วรรณกรรมปากเปล่า
| วรรณกรรม | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||
| วรรณกรรมปากเปล่า | ||||||
| แบบฟอร์มการเขียนหลัก | ||||||
| ||||||
| ประเภทร้อยแก้ว | ||||||
| ||||||
| ประเภทบทกวี | ||||||
| ||||||
| ประเภทละคร | ||||||
| ประวัติศาสตร์ | ||||||
| รายการและโครงร่าง | ||||||
| ทฤษฎีและการวิจารณ์ | ||||||
 พอร์ทัลวรรณกรรม | ||||||
วรรณกรรมปากเปล่าวรรณคดีหรือวรรณกรรมพื้นบ้านเป็นประเภทของวรรณกรรมที่พูดหรือร้อง ซึ่งแตกต่างกับวรรณกรรมที่เขียนแม้ว่าวรรณกรรมปากเปล่าจำนวนมากจะถูกถอดความออกมา[1]ไม่มีคำจำกัดความมาตรฐาน เนื่องจากนักมานุษยวิทยาใช้คำอธิบายที่แตกต่างกันสำหรับวรรณกรรมปากเปล่าหรือวรรณกรรมพื้นบ้าน การสร้างแนวคิดแบบกว้างๆ เรียกวรรณกรรมประเภทนี้ว่าวรรณกรรมที่มีลักษณะเฉพาะคือการถ่ายทอดด้วยปากเปล่าและไม่มีรูปแบบที่แน่นอน ซึ่งรวมถึงเรื่องราว ตำนาน และประวัติศาสตร์ที่ส่งต่อกันมาหลายชั่วอายุคนในรูปแบบการพูด[2]
พื้นหลัง
ตามคำจำกัดความ สังคมก่อนรู้หนังสือไม่มีวรรณกรรมที่เป็นลายลักษณ์อักษร แต่สามารถมีประเพณีปากเปล่าที่หลากหลายและอุดมสมบูรณ์ได้เช่น มหากาพย์พื้นบ้าน เรื่องเล่าพื้นบ้าน (รวมถึงนิทานพื้นบ้านและนิทานพื้นบ้าน) ละครพื้นบ้าน สุภาษิตและเพลงพื้นบ้านซึ่งประกอบ เป็นวรรณกรรมปากเปล่าอย่างแท้จริงแม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะถูกรวบรวมและเผยแพร่โดยนักวิชาการ เช่นนักนิทานพื้นบ้านและนักพรรณนาผลลัพธ์ที่ได้ก็ยังคงเรียกกันทั่วไปว่า "วรรณกรรมปากเปล่า" วรรณกรรมปากเปล่าประเภทต่างๆ เป็นความท้าทายในการจำแนกประเภทสำหรับนักวิชาการเนื่องจากพลวัตทางวัฒนธรรมในยุคดิจิทัลสมัยใหม่[3]
สังคมที่รู้หนังสืออาจสืบสานประเพณีปากเปล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายในครอบครัว (เช่น นิทานก่อนนอน ) หรือโครงสร้างสังคมที่ไม่เป็นทางการ การเล่านิทานพื้นบ้านอาจถือเป็นตัวอย่างของวรรณกรรมปากเปล่า เช่นเดียวกับเรื่องตลกและบทกวีปากเปล่ารวมถึงบทกวีแบบสแลมซึ่งเคยออกอากาศทางโทรทัศน์ในรายการDef PoetryของRussell Simmons บทกวีแบบแสดงเป็นประเภทของบทกวีที่หลีกเลี่ยงรูปแบบการเขียนอย่างมีสติ[4]
วรรณกรรมปากเปล่าเป็นองค์ประกอบพื้นฐานทั่วไปของวัฒนธรรมแต่ดำเนินการในหลายๆ ทางตามที่คาดไว้ว่าวรรณกรรมจะทำนักวิชาการชาวอูกันดาPio Zirimuแนะนำคำว่าoratureเพื่อพยายามหลีกเลี่ยงความขัดแย้งแต่วรรณกรรมปากเปล่ายังคงพบเห็นได้ทั่วไปทั้งในงานเขียนทางวิชาการและงานเขียนทั่วไป[5] สารานุกรมวรรณกรรมแอฟริกันซึ่งแก้ไขโดยSimon Gikandi (Routledge, 2003) ให้คำจำกัดความดังนี้: "Orature หมายถึงสิ่งที่ถ่ายทอดผ่านคำพูด และเนื่องจากอิงจากภาษาพูด จึงมีชีวิตขึ้นในชุมชนที่มีชีวิตเท่านั้น เมื่อชีวิตชุมชนเลือนหายไป วรรณกรรมปากเปล่าจะสูญเสียหน้าที่และตายไป วรรณกรรมต้องการผู้คนในสภาพแวดล้อมทางสังคมที่มีชีวิต วรรณกรรมต้องการชีวิต"
ในSongs and Politics in Eastern Africaซึ่งแก้ไขโดยKimani Njoguและ Hervé Maupeu (2007) ระบุไว้ (หน้า 204) ว่า Zirimu ผู้บัญญัติศัพท์นี้ขึ้น ได้ให้คำจำกัดความของคำพูดว่า "การใช้ถ้อยคำเป็นวิธีการแสดงออกทางสุนทรียศาสตร์" (อ้างจากNgũgĩ wa Thiong'o , 1988) ตามหนังสือDefining New Idioms and Alternative Forms of Expressionซึ่งแก้ไขโดย Eckhard Breitinger (Rodopi , 1996, หน้า 78) ระบุว่า "นั่นหมายความว่า 'สังคมปากเปล่า' ใดๆ ก็ตามจะต้องพัฒนาวิธีการเพื่อให้คำพูดคงอยู่ได้อย่างน้อยก็ชั่วขณะหนึ่ง เรามักมองว่าคำพูดทุกประเภทเป็นส่วนหนึ่งของนิทานพื้นบ้านที่มีลักษณะเป็นเนื้อเดียวกัน"
โดยอาศัยแนวคิดการเล่าเรื่องของ Zirimu Mbube Nwi-Akeeri อธิบายว่าทฤษฎีตะวันตกไม่สามารถจับใจความและอธิบายวรรณกรรมปากเปล่าได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งวรรณกรรมพื้นเมืองในภูมิภาคต่างๆ เช่น แอฟริกา เหตุผลก็คือประเพณีปากเปล่าในสถานที่เหล่านี้มีองค์ประกอบบางอย่างที่ไม่สามารถจับใจความได้ด้วยคำพูดเพียงอย่างเดียว เช่น ท่าทาง การเต้นรำ และปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้เล่าเรื่องกับผู้ชม[6] ตามที่ Nwi-Akeeri กล่าวไว้ วรรณกรรมปากเปล่าไม่เพียงแต่เป็นการเล่าเรื่องเท่านั้น แต่ยัง เป็นการแสดงอีกด้วย
ประวัติศาสตร์วรรณคดีปากเปล่า
ประเพณีปากเปล่าถูกมองว่าเป็นคำทั่วไปในสังคมที่มีการใช้วิธีการถ่ายทอดด้วยปากเปล่าอย่างเข้มแข็ง โดยครอบคลุมทั้งวรรณกรรมปากเปล่าและวรรณกรรมลายลักษณ์อักษรใดๆ รวมทั้งงานเขียนที่ซับซ้อนด้วย โดยอาจเป็นศิลปะภาพและการแสดงที่อาจโต้ตอบกับรูปแบบเหล่านี้ ขยายการแสดงออก หรือเสนอสื่อการแสดงออกเพิ่มเติม ดังนั้น แม้ว่าจะไม่มีการใช้สำนวนในภาษาถิ่นที่แปลว่า "วรรณกรรมปากเปล่า" อย่างชัดเจน แต่สิ่งที่ประกอบเป็น "วรรณกรรมปากเปล่า" ตามที่เข้าใจกันในปัจจุบันก็เข้าใจอยู่แล้วว่าเป็นส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของสื่อความรู้ที่สังคมใช้ดำเนินกิจการทางวัฒนธรรมอันลึกซึ้งและร่วมกันระหว่างสมาชิกผ่านปากเปล่า ในแง่นี้ วรรณกรรมปากเปล่าเป็นแนวปฏิบัติและแนวคิดโบราณที่เป็นธรรมชาติของการสื่อสารและการถ่ายทอดองค์ความรู้และวัฒนธรรมในรูปแบบคำพูดตั้งแต่ยุคเริ่มต้นของสังคมมนุษย์ที่ใช้ภาษาเป็นหลัก และ "วรรณกรรมปากเปล่า" ที่เข้าใจกันในลักษณะนี้ถือว่าได้รับการยอมรับในยุคก่อนการบันทึกประวัติศาสตร์ในสื่อที่ไม่ใช่ปากเปล่า เช่น ภาพวาดและการเขียน
วรรณกรรมปากเปล่าในฐานะแนวคิด หลังจากบรรพบุรุษในศตวรรษที่ 19 ได้รับการเผยแพร่ในวงกว้างมากขึ้นโดยHector Munro ChadwickและNora Kershaw Chadwickในงานเปรียบเทียบของพวกเขาเกี่ยวกับ "การเติบโตของวรรณกรรม" (1932–40) ในปี 1960 Albert B. Lordได้ตีพิมพ์The Singer of Talesซึ่งตรวจสอบความลื่นไหลในทั้งข้อความโบราณและข้อความหลัง และหลักการ "สูตรปากเปล่า" ที่ใช้ในระหว่างการประพันธ์เพลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งโดยกวี ร่วมสมัยชาวยุโรปตะวันออก ที่เล่าเรื่องราวตามประเพณีอันยาวนาน
ตั้งแต่ทศวรรษ 1970 เป็นต้นมา คำว่า "วรรณกรรมปากเปล่า" ปรากฏในผลงานของทั้งนักวิชาการวรรณกรรมและนักมานุษยวิทยา: Finnegan (1970, 1977), Görög-Karady (1976), [7] Bauman (1986), ในโครงการวรรณกรรมปากเปล่าโลกและในบทความของวารสารCahiers de Littérature Orale [ 8]
วัฒนธรรมคนหูหนวก
แม้ว่าผู้พิการทางหูจะสื่อสารด้วยมือมากกว่าปากเปล่า แต่วัฒนธรรมและประเพณีของพวกเขาก็จัดอยู่ในประเภทเดียวกับวรรณกรรมปากเปล่า เรื่องราว เรื่องตลก และบทกวีถูกถ่ายทอดจากคนสู่คนโดยไม่ใช้สื่อลายลักษณ์อักษร[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]
ดูเพิ่มเติม
- ความสำคัญของวรรณกรรมปากเปล่า
- คลังบทความเรื่องเล่าปากเปล่าของตุรกี
- ชาติพันธุ์วิทยา
- กุสลาร์
- เฮนเตนี่
- การแสดงด้นสด
- มรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้
- คามิชิบาอิ
- ศิลปะเกาหลี
- ผลงานชิ้นเอกแห่งมรดกทางวาจาและมรดกที่จับต้องไม่ได้ของมนุษยชาติ
- มหากาพย์แห่งชาติ
- บทกวีปากเปล่า
- ประวัติศาสตร์บอกเล่า
- โครงการวิจัยและวรรณกรรมปากเปล่า
- ประเพณีปากเปล่า
- การเรียบเรียงสูตรปากเปล่า
- การพูด
- ฮิคาเย่ชาวปาเลสไตน์
- ปันตุน
- ปาธา
- เสนาชัย
- ยุคาร์
- การเล่าเรื่อง
- โครงการวรรณกรรมปากเปล่าระดับโลก
บรรณานุกรม
- ฟินเนแกน รูธ (2012) วรรณกรรมปากเปล่าในแอฟริกาเคมบริดจ์: Open Book Publishers ฉบับ CC BY doi :10.11647/OBP.0025
- Ong, Walter (1982), Orality and Literacy: the technologizing of the word . นิวยอร์ก: Methuen Press
- Tsaaior, James Tar (2010), "คำที่เป็นพังผืด, ความหมายที่ปกปิด: สุภาษิตและกลยุทธ์การเล่าเรื่อง/วาทกรรม" ในSundiata ของ DT Niane: มหากาพย์แห่งมาลีเก่าสุภาษิต 27: 319–338
- Vansina, Jan (1978), "ประเพณีช่องปาก, ประวัติศาสตร์ช่องปาก: ความสำเร็จและมุมมอง" ใน B. Bernardi, C. Poni และ A. Triulzi (eds), Fonti Orali, แหล่งที่มาของช่องปาก, แหล่งที่มา Orales มิลาน: ฟรังโก แองเจลี หน้า 59–74
- Vansina, Jan (1961), Oral Tradition. A Study in Historical Methodologyชิคาโกและลอนดอน: Aldine และ Routledge & Kegan Paul
อ้างอิง
- ^ "วรรณกรรมปากเปล่า". สารานุกรมบริแทนนิกา .
- ↑ ยูเจนิโอ, ดาเมียนา (2007) วรรณกรรมพื้นบ้านฟิลิปปินส์: กวีนิพนธ์ . เกซอนซิตี้: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยฟิลิปปินส์. หน้า xxiii ไอเอสบีเอ็น 9789715425360-
- ↑ Kipchumba, Paul (2016), วรรณกรรมช่องปากของ Marakwet แห่งเคนยา , ไนโรบี: มูลนิธิ Kipchumba ไอ1973160064 , ไอ978-1973160069 .
- ^ Parker, Sam (16 ธันวาคม 2009). "บทกวีสามนาที? กำลังเป็นกระแส" . The Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2017
- ^ Auger, Peter (2010), The Anthem Dictionary of Literary Terms and Theory , Anthem Press, ISBN 9780857286703 , หน้า 210 และ Roscoe, Adrian (1977), Uhuru's Fire: African Literature East to South , CUP Archive, ISBN 9780521290890ที่หน้า 9
- ^ Nwi-Akeeri, Mbube (2017). "วรรณกรรมปากเปล่าในไนจีเรีย: การค้นหาทฤษฎีเชิงวิจารณ์" (PDF) . วารสารวิจัยมนุษยศาสตร์และวัฒนธรรมศึกษา . 3 . ISSN 2579-0528
- ↑ ซามาริน, วิลเลียม เจ. (1980) "Noirs et blancs: leur image dans la litérature orale africanine: étude , anthologie โดย Görög-Karady ปารีส: Société d'Etudes Linguistiques et Anthropologiques de France, 1976. 427 pp. np" แอฟริกา50 (1): 106–107. ดอย :10.2307/1158658. ISSN 1750-0184. จสตอร์ 1158658. S2CID 147222497.
- ^ บาร์นาร์ด, อลัน และโจนาธาน สเปนเซอร์, สารานุกรมมานุษยวิทยาสังคมและวัฒนธรรม (เทย์เลอร์และฟรานซิส, 2002)
ลิงค์ภายนอก
สื่อที่เกี่ยวข้องกับวรรณกรรมปากเปล่าที่ Wikimedia Commons- โครงการวรรณกรรมปากเปล่าโลก: เสียงจากโลกที่หายไปมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์
