ความรุนแรงทางการเมืองของไซออนิสต์
ความรุนแรงหรือการก่อการร้ายที่เกิดจากลัทธิไซออนิสต์

เหตุการณ์หลังเหตุระเบิดโรงแรมคิงเดวิดปี 2489

ความรุนแรงทางการเมืองของกลุ่มไซออนิสต์หมายถึงการกระทำรุนแรงหรือการก่อการร้ายที่กระทำโดยกลุ่มไซออนิสต์เพื่อสนับสนุนการก่อตั้งและรักษารัฐอิสราเอลในปาเลสไตน์ การกระทำเหล่านี้กระทำโดยบุคคล กลุ่มกึ่งทหาร และรัฐบาลอิสราเอลตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 20 จนถึงปัจจุบัน ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ ความขัดแย้งระหว่าง อิสราเอล และปาเลสไตน์ ที่ยังคงดำเนินอยู่

ในช่วงก่อนการสถาปนารัฐ (ค.ศ. 1920–1940) กลุ่มกึ่งทหารไซออนิสต์ เช่นอิร์กุนเลฮีฮากานาห์และพัลมัคได้ใช้ความรุนแรงในการรณรงค์ต่อต้านเจ้าหน้าที่อังกฤษ ชาวอาหรับปาเลสไตน์ และชาวยิวที่ไม่เห็นด้วยภายในประเทศ เพื่อบรรลุเป้าหมายทางการเมืองของพวกเขา โดยมีเป้าหมายคือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย บุคคลสำคัญของรัฐบาล พลเรือน และโครงสร้างพื้นฐาน หลังจากที่อิสราเอลก่อตั้งประเทศในปี 1948 กองกำลังป้องกันอิสราเอล (IDF) และกองกำลังรักษาความปลอดภัยของรัฐอื่นๆ ยังคงใช้ความรุนแรงต่อชาวปาเลสไตน์และชาวอาหรับในบริเวณใกล้เคียงในช่วงสงครามปี 1948 สงครามอาหรับ-อิสราเอลในเวลาต่อมา และการยึดครองเวสต์แบงก์และฉนวนกาซา ของ กองทัพ

การกระทำรุนแรงของกลุ่มไซออนิสต์ในเวลาต่อมามีหลากหลายรูปแบบ ตั้งแต่การใช้กำลังของรัฐบาลเพื่อปราบปรามความไม่สงบของชาวปาเลสไตน์ (เช่นในช่วงอินติฟาดาสระหว่างปี 1987-1993 และ 2000-2005) ไปจนถึงการโจมตีที่ก่อขึ้นโดยผู้ตั้งถิ่นฐานชาวอิสราเอลและกลุ่มหัวรุนแรงขวาจัดต่อพลเรือนชาวปาเลสไตน์ ทรัพย์สิน และสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ในการกระทำรุนแรงทางการเมืองภายในชาวยิว อดีตนายกรัฐมนตรีอิสราเอลยิตซัค ราบินถูกลอบสังหารในปี 1995 โดยยิกัล อามีร์ซึ่งต่อต้านความพยายามสันติภาพของราบินและการยอมสละดินแดนให้กับชาวปาเลสไตน์ กองทหารอิสราเอลยังโจมตีในวงกว้างในดินแดนที่ถูกยึดครองและรัฐใกล้เคียง รวมทั้งเลบานอน ส่งผลให้เกิดการทำลายล้างและพลเรือนเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก

องค์กรสิทธิมนุษยชนและสิทธิมนุษยชนปาเลสไตน์กล่าวหาอิสราเอลว่าเป็นผู้ก่อการร้ายของรัฐก่ออาชญากรรมสงครามและใช้กำลังกับชาวปาเลสไตน์อย่างไม่สมส่วน อิสราเอลปกป้องการกระทำของตนว่าจำเป็นต่อการรักษาความมั่นคงของรัฐอิสราเอลและพลเมืองของตนเมื่อเผชิญกับความรุนแรงทางการเมืองและภัยคุกคามในภูมิภาคของปาเลสไตน์

ผลกระทบ

การกระทำดังกล่าวดำเนินการโดยบุคคลและกลุ่มกึ่งทหารชาวยิว เช่นอิร์กุนเลฮีฮาการาห์และพัลแมคซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของความขัดแย้งระหว่างชาวยิวเจ้าหน้าที่อังกฤษ และ ชาวอาหรับปาเลสไตน์เกี่ยวกับที่ดิน การย้ายถิ่นฐาน และการควบคุมปาเลสไตน์[1]

ทหารและเจ้าหน้าที่อังกฤษ เจ้าหน้าที่ สหประชาชาตินักรบและพลเรือนชาวอาหรับปาเลสไตน์ นักรบและพลเรือนชาวยิว ล้วนตกเป็นเป้าหมายหรือตกเป็นเหยื่อของการกระทำเหล่านี้ ทรัพย์สิน โครงสร้างพื้นฐาน และวัสดุในประเทศ เชิงพาณิชย์ และของรัฐก็ถูกโจมตีด้วยเช่นกัน

เหตุการณ์หลักที่เกิดขึ้น

ระหว่างการจลาจลเนบี มูซาในปี 1920 การจลาจลจัฟฟาในปี 1921 และการจลาจลปาเลสไตน์ในปี 1929ชาวอาหรับปาเลสไตน์แสดงท่าทีเป็นปฏิปักษ์ต่อการอพยพของชาวไซออนิสต์ ซึ่งกระตุ้นให้กองกำลังกึ่งทหารของชาวยิวมีปฏิกิริยาตอบโต้[2]ในปี 1935 อิร์กุนซึ่งเป็นองค์กรทหารใต้ดินของชาวยิว ได้แยกตัวออกจากฮากานาห์ [ 3]อิร์กุนเป็นการแสดงออกทางอาวุธของอุดมการณ์ใหม่ของลัทธิไซออนิสต์แนวแก้ไขที่ก่อตั้งโดยเซเอฟ จาบอตินสกี้ เขาแสดงอุดมการณ์ นี้ ว่า"ชาวยิวทุกคนมีสิทธิที่จะเข้าไปในปาเลสไตน์ การตอบโต้ที่แข็งขันเท่านั้นที่จะยับยั้งชาวอาหรับและชาวอังกฤษ กองกำลังติดอาวุธของชาวยิวเท่านั้นที่จะรับประกันรัฐของชาวยิว" [ 4]

ระหว่างการก่อกบฏของชาวอาหรับในปาเลสไตน์ระหว่างปี 1936–39ชาวอาหรับปาเลสไตน์ต่อสู้เพื่อยุติการปกครองและก่อตั้งรัฐอาหรับที่ตั้งอยู่บนดินแดนปาเลสไตน์ทั้งหมด[5]พวกเขาโจมตีทั้งชาวอังกฤษและชาวยิว รวมถึงชาวอาหรับปาเลสไตน์บางส่วนที่สนับสนุนแนวคิดพานอาหรับไซออนิสต์กระแสหลักซึ่งเป็นตัวแทนโดยVaad Leumiและ Haganah ปฏิบัติตามนโยบายHavlagah (การยับยั้งชั่งใจ) นักรบ Irgun ไม่ได้ปฏิบัติตามนโยบายนี้และเรียกตัวเองว่า "ผู้ทำลาย Havlagah" [6] Irgun เริ่มทิ้งระเบิดเป้าหมายพลเรือนชาวอาหรับปาเลสไตน์ในปี 1938 [3]ในขณะที่ชาวอาหรับปาเลสไตน์ถูก "ปลดอาวุธอย่างระมัดระวัง" โดยเจ้าหน้าที่ในอาณัติของอังกฤษในปี 1939 แต่พวกไซออนิสต์กลับไม่ถูกทำเช่นนั้น[3]เพื่อสร้างความสมดุลกับชาวอาหรับ จึง มีการตรา หนังสือปกขาวในปีพ.ศ. 2482ซึ่งกำหนดข้อจำกัดที่สำคัญเกี่ยวกับการย้ายถิ่นฐานของชาวยิวภายใต้เงาของสงครามโลกครั้งที่ 2

หลังจากการประกาศสงครามของอังกฤษ ในเดือนกันยายนปี 1939 เดวิด เบ็น-กูเรียนหัวหน้าหน่วยงานยิวสำหรับปาเลสไตน์ ประกาศว่า: "เราจะต่อสู้กับกระดาษขาวราวกับว่าไม่มีสงคราม และจะต่อสู้ในสงครามราวกับว่าไม่มีกระดาษขาว" [7]ต่อมา ฮากานาห์และอิร์กุนได้ระงับกิจกรรมต่อต้านอังกฤษเพื่อสนับสนุนสงครามกับนาซีเยอรมนี [ 8]อย่างไรก็ตามเลฮี ที่เล็กกว่า ยังคงโจมตีและดำเนินการโดยตรง ต่ออังกฤษ ตลอดสงคราม ในเวลานั้น อังกฤษยังสนับสนุนการจัดตั้งและการฝึกอบรมปาล์มัคในฐานะหน่วยที่สามารถต้านทานการรุกของเยอรมันในพื้นที่ได้ โดยได้รับความยินยอมจากยิชูฟซึ่งเห็นโอกาสในการรับหน่วยและทหารที่ผ่านการฝึกอบรมสำหรับรัฐยิวที่วางแผนไว้[9]และในช่วงปี 1944–1945 องค์กรกึ่งทหารยิวกระแสหลักที่สุด ฮากานาห์ ได้ร่วมมือกับทางการอังกฤษต่อต้านเลฮีและเอตเซล[10]

หลังสงครามโลกครั้งที่สอง ระหว่างปี 1945 ถึงการลงมติแบ่งแยกดินแดนในวันที่ 29 พฤศจิกายน 1947ทหารและตำรวจ อังกฤษ ตกเป็นเป้าหมายของ Irgun และ Lehiในตอนแรก Haganah และ Palmach ร่วมมือกับอังกฤษต่อต้านพวกเขา โดยเฉพาะในช่วงฤดูล่าสัตว์ก่อนที่จะเข้าร่วมกับพวกเขาอย่างแข็งขันในขบวนการต่อต้านชาวยิวจากนั้นจึงเลือกจุดยืนเป็นกลางอย่างเป็นทางการในที่สุดหลังจากปี 1946 ในขณะที่ Irgun และ Lehi ยังคงโจมตีอังกฤษต่อไป[11]

นอกจากนี้ Haganah, Irgun และ Lehi ยังได้ประหารชีวิตชาวยิวหลายสิบคนด้วยข้อกล่าวหาว่าก่อกบฏหรือร่วมมือกับอังกฤษหรืออาหรับ โดยมักจะดำเนินการตามขั้นตอนศาลทหารที่ไม่สม่ำเสมอ[ 12 ]

นอกจากนี้ กลุ่มฮากานาห์ยังก่อเหตุโจมตีอย่างรุนแรงในปาเลสไตน์ เช่น การปลดปล่อยผู้อพยพที่ถูกกักขังจากค่ายกักกันอัตลิตการทิ้งระเบิดเครือข่ายรถไฟของประเทศ การก่อวินาศกรรมที่ฐานเรดาร์และฐานทัพของตำรวจปาเลสไตน์ของอังกฤษ กลุ่มฮากานาห์ยังคงจัดการอพยพเข้าเมืองอย่างผิดกฎหมายตลอดทั้งสงคราม[13]

ในเดือนกุมภาพันธ์ 1947 อังกฤษประกาศว่าจะยุติการปกครองและถอนตัวจากปาเลสไตน์ และขอให้สหประชาชาติเป็นผู้ตัดสินหลังจากการลงคะแนนเสียงของแผนแบ่งแยกดินแดนปาเลสไตน์เมื่อวันที่ 30 พฤศจิกายน 1947 สงครามกลางเมืองก็ปะทุขึ้นในปาเลสไตน์ชุมชนชาวยิวและอาหรับต่อสู้กันอย่างรุนแรงในการโจมตี การตอบโต้ และการตอบโต้ ซึ่งส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตประมาณ 800 รายภายในเวลาสองเดือน อาสาสมัครชาวอาหรับเข้าสู่ปาเลสไตน์เพื่อต่อสู้เคียงข้างกับชาวอาหรับปาเลสไตน์ ในเดือนเมษายน 6 สัปดาห์ก่อนการสิ้นสุดการปกครอง กองกำลังกึ่งทหารของชาวยิวได้เปิดปฏิบัติการขนาดใหญ่เพื่อควบคุมดินแดนที่พวกเขาได้รับจากแผนแบ่งแยกดินแดน[14] เกิดความโหดร้ายมากมายในช่วงเวลานี้ ประชากรอาหรับในเมืองต่างๆเช่นทิเบเรียสซาเฟดไฮฟาและจาฟฟารวมถึงเบซานและอากร์และในหมู่บ้านใกล้เคียง ต่างหลบหนีหรือถูกขับไล่ออกไปในช่วงเวลานี้ ในช่วงการสู้รบเพื่อเยรูซาเล็ม (พ.ศ. 2491)ซึ่งชุมชนชาวยิวจำนวน 100,000 คนถูกปิดล้อม หมู่บ้านอาหรับส่วนใหญ่ในเส้นทางเทลอาวีฟ -เยรูซาเล็มถูกกองกำลังกึ่งทหารชาวยิวยึดครองและทำลายล้าง[15]

ในช่วงเริ่มต้นของสงครามกลางเมือง กองกำลังติดอาวุธชาวยิวได้จัดการโจมตีด้วยระเบิดหลายครั้งต่อพลเรือนและเป้าหมายทางทหารอาหรับ ในวันที่ 12 ธันวาคม อิร์กุนได้วางระเบิดรถยนต์ไว้ตรงข้ามประตูดามัสกัส ทำให้มีผู้เสียชีวิต 20 ราย[16]ในวันที่ 4 มกราคม พ.ศ. 2491 กองกำลังเลฮีได้จุดชนวนระเบิดรถบรรทุกใส่สำนักงานใหญ่ของกองกำลังกึ่งทหารนัจจาดาซึ่งตั้งอยู่ในศาลากลางเมืองจัฟฟา ทำให้มีชาวอาหรับเสียชีวิต 15 รายและบาดเจ็บ 80 ราย [16] [17]ในคืนระหว่างวันที่ 5 ถึง 6 มกราคม กองกำลังฮากานาห์ได้วางระเบิดโรงแรมเซมิรามิสในกรุงเยรูซาเล็ม ซึ่งมีรายงานว่าซ่อนกองกำลังติดอาวุธอาหรับ ทำให้มีผู้เสียชีวิต 24 ราย[18]วันรุ่งขึ้น สมาชิกกลุ่ม Irgun ในรถตู้ตำรวจที่ขโมยมาได้กลิ้งระเบิดถัง[19]ใส่กลุ่มพลเรือนจำนวนมากที่กำลังรอรถบัสอยู่ใกล้ประตู Jaffaทำให้มีผู้เสียชีวิตประมาณ 16 ราย[20] [21] [22]ระเบิดกลุ่ม Irgun อีกครั้งเกิดขึ้นในตลาด Ramla เมื่อวันที่ 18 กุมภาพันธ์ ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต 7 รายและบาดเจ็บ 45 ราย[23]เมื่อวันที่ 28 กุมภาพันธ์ Palmah ได้จัดการโจมตีด้วยระเบิดที่อู่ซ่อมรถในเมืองไฮฟา ทำให้มีผู้เสียชีวิต 30 ราย[24]

ในปี 1995 ยิตซัค ราบินเป็นนายกรัฐมนตรีของอิสราเอลที่ถูกลอบสังหารโดยยิกัล อาเมียร์หลังจากการชุมนุมเพื่อสันติภาพ อาเมียร์คัดค้านความคิดริเริ่มสันติภาพของราบิน ซึ่งรวมถึงการลงนามในข้อตกลงออสโลและการถอนตัวจากเวสต์แบงก์ เขาเชื่อว่าราบินเป็นโรเดฟซึ่งหมายถึง "ผู้ไล่ล่า" ที่เป็นอันตรายต่อชีวิตของชาวยิว และเขามีเหตุผลในการขับไล่ราบินออกไปในฐานะภัยคุกคามต่อชาวยิวในดินแดนตามแนวคิดของ din rodef ("กฎหมายของผู้ไล่ล่า") ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกฎหมายยิว แบบ ดั้งเดิม[25]

การประณามว่าเป็นการก่อการร้าย

จดหมายของ Hannah Arendt , Jessurun Cardozo , Albert Einsteinและคนอื่นๆ

อิร์กุนถูกบรรยายว่าเป็นองค์กรก่อการร้ายโดยรัฐบาลสหประชาชาติ อังกฤษ และสหรัฐอเมริกาและในสื่อต่างๆ เช่นหนังสือพิมพ์นิวยอร์กไทมส์ [26] [27]และโดยคณะกรรมการสอบสวนแองโกล-อเมริกัน[28] ในปี 1946 รัฐสภาไซออนิสต์โลกประณามอย่างรุนแรงถึงกิจกรรมก่อการร้ายในปาเลสไตน์และ "การนองเลือดผู้บริสุทธิ์เพื่อเป็นเครื่องมือในการทำสงครามการเมือง" อิร์กุนถูกประณามโดยเฉพาะ[29]

เมนาเคม เบกินถูกเรียกว่าผู้ก่อการร้ายและนักฟาสซิสต์โดยอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์และปัญญาชนชาวยิวที่มีชื่อเสียงอีก 27 คนในจดหมายถึงนิวยอร์กไทมส์ซึ่งตีพิมพ์เมื่อวันที่ 4 ธันวาคม พ.ศ. 2491 โดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่อิร์กุนมีส่วนร่วมในการสังหารหมู่ที่เดียร์ ยาสซิน ถูกประณาม : [30]

  • “กลุ่มก่อการร้ายโจมตีหมู่บ้านอันสงบสุขแห่งนี้ ซึ่งไม่ได้มีเป้าหมายทางทหารในการสู้รบ สังหารชาวบ้านไปเกือบหมด ทั้งชาย หญิง และเด็ก รวม 240 ราย และยังคงจับคนบางส่วนไปเดินขบวนเป็นเชลยศึกตามท้องถนนในเยรูซาเล็ม”

จดหมายฉบับนี้เตือนชาวยิวชาวอเมริกันไม่ให้สนับสนุนคำขอของเบกินในการระดมทุนให้กับพรรคการเมืองHerut ของเขา และจบลงด้วยคำเตือนดังนี้:

  • “ความไม่สอดคล้องกันระหว่างข้อเรียกร้องที่กล้าหาญซึ่งขณะนี้กำลังกล่าวโดยเบกินและพรรคของเขา กับประวัติการดำเนินงานที่ผ่านมาในปาเลสไตน์นั้นบ่งบอกถึงร่องรอยของพรรคการเมืองที่ไม่ธรรมดา นี่คือตราประทับที่ชัดเจนของพรรคฟาสซิสต์ที่การก่อการร้าย (ต่อชาวยิว ชาวอาหรับ และชาวอังกฤษ) และการบิดเบือนข้อมูลเป็นเพียงวิธีการ และ "รัฐผู้นำ" คือเป้าหมาย” [30]

ลีฮีถูกอธิบายว่าเป็นองค์กรก่อการร้าย[31] โดยทางการอังกฤษและราล์ฟ บันช์ผู้ไกล่เกลี่ยของสหประชาชาติ[32]

ความคิดเห็นสาธารณะของชาวยิว

ในช่วงความขัดแย้งระหว่างอาหรับและยิวในปาเลสไตน์ก่อนสงคราม เกณฑ์ของ " ความบริสุทธิ์ของอาวุธ " ถูกนำมาใช้เพื่อแยกแยะระหว่างทัศนคติของ Irgun และ Haganah ที่มีต่ออาหรับ โดยที่ Haganah ภูมิใจในความยึดมั่นในหลักการของตน[33]สังคมยิวในอาณัติของอังกฤษในปาเลสไตน์โดยทั่วไปไม่เห็นด้วยและประณามการโจมตีด้วยความรุนแรงทั้งด้วยเหตุผลของการปฏิเสธทางศีลธรรมและความขัดแย้งทางการเมือง โดยเน้นย้ำว่าการก่อการร้ายนั้นไร้ประโยชน์ในการแสวงหาการกำหนดชะตากรรมด้วยตนเอง ของชาวยิว ของ พวกไซออนิสต์ [10]โดยทั่วไปแล้ว หลักการนี้กำหนดว่า "อาวุธต้องบริสุทธิ์ [และ] ต้องใช้เฉพาะในการป้องกันตนเอง และ [ไม่เคย] ใช้ต่อพลเรือนผู้บริสุทธิ์และคนที่ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้" [34]แต่หาก "ยังคงเป็นค่านิยมหลักในการศึกษา" ก็เป็น "สิ่งที่คลุมเครือและจงใจทำให้พร่ามัว" ในระดับปฏิบัติ[33]

ในปี 1946 ในการประชุมระหว่างผู้นำของ Haganah เดวิด เบ็น-กูเรียนทำนายว่าจะมีการเผชิญหน้ากันระหว่างชาวอาหรับในปาเลสไตน์และรัฐอาหรับ เกี่ยวกับ "หลักการความบริสุทธิ์ของอาวุธ" เขาเน้นย้ำว่า: "จุดจบไม่ได้หมายความว่าทุกวิถีทางจะต้องได้รับผล สงครามของเรามีพื้นฐานอยู่บนพื้นฐานทางศีลธรรม" [35]และระหว่างสงครามในปี 1948 Mapamซึ่งเป็นพรรคการเมืองที่สังกัด Palmach ได้ขอให้ "ปฏิบัติตามความบริสุทธิ์ของอาวุธของชาวยิวอย่างเคร่งครัดเพื่อรักษาลักษณะทางศีลธรรมของสงคราม" [36]เมื่อต่อมาเขาถูกสมาชิก Mapam วิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับทัศนคติของเขาเกี่ยวกับปัญหาผู้ลี้ภัยชาวอาหรับ Ben-Gurion เตือนพวกเขาถึงการขับไล่ชาวปาเลสไตน์ออกจาก Lydda และ Ramleและความจริงที่ว่าเจ้าหน้าที่ของ Palmah เป็นผู้รับผิดชอบต่อ "ความไม่พอใจที่กระตุ้นให้ชาวอาหรับหลบหนีทำให้พรรครู้สึกไม่สบายใจ" [36]

ตามที่Avi Shlaim กล่าว การประณามการใช้ความรุนแรงนี้เป็นหนึ่งในคุณลักษณะสำคัญของ 'เรื่องเล่าของไซออนิสต์แบบเดิมหรือประวัติศาสตร์เก่า' ที่ 'เวอร์ชันที่นิยม-กล้าหาญ-เน้นศีลธรรม' ได้รับการ 'สอนในโรงเรียนของอิสราเอลและถูกใช้กันอย่างแพร่หลายในการแสวงหาความชอบธรรมในต่างประเทศ' [34] Benny Morrisเสริมว่า 'ความทรงจำร่วมกันของชาวอิสราเอลเกี่ยวกับนักสู้ที่โดดเด่นด้วย "ความบริสุทธิ์ของอาวุธ" ยังถูกทำลายลงด้วยหลักฐานของ [กรณีกว่าสิบกรณี] ของการข่มขืนที่เกิดขึ้นในเมืองและหมู่บ้านที่ถูกยึดครอง' ตามที่เขาพูด 'หลังจากสงครามปี 1948 ชาวอิสราเอลมักจะยกย่อง 'ความบริสุทธิ์ของอาวุธ' ของทหารอาสาสมัครและทหารของตนเพื่อเปรียบเทียบกับความป่าเถื่อนของอาหรับ ซึ่งในบางครั้งแสดงออกมาผ่านการทำลายศพชาวยิวที่ถูกจับ' ตามที่เขาพูด 'สิ่งนี้เสริมสร้างภาพลักษณ์ในเชิงบวกของชาวอิสราเอลและช่วยให้พวกเขา 'ขาย' รัฐใหม่ไปยังต่างประเทศและ (...) ทำให้ศัตรูกลายเป็นปีศาจ' [37]

ชาวอิสราเอลบางคนหาเหตุผลสนับสนุนการกระทำรุนแรงทางการเมือง หกสิบปีหลังจากเข้าร่วมการลอบสังหารโฟล์ค เบอร์นาด็อ ต นักการทูตสวีเดน เกอูลาห์ โคเฮนก็ไม่เสียใจเลย ในฐานะผู้ประกาศข่าวทางวิทยุของเลฮี เธอเล่าถึงภัยคุกคามต่อเบอร์นาด็อตก่อนที่จะถูกลอบสังหาร “ฉันบอกเขาว่าถ้าคุณไม่ออกจากเยรูซาเล็มและไปสตอกโฮล์ม คุณจะไม่อยู่ที่นั่นอีกต่อไป” เมื่อถูกถามว่าการลอบสังหารเบอร์นาด็อตถูกต้องหรือไม่ เธอตอบว่า “ไม่มีคำถามใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ เราจะไม่มีเยรูซาเล็มอีกต่อไป” [38]ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2549 ศูนย์มรดกเมนาเคมเบกินจัดการประชุมเพื่อเฉลิมฉลองครบรอบ 60 ปีของเหตุระเบิดโรงแรมคิงเดวิดการประชุมครั้งนี้มีอดีตนายกรัฐมนตรีเบนจามิน เนทันยาฮูและอดีตสมาชิกวงอิร์กุน เข้าร่วมด้วย [39]เอกอัครราชทูตอังกฤษประจำกรุงเทลอาวีฟและกงสุลใหญ่ประจำกรุงเยรูซาเล็มประท้วงว่าป้ายรำลึกถึงเหตุระเบิดระบุว่า “ด้วยเหตุผลที่ทราบเฉพาะชาวอังกฤษเท่านั้น โรงแรมจึงไม่ได้รับการอพยพ” [39]เนทันยาฮู ซึ่งขณะนั้นเป็นประธานพรรคลิคุดและผู้นำฝ่ายค้านในรัฐสภาเห็นว่าเหตุระเบิดเป็นการกระทำที่ถูกต้องตามกฎหมายโดยมีเป้าหมายทางทหาร ซึ่งแตกต่างจากการก่อการร้ายที่ตั้งใจทำร้ายพลเรือน เนื่องจากอิร์กุนส่งคำเตือนให้อพยพผู้คนออกจากอาคาร[40]เขากล่าวว่า “ลองนึกภาพว่าฮามาสหรือฮิซบุลเลาะห์โทรไปที่สำนักงานใหญ่ของกองทัพในเทลอาวีฟและบอกว่า ‘เราได้วางระเบิดไว้และขอให้คุณอพยพออกจากพื้นที่’ พวกเขาไม่ได้ทำเช่นนั้น นั่นคือความแตกต่าง” [41]เอกอัครราชทูตอังกฤษประจำกรุงเทลอาวีฟและกงสุลใหญ่ประจำกรุงเยรูซาเล็มประท้วงโดยกล่าวว่า “เราไม่คิดว่าการรำลึกถึงการก่อการร้ายที่ทำให้คนจำนวนมากเสียชีวิตนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง” และเขียนจดหมายถึงนายกเทศมนตรีกรุงเยรูซาเล็มว่า “การก่อการร้าย” ดังกล่าวไม่สามารถให้เกียรติได้ รัฐบาลอังกฤษยังเรียกร้องให้ถอดแผ่นป้ายออก โดยชี้ให้เห็นว่าคำกล่าวบนแผ่นป้ายที่กล่าวหาว่าอังกฤษไม่ยอมอพยพออกจากโรงแรมนั้นไม่เป็นความจริง และ “ไม่ได้ยกโทษให้ผู้ที่วางระเบิด” [42]เพื่อป้องกันเหตุการณ์ทางการทูต จึงได้แก้ไขข้อความบนแผ่นป้ายดังกล่าว ในฉบับภาษาอังกฤษฉบับสุดท้ายระบุว่า “ได้มีการโทรแจ้งเตือนไปยังโรงแรม The Palestine Post และสถานกงสุลฝรั่งเศสแล้ว โดยขอให้ผู้เข้าพักออกจากโรงแรมทันที โรงแรมไม่ได้ถูกอพยพ และหลังจากผ่านไป 25 นาที ระเบิดก็ระเบิดขึ้น ประชาชน 92 คนเสียชีวิตอย่างน่าเศร้าใจของอิร์กุน” [41]

การโจมตีของเออร์กุน ฮากานาห์ และลีฮี

  • 30 มิถุนายน พ.ศ. 2467 ยาโคบ อิสราเอล เดอ ฮาน ชาวยิวชาวดัตช์ถูกลอบสังหารโดยอัฟราฮัม เทโฮมีตามคำสั่งของผู้นำฮากานาห์ ยิตซัค เบน-ซวี[43]เนื่องจากกิจกรรมทางการเมืองต่อต้านไซออนิสต์และการติดต่อกับผู้นำอาหรับ[44]
  • 1937–1939ในช่วงหลังของการก่อกบฏของชาวอาหรับในดินแดนปาเลสไตน์ภายใต้การปกครองระหว่างปี 1936–1939กลุ่ม Irgun ได้ดำเนินการรณรงค์ใช้ความรุนแรงต่อพลเรือนชาวอาหรับปาเลสไตน์ ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตอย่างน้อย 250 ราย นอกจากนี้ กลุ่มนี้ยังสังหารชาวยิวหลายคนซึ่งกลุ่ม Irgun ถือว่ามีความผิดฐาน "กบฏ" [45] [46]
  • 15 กรกฎาคม พ.ศ. 2481ระเบิดที่อิร์กุนทิ้งไว้ในตลาดผักในกรุงเยรูซาเล็ม มีผู้ได้รับบาดเจ็บ 28 ราย[47]
  • 25 กรกฎาคม พ.ศ.2481กลุ่มอิร์กุนโยนระเบิดเข้าไปในตลาดแตงโมในเมืองไฮฟา ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต 49 ราย[48]
  • 6 พฤศจิกายน 1944 ลีฮีลอบสังหาร ลอร์ดมอยน์รัฐมนตรีอังกฤษในกรุงไคโรราชอาณาจักรอียิปต์การกระทำดังกล่าวได้รับการประณามจากยิชูฟในขณะนั้น แต่ศพของมือสังหารถูกนำกลับบ้านจากอียิปต์ในปี 1975 เพื่อเข้าร่วมพิธีศพและฝังศพที่ภูเขาเฮิร์ซล์ [ 49]
  • พ.ศ. 2487–2488เหตุการณ์สังหารผู้ต้องสงสัยหลายคนที่ร่วมมือกับกลุ่มฮากานาห์และรัฐบาลอาณัติของอังกฤษในช่วงฤดูล่าสัตว์
  • จดหมายระเบิด ปี 1946ที่ส่งถึงเจ้าหน้าที่อังกฤษ รวมถึงรัฐมนตรีต่างประเทศ เอิร์นสต์ เบวิน โดยเลฮี[50]
  • 26 กรกฎาคม 1946เหตุระเบิดที่ทำการฝ่ายบริหารของอังกฤษที่โรงแรมคิงเดวิดทำให้มีผู้เสียชีวิต 91 ราย เป็นชาวอังกฤษ 28 ราย ชาวอาหรับ 41 ราย ชาวยิว 17 ราย และอีก 5 ราย มีผู้ได้รับบาดเจ็บประมาณ 45 ราย ในเอกสารเกี่ยวกับการปฏิบัติและประวัติศาสตร์ของการก่อการร้ายได้มีการกล่าวถึงเหตุการณ์นี้ว่าเป็นการโจมตีของผู้ก่อการร้ายที่ร้ายแรงที่สุดครั้งหนึ่งในศตวรรษที่ 20 [51]
  • พ.ศ. 2489ทางรถไฟและสนามบินทหารอังกฤษถูกโจมตีหลายครั้ง
  • 31 ตุลาคม 1946การทิ้งระเบิดสถานทูตอังกฤษในกรุงโรมโดยอิร์กุน ทำให้อาคารเกือบครึ่งพังทลายและมีผู้ได้รับบาดเจ็บ 3 ราย[52]
  • 16 เมษายน 1947ระเบิด Irgun ที่ถูกวางไว้ที่สำนักงานอาณานิคมในลอนดอนไม่สามารถจุดระเบิดได้[53] ผู้หญิงที่ถูกจับกุมในข้อหาวางระเบิด ซึ่งมีชื่อเล่นว่า "เอสเธอร์" ได้รับการระบุว่าเป็นชาวยิวที่อ้างสัญชาติฝรั่งเศสโดยหน่วยสกอตแลนด์ยาร์ดที่ทำการสืบสวนกิจกรรมก่อการร้ายของชาวยิว การโจมตีครั้งนี้มีความเชื่อมโยงกับเหตุระเบิดสถานทูตโรมในปี 1946 [54] [55]
  • 14 มิถุนายน 2490สำนักงาน สำนัก ข่าวรอยเตอร์ในเทลอาวีฟถูกบุกค้นโดย "ผู้ก่อการร้ายชาวยิว" [56]
  • 25 กรกฎาคม 1947 คดีจ่าสิบเอก : เมื่อมีการตัดสินประหารชีวิตสมาชิกกองกำลังอิร์กุนสองคน กองกำลังอิร์กุนได้ลักพาตัวจ่าสิบเอกคลิฟฟอร์ด มาร์ตินและจ่าสิบเอกเมอร์วิน เพซ และขู่ว่าจะฆ่าพวกเขาเพื่อแก้แค้นหากพวกเขาใช้โทษประหารชีวิต เมื่อคำขู่ถูกเพิกเฉย ตัวประกันก็ถูกฆ่า หลังจากนั้น ศพของพวกเขาถูกนำไปที่สวนส้มและแขวนคอไว้กับต้นไม้ มี การวางระเบิดแสวงเครื่องเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อศพของนายหนึ่งถูกตัดลง ทำให้เจ้าหน้าที่อังกฤษได้รับบาดเจ็บสาหัส[57]
  • ธันวาคม พ.ศ. 2490 – มีนาคม พ.ศ. 2491มีการโจมตีชาวอาหรับปาเลสไตน์หลายครั้งในบริบทของสงครามกลางเมืองหลังจากการลงคะแนนเสียงแผนแบ่งแยกปาเลสไตน์ของสหประชาชาติ
  • จดหมายระเบิด ปีพ.ศ. 2490ถูกส่งไปที่ทำเนียบขาวของตระกูลทรูแมนโดยเลฮี[58]
  • วันที่ 5–6 มกราคม พ.ศ. 2491 เหตุระเบิดที่โรงแรมเซมิรามิสดำเนินการโดยกลุ่มฮากานาห์ (หรือบางแหล่งระบุว่าคือกลุ่มอิร์กุน) ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต 24–26 ราย
  • เมษายน พ.ศ. 2491การสังหารหมู่ที่เดียร์ ยาสซิน ซึ่งก่อขึ้นโดยอิร์กุนและเลฮี คร่าชีวิตชาวบ้านชาวปาเลสไตน์ไประหว่าง 107 ถึง 120 ราย[59]ซึ่งเป็นการประมาณการที่นักวิชาการยอมรับโดยทั่วไป[60] [61]
  • 17 กันยายน พ.ศ. 2491 การลอบสังหาร โฟลเก้ เบอร์นาด็อตผู้ไกล่เกลี่ยของสหประชาชาติ[62] [63]โดยลีฮีกล่าวหาว่าเขามีจุดยืนที่สนับสนุนอาหรับระหว่างการเจรจาหยุดยิง

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ "คริสเตียนผู้ถูกล้อมโจมตีในพื้นที่ที่ชาวปาเลสไตน์ควบคุม โดย เดวิด ราบ" Jcpa.org สืบค้นเมื่อ 21 ก.พ. 2553
  2. ^ ฮัลลาจ, มูฮัมหมัด (กันยายน 1998). "ความรุนแรงของกลุ่มไซออนิสต์ต่อชาวปาเลสไตน์" The Link . 21 (3). ชาวอเมริกันเพื่อความเข้าใจในตะวันออกกลาง .
  3. ^ abc Welty, Gordon (1995). Palestinian Nationalism and the Struggle for National Self-Determination . ฟิลาเดลเฟีย: มหาวิทยาลัยเทมเปิล. หน้า 21. ISBN 978-1-56639-342-3-
  4. ^ Howard Sachar : ประวัติศาสตร์ของรัฐอิสราเอล , หน้า 265–266
  5. ^ Mazin B. Qumsiyeh, การต่อต้านของประชาชนในปาเลสไตน์: ประวัติศาสตร์แห่งความหวังและการเสริมอำนาจ (นิวยอร์ก, 2011), หน้า 85
  6. ^ ทักเกอร์, สเปนเซอร์ ซี.; โรเบิร์ตส์, พริสซิลลา (2008). สารานุกรมความขัดแย้งอาหรับ-อิสราเอล ABC-CLIO. หน้า 433 ISBN 978-1-85109-841-5-
  7. ^ The Brigadeโดย Howard Blum, หน้า 5
  8. ^ "Avraham Stern" . สืบค้นเมื่อ2007-11-19 .
  9. ^ Gal, Reuven (1986). A Portrait of the Israeli Soldier . Greenwood Publishing Group. หน้า 6 ISBN 978-0-313-24315-8-
  10. ^ ab Gal-or, Noemi. การยอมรับการก่อการร้ายในโลกตะวันตก: การสำรวจระหว่างประเทศ. Routledge, 2004. หน้า 74
  11. ^ ฮอร์น, เอ็ดเวิร์ด (1982). A Job Well Done (Being a History of The Palestine Police Force 1920–1948). The Anchor Press. ISBN 978-0-9508367-0-6 . หน้า 272, 299. ระบุว่าฮาการาห์ถอนตัวเมื่อวันที่ 1 กรกฎาคม 1946 แต่ยังคงไม่ให้ความร่วมมืออย่างถาวร 
  12. ^ Bram, Shir Aharon (11 มกราคม 2023). "When the Irgun Decided to Be Judge, Jury and Executioner". The Librarians . The National Library of Israel . สืบค้นเมื่อ12 มกราคม 2023 .
  13. ^ "Atlit Immigration Camp | Jewish Virtual Library". jewishvirtuallibrary.org . สืบค้นเมื่อ2015-06-13 .
  14. ↑ มอร์ริส, เบนนี (2003) Histoire revisitée du conflit arabo-sioniste . ฉบับที่ซับซ้อน หน้า 16–17. ไอเอสบีเอ็น 978-2-87027-938-0-
  15. ↑ ลาปิแยร์, โดมินิก; คอลลินส์, แลร์รี (1971) โอ กรุงเยรูซาเล็ม . ไซมอน แอนด์ ชูสเตอร์. หน้า 131–153. ไอเอสบีเอ็น 978-2-266-10698-6-
  16. ^ โดย คาร์ช (2002), หน้า 32
  17. ^ Yoav Gelber , 'Palestine 1948', p. 20; หนังสือพิมพ์ The Scotsman, 6 มกราคม 1948; Walid Khalidi ระบุว่ามีพลเรือนเสียชีวิต 25 ราย นอกเหนือจากเป้าหมายทางทหาร 'Before Their Diaspora', 1984. p. 316, ภาพ p. 325; Benny Morris, 'The Birth of the Palestinian Refugee Problem, 1947–1949', Cambridge University Press, p. 46.
  18. ^ Benny Morris, กำเนิดของปัญหาผู้ลี้ภัยชาวปาเลสไตน์ทบทวนใหม่ , หน้า 123
  19. ^ แลร์รี คอลลินส์/โดมินิก ลาปิแอร์, 'โอ เยรูซาเล็ม'. History Book Club/ ไวเดนเฟลด์และนิโคลสัน. ลอนดอน 2515. หน้า 135: 'ถังน้ำมันขนาด 50 แกลลอนสองถังอัดแน่นไปด้วยตะปูเก่า เศษเหล็ก บานพับ ตะไบโลหะขึ้นสนิม ตรงกลางเป็นแกนของทีเอ็นที...'
  20. ^ Collins/Lapierre. หน้า 138: 17 คนเสียชีวิต
  21. ^ โจเซฟ, ดอฟ (1960). เมืองแห่งความศรัทธา: การล้อมกรุงเยรูซาเล็ม, 1948.ไซมอนและชูสเตอร์. หน้า 56. LCCN  60-10976. OCLC  266413. เมืองนี้สังหารชาวอาหรับไป 14 ราย และทำให้บาดเจ็บอีก 40 ราย
  22. ^ The Scotsman , 8 มกราคม พ.ศ. 2491: เสียชีวิต 16 ราย บาดเจ็บ 41 ราย
  23. ^ สถานเอกอัครราชทูตอิสราเอล ลอนดอน เว็บไซต์ 2002 อ้างจาก Zeev Vilnai – 'Ramla อดีตและปัจจุบัน'
  24. ^ Benny Morris , ที่มาของปัญหาผู้ลี้ภัยชาวปาเลสไตน์ทบทวนใหม่ , หน้า 221
  25. ^ ไอเซน, โรเบิร์ต (2011). สันติภาพและความรุนแรงของศาสนายิว: จากพระคัมภีร์สู่ลัทธิไซออนิสต์สมัยใหม่ สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดISBN 978-0-19-979294-8-
  26. ^ Pope Brewer, Sam. Irgun Bomb Kills 11 Arabs, 2 Britons Archived 2021-08-17 at เวย์แบ็กแมชชีน . New York Times . 30 ธันวาคม 1947.
  27. ^ เห็นมือของ Irgun ในระเบิดทางรถไฟที่เทือกเขาแอลป์ เก็บถาวร 2014-04-07 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน . นิวยอร์กไทมส์ . 16 สิงหาคม 1947
  28. ^ W. Khalidi, 1971, 'จาก Haven to Conquest', หน้า 598
  29. ^ Zionists Condemn Palestine Terror Archived 2018-06-15 ที่เวย์แบ็กแมชชีน New York Times. 24 ธันวาคม 1946.
  30. ^ โดย Isidore Abramowitz; Hannah Arendt ; Abraham Brick; Jessurun Cardozo ; Albert Einstein ; Herman Eisen; Hayim Fineman; M. Gallen; HH Harris; Zellig Harris ; Sidney Hook ; Fred Karush; Bruria Kaufman ; Irma L. Lindheim ; Nahman Maisel; Seymour Melman ; Myer D. Mendelson; Harry M. Oslinsky; Samuel Pitlick; Fritz Rohrlich; Louis P. Rocker; Ruth Sagis; Isaac Sankowsky; Isaac Jacob Schoenberg ; Samuel Shuman; M. Singer; Irma Wolfe; Stefan Wolf (4 ธันวาคม 1948). "New Palestine Party". จดหมายถึงThe New York Times สืบค้นเมื่อ2015-06-03 .
  31. ^ "Stern Gang" พจนานุกรมประวัติศาสตร์โลก . Oxford University Press, 2000. Oxford Reference Online. Oxford University Press [1] เก็บถาวร 2009-02-05 ที่เวย์แบ็กแมชชีน .
  32. ^ รายงานของ Ralph Bunche เกี่ยวกับการลอบสังหารผู้ไกล่เกลี่ยของสหประชาชาติ เก็บถาวร 2008-05-07 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน 27 กันยายน 1948 "ผู้ก่อการร้ายฉาวโฉ่ที่รู้จักกันมานานในชื่อกลุ่มสเติร์น"
  33. ↑ ab แอนนิตา ชาปิรา (1992), พี. 252
  34. ^ โดย Avi Shlaim , การโต้วาทีเกี่ยวกับปี 1948 เก็บถาวร 5 มิถุนายน 2011 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนวารสารนานาชาติว่าด้วยการศึกษาตะวันออกกลาง 27:3 2538 หน้า 287–304
  35. ↑ แอนนิต้า ชาปิรา (1992), p. 295
  36. ↑ อับ ยูอาฟ เกลเบอร์ (2006), p. 291
  37. ^ Morris 2008, หน้า 404–406.
  38. ^ ฮีโร่ที่ถูกลืมของอิสราเอล: การลอบสังหารเคานต์เบอร์นาด็อตต์ – และความตายของสันติภาพ เก็บถาวร 2015-09-25 ที่เวย์แบ็กแมชชีน The Independent, 18 ม.ค. 2551
  39. ^ โดย Tom Segev, "จิตวิญญาณของโรงแรม King David" เก็บถาวร 2010-11-10 ที่เวย์แบ็กแมชชีน , Haaretz , 23 กรกฎาคม 2006
  40. ^ เบเธล, นิโคลัส (1979). สามเหลี่ยมปาเลสไตน์ . อังเดร ดอยช์
  41. ^ โดย Prince-Gibson, Eetta (27 กรกฎาคม 2549). "Reflective truth". Jerusalem Post . สืบค้นเมื่อ10 พฤษภาคม 2552 .
  42. ^ Ned Parker และStephen Farrell , "ความโกรธแค้นของอังกฤษต่อการเฉลิมฉลองการก่อการร้าย" เก็บถาวร 25 กรกฎาคม 2551 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , เดอะไทมส์ , 20 กรกฎาคม 2549
  43. ↑ ชโลโม นักดิมอน; ชาอูล เมย์ซลิช (1985) เดห์ ฮัน : ha-retsah ha-politi ha-rishon be-Erets Yisra'el / De Haan: การลอบสังหารทางการเมืองครั้งแรกในปาเลสไตน์ (ในภาษาฮีบรู) (ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 1) เทลอาวีฟ: Modan Press โอซีแอลซี  21528172.
  44. ^ Marijke TCStapert-Eggen. "The Rosenthaliana's Jacob Israel de Haan Archive". ห้องสมุดมหาวิทยาลัยอัมสเตอร์ดัม. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 พฤษภาคม 2011. สืบค้นเมื่อ20 มิถุนายน 2008 .
  45. ^ เพอร์ลิเกอร์และไวน์เบิร์ก, 101.
  46. ^ J. Bowyer Bell, ความหวาดกลัวจากไซอัน: การต่อสู้เพื่ออิสรภาพของอิสราเอล (นิวยอร์ก: St. Martin's Press, 1977) หน้า 181
  47. ^ The Timesวันเสาร์ที่ 17 กรกฎาคม 2481
  48. ^ เดอะไทมส์ วันอังคารที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2481
  49. ^ "ฤดูล่าสัตว์". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 กันยายน 2013 . สืบค้นเมื่อ12 สิงหาคม 2013 .‘ฤดูกาลล่าสัตว์’
  50. ^ Walton, Calder (2 ธันวาคม 2017). "Coat Bomb and Explosive Prosthesis: British Intel Files Reveal How the Zionist Stern Gang Terrorized London". Haaretz . สืบค้นเมื่อ5 กุมภาพันธ์ 2019 .
  51. ^ Rapoport, DC, The Four Waves of Modern Terrorism , ใน Cronin, AK & Ludes, JM (บรรณาธิการ), Attacking Terrorism: Elements of a Grand Strategy , Georgetown University Press, 2004, วอชิงตัน ดี.ซี., หน้า 50-51
  52. ^ "ผู้ก่อการร้ายชาวยิวยอมรับการวางระเบิดสถานทูตในกรุงโรม". St Petersburg Times . 1946-11-05 . สืบค้นเมื่อ2010-04-08 .
  53. ^ "พบระเบิดเวลาในลอนดอนหลังจากอังกฤษตัดสินให้กรูเนอร์เป็นผู้ก่อการร้ายในดินแดนศักดิ์สิทธิ์" Google News . St. Petersburg Times 17 เม.ย. 1947 . สืบค้นเมื่อ17 พฤศจิกายน 2015 .
  54. ^ "ตำรวจกล่าวว่าขณะนี้ผู้หญิงที่ "ปลูกต้นไม้" ระเบิดถูกควบคุมตัวแล้ว" The Age . AAP 13 มิถุนายน 1947 ผู้หญิงคนดังกล่าวซึ่งเป็นชาวยิว อ้างว่ามีสัญชาติฝรั่งเศส เจ้าหน้าที่ของหน่วยพิเศษสกอตแลนด์ยาร์ดซึ่งกำลังสืบสวนกิจกรรมก่อการร้ายของชาวยิวเชื่อว่าชายผู้วางระเบิดก็ถูกจับกุมเช่นกัน
  55. ^ "ค้นหาชายที่ทำระเบิดทั่วทั้งยุโรป" The Argus (เมลเบิร์น) . AAP 19 เมษายน 1947 . สืบค้นเมื่อ26 พฤษภาคม 2018 . ระเบิดนั้นเป็นประเภทเดียวกับที่ใช้ในการระเบิดที่สถานทูตอังกฤษในกรุงโรมเมื่อปีที่แล้ว! และในเหตุการณ์ที่น่าโกรธแค้นอื่นๆ หลายครั้งโดยผู้ก่อการร้ายชาวยิว
  56. ^ "ภัยคุกคามจากปาเลสไตน์" The Age . AAP 13 มิถุนายน 1947 . สืบค้นเมื่อ26 พฤษภาคม 2018 . ผู้ก่อการร้ายชาวยิวได้บุกโจมตีสำนักงานของสำนักข่าวรอยเตอร์ในเทลอาวีฟ ซึ่งพวกเขาบังคับให้เจ้าหน้าที่นอนราบกับพื้น
  57. ^ อังกฤษ ตั้งแต่ พ.ศ. 2488 เดวิด ไชลด์ส หน้า 34 ย่อหน้า 1
  58. ^ Pace, Eric (2 ธันวาคม 1972). "Letter-Bombs Mailed to Truman in 1947". New York Times . สืบค้นเมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2019 .
  59. ↑ Kana'ana, Sharif และ Zeitawi, Nihad (1987), "The Village of Deir Yassin," Bir Zeit, สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย Bir Zeit
  60. ^ มอร์ริส, เบนนี่ (2003). กำเนิดของปัญหาผู้ลี้ภัยชาวปาเลสไตน์ทบทวนใหม่ . เคมบริดจ์ สหราชอาณาจักร; นิวยอร์ก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ . ISBN 978-0-521-81120-0-บทที่ 4: คลื่นลูกที่สอง: การอพยพครั้งใหญ่ เมษายน–มิถุนายน พ.ศ. 2491 ส่วน: ปฏิบัติการนาห์ชอน หน้า 238
  61. ^ Milstein, Uri (1998) [1987]. Alan Sacks (ed.). History of the War of Independence IV: Out of Crisis Came Decision (ภาษาฮีบรูและภาษาอังกฤษ) แปลโดย Alan Sacks. Lanhan, Maryland: University Press of America, Inc. ISBN 978-0-7618-1489-4-:บทที่ 16: เดียร์ ยาสซิน ตอนที่ 12: การสังหารหมู่ หน้า 377
  62. ^ Macintyre, Donald (2008-09-18). "ฮีโร่ที่ถูกลืมของอิสราเอล: การลอบสังหารเคานต์เบอร์นาด็อตต์ และการตายของสันติภาพ". The Independent . สืบค้นเมื่อ2008-12-11 .
  63. ^ Sune Persson, Folke Bernadotte and the White Buses, Journal of Holocaust Education , Vol 9, Iss 2–3, 2000, 237–268. ตีพิมพ์ใน David Cesarani และ Paul A. Levine (บรรณาธิการ) Bystanders to the Holocaust: A Re-evaluation (Routledge, 2002) เช่นกัน จำนวนที่แน่นอนไม่มีการบันทึกอย่างเป็นทางการที่ใด การนับ 21,000 คนแรกรวมถึงชาวเดนมาร์กและนอร์เวย์ 8,000 คน ชาวโปแลนด์ 5,911 คน ชาวฝรั่งเศส 2,629 คน ชาวยิวไร้รัฐ 1,615 คน และชาวเยอรมัน 1,124 คน จำนวนชาวยิวทั้งหมดคือ 6,500 ถึง 11,000 คน ขึ้นอยู่กับคำจำกัดความ ดู A. Ilan, Bernadotte in Palestine, 1948 (Macmillan, 1989), หน้า 37

อ่านเพิ่มเติม

  • Berberoglu, Berch (2006). ชาตินิยมและความขัดแย้งทางชาติพันธุ์: ชนชั้น รัฐ และชาติในยุคโลกาภิวัตน์ Rowman & Littlefield. ISBN 978-0-7425-3544-2-
  • ชิลด์ส, เดวิด. อังกฤษตั้งแต่ พ.ศ. 2488 (พิมพ์ครั้งที่ 5)เวอร์ชันออนไลน์ที่ Internet Archive
  • เจ. โบเวียร์ เบลล์ (1977) ความหวาดกลัวจากไซออน: อิร์กุน ซไว เลอูมิ เลฮี และกลุ่มใต้ดินปาเลสไตน์ 1929–1949สำนักพิมพ์เซนต์มาร์ตินISBN 978-0-312-79205-3-
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Zionist_political_violence&oldid=1257531800"