29 Pułk Strzelców Kaniowskich

29 Pułk Strzelców Kaniowskich

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1918
Rozformowanie	1939
Tradycje
Święto	15 maja
Nadanie sztandaru	15 maja 1921
Rodowód	29 Pułk Piechoty Ziemi Kaliskiej 14 Pułk Strzelców Polskich
Dowódcy
Pierwszy	płk Józef Lewszecki
Ostatni	ppłk Florian Gryl
Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Karandaszami (28 V 1920) bitwa pod Jaznem (18 VI 1920) bitwa pod Długosiodłem (9 VIII 1920) bitwa o przedmoście warsz. (13–16 VIII 1920) bitwa nad Niemnem (20–26 IX 1920) kampania wrześniowa bitwa nad Bzurą (9–18 IX 1939) bój pod Łęczycą (9–10 IX 1939)
Organizacja
Dyslokacja	Kalisz
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	25 Dywizji Piechoty

29 Pułk Strzelców Kaniowskich (29 pp) – oddział piechoty Wojska Polskiego II RP.

Pułk stacjonował w garnizonie Kalisz, a II batalion w Szczypiornie na terenie Okręgu Generalnego „Łódź” (1918–1921) i Okręgu Korpusu Nr VII (1921–1939). Oddział wchodził w skład XIX Brygady Piechoty (VII 1919–1921) i 25 Dywizji Piechoty (1921–1939). Święto pułku obchodzono 15 maja, w rocznicę wręczenia sztandaru.

Formowanie i zmiany organizacyjne

29 pułk piechoty Ziemi Kaliskiej zorganizowany został w listopadzie 1918 z trzech batalionów Okręgu Kaliskiego Polskiej Organizacji Wojskowej, utworzonych w Kaliszu, Kole, Koninie, Pyzdrach, Sieradzu, Słupcy, Szczypiornie i Turku.

10 listopada 1918 w Kaliszu utworzono Sztab Wojskowy Ziemi Kaliskiej; szefem sztabu został por. Juliusz Ulrych. 11 listopada por. Ulrych przejął od gen. Leo Sontaga dowództwo niemieckiego garnizonu; rozbrojono oddziały niemieckie, a 13 listopada Niemcy opuścili miasto. W kolejnych dniach rozbrojono oddziały niemieckie w innych miastach w Kaliskiem.

Pododdziały pułku współdziałały z powstańcami wielkopolskimi w wyzwoleniu ziemi gnieźnieńskiej. W styczniu 1919 III batalion udał się na front wschodni, gdzie toczył walki z Ukraińcami na Wołyniu. Pierwszy bój stoczył 24 lutego pod miasteczkiem Hołoby nad Stochodem. W kolejnych dniach obsadził 30. kilometrowy odcinek frontu nad rzeką. Stąd dokonywał wypadów na stację Perespa, uwieńczonych znacznymi zdobyczami wojennymi. W czasie dalszego pobytu na froncie stacza boje pod Kowlem, Policą, Sarnami, Czartoryskiem i Rafałówką. W czerwcu 1919 I i II batalion wzięły udział w walkach o Lwów. Działające początkowo w różnych grupach operacyjnych bataliony, połączyły się nad Gniłą Lipą i w grupie gen. Konarzewskiego staczały walki pod Janczynem, Dusanowem (gmina Janczyn) i Wólką. 28 czerwca pułk wkracza zwycięsko do Brzeżan a stamtąd przechodzi do Przemyśla i koleją udaje się pod Jazłowiec.

14 Pułk Strzelców Polskich został utworzony w Odessie, w ramach 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego. Wiosną 1919 pułk wraz z dywizją przeszedł do Rumunii, a pod koniec czerwca znalazł się na terytorium kraju w okolicach Stanisławowa. Tam w lipcu toczył walki z Ukraińcami.

29 pułk Strzelców Kaniowskich powstał 10 lipca 1919, w wyniku połączenia 29 pułku piechoty Ziemi Kaliskiej z 14 pułkiem Strzelców Polskich, wchodzącym w skład 4 Dywizji Strzelców Polskich.

W grudniu 1919 batalion zapasowy pułku stacjonował w Kaliszu.

Pułk w walce o granice

Pułk stoczył cały szereg walk z cofającymi się wojskami ukraińskimi między innymi pod Koszyłowcami, Anielówką i Tłustem. Pod koniec lipca dotarł do Zbrucza. Przez dwa miesiące pełnił nad rzeką służbę kordonową i pod koniec września został przetransportowany do Wilna.

29 pułk Strzelców Kaniowskich wziął udział w wojnie z bolszewikami, najpierw na Litwie, a później w obronie Warszawy i na Białorusi. Podczas zawieszenia broni, do lutego 1921 obsadzał kordon wojskowy wzdłuż Bugu. 4 kwietnia 1921 pułk powrócił do Kalisza.

Mapy walk pułku w 1920

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Kawalerowie Virtuti Militari

Order Virtuti Militari

Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari za wojnę 1918–1920
kpt. Kazimierz Aleksandrowicz	por. Kazimierz Buncler	pchor. Franciszek Chociej
strzel. Franciszek Dankowski	kpr. Michał Janiak	sierż. Henryk Jaworski
por. Kazimierz Kordaszewicz	por. Antoni Kassian	por. Władysław Kosianowski
por. Józef Korzon	por. Stanisław Krauss	por. Kazimierz Krahelski
sierż. Franciszek Sępichowski vel Franciszek Krówka	sierż. Józef Kubis	strzel. Kazimierz Lenc
plut. Wilhelm Łacisław	kpt. Jan Łepkowski	strzel. Józef Marczak
plut. Józef Matczak	st. strzel. Feliks Nowak	kpt. Stanisław Pelc nr 732
st. strzel. Jerzy Pietruczek	st. sierż. Stanisław Pogonowski	st. sierż. Bronisław Przybylski
st. sierż. Franciszek Przytuła	kpt. Feliks Pstrokoński	por. Stanisław Pstrokoński
kpr. Władysław Radomski	sierż. Józef Rendalski	kpt. Jan II Rogowski
strzel. Jan Sikora	por. Stanisław Skarżyński	plut. Józef Stanisławski
por. Jan Światowiec	sierż. Stanisław Szablewski	ppor. Stanisław Szpiech
strzel. Franciszek Trojan	mjr Juliusz Ulrych	mjr Stefan Walter
ppor. Marian Waśkiewicz	plut. Adam Wawrzyniak	kpt. Ludwik Wilczyński
strzel. Józef Wrzosek	ppor. Władysław Zieliński	ppor. Władysław Zych
ppor. Franciszek Żukowski

Pułk w okresie pokoju

Święto 29 pp w Kaliszu, uroczystość odsłonięcia pomnika poległych żołnierzy pułku; maj 1936

Święto 29 pp w Kaliszu, wmurowanie tablicy pamiątkowej w miejscu, gdzie Józef Piłsudski wręczył pułkowi sztandar

W okresie międzywojennym 29 pułk piechoty stacjonował na terenie Okręgu Korpusu Nr IV w garnizonie Kalisz. Wchodził w skład 25 Dywizji Piechoty.

Na podstawie rozkazu wykonawczego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Departamentu Piechoty o wprowadzeniu organizacji piechoty na stopie pokojowej PS 10-50 z 1930 roku, w Wojsku Polskim wprowadzono trzy typy pułków piechoty. 29 pułk piechoty zaliczony został do typu I pułków piechoty (tzw. „normalnych”). W każdym roku otrzymywał około 610 rekrutów. Stan osobowy pułku wynosił 56 oficerów oraz 1500 podoficerów i szeregowców. W okresie zimowym posiadał batalion starszego rocznika, batalion szkolny i skadrowany, w okresie letnim zaś batalion starszego rocznika i dwa bataliony poborowych. Po wprowadzeniu w 1930 nowej organizacji piechoty na stopie pokojowej, pułk szkolił rekrutów dla potrzeb batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza.

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939:
Stanowisko	Stopień, imię i nazwisko
Dowództwo, kwatermistrzostwo i pododdziały specjalne
dowódca pułku	ppłk Florian Piotr Gryl
I zastępca dowódcy	ppłk Władysław Roman Pazderski
adiutant	kpt. Władysław Duczmalewski
starszy lekarz	ppłk dr Antoni Paczesny
młodszy lekarz	vacat
II zastępca dowódcy (kwatermistrz)	ppłk Józef Stanisław Haluta
oficer mobilizacyjny	kpt. Władysław Julian Staszkiewicz
zastępca oficera mobilizacyjnego	kpt. Zbigniew Jerzy Witold Szafran
oficer administracyjno- materiałowy	kpt. Wincenty Wiktor Witkowski
oficer gospodarczy	por. int. Józef Gregorowicz
oficer żywnościowy	por. Kazimierz Szalast
oficer taborowy	kpt. tab. Teodor Fox
kapelmistrz	ppor. adm. (kapelm.) Romuald Tuzik
dowódca plutonu łączności	kpt. Ignacy Kurbel
dowódca plutonu pionierów	por. Stanisław Kuśmierek
dowódca plutonu artylerii piechoty	kpt. art. Tadeusz Zygmunt Scheur
dowódca plutonu ppanc.	por. Tadeusz Piotr Kurowski
dowódca oddziału zwiadu	ppor. Włodzimierz Grzelak
I batalion
dowódca batalionu	mjr Leopold Krizar
dowódca 1 kompanii	kpt. Stefan Woldański
dowódca plutonu	ppor. Henryk Grochowski
dowódca 2 kompanii	kpt. Henryk II Gorzechowski
dowódca plutonu	ppor. Stanisław Burmajster
dowódca 3 kompanii	kpt. Franciszek Sępichowski
dowódca plutonu	ppor. Józef Marian Górski
dowódca 1 kompanii km	kpt. Czesław Jan Jewasiński
dowódca plutonu	ppor. Jerzy Gerlecki
II batalion
dowódca batalionu	mjr Jan Aleksander Światowiec
adiutant batalionu	vacat
lekarz batalionu	ppor. lek. Kazimierz Lander
pomocnik dowódcy batalionu ds. gosp.	vacat
dowódca 4 kompanii	p.o. por. Władysław Janus
dowódca plutonu	ppor. Stanisław Drzymała
dowódca 5 kompanii	kpt. Józef Mojecki
dowódca plutonu	ppor. Jerzy Bolesław Markwart
dowódca 6 kompanii	por. Bernard Staier
dowódca plutonu	ppor. Tadeusz Rukściński
dowódca 2 kompanii km	kpt. Jan Wultański
dowódca plutonu	ppor. Marian Ziemkiewicz
III batalion
dowódca batalionu	mjr Stanisław Szczygieł
dowódca 7 kompanii	por. Lucjan Stanisław Makowski
dowódca plutonu	ppor. Tomasz Zdzisław Kozłowski
dowódca 8 kompanii	p.o. por. Zbigniew Majewski
dowódca 9 kompanii	kpt. Stefan Brykowicz
dowódca plutonu	por. Jan Chyla
dowódca plutonu	por. Leon Senatorski
dowódca plutonu	por. Eligiusz Wójcik
dowódca 3 kompanii km	por. Tadeusz Sznajder
dowódca plutonu	ppor. Jan Wacław Szumigalski
dowódca plutonu	ppor. Tadeusz Słaby
na kursie	kpt. Roman Rendecki
Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy 25 DP
dowódca	mjr Bolesław Wojciech Wodecki
dowódca plutonu strzeleckiego	por. Kazimierz Antoni Biel
dowódca plutonu strzeleckiego	por. Zbigniew Solarek
dowódca plutonu strzeleckiego	por. Józef Siemiątkowski[56 pp]
dowódca plutonu km	por. Zdzisław Jan Smekczyński
29 obwód przysposobienia wojskowego „Kalisz”
kmdt obwodowy PW	kpt. adm. (piech.) Henryk Janowski
kmdt powiatowy PW Kalisz	ppor. piech. kontr. Stefan Jendrasiak
kmdt powiatowy PW Turek	kpt. piech. Tadeusz Daniszewski

29 psk w kampanii wrześniowej

Mobilizacja

Częściową mobilizacje 29 pułk piechoty rozpoczął już 23 marca 1939 formując na etatach zbliżonych do wojennych w ramach ćwiczeń, osłonowy I batalion. Batalion ten został wysunięty na linię Psary, Gostyczyn, Śliwniki prowadził wspólnie z pododdziałami 25 batalionu saperów prace fortyfikacyjne, budując w rejonie projektowanego przedmościa „Kalisz” linię umocnień polowych, w postaci okopów, schronów drewniano-ziemnych i betonowych, rowu przeciwczołgowego oraz zasieków z drutu kolczastego. Mobilizację alarmowa 29 pułk Strzelców Kaniowskich rozpoczął w godzinach porannych 24 sierpnia w Kaliszu. W jej ramach zmobilizował:

W grupie żółtej, w czasie A+24:

• batalion strzelców nr 9.

W grupie niebieskiej,

• 29 pułk Strzelców Kaniowskich na etatach wojennych, w czasie od A+24 do A+46,
• kompania km plot. typu A nr 14, w czasie A+48,
• kompania asystencyjna nr 173, w czasie A+52,
• park intendentury typ I nr 703, w czasie A+52,
• kompania sanitarna nr 703, w czasie A+56,
• batalion marszowy 29 pp, w czasie A+72,
• batalion marszowy 60 pp, w czasie A+72,
• uzupełnienie marszowe samodzielnej kompanii km i br. tow. nr 73, w czasie A+72.

W ramach II rzutu mobilizacji powszechnej w Kielcach, w czasie do X+5

• Ośrodek Zapasowy 25 Dywizji Piechoty.

Dodatkowo pod względem mobilizacji materiałowej mobilizowano: dowództwo 25 DP, kompanię łączności 25 DP, Ośrodek Sapersko-Pionierski 25 DP i KRU Kalisz.

Mobilizacja przebiegła sprawnie i bez zakłóceń. Pułk i inne mobilizowane oddziały i pododdziały osiągnęły gotowość w przewidywanym terminie. Przysięga pułku i oddziałów zmobilizowanych odbyła się 28 sierpnia. Tego dnia 29 pSK wraz z 9 batalionem strzelców i III dywizjonem 25 pułku artylerii lekkiej objął odcinek obronny przebiegający do rzeki Prosna, Kościelna Wieś, Dobrzec Wielki, Szczypiorno, Sulisławice, rzeka Prosna, wzg. 173 Chełmce. W rejonie Kalisza i w mieście przebywały również podległe dowództwu dywizji: 25 dywizjon artylerii ciężkiej, 25 motorowa bateria artylerii plot. i 73 samodzielna kompania km i br. tow.. Od 29 sierpnia do 31 sierpnia pododdziały pułku rozbudowały pozycje obronne na przedmościu Kalisza.

Działania bojowe

Odwrót z Wielkopolski

O świcie 1 września 1939 pułk był ugrupowany na przedmościu „Kalisz”. Kompania zwiadowców na przedpolu w okolicach Psar. II batalion w rejonie Kościelnej Wsi, I batalion na przedmieściu Szczypiorna, III batalion w rejonie Sulisławic, a przydzielony 9 batalion strzelców w Chełmcach i wzg. 173 jako odwód dowódcy 29 pSK. Wsparcie zapewniał III dywizjon 25 pal ze stanowisk w rejonie Kościelnej Wsi. Na tych stanowiskach 29 pułk przebywał bez styczności z nieprzyjacielem do wieczora 3 września. Nocą 3/4 września 29 pSK wraz z III/25 pal przegrupował się szosą Kalisz-Turek do lasów Nowe Prażuchy, Ostrów. W trakcie marszu i postoju był atakowany dwukrotnie przez niemieckie lotnictwo bombowe, poległo 5 żołnierzy 17 zostało rannych, utracono 5 koni. Następnej nocy 4/5 września pułk przemieszczał się dalej, osiągając rano 5 września rubież Dębina, Konstantynów, lasy na północ od Turka do szosy Koło-Galew. Kolejnej nocy 5/6 września 29 pSK i III/25 pal dotarły do rejonu lasów koło wsi Psary, gdzie zajął obronę i ubezpieczał z rozkazu dowódcy 25 DP gen. bryg. Franciszka Altera od strony południowej przegrupowanie 25 DP do rejonu Uniejowa. Ok. godz. 5.00 6 września w stronę miasta Dobra pojechała kompania zwiadowców 29 pułku, a siły główne pułku zajęły ok. godz. 10.00 wzgórza na południe od drogi Psary-Uniejów. Maszerującą w kierunku Dobrej kompanię zwiadowców 29 pSK wyprzedziła wysłana przez dowódcę 25 DP, 31 samodzielna kompania czołgów rozpoznawczych, która we wsi Żeroniczki w boju spotkaniowym rozbiła niemiecki pluton kolarzy. Po tej walce na Dobrą obsadzaną przez oddziały niemieckie, dwukrotne natarcie na miasto wykonał I pluton 31 skczr. i pluton konny kompanii zwiadowców. Po niepowodzeniu natarcia, oba plutony dołączyły do swoich kompanii we wsi Żeroniczki. Wysłana przez ppłk. Floriana Gryla kompania strzelecka wsparta plutonami artylerii piechoty i ckm, miała wesprzeć natarcie na Dobrą o godz. 13.00. Jednak niemiecki wyprzedzający kontratak wykonany wcześniej na Żeroniczki został odparty przez zgrupowane tam trzy kompanie 25 DP. Oddziały niemieckie ponawiały swoje natarcia na Żeroniczki do wieczora wielokrotnie, ale bez skutku. Po zmierzchu 29 pSK podjął przegrupowanie w kierunku Uniejowa celem przeprawy przez rzekę Wartę przez most w Uniejowie. W trakcie marszu z pułku wydzielono I batalion wsparty 8 baterią 25 pal celem wsparcia walk w obronie przedmościa w Uniejowie 60 pułku piechoty. Ok. godz. 2.00 7 września przez most na Warcie w Uniejowie przeprawił się 29 pSK bez I batalionu i III/25 pal bez 8 baterii. Pułk stanął na postój w rejonie Stemplewa, przed godz. 12.00 przeprawę zakończył I/29 pSK wraz z 8/25 pal. Siły główne pułku po chwilowym wypoczynku podjęły marsz ze Stemplewa do Dąbia i przeprawy w Dąbiu na rzece Ner. I/29 pSK późnym wieczorem podjął marsz za pułkiem w kierunku Dąbia. Ok. godz. 21.00 w rejonie lasu Wielenin został ostrzelany z zasadzki ogniem broni maszynowej z kierunku kolonii Orzeszków prawdopodobnie przez dywersantów. W wyniku czego, batalion uległ rozproszeniu tracąc większość ciężkiej broni i sprzętu. Przez całą noc 7/8 września rozproszone grupki żołnierzy po dotarciu do Dąbia, były kierowane do wsi Karszewie miejsca ponownej reorganizacji odtwarzanego I batalionu.

Udział w bitwie nad Bzurą

Rano 8 września II batalion 29 pSK dozorował rzekę Ner od Dąbia do Karszewa, broniąc mostu w Dąbiu, III batalion dozorował rzekę Ner do Chełmna i bronił mostu na Nerze na drodze Cepów-Dąbie. I batalion odtwarzał się w Karszewie. W ramach przygotowanego zwrotu zaczepnego armii oddziały 25 DP rozpoczęły przegrupowania w nocy 8/9 września. W związku, z tym 29 pSK wraz z III/25 pal i 9 bs wykonał marsz do rejonu Grabowa Łęczyckiego, gdzie dotarł rano 9 września. Pierwszorzutowe pułki 25 DP, natarcie rozpoczęły o godz. 17.00. Następnie 29 pSK wraz z 9 bs i III/25 pal do godz. 21.00 dotarł do rejonu Błonie, Topola Królewska, stanął tam jako dowód dowódcy 25 DP. Po przełamaniu niemieckiej obrony w Łęczycy i nad Bzurą, oddziały dywizji przeszły do pościgu. W nocy 9/10 września 9 bs z plutonem artylerii piechoty 29 pSK zabezpieczył skrzydło dywizji przechodząc do Łęczycy i obsadził przeprawę przez Bzurę. 29 pSK 10 września został wprowadzony do I rzutu dywizji i podjął po godz. 8.00 pościg za cofającymi się oddziałami niemieckimi w kierunku Ozorkowa. W straży przedniej pułku prowadził pościg II batalion z 8 baterią 25 pal i plutonem kolarzy z kompanii zwiadowców. Pułk poruszał się trasą z Łęczycy przez Sierpów, Leśmierz, na folwark Boczki. W siłach głównych pułku znajdował się III batalion, I batalion reszta I/25 pal. 9 kompania strzelecka stanowiła ubezpieczenie boczne pułku przemieszczała się wzdłuż zachodniego brzegu Bzury poprzez Dzierzbiętów Duży, Konary, Parzyce. Na północ od Sierpowa II batalion nawiązał styczność ogniową z oddziałami niemieckimi. Rozwinięty i nacierający II batalion wzdłuż drogi Łęczyca-Ozorków, wsparty baterią 8/25 pal ostatecznie zaległ w ogniu broni maszynowej i artylerii. Na wschodnie skrzydło II/29 pSK został wprowadzony III batalion, a III dywizjon haubic 25 pal rozwinął się na stanowiskach ogniowych. Ponowne natarcie z silnym wsparciem artylerii pozwoliło zająć lasek na zachód od Sierpowa, a o godz. 14.00 zajęto całą wieś Sierpów wraz, ze stacją kolejową i cegielnią. Natarcie pułku wsparła też artyleria dywizyjna w postaci 25 dac ze stanowisk w Topoli Królewskiej i II dywizjon 7 pułku artylerii ciężkiej. Podjęto dalszy pościg, ale po ok. 5 km zwiadowcy pułku dostali się pod ostrzał prowadzony z folwarku Wróblew. Wprowadzony do natarcia czołowy II batalion został powstrzymany, wprowadzony do natarcia na wieś Wróblew I batalion ze wsparciem plutonu artylerii piechoty i baterii artylerii z 25 pal, utknął pomimo kilkakrotnie ponawianych ataków. Przed wieczorem 10 września na styk 29 pułku Strzelców Kaniowskich i 56 pułku piechoty wyszedł niemiecki kontratak. Zabezpieczająca wschodnie skrzydło pułku 9 kompania strzelecka w Dzierzbiętowie Dużym została odrzucona na północ z dużymi stratami. Na skrzydło pułku został skierowany 9 bs, który z Łęczycy dotarł do stacji kolejowej w Sierpowie. Natarcie pułku zostało powstrzymane. W nocy 10/11 września wypad na niemieckie pozycje w rejonie dworu Ostrów dokonała 6 kompania strzelecka, po wypadzie wycofała się do cegielni w Sierpowie.

11 września nad ranem 29 pSK przeszedł do odwodu dywizji wraz z III/25 pal i 9 bs, zluzowany przez będący dotychczas w odwodzie 60 pp. 29 pułk stał w odwodzie dowódcy piechoty 25 DP w rejonie Tkaczewa. W nocnym kontrataku 60 pp, 11/12 września, z rejonu Solnicy Wielkiej wziął udział I batalion 29 pułku atakując na folwark Wróblew, natarcie uzyskało powodzenie. 12 września pułk nadal przebywał w odwodzie, po godz. 21.00 rozpoczął odwrót za Bzurę przez Łęczycę do rejonu Witoni, osiągnął ten rejon dopiero ok południa 13 września. Nocą 13/14 września poprzez Kutno, Mnich, Oporów, 29 pSK wraz z 9 bs podjął marsz w kierunku Żychlina. 14 września pułk zatrzymał się na postój w folwarku Golędzkie na północny wschód od Kutna, na dzienny odpoczynek. Po zmianie rozkazów 25 DP podjęła marsz w kierunku dolnej Bzury, gdzie miała wziąć udział w natarciu na Sochaczew. Nocą 14/15 września 29 pSK z 9 bs i III/25 pal podjął marsz poprzez Skrzeszewy, Model, Kamionka, Podczachy, Lubików w kierunku na Osmolin. O godz. 9.00 15 września pułk dotarł do rejonu Osmolin, Sanniki. Kompania zwiadowców rozpoznała zachodni brzeg Bzury. W nocy 15/16 września 29 pSK z 9 bs i III/25 pal oraz 25 dac podjął dalszy marsz poprzez Brzezie, Aleksandrów, dwór Giżyce, Henryków, Helenów, Kujawki. Osiągając o godz. 6.00 16 września rejon Juliopol-Młodzieszyn. O godz. 7.00 I batalion wraz z plutonem artylerii piechoty odeszły nad Bzurę do rejonu Bibiampola na południe od Mistrzewic, wcześniej operowała tam kompania zwiadowców. Maszerujący I batalion nieświadomy, że w pobliżu znajduje się ubezpieczona przeprawa niemieckiej 4 Dywizji Pancernej przez Bzurę. Dostał się zasadzkę ogniową z lasku koło Bibiampola, gdy znajdował się na odkrytym terenie. Ostrzelany z broni maszynowej poniósł ciężkie straty, następnie przeprowadzone na niego natarcie czołgami i samochodami pancernymi spowodowało jego całkowite rozbicie. Poległ mjr Stanisław Szczygieł, kpt. Stefan Woldański, por. Zygmunt Karolak, kpt. Tadeusz Scheuer. Batalion przestał istnieć większość żołnierzy poległa, została ranna lub wzięta do niewoli. niewielka część wycofała się i dołączyła do macierzystego pułku. Pozostałe siły pułku zajęły obronę. O godz. 15.00 na 29 pSK i 9 bs wyszło niemieckie natarcie. W ciężkich walkach do wieczora strzelcy kaniowscy i 9 bs utrzymali swoje pozycje, pomimo poniesionych strat. Obroniono Juliopol i Młodzieszyn. Nocnym marszem 29 pSK i 9 bs odszedł na przeprawę przez Bzurę w rejonie Brochowa.

Walki odwrotowe w Puszczy Kampinoskiej

Przed świtem 29 pułk wraz z 9 bs i artylerią dotarł na przeprawę przez Bzurę w Brochowie, ze względu na trwającą jeszcze przeprawę 15 Dywizji Piechoty, oddział musiał poczekać na zachodnim brzegu Bzury na swoją kolej. O świcie 17 września 29 pSK wraz z 9 bs przeprawił się przez rzekę i podjął marsz poprzez Brochów, Miszory, Famułki Królewskie, o 7.00 osiągnął rejon leśniczówki Krzywa Góra, gdzie stanął na odpoczynek. Ok. godz. 8.00 pułk został zaatakowany przez lotnictwo niemieckie, z uwagi na co ppłk Florian Gryl nakazał zmienić miejsce postoju na okolice wzg. 89,9, gdzie wypoczywano do godz. 18.00. Z uwagi na ruch taborów w rejonie stacjonowania pułku, lotnictwo niemieckie po godz. 18.00 zbombardowało cały rejon lasów, w wyniku czego III batalion dostał się pod bomby i utracił ponad 100 żołnierzy, poległych, rannych i zaginionych. Nocnym marszem 17/18 września pułk wraz z 9 bs odszedł w kierunku Starej Dąbrowy. Po dotarciu w ten rejon przed świtem 18 września, pułk rozwinął się w obronie. III batalion z plutonem artylerii piechoty zajął stanowiska w rejonie wsi Stara Dąbrowa po obu stronach drogi na Leszno. II batalion obsadził wschodni skraj lasu w pobliżu wsi Dąbrówka, zamykając drogę w stronę Brzozówki. 9 batalion strzelców i resztki I batalionu stanęły w gajówce Stara Dąbrowa i jej pobliżu. Podjęto organizację kombinowanego batalionu piechoty z rozbitków przechodzących w pobliżu. O godz. 10.00 podczas ostrzału pozycji 29 pSK przez niemiecką artylerię ciężką od strony Leszna, batalion ten rozpierzchł się. Na rozkaz gen. bryg. Franciszka Altera o godz. 12.00 II batalion, a następnie po południu cały pułk wraz z 9 bs odszedł w kierunku Modlina do Cybulic, które pułk osiągnął wieczorem.

Rano 19 września pułk wraz 9 bs podjął marsz bez kontaktu z wrogiem do Palmir, gdzie po godz. 10.00 zajął pozycję obronną w lesie Dąbrowa, na południowy wschód od Głównej Składnicy Uzbrojenia i Amunicji w Palmirach. Uzupełniono amunicję, pobrano zapasy żywności. Wcielono do obu batalionów pułku żołnierzy bez przydziałów z innych jednostek. Po odprawie dowódców armii, grupy operacyjnej i dywizji, 25 DP miała opanować rejon Buraków, Łomianki, Młociny. 25 DP rozpoczęła marsz szosą Kazuń-Warszawa, osłonę i straż tylną stanowił 29 pSK wraz z 9 bs. Rano 20 września po dojściu 25 DP w rejon Burakowa Małego, 29 pułk wraz z 9 bs stanął w odwodzie dywizji w Młocinach. Przed południem 20 września na rozkaz dowódcy dywizji, III batalion wykonał natarcie na Wólkę Węglową, celem otwarcia drogi Grupie Kawalerii gen. bryg. Romana Abrahama na Warszawę. Natarcie III batalionu nie powiodło się, niemiecki kontratak zmusił III batalion do wycofania się w rejon wzg. 109, na tych stanowiskach batalion pozostał w dalszym czasie. 21 września ok. godz. 9.30 na stanowiska III/29 pSK i sąsiedniego I batalionu 30 pułku Strzelców Kaniowskich ze składu załogi Warszawy, niemiecka artyleria położyła nawałę ogniową. W jej wyniku ucierpiał głównie sąsiedni I/30 pSK. Ok. godz. 10.00 na stanowiska I/30 pSK, a następnie III batalionu w rejonie wzg.109 wyszło silne natarcie oddziałów niemieckiej 24 DP. I/30 pSK został wyparty z wsi Placówka w kierunku wzg.109, gdzie oba bataliony stawiły twardy opór. Podjęto kontratak na rozkaz dowódcy pułku, siłami III batalionu i resztkami I/30 pSK, kontratak załamał się pod ostrzałem niemieckiej artylerii. Oba bataliony broniły rejonu wzg.109 przez kilka godzin. Po południu natarcie niemieckie dotarło w pobliże folwarku Młociny, w pasie pomiędzy szosą młocińską, a wzg.109. O zmierzchu do kontrataku na oddziały niemieckiego 31 pp z 24 DP poprowadził ppłk Florian Gryl II batalion i 9 bs. Kontratak doprowadził do wyparcia oddziałów niemieckich ze wschodniej części lasu Młociny i odrzuceniu od szosy do Warszawy. W trakcie wieczornych walk doszło do przemieszania się walczących oddziałów i niemieckiej piechoty. Niemiecki 31 pp wycofał się w rejon wzg. 109. W trakcie całodziennych walk III batalion mjr. Bolesława Wodeckiego poniósł bardzo duże straty, pozostały jego resztki. Wieczorem 21 września 25 DP otrzymała rozkaz wejścia w obręb Warszawy. W nocy 21/22 września 29 pSK i 9 bs przerwały kontakt ogniowy z niemieckimi oddziałami i odeszły do Warszawy w rejon Bielan.

Walki w obronie Warszawy

Rano 22 września pozostałość 29 pSK i 9 bs zajęły pozycje obronne przy szosie Bielany-Wawrzyszew oraz w klasztorze Kamedułów. W nocy 22/23 września pułk przegrupował się w rejon ulic 3-Maja i Marszałkowskiej. Rano 23 września po dotarciu w nakazany rejon dokonano reorganizacji pułku. II batalion uzupełniono żołnierzami z oddziałów 14 Dywizji Piechoty i 17 Dywizji Piechoty, a jego dowództwo objął mjr Alfons Kubosz dotychczasowy dowódca 5 batalionu km i br. tow. Odtworzono III batalion mjr Bolesława Wodeckiego, wcielając między innymi 7 kompanię 68 pułku piechoty. dalsze prace organizacyjne prowadzono również 24 i 25 września, odtworzony pułk z dwoma batalionami liczył 67 oficerów, 1980 szeregowych i 186 koni. W nocy 25/26 września 29 pSK został przegrupowany na pododcinek Warszawa-Zachód. Rano 26 września przybył na Ochotę, po południu zajął rejon ulicy Częstochowskiej. W nocy 26/27 września nastąpiło zajęcie podstaw wyjściowych. 29 pułk wykonał kontratak o świcie 27 września na utracone wcześniej obiekty przy ul. Opaczewskiej, w tym zajezdnię tramwajową. II batalion prowadził natarcie wzdłuż ul. Szczęśliwickiej, a III batalion wzdłuż ul. Białobrzeskiej. II batalion dotarł do Dworca Zachodniego, a III batalion na wysokość ul. Częstochowskiej, natarcie w tych miejscach załamało się w ogniu niemieckiej broni maszynowej. Pułk przeszedł do obrony na rubieży: Dworzec Zachodni-ul. Szczęśliwicka-ul. Częstochowska w styczności z 56 pp. W trakcie walk pułk poniósł straty, wśród rannych był mjr Bolesław Wodecki. W ciągu całego dnia pułk odpierał niemieckie wypady, ponosząc dalsze straty do ostrzału artylerii i broni piechoty. Wśród poległych był por. Alfred Sachs. 29 pułk Strzelców Kaniowskich skapitulował 28 września. Wymaszerował do niewoli do obozu w Skierniewicach i Łowiczu, tam oficerowi i żołnierze zawodowi trafili do obozów jenieckich, a pozostali zostali zwolnieni do domów.

W trakcie walk pułk utracił: 35 oficerów poległych i rannych, 1220 szeregowych poległych i rannych, oraz ok. 1600 zaginionych i wziętych do niewoli.

Oddział Zbierania Nadwyżek 29 pSK

Batalion marszowy 29 pSK po zmobilizowaniu w rejonie Szczypiorna budował do 30 sierpnia fortyfikacje, następnie odmaszerował do Koła i obsadził przedmoście. Osłaniał na przedmościu Koło wycofanie dywizji do Uniejowa. Następnie prawdopodobnie uzupełnił macierzysty pułk 12 lub 13 września, szczególnie I i III batalion posiadające niskie stany. Dowódca batalionu marszowego, to kpt. Lewicki, dowódca kompanii ppor. rez. Wiktor Wieszczek,

Po mobilizacji wszystkich przewidzianych mobilizacją alarmową oddziałów i pododdziałów oraz pozostałości kadrowych i materiałowych po dywizyjnej Szkole Podchorążych Rezerwy w Szczypiornie. Zorganizowano Oddział Zbierania Nadwyżek 29 pułku Strzelców Kaniowskich. Dowództwo Oddziału objął ppłk Józef Stanisław Haluta. 2 września o godz. 14.00 OZN 29 pułku odjechał transportem kolejowym do miejsca mobilizacji Ośrodka Zapasowego 25 Dywizji Piechoty do Kielc. Tam wszedł w skład OZ 25 DP pod dowództwem ppłk Teofila Kosińskiego pokojowego I zastępcy dowódcy 29 pułku Strzelców Kaniowskich. Dzielił z nim jego dalsze losy.

Obsada personalna pułku we wrześniu 1939
Stanowisko	Stopień, imię i nazwisko
Dowództwo
dowódca pułku	ppłk Florian Gryl
I adiutant	kpt. Franciszek Sępichowski
II adiutant	por. rez. Kazimierz Nawrocki
oficer informacyjny	kpt. Władysław Duczmalewski
oficer łączności	kpt. Ignacy Kurbel
szef kancelarii	chor. Stanisław Piotrowski
kwatermistrz	por. Józef Gregorowicz
dowódca kompanii gospodarczej	por. Józef Ignasiak
oficer gospodarczy pułku	kpt. Witkowski
oficer płatnik	ppor. Franciszek Kluczyński
oficer żywnościowy	ppor. Eugeniusz Wyrębowski
kapelan	kpt. ks. Henryk Kornacki
naczelny lekarz	por. lek. Władysław Grówka
kapelmistrz	ppor. Romuald Tuzik
zbrojmistrz	chor. Józef Rabiej
I batalion
dowódca batalionu	mjr Stanisław Szczygieł
adiutant batalionu	por. rez. Wacław Kleck
dowódca plutonu łączności	por. Gadomski
oficer płatnik	ppor. Baltazar Sobocki
oficer żywnościowy	ppor. Marian Lis
lekarz batalionu	ppor. lek. Hieronim Bąkowski
dowódca 1 kompanii strzeleckiej	kpt. Stefan Woldański
dowódca I plutonu	ppor. Stefan Zieleniewski
dowódca II plutonu	ppor. Stanisław Górski
dowódca III plutonu	ppor. Stanisław Wróblewski
szef kompanii	st. sierż. Mieczysław Frankowski
dowódca 2 kompanii strzeleckiej	kpt. Henryk Gorzechowski
dowódca I plutonu	ppor. Stanisław Burmeister
dowódca II plutonu	ppor. Ludomir Fabrycy
dowódca III plutonu	plut. pchor. Władysław Piotrowski
szef kompanii	st. sierż. Franciszek Witek
dowódca 3 kompanii strzeleckiej	por. Władysław Janus
dowódca I plutonu	por. Zygmunt Karolak
dowódca II plutonu	por. Janusz Snay
dowódca III plutonu	ppor. Józef Górski
szef kompanii	st. sierż. Antoni Dąbrowski
dowódca 1 kompanii ckm	por. Jan Chyła
dowódca I plutonu	ppor. Antoni Lachert
dowódca II plutonu	ppor. Erwin Baumert
dowódca III plutonu	ppor. rez. Zygmunt Spychalski
dowódca IV plutonu (taczanki)	ppor. rez. Antoni Eryk Lachetta
dowódca plutonu moździerzy	ppor. rez. Tadeusz Lechicki
szef kompanii	st. sierż. Walenty Witek
II batalion
dowódca batalionu	mjr Jan Światowiec
adiutant batalionu	ppor. Bronisław Trzeszczak
dowódca plutonu łączności	ppor. Czesław Hübner
oficer płatnik	ppor. Marian Wichliński
oficer żywnościowy	ppor. Czesław Zapędowski
lekarz batalionu	ppor. lek. Kajetan Kruszczyński
dowódca 4 kompanii strzeleckiej	kpt. Alfred Hugo Biske
dowódca I plutonu	ppor. Franciszek Dopierała
dowódca II plutonu	ppor. Zygmunt Zasada
dowódca III plutonu	ppor. Stanisław Waga
szef kompanii	st. sierż. Teodor Angrecki
dowódca 5 kompanii strzeleckiej	kpt. Władysław Duczmalewski
dowódca I plutonu	ppor. Antoni Hamburger
dowódca II plutonu	ppor. Zygmunt Laskowski
dowódca III plutonu	ppor. Bolesław Piasecki
szef kompanii	st. sierż. Ignacy Otwiaska
dowódca 6 kompanii strzeleckiej	ppor. rez. Alfred Sachs
dowódca I plutonu	ppor. Stanisław Drzymała
dowódca II plutonu	ppor. Czesław Żółtak
dowódca III plutonu	ppor. Michał Jagodziński
szef kompanii	st. sierż. Józef Woszczalski
dowódca 2 kompanii ckm	ppor. Jerzy Bolesław Markwart
dowódca I plutonu	ppor. Jan Łowicki
dowódca II plutonu	ppor. Wiesław Franciszek Rogala
dowódca III plutonu	ppor. Jan Wojciechowski
dowódca IV plutonu (taczanki)	ppor. Mejer Rappaport
dowódca plutonu moździerzy	ppor. Czesław Malowaniec
szef kompanii
III batalion
dowódca batalionu	mjr Bolesław Wodecki
adiutant batalionu	ppor. rez. Tadeusz Podgajnik
dca plutonu łączności	por. rez. Jan Michalski
oficer płatnik	ppor. rez. Jan Wszędobył
oficer żywnościowy	ppor. rez. Zygmunt Jabłkowski
lekarz batalionu	pchor. rez. lek. Wiśniewski
dowódca 7 kompanii strzeleckiej	kpt. Andrzej Ślęzak
dowódca I plutonu	ppor. Władysław Dunajczyk
dowódca II plutonu	ppor. Herman Buksz
dowódca III plutonu	ppor. Jan Sobocki
szef kompanii
dowódca 8 kompanii strzeleckiej	por. Piotr Tadeusz Kurowski
dowódca I plutonu	ppor. Józef Kohl
dowódca II plutonu	ppor. Bolesław Bichel
dowódca III plutonu	ppor. Józef Drzewiecki
szef kompanii	st. sierż. Stefan Raczyk
dowódca 9 kompanii strzeleckiej	por. rez. Józef Ścibor
dowódca I plutonu	ppor. Tadeusz Słaby
dowódca II plutonu	ppor. Marian Grzela
dowódca III plutonu	plut. pchor. Marian Mager
szef kompanii
dowódca 3 kompanii ckm	por. Tadeusz Schneider
dowódca I plutonu	ppor. rez. Juliusz Neicheiser
dowódca II plutonu	ppor. rez. Paweł Mazur
dowódca III plutonu	ppor. rez. Włodzimierz Wiszniewski
dowódca IV plutonu (taczanki)	ppor. rez. Tadeusz Rosiak
dowódca plutonu moździerzy	ppor. rez. Beniamin Lisicki
szef kompanii	st. sierż. Franciszek Dorywalski
Pododdziały specjalne
dowódca kompanii zwiadowczej	por. Włodzimierz Szumigalski
dowódca plutonu konnego	ppor. Zbigniew Makowski
dowódca plutonu kolarzy	ppor. Zygmunt Spychalski
szef kompanii zwiadu	st. sierż. Bolesław Greszko
dowódca kompanii ppanc.	kpt. Jan Wultański
dowódca I plutonu ppanc.	ppor. Tadeusz Suski
dowódca II plutonu ppanc.	ppor. Stanisław Borowiak
dowódca III plutonu ppanc.	ppor. Stanisław Janiak
szef kompanii	st. sierż. Bednarski
dowódca plutonu artylerii piechoty	kpt. Tadeusz Scheur
dowódca plutonu łączności	plut. pchor. Leon Kucner
dowódca plutonu pionierów	por. Stanisław Kuśmierek
dowódca plutonu przeciwgazowego	por. Andrzej Bronisław Gutowski

Ze składu plutonu pieszego żandarmerii nr 25 został przydzielony do pułku posterunek żandarmerii pod dowództwem plut. Władysława Můllera.

Symbole pułkowe

Żołnierze pułku defilują przed marsz. Józefem Piłsudskim podczas uroczystości nadania pułkowi sztandaru, 15 maja 1921

Sztandar

Wojenny, nieprzepisowy sztandar, ofiarowany został pułkowi przez biskupa polowego, ks. dr. Stanisława Galia. 15 maja 1921 odbyło się uroczyste wręczenie chorągwi pułku z udziałem Józefa Piłsudskiego. Ufundowana została przez warszawskie i kaliskie Koła Opieki nad Żołnierzem. Na pamiątkę tego wydarzenia dzień 15 maja stał się oficjalnym świętem pułku. Uzupełnione napisy na lewej stronie płata sztandaru zatwierdzone zostały w Dzienniku Rozkazów MSWojsk. z 1939 r., nr 10, poz. 94. Wrześniowe i wojenne losy sztandaru pozostają nieznane.

Odznaka pamiątkowa

29 kwietnia 1924 roku minister spraw wojskowych generał dywizji Władysław Sikorski zatwierdził odznakę pamiątkową 29 pułku Strzelców Kaniowskich. Odznaka o wymiarach 49x43 mm ma kształt wieńca laurowego z przewiązaną szarfą u dołu, na której wpisano datę powstania pułku „1 – VII 1919”. Środek odznaki zajmuje, nałożona emaliowana w kolorze białym, tarcza przedzielona pasem żółto - granatowym. Na białych polach nałożono herb Kalisza oraz miniaturę odznaki pamiątkowej II Korpusu. Nad tarczą umieszczony srebrny orzeł wz. 1919. Odznaka oficerska, czteroczęściowa, wykonana w tombaku srebrzonym, patynowana i emaliowana. Wykonawcami odznak byli: Wiktor Gontarczyk oraz Zjednoczeni Grawerzy z Warszawy.

Strzelcy kaniowscy

Dowódcy pułku

• płk Józef Lewszecki (4 XI – 12 XII 1918)
• ppłk Karol Szemiot (12 XII 1918 – 14 VII 1919)
• mjr Stefan Walter (14 VII 1919 – 15 VIII 1920)
• kpt. Jan II Rogowski (p.o. 15 – 20 VIII 1920)
• ppłk Wiktor Thommée (20 – 26 VIII 1920)
• kpt. Kazimierz Aleksandrowicz (p.o. 26 VIII – 1 IX 1920)
• ppłk piech. Romuald Kohutnicki (1 IX 1920 – 13 VI 1923 → dowódca 38 pp)
• ppłk / płk piech. Bronisław Adamowicz (13 VI 1923 – 29 XII 1925 → oficer Przysposobienia Wojskowego 24 DP)
• płk sap. / płk piech. Artur Górski (29 XII 1925 – 11 VI 1927 → dowódca 6 Brygady Ochrony Pogranicza)
• płk dypl. piech. Jarosław Okulicz-Kozaryn (VI 1927 – 19 XI 1938 → dowódca Obrony Przeciwlotniczej Okręgu Korpusu Nr III)
• ppłk piech. Władysław Roman Pazderski (p.o. 19 – 21 XI 1938)
• ppłk Florian Gryl (21 XI 1938 – IX 1939)

Zastępcy dowódcy pułku (od 1938 roku – I zastępca dowódcy)

• mjr / ppłk piech. Rajmund Rada (10 VII 1922 – V 1927 → oficer placu Białystok)
• ppłk piech. Rudolf Kaleński (V 1927 – II 1929 → dowódca 17 pp)
• ppłk piech. Władysław Śpiewak (III 1929 – VI 1933 → praktyka w PKU Tarnopol)
• ppłk dypl. piech. Stanisław Pelc (VI 1933 - 1936 → dowódca 36 pp)
• ppłk piech. Władysław Roman Pazderski (do VIII 1939)

II zastępcy dowódcy pułku - kwatermistrzowie

• mjr / ppłk piech. Józef Stanisław Haluta (VIII 1935 – 1939)

Obsada personalna w 1928

• dowódca – ppłk SG Jarosław Okulicz-Kozaryn
• zastępca dowódcy – ppłk piech. Rudolf Kaleński
• kwatermistrz – ppłk piech. Antoni Dubiński
• oficer sztabowy pułku – mjr Jan Światowiec
• obwodowy komendant Przysposobienia Wojskowego – mjr Edward Teofil Jess
• kapelmistrz – kpt. Lucjan Ksionek
• płatnik – por. Gustaw Lachman
• dowódca I batalionu – mjr Roch Stebnowski (IV 1928 – XII 1929 → obwodowy komendant PW)
• dowódca II batalionu – ppłk SG Józef Urbanek
• dowódca III batalionu – ppłk Jan Kulwieć

Żołnierze 29 pułku piechoty – ofiary zbrodni katyńskiej

Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej znajdują się między innymi w bazach udostępnionych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Muzeum Katyńskie

Nazwisko i imię	stopień	zawód	miejsce pracy przed mobilizacją	zamordowany
Andrzejkowicz Borys	ppor. rez.	księgowy	Wytwórnia Kłódek nr 3 w Łodzi	Katyń
Anglik Stanisław	podporucznik rezerwy	nauczyciel	Szkoła Kolejowa w Kaliszu	Charków
Bartecki Feliks	podporucznik rezerwy	ziemianin	folwark Osiek, pow. kaliski	Charków
Brykowicz Stefan	kapitan	żołnierz zawodowy	oficer 29.pSK	Katyń
Cieplak Witalis	ppor. rez.			Katyń
Hofman Tadeusz	ppor. rez.	prawnik, mgr	sędzia w Wilnie	Katyń
Kibler Stanisław	ppor. rez.	urzędnik		Katyń
Kiełbaska Franciszek	ppor. rez.	nauczyciel	szkoła w Klonowej	Katyń
Knasiak Bolesław	ppor. rez.	nauczyciel		Katyń
Kostrzewa Stefan	ppor. rez.	nauczyciel	szkoła w Suchcicach	Katyń
Kwieciński Mieczysław	kapitan	żołnierz zawodowy	dowódca II plutonu IV dyw 1 plotn.	Katyń
Lewiński Kazimierz	ppor. rez.	nauczyciel	szkoła w Melcuchach	Katyń
Nawrocki Telesfor	ppor. rez.	nauczyciel		Katyń
Paczesny Antoni	ppłk. lek.	żołnierz zawodowy	starszy lekarz 29 pp	Katyń
Rudnicki Bogdan	ppor. rez.	urzędnik	Urząd Skarbowy w Kaliszu	Katyń
Sztark Edward Alojzy	por. rez.	fabrykant	przedsiębiorca z Kalisza	Katyń
Szyke Stanisław Henryk	ppor. rez.	prawnik	Zarząd Miejski w Łodzi	Katyń
Walczak Florian	ppor. rez.			Katyń
Bednarek Feliks	ppor. rez.	prawnik, mgr	aplikant sądowy w Wilnie	Charków
Feige Gerhard	ppor. rez.	absolwent WSH		Charków
Fox Teodor	kapitan	żołnierz zawodowy	oficer taborowy 25.DP	Charków
Gałdek Zenon	ppor. rez.	urzędnik	Urząd Skarbowy w Pabianicach	Charków
Gopenhajm Izaak	ppor. rez.	lekarz		Charków
Grossek Stanisław	ppor. rez.			Charków
Hoffman Henryk	ppor. rez.	urzędnik	Bank Komunalnej Kasy Oszczędności w Solcu	Charków
Kołakowski Zygmunt	por. rez.	chemik		Charków
Korczak Józef	ppor. rez.	nauczyciel	szkoła powszechna w Olszynie	Charków
Malinowski Adam	ppor. rez.	nauczyciel	szkoła powszechna	Charków
Piotrowski Mieczysław	ppor. rez.	absolwent SGH		Charków
Połatyński Kazimierz	ppor. rez.	prawnik, mgr	Sąd Apelacyjny w Poznaniu	Charków
Stalski Jan Paweł	ppor. rez.	nauczyciel	Szkoła Powszechna w Lututowie	Charków
Szejner Wilhelm	ppor. rez.			Charków

Upamiętnienie

• Stowarzyszenie Historyczne „Strzelcy Kaniowscy”. strzelcy-kaniowscy.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-22)].

• 
  Bratnia mogiła strzelców kaniowskich poległych w czasie bitwy pod Radzyminem
• 
  Tablica w kościele garnizonowym w Londynie

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Lucjan Bełdowski: Zarys historji wojennej 29-go pułku strzelców kaniowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24 zeszyt 2, dział III. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
• Zdzisław Jagiełło: Piechota Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Bellona, 2007. ISBN 978-83-11-10206-4.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928.
• Witold Jarno: Strzelcy Kaniowscy w latach 1919-1939, Wydawnictwo TRIO, Warszawa 2004.
• Władysław Kościelniak, Krzysztof Walczak: Kronika miasta Kalisza. Kalisz: Kaliskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, 2002. ISBN 83-85638-43-1.
• Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
• Bronisław Prugar-Ketling (red.): Księga chwały piechoty. Warszawa: Departament Piechoty MSWojsk, Warszawa 1937-1939. Reprint: Wydawnictwo Bellona, 1992.
• Waldemar Rezmer: Armia „Poznań” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07753-3.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
• Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
• Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
• Przemysław Dymek: 29 Pułk Strzelców Kaniowskich. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt 164. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 2013. ISBN 978-83-62046-44-7.
• Przemysław Dymek: Księga wrześniowych walk pułków wielkopolskich. Piechota Tom 1. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2013. ISBN 978-83-7889-002-7.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucje. Warszawa: Oficyna wydawnicza Adiutor, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
• Krzysztof Drozdowski: 25 Dywizja Piechoty Wielkopolskiej. Wielka księga piechoty polskiej 1918–1939. Tom 25. Warszawa: Edipresse Polska SA, 2018. ISBN 978-83-7945-617-8.
• Przemysław Dymek: Niepokonana Dywizja. 25 Kaliska Dywizja Piechoty w latach 1921-1939. Warszawa-Poznań: Oficyna Wydawnicza Ajaks, Taktyka i Strategia, 2012. ISBN 978-83-62046-39-3.
• Waldemar Rezmer: Armia „Poznań” 1939. Wydanie II. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2014. ISBN 978-83-11-13441-6.
• Maciej Wyrwa: Nieodnalezione ofiary Katynia? : lista osób zaginionych na obszarze północno-wschodnich województw II RP od 17 września 1939 do czerwca 1940. Pruszków: Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia, 2015. ISBN 978-83-64486-31-9.