โรคด่างขาว
สภาพผิวที่เป็นปื้นๆสูญเสียเม็ดสี

อาการป่วย
โรคด่างขาว
โรคด่างขาวแบบไม่แบ่งส่วนของมือ
การออกเสียง
ความเชี่ยวชาญโรคผิวหนัง ภูมิคุ้มกันวิทยา
อาการรอยด่างขาวบนผิวหนัง[1]
การเริ่มต้นตามปกติวัยเด็ก, วัยผู้ใหญ่ตอนต้น[1]
ระยะเวลาระยะยาว[1]
สาเหตุไม่ทราบ[2]
ปัจจัยเสี่ยงประวัติครอบครัวโรคภูมิคุ้มกันผิดปกติ อื่น ๆ [3]
วิธีการวินิจฉัยการตรวจชิ้นเนื้อเนื้อเยื่อ[3]
การรักษาครีมกันแดด , เครื่องสำอาง , สเตียรอยด์ทา เฉพาะที่ , การรักษาด้วยแสง[2] [3]
ความถี่0.1-2.1% [4]

โรคด่างขาว ( Vitiligo )เป็นโรคแพ้ภูมิตัวเองเรื้อรังที่ทำให้ผิวหนังมีรอยด่างหรือสีจางลง [1]สาเหตุของโรคด่างขาวยังไม่ทราบแน่ชัด แต่ก็อาจเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงของระบบภูมิคุ้มกัน ปัจจัยทางพันธุกรรม ความเครียด หรือการสัมผัสแสงแดด[ 5 ] [ 6 ]ทางเลือกในการรักษา ได้แก่ ยาทา การบำบัดด้วยแสง การผ่าตัด และเครื่องสำอาง[6]โรคนี้สามารถปรากฏบนผิวหนังทุกประเภทเป็นสีพีชอ่อน และสามารถปรากฏบนร่างกายได้ทุกขนาด จุดบนผิวหนังที่เรียกว่าโรคด่างขาวสามารถ "เปลี่ยนแปลง" ได้เมื่อจุดสูญเสียและกลับมามีเม็ดสีใหม่ จุดเหล่านี้จะคงอยู่ในบริเวณเดิม แต่จะเคลื่อนตัวไปตามเวลา และจุดใหญ่บางจุดอาจเคลื่อนตัวไปเมื่อเวลาผ่านไป แต่จะไม่หายไปในชั่วข้ามคืน

อาการและสัญญาณ

สัญญาณเดียวของโรคด่างขาวคือมีจุดสีซีดเป็นปื้นๆ บนผิวหนังที่ไม่มีเม็ดสี ซึ่งมักจะเกิดขึ้นที่ปลายแขนปลายขา[7] [8]บางคนอาจมีอาการคันก่อนที่จะมีจุดใหม่เกิดขึ้น[9]ในตอนแรก จุดเหล่านี้มีขนาดเล็ก แต่บ่อยครั้งที่โตขึ้นและเปลี่ยนรูปร่าง[7] [10]เมื่อ เกิด รอยโรค บนผิวหนัง รอยโรคจะเห็นได้ชัดที่สุดบนใบหน้า มือ และข้อมือ[7] [8]การสูญเสียเม็ดสีของผิวหนังสังเกตได้ชัดเจนโดยเฉพาะบริเวณรูเปิดต่างๆ ของร่างกาย เช่น ปาก ตา รูจมูกอวัยวะเพศและสะดือ[ 7] [8]รอยโรคบางชนิดมีเม็ดสีผิวเพิ่มขึ้นบริเวณขอบ[11]ผู้ที่เป็นโรคด่างขาวซึ่งถูกตีตรา ว่า เป็น โรคนี้ อาจประสบกับภาวะซึมเศร้า และความผิดปกติทางอารมณ์ที่คล้ายกัน[12]

  • โรคด่างขาวบนผิวหนังที่ขาวกว่า
    โรคด่างขาวบนผิวหนังที่ขาวกว่า
  • โรคด่างขาวแบบไม่แบ่งส่วนบนผิวหนังที่คล้ำ
    โรคด่างขาวแบบไม่แบ่งส่วนบนผิวหนังที่คล้ำ
  • โรคด่างขาวของเปลือกตาทั้ง 2 ข้างแบบไม่แบ่งส่วน
    โรคด่างขาวของเปลือกตาทั้ง 2 ข้างแบบไม่แบ่งส่วน

สาเหตุ

แม้ว่าจะมีการตั้งสมมติฐานหลายประการที่บ่งชี้ว่าอาจเป็นตัวกระตุ้นที่ทำให้เกิดโรคด่างขาว แต่ผลการศึกษาชี้ให้เห็นอย่างชัดเจนว่าการเปลี่ยนแปลงในระบบภูมิคุ้มกันเป็นสาเหตุของโรคนี้[2] [13]โรคด่างขาวถูกเสนอว่าเป็นโรคที่เกิดจากปัจจัยหลายประการ โดยปัจจัยทางพันธุกรรมและสิ่งแวดล้อมถือว่ามีส่วนเกี่ยวข้อง[2]มีการตั้งสมมติฐานว่าปัจจัยสิ่งแวดล้อมที่เป็นอันตรายสามารถขัดขวางปฏิกิริยารีดอกซ์ซึ่งจำเป็นต่อการพับโปรตีน ดังนั้นเซลล์ผิวหนังจึงอาจกระตุ้นให้โปรตีนที่ยังไม่พับตอบสนองต่อสิ่งนี้จะปลดปล่อยไซโตไคน์ออกมา จึงก่อให้เกิดการตอบสนองของภูมิคุ้มกัน[14] [15]

สถาบันสุขภาพแห่งชาติระบุว่าบางครั้งเหตุการณ์ เช่นการถูกแดดเผาความทุกข์ทางอารมณ์ หรือการสัมผัสสารเคมี อาจเป็นตัวกระตุ้นหรือทำให้สภาพแย่ลงได้[16]การสูญเสียเม็ดสีของผิวหนังในบางพื้นที่ของโรคด่างขาวอาจเกิดจากการบาดเจ็บทางกลได้เช่นกัน นี่คือตัวอย่างของปรากฏการณ์ Koebner [17]ซึ่งแตกต่างจากโรคผิวหนังอื่น ๆ ซึ่งสามารถเกิดขึ้นได้จากกิจกรรมประจำวัน โดยเฉพาะการเสียดสีเรื้อรังในบริเวณใดบริเวณหนึ่งของร่างกาย[17]

มีภูมิคุ้มกัน

เมลานินคือเม็ดสีที่ให้สีผิว โดยสร้างขึ้นโดยเซลล์ผิวหนังที่เรียกว่าเมลาโนไซต์

การเปลี่ยนแปลงในยีนที่เป็นส่วนหนึ่งของระบบภูมิคุ้มกันหรือส่วนหนึ่งของเมลาโนไซต์ต่างก็มีความเกี่ยวข้องกับโรคด่างขาว[2]นอกจากนี้ยังเชื่อกันว่าเกิดจากระบบภูมิคุ้มกันโจมตีและทำลายเมลาโนไซต์ของผิวหนัง[18]การศึกษาความสัมพันธ์ทั่วทั้งจีโนมพบตำแหน่ง ที่ไว ต่อโรคด่างขาวทั่วไป ประมาณ 36 ตำแหน่งโดยอิสระ [19]

ยีน TYR เข้ารหัสโปรตีนไทโรซิเนสซึ่งไม่ใช่ส่วนประกอบของระบบภูมิคุ้มกัน แต่เป็นเอนไซม์ของเมลาโนไซต์ที่เร่งปฏิกิริยาการสังเคราะห์เมลานิน และเป็นออโตแอนติเจน ที่สำคัญ ในโรคด่างขาวโดยทั่วไป[2]

ความสัมพันธ์ของระบบภูมิคุ้มกัน

โรคด่างขาวมักเกี่ยวข้องกับ โรค ภูมิคุ้มกันและโรคอักเสบเช่น โรค ไทรอยด์อักเสบของฮาชิโมโตะโรค ผิวหนังแข็ง โรค ไขข้อ อักเสบรู มาต อยด์ เบาหวานชนิดที่ 1โรคสะเก็ด เงิน โรค แอด ดิสันโรคโลหิต จางร้ายแรง โรค ผมร่วงเป็นหย่อม โรคลูปัสเอริทีมาโทซัสและโรคซีลิแอค[2] [20]

ผลิตภัณฑ์ของNLRP1 ที่ก่อให้เกิดการอักเสบ ได้แก่คาสเปส 1และคาสเปส 7ซึ่งกระตุ้นการทำงานของไซโตไคน์ ที่ก่อให้เกิดการอักเสบ อินเตอร์ลิวคิน-1βอินเตอร์ลิวคิน-1β และอินเตอร์ลิวคิน-18แสดงออกในระดับสูงในผู้ที่เป็นโรคผิวหนังที่มีรอยด่างขาว[21]ในการกลายพันธุ์ครั้งหนึ่งกรดอะมิโนลิวซีนในโปรตีน NALP1 ถูกแทนที่ด้วยฮีสติดีน (Leu155 → His) โปรตีนและลำดับดั้งเดิมได้รับการอนุรักษ์ไว้เป็นอย่างดีในวิวัฒนาการและพบได้ในมนุษย์ชิมแปนซีลิงแสมและลูกเสือบุชเบบี้ โรคแอดดิสัน ( โดยทั่วไปคือการทำลายต่อมหมวกไต เนื่องจากภูมิคุ้มกันทำลายตนเอง ) อาจพบได้ในผู้ที่เป็นโรคผิวหนังที่มีรอยด่างขาวเช่นกัน[22] [23]

ความเครียดออกซิเดชัน

การศึกษาการจัดลำดับยีนทั้งเอ็กโซมจำนวนมากแสดงให้เห็นว่าโรคด่างขาวมีความเกี่ยวข้องกับความหลากหลายในยีนที่เกี่ยวข้องกับการตอบสนองต่อความเครียดออกซิเดชัน เช่น CAT, SOD1, SOD2, SOD3, NFE2L2, HMOX1, GST-M1 หรือ GST-T1 ซึ่งสนับสนุนการเชื่อมโยงระหว่างระดับออกซิเจนรีแอคทีฟสปีชีส์ที่สูงในเมลาโนไซต์กับการเหนี่ยวนำการตอบสนองภูมิคุ้มกันตนเอง[24] [25]

ดังนั้น โรคที่แสดงการทำงานของไมโตคอนเดรียที่เปลี่ยนแปลง เช่น MELAS, กลุ่มอาการ Vogt-Koyanagi-Harada, กลุ่มอาการ Kabuki มีความเสี่ยงต่อโรคด่างขาวเพิ่มขึ้น[26] [27] [28]

สอดคล้องกับการสังเกตเหล่านี้ การเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรมในดีเอ็นเอไมโตคอนเดรีย (mtDNA) ของเมลาโนไซต์ที่เกี่ยวข้องกับการทำงานของไมโตคอนเดรียที่เปลี่ยนแปลงไป นำไปสู่การปลดปล่อย mtDNA ที่สามารถตรวจพบได้ในผิวหนังของผู้ป่วยโรคด่างขาว[29] [30] mtDNA นี้สามารถรับรู้ได้จากเส้นทาง cGAS-STING ซึ่งส่งผลให้เกิดการสร้างไซโตไคน์และคีโมไคน์ที่กระตุ้นการอักเสบ ซึ่งส่งเสริมการคัดเลือกเซลล์ T CD8+ ที่เป็นพิษต่อเซลล์ การใช้สารต้านอนุมูลอิสระในไมโตคอนเดรีย สารยับยั้ง NRF2 และสารยับยั้ง TBK1 กำลังกลายมาเป็นทางเลือกในการรักษาที่มีศักยภาพในการปิดกั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่านี้[29]

การวินิจฉัย

ภาพถ่าย UV ของมือที่เป็นโรคด่างขาว
ภาพถ่าย UV ของเท้าที่เป็นโรคด่างขาว

แสงอัลตราไวโอเลตสามารถใช้ได้ในระยะเริ่มแรกของโรคนี้เพื่อระบุและประเมินประสิทธิผลของการรักษา[31]การใช้แสงวูดส์ผิวหนังจะเปลี่ยนสี ( เรืองแสง ) เมื่อได้รับผลกระทบจากแบคทีเรียบางชนิด เชื้อรา และการเปลี่ยนแปลงของเม็ดสีผิว[32]

การจำแนกประเภท

ความพยายามในการจำแนกประเภทเพื่อวัดปริมาณโรคด่างขาวได้รับการวิเคราะห์ว่าค่อนข้างไม่สอดคล้องกัน[33]ในขณะที่ฉันทามติล่าสุดเห็นพ้องกันถึงระบบของโรคด่างขาวแบบแยกส่วน (SV) และโรคด่างขาวแบบไม่แยกส่วน (NSV) โรคด่างขาวชนิด NSV เป็นโรคด่างขาวชนิดที่พบบ่อยที่สุด[2]

ไม่แบ่งส่วน

ในโรคด่างขาวแบบไม่เป็นช่วงๆ (NSV) มักจะมีจุดที่มีรอยด่างขาวบางจุดสมมาตรกันรอยด่างใหม่จะปรากฏขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป และอาจกระจายไปทั่วร่างกายเป็นวงกว้างหรือเฉพาะบริเวณใดบริเวณหนึ่งก็ได้ โรคด่างขาวชนิดรุนแรงที่มีรอยด่างขาวเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย เรียกว่าvitiligo universalisโรค NSV สามารถเกิดขึ้นได้ในทุกช่วงอายุ (ต่างจากโรคด่างขาวแบบเป็นช่วงๆ ซึ่งพบได้บ่อยกว่ามากในช่วงวัยรุ่น) [11]

โรคด่างขาวแบบไม่แบ่งส่วนแบ่งออกเป็นกลุ่มดังนี้:

  • โรคผิวหนังที่มีรอยด่างขาวทั่วไป: รูปแบบที่พบได้บ่อยที่สุด มีบริเวณที่มีการสูญเสียสีกระจายกว้างและสุ่ม[34]
  • โรคด่างขาวแบบทั่วไป: การสูญเสียเม็ดสีเกิดขึ้นทั่วร่างกาย[34]
  • โรคด่างขาวแบบโฟกัส: มีจุดด่างหนึ่งหรือหลายจุดกระจายอยู่ในบริเวณเดียว พบมากที่สุดในเด็ก[34]
  • โรคด่างขาวบริเวณใบหน้าและนิ้วมือ[34]
  • โรคด่างขาวในเยื่อเมือก: การสูญเสียเม็ดสีของเยื่อเมือกเพียงอย่างเดียว[34]

ส่วน

โรคด่างขาวแบบแบ่งส่วน (SV) มีลักษณะ สาเหตุ และความถี่ของโรคที่เกี่ยวข้องแตกต่างกัน การรักษาจะแตกต่างจาก NSV โรคนี้มักส่งผลต่อบริเวณผิวหนังที่เกี่ยวข้องกับรากหลังของไขสันหลังและส่วนใหญ่มักเป็นข้างเดียว[2] [35]โรคนี้มีอาการคงที่/คงที่มากกว่ามาก และความสัมพันธ์กับโรคภูมิคุ้มกันบกพร่องดูเหมือนจะอ่อนแอกว่าโรคด่างขาวแบบทั่วไป[35]โรคด่างขาวจะไม่ดีขึ้นด้วยการบำบัดเฉพาะที่หรือแสง UV อย่างไรก็ตาม การรักษาด้วยการผ่าตัด เช่น การปลูกถ่ายเซลล์อาจมีประสิทธิภาพ[11]

การวินิจฉัยแยกโรค

โรคผิวหนังที่มีรอยโรคเป็นสารเคมีเป็นโรคที่คล้ายคลึงกันเนื่องจากได้รับสารเคมีซ้ำหลายครั้ง[1]อย่างไรก็ตาม โรคด่างขาวเป็นปัจจัยเสี่ยง[1]ปัจจัยกระตุ้นอาจรวมถึงภาวะผิวหนังอักเสบ แผลไหม้ การฉีดสเตียรอยด์เข้ารอยโรค และรอยถลอก[1]

อาการอื่น ๆ ที่มีอาการคล้ายกัน ได้แก่:

การรักษา

โรคผิวหนังที่มีรอยด่างขาวไม่มีทางรักษาได้ แต่มีวิธีการรักษาหลายวิธี[2]หลักฐานที่ดีที่สุดคือการใช้สเตียรอยด์และแสงอัลตราไวโอเลตร่วมกับครีม[36]เนื่องจากความเสี่ยงของมะเร็งผิวหนังที่สูงกว่าบริการสุขภาพแห่งชาติ ของสหราชอาณาจักร จึงแนะนำให้ใช้การรักษาด้วยแสงเฉพาะในกรณีที่การรักษาเบื้องต้นไม่ได้ผล[37]รอยโรคที่อยู่บนมือ เท้า และข้อต่อเป็นรอยโรคที่เปลี่ยนสีได้ยากที่สุด ส่วนรอยโรคที่ใบหน้าเป็นรอยโรคที่เปลี่ยนสีเป็นสีผิวธรรมชาติได้ง่ายที่สุด เนื่องจากผิวหนังบางกว่า[2]

ตัวกลางภูมิคุ้มกัน

การเตรียมยาเฉพาะที่ที่กดภูมิคุ้มกันรวมทั้งกลูโคคอร์ติคอยด์ (เช่น โคลเบตาโซล 0.05% หรือเบตาเมทาโซน 0.10%) และสารยับยั้งแคลซินิวริน (เช่นทาโครลิ มัส หรือพิเมโครลิมัส ) ถือเป็นการรักษาโรคผิวหนังที่มีรอยด่างขาวเป็นแนวทางแรก[2]

ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2565 ครีม รูโซลิตินิบ (จำหน่ายภายใต้ชื่อแบรนด์ Opzelura) ได้รับการอนุมัติให้ใช้ทางการแพทย์ในสหรัฐอเมริกาเพื่อรักษาโรคผิวหนังที่มีรอยด่างขาว[38]

การรักษาด้วยแสง

การรักษาด้วยแสงถือเป็นแนวทางการรักษาทางเลือกที่สองสำหรับโรคผิวหนังที่มีรอยด่างขาว[2]การให้ผิวหนังได้รับแสงจากหลอดไฟ UVB ถือเป็นการรักษาโรคผิวหนังที่มีรอยด่างขาวที่พบบ่อยที่สุด การรักษาสามารถทำได้ที่บ้านโดยใช้หลอดไฟ UVB หรือที่คลินิก โดยต้องควบคุมระยะเวลาในการรับแสงเพื่อไม่ให้ผิวหนังได้รับแสงมากเกินไป การรักษาอาจใช้เวลาสองสามสัปดาห์หากจุดด่างดำอยู่ที่คอและใบหน้า และมีมานานไม่เกิน 3 ปี หากจุดด่างดำอยู่ที่มือและขา และมีมานานกว่า 3 ปี อาจใช้เวลาสองสามเดือน การรักษาด้วยแสงจะทำ 2-3 ครั้งต่อสัปดาห์ จุดด่างดำบนร่างกายส่วนใหญ่อาจต้องได้รับการรักษาทั่วร่างกายในคลินิกหรือโรงพยาบาล สามารถใช้หลอดไฟ UVB แบบบรอดแบนด์และแบบแถบแคบได้[39] [40]แต่ควรใช้แสงอัลตราไวโอเลตแบบแถบแคบซึ่งมีช่วงความยาวคลื่นสูงสุดที่ประมาณ 311 นาโนเมตร มีรายงานอย่างต่อเนื่องว่าการใช้แสง UVB ร่วมกับการรักษาเฉพาะที่อื่นๆ จะช่วยปรับปรุงการสร้างเม็ดสีใหม่ อย่างไรก็ตาม ผู้ป่วยโรคด่างขาวบางรายอาจไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงใดๆ บนผิวหนังหรือเกิดการสร้างเม็ดสีใหม่ ผลข้างเคียงที่ร้ายแรงที่อาจเกิดขึ้นได้คือความเสี่ยงในการเกิดมะเร็งผิวหนัง ซึ่งเท่ากับความเสี่ยงจากการได้รับแสงแดดธรรมชาติมากเกินไป[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

การรักษา ด้วยแสงอัลตราไวโอเลต ( UVA ) มักดำเนินการในคลินิกของโรงพยาบาล การรักษาด้วยแสง Psoralenและแสงอัลตราไวโอเลตเอ ( PUVA ) เกี่ยวข้องกับการใช้ยาที่เพิ่มความไวของผิวหนังต่อแสงอัลตราไวโอเลต จากนั้นจึงทำให้ผิวหนังได้รับแสง UVA ในปริมาณสูง การรักษาจะต้องทำสัปดาห์ละสองครั้งเป็นเวลา 6–12 เดือนขึ้นไป เนื่องจากแสง UVA และ Psoralen ในปริมาณสูง PUVA อาจทำให้เกิดผลข้างเคียง เช่น ปฏิกิริยาแบบผิวไหม้หรือฝ้ากระบนผิวหนัง[37]

การรักษาด้วยแสงอัลตราไวโอเลตแถบแคบ B (NBUVB) ไม่มีผลข้างเคียงที่เกิดจาก Psoralen และมีประสิทธิผลเท่ากับ PUVA [2]เช่นเดียวกับ PUVA การรักษาจะดำเนินการสัปดาห์ละสองครั้งในคลินิกหรือทุกวันที่บ้าน และไม่จำเป็นต้องใช้ Psoralen [37]มักแนะนำให้รักษาเป็นเวลานานขึ้น และอาจต้องใช้เวลาอย่างน้อย 6 เดือนจึงจะได้ผลจากการรักษาด้วยแสง[41]การรักษาด้วยแสง NBUVB ดูเหมือนจะดีกว่าการรักษาด้วย PUVA โดยให้ผลตอบสนองต่อใบหน้าและลำคอได้ดีที่สุด[41]

เมื่อพิจารณาถึงการสร้างเม็ดสีใหม่ที่ดีขึ้น: การใช้สารยับยั้งแคลซินิวรินเฉพาะที่ร่วมกับการบำบัดด้วยแสงจะดีกว่าการใช้แสงเพียงอย่างเดียว[42] ไฮโดรคอร์ติโซนร่วมกับแสงเลเซอร์จะดีกว่าแสงเลเซอร์เพียงอย่างเดียวแปะก๊วยดีกว่ายาหลอกและการใช้มินิพัลส์ทางปากของเพรดนิโซโลน (OMP) ร่วมกับ NB-UVB จะดีกว่าการใช้ OMP เพียงอย่างเดียว[9]

การพรางตัวของผิวหนัง

ในกรณีที่ไม่รุนแรง อาจปกปิดรอยด่างขาวได้ด้วยการแต่งหน้าหรือ ผลิตภัณฑ์ ปกปิดรอยด่าง อื่นๆ หากผู้ที่ได้รับผลกระทบมีผิวซีด สามารถทำให้รอยด่างเหล่านี้มองเห็นได้น้อยลงโดยหลีกเลี่ยงการใช้ผลิตภัณฑ์แทนผิวปกติ[34]

การขจัดเม็ดสี

ในกรณีของโรคด่างขาวขั้นรุนแรง อาจพิจารณาใช้สารทาภายนอก เช่นโมโนเบนโซนเมควินอลหรือไฮโดรควิโนน เพื่อขจัดเม็ดสีผิวที่ไม่ได้รับผลกระทบ เพื่อให้สีผิวสม่ำเสมอ การกำจัดเม็ดสีผิวทั้งหมดด้วย โมโนเบนโซนเป็นวิธีการที่ถาวรและเข้มข้น ต้องปฏิบัติตามมาตรการป้องกันแสงแดดตลอดชีวิตเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกแดดเผาและเนื้องอกร้ายการกำจัดเม็ดสีผิวใช้เวลาประมาณหนึ่งปีจึงจะเสร็จสมบูรณ์[37]

ประวัติศาสตร์

คำอธิบายเกี่ยวกับโรคที่เชื่อว่าเป็นโรคด่างขาวนั้นย้อนกลับไปถึงข้อความในตำราแพทย์Ebers Papyrus ประมาณ 1500 ปีก่อนคริสตกาลในอียิปต์ โบราณ นอกจากนี้ คำ ภาษาฮีบรู " Tzaraath " จาก หนังสือ เลวีนิติในพันธสัญญาเดิม[43]ซึ่งมีอายุย้อนไปถึง 1280 ปีก่อนคริสตกาล[44] (หรือ 1312 ปีก่อนคริสตกาล[45] ) อธิบายถึงกลุ่มโรคผิวหนังที่เกี่ยวข้องกับจุดขาว และการแปลเป็นภาษากรีกในเวลาต่อมาทำให้มีการรวมคำว่าโรคด่างขาวเข้ากับโรคเรื้อนและความไม่บริสุทธิ์ทางจิตวิญญาณ[43]

แหล่งข้อมูลทางการแพทย์ในโลกยุคโบราณ เช่นฮิปโปเครตีสมักไม่แยกความแตกต่างระหว่างโรคด่างขาวและโรคเรื้อน โดยมักจะจัดกลุ่มโรคทั้งสองนี้ไว้ด้วยกัน ชื่อ "ด่างขาว" ถูกใช้ครั้งแรกโดยแพทย์ชาวโรมันชื่อออลัส คอร์เนลิอุส เซลซัสในตำราแพทย์คลาสสิกของเขาชื่อ De Medicina [ 43]

เชื่อกันว่า คำว่าvitiligoมาจากคำว่า "vitium" ซึ่งแปลว่า "ข้อบกพร่อง" หรือ "ตำหนิ" [43]

วินนี่ ฮาร์โลว์

สังคมและวัฒนธรรม

การเปลี่ยนแปลงของรูปลักษณ์ที่เกิดจากโรคด่างขาวอาจส่งผลต่อความเป็นอยู่ทางอารมณ์และจิตใจของบุคคล และอาจทำให้ยากต่อการทำงานหรือรักษางานไว้ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากโรคด่างขาวเกิดขึ้นที่บริเวณที่มองเห็นได้ของร่างกาย เช่น ใบหน้า มือ หรือแขน การเข้าร่วมกลุ่มสนับสนุนโรคด่างขาวอาจช่วยพัฒนาทักษะการรับมือทางสังคมและความยืดหยุ่นทางอารมณ์[46]

บุคคลที่มีชื่อเสียงที่เป็นโรคด่างขาว

กรณีที่สังเกตได้ ได้แก่ นักร้องป๊อปชาวอเมริกันไมเคิล แจ็คสัน [ 47] วินนี่ ฮาร์โลว์นางแบบแฟชั่นชาวแคนาดา[48] คิมบรานักร้องนักแต่งเพลงชาวนิวซีแลนด์[49] เดวิดดาสมัลเชียนนักแสดงชาวอเมริกันและชาร์ลี การ์เซีย นักดนตรีชาวอาร์เจนตินา ไบรอัน แดเนียลสัน นักมวยปล้ำอาชีพ[50]และมิคาเอล ยูน นักแสดงชาวฝรั่งเศส ก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน[51]เช่นเดียวกับอดีตนายกรัฐมนตรีฝรั่งเศสเอดัวร์ ฟิลิปป์ [ 52]ล็อกอินา ซาลาห์มิสยูนิเวิร์สอียิปต์ 2024 [53]อดีตบาทหลวงโรมันคาธอลิกผู้ว่าการปัมปังกาและพิธีกรรายการโทรทัศน์เอ็ดดี้ ปานลิลิโอ และ ทาเลียนา วาร์ กัส นางแบบและอดีต มิส โคลอมเบีย2007 [54] [55]

ซิทคอมการ์ตูนเรื่อง The Boondocksของ Adult Swim เป็นการเสียดสีความคิดเรื่องโรคด่างขาวในตัวของUncle Ruckusซึ่งเป็นตัวละครตัวหนึ่งของรายการ Ruckus ซึ่งเป็นคนผิวดำ มักอ้างว่าตนเป็นคนผิวขาว โดยมักจะระบุว่าตนมี "โรคด่างขาวซ้ำ ซึ่งตรงข้ามกับที่ Michael Jackson เป็น" เขามักจะใช้ข้อโต้แย้งนี้เพื่อยืนยันว่าตนเป็นคนผิวขาวจริงๆ ส่งผลให้เขาแสดงพฤติกรรมที่หลงผิดและเหยียดเชื้อชาติในเกือบทุกตอน[56]

วิจัย

ณ เดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2556 [อัปเดต]อะฟาเมลาโนไทด์อยู่ในระยะการทดลองทางคลินิกระยะที่ 2 และ 3 สำหรับโรคผิวหนังที่มีรอยด่างขาวและโรคผิวหนังอื่น ๆ[57]

ยารักษาโรคข้ออักเสบรูมาตอยด์โทฟาซิตินิบได้รับการทดสอบแล้วว่าสามารถใช้รักษาโรคด่างขาวได้[58]

ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2535 รายงานทางวิทยาศาสตร์ได้รับการตีพิมพ์ว่าการปลูกถ่ายเมลาโนไซต์ไปยังบริเวณที่ได้รับผลกระทบจากโรคด่างขาวประสบความสำเร็จ โดยสามารถสร้างเม็ดสีใหม่ในบริเวณดังกล่าวได้อย่างมีประสิทธิภาพ[59]ขั้นตอนนี้เกี่ยวข้องกับการนำชั้นผิวหนังที่มีเม็ดสีบางๆ จาก บริเวณ ก้น ของผู้ป่วย มาแยกเมลาโนไซต์ออกเป็นเซลล์แขวนลอยที่ขยายตัวในวัฒนธรรม จากนั้นจึงทำการขูดผิวหนังบริเวณที่ต้องการรักษาออก แล้วจึงนำเม ลาโน ไซต์ ไปปลูก ถ่ายผู้ป่วยโรคด่างขาวร้อยละ 70 ถึง 85 มีการสร้างเม็ดสีใหม่บนผิวหนังเกือบสมบูรณ์ โดยการสร้างเม็ดสีใหม่จะคงอยู่ได้นานแค่ไหนนั้นขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล[60]

งานวิจัยปัจจุบันแสดงให้เห็นว่าเอนไซม์ Janus kinase/ตัวส่งสัญญาณและตัวกระตุ้นเส้นทางการถอดรหัส (เส้นทาง JAK/STAT) มีบทบาทสำคัญในการสูญเสียเมลาโนไซต์ผิวหนัง เส้นทางนี้ถูกกระตุ้นโดยเซลล์ T CXCR3+ CD8+ ซึ่งสร้างวงจรป้อนกลับเชิงบวกด้วยคีโมไคน์อินเตอร์เฟอรอนแกมมา (IFN-γ) จากเคอราติโนไซต์ ซึ่งอาจมีส่วนทำให้เกิดโรคด่างขาวได้[61]สารยับยั้ง JAK เช่น รูโซลิตินิบแสดงให้เห็นถึงแนวโน้มในการกำหนดเป้าหมายแกนสัญญาณคีโมไคน์ IFN-γ- ซึ่งเกี่ยวข้องกับการก่อโรคด่างขาว และปรับปรุงโรคด่างขาวแบบไม่แบ่งส่วน[61] [62] [63]

อ้างอิง

  1. ^ abcdefg James WD, Elston D, Treat JR, Rosenbach MA, Neuhaus I (2020). "36. Disturbances of Pigmentation". Andrews' Diseases of the Skin: Clinical Dermatology (ฉบับที่ 13). Edinburgh: Elsevier. หน้า 871–874. ISBN 978-0-323-54753-6-
  2. ↑ abcdefghijklmn เอซเซดีน เค, เอเลฟเธเรียดู วี, วิทตัน เอ็ม, ฟาน จีล เอ็น (กรกฎาคม 2558) "โรคด่างขาว". มีดหมอ​ 386 (9988): 74–84. ดอย :10.1016/s0140-6736(14)60763-7. PMID  25596811. S2CID  208791128.
  3. ^ abc "คำถามและคำตอบเกี่ยวกับโรคด่างขาว" NIAMS . มิถุนายน 2014. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 สิงหาคม 2016 . สืบค้นเมื่อ11 สิงหาคม 2016 .
  4. ^ Zhang Y, Cai Y, Shi M, Jiang S, Cui S (2016). "ความชุกของโรคด่างขาว: การวิเคราะห์เชิงอภิมาน". PLOS ONE . 11 (9): e0163806. Bibcode :2016PLoSO..1163806Z. doi : 10.1371/journal.pone.0163806 .
  5. ^ "โรคด่างขาว - อาการและสาเหตุ". Mayo Clinic . สืบค้นเมื่อ5 พฤษภาคม 2023 .
  6. ^ ab "Vitiligo Symptoms, Treatment & Causes". NIAMS . 12 เมษายน 2017. สืบค้นเมื่อ5 พฤษภาคม 2023 .
  7. ^ abcd สถาบันโรคข้ออักเสบและโรคกระดูกและกล้ามเนื้อและผิวหนังแห่งชาติ (มีนาคม 2550) "โรคด่างขาวคือ อะไร? ข้อมูลโดยย่อ: ชุดสิ่งพิมพ์ที่อ่านง่ายสำหรับประชาชนเพิ่มเติม" เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 กรกฎาคม 2553 สืบค้นเมื่อ18 กรกฎาคม 2553
  8. ^ abc Halder RM, Taliaferro S (2007). "72. Vitiligo". ใน Wolff K, Goldsmith L, Katz S, Gilchrest B, Paller A, Lefell D (บรรณาธิการ). Fitzpatrick's dermatology in general medicine (ฉบับที่ 7). นิวยอร์ก: McGraw-Hill Professional. ISBN 978-0-07-146690-5.OCLC 154751587  .
  9. ^ ab Whitton ME, Pinart M, Batchelor J, Leonardi-Bee J, González U, Jiyad Z, et al. (กุมภาพันธ์ 2015). "การแทรกแซงสำหรับโรคด่างขาว". ฐานข้อมูล Cochrane ของการทบทวนวรรณกรรมอย่างเป็นระบบ . 2015 (2): CD003263. doi :10.1002/14651858.CD003263.pub5. PMC 10887429 . PMID  25710794. 
  10. ^ Halder RM, Chappell JL (มิถุนายน 2009). "Vitiligo update". Seminars in Cutaneous Medicine and Surgery . 28 (2): 86–92. doi :10.1016/j.sder.2009.04.008 (ไม่ใช้งาน 1 พฤศจิกายน 2024). PMID  19608058.{{cite journal}}: CS1 maint: DOI ไม่ได้ใช้งานตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน 2024 ( ลิงก์ )
  11. ↑ abc Huggins RH, Schwartz RA, Janniger C (ธันวาคม 2548) "โรคด่างขาว" (PDF) . Acta Dermatovenerologica Alpina, Pannonica และ Adriatica 14 (4): 137–42, 144–45. PMID  16435042 เก็บถาวร(PDF)จากต้นฉบับเมื่อวันที่ 10 ธันวาคม 2549
  12. ^ Picardi A, Pasquini P, Cattaruzza MS, Gaetano P, Melchi CF, Baliva G, et al. (2003). "เหตุการณ์เครียดในชีวิต การสนับสนุนทางสังคม ความมั่นคงในความผูกพัน และอาการอเล็กซิไธเมียในโรคด่างขาว การศึกษาแบบเคสควบคุม" Psychotherapy and Psychosomatics . 72 (3): 150–158. doi :10.1159/000069731. PMID  12707482. S2CID  22105282.
  13. ^ Ongenae K, Van Geel N, Naeyaert JM (เมษายน 2003). "หลักฐานของการเกิดโรคด่างขาวที่เกิดจากภูมิคุ้มกันทำลายตนเอง" Pigment Cell Research . 16 (2): 90–100. doi :10.1034/j.1600-0749.2003.00023.x. PMID  12622785
  14. ↑ บัลดินี อี, โอโดริซิโอ ที, ซอร์เรนติ เอส, คาตาเนีย เอ, ทาร์ทาเกลีย เอฟ, คาร์บอตตา จี, และคณะ (27 ตุลาคม 2560). "Vitiligo และความผิดปกติของต่อมไทรอยด์ภูมิตัวเอง" พรมแดนด้านต่อมไร้ท่อ . 8 (290): 290. ดอย : 10.3389/ fendo.2017.00290 PMC5663726 .​ PMID29163360  . 
  15. ^ Chang WL, Lee WR, Kuo YC, Huang YH (14 ธันวาคม 2021). "Vitiligo: An Autoimmune Skin Disease and its Immunomodulatory Therapeutic Intervention". Frontiers in Cell and Developmental Biology . 9 (797026): 797026. doi : 10.3389/fcell.2021.797026 . PMC 8712646 . PMID  34970551. 
  16. ^ "คำถามและคำตอบเกี่ยวกับโรคด่างขาว" สถาบันโรคข้ออักเสบ โรคกล้ามเนื้อและกระดูก และโรคผิวหนังแห่งชาติ 30 ตุลาคม 2022 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 สิงหาคม 2007 สืบค้นเมื่อ29 มิถุนายน 2024
  17. ^ ab Zhang Y, Ding X, Wang F, Li M, Du J (กุมภาพันธ์ 2023). "ความสำคัญทางคลินิกของปรากฏการณ์ Koebner ในโรคด่างขาว: การตรวจสอบทางระบาดวิทยาในโรงพยาบาลจากจีน" Chinese Medical Journal . 136 (4): 502–504. doi :10.1097/CM9.0000000000002431. PMC 10106213 . PMID  36580639. 
  18. ^ Mayo Clinic Staff (15 พฤษภาคม 2014). "Vitiligo Causes". Mayoclinic. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 เมษายน 2015 . สืบค้นเมื่อ22 เมษายน 2015 .
  19. ^ Spritz RA (พฤษภาคม 2013). "พันธุศาสตร์โรคด่างขาวสมัยใหม่เผยแสงสว่างใหม่ให้กับโรคโบราณ" วารสารโรคผิวหนัง . 40 (5): 310–318. doi :10.1111/1346-8138.12147 PMC 3783942 . PMID  23668538 
  20. ^ Van Driessche F, Silverberg N (สิงหาคม 2015). "การจัดการปัจจุบันของโรคด่างขาวในเด็ก". ยาสำหรับเด็ก (การทบทวน). 17 (4): 303–313. doi :10.1007/s40272-015-0135-3. PMID  26022363. S2CID  20038695.
  21. ^ Lamkanfi M, Vande Walle L, Kanneganti TD (กันยายน 2011). "การส่งสัญญาณอินฟลัมโมโซมที่ไม่ถูกควบคุมในโรค" Immunological Reviews (Review). 243 (1): 163–173. doi :10.1111/j.1600-065X.2011.01042.x. PMC 3170132 . PMID  21884175 
  22. ^ Gregersen PK (มีนาคม 2007). "พันธุกรรมสมัยใหม่ การป้องกันแบบโบราณ และการบำบัดที่มีศักยภาพ". วารสารการแพทย์นิวอิงแลนด์ . 356 (12): 1263–1266. doi :10.1056/NEJMe078017. PMID  17377166
  23. ^ Jin Y, Mailloux CM, Gowan K, Riccardi SL, LaBerge G, Bennett DC, et al. (มีนาคม 2007). "NALP1 in vitiligo-associated multiple autoimmune disease" (PDF) . The New England Journal of Medicine . 356 (12): 1216–1225. doi :10.1056/NEJMoa061592. PMID  17377159. เก็บถาวร(PDF)จากแหล่งดั้งเดิมเมื่อ 6 มีนาคม 2020 . สืบค้นเมื่อ16 ธันวาคม 2019 .
  24. ^ Chiarella P (22 ตุลาคม 2019). "Vitiligo susceptibility at workplace and in daily life: the contribute of oxidative stress gene polymorphisms". Biomedical Dermatology . 3 (1): 5. doi : 10.1186/s41702-019-0043-1 . ISSN  2398-8460.
  25. ↑ เอซเซดีน เค, เอเลฟเธเรียดู วี, วิทตัน เอ็ม, ฟาน จีล เอ็น (กรกฎาคม 2015) "โรคด่างขาว". มีดหมอ​ 386 (9988): 74–84. ดอย :10.1016/S0140-6736(14)60763-7. PMID25596811  .
  26. ^ Karvonen SL, Haapasaari KM, Kallioinen M, Oikarinen A, Hassinen IE, Majamaa K (เมษายน 1999). "อุบัติการณ์ของโรคด่างขาวที่เพิ่มขึ้น แต่ไม่มีหลักฐานของการแก่ก่อนวัย ในผิวหนังของผู้ป่วยที่มีการกลายพันธุ์ bp 3243 ในดีเอ็นเอของไมโตคอนเดรียในโรคสมองเสื่อมจากไมโตคอนเดรีย กรดแลกติก และกลุ่มอาการโรคหลอดเลือดสมอง (MELAS)". The British Journal of Dermatology . 140 (4): 634–639. doi :10.1046/j.1365-2133.1999.02761.x. PMID  10233312.
  27. ^ Liang L, Tan X, Zhou Q, Tian Y, Kijlstra A, Yang P (19 สิงหาคม 2015). "TLR3 และ TLR4 แต่ไม่ใช่ TLR2 มีส่วนเกี่ยวข้องในโรค Vogt-Koyanagi-Harada โดยกระตุ้นการผลิตไซโตไคน์ที่ก่อให้เกิดการอักเสบผ่านการส่งเสริมการผลิตสปีชีส์ออกซิเจนที่มีฤทธิ์ต่อไมโตคอนเดรีย" Current Molecular Medicine . 15 (6): 529–542. doi :10.2174/1566524015666150731095611. PMID  26238371
  28. ^ Margot H, Boursier G, Duflos C, Sanchez E, Amiel J, Andrau JC และคณะ (มกราคม 2020). "อาการทางภูมิคุ้มกันในกลุ่มอาการคาบูกิ: การศึกษาทะเบียนผู้ป่วย 177 ราย" Genetics in Medicine . 22 (1): 181–188. doi :10.1038/s41436-019-0623-x. PMID  31363182.
  29. ^ ab Sant'Anna-Silva AC, Botton T, Rossi A, Dobner J, Bzioueche H, Thach N, et al. (สิงหาคม 2024). "Vitiligo auto-immune response upon oxidative stress-related mitochondrial DNA release opens up new therapeutic strategies". Clinical and Translational Medicine . 14 (8): e1810. doi :10.1002/ctm2.1810. PMC 11306283 . PMID  39113238. 
  30. ^ Bzioueche H, Simonyté Sjödin K, West CE, Khemis A, Rocchi S, Passeron T และคณะ (กันยายน 2021) "การวิเคราะห์ไมโครไบโอมของผิวหนังและลำไส้ที่ตรงกันของผู้ป่วยโรคด่างขาวเผยให้เห็นความผิดปกติของผิวหนังอย่างล้ำลึก: ความเชื่อมโยงกับการเปลี่ยนแปลงของไมโตคอนเดรียและภูมิคุ้มกัน" The Journal of Investigative Dermatology . 141 (9): 2280–2290. doi :10.1016/j.jid.2021.01.036. PMID  33771527
  31. ^ Wang YJ, Chang CC, Cheng KL (ธันวาคม 2017). "โคมไฟไม้สำหรับความเสถียรของโรคด่างขาวและการรับรู้ในช่วงต้นของการสร้างเม็ดสีหลังการปลูกถ่ายผิวหนัง" International Wound Journal . 14 (6): 1391–1394. doi :10.1111/iwj.12800. PMC 7949874 . PMID  28799192. S2CID  205222684 
  32. ^ Al Aboud DM, Gossman W (2019). "โคมไฟไม้ (Woods Lamp)". StatPearls . StatPearls Publishing. PMID  30725878.
  33. ↑ พิคาร์โด เอ็ม, ทาเอบ เอ, สหพันธ์ (2552) "การแนะนำ". โรคด่างขาว . เบอร์ลิน: สปริงเกอร์. ไอเอสบีเอ็น 978-3-540-69360-4-
  34. ^ abcdefghij Halder RM (2007). "Vitiligo". ใน Fitzpatrick TB, Wolff K (บรรณาธิการ). Fitzpatrick's Dermatology in General Medicine (ฉบับที่ 7). นิวยอร์ก: McGraw-Hill Professional. ISBN 978-0-07-146690-5-
  35. ↑ อับ ฟาน จีล เอ็น, โมเล็ต 1, โบรเชซ แอล, ดูเทร เอ็ม, เดอ เชปเปอร์ เอส, แวร์แฮกเฮ อี และคณะ (กุมภาพันธ์ 2555). "ข้อมูลเชิงลึกใหม่เกี่ยวกับโรคด่างขาวปล้อง: รายงานผู้ป่วยและการทบทวนทฤษฎี" วารสารโรคผิวหนังแห่งอังกฤษ . 166 (2): 240–246. ดอย :10.1111/j.1365-2133.2011.10650.x. PMID  21936857 S2CID  32746282
  36. ^ Whitton ME, Ashcroft DM, González U (ตุลาคม 2008). "การแทรกแซงการรักษาสำหรับโรคผิวหนังที่มีรอยด่างขาว" วารสารของ American Academy of Dermatology . 59 (4): 713–717. doi :10.1016/j.jaad.2008.06.023. PMID  18793940
  37. ^ abcd Anon. "Vitiligo -Treatment". Patient UK . NHS. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 มิถุนายน 2013. สืบค้นเมื่อ3 มิถุนายน 2013 .
  38. ^ "Incyte ประกาศอนุมัติครีม Opzelura (ruxolitinib) จาก FDA ของสหรัฐอเมริกาสำหรับการรักษาโรคด่างขาว" Incyte. 19 กรกฎาคม 2022. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 กรกฎาคม 2022 . สืบค้นเมื่อ19 กรกฎาคม 2022 – ผ่านทาง Business Wire.
  39. ^ Scherschun L, Kim JJ, Lim HW (มิถุนายน 2001). "Narrow-band ultraviolet B is a useful and well-tolerated treatment for vitiligo". Journal of the American Academy of Dermatology . 44 (6): 999–1003. doi :10.1067/mjd.2001.114752. PMID  11369913. S2CID  17431219.
  40. ^ Don P, Iuga A, Dacko A, Hardick K (มกราคม 2549). "การรักษาโรคด่างขาวด้วยบีอัลตราไวโอเลตแบนด์วิดท์กว้างและวิตามิน". International Journal of Dermatology . 45 (1): 63–65. doi : 10.1111/j.1365-4632.2005.02447.x . PMID  16426381. S2CID  454415.
  41. ^ โดย Bae JM, Jung HM, Hong BY, Lee JH, Choi WJ, Lee JH และคณะ (กรกฎาคม 2017). "การบำบัดด้วยแสงสำหรับโรคด่างขาว: การทบทวนอย่างเป็นระบบและการวิเคราะห์อภิมาน" JAMA Dermatology . 153 (7): 666–674. doi :10.1001/jamadermatol.2017.0002. PMC 5817459 . PMID  28355423 
  42. ^ Bae JM, Hong BY, Lee JH, Lee JH, Kim GM (พฤษภาคม 2016). "ประสิทธิภาพของการใช้เลเซอร์เอ็กไซเมอร์/แสง (EL) ขนาด 308 นาโนเมตรร่วมกับยาทาภายนอกเทียบกับการใช้ EL เพียงอย่างเดียวสำหรับโรคผิวหนังที่มีรอยด่างขาว: การทบทวนอย่างเป็นระบบและการวิเคราะห์อภิมานของการทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุม (RCT)" Journal of the American Academy of Dermatology . 74 (5): 907–915. doi :10.1016/j.jaad.2015.11.044. PMID  26785803
  43. ↑ abcd Gauthier Y, เบนเซกรี แอล (2009) "แง่มุมทางประวัติศาสตร์". ใน Picardo M, Taïeb A (บรรณาธิการ). Vitiligo (ออนไลน์-ส.ค. ed.) เบอร์ลิน: สปริงเกอร์. ไอเอสบีเอ็น 978-3-540-69360-4-
  44. ^ Kurzweil A (2008). โตราห์สำหรับคนโง่(PDF) . สำหรับคนโง่ หน้า 11 ISBN 978-0-470-28306-6. เก็บถาวร(PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 มิถุนายน 2020 . สืบค้นเมื่อ19 สิงหาคม 2010 .
  45. ^ Spiro K. "History Crash Course #36: Timeline: From Abraham to Destruction of the Temple". Aish.com . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 กรกฎาคม 2014 . สืบค้นเมื่อ19 สิงหาคม 2010 .
  46. ^ Chaturvedi SK, Singh G, Gupta N (ตุลาคม 2548). "ประสบการณ์การตีตราในโรคผิวหนัง: มุมมองของชาวอินเดีย" Dermatologic Clinics . 23 (4): 635–642. doi :10.1016/j.det.2005.05.007. PMID  16112439
  47. ^ Vogel J (17 มีนาคม 2018). "Black and White: how Dangerous kicked off Michael Jackson's race paradox". The Guardian . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 มีนาคม 2018 . สืบค้นเมื่อ 14 กันยายน 2019 .
  48. ^ "วินนี่ ฮาร์โลว์: นางแบบชาวแคนาดาที่มีสภาพผิวหายากได้ออกแคมเปญใหญ่ 2 แคมเปญ". Complex . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 ตุลาคม 2020 . สืบค้นเมื่อ 17 กุมภาพันธ์ 2020 .
  49. ^ Deahl D (4 พฤษภาคม 2018). "Kimbra on the tech she carry everywhere". The Verge . สืบค้นเมื่อ23 พฤศจิกายน 2022 .
  50. ^ @WWEDanielBryan (30 กรกฎาคม 2011) "@tarynlove77 เป็นโรคผิวหนังชนิดหนึ่ง ไม่ใช่แผ่นแปะผิวหนังเทียม ซึ่งเป็นโรคที่เกิดจากภูมิคุ้มกันทำลายตนเอง คุณสามารถค้นหาข้อมูลได้ใน Wikipedia" ( ทวีต ) – ผ่านทางTwitter
  51. ↑ พริสมา ส.ส. (11 มิถุนายน พ.ศ. 2561) Michael Youn : l'étonnante Maladie génétique don't il est atteint... au niveau du pénis - Voici" Voici.fr (เป็นภาษาฝรั่งเศส) เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อวันที่ 25 กันยายน 2021 . สืบค้นเมื่อ25 กันยายน 2564 .
  52. ↑ แมตช์ พี (26 มิถุนายน พ.ศ. 2563). ด็อง เลส์ คูลิสเซส เดอ ลา คอมปาญ เดอ เอดูอาร์ ฟิลิปป์ โอ ฮาฟวร์parismatch.com (เป็นภาษาฝรั่งเศส) เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อวันที่ 14 กันยายน 2021 . สืบค้นเมื่อ25 กันยายน 2564 .
  53. ↑ บิ เอช (6 ตุลาคม พ.ศ. 2567). "ยินดีที่ได้ร่วมงาน Miss Universe" Saostar (ในภาษาเวียดนาม) . สืบค้นเมื่อ7 ตุลาคม 2567 .
  54. ↑ "ทาเลียนา วาร์กัส มูเอสตรา นูเอวาส มาร์กัส เด วิตีลิโก เอน ซู เปียล". eltiempo.com ​4 มิถุนายน 2564 . สืบค้นเมื่อ12 ธันวาคม 2565 .
  55. ↑ "Taliana Vargas explicó cómo va el tratamiento para su problemsa de piel". infobae.com ​26 ตุลาคม 2565 . สืบค้นเมื่อ12 ธันวาคม 2565 .
  56. ^ Marsh K (15 มีนาคม 2023). "เหตุใดฉันจึงใช้การ์ตูนทีวีเรื่อง 'The Boondocks' เพื่อสอนหลักสูตรเกี่ยวกับเชื้อชาติ" The Conversation . สืบค้นเมื่อ8 มกราคม 2024 .
  57. ^ Fabrikant J, Touloei K, Brown SM (กรกฎาคม 2013). "การทบทวนและการอัปเดตเกี่ยวกับการบำบัดด้วยฮอร์โมนกระตุ้นเมลาโนไซต์: อะฟาเมลาโนไทด์" Journal of Drugs in Dermatology . 12 (7): 775–779. PMID  23884489
  58. ^ "สำหรับผู้ป่วยโรคด่างขาว ยารักษาโรคข้ออักเสบช่วยฟื้นฟูสีผิว" 24 มิถุนายน 2015 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 กรกฎาคม 2015
  59. ↑ โอลส์สัน เอ็มเจ, จูห์ลิน แอล (ตุลาคม 1992) "การปลูกถ่ายเมลาโนไซต์ในโรคด่างขาว" มีดหมอ​ 340 (8825): 981. ดอย :10.1016/0140-6736(92)92875-G. PMID  1357390 S2CID  19599682
  60. ^ Olsson MJ, Juhlin L (พฤศจิกายน 2002). "การติดตามผลในระยะยาวของผู้ป่วยโรคผิวหนังที่มีเม็ดเลือดขาวซึ่งได้รับการรักษาด้วยการปลูกถ่ายเมลาโนไซต์ที่เพาะเลี้ยงเอง แผ่นหนังกำพร้าที่บางเป็นพิเศษ และชั้นเซลล์ฐานที่แขวนลอย". The British Journal of Dermatology . 147 (5): 893–904. doi :10.1046/j.1365-2133.2002.04837.x. PMID  12410698. S2CID  42396825.
  61. ^ ab Qi F, Liu F, Gao L (2021). "สารยับยั้ง Janus Kinase ในการรักษาโรคด่างขาว: การทบทวน" Frontiers in Immunology . 12 : 790125. doi : 10.3389/fimmu.2021.790125 . PMC 8636851 . PMID  34868078 
  62. ^ หมายเลขการทดลองทางคลินิกNCT04052425สำหรับ "การศึกษาการประเมินยาทาเฉพาะที่ในโรคด่างขาว 1 (TRuE-V1)" ที่ClinicalTrials.gov
  63. ^ หมายเลขการทดลองทางคลินิกNCT04057573สำหรับ "การศึกษาการประเมินยาทาเฉพาะที่ในโรคด่างขาว 2 (TRuE-V2)" ที่ClinicalTrials.gov
วิกิ มีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับVitiligo
  • คำถามและคำตอบเกี่ยวกับโรคด่างขาว – สถาบันโรคข้ออักเสบ โรคกล้ามเนื้อและกระดูก และโรคผิวหนังแห่งชาติสหรัฐอเมริกา
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=โรคด่างขาว&oldid=1257168893"