงที่อยู่ใกล้ที่สุดที่รู้จักคือในสาธารณรัฐเช็กและออสเตรีย และเป็นไปได้มากที่สัตว์จรจัดจะเดินเตร่ไปหลายร้อยกิโลเมตร[40]

มีผู้พบศพผู้ใหญ่คนหนึ่งใกล้กับถนนใกล้เมืองโปโดลี (เขตอูเฮอร์สเก ฮราดิชติเย)ในสาธารณรัฐเช็กเมื่อวันที่ 19 มีนาคม พ.ศ. 2549

การปรากฏตัวของสายพันธุ์นี้ในโปแลนด์ได้รับการยืนยันในปี 2558 ผ่านการชันสูตรศพตัวผู้ที่ถูกรถชนซึ่งพบทางตะวันตกเฉียงเหนือ และการใช้กล้องดักจับตัวอย่างมีชีวิตสองตัวทางตะวันออก[42]

ยุโรปตอนใต้

อาณาเขตปัจจุบันของสุนัขจิ้งจอกสีทองในอิตาลี (สีเหลือง) ควบคู่ไปกับอาณาเขตของสุนัขจิ้งจอกสีแดงและหมาป่าอิตาลี

ในอิตาลีพบสายพันธุ์นี้ในป่าในFriuli-Venezia Giulia , VenetoและTrentino-Alto Adige/Südtirolในเขตพื้นที่สูงของทะเลเอเดรียติก Lapini et al. (2009) ได้อัปเดตการกระจายพันธุ์เมื่อไม่นานนี้[43]ในปี 1984 Canis aureusเดินทางมาถึงจังหวัด Bellunoในปี 1985 ได้มีการขยายพันธุ์ฝูงหนึ่งใกล้กับเมือง Udine (กลุ่มนี้ถูกกำจัดไปในปี 1987) พบสุนัขจิ้งจอกที่ถูกรถชนตายในเวเนโตในปี 1992 และได้รับการยืนยันการมีอยู่ของพวกมันในจังหวัด Goriziaและในพื้นที่ตอนในของอ่าว Triesteในกรณีเหล่านี้ ตัวอย่างมักจะเป็นสัตว์ที่โตเต็มวัยที่ชอบออกหากินตามลำพัง แม้ว่าจะมีการค้นพบกลุ่มครอบครัวใน Agordino ในปี 1994 [44]พบตัวเมียที่อายุน้อยตายเมื่อวันที่ 10 ธันวาคม 2009 ในCarniaซึ่งบ่งชี้ว่าอาณาเขตของสปีชีส์นี้ยังคงขยายตัวต่อไป ยิ่งไปกว่านั้น ในช่วงปลายฤดูร้อนของปี 2009 สปีชีส์นี้ยังได้รับการส่งสัญญาณใน Trentino-Alto Adige/Südtirol ซึ่งน่าจะไปถึงหุบเขา Pusterแล้ว[45]ประชากรสุนัขจิ้งจอกสีทองในอิตาลีกระจุกตัวอยู่ในส่วนตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศ แต่มีการพบสัตว์เป็นระยะๆ ทางใต้ของแม่น้ำ Poมีการถ่ายภาพตัวอย่างเพียงตัวเดียวในจังหวัด Modenaในปี 2017 แต่ไม่พบการสืบพันธุ์ในท้องถิ่น มีการพบตัวอย่างอีกตัวอย่างหนึ่งในปี 2020 ใกล้กับParmaในเดือนมกราคม 2021 การสำรวจบันทึกการปรากฏตัวของกลุ่มเพาะพันธุ์กลุ่มแรกที่รู้จักทางใต้ของ Po [46] WWF สาขาในอิตาลีประเมินว่าจำนวนของหมาจิ้งจอกในอิตาลีอาจถูกประเมินต่ำเกินไป[44]หมาจิ้งจอกสีทองเป็นสัตว์คุ้มครองในอิตาลี[45]

ยุโรปตะวันตก

ในประเทศเนเธอร์แลนด์ ได้มีการยืนยันการมีอยู่ของบุคคลเพียงคนเดียวผ่านกล้องดักถ่ายที่Veluweในปี 2016 [47]หลักฐานการมีอยู่ของสายพันธุ์นี้ในพื้นที่นี้มาจากกล้องดักถ่ายอีกครั้งในปี 2017 การสังเกตในปี 2018 เปิดเผยว่าเป็นกลวิธีทางการตลาด[48]การสังเกตครั้งต่อไปมาจากกล้องดักถ่ายในปี 2019 ที่Drenthe [ 40]เชื่อกันว่าสุนัขจิ้งจอกในประเทศนี้เป็นสัตว์ที่เพิ่งเข้ามาใหม่เพราะไม่ทราบว่าเคยอาศัยอยู่ในพื้นที่นี้หรือไม่ วิทยานิพนธ์ระดับปริญญาโทได้คำนวณความจุ สูงสุดที่เป็นไปได้ ของสัตว์ในเนเธอร์แลนด์ไว้ที่ 5,000 ตัว Glenn Lelieveld นักนิเวศวิทยาอีกคนหนึ่งกล่าวว่าประชากรหมาป่าที่เพิ่มขึ้นในเนเธอร์แลนด์อาจส่งผลกระทบที่ไม่คาดคิด เขาตั้งข้อสังเกตว่าหมาป่าอาจพบพื้นที่หนองน้ำมากขึ้นเพื่ออยู่อาศัย หรืออาจถูกผลักออกจากอุทยานสัตว์ป่าขนาดใหญ่ไปยังพื้นที่เกษตรกรรมมากขึ้น เลลีเวลด์เน้นย้ำว่าสายพันธุ์นี้ยังคงพเนจรอยู่ในประเทศอย่างเป็นทางการ เพื่อพิสูจน์ว่าสายพันธุ์นี้เข้ามาตั้งรกรากในประเทศหรือไม่ เขาใช้ไมโครโฟนและรายงานจากมนุษย์เพื่อค้นหาเสียงหอนของสัตว์ จากนั้นจะรีบวิ่งไปยังสถานที่นั้นพร้อมเครื่องขยายเสียงที่เล่นเสียงหอนของสุนัขจิ้งจอก หากสัตว์เหล่านี้ตั้งรกรากอยู่ในพื้นที่นั้นจริงๆ พวกมันจะหอนกลับไปที่เสียงที่บันทึกไว้เพื่อทำเครื่องหมายอาณาเขตของมัน อย่างไรก็ตาม จนถึงปี 2019 สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้น การมีอยู่ของสัตว์นั้นพิสูจน์แล้วว่าไม่น่าตื่นเต้นเท่ากับการกลับมาของหมาป่า[48]

มีการถ่ายภาพหมาจิ้งจอกสีทองเมื่อปลายปี 2017 ในเขต Haute-Savoieทางตะวันออกเฉียงใต้ของฝรั่งเศส[49]ในช่วงปลายปี 2023 ศพของตัวเมียอายุน้อยถูกค้นพบข้างถนนในเมืองEnsuès-la-Redonne ซึ่งอยู่ ห่างจากเมือง Marseille ไปทางตะวันตก 20 กม . ผลการชันสูตรพลิกศพระบุว่าเกิดในปี 2022 เชื่อกันว่าตัวอย่างนี้เกิดในท้องถิ่น เนื่องจากประชากรหมาจิ้งจอกสีทองที่อยู่ใกล้ที่สุดที่เพาะพันธุ์อยู่ห่างออกไป 500 กม. ทางตะวันออกเฉียงเหนือของอิตาลี ซึ่งไกลเกินกว่าที่ลูกหมาจิ้งจอกจะเดินทางมาได้ ในขณะที่ก่อนหน้านี้มีการตรวจพบหมาจิ้งจอกที่อยู่โดดเดี่ยวในเขต Haute-Savoie , Deux-Sèvres , Bouches-du-Rhône , Essonne , Alpes-MaritimesและFinistèreจากสัญญาณต่างๆ เช่น รอยแผล ขน และภาพวิดีโอ แต่ทั้งหมดระบุว่าเป็นสัตว์ที่อยู่โดดเดี่ยวและมีแนวโน้มสูงสุดว่าเป็นตัวผู้[50]

สุนัขจิ้งจอกสีทองใกล้ หุบเขาแม่น้ำ เบียบซาทางตะวันออกเฉียงเหนือของโปแลนด์

ยุโรปตอนเหนือและภูมิภาคบอลติก

ในประเทศเดนมาร์กพบซากสุนัข จิ้งจอกสีทอง ที่ถูกรถชนตาย ในเดือนกันยายน 2558 ใกล้กับ เมือง Karupในจัตแลนด์ ตอน กลาง[51]ในเดือนสิงหาคม 2559 พบและถ่ายภาพสุนัขจิ้งจอกสีทองตัวหนึ่งในเมือง Lille Vildmose [ 52]

ในช่วงต้นศตวรรษที่ 21 ประชากรหมาป่าได้ถูกแยกตัวออกมาในเอสโตเนีย ตะวันตก ซึ่งอยู่ทางเหนือมากกว่าพื้นที่ที่พวกมันรู้จักก่อนหน้านี้มาก ไม่ทราบว่าพวกมันเป็นประชากรที่ถูกนำเข้ามาหรือมาจากการอพยพตามธรรมชาติ[7]คณะกรรมการสิ่งแวดล้อมของเอสโตเนียจัดให้พวกมันเป็นสายพันธุ์ที่ถูกนำเข้ามาและด้วยเหตุนี้จึงอาจต้องถูกกำจัด[53]อย่างไรก็ตาม การศึกษาได้ยืนยันว่าสัตว์ต่างๆ เดินทางมาถึงเอสโตเนียโดยธรรมชาติจากคอเคซัสผ่านยูเครนซึ่งบางคนตีความว่าไม่ควรพิจารณาว่าพวกมันเป็นสายพันธุ์ที่ถูกนำเข้ามา ปัจจุบัน พวกมันได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกับสัตว์ที่ถูกล่าชนิดอื่นๆ ในเอสโตเนีย[54] [55]จำนวนหมาป่าเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในพื้นที่ชายฝั่งของเอสโตเนีย ในปี 2016 หมาป่าฆ่าแกะมากกว่า 100 ตัวในเอสโตเนีย และในฤดูล่าสัตว์ในฤดูหนาวปี 2016/2017 หมาป่าถูกฆ่าไป 32 ตัว เนื่องจากประชากรหมาป่าเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในปี 2017 ฤดูล่าสัตว์ของพวกมันจึงขยายออกไปอีกสองเดือนในปีหน้า เป็นนานถึงหกเดือนในหนึ่งปี[54] [56]

ในประเทศฟินแลนด์มีการบันทึกการพบสุนัขจิ้งจอกสีทองเป็นครั้งแรกในบริเวณใกล้เมืองคาจาอานีในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2561 ระหว่างปี พ.ศ. 2561–2565 มีการบันทึกสุนัขจิ้งจอกสีทองใน 6 พื้นที่ตั้งแต่ภาคใต้ ภาคกลาง และภาคเหนือของประเทศ[57]

ในเดือนกรกฎาคม 2020 กล้องดักถ่ายได้ยืนยันการมีอยู่ของสุนัขจิ้งจอกสีทองจากLakselvในFinnmarkประเทศนอร์เวย์ ซึ่งถือเป็นสุนัขจิ้งจอกสีทองที่อาศัยอยู่ทางเหนือสุดจนถึงปัจจุบัน คาดว่าตัวอย่างดังกล่าวน่าจะอพยพมาจากฟินแลนด์[58]

ต้นกำเนิดและการปรากฏตัวในประเพณียุโรป

แม้ว่าจะพบเห็นได้ในยุโรป แต่หมาจิ้งจอกก็ไม่ได้ปรากฏตัวในนิทานพื้นบ้านหรือวรรณกรรมยุโรปมากนัก ในอดีตที่พูดและเขียนภาษากรีก บางส่วนของการกระจายพันธุ์ของหมาจิ้งจอกในชายฝั่งทะเลเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออกถูกกล่าวถึงภายใต้ชื่อภาษากรีกว่าthos / θωςจนกระทั่งจักรวรรดิออตโตมันมาถึงและใช้ชื่อtsakali / τσακάλι (จากภาษาตุรกี çakal) การเปรียบเทียบในอีเลียด (ประมาณศตวรรษที่ 8 ก่อนคริสตกาล) อธิบายว่าหมาจิ้งจอกมีสีน้ำตาลอ่อน มักจะรวมตัวกันเพื่อไล่ล่าสัตว์ที่บาดเจ็บจากนักล่า เมื่อสัตว์ที่บาดเจ็บล้มลง หมาจิ้งจอกจะกินมันจนหมด จนกระทั่งสิงโตปรากฏตัวและขโมยเหยื่อไปอริสโตเติล นักปรัชญาชาวกรีกโบราณ เขียนไว้ในศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสตกาลว่าหมาจิ้งจอกหลีกเลี่ยงสิงโตและสุนัข แต่พวกมันเป็นมิตรกับคน ไม่กลัวคน เขายังกล่าวอีกว่าอวัยวะภายในของพวกมันเหมือนกับหมาป่าทุกประการ และพวกมันจะเปลี่ยนรูปลักษณ์จากฤดูร้อนเป็นฤดูหนาวเฮซีคิอุสแห่งอเล็กซานเดรีย (คริสตศตวรรษที่ 5 - 6) เขียนว่าหมาจิ้งจอกเป็นสัตว์ที่คล้ายกับหมาป่า[59]ธีโอโดเซียส นักไวยากรณ์ (คริสตศตวรรษที่ 8) เขียนว่าθωςเป็นสายพันธุ์สัตว์ และบุคคลที่คล่องแคล่ว/ว่องไวจึงถูกเรียกว่าθοοί/thoi [ 60]ยกเว้นกรีกที่ถือว่าหมาจิ้งจอกเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่พบเห็นได้ทั่วไปที่สุด เนื่องจากเป็นสัตว์หายากและจับต้องไม่ได้ ในอดีตเชื่อกันว่าหมาจิ้งจอกเป็นสัตว์ที่ถูกนำเข้ามาหากพบเห็นในที่อื่น ประชากรในดัลมาเทียเดิมเชื่อกันว่าเป็นสายพันธุ์อิสระCanis dalmatinusชาว เกาะ คอร์คูลา เชื่อกันอย่างกว้างขวางว่า สาธารณรัฐเวนิสนำหมาจิ้งจอกแอฟริกันเข้ามาที่เกาะเพื่อสร้างความเสียหายให้กับสาธารณรัฐราคุซาเมื่อหมาจิ้งจอกตัวผู้ปรากฏตัวบนเกาะเปรมูดาในปี 1929 ชาวเกาะเชื่อว่ามันถูกนำมาที่เกาะ "ด้วยความอาฆาตพยาบาท" แม้ว่าประชากรกลุ่มนี้ในตอนแรกจะหมายถึงสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าเป็นสุนัข จิ้งจอกสีทอง ของแอฟริกาเหนือ (ปัจจุบันเรียกว่าหมาป่าสีทอง ของแอฟริกา ) แต่แหล่งกำเนิดของสุนัขจิ้งจอกดัลเมเชียนนี้ในภายหลังพิสูจน์ได้ว่าไม่น่าเป็นไปได้ เนื่องจากกะโหลกศีรษะของพวกมันมีความคล้ายคลึงกับสุนัขจากแอฟริกาเหนือและเอธิโอเปียน้อยกว่ากะโหลกศีรษะของสุนัขจิ้งจอกจากบอสเนียหรืออานาโตเลียซึ่ง เป็นประเทศเพื่อนบ้าน [13] เซอร์วิลเลียม จาร์ดินคิดว่าสุนัขจิ้งจอกถูกขนย้ายไปยังยุโรปเป็นครั้งแรกผ่านการพิชิตของชาวมุสลิม [ 61]อย่างไรก็ตามบันทึกฟอสซิลบ่งชี้ว่าสุนัขจิ้งจอกสีทองน่าจะเข้ามาตั้งรกรากในทวีปยุโรปจากเอเชีย ในช่วง โฮโลซีนตอนบน[8]หรือปลายยุคไพลสโตซีน [ 43]

ในปี 2015 ระหว่างความพยายามที่จะทำความเข้าใจอัตลักษณ์ทางพันธุกรรมของประชากรหมาจิ้งจอกที่ขยายตัวอย่างรวดเร็วในยุโรป ทีมนักวิจัยนานาชาติได้ตรวจสอบเครื่องหมายไมโครแซทเทลไลต์ 15 รายการ และชิ้นส่วนเบสคู่ 406 ส่วนของภูมิภาคควบคุม mtDNAจากตัวอย่างเนื้อเยื่อของตัวอย่าง 97 ตัวอย่างทั่วทั้งยุโรปและเอเชียไมเนอร์ ผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่าหมาจิ้งจอกจากยุโรปมี ความหลากหลายของ แฮพลอไทป์ ต่ำกว่ามาก เมื่อเทียบกับในอิสราเอล (ที่ซึ่งพวกมันผสมพันธุ์กับสุนัข หมาป่าสีเทา และหมาป่าแอฟริกัน) และส่วนใหญ่แล้วพวกมันสืบเชื้อสายมาจากประชากรที่มาจากคอเคซัส ความหลากหลายของแฮพลอไทป์ในระดับสูงสุดพบในหมาจิ้งจอกเพโลพอนนีเซียน ซึ่งอาจเป็นตัวแทนของประชากรที่เหลือ อีกกลุ่มหนึ่ง ของหมาจิ้งจอกสีทองดั้งเดิมของยุโรปก่อนที่พวกมันจะสูญพันธุ์ไปในที่อื่น มีการให้ความสนใจเป็นพิเศษกับพันธุกรรมของหมาจิ้งจอกบอลติก เนื่องจากรัฐบอลติกทั้งหมดจัดให้สัตว์ชนิดนี้เป็นสายพันธุ์ที่นำเข้าและอยู่ภายใต้การล่า พบว่าสุนัขจิ้งจอกในเอสโตเนียมีต้นกำเนิดมาจากประชากรในยุโรปตะวันออกเฉียงใต้ ในขณะที่สุนัขจิ้งจอกในลิทัวเนียมีต้นกำเนิดมาจากคอเคเซียน สรุปได้ว่าสมมติฐานของการนำเข้าแบบเทียมนั้นไม่น่าจะเป็นไปได้ และการปรากฏตัวของสุนัขจิ้งจอกในทั้งสองรัฐนั้นสอดคล้องกับการขยายตัวตามธรรมชาติไปทางเหนือของประชากรทั้งในยุโรปตะวันออกเฉียงใต้และยุโรปตะวันออก[62]

การสำรวจที่ดำเนินการในพื้นที่ตอนในของทะเลเอเดรียติกตอนบนบ่งชี้ว่าผู้คนทั้งหมดที่เคยมีประสบการณ์กับหมาจิ้งจอกโดยตรง (นักล่า ผู้ดูแลสัตว์ป่า และคนในพื้นที่) มักจะเข้าใจผิดว่าหมาจิ้งจอกแดงที่ติดโรคเรื้อน(หรืออยู่ในภาวะผลัดขนที่มีปัญหา) เป็นหมาจิ้งจอกสีทอง อย่างไรก็ตาม การพบเห็นหมาจิ้งจอกสีทองตัวจริงมักจะถูกเรียกว่าหมาป่าหรือหมาป่าตัวเล็ก ซึ่งได้รับการยืนยันทั้งจากการถ่ายภาพดักจับและการศึกษารอยเท้า ซึ่งยืนยันการสังเกตก่อนหน้านี้ในเรื่องนี้ การรับรู้ที่ผิดพลาดและขัดแย้งเกี่ยวกับหมาจิ้งจอกสีทองนี้อาจเกิดจากความจริงที่ว่าการมีอยู่ของหมาจิ้งจอกสีทองยังไม่เป็นที่นิยม ไม่ว่าจะเป็นในวัฒนธรรมมนุษย์ของอิตาลีและสโลวีเนีย หรือในประเพณีการล่าสัตว์และดูแลสัตว์ป่า[43]ความยากลำบากอีกประการหนึ่งสำหรับนักติดตามคือ ไม่เหมือนหมาป่าที่ถ่ายอุจจาระกลางเส้นทาง หมาจิ้งจอกสีทองจะถ่ายอุจจาระไว้ใต้พุ่มไม้[48]

อ้างอิง

  1. ^ "Canis aureus ในยุโรป". iucnredlist.org .
  2. ^ โดย Wozencraft, WC (2005). "Order Carnivora". ในWilson, DE ; Reeder, DM (บรรณาธิการ). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (ฉบับที่ 3). Johns Hopkins University Press. หน้า 574. ISBN 978-0-8018-8221-0.OCLC 62265494  .
  3. ↑ ab เจฟฟรัว แซงต์-อิแลร์, I.และเจฟฟรัว แซงต์-อิแลร์, É. (1836), Expédition scientifique de Morée , เล่มที่ 3, 1er ฝ่าย, Levrault, หน้า 19-27
  4. ↑ abc Heptner, V. & Naumov, NP (1988), สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมของสหภาพโซเวียตเล่ม II ตอนที่ 1a, Sirenia และ Carnivora (วัวทะเล; หมาป่าและหมี), Science Publishers, Inc. สหรัฐอเมริกา หน้า 129-164 ไอ1-886106-81-9 
  5. ^ ab Krofel, M.; Giannatos, G.; Ćirovič, D.; Stoyanov, S.; Newsome, TM (2017). "การขยายตัวของสุนัขจิ้งจอกสีทองในยุโรป: กรณีของการปลดปล่อยเมโสพเรดาเตอร์ที่เกิดจากการกดขี่หมาป่าทั่วทั้งทวีป?" วารสารสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมของอิตาลี . 28 (1). Hystrix. doi :10.4404/hystrix-28.1-11819.
  6. ^ abcd "หมาจิ้งจอกสีทอง - Canis aureus". สัตว์กินเนื้อขนาดใหญ่ - เอกสารข้อเท็จจริงเกี่ยวกับสายพันธุ์ . Large Carnivore Initiative for Europe . 2019 . สืบค้นเมื่อ 3 ตุลาคม 2020 .
  7. ↑ ab (ในภาษาเอสโตเนีย) Peep Männil: Läänemaal elab veel vähemalt kaks šaakalit, tõenäoliselt rohkem Archived 2 May 2013 at the Wayback Machine , Eestielu.ee (3 เมษายน 2013)
  8. ↑ เอบีซี โครเฟล, มิฮา; ฮูเบิร์ต โปโตชนิค (2008) "บันทึกแรกของสุนัขจำพวกทอง (Canis aureus) ในหุบเขา Savinja (สโลวีเนียตอนเหนือ)" (PDF ) Natura Sloveniae: วารสารชีววิทยาภาคสนาม . ฉบับที่ 10 ไม่ 1. หน้า 57–62. ISSN  1580-0814.
  9. ↑ เคลเมนติ, มาเรีย. Scoperto ใน Val Tagliamento lo sciacallo dorato (ในภาษาอิตาลี)
  10. ^ "IUCN Red List of Threatened Species". Iucnredlist.org . สืบค้นเมื่อ10 สิงหาคม 2022 .
  11. ^ abc Giannatos, G. (2004), แผนปฏิบัติการอนุรักษ์สุนัขจิ้งจอกสีทอง Canis aureus L. ในกรีซ , WWF กรีซ. เอเธนส์, กรีซ. หน้า 47
  12. ↑ ab (ในภาษาอิตาลี) Lapini, L. (2003) Canis aureus (ลินเนียส, 1758) ใน: Boitani L., Lovari S. & Vigna Taglianti A. (eds.) Fauna d'Italia . แมมมาเลีย III สัตว์กินเนื้อ-Artiodactyla คัลเดรินีผับ โบโลญญา หน้า 47–58
  13. ↑ อับ ก ริสตูเฟก, บอริส; ตวรตโควิช, นิโคลา (1990) "ความแปรปรวนและเอกลักษณ์ของวงศ์หมาใน (Canis aureus) แห่งแคว้นดัลเมเชีย" (PDF ) แอน. นักธรรมชาตินิยม มัส เวียนนา​ 91B : 7–25.
  14. ^ Brown, L.; MacDonald, DW (1995). "การล่าเหยื่อเต่าทะเลสีเขียวChelonia mydasรังโดยสุนัขป่าที่ชายหาด Akyatan ประเทศตุรกี" Biological Conservation . 71 (1): 55–60. Bibcode :1995BCons..71...55B. doi :10.1016/0006-3207(94)00020-Q.
  15. ↑ แลนสกี้ เจ.; เฮลไท, ม. (2002) "พฤติกรรมการกินอาหารของสุนัขจิ้งจอกสีทองและจิ้งจอกแดงในฮังการีทางตะวันตกเฉียงใต้ในฤดูหนาวและฤดูใบไม้ผลิ" ชีววิทยาของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม – Zeitschrift für Säugetierkunde . 67 (3): 129. รหัสสินค้า :2002MamBi..67..129L. ดอย :10.1078/1616-5047-00020.
  16. ↑ ราโดวิช, อันเดรจา; โควาชิช, ดาร์โก (2010) "องค์ประกอบอาหารของสุนัขพันธุ์ Golden Jackal (Canis aureus L.) บนคาบสมุทร Pelješac, Dalmatia, Croatia" ระยะ Biologorum . 112 (2): 219–224.
  17. ↑ "FOTO. ATENŚIE! Haite de şacali la marginea municipiului Satu Mare". PresaSM Řtiri din Satu Mare (ในภาษาโรมาเนีย) 16 มิถุนายน 2560 . สืบค้นเมื่อ 5 พฤศจิกายน 2023 .
  18. ^ Arnold, J.; Humer, A.; Heltai, M.; Murariu, D.; Spassov, N.; Hacklander, K. (2011). "สถานะปัจจุบันและการกระจายพันธุ์ของสุนัขจิ้งจอกสีทอง Canis aureus ในยุโรป" Mammal Review . 42 : 1–11. doi :10.1111/j.1365-2907.2011.00185.x.
  19. ^ "คำสั่งของสภา 92/43/EEC ลงวันที่ 21 พฤษภาคม 1992 ว่าด้วยการอนุรักษ์แหล่งที่อยู่อาศัย ตามธรรมชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช" Eur-Lex สืบค้นเมื่อ29 กันยายน 2020
  20. ^ "Habitats Directive reporting". Europa . European Commission . สืบค้นเมื่อ29 กันยายน 2020 .
  21. ^ abcd Giannatos, G., 2004. แผนปฏิบัติการอนุรักษ์สุนัขจิ้งจอกสีทอง Canis aureus L. ในประเทศกรีซ เก็บถาวร 2008-02-27 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน . WWF กรีซ . เอเธนส์ กรีซ. หน้า 47
  22. ↑ จิอันนาตอส, จอร์จอส; มารินอส, ยานนิส; มารากู, ปานากิโอต้า; คัทซาโดราคิส, จอร์จอส (2005) "สถานะของ Golden Jackal (Canis aureus L.) ในกรีซ" (PDF ) เบลเยี่ยม เจ. ซูล . 135 (2): 145–149.[ ลิงค์ตายถาวร ‍ ]
  23. ^ Migli, D., Petridou, M., Giannatos, G. & P. ​​Maragou 2014: สถานะหมาจิ้งจอกสีทองปัจจุบันในกรีซ - จากจุดที่มีประชากรน้อยไปสู่การฟื้นตัวอย่างต่อเนื่อง การประชุม: การประชุมวิชาการหมาจิ้งจอกนานาชาติครั้งแรก: Veliko Gradište, เซอร์เบีย
  24. ^ Συντιχάκη, Ε., Διαμάντης, Χ., Ηλιόπουлος, Γ., Κόντος, Κ., Μάντος, Α., Μαρτίνης, Α., Μπούκας, Α., Πετρίδου, Μ., Σεληνίδης, Κ., Φιлίππου, Ε. & Θ. พฤศจิกายน 2016: Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΣΑΚΑΛΙΟΥ (CANIS AUREUS) ΣΤΗ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ. •8ο Πανεллήνιο Συνέδριο Οικοлογίας «150 χρόνια Οικοлογίας. Δομές, Δεσμοί, Δυναμικές και Στρατηγικές Επιβίωσης». เอ.เอ.เอ. วันที่ 20-23/10/2016
  25. ^ Masseti, M. 2010: สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมไร้บ้านจากหมู่เกาะไอโอเนียนและอีเจียน Bonn Zoological Bulletin 57(2): 367-373
  26. ^ Gasteratos, I. & Z. Fondoulakou 2561: การมีอยู่และการสูญพันธุ์ของสุนัขจิ้งจอกสีทอง Canis aureus จากเกาะคอร์ฟู ทางตะวันตกเฉียงเหนือของกรีซ การประชุม: การประชุมวิชาการนานาชาติเรื่องสุนัขจิ้งจอกครั้งที่ 2: มาราธอน ประเทศกรีซ
  27. ^ Kominos, T., Galanaki, A., Bukas, N. & D. Youlatos 2561: การกระจายตัวของหมาจิ้งจอกสีทอง (Canis aureus Linnaeus 1758) ในกรีซตะวันตก: การอัปเดต การประชุม: การประชุมวิชาการนานาชาติหมาจิ้งจอกครั้งที่ 2: มาราธอน ประเทศกรีซ
  28. ^ • Kominos, T., Galanaki, A., Kiamos, N., Bukas, N., Gasteratos, I., Kountouras, S. & G. Giannatos 2022: อดีตและปัจจุบันของสุนัขจิ้งจอกสีทอง “Canis aureus” ในประเทศกรีซ: วิวัฒนาการของการกระจายพันธุ์ตั้งแต่ทศวรรษ 1970 จนถึงปัจจุบัน การประชุมวิชาการนานาชาติเรื่องสุนัขจิ้งจอกครั้งที่ 3 เมือง Gödölő ประเทศฮังการี 2-4/11/2022
  29. ^ • Gasteratos, I., Fondoulakou, Z., Kominos, T. & A. Galanaki 2022: การกระจายพันธุ์ในอดีตของ Golden Jackal Canis aureus ในประเทศกรีซ การประชุมวิชาการนานาชาติครั้งที่ 3 เรื่อง Jackal Symposium เมือง Gödölő ประเทศฮังการี 2-4/11/2022
  30. ^ Karamanlidis, AA, Hernando,M., Avgerinou, M., Bogdanowicz, W., Galanis, K., Kalogeropoulou, S., Krambokoukis, L., Panagiotopoulos, N. & C. Taklis 2023: การขยายตัวอย่างรวดเร็วของสุนัขจิ้งจอกสีทองในกรีซ: การวิจัย การจัดการ และลำดับความสำคัญในการอนุรักษ์ Endangered Species Research 51: 1-13
  31. ^ Krofel, Miha (2008). "การสำรวจสุนัขจิ้งจอกสีทอง (Canis aureus L.) ใน Dalmatia ตอนเหนือ โครเอเชีย: ผลเบื้องต้น". Natura Croatica . 17 (4). พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติโครเอเชีย: 259–264. ISSN  1330-0520 . สืบค้นเมื่อ18 มกราคม 2011 .
  32. ↑ ทริโบเยวิช, อิกอร์; Trbojević, ติจานา; มาเลเชวิช, ดานิเจลา; โคเฟล, มิฮา (2018) "หมาจิ้งจอกสีทอง (Canis aureus) ในบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา: ความหนาแน่นของกลุ่มดินแดน แนวโน้มของประชากร และขอบเขตการกระจาย" การวิจัยสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม . 63 (3): 341–348. ดอย :10.1007/s13364-018-0365-1. S2CID  4395979.
  33. ^ ab Krofel, Miha (2009). "Confirmed presence of territorial groups of golden jackals (Canis aureus) in Slovenia" (PDF) . Natura Sloveniae: Journal of Field Biology . เล่มที่ 11, ฉบับที่ 1. Association for Technical Culture of Slovenia. หน้า 65–68. ISSN  1580-0814 . สืบค้นเมื่อ18 มกราคม 2011 .
  34. ^ "สุนัขจิ้งจอกสีทองปรากฏตัวที่เจนีวา ประเทศสวิตเซอร์แลนด์". 31 มกราคม 2019.
  35. ↑ ทามาส ทอธ; László Krecsák; เอเลโอนอร่า ซซุคส์; มิคลอส เฮลไต; จอร์จี ฮุสซาร์ (2009) "บันทึกของสุนัขจิ้งจอกทองคำ (Canis aureus Linnaeus, 1758) ในฮังการีตั้งแต่ปี 1800 ถึงปี 2007 จากการสำรวจวรรณกรรม" (PDF ) วารสารสัตววิทยาตะวันตกเฉียงเหนือ . ฉบับที่ 5 ไม่ 2. หน้า 386–405. เก็บถาวรจากต้นฉบับ(PDF)เมื่อวันที่ 4 ตุลาคม 2555
  36. ^ Szabó L.; M. Heltai; J. Lanszki; E. Szőcs (2007). "นักล่าพื้นเมือง จิ้งจอกทอง (Canis aureus L. 1758) แพร่กระจายเหมือนสายพันธุ์รุกรานในฮังการี" วารสารของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์และสัตวแพทยศาสตร์คลูจ-นาโปกา วิทยาศาสตร์สัตว์และเทคโนโลยีชีวภาพ . 64 (1–2).[ ลิงค์ตายถาวร ‍ ]
  37. ↑ ซซาโบ, ลาสซโล; เฮลไต, มิคลอส; ซซซ, เอเลโอนอรา; Lanszki, โยซเซฟ; เลฮอคกี้, โรเบิร์ต (2009) "การขยายขอบเขตของ Golden Jackal ในฮังการีระหว่างปี 1997 ถึง 2006" (PDF ) เลี้ยงลูกด้วยนม . 73 (4) ดอย :10.1515/MAMM.2009.048. S2CID  85849350. เก็บถาวรจากต้นฉบับ(PDF)เมื่อวันที่ 3 มีนาคม2016 สืบค้นเมื่อ12 กุมภาพันธ์ 2553 .
  38. ^ "พบสุนัขจิ้งจอกสีทองในเทือกเขาแอลป์ของออสเตรีย" 13 มิถุนายน 2019
  39. ↑ "แอร์สต์มาลส์ โกลด์ชาคาล ใน ทูริงเงน เกซิชเทต". สปีเกล (ภาษาเยอรมัน) 16 สิงหาคม 2562 . สืบค้นเมื่อ3 ตุลาคม 2020 .
  40. ↑ ab "Goudjakhals laat zich voor het eerst zien in Drenthe" (ในภาษาดัตช์) rtv เดรนเธ่ 6 ธันวาคม 2562 . สืบค้นเมื่อ3 ตุลาคม 2020 .
  41. ^ Koubek P, Cerveny J (2007). "The Golden jackal (Canis aureus) – a new mammal species in the Czech Republic". Lynx . 38 : 103–106. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 มกราคม 2016 . สืบค้นเมื่อ29 ธันวาคม 2012 .
  42. ^ Kowalczyc, R.; et al. (2015). "การขยายอาณาเขตของสุนัขจิ้งจอกสีทอง (Canis aureus) เข้าสู่โปแลนด์: บันทึกครั้งแรก" Mammal Research . 60 (4): 411–414. doi : 10.1007/s13364-015-0238-9 .
  43. ^ abc Lapini L.; Molinari P.; Dorigo L.; Are G.; Beraldo P. (2009). "Reproduction of the Golden Jackal (Canis aureus moreoticus I. Geoffroy Saint Hilaire, 1835) in Julian Pre-Alps, with new data on its range-expansion in the High-Adriatic Hinterland (Mammalia, Carnivora, Canidae)" (PDF) . Boll. Mus. Civ. St. Nat. Venezia . 60 : 169–186. เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 27 กรกฎาคม 2011
  44. ^ ab (ในภาษาอิตาลี) Sciacallo dorato (Canis aureus) เก็บถาวร 20 พฤศจิกายน 2008 ที่เวย์แบ็กแมชชีน . wwf.it
  45. ↑ ab (ในภาษาอิตาลี) Lapini L., 2009–2010 Lo sciacallo dorato Canis aureus moreoticus (I. Geoffrey Saint Hilaire, 1835) nell'Italia nordorientale (Carnivora: Canidae) เก็บถาวรเมื่อ 1 ธันวาคม 2020 ที่Wayback Machine Tesi di Laurea ใน Zoologia, Fac. Di Scienze Naturali dell'Univ. ดิ ทริเอสเต , วี. ออร์ด., เล่าถึง อี. พิซซูล: 1–118.
  46. ^ "Golden jackal expands through Italy". European Wilderness Society. 21 มกราคม 2021 . สืบค้นเมื่อ28 ตุลาคม 2023 .
  47. ↑ "Jakhals waargenomen op de Veluwe" (ในภาษาดัตช์) nu.nl 29 กุมภาพันธ์ 2559 . สืบค้นเมื่อ 29 กุมภาพันธ์ 2559 .
  48. ↑ abc "De goudjakhals rukt op in Gelderland" (ในภาษาดัตช์) ออมโรพ เกลเดอร์แลนด์. 17 พฤษภาคม 2562 . สืบค้นเมื่อ3 ตุลาคม 2020 .
  49. ↑ "Le chacal doré est arrivé en France !". ferus.fr 15 ธันวาคม 2560 . สืบค้นเมื่อ18 ธันวาคม 2560 .
  50. ^ "พบสุนัขจิ้งจอกสีทองอายุน้อยในฝรั่งเศสครั้งแรก". La Connexion. 2 ตุลาคม 2023 . สืบค้นเมื่อ28 ตุลาคม 2023 .
  51. ^ Christian W (10 กันยายน 2015). "European jackal found in Denmark". The Copenhagen Post . สืบค้นเมื่อ10 กันยายน 2015 .
  52. ↑ "Sensation: Vild sjakal spottet ใน นอร์ดจิลลันด์". 8 สิงหาคม 2559. เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อ 13 พฤศจิกายน 2559 . สืบค้นเมื่อ8 สิงหาคม 2559 .
  53. ↑ (ในภาษาเอสโตเนีย) Amet: šaakalid tuleb eemaldada, EestiPäevaleht (21 พฤษภาคม พ.ศ. 2556)
  54. ↑ ab (ในภาษาเอสโตเนีย)อิวาร์ ซูปัน. Jaht Läänemaal ulatuslikult levinud šaakalitele pikeneb kahe kuu võrra. แลนเลน , 20 กรกฎาคม 2017
  55. ↑ (ในภาษาเอสโตเนีย) Eesti šaakalid บน pärit Kaukaasiast, Lääne Elu , 18 พฤศจิกายน 2558
  56. ↑ (ในภาษาเอสโตเนีย) Šaakalite jahihooaeg pikenes kahe kuu võrra. Posttimees , 1 กันยายน 2017
  57. ↑ โคโจลา, อิลโป; เฮนโทเนน, เฮย์กิ; เฮกคิเน็น, ซามูลี; Ranc, นาธาน (1 กุมภาพันธ์ 2024). "การขยายพันธุ์หมาป่าทองคำในยุโรปเหนือสุด: บันทึกในฟินแลนด์" (PDF ) ชีววิทยาของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม . 104 (1): 101–105. ดอย :10.1007/s42991-023-00382-3.
  58. ↑ "กุลสยากัล เซตต์สำหรับแก๊งฟอร์สเตในนอร์เก" . สืบค้นเมื่อ 25 กุมภาพันธ์ 2564 .
  59. ↑ Ησύχιος Γραμματικός Αladεξανδρεύς คริสต์ศตวรรษที่ 5 - 6: ΕΥΛΟΓΙΩΙ ΤΩΙ ΕΤΑΙΡΩΙ ΧΑΙΡΕΙΝ
  60. ↑ Θεοδόσιος Γραμματικός Αλεξανδρέως คริสต์ศตวรรษที่ 8: Εισαγωγικοί κανόνες περί κлίσεως ονομάτων
  61. ^ Jardine, William (1839). The naturalist's library, Volume 9 , ตีพิมพ์โดย WH Lizars
  62. ^ Rutkowski R, Krofel M, Giannatos G, Ćirović D, Männil P, Volokh AM และคณะ (2015) "ความกังวลของชาวยุโรป? โครงสร้างทางพันธุกรรมและการขยายตัวของสุนัขจิ้งจอกสีทอง ( Canis aureus ) ในยุโรปและเทือกเขาคอเคซัส" PLoS ONE 10(11):e0141236 doi:10.1371/journal.pone.0141236
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับCanis aureus moreotica
  • กลุ่มการศึกษาไม่เป็นทางการของ Golden Jackal ในยุโรป (GOJAGE) เก็บถาวร 28 กันยายน 2015 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  • โครงการหมาจิ้งจอกสีทองในออสเตรีย
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=แจ็คคัลยุโรป&oldid=1250405276"