ชาตินิยมของรัสเซีย

ชาตินิยมรัสเซีย ( รัสเซีย : Русский национализм ) เป็นรูปแบบหนึ่งของชาตินิยมที่ส่งเสริมเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรม และความสามัคคี ของรัสเซีย ชาตินิยมรัสเซียเริ่มมีความโดดเด่นในฐานะ องค์กร ของกลุ่มสลาฟ ในช่วง จักรวรรดิรัสเซียในศตวรรษที่ 19 และถูกปราบปรามในช่วงแรกของ การปกครอง ของบอลเชวิกชาตินิยมรัสเซียได้รับการฟื้นคืนขึ้นมาในช่วงสั้นๆ ผ่านนโยบายของโจเซฟ สตาลิน ในช่วง สงครามโลกครั้งที่สองและหลังซึ่งมีความคล้ายคลึงกันมากกับมุมมองโลกของนักอุดมการณ์ยูเรเซีย ในยุคแรก ^[1]

นิยามของอัตลักษณ์ประจำชาติรัสเซียในลัทธิชาตินิยมรัสเซียนั้นถูกกำหนดลักษณะไว้หลายแบบ ลักษณะหนึ่งซึ่งอิงตามเชื้อชาติระบุว่าชาติรัสเซียประกอบด้วยคนเชื้อสายรัสเซียในขณะที่อีกลักษณะหนึ่งซึ่งก็คือชาติรัสเซียล้วนซึ่งพัฒนาขึ้นในจักรวรรดิรัสเซียนั้นมองว่าชาวรัสเซียมีกลุ่มย่อยสามกลุ่มภายในชาติ ได้แก่ชาวรัสเซียผู้ยิ่งใหญ่ (ซึ่งปัจจุบันมักเรียกกันว่าชาวรัสเซียเชื้อสายรัสเซีย) ชาวรัสเซียผู้เล็ก ( ชาวอูเครน ) และชาวรัสเซียผิวขาว ( ชาวเบลารุส ) ชาตินิยมรัสเซียระบุว่ารัสเซียเป็นผู้สืบทอดหลักจากเคียฟรุสและมักมองว่าการเกิดขึ้นของอัตลักษณ์ประจำชาติที่แตกต่างกันระหว่างชาวเบลารุสและชาวอูเครนนั้นแยกออกจากอัตลักษณ์ประจำชาติของรัสเซีย ในมุมมองของนักยูเรเซียน รัสเซียเป็นอารยธรรมที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวซึ่งแยกจากทั้งยุโรปและเอเชีย และรวมถึงกลุ่มชาติพันธุ์ที่ไม่ใช่ชาวรัสเซียในวัฒนธรรมเติร์กและเอเชีย

ส่วนนี้อาจประกอบด้วยงานวิจัยดั้งเดิม โปรด ปรับปรุงโดยตรวจสอบคำกล่าวอ้างที่ทำและเพิ่มการอ้างอิงแบบอินไลน์ควรลบข้อความที่ประกอบด้วยงานวิจัยดั้งเดิมเท่านั้น ( กันยายน 2024 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาในการลบข้อความนี้ )

คติพจน์ของรัสเซีย " ออร์โธดอกซ์, เผด็จการ และสัญชาติ " เป็นผู้คิดขึ้นโดยเคานต์เซอร์เกย์ อูวารอฟและได้รับการยอมรับให้เป็นอุดมการณ์อย่างเป็นทางการโดยจักรพรรดิ นิโคลัส ที่1 ^[2]องค์ประกอบสามประการของไตรลักษณ์ของอูวารอฟ ได้แก่:

• ออร์โธดอกซ์  – ศาสนาคริสต์ นิกายออร์โธดอกซ์ และการคุ้มครอง คริสตจักรออร์โธดอก ซ์รัสเซีย
• ระบอบเผด็จการ  – ความภักดีอย่างไม่มีเงื่อนไขต่อราชวงศ์โรมานอฟเพื่อแลกกับ การปกป้อง สิทธิของชนชั้นทางสังคมทั้งหมด
• สัญชาติ ( Narodnostยังถูกแปลว่าจิตวิญญาณแห่งชาติ อีกด้วย ) ^[3]

ผลงานมากมายเกี่ยวกับประวัติศาสตร์รัสเซียตำนานและนิทานพื้นบ้านปรากฏออกมา โอเปร่าโดยNikolai Rimsky-Korsakov , Mikhail GlinkaและAlexander BorodinภาพวาดโดยViktor Vasnetsov , Ivan BilibinและIlya RepinและบทกวีโดยNikolay Nekrasov , Aleksey Konstantinovich Tolstoyเป็นต้น ได้รับการยกย่องว่าเป็นผลงานชิ้นเอกของชาตินิยมโรแมนติก ของ รัสเซีย ^{[ โดยใคร? ]}

ลัทธิสลาฟนิยมและ ขบวนการ สลาฟนิยมในศตวรรษที่ 19 ซึ่งนำโดยบุคคลสำคัญ เช่นอเล็กเซย์ โคมยาคอฟ เซอร์เกย์อักซาคอฟและอีวาน คิเรเยฟสกี ได้ขีดเส้นแบ่งระหว่างยุโรปตะวันตกและรัสเซีย โดยเน้นที่รัสเซียในฐานะมหาอำนาจในภูมิภาคที่มีอำนาจเหนือกว่า ตลอดจนความสามัคคีทางจิตวิญญาณในหมู่ชาวสลาฟในศาสนาออร์โธดอกซ์ ซึ่งระบอบเผด็จการของรัสเซียถือเป็นการแสดงออกถึงความยิ่งใหญ่ อย่างไรก็ตาม ขบวนการของพวกเขาถูกปราบปรามโดยซาร์นิโคลัสที่ 1ผู้รักชาติที่ยึดมั่นในกฎหมายและระเบียบ ซึ่งเฝ้าติดตามและปราบปรามพวกสลาฟนิยม ขบวนการนี้ได้รับการฟื้นคืนชีพอีกครั้งในช่วงทศวรรษปี 1870 โดยคอนสแตนติน เลออนเทียฟและนิโคไล ดานิเลฟสกี [ ^4]

ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 องค์กรและพรรคการเมืองชาตินิยมและขวาจัดใหม่ๆ ได้เกิดขึ้นในรัสเซีย เช่นสมัชชารัสเซียสหภาพชาวรัสเซียสหภาพอัครเทวดาไมเคิล ("คนร้อยดำ") และอื่นๆ

ภายใต้ทัศนคติของลัทธิคอมมิวนิสต์สากลที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษในขณะนั้นวลาดิมีร์ เลนินได้แยกความรักชาติออกเป็นสองประเภทที่เขาเรียกว่าความ รักชาติ แบบชนชั้นกรรมาชีพ และ สังคมนิยมจากชาตินิยมแบบกระฎุมพี [ ^5]เลนินส่งเสริมสิทธิของทุกประเทศในการกำหนดชะตากรรมของตัวเองและสิทธิในการรวมตัวของคนงานทั้งหมดภายในประเทศ แต่เขายังประณามลัทธิชาตินิยมและอ้างว่ามีทั้งความรู้สึกภาคภูมิใจในชาติที่สมเหตุสมผลและไม่มีเหตุผล^[6]เลนินประณามชาตินิยมรัสเซียแบบเดิมอย่างชัดเจนว่าเป็น " ลัทธิชาตินิยมรัสเซียที่ยิ่งใหญ่ " และรัฐบาลของเขาพยายามที่จะรองรับกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ ของประเทศโดยการสร้างสาธารณรัฐและหน่วยย่อยสาธารณรัฐเพื่อให้กลุ่มชาติพันธุ์ที่ไม่ใช่รัสเซียได้รับเอกราชและการคุ้มครองจากการปกครองของรัสเซีย^[7]เลนินยังพยายามสร้างสมดุลระหว่างการเป็นตัวแทนชาติพันธุ์ในการเป็นผู้นำของประเทศโดยส่งเสริมเจ้าหน้าที่ที่ไม่ใช่รัสเซียในพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียตเพื่อต่อต้านการมีอยู่จำนวนมากของชาวรัสเซียในพรรค^[7]อย่างไรก็ตาม แม้ในช่วงต้นของประวัติศาสตร์โซเวียตนี้ รัฐบาลโซเวียตก็ยังคงอุทธรณ์ต่อชาตินิยมรัสเซียเมื่อต้องการการสนับสนุน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชายแดนของสหภาพโซเวียตในช่วงปีแรกๆ ของสหภาพโซเวียต^[7]

เนื่องจากความรักชาติของรัสเซียเป็นเสาหลักที่ทำให้ระเบียบเก่าได้รับการยอมรับ ผู้นำบอลเชวิคจึงพยายามปราบปรามการแสดงออกและให้แน่ใจว่าจะสูญพันธุ์ในที่สุด พวกเขาห้ามปรามชาตินิยมของรัสเซียและเศษซากของความรักชาติของจักรวรรดิอย่างเป็นทางการ เช่น การสวมเครื่องราชอิสริยาภรณ์ทางทหารที่ได้รับก่อนสงครามกลางเมือง ผู้ติดตามบางคนไม่เห็นด้วย ในดินแดนที่ไม่ใช่รัสเซีย อำนาจของบอลเชวิคมักถูกมองว่าเป็นจักรวรรดินิยมรัสเซียที่ได้รับการฟื้นคืนชีพในช่วงปี 1919 ถึง 1921 ในปี 1922 สหภาพโซเวียตก่อตั้งขึ้นโดยมีสมาชิกรวมกัน แต่รัสเซียเป็นสมาชิกที่ใหญ่ที่สุดและมีประชากรมากที่สุด หลังจากปี 1923 ตามแนวคิดของเลนิน นโยบายkorenizatsiyaซึ่งให้รัฐบาลสนับสนุนวัฒนธรรมและภาษาที่ไม่ใช่รัสเซียภายในสาธารณรัฐที่ไม่ใช่รัสเซียก็ถูกนำมาใช้^[8]อย่างไรก็ตาม นโยบายนี้ไม่ได้บังคับใช้โดยเคร่งครัดเนื่องจากรัสเซียมีอิทธิพลเหนือสหภาพโซเวียต^{[9] [10] :  394  [11] :  24}การปกครองนี้ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างเป็นทางการในจักรวรรดิซาร์โดยเลนินและคนอื่นๆ ว่าเป็นลัทธิชาตินิยมรัสเซียครั้งใหญ่ [ ^{12] [10] :  8}โทมัส วินเดอร์ล เขียนว่า "ในบางแง่แล้ว สหภาพโซเวียตกลายเป็นเรือนจำของชาติต่างๆ มากกว่า ที่จักรวรรดิเก่าเคยเป็นมา [...] ศูนย์กลางที่ถูกรัสเซียครอบงำได้สร้างความสัมพันธ์ที่ไม่เท่าเทียมกับกลุ่มชาติพันธุ์ที่พวกเขาช่วยสร้างขึ้นโดยสมัครใจ" ^[12]นักวิชาการหลายคนมุ่งเน้นไปที่คุณลักษณะของชาตินิยมที่มีอยู่แล้วในช่วงยุคเลนิน^{[12] :  43  :  48  [13] [11] :  24}โครงสร้างหลายชาติของ Korenizatsiya อ่อนแอลงในช่วงที่สตาลินปกครอง นโยบายของสตาลินทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนไปสู่ชาตินิยมรัสเซีย โดยเริ่มจากแนวคิดที่ว่าชาวรัสเซียเป็น "ผู้เสมอภาค" ในสหภาพโซเวียต ซึ่งทวีความรุนแรงขึ้นผ่าน "การเนรเทศสัญชาติ" ^{[10] :  453  [14]}ตามที่นักวิชาการ Jon K. Chang กล่าวไว้ว่าพวกบอลเชวิค "ไม่เคยแยกตัวจากความเชื่อชาตินิยม ประชานิยม และลัทธิดั้งเดิมของยุคซาร์" ^{[14] : 7}นักประวัติศาสตร์ชาวรัสเซีย Andrei Savin กล่าวว่านโยบายของสตาลินเปลี่ยนไปจากลัทธิอินเตอร์เนชั่นแนลลิซึมเป็นลัทธิบอลเชวิคแห่งชาติในช่วงทศวรรษที่ 1930 จากการกำจัดศัตรูทางชนชั้น การปราบปรามโดยยึดตามสัญชาติทำให้กลุ่มชาติพันธุ์ทั้งหมดกลายเป็นศัตรูของการปฏิวัติ แม้ว่าปกติแล้วจะมีการเพิ่ม "หลักคำสอนทางชนชั้น" ที่ประกาศว่าชาติเป้าหมายเป็นศัตรูทางอุดมการณ์ต่อโซเวียตเข้าไปด้วย^[15]

สตาลินได้พลิกกลับนโยบายสากลนิยมก่อนหน้านี้ของอดีตประธานาธิบดี โดยลงนามในคำสั่งให้เนรเทศกลุ่มชาติพันธุ์และภาษาที่แตกต่างกันหลายกลุ่มซึ่งถูกตราหน้าว่าเป็น "คนทรยศ" รวมถึงชาวบอลการ์ชาวตาตาร์ไครเมียชาวเชเชน ชาวอิงกุช (ดูการเนรเทศชาวเชเชนและอิงกุช ) ชาวคาราไชชาวคัลมืยก์ชาวเกาหลีและชาวเติร์กเมสเคตซึ่งถูกเนรเทศไปยังไซบีเรียหรือเอเชียกลางร่วมกัน ซึ่งพวกเขาได้ถูกกำหนดให้เป็น " ผู้ตั้งถิ่นฐานพิเศษ " ตามกฎหมาย ซึ่งอย่างเป็นทางการแล้วหมายความว่าพวกเขาเป็นพลเมืองชั้นสองที่มีสิทธิไม่มากนัก และยังถูกจำกัดให้อยู่ในขอบเขตที่แคบอีกด้วย^{[16] [ ต้องระบุหน้า ] [14]}นักประวัติศาสตร์หลายคนมองว่าการเนรเทศชนกลุ่มน้อยและชาวต่างแดนของสตาลินเป็นหลักฐานของลัทธิชาตินิยมรัสเซียของรัฐโซเวียตภายใต้สตาลิน^{[16] [ ต้องการหน้า ] [10] [ ต้องการหน้า ] [17] : 143}ชางเขียนว่าการเนรเทศชาวเกาหลี (และกลุ่มคนพลัดถิ่น อื่นๆ เช่น ชาวเยอรมัน ชาวฟินน์ ชาวกรีก และอื่นๆ อีกมากมาย) ของโซเวียต แสดงให้เห็นข้อเท็จจริงว่ามุมมองที่สำคัญเกี่ยวกับเชื้อชาติ โดยรวม นั่นคือลัทธิชาตินิยมนั้นสืบทอดมาจากชาตินิยมรัสเซียใน สมัย ซาร์อุปนิสัยและอคติของโซเวียตเหล่านี้ทำให้ชาวเกาหลี (และชาวจีน) กลายเป็น " ภัยอันตรายสีเหลือง " ของโซเวียตที่ไม่ใช่ลัทธิมาร์กซิสต์อย่างชัดเจน การมีอยู่ของการเหยียดเชื้อชาตินั้นอยู่ที่ความจริงที่ว่าบางครั้งคนอื่นอาจถูกมองหรือตัดสินตามชนชั้น หรืออาจถูกมองหรือตัดสินตามฐานะส่วนบุคคล แต่ชาวเกาหลีไม่สามารถทำได้^{[14] : 32–34} นอร์แมน เอ็ม. ไนมาร์กเชื่อว่า "การเนรเทศสัญชาติ" ของสตาลินเป็นรูปแบบหนึ่งของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาติพันธุ์และวัฒนธรรม การเนรเทศอย่างน้อยที่สุดก็ได้เปลี่ยนแปลงวัฒนธรรม วิถีชีวิต และทัศนคติต่อโลกของผู้ที่ถูกเนรเทศ เนื่องจากคนส่วนใหญ่ถูกส่งไปยังเอเชียกลางของสหภาพโซเวียตและไซบีเรีย^[18]ตามคำกล่าวของนักประวัติศาสตร์เจเรมี สมิธ "ตราบใดที่สตาลินยังมีชีวิตอยู่... นโยบายด้านสัญชาติก็อยู่ภายใต้การเปลี่ยนแปลงตามอำเภอใจ คุณลักษณะที่น่าวิตกกังวลที่สุดในช่วงเวลานี้คือการเติบโตของลัทธิต่อต้านชาวยิวอย่างเป็นทางการ " รวมถึงการรณรงค์ต่อต้าน " พลเมืองโลกไร้รากเหง้า "". สมิธสังเกตว่า "คำพูดและบทความในหนังสือพิมพ์ทำให้เกิดความหวาดกลัวถึงแผนการของชาวยิวในระดับนานาชาติที่จะโค่นล้มอำนาจของสหภาพโซเวียต" ซึ่งนำไปสู่การกวาดล้างคณะกรรมการต่อต้านฟาสซิสต์ของชาวยิวและแผนการของหมอที่เกี่ยวข้องกับการข่มเหงแพทย์ชาวยิวในมอสโกว์ในการพิจารณาคดีแบบเปิดเผย หากสตาลินไม่เสียชีวิตในขณะนั้น แผนการของหมอที่ถูกกล่าวหาจะนำไปสู่การเนรเทศชาวยิวไปยังไซบีเรีย ในขณะเดียวกัน การปกป้องประเทศในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองได้นำไปสู่การเกิดขึ้นของคลื่นลูกใหม่ของความภาคภูมิใจในชาติในสาธารณรัฐที่ไม่ใช่รัสเซีย ซึ่งนำไปสู่การกวาดล้างในสาธารณรัฐเหล่านั้น^{[17] : 143–145}

ตามคำกล่าวของEvgeny Dobrenko "ลัทธิสตาลินยุคหลัง" หลังสงครามโลกครั้งที่สองคือการเปลี่ยนแปลงสังคมโซเวียตจากลัทธิมากซ์ไปสู่การดูหมิ่นแนวคิดของความเป็นพลเมืองโลกเขาโต้แย้งว่าการกระทำของโซเวียตจนถึงปี 1945 ยังคงสามารถอธิบายได้ด้วยลัทธิสากลนิยมของเลนินในบางแง่ แต่สหภาพโซเวียตได้เปลี่ยนมาเป็นชาตินิยมของรัสเซียในช่วงหลังสงคราม จากการศึกษาวรรณกรรมโซเวียตอย่างกว้างขวาง เขาพบว่ามีธีมชาตินิยม ความเคร่งครัดทางวัฒนธรรม และความหวาดระแวงเพิ่มขึ้นอย่างมากในสิ่งพิมพ์ต่างๆ ในช่วงเวลาแปดปีนี้ ทำให้ "ลัทธิสตาลินเป็นหัวใจของความเป็นโซเวียต" นานหลังจากสตาลินเสียชีวิต^{[19] :  9–14  [20]}นักประวัติศาสตร์ David Brandenberger เปรียบเทียบความเป็นรัสเซียที่เป็นศูนย์กลางซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของยุคนี้กับชาตินิยมของรัสเซีย ในความเห็นของเขา ความภาคภูมิใจในชาติพันธุ์และความรู้สึกถึงอัตลักษณ์ประจำชาติรัสเซียที่ส่งเสริมขึ้นนั้นไม่ได้ก้าวข้ามขีดจำกัดของลัทธิชาตินิยม เนื่องจาก "ลำดับชั้นของพรรคไม่เคยรับรองแนวคิดการกำหนดชะตากรรมของตนเองหรือลัทธิแบ่งแยกดินแดนของรัสเซีย และได้ปราบปรามผู้ที่สนับสนุนอย่างแข็งขัน โดยได้ขีดเส้นแบ่งอย่างมีสติระหว่างปรากฏการณ์เชิงบวกของการสร้างอัตลักษณ์ประจำชาติกับความทะเยอทะยานของลัทธิชาตินิยมอย่างเต็มตัว" เพื่อกำหนดการผสมผสาน "เชิงปฏิบัติ" ของการส่งเสริมอัตลักษณ์ประจำชาติรัสเซียในโฆษณาชวนเชื่อของลัทธิมาร์กซิสต์-เลนิน และลัทธิอินเตอร์เนชั่นแนลลิสม์ของชนชั้นกรรมาชีพในยุคก่อน "ที่ถูกละทิ้งอย่างเป็นสัญลักษณ์" บรันเด็นเบอร์เกอร์ได้อธิบายระบอบการปกครองของสตาลินด้วยคำว่า "ลัทธิบอลเชวิคแห่งชาติ" ^{[21] : 2, 6}

การก่อตั้งรัฐคอมมิวนิสต์สากลภายใต้การควบคุมของคนงานนั้นถูกมองว่าเป็นการบรรลุความฝันชาตินิยมของรัสเซีย^[22]กวีPavel Koganบรรยายถึงความรู้สึกของเขาเกี่ยวกับความรักชาติของโซเวียตก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง ไม่นาน : ^[23]

ฉันเป็นผู้รักชาติ ฉันรักอากาศและผืนแผ่นดินรัสเซีย
แต่เราจะไปถึงแม่น้ำคงคา
และเราจะตายในการต่อสู้
เพื่อให้มาตุภูมิของเราเปล่งประกาย
ตั้งแต่ญี่ปุ่นไปจนถึงอังกฤษ

ตามที่Nikolai Berdyaev กล่าว :

ชาวรัสเซียไม่สามารถบรรลุความฝันอันเก่าแก่ของพวกเขาเกี่ยวกับมอสโกว์ กรุงโรมที่สามความแตกแยกทางศาสนจักรในศตวรรษที่ 17 เผยให้เห็นว่าอาณาจักรของมอสโกว์ไม่ใช่กรุงโรมที่สาม... ความคิดเรื่องเมสสิยาห์ของชาวรัสเซียถือกำเนิดขึ้นในรูปแบบวันสิ้นโลกหรือการปฏิวัติ จากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ที่น่าอัศจรรย์ขึ้นในชะตากรรมของชาวรัสเซีย แทนที่จะเป็นกรุงโรมที่สามในรัสเซีย อินเตอร์เนชันแนลที่สามก็เกิดขึ้น และคุณสมบัติหลายประการของกรุงโรมที่สามก็ส่งต่อไปยังอินเตอร์เนชันแนลที่สาม อินเตอร์เนชันแนลที่สามยังเป็นอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ และยังก่อตั้งขึ้นบนความเชื่อดั้งเดิม อินเตอร์เนชันแนลที่สามไม่ใช่สากล แต่เป็นแนวคิดของชาติรัสเซีย^[24]

ในปีพ.ศ. 2487 สหภาพโซเวียตได้เลิกใช้เพลงชาติคอมมิวนิสต์The Internationaleและนำเพลงชาติใหม่ มาใช้แทน โดยเพลงชาตินี้ สื่อถึงความภาคภูมิใจในชาติที่รัสเซียเป็นศูนย์กลางในบทแรกว่า "สหภาพสาธารณรัฐเสรีที่ไม่สามารถแยกออกจากกันได้รัสเซียอันยิ่งใหญ่ได้ผนึกไว้ตลอดกาล" ^{[25] [26]}

แม้ว่าครุสชอฟจะลุกขึ้นมาในช่วงที่สตาลินเป็นประธานาธิบดี แต่คำปราศรัยของเขาเกี่ยวกับลัทธิบูชาบุคคลและผลที่ตามมาและการปลดสตาลินออกนั้นแสดงถึงการถอยห่างจากลัทธิต่อต้านชาวยิวอย่างเป็นทางการและลัทธิชาตินิยมรัสเซียที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่าไม่ใช่ทุกสัญชาติที่ถูกเนรเทศโดยสตาลินจะได้รับอนุญาตให้กลับประเทศในช่วงที่ครุสชอฟดำรงตำแหน่ง และสหภาพโซเวียตในระดับหนึ่งก็กลับมาดำเนินนโยบายปลูกฝังการพัฒนาประเทศในท้องถิ่นอีกครั้ง^{[11] :  46}ในบรรดาสัญชาติที่ไม่ได้รับอนุญาตให้กลับประเทศ ได้แก่ ชาวเกาหลี^[16]และชาวตาตาร์ไครเมีย [ ^{17] : 162}ในช่วงที่ครุสชอฟดำรงตำแหน่ง เครมลินโดยทั่วไปสนับสนุนการแปรสภาพเป็นรัสเซียโดยรวม จะพยายามเปลี่ยนแปลงนโยบายเกี่ยวกับสัญชาติหลายประการ โดยสนับสนุนการกำเนิดเป็น ชนพื้นเมือง ในเอเชียกลางโดยไม่ขยายสิทธิพิเศษให้กับชาวรัสเซีย อย่างไรก็ตาม ในลัตเวีย ชนชั้นสูงคอมมิวนิสต์ในภูมิภาคพยายามที่จะคืนสถานะโคเรนิซัทเซีย ในท้องถิ่นในช่วง ปี 1957-1959 แต่ครุสชอฟปราบปรามความพยายามเหล่านี้ โดยเนรเทศเอ็ดเวิร์ด เบอร์คลาฟและขยายสิทธิพิเศษให้กับชาวรัสเซียในลัตเวีย^[27]ถึงกระนั้น ในช่วงการบริหารของครุสชอฟที่ค่อนข้างจะอดทนมากขึ้น ชาตินิยมของรัสเซียก็กลายเป็นปรากฏการณ์ที่ต่อต้านเล็กน้อยภายในชนชั้นสูงของโซเวียต อเล็กซานเดอร์ เชเลปินสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์หัวรุนแรงและประธานเคจีบี เรียกร้องให้กลับไปสู่ลัทธิสตาลินและนโยบายที่สอดคล้องกับชาตินิยมทางวัฒนธรรมของรัสเซียมากขึ้น เช่นเดียวกับนักเขียนอนุรักษ์นิยมอย่างเซอร์เกย์ วิ คูลอฟ ผู้นำ คอมโซโมลยังเป็นเจ้าภาพต้อนรับนักชาตินิยมที่มีชื่อเสียงหลายคน เช่นเซอร์เกย์ ปาฟโลวิช ปาฟโลฟซึ่งเป็นพันธมิตรของเชเลปิน ในขณะที่โมโลดายา กวาร์เดียตีพิมพ์ผลงานนีโอสตาลินและชาตินิยมมากมาย^{[11] : 52–53}

ขบวนการชาตินิยมจำนวนมาก ทั้งแบบสุดโต่งและแบบสายกลาง เกิดขึ้นหลังจากสหภาพโซเวียตล่มสลาย ขบวนการชาตินิยมกลุ่มหนึ่งที่เก่าแก่และได้รับความนิยมมากที่สุดคือพรรคเสรีประชาธิปไตยของสหภาพโซเวียต ซึ่ง เป็นพรรคขวาจัดของวลาดิมีร์ ชีรินอฟสกี้และพรรคเสรีประชาธิปไตยของรัสเซียซึ่งเป็นสมาชิกของสภาดูมาแห่งรัฐตั้งแต่ก่อตั้งในปี 1993 โรดินาเป็น พรรค ชาตินิยมฝ่ายซ้าย ที่ได้รับความนิยม ภายใต้การนำ^ของดมิทรี โรโกซินซึ่งในที่สุดก็ละทิ้งอุดมการณ์ชาตินิยมและรวมเข้ากับพรรคชาตินิยมสังคมนิยมของรัสเซียที่ใหญ่กว่าอย่าง พรรครัสเซียยุติธรรม^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง} ]

ขบวนการ ชาตินิยมสุดโต่งกลุ่มหนึ่งคือRussian National Unityซึ่ง เป็นกลุ่ม ขวาจัดที่จัดตั้งกองกำลังกึ่งทหารจากสมาชิกที่อายุน้อยกว่า ก่อนที่จะถูกสั่งห้ามในปี 1999 ^{[28] [29]}ก่อนที่จะแตกสลายในช่วงปลายปี 2000 คาดว่า Russian National Unity จะมีสมาชิกประมาณ 20,000 ถึง 25,000 คน^[30]ขบวนการอื่นๆ ได้แก่ BORN (Militant Organization of Russian Nationalists) ซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องในการสังหารStanislav Markelov [ ^31] Pamyatนักการเมืองสายนีโอราชาธิปไตยสหภาพผู้ถือธงออร์โธดอกซ์และขบวนการต่อต้านการอพยพผิดกฎหมายซึ่งได้ฟื้นคืนสโลแกน " รัสเซียเพื่อรัสเซีย " ขึ้น มา พรรคการเมืองเหล่านี้ได้จัดการชุมนุมประจำปีที่เรียกว่าRussian March ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

เครมลินได้ดำเนินการรณรงค์ต่อต้านชาตินิยมหัวรุนแรงในปี 2010 และเป็นผลให้หลายคนถูกคุมขังในปัจจุบัน ตามที่นักรัฐศาสตร์ชาวรัสเซียและนักวิจัยอาวุโสรับเชิญที่สถาบันยุโรป รัสเซีย และยูเรเซียแห่งมหาวิทยาลัยจอร์จ วอชิงตันมาเรีย ลิปแมนกล่าว^[32]ในเวลาเดียวกันยูเรเซียนิสม์ได้กลายมาเป็นเรื่องเล่าชาตินิยมที่โดดเด่นในรัสเซียในยุคของปูติน [ ^{จำเป็นต้องอ้างอิง ]}ในการสำรวจที่ดำเนินการโดยศูนย์ Levadaในปี 2021 ชาวรัสเซีย 64% ระบุว่ารัสเซียเป็นประเทศที่ไม่ใช่ยุโรป ในขณะที่เพียง 29% เท่านั้นที่ถือว่ารัสเซียเป็นส่วนหนึ่งของยุโรป^[33]

นักสังคมวิทยา Marcel Van Herpen เขียนว่า พรรค รัสเซียยูไนเต็ดพึ่งพาชาตินิยมของรัสเซียมากขึ้นเรื่อยๆ ในการสนับสนุนหลังจากการแทรกแซงทางทหารของรัสเซียในยูเครนในปี 2014 [ ^34]พรรคการเมืองชาตินิยมRodinaได้สร้างความสัมพันธ์กับ กลุ่มการเมือง ฝ่ายขวาจัดและฝ่ายซ้ายจัด ที่ ต่อต้านยุโรปโดยสนับสนุนพวกเขาทางการเงินและเชิญพวกเขาไปร่วม การประชุม ยูเรเซียในไครเมียและเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก^[35]

อย่างไรก็ตาม เครมลินได้ลดระดับลัทธิชาตินิยมลงเนื่องจากเกรงว่าบุคคลสำคัญ เช่นอิกอร์ กิร์กินจะเริ่มดำเนินการอย่างอิสระ หลังจากช่วงสั้นๆ ของการเคลื่อนไหวที่กระตุ้นให้ชายชาวรัสเซียสมัครใจไปสู้รบในดอนบาสในปี 2014 และ 2015 ตามที่ลิปแมนกล่าว ในมุมมองของลิปแมน เป้าหมายของเครมลินคือการป้องกันอารมณ์ที่ "อาจควบคุมไม่ได้และกระตุ้นให้ผู้คนดำเนินการอย่างอิสระ" ^[32]

นักวิชาการ Robert Horvath และAnton Shekhovtsovอธิบายว่าเครมลินใช้กลุ่มขวาจัดเพื่อส่งเสริมทัศนคติชาตินิยมหรือต่อต้านตะวันตกของรัสเซียในรัสเซียและต่างประเทศ ตามที่ Horvath กล่าว เครมลินปลูกฝังพวกนีโอนาซีที่ปฏิเสธสถาบันประชาธิปไตยและกำหนดข้อจำกัดต่อชาตินิยมกระแสหลักที่อาจสนับสนุนการเลือกตั้งเสรี^{[36] [37]} (ดูเพิ่มเติมที่ ลัทธิปูติน § ความสัมพันธ์กับขวาจัด )

ในเดือนพฤศจิกายน 2018 วลาดิมีร์ ปูติน กล่าวถึงตัวเองว่าเป็น "ชาตินิยมที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด" โดยอธิบายว่ารัสเซียเป็นรัฐที่มีหลายเชื้อชาติและหลายศาสนา และการรักษาไว้เป็นรัฐดังกล่าวก็เพื่อประโยชน์ของชาวรัสเซียที่เป็นชาติพันธุ์ เขาตั้งข้อสังเกตว่าชาติพันธุ์ของรัสเซียไม่มีอยู่จริงในบางช่วงเวลา และมันถูกสร้างขึ้นโดยชนเผ่าสลาฟหลาย เผ่า ^[38]

ตามที่Michael Hirshผู้สื่อข่าวอาวุโสของForeign Policy กล่าว :

เกรแฮมและผู้เชี่ยวชาญรัสเซียคนอื่นๆ กล่าวว่าการมองปูตินเป็นเพียงอดีตเจ้าหน้าที่เคจีบี ที่โกรธแค้นและ ไม่พอใจต่อการล่มสลายของสหภาพโซเวียตและการรุกรานของนาโต้ หลัง สงครามเย็น นั้นเป็นความผิดพลาด ดังที่นักวิจารณ์ชาวตะวันตกมักจะพรรณนาถึงเขา ปูตินเองก็ได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนในสุนทรพจน์เมื่อวันที่ 21 กุมภาพันธ์ เมื่อเขาปฏิเสธมรดกของสหภาพโซเวียต โดยโจมตีความผิดพลาดที่อดีตผู้นำวลาดิมีร์ เลนินและโจเซฟ สตาลิน ทำ ในการให้สิทธิปกครองตนเองแก่ยูเครนแม้แต่บางส่วน ... ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าปูตินเป็นชาตินิยมรัสเซียและยูเรเซียน ที่ค่อนข้างจะศรัทธาในพระเจ้า ซึ่งการอ้างถึงประวัติศาสตร์ที่ย้อนไปถึงเคียฟรุส อย่างต่อ เนื่องนั้น แม้จะดูไร้สาระก็ตาม แต่ก็เป็นคำอธิบายที่ดีที่สุดสำหรับมุมมองของเขาที่ว่ายูเครนควรเป็นส่วนหนึ่งของเขตอิทธิพลของรัสเซีย ในบทความของเขาเมื่อเดือนกรกฎาคมปีที่แล้ว ปูตินยังแนะนำด้วยว่าการก่อตั้งชาติยูเครนที่แยกจากกันและเป็นประชาธิปไตยนั้น "มีผลที่ตามมาเทียบได้กับการใช้อาวุธทำลายล้างสูงโจมตีเรา" ^[39]

ทัศนคติของปูตินเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ในสุนทรพจน์เมื่อวันที่ 18 มิถุนายน 2004 ในงานประชุมนานาชาติเรื่อง"การบูรณาการยูเรเซีย: แนวโน้มการพัฒนาสมัยใหม่และความท้าทายของโลกาภิวัตน์"ปูตินกล่าวถึงปัญหาที่ขัดขวางการบูรณาการว่า "ผมอยากจะบอกว่าปัญหาเหล่านี้สามารถอธิบายได้ง่ายๆ นี่คือลัทธิชาตินิยมของมหาอำนาจ นี่คือลัทธิชาตินิยม นี่คือความทะเยอทะยานส่วนบุคคลของผู้ที่การตัดสินใจทางการเมืองขึ้นอยู่กับ และสุดท้าย นี่คือความโง่เขลา ความโง่เขลาของมนุษย์ถ้ำธรรมดาๆ" ^[40]

ตั้งแต่ประมาณปี 2014 ระบอบการปกครองของปูตินได้นำลัทธิชาตินิยมของรัสเซียและลัทธิชาตินิยมสุดโต่งของมหาอำนาจมาเป็นนโยบายหลัก^{[42] [43]}ในเดือนกรกฎาคม 2021 ปูตินได้ตีพิมพ์บทความเรื่องOn the Historical Unity of Russians and Ukrainiansโดยเขาได้ระบุว่าชาวเบลารุส ชาวอูเครน และชาวรัสเซียควรอยู่ในชาติรัสเซียทั้งหมดในฐานะส่วนหนึ่งของโลกรัสเซียและเป็น "คนๆ เดียว" ที่ "กองกำลังที่พยายามบ่อนทำลายความสามัคคีของเราเสมอมา" ต้องการ "แบ่งแยกและปกครอง" ^[44]

ในปี 2020 รัฐธรรมนูญของรัสเซียได้ผ่านการปฏิรูปครั้งสำคัญ ซึ่งหนึ่งในการเปลี่ยนแปลงก็คือการเพิ่มแนวคิดที่ว่าชาวรัสเซียเป็น "ชาติที่ก่อตั้งรัฐ" ของสหพันธรัฐรัสเซีย และมีบทบาทเหนือกว่ากลุ่มชาติพันธุ์อื่นๆ^[45]

ในสุนทรพจน์เมื่อวันที่ 21 กุมภาพันธ์ 2022 ภายหลัง วิกฤตรัสเซีย-ยูเครนในปี 2021–2022ที่ทวีความรุนแรงขึ้น^[46]ปูตินได้กล่าวอ้างหลายประการเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ยูเครนและโซเวียต รวมถึงการระบุว่ายูเครนสมัยใหม่ถูกสร้างขึ้นโดยบอลเชวิคในปี 1917 ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการปลอบประโลมลัทธิชาตินิยมของชนกลุ่มน้อยในอดีตจักรวรรดิรัสเซีย โดยคอมมิวนิสต์ โดยกล่าวโทษวลาดิมีร์ เลนิน โดยเฉพาะ ว่า "แยกยูเครนออกจากรัสเซีย" ^[47]ปูตินพูดถึง "ความผิดพลาดเชิงกลยุทธ์ทางประวัติศาสตร์" ที่เกิดขึ้นเมื่อในปี 1991 สหภาพโซเวียต "มอบอำนาจอธิปไตย" ให้กับสาธารณรัฐโซเวียต อื่นๆ บน "ดินแดนประวัติศาสตร์ของรัสเซีย" และเรียกเหตุการณ์ทั้งหมดว่า "ร้ายแรงอย่างแท้จริง" ^[48]เขาอธิบายว่ายูเครนถูกตะวันตกเปลี่ยนให้เป็น "กลุ่มต่อต้านรัสเซีย" ^[49]

ชาตินิยมสุดโต่งในรัสเซียถูกใช้เพื่ออ้างถึงขบวนการและองค์กรชาตินิยมสุดโต่งฝ่ายขวาจัด จำนวนมากและ ฝ่ายซ้ายจัดเพียงไม่ กี่กลุ่ม ในรัสเซีย คำว่า ชาตินิยมมักใช้เพื่ออ้างถึงชาตินิยมสุดโต่ง อย่างไรก็ตาม ในรัสเซีย มักสับสนกับคำว่า " ฟาสซิสต์ " แม้ว่าความหมายของคำศัพท์นี้จะไม่ตรงกับคำจำกัดความอย่างเป็นทางการของฟาสซิสต์ แต่ ตัวส่วนร่วมก็คือลัทธิชาตินิยมในแง่อื่นๆ ทั้งหมด จุดยืนของทั้งสองกลุ่มนั้นแตกต่างกันไปในวงกว้าง ขบวนการบางกลุ่มมีจุดยืนทางการเมืองที่เชื่อว่ารัฐจะต้องเป็นเครื่องมือของชาตินิยม (เช่นพรรคบอลเชวิคแห่งชาติ ซึ่งมี เอ็ดเวิร์ด ลิมอนอฟเป็นหัวหน้า) ในขณะที่ขบวนการอื่นๆ (เช่น พรรค เอกภาพแห่งชาติรัสเซีย ) ส่งเสริมการใช้ กลวิธี นอกกฎหมายต่อ "ศัตรูของรัสเซีย" ที่ถูกมองว่าเป็นศัตรูโดยไม่เข้าร่วมในทางการเมือง^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

ในอดีต ต้นแบบแรกของกลุ่มดังกล่าวคือกลุ่มBlack Hundredsในจักรวรรดิรัสเซียองค์กรฟาสซิสต์ของรัสเซียและพรรคฟาสซิสต์ของรัสเซีย ( 2 องค์กรที่มีฐานอยู่ในแมนจูกั ว) องค์กร ต่อต้านชาวยิว ลัทธิผิวขาวหัวรุนแรง นีโอฟาสซิสต์และนีโอนาซีที่เกิดขึ้นล่าสุดได้แก่พรรคสังคมนิยมแห่งชาติรัสเซีย [ ^{จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

ในปี 1997 ศูนย์ต่อต้านฟาสซิสต์มอสโกว์ประเมินว่ากลุ่มหัวรุนแรง (ชาตินิยม) 40 กลุ่มปฏิบัติการอยู่ในรัสเซีย^[50]แหล่งข้อมูลเดียวกันรายงานว่ามีหนังสือพิมพ์หัวรุนแรง 35 ฉบับ โดยฉบับที่ใหญ่ที่สุดคือZavtraแม้จะถูกปราบปรามโดยทางการ แต่ขบวนการหัวรุนแรงขวาจัดก็ได้ตั้งตัวขึ้นในรัสเซีย^[51]

ตั้งแต่การล่มสลายของสหภาพโซเวียตตำนานอารยันก็ได้รับการเผยแพร่ในรัสเซีย ผลงานชุดต่างๆ มากมายของผู้เผยแพร่แนวคิดอารยันได้รับการตีพิมพ์ ( ความลับของดินแดนรัสเซียประวัติศาสตร์ที่แท้จริงของชาวรัสเซียเป็นต้น) ผลงานเหล่านี้มีจำหน่ายในร้านหนังสือของรัสเซีย ห้องสมุดเทศบาลและมหาวิทยาลัย ผลงานเหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียงผลงานที่ไม่สำคัญ: มีจำนวนจำหน่ายหลายหมื่นเล่ม (หรือหลายล้านเล่ม เช่น หนังสือของอเล็กซานเดอร์ อาซอฟ ) เนื้อหาของผลงานเหล่านี้เกี่ยวข้องกับการสร้างรากฐานของโลกทัศน์ของประชากรกลุ่มหนึ่งเกี่ยวกับประวัติศาสตร์โบราณ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

นักเขียนที่พัฒนาแนวคิดเรื่องอารยันมักเป็นพนักงานของสถาบันสมัครเล่นใหม่ๆ และสถาบันภูมิรัฐศาสตร์ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จบปริญญาด้านประวัติศาสตร์ ส่วนใหญ่ได้รับการศึกษาด้านเทคโนโลยีและวิทยาศาสตร์ที่แน่นอน^[52]

แนวคิดเรื่อง "อารยัน" ในลัทธิเพกันแบบใหม่ของชาวสลาฟ (ต้นกำเนิดของชาวสลาฟมาจาก "อารยัน" จากไฮเปอร์บอเรียหรือเอเชียกลาง เรียกอีกอย่างว่า "เผ่าพันธุ์ของเทพเจ้าสีขาว"; ความเชื่อมโยงระหว่างชาวสลาฟกับอินเดีย; หนังสือ "รูน" ของชาวสลาฟก่อนคริสต์ศักราชโบราณ; ต้นกำเนิดมาจาก "ชาวสลาฟ-อารยัน" ของอารยธรรมโบราณ; สัญลักษณ์นีโอเพกัน " โคลอฟรัต " ในฐานะสัญลักษณ์ของชาวสลาฟโบราณ; รูปแบบหนึ่งจากต้นกำเนิดของมนุษย์ต่างดาวของ "ชาวอารยัน-ไฮเปอร์บอเรียน") ได้รับความนิยมในรายการ "สารคดี" ของ เครือข่ายโทรทัศน์ REN TVรวมถึงการออกอากาศโดย Igor Prokopenko และ Oleg Shishkin ^[53]

ในหลายพื้นที่ของชาตินิยมรัสเซีย แนวคิดเรื่อง "อารยัน" ถูกนำมาใช้เพื่อพิสูจน์สิทธิในดินแดนของรัสเซียสมัยใหม่หรืออดีตสหภาพโซเวียต ซึ่งประกาศให้เป็นถิ่นที่อยู่ของ "ชาวสลาฟ-อารยัน" โบราณ ในประเทศหลังยุคโซเวียตจำนวนหนึ่ง "อารยันนิยม" ได้รับการปลูกฝังโดยกลุ่มนีโอเพกันที่ไม่พอใจกับประวัติศาสตร์ที่แท้จริงของผู้คนของตน อดีตก่อนคริสต์ศักราชถูกทำให้เป็นอุดมคติ โดยอนุญาตให้นำเสนอบรรพบุรุษของตนเองในฐานะชนชาติผู้ยิ่งใหญ่ที่ได้รับชัยชนะ ทางเลือกตกอยู่ที่ลัทธิเพกัน เนื่องจากตามความเห็นของนักอุดมการณ์เหล่านี้ ลัทธิเพกันได้รับ "หลักการวีรบุรุษอารยัน" และไม่ได้ถูกกดขี่โดยศีลธรรมของคริสเตียน เรียกร้องความเมตตา และเพิกเฉยต่อแนวคิดเรื่อง "เลือดและดิน" เป็นอันดับแรก^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

ศาสนาคริสต์ถูกมองว่าเป็นอุปสรรคต่อ "การต่อสู้ทางเชื้อชาติ" ที่ประสบความสำเร็จ การปฏิเสธศาสนาคริสต์และการหันกลับไปหา "ศาสนาประจำชาติ" "ศรัทธาของบรรพบุรุษ" ตามที่ผู้นับถือศาสนาเพกันใหม่กล่าว จะช่วยเอาชนะความแตกแยกของชาติและนำค่านิยม "อารยัน" ทางศีลธรรมที่สูญหายไปกลับคืนมา ซึ่งสามารถนำประเทศให้พ้นจากวิกฤตได้ ผู้นับถือศาสนาเพกันใหม่เรียกร้องให้หันกลับไปหา "มุมมองโลกแบบอารยัน" ในนามของสาธารณสุข ซึ่งกำลังถูกทำลายโดยอารยธรรมสมัยใหม่ ในวาทกรรมนี้ คำขวัญของการปฏิวัติอนุรักษ์นิยมในช่วงทศวรรษ 1920 กำลังได้รับความนิยมอีกครั้ง โดยประกาศตนว่าเป็น "อารยัน" และพยายามต่อสู้เพื่อ "ความรอดของเผ่าพันธุ์ผิวขาว" ซึ่งส่งผลให้มีการโจมตี "ผู้อพยพ" และตัวแทนอื่นๆ ของชาติที่ไม่มีชื่อ [ ^{54] [ ต้องระบุหน้า ]}

ในหลายพื้นที่ของลัทธิเพกันใหม่ของชาวสลาฟ (rodnovery)ชาวสลาฟหรือชาวรัสเซียได้รับการยกย่องว่า มีความเหนือกว่า ผู้อื่นทั้ง ทางประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม หรือ เชื้อชาติ อุดมการณ์นี้รวมถึงลัทธิเมสสิอาห์ของรัสเซีย โดยชาวรัสเซียถือเป็นกองกำลังเดียวที่สามารถต่อต้านความชั่วร้ายของโลกและนำพาส่วนที่เหลือของโลกได้ ^{[54] [ ต้องระบุหน้า ]}แนวคิดเรื่อง "อารยัน" ทำให้รัสเซียต้องสร้างอาณาจักร"อารยัน" ใหม่ในระดับโลก^[52]ตำนานเรื่องอารยันของรัสเซียปฏิเสธข้อพิพาทเรื่องดินแดนใดๆ เนื่องจากชาวรัสเซียถูกพรรณนาว่าเป็นชนพื้นเมืองอย่างแท้จริงทั่วทั้งยูเรเซีย^{[ ต้องระบุหน้า ]}

รูปแบบของรัฐชาติพันธุ์และชาติที่เกี่ยวข้องกับการแบ่งแยกดินแดนในภูมิภาคบางแห่งของรัสเซีย นั้นพบเห็นได้น้อยกว่า โดยเชื่อ ว่ารัสเซียจะแตกออกเป็นรัฐชาติรัสเซียหลายรัฐซึ่งไม่มีชนกลุ่มน้อยในทั้งสองกรณี เชื่อกันว่าความสามัคคีของสังคมในรัฐใหม่ควรสร้างขึ้นบน " ศรัทธาพื้นเมือง " เพียงหนึ่งเดียว ^{[54] [ ต้องระบุหน้า ]}

ลัทธิเพกันแบบใหม่ ของรัสเซีย เริ่มมีรูปร่างขึ้นในช่วงครึ่งหลัง^[55]ของคริสต์ทศวรรษ 1970 และมีความเกี่ยวข้องกับกิจกรรมของผู้สนับสนุนต่อต้านชาวยิวของวาเลรี เยเมลียาน อฟ อาหรับนิสต์แห่งมอสโก (ชื่อเพกันใหม่ - เวเลเมียร์) และอดีตนักเคลื่อนไหวต่อต้านรัฐบาลและนีโอนาซี อเล็กซี โดโบรวอลสกี (ชื่อเพกันใหม่ - โดโบรสลาฟ) ^{[56] [57]}

ประเด็นเรื่องชาตินิยมของรัสเซียเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของรัสเซียกับชนกลุ่มน้อยได้รับการศึกษาอย่างกว้างขวางตั้งแต่รัสเซียขยายตัวอย่างรวดเร็วตั้งแต่ศตวรรษที่ 16 เป็นต้นมา^[58]แม้ว่าจะไม่มีคำภาษาอังกฤษคำใดที่แยกความหมายของคำว่า "รัสเซีย" ออกจากกัน แต่ในภาษารัสเซีย คำนี้ใช้เพื่ออ้างถึงชาวรัสเซียที่มีเชื้อชาติเดียวกัน ("Русские") หรือพลเมืองรัสเซีย ("Россияне") ^[59]

การพิชิตคาซานของรัสเซียถือเป็นเหตุการณ์แรกที่เปลี่ยนรัสเซียจากประเทศที่เกือบจะเป็นเนื้อเดียวกันให้กลายเป็นสังคมหลายเชื้อชาติ^{[60] [61]}ตลอดหลายปีที่ผ่านมาและจากฐานดินแดนที่ได้มาในคาซาน รัสเซียสามารถพิชิตไซบีเรียและแมนจูเรียได้และขยายออกไปจนถึงคอเคซัส ครั้งหนึ่ง รัสเซียสามารถผนวกดินแดนขนาดใหญ่ของยุโรปตะวันออก ฟินแลนด์เอเชียกลางมองโกเลียและในบางครั้ง รัสเซียยังรุกล้ำเข้าไปในดินแดนของตุรกี จีน อัฟกานิสถาน และอิหร่าน ชนกลุ่มน้อยต่างๆ แพร่ระบาดและผสานเข้ากับสังคมรัสเซียกระแสหลักมากขึ้นเรื่อยๆ และส่งผลให้พวกเขาสร้างภาพผสมของความสัมพันธ์ทางเชื้อชาติในความคิดชาตินิยมรัสเซียสมัยใหม่ งานในการทำความเข้าใจชนกลุ่มน้อยต่างๆ ในความสัมพันธ์กับรัฐรัสเซียสามารถสืบย้อนไปถึงงานของPhilip Johan von Strahlenbergซึ่งเป็นเชลยศึกชาวสวีเดนที่ตั้งรกรากในรัสเซียในสมัยซาร์และกลายเป็นนักภูมิศาสตร์

แนวคิดนี้ได้รับความเข้าใจเป็นอย่างดีจากชนกลุ่มน้อยต่างๆ ในรัสเซีย ชาวตาตาร์โวลก้าและชาวบัชคีร์ซึ่งเป็นชนกลุ่มใหญ่สองกลุ่มที่นับถือศาสนาอิสลามในรัสเซีย ได้รับการยกย่องว่าเป็นชนกลุ่มน้อยที่เป็นแบบอย่างในรัสเซียมาช้านาน และในประวัติศาสตร์ ขบวนการชาตินิยมของรัสเซียยังมองพวกเขาในแง่บวกมากกว่า นอกจากนี้อิหม่าม ชาวตาตาร์และบัชคีร์ ยังพยายามเผยแพร่แนวคิดชาตินิยมของรัสเซียในลักษณะที่สอดคล้องกับศรัทธา ในศาสนา อิสลาม ของพวกเขา ^{[62] [63]}

ในคอเคซัส รัสเซียได้รับการสนับสนุนอย่างมากจากชาวออสเซเชียนซึ่งเป็นหนึ่งในกลุ่มชนคริสเตียนไม่กี่คนที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคภูเขา^[64]นอกจากนี้ ยังมีการสนับสนุนรัสเซียอย่างมากจากชาวอาร์เมเนียและชาวกรีกซึ่งความรู้สึกนี้ส่วนใหญ่เป็นผลมาจากความจริงที่ว่าชาวอาร์เมเนีย ชาวกรีก และรัฐบาลออร์โธดอกซ์ของรัสเซีย ต่างก็นับถือศาสนาที่คล้ายคลึงกัน^{[65] [66]}

ชาวเกาหลีถูกมองว่าเป็นชนกลุ่มน้อยที่เป็นแบบอย่างในรัสเซีย และด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงได้รับการสนับสนุนให้ตั้งอาณานิคมในพื้นที่ที่มีประชากรเบาบางของรัสเซีย นโยบายนี้เริ่มใช้ครั้งแรกในสมัยซาร์ และยังคงใช้มาจนถึงปัจจุบัน เนื่องจากชาวเกาหลีไม่ได้เป็นศัตรูกับชาตินิยมของรัสเซีย แม้ว่าชาวเกาหลีในรัสเซียตะวันออกไกลจะภักดีต่อสหภาพโซเวียตและถูกวัฒนธรรมรัสเซียเปลี่ยนมานับถือรัสเซีย แต่ชาวเกาหลีถูกเนรเทศไปยังเอเชียกลางโดยรัฐบาลโซเวียต (ค.ศ. 1937–1938) โดยอ้างข้อกล่าวหาที่ผิดพลาดว่าพวกเขาเข้าข้างญี่ปุ่น เมื่อครุสชอฟอนุญาตให้พลเมืองที่ถูกเนรเทศกลับไปยังบ้านเกิดของพวกเขา ชาวเกาหลียังคงถูกจำกัดสิทธิ และพวกเขาไม่ได้รับการฟื้นฟู^[67]เมื่อวันที่ 26  เมษายน พ.ศ. 2534 สภาสูงสุดของสาธารณรัฐสังคมนิยมแห่งสหพันธรัฐรัสเซียภายใต้การนำของนายบอริส เยลต์ซิน ประธานสภา ได้ผ่านกฎหมายว่าด้วยการฟื้นฟูประชาชนที่ถูกกดขี่โดยมีมาตรา 2 ประณามการเนรเทศหมู่ทั้งหมดว่าเป็น "นโยบายหมิ่นประมาทและฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ของสตาลิน " ^[68]

ชาวยูเครนในรัสเซียได้รับการผนวกรวมเป็นหนึ่งเป็นส่วนใหญ่และส่วนใหญ่ให้คำมั่นสัญญาว่าจะจงรักภักดีต่อรัสเซียในขณะที่ชาวยูเครนบางส่วนสามารถครองตำแหน่งสำคัญในประวัติศาสตร์รัสเซียได้Bohdan Khmelnytskyเป็นหนึ่งในบุคคลที่โด่งดังที่สุดของรัสเซียซึ่งนำยูเครนเข้าสู่อาณาจักรรัสเซียตลอดการประชุมสภาเปเรยาสลาฟ [ ^69]เจ้าชายอเล็กซานเดอร์ เบซโบโรดโก แห่งยูเครน เป็นผู้รับผิดชอบในการแสดงการทูตสมัยใหม่ของรัสเซียภายใต้การปกครองของแคทเธอรีนมหาราช^[70]ผู้นำโซเวียตนิกิตา ครุ สชอฟ ลี โอนิด เบรจเนฟ คอนสแตนตินเชอร์เนนโกและมิคาอิล กอร์บาชอฟยังมีความเชื่อมโยงทางบรรพบุรุษกับยูเครนอีกด้วย^{[71] [72] [73]}นอกจากนี้ ผู้นำฝ่ายค้านที่ใหญ่ที่สุดของรัสเซียอย่าง อเล็กซี นาวัลนียังมีเชื้อสายยูเครนและเป็นชาตินิยมรัสเซียที่มีศักยภาพ^[74]

อาหมัด คาดีรอฟ และ รามซานลูกชายของเขาได้แปรพักตร์ไปรัสเซียในช่วงสงครามเชชเนียครั้งที่สองโดยให้คำมั่นว่าจะจงรักภักดีต่อปูตินในขณะที่ยังคงรักษาอำนาจปกครองตนเองในระดับหนึ่งให้กับสาธารณรัฐเชชเนียโดยใช้โอกาสนี้ในการจัดหาเงินทุนสำหรับระบอบการปกครองของพวกเขาจากเงินของรัฐบาลกลางรัสเซีย^[76] วลาดิสลาฟ ซูร์คอฟซึ่งมีเชื้อสายเชชเนีย เป็นบุคคลสำคัญที่ริเริ่มแนวคิดประชาธิปไตยที่รัสเซียเป็นผู้ควบคุมซึ่งชาตินิยมเป็นส่วนหนึ่งของอุดมการณ์^[77]

ชาวจอร์เจียในรัสเซียไม่มีมุมมองเชิงบวกต่อชาตินิยมของรัสเซีย และด้วยเหตุนี้ พวกเขาส่วนใหญ่จึงมีความคิดเห็นเป็นกลางหรือเชิงลบ^[78]อย่างไรก็ตาม การขยายตัวของรัสเซียเข้าไปในเทือกเขาคอเคซัสได้รับแรงผลักดันจากบุคคลสำคัญของจอร์เจีย เช่นพาเวล ซิตเซียนอ ฟ ซึ่งเป็นผู้ริเริ่มการพิชิตคอเคซัส^[79] ปีเตอร์ บากราติออนเป็นชาวจอร์เจียอีกคนหนึ่งที่ต่อมาได้กลายเป็นวีรบุรุษที่โด่งดังที่สุดคนหนึ่งของรัสเซีย การเปลี่ยนแปลงของสหภาพ โซเวียต เป็นมหาอำนาจเป็นผลงานของ โจเซฟ สตาลิน ชาวจอร์เจียที่กลายเป็นรัสเซียอีกคนหนึ่งซึ่งมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนกับชาตินิยมของรัสเซีย^[80]

บุคคลสำคัญที่ได้รับการยกย่องของดาเกสถานบางคนได้รับการเคารพจากชาตินิยมรัสเซียมาช้านาน เช่นราซูล กัมซาตอฟซึ่งเป็นหนึ่งในกวีที่ได้รับการยกย่องมากที่สุดของรัสเซีย แม้ว่าเขาจะมาจากอาวาร์ก็ตาม^[81] การที่คาบิบ นูร์มาโกเมดอฟ มีชื่อเสียงและได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นนั้นทำให้เกิดความคิดเห็นที่แตกแยกระหว่างชาวรัสเซียและชาวดาเกสถาน ^[82]รามซาน คาดีรอฟ ผู้ภักดีต่อปูติน ได้ออกแถลงการณ์ที่ก่อให้เกิดความขัดแย้งโจมตีผู้นำดาเกสถาน ในตำนาน อิหม่าม ชามิลซึ่งเป็นผู้นำกองกำลังต่อต้านติดอาวุธของกลุ่มอิมามคอเคเชียนเพื่อต่อต้านจักรวรรดินิยมรัสเซียในช่วงสงครามมูริดส่งผลให้ชาวดาเกสถานวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างกว้างขวาง เนื่องจากเกรงว่าชาวคาดีรอฟจะพยายามควบคุม เขต คิซเลียร์สกีและบอตลิคในดาเกสถาน ความคิดเห็นของคาดีรอฟถูกมองอย่างกว้างขวางว่าเป็นส่วนหนึ่งของความพยายามของรัฐบาลในการดูหมิ่นผู้นำทางศาสนาและชาติของชนกลุ่มน้อยชาวมุสลิมในรัสเซียที่ปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนของตนจากจักรวรรดิรัสเซีย [ ^83]

ชาวเยอรมันในรัสเซียได้รับสิทธิพิเศษภายใต้รัฐบาลซาร์มาอย่างยาวนาน และชาวเยอรมันจำนวนมากกลายเป็นผู้มีบทบาทโดดเด่นในวงการการเมือง การศึกษา และเศรษฐกิจของรัสเซีย รวมถึงราชวงศ์โรมานอฟของซาร์ซึ่งมีบุคคลที่อาศัยอยู่ในเยอรมนีหลายคนรวมอยู่ด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งแคทเธอรีนมหาราช^{[84] [85]} [ ^86]ชาวเยอรมันจำนวนมากต่อสู้ในสงครามกลางเมืองรัสเซียและถือว่าตนเองเป็นชาตินิยมของรัสเซีย^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}ขุนนางเยอรมันในทะเลบอลติกมีความภักดีต่อจักรวรรดิรัสเซียอย่างมาก แต่ต่อต้านลัทธิชาตินิยมจนกระทั่งการปฏิวัติรัสเซีย โดยระบุตัวตนส่วนใหญ่ในฐานะสมาชิกขุนนางรัสเซีย^[87 ]

นักวิจารณ์หลายคนเชื่อว่าการที่ลัทธิชาตินิยมของรัสเซียเพิ่มขึ้นนั้นล่าช้า สาเหตุคือทัศนคติเฉยเมยของชาวรัสเซียต่อผู้คนอื่นที่อาศัยอยู่ในรัสเซีย ทัศนคติเฉยเมยเกิดขึ้นเพราะชาวรัสเซียมีจำนวนมาก ซึ่งมีจำนวนน้อยกว่าชาวรัสเซียมาก พวกเขาถูกครอบงำและปราบปรามได้ง่าย^{[88] : 251  [89]}

• แบล็กฮันเดรดส์ต้นศตวรรษที่ 20 (เลิกผลิตแล้ว)
• มลาโดรอสซี (เลิกแล้ว)
• สหภาพประชาชนรัสเซีย (ยุบไปแล้ว)
• พรรคฟาสซิสต์รัสเซีย (ยุบไปแล้ว)
• การเคลื่อนไหวต่อต้านการอพยพเข้าเมืองอย่างผิดกฎหมาย

• ชาติรัสเซียล้วนๆ
• มอสโคว์ โรมที่สาม
• ยูเรเซียนิสม์
• ลัทธิปูติน
• องค์กรฟาสซิสต์รัสเซีย
• พรรคฟาสซิสต์รัสเซีย
• รัสเซียเพื่อชาวรัสเซีย
• จักรวรรดินิยมรัสเซีย
• ลัทธิชาตินิยมรัสเซีย
• โลกรัสเซีย
• การรัสเซีย
• ความหลงใหลในรัสเซีย

ภาษาอังกฤษ

• อัฟซัล อามินา การฟื้นคืนของชาตินิยมรัสเซียการศึกษาเชิงกลยุทธ์ 27, ฉบับที่ 4 (2007): 53–65
• Aitamurto, Kaarina. ลัทธิเพกัน ลัทธิประเพณี ลัทธิชาตินิยม: เรื่องเล่าของ Rodnoverie ชาวรัสเซียลอนดอน: Routledge, 2016
• Blanc, Eric. ประชาธิปไตยสังคมนิยมปฏิวัติ: การเมืองชนชั้นแรงงานทั่วจักรวรรดิรัสเซีย Haymarket Books, 2022
• Bojanowska, Edyta M. Nikolai Gogol: ระหว่างชาตินิยมยูเครนและรัสเซีย . เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด, 2007
• Bojcun, Marko. ขบวนการแรงงานและปัญหาแห่งชาติในยูเครน 1897-1918 . ไลเดน : บริลล์, 2021.
• Brudny, Yitzhak M. Reinventing Russia: Russian Nationalism and the Soviet State, 1953–1991เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด 1999
• Cosgrove, S. (2004). ชาตินิยมรัสเซียและการเมืองของวรรณกรรมโซเวียต: กรณีของ Nash Sovremennik, 1981–1991นิวยอร์ก: Palgrave Macmillan
• Druzhnikov, Yuri. นักโทษแห่งรัสเซีย: Alexander Pushkin และการใช้ลัทธิชาตินิยมทางการเมืองนิวบรันสวิก: Routledge, 1999
• Duncan, Peter JS (มีนาคม 2005) "อัตลักษณ์ร่วมสมัยของรัสเซียระหว่างตะวันออกและตะวันตก" The Historical Journal . 48(1): 277–294
• Dunlop, JB, ใบหน้าของชาตินิยมรัสเซียร่วมสมัยพรินซ์ตัน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน, 1983
• Dunlop, JB, The New Russian Nationalism , Praeger, 1985* Ely, Christopher, Jonathan Smele และ Michael Melancon. Russian Populism: A History . นิวยอร์ก: Bloomsbury Academic, 2022
• Frolova-Walker, Marina. ดนตรีรัสเซียและชาตินิยม: จากกลินกาถึงสตาลิน นิวฮาเวน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเยล, 2008
• Helmers, Rutger. Not Russian Enough?: Nationalism and Cosmopolitanism in Nineteenth-Century Russian Opera . โรเชสเตอร์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยโรเชสเตอร์, 2014
• ฮิลลิส, เฟธ. ลูกหลานของรัสเซีย: ยูเครนฝั่งขวาและการประดิษฐ์ชาติรัสเซียอิธากา: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยคอร์เนลล์, 2013
• Horvath, Robert. นักฟาสซิสต์ของปูติน: Russkii Obraz และการเมืองของชาตินิยมที่บริหารจัดการในรัสเซียนิวยอร์ก: Routledge, 2020
• Kolstø, Pål และ Helge Blakkisrud, eds. ลัทธิชาตินิยมรัสเซียใหม่: ลัทธิจักรวรรดินิยม ชาติพันธุ์ และลัทธิเผด็จการ พ.ศ. 2543-2558 สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเอดินบะระ, 2559
• Laqueur, Walter. ชาตินิยมรัสเซีย. กิจการต่างประเทศ 71, ฉบับที่ 5 (1992): 103–16.
• Laruelle, Marlène. Russian Eurasianism: An Ideology of Empire . วอชิงตัน ดี.ซี.: บัลติมอร์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยจอห์นส์ฮอปกินส์, 2551
• Laruelle, Marlene. ชาตินิยมรัสเซีย: จินตนาการ หลักคำสอน และสนามรบทางการเมืองลอนดอน: Routledge, 2018
• Motyl, Alexander J. (2001). สารานุกรมชาตินิยม เล่มที่ 2 สำนักพิมพ์ Academic Press. ISBN 0-12-227230-7.
• ไพพส์, ริชาร์ด. การก่อตั้งสหภาพโซเวียต: ลัทธิคอมมิวนิสต์และชาตินิยม 1917-1923 . เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด 1964
• Plokhy, Serhii. Lost Kingdom: The Quest for Empire and the Making of the Russian Nation . นิวยอร์ก: Basic Books, 2017
• Riasanovsky, Nicholas V. Nicholas I และสัญชาติอย่างเป็นทางการในรัสเซีย 1825–1855เบิร์กลีย์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย 2502
• Shenfield, Stephen D. ลัทธิฟาสซิสต์ของรัสเซีย: ประเพณี แนวโน้ม การเคลื่อนไหวลอนดอน: Routledge, 2000.* Sablin, Ivan. การขึ้นสู่อำนาจและการล่มสลายของสาธารณรัฐตะวันออกไกลของรัสเซีย 1905–1922: ชาตินิยม จักรวรรดินิยม และภูมิภาคนิยมในและหลังจักรวรรดิรัสเซียลอนดอน: Routledge, 2018
• Simon, Gerhard. ชาตินิยมและนโยบายต่อกลุ่มชาติพันธุ์ในสหภาพโซเวียต: จากเผด็จการเบ็ดเสร็จสู่สังคมหลังยุคสตาลินแปลโดย Karen Forster และ Oswald Forster ลอนดอน: Routledge, 2019
• Sinyavsky, Andrey และ Dale E. Peterson. ชาตินิยมรัสเซีย. The Massachusetts Review 31, ฉบับที่ 4 (1990): 475–94
• สตริกแลนด์ จอห์นการสร้างรัสเซียศักดิ์สิทธิ์: คริสตจักรออร์โธดอกซ์และชาตินิยมรัสเซียก่อนการปฏิวัติจอร์แดนวิลล์: ร้านพิมพ์ของเซนต์จ็อบแห่งโปชาเอฟ 2013
• Tuminez, Astrid S. ชาตินิยมรัสเซียตั้งแต่ พ.ศ. 2399: อุดมการณ์และการสร้างนโยบายต่างประเทศ Lanham: Rowman & Littlefield Publishers, 2000
• Verkhovsky, Alexander (ธันวาคม 2543) "กลุ่มชาตินิยมสุดโต่งในรัสเซียในช่วงเริ่มต้นการปกครองของปูติน" Nationalities Papers . 28(4): 707–722
• Wegren, Stephen K. Putin's Russia . ฉบับที่ 8 Lanham: Rowman & Littlefield Publishers, 2022
• Wegren, Stephen K. รัสเซียของปูติน: อดีตที่ไม่สมบูรณ์แบบ อนาคตที่ไม่แน่นอนฉบับที่ 7 Lanham: Rowman & Littlefield Publishers, 2018

รัสเซีย

• รัสเซีย : А. ล. Янов. Patrиотизм и национализм в России. พ.ศ. 2368–2464 ม.อคาเดมคนิกา 2002
• รัสเซีย : Г. Кожевникова Радикальный национализм в России: проявления и противодействие центр экстремальной журналистики.

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับชาตินิยมรัสเซีย

• ชาตินิยมและการต่อต้านชาวต่างชาติในรัสเซีย เก็บถาวรเมื่อ 10 เมษายน 2551 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน SOVA Center ซึ่งเป็นหน่วยงานอิสระที่จัดทำรายงานและอัปเดตรายวันเกี่ยวกับการเพิ่มขึ้นของชาตินิยมและการต่อต้านชาวต่างชาติในสหพันธรัฐรัสเซีย
• ขบวนการชาตินิยมสุดโต่ง ฟาสซิสต์ และนีโอนาซีในรัสเซีย Infoshop News
• การรับรู้ของชาวตะวันตกเกี่ยวกับชาตินิยมรัสเซีย (หรือลิงค์นี้)
• ชาตินิยมของรัสเซียและรัสเซียของปูติน ([1])
• เกี่ยวกับการคุกคามของลัทธิชาตินิยมในรัสเซีย มุมมองของพรรค "ยาบลอโก" (เป็นภาษารัสเซีย)
• วลาดิสลาฟ เคลล์ ชาตินิยมและอนาคตของรัสเซีย (เป็นภาษารัสเซีย)
• ความรุนแรงทางเชื้อชาติทวีความรุนแรงขึ้นในรัสเซีย Jane's Intelligence Review, 5 กันยายน 2549
• สมาคมสังคมนิยมแห่งชาติ องค์กรสังคมนิยมแห่งชาติหัวรุนแรง
• นอร์ดรัส – องค์กรของ “ชาตินิยมหัวรุนแรงชาวรัสเซีย” (ในภาษารัสเซีย)
• ฟาสซิสต์แบบ "กำมะหยี่" แนวคิดชาตินิยมสุดโต่งได้รับความนิยมในหมู่กระแสหลักทางวรรณกรรมและบาร์การเมือง โดยAndrey Kolesnikov
• ฟาสซิสต์รัสเซียและนักฟาสซิสต์รัสเซีย โดย Kirill Buketov
• ลัทธิชาตินิยมสุดโต่งในรัสเซียและความพยายามที่จะต่อต้านในปี 2549