กระดูกนิ้วมือ
กระดูกนิ้วในมือและเท้าของสัตว์มีกระดูกสันหลังส่วนใหญ่
กระดูกนิ้วมือ
กระดูกของมือ
กระดูกเท้า
รายละเอียด
การออกเสียงกระดูกฝ่ามือและ นิ้วมือ , กระดูกฝ่าเท้าและนิ้ว มือ , กระดูกระหว่างนิ้วมือ
ตัวระบุ
ภาษาละตินกระดูกนิ้ว
มือ พหูพจน์ phalanges
ศัพท์กายวิภาคของกระดูก
[แก้ไขบน Wikidata]

กระดูกนิ้วมือ / f ə ˈ l æ n dʒ iː z / ( sg. : phalanx / ˈ f æ l æ ŋ k s / ) เป็นกระดูกนิ้วมือ ที่อยู่ในมือและเท้าของสัตว์ มีกระดูกสันหลังส่วนใหญ่ ในไพรเมตนิ้วหัวแม่มือและนิ้วหัวแม่เท้ามีนิ้วมือ 2 ชิ้น ในขณะที่นิ้ว อื่นๆ มีนิ้วมือ 3 ชิ้น กระดูกนิ้วมือจัดอยู่ในประเภทกระดูกยาว

โครงสร้าง

นิ้วมือในมือมนุษย์

กระดูกนิ้วเท้าหรือกระดูกนิ้วมือของเท้า โปรดทราบว่านิ้วหัวแม่เท้าไม่มีกระดูกนิ้วมือกลาง
ผู้คนมีหลากหลายรูปแบบ บางครั้งนิ้วที่เล็กที่สุดก็ไม่มีกระดูกนิ้วมือกลางเช่นกัน (ไม่แสดง) [1]

  กระดูกนิ้วมือส่วนปลายของเท้า
  กระดูกนิ้วมือกลางของเท้า
  กระดูกนิ้วมือส่วนต้นของเท้า

กระดูกนิ้วมือเป็นกระดูกที่ประกอบเป็นนิ้วมือของมือและนิ้วเท้าของเท้า ร่างกายมนุษย์มีกระดูกนิ้วมือ 56 ชิ้น โดยมี 14 ชิ้นบนมือและเท้าแต่ละชิ้น กระดูกนิ้วมือมีอยู่ 3 ชิ้นบนนิ้วมือและนิ้วเท้าแต่ละชิ้น ยกเว้นนิ้วหัวแม่มือและนิ้วโป้งซึ่งมีเพียง 2 ชิ้น กระดูกนิ้วมือกลางและนิ้วไกลของนิ้ว เท้า ที่สี่และ[ ต้องการอ้างอิง ]ที่ห้า มักจะเชื่อมเข้าด้วยกัน (ซิมฟาแลง) [1] [2]กระดูกนิ้วมือของมือเรียกกันทั่วไปว่ากระดูกนิ้ว กระดูกนิ้วมือของเท้าแตกต่างจากมือตรงที่มักจะสั้นกว่าและถูกบีบอัดมากกว่า โดยเฉพาะในกระดูกนิ้วมือส่วนต้น ซึ่งอยู่ใกล้กับลำตัวมากที่สุด[3]

กระดูกนิ้วหัวแม่มือจะถูกตั้งชื่อตามว่าเป็นนิ้วหัวแม่มือกลาง หรือปลายและขึ้นอยู่กับนิ้วมือหรือนิ้วเท้าที่เกี่ยวข้อง กระดูกนิ้วหัวแม่มือส่วนต้นเป็นกระดูกที่อยู่ใกล้กับมือหรือเท้ามากที่สุด ในมือ ปลายกระดูกนิ้วหัวแม่มือที่ยื่นออกมาและมีลักษณะเป็นปุ่ม เรียกว่า ข้อนิ้ว กระดูกนิ้วหัวแม่มือส่วนต้นจะเชื่อมต่อกับกระดูกฝ่ามือของมือหรือกระดูกฝ่าเท้า ที่ ข้อต่อ ระหว่าง กระดูกฝ่ามือกับ กระดูกนิ้วมือ กระดูก นิ้วหัวแม่มือส่วนกลางไม่เพียงแต่จะอยู่ตรงกลางเท่านั้น แต่โดยทั่วไปแล้วจะมีขนาดใหญ่ด้วย นิ้วหัวแม่มือและนิ้วหัวแม่เท้าไม่มีกระดูกนิ้วกลาง กระดูกนิ้วหัวแม่มือส่วนปลายเป็นกระดูกที่ปลายนิ้วหรือนิ้วเท้า กระดูกนิ้วหัวแม่มือส่วนปลาย กระดูกนิ้วหัวแม่มือส่วนปลาย และกระดูกนิ้วหัวแม่มือส่วนปลายจะต่อกันผ่านข้อต่อระหว่างกระดูกนิ้วของมือและข้อต่อระหว่างกระดูกนิ้วของเท้า[4] : 708–711  : 708–711 

กายวิภาคของกระดูก

กระดูกนิ้วมือแต่ละชิ้นประกอบด้วยส่วนกลางที่เรียกว่าลำตัวและส่วนปลายอีกสองส่วน[5]

  • ลำตัวแบนราบทั้งสองด้าน เว้าที่พื้นผิวฝ่ามือ และนูนที่พื้นผิวหลัง[6]ด้านข้างมีรอยหยักเป็นรอยขรุขระซึ่งทำหน้าที่ติดกับเยื่อใยของเอ็นกล้ามเนื้องอ ลำตัวจะค่อยๆ แคบลงจากบนลงล่าง[7]
  • ปลาย กระดูกส่วนปลายที่อยู่ใกล้แถวแรกมีพื้นผิวข้อต่อเป็นรูปวงรีเว้า โดยกว้างจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งมากกว่าจากด้านหน้าไปด้านหลัง ปลายกระดูกส่วนปลายที่อยู่ใกล้แถวที่สองและสามมีโพรงเว้าสองแห่งที่คั่นด้วยสันกลาง[7]
  • ส่วนปลายสุดมีขนาดเล็กกว่าส่วนต้น และแต่ละปลายมีปุ่มกระดูก (ข้อกระดูก) สองอันที่แยกจากกันด้วยร่องตื้น พื้นผิวข้อต่อขยายออกไปบนฝ่ามือมากกว่าพื้นผิวด้านหลัง ซึ่งเป็นสภาพที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดในกระดูกแถวแรก[7]

ในเท้า กระดูกนิ้วมือส่วนต้นจะมีลำตัวที่กดจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง นูนขึ้นด้านบนและเว้าลงด้านล่าง ฐานเว้า และส่วนหัวมีพื้นผิวของกระดูกสำหรับต่อกับกระดูกนิ้วมือส่วนที่สอง[8]กระดูกตรงกลางมีขนาดเล็กและสั้นอย่างเห็นได้ชัด แต่ค่อนข้างกว้างกว่ากระดูกนิ้วมือส่วนต้น กระดูกนิ้วมือส่วนปลายมีขนาดเล็กกว่าและแบนราบจากด้านบนลงมา แต่ละชิ้นมีฐานที่กว้างสำหรับต่อกับกระดูกแถวที่สอง และปลายที่ขยายออกเพื่อรองรับเล็บและปลายนิ้วเท้า[9]

กระดูกนิ้วส่วนปลาย

ในมือ กระดูกนิ้วมือส่วนปลายจะแบนราบกับพื้นผิวฝ่ามือ มีขนาดเล็ก และมีพื้นผิวขรุขระที่นูนขึ้นคล้ายเกือกม้าบนพื้นผิวฝ่ามือ ช่วยพยุงเนื้อเยื่อของนิ้ว[10] : 6b. 3. กระดูกนิ้วมือ ส่วนที่ขยายออกแบนและกว้างซึ่งอยู่บริเวณปลายกระดูกนิ้วมือส่วนปลายเรียกว่ากระจุกปลาย ทำหน้าที่พยุงแผ่นปลายนิ้วและเล็บ[11]กระดูกนิ้วมือของนิ้วหัวแม่มือมีส่วนยื่นที่ชัดเจนสำหรับกล้ามเนื้องอนิ้วโป้งยาว (ไม่สมมาตรไปทางด้านรัศมี) มีโพรงองคชาต และกระดูกสันหลังองคชาตที่ไม่เท่ากันคู่หนึ่ง (โดยกระดูกอัลนาจะยื่นออกมามากกว่า) ความไม่สมมาตรนี้จำเป็นเพื่อให้แน่ใจว่าเนื้อเยื่อของนิ้วหัวแม่มือจะหันเข้าหาเนื้อเยื่อของนิ้วอื่นๆ เสมอ ซึ่งเป็นโครงสร้างกระดูกที่ให้พื้นผิวสัมผัสกับวัตถุที่ถืออยู่มากที่สุด[12]

ในเท้า กระดูกนิ้วมือส่วนปลายจะแบนราบกับพื้นผิวด้านหลัง กระดูกนิ้วมือส่วนปลายมีขนาดใหญ่ที่สุดเมื่ออยู่ใกล้กระดูกนิ้วหัวแม่มือและค่อยๆ แคบลงจนถึงปลายส่วนปลาย ส่วนปลายของกระดูกนิ้วมือส่วนปลายจะมีฐานกว้างเพื่อให้กระดูกนิ้วหัวแม่มือส่วนกลางสามารถเคลื่อนไหวได้ และปลายส่วนปลายที่ขยายออกเพื่อรองรับเล็บและปลายนิ้วเท้า[10] : 6b. 3. กระดูกนิ้วมือของเท้า กระดูก  นิ้วมือส่วนปลายจะสิ้นสุดลงด้วยแผ่นกระดูก เอพิฟิซิสที่หยาบเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ซึ่งก็คือกลุ่มปุ่มกระดูกปลายยอด (หรือปุ่มกระดูก/ส่วนปลายขององคชาต) ซึ่งครอบคลุมบริเวณกระดูกนิ้วหัวแม่มือมากกว่าบริเวณด้านหลัง กระดูกนิ้วมือส่วนปลายขององคชาต 2 ชิ้นยื่นออกมาจากกลุ่มปุ่มกระดูกปลายยอดในแนวใกล้กระดูกนิ้วหัวแม่มือ ใกล้กับฐานของกระดูกนิ้วหัวแม่มือจะมีปุ่มกระดูกด้านข้าง 2 ชิ้น ระหว่างปุ่มกระดูกทั้งสองนี้ มีสันนูนรูปตัววียื่นออกมาในแนวใกล้กระดูกนิ้ว หัวแม่มือ ทำหน้าที่ในการจับกล้ามเนื้องอนิ้วหัวแม่มือยาวสันอีกอันที่ฐานทำหน้าที่แทรกของเอ็นเหยียดกล้าม เนื้อ [13]เอ็นเหยียดกล้ามเนื้อจะอยู่ด้านข้างโดยโพรง สองแห่ง  ได้แก่ โพรงองคชาตที่อยู่ด้านปลายและโพรงฝ่ามือส่วนต้น

การพัฒนา

จำนวนนิ้วมือของสัตว์มักแสดงเป็น "สูตรนิ้วมือ" ซึ่งระบุจำนวนนิ้วมือเป็นหน่วยนิ้ว โดยเริ่มจากนิ้วกลางหรือนิ้วใกล้สุด ตัวอย่างเช่น มนุษย์มีสูตร 2-3-3-3-3 สำหรับมือซึ่งหมายความว่านิ้วหัวแม่มือมีนิ้วมือ 2 นิ้ว ในขณะที่นิ้วอื่นๆ มี 3 นิ้ว

ในกระดูกนิ้วมือส่วนปลายของมือ ศูนย์กลางของตัวกระดูกจะปรากฏที่ส่วนปลายสุดของกระดูกนิ้วมือ แทนที่จะอยู่ตรงกลางของตัวกระดูกเหมือนกระดูกนิ้วมือส่วนอื่นๆ นอกจากนี้ ในบรรดากระดูกทั้งหมดของมือ กระดูกนิ้วมือส่วนปลายเป็นกระดูกชิ้นแรกที่แข็งตัว[10] : 6b. 3. กระดูกนิ้วมือของมือ 

การทำงาน

นิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ของมือขวาขณะจับอย่างแม่นยำจากแผ่นรองถึงแผ่นรองในมุมมองกระดูกอัลนา[12]

นิ้วมือส่วนปลายของสัตว์กีบเท้าทำหน้าที่สวมและปรับแต่งเล็บและกรงเล็บซึ่งในไพรเมตจะเรียกว่านิ้วมือกีบเท้า

ประวัติของกระดูกนิ้วมือ

นิรุกติศาสตร์

คำว่า phalanx หรือ phalanges หมายถึงการจัดรูปแบบของกองทัพกรีกโบราณโดยทหารจะยืนเคียงข้างกันเป็นแถวหลายแถว เหมือนกับการวางนิ้วมือหรือนิ้วเท้า

สัตว์อื่นๆ

สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมบนบกส่วนใหญ่รวมทั้งมนุษย์มีสูตร 2-3-3-3-3 ทั้งในมือ (หรืออุ้งเท้า ) และเท้าสัตว์เลื้อยคลานยุคดึกดำบรรพ์มักจะมีสูตร 2-3-4-4-5 และรูปแบบนี้ แม้จะมีการปรับเปลี่ยนบางส่วน แต่ยังคงมีอยู่ในสัตว์เลื้อยคลานรุ่นหลังและสัตว์เลื้อยคลานที่คล้ายสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม สูตรของกระดูกนิ้วมือในครีบของสัตว์จำพวกวาฬ (สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในทะเล) แตกต่างกันอย่างมากเนื่องจากจำนวนกระดูกนิ้วมือที่เพิ่มขึ้น (การเพิ่มจำนวนของกระดูกนิ้วมือในนิ้ว) ตัวอย่างเช่น ในวาฬหลังค่อมสูตรของกระดูกนิ้วมือคือ 0/2/7/7/3 ในวาฬนำร่องสูตรคือ 1/10/7/2/1 [14]

ในสัตว์มีกระดูกสันหลัง กระดูกนิ้วมือส่วนต้นจะมีตำแหน่งที่คล้ายคลึง กันในขาที่เกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะเป็นอุ้งเท้าปีกหรือครีบ ในสัตว์หลายชนิด กระดูกนิ้วมือ ("กระดูกนิ้ว" ที่ยาวที่สุดและหนา ที่สุด ) กระดูกนิ้วมือส่วนกลางยังมีตำแหน่งที่สอดคล้องกันในขา ไม่ว่าจะเป็น อุ้งเท้าปีกกีบหรือครีบ

กระดูกนิ้วมือส่วนปลายมีรูปร่างเหมือนกรวยในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมส่วนใหญ่ รวมทั้งไพรเมตส่วนใหญ่ แต่ในมนุษย์มีรูปร่างค่อนข้างกว้างและแบน

ไพรเมต

การเปรียบเทียบทางสัณฐานวิทยาของกระดูกนิ้วมือส่วนปลายของลิงแสมในแอฟริกา มนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่ และโฮมินินที่คัดเลือก แม้ว่าจะมีความแตกต่างทางสัณฐานวิทยาหลายประการ แต่ลักษณะทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับการจัดการที่ละเอียดอ่อนในมนุษย์ยุคปัจจุบันมีอยู่แล้วในยุคไมโอซีนตอนปลายของออร์โรริน [ 12]

สัณฐานวิทยาของนิ้วมือส่วนปลายของนิ้วหัวแม่มือของมนุษย์สะท้อนให้เห็นการปรับตัวให้จับได้อย่างแม่นยำและประณีตด้วยการสัมผัสจากแผ่นรองถึงแผ่นรอง ซึ่งโดยทั่วไปแล้วสิ่งนี้จะเกี่ยวข้องกับการถือกำเนิดของการทำเครื่องมือหิน อย่างไรก็ตาม สัดส่วนมือตามธรรมชาติของออสตราโลพิธและความคล้ายคลึงกันระหว่างมือของมนุษย์กับมือที่สั้นของ ลิง ไมโอซีนแสดงให้เห็นว่าสัดส่วนมือของมนุษย์นั้นมีลักษณะแปรสัณฐาน เป็นส่วนใหญ่ (ตามที่พบในสายพันธุ์บรรพบุรุษ) ซึ่งตรงกันข้ามกับรูปแบบมือที่ยาวขึ้นและกล้ามเนื้อหัวแม่มือที่พัฒนาไม่ดีของโฮมิ นอยด์อื่นๆ ที่มีอยู่[12]

ในมนุษย์นีแอนเดอร์ธัล ขนบนปลายแขนจะขยายออกและแข็งแรงกว่าในมนุษย์ยุคหินเก่าตอนต้นและยุคปัจจุบัน ข้อเสนอว่านิ้วมือส่วนปลายของมนุษย์นีแอนเดอร์ธัลปรับตัวให้เข้ากับสภาพอากาศที่หนาวเย็น (มากกว่าในแอฟริกา) ไม่ได้รับการสนับสนุนจากการเปรียบเทียบล่าสุดที่แสดงให้เห็นว่าในมนุษย์โฮมินินประชากรที่ปรับตัวให้เข้ากับอากาศเย็นจะมีขนบนปลายแขนที่เล็กกว่าประชากรที่ปรับตัวให้เข้ากับอากาศอบอุ่น [15]

ในไพรเมตที่ไม่ใช่มนุษย์ กระจุกขนปลายจะแตกต่างกันไปตามขนาด แต่จะไม่ใหญ่ไปกว่าในมนุษย์ กระจุกขนปลายที่ขยายใหญ่ขึ้นจนสะท้อนถึงเนื้อเยื่อดิจิทัลที่ขยายใหญ่ขึ้น อาจมีบทบาทสำคัญในการเพิ่มแรงเสียดทานระหว่างวัตถุที่ถือด้วยมือระหว่างการทำเครื่องมือในยุคหินใหม่[11]

ในกลุ่มไพรเมตที่ไม่ใช่มนุษย์วิวัฒนาการและรูปแบบการเคลื่อนไหวดูเหมือนจะมีบทบาทในขนาดของกระจุกขนที่ปลายนิ้ว ไพรเมตที่แขวนลอยและลิงโลกใหม่มีกระจุกขนที่ปลายนิ้วที่เล็กที่สุด ในขณะที่ลิงสี่ขาที่อาศัยอยู่บนบกและลิงสเตร็ปซิร์รินมีกระจุกขนที่ปลายนิ้วที่ใหญ่ที่สุด[15] การศึกษาสัณฐานวิทยาปลายนิ้วของลิงโลกใหม่ที่มีลำตัวเล็กสี่สายพันธุ์ แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างการหาอาหารบนกิ่งก้านที่เพิ่มมากขึ้นและการลดลงของปุ่มกระดูกงอและเหยียดในกระดูกนิ้วมือส่วนปลายและส่วนปลายที่ขยายกว้างของกระดูกนิ้วมือส่วนปลาย ร่วมกับแผ่นกระดูกนิ้วมือส่วนปลายที่ขยายใหญ่ขึ้นและสันบนผิวหนังที่พัฒนาขึ้น สิ่งนี้ชี้ให้เห็นว่ากระดูกนิ้วมือส่วนปลายที่ขยายใหญ่ขึ้นนั้นเกิดขึ้นในไพรเมตที่อาศัยอยู่บนต้นไม้ มากกว่าในไพรเมตที่อาศัยอยู่บนบกสี่ขา[16]

สัตว์จำพวกวาฬ

วาฬแสดงอาการไฮเปอร์ฟาแลงกี้ ไฮเปอร์ฟาแลงกี้คือการเพิ่มจำนวนของนิ้วมือมากกว่า สภาพของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม แบบพลีซิโอมอร์ฟิกซึ่งก็คือมีนิ้วมือสามนิ้วต่อหนึ่งนิ้ว[17]ไฮเปอร์ฟาแลงกี้พบในสัตว์เลื้อยคลานในทะเล ที่สูญพันธุ์ไปแล้ว เช่นอิคทิโอซอรัสพลีซิโอซอร์และโมซาซอร์แต่ไม่มีในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในทะเลชนิดอื่น ทำให้เหลือเพียงวาฬเท่านั้นที่เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในทะเล ชนิดเดียว ที่พัฒนาลักษณะนี้[18]กระบวนการวิวัฒนาการดำเนินต่อไปตามกาลเวลา และรูปแบบไฮเปอร์ฟาแลงกี้ที่พัฒนามาอย่างมาก ซึ่งมีนิ้วมือหกนิ้วขึ้นไปต่อหนึ่งนิ้ว ได้วิวัฒนาการมาบรรจบกันในวาฬรอควาลและโลมาในมหาสมุทรและน่าจะเกี่ยวข้องกับคลื่นสัญญาณอื่นภายในเนื้อเยื่อระหว่างนิ้ว[19]

สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมอื่น ๆ

  • การเปรียบเทียบกระดูกนิ้วมือของอุรังอุตัง สุนัข หมู วัว หมูป่า และม้า
    การเปรียบเทียบกระดูกนิ้วมือของอุรังอุตัง สุนัข หมู วัว หมูป่า และม้า
  • กระดูกนิ้วมือส่วนปลายของยีราฟมาไซ
    กระดูกนิ้วมือส่วนปลายของยีราฟมาไซ

ในสัตว์กีบเท้า (สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่มีกีบเท้า) ขาหน้าจะมีความเหมาะสมที่สุดสำหรับความเร็วและความทนทานโดยการผสมผสานระหว่างความยาวของก้าวและก้าวที่รวดเร็ว ส่วนขาหน้าส่วนใกล้จะสั้นและมีกล้ามเนื้อขนาดใหญ่ ในขณะที่ส่วนปลายจะยาวขึ้นและมีกล้ามเนื้อน้อยกว่า ในสัตว์กีบเท้าสองกลุ่มหลัก ได้แก่ สัตว์กีบเท้าที่มีกีบเท้าคี่และ สัตว์กีบเท้า ที่มีกีบเท้าคู่ส่วนที่เหลือของ "มือ" ซึ่งก็คือกระดูกฝ่ามือและกระดูกนิ้วมือ จะยาวขึ้นจนแทบไม่มีประโยชน์อื่นใดนอกจากการเคลื่อนที่ยีราฟซึ่งเป็นสัตว์กีบเท้าที่มีกีบเท้าคู่ที่มีขนาดใหญ่ที่สุด มีกระดูกนิ้วมือส่วนปลายที่ใหญ่และกระดูกฝ่ามือที่เชื่อมติดกันซึ่งสามารถดูดซับความเครียดจากการวิ่งได้[20]

สลอธใช้ชีวิตด้วยการห้อยหัวลงจากกิ่งไม้ และมีนิ้วที่สามและสี่ที่มีลักษณะเฉพาะสูงสำหรับจุดประสงค์ดังกล่าว พวกมันมีนิ้วมือส่วนต้นที่สั้นและสั้นมาก โดยมีนิ้วมือส่วนปลายที่ยาวกว่ามาก พวกมันมี กระดูกฝ่ามือชิ้นที่สองและชิ้นที่ห้าที่ ยังไม่พัฒนาและฝ่ามือของพวกมันทอดยาวไปถึงข้อต่อระหว่างกระดูกนิ้วมือส่วนปลาย ความสามารถพิเศษในการอาศัยบนต้นไม้ของนิ้วมือส่วนปลายเหล่านี้ทำให้สลอธไม่สามารถเดินบนพื้นที่สัตว์ต้องลากร่างกายด้วยกรงเล็บ[20]

รูปภาพเพิ่มเติม

  • นิ้วมือ
    นิ้วมือ
  • นิ้วมือ
    นิ้วมือ
  • รอยพับนอกกระดูกนิ้วมือข้างเดียว
    รอยพับนอกกระดูกนิ้วมือข้างเดียว
  • ข้อต่อของมือในภาพเอกซเรย์
    ข้อต่อของมือในภาพเอกซเรย์
  • การเคลื่อนไหวของนิ้วมือทั้ง 3 นิ้ว ได้แก่ ปลายนิ้ว กลางนิ้ว และปลายนิ้ว
    การเคลื่อนไหวของนิ้วมือทั้ง 3 นิ้ว ได้แก่ ปลายนิ้ว กลางนิ้ว และปลายนิ้ว

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ ab Hatch, RL; Hacking, S (15 ธันวาคม 2003). "การประเมินและการจัดการกระดูกหักนิ้วเท้า". American Family Physician . 68 (12): 2413–8. PMID  14705761.
  2. ^ Moulton, Lawrence Stephen; Prasad, Seema; Lamb, Robert G.; Sirikonda, Siva P. (ธันวาคม 2012). "นิ้วเท้าที่ 5 มีข้อต่อกี่ข้อ? การตรวจสอบผู้ป่วย 606 รายจากภาพเอกซเรย์เท้า 655 ภาพ" Foot and Ankle Surgery . 18 (4): 263–265. doi :10.1016/j.fas.2012.04.003. ISSN  1460-9584. PMID  23093121
  3. ^ White, Tim; Black, Michael; Folkens, Pieter (2011). "13 - Foot: Tarsals, Metatarsals, and Phalanges". Human Osteology (3 ed.) Academic Press . p. 292. ISBN 978-0-080-92085-6-
  4. ^ Drake, Richard L.; Vogl, Wayne; Tibbitts, Adam WM (2005). Gray's Anatomy for Students . ภาพประกอบโดย Richard Mitchell และ Paul Richardson. ฟิลาเดลเฟีย: Elsevier/Churchill Livingstone. ISBN 978-0-8089-2306-0-
  5. ^ Rollins, Jeannean; Long, Bruce; Curtis, Tammy (2022). Merrill's Atlas of Radiographic Positioning and Procedures - ชุด 3 เล่ม (พิมพ์ครั้งที่ 15) Mosby . หน้า 147 ISBN 978-0-323-83323-3-
  6. ^ Singh, Vishram (2014). Textbook of Anatomy Upper Limb and Thorax; Volume 1 (2 ed.). Elsevier Health Sciences . หน้า 32. ISBN 978-8-131-23625-3-
  7. ^ abc Gray, Henry (2008). Gray's Anatomy. Arcturus Publishing. หน้า 192–193. ISBN 978-1-841-93958-2-
  8. ^ Palastanga, Nigel; Field, Derek; Soames, Roger (2013). กายวิภาคและการเคลื่อนไหวของมนุษย์: โครงสร้างและหน้าที่ . Butterworth-Heinemann . หน้า 336 ISBN 978-1-483-19274-1-
  9. ^ Iannotti, Joseph; Parker, Richard (2013). The Netter Collection of Medical Illustrations: Musculoskeletal System, Volume 6, Part II - Spine and Lower Limb (2 ed.). Elsevier Health Sciences . หน้า 206. ISBN 978-1-416-06382-7-
  10. ^ abc เกรย์, เฮนรี่ (1918). กายวิภาคของร่างกายมนุษย์ . ISBN 0-8121-0644-X-
  11. ^ ab "Apical Phalangeal Tufts". ศูนย์วิจัยและฝึกอบรมวิชาการด้านมานุษยวิทยา. สืบค้นเมื่อ28 มกราคม 2017 . ขนเหล่านี้ช่วยพยุงแผ่นฝ่าเท้า (เรียกอีกอย่างว่าเยื่อปลาย) บนพื้นผิวฝ่ามือ (volar) ของนิ้ว รวมถึงเล็บบนพื้นผิวหลัง
  12. ^ abcd Almécija, Sergio; Moyà-Solà, Salvador; Alba, David M.; Strait, David S. (22 กรกฎาคม 2010). "Early Origin for Human-Like Precision Grasping: A Comparative Study of Pollical Distal Phalanges in Fossil Hominins". PLOS ONE . ​​5 (7): e11727. Bibcode :2010PLoSO...511727A. doi : 10.1371/journal.pone.0011727 . PMC 2908684 . PMID  20661444. 
  13. ^ Shrewsbury & Johnson 1975, หน้า 784ข้อผิดพลาด harvnb: ไม่มีเป้าหมาย: CITEREFShrewsburyJohnson1975 ( ช่วยด้วย )
  14. ^ Cooper et al, "การทบทวนและการประเมินเชิงทดลองของการพัฒนาของตัวอ่อนและประวัติวิวัฒนาการของการพัฒนาครีบและการเคลื่อนไหวของนิ้วมือมากเกินไปในปลาโลมา (Cetacea: Mammalia)" ResearchGate , doi: 10.1002/dvg.23076 ตุลาคม 2017
  15. ^ ab Mittra, ES; Smith, HF; Lemelin, P; Jungers, WL (ธันวาคม 2007). "การเปรียบเทียบรูปร่างของกระจุกปลายยอดของไพรเมต" American Journal of Physical Anthropology . 134 (4): 449–59. doi :10.1002/ajpa.20687. PMID  17657781
  16. ^ Hamrick, MW (มิ.ย. 1998). "ความสำคัญเชิงหน้าที่และการปรับตัวของแผ่นและกรงเล็บของไพรเมต: หลักฐานจากมนุษย์ในโลกใหม่" American Journal of Physical Anthropology . 106 (2): 113–27. doi :10.1002/(SICI)1096-8644(199806)106:2<113::AID-AJPA2>3.0.CO;2-R. PMID  9637179.
  17. ^ Cooper, Lisa; Sears, Karen; Armfield, Brooke; Kala, Bhavneet; Hubler, Merla; Thewissen, JGM (2017-10-01). "การทบทวนและการประเมินเชิงทดลองของการพัฒนาของตัวอ่อนและประวัติวิวัฒนาการของการพัฒนาครีบและการเคลื่อนไหวของนิ้วมือมากเกินไปในปลาโลมา (Cetacea: Mammalia)" Genesis . 56 (1): e23076 doi : 10.1002/dvg.23076 . PMID  29068152
  18. ^ Fedak, Tim J; Hall, Brian K (2004). "มุมมองเกี่ยวกับไฮเปอร์ฟาแลงกี้: รูปแบบและกระบวนการ" Journal of Anatomy . 204 (3): 151–163. doi :10.1111/j.0021-8782.2004.00278.x. ISSN  0021-8782. PMC 1571266 . PMID  15032905. 
  19. ^ Cooper, Lisa; Sears, Karen; Armfield, Brooke; Kala, Bhavneet; Hubler, Merla; Thewissen, JGM (2017-10-01). "การทบทวนและการประเมินเชิงทดลองของการพัฒนาของตัวอ่อนและประวัติวิวัฒนาการของการพัฒนาครีบและการเคลื่อนไหวของนิ้วมือมากเกินไปในปลาโลมา (Cetacea: Mammalia)" Genesis . 56 (1): e23076 doi : 10.1002/dvg.23076 . PMID  29068152
  20. ^ โดย Gough-Palmer, Antony L.; Maclachlan, Jody; Routh, Andrew (มีนาคม 2008) "Paws for Thought: Comparative Radiologic Anatomy of the Mammalian Forelimb" RadioGraphics . 28 (2): 501–510. doi :10.1148/rg.282075061. PMID  18349453
วิกิมีเดียคอม มอนส์มีสื่อเกี่ยวกับPhalanges
  • พจนานุกรมทางการแพทย์ MedTerms.com
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Phalanx_bone&oldid=1238188246"