การประชุมประจำเมือง

This article has multiple issues. Please help improve it or discuss these issues on the talk page. (Learn how and when to remove these messages) This article may contain an excessive amount of intricate detail that may interest only a particular audience. Please help by spinning off or relocating any relevant information, and removing excessive detail that may be against Wikipedia's inclusion policy. (September 2020) (Learn how and when to remove this message) This article may contain excessive or irrelevant examples. Please help improve the article by adding descriptive text and removing less pertinent examples. (September 2020) The examples and perspective in this article deal primarily with the United States and do not represent a worldwide view of the subject. You may improve this article, discuss the issue on the talk page, or create a new article, as appropriate. (December 2022) (Learn how and when to remove this message) (Learn how and when to remove this message)

Part of the Politics series
Common forms of local government
Executive and legislature separate Mayor - Council Executive mayor elected by the people, elected legislative City council Council - Manager Executive city manager hired by the elected City Council
Executive and legislature fused City Commission Elected commission enacts laws and governs
Direct democratic forms Town meeting Citizens vote on policy, officers, and laws
Executive arrangements in England Leader and cabinet Executive leader elected by the council from among themselves Elected mayor and cabinet Executive mayor elected by the people Committee system Executive leader and executive committees elected by the council from among themselves
Politics portal
v t e

การประชุมเมืองหรือที่เรียกว่า "การประชุมเมืองแบบเปิด" เป็นรูปแบบหนึ่งของรัฐบาลท้องถิ่นซึ่งผู้อยู่อาศัยในเมืองที่มีสิทธิ์สามารถเข้าร่วมการประชุมโดยตรง ซึ่งจะกำหนดการปกครองเมืองของตน ซึ่งแตกต่างจากการประชุมเมืองแบบตัวแทนซึ่งมีเพียงตัวแทนที่ได้รับการเลือกตั้งเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมการประชุมบริหารได้ ผู้มีสิทธิเลือกตั้งในเมืองทุกคนสามารถเข้าร่วมการประชุมเมืองแบบเปิดได้ แบบฟอร์มนี้แตกต่างจากการประชุมศาลากลางที่จัดขึ้นโดยเจ้าหน้าที่ที่ได้รับการเลือกตั้งเพื่อสื่อสารกับผู้มีสิทธิเลือกตั้ง ซึ่งไม่มีอำนาจในการตัดสินใจ

ในการประชุมของเมือง ผู้เข้าร่วมประชุมจะกำหนดข้อบังคับหรือระเบียบข้อบังคับของเมือง คณะกรรมการและคณะกรรมาธิการ ตำแหน่งที่ได้รับการเลือกตั้งและแต่งตั้ง การลงทุน การใช้จ่าย งบประมาณ และภาษีท้องถิ่น ตลอดจนรูปแบบและความถี่ของการประชุมเมืองในอนาคต เนื่องจากเมืองต่างๆ ปกครองตนเองและรักษาเอกราชไว้ การประชุมเมืองจึงแตกต่างกันไปในแต่ละรัฐและแต่ละเมือง

เนื่องจากผู้อยู่อาศัยในเมืองมีส่วนร่วมโดยตรงในการปกครองของตนเองและเป็นตัวแทนของตนเองโดยไม่ต้องผ่านคนกลาง การประชุมของเมืองจึงเป็นตัวอย่างของประชาธิปไตยโดยตรง^[1] และได้รับการตรวจสอบเป็นกรณีศึกษาในทฤษฎีประชาธิปไตย^[2]

แบบฟอร์มการประชุมประจำเมืองใช้ในบางส่วนของสหรัฐอเมริกาโดยเฉพาะในนิวอิงแลนด์ซึ่งเป็นรูปแบบหลักของรัฐบาลเมืองมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 17

การประชุมประจำเมืองมีการปฏิบัติกันในภูมิภาค New England ของสหรัฐอเมริกาตั้งแต่สมัยอาณานิคมและในบางรัฐทางตะวันตกตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 19 เป็นอย่างน้อย^[3]การประชุมประจำเมืองยังหมายถึงการประชุมของหน่วยงานของรัฐอื่นๆ เช่น หน่วยงานน้ำในภูมิภาคหรือเขตโรงเรียนแม้ว่าการใช้และกฎหมายจะแตกต่างกันไปในแต่ละเมืองและรัฐ แต่รูปแบบทั่วไปคือให้ผู้อยู่อาศัยในเมืองมารวมตัวกันเป็นระยะๆ และทำหน้าที่เป็นหน่วยงานนิติบัญญัติ โดยลงคะแนนเสียงในเรื่องการเงิน กฎหมาย และเรื่องอื่นๆ ของการปกครอง

บันทึกเกี่ยวกับการปกครองในนิวอิงแลนด์ยุคแรกมีไม่มากนัก ทำให้เกิดการถกเถียงเกี่ยวกับที่มาของการประชุมประจำเมือง การตีความอย่างหนึ่งก็คือ การประชุมนี้ดัดแปลงมาจากการประชุมของโบสถ์ประจำท้องถิ่นที่ จัดขึ้นใน อังกฤษในศตวรรษที่ 17 ซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบในการตัดสินใจทางการเงินของโบสถ์ประจำตำบล^[4]อีกประการหนึ่งก็คือ การประชุมนี้สืบเนื่องมาจากชาวอาณานิคมในนิวอิงแลนด์ที่อยู่บนเรือเมย์ฟลาว เวอร์ ซึ่งเมื่อเดินทางมาถึงเมืองพลีมัธ รัฐแมสซาชูเซตส์ก็ได้รวมตัวกันเพื่อนำกฎเกณฑ์การปกครองของตนเองมาใช้ซึ่งก็คือ สัญญาเมย์ฟลาวเวอร์^[1]ในนิวอิงแลนด์ยุคอาณานิคมนั้น มีการแยกการปกครองของโบสถ์และเมืองออกจากกันเพียงเล็กน้อย แต่การประชุมประจำเมืองยังคงมีบทบาททางโลกหลังจากการยุบเลิกโบสถ์ประจำรัฐ โดยกลายเป็นแกนหลักในรัฐบาลของเมืองต่างๆ ในนิวอิงแลนด์ในปัจจุบัน

ตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 19 นักรัฐศาสตร์ได้กล่าวถึงการประชุมในเมืองนิวอิงแลนด์ว่าเป็นตัวอย่างที่โดดเด่นของประชาธิปไตยโดยตรง^[5]ในปี 1831 นักปรัชญาการเมืองAlexis de Tocqueville ได้ไปเยี่ยมชมเมืองต่างๆ หลายแห่งในแมสซาชูเซตส์ และได้แสดงความคิดเห็นใน Democracy in Americaเล่มที่ 1 (1835) ว่ารัฐบาลเมืองต่างๆ ในนิวอิงแลนด์ดูเหมือนจะแสดงความเป็นอิสระทางการเมืองมากกว่าคอมมูน ฝรั่งเศส หรือหน่วยงานเทศบาลอื่นๆ ในยุโรป^[6] Tocqueville เชื่อว่าการประชุมในเมืองซึ่งมอบอำนาจโดยตรงให้กับผู้อยู่อาศัยที่เข้าร่วมนั้นฝึกฝนพลเมืองให้มีส่วนร่วมในสังคมประชาธิปไตยที่กว้างขึ้น^{[6] การประชุมในเมืองยังมีอิทธิพลต่อความคิด} ของพรรครีพับลิ กัน ในอเมริกาโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับโทมัส เจฟเฟอร์สันซึ่งเชื่อว่าการประชุมเหล่านี้เป็น "การใช้อำนาจปกครองตนเองที่สมบูรณ์แบบและเพื่อการอนุรักษ์" ^[7]

การประชุมประจำเมืองเป็นเพียงสถาบันสมัยใหม่บางส่วน นอกเหนือไปจากตำบลบางแห่งในมินนิโซตาและรัฐต่างๆ ของสวิตเซอร์แลนด์ ซึ่งพลเมืองทั่วไปสามารถเข้าร่วมการประชุมแบบ "พบหน้ากัน" เป็นประจำ ซึ่งจะพิจารณาตัดสินใจดำเนินการร่วมกันในรูปแบบของกฎหมาย^{[5] [8] [9]}ผู้สนับสนุนลัทธิชุมชนนิยมและการปกครองแบบสาธารณรัฐ ของพลเมือง ในความคิดทางการเมือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งแฟรงก์ เอ็ม. ไบรอันแห่งมหาวิทยาลัยเวอร์มอนต์ได้สนับสนุนการประชุมประจำเมืองในฐานะรูปแบบหนึ่งของประชาธิปไตยโดยตรงที่ยึดตามค่านิยมแบบรวมศูนย์^{[5] [10]}

พรรคเดโมแครตแบบปรึกษาหารือเช่นเจมส์ ฟิชคิน ได้นำเสนอการประชุมระดับเมืองในรูปแบบ "การมีส่วนร่วมอย่างมีอำนาจ" ซึ่งการปรึกษาหารืออย่างรอบคอบระหว่างผู้เข้าร่วมทุกคนสามารถอยู่ร่วมกันได้โดยมีความรู้สึกเป็นพลเมืองที่มีส่วนร่วมและมีความรับผิดชอบในการแก้ไขปัญหาในท้องถิ่น^[2]อย่างไรก็ตาม ทั้งสองฝ่ายต่างสังเกตเห็นความยากลำบากในการรักษาผลประโยชน์ของการประชุมระดับเมืองเมื่อรูปแบบการประชุมถูกขยายให้ครอบคลุมกลุ่มที่ใหญ่กว่า

นักรัฐศาสตร์คนอื่นๆ แสดงความกังขาต่อการประชุมในเมืองมากขึ้น โดยพิจารณาจากการเข้าร่วมประชุมที่น้อยครั้งและการขาดตัวแทนJane Mansbridgeและ Donald L. Robinson โต้แย้งว่าการประชุมในเมืองในรัฐเวอร์มอนต์และแมสซาชูเซตส์มีผู้เข้าร่วมประชุมน้อยมาก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการประชุมใช้เวลาทั้งวันทำงาน ทำให้ผู้สูงอายุและผู้อยู่อาศัยที่ไม่ได้ทำงานมีตัวแทนเข้าร่วมประชุมไม่สมดุล^{[8] [11]}เนื่องจากผู้เข้าร่วมการประชุมยังคงเป็นความสมัครใจ Mansbridge จึงสังเกตเห็นความแตกต่างในการมีส่วนร่วมบนพื้นฐานของการศึกษาและชนชั้นเมื่อเกิดความขัดแย้ง โดยเขียนว่า "การประชุมแบบพบหน้ากันช่วยให้ผู้ที่ไม่มีปัญหาในการพูดปกป้องผลประโยชน์ของตนได้ แต่ไม่ได้ให้การคุ้มครองที่เทียบเท่ากับพลเมืองทั่วไป" ^[11]นักวิจารณ์สตรีนิยมยังระบุถึงผลลัพธ์ที่หลากหลายในการประชุมในเมือง แม้ว่าอัตราการเข้าร่วมประชุมในเมืองของผู้หญิงจะเกือบเท่ากันเมื่อเทียบกับผู้ชาย แต่การมีส่วนร่วมในการอภิปรายเมื่อเทียบกับผู้ชายก็ลดลงเมื่อขนาดของเมืองเพิ่มขึ้น^{[5] [12]}

การประชุมประจำเมือง ของคอนเนตทิคัตมักจะผูกติดกับวาระการประชุมที่เผยแพร่ ผู้เข้าร่วมประชุมไม่สามารถเปลี่ยนแปลงรายการที่เสนอหรือเพิ่มธุรกิจใหม่ได้ แต่ละเมืองจะกำหนดวิธีการ ความถี่ และขอบเขตของการบริหารจัดการสำหรับการประชุมประจำเมือง และรวบรวมสิ่งเหล่านี้ไว้ในข้อบังคับหรือกฎบัตรของเมือง

จะมีการเลือกผู้ดำเนินการประชุมในช่วงเริ่มต้นของการประชุม ซึ่งโดยปกติจะจัดขึ้นในสถานที่สาธารณะ ไม่ว่าจะเป็นในเมืองหรือบริเวณใกล้เคียง การลงคะแนนเสียงจะดำเนินการโดยเสียง และหากอยู่ใกล้กัน ให้แสดงมือ

ในเมืองที่มีแบบฟอร์มการประชุมเมืองแบบเปิดผู้มีสิทธิเลือกตั้งที่ลงทะเบียนไว้ ทั้งหมด ของเมืองมีสิทธิ์เข้าร่วมและลงคะแนนเสียงในการประชุมเมือง การประชุมเมืองแบบตัวแทนใช้โดยเมืองใหญ่บางแห่ง โดยผู้มีสิทธิเลือกตั้งจะเลือกตัวแทนเพื่อเข้าร่วมการประชุมเมือง คล้ายกับสภาเมืองเมืองบางแห่งใช้แบบฟอร์มการประชุมเมืองด้านการเงิน ซึ่งมีการประชุมเมืองแบบเปิดที่มีอำนาจ จำกัด ในการลงคะแนนเสียงเฉพาะเรื่องการเงินในขณะที่อำนาจในการออกกฎหมายของเมืองจะตกอยู่กับสภาเมือง

การประชุมของเมืองอาจมีการลงคะแนนเสียงผูกพันสำหรับบางรายการ ซึ่งผู้เข้าร่วมการประชุมจะลงคะแนนเสียงเพื่ออนุมัติหรือปฏิเสธมาตรการนั้น เมืองบางเมืองกำหนดให้ต้องมีการลงประชามติสำหรับรายการต่างๆ เช่น งบประมาณประจำปีและการเปลี่ยนแปลงข้อบังคับของเมือง สำหรับรายการเหล่านั้น การประชุมของเมืองจะลงคะแนนเสียงว่าจะส่งประเด็นดังกล่าวเข้าสู่การลงประชามติหรือไม่ ซึ่งจะจัดขึ้นในภายหลังตามกำหนดการที่ระบุไว้ในข้อบังคับของเมืองนั้นๆ

ในรัฐเมนระบบการประชุมประจำเมืองถือกำเนิดขึ้นในช่วงเวลาที่เขตเมนเป็นส่วนหนึ่งของแมสซาชูเซตส์เมืองและเทศบาลส่วนใหญ่ดำเนินการภายใต้รูปแบบการปกครองแบบการประชุมประจำเมืองหรือรูปแบบที่ปรับเปลี่ยนจากรูปแบบการปกครองแบบดังกล่าว การประชุมประจำเมืองประจำปีของรัฐเมนโดยปกติจะจัดขึ้นในเดือนมีนาคม นอกจากนี้ อาจมีการประชุมประจำเมืองพิเศษเป็นครั้งคราว

หน่วย งาน บริหารของรัฐบาลเมืองเป็น คณะกรรมการ ที่ได้รับการเลือกตั้งและทำงานนอกเวลา เรียกว่าคณะกรรมการคัดเลือกมีสมาชิกสาม ห้า หรือเจ็ดคน ระหว่างช่วงประชุม คณะกรรมการคัดเลือกจะตีความนโยบายที่กำหนดไว้ในการประชุมเมือง และได้รับมอบหมายหน้าที่ต่างๆ มากมาย รวมถึง อนุมัติรายจ่ายที่ไม่ใช่ของโรงเรียนทั้งหมดของเมือง อนุมัติการก่อสร้างและซ่อมแซมทางหลวง ทำหน้าที่เป็นตัวแทนจัดซื้อของเมืองสำหรับรายการที่ไม่ใช่ของโรงเรียน ออกใบอนุญาต และดูแลการดำเนินกิจกรรมทั้งหมดของเมือง บ่อยครั้งที่คณะกรรมการคัดเลือกที่ทำงานนอกเวลาจะทำหน้าที่เป็นผู้ประเมินเมืองผู้ดูแลคนจน และคณะกรรมการถนน โดยทั่วไปแล้วจะมีเจ้าหน้าที่เมืองที่ได้รับการเลือกตั้งคนอื่นๆ ซึ่งมีหน้าที่ตามที่กฎหมายกำหนด ซึ่งอาจรวมถึงเสมียน ผู้ประเมินผู้เก็บภาษีเหรัญญิกสมาชิกคณะกรรมการโรงเรียน ตำรวจและอื่นๆ

ในปี 1927 เมืองแคมเดนได้นำกฎบัตรพิเศษมาใช้ และกลายเป็นเมืองแรกในรัฐเมนที่นำ แนวคิด ผู้จัดการมาใช้กับกรอบการประชุมเมือง-คณะกรรมการบริหาร ภายใต้ระบบนี้ ผู้จัดการคือหัวหน้าฝ่ายบริหารของรัฐบาลเมือง ซึ่งรับผิดชอบต่อคณะกรรมการบริหารในการบริหารแผนกต่างๆ ภายใต้การควบคุมของตน หน้าที่ของผู้จัดการ ได้แก่ การทำหน้าที่เป็นตัวแทนจัดซื้อ ดูแลให้มีการบังคับใช้กฎหมายและข้อบังคับ การแต่งตั้งและการปลดออกจากตำแหน่ง และการกำหนดค่าตอบแทนของผู้ได้รับการแต่งตั้ง (ดูเพิ่มเติม: รัฐบาลสภา-ผู้จัดการ )

ตั้งแต่ปี 1927 ถึงปี 1939 เมืองอื่นๆ ในรัฐเมนอีก 11 แห่งได้นำกฎบัตรพิเศษที่คล้ายกับกฎบัตรแคมเดนมาใช้ ปัจจุบัน^{เมืองต่างๆ ในรัฐเมน 135 แห่ง}ใช้ระบบการประชุมเมือง-คณะผู้บริหารเมือง-ผู้จัดการ ในขณะที่ 209 แห่งใช้ระบบการประชุมเมือง-คณะผู้บริหารเมือง

การประชุมประจำเมือง "เป็นช่องทางดั้งเดิมและเปลี่ยนแปลงได้ของหน่วยงานท้องถิ่น" ^[13] การประชุมในช่วงแรกเป็นการประชุมที่ไม่เป็นทางการ โดยทุกคนในเมืองน่าจะเข้าร่วม^[14] แม้ว่าจะไม่ได้ใช้สิทธิ์เต็มที่ "แต่อำนาจของการประชุมประจำเมืองก็ไม่มีขีดจำกัด" ^[15]การประชุมประจำเมือง

สร้างหลักการเพื่อควบคุมภาษีและการจัดสรรที่ดิน ซื้อที่ดินเพื่อใช้ในเมืองและห้ามใช้ตลอดไปสำหรับผู้ที่ไม่สามารถจ่ายส่วนแบ่งของตนได้ภายในหนึ่งเดือน กำหนดจำนวนต้นสนที่แต่ละครอบครัวสามารถตัดจากหนองบึงได้และครอบครัวใดสามารถปูบ้านด้วยไม้ฝาได้ ผู้ชายที่ไปประชุมในเมืองครั้งนั้นได้หารือถึงหลักการนามธรรมที่พวกเขาจะใช้ดำเนินชีวิตและกำหนดรายละเอียดที่เล็กที่สุดในชีวิตของพวกเขา การตัดสินใจที่พวกเขาทำไปนั้นส่งผลต่อชีวิตของลูกๆ และหลานๆ ของพวกเขา^[16]

การประชุมประจำเมืองมักมีชื่อเสียงว่า "กระตือรือร้น น่าสงสัย ขัดแย้ง และขี้โมโห" ^[17]แต่คนอื่นๆ ก็ให้การนับถือเป็นอย่างดี^[ก]

ในปี ค.ศ. 1692 ศาลใหญ่และศาลทั่วไปได้ประกาศว่าอำนาจขั้นสุดท้ายในการกำหนดข้อบังคับขึ้นอยู่กับการประชุมของเมือง ไม่ใช่คณะผู้บริหาร เมือง ^[20]สองปีต่อมา ในปี ค.ศ. 1694 ศาลทั่วไปได้เข้ามามีอำนาจแต่งตั้งผู้ประเมินภาษีจากคณะผู้บริหารเมืองและมอบให้กับการประชุมของเมือง^{[20] พระราชบัญญัติของสภานิติบัญญัติอาณานิคมให้สิทธิในการเลือก} ผู้ดำเนินการประชุมของเมืองในปี ค.ศ. 1715 แต่การปฏิบัตินี้เกิดขึ้นแล้วหลายปีในเมืองต่างๆ เช่นเดดแฮม [ ^{20] [21]}

กฎหมายอาณานิคมกำหนดให้ผู้มีสิทธิเลือกตั้งทุกคนต้องเป็นสมาชิกของคริสตจักรจนถึงปี ค.ศ. 1647 แม้ว่ากฎหมายดังกล่าวอาจไม่ได้บังคับใช้ก็ตาม^[15]กฎหมายดังกล่าวมีการเปลี่ยนแปลงในปี ค.ศ. 1647 โดยกำหนดให้ผู้มีสิทธิเลือกตั้งต้องมีอายุมากกว่า 24 ปี^[22]อาณานิคมได้เพิ่มข้อกำหนดใหม่ว่าผู้ชายต้องเป็นเจ้าของทรัพย์สินที่ต้องเสียภาษีซึ่งมีมูลค่าอย่างน้อย 20 ปอนด์ในปี ค.ศ. 1658 และเพิ่มเป็น 80 ปอนด์ในปี ค.ศ. 1670 ^[15]กฎหมายในปี ค.ศ. 1670 มีข้อกำหนดปู่ที่อนุญาตให้ผู้ที่มีคุณสมบัติก่อนหน้านี้สามารถรักษาสิทธิ์ในการออกเสียงไว้ได้^[22]ในปี ค.ศ. 1691 ข้อกำหนดเกี่ยวกับทรัพย์สินได้ลดลงเหลือ 20 ปอนด์อีกครั้ง^[20]

ในการเลือกตั้งระดับจังหวัด มีเพียงสมาชิกคริสตจักรเท่านั้นที่สามารถลงคะแนนเสียงได้^[23]จำนวนสมาชิกยังคงลดลงเรื่อยๆ^[23]แม้ว่าสังคมแมสซาชูเซตส์จะคล้ายกับอังกฤษในหลายๆ ด้าน แต่สิทธิเลือกตั้งก็แพร่หลายในอาณานิคมมากกว่าในประเทศแม่ เช่นเดียวกับอำนาจของเจ้าหน้าที่ที่ได้รับการเลือกตั้งในท้องถิ่น^[24]

การประชุมเมืองแบบเปิดเป็นรูปแบบหนึ่งของการประชุมเมืองซึ่งผู้มีสิทธิ์เลือกตั้งที่ลงทะเบียนไว้ทั้งหมดในเมืองจะมีสิทธิ์ลงคะแนนเสียง โดยทำหน้าที่ร่วมกันในฐานะสภานิติบัญญัติของเมือง การประชุมเมืองมักจัดขึ้นทุกปีในฤดูใบไม้ผลิ มักจะจัดขึ้นเป็นเวลาหลายคืน แต่ก็มีการจัดให้มีการประชุมพิเศษเพิ่มเติมด้วย การประชุมเมืองแบบเปิดเป็นประชาธิปไตยโดยตรงในขณะที่ทางเลือกอื่น เช่นการประชุมเมืองแบบตัวแทนและสภาเมือง เป็นประชาธิปไตยแบบตัวแทน

เป็นรูปแบบการปกครองแบบหนึ่งที่พบได้ทั่วไปในเทศบาล ขนาดเล็ก ใน ภูมิภาค New Englandของสหรัฐอเมริกา ในแมสซาชูเซตส์ เมืองที่มีผู้อยู่อาศัยน้อยกว่า 6,000 คนจะต้องใช้รูปแบบการปกครองแบบการประชุมเมืองแบบเปิด^[25] เมืองในแมสซาชูเซตส์ที่มีผู้อยู่อาศัย 6,000 คนขึ้นไปอาจใช้ รูปแบบการปกครองแบบการประชุมเมืองแบบเปิดหรือการประชุมเมืองแบบตัวแทน ^[26]

คณะกรรมการคัดเลือกจะเรียกประชุมเมืองโดยออกหมายเรียก ซึ่งเป็นรายการสิ่งของต่างๆ ที่เรียกว่าบทความ ที่ต้องลงคะแนนเสียง โดยมีคำอธิบายของแต่ละบทความ

ผู้ดำเนินการประชุมจะทำหน้าที่ควบคุมการประชุม โดยจะตรวจสอบว่ากฎเกณฑ์ของกระบวนการประชุมรัฐสภาที่เมืองเลือกนั้นเป็นไปตามที่กฎหมายกำหนดหรือไม่ โดยจะตัดสินผลการลงคะแนนเสียงหรือการแสดงมือ และนับคะแนนเสียงที่ใกล้เคียงกันจนไม่สามารถตัดสินได้ด้วยตาหรือหูคณะกรรมการการเงินซึ่งมักเรียกว่าคณะกรรมการที่ปรึกษา จะให้คำแนะนำเกี่ยวกับบทความที่เกี่ยวข้องกับเงิน และมักจะร่างงบประมาณที่เสนอเจ้าหน้าที่ฝ่ายการเมืองจะทำหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายการประชุมโดยบันทึกผลการ ประชุม เจ้าหน้าที่ฝ่ายการเมืองอาจให้คำแนะนำทางกฎหมายเกี่ยวกับบทความใดๆ ของหมายศาล เพื่อให้แน่ใจว่าการประชุมของเมืองจะดำเนินไปอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

เมืองต่างๆ ในแมสซาชูเซตส์ที่มีผู้อยู่อาศัยอย่างน้อย 6,000 คนอาจใช้ ระบบ การประชุมเมืองแบบตัวแทน ผ่านกระบวนการเปลี่ยนแปลง กฎบัตรปกติในสภานิติบัญญัติของรัฐ การประชุมเมืองแบบตัวแทนมีหน้าที่ส่วนใหญ่เหมือนกับการประชุมเมืองแบบเปิด ยกเว้นว่าผู้มีสิทธิเลือกตั้งที่ลงทะเบียนแล้วไม่สามารถลงคะแนนเสียงได้ทั้งหมด ชาวเมืองจะเลือกสมาชิกการประชุมเมืองตามเขตเลือกตั้งเพื่อเป็นตัวแทนของพวกเขาและลงคะแนนเสียงในประเด็นต่างๆ แทน ก่อนที่จะกลายเป็นเมืองในปี 2018 แฟรมิงแฮม ซึ่งในเวลานั้นเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดในเครือจักรภพตามจำนวนประชากร มีตัวแทนในการประชุมเมือง 216 คน โดย 12 คนจากแต่ละเขตเลือกตั้ง

การประชุมประจำปีของเมืองจะจัดขึ้นในฤดูใบไม้ผลิ และอาจเรียกอีกอย่างว่าการประชุมงบประมาณประจำปี เมืองต่างๆ จำเป็นต้องจัดการประชุมประจำปีระหว่างวันที่ 1 กุมภาพันธ์ถึง 31 พฤษภาคม แต่บทที่ 85 ของพระราชบัญญัติปี 2008 ได้ขยายระยะเวลาดังกล่าวออกไปจนถึงวันที่ 30 มิถุนายน ( ปีงบประมาณของเมืองเริ่มต้นในวันที่ 1 กรกฎาคม) ในการประชุมครั้งนี้ เมืองจะจัดสรรงบประมาณสำหรับปีงบประมาณใหม่และดูแลรายการดูแลบ้านที่ค้างอยู่จากปีงบประมาณปัจจุบัน นอกจากนี้ เมืองยังอาจลงคะแนนเสียงในมาตราที่ไม่ได้อยู่ในงบประมาณ เช่น กฎหมายทั่วไปและกฎหมายผังเมืองของเมือง

คณะกรรมการคัดเลือกอาจวางบทความไว้ในหมายศาล โดยบางครั้งอาจมีการร้องขอจากแผนกต่างๆ ของเมือง หรือโดยคำร้องที่ลงนามโดยผู้มีสิทธิเลือกตั้งที่ลงทะเบียนไว้ของเมืองอย่างน้อย 10 คน

การประชุมพิเศษของเมืองอาจจัดขึ้นเมื่อจำเป็น โดยปกติแล้วจะจัดขึ้นเพื่อจัดการกับปัญหาทางการเงินหรือปัญหาอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องที่เกิดขึ้นระหว่างการประชุมประจำปีของเมือง การประชุมพิเศษมีหน้าที่เช่นเดียวกับการประชุมประจำปีของเมือง เพียงแต่จำนวนลายเซ็นที่จำเป็นในคำร้องจะเพิ่มขึ้นเป็น 100 รายชื่อ แม้ว่าคณะกรรมการเทศบาลจะเรียกประชุมดังกล่าวโดยทั่วไป แต่ผู้มีสิทธิเลือกตั้งอาจเรียกประชุมได้โดยการยื่นคำร้อง และจำนวนลายเซ็นที่จำเป็นในคำร้องเพื่อเรียกประชุมพิเศษของเมืองคือ 200 รายชื่อหรือ 20% ของผู้มีสิทธิเลือกตั้งที่ลงทะเบียนแล้ว โดยจำนวนใดจะน้อยกว่า คณะกรรมการเทศบาลมีเวลา 45 วันนับจากวันที่ได้รับคำร้องดังกล่าวในการจัดประชุมพิเศษของเมือง

ในรัฐนิวแฮมป์เชียร์เมือง เขตหมู่บ้าน (ซึ่งสามารถจัดการกับกิจกรรมของรัฐบาลต่างๆ แต่โดยปกติจะเกี่ยวข้องกับแหล่งน้ำสาธารณะ) ^[27]และเขตโรงเรียนมีทางเลือกในการเลือกหนึ่งในสองประเภทของการประชุมประจำปี: การประชุมแบบดั้งเดิมและการประชุมลงคะแนนเสียงที่เรียกกันอย่างไม่เป็นทางการว่า "SB 2" หรือ "ร่างกฎหมายวุฒิสภา 2" การเปลี่ยนแปลงจาก SB 2 และการประชุมตัวแทนของเมืองก็ได้รับอนุญาตภายใต้กฎหมายของรัฐ แต่ตั้งแต่ปี 2015 เป็นต้นมา ชุมชนใดๆ ก็ไม่ได้ใช้งานแล้ว^[28]

การประชุมประจำเมืองแบบดั้งเดิมจะจัดขึ้นทุกปีในวันอังคารที่สองของเดือนมีนาคมเพื่อเลือกเจ้าหน้าที่ประจำเมือง อนุมัติงบประมาณประจำเมือง และอนุมัติสัญญาขนาดใหญ่คณะกรรมการบริหาร เมือง สามารถเรียกประชุมพิเศษประจำเมืองได้ตลอดทั้งปีตามความจำเป็น แม้ว่าการประชุมดังกล่าวจะต้องได้รับการอนุมัติจากผู้พิพากษาหากการประชุมดังกล่าวส่งผลกระทบต่องบประมาณ กฎหมายของรัฐห้ามไม่ให้มีการประชุมประจำเมืองในวันเลือกตั้งสองปีครั้งในเดือนพฤศจิกายน

กฎหมายของรัฐอนุญาตให้ผู้ดำเนินการของเมืองสามารถเลื่อนการประชุมที่ดำเนินมายาวนานและเรียกประชุมใหม่ในภายหลังเพื่อจัดการกิจการของเมืองให้เสร็จสิ้น

การประชุมหรือการเลื่อนการประชุมของเมืองใดๆ จะต้องมีการประกาศเวลาและสถานที่ โดยแจ้งล่วงหน้าสามวัน พร้อมด้วยหมายเรียกที่ระบุประเด็นแต่ละประเด็นที่ต้องตัดสินใจ การประชุมของเมืองสามารถแก้ไขข้อบังคับของหมายเรียกก่อนลงคะแนนเสียงได้ และสามารถหารือประเด็นอื่นๆ ที่ไม่ผูกมัดได้ แต่ไม่สามารถลงคะแนนเสียงผูกมัดอื่นๆ ได้โดยไม่แจ้งให้ผู้มีสิทธิเลือกตั้งในเมืองทราบ

จำนวนผู้เข้าร่วมประชุมจะลดลงในระหว่างการประชุมประจำเมือง และกลวิธีแบบดั้งเดิมคือการลงคะแนนเสียงใหม่หลังจากที่ฝ่ายตรงข้ามกลับบ้านไปแล้วหลายคน ในปี 1991 รัฐได้ตราพระราชบัญญัติ RSA 40:10 ซึ่งให้สิทธิแก่สมาชิกการประชุมประจำเมืองในการห้ามการพิจารณาใหม่เกี่ยวกับการลงคะแนนเสียงที่ระบุไว้ (หรือ "การดำเนินการใดๆ...ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเดียวกัน") หากการประชุมประจำเมืองไม่ห้ามการพิจารณาใหม่ และภายหลังมีการลงคะแนนเสียงเพื่อพิจารณาใหม่อีกครั้ง ประเด็นดังกล่าวสามารถหยิบยกขึ้นมาพิจารณาได้เฉพาะในสมัยประชุมที่เลื่อนออกไปอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์ต่อมา

การลงคะแนนเสียงอย่างเป็นทางการหรือรูปแบบ SB 2 ^[29]กำหนดว่าผู้มีสิทธิเลือกตั้งในเมืองจะต้องตัดสินใจผูกพันไม่ใช่ในการประชุมของเมืองแต่โดยการลงคะแนนลับในการเลือกตั้งระดับเทศบาล หากต้องการนำ SB 2 มาใช้หรือกลับไปใช้การประชุมระดับเทศบาลแบบเดิม คำถามเกี่ยวกับผลการเลือกตั้งระดับเทศบาลจะต้องได้รับเสียงข้างมากสามในห้า รูปแบบนี้ได้รับการสถาปนาโดยสภานิติบัญญัติของรัฐในปี 1995 เนื่องด้วยความกังวลว่าวิถีชีวิตสมัยใหม่ทำให้ผู้คนไม่สามารถเข้าร่วมการประชุมระดับเทศบาลแบบเดิมได้ อย่างไรก็ตาม ในปี 2019 กฎหมายได้มีการเปลี่ยนแปลงเพื่อให้เสียงข้างมากสามในห้าต้องเกิดขึ้นในการประชุมระดับเทศบาลเอง การประชุมระดับเทศบาลจะต้องลงคะแนนเสียงเพื่อลบการตัดสินใจขั้นสุดท้ายของตนเองออกจากการลงคะแนนเสียงระดับเทศบาล^[30]

ภายใต้ SB 2 การประชุมครั้งแรกที่เรียกว่า "การประชุมหารือ" จะจัดขึ้นประมาณหนึ่งเดือนก่อนการเลือกตั้งประจำเมือง การประชุมครั้งนี้มีความคล้ายคลึงกับการประชุมประจำเมืองแบบดั้งเดิมในหลายๆ ด้าน อย่างไรก็ตาม ต่างจากการประชุมประจำเมือง แม้ว่าจะมีการแก้ไขข้อความและจำนวนเงินของมาตรการลงคะแนนเสียงที่เสนอ แต่ไม่มีการลงคะแนนเสียงจริงเกี่ยวกับคุณสมบัติของข้อเสนอ

การประชุมหารือจะมีผู้เข้าร่วมน้อยกว่าในหน่วยงานที่นำ SB 2 มาใช้ เมื่อเทียบกับการประชุมใหญ่ระดับเมืองในหน่วยงานที่ไม่ได้นำ SB 2 มาใช้ เนื่องจากการตัดสินใจของหน่วยงานเหล่านี้ยังไม่เป็นที่สิ้นสุด อย่างไรก็ตาม การลงคะแนนเสียงขั้นสุดท้ายโดยใช้บัตรลงคะแนนลับดึงดูดผู้มีสิทธิ์ลงคะแนนได้มากกว่าการประชุมระดับเมือง เนื่องจากข้อกำหนดด้านเวลาที่สั้นกว่า และผู้ที่ไม่เข้าร่วมประชุมก็สามารถลงคะแนนเสียงได้

การประชุมปรึกษาหารือถูกกล่าวหาว่า " ทำลาย " เจตนาของคำถามในการลงคะแนนเสียง ตัวอย่างเช่น การเปลี่ยนบทความเกี่ยวกับหมายศาลจาก "เพื่อดูว่าเมืองจะระดมและจัดสรร (จำนวน) เพื่อ (วัตถุประสงค์) หรือไม่" ให้อ่านเพียงว่า "เพื่อดู" กฎหมายในปี 2011 ^[31]ห้ามไม่ให้มีการประชุมปรึกษาหารือลบเนื้อหาของบทความเกี่ยวกับหมายศาล ในปี 2016 ผู้ร้องในเมืองเอ็กเซเตอร์ได้ยื่นบทความเพื่อลงคะแนนเสียง "ลงมติไม่ไว้วางใจ" เจ้าหน้าที่โรงเรียน และการประชุมปรึกษาหารือได้ลบคำว่า "ไม่" ออก^[32]

การประชุมสมัยที่สองซึ่งจัดขึ้นในวันเลือกตั้งที่กำหนด เป็นช่วงที่จะมีการลงคะแนนเสียงในประเด็นต่างๆ เช่น งบประมาณของเมืองและมาตรการอื่นๆ ที่เรียกว่ามาตราการบังคับใช้ เมื่อนำ SB 2 มาใช้ เมืองหรือเขตโรงเรียนอาจจัดการเลือกตั้งในวันอังคารที่สองของเดือนมีนาคม วันอังคารที่สองของเดือนเมษายน หรือวันอังคารที่สองของเดือนพฤษภาคม วันเลือกตั้งอาจเปลี่ยนแปลงได้โดยการลงคะแนนเสียงข้างมาก หากมีการลงคะแนนเสียงเพื่ออนุมัติการเปลี่ยนแปลงการเลือกตั้งท้องถิ่น วันดังกล่าวจะมีผลบังคับใช้ในปีถัดไป

ในปี 2002 ตาม การศึกษาของศูนย์นโยบายสาธารณะ แห่งมหาวิทยาลัยนิวแฮมป์เชียร์เมือง 171 แห่งในนิวแฮมป์เชียร์มีการประชุมประจำเมืองแบบดั้งเดิม ในขณะที่ 48 แห่งมีการประชุม SB 2 เทศบาลอีก 15 แห่ง ซึ่งส่วนใหญ่รวมเมืองเข้าด้วยกัน ไม่มีการประชุมประจำปี การศึกษาพบว่าเขตโรงเรียน 102 แห่งมีการประชุมประจำเมืองแบบดั้งเดิม 64 แห่งมีการประชุม SB 2 และ 10 แห่งไม่มีการประชุมประจำปี

เนื่องจากชุมชนที่มีการประชุมแบบดั้งเดิมมีแนวโน้มที่จะมีขนาดเล็ก ในปี พ.ศ. 2545 มีเพียงหนึ่งในสามของประชากรในรัฐเท่านั้นที่ได้รับการจัดการโดยการประชุมประจำเมืองแบบดั้งเดิม และเพียงร้อยละ 22 เท่านั้นที่ได้รับการจัดการโดยการประชุมเขตโรงเรียนแบบดั้งเดิม

สภาเมืองแบบลงคะแนนเสียงอย่างเป็นทางการเป็นรูปแบบหนึ่งของสภาเมือง ซึ่งรายการบางรายการจะต้องนำไปลงคะแนนเสียงให้ผู้มีสิทธิ์เลือกตั้งที่ลงทะเบียนไว้ กระบวนการนี้เลียนแบบกระบวนการ SB 2 ยกเว้นว่าสภาเมืองจะเป็นผู้ตัดสินใจว่ารายการใดที่จะนำไปลงคะแนนเสียง

การประชุมงบประมาณของเมืองเป็นรูปแบบหนึ่งของการประชุมแบบเปิด แต่ผู้มีสิทธิลงคะแนนเสียงที่ลงทะเบียนไว้สามารถลงคะแนนเสียงเกี่ยวกับงบประมาณการดำเนินงานประจำปีของเมืองตามที่หน่วยงานบริหารนำเสนอได้เท่านั้น เมื่อกฎบัตรของเมืองกำหนดให้มีการประชุมงบประมาณของเมือง กฎบัตรยังต้องกำหนดขั้นตอนการโอนเงินทุนระหว่างแผนก กองทุน บัญชี และหน่วยงานต่างๆ ตามความจำเป็นในแต่ละปีด้วย

กฎหมายของรัฐ (RSA 49-D:3 (ย่อหน้า III)) ให้ทางเลือกในการประชุมตัวแทนของเมืองซึ่งคล้ายกับการประชุมสภาเมืองโดยผู้มีสิทธิเลือกตั้งจะเลือกผู้อยู่อาศัยจำนวนเล็กน้อยเพื่อทำหน้าที่เป็นสภานิติบัญญัติแทนตน การประชุมตัวแทนของเมืองปฏิบัติตามขั้นตอนเดียวกับการประชุมเมืองแบบเดิม ยกเว้นว่าจะไม่สามารถตัดสินใจในเรื่องที่กฎหมายของรัฐกำหนดให้ต้องนำไปลงคะแนนเสียงอย่างเป็นทางการของเมืองได้ การประชุมตัวแทนของเมืองจะถูกเลือกโดยกฎบัตรของเมือง ซึ่งอาจต้องให้เรื่องอื่นๆ เพิ่มเติมนำไปลงคะแนนเสียงของเมือง

ตั้งแต่ พ.ศ. 2549 เป็นต้นไป ยังไม่มีการใช้รูปแบบการปกครองแบบนี้ในเมืองหรือเขตโรงเรียนใด ๆ ในรัฐนิวแฮมป์เชียร์อีกเลย

ผู้ดำเนินการประชุมจะได้รับเลือกให้ดำรงตำแหน่ง 2 ปีในปีคู่ในเมืองต่างๆ และได้รับเลือกในเขตเมืองในการเลือกตั้งทุกๆ เมือง ผู้ดำเนินการประชุมจะทำหน้าที่ควบคุมการประชุมของเมือง กำหนดกฎเกณฑ์ของขั้นตอนการประชุม ตัดสินใจเกี่ยวกับประเด็นต่างๆ และประกาศผลของการลงคะแนนเสียงแต่ละครั้ง ผู้ลงคะแนนเสียงในการประชุมของเมืองสามารถยกเลิกคำตัดสินตามขั้นตอนของผู้ดำเนินการประชุมได้

ผู้ดำเนินการยังมีอำนาจที่จะเลื่อนและกำหนดการประชุมของเมือง (หรือการประชุมปรึกษาหารือ หาก SB 2 มีผลบังคับใช้) ใหม่เป็นวัน สถานที่ และเวลาอื่นที่สมเหตุสมผลในกรณีที่มีเหตุฉุกเฉินด้านสภาพอากาศ ซึ่งผู้ดำเนินการมีเหตุอันควรเชื่อได้ว่าถนนจะเป็นอันตรายหรือไม่ปลอดภัย

การเลือกตั้งระดับเทศบาล ในปี 2017 เกิดขึ้นก่อนพายุหิมะครั้งใหญ่ และเลขาธิการรัฐชี้แจงว่าอำนาจตามกฎหมายนี้ไม่ได้ขยายไปถึงการเลื่อนการเลือกตั้ง แต่ผู้ดำเนินการเลือกตั้งในเมืองหลายแห่งก็ทำเช่นนั้นอยู่แล้ว^{[33] ในปี 2019} ศาลทั่วไปของรัฐนิวแฮมป์เชียร์ได้ผ่านร่างกฎหมาย SB 104 และผู้ว่าการได้ลงนาม ซึ่งสร้างขั้นตอนในการเลื่อนการเลือกตั้ง ร่างกฎหมายนี้ให้อำนาจแก่ผู้ดำเนินการเลือกตั้งของเมืองในการเลื่อนการเลือกตั้งตาม รายงานของ สำนักงานอุตุนิยมวิทยาแห่งชาติและหลังจากปรึกษาหารือกับเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ และเลขาธิการรัฐ^[34]ตามที่ระบุไว้ในตอนต้นของร่างกฎหมาย ร่างกฎหมายนี้ "กำหนดให้มีการเลื่อนการเลือกตั้งของเมือง เทศบาล หมู่บ้าน และเขตโรงเรียนในกรณีที่มีคำเตือนพายุฤดูหนาว คำเตือนพายุหิมะ หรือคำเตือนพายุน้ำแข็ง นอกจากนี้ ร่างกฎหมายยังอนุญาตให้บุคคลใดๆ ลงคะแนนเสียงนอกเขตในกรณีที่มีคำเตือนดังกล่าวได้ หากบุคคลนั้นมีความกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของตนเอง" ^[35]

การประชุมประจำเมืองเป็นกฎเกณฑ์ในนิวยอร์กตั้งแต่ยุคอาณานิคมจนถึงศตวรรษที่ 20 โดยปกติจะจัดขึ้นระหว่างวันที่ 1 กุมภาพันธ์ถึง 1 พฤษภาคมของทุกปีเพื่อการเลือกตั้งเจ้าหน้าที่ประจำเมือง แต่ยังได้รับอำนาจในการกำหนด "กฎเกณฑ์สำหรับรั้วและการกักขังสัตว์" การสนับสนุนคนยากจน การขึ้นภาษี และ "กำหนดคำถามอื่นใดที่ส่งถึงพวกเขาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย" ในช่วงปลายทศวรรษปี 1890 สภานิติบัญญัติของรัฐได้เปลี่ยนการประชุม - ในเวลานี้ไม่เกินการเลือกตั้งประจำเมือง - เป็นสองปีครั้งเพื่อให้สอดคล้องกับรูปแบบของการเลือกตั้งระดับรัฐบาลกลาง ระดับรัฐ และระดับเทศบาลในเมืองต่างๆ ของรัฐ^[36]นอกจากนี้ยังอนุญาตและสั่งการให้มีการประชุมประจำเมืองในเดือนพฤศจิกายน กระบวนการดังกล่าวไม่เสร็จสมบูรณ์จนกระทั่งในทศวรรษปี 1920 กฎหมายที่นำมาใช้ในปี 1932 เป็นครั้งแรกอ้างถึง "การเลือกตั้งเมืองทุกๆ สองปี" โดยระบุว่าการเลือกตั้งนี้เป็น "การทดแทนการประชุมเมือง...และการอ้างอิงในกฎหมายใดๆ ถึงการประชุมเมืองหรือการประชุมพิเศษของเมืองจะตีความว่าเป็นการอ้างอิงถึงการเลือกตั้งเมือง" ^[37] เขตโรงเรียนของรัฐ (หน่วยงานอิสระที่มีอำนาจในการจัดเก็บภาษี) ลงคะแนนเสียงเกี่ยวกับงบประมาณและการจัดเก็บเงินทุนและเลือกสมาชิกคณะกรรมการโรงเรียนในลักษณะการประชุมเมืองจนถึงช่วงปลายทศวรรษปี 1950

เนื่องจากมีการเปลี่ยนแปลงรัฐธรรมนูญของรัฐ เทศบาลของโรดไอแลนด์จึงมีการปกครองตนเอง ในระดับที่สูงกว่ารัฐ นิวอิงแลนด์อื่นๆเช่น คอนเนตทิคัต เมืองบางเมืองใช้สิ่งที่เรียกว่าการประชุมเมืองการเงิน ซึ่งมีการประชุมเมืองแบบเปิดที่มีเขตอำนาจศาลจำกัดในการลงคะแนนเสียงเฉพาะเรื่องการเงิน และอำนาจในการนิติบัญญัติของเมืองจะอยู่ในสภาเมือง ประเพณีประชาธิปไตยโดยตรงนั้นไม่ใช่เรื่องธรรมดาในโรดไอแลนด์แล้ว เมืองสิบเมืองมีการประชุมรัฐบาลของเมือง ได้แก่แบร์ริงตันเอ็กซีเตอร์ ฟอ สเตอร์ กลอส เตอร์ฮอปกินตัน ลิตเทิลคอมป์ตันริชมอนด์ซิทูเอตทิเวอร์ตันและเวสต์กรีนิช

เมืองต่างๆ ในเวอร์มอนต์โดยปกติจะต้องจัดการประชุมประจำปีในวันอังคารแรกของเดือนมีนาคม ณ สถานที่ที่กำหนดโดยคณะกรรมการคัดเลือก^[38] วันประชุมประจำปีของเมืองอาจเปลี่ยนแปลงได้โดยการลงคะแนนเสียงของประชาชนในการประชุมของเมืองซึ่งได้รับคำเตือนอย่างเหมาะสมเพื่อจุดประสงค์ดังกล่าว^[39]วัตถุประสงค์ของการประชุมของเมืองคือเพื่อเลือกเจ้าหน้าที่เทศบาล อนุมัติงบประมาณประจำปี และดำเนินธุรกิจอื่นๆ เมืองทั้งหมดและเมืองเล็กๆ บางเมืองในเวอร์มอนต์ดำเนินการภายใต้กฎบัตรแทนกฎหมายทั่วไป (ดูกฎหมายพิเศษ ) เมืองและเมืองที่มีกฎบัตร ยกเว้นเซาท์เบอร์ลิงตัน จะต้องจัดการประชุมประจำปีในเมืองในวันประชุมของเมืองตามเงื่อนไขของกฎบัตร เมืองต่างๆ จำนวนมากลงคะแนนเสียงในเรื่องที่มีสาระสำคัญ (เช่น งบประมาณ เจ้าหน้าที่ที่ได้รับการเลือกตั้ง เป็นต้น) โดยการลงคะแนนลับ (เรียกอีกอย่างว่าการลงคะแนนเสียงแบบออสเตรเลีย ) อย่างไรก็ตาม ไม่มีกฎหมายของรัฐที่กำหนดให้เมืองต่างๆ ต้องลงคะแนนเสียงโดยใช้การลงคะแนนเสียงแบบออสเตรเลีย เมืองต่างๆ หลายแห่งยังคงดำเนินธุรกิจทั้งหมด "จากที่ประชุม"

เมืองและเทศบาลเมืองต่างๆ อยู่ภายใต้การบริหารของสภาเทศบาลเมืองหรือคณะกรรมการพิเศษ โดยมีอำนาจเต็มที่ในการดำเนินการในประเด็นต่างๆ และโดยทั่วไปจะเรียกว่าหน่วยงานนิติบัญญัติของเทศบาล แต่งบประมาณของเมืองทั้งหมด (และของหน่วยงานจัดเก็บภาษีอิสระอื่นๆ) จะต้องได้รับการอนุมัติโดยการลงประชามติการอธิบายคำขอใช้งบประมาณของรัฐบาลท้องถิ่นให้ผู้มีสิทธิเลือกตั้งทราบถือเป็นภารกิจหลักของการประชุมเทศบาลเมือง ผู้มีสิทธิเลือกตั้งในการประชุมเทศบาลเมืองยังสามารถลงคะแนนเสียงในมติที่ไม่ผูกมัด และอาจลงคะแนนเสียงในบัตรลงคะแนนสำหรับการประชุมในปีถัดไป

ไม่มีข้อกำหนดทั่วไปสำหรับเทศบาลที่ได้รับอนุญาตในการเข้าร่วมการประชุมของเมืองหรือจัดทำงบประมาณเพื่อลงประชามติเมื่อเมืองเซาท์เบอร์ลิงตันได้รับการประกาศเป็นเมืองเซาท์เบอร์ลิงตันในปี 1971 กฎบัตรฉบับใหม่กำหนดให้มีการเลือกตั้งในเมืองในเดือนเมษายน และกำหนดให้มีการเพิ่มงบประมาณเพียง 10% หรือมากกว่าต่อปีเท่านั้นที่จะต้องเสนอต่อผู้มีสิทธิออกเสียงไม่มีเทศบาลอื่นใดที่ได้รับกฎบัตรดังกล่าวจากฝ่ายนิติบัญญัติและมีความรู้สึกอย่างแรงกล้าที่จะคัดค้านการยกเว้นในอนาคต

ตาม คู่มือการประชุมประจำเมืองของ เลขาธิการรัฐเวอร์มอนต์รัฐเวอร์มอนต์ให้พนักงานของรัฐหยุดงานในวันประชุมประจำเมือง กฎหมายของรัฐเวอร์มอนต์ยังให้สิทธิพนักงานเอกชนลาหยุดงานโดยไม่ได้รับค่าจ้างเพื่อเข้าร่วมการประชุมประจำเมืองประจำปี โดยขึ้นอยู่กับการดำเนินการที่จำเป็นของธุรกิจหรือรัฐบาล พนักงานต้องแจ้งให้ผู้ว่าจ้างทราบล่วงหน้าอย่างน้อยเจ็ดวันเพื่อใช้สิทธิ์นี้ในการเข้าร่วมการประชุมประจำเมือง นักเรียนที่มีอายุมากกว่า 18 ปีก็มีสิทธิเข้าร่วมการประชุมประจำเมืองเช่นกัน" และไม่ถูกประกาศว่าหนีเรียน^{[40] [41]}

ผู้ดำเนินการประชุมจะได้รับเลือกให้ดำรงตำแหน่งวาระละหนึ่งปี หน้าที่ของผู้ดำเนินการประชุมได้แก่ การตรวจสอบวาระการประชุม (วาระการประชุมที่เผยแพร่) การเป็นประธานการประชุม การตัดสินใจเกี่ยวกับคำถามเกี่ยวกับระเบียบวาระ การประกาศต่อสาธารณะเกี่ยวกับการลงคะแนนเสียงแต่ละครั้งที่ผ่านการลงคะแนน และการกำหนดกฎเกณฑ์ของการดำเนินการ^[42]

เมืองต่างๆ ในรัฐและเทศมณฑลทางตะวันตกหลายแห่งก็มีการประชุมประจำเมืองเช่นกัน แม้ว่าจะมีอำนาจจำกัดก็ตามมิชิแกนเป็นรัฐทางตะวันตกแห่งแรกที่นำระบบการประชุมประจำเมืองมาใช้ แต่ในช่วงแรก ระบบนี้ถูกจำกัดการใช้งานอย่างมาก

รัฐมินนิโซตาได้จัดให้มีการประชุมระดับเมืองในฐานะหน่วยงานกำหนดนโยบายของตำบลโดยกำหนดให้มีการประชุมเมื่อจำนวนผู้มีสิทธิออกเสียงของตำบลถึง 25 คน^[43]ตำบลต่างๆ ยังคงจัดการประชุมระดับเมืองอยู่^[44]

เทศบาล ขนาดเล็กบางแห่งในสเปนดำเนินการภายใต้ระบบการประชุมประจำเมืองที่เรียกว่าConcejo abierto ("สภาเปิด") ซึ่งมีมาตั้งแต่สมัยกลางรัฐธรรมนูญของสเปนอนุญาตให้เทศบาลที่มีประชากรน้อยกว่า 100 คน รวมถึงเทศบาลที่ใช้ระบบนี้มาโดยตลอด ดำเนินการภายใต้สภาเปิดได้^[45]

ตัวอย่างที่รู้จักกันดีที่สุดของระบบการปกครองแบบประชุมเมืองของสเปนพบในยุคกลางในแคว้นบาสก์ทางตอนเหนือของสเปนที่เรียกว่าanteiglesia (แปลว่า "หน้าโบสถ์" จากคำภาษาละตินante - ไม่ใช่anti ) ผู้อยู่อาศัยในเมืองทุกคนจะพบกันหน้าประตูโบสถ์ที่ใหญ่ที่สุดและลงคะแนนเสียงในเรื่องในท้องถิ่น พวกเขายังจะเลือก sindico เพื่อเป็นตัวแทนของพวกเขาในการประชุมระดับภูมิภาค หมู่บ้านหรือเมืองถูกแบ่งออกเป็นcofradíasซึ่งเกี่ยวข้องกับการบริหารงานประจำวันในตำบลต่างๆ ของเมือง

ระบบดังกล่าวได้รับการฟื้นคืนมาอีกครั้งในเขตเทศบาลIurreta , Biscayในปี 1990

การประชุมประจำเมืองเป็นหน่วยงานนิติบัญญัติของเทศบาลขนาดเล็กในสวิตเซอร์แลนด์ซึ่งครอบคลุมประมาณ 90% ของเทศบาลทั้งหมดในสวิตเซอร์แลนด์ การประชุมมักจัดขึ้นปีละสองครั้ง ในระดับรัฐ บางภูมิภาคยังจัดการ ประชุม Landsgemeinde ซึ่งเป็นการ ประชุมประจำปีเพื่อตัดสินใจเกี่ยวกับการลงประชามติของสภานิติบัญญัติ ในศตวรรษที่ 17 การประชุมนี้เป็นเรื่องปกติในภูมิภาคนี้ แต่ในศตวรรษที่ 21 การประชุมยังคงมีอยู่เฉพาะในรัฐAppenzell InnerrhodenและGlarus เท่านั้น

• แมนส์บริดจ์ เจน เจ. (1980). Beyond Adversary Democracy . นิวยอร์ก: Basic Books. ISBN 9780465006571-
• ล็อคริดจ์ เคนเนธ (1985). เมืองนิวอิงแลนด์นิวยอร์ก: WW Norton & Company ISBN 978-0-393-95459-3-

• ไบรอัน, แฟรงค์ เอ็ม., ประชาธิปไตยที่แท้จริง: การประชุมเมืองนิวอิงแลนด์และวิธีการทำงานชิคาโกและลอนดอน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยชิคาโก, 2547
• Fiske, John (1904). รัฐบาลพลเรือนในสหรัฐอเมริกา: พิจารณาพร้อมอ้างอิงถึงต้นกำเนิดด้วย Houghton, Mifflin Company
• Gould, John, การประชุมเมือง New England: การปกป้องประชาธิปไตย , Brattleboro, VT: Stephen Daye Press, 2483
• Mansbridge, Jane, Beyond Adversary Democracy , Chicago and London: University of Chicago Press, 1980 นำเสนอรายละเอียดเชิงลึกเกี่ยวกับพลวัตในเมืองแห่งหนึ่งในเวอร์มอนต์ที่มีประชากรประมาณ 500 คน
• พอร์เตอร์ เคิร์ก แฮโรลด์ (1922). รัฐบาลมณฑลและตำบลในสหรัฐอเมริกา แมคมิลแลน
• Robinson, Donald. Town Meeting: Practicing Democracy in Rural New England (สำนักพิมพ์ University of Massachusetts; 2011) 344 หน้า วิเคราะห์กระบวนการประชาธิปไตยแบบประชุมประจำเมืองที่แม้จะไม่ราบรื่นแต่ก็ประสบความสำเร็จในแอชฟิลด์ รัฐแมสซาชูเซตส์ ซึ่งเป็นชุมชนที่มีประชากรเกือบ 2,000 คนในเบิร์กเชียร์
• ซัคเกอร์แมน ไมเคิล “บริบททางสังคมของประชาธิปไตยในแมสซาชูเซตส์” William and Mary Quarterly (1968) 25:523-544 ใน JSTOR
• เวลาประชุมสภา: คู่มือกฎหมายรัฐสภา ( ISBN 0971167907 ) 

วิกิ มีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับการประชุมเมือง

Wikisourceมีบทความเรื่อง" Town-Meetings " จากงานอ้างอิงของนักศึกษาใหม่

เมน

• ศูนย์นโยบายสาธารณะ UMaine Margaret Chase Smith
• สมาคมเทศบาลเมน

แมสซาชูเซตส์

• คู่มือสำหรับพลเมืองในการประชุมเมือง จัดทำโดยWilliam Francis Galvinเลขาธิการเครือจักรภพแห่งรัฐแมสซาชูเซตส์

นิวแฮมป์เชียร์

• NH RSA บทที่ 40: การประชุมของรัฐบาลในเมือง
• รายงานของศูนย์นโยบายสาธารณะ NH เกี่ยวกับ SB2