การเดินทางของแมนเดอวิลล์

หนังสือ The Travels of Sir John Mandevilleหรือที่เรียกกันทั่วไปว่า Mandeville's Travelsเป็นหนังสือที่เขียนขึ้นระหว่างปี ค.ศ. 1357 ถึง 1371 โดยอ้างว่าเป็นบันทึกการเดินทางของชาวอังกฤษชื่อเซอร์ จอห์น แมนเดอวิลล์ ในโลกอิสลามไปจนถึงอินเดียและจีน ต้นฉบับที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังหลงเหลืออยู่เป็นภาษาฝรั่งเศส ตามมาด้วยการแปลเป็นภาษาอื่นๆ อีกหลายภาษา ผลงานนี้ได้รับความนิยมอย่างมาก แม้ว่าการเดินทางที่บรรยายไว้ในหนังสือจะไม่ค่อยน่าเชื่อถือและมักจะเป็นเรื่องเหนือจริง แต่ก็ถูกนำมาใช้เป็นงานอ้างอิง ตัวอย่างเช่น คริสโตเฟอร์ โคลัมบัสได้รับอิทธิพลอย่างมากจากทั้งผลงานนี้และTravelsฉบับก่อนๆ ของมาร์โค โปโล^[1]

ตามหนังสือ จอห์น เดอ แมนเดอวิลล์ข้ามทะเลในปี ค.ศ. 1322 เขาเดินทางผ่านตุรกี (เอเชียไมเนอร์และซิลิเซีย) ทาร์ทารี เปอร์เซีย ซีเรียอาระเบีย อียิปต์ ลิเบีย เอธิโอเปีย คัลเดียดินแดนแห่งอเมซอนอินเดียจีนและประเทศต่างๆมากมายในภูมิภาคเขาเดินทางไปเยรูซาเล็มบ่อยครั้งและเขียนหนังสือเป็นภาษาโรแมนซ์เนื่องจากโดยทั่วไปแล้วภาษาเหล่านี้เข้าใจได้ง่ายกว่าภาษาละติน^[2]

ค่อนข้างชัดเจนว่า "เซอร์จอห์น แมนเดอวิลล์" เป็นนักเขียนที่แต่งขึ้น และมีการเสนอแนะต่างๆ เกี่ยวกับนักเขียนที่มีตัวตนจริง นักเขียนเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นชาวฝรั่งเศสหรือเนเธอร์แลนด์ที่ไม่ได้เดินทางไปทั่วทุกหนทุกแห่งเหมือนผู้เขียน ไม่มีนักเขียนคนใดได้รับการยอมรับโดยทั่วไป หนังสือเล่มนี้ส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับหนังสือท่องเที่ยวเล่มอื่น ซึ่งบางครั้งอาจมีการประดับประดาด้วยองค์ประกอบในตำนานหรือจินตนาการการเดินทางของแมนเดอวิล ล์ อาจมีข้อเท็จจริงและความรู้ที่ได้รับจากการเดินทางจริงและผู้อยู่อาศัยในตะวันออก อย่างน้อยก็ในส่วนที่เน้นที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ อียิปต์ เลแวนต์และวิธีการเดินทางไปยังที่นั่น คำนำชี้ไปที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์โดยเฉพาะในฐานะหัวข้อของงาน การกล่าวถึงภูมิภาคที่อยู่ห่างไกลกว่านี้ปรากฏขึ้นเฉพาะตอนท้ายของคำนำนี้และ (ในลักษณะหนึ่ง) เป็นการนึกถึงในภายหลัง^[3]อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้สอดคล้องกับการเน้นย้ำของแมนเดอวิลล์ที่ 'curiositas' หรือการท่องเที่ยว มากกว่า 'scientia' (ความรู้) ของคริสเตียน^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

แหล่งที่มาของหนังสือเล่มนี้ได้รับการตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วนโดย Albert Bovenschen ^[a]และ George F. Warner ^[4]

การเดินทางไกลเหล่านี้ส่วนใหญ่ซึ่งทอดยาวจากเทรบิซอนด์ไปยังฮอร์มุซอินเดียหมู่เกาะมาเลย์และจีนและย้อนกลับไปยังเอเชียตะวันตก ได้ดัดแปลงมาจากเรื่องเล่าของFriar Odoric (1330) ข้อความเหล่านี้มักจะเต็มไปด้วยรายละเอียดที่แทรกอยู่ ซึ่งมักจะเกินจริง^{[5] [b]}อย่างไรก็ตาม ในหลายกรณี ผู้เขียนไม่สามารถเข้าใจข้อความที่เขาหยิบยกมาจาก Odoric และอ้างว่าเป็นประสบการณ์ของตนเอง ดังนั้น ในขณะที่ Odoric ได้ให้คำอธิบายที่น่าสนใจและน่าเชื่อถือที่สุดเกี่ยวกับประเพณีจีนในการใช้นกกระทุง ที่เชื่อง จับปลานกกระทุงก็ถูก Mandeville เปลี่ยนให้เป็น "สัตว์ตัวเล็กๆ ที่เรียกว่าลัวเร^[6]ซึ่งถูกฝึกให้ลงไปในน้ำ" (คำว่าลัวเรดูเหมือนจะใช้ที่นี่สำหรับ " นาก " ซึ่งก็คือ lutraซึ่งในภาษาโพรวองซ์คือluriaหรือloiria ) ^[7]

ในช่วงแรกๆ เรื่องราวที่แมนเดอวิลล์เล่านั้นมีความคล้ายคลึงกับเรื่องราวของโอโดริก^[7]จนทำให้มีการค้นพบต้นฉบับของโอโดริกซึ่งอยู่ในห้องสมุดของบทที่เมืองไมนซ์โดยเริ่มด้วยคำว่า " Incipit Itinerarius fidelis fratris Odorici socii Militis Mendavil per Indian; licet hic ille prius et alter posterius peregrinationem suam descripsit " ^[7] ("ที่นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางของพี่ชายโอโดริกผู้ซื่อสัตย์ เพื่อนร่วมเดินทางของอัศวินเมนดาวิลผ่านอินเดีย แม้ว่าที่นี่เขาจะบรรยายการเดินทางของเขาก่อนและหลังจากนั้น") ในเวลาต่อมาเซอร์โทมัส เฮอร์เบิร์ตเรียกโอโดริกว่า "เพื่อนร่วมเดินทางของเซอร์จอห์นของเรา" แมนเดอวิลล์ และคาดการณ์ว่าจะมีการวิพากษ์วิจารณ์อย่างน้อยหนึ่งตอน โดยแนะนำความเป็นไปได้ที่เขาอาจเดินทางร่วมกับโอโดริก^[8]

เรื่องราวส่วนใหญ่ของแมนเดอวิลล์ โดยเฉพาะในภูมิศาสตร์และประวัติศาสตร์เอเชีย ได้มาจากLa Flor des Estoires d'OrientของHetoumชาวอาร์เมเนียจากราชวงศ์เจ้าชาย ซึ่งได้เป็นพระภิกษุใน นิกาย พรีมอนสแตรนต์หรือพรีมอนสแตรนเซียน และในปี ค.ศ. 1307 เขาได้เขียนบันทึกงานนี้เกี่ยวกับตะวันออกในภาษาฝรั่งเศสที่เมืองปัวตีเยโดยอาศัยความคุ้นเคยอย่างพิเศษกับเอเชียและประวัติศาสตร์ของเอเชียในยุคของเขาเอง เรื่องราวของป้อมปราการที่เมืองคอรีคัสหรือเหยี่ยวปราสาทปรากฏอยู่ในหนังสือของแมนเดอวิลล์^[7]

ไม่มีข้อความใน Mandeville ที่สามารถสืบย้อนไปถึงMarco Polo ได้อย่างน่าเชื่อถือ ยกเว้นเพียงข้อความเดียว^[9]ซึ่งเขาได้กล่าวไว้ว่าที่ Hormuz ผู้คนจะนอนแช่อยู่ในน้ำในช่วงที่อากาศร้อนจัด ซึ่งเป็นสถานการณ์ที่ Polo กล่าวถึง แต่ไม่ใช่โดย Odoric เป็นไปได้มากที่สุดว่าข้อเท็จจริงนี้ถูกแทรกไว้ในสำเนา Odoric ที่ Mandeville ใช้ เพราะถ้าเขาหยิบยืมมาจาก Polo โดยตรง เขาก็สามารถหยิบยืมมาได้อีก^{[ ต้องการคำชี้แจง ] [7]}

มารยาทและประเพณีของชาวตาตาร์นั้นได้มาจากงานของฟรานซิสกันจิโอวานนี ดา เปียน เดล คาร์ปินซึ่งเดินทางไปเป็นทูตของพระสันตปาปาไปยังตาตาร์ในช่วงปี ค.ศ. 1245–1247 แต่ดร. วอร์เนอร์มองว่าที่มาโดยตรงของแมนเดอวิลล์คือSpeculum historialeของวินเซนต์ เดอ โบเวส์แม้ว่าข้อความในคำถามทั้งหมดจะพบในคาร์ปินไม่มากก็น้อย แต่สำนวนนั้นถูกย่อลงและลำดับก็เปลี่ยนไป ตัวอย่างเช่น เปรียบเทียบแมนเดอวิลล์ หน้า 250 เกี่ยวกับงานที่ทำโดยผู้หญิงตาตาร์ กับคาร์ปิน หน้า 643; แมนเดอวิลล์ หน้า 250 เกี่ยวกับนิสัยการกินของชาวตาตาร์ กับคาร์ปิน หน้า 639–640; แมนเดอวิลล์ หน้า 231 เกี่ยวกับตำแหน่งที่ประทับบนตราประทับของข่านผู้ยิ่งใหญ่กับคาร์ปิน หน้า 231 715 ฯลฯ^[10]

เรื่องราวของPrester Johnนั้นนำมาจากจดหมาย ที่มีชื่อเสียง ของผู้มีอำนาจในจินตนาการผู้นั้น ซึ่งแพร่หลายอย่างกว้างขวางในศตวรรษที่ 13 เรื่องราวที่เหลือเชื่อมากมายเกี่ยวกับสัตว์ประหลาด เช่นCyclopes , Sciapodes , Hippopodes , Anthropophagi , Monoscelides และมนุษย์ที่มีหัวงอกออกมาใต้ไหล่ของพวกเขาเรื่องราวของฟีนิกซ์และจระเข้ร้องไห้ซึ่งPlinyได้รวบรวมไว้ ได้ถูกนำเสนอขึ้นที่นี่และที่นั่น โดยไม่ต้องสงสัยเลยว่าได้มาจากเขา, Solinus , หนังสือรวบรวมสัตว์ หรือSpeculum naturaleของ Vincent de Beauvais และ ยังมีเรื่องราวและตำนานต่างๆ มากมายที่เล่าต่อๆ กันมาสำหรับผู้แสวงบุญทุกคน โดยเฉพาะในบทที่เกี่ยวกับเลแวนต์ เช่น ตำนานของ เซธและเมล็ดพืชแห่งสวรรค์ที่ไม้กางเขนงอกขึ้นมาตำนานการยิงคาอิน ผู้เฒ่า โดยลาเมคตำนานปราสาทของนกกระจอกเทศ (ซึ่งปรากฏในนิทานเรื่องเมลูซีน ) ตำนานต้นกำเนิดของต้นบัลซัมที่เมืองมาซาริยา ตำนานมังกรแห่งคอส ตำนานแม่น้ำซัมบาเตชันฯลฯ^[7]

ในคำนำ ผู้รวบรวมเรียกตัวเองว่าอัศวิน และระบุว่าเขาเกิดและเติบโตในอังกฤษ ในเมืองเซนต์อัลบันส์ [ ^{2] [11]}แม้ว่าหนังสือเล่มนี้จะเป็นเรื่องจริง แต่เชื่อกันอย่างกว้างขวางว่า "เซอร์จอห์น แมนเดอวิลล์" เองไม่ใช่ ทฤษฎีทั่วไปชี้ไปที่ชาวฝรั่งเศสที่ชื่อเจฮัน อาลา บาร์บ ความเป็นไปได้อื่นๆ จะกล่าวถึงด้านล่าง^{[12] [ แหล่งข้อมูลที่ไม่น่าเชื่อถือ ]}

นักวิชาการบางคนในช่วงหลังได้เสนอแนะว่าการเดินทางของแมนเดอวิลล์น่าจะเขียนโดย Jan de Langhe  [fr]ชาวเฟลมิชที่เขียนเป็นภาษาละตินโดยใช้ชื่อว่า Johannes Longus ^[13] Jan de Langhe เกิดที่เมือง Ypresในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 1300 และในปี 1334 เขาก็ได้กลายเป็นพระภิกษุนิกายเบเนดิกตินที่วัด Saint-Bertin ในเมืองSaint-Omer ซึ่งอยู่ห่างจาก เมือง Calaisประมาณ 20 ไมล์หลังจากเรียนกฎหมายที่มหาวิทยาลัยปารีส Langhe กลับมาที่วัดและได้รับเลือกเป็นเจ้าอาวาสในปี 1365 เขาเป็นนักเขียนที่มีผลงานมากมายและเป็นนักสะสมบันทึกการเดินทางตัวยง จนกระทั่งเขาเสียชีวิตในปี 1383 ^[13]

อย่างน้อยส่วนหนึ่งของบันทึกการเดินทางของแมนเดอวิลล์และชีวประวัติของจอห์น แมนเดอวิลล์เป็นเพียงการประดิษฐ์ขึ้นเท่านั้น ยังไม่มีการยืนยันในปัจจุบันว่า เจอ ฮัน เดอ แมนเดอวิลล์ มีตัวตนจริงหรือไม่ ต้นฉบับ ภาษาฝรั่งเศสบางฉบับซึ่งไม่ใช่ฉบับร่วมสมัยมีจดหมายภาษาละตินที่ส่งถึงพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 3 แห่งอังกฤษแต่คลุมเครือจนอาจเขียนโดยนักเขียนคนใดก็ได้เกี่ยวกับเรื่องใดเรื่องหนึ่ง

เชื่อกันว่าการรวบรวมส่วนใหญ่มาจากแพทย์แห่งเมือง Liège ที่รู้จักกันในชื่อ Johains à le Barbe หรือ Jehan à la Barbe หรืออีกชื่อหนึ่งคือ Jehan de Bourgogne ^[3]หลักฐานนี้มาจากข้อความที่ปรับปรุงใหม่ซึ่งอ้างโดย Louis Abry (1643–1720) ผู้ประกาศข่าวของเมือง Liège ^[c]จากหนังสือเล่มที่สี่ที่หายไปของMyreur des Hystors ของ Johans des Preisซึ่งเรียกว่า d'Oultremouse ในเรื่องนี้ "Jean de Bourgogne, dit a la Barbe" กล่าวกันว่าได้เปิดเผยตัวเองให้ d'Oultremouse บนเตียงมรณะ ซึ่งเขาได้แต่งตั้งให้เป็นผู้จัดการมรดก และได้บรรยายตัวเองในพินัยกรรมว่าเป็น "Messire Jean de Mandeville, chevalier, comte de Montfort en Angleterrere et seigneur de l'isle de Campdi et du château Pérouse (ลอร์ด Jean de Mandeville อัศวิน เคานต์ de Montfort ในอังกฤษและเจ้าแห่งเกาะ Campdi และปราสาท Pérouse)" ^[3]

นอกจากนี้ เขายังเล่าเพิ่มเติมอีกว่า เนื่องจากเขาประสบเคราะห์ร้ายจากการฆ่าเคานต์คนหนึ่งซึ่งไม่ได้ระบุชื่อในประเทศของตนเอง เขาจึงออกเดินทางท่องเที่ยวไปทั่วโลก และเดินทางมาถึงเมืองลีแยฌในปี ค.ศ. 1343 เป็นนักธรรมชาติวิทยานักปรัชญาและนักโหราศาสตร์ ผู้ยิ่งใหญ่ และมีความรู้ทางฟิสิกส์อย่างน่าทึ่ง การระบุตัวตนได้รับการยืนยันจากข้อเท็จจริงที่ว่าในโบสถ์ Guillemins ซึ่งถูกทำลายไปแล้ว มีหลุมศพของ Mandeville พร้อม จารึก ภาษาละตินระบุว่าเขาชื่อ "ad Barbam" เป็นศาสตราจารย์ด้านการแพทย์ และเสียชีวิตที่เมืองลีแยฌเมื่อวันที่ 17 พฤศจิกายน ค.ศ. 1372 จารึกนี้ถูกอ้างถึงย้อนหลังไปไกลถึงปี ค.ศ. 1462 ^[3]

แม้แต่ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต แพทย์แห่งเมืองลีแยฌก็ดูเหมือนจะสารภาพว่ามีส่วนในการหมุนเวียนและเพิ่มเติมงานของเขาด้วย ในภาษาละตินฉบับย่อทั่วไป ตอนท้ายของศตวรรษที่ 7 ผู้เขียนกล่าวว่าเมื่อแวะที่ราชสำนักของสุลต่านที่เมืองไคโร เขาได้พบกับแพทย์ผู้มีประสบการณ์และเป็นที่เคารพนับถือคนหนึ่งของ "พวกเรา" แต่พวกเขาแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลยเพราะหน้าที่ของพวกเขาแตกต่างกัน แต่หลังจากนั้นนานที่เมืองลีแยฌ เขาได้แต่งบทความชิ้นนี้ขึ้นตามคำตักเตือนและด้วยความช่วยเหลือ ( Jiortatu et adiutorio ) ของชายผู้มีชื่อเสียงคนเดียวกัน ซึ่งเขาจะเล่าให้ฟังในตอนท้าย^[3]

ในบทสุดท้าย เขาเล่าว่าในปี ค.ศ. 1355 เมื่อกลับถึงบ้าน เขามาที่เมืองลีแยฌและนอนป่วยด้วยโรคเกาต์และโรค ข้ออักเสบ ในถนนที่ชื่อว่า Bassesavenyr หรือ Basse-Sauvenière เขาจึงไปปรึกษาหมอ หมอคนนี้ซึ่งมีอายุมากกว่าคนอื่น ๆ เนื่องจากอายุมากและผมหงอก ถือเป็นหมอที่เชี่ยวชาญในงานของเขาอย่างเห็นได้ชัด และมักถูกเรียกว่า Magister Iohannes ad Barbam คำพูดโดยบังเอิญของหมอคนนี้ทำให้พวกเขาได้กลับมารู้จักกับชาวไคโรอีกครั้ง และหลังจากที่ Ad Barbam ได้แสดงทักษะทางการแพทย์ของเขาที่เมือง Mandeville เขาก็ขอร้องให้เขาเขียนบันทึกการเดินทางของเขาอย่างเร่งด่วน "และในที่สุด ด้วยคำแนะนำและความช่วยเหลือของเขาmonitu et adiutorioจึงได้เขียนบทความชิ้นนี้ขึ้น ซึ่งข้าพเจ้าตั้งใจไว้ว่าจะไม่เขียนอะไรเลยจนกว่าจะไปถึงส่วนของตนเองในอังกฤษ" เขาเล่าต่อไปว่าตนเองพักอยู่ที่ลีแยฌ "ซึ่งอยู่ห่างจากทะเลอังกฤษเพียงสองวัน" และระบุไว้ในโคโลฟอน (และในต้นฉบับ) ว่าหนังสือเล่มนี้ตีพิมพ์ครั้งแรกเป็นภาษาฝรั่งเศสโดยแมนเดอวิลล์ ผู้เขียนในปี ค.ศ. 1355 ที่ลีแยฌ และไม่นานหลังจากนั้นก็แปลเป็นภาษาละติน "ดังกล่าว" เป็นภาษาเดียวกัน นอกจากนี้ ต้นฉบับภาษาฝรั่งเศสที่ลีแยฌเมื่อราวปี ค.ศ. 1860 ก็มีข้อความคล้ายกัน และระบุเพิ่มเติมว่าผู้เขียนพักอยู่ที่โฮสเทลชื่อ "al hoste Henkin Levo" ต้นฉบับนี้ระบุชื่อแพทย์ว่า "Johains de Bourgogne dit ale barbe" ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าสื่อถึงรูปแบบท้องถิ่น^[3]

ไม่มีการกล่าวถึงอัศวินชาวอังกฤษคนใดในภาษาอังกฤษร่วมสมัยที่ชื่อ Jehan de Mandeville และตราสัญลักษณ์บนหลุมศพที่เมือง Liège ก็ไม่เหมือนกับตราสัญลักษณ์ของ Mandeville ที่เป็นที่รู้จัก อย่างไรก็ตาม George F. Warner ^[d]ได้เสนอแนะว่า de Bourgogne อาจเป็น Johan de Bourgoyne คนหนึ่งที่ได้รับการอภัยโทษจากรัฐสภาเมื่อวันที่ 20 สิงหาคม 1321 เนื่องจากมีส่วนร่วมในการโจมตี Despensers ( Hugh the YoungerและHugh the Elder ) แต่การอภัยโทษของเขาถูกเพิกถอนในเดือนพฤษภาคม 1322 ซึ่งเป็นปีที่ "Mandeville" อ้างว่าได้ออกจากอังกฤษไปแล้ว ในบรรดาบุคคลที่ได้รับการอภัยโทษในลักษณะเดียวกันตามคำแนะนำของขุนนางคนเดียวกันนี้ มี Johan Mangevilayn ซึ่งชื่อของเขาดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับ "de Mandeville" ^[e]ซึ่งเป็นรูปแบบที่ตามมาของ "de Magneville" ในเวลาต่อมา^[3]

ชื่อ Mangevilain ปรากฏในยอร์กเชียร์เร็วที่สุดเท่าที่เป็นปีที่ 16 ของรัชสมัยของพระเจ้าเฮนรีที่ 1 แห่งอังกฤษ [ ^f]แต่หายากมาก และ (หลักฐานที่ล้มเหลวของสถานที่ใด ๆ ที่มีชื่อว่า Mangeville) ดูเหมือนว่าจะเป็นเพียงการสะกดแบบอื่นของ Magnevillain ความหมายอาจเป็นเพียงแค่ "ของMagneville " de Magneville แต่ครอบครัวของบิชอปแห่งเนเวอร์ส ในศตวรรษที่ 14 ถูกเรียกว่าทั้ง "Mandevilain" และ "de Mandevilain" โดยที่ Mandevilain ดูเหมือนจะเป็นชื่อสถานที่ที่ได้มาจากชื่อเดิม ซึ่งหมายถึง Magneville หรือเขต Mandeville ชื่อ "de Mandeville" อาจได้รับการแนะนำให้กับเดอบูร์กอญโดยผู้กระทำผิดร่วมของเขา Mangevilayn และเป็นไปได้ด้วยว่าทั้งสองหนีไปอังกฤษด้วยกัน อยู่ในอียิปต์ด้วยกัน พบกันอีกครั้งที่ลีแยจ และร่วมกันในการรวบรวม Travels [ ³ ]

ไม่แน่ใจ ว่าเดอ บูร์กอญหรือ "มังเกวิลาน" จะมาเยี่ยมอังกฤษหลังจากการเดินทางครั้งนั้นหรือไม่ อารามเซนต์อัลบันส์มีแหวนแซฟไฟร์ และแคนเทอร์เบอรีมีลูกแก้วคริสตัล ซึ่งว่ากันว่าแมนเดอวิลล์เป็นผู้ให้ แต่สิ่งเหล่านี้อาจส่งมาจากลีแยฌ และจะปรากฏในภายหลังว่าแพทย์แห่งลีแยฌมีและเขียนเกี่ยวกับอัญมณีล้ำค่า เซนต์อัลบันส์ยังมีตำนานที่บันทึกไว้ในSpeculum Britanniaeของจอห์น นอร์เดน (1596) ว่าเคยมีหลุมฝังศพหินอ่อนที่พังทลายของแมนเดอวิลล์ (ซึ่งแสดงให้เห็นในท่าขัดสมาธิและสวมชุดเกราะ มีดาบและโล่) ตั้งอยู่ในอาราม ซึ่งอาจเป็นเรื่องจริงสำหรับ "มังเกวิลาน" หรืออาจเป็นเรื่องแต่งก็ได้^[3]นอกจากนี้ยังมีจารึกใกล้ทางเข้าอารามเซนต์อัลบันส์ ซึ่งอ่านได้ดังนี้:

เซอร์จอห์น แมนเดอวิล ล์ ผู้เป็นทั้งศิษย์เอกของแมนเดอวิลล์และศิษย์เอกของจอห์น แมนเดอวิลล์ สำเร็จการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย
ในสาขาของเขา ซึ่งได้รับคำสั่งจากพระเจ้าจอห์น แมนเดอวิลล์ให้เป็นผู้ว่าการ จอห์น แมนเดอวิลล์เป็นศิษย์เอกของจอห์น แมนเดอวิลล์ ศิษย์เอกของจอห์น แมนเดอวิลล์เป็นศิษย์เอกของจอห์น แมนเดอวิลล์ ศิษย์เอกของจอห์น แมนเดอวิลล์เป็นศิษย์เอกของจอห์น แมนเดอวิลล์ ศิษย์เอกของจอห์น แมนเดอวิลล์เป็นศิษย์เอกของจอห์น แมนเดอวิลล์เป็นผู้ที่พอใจมากกับทวีปเล็กๆ แห่งหนึ่งที่เขาเดินทางไปถึงตั้งแต่เกิด และสุดท้ายเขาก็จำนำร่างกายของเขาเพื่อแลกกับแผ่นดินโลก ซึ่งต้องมีกฎหมายบัญญัติจำนองไว้ จนกว่าพระผู้ไถ่จะเสด็จมาปลดปล่อย^{ให้เป็นอิสระ}

แม้แต่ในส่วนต่างๆ ของหนังสือที่อาจถือได้ว่าเป็นประสบการณ์จริง ก็ยังมีร่องรอยที่ชัดเจนที่สุดว่ามีการใช้ผลงานอื่นมาเขียน นี่คือเส้นทางของอัศวินชาวเยอรมันวิลเฮล์ม ฟอน โบลเดนเซเลซึ่งเขียนขึ้นในปี ค.ศ. 1336 ตามความปรารถนาของคาร์ดินัลเอลี เดอ ตัลเลย์ร็อง-เปรีกอร์ดหากเปรียบเทียบเรื่องนี้กับงานของแมนเดอวิลล์อย่างผิวเผินก็จะเห็นได้อย่างชัดเจนว่างานของแมนเดอวิลล์เดินตามแนวทางนี้ แม้ว่าจะออกนอกเรื่องไปทุกด้าน และมักจะทำให้ขาดความรู้สึกดีๆ ของนักเดินทางชาวเยอรมันไปเสียก่อน ตัวอย่าง ได้แก่ คำอธิบายของ Boldensele เกี่ยวกับไซปรัส^[14]เกี่ยวกับไทร์และชายฝั่งปาเลสไตน์^[15]ของการเดินทางจากกาซ่าไปยังอียิปต์ [16] ข้อความเกี่ยวกับบาบิลอนแห่งอียิปต์ [17] เกี่ยวกับเมกกะ [18] เรื่องราวทั่วไปเกี่ยวกับอียิปต์ [19] พีระมิด[ 20 ] ^สิ่งมหัศจรรย์บางอย่าง^ของไคโรเช่นตลาด^ค้าทาส^เตาฟักไก่^และแอปเปิลในสวรรค์(เช่นกล้วย ) ^[21]ทะเลแดง^[22] คอนแวนต์บนซีนาย [ ^23]เรื่องราวของคริสตจักรแห่งพระคูหาศักดิ์สิทธิ์ [ ^24]ฯลฯ

ตัวอย่างเช่น เมื่อกล่าวถึงพีระมิด โบลเดนเซเลเขียนว่า “คนในประเทศเรียกพีระมิดว่ายุ้งฉางของฟาโรห์แต่ความจริงข้อนี้ไม่เป็นความจริงเลย เพราะไม่มีที่สำหรับใส่ข้าวสาลีที่นั่น” ^[25]จากนั้น แมนเดอวิลล์ก็กลับคำตัดสินอย่างสิ้นเชิงโดยเห็นด้วยกับความคิดเห็นที่ได้รับการยอมรับในยุคกลาง “บางคนบอกว่าเป็นสุสานของขุนนางผู้ยิ่งใหญ่ในสมัยโบราณ แต่ไม่เป็นความจริง เพราะคนทั่วไปทั่วประเทศทั้งใกล้และไกลต่างพูดว่าเป็นยุ้งฉางของโจเซฟ ... [เพราะ] หากเป็นสุสาน ก็คงจะไม่ว่างเปล่าข้างใน” ^{[26] [27]}

แท้จริงแล้ว มีเพียงส่วนเล็กน้อยของหนังสือเท่านั้นที่อาจกล่าวได้ว่าตัวละครที่แท้จริงซึ่งประกอบด้วยประสบการณ์ของผู้เขียนนั้นมาจากหนังสือดังกล่าว อย่างไรก็ตาม ตามที่ได้มีคำใบ้ไว้ เรื่องราวที่ยืมมานั้นมักถูกอ้างว่าเป็นประสบการณ์ดังกล่าว นอกเหนือจากที่กล่าวไปแล้ว เขายังอ้างว่าเขาได้เห็นนิทรรศการที่น่าสนใจในสวนวิญญาณที่อพยพ (ซึ่ง Odoric บรรยายไว้) ที่ Cansay หรือที่หางโจว [ ^28]เขาและเพื่อนร่วมงานพร้อมคนรับใช้ของพวกเขายังคงรับใช้Kublai Khanจักรพรรดิแห่งCathay เป็นเวลาสิบห้าเดือน ในสงครามกับกษัตริย์แห่งManziหรือจีนตอนใต้ซึ่งไม่ถือเป็นอาณาจักรแยกจากกันอีกต่อไปเมื่อประมาณเจ็ดสิบปีก่อน

คำกล่าวเท็จที่โดดเด่นที่สุดเหล่านี้เกิดขึ้นในการที่เขารับเอาเรื่องราวของหุบเขาอันตราย มาจาก Odoric ^[8]เรื่องนี้ในรูปแบบดั้งเดิม ดูเหมือนจะสร้างขึ้นจากประสบการณ์จริงของ Odoric ที่มองผ่านหมอกแห่งความตื่นเต้นและความเชื่อโชคลาง Mandeville ขยายความมหัศจรรย์ของเรื่องราวด้วยการสัมผัสที่เกินจริงหลากหลายแบบ แต่ดูเหมือนจะปกป้องตัวเองจากการค้นพบที่เป็นไปได้ของผู้อ่านว่าเรื่องราวถูกขโมยไปโดยการแทรกข้อความเพิ่มเติม: "และเพื่อนร่วมทางของเราบางคนได้รับอนุญาตให้เข้าไป และบางคนไม่ได้รับอนุญาต ดังนั้นมีชายที่คู่ควรสองคนอยู่กับเรา คือ ฟรานซิสไมเนอร์ ซึ่งเป็นชาวลอมบาร์ดีเขาพูดว่าถ้าใครต้องการเข้าไป พวกเขาจะเข้าไปกับเรา และเมื่อพวกเขาพูดเช่นนั้น ด้วยความไว้วางใจอันกรุณาจากพระเจ้าและพวกเขา เราจึงให้ร้องเพลงมิสซา และให้ทุกคนเข้าโบสถ์และจัดที่นั่งจากนั้นเราจึงเข้าไปได้สิบสี่คน แต่เมื่อเราออกไป เรามีเพียงเก้าคน" ^[7]

เมื่ออ้างอิงถึงข้อความนี้ เราควรตระหนักว่าคำอธิบาย (แม้ว่าคำอธิบายส่วนใหญ่จะอยู่ใน Odoric) แสดงให้เห็นถึงพลังแห่งจินตนาการได้เป็นอย่างดี และยังมีเรื่องราวมากมายในเรื่องราวการผ่านหุบเขาเงาแห่งความตาย ของคริสเตียน ใน นิทานเปรียบเทียบอันโด่งดังของ จอห์น บันยันซึ่งบ่งชี้ถึงความเป็นไปได้ที่บันยันอาจอ่านและจำตอนนี้ได้ทั้งในแมนเดอวิลล์หรือในOdoricของฮาคลูยต์^[7 ]

ไม่ได้หมายความว่างานทั้งหมดเป็นการยืมมาหรือเป็นเรื่องแต่ง แม้แต่ผู้เดินทางชาวมัวร์ ผู้ยิ่งใหญ่ อิบนุ บัตตูตาซึ่งแม่นยำและซื่อสัตย์เป็นส่วนใหญ่ ดูเหมือนว่าจะสร้างประสบการณ์ขึ้นมาเองอย่างน้อยก็ในส่วนหนึ่งของเรื่องเล่าของเขา และในงานเช่นของยาน ฟาน ฮีสและอาร์โนลด์ ฟอน ฮาร์ฟฟ์เป็นตัวอย่างของผู้แสวงบุญที่เดินทางไปยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเรื่องเล่าของพวกเขาเริ่มต้นด้วยความจริงที่บริสุทธิ์และค่อยๆ กลายเป็นเรื่องแต่งและความฟุ่มเฟือย ในแมนเดอวิลล์ยังมีรายละเอียดที่ยังไม่ได้สืบย้อนไปถึงนักเขียนคนอื่น และอาจกำหนดให้เป็นประสบการณ์ของนักเขียนเองหรือความรู้ที่ได้รับจากการสนทนาแบบภาษาพูดในตะวันออกเป็นการชั่วคราว^[7]

ไม่ว่าแมนเดอวิลล์จะเดินทางจริงหรือไม่ก็ตาม เขาก็ไม่ได้จงใจแต่งเรื่องขึ้นมาเอง เรื่องเล่าการเดินทางทั้งหมดในยุคนี้ใช้แหล่งข้อมูลเดียวกัน อาจมาจากแหล่งเดียวกันหรือมาจากประเพณีดั้งเดิมของชาวกรีก ประเพณีนี้เป็นส่วนสำคัญของเรื่องเล่าเหล่านี้เพื่อให้ผู้อ่านเชื่อได้ (หรืออย่างน้อยก็ยอมรับได้)

การตัดสินใจเกี่ยวกับลักษณะของคำกล่าวของเขาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์อียิปต์ ยุคปัจจุบันนั้นเป็นเรื่องยาก ในบันทึกของเขาเกี่ยวกับประเทศนั้น ถึงแม้ว่า สุลต่าน โคมาเนียน ( ราชวงศ์บาห์รี ) จะถูกยืมมาจากเฮทูมจนถึงการขึ้นครองราชย์ของเมล เอคนาสเซอร์ ( อัล-นาซีร์ มูฮัมหมัด ) ซึ่งขึ้นครองบัลลังก์เป็นคนแรกในปี ค.ศ. 1293 แมนเดอวิลล์ดูเหมือนจะพูดจากความรู้ของเขาเองเมื่อเขาเสริมว่า "เมเลคนาสเซอร์ครองราชย์ยาวนานและปกครองอย่างชาญฉลาด" ^[7]ในความเป็นจริง แม้ว่าจะต้องย้ายถิ่นฐานสองครั้งในช่วงต้นชีวิตของเขา แต่อัล-นาซีร์ มูฮัมหมัดครองราชย์จนถึงปี ค.ศ. 1341 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีใครเทียบได้ในอียิปต์มุสลิมในขณะที่งานเขียนบรรยายว่าในช่วงสามสิบปีสุดท้ายของการครองราชย์ของเขา อียิปต์ได้ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของความมั่งคั่งและความเจริญรุ่งเรือง^[29]

อย่างไรก็ตาม แมนเดอวิลล์กล่าวต่อไปว่าเมเลเคเมเดอร์ บุตรชายคนโตของเขาได้รับเลือกให้สืบทอดราชบัลลังก์ แต่เจ้าชายผู้นี้ถูกพี่ชายของเขาสังหารอย่างลับๆ โดยพี่ชายของเขาได้ยึดครองอาณาจักรภายใต้ชื่อเมเลเคลิมาดาบรอน "และเขาคือโซลดานเมื่อฉันออกจากประเทศเหล่านั้น" ^[30]ในเวลา 13 ปี ลูกชายของเขาไม่น้อยกว่าแปดคนก็ตามมาจากอัลนาซีร์ มูฮัมหมัด โดยสามคนแรกครองราชย์รวมกันเพียงไม่กี่เดือน ชื่อที่แมนเดอวิลล์กล่าวถึงดูเหมือนจะเป็นตัวแทนของคนที่สี่และที่หกจากแปดคน คือ อัลซาลิห์ อิสมาอิล และอัลมุซซาฟาร์ ฮัจญี และคำกล่าวของแมนเดอวิลล์ไม่สอดคล้องกัน^[30]

ในหลายโอกาสมีการให้คำศัพท์ภาษาอาหรับ แต่ไม่สามารถจดจำได้เสมอไป อาจเป็นเพราะความไม่ระมัดระวังของผู้คัดลอกในเรื่องดังกล่าว ดังนั้น เราจึงพบชื่อ (ที่ยังไม่ระบุอย่างน่าพอใจ) ของไม้ ^[31]ผลและยางของ ต้น ยางหอมหิมาลัย^[32]ของยางมะตอย "อัลกาทราน" ( อัล-กาตราน ) ^[33]ของพริกไทยสามชนิดที่แตกต่างกัน ( พริกไทยยาวพริกไทยดำและพริกไทยขาว ) เช่นซอร์โบติน ฟูลฟูลและบาโนหรือบาอู ( ฟูลฟูลเป็นคำอาหรับทั่วไปสำหรับพริกไทย ส่วนคำอื่นๆ ยังอธิบายได้ไม่ชัดเจน) แต่สิ่งเหล่านี้และรายละเอียดในคำบรรยายของเขาซึ่งยังไม่มีแหล่งข้อมูลทางวรรณกรรมพบ มีน้อยเกินไปที่จะเป็นหลักฐานของประสบการณ์ส่วนตัว^[30]

แมนเดอวิลล์ได้แสดงให้เห็นความคิดที่ถูกต้องเกี่ยวกับรูปร่างของโลกและตำแหน่งในละติจูดที่ทราบจากการสังเกตดาวเหนือในบางตอน เขารู้ว่ามีขั้วตรงข้ามและหากเรือถูกส่งไปในเส้นทางสำรวจ พวกมันอาจแล่นรอบโลกได้และเขาเล่าเรื่องราวที่น่าสนใจซึ่งเขาเคยได้ยินในวัยหนุ่มว่าชายผู้ดีเดินทางไปทางทิศตะวันออกจนกระทั่งเขากลับมายังประเทศของเขาอีกครั้ง^[34]แต่เขาได้ยืนยันความเชื่อเก่าๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเยรูซาเล็มอยู่ใจกลางโลก^[35]และยืนยันเป็นหลักฐานว่าในวันวิษุวัตหอกที่ปักไว้ตรงเยรูซาเล็มจะไม่ทอดเงาในตอนเที่ยง ซึ่งถ้าเป็นจริง ก็จะประกอบกับความกลมของโลกเช่นกัน โดยต้องให้เมืองนั้นอยู่บนเส้นศูนย์สูตร^[30]

ต้นฉบับที่เก่าแก่ที่สุดเท่าที่ทราบของต้นฉบับเดิม—ครั้งหนึ่งเคยเป็นของ Jean-Baptiste-Joseph Barrois ซึ่งต่อมาคือ Bertram Ashburnham เอิร์ลที่ 4 แห่ง AshburnhamปัจจุบันคือNouv. Acq. Franc. 4515ในBibliothèque nationale de France—มีอายุตั้งแต่ปี 1371 แต่อย่างไรก็ตาม ก็ยังไม่ถูกต้องในชื่อเฉพาะมากนัก มีการอ้างถึงการแปลภาษาละตินที่พิมพ์ครั้งแรกจากภาษาฝรั่งเศสแล้ว แต่โยฮันน์ โวเกลส์ค้นพบต้นฉบับอื่นอีก 4 ฉบับที่ไม่ได้พิมพ์^[g]ต้นฉบับเหล่านี้มีอยู่ในต้นฉบับ 8 ฉบับ โดย 7 ฉบับอยู่ในบริเตนใหญ่ ในขณะที่ฉบับที่ 8 คัดลอกโดยพระสงฆ์จากAbingdonดังนั้น การแปลที่ไม่ได้พิมพ์ทั้งหมดเหล่านี้จึงน่าจะดำเนินการในบริเตนใหญ่^[30]

จากฉบับหนึ่ง ตามคำบอกเล่าของโวเกลส์ ได้มีการจัดทำฉบับภาษาอังกฤษขึ้น ซึ่งไม่เคยพิมพ์มาก่อน และปัจจุบันมีอยู่เฉพาะในรูปแบบย่อที่เสรีเท่านั้น โดยบรรจุอยู่ในต้นฉบับศตวรรษที่ 15 สองฉบับในห้องสมุดบอดเลียนได้แก่ ต้นฉบับe Museo 116และต้นฉบับRawlinson D.99โดยฉบับแรกซึ่งดีกว่านั้นอยู่ในภาษาอังกฤษ East Midlandsและอาจเคยเป็นของสำนักสงฆ์เซนต์ออไซธ์ในเอสเซกซ์ ของคณะออกัสติน ส่วนฉบับหลังอยู่ในภาษาอังกฤษกลางตอนใต้^{[30] [ จำเป็นต้องชี้แจง ]}

การแปลภาษาอังกฤษโดยตรงจากภาษาฝรั่งเศสครั้งแรกนั้นทำขึ้น (อย่างน้อยในช่วงต้นศตวรรษที่ 15) จากต้นฉบับที่สูญหายไปหลายหน้า^[h]เมื่อเขียนถึงชื่อ 'Califfes' ผู้เขียนกล่าวว่า^[36]ว่ามันตึงเครียดมาก II y soleit auoir V. soudans "ถึงขนาดจะพูดว่ากษัตริย์ เคยมีสุลต่าน 5 คน" ^[30]ในต้นฉบับภาษาฝรั่งเศสที่ชำรุด หน้าหนึ่งจบลงด้วยคำว่าIl y soจากนั้นก็มีช่องว่าง และหน้าถัดไปก็เขียนถึงบางส่วนของคำอธิบายเกี่ยวกับภูเขาซีนาย Et est celle vallee mult froide [ ^37]ดังนั้น เวอร์ชันภาษาอังกฤษที่สอดคล้องกันจึงมีข้อความว่า "That ys to say amonge hem Roys Ils and this vale ys ful colde"! ข้อความที่พิมพ์เป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดก่อนปี ค.ศ. 1725 และฉบับพิมพ์ของแอชตันในปี ค.ศ. 1887 ล้วนเป็นไปตามสำเนาที่มีข้อบกพร่องเหล่านี้ และมี การพบ ช่องว่างดังกล่าวและเติมเต็ม ในต้นฉบับที่รู้จักเพียงสองฉบับเท่านั้น ^[30]

ต้นฉบับหนึ่งคือต้นฉบับ Egerton MS 1982 ของห้องสมุดอังกฤษ ( สำเนียงเหนือประมาณปี ค.ศ. 1410–1420 ?) ซึ่งตามคำบอกเล่าของ Vogels ส่วนที่สอดคล้องกันนั้นยืมมาจากฉบับภาษาอังกฤษดังกล่าวซึ่งทำขึ้นจากภาษาละตินแล้ว ส่วนอีกฉบับหนึ่งอยู่ในต้นฉบับCotton Titus Grenville Collection ของ ห้องสมุดอังกฤษประมาณปี ค.ศ. 1410 xvi (สำเนียงมิดแลนด์ ประมาณปี ค.ศ. 1410–1420 ?) ซึ่งเป็นข้อความที่แก้ไขและปรับปรุงทั้งหมดจากภาษาฝรั่งเศส แม้ว่าจะไม่ใช่โดยผู้เชี่ยวชาญก็ตามข้อความ Egertonซึ่งแก้ไขโดย George Warner ได้รับการพิมพ์โดย Roxburghe Club ในขณะที่ข้อความ Cotton ซึ่งพิมพ์ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1725–1727 ได้อยู่ในฉบับพิมพ์ซ้ำภาษาอังกฤษปัจจุบัน^[30]

ข้อผิดพลาดในการแปลที่เห็นได้ชัดทำให้ไม่สามารถระบุได้ว่ารูปแบบของฉบับภาษาอังกฤษมาจากผู้เขียนคนเดียวกันหรือไม่^[30]แต่ข้อความ Cotton ยืนยันในคำนำว่าข้อความดังกล่าวเป็นของแมนเดอวิลล์เอง และจนกระทั่งไม่นานนี้ นักประวัติศาสตร์วรรณกรรมอังกฤษสมัยใหม่เกือบทั้งหมดก็เชื่อถือข้อความดังกล่าว คำว่า "je eusse cest livret mis en latin ... mais ... je l'ay mis en rōmant" ในต้นฉบับถูกแปลผิดโดยให้ความหมายว่า "je eusse" หมายความว่า "ฉันมี" แทนที่จะเป็น "ฉันควรจะมี" จากนั้น (ไม่ว่าจะมีเจตนาหลอกลวงหรือเป็นข้อผิดพลาดของผู้คัดลอกที่คิดจะใส่ข้อความที่ไม่ได้ระบุโดยไม่ได้ตั้งใจ) จึงเพิ่มคำว่า "และแปลจากภาษาฝรั่งเศสเป็นภาษาอังกฤษ" ดูเหมือนว่า Mätzner จะเป็นคนแรกที่แสดงให้เห็นว่าข้อความภาษาอังกฤษปัจจุบันไม่น่าจะเป็นของแมนเดอวิลล์เอง^[38]ไม่มีการแก้ไขที่น่าพอใจสำหรับต้นฉบับภาษาฝรั่งเศส แต่ Vogels ได้ดำเนินการแก้ไขข้อความวิจารณ์ และ Warner ได้เพิ่มต้นฉบับภาษาฝรั่งเศสจาก British Library ลงในข้อความภาษาอังกฤษ Egerton ของเขา โดยมีเวอร์ชันที่ดัดแปลงมาจากต้นฉบับอื่นอีกสามเวอร์ชัน^[30]

สำเนาภาษาอังกฤษกลางที่มีภาพประกอบซึ่งสร้างขึ้นประมาณปี ค.ศ. 1440 อาจมาจากเมืองเบอร์สเต็ดมณฑลเคนต์ขายได้ในราคา 289,250 ปอนด์ในงานประมูลที่ลอนดอนในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2554 ^[39]

ผลงานของแมนเดอวิลล์ได้รับการแปลเป็นภาษาไอริชสมัยใหม่ตอนต้นราวปี ค.ศ. 1475 ^[40]

มีงานบางชิ้นที่ใช้ชื่อของแมนเดอวิลล์หรือเดอ บูร์กอญด้วย^[30]

MS. Add. C. 280 ใน Bodleian ได้เพิ่มเรื่องราวชีวิตสั้นๆ ของชาวฝรั่งเศสในเซนต์อัลบันแห่งเยอรมนีลงในTravelsโดยผู้เขียนเรียกตัวเองว่า Johan Mandivill[e] อัศวินที่เคยอาศัยอยู่ในเมืองเซนต์อัลบัน และกล่าวว่าเขาเขียนเพื่อแก้ไขความประทับใจที่แพร่หลายในหมู่เพื่อนร่วมชาติของเขาว่าไม่มีนักบุญที่มีชื่อเดียวกันอีก ชีวิตนี้ติดตามมาด้วยส่วนหนึ่งของสมุนไพรฝรั่งเศส^[30]

สำหรับแมนเดอวิลล์ (ซึ่งเดอ บูร์กอญหมายถึงอย่างชัดเจน) ฌอง เดอ อูเตอเรมูส์^[i]กล่าวถึงภาษาละตินว่า "lappidaire selon l'oppinion des Indois" โดยเขาได้ยกข้อความ 12 ข้อจากข้อความดังกล่าว โดยระบุว่าผู้เขียน (ซึ่งเขาเรียกว่าอัศวิน ลอร์ดแห่งมงต์ฟอร์ต แห่งกัสเตลเปอรูส และแห่งเกาะกัมดี) อาศัยอยู่ที่ "baillez en Alexandrie" เป็นเวลา 7 ปี และได้รับของขวัญจาก เพื่อน ชาวซาราเซ็นพร้อมกับอัญมณีล้ำค่าบางชิ้นซึ่งตกไปอยู่ในความครอบครองของเดอ อูเตอเรมูส์เอง: Lapidaire ฉบับภาษาฝรั่งเศสนี้ ซึ่งดูเหมือนว่าจะเสร็จสมบูรณ์หลังปี ค.ศ. 1479 ได้รับการตีพิมพ์หลายครั้ง^[41] มีการกล่าวกันว่า ต้นฉบับการเดินทางของแมนเดอวิลล์ที่นำมาขายในปี ค.ศ. 1862 ^[j]แบ่งออกเป็น 5 เล่ม: ^[30]

1. การเดินทาง
2. De la forme de la terre et comment et par quelle manière elle fut faite
3. เดอ ลา ฟอร์เม เดล เซียล
4. Des herbes selon les yndois และ les phulosophes par de la
5. ลี แลพิแดร์

ในขณะที่ผู้จัดทำรายการสันนิษฐานว่าแมนเดอวิลล์เป็นผู้แต่งผลงานชิ้นสุดท้ายที่มีชื่อว่าLa Venianche de nostre Signeur Jhesu-Crist fayle par Vespasian fit del empereur de Romme et commeet lozeph daramathye fu deliures de la prizonจากบทความเกี่ยวกับสมุนไพรมีการอ้างข้อความยืนยันว่าบทความดังกล่าวแต่งขึ้นในปี ค.ศ. 1357 เพื่อเป็นเกียรติแก่พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 3กษัตริย์แห่งอังกฤษ ซึ่งเป็นเจ้าผู้ครองนครของผู้เขียน วันที่นี้ได้รับการยืนยันโดยตำแหน่งกษัตริย์แห่งสกอตแลนด์ที่พระราชทานแก่พระเจ้าเอ็ดเวิร์ด ซึ่งได้รับพระราชทานราชสมบัติและศักดิ์ศรี จาก บาลิโอล เมื่อวันที่ 20 มกราคม ค.ศ. 1356 แต่ในวันที่ 3 ตุลาคม ค.ศ. 1357 พระองค์ได้ปล่อยตัว กษัตริย์เดวิดและทำสันติภาพกับสกอตแลนด์ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีการบันทึกว่าบทความดังกล่าวมีชื่อผู้เขียนหรือไม่ และหากมี ชื่อผู้เขียนคือชื่ออะไร^[30]

Tanner ( Bibliotheca ) อ้างว่า Mandeville เขียนหนังสือเกี่ยวกับการแพทย์หลายเล่ม และในต้นฉบับAshmoleanในห้องสมุด Bodleianมีใบเสร็จทางการแพทย์โดย John de Magna Villa (หมายเลข 2479) ใบเสร็จทางเคมีโดยเขา (หมายเลข 1407) และใบเสร็จทางการเล่นแร่แปรธาตุอีกฉบับโดย Johannes de Villa Magna (หมายเลข 1441) ^[30]

ในที่สุด เดอ บูร์กอญได้เขียนบทความเกี่ยวกับ โรคระบาดโดยใช้ชื่อของตนเองซึ่งมีอยู่ในตำราภาษาละติน ฝรั่งเศส และอังกฤษ และในตำราย่อภาษาละตินและอังกฤษ ในบทความดังกล่าว เขาบรรยายตัวเองว่าเป็นโยฮันเนส เดอ บูร์กอนเดีย หรือเรียกอีกอย่างว่าคัม บาร์บา พลเมืองเมืองลีแยฌและศาสตราจารย์ด้านการแพทย์ เขาบอกว่าเขาประกอบอาชีพนี้มาเป็นเวลากว่าสี่สิบปีและอยู่ที่ลีแยฌในช่วงที่เกิดโรคระบาดในปี ค.ศ. 1365 และยังกล่าวเพิ่มเติมอีกว่าเขาเคยเขียนบทความเกี่ยวกับสาเหตุของโรคระบาดตามคำบอกเล่าของโหราศาสตร์ (เริ่มด้วยDeus deorum ) และบทความเกี่ยวกับการแยกแยะโรคติดต่อ (เริ่มด้วยCum nimium propter instans tempus epidimiate ) ^[42]บางครั้งคำว่า "Burgundia" จะถูกบิดเบือนเป็น "Burdeegalia" และในคำแปลภาษาอังกฤษของคำย่อนั้น มักจะปรากฏเป็น "Burdews" ( บอร์โดซ์ ฝรั่งเศส) หรือต้นฉบับที่คล้ายกันRawlinson D. 251 (ศตวรรษที่ 15) ในห้องสมุด Bodleian ยังมีใบเสร็จทางการแพทย์ภาษาอังกฤษจำนวนมาก ซึ่งมีหัวเรื่องว่า "Practica phisicalia Magistri Johannis de Burgundia" ^[42]

• งานออเคสตราHoc Vinces!โดยSvitlana Azarovaอุทิศให้กับเซอร์จอห์น แมนเดอวิลล์และบุคคลเช่นเขา ผู้สร้างแรงบันดาลใจให้ผู้อื่นแสดงความสามารถอันยิ่งใหญ่ (คริสโตเฟอร์ โคลัมบัส ดาวินชี และเชกสเปียร์) และให้กับบุคคลที่สืบสาน "จิตวิญญาณ" จากรุ่นสู่รุ่น

• เมโนคคิโอ

• Adams, Percy G. (1988), วรรณกรรมการเดินทางในยุคต่างๆ, นิวยอร์ก: Garland, ISBN 0-8240-8503-5
• หนังสือของจอห์น แมนเดอวิลล์ หรือ การเดินทางของเซอร์จอห์น แมนเดอวิลล์ เป็นภาษาอังกฤษกลาง ต้นฉบับประดับภาพบนกระดาษเวลลัม สำนักพิมพ์คริสตี้ส์ 2 มิถุนายน 2010 สืบค้นเมื่อ25 มิถุนายน 2011
• Hartig, Otto (1910), "Jean de Mandeville"  , ใน Herbermann, Charles (ed.), Catholic Encyclopedia , vol. 9, New York: Robert Appleton Company
• Larner, John (2008), "Plucking Hairs from the Great Cham's Beard: Marco Polo, Jan de Langhe, and Sir John Mandeville", ใน Akbari, Suzanne Conklin; Iannucci, Amilcare (บรรณาธิการ), Marco Polo and the Encounter of East and West , โทรอนโต: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยโตรอนโต, หน้า 133–155, ISBN 978-0-8020-9928-0
• ฮิกกินส์, เอียน เอ็ม. (2011), The Book of John Mandeville with Related Texts , อินเดียนาโพลิส: Hackett, ISBN 978-0-87220-935-0
• ฮิกกินส์, เอียน เอ็ม. (1997), Writing East. The "Travels" of Sir John Mandeville , ฟิลาเดลเฟีย: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย, ISBN 0-8122-3343-3
• วอร์เนอร์, จอร์จ เฟรเดอริก (1893), "แมนเดวิลล์, จอห์น"  , ในลี, ซิดนีย์ (บรรณาธิการ), พจนานุกรมชีวประวัติแห่งชาติ , เล่ม 36, ลอนดอน: สมิธ, เอลเดอร์ & โค
• วอร์เนอร์, จอร์จ เฟรเดอริก, เอเจอร์ตัน ข้อความ , สโมสร Roxburghe[1]
• Wittkower, Rudolf (1942), "มหัศจรรย์แห่งตะวันออก การศึกษาด้านประวัติศาสตร์ของสัตว์ประหลาด" วารสารของสถาบัน Warburg และ Courtauld 5 : 159–187, doi : 10.2307/750452, JSTOR  750452, S2CID  192371707

การระบุแหล่งที่มา

•  บทความนี้รวมข้อความจากสิ่งพิมพ์ที่เป็นสาธารณสมบัติ ในปัจจุบัน :  Nicholson, Edward Williams Byron; Yule, Henry (1911). "Mandeville, Jehan de". ในChisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica . Vol. 17 (พิมพ์ครั้งที่ 11). Cambridge University Press. หน้า 560–564บทความนี้อ้างถึง:
  • บทความของ GF Warner ในพจนานุกรมชีวประวัติแห่งชาติเพื่อให้ครอบคลุมและอ้างอิงทางบรรณานุกรม (ดูด้านบน)
  • Ulysse Chevalier 's Repertoire des sources historiques du moyen âgeสำหรับการอ้างอิงโดยทั่วไป และZeitschr. f. celt. Philologie II. , i. 126 สำหรับฉบับและการแปลโดยWhitley StokesของTravels เวอร์ชันภาษาไอริชของ Fingin O'Mahony
  • ดาเวแซค, เอ็ด. (1839), เร็ก. การเดินทางและความทรงจำฉบับที่ iv สังคม เดอ เกอ็อก.
  • Halliwell, ed. (1866), การเดินทางและการเดินทางของเซอร์จอห์น มอนเดวิลล์ kt. ซึ่งกล่าวถึงเส้นทางไปยังกรุงเยรูซาเล็ม และมาร์แวลแห่งอินเดีย พร้อมกับเกาะและประเทศอื่นๆ พิมพ์ซ้ำจากฉบับปี ค.ศ. 1725 พร้อมคำนำ หมายเหตุเพิ่มเติม และคำศัพท์
  • บาร์รัวส์, เอ็ด. (1371), อ. นูฟ บัญชี ฟรานซิส. 4515 (ภาษาฝรั่งเศส) ปารีส: Bibliothèque Nationale
  • คอลเลกชัน Grenville (หอสมุดแห่งชาติอังกฤษ)—ซึ่งอาจมีอายุย้อนไปตั้งแต่ช่วงต้นศตวรรษที่ 15

• Letts, Malcolm (1949), Sir John Mandeville. The Man and his Book , ลอนดอน: Batchworth Press
• เบนเน็ตต์ โจเซฟิน วอเตอร์ส (1954) การค้นพบเซอร์จอห์น แมนเดวิลล์อีกครั้ง นิวยอร์กhdl : 2027/mdp.39015005452985{{citation}}: CS1 maint: ตำแหน่งขาดผู้จัดพิมพ์ ( ลิงค์ )
• Greenlee, John Wyatt; Waymack, Anna Fore (2018). "การคิดอย่างครอบคลุม: แมนเดอวิลล์ ความทรงจำ และMappaemundi " The Medieval Globe . 4 (2): 71–109
• แมนเดวิลล์ เซอร์จอห์น ฮัลลิเวลล์-ฟิลลิปส์ เจมส์ ออร์ชาร์ด (1883) การเดินทางและการเดินทางของเซอร์จอห์น มอนเดวิลล์ kt. ซึ่งกล่าวถึงเส้นทางไปยังกรุงเยรูซาเล็ม และมาร์แวลแห่งอินเดีย รวมถึงเกาะและประเทศอื่นๆ พิมพ์ซ้ำจากฉบับปี ค.ศ. 1725 พร้อมคำนำ หมายเหตุเพิ่มเติม และคำศัพท์ เล่ม 1 ลอนดอน: รีฟส์และเทิร์นเนอร์— พร้อมลิงค์ ( url ) ไปยังรุ่นอื่นๆ อีกแปดรุ่นที่Internet Archive
• Mandeville, John (2005) [1983], Moseley, Charles (ed.), The Travels of Sir John Mandeville (ed. ฉบับปรับปรุงและขยายความ), Penguin Classics
• แมนเดวิลล์, จอห์น (2012), เบล, แอนโธนี่ (บรรณาธิการ), The Book of Marvels and Travels (การแปลและบรรณาธิการใหม่), สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด, ISBN 978-0-19-960060-1
• มิลตัน, ไจลส์ (2001), ปริศนาและอัศวิน: ในการค้นหาเซอร์จอห์น แมนเดวิลล์ลอนดอน: คทา, ISBN 0-340-81945-6
• Sobecki, Sebastian (2002), "ความคิดของแมนเดอวิลล์เกี่ยวกับขีดจำกัด: การอภิปรายเกี่ยวกับความเหมือนและความแตกต่างในการเดินทางของเซอร์จอห์น แมนเดอวิลล์" The Review of English Studies , 53 (3): 329–343, doi :10.1093/res/53.211.329

วิกิคำคมมีคำคมที่เกี่ยวข้องกับการเดินทางของแมนเดอวิลล์

• ผลงานของ Mandeville's Travels ที่Project Gutenberg
• ผลงานของ Mandeville's Travels ที่LibriVox (หนังสือเสียงสาธารณสมบัติ)
• ผลงานของหรือเกี่ยวกับการเดินทางของแมนเดอวิลล์ที่Internet Archive
• การเดินทางของเซอร์จอห์น แมนเดอวิลล์
• “Mandeville, Jehan de”  . สารานุกรมบริแทนนิกา . เล่ม XV (พิมพ์ครั้งที่ 9). 2426. หน้า 473–475.
• “แมนเดอวิลล์ การเดินทางของเซอร์จอห์น” สารานุกรมนานาชาติฉบับใหม่พ.ศ. 2448
• พอดแคสต์ พูดคุยกับAnthony Baleที่ Anthony Bale "The Book of Marvels and Travels" (Oxford UP, 2012) หนังสือใหม่ในประวัติศาสตร์ เกี่ยวกับฉบับพิมพ์ใหม่และการแปลของหนังสือของ Mandeville
• Mandeville's Travels การแปลงเป็นดิจิทัลของฉบับของPaul Hamelius สำหรับ Early English Text Society (พ.ศ. 2462, พ.ศ. 2466) มีจำหน่ายจากมหาวิทยาลัยมิชิแกน
• ฉันคืออัศวินแห่งมอนเดอวิลล์ ฉันคืออัศวินแห่งมอนเดอวิลล์ บทความเกี่ยวกับความจริงของเซอร์จอห์น แมนเดอวิลล์
• โครงการ Mapping Mandeville Digital โดย John Wyatt Greenlee: การเดินทางของเซอร์จอห์น แมนเดวิลล์ วางแผนลงบน Hereford Mappa Mundi