การปฏิวัติพลังประชาชน
การชุมนุมประท้วงครั้งใหญ่ในประเทศฟิลิปปินส์เมื่อปีพ.ศ. 2529 เพื่อโค่นล้มเฟอร์ดินานด์ มาร์กอส

การปฏิวัติพลังประชาชน
ส่วนหนึ่งของสงครามเย็น
ผู้คนจำนวนหลายแสนคนกำลังแออัดกันเต็มถนนEpifanio de los Santos Avenue (EDSA) โดยหันหน้าไปทางทิศเหนือสู่ทาง แยก ถนน Boni Serrano Avenue – EDSA (กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2529)
วันที่วันที่ 22–25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2529 (3 วัน)
ที่ตั้ง
ฟิลิปปินส์โดยเฉพาะEDSA เมโทรมะนิลา
เกิดจาก
เป้าหมาย
ส่งผลให้ฝ่ายค้านได้รับชัยชนะ
งานปาร์ตี้


พรรคการเมืองฝ่ายค้าน :

ผู้แปรพักตร์จากกองทัพ:

คนอื่น:

  • ผู้ประท้วงต่อต้านมาร์กอส

กลุ่มศาสนา:

กลุ่มก่อการร้าย:

ตัวเลขนำ
ตัวเลข
ผู้ประท้วงมากกว่า 2,000,000 คน
ไม่มีตัวเลขที่มีอยู่
ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
ประวัติศาสตร์ของประเทศฟิลิปปินส์
ไทม์ไลน์
ยุคก่อนประวัติศาสตร์ (ก่อน ค.ศ. 900)

กิจกรรม/สิ่งประดิษฐ์

ยุคก่อนอาณานิคม (900–1565)
รัฐ/การเมืองที่ได้รับการบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์

(จากเหนือไปใต้)

กิจกรรม/สิ่งประดิษฐ์

ยุคอาณานิคมสเปน (ค.ศ. 1565–1898)
กิจกรรม

Artifacts

American colonial period (1898–1946)
Post-independence (1946–1965)
Marcos era (1965–1986)
Contemporary period (1986–present)
By topic
flag Philippines portal
This article is part of a series
about
Ferdinand Marcos

Presidency

First term
Second term
Martial law
Third and fourth terms

Family

Unexplained wealth

Legacy

Related


President of the Philippines
Part of a series on
Political revolution
French Revolution
By class
By other characteristic
Methods
Examples
icon Politics portal

การปฏิวัติพลังประชาชนหรือที่เรียกว่า การ ปฏิวัติEDSA [a]หรือการปฏิวัติเดือนกุมภาพันธ์[4] [5] [6] [7]เป็นชุดการชุมนุม ประท้วงของประชาชน ในฟิลิปปินส์ส่วนใหญ่อยู่ในเขตมหานครมะนิลาตั้งแต่วันที่ 22 ถึง 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2529 มีการรณรงค์ต่อต้านความรุนแรง ของ ระบอบการปกครองและการฉ้อโกงการเลือกตั้ง อย่างต่อเนื่อง การปฏิวัติโดยสันตินำไปสู่การลาออกของเฟอร์ดินานด์ มาร์กอสการสิ้นสุดของเผด็จการ 20 ปีของเขา และการฟื้นฟูประชาธิปไตยในฟิลิปปินส์

เรียกอีกอย่างว่าการปฏิวัติสีเหลือง[8]เนื่องมาจากการที่ริบบิ้นสีเหลืองปรากฎขึ้นระหว่างการประท้วง (อ้างอิงจากเพลง " Tie a Yellow Ribbon Round the Ole Oak Tree " ของ โทนี่ ออร์แลนโดและดอว์น ) ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการประท้วงหลังจากการลอบสังหารวุฒิสมาชิกฟิลิปปินส์เบนิกโน "นินอย" อากีโน จูเนียร์[9]ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2526 เมื่อเขากลับมาฟิลิปปินส์จากการลี้ภัย การปฏิวัตินี้ถูกมองโดยทั่วไปว่าเป็นชัยชนะของประชาชนต่อการปกครองของประธานาธิบดีมาร์กอสในช่วงสองทศวรรษ และกลายเป็นข่าวพาดหัวว่าเป็น "การปฏิวัติที่ทำให้โลกประหลาดใจ" [10]

การประท้วงส่วนใหญ่เกิดขึ้นบนถนน Epifanio de los Santosซึ่งรู้จักกันทั่วไปในชื่อย่อEDSAในเขตมหานครมะนิลาตั้งแต่วันที่ 22 ถึง 25 กุมภาพันธ์ 1986 มีพลเรือนชาวฟิลิปปินส์เข้าร่วมมากกว่า 2 ล้านคน รวมถึงกลุ่มการเมืองและทหารหลายกลุ่ม และกลุ่มศาสนาที่นำโดยพระคาร์ดินัล Jaime Sinอาร์ชบิชอปแห่งมะนิลาพร้อมด้วยประธานการประชุมบิชอปคาทอลิกแห่งฟิลิปปินส์ Cardinal Ricardo Vidalอา ร์ ชบิชอปแห่งเซบู การประท้วง นี้ได้รับการจดจำอย่างถูกต้องว่าเป็น " ปาฏิหาริย์แห่งสายประคำ " ในชัยชนะอันสงบสุข[11]

การประท้วงซึ่งเกิดจากการต่อต้านและคัดค้านหลังจากหลายปีที่อยู่ภายใต้การปกครองของประธานาธิบดีมาร์กอสและพวกพ้องสิ้นสุดลงด้วยการที่ผู้ปกครอง ครอบครัวของเขา และผู้สนับสนุนบางส่วนหนีไปยังฮาวายและโคราซอน อากีโนภรรยาม่ายของนินอย อากีโนได้เข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีฟิลิปปินส์คนที่ 11 [12]

ประวัติความเป็นมา

ประธานวุฒิสภาเฟอร์ดินานด์ มาร์กอสได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดีในปี 1965โดยเอาชนะประธานาธิบดีดิออสดาโด มาคาปากัล ที่ดำรงตำแหน่งอยู่ ด้วยคะแนนเสียง 52 ต่อ 43 เปอร์เซ็นต์ ในช่วงเวลาดังกล่าว มาร์กอสมีบทบาทอย่างมากในการริเริ่มโครงการสาธารณูปโภคและการเพิ่มการจัดเก็บภาษี มาร์กอสและรัฐบาลของเขาอ้างว่าพวกเขา "สร้างถนนมากกว่าอดีตประธานาธิบดีทั้งหมดรวมกันและสร้างโรงเรียนมากกว่ารัฐบาลชุดก่อนๆ" [13]ท่ามกลางข้อกล่าวหาจากพรรคฝ่ายค้านเรื่องการซื้อเสียงและการเลือกตั้งที่ฉ้อโกง ประธานาธิบดีมาร์กอสได้รับการเลือกตั้งอีกครั้งในการเลือกตั้งประธานาธิบดีฟิลิปปินส์ในปี 1969โดยครั้งนี้เขาเอาชนะเซร์คิโอ โอสเมญา จูเนียร์ด้วยคะแนนเสียง 61 ต่อ 39 เปอร์เซ็นต์

การดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีสมัยที่สองของประธานาธิบดีมาร์กอสถูกวิพากษ์วิจารณ์จากพรรคเสรีนิยม ฝ่ายค้าน ว่ามีการทุจริตคอร์รัปชันอย่างแพร่หลาย ตามคำกล่าวของกลุ่มฝ่ายซ้ายที่ก่อจลาจลในช่วงFirst Quarter Stormความมั่งคั่งที่เพิ่มมากขึ้นระหว่างคนรวยมากและคนจนมาก ซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่ของฟิลิปปินส์ ส่งผลให้อาชญากรรมและความไม่สงบทางการเมืองเพิ่มขึ้นทั่วประเทศ ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2512 กองทัพประชาชนใหม่ (NPA) ก่อตั้งขึ้นเป็นกองกำลังทหารของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งฟิลิปปินส์โดยเริ่มต้นการกบฏของพรรคคอมมิวนิสต์ฟิลิปปินส์–NPA–NDF ที่ยังคงดำเนินต่อไป มาร์กอสประณามการเคลื่อนไหวดังกล่าวอย่างรวดเร็ว โดยหวังว่าจะได้รับการสนับสนุนทางการเงินและทางการเมืองจากผู้บริหารต่อต้านคอมมิวนิสต์ในสหรัฐอเมริกา[14]

ในปีพ.ศ. 2515 แนวร่วมปลดปล่อยแห่งชาติโมโรซึ่งเป็นกลุ่มแบ่งแยกดินแดนมุสลิม ได้ก่อตั้งขึ้นบนเกาะมินดาเนา ทางตอน ใต้[15]

ไม่นาน มาร์กอสก็ใช้การเพิ่มขึ้นของกลุ่มก่อการร้ายและความไม่สงบทางสังคมเป็นข้ออ้างในการประกาศกฎอัยการศึก

กฎอัยการศึก

การประท้วงกฎอัยการศึก

มาร์กอ สซึ่งถูกห้ามไม่ให้ลงสมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีเป็นสมัยที่สามได้ประกาศกฎอัยการศึกเมื่อวันที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2515 ได้ประกาศ ใช้ ประกาศฉบับที่ 1081 [16]โดยอาศัยเหตุการณ์ความไม่สงบทางการเมืองที่เกิดขึ้นภายหลัง วิกฤตการณ์ดุลการชำระเงินของฟิลิปปินส์ในปีพ.ศ. 2512เป็นเหตุผลในการประกาศดังกล่าว [ 17]

โดยผ่านพระราชกฤษฎีกาฉบับนี้และผ่านการ ลง ประชามติอันเป็นที่โต้แย้งซึ่งสภาประชาชนได้ลงคะแนนโดยการแสดงมือมาร์กอสได้ยึดอำนาจสถานการณ์ฉุกเฉินที่ทำให้เขาสามารถควบคุมกองทัพฟิลิปปินส์ได้อย่างเต็มที่ และมีอำนาจในการปราบปรามและยกเลิกเสรีภาพในการพูดเสรีภาพของสื่อมวลชนและเสรีภาพพลเมือง อื่น ๆ อีกมากมาย

ประธานาธิบดีมาร์กอสยังยุบสภาฟิลิปปินส์และปิดสื่อที่วิพากษ์วิจารณ์รัฐบาลมาร์กอส อีกด้วย [17]เขายังสั่งจับกุมคู่ต่อสู้ทางการเมืองและนักวิจารณ์ของเขาในทันที ในบรรดาผู้ที่ถูกจับกุม ได้แก่ ประธานวุฒิสภา โจ วิโต ซาลองกาและผู้นำวุฒิสมาชิก โฮเซ ดับเบิลยู ดิอ็อกโนและวุฒิสมาชิกนินอย อากีโนซึ่งมาร์กอสส่งไปที่เมืองลอเออร์ นูเอวา เอซีฮา[18]และชายผู้ได้รับการฝึกฝนจากฝ่ายค้านให้สืบทอดตำแหน่งต่อจากประธานาธิบดีมาร์กอสหลังจากการเลือกตั้งในปี 1973 [17]

การประชุมร่างรัฐธรรมนูญซึ่งจัดขึ้นในปี 1970 เพื่อแทนที่รัฐธรรมนูญปี 1935 ของเครือจักรภพ ถือเป็นการสานต่องานการร่างรัฐธรรมนูญฉบับใหม่หลังจากการประกาศกฎอัยการศึก รัฐธรรมนูญฉบับใหม่มีผลบังคับใช้ในช่วงต้นปี 1973 โดยเปลี่ยนรูปแบบการปกครองจากประธานาธิบดีเป็นรัฐสภาและอนุญาตให้ประธานาธิบดีมาร์กอสอยู่ในอำนาจต่อไปได้หลังปี 1973 รัฐธรรมนูญฉบับนี้ได้รับการอนุมัติจากผู้มีสิทธิเลือกตั้ง 95% ในการลงประชามติรัฐธรรมนูญของฟิลิปปินส์รัฐธรรมนูญฉบับนี้เป็นส่วนหนึ่งของคดีสำคัญJavellana v. Executive Secretary (GR No. 36142) ซึ่งนำไปสู่การลาออกของประธานศาลฎีกาRoberto Concepcionส่วนหนึ่งของแผนการของระบอบการปกครองเกี่ยวข้องกับการทำให้การปกครองของกองทัพมีความชอบธรรมผ่านรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ซึ่งมอบอำนาจในการนิติบัญญัติและบริหารแก่ประธานาธิบดี ในเวลาเดียวกัน มาร์กอสได้ดำเนินการลงประชามติในปีพ.ศ. 2516 โดยการนับมือแบบง่ายๆ ของเด็กและผู้ใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับคำถาม เช่น ทางเลือกให้มีข้าวมากขึ้นแทนการยืนยันตามรัฐธรรมนูญ[19]

ประธานาธิบดีมาร์กอสประกาศกฎอัยการศึกก่อนกำหนดในปี 1972 และ มีผู้ลงคะแนนเสียงมากกว่า 95% รับรองรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ ทำให้มาร์กอสสามารถสร้างความชอบธรรมให้กับรัฐบาลของเขาและรักษาอำนาจต่อไปได้อีก 14 ปีหลังจากดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีครบสองสมัย ใน บริบท ของสงครามเย็นมาร์กอสยังคงได้รับการสนับสนุนจากสหรัฐอเมริกาผ่านคำมั่นสัญญาของมาร์กอสที่จะปราบปรามลัทธิคอมมิวนิสต์ในฟิลิปปินส์ และโดยการรับรองกับสหรัฐอเมริกาว่าจะยังคงใช้ฐานทัพทหารและกองทัพเรือในฟิลิปปินส์ต่อไป[17]

เมื่อวันที่ 27 พฤศจิกายน 1977 ศาลทหารได้ตัดสินประหารชีวิต Aquino และผู้ต้องหาร่วมอีกสองคน ได้แก่ ผู้นำ NPA Bernabe Buscayno (ผู้บัญชาการ Dante) และ ร.ต. Victor Corpuz โดยการยิงเป้า[20] [21]ในปี 1978 ในขณะที่ยังเป็นผู้นำฝ่ายค้านคนสุดท้ายที่ยังไม่ได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำที่ Fort Bonifacio Aquino ได้ก่อตั้งพรรคการเมือง ของ เขาLakas ng Bayan (ย่อว่า "LABAN"; ภาษาอังกฤษ: People's Power ) เพื่อลงสมัครรับตำแหน่งในBatasang Pambansa ชั่วคราว (รัฐสภา) ผู้สมัคร LABAN ทั้งหมดแพ้ รวมถึงตัว Aquino เอง[20]เขาปรากฏตัวในการสัมภาษณ์ทางโทรทัศน์กับRonnie Nathanielszเพื่อวิพากษ์วิจารณ์ระบอบการปกครองอย่างอิสระระหว่างการรณรงค์หาเสียง ในปี 1980 Ninoy Aquino มีอาการหัวใจวาย และได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำด้วยความเห็นอกเห็นใจเพื่อเข้ารับการผ่าตัดบายพาสหัวใจในสหรัฐอเมริกา[22] [20]อากีโนอาศัยอยู่กับโคราซอน ภรรยาของเขา และลูกๆ ในบอสตันคอลเลจในฐานะเพื่อนนักศึกษาของมหาวิทยาลัยอเมริกันหลายแห่ง เช่นฮาร์วาร์ดและสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์

วิกฤตเศรษฐกิจปี 1980

เนื่องจากการใช้จ่ายของรัฐบาลมาร์กอสพึ่งพาหนี้เป็นอย่างมากตั้งแต่สมัยแรกของตระกูลมาร์กอสในทศวรรษ 1960 [23]ฟิลิปปินส์จึงเปราะบางเมื่อเศรษฐกิจสหรัฐฯ เข้าสู่ภาวะถดถอยในไตรมาสที่สามของปี 1981 ทำให้รัฐบาลเรแกนต้องเพิ่มอัตราดอกเบี้ย[24]รัฐบาลฟิลิปปินส์จมอยู่กับหนี้สินมากขึ้นและเศรษฐกิจเริ่มถดถอยในปี 1981 และยังคงถดถอยต่อไปจนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ลอบสังหารเบนิกโน อากีโน จูเนียร์ในปี 1983 เมื่อสิ้นปีนั้น เศรษฐกิจหดตัวลง 6.8% [25]

ความไม่มั่นคงทางเศรษฐกิจและการเมืองรวมกันก่อให้เกิดภาวะเศรษฐกิจถดถอยครั้งเลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ฟิลิปปินส์ในปี 2527 และ 2528 [26] [27]โดยเศรษฐกิจหดตัวร้อยละ 7.3 เป็นเวลาสองปีติดต่อกัน[24] [23] [28]

การลอบสังหารอากีโน

คาร์เมนและ ครอบครัว ดีอ็อกโนประท้วงผ่าน KAAKBAY ซึ่งเป็นองค์กรชั้นนำของกลุ่มพันธมิตร JAJA ชุดแรก

แม้จะมีการคุกคามจากสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งอีเมลดา มาร์กอสแต่ นินอย อากีโน ก็มุ่งมั่นที่จะกลับบ้าน โดยกล่าวว่า "ชาวฟิลิปปินส์นั้นคุ้มค่าที่จะตายแทน" [20]หลังจากที่ยื่นขอหนังสือเดินทางในวอชิงตันและนิวยอร์กไม่สำเร็จ นินอยก็ได้หนังสือเดินทางมาสองเล่มด้วยความช่วยเหลือของราชิด ลุคแมน  เล่มหนึ่งมีชื่อจริงของเขา และอีกเล่มมีนามแฝงว่ามาร์เซียล โบนิฟาซิโอ [ b] [29]

เมื่อวันที่ 21 สิงหาคม 1983 หลังจากผ่านไปสามปี อากีโนถูกกองทัพสังหาร[30]ขณะลงจาก เครื่องบิน ของสายการบิน China Airlinesที่สนามบินนานาชาติมะนิลา (ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็นเกียรติแก่อากีโน) [20] [31]การลอบสังหารเขาสร้างความตกตะลึงและโกรธแค้นให้กับชาวฟิลิปปินส์ส่วนใหญ่[20]ซึ่งสูญเสียความเชื่อมั่นในตัวตระกูลมาร์กอส เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้เกิดความสงสัยเกี่ยวกับรัฐบาลมากขึ้น กระตุ้นให้ชาวฟิลิปปินส์ไม่ให้ความร่วมมือ ซึ่งในที่สุดก็นำไปสู่การฝ่าฝืนกฎหมาย [ 32]เหตุการณ์นี้ยังทำให้รัฐบาลของมาร์กอสสั่นคลอน ซึ่งในขณะนั้นกำลังเสื่อมถอยลงเนื่องมาจากอาการป่วยที่ชัดเจนของมาร์กอส (ซึ่งกลายเป็นโรคลูปัสเอริทีมาโทซัส ที่ร้ายแรง )

ในปี 1984 มาร์กอสได้แต่งตั้งคณะกรรมาธิการ ซึ่งในช่วงแรกนำโดยประธานศาลฎีกาเอนริเก เฟอร์นันโดและต่อมามีโคราซอน อากราวาเพื่อเริ่มการสืบสวนการลอบสังหารอากีโน[33]แม้ว่าคณะกรรมาธิการจะสรุปผลแล้ว แต่พระคาร์ดินัลไฮเม ซินอาร์ชบิชอปแห่งมะนิลา ปฏิเสธข้อเสนอที่จะเข้าร่วมคณะกรรมาธิการและปฏิเสธทัศนคติของรัฐบาลเกี่ยวกับการลอบสังหารดังกล่าว

การก่อตัวของฝ่ายค้านแบบรวมศูนย์

ความยุติธรรมสำหรับอากีโน ความยุติธรรมสำหรับทุกคน หรือ JAJA ก่อตั้งโดยกลุ่ม KAAKBAY ของวุฒิสมาชิก Diokno ได้เปิดตัวภาพจิตรกรรมฝาผนังนี้เมื่อวันที่ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2526 ซึ่งเป็นวันงานศพของนินอย อากีโน

นี่เป็นจุดเริ่มต้นของยุคแห่งการร่วมมือกัน ซึ่งในช่วงแรกนั้น กลุ่มชาตินิยมเสรีนิยมภายใต้การนำของJose W. Dioknoเรียกว่าKilusan sa Kapangyarihan at Karapatan ng Bayanหรือ KAAKBAYเป็นองค์กรหลักที่ก่อตั้งขึ้นในปี 1983 และเป็นหัวหน้ากลุ่มพันธมิตรเสรีนิยมกลุ่มแรกที่เรียกว่า JAJA หรือขบวนการ Justice for Aquino, Justice for All JAJA ประกอบด้วยองค์กรต่างๆ เช่นขบวนการ August Twenty One Movement (ATOM) ซึ่งอิงตามแนวทางสังคมประชาธิปไตย นำโดย Butz Aquino , KAAKBAY, MABINI, Alliance of Makati Associations หรือ AMA ซึ่งตั้งอยู่ในมาคาติ และอื่นๆ

นี่เป็นช่วงก่อนที่จะมีการแบ่งฝ่ายซ้ายกลางและฝ่ายประชาธิปไตยแห่งชาติ /ฝ่ายซ้ายมาร์กซิสต์ เมื่อกลุ่มพันธมิตรมีแนวโน้มที่จะยึดถือปรัชญาของ Diokno ในการกดดันทางการเมืองหรือการกระทำของมวลชนเพื่อมีอิทธิพลและควบคุมเผด็จการของมาร์กอส[34]

สมาชิกรัฐสภาตามท้องถนนซึ่งเรียกกันว่า นักการเมืองใช้นโยบายกดดัน และในไม่ช้าก็มีการจัดตั้งกลุ่มพันธมิตรอื่นๆ ขึ้น ซึ่งจุดสุดยอดคือการเรียกร้องให้มีการเลือกตั้งฝ่ายค้านในKongreso ng Mamamayang Pilipinoหรือ KOMPIL [35] KOMPIL ก่อตั้งขึ้นโดย ATOM ของอากีโนจากกลุ่มพันธมิตร JAJA เพื่อใช้เป็นช่องทางในการรวมกลุ่มนักธุรกิจ คอมมิวนิสต์ และกลุ่มอื่นๆ สมาชิก KOMPIL ส่วนใหญ่ได้รับการนำโดยผู้นำ AMA

ในขณะเดียวกัน Diokno, Lorenzo M. Tañadaจาก MABINI, Butz และ Corazon Aquino และอีกไม่กี่คนได้รับเลือกให้เป็นผู้นำโดยรวมในการหาผู้สมัครจากฝ่ายค้าน ประเด็นหลักคือจะยอมรับ CAMEL หรือการเรียกร้องให้มีการเลือกตั้งที่มีความหมาย หรืออย่างที่ Diokno และสมาชิก JAJA ที่มีแนวคิดเสรีนิยมมากกว่าชอบ คือจะคว่ำบาตรเหตุการณ์ที่อาจเป็นการเลือกตั้งที่แน่นอนอีกครั้ง[36]

ต่อมา JAJA ถูกแทนที่ด้วยกลุ่มพันธมิตรเพื่อการฟื้นฟูประชาธิปไตย (Coalition of Organizations for the Restoration of Democracy หรือ CORD) ในกลางปี ​​1984 ซึ่งยังคงรักษาคุณลักษณะและสมาชิกส่วนใหญ่ของ JAJA ไว้ หนึ่งปีต่อมา CORD ถูกแทนที่ด้วยBagong Alyansang Makabayanหรือ BAYAN ซึ่งจะเป็นเวทีสำหรับ Diokno หากเขาลงสมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดี และนำโดย Tañada และผู้นำนักศึกษาLean Alejandroแห่งมหาวิทยาลัยฟิลิปปินส์อย่างไรก็ตาม พรรคสังคมนิยม/ประชาธิปไตยแห่งชาติเข้าควบคุมกลุ่มพันธมิตร ดังนั้น Diokno, Ambrosio Padillaและพรรคเสรีประชาธิปไตยรวมทั้ง Butz Aquino, ATOM และพรรคสังคมประชาธิปไตย จึง ทิ้ง BAYAN ไว้เป็นพันธมิตรประชาธิปไตยแห่งชาติในปัจจุบัน ซึ่งกลายมาเป็นในศตวรรษที่ 21 [37]

เรียกร้องให้มีการเลือกตั้งที่มีความหมาย

โจวิโต ซาลองกา จาก กลุ่มซาลองกาใน พรรคเสรีนิยมซึ่งเป็นส่วนแรกของการเคลื่อนไหวคว่ำบาตรก่อนจะรณรงค์หาเสียงเพื่อชิงตำแหน่งประธานาธิบดี

ในที่สุดผู้นำระดับสูงก็ตัดสินใจประชุมเพื่อเลือกผู้สมัครในกรณีที่มีเหตุฉุกเฉินหรือประกาศการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ในวันที่ 3 พฤศจิกายน 1985 หลังจากถูกกดดันจากรัฐบาลสหรัฐฯ[38]มาร์กอสก็ประกาศอย่างกะทันหันว่าจะมีการเลือกตั้งประธานาธิบดีกะทันหันในปีถัดไป เร็วกว่ากำหนดการเลือกตั้งประธานาธิบดีปกติหนึ่งปี เพื่อทำให้การควบคุมประเทศของเขามีความชอบธรรม[39] การเลือกตั้งกะทันหันได้รับการรับรองโดยผ่าน Batas Pambansa Blg. 883 (กฎหมายแห่งชาติหมายเลข 883) โดยรัฐสภาที่มีสภาเดียวซึ่งควบคุมโดยมาร์กอสที่เรียกว่าRegular Batasang Pambansa [ 40]

ในการเลือกผู้นำ กลุ่มผู้นำฝ่ายค้านของที่ประชุมได้วางหลักการพื้นฐานไว้ หลักการเหล่านี้ ซึ่งเสนอและแก้ไขโดย Diokno เป็นหลัก ได้กล่าวถึงประเด็นที่เกี่ยวข้องกับการต่อต้านการครอบงำของต่างชาติในเศรษฐกิจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแทรกแซงของอเมริกาและฐานทัพทหาร[41]หลังจากที่ผู้นำฝ่ายค้านเห็นชอบหลักการดังกล่าว ตามที่Lorenzo M. Tañadaกล่าวติดตลก การตกลงเป็นเอกฉันท์ให้ผู้สมัครคนหนึ่งเผชิญหน้ากับมาร์กอสก็กลายเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติและรวดเร็วมาก สำหรับขั้นตอนเริ่มต้นในการเสนอชื่อผู้สมัคร กระบวนการคัดเลือกเริ่มต้นด้วยการรวมรายชื่อผู้นำฝ่ายค้านเข้าด้วยกัน รายชื่อผู้สมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีส่วนใหญ่ประกอบด้วยอดีตสมาชิกวุฒิสภา: โฮเซ ดับเบิลยู. ดิออคโน, บุตซ์ อาคิโน, โจวิโต ซาลอนกา , เอวา เอสตราดา-คาลอว์ , ซัลวาดอร์ "ดอย" ลอเรล , แอมโบรซิโอ ปาดิ ยา , อาควิลิโน ปิเมนเทล , ราอูล มังกลาปุสและรามอน มิตราตลอดจนวุฒิสมาชิกในอนาคตในเทโอฟิสโต กีงโกนา จูเนียร์ และเทคโนแครตซึ่งครั้งหนึ่งเคยทำหน้าที่เป็นความลับของผู้บริหารของมาร์กอส อารีชื่อราฟาเอล ซาลาส[42]

หลังจากผ่านการคัดเลือกผู้ได้รับการเสนอชื่อแล้ว โดยบุคคลอย่างวุฒิสมาชิก Diokno คัดค้านการลงสมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีอย่างรุนแรง[43]ผู้สมัครที่เหลือซึ่งต้องการได้รับการเสนอชื่อจากฝ่ายค้านอย่างเปิดเผย ได้แก่ Salonga, Laurel และ Estrada-Kalaw สมาชิก United Nationalist Democratic Organization (UNIDO) คือ Estrada-Kalaw และ Laurel เป็นเพียงสองคนเท่านั้นที่ไม่ได้ลงนามในคำประกาศเอกภาพหรือหลักการพื้นฐาน ในที่สุด Estrada-Kalaw ก็ถอนตัวหลังจากถูกผู้สมัครหลายคนในกระบวนการคัดเลือกเข้าชิง และรณรงค์หาเสียงเพื่อเป็นผู้สมัครรองประธานาธิบดี[44]ระหว่าง Salonga วัย 64 ปี ซึ่งเป็นตัวแทนของ กลุ่ม พรรคเสรีนิยม สองกลุ่มที่ใหญ่ที่สุดร่วมกับ Estrada-Kalaw วัย 64 ปี และ Laurel ซึ่งเป็นบุตรชายของอดีตประธานาธิบดีJose P. Laurel บุคคลอย่าง Chino Rocesตัดสินใจว่าผู้สมัครทั้งสองคนอาจขาดความนิยมที่จำเป็นในการชนะการเลือกตั้ง[45]ทั้งนี้เป็นเพราะ Salonga เคยลี้ภัยในสหรัฐอเมริกาเป็นเวลานาน ขณะที่ Laurel ผู้ก่อตั้งและหัวหน้าหลักของ UNIDO ถูกมองว่า "มีน้ำหนักเบาเกินไป" [43]

UNIDO และกลุ่มพันธมิตรอื่นๆ ตกลงที่จะเลือก Cory Aquino ภรรยาของ Aquino แทน Doy Laurel หรือ Estrada-Kalaw และได้เริ่มก่อตั้ง Cory Aquino for President Movement หรือ CAPM ซึ่งนำโดย Roces และคณะ มีเพียง Laurel เพื่อนของ Ninoy Aquino เท่านั้นที่ไม่เห็นด้วยกับทางเลือกนี้และต้องการลงสมัครแข่งขันกับ Aquino และ Marcos UNIDO เอาชนะคะแนนโหวตของ Laurel และสนับสนุนให้เขาเป็นรองประธานาธิบดีของ Cory Aquino แทน เมื่อ Cory Aquino กลายเป็นผู้สมัครหลัก ในที่สุด Laurel ก็ลงสมัครเป็นคู่หูของ Cory Aquino ในการเลือกตั้งรองประธานาธิบดีภายใต้พรรค United Opposition (UNIDO) Marcos ลงสมัครรับเลือกตั้งอีกครั้ง โดยมีArturo Tolentinoเป็นคู่หูภายใต้พรรค Kilusang Bagong Lipunan (KBL) [40]ดังนั้น ในเวลาเพียงไม่กี่สัปดาห์ ผู้สมัครก็ได้รับการกำหนด และช่วงการรณรงค์หาเสียงก็ถูกกำหนดขึ้นสำหรับการเลือกตั้งกะทันหันในปี 1986

การเลือกตั้ง พ.ศ.2529

Corazon Aquino รณรงค์กับลูกชายNoynoy

การเลือกตั้งจัดขึ้นเมื่อวันที่ 7 กุมภาพันธ์ 1986 [39]ผู้ตรวจคะแนนการเลือกตั้งอย่างเป็นทางการคณะกรรมการการเลือกตั้ง (COMELEC) ประกาศว่ามาร์กอสเป็นผู้ชนะ ผลคะแนนสุดท้ายของคณะกรรมการการเลือกตั้งพบว่ามาร์กอสชนะด้วยคะแนน 10,807,197 คะแนน เทียบกับคะแนนของอากีโน 9,291,761 คะแนน ในทางกลับกัน จากผลคะแนน 70% ของเขตเลือกตั้ง[46]ของขบวนการแห่งชาติเพื่อการเลือกตั้งเสรี (NAMFREL) ซึ่งเป็นผู้สังเกตการณ์การเลือกตั้งที่ได้รับการรับรอง พบว่าอากีโนชนะด้วยคะแนน 7,835,070 คะแนน เทียบกับคะแนนของมาร์กอส 7,053,068 คะแนน[47] [48]

การเลือกตั้งครั้งนี้มีรายงานการใช้ความรุนแรงและการปลอมแปลงผลการเลือกตั้งเป็นจำนวนมาก ซึ่งจุดสุดยอดคือการที่ช่างเทคนิคคอมพิวเตอร์ของคณะกรรมการการเลือกตั้งแห่งสหรัฐอเมริกา 30 คนหยุดงานประท้วงการจัดการผลการเลือกตั้งอย่างเป็นทางการโดยเจตนาเพื่อเอื้อประโยชน์ต่อเฟอร์ดินานด์ มาร์กอส การหยุดงานดังกล่าวถือเป็น "ประกายไฟ" แรกๆ ของการปฏิวัติพลังประชาชน การหยุดงานดังกล่าวยังทำหน้าที่เป็นการยืนยันข้อกล่าวหาการซื้อเสียง การฉ้อโกง และปลอมแปลงผลการเลือกตั้งโดยคณะกรรมการการเลือกตั้งแห่งสหรัฐอเมริกา (KBL) อีกด้วย[49] [50]

เนื่องจากมีรายงานการฉ้อโกงที่ถูกกล่าวหาสภาบิชอปคาธอลิกแห่งฟิลิปปินส์ (CBCP) ผ่านทางพระคาร์ดินัลริคาร์โด วิดัลจึงออกแถลงการณ์ประณามการเลือกตั้ง ดังกล่าว [51]วุฒิสภาสหรัฐยังได้ลงมติประณามการเลือกตั้งดังกล่าวเช่นกัน[39]ประธานาธิบดีโรนัลด์ เรแกนออกแถลงการณ์เรียกรายงานการทุจริตดังกล่าวว่า "น่าวิตกกังวล" แต่เขากล่าวว่ามีการทุจริต "ทั้งสองฝ่าย" ในการเลือกตั้งฟิลิปปินส์[52] [53]ในการตอบสนองต่อการประท้วง คณะกรรมการการเลือกตั้งแห่งฟิลิปปินส์ (COMELEC) อ้างว่ามาร์กอสซึ่งมีคะแนนเสียง 53 เปอร์เซ็นต์ ชนะอากีโน อย่างไรก็ตาม NAMFREL โต้แย้งว่าอากีโนชนะมาร์กอสด้วยคะแนนเสียง 52 เปอร์เซ็นต์[54]

เมื่อวันที่ 15 กุมภาพันธ์ คณะกรรมการการเลือกตั้งและ Batasang Pambansa ได้ประกาศให้มาร์กอสเป็นผู้ชนะการเลือกตั้งท่ามกลางความขัดแย้งดังกล่าว สมาชิกรัฐสภาฝ่ายค้านทั้ง 50 คนได้เดินออกจากที่นั่งเพื่อประท้วง ชาวฟิลิปปินส์ปฏิเสธผลการเลือกตั้งครั้งนี้ โดยยืนยันว่าอากีโนคือผู้ชนะที่แท้จริง ผู้ชนะการเลือกตั้งทั้งสองคนได้สาบานตนรับตำแหน่งในสองสถานที่ที่แตกต่างกัน โดยอากีโนได้รับการสนับสนุนจากประชาชนจำนวนมากขึ้น อากีโนยังเรียกร้องให้มีการหยุดงานประท้วงและคว่ำบาตรสื่อและธุรกิจที่พวกพ้องของมาร์กอสเป็นเจ้าของเป็นจำนวนมาก ส่งผลให้ธนาคาร บริษัท และสื่อที่เป็นพวกพ้องได้รับผลกระทบอย่างหนัก และหุ้นของพวกเขาในตลาดหุ้นก็ร่วงลงสู่ระดับสูงสุดเป็นประวัติการณ์[55]

คำประกาศของวิดัล

พระคาร์ดินัล ริคาร์โด้ วิดัล

เมื่อวันที่ 13 กุมภาพันธ์ พระคาร์ดินัลริคาร์โด วิดัล อาร์ชบิชอปแห่งเซบูได้ออกคำประกาศในนามของคณะผู้บริหารคริสตจักรฟิลิปปินส์ โดยระบุว่าเมื่อ “รัฐบาลไม่สามารถแก้ไขความชั่วร้ายที่ก่อขึ้นแก่ประชาชนได้โดยอิสระ ก็เป็นหน้าที่ทางศีลธรรมของเราในฐานะประชาชนที่จะต้องดำเนินการแก้ไข” คำประกาศดังกล่าวยังขอให้ “สมาชิกคริสตจักรที่ภักดีทุกคน ชุมชนผู้ศรัทธาทุกแห่ง ร่วมกันตัดสินเกี่ยวกับการเลือกตั้งวันที่ 7 กุมภาพันธ์” และบอกกับชาวฟิลิปปินส์ทุกคนว่า “ถึงเวลาแล้วที่ต้องพูดออกมา ถึงเวลาแล้วที่จะต้องแก้ไขสิ่งที่ผิด สิ่งที่ผิดนั้นถูกจัดระบบอย่างเป็นระบบ ดังนั้นการแก้ไขก็ต้องเป็นอย่างนั้น แต่เช่นเดียวกับการเลือกตั้งเอง นั่นขึ้นอยู่กับประชาชนโดยสิ้นเชิง ขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาเต็มใจและพร้อมที่จะทำอะไร” [51]

กิจกรรม

ผู้มาเยี่ยมชมที่Bantayog ng mga Bayaniกำลังดูไทม์ไลน์ช่วงเวลาสุดท้ายของการประท้วงที่สิ้นสุดลงด้วยพลังประชาชน

การเปิดตัวการรณรงค์ต่อต้านการฝ่าฝืนกฎหมายและการคว่ำบาตร (16 กุมภาพันธ์)

เมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2529 โคราซอน อากีโนได้จัดการชุมนุม "Tagumpay ng Bayan" (ชัยชนะของประชาชน) ที่สวนสาธารณะลูเนตา โดยประกาศรณรงค์ต่อต้านการฝ่าฝืนกฎหมาย และเรียกร้องให้ผู้สนับสนุนของเธอคว่ำบาตรสิ่งพิมพ์และบริษัทต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับมาร์กอสหรือพวกพ้องของเขา[56]งานนี้มีผู้เข้าร่วมประมาณสองล้านคน[57]ค่ายของอากีโนเริ่มเตรียมการสำหรับการชุมนุมเพิ่มเติม และอากีโนเองก็เดินทางไปเซบูเพื่อรวบรวมผู้คนให้เข้าร่วมมากขึ้น[58]

ล้มล้างรัฐประหาร (22 ก.พ.)

ค่ายอากีนัลโด

หลังจากการเลือกตั้งและการเปิดเผยการทุจริตกลุ่มขบวนการปฏิรูปกองทัพ (RAM) ซึ่งเป็นกลุ่มเจ้าหน้าที่ของกองทัพฟิลิปปินส์ (AFP) ที่ไม่พอใจกับนโยบายอุปถัมภ์และการทุจริตใน AFP ซึ่งก่อตั้งขึ้นในปี 1982 [59]ได้เริ่มดำเนินการก่อรัฐประหารเพื่อต่อต้านเฟอร์ดินานด์และอีเมลดา มาร์กอส [ 60]

แผนเริ่มแรกของ RAM คือการให้ทีมบุกพระราชวัง Malacañangและจับกุม Ferdinand Marcos ผู้ก่อตั้ง RAM พันเอกGringo Honasanได้วางแผนที่จะโจมตีพระราชวังและ "กำจัด" คู่รัก Marcos [61]หน่วยทหารอื่น ๆ จะเข้ายึดครองสิ่งอำนวยความสะดวกทางยุทธศาสตร์ที่สำคัญ เช่นสนามบินฐานทัพทหาร GHQAFP ในค่าย Aguinaldoและทางแยกทางหลวงสายหลัก เพื่อจำกัดการโต้กลับของกองกำลังที่ภักดีต่อ Marcos

เมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์สมาชิกของ RAM ยังได้ติดต่อ Cory Aquino เพื่อแจ้งให้เธอทราบถึงแผนการรัฐประหารและแจ้งให้เธอทราบว่าพวกเขาจะจัดตั้งคณะรัฐประหารโดยมีสภาผู้อาวุโสประกอบด้วยEnrile , Ramos , Cardinal Sin , Jaime Ongpin , Alejandro MelchorและDoy Laurelนาง Aquino ปฏิเสธข้อเสนอนี้เนื่องจากมีการรับรู้ว่าคณะนี้จะเป็นเพียงแนวหน้าของคณะรัฐประหารที่นำโดย Enrile [62]

เช้าวันที่ 21 กุมภาพันธ์ พลเอก Ver ได้จัดการประชุมกับผู้บัญชาการกองนาวิกโยธินฟิลิปปินส์พลโท Artemio Tadiar ที่ศูนย์ข่าวกรองทางทะเลในป้อม Bonifacioพลโท Ver ได้แจ้งแก่พลโท Tadiar ว่า Enrile กำลังวางแผนก่อรัฐประหารและพยายามลอบสังหาร Enrile รวมถึงผู้บัญชาการธงกองทัพเรือฟิลิปปินส์ พลโท Brilliante Ochoco พลโท Tadiar ได้ส่งกองทหารนาวิกโยธินป้อม Bonifacio ให้เตรียมพร้อม กัปตัน Ariel Querubinได้รับมอบหมายจาก Tadiar ให้ตรวจสอบแผนการดังกล่าว กัปตัน Querubin ได้ยืนยันข้อมูลดังกล่าวกับตำรวจทหารนาวิกโยธินที่นำโดยกัปตัน Benjamin Dolorfino และเจ้าหน้าที่ปฏิบัติการทางทะเล กัปตัน Pablo Ong ว่ามีกำลังพลเสริมกำลังในป้อม Bonifacio ในอีกสองคืนถัดมาจากกระทรวงกลาโหม เมื่อคืนมาถึง กัปตัน Querubin พร้อมด้วย ร้อยโท Alexander Balutan ได้พบกับเจ้าหน้าที่ 19 นายที่กำลังทำการ "ฝึกซ้อมกลางคืน" และอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของ ร้อยโท JG Michael Angelo Asperin ชายเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของหน่วยรักษาความปลอดภัยของรัฐมนตรีRoberto Ongpinกัปตัน Querubin ได้รับคำสั่งจาก พันเอก Guillermo Ruiz ว่า Malacanang ต้องการให้ส่งผู้วิ่งกลางคืนไปที่เกาะ El Fraileที่ปากอ่าวมะนิลากัปตัน Querubin จึงนำชายเหล่านี้ไปที่สนามยิงปืน PMC แทน และเมื่อสอบสวนก็พบว่าภารกิจของพวกเขาคือรักษาความปลอดภัยให้ พล.ต. Tadiar และ ร.ต. Ochoco เพื่อต่อต้านการบังคับบัญชาของพวกเขาในระหว่างการก่อรัฐประหาร[62] [63]

เช้าวันรุ่งขึ้น รัฐมนตรี Ongpin ได้โทรศัพท์ไปหา Enrile ซึ่งอยู่ที่ The Atrium ใน Makati เพื่อสอบถามถึงที่อยู่ของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เนื่องจากชายสามคนที่ถูกจับกุมนั้นยืมตัวมาจากกระทรวงกลาโหม Enrile จึงกังวลว่าจะมีคนอื่นมาชี้ตัวเขา ในขณะเดียวกัน พันเอก Honasan และเจ้าหน้าที่ของเขาซึ่งอยู่ที่อาคาร MND ในค่าย Aguinaldoกำลังเฝ้าติดตามการเคลื่อนไหวของกองกำลังตลอดทั้งคืน และพบว่ากองทหารนาวิกโยธินที่ 5 จาก Fort Bonifacio ถูกย้ายไปที่Pandacanและกองทหารราบที่ 1 จากNueva Ecijaถูกย้ายไปที่ North Harbor ในช่วงเช้าตรู่ ซึ่งหมายความว่ามีทหารจำนวนมากผิดปกติในเขตมหานครมะนิลา และดูเหมือนว่าพลเอก Ver ได้ดำเนินการเพื่อปกป้อง Malacanang อยู่แล้ว[62]

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่มาร์กอสทราบเกี่ยวกับแผนการนี้ เขาก็สั่งจับกุมผู้นำของพวกเขา[64]และนำเสนอผู้วางแผนการรัฐประหารบางส่วนที่ถูกจับกุมต่อสื่อระดับนานาชาติและระดับท้องถิ่น ได้แก่ พันตรี ซอลิโต อาโรมิน และพันตรี เอ็ดการ์โด โดโรมาล[65]รัฐมนตรีกลาโหม ฮวน ปอนเซ เอนริเล และผู้ร่วมวางแผนการรัฐประหารคนอื่นๆ ถูกคุกคามว่าจะถูกจำคุก จึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากพลโทฟิเดล วี. ราโมส รองเสนาธิการ ของเอเอฟพีในขณะนั้น ซึ่งเป็นผู้บัญชาการตำรวจฟิลิปปินส์ (ปัจจุบันคือตำรวจแห่งชาติฟิลิปปินส์) ราโมสตกลงที่จะลาออกจากตำแหน่งและสนับสนุนผู้วางแผนการรัฐประหาร ราโมสยังติดต่อไปยังคาร์ดินัลอาร์ชบิชอปแห่งมะนิลาไฮเม ซิน ผู้มีอิทธิพลอย่างมาก เพื่อขอการสนับสนุน[66]อย่างไรก็ตาม แม้ว่าราโมสจะแปรพักตร์ ผู้วางแผนการรัฐประหารก็ยังคงติดอยู่ในค่ายคราเม และตามคำพูดของนักประวัติศาสตร์วิเซนเต แอล. ราฟาเอล "กลายเป็นเป้านิ่งสำหรับกองกำลังผู้ภักดีของเฟอร์ดินานด์ มาร์กอส" [67]

เวลาประมาณ 18.30 น. ของวันที่ 22 กุมภาพันธ์ เอนริเลและราโมสได้จัดงานแถลงข่าวที่อาคารกระทรวงกลาโหมแห่งชาติในแคมป์อากีนัลโด ซึ่งเป็นสำนักงานใหญ่ของสำนักข่าวเอเอฟพี โดยพวกเขาประกาศว่าได้ลาออกจากตำแหน่งในคณะรัฐมนตรีของมาร์กอสแล้ว และจะถอนการสนับสนุนจากรัฐบาลของเขา ต่อมามาร์กอสเองก็ได้จัดงานแถลงข่าวเรียกร้องให้เอนริเลและราโมสยอมจำนน โดยเรียกร้องให้พวกเขา "หยุดความโง่เขลานี้" [68]มาร์กอสพยายามโทรหาเอนริเล แต่เอนริเลปฏิเสธที่จะเล่นเกมของมาร์กอส ในที่สุด มาร์กอสก็หมดหวังและได้ออกโทรทัศน์เพื่อรายงานการปรากฏตัวของเขาในสภาพที่ป่วยไข้ และประกาศว่าเขาสัญญาว่าจะบดขยี้ชาวฟิลิปปินส์ทุกคนที่ขวางทางเขา เพื่อจับตัวเอนริเลและราโมส[66]

การอุทธรณ์ของคาร์ดินัลซิน (22 กุมภาพันธ์)

พระคาร์ดินัล เจมี่ ซิน

หลังจากที่พระคาร์ดินัลวิดัลประณามผลการเลือกตั้งกะทันหันที่ผิดพลาดเมื่อวันที่ 13 กุมภาพันธ์ พระคาร์ดินัลซินได้ออกรายการวิทยุเวอริทัสในเวลาประมาณ 21.00 น. ของวันที่ 22 กุมภาพันธ์ และเรียกร้องให้ชาวฟิลิปปินส์ในเมืองหลวงช่วยเหลือผู้นำกบฏด้วยการไปที่เขต EDSA ระหว่างแคมป์คราเมและอากีนัลโดและให้การสนับสนุนทางอารมณ์ อาหาร และสิ่งของอื่นๆ สำหรับหลายๆ คน นี่ดูเหมือนเป็นการตัดสินใจที่ไม่ฉลาดนัก เนื่องจากพลเรือนไม่มีทางสู้ต่อการสลายการชุมนุมโดยกองกำลังของรัฐบาลได้ ยังคงมีผู้คนจำนวนมาก โดยเฉพาะพระสงฆ์และภิกษุณีที่ยังคงเดินทางไปยัง EDSA [68]

พี่น้องประชาชนที่รักของฉัน ฉันอยากให้พวกคุณสวดภาวนา เพราะการสวดภาวนาเท่านั้นที่จะแก้ปัญหานี้ได้ นี่คือคำพูดของคาร์ดินัล ซินที่พูดกับประชาชน โดยเฉพาะในเขตมหานครมะนิลา ฉันเป็นห่วงสถานการณ์ของรัฐมนตรีเอนริเลและนายพลราโมสจริงๆ ฉันขอเรียกร้องให้ประชาชนของเราสนับสนุนเพื่อนดีๆ สองคนของเราในค่าย หากใครก็ตามสามารถอยู่ที่ค่ายอากีนัลโดเพื่อแสดงความสามัคคีและการสนับสนุนในช่วงเวลาที่สำคัญยิ่งนี้ เมื่อเพื่อนดีๆ สองคนของเราแสดงอุดมคติของพวกเขา ฉันจะยินดีมากหากคุณสนับสนุนพวกเขาตอนนี้ ฉันเพียงหวังว่าความรุนแรงและการนองเลือดจะหลีกเลี่ยงได้ ขอให้เราสวดภาวนาต่อพระแม่ผู้เป็นที่รักของเราเพื่อช่วยเราเพื่อที่เราจะแก้ไขปัญหานี้ได้อย่างสันติ

—  พระคาร์ดินัลเจมี่ ซิน

Radio Veritas มีบทบาทสำคัญในช่วงที่เกิดการลุกฮือของประชาชนจำนวนมาก อดีต ประธาน มหาวิทยาลัยฟิลิปปินส์ ฟราน ซิสโก เนเมนโซ กล่าวว่า “ หากไม่มี Radio Veritas การระดมพลผู้คนนับล้านในเวลาไม่กี่ชั่วโมงคงเป็นเรื่องยากหรือแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ” ในทำนองเดียวกัน มีรายงานเหตุการณ์ดังกล่าวระบุว่า “ แท้จริงแล้ว Radio Veritas คือสายสะดือของเราต่อเหตุการณ์อื่นๆ ที่กำลังเกิดขึ้น ” [69]

มวลชนสนับสนุนเพิ่มขึ้น (23 ก.พ.)

เรดิโอ เวอริทัส

เช้าวันอาทิตย์ กองกำลังของรัฐบาลมาถึงเพื่อทำลายเครื่องส่งสัญญาณหลักขนาด 50 กิโลวัตต์ของ Radio Veritas ทำให้ไม่สามารถส่งสัญญาณไปยังผู้คนในจังหวัดใกล้เคียงได้ สถานีจึงเปลี่ยนไปใช้เครื่องส่งสัญญาณสำรองขนาด 10 กิโลวัตต์ซึ่งมีขอบเขตการส่งสัญญาณที่จำกัด[69]สถานีดังกล่าวตกเป็นเป้าหมายเนื่องจากพิสูจน์แล้วว่าเป็นเครื่องมือสื่อสารที่มีคุณค่าสำหรับผู้คนซึ่งสนับสนุนกบฏ โดยแจ้งให้พวกเขาทราบถึงการเคลื่อนไหวของกองกำลังของรัฐบาล และส่งต่อคำขอด้านอาหาร ยา และเสบียง[68]

ฟิเดล วี. ราโมส

อย่างไรก็ตาม ผู้คนยังคงเดินทางมาที่ EDSA จนกระทั่งมีพลเรือนที่ไม่มีอาวุธจำนวนหลายแสนคน บรรยากาศในถนนเต็มไปด้วยความรื่นเริง โดยหลายคนพาครอบครัวมาด้วย นักแสดงสร้างความบันเทิงให้กับฝูงชน แม่ชีและนักบวชนำสวดมนต์ภาวนา และผู้คนตั้งสิ่งกีดขวางและกระสอบทรายชั่วคราว ต้นไม้ และยานพาหนะในหลายๆ แห่งตลอด EDSA และถนนที่ตัดกัน เช่น ถนน Santolan และถนน Ortigas ผู้คนฟังวิทยุของ Radio Veritas ทุกหนทุกแห่ง ภาพถ่ายที่ถ่ายโดย Pete Reyes ของ Srs. Porferia Ocariza และ Teresita Burias ซึ่งกำลังนำสายประคำต่อหน้าทหาร ได้กลายมาเป็นภาพสัญลักษณ์ของการปฏิวัติตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา[70]กลุ่มต่างๆ หลายกลุ่มร้องเพลงBayan Ko (บ้านเกิดของฉัน) [71]ซึ่งตั้งแต่ปี 1980 เป็นต้นมา ได้กลายเป็นเพลงชาติของฝ่ายค้าน ผู้คนมักจะชูป้าย 'LABAN' [72]ซึ่งเป็นตัวอักษร "L" ที่ประกอบขึ้นจากนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ คำว่า "laban" ในภาษาฟิลิปปินส์แปลว่า "การต่อสู้" แต่ยังเป็นคำย่อของLakas ng Bayanซึ่งเป็นพรรคของ Ninoy Aquino ด้วย หลังจากรับประทานอาหารกลางวันในวันที่ 23 กุมภาพันธ์ Enrile และ Ramos ตัดสินใจที่จะรวมจุดยืนของตนเข้าด้วยกัน Enrile ข้าม EDSA จากCamp AguinaldoไปยังCamp Crameท่ามกลางเสียงเชียร์จากฝูงชน[68]

ในช่วงบ่ายRadio Veritasได้รายงานข่าวว่านาวิกโยธินได้รวมตัวกันใกล้ค่ายทหารทางทิศตะวันออก และ รถถัง LVT-5ที่กำลังเข้ามาจากทางเหนือและทางใต้ หน่วยนาวิกโยธินพร้อมรถถังและรถตู้หุ้มเกราะ ซึ่งนำโดยพลจัตวา Artemio Tadiar ถูกหยุดที่ถนน Ortigas ซึ่งอยู่ห่างจากค่ายทหารไปประมาณ 2 กิโลเมตร โดยมีผู้คนนับหมื่นคนเข้ามา ขวาง [73]แม่ชีถือลูกประคำคุกเข่าอยู่หน้ารถถัง และผู้ชายและผู้หญิงก็ประสานแขนกันเพื่อปิดกั้นกองกำลัง[74] Tadiar ขอให้ฝูงชนเคลื่อนพลออกไป แต่พวกเขาไม่ขยับเขยื้อน ในที่สุด กองกำลังก็ถอยทัพโดยไม่ยิงปืนสักนัด[68]

ประตูที่ 2 ของค่ายอากีนัลโด ปี 2560

ในตอนเย็น เครื่องส่งสัญญาณสแตนด์บายของ Radio Veritas ขัดข้อง แม้ว่าสถานีของFar East Broadcasting Companyก็ได้ทำหน้าที่ถ่ายทอดข้อมูลให้ฝูงชนฟังเช่นกัน โดยเรียกพวกเขาให้ปกป้องประตูที่ 2 ของ Camp Aguinaldo เป็นพิเศษ[75]หลังเที่ยงคืนไม่นาน เจ้าหน้าที่ของ Radio Veritas ซึ่งนำโดยบาทหลวงJames Reuterก็สามารถย้ายไปที่เครื่องส่งสัญญาณของDZRJ-AMได้ เพื่อที่จะเริ่มออกอากาศอีกครั้ง เพื่อช่วยรักษาตำแหน่งของพวกเขาไว้เป็นความลับ พวกเขาจึงใช้ชื่อเล่นว่า "Radyo Bandido" (วิทยุโจร) เป็นสัญญาณเรียกขานJune Keithleyพร้อมด้วยสามีของเธอAngelo Castro Jr.เป็นผู้ถ่ายทอดวิทยุที่ดำเนินรายการของ Radio Veritas ตลอดทั้งคืนและในวันต่อๆ มา[68]

การลงจอด Sotelo (24 กุมภาพันธ์)

ในช่วงเช้าของวันที่ 24 กุมภาพันธ์[76] [77]เฮลิคอปเตอร์ที่ควบคุมโดยกองบินโจมตีที่ 15ของกองทัพอากาศฟิลิปปินส์นำโดยพันเอกอันโตนิโอ โซเตโล ได้รับคำสั่งจากจุดแซงลีย์ในคาบีเต ทางใต้ของมะนิลา ให้มุ่งหน้าไปยังค่ายคราเม[78]ฝูงบินได้แปรพักตร์ไปแล้วอย่างลับๆ และแทนที่จะโจมตีค่ายคราเม กลับลงจอดที่นั่นพร้อมกับฝูงชนที่โห่ร้องและโอบกอดนักบินและลูกเรือ[68]เพื่อตอบสนองต่อสิ่งที่เรียกว่า "การลงจอดของโซเตโล" [79]ซึ่งถือเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญที่สถานการณ์ทางทหารหันเหไปต่อต้านมาร์กอส[55]

เฮลิคอปเตอร์เบลล์ 214ที่บังคับโดยพันตรีเดโอ ครูซแห่งกองบินเฮลิคอปเตอร์ที่ 205 และ เฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธ ซิคอร์สกี้ เอส-76ที่บังคับโดยพันเอกชาร์ลส์ ฮอตช์คิสแห่งฝูงบินคอมมานโดทางอากาศที่ 20 เข้าร่วมฝูงบินกบฏก่อนหน้านี้บนอากาศ การมีเฮลิคอปเตอร์อยู่ช่วยเพิ่มขวัญกำลังใจให้กับเอนริเลและราโมส ซึ่งคอยให้กำลังใจเพื่อนทหารของตนให้เข้าร่วมขบวนการต่อต้านอย่างต่อเนื่อง[68]ในช่วงบ่าย อากีโนมาถึงฐานทัพซึ่งเอนริเล ราโมส เจ้าหน้าที่จากขบวนการปฏิรูปกองกำลังติดอาวุธ (RAM) และฝูงชนกำลังรออยู่[78]

ข่าวลือการลาออกของมาร์กอส (24 กุมภาพันธ์)

หนังสือพิมพ์เสียหายจากThe Manila Timesที่รายงานเกี่ยวกับการปฏิวัติ

เวลาประมาณ 6.30 น. จูน คีธลีย์ได้รับรายงานว่ามาร์กอสออกจากพระราชวังมะละกาญังแล้ว และได้ออกอากาศเรื่องนี้ให้ผู้คนใน EDSA ทราบ ฝูงชนต่างเฉลิมฉลอง และแม้แต่ราโมสและเอนริเลก็ออกมาจากคราเมเพื่อปรากฏตัวต่อฝูงชน[80]เรื่องนี้ได้รับการพิสูจน์แล้วว่าไม่เป็นความจริงเมื่อมาร์กอสไปออกรายการ MBS 4 ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา[80]ดังนั้นในเวลาต่อมา จึงมีการคาดเดากันว่ารายงานเท็จดังกล่าวเป็นการเคลื่อนไหวที่วางแผนไว้เพื่อต่อต้านมาร์กอสเพื่อกระตุ้นให้เกิดการแปรพักตร์มากขึ้น[68]

กองพลนาวิกโยธินที่ 4 ปฏิเสธคำสั่ง "ฆ่า" (24 กุมภาพันธ์)

รุ่งสางของวันจันทร์ที่ 24 กุมภาพันธ์ นาวิกโยธินที่เดินทัพจากลิบิสไปทางตะวันออกของค่ายอากีนัลโดยิงแก๊สน้ำตาใส่ผู้ประท้วง ซึ่งสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว ภายในเวลา 8.30 น. นาวิกโยธินราว 3,000 นายได้เข้ามาและยึดฝั่งตะวันออกของค่ายอากีนัลโดไว้ได้[68]และกองพลนาวิกโยธินที่ 4 ภายใต้การบังคับบัญชาของพันเอกเบราลิโอ บัลบาส ได้จัดวางปืนใหญ่ฮาวอิตเซอร์และปืนครกเพื่อโจมตีค่ายคราเม[81] : 251 

แม้ว่าจะมีพลเรือนเสียชีวิตในการโจมตีดังกล่าว แต่พลเอกโจเซฟัส รามาสได้ออกคำสั่ง "สังหาร" ค่ายคราเมในเวลาประมาณ 9.00 น. แม้ว่าปืนใหญ่จะพร้อมที่จะยิงแล้ว แต่บัลบาสก็ชะงักและบอกกับรามาสว่าพวกเขา "ยังคงมองหาแผนที่" จากนั้น รามาสก็บอกบัลบาสว่า "ประธานาธิบดีอยู่แถวอื่นกำลังรอการปฏิบัติตาม!" [82]รามาสย้ำคำสั่งของเขากับบัลบาสในเวลา 9.20 น. ซึ่งบัลบาสตอบว่าพวกเขา "ยังคงวางปืนใหญ่อยู่" [81] : 251 ในที่สุด บัลบาสก็ปฏิเสธที่จะปฏิบัติตามคำสั่งของรามาสทั้ง 4 ครั้งที่เขาได้รับคำสั่งให้ยิงค่ายคราเม ทำให้บรรดานักประวัติศาสตร์ชี้ให้เห็นช่วงเวลานี้ว่าเป็นจุดที่มาร์กอสสูญเสียการควบคุมกองนาวิกโยธินฟิลิปปินส์ [ 55]

มาร์กอสปรากฏตัวในรายการโทรทัศน์ MBS 4 (24 กุมภาพันธ์)

ความยินดีที่เกิดจากข่าวลือที่ว่ามาร์กอสหนีไปนั้นเกิดขึ้นเพียงช่วงสั้นๆ เนื่องจากมาร์กอสปรากฏตัวทางโทรทัศน์บนสถานี MBS-4 ที่รัฐบาลควบคุม ในเวลาประมาณ 9.00 น. (โดยใช้สิ่งอำนวย ความสะดวกของ ABS-CBN ที่ถูกยึด เครื่องส่งสัญญาณ และบริเวณ Broadcast Plaza ซึ่งปัจจุบันคือABS-CBN Broadcasting Center ) โดยประกาศว่าเขาจะไม่ลงจากตำแหน่ง[80]

การยกเลิกนโยบายความคลาดเคลื่อนสูงสุด

ระหว่างการออกอากาศ มาร์กอสประกาศว่าเขาได้ยกเลิกนโยบาย "ความอดทนสูงสุด" ซึ่งรัฐบาลได้กำหนดไว้ก่อนหน้านี้ นโยบายนี้ทำให้กองกำลังติดอาวุธได้รับอนุญาตให้ใช้กำลังในการป้องกันสถานที่ของรัฐบาล รวมถึงระบบสื่อสารจากกองกำลังของเอนริเลและรามอส นอกจากนี้ เขายังบอกกับสถานีวิทยุและโทรทัศน์ไม่ให้ออกอากาศข่าวเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของกองทัพโดยไม่ได้รับอนุญาต ซึ่งนั่นคือสิ่งที่ราโด บันดิโดกำลังทำอยู่[83]

มาร์กอสสั่งห้ามโจมตีทางอากาศ

“คำสั่งของฉันคืออย่าโจมตี”
ประธานาธิบดี เฟอร์ดินานด์ มาร์กอสและพลเอกเวร์ระหว่างการแถลงข่าวที่พระราชวังมาลากานัง
มีปัญหาในการเล่นไฟล์นี้หรือไม่ ดูความช่วยเหลือเกี่ยวกับสื่อ

ในช่วงหนึ่งระหว่างการออกอากาศ นายพลเวอร์ได้เข้าไปหามาร์กอสและแจ้งให้เขาทราบว่ากองทัพเอเอฟพีพร้อมที่จะโจมตีทางอากาศที่ค่ายคราเม แต่มาร์กอสสั่งให้พวกเขาหยุด[84] [85]บทสนทนาที่เกิดขึ้นจริงทางโทรทัศน์ระหว่างมาร์กอสและพลเอกเวอร์ ซึ่งขณะนั้นเป็นเสนาธิการกองทัพเอเอฟพีมีดังนี้:

ฟาเบียน เวอร์: พวกซุ่มโจมตีกำลังมุ่งหน้าสู่จุดสูงสุดตรงนั้น คุณต้องรีบไปพิชิตพวกมันโดยเร็ว ทันทีเลยครับ ท่านประธานาธิบดี

เวอร์: รอก่อน มาที่นี่
เวอร์: ได้โปรดเถอะท่านผู้พิพากษา เราจะโจมตีพวกมันได้ทันที เราต้องทำให้เฮลิคอปเตอร์ที่พวกมันมีเคลื่อนไหวไม่ได้ เรามีเครื่องบินขับไล่สองลำบินอยู่ตอนนี้เพื่อโจมตีได้ทุกเมื่อครับท่าน
มาร์กอส: คำสั่งของฉันคือไม่โจมตี ไม่ ไม่ ไม่! รอก่อน คำสั่งของฉันคือไม่โจมตี
เวอร์: พวกมันกำลังรวมพลพลเรือนไว้ใกล้กับกองกำลังของเรา และเราไม่สามารถถอนกำลังต่อไปได้ เมื่อวานนี้ คุณขอให้ฉันถอนกำลัง–
มาร์กอส (ขัดจังหวะ): อืม ใช่ แต่... คำสั่งของฉันคือให้สลายตัวโดยไม่ยิงพวกมัน
เวอร์: เราไม่สามารถถอนกำลังได้ตลอดเวลา...

มาร์กอส: ไม่! ไม่! ไม่! รอก่อน! คุณสลายฝูงชนโดยไม่ต้องยิงพวกเขา

การจับกุม MBS-4 (24 กุมภาพันธ์)

เวลาประมาณ 9.50 น. สถานี MBS-4 หยุดออกอากาศกะทันหันระหว่างการออกอากาศของมาร์กอส กองกำลังกบฏภายใต้การนำของพันเอกมาริอาโน ซานติอาโก ยึดสถานีได้ สถานี MBS-4 กลับมาออกอากาศอีกครั้งในเวลาไม่นานหลังเที่ยง โดยออร์ลี ปุนซาลันประกาศทางโทรทัศน์สดว่า "ช่อง 4 กลับมาออกอากาศอีกครั้งเพื่อให้บริการประชาชน" ในเวลานี้ ฝูงชนที่ EDSA เพิ่มขึ้นเป็นกว่าหนึ่งล้านคน แต่มีการประมาณการว่าจำนวนฝูงชนอาจสูงถึง 2 ล้านคน[68]

การออกอากาศแบบมาราธอนที่เกิดขึ้นนั้นถือเป็นการ "กลับมา" ของ ABS-CBN อีกครั้ง เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่อดีตพนักงานของเครือข่ายได้เข้าไปอยู่ในอาคารหลังนี้ หลังจากปิดตัวไป 14 ปี นับตั้งแต่มาร์กอสยึดทรัพย์สินดังกล่าวระหว่างการประกาศกฎอัยการศึกในเดือนกันยายน พ.ศ. 2515 " Radyo Bandido " ยุติการออกอากาศในช่วงบ่ายวันนั้น ขณะที่ Radio Veritas กลับมาออกอากาศอีกครั้ง โดยคราวนี้ออกอากาศจากสตูดิโอวิทยุของ Broadcast Plaza ในบรรดาบุคลากรต่างๆ ที่ปรากฏตัวร่วมกับ Orly Punzalan ในช่วงไม่กี่ชั่วโมงแรก ได้แก่ Maan Hontiveros และ Dely Magpayo

การโจมตีฐานทัพอากาศวิลลามอร์และการแปรพักตร์เพิ่มเติม (24 กุมภาพันธ์)

ในช่วงบ่ายแก่ๆ ของวันที่ 24 กุมภาพันธ์ เฮลิคอปเตอร์ของกองบินโจมตีที่ 15 ซึ่งอยู่ภายใต้ การบังคับบัญชาของโซเตโล ได้โจมตีฐานทัพอากาศวิลลามอร์ทำลายทรัพย์สินทางอากาศของประธานาธิบดี โซเตโลได้แจ้งทางวิทยุล่วงหน้าไปยังนักบินและลูกเรือของทรัพย์สินทางอากาศ โดยบอกให้พวกเขาอยู่ห่างจากเครื่องบิน ส่งผลให้ทรัพย์สินดังกล่าวถูกปิดใช้งานโดยไม่มีผู้เสียชีวิต โซเตโลได้ส่งเฮลิคอปเตอร์อีกเครื่องไปที่มาลากาญังซึ่งได้ยิงจรวดใส่บริเวณพระราชวังและสร้างความเสียหายเล็กน้อย[76] [77]

ต่อมาเจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่ที่สำเร็จการศึกษาจากสถาบันการทหารฟิลิปปินส์ (PMA) ต่างก็แยกตัวออกไป กองทัพส่วนใหญ่ได้เปลี่ยนฝ่ายไปแล้ว[68]

เปิดตัวสองครั้ง (25 กุมภาพันธ์)

Corazon Aquino เข้ารับตำแหน่ง ประธานาธิบดี คนที่ 11 ของฟิลิปปินส์เมื่อวันที่ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2529 ณ Sampaguita Hall (ปัจจุบันคือ Kalayaan Hall)

เช้าวันอังคารที่ 25 กุมภาพันธ์ เวลาประมาณ 7.00 น. เกิดการปะทะกันเล็กน้อยระหว่างกองกำลังรัฐบาลที่จงรักภักดีกับกลุ่มปฏิรูป มือปืนที่ประจำการอยู่บน เครื่องส่งสัญญาณ RPN-9 ของกลุ่มพวกพ้อง ใน Panay Avenue ใกล้กับ MBS-4 เริ่มยิงใส่กลุ่มปฏิรูป ทหารกบฏจำนวนมากบุกไปที่สถานี[68]และต่อมาเฮลิคอปเตอร์ S-76 ของกบฏก็ยิงใส่มือปืนที่หอส่งสัญญาณ กองกำลังได้ออกไปในเวลาต่อมาหลังจากที่เครื่องบิน V-150 ถูกฝูงชนที่รวมตัวกันขวางไว้

ต่อมาในตอนเช้าCorazon Aquinoได้เข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีของฟิลิปปินส์ในพิธีที่เรียบง่ายที่Club Filipino [86]ใน Greenhills ห่างจาก Camp Crame ประมาณหนึ่งกิโลเมตร เธอได้รับการสาบานตนให้เป็นประธานาธิบดีโดยผู้พิพากษาอาวุโสClaudio Teehankeeและ Laurel ในตำแหน่งรองประธานโดยผู้พิพากษา Vicente Abad Santos พระคัมภีร์ที่ Aquino สาบานตนเป็นของเธอเป็นของแม่สามีของเธอ Aurora Aquino ซึ่งเป็นแม่ของNinoy Aquinoผู้เข้าร่วมพิธีคือ Ramos ซึ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นนายพล Enrile และนักการเมืองหลายคน[68]

นอก Club Filipino ไปจนถึง EDSA ผู้คนหลายร้อยคนโห่ร้องแสดงความยินดีและเฉลิมฉลอง มี การขับร้อง Bayan Ko ( เพลง พื้นบ้านยอดนิยมและเพลงชาติที่ไม่เป็นทางการสำหรับการประท้วง) หลังจากอากีโนให้คำสาบาน ผู้คนจำนวนมากสวมชุดสีเหลือง ซึ่งเป็นสีประจำแคมเปญหาเสียงชิงตำแหน่งประธานาธิบดีของอากีโน

ประธานาธิบดีเฟอร์ดินานด์ อี. มาร์กอส เข้าพิธีสาบานตนโดยประธานศาลฎีการาโมน อากีโนณ ห้องพิธีของพระราชวังมาลากานัง เมื่อวันที่ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2529

หนึ่งชั่วโมงต่อมา มาร์กอสได้จัดพิธีสาบานตนที่พระราชวังมาลากาญัง พลเรือนผู้จงรักภักดีเข้าร่วมพิธีพร้อมตะโกนว่า " มาร์กอส มาร์กอส มาร์กอส ปาริน! (มาร์กอส มาร์กอส มาร์กอส ยังคงเป็นมาร์กอส!)" บนระเบียงพระราชวัง มาร์กอสกล่าวคำสาบานตนรับตำแหน่ง ซึ่งออกอากาศทางIBC-13และRPN-9 (RPN-9 ถูกตัดสัญญาณระหว่างการออกอากาศพิธีสาบานตนรับตำแหน่ง เนื่องจากเครื่องส่งสัญญาณถูกทหารฝ่ายปฏิรูปยึดไว้) [68]ไม่มีบุคคลสำคัญจากต่างประเทศที่ได้รับเชิญเข้าร่วมพิธีนี้ด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัย ในที่สุด ทั้งคู่ก็ปรากฏตัวบนระเบียงพระราชวังต่อหน้าผู้จงรักภักดีต่อ KBL จำนวน 3,000 คน ซึ่งตะโกนว่า "จับงู!" [87]อิมเมลดา มาร์กอส สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง ร้องเพลงอำลาของทั้งคู่ด้วยน้ำตาคลอเบ้า[87] ซึ่งเป็นเพลงประจำชาติของทั้งคู่เมื่อปี 1938 โดยเธอได้ขับร้องบทเพลงอำลาเป็น ภาษาตากาล็อกว่า " Dahil Sa Iyo " (เพราะเธอ)

เพราะคุณ ฉันจึงมีความสุข
ความรัก ฉันจะมอบให้คุณ
ถ้าเป็นความจริง ฉันคงเป็นทาสของคุณ
ทั้งหมดนี้เพราะคุณ[87]

การถ่ายทอดสดเหตุการณ์ดังกล่าวถูกขัดจังหวะเนื่องจากกองกำลังกบฏยึดสถานีอื่นๆ ได้สำเร็จ นับเป็นครั้งสุดท้ายที่มาร์กอสปรากฏตัวในฟิลิปปินส์[68]

ในเวลานี้ มีผู้คนหลายร้อยคนรวมตัวกันที่แนวป้องกันริมถนนเมนดิโอลาห่างจากมาลากานังเพียงร้อยเมตร พวกเขาถูกกองกำลังของรัฐบาลที่จงรักภักดีซึ่งกำลังรักษาพื้นที่นั้นไว้ขัดขวางไม่ให้บุกพระราชวัง ผู้ประท้วงที่โกรธแค้นได้รับการสงบลงโดยบาทหลวงที่เตือนพวกเขาไม่ให้ใช้ความรุนแรง[68]

การจากไปของมาร์กอส (26 กุมภาพันธ์)

มาร์กอสลี้ภัยในฮาวาย

แม้ว่าจะมีพิธีสาบานตนเข้ารับตำแหน่ง แต่มาร์กอสและครอบครัวของเขากำลังเตรียมตัวที่จะหลบหนีออกนอกประเทศ เมื่อเวลา 5.00 น. ของเช้าวันอังคาร มาร์กอสได้โทรศัพท์ไปหา พอ ล ลักซอลต์วุฒิสมาชิกสหรัฐ เพื่อขอคำแนะนำจากทำเนียบขาว[87]ลักซอลต์แนะนำให้เขา "ตัดสินใจและตัดสินใจ" ซึ่งมาร์กอสแสดงความผิดหวังหลังจากหยุดคิดไปสักครู่ ในช่วงบ่าย มาร์กอสได้พูดคุยกับรัฐมนตรีเอนริเล เพื่อขอเดินทางที่ปลอดภัยสำหรับเขา ครอบครัวของเขา และพันธมิตรที่ใกล้ชิด เช่น นายพลเวอร์[88] เขายังถามเอนริเลว่า สตีเฟน บอสเวิร์ธ เอกอัครราชทูตสหรัฐสามารถจัดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเพื่อเดินทางออกจากครอบครัวมาร์กอสได้หรือไม่[89]

ประมาณเที่ยงคืน ครอบครัวมาร์กอสขึ้นเฮลิคอปเตอร์กู้ภัยHH-3E ของกองทัพอากาศสหรัฐ [90]และบินไปยังฐานทัพอากาศคลาร์กในเมืองแองเจลิส 83 กิโลเมตรทางเหนือของมะนิลา ที่ฐานทัพอากาศคลาร์ก มาร์กอสขอใช้เวลาสองสามวันกับครอบครัวของเขาในอีโลคอส นอร์เต ซึ่งเป็นจังหวัดบ้านเกิดของเขา อากีโนคัดค้านคำขอดังกล่าว ประธานาธิบดีเรแกนเยาะเย้ยอากีโนเป็นการส่วนตัวที่ไม่ยอมให้มาร์กอสได้เห็นจังหวัดบ้านเกิดของเขาเป็นครั้งสุดท้าย[91]

ครอบครัวแรกที่ถูกปลดออกจากตำแหน่งและคนรับใช้ของพวกเขาได้ขี่เครื่องบินC-9A NightingaleและC-141B Starlifter ของกองทัพอากาศสหรัฐไปยัง ฐานทัพอากาศแอนเดอร์เซน ทางตอนเหนือของ เกาะกวมดินแดนของสหรัฐอเมริกาจากนั้นจึงบินต่อไปยังฐานทัพอากาศฮิกคัมในฮาวายซึ่งในที่สุดมาร์กอสก็มาถึงในวันที่ 26 กุมภาพันธ์ รัฐบาลสหรัฐอเมริกาได้บันทึกว่าพวกเขาเข้าสู่สหรัฐอเมริกาพร้อมกับเครื่องประดับ ทองคำ หุ้น และเงินสดเป็นมูลค่าหลายล้านดอลลาร์[10] [68]

เมื่อข่าวการจากไปของครอบครัวมาร์กอสไปถึงประชาชนทั่วไป หลายคนก็ดีใจและเต้นรำกันบนท้องถนน ที่เมืองเมนดิโอลาผู้ประท้วงบุกเข้าไปในพระราชวัง ซึ่งปิดไม่ให้คนทั่วไปเข้าอยู่เป็นเวลาเกือบสิบปี แม้ว่าผู้ประท้วงที่โกรธแค้นบางส่วนจะปล้นสะดม แต่คนส่วนใหญ่ก็เดินเตร่ไปมาภายในพระราชวังผ่านห้องต่างๆ ที่มีประวัติศาสตร์ของชาติ มองไปที่สิ่งของฟุ่มเฟือยและธรรมดาที่ตระกูลมาร์กอสและราชสำนักทิ้งไว้ระหว่างหลบหนี ไม่นานหลังเที่ยงคืนของวันที่ 26 กุมภาพันธ์ รถบรรทุกทหาร 5 คันภายใต้การบังคับบัญชาของฟิเดล ราโมสมาถึงพระราชวังมาลากาญังเพื่อรักษาความปลอดภัยหลังจากที่เฟอร์ดินานด์ มาร์กอสจากไป ซึ่งถือเป็นจุดสิ้นสุดของระบอบเผด็จการของมาร์กอส และพระราชวังก็อยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐบาลชั่วคราวของฟิลิปปินส์จนกว่าจะมีการตรารัฐธรรมนูญฉบับใหม่ในปี 1987 [92]

ขณะที่รัฐบาลชั่วคราวเข้าควบคุมพระราชวังมาลากานัง และในขณะที่ครอบครัวมาร์กอสกำลังรีบออกเดินทาง เอกสารที่เกี่ยวข้องกับการถือครองที่ดินในต่างประเทศและบัญชีธนาคารก็ถูกกู้คืน เอกสารเหล่านี้เป็นรากฐานของความพยายามต่อเนื่องในการกอบกู้ความมั่งคั่งที่มาร์กอสได้มาอย่างไม่ถูกต้องเริ่มต้นด้วยปฏิบัติการบิ๊กเบิร์ดเช่นเดียวกับคดีความต่อครอบครัวมาร์กอสและพวกพ้อง[93]

ในประเทศอื่นๆ ผู้คนก็แสดงความยินดีและแสดงความยินดีกับชาวฟิลิปปินส์ที่พวกเขารู้จักเช่นกันบ็อบ ไซมอนผู้ประกาศข่าวของซีบีเอสรายงานว่า “พวกเราชาวอเมริกันชอบคิดว่าเราสอนประชาธิปไตยให้กับชาวฟิลิปปินส์ แต่คืนนี้พวกเขากำลังสอนโลก” [68]

กิจกรรมนอกเมืองหลวง

ในขณะที่ความสนใจทางประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่เกี่ยวกับการปฏิวัติพลังประชาชนนั้นมุ่งเน้นไปที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบๆ ค่ายทั้งสองแห่งและทำเนียบประธานาธิบดี ชาวฟิลิปปินส์จากทั่วทั้งหมู่เกาะก็เข้าร่วมในการปฏิวัติเช่นกัน โดยมีการประท้วงครั้งใหญ่ในเมืองบาเกียวเมืองเซบูเมืองอิโลอิโล เมืองคากายัน เด โอโรและเมืองดาเวา [ 94]เช่นเดียวกับเทศบาลที่มีชื่อเสียง เช่นลอส บาโญส และลากูน่า [ 95]เซบูมีบทบาทสำคัญเป็นพิเศษเนื่องจากโคราซอน อากีโนอยู่ที่นั่นในช่วงเวลาที่การประท้วงของ EDSA เริ่มต้นขึ้น โดยเขาพูดในการชุมนุมที่วงเวียนฟูเอนเต โอสเมญา ซึ่งเป็นการประท้วงต่อต้านการโกงในช่วงการเลือกตั้งประธานาธิบดีเมื่อต้นเดือนนั้น[96]

ควันหลง

วิกิซอร์สมีข้อความต้นฉบับที่เกี่ยวข้องกับบทความนี้:
ประกาศฉบับที่ 3: รัฐธรรมนูญชั่วคราวของฟิลิปปินส์ (1986)

ทันทีหลังจากขึ้นครองราชย์ อากีโนได้ออกประกาศฉบับที่ 3 ซึ่งเป็นรัฐธรรมนูญชั่วคราวที่จัดตั้งรัฐบาลปฏิวัติ พระราชกฤษฎีกาดังกล่าวประกาศใช้รัฐธรรมนูญเสรีภาพปี 1986 ซึ่งยังคงหรือแทนที่บทบัญญัติต่างๆ ของรัฐธรรมนูญปี 1973 ที่มีผลบังคับใช้จนถึงเวลานั้น ซึ่งทำให้อากีโนสามารถใช้อำนาจทั้งฝ่ายบริหารและฝ่ายนิติบัญญัติได้ หนึ่งในการกระทำแรกๆ ของเธอคือการยกเลิกBatasang Pambansa (สภานิติบัญญัติที่มีสภาเดียวซึ่งได้รับการเลือกตั้งอย่างถูกต้องในปี 1984 ) โดยรอการลงประชามติเพื่อขอให้มีรัฐธรรมนูญที่ถาวรยิ่งขึ้น และจัดตั้งรัฐสภาชุดใหม่ภายในปี 1987 [97]

แม้ว่าการปฏิวัติอำนาจของประชาชนจะประสบความสำเร็จ แต่ก็ยังมีกลุ่มคนที่ไม่พอใจกับการก้าวขึ้นสู่อำนาจของอากีโน ซึ่งรวมถึงกลุ่มผู้นำการปฏิรูปกองกำลังติดอาวุธที่ก่อรัฐประหารต่อมาร์กอสแต่ไม่ประสบผลสำเร็จและได้รับการช่วยเหลือจากการมาถึงของพลเรือนที่เอ็ดซา[98]ส่งผลให้กลุ่มเหล่านี้ก่อรัฐประหารหลายครั้งตลอดระยะเวลาที่อากีโนดำรงตำแหน่ง[98]

การปฏิวัติมีผลกระทบต่อ การเคลื่อนไหว เพื่อประชาธิปไตยในประเทศต่างๆ เช่นไต้หวันและเกาหลีใต้และส่งผลทางอ้อมต่อการล่มสลายของลัทธิคอมมิวนิสต์ในกลุ่มโซเวียตและจุดสิ้นสุดของสงครามเย็น[ ต้องการการอ้างอิง ]ผลกระทบอื่นๆ ได้แก่ การฟื้นฟูเสรีภาพของสื่อ การยกเลิกกฎหมายกดขี่ที่บังคับใช้โดยระบอบการปกครองก่อนหน้านี้ การนำรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2530 มาใช้ และการที่กองทหารอยู่ภายใต้การปกครองของพลเรือน แม้จะมีความพยายามก่อรัฐประหารหลายครั้งในช่วงที่อากีโนปกครอง[99]

การปฏิวัติครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อฟื้นฟูสถาบันประชาธิปไตยหลังจากการปกครองแบบเผด็จการเป็นเวลา 13 ปี และสถาบันเหล่านี้ถูกกลุ่มต่างๆ ใช้เพื่อท้าทายกลุ่มการเมือง ที่หยั่งรากลึก และเพื่อเสริมสร้างประชาธิปไตยในฟิลิปปินส์[100]

มรดก

อนุสาวรีย์พลังประชาชน

การปฏิวัติพลังประชาชนได้จุดประกายให้เกิดการเรียกร้องให้เปลี่ยนรัฐบาลผ่านการประท้วงอย่างสันติมากกว่าการนองเลือด การปฏิวัติที่คล้ายคลึงกันนี้เกิดขึ้นตามมาอีกหลายครั้ง โดยยกตัวอย่างการเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครองโดยสันติในฟิลิปปินส์ เช่น การปฏิวัติในเยอรมนีตะวันออกและประเทศอดีตสหภาพโซเวียตอีกหลายประเทศซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวข้องโดยตรงกับการสิ้นสุดของสงครามเย็นในปี 1989 [101]

การทุจริตที่เกิดขึ้นอย่างแพร่หลายในช่วงที่ประธานาธิบดีโจเซฟ เอสตราดานำไปสู่การปฏิวัติ EDSA ในปี 2001ซึ่งนำไปสู่การลาออกจากตำแหน่งประธานาธิบดี

ในวันที่ 19 มกราคม กองกำลังตำรวจและทหารได้ถอนการสนับสนุนจากเอสตราดา ในเวลาประมาณเที่ยงของวันที่ 20 มกราคมดาวิเด ได้สาบานตนให้กลอเรีย มาคาปากัล-อาร์โรโยรองประธานาธิบดี ผู้สืบทอดตำแหน่งตามรัฐธรรมนูญของเอสตราดาเข้ารับตำแหน่ง ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา เอสตราดาและครอบครัวของเขาหนีออกจากมาลากานัง[102]

แม้การปฏิวัติจะปฏิเสธระบอบเผด็จการของมาร์กอส แต่ตระกูลมาร์กอสก็ค่อยๆ กลับมามีบทบาททางการเมืองในฟิลิปปินส์อีกครั้ง โดยส่วนใหญ่ผ่านสิ่งที่นักวิจัยระบุว่าเกิดจากการแพร่กระจายของคำโกหกและข้อมูลเท็จอย่างเป็นระบบ [ 103] [104]โดยที่อีเมลดาและลูกๆ ของเธอบองบองและอีมีได้กลับมาดำรงตำแหน่งในรัฐบาลอีกครั้งในช่วงทศวรรษ 1990 บองบองเองก็พ่ายแพ้ในการเลือกตั้งรองประธานาธิบดีฟิลิปปินส์ ให้กับ เลนี โรเบรโดในการเลือกตั้งประธานาธิบดีปี 2016เขาประท้วงในศาลฎีกาและถูกปฏิเสธหลายครั้ง โดยช่องว่างอย่างเป็นทางการยิ่งกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับผลการเลือกตั้งครั้งแรก[105]ในปี 2021 บองบองประกาศลงสมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีฟิลิปปินส์ในการเลือกตั้งประธานาธิบดีฟิลิปปินส์ปี 2022 [ 106]เขาได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดี ซึ่งถือเป็นการกลับมาของตระกูลมาร์กอส ที่มาลากาญังหลังจากผ่านไป 36 ปี [107] [108]ในวันครบรอบ 38 ปีของการปฏิวัติ EDSA เมื่อวันที่ 25 กุมภาพันธ์ 2024 การต่อสู้กับการเปลี่ยนแปลงกฎบัตรยังคงดำเนินต่อไป "เราไม่ใช่EDSA-pweraเพราะพลังประชาชนไม่ใช่แค่ EDSA เท่านั้น" แคมเปญต่อต้านการกลับมาของมาร์กอสและกฎอัยการศึก (CARMMA) กล่าว พิธีวางพวงหรีดและพิธีรำลึกนำและจัดโดยคณะกรรมาธิการประวัติศาสตร์แห่งชาติของฟิลิปปินส์ "เราจะรำลึกถึงสิ่งนี้ทุกปีตราบเท่าที่เรามีอำนาจหน้าที่" Ian Alfonso นักวิจัยอาวุโสของ NHCP กล่าว[109] [110]

การรำลึก

ครบรอบ 1 ปี พลังประชาชน
สังเกตโดยฟิลิปปินส์
พิมพ์ระดับชาติ
ความสำคัญรำลึกการปฏิวัติพลังประชาชน
วันที่25 กุมภาพันธ์
คราวหน้า25 กุมภาพันธ์ 2568 (2025-02-25)
ความถี่ประจำปี
ครั้งแรก2002

วันครบรอบการปฏิวัติเอ็ดซาเป็นวันหยุดราชการพิเศษในฟิลิปปินส์ตั้งแต่ปี 2002 วันหยุดนี้ได้รับการประกาศให้เป็นวันหยุดพิเศษที่ไม่ใช่วันหยุดราชการ[111] [112]อย่างไรก็ตาม วันหยุดนี้ไม่ได้รวมอยู่ในรายการวันหยุดในปี 2024 ที่ประกาศโดยประธานาธิบดีบองบอง มาร์กอสในคำประกาศของเขา โดยอ้างว่า "ตรงกับวันอาทิตย์" [113]ซึ่งถือเป็นวันหยุดสำหรับคนงานส่วนใหญ่ ในขณะที่ยังคงให้ความเคารพต่อการรำลึกถึงวันหยุดนี้[114] [115]

กำแพงแห่งความทรงจำที่บันทาย็อก งมกะ บายานี

สถานที่รำลึกสามแห่งริม EDSA สร้างขึ้นเพื่อรำลึกถึงการปฏิวัติอำนาจประชาชน โดยองค์กรต่างๆ สร้างขึ้นเพื่อรำลึกถึงแง่มุมต่างๆ ของการปฏิวัติอำนาจประชาชน[116]

  • ศาลเจ้าพระแม่มารี ราชินีแห่งสันติภาพ พระแม่แห่งเอดซา หรือที่รู้จักกันดีในชื่อศาลเจ้าเอดซาเป็นโบสถ์เล็กๆ ที่สร้างขึ้นในปี 1989 โดยอัครสังฆมณฑลโรมันคาธอลิกแห่งมะนิลาในOrtigas Centerที่มุมถนนเอดซากับถนน Ortigas โดยมีรูปปั้นพระแม่แห่งเอดซาขนาดสูง 35 ฟุต (11 ม.) ของเวอร์จิเนีย ไท-นาวาร์โร เป็นจุดเด่น และมีผลงานศิลปะอื่นๆ มากมายทั่วทั้งโบสถ์ เพื่อรำลึกถึงธรรมชาติอันสงบสุขอย่าง "น่าอัศจรรย์" ของการประท้วงของกลุ่มพลังประชาชน ตลอดจนบทบาทของคริสตจักรคาธอลิกในเหตุการณ์ปฏิวัติ[116]
  • กลุ่มภาคประชาสังคมจัดตั้ง บันทาย็อก ง มกา บายานีขึ้นในปี 1992 เพื่อรำลึกถึงการต่อสู้กับเผด็จการมาร์กอส และการปฏิวัติพลังประชาชน ซึ่งเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในการต่อสู้ กำแพงแห่งความทรงจำของสถานที่นี้มีรายชื่อผู้พลีชีพและวีรบุรุษที่ต่อสู้กับระบอบเผด็จการที่ผ่านการค้นคว้าอย่างละเอียดถี่ถ้วน สถานที่ซึ่งออกแบบโดยศิลปินแห่งชาติสำหรับสถาปัตยกรรมภูมิทัศน์อิลเดฟอนโซ พี. ซานโตส จูเนียร์ยังมีประติมากรรม "อินัง บายาน" โดยเอ็ดวาร์โด กัสตริลโลตลอดจนห้องสมุดเฉพาะทางและพิพิธภัณฑ์ที่รำลึกถึงผู้พลีชีพและวีรบุรุษที่ได้รับเกียรติบนกำแพงแห่งความทรงจำ[116]
  • สวนสาธารณะของประชาชนสร้างขึ้นในปี 1993 โดยรัฐบาลฟิลิปปินส์ที่มุมตะวันตกเฉียงใต้ของ Camp Aguinaldo บริเวณทางแยกของ EDSA และ White Plains Avenue ภายในมี ประติมากรรม People Power Monument ที่ มีความสูง 30 ตัวเลข โดย Eduardo Castrillo รวมถึงรูปปั้น Ninoy Aquino ที่สร้างขึ้นในปี 1983 โดยศิลปิน Tomas Concepcion [116]

ในวัฒนธรรมและศิลปะ

เหรียญ 10 เปโซ รำลึกถึงการปฏิวัติพลังประชาชน

ในปี 1986 ไม่กี่เดือนหลังจากเดือนกุมภาพันธ์ มิวสิกวิดีโอที่นำแสดงโดยศิลปินหลายคนได้รับการเผยแพร่ชื่อ " Handog ng Pilipino Sa Mundo " เขียนโดยJim Paredesนักร้องApo Hiking Societyและดำเนินการโดยศิลปินมากมาย และแสดงวีรบุรุษแห่งกฎอัยการศึก Jose W. Diokno, Lorenzo M. Tañada , Rene Saguisag , Butz Aquino , Joe Burgos และ Pres อาควิโนกับรองประธานาธิบดีดอย ลอเรลระหว่างการหาเสียง[117]

ในปี พ.ศ. 2546 การออกอากาศทางวิทยุของการปฏิวัติพลังประชาชนของฟิลิปปินส์ได้รับการจดทะเบียนในทะเบียนความทรงจำแห่งโลกขององค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (UNESCO) ซึ่งถือเป็นรายชื่อมรดกสารคดีอย่างเป็นทางการของหน่วยงานการศึกษาและวิทยาศาสตร์ของสหประชาชาติ (UN) [ 118]

ดูเพิ่มเติม

วิดีโอพิธีสาบานตนที่ Club Filipino

ทั่วไป:

เหตุการณ์ที่คล้ายกัน:

เชิงอรรถ

  1. ^ ชื่อทางเลือกอื่นๆ ได้แก่การปฏิวัติฟิลิปปินส์ พ.ศ. 2529 EDSA 1986 EDSA I (ออกเสียงว่าEDSA OneหรือEDSA Uno ), การปฏิวัติพลังประชาชนครั้งที่ 1และEDSA People Power
  2. ^ ชื่อแรกมาร์เซียลอ้างอิงถึงกฎอัยการศึก ส่วนนามสกุล โบนิฟาซิโอพาดพิงถึงป้อมโบนิฟาซิโอ ซึ่งเป็นสถานที่ที่ นินอย ถูกคุมขังอยู่

อ้างอิง

การอ้างอิง

  1. ^ โดย Sison, Jose Maria (24 กุมภาพันธ์ 2549). "It was a convergence of various forces". Philippine Daily Inquirer สืบค้นเมื่อ4 สิงหาคม 2557
  2. ^ Araullo, Carolina (2 มีนาคม 2543). "Left was at Edsa and long before". Philippine Daily Inquirer . สืบค้นเมื่อ4 สิงหาคม 2557 .
  3. ^ Suarez, Miguel (26 กุมภาพันธ์ 1986). "Marcos' last days filled with mistakes and humiliation". The Evening Independent . Associated Press . สืบค้นเมื่อ4 สิงหาคม 2014 . เธอ (อีเมลดา) ไม่ได้บอกฝูงชนในเวลานั้น มีเพียงทหารและเจ้าหน้าที่ไม่กี่พันนาย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นทหารประจำการของประธานาธิบดี ได้หันหลังให้กับมาร์กอสและเข้าร่วมการปฏิวัติ "พลังประชาชน" ของนางอากีโน
  4. ^ "GR No. 88211". www.lawphil.net . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 สิงหาคม 2022 . สืบค้นเมื่อ26 กุมภาพันธ์ 2021 .
  5. ↑ อิเลโต, เรย์โนลด์ ซี. (มิถุนายน 1993) "การปฏิวัติที่ยังไม่เสร็จ" ในวาทกรรมการเมืองฟิลิปปินส์ . 31 (1): 62–82. hdl :2433/56488. ไอเอสเอ็น  0563-8682 . สืบค้นเมื่อวันที่ 29 กันยายน 2022 .
  6. ↑ "GR No. L-82380 29 เมษายน 1988 - AYER PRODUCTIONS PTY. LTD., ET AL. v. IGNACIO M. CAPULONG, ET AL.: เมษายน 1988 - คำตัดสินของศาลฎีกาของฟิลิปปินส์" www.chanrobles.com .
  7. ^ "คำปราศรัยของประธานาธิบดี Corazon Aquino เกี่ยวกับการชักธง EDSA วันที่ 25 กุมภาพันธ์ 1987 | GOVPH". 25 กุมภาพันธ์ 1987. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 ธันวาคม 2022 . สืบค้นเมื่อ26 กุมภาพันธ์ 2021 .
  8. ^ FRIEND, THEODORE (1988). "การปฏิวัติสีเหลือง": มรดกทางประวัติศาสตร์ผสมผสาน" Philippine Studies . 36 (2): 166–182. JSTOR  42633078 – ผ่านทาง JSTOR
  9. ^ "การปฏิวัติอำนาจประชาชน ดั้งเดิม" QUARTET หน้า 77 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 กุมภาพันธ์ 2551 สืบค้นเมื่อ28 กุมภาพันธ์ 2551
  10. ^ ab Kumar, Ravindra (2004), มหาตมะ คานธี ในช่วงปิดศตวรรษที่ 20, Anmol Publications PVT. LTD., หน้า 168, ISBN 978-81-261-1736-9, ดึงข้อมูลเมื่อ 2 ธันวาคม 2550-
  11. ^ Escalona, ​​Valerie Joy (22 ตุลาคม 2024). "ปาฏิหาริย์สายประคำแห่งฟิลิปปินส์". National Catholic Register . สืบค้นเมื่อ24 ตุลาคม 2024 .
  12. ^ "Edsa people Power 1 Philippines". Angela Stuart-Santiago. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 ธันวาคม 2550 . สืบค้นเมื่อ3 ธันวาคม 2550 .
  13. ^ ลักษมณ 1990, หน้า 187
  14. ^ Kessler, Richard John (1989). การกบฏและการปราบปรามในฟิลิปปินส์ . นิวฮาเวน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเยล. หน้า 43 ISBN 978-0300044065.OCLC 19266663  .
  15. ^ Daniel Cassman (14 สิงหาคม 2015). "แนวร่วมปลดปล่อยแห่งชาติโมโร". การทำแผนที่องค์กรก่อการร้าย – มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด
  16. ^ "การประกาศกฎอัยการศึก". ราชกิจจานุเบกษา สาธารณรัฐฟิลิปปินส์ . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 กรกฎาคม 2017 . สืบค้นเมื่อ16 กุมภาพันธ์ 2022 .
  17. ^ abcd Celoza, Albert (1997), เฟอร์ดินานด์ มาร์กอส และฟิลิปปินส์: เศรษฐศาสตร์การเมืองของอำนาจนิยม , Greenwood Publishing Group
  18. ^ "Ninoy เชื่อมโยงกับฝ่ายซ้ายเพื่อช่วยเหลือความทะเยอทะยานของประธานาธิบดี" GMA News . 18 สิงหาคม 2010 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2015
  19. ^ "JOSUE JAVELLANA ผู้ร้องเรียน กับ รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงกลาโหม รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงยุติธรรม และรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงการคลัง ผู้ถูกร้องเรียน" 31 มีนาคม 2516
  20. ^ abcdef Mercado 1986, หน้า 9.
  21. ↑ "แม็กซ์ โซลิเวน ระลึกถึง Ninoy Aquino: Unbreaken". สตาร์ฟิลิปปินส์ . 10 ตุลาคม 2551 เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อวันที่ 16 ตุลาคม 2556 . สืบค้นเมื่อ30 สิงหาคม 2556 .
  22. ^ Solis, Rolando M. (21 สิงหาคม 2011). "การพูดคุยจากใจถึงใจกับ Ninoy"
  23. ^ โดย Galang, Ping (21 กุมภาพันธ์ 2011). "The economic decline that lead to Marcos' fall". GMA News and Public Affairs . สืบค้นเมื่อ18 กุมภาพันธ์ 2019 .
  24. ^ โดย Guido, Edson Joseph; de los Reyes, Che (2017), "ช่วงเวลาที่ดีที่สุด? ข้อมูลหักล้าง 'ปีทอง' ทางเศรษฐกิจของมาร์กอส", ABSCBN ข่าวและกิจการสาธารณะ
  25. ↑ "Lakas Ng Bayan: พลังประชาชน/การปฏิวัติ EDSA พ.ศ. 2529". มหาวิทยาลัยอัลเบอร์ตาแคนาดาเก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อวันที่ 8 สิงหาคม 2550 . สืบค้นเมื่อวันที่ 10 ธันวาคม 2550 .
  26. ↑ ปุนงบายัน, เจซี (11 กันยายน 2560). “มาร์กอสปล้นเพื่อ 'ปกป้อง' เศรษฐกิจ? ไม่สมเหตุสมผลทางเศรษฐกิจ” แร็ปเลอร์ . ศูนย์ออร์ติกัส ปาซิก
  27. ^ Magno, Alexander R., ed. (1998). "Democracy at the Crossroads". Kasaysayan, The Story of the Filipino People Volume 9:A Nation Reborn . ฮ่องกง: บริษัท Asia Publishing Company Limited.
  28. ^ Galang, Ping (21 กันยายน 2009). "กฎอัยการศึก: บทเรียนราคาแพงในการพัฒนาเศรษฐกิจ". GMA News Online . สืบค้นเมื่อ25 กันยายน 2020 .
  29. ↑ เมอร์คาโด 1986, หน้า. 9; อาควิโน 2003, p. A18.
  30. ^ Gavilan, Jodesz (20 สิงหาคม 2021). "LOOK BACK: The Aquino assassination". Rappler . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 ตุลาคม 2020. สืบค้นเมื่อ6 กรกฎาคม 2021 .
  31. ↑ ฮาวาเต-เดอ ดิออส, ออโรรา; บีเอ็น ดารอย, เปโตรนิโล; คาลอว์-ทิโรล, ลอร์นา, eds. (1988), เผด็จการและการปฏิวัติ: รากฐานของอำนาจประชาชน, Conspectus Foundation Incorporated, p. 132, ไอเอสบีเอ็น 9789919108014, OCLC  19609244, เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 17 ตุลาคม 2558
  32. ^ Schock, Kurt (2005), "People Power Unleashed: South Africa and the Philippines", Unarmed Insurrections: People Power Movements in Nondemocracies , สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมินนิโซตา, หน้า 56, ISBN 978-0-8166-4192-5
  33. ^ Mercado 1986, หน้า 10.
  34. ^ "ภาคผนวก: ประวัติศาสตร์การประท้วงทางการเมืองของฟิลิปปินส์ | GOVPH". ราชกิจจานุเบกษาอย่างเป็นทางการของสาธารณรัฐฟิลิปปินส์
  35. ^ ““รัฐบาลเป็นเพียงเครื่องมือของประชาชนเท่านั้น”—Jose W. Diokno” 26 กุมภาพันธ์ 2018
  36. ↑ คิมูระ, มาซาทากะ (2019) "กฎอัยการศึกและการปรับเปลี่ยนพรรคการเมืองในฟิลิปปินส์ (กันยายน 2515-กุมภาพันธ์ 2529): กับคดีในจังหวัดบาทังกัส" (PDF )
  37. ^ Lane, Max R. (1990). "การเคลื่อนไหวของมวลชนในเมืองในประเทศฟิลิปปินส์ พ.ศ. 2526-2530" (PDF )
  38. ^ "การพัฒนาการเลือกตั้งในฟิลิปปินส์ – ถ้อยแถลงของประธานาธิบดีเรแกน – สำเนาบันทึก". วารสารกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐอเมริกา เมษายน 1986. 1986 . สืบค้นเมื่อ3 ธันวาคม 2007 .
  39. ^ abc Zunes, Stephen; et al. (1999), การเคลื่อนไหวทางสังคมที่ไม่รุนแรง: มุมมองทางภูมิศาสตร์, Blackwell Publishing, หน้า 129, ISBN 978-1-57718-076-0, ดึงข้อมูลเมื่อ 3 ธันวาคม 2550
  40. ^ ab Steinberg, David Joel (2000), ฟิลิปปินส์: ลัทธิอาณานิคม ความร่วมมือ และการต่อต้าน , Basic Books, หน้า 144
  41. ^ Henares, Larry Jr. (2–3 มีนาคม 1987). "Pepe Diokno, when comes such another?". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 มีนาคม 2022 . สืบค้นเมื่อ1 มกราคม 2022 .
  42. ^ “แม่ม่ายของอากีโนพยายามรวมศัตรูของมาร์กอสเข้าด้วยกัน” The New York Times 16 ธันวาคม 1984
  43. ^ ab "มองไปไกลกว่ามาร์กอส". The New York Times . 8 มกราคม 1984
  44. ^ "ศัตรูของมาร์กอสประกาศแพลตฟอร์มแห่งความสามัคคี" The New York Times . 27 ธันวาคม 1984
  45. ^ วิลเลียมส์, นิค บี. จูเนียร์ (9 พฤศจิกายน 1985). "มาร์กอส โฟส์ มุ่งมั่นเพื่อแนวร่วม" Los Angeles Times
  46. ^ อัคเคอร์แมน, ปีเตอร์; ดูวัลล์, แจ็ก (5 ตุลาคม 2544). พลังที่ทรงพลังยิ่งขึ้น: หนึ่งศตวรรษแห่งความขัดแย้งโดยปราศจากความรุนแรง. พัลเกรฟ แมคมิลแลนISBN 9780312240509-
  47. ^ ปีเตอร์ อัคเคอร์แมน ; แจ็ค ดูวัลล์ (2001), พลังที่ทรงพลังยิ่งขึ้น: ศตวรรษแห่งความขัดแย้งที่ไม่รุนแรง, แมคมิลแลน, หน้า 384, ISBN 978-0-312-24050-9
  48. ^ Crisostomo 1987, หน้า 193.
  49. ^ "iReport EDSA ฉบับพิเศษครบรอบ 20 ปี | ดร. วิ ลเลียม คาสโตร" ศูนย์ข่าวสืบสวนสอบสวนแห่งฟิลิปปินส์ กุมภาพันธ์ 2549 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 มกราคม 2551 สืบค้นเมื่อ16 มกราคม 2551
  50. ^ Santos, Reynaldo Jr. (26 กุมภาพันธ์ 2013). "1986 Comelec walkout not about Cory or Marcos". Rappler . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 กุมภาพันธ์ 2016. สืบค้นเมื่อ12 มกราคม 2016 .
  51. ^ ab "แถลงการณ์หลังการเลือกตั้ง". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 กันยายน 2015 . สืบค้นเมื่อ15 มีนาคม 2015 .
  52. ^ ฮอฟฟ์แมน, เดวิด; แคนนอน, ลู; โคลแมน, มิลตัน; ดิวาร์, เฮเลน; กอชโก, จอห์น เอ็ม.; โอเบอร์ดอร์เฟอร์, ดอน; ดับเบิลยู, จอร์จ ซี. (26 กุมภาพันธ์ 1986). "ในคำเรียกร้องที่สำคัญ ลักซอลต์บอกกับมาร์กอสว่า 'ตัดอย่างสะอาด'". วอชิงตันโพสต์ . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 สิงหาคม 2016
  53. ^ "คำแถลงของประธานาธิบดี 11 กุมภาพันธ์ 1986". วารสารกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐอเมริกา เมษายน 1986. 1986 . สืบค้นเมื่อ3 ธันวาคม 2007 .
  54. ^ Schock, Kurt (2005), Unarmed Insurrections: People Power Movements in Nondemocracies, สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมินนิโซตา, หน้า 77, ISBN 978-0-8166-4193-2, ดึงข้อมูลเมื่อ 3 ธันวาคม 2550-
  55. ^ abc "การล่มสลายของเผด็จการ". ราชกิจจานุเบกษา. สืบค้นเมื่อ8 กรกฎาคม 2022 .
  56. ↑ "สุนทรพจน์ของประธานาธิบดีอากิโน ในวันครบรอบวันตากุมเปย์ ง บายัน 16 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555 (ฉบับแปลภาษาอังกฤษ)". ราชกิจจานุเบกษาอย่างเป็นทางการของสาธารณรัฐฟิลิปปินส์ สืบค้นเมื่อวันที่ 18 พฤษภาคม 2021 .
  57. ^ Schock, Kurt (1999). "พลังประชาชนและโอกาสทางการเมือง: การระดมการเคลื่อนไหวทางสังคมและผลลัพธ์ในฟิลิปปินส์และพม่า" Social Problems . 46 (3): 355–375. doi :10.2307/3097105. ISSN  0037-7791. JSTOR  3097105.
  58. ^ Cruz, Elfren S. "The road to EDSA". Philstar.com . สืบค้นเมื่อ18 พฤษภาคม 2021 .
  59. ^ Vitug, Marites Dañguilan; Almonte, Jose T. (23 กุมภาพันธ์ 2015). "โอนอำนาจให้ประชาชน" Philippine Daily Inquirerสืบค้นเมื่อ20 สิงหาคม 2021
  60. ^ ไฟน์แมน, มาร์ค (27 กุมภาพันธ์ 1986). "การปฏิวัติ 3 วัน: การล่มสลายของมาร์กอส". Los Angeles Times
  61. ↑ เซเปดา, มารา (12 ตุลาคม 2558). "10 เรื่องน่ารู้เกี่ยวกับกรินโก โฮนาซัน"
  62. ^ abc "รายงานขั้นสุดท้ายของคณะกรรมการตรวจสอบข้อเท็จจริง ฉบับที่ IV: การแทรกแซงทางทหารในฟิลิปปินส์: 1986 – 1987 | GOVPH". ราชกิจจานุเบกษาแห่งสาธารณรัฐฟิลิปปินส์ . สำนักพิมพ์แห่งชาติ 3 ตุลาคม 1990 . สืบค้นเมื่อ26 มิถุนายน 2023 .
  63. ^ Lopez, Antonio (5 กุมภาพันธ์ 2022). "The real event that triggered EDSA I People Power". biznewsasia.com . BizNewsAsia . สืบค้นเมื่อ26 มิถุนายน 2023 .
  64. ^ West, Lois A. (1997), Militant Labor in the Philippines, Temple University Press, หน้า 19–20, ISBN 978-1-56639-491-8, ดึงข้อมูลเมื่อ 3 ธันวาคม 2550-
  65. ^ "วันแรก (EDSA: การปฏิวัติพลังประชาชนดั้งเดิม โดย Angela Stuart-Santiago)". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 สิงหาคม 2015 . สืบค้นเมื่อ15 มีนาคม 2015 .
  66. ^ ดู วีดีโอบนYouTube
  67. ^ “เอ็ดซ่าคืออะไร?” 25 กุมภาพันธ์ 2559.
  68. ↑ abcdefghijklmnopqrs พอล ซากมายาว, เมอร์คาโด; Tatad, Francisco S. (1986), พลังประชาชน: การปฏิวัติฟิลิปปินส์ปี 1986: ประวัติศาสตร์ผู้เห็นเหตุการณ์ , มะนิลา , ฟิลิปปินส์ : The James B. Reuter, SJ, Foundation, OCLC  16874890
  69. ^ ab McCargo, Duncan (2003), สื่อและการเมืองในเอเชียแปซิฟิก, Routledge, หน้า 20, ISBN 978-0-415-23375-0, ดึงข้อมูลเมื่อ 3 ธันวาคม 2550
  70. ^ "Be a Keeper of the EDSA Flame". Inquirer.net . INQUIRER.net . 2016 . สืบค้นเมื่อ8 พฤศจิกายน 2020 .
  71. ^ เทย์เลอร์, โรเบิร์ต เอช. (2002), แนวคิดเรื่องอิสรภาพในเอเชียและแอฟริกา, สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด, หน้า 210, ISBN 978-0-8047-4514-7, ดึงข้อมูลเมื่อ 3 ธันวาคม 2550-
  72. ^ Crisostomo 1987, หน้า 217.
  73. ^ ลิซาโน โลลิต้า (1988) ดอกไม้ในลำกล้องปืน: เรื่องราวที่ไม่เคยเล่ามาก่อนของการปฏิวัติเอ็ดซา LR ลิซาโนสืบค้นเมื่อ2 ธันวาคม 2550-
  74. ^ Merkl, Peter H. (2005), รอยแยกระหว่างอเมริกากับยุโรปเก่า: อินทรีที่สับสน, Routledge, หน้า 144, ISBN 978-0-415-35985-6, ดึงข้อมูลเมื่อ 2 ธันวาคม 2550-
  75. ^ Garcia, Hidalgo B. (2009). "Missiology: Some Reflections from Asian Contexts" (PDF) . Calvin Theological Journal . 44 : 94–107.
  76. ↑ อับ ดาเนา, เอฟเรน (2 มีนาคม 2556). "โซเทโล วีรบุรุษ EDSA ที่ไม่ได้รับเกียรติและไม่ได้รับเกียรติ" มะนิลาไทมส์. สืบค้นเมื่อ วันที่ 4 ธันวาคม 2022 .
  77. ^ ab เซร์บันเตส, ดิง. "Air Force men recall defection from Marcos" . สืบค้นเมื่อ4 ธันวาคม 2022 .
  78. ^ โดย Crisostomo 1987, หน้า 226.
  79. ^ "ประวัติศาสตร์ 15SW". 15thstrikewing.mil.ph . สืบค้นเมื่อ4 ธันวาคม 2022 .
  80. ^ abc Maramba, Asuncion David (1987), On the Scene: The Philippine Press Coverage of the 1986 Revolution, Solar publishing Corp., หน้า 27, ISBN 978-971-17-0628-9, ดึงข้อมูลเมื่อ 3 ธันวาคม 2550-
  81. ^ ab McCoy, Alfred W. (1999). Closer than brothers: manhood at the Philippine Military Academy . ปาซิกซิตี้: Anvil Publishing. ISBN 971-27-0977-9.OCLC 45804220  .
  82. ^ McCoy, Alfred., Wilkinson, Marian., และ Robinson, Gwen. Coup! ใน Veritas Special Edition ตุลาคม 1986
  83. ^ Genovea, Miguel. "FM ประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินระดับชาติ", The Philippine Daily Express, 25 กุมภาพันธ์ 1986
  84. ^ Branigin, William (24 กุมภาพันธ์ 1986). "Rebels, Marcos Contest Control of Philippines". Washington Post . สืบค้นเมื่อ14 มิถุนายน 2021 .
  85. ^ Alejandrino, Jose (24 พฤศจิกายน 2015). Journal of an Unknown Knight. บริษัท Flipside Digital Content Inc. ISBN 978-621-01-0084-6. ดึงข้อมูลเมื่อ14 มิถุนายน 2564 .
  86. ^ Crisostomo 1987, หน้า 257.
  87. ^ abcd Ellison, Katherine (2005), Imelda: Steel Butterfly of the Philippines, iUniverse, หน้า 244, ISBN 978-0-595-34922-7, ดึงข้อมูลเมื่อ 3 ธันวาคม 2550-
  88. ^ แบรนด์ส, HW (2015). เรแกน: ชีวิต. นิวยอร์ก: ดับเบิลเดย์. ISBN 9780385536400. เก็บถาวรจากแหล่งดั้งเดิมเมื่อวันที่ 5 มกราคม 2016
  89. ^ Joaquin, Nick (1986). The Quartet of the Tiger Moon: Scenes from the People-Power Apocalypse . Book Stop. หน้า 90 ISBN 971-8523-00-6-
  90. ^ Halperin, Jonathan J. (1987), The Other Side: How Soviets and Americans Perceive Each Other, สำนักพิมพ์ Transaction, หน้า 63, ISBN 978-0-88738-687-9, ดึงข้อมูลเมื่อ 3 ธันวาคม 2550-
  91. ^ Karnow, Stanley (19 มีนาคม 1989). "Reagan and the Philippines: Setting Marcos Adrift". The New York Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 มกราคม 2017 . สืบค้น เมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2017 .
  92. ^ Butterfield, Fox (26 กุมภาพันธ์ 1986). "การล่มสลายของมาร์กอส - เบื้องหลังกำแพงประธานาธิบดี - หลังจากที่มาร์กอสละทิ้งพระราชวัง ชาวฟิลิปปินส์ตะโกนว่า 'นี่คือของพวกเราแล้ว!'". The New York Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 พฤษภาคม 2015 . สืบค้นเมื่อ1 สิงหาคม 2022 .
  93. ^ Tordesillas, Ellen T. (14 กรกฎาคม 2022). "ตู้เซฟเหล็กของ Palace ถูกเปิดอย่างไร ใครเป็นคนนำกระเป๋าเงินที่หายไปของ Marcoses ที่นำไปยังฮาวายไป?". ไฟล์ VERA . สืบค้นเมื่อ21 มิถุนายน 2023 .
  94. ^ Lacorte, Germelina (25 กุมภาพันธ์ 2022). "พลังประชาชนไม่ได้เกิดขึ้นแค่ที่ Edsa เท่านั้น" INQUIRER.net
  95. ^ Maslog, Crispin C. (22 กุมภาพันธ์ 2021). "Remembering People Power 1986". INQUIRER.net .
  96. ^ "เซบูและวันต่างๆ ที่นำไปสู่วันที่ 25 กุมภาพันธ์ 1986" INQUIRER.net . 25 กุมภาพันธ์ 2021.
  97. ^ Joaquin G. Bernas (1995). เจตนาของรัฐธรรมนูญปี 1986 นักเขียน . มะนิลา ฟิลิปปินส์: ร้านหนังสือ Rex. หน้า 2–4
  98. ↑ ab Yabes, Criselda (15 กันยายน 2021) "มรดกของมาร์กอสกับกองทัพฟิลิปปินส์". Positively Filipino: นิตยสารออนไลน์สำหรับชาว ฟิลิปปินส์พลัดถิ่นสืบค้นเมื่อ26 พฤศจิกายน 2022 .
  99. ^ McGeown, Kate (25 กุมภาพันธ์ 2011). "พลังประชาชนอายุ 25 ปี: เส้นทางยาวสู่ประชาธิปไตยฟิลิปปินส์" BBC.co.uk . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ 2011 . สืบค้นเมื่อ25 กุมภาพันธ์ 2011 .
  100. ^ Putzel, James (ฤดูใบไม้ผลิ 1999), "การอยู่รอดของประชาธิปไตยที่ไม่สมบูรณ์แบบในฟิลิปปินส์" Democratization , 6 (1): 198–223, doi :10.1080/13510349908403603
  101. ^ "ความคิดเห็น: การระลึกถึงการปฏิวัติพลังประชาชนของฟิลิปปินส์" เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 ธันวาคม 2016 . สืบค้นเมื่อ16 พฤษภาคม 2017 .
  102. ^ "Estrada presidency, one of the Philippines' shortest". www.youtube.com . 20 มกราคม 2016 . สืบค้นเมื่อ21 มกราคม 2016 .
  103. ^ Whaley, Floyd (23 กุมภาพันธ์ 2016). "30 ปีหลังการปฏิวัติ ชาวฟิลิปปินส์บางคนใฝ่ฝันถึง 'ยุคทอง' ของมาร์กอส". The New York Times . มะนิลา. สืบค้นเมื่อ26 ธันวาคม 2020 . แต่ในช่วงหลายทศวรรษนับตั้งแต่มาร์กอสถูกขับออกจากตำแหน่งและหลบหนีออกจากประเทศ ความโกรธแค้นของชาวฟิลิปปินส์หลายคนก็จางหายไป แม้จะมีข้อกล่าวหาเรื่องการทุจริตและการละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างแพร่หลาย แต่สมาชิกในครอบครัวมาร์กอสไม่มีใครถูกจำคุก ครอบครัวกลับมาเล่นการเมืองอย่างเงียบๆ — ปัจจุบันนางมาร์กอสเป็นสมาชิกสภาคองเกรส ส่วนอิมี มาร์กอส ลูกสาวของเธอเป็นผู้ว่าการรัฐ
  104. ^ Berdoz, Enrico (12 ธันวาคม 2020). "เว็บไซต์โฆษณาชวนเชื่อ: วรรณกรรม ไซต์ และข้อมูลบิดเบือนออนไลน์ของ Pro-Marcos ที่เชื่อมโยงกัน". ABS-CBN News . สืบค้นเมื่อ 24 กุมภาพันธ์ 2022 .
  105. ^ Tomacruz, Sofia (18 ตุลาคม 2019). "Robredo ขยายคะแนนนำ Marcos ในการนับคะแนนใหม่ใน 3 จังหวัดนำร่อง"
  106. ^ "Marcos ประกาศเสนอชื่อชิงตำแหน่งประธานาธิบดี" Manila Standard . 6 ตุลาคม 2021 . สืบค้นเมื่อ29 ธันวาคม 2021 .
  107. ^ Cabato, Regine; Westfall, Sammy (10 พฤษภาคม 2022). "ครอบครัวมาร์กอสเคยถูกขับไล่จากการลุกฮือชนะการลงคะแนนเสียงในฟิลิปปินส์อย่างถล่มทลาย". Washington Post . สืบค้นเมื่อ5 มิถุนายน 2022 .
  108. ^ Ratcliffe, Rebecca (9 พฤษภาคม 2022). "Ferdinand Marcos Jr triumphs in Philippines presidential election". The Guardian . สืบค้นเมื่อ5 มิถุนายน 2022 .
  109. ^ "38 ปีหลัง EDSA ชาวฟิลิปปินส์รำลึกถึงพลังประชาชน ต่อต้านชาชา" The Philippine Star . 13 กุมภาพันธ์ 2024 . สืบค้นเมื่อ25 กุมภาพันธ์ 2024 .
  110. ^ Domingo, Katrina (25 กุมภาพันธ์ 2024). "On 38th People Power anniversary, NHCP vows to remember EDSA 'holiday or not'". ABS-CBN News and Current Affairs . สืบค้นเมื่อ25 กุมภาพันธ์ 2024 .
  111. ^ ประกาศประธานาธิบดีฉบับที่ 295 (24 พฤศจิกายน 2011) ประกาศวันหยุดราชการ วันพิเศษ (นอกเวลาทำการ) และวันหยุดพิเศษ (สำหรับโรงเรียนทั้งหมด) ประจำปี 2012 ราชกิจจานุเบกษาแห่งฟิลิปปินส์ เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2023 สืบค้นเมื่อ 21 ตุลาคม 2023
  112. ^ ประกาศของประธานาธิบดีฉบับที่ 1841 (21 กรกฎาคม 2009) การประกาศวันหยุดประจำเป็นวันพิเศษ (นอกเวลาทำการ) และวันหยุดพิเศษ (สำหรับโรงเรียนทั้งหมด) ประจำปี 2010 (PDF)กฎหมายแรงงานของฟิลิปปินส์ เก็บถาวร(PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 10 ตุลาคม 2017
  113. ^ "พระราชวังอธิบายว่าทำไมวันที่ 25 กุมภาพันธ์จึงไม่อยู่ในรายการวันหยุดประจำปี 2024". ABS-CBN News. 13 ตุลาคม 2023. สืบค้นเมื่อ15 ตุลาคม 2023 .
  114. ^ Gita-Carlos, Ruth Abbey (13 ตุลาคม 2023). "Palace bares list of holidays for 2024". Philippine News Agency . สืบค้นเมื่อ21 ตุลาคม 2023 .
  115. ^ ประกาศประธานาธิบดีฉบับที่ 368 (11 ตุลาคม 2023) การประกาศวันหยุดราชการและวันพิเศษ (นอกเวลาทำการ) ประจำปี 2024 (PDF)ราชกิจจานุเบกษา ฟิลิปปินส์สืบค้นเมื่อ21 ตุลาคม 2023
  116. ^ abcd Claudio, Lisandro E. (2013). การควบคุมอำนาจของประชาชน: การปฏิวัติ EDSA และความขัดแย้งที่เกิดขึ้นเกซอนซิตี้ISBN 978-971-550-655-7.OCLC 864093220  .{{cite book}}: CS1 maint: location missing publisher (link)
  117. ↑ ซิแคม, เอ็ด (26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554). "'Handog ng Pilipino sa Mundo' เรียบเรียงในสามนาที"
  118. ^ "การออกอากาศทางวิทยุของการปฏิวัติพลังประชาชนฟิลิปปินส์ | องค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ". UNESCO . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 24 สิงหาคม 2015

แหล่งที่มา

หนังสือ

  • บารอน, Cynthia S. และ Suazo, Melba M. Nine Letters: เรื่องราวของการปฏิวัติฟิลิปปินส์ปี 1986เกซอนซิตี้, ฟิลิปปินส์. หนังสือเจอราร์โด พี. บารอน. 1986.
  • เบลโล, วอลเดน “จากเถ้าถ่าน: การเกิดใหม่ของการปฏิวัติฟิลิปปินส์—บทความวิจารณ์” Third World Quarterly 8.1 (1986): 258–276 ออนไลน์
  • Crisostomo, Isabelo T. (1987). Cory: โปรไฟล์ของประธานาธิบดี Brookline Village, MA: Branden Pub. Co. ISBN 0-8283-1913-8.OCLC 15489470  .
  • จอห์นสัน, ไบรอัน. สี่วันแห่งความกล้าหาญ: เรื่องราวที่ไม่เคยเล่ามาก่อนของผู้คนผู้โค่นล้มมาร์กอสโทรอนโต แคนาดา แมคเคลแลนด์และสจ๊วร์ต 2530
  • Lacsamana, Leodivico Cruz (1990). ประวัติศาสตร์และรัฐบาลฟิลิปปินส์ (ฉบับที่ 2) สำนักพิมพ์ Phoenix Publishing House, Inc. ISBN 971-06-1894-6-
  • Mendoza, Amado, '"People Power" in the Philippines, 1983–86', ในAdam RobertsและTimothy Garton Ash (บรรณาธิการ), Civil Resistance and Power Politics: The Experience of Non-violent Action from Gandhi to the Present, Oxford: Oxford University Press, 2009. ISBN 978-0-19-955201-6ฉบับสหรัฐอเมริกา บน Google 
  • Mercado, Monina Allarey, ed. (1986). People Power: The Philippine Revolution of 1986 - An eyewitness history . มะนิลา ฟิลิปปินส์: The James B. Reuter, SJ, Foundation
  • ช็อค เคิร์ต. การจลาจลที่ไม่มีอาวุธ: การเคลื่อนไหวเพื่อพลังประชาชนในระบอบประชาธิปไตยที่ไม่เป็นประชาธิปไตยมินนิอาโปลิส สหรัฐอเมริกา สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมินนิโซตา 2548

แหล่งข้อมูลอื่นๆ

  • อากีโน โคราซอน ซี. (21 สิงหาคม 2546). "ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นนินอย" Philippine Daily Inquirer . เล่มที่ 18, ฉบับที่ 254. หน้า A1 และ A18. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 16 พฤษภาคม 2549
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับEDSA Revolution
  • จอห์น เนรี (นักเขียน) (2549) Edsa 20 'Isang Larawan'—สารคดี An Inquirer [ EDSA 20 An Illustration ] (สารคดี) (ในภาษาฟิลิปปินส์) ฟิลิปปินส์: Philippine Daily Inquirer . สืบค้นเมื่อวันที่ 2 มีนาคม 2021 .
  • RA Rivera (ผู้กำกับ) (2015). People Power @ 30 - History (สารคดี ตอนหนึ่งของHistory with Lourd ) (ภาษาฟิลิปปินส์) ฟิลิปปินส์: TV5 Network สืบค้นเมื่อ 2 มีนาคม 2021
  • การปฏิวัติพลังประชาชนวันต่อวัน (ภาษาอังกฤษและภาษาฟิลิปปินส์) 2021 . สืบค้นเมื่อ2 มีนาคม 2021 .
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=People_Power_Revolution&oldid=1253102450"