พระวิหารที่สอง
พระวิหารในเยรูซาเล็ม (ประมาณ 516 ปีก่อนคริสตศักราช–70 ค.ศ.)

พระวิหารที่ 2
พระวิหารของเฮโรด
בָּיתָּשָׁ הַשָּׁנָּי
แบบจำลองวิหารของเฮโรด (ได้รับแรงบันดาลใจจากงานเขียนของโจเซฟัส ) จัดแสดงอยู่ในแบบจำลองเยรูซาเล็มแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่พิพิธภัณฑ์อิสราเอล
ศาสนา
สังกัดศาสนายิว
ภูมิภาคดินแดนแห่งอิสราเอล
เทพยะโฮวา
ความเป็นผู้นำมหาปุโรหิตแห่งอิสราเอล
ที่ตั้ง
ที่ตั้งวิหารบนภูเขา
เทศบาลเยรูซาเลม
สถานะเยฮุด เมดินาตา (คนแรก)
จูเดีย (คนสุดท้าย)
ประเทศจักรวรรดิอะคีเมนิด (แรก)
จักรวรรดิโรมัน (สุดท้าย)
ที่ตั้งของวิหารหลังที่สองในเยรูซาเล็ม
ที่ตั้งของวิหารหลังที่สองในเยรูซาเล็ม
ที่ตั้งภายในเขตเมืองเก่าเยรูซาเล็ม
แสดงแผนที่กรุงเยรูซาเล็ม
ที่ตั้งของวิหารหลังที่สองในเยรูซาเล็ม
ที่ตั้งของวิหารหลังที่สองในเยรูซาเล็ม
ที่ตั้งภายในกรุงเยรูซาเล็ม (เขตแดนเทศบาลในปัจจุบัน)
แสดงแผนที่กรุงเยรูซาเล็ม
ที่ตั้งของวิหารหลังที่สองในเยรูซาเล็ม
ที่ตั้งของวิหารหลังที่สองในเยรูซาเล็ม
ที่ตั้งภายในประเทศอิสราเอล
แสดงแผนที่ของอิสราเอล
พิกัดภูมิศาสตร์31°46′41″N 35°14′7″E / 31.77806°N 35.23528°E / 31.77806; 35.23528
สถาปัตยกรรม
ผู้ก่อตั้งเซรุบบาเบล ; ปรับปรุงใหม่โดยเฮโรดมหาราช
สมบูรณ์ประมาณ 516 ปีก่อนคริสตศักราช (ต้นฉบับ)
ประมาณ 18 ค.ศ. (ตามแบบฮีโรเดียน)
ถูกทำลายค.ศ. 70 ( การล้อมเมืองโรมัน )
ข้อมูลจำเพาะ
ความสูง (สูงสุด)ประมาณ 46 เมตร (151 ฟุต)
วัสดุหินปูนเยรูซาเล็ม
วันที่ขุดค้น1930, 1967, 1968, 1970–1978, 1996–1999, 2007
นักโบราณคดีชาร์ลส์ วอร์เรน , เบนจามิน มาซาร์ , รอนนี่ ไรช์ , เอลี ชูครอน , ยาคอฟ บิลลิก
เว็บไซต์ในปัจจุบันโดมแห่งหิน
การเข้าถึงสาธารณะจำกัด; ดูข้อจำกัดในการเข้าวิหารบนภูเขา

วิหารที่สอง ( ฮีบรู : בֵּית־הַמִּקְדָּשׁ‎ הַשֵּׁנִי ‎ Bēṯ hamMīqdāš hašŠēnīแปลว่า 'บ้านหลังที่สองของวิหารศักดิ์สิทธิ์' ) เป็นวิหารที่สร้างขึ้นใหม่ในเยรูซาเล็มโดยใช้งานระหว่างประมาณ 516 ปีก่อนคริสตกาลและถูกทำลายในปี ค.ศ. 70 ในช่วงสุดท้าย วิหารแห่งนี้ได้รับการปรับปรุงโดยเฮโรดมหาราชซึ่งต่อมาได้เรียกว่าวิหารของเฮโรดวิหารแห่งนี้ถือเป็นสัญลักษณ์สำคัญของอัตลักษณ์ของชาวยิวและเป็นศูนย์กลางของศาสนายิวในวิหารที่สองเป็นสถานที่หลักในการสักการะบูชา การบูชายัญ ( korban ) และการรวมตัวของชุมชนสำหรับชาวยิว ด้วยเหตุนี้ จึงดึงดูดนักแสวงบุญชาวยิวจากดินแดนที่ห่างไกลในช่วงเทศกาลแสวงบุญ 3 เทศกาลได้แก่ปัสกา ชาบูออตและซุกโคนต์

การก่อสร้างวิหารที่สองเริ่มขึ้นหลังจากที่เปอร์เซียพิชิตบาบิลอนวิหารที่สองซึ่งเดิมเรียกว่าวิหารของโซโลมอนถูกทำลายไปพร้อมกับอาณาจักรยูดาห์ทั้งหมดจากการล้อมเยรูซาเล็มของชาว บาบิลอน เมื่อประมาณ 587 ปีก่อนคริสตศักราช[1]หลังจากที่จักรวรรดิบาบิลอนใหม่ถูกผนวกเข้ากับจักรวรรดิอะคีเมนิดกษัตริย์ไซรัสมหาราช แห่งเปอร์เซีย ได้ออกพระราชกฤษฎีกาไซรัสซึ่งอธิบายไว้ในพระคัมภีร์ฮีบรูว่าทรงอนุญาตและสนับสนุนให้กลับสู่ไซอัน ซึ่งเป็นเหตุการณ์ในพระคัมภีร์ที่ชาวยิวกลับสู่อาณาจักรยูดาห์เดิม ซึ่งชาวเปอร์เซียเพิ่งปรับโครงสร้างใหม่เป็นจังหวัดเย ฮุดเมดินาตาที่ปกครองตนเองของชาวยิว การสร้าง วิหารที่สองเสร็จสมบูรณ์ในสมัยของกษัตริย์ดาริอัสที่ 1 แห่งเปอร์เซีย ถือเป็นช่วงเวลาแห่งความหวังของชาวยิวและการฟื้นฟูศาสนา ตามแหล่งข้อมูลในพระคัมภีร์ วิหารที่สองเดิมทีเป็นโครงสร้างที่ค่อนข้างเรียบง่ายซึ่งสร้างขึ้นภายใต้การปกครองของเซรุบบาเบ ล ผู้ว่าราชการชาวยิวที่ได้รับการแต่งตั้งจากเปอร์เซีย ซึ่งเป็นหลานชายของเยโคนิยาห์กษัตริย์องค์ก่อนสุดของยูดาห์[2]

ในศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตศักราช วิหารที่สองได้รับการบูรณะและขยายใหม่ภายใต้การปกครองของเฮโรดมหาราชดังนั้นจึงมีชื่อเรียกอื่นสำหรับโครงสร้างนี้ ความพยายามในการเปลี่ยนแปลงของเฮโรดส่งผลให้โครงสร้างและลานภายในมีความยิ่งใหญ่และน่าประทับใจ รวมถึงอาคารและด้านหน้าอาคารขนาดใหญ่ที่แสดงในแบบจำลองสมัยใหม่ เช่นแบบจำลองดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของเยรูซาเล็มในพิพิธภัณฑ์อิสราเอลวิหารบนภูเขาซึ่งเป็นที่ตั้งของทั้งวิหารของโซโลมอนและวิหารที่สองก็ได้รับการขยายอย่างมีนัยสำคัญเช่นกัน โดยเพิ่มขนาดเป็นสองเท่าจนกลายเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ทางศาสนาที่ใหญ่ที่สุดในโลกยุคโบราณ[3]

ในปี ค.ศ. 70 ในช่วงที่สงครามระหว่างยิวกับโรมันครั้งที่หนึ่ง รุนแรงที่สุด วิหารที่สองถูกทำลายโดยการล้อมกรุงเยรูซาเล็มของโรมันซึ่งถือเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในประวัติศาสตร์ของชาวยิว [ 4]การสูญเสียวิหารที่สองเป็นแรงผลักดันให้เกิดการพัฒนาของศาสนายิวแบบรับไบซึ่งยังคงเป็นรูปแบบหลักของการปฏิบัติทางศาสนายิวทั่วโลก

เรื่องเล่าในพระคัมภีร์

การสร้างวิหารใหม่ (ภาพประกอบโดยGustave Doré จากพระ คัมภีร์ La Sainteปี 1866 )

การขึ้นครองราชย์ของไซรัสมหาราชแห่งจักรวรรดิอะคีเมนิดใน 559 ปีก่อนคริสตศักราช ทำให้การสถาปนาเมืองเยรูซาเล็มขึ้นใหม่และสร้างพระวิหารขึ้นใหม่เป็นไปได้[5] [6]การบูชายัญตามพิธีกรรมเบื้องต้นบางส่วนยังคงดำเนินต่อไปที่บริเวณพระวิหารแห่งแรกหลังจากที่พระวิหารถูกทำลาย[7]ตามข้อสุดท้ายของพงศาวดารเล่มที่สองและหนังสือเอสราและเนหะมีย์เมื่อผู้ถูกเนรเทศชาวยิวกลับไปยังกรุงเยรูซาเล็มตามพระราชกฤษฎีกาจากไซรัสมหาราช ( เอสรา 1:1 - 4 , 2 พงศาวดาร 36:22 - 23 ) การก่อสร้างเริ่มขึ้นที่บริเวณเดิมของแท่นบูชาของพระวิหารของโซโลมอน[1]เหตุการณ์เหล่านี้แสดงถึงส่วนสุดท้ายในการเล่าเรื่องประวัติศาสตร์ของพระคัมภีร์ภาษาฮีบรู[5]

การสร้างขึ้นใหม่ของกรุงเยรูซาเล็มในปัจจุบันในช่วงศตวรรษที่ 10 ก่อนคริสตศักราช โดยแสดงให้เห็นวิหารของโซโลมอน ซึ่งตั้งอยู่บนสถานที่ก่อนที่จะมีการสร้างวิหารที่สอง

แก่นเดิมของหนังสือเนหะมีย์ ซึ่งเป็นบันทึกความทรงจำในมุมมองของบุคคลที่หนึ่ง อาจรวมเข้ากับแก่นของหนังสือเอสราในราว 400 ปีก่อนคริสตศักราช การแก้ไขเพิ่มเติมอาจดำเนินต่อไปในยุคเฮลเลนิสติก [ 8]

จากบันทึกในพระคัมภีร์ หลังจากกลับจากการถูกจองจำในบาบิลอน ได้มีการจัดเตรียมการจัดระเบียบจังหวัดเยฮุด ที่รกร้างว่างเปล่าขึ้นใหม่ทันที หลังจากที่ราชอาณาจักรยูดาห์ล่มสลายเมื่อเจ็ดสิบปีก่อน กลุ่มผู้แสวงบุญซึ่งรวมเป็น 42,360 คน[9]ได้เดินทางไกลและน่าเบื่อหน่ายเป็นเวลากว่าสี่เดือนจากฝั่งแม่น้ำยูเฟรตีส์ไปยังกรุงเยรูซาเล็ม พวกเขาได้รับแรงกระตุ้นทางศาสนาอย่างแรงกล้าในการดำเนินการทั้งหมด ดังนั้น ความกังวลประการแรกประการหนึ่งของพวกเขาคือการบูรณะวิหารโบราณของพวกเขาโดยการสร้างวิหารที่ถูกทำลายขึ้นมาใหม่[10]

ตามคำเชิญของเซรุบบาเบล ผู้ว่าราชการซึ่งแสดงให้พวกเขาเห็นตัวอย่างที่น่าทึ่งของความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ด้วยการบริจาคเหรียญ ทองคำ 1,000 เหรียญด้วยตนเอง นอกเหนือจากของขวัญอื่นๆ ประชาชนก็เทของขวัญลงในคลังศักดิ์สิทธิ์ด้วยความกระตือรือร้นอย่างยิ่ง[11]ก่อนอื่น พวกเขาสร้างและอุทิศแท่นบูชาของพระเจ้าบนจุดเดียวกับที่เคยตั้งอยู่ จากนั้นพวกเขาจึงเก็บกองเศษซากที่ถูกเผาซึ่งเคยตั้งเป็นวิหารเก่าออกไป และในเดือนที่สองของปีที่สอง (535 ปีก่อนคริสตกาล) ท่ามกลางความตื่นเต้นและความยินดีของประชาชนจำนวนมาก รากฐานของวิหารที่สองก็ถูกวางลง มีความสนใจอย่างกว้างขวางในการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ครั้งนี้ แม้ว่าผู้ชมจะมองว่ามีความรู้สึกผสมปนเปกันก็ตาม[12] [10]

ชาวสะมาเรียต้องการช่วยงานนี้ แต่เซรุบบาเบลและผู้อาวุโสปฏิเสธที่จะร่วมมือ โดยคิดว่าชาวยิวต้องสร้างวิหารเองโดยไม่ต้องรับความช่วยเหลือ ทันใดนั้นก็มีข่าวลือร้ายเกี่ยวกับชาวยิวแพร่กระจายออกไป ตามเอสรา 4:5ชาวสะมาเรียพยายาม "ขัดขวางจุดประสงค์ของพวกเขา" และส่งผู้ส่งสารไปยังเมืองเอกบาทานาและเมืองซูซา ซึ่งส่งผลให้ต้องระงับงาน[10]

เจ็ดปีต่อมาไซรัสมหาราชผู้อนุญาตให้ชาวยิวกลับไปยังบ้านเกิดและสร้างวิหารขึ้นใหม่ได้สิ้นพระชนม์[13] และ แคมไบซีสบุตรชายของพระองค์สืบตำแหน่งต่อเมื่อพระองค์สิ้นพระชนม์ " สเมอร์ดิส ปลอม " ผู้หลอกลวงได้ครองบัลลังก์เป็นเวลาประมาณเจ็ดหรือแปดเดือน จากนั้นดาริอัสก็ได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ (522 ปีก่อนคริสตศักราช) ในปีที่สองของการครองราชย์ของพระองค์ งานสร้างวิหารขึ้นใหม่ได้ดำเนินต่อไปและดำเนินต่อไปจนเสร็จสมบูรณ์[14]ภายใต้แรงกระตุ้นจากคำแนะนำและคำตักเตือนที่จริงจังของฮักกัยและเศคาริยาห์ ผู้เผยพระวจนะ วิหาร พร้อมสำหรับการถวายในฤดูใบไม้ผลิของ 516 ปีก่อนคริสตศักราช มากกว่ายี่สิบปีหลังจากกลับจากการถูกจองจำ พระวิหารสร้างเสร็จในวันที่สามของเดือนอาดาร์ในปีที่หกแห่งรัชกาลดาริอัส ท่ามกลางความชื่นชมยินดีอย่างยิ่งใหญ่ของผู้คนทั้งปวง[2]แม้ว่าจะเป็นที่ชัดเจนว่าชาวยิวไม่ใช่ชนชาติที่เป็นอิสระอีกต่อไป แต่ตกอยู่ภายใต้อำนาจต่างชาติ

หนังสือฮักกัยมีคำทำนายว่าความรุ่งเรืองของวิหารหลังที่สองจะยิ่งใหญ่กว่าวิหารหลังแรก[15] [10]แม้ว่าวิหารอาจได้รับการถวายในปี 516 แต่การก่อสร้างและการขยายอาจดำเนินต่อไปจนถึง 500 ปีก่อนคริสตศักราช[16]

สิ่งประดิษฐ์ดั้งเดิมบางส่วนจากวิหารโซโลมอนไม่ได้ถูกกล่าวถึงในแหล่งข้อมูลหลังจากที่ถูกทำลายในปี 586 ก่อนคริสตศักราช และสันนิษฐานว่าสูญหายไป วิหารที่สองขาดสิ่งของศักดิ์สิทธิ์หลายอย่าง รวมทั้งหีบพันธสัญญา[6] [10]ที่มีแผ่นหินซึ่งวางหม้อมานาและไม้เท้าของอาโรน ไว้ก่อนหน้า นั้น[10]อูริมและทูมมิม[6] [10] (วัตถุทำนายที่อยู่ในโฮเชน ) น้ำมันศักดิ์สิทธิ์[10]และไฟศักดิ์สิทธิ์[6] [10] วิหารที่สองยังรวมถึงภาชนะทองคำดั้งเดิมจำนวนมากที่ถูกชาว บาบิลอนยึดไปแต่ได้รับการบูรณะโดยไซรัสมหาราช[10] [17]

ไม่มีคำอธิบายโดยละเอียดเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมของวิหารในพระคัมภีร์ฮีบรู ยกเว้นว่าวิหารแห่งนี้มีความกว้างและความสูง 60 ศอกและก่อสร้างด้วยหินและไม้[18]ในวิหารที่สอง ห้องบริสุทธิ์ที่สุด ( Kodesh Hakodashim ) ถูกกั้นด้วยม่านแทนที่จะเป็นผนังเหมือนในวิหารแรก อย่างไรก็ตาม เช่นเดียวกับในพลับพลาวิหารที่สองมีเมโนราห์ (ตะเกียงทองคำ) สำหรับเฮคาลโต๊ะสำหรับขนมปังแสดงและแท่นบูชาทองคำสำหรับธูปพร้อมกระถางธูปทองคำ[10]

วรรณกรรมเกี่ยวกับแรบไบ

วรรณกรรมแรบไบแบบดั้งเดิมระบุว่าวิหารที่สองตั้งอยู่เป็นเวลา 420 ปี และจากงานSeder Olam Rabbah ในศตวรรษที่ 2 ระบุว่า มีการก่อสร้างเมื่อ356 ปีก่อนคริสตศักราช (3824 AM ) ซึ่งช้ากว่าการประมาณการทางวิชาการ 164 ปี และถูกทำลายในปี ค.ศ. 68 (3828 AM ) [19] [b]

ตามMishnah [20] " ศิลาฐาน " ตั้งอยู่ที่เดิมที่เคยมีหีบ และมหาปุโรหิตวางธูปหอมไว้บนนั้นในวันYom Kippur [ 6]คำสั่งที่ห้าหรือแผนกของ Mishnah ที่เรียกว่าKodashimให้คำอธิบายโดยละเอียดและการอภิปรายเกี่ยวกับกฎหมายทางศาสนาที่เกี่ยวข้องกับการให้บริการในวิหารรวมถึงการเสียสละวิหารและเครื่องตกแต่ง ตลอดจนปุโรหิตที่ปฏิบัติหน้าที่และพิธีกรรมในการให้บริการเนื้อหาของคำสั่งเกี่ยวข้องกับเรื่องการเสียสละสัตว์ นก และเครื่องบูชาอาหารกฎหมายในการนำเครื่องบูชา เช่น เครื่องบูชาล้างบาปและเครื่องบูชาล้างบาปและกฎหมายเกี่ยวกับการยักยอกทรัพย์สินศักดิ์สิทธิ์ นอกจากนี้ คำสั่งยังมีคำอธิบายเกี่ยวกับวิหารที่สอง ( tractate Middot ) และคำอธิบายและกฎเกี่ยวกับบริการการเสียสละประจำวันในวิหาร ( tractate Tamid ) [21] [22] [23]ตาม ทัลมุด ของชาวบาบิลอน[24]วิหารขาดเชคินาห์ (ที่ประทับหรือที่ประทับของการประทับอยู่ของพระเจ้า) และรูอาห์ ฮาโคเดช (พระวิญญาณบริสุทธิ์) ที่มีอยู่ในวิหารแรก

การอุทิศตนใหม่โดยพวกแมกคาบี

ภายหลังจาก ที่อเล็กซานเดอร์มหาราชพิชิตยูเดียแล้ว เมืองนี้ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรทอเลมีแห่งอียิปต์จนถึง 200 ปีก่อนคริสตศักราช เมื่อกษัตริย์ซีลูซิดแอนติออกัสที่ 3 มหาราชแห่งซีเรียได้เอาชนะฟาโรห์ปโตเลมีที่ 5 เอพิฟาเนสได้ในยุทธการที่ปาเนออน

ในปี 167 ก่อนคริสตศักราชแอนทิโอคัสที่ 4 เอปิฟาเนสทรงสั่งให้สร้างแท่นบูชาของซูสในวิหาร นอกจากนี้โจเซฟัส ยังกล่าวอีก ว่า “พระองค์ยังทรงบังคับให้ชาวยิวยกเลิกกฎหมายของประเทศ ไม่เข้าพิธีสุหนัตทารกและบูชายัญเนื้อหมูบนแท่นบูชา ซึ่งพวกเขาทั้งหมดต่อต้าน และผู้ที่ได้รับการยอมรับมากที่สุดในหมู่พวกเขาจะถูกประหารชีวิต” [25]หลังจากการกบฏของแมกคาบีต่อจักรวรรดิเซลูซิด วิหารที่สองได้รับการอุทิศใหม่และกลายเป็นเสาหลักทางศาสนาของอาณาจักรฮัสมอนีน ของชาวยิว รวมถึงมีความเกี่ยวข้องทางวัฒนธรรมกับเทศกาลฮานุกกาห์ ของชาวยิว ด้วย[26] [27]

ราชวงศ์ฮัสมอเนียนและการพิชิตของโรมัน

มีหลักฐานบางอย่างจากโบราณคดีที่บ่งชี้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมในโครงสร้างของวิหารและบริเวณโดยรอบในช่วงที่ปกครองโดยราชวงศ์ฮัสมอนีนซาโลเม อเล็กซานดราราชินีแห่งราชอาณาจักรฮัสมอนีนแต่งตั้งให้ไฮร์คานัสที่ 2 บุตรชายคนโตของเธอ เป็นมหาปุโรหิตแห่งยูเดียอริสโตบูลัสที่ 2บุตรชายคนเล็กของเธอตั้งใจที่จะครองบัลลังก์ และทันทีที่เธอเสียชีวิต เขาก็ยึดบัลลังก์ ไฮร์คานัสผู้สืบทอดตำแหน่งต่อจากเธอตกลงที่จะพอใจกับการเป็นมหาปุโรหิตแอนติพาเตอร์ผู้ว่าการของอิดูเมีย สนับสนุนให้ไฮร์คานัสไม่ยอมสละบัลลังก์ ในที่สุด ไฮร์คานัสหนีไปหาอาเรทัสที่ 3กษัตริย์แห่งชาวนาบาเตียนและกลับมาพร้อมกองทัพเพื่อยึดบัลลังก์คืน เขาเอาชนะอริสโตบูลัสและปิดล้อมเยรูซาเล็มแม่ทัพโรมันปอมปีย์ซึ่งอยู่ในซีเรียต่อสู้กับอาร์เมเนียในสงครามมิธริดาติคครั้งที่สามได้ส่งผู้ช่วยของเขาไปสืบสวนความขัดแย้งในยูเดีย ทั้งไฮร์คานัสและอริสโตบูลัสต่างก็ร้องขอการสนับสนุนจากเขา ปอมปีย์ไม่ขยันขันแข็งในการตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ ซึ่งทำให้อริสโตบูลัสต้องเดินทัพออกไป เขาถูกปอมปีย์ไล่ตามและยอมจำนน แต่ผู้ติดตามของเขาได้ปิดล้อมเยรูซาเล็มจากกองกำลังของปอมปีย์ ชาวโรมันได้ล้อมและยึดเมืองได้ในปี 63 ก่อนคริสตศักราช นักบวชยังคงประกอบพิธีกรรมทางศาสนาภายในวิหารระหว่างที่ถูกล้อม วิหารไม่ได้ถูกปล้นหรือได้รับความเสียหายจากชาวโรมัน ปอมปีย์เองอาจจะเข้าไปในห้องบริสุทธิ์ โดยไม่ได้ตั้งใจ และในวันรุ่งขึ้น เขาก็สั่งให้นักบวชชำระวิหารและกลับมาประกอบพิธีกรรมทางศาสนาอีกครั้ง[28]

วิหารของเฮโรด

วิหารของเฮโรดตามแบบจำลองของเยรูซาเล็มในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ; ทางทิศตะวันออกอยู่ด้านล่าง
มุมมองวิหารบนภูเขาในปี 2013 ทางด้านทิศตะวันออกด้านล่าง

งานเขียนของ Flavius ​​Josephus และข้อมูลในบทความ Middot of the Mishnahถูกนำมาใช้เพื่อเสนอการออกแบบวิหารมาเป็นเวลานานจนถึงปี ค.ศ. 70 [1] การค้นพบTemple Scrollซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของDead Sea Scrollsในศตวรรษที่ 20 ถือเป็นแหล่งข้อมูลที่เป็นไปได้อีกแหล่งหนึ่ง Lawrence Schiffman กล่าวว่าหลังจากศึกษา Josephus และ Temple Scroll แล้ว เขาพบว่า Josephus มีความน่าเชื่อถือทางประวัติศาสตร์มากกว่า Temple Scroll [29]

การขยายเทเมโนส วันที่และระยะเวลา

การบูรณะวิหารภายใต้การปกครองของเฮโรดเริ่มต้นด้วยการขยายพื้นที่บริเวณเทมเพิลเมานต์ อย่างมหาศาล ตัวอย่างเช่น พื้นที่บริเวณเทมเพิลเมานต์ในตอนแรกมีขนาด 7 เฮกตาร์ (17 เอเคอร์) แต่เฮโรดได้ขยายพื้นที่เป็น 14.4 เฮกตาร์ (36 เอเคอร์) จึงทำให้พื้นที่เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า[30]งานของเฮโรดเกี่ยวกับวิหารนั้นโดยทั่วไปมีอายุตั้งแต่ 20/19 ปีก่อนคริสตกาลจนถึง 12/11 หรือ 10 ปีก่อนคริสตกาล นักเขียนชื่อ Bieke Mahieu ระบุว่างานเกี่ยวกับบริเวณรอบวิหารนั้นมีอายุตั้งแต่ 25 ปีก่อนคริสตกาล และงานเกี่ยวกับอาคารวิหารในปี 19 ปีก่อนคริสตกาล และระบุว่าการอุทิศทั้งสองอย่างจะเกิดขึ้นในเดือนพฤศจิกายน 18 ปีก่อนคริสตกาล[31]

การประกอบพิธีกรรมทางศาสนาและวัดยังคงดำเนินต่อไปในระหว่างกระบวนการก่อสร้าง[32]

ขอบเขตและการจัดหาเงินทุน

วิหารเก่าที่สร้างโดยเซรุบบาเบลถูกแทนที่ด้วยอาคารที่งดงาม วิหารของเฮโรดเป็นหนึ่งในโครงการก่อสร้างที่ใหญ่ที่สุดในศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตศักราช[33]โจเซฟัสบันทึกว่าเฮโรดสนใจที่จะสืบสานชื่อเสียงของเขาผ่านโครงการก่อสร้าง โครงการก่อสร้างของเขาครอบคลุมและจ่ายภาษีจำนวนมาก แต่ผลงานชิ้นเอกของเขาคือวิหารแห่งเยรูซาเล็ม[33]

ต่อมาได้ มีการนำ เชเขลของสถานศักดิ์สิทธิ์กลับมาใช้เพื่อสนับสนุนวัดในฐานะภาษีวัด[34]

องค์ประกอบ

วิหารของเฮโรด จาก A Practical Commentary on Holy Scripture

แพลตฟอร์ม, โครงสร้างรอง, กำแพงกันดิน

ภูเขาโมริยาห์มีที่ราบสูงทางตอนเหนือสุดและลาดชันมากทางตอนใต้ แผนของเฮโรดคือให้ภูเขาทั้งลูกกลายเป็นแท่นสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ เดิมทีเทมเปิลเมาท์ตั้งใจให้กว้าง 1,600ฟุต (490 ม.) กว้าง 900 ฟุต (270 ม.) สูง 9 ชั้น มีกำแพงหนา 16 ฟุต (4.9 ม.) แต่ไม่เคยสร้างเสร็จเลย เพื่อสร้างให้เสร็จสมบูรณ์ จึงมีการขุดร่องรอบภูเขาและวางหินก้อนใหญ่ บางก้อนมีน้ำหนักมากกว่า 100 ตัน โดย ก้อน ที่ใหญ่ที่สุดมีขนาด 44.6 x 11 x 16.5 ฟุต (13.6 ม. × 3.4 ม. × 5.0 ม.) และมีน้ำหนักประมาณ 567–628 ตัน[35] [ แหล่งข้อมูลที่ไม่น่าเชื่อถือ? ]

ศาลของคนต่างศาสนา

ศาลของคนต่างศาสนาเป็นตลาดสดที่มีพ่อค้าแม่ค้าขายของที่ระลึก สัตว์บูชายัญ อาหาร นอกจากนี้ยังมีการแลกเปลี่ยนเงินด้วย โดยเงินโรมันแลกกับ เงิน ไทร์ตามที่กล่าวถึงในบันทึกของพระเยซูและคนแลกเงิน ในพันธสัญญาใหม่ เมื่อกรุงเยรูซาเล็มเต็มไปด้วยผู้แสวงบุญชาวยิวที่มาเพื่อฉลองเทศกาลปัสกา อาจมีจำนวนประมาณ 300,000 ถึง 400,000 คน[36] [37]

เหนือประตูฮุลดาห์บนสุดของกำแพงวิหารคือRoyal Stoa ซึ่งเป็น มหาวิหารขนาดใหญ่ที่โจเซฟัสยกย่องว่า "ควรค่าแก่การกล่าวถึงมากกว่า [สิ่งก่อสร้าง] ใดๆ ในโลก" ส่วนหลักคือห้องโถงเสาที่ยาวซึ่งประกอบด้วยเสา 162 ต้น เรียงเป็น 4 แถว[38]

เฉลียงพระราชวงศ์ในแบบจำลองเยรูซาเล็มแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์

เป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางว่า Royal Stoa เป็นส่วนหนึ่งของผลงานของเฮโรด อย่างไรก็ตาม การค้นพบทางโบราณคดีล่าสุดในอุโมงค์กำแพงตะวันตกบ่งชี้ว่า Stoa ถูกสร้างขึ้นในศตวรรษแรกในรัชสมัยของอากริปัส ไม่ใช่ในศตวรรษแรกก่อนคริสตศักราช[39]

จุดสุดยอด

เรื่องราวการล่อลวงของพระคริสต์ในพระกิตติคุณของแมทธิวและลูกาต่างก็แสดงให้เห็นว่าวิหารที่สองมี " ยอดแหลม " หนึ่งแห่งหรือมากกว่านั้น:

แล้วเขา [ ซาตาน ] นำพระองค์ไปยังกรุงเยรูซาเล็ม วางพระองค์บนยอดวิหาร และกล่าวกับพระองค์ว่า "ถ้าท่านเป็นพระบุตรของพระเจ้า จงกระโดดลงมาจากที่นี่เถิด" [40]

คำภาษากรีกที่ใช้คือπτερύγιον ( pterugion ) ซึ่งแท้จริงแล้วหมายถึงหอคอย ปราการ หรือยอดแหลม[41]ตามStrong's Concordanceคำนี้สามารถหมายถึงปีกเล็กๆ หรือโดยขยายความหมายถึงสิ่งใดๆ ก็ได้ที่คล้ายกับปีก เช่น ปราการหรือราวกันตก[42]นักโบราณคดีเบนจามิน มาซาร์คิดว่าคำนี้หมายถึงมุมตะวันออกเฉียงใต้ของวิหารที่มองเห็นหุบเขาคีดรอน [ 43]

ลานชั้นใน

ตามคำบอกเล่าของโจเซฟัส มีทางเข้าไปสู่ลานด้านในสิบแห่ง สี่แห่งอยู่ทางใต้ สี่แห่งอยู่ทางเหนือ หนึ่งแห่งอยู่ทางตะวันออก และหนึ่งแห่งอยู่ทางตะวันออกไปตะวันตกจากลานของผู้หญิงไปยังลานของชาวอิสราเอล เรียกว่าประตูNicanor [44]ตามคำบอกเล่าของโจเซฟัส เฮโรดมหาราชได้ตั้งนกอินทรีสีทองไว้เหนือประตูใหญ่ของวิหาร[45]

หลังคา

Joachim Bouflet  [fr]กล่าวว่า "ทีมนักโบราณคดีNahman Avigadในปี 1969–1980 ในเมืองเยรูซาเล็มของเฮโรดและ Yigael Shiloh ในปี 1978–1982 ในเมืองดาวิด " ได้พิสูจน์แล้วว่าหลังคาของวิหารที่สองไม่มีโดมในเรื่องนี้ พวกเขาสนับสนุนคำอธิบายของโจเซฟัสเกี่ยวกับวิหารที่สอง[46]

การเดินทางแสวงบุญ

ชาวยิวจากพื้นที่ห่างไกลของจักรวรรดิโรมันจะมาถึงท่าเรือจัฟฟาโดย เรือ [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]ซึ่งพวกเขาจะเข้าร่วมกองคาราวานเพื่อเดินทางสามวันไปยังนครศักดิ์สิทธิ์ จากนั้นจะหาที่พักในโรงแรมหรือโฮสเทลแห่งใดแห่งหนึ่ง จากนั้นพวกเขาจะเปลี่ยนเงินบางส่วนจากสกุล เงิน มาตรฐานของกรีกและโรมันที่ไม่เป็นทางการ เป็น เงินของชาวยิวและ ไทร์ ซึ่งสองอย่างหลังถือเป็นเงินทางศาสนา[47] [48]

การทำลาย

การปิดล้อมและการทำลายกรุงเยรูซาเล็มโดยชาวโรมัน (ภาพวาดปี 1850 โดยเดวิด โรเบิร์ตส์ ) มองไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้
ภาพปัจจุบันของเทมเพิลเมาท์ที่มองไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ โดย มองเห็น โดมแห่งศิลา สีทอง อยู่ตรงกลาง และมัสยิดอัลอักซออยู่ทางซ้ายมือหลังต้นไม้บางส่วน สามารถมองเห็นบางส่วนของเมืองเก่าเยรูซาเล็มที่รายล้อมเทมเพิลเมาท์

ในปี ค.ศ. 66 ชาวอิสราเอลก่อกบฏต่อจักรวรรดิโรมัน สี่ปีต่อมา ในวันที่ปฏิทินฮีบรูของทิชาบีอัฟซึ่งก็คือวันที่ 4 สิงหาคม ค.ศ. 70 [49]หรือ 30 สิงหาคม ค.ศ. 70 [50] กองทหารโรมันภายใต้การนำของไททัส ได้ยึดคืนและทำลายเยรูซาเล็มและวิหารของเฮโรดไปจำนวนมากโจเซฟัสซึ่งเป็นผู้สนับสนุนจักรวรรดิอ้างว่าการเผาวิหารเป็นการกระทำโดยหุนหันพลันแล่นของทหารโรมัน แม้ว่าไททัสจะได้รับคำสั่งให้รักษาวิหารไว้ก็ตาม ในขณะที่แหล่งข้อมูลคริสเตียนในเวลาต่อมาซึ่งสืบย้อนไปถึงทาซิตัสแสดงให้เห็นว่าไททัสเองเป็นผู้อนุมัติให้ทำลายวิหาร ซึ่งเป็นมุมมองที่นักวิชาการสมัยใหม่นิยมในปัจจุบัน แม้ว่าการโต้เถียงกันจะยังคงดำเนินต่อไปก็ตาม[51]

ประตูชัยของไททัสซึ่งสร้างขึ้นในกรุงโรมเพื่อรำลึกถึงชัยชนะของไททัสในแคว้นยูเดีย แสดงให้เห็นชัยชนะของชาวโรมันโดยทหารนำของที่ปล้นมาจากวิหาร รวมทั้งเมโนราห์ของวิหารตามจารึกบนโคลอสเซียมจักรพรรดิเวสปาเซียนทรงสร้างโคลอสเซียมด้วยของที่ปล้นมาจากสงครามในปี ค.ศ. 79 ซึ่งอาจมาจากของที่ปล้นมาจากวิหารที่สอง[52]นิกายของศาสนายิวที่มีฐานอยู่ในวิหารลดความสำคัญลง รวมถึงนักบวชและพวกสะดูสี [ 53]

วิหารตั้งอยู่บนพื้นที่ซึ่งปัจจุบันคือโดมแห่งศิลาประตูทางเข้าใกล้กับมัสยิดอัลอักซอซึ่งสร้างขึ้นในภายหลังมาก[32]แม้ว่าชาวยิวจะยังคงอาศัยอยู่ในเมืองที่ถูกทำลาย แต่จักรพรรดิฮาเดรียน ได้ก่อตั้ง อาณานิคมโรมันแห่งใหม่ที่เรียกว่าเอเลีย คาปิโตลินา เมื่อ การกบฏของบาร์โคคบาสิ้นสุดลงในปี ค.ศ. 135 ชุมชนชาวยิวจำนวนมากถูกสังหารหมู่ ชาวยิวถูกห้ามไม่ให้เข้าเยรูซาเล็ม[28] มีการสร้าง วิหารโรมันบนพื้นที่เดิมของวิหารของเฮโรดเพื่อใช้ในการปฏิบัติศาสนาโรมัน

เรื่องราวทางประวัติศาสตร์เล่าว่าไม่เพียงแต่พระวิหารของชาวยิวเท่านั้นที่ถูกทำลาย แต่ยังรวมถึงเมืองเยรูซาเล็มตอนล่างทั้งหมดด้วย[54]แม้จะเป็นอย่างนั้น ตามที่โจเซฟัสระบุว่า ไททัสไม่ได้ทำลายหอคอยทั้งหมด (เช่น หอคอยฟาซาเอลซึ่งปัจจุบันเรียกกันอย่างผิดๆ ว่าหอคอยดาวิด ) โดยเก็บไว้เป็นอนุสรณ์ถึงความแข็งแกร่งของเมือง[55] [56] Midrash Rabba ( Eikha Rabba 1:32) เล่าถึงเหตุการณ์ที่คล้ายกันซึ่งเกี่ยวข้องกับการทำลายเมือง ตามที่ Rabban Yohanan ben Zakkaiในระหว่างการล้อมเยรูซาเล็มของโรมัน ได้ร้องขอต่อVespasianให้เขาละเว้นประตูทางตะวันตกสุดของเมือง ( ภาษาฮีบรู : פילי מערבאה ) ที่นำไปสู่ ​​Lydda ( Lod ) เมื่อเมืองถูกยึดในที่สุด กองกำลังเสริมอาหรับที่ต่อสู้เคียงข้างชาวโรมันภายใต้การนำของนายพล Fanjar ก็ละเว้นกำแพงทางตะวันตกสุดนั้นจากการทำลายล้างเช่นกัน[57]

ทฤษฎีเรื่องวันสิ้นโลกของชาวยิวมีความเชื่อว่าวิหารที่สองจะถูกแทนที่ด้วยวิหารที่สามในเยรูซาเล็ม ในอนาคต [58]

โบราณคดีวัด

จารึกคำเตือนในวัด

ข้อความจารึก โซเรกเตือนชาวต่างชาติไม่ให้เข้าไปในวิหารศักดิ์สิทธิ์ของวิหารที่สอง

ในปี 1871 มีการค้นพบหินแกะสลักขนาด 60 ซม. × 90 ซม. (24 นิ้ว × 35 นิ้ว) และสลักอักษร กรีก ไว้ใกล้กับลานบนภูเขาวิหารในเยรูซาเล็ม และชาร์ลส์ ไซมอน เคลอร์มองต์-กันโน ระบุ ว่าเป็นจารึกคำเตือนของวิหารจารึกหินดังกล่าวระบุถึงข้อห้ามที่ขยายไปถึงผู้ที่ไม่ได้เป็นชาวยิวไม่ให้ก้าวข้ามโซเรกที่คั่นระหว่างลานคนต่างศาสนาที่ใหญ่กว่าและลานด้านใน จารึกดังกล่าวมีข้อความ 7 บรรทัดดังนี้:

ΜΗΟΕΝΑΑΛΛΟΓΕΝΗΕΙΣΠΟ
ΡΕΥΕΣΟΑΙΕΝΤΟΣΤΟΥΠΕ
ΡΙΤΟΙΕΡΟΝΤΡΥΦΑΚΤΟΥΚΑΙ
ΠΕΡΙΒΟΛ ΟΥΟΣΔΑΝΛΗ
ΦΘΗΕΑΥΤΩΙΑΙΤΙΟΣΕΣ
ΤΑΙΔΙΑΤΟΕΞΑΚΟΛΟΥ
ΘΕΙΝΘΑΝΑΤΟΝ
คำแปล: “อย่าให้คนต่างชาติเข้าไปภายในกำแพงและกำแพงกั้นที่ล้อมรอบบริเวณวิหาร ผู้ใดที่ละเมิดจะต้องรับผิดชอบต่อความตายที่ตามมา”

ปัจจุบันหินก้อนนี้ได้รับการเก็บรักษาอยู่ใน พิพิธภัณฑ์ โบราณวัตถุของอิสตันบูล[59]

ในปีพ.ศ. 2478 ได้พบชิ้นส่วนจารึกคำเตือนที่คล้ายกันอีกชิ้นหนึ่งที่วัด[59]

คำว่า "ชาวต่างชาติ" มีความหมายคลุมเครือ นักวิชาการบางคนเชื่อว่าคำนี้หมายถึงชาวต่างชาติทุกคน ไม่ว่าจะมีสถานะความบริสุทธิ์ตามพิธีกรรมหรือนับถือศาสนาใดก็ตาม คนอื่นๆ โต้แย้งว่าคำนี้หมายถึงชาวต่างชาติที่ยังไม่เปลี่ยนใจเลื่อมใสตั้งแต่เฮโรด เขียนจารึกนี้ เฮโรดเองก็เป็น ชาวเอโดม (หรือเอโดม) ที่เปลี่ยนใจเลื่อมใสและไม่น่าจะแยกตัวเขาหรือลูกหลานของเขาออกไป[60]

สถานที่เป่าแตร

จารึกโบราณอีกชิ้นหนึ่งซึ่งเก็บรักษาไว้บางส่วนบนหินที่ค้นพบใต้มุมตะวันตกเฉียงใต้ของภูเขาเฮโรด มีคำว่า "ที่ซึ่งแตร" รูปร่างของหินทำให้คิดว่าเป็นส่วนหนึ่งของเชิงเทิน และได้รับการตีความว่าอยู่ในจุดบนภูเขาที่โจเซฟัสบรรยายไว้ว่า "ที่ซึ่งปุโรหิตคนหนึ่งจะยืนและแจ้งให้ทราบด้วยเสียงแตรในช่วงบ่ายของวันเข้าใกล้และในตอนเย็นของวันถัดไปของวันสิ้นสุดของทุกๆวันที่เจ็ด " ซึ่งคล้ายคลึงกับสิ่งที่ทัลมุดกล่าวไว้ มาก [61]

กำแพงและประตูบริเวณกลุ่มวิหาร

หลังจากปี 1967 นักโบราณคดีพบว่ากำแพงนั้นทอดยาวไปจนรอบเทมเปิลเมานต์และเป็นส่วนหนึ่งของกำแพงเมืองใกล้กับประตูไลออนส์ดังนั้น ส่วนที่เหลือของเทมเปิลเมานต์จึงไม่ใช่แค่กำแพงด้านตะวันตก เท่านั้น ปัจจุบันซุ้มประตูโรบินสัน (ตั้งชื่อตามเอ็ดเวิร์ด โรบินสัน ชาวอเมริกัน ) ยังคงเป็นจุดเริ่มต้นของซุ้มประตูที่ทอดข้ามช่องว่างระหว่างด้านบนของชานชาลาและพื้นดินที่สูงขึ้นไป ผู้เยี่ยมชมและผู้แสวงบุญยังเข้ามาทางประตูที่ยังคงมีอยู่แต่ถูกปิดไว้ทางด้านใต้ ซึ่งนำไปสู่เสาหินเรียงแถวจนถึงด้านบนของชานชาลากำแพงด้านใต้ได้รับการออกแบบให้เป็นทางเข้าที่ยิ่งใหญ่[62]การขุดค้นทางโบราณคดีเมื่อไม่นานมานี้พบmikveh (ห้องอาบน้ำพิธีกรรม) จำนวนมากสำหรับการชำระล้างพิธีกรรมของผู้บูชา และบันไดขนาดใหญ่ที่นำไปสู่ทางเข้าหนึ่งแห่งที่ถูกปิดไว้แล้ว[62]

โครงสร้างใต้ดิน

ภายในกำแพง ชานชาลาได้รับการรองรับด้วยซุ้มโค้งหลายซุ้ม ซึ่งปัจจุบันเรียกว่าคอกม้าของโซโลมอนซึ่งยังคงมีอยู่จนถึงปัจจุบัน การปรับปรุงใหม่ในปัจจุบันโดยวาคฟ์ นั้น ก่อให้เกิดข้อโต้แย้งอย่างมาก[63]

เหมืองหิน

เมื่อวันที่ 25 กันยายน 2007 ยูวัล บารุคนักโบราณคดีจากหน่วยงานโบราณวัตถุของอิสราเอลได้ประกาศการค้นพบแหล่งหินที่อาจเป็นแหล่งหินที่กษัตริย์เฮโรดนำมาสร้างวิหารบนภูเขาพระวิหารเหรียญ เครื่องปั้นดินเผา และเสาเหล็กที่พบแสดงให้เห็นว่าการขุดหินครั้งนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 19 ปีก่อนคริสตกาล[ อย่างไร? ]นักโบราณคดีเอฮุด เน็ตเซอร์ยืนยันว่าโครงร่างขนาดใหญ่ของหินที่ตัดเป็นหลักฐานว่านี่เป็นโครงการสาธารณะขนาดใหญ่ที่ทาสหลายร้อยคนร่วมกันทำ[64]

งานปูกระเบื้องพื้นสนาม

การค้นพบล่าสุดจากโครงการ Temple Mount Sifting Projectได้แก่กระเบื้องพื้นจากสมัยวิหารที่สอง[65]

การตีความหินมาดาลา

เชื่อกันว่า หินมาดาลาเป็นตัวแทนของวิหารที่สองที่แกะสลักไว้ก่อนจะถูกทำลายในปี ค.ศ. 70 [66]

ศาสนายิวในพระวิหารที่สอง

ช่วงเวลาตั้งแต่การสร้างวิหารที่สองในปี 515 ก่อนคริสตศักราช จนถึงการทำลายวิหารโดยชาวโรมันในปี 70 ซีอี ถือเป็นช่วงที่มีการเปลี่ยนแปลงทางประวัติศาสตร์ครั้งใหญ่และมีการเปลี่ยนแปลงทางศาสนาที่สำคัญ ซึ่งส่งผลกระทบต่อศาสนาอับราฮัม ส่วนใหญ่ในเวลาต่อมา ต้นกำเนิดของอำนาจของพระคัมภีร์ความสำคัญของกฎหมายและศีลธรรมในศาสนาของโบสถ์ยิวและความคาดหวังถึงวันสิ้นโลกสำหรับอนาคตล้วนพัฒนาขึ้นในศาสนายิวในช่วงเวลานี้

ดูเพิ่มเติม

หมายเหตุ

  1. ^ อ้างอิงจากปีแห่งการครองราชย์ของดาริอัสที่ 1 นำมาลงในBabylonian Chronology 626 BC–AD 75 ของ Richard Parker & Waldo Dubberstein , Brown University Press: Providence 1956, หน้า 30 อย่างไรก็ตาม ประเพณีของชาวยิวถือว่าวิหารที่สองมีอายุเพียง 420 ปี นั่นคือตั้งแต่ 352 ปีก่อนคริสตกาลถึง 68 CE ดู: Hadad, David (2005). Sefer Maʻaśe avot (in Hebrew) (4 ed.). Beer Sheba: Kodesh Books. หน้า 364. OCLC  74311775(พร้อมการรับรองโดยรับบีโอวาเดีย โยเซฟ , รับบีชโลโมอามาร์และรับบีโยนา เมตซ์เกอร์ ); ซาร์-ชาลอม, ราฮามิม (1984) She'harim La'Luah Ha'ivry (ประตูสู่ปฏิทินฮีบรู) (ในภาษาฮีบรู) เทล-อาวีฟ พี 161 (วันที่ตามลำดับเวลาเปรียบเทียบ) โอซีแอลซี  854906532.{{cite book}}: CS1 maint: ตำแหน่งขาดผู้จัดพิมพ์ ( ลิงค์ ); ไมโมนิเดส (1974) Sefer Mishneh Torah - HaYad Ha-Chazakah (ประมวลกฎหมายของชาวยิวของไมโมนิเดส) (ในภาษาฮีบรู) เล่ม 4. เยรูซาเลม: Pe'er HaTorah หน้า 184–185 [92b–93a] (Hil. Shmitta ve-yovel 10:2–4) OCLC  122758200 ตามการคำนวณนี้ ปีนี้ซึ่งเป็นหนึ่งพันหนึ่งร้อยเจ็ดปีหลังการทำลายล้าง ซึ่งปีในสมัยซีลูซิดเมื่อนับ [ในปัจจุบัน] คือปีที่ 1,487 (ตรงกับทิชรี 1175–เอลุล 1176 ซีอี ) ซึ่งเป็นปีที่ 4,936 พันมุนดิจึงเป็นปีที่เจ็ด [ของรอบเจ็ดปี] และเป็นปีที่ 21 ของการเฉลิมฉลอง " (จบคำพูด) = การทำลายล้างเกิดขึ้นในเดือนจันทรคติอัฟ สองเดือนก่อนปีใหม่ 3,829 พันมุนดิ
  2. ^ บันทึกคลาสสิกของชาวยิว (เช่น Responsa ของ Maimonidesเป็นต้น) ระบุช่วงเวลาการสร้างวิหารที่สองตั้งแต่ 352 ปีก่อนคริสตศักราชถึง 68 ปีหลังคริสตศักราช รวมทั้งสิ้น 420 ปี

อ้างอิง

  1. ^ abc Schiffman, Lawrence H. (2003). Understanding Second Temple and Rabbinic Judaism. นิวยอร์ก: สำนักพิมพ์ KTAVหน้า 48–49 ISBN 978-0-88125-813-4. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-08-30 . สืบค้นเมื่อ 2019-08-19 .
  2. ^ ab เอสรา 6:15,16
  3. ↑ ไฟเซิล, เดนิส (23 ธันวาคม พ.ศ. 2553) Corpus Inscriptionum Iudaeae/Palaestinae: เล่ม 1 1/1: เยรูซาเล็ม ตอนที่ 1: 1-704 ฮันนาห์ เอ็ม. คอตตอน, แวร์เนอร์ เอค, มาร์ฟา ไฮบาค, เบนจามิน ไอแซค, อัลลา คุชเนียร์-สไตน์, ฮักไก มิสกาฟ เบอร์ลิน: เดอ กรอยเตอร์. พี 41. ไอเอสบีเอ็น 978-3-11-174100-0.OCLC 840438627  .
  4. ^ Karesh, Sara E. (2006). สารานุกรมศาสนายิว ข้อเท็จจริงในแฟ้มISBN 978-1-78785-171-9OCLC  1162305378 จนถึงยุคปัจจุบัน การทำลายพระวิหารถือเป็นช่วงเวลาแห่งหายนะครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของชาวยิว [...] ปราชญ์โยฮานัน เบน ซักไก ได้รับอนุญาตจากโรม ก่อตั้งป้อมปราการแห่งยาฟเนห์เพื่อพัฒนาศาสนายิวแบบฟาริซายหรือแบบรับไบต่อไป
  5. ^ ab Albright, William (1963). ช่วงเวลาในพระคัมภีร์ตั้งแต่อับราฮัมถึงเอสรา: การสำรวจประวัติศาสตร์ . HarperCollins College Division ISBN 978-0-06-130102-5-
  6. ^ abcde ซิงเกอร์, อิซิดอร์ ; และคณะ, บรรณาธิการ (1901–1906). "Temple, The Second". The Jewish Encyclopedia . นิวยอร์ก: Funk & Wagnalls. 
  7. ^ Zevit, Ziony (2008). "From Judaism to Biblical Religion and Back Again". The Hebrew Bible: New Insights and Scholarship . New York University Press. หน้า 166 ISBN 978-0-8147-3187-1. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-08-30 . สืบค้นเมื่อ 2022-10-17 .
  8. ^ Cartledge, Paul; Garnsey, Peter; Gruen, Erich S., eds. (1997). Hellenistic Constructs: Essays In Culture, History, and Historiography . แคลิฟอร์เนีย: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย หน้า 92 ISBN 978-0-520-20676-2-
  9. ^ เอสรา 2:65
  10. ^ abcdefghijk อีสตัน, แมทธิว จอร์จ (1897). "พระวิหารที่สอง"  . พจนานุกรมพระคัมภีร์ของอีสตัน (ฉบับปรับปรุงใหม่และฉบับแก้ไข) ที. เนลสันและลูกชาย
  11. ^ เอสรา 2
  12. ^ ฮักกัย 2:3, เศคาริยาห์ 4:10
  13. ^ 2 พงศาวดาร 36:22–23
  14. ^ เอสรา 5:6–6:15
  15. ^ ฮักกัย 2:9
  16. ^ Grabbe, Lester L. (2004). ประวัติศาสตร์ของชาวยิวและศาสนายิวในช่วงพระวิหารที่สอง: Yehud: ประวัติศาสตร์ของจังหวัดยูดาห์เปอร์เซีย . ห้องสมุดการศึกษาพระวิหารที่สอง 47. เล่ม 1. T&T Clark. หน้า 282–285. ISBN 978-0-567-08998-4-
  17. ^ เอสรา 1:7–11
  18. ^ เอสรา 6:3–4
  19. ^ Seder Olam Rabbahบทที่ 30; Tosefta ( Zevahim 13:6); Jerusalem Talmud ( Megillah 18a); Babylonian Talmud ( Megillah 11b–12a; Arakhin 12b; Baba Bathra 4a), Maimonides , Mishneh Torah ( Hil. Shmita ve-yovel 10:3). Cf. Goldwurm, Hersh. ประวัติศาสตร์ของชาวยิว: ยุคพระวิหารที่สอง เก็บถาวรเมื่อ 2023-08-30 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , Mesorah Publications, 1982. ภาคผนวก: ปีแห่งการทำลายล้าง, หน้า 213. ISBN 978-0-89906-454-3 
  20. ^ มิดดอต 3:6
  21. ^ Birnbaum, Philip (1975). "Kodashim" . A Book of Jewish Concepts . นิวยอร์ก: Hebrew Publishing Company. หน้า 541–542 ISBN 978-0-88482-876-1-
  22. ^ Epstein, Isidore , ed. (1948). "Introduction to Seder Kodashim". The Babylonian Talmud . Vol. 5. Singer, MH (ผู้แปล). London: The Soncino Press. หน้า xvii–xxi.
  23. ^ Arzi, Abraham (1978). "Kodashim". Encyclopedia Judaica . Vol. 10 (พิมพ์ครั้งที่ 1). Jerusalem: Keter Publishing House Ltd. pp. 1126–1127.
  24. ^ "โยมา 21ข:7". www.sefaria.org . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-01-07 . สืบค้นเมื่อ2019-08-05 .
  25. ^ Josephus, Flavius ​​(2012-06-29). "The Wars of the Jews". p. i. 34. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-06-29 . สืบค้นเมื่อ 2019-01-26 .
  26. ^  ประโยคก่อนหน้าหนึ่งประโยคขึ้นไปรวมข้อความจากสิ่งพิมพ์ที่เป็นสาธารณสมบัติ ในปัจจุบัน :  Kaufmann, Kohler (1901–1906). "Ḥanukkah". ในSinger, Isidore ; et al. (eds.). The Jewish Encyclopedia . New York: Funk & Wagnalls.
  27. ^ โกลด์แมน, อารี แอล. (2000). การเป็นชาวยิว: การปฏิบัติทางจิตวิญญาณและวัฒนธรรมของศาสนายิวในปัจจุบัน. ไซมอนแอนด์ชูสเตอร์. หน้า 141. ISBN 978-0-684-82389-8-
  28. ^ โดย Lester L. Grabbe (2010). บทนำสู่ศาสนายิวในพระวิหารที่สอง: ประวัติศาสตร์และศาสนาของชาวยิวในสมัยของเนหะมีย์ มัคคาบี ฮิลเลล และพระเยซูA&C Blackหน้า 19–20, 26–29 ISBN 978-0-567-55248-8. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-08-30 . สืบค้นเมื่อ 2015-04-03 .
  29. ^ Lawrence Schiffman "คำอธิบายเกี่ยวกับวิหารเยรูซาเล็มในโจเซฟัสและม้วนหนังสือวิหาร" ในบทที่ 11 ของ "ลานบ้านของพระเจ้า" Brill, 2008 ISBN 978-90-04-12255-0 
  30. ^ Petrech & Edelcopp, "สี่ขั้นตอนในการวิวัฒนาการของวิหารบนภูเขา" Revue Biblique (2013), หน้า 343–344
  31. ^ Mahieu, B., ระหว่างโรมและเยรูซาเล็ม , OLA 208, Leuven: Peeters, 2012, หน้า 147–165
  32. ^ ab Leenและ Kathleen Ritmeyer (1998). ความลับของวิหารบนภูเขาแห่งเยรูซาเล็ม
  33. ^ โดย ฟลาเวียส โจเซฟัส: สงครามชาวยิว
  34. ^ อพยพ 30:13
  35. ^ Dan Bahat: Touching the Stones of our Heritage, กระทรวงกิจการศาสนาของอิสราเอล, 2002
  36. ^ Sanders, EP บุคคลสำคัญทางประวัติศาสตร์ของพระเยซู . Penguin, 1993. หน้า 249
  37. ^ ฟังก์, โรเบิร์ต ดับเบิลยูและการสัมมนาเรื่องพระเยซูกิจการของพระเยซู: การค้นหาการกระทำอันแท้จริงของพระเยซู HarperSanFrancisco 1998
  38. ^ Mazar, Benjamin (1979). "The Royal Stoa in the Southern Part of the Temple Mount". Proceedings of the American Academy for Jewish Research . 46/47: 381–387. doi :10.2307/3622363. ISSN  0065-6798. JSTOR  3622363.
  39. ^ "Israel Antiquities Authority". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-03-05 . สืบค้นเมื่อ2017-01-09 .
  40. ^ ลูกา 4:9
  41. ^ Kittel, Gerhard , ed. (1976) [1965]. พจนานุกรมเทววิทยาของพันธสัญญาใหม่ เล่มที่ III . แปลโดยBromiley, Geoffrey W. Grand Rapids, Michigan: Wm. B. Eerdmans . หน้า 236
  42. ^ ดัชนี Strong 4419
  43. ^ มาซาร์, เบนจามิน (1975). ภูเขาแห่งพระเจ้า , ดับเบิลเดย์. หน้า 149.
  44. ^ โจเซฟัส สงคราม 5.5.2; 198; ม. กลาง 1.4
  45. ^ Josephus, War 1.648–655; Ant 17.149–63. สำหรับเรื่องนี้ โปรดดูส่วนอื่น ๆ : Albert Baumgarten, 'Herod's Eagle', ใน Aren M. Maeir, Jodi Magness และ Lawrence H. Schiffman (บรรณาธิการ), 'Go Out and Study the Land' (Judges 18:2): Archaeological, Historical and Textual Studies in Honor of Hanan Eshel (JSJ Suppl. 148; Leiden: Brill, 2012), หน้า 7–21; Jonathan Bourgel, "Herod's golden eagle on the Temple gate: a reconsideration Archived 2023-08-30 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน ," Journal of Jewish Studies 72 (2021), หน้า 23–44.
  46. ↑ บูฟเลต์, โจอาคิม (2023) "Fraudes Mystiques Récentes – Maria Valtorta (1897–1961) – ยุคสมัยและไม่เข้ากัน" Impostures mystiques [ Mystical Frauds ] (ในภาษาฝรั่งเศส) ฉบับของ Cerf ไอเอสบีเอ็น 978-2-204-15520-5-
  47. ^ Sanders, EP บุคคลสำคัญทางประวัติศาสตร์ของพระเยซู . Penguin, 1993.
  48. ^ เออร์แมน, บาร์ต ดี. เจซุส, ขัดจังหวะ , ฮาร์เปอร์คอลลินส์, 2552. ISBN 978-0-06-117393-6 
  49. ^ "ปฏิทินฮีบรู". www.cgsf.org . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-12-24 . สืบค้นเมื่อ 2018-11-14 .
  50. ↑ บันสัน, แมทธิว (1995) พจนานุกรมของจักรวรรดิโรมัน สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด. พี 212. ไอเอสบีเอ็น 978-0-19-510233-8. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-08-30 . สืบค้นเมื่อ 2022-02-11 .
  51. ^ โกลเดนเบิร์ก, โรเบิร์ต (2006), แคทซ์, สตีเวน ที. (บรรณาธิการ), "การทำลายพระวิหารเยรูซาเล็ม: ความหมายและผลที่ตามมา", ประวัติศาสตร์ยิวแห่งเคมบริดจ์: เล่ม 4: ยุคโรมัน-รับบินิกตอนปลาย , ประวัติศาสตร์ยิวแห่งเคมบริดจ์, เล่ม 4, เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์, หน้า 194–195, doi :10.1017/chol9780521772488.009, ISBN 978-0-521-77248-8, ดึงข้อมูลเมื่อ 2024-09-16
  52. ^ Bruce Johnston (15 มิถุนายน 2001). "โคลอสเซียม 'สร้างขึ้นด้วยของปล้นจากวิหารเยรูซาเล็ม'" . Telegraph . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 ม.ค. 2022.
  53. ↑ อัลโฟลด์ดี, เกซา (1995) "ไอเนอ เบาอินชริฟต์ ออส เดม โคลอสเซียม" Zeitschrift für Papyrologie และ Epigraphik 109 : 195–226. จสตอร์  20189648.
  54. ^ โจเซฟัส ( สงครามชาวยิว 6.6.3 เก็บถาวร 2023-08-30 ที่เวย์แบ็กแมชชีน ). คำพูด: "...ดังนั้นเขา (ไททัส) จึงออกคำสั่งให้ทหารเผาและปล้นสะดมเมือง แต่พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลยในวันนั้น แต่ในวันรุ่งขึ้น พวกเขาก็จุดไฟเผาห้องเก็บเอกสาร ในเมืองอัครา สภา และที่ที่เรียกว่าโอฟลาส เมื่อถึงเวลานั้น ไฟได้ลุกลามไปจนถึงพระราชวังของราชินีเฮเลนา ซึ่งอยู่ใจกลางเมืองอัครา ถนนหนทางก็ถูกเผาเช่นกัน รวมถึงบ้านเรือนที่เต็มไปด้วยศพของผู้ที่ถูกทำลายด้วยความอดอยากก็เช่นกัน"
  55. ^ โจเซฟัส ( สงครามยิว 7.1.1.) อ้างอิง: "ซีซาร์ออกคำสั่งว่าตอนนี้พวกเขาควรทำลายเมืองและวิหารทั้งหมด แต่ควรปล่อยให้หอคอยที่สูงที่สุดยังคงอยู่ เช่น ฟาซาเอล ฮิปปิคัส มาเรียมเม และกำแพงที่ล้อมรอบเมืองทางด้านตะวันตก กำแพงนี้ถูกละเว้นไว้เพื่อใช้เป็นค่ายสำหรับทหารที่ประจำการอยู่ และหอคอยก็ถูกละเว้นไว้เช่นกัน เพื่อแสดงให้เห็นแก่คนรุ่นหลังว่าเมืองนี้เป็นเมืองประเภทใด และมีป้อมปราการที่แข็งแกร่งเพียงใด ซึ่งความกล้าหาญของชาวโรมันได้ปราบลง"
  56. ^ Ben Shahar, Meir (2015). "วิหารที่สองถูกทำลายเมื่อใด? ลำดับเหตุการณ์และอุดมการณ์ในโจเซฟัสและวรรณกรรมรับไบ" วารสารเพื่อการศึกษาศาสนายิวในยุคเปอร์เซีย เฮลเลนิสติก และโรมัน 46 ( 4/5). Brill: 562. doi :10.1163/15700631-12340439. JSTOR  24667712
  57. ↑ มิดราช รับบา ( เอคา รับบา 1:32)
  58. ^ “มุมมองของคริสเตียนเกี่ยวกับพระวิหารที่จะมาถึง – ความคิดเห็น” The Jerusalem Post – Christian World . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-08-07 . สืบค้นเมื่อ 2022-07-24 .
  59. ^ ab Zion, Ilan Ben. “หิน ‘เตือน’ โบราณบนภูเขาพระวิหารคือ ‘สิ่งที่ใกล้เคียงที่สุดที่เรามีกับพระวิหาร’”. The Times of Israel . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-08-30 . สืบค้นเมื่อ 2022-10-16 .
  60. ^ Thiessen, Matthew (2011). Contesting Conversion: Genealogy, Circumcision, and Identity in Ancient Judaism and Christianity. Oxford University Press. หน้า 87–110 ISBN 9780199914456-
  61. ^ "'สู่สถานที่เป่าแตร…' จารึกภาษาฮีบรูบนเชิงเทินจากวิหารบนภูเขา". เยรูซาเลม: พิพิธภัณฑ์อิสราเอล . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 สิงหาคม 2023 . สืบค้นเมื่อ 24 กรกฎาคม 2020 .
  62. ^ ab Mazar, Eilat (2002). The Complete Guide to the Temple Mount Excavations . เยรูซาเลม: Shoham Academic Research and Publication. หน้า 55–57 ISBN 978-965-90299-1-4-
  63. ^ "เศษซากที่ถูกรื้อออกจากวิหารบนภูเขาทำให้เกิดข้อโต้แย้ง" The Jerusalem Post | Jpost.com . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-10-04 . สืบค้นเมื่อ 2020-07-25 .
  64. ^ Gaffney, Sean (2007-09-24). "Herod's Temple quarry found". USA Today.com . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-08-09 . สืบค้นเมื่อ 2013-08-31 .
  65. ^ "พื้นวิหารหลังที่สองได้รับการบูรณะ". Haaretz . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 พฤษภาคม 2022 . สืบค้นเมื่อ 13 ตุลาคม 2019 .
  66. ^ Kershner, Isabel (8 ธันวาคม 2015). "A Carved Stone Block Upends Assumptions About Ancient Judaism". The New York Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 พฤษภาคม 2020 . สืบค้นเมื่อ 9 ธันวาคม 2015 .

อ่านเพิ่มเติม

ทรัพยากรห้องสมุดเกี่ยวกับ
วัดที่สอง
  • หนังสือออนไลน์
  • ทรัพยากรในห้องสมุดของคุณ
  • แหล่งข้อมูลในห้องสมุดอื่น ๆ
  • Grabbe, Lester. 2008. ประวัติศาสตร์ของชาวยิวและศาสนายิวในช่วงพระวิหารที่สอง 2 เล่ม นิวยอร์ก: T&T Clark
  • Nickelsburg, George. 2005. วรรณกรรมยิวระหว่างพระคัมภีร์และมิชนาห์: บทนำทางประวัติศาสตร์และวรรณกรรม ฉบับที่ 2 มินนิอาโปลิส มินนิโซตา: Fortress
  • Schiffman, Lawrence, ed. 1998. Texts and Traditions: A Source Reader for the Study of Second Temple and Rabbinic Judaism . โฮโบเกน นิวเจอร์ซีย์: KTAV
  • สโตน, ไมเคิล, บรรณาธิการ 1984. วรรณกรรมของชาวยิวในยุคพระวิหารที่สองและทัลมุด . 2 เล่ม. ฟิลาเดลเฟีย, เพนซิลเวเนีย: Fortress.
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับวิหารยิวที่สองในเยรูซาเล็ม
  • วิหารที่สองและยุคทัลมุด เก็บถาวร 2021-02-24 ที่เวย์แบ็กแมชชีนศูนย์ทรัพยากรประวัติศาสตร์ชาวยิว โครงการของศูนย์ดีนูร์เพื่อการวิจัยประวัติศาสตร์ชาวยิว มหาวิทยาลัยฮีบรูแห่งเยรูซาเล็ม
  • สารานุกรมยิว: วิหารของเฮโรด
  • สารานุกรมยิว: วิหารที่สอง
  • 4 เอโนค: สารานุกรมออนไลน์ของศาสนายิวในพระวิหารที่สอง
  • PBS Frontline: วัฒนธรรมวัด
  • แกลเลอรี่ภาพจำลองของวัด
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=วัดที่สอง&oldid=1246003904"