Przejdź do zawartości

Dmitrij Swierbiejew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dmitrij Dmitrijewicz Swierbiejew
Дмитрий Свербеев
Ilustracja
Rodowy herb Swierbiejewów
Pełne imię i nazwisko

Dmitrij Dmitrijewicz Swierbiejew

Data urodzenia

1842

Data śmierci

1919

Wicegubernator tulski
Okres

od 18 stycznia?/30 stycznia 1885
do 20 grudnia 1891?/1 stycznia 1892

Gubernator kurlandzki
Okres

od 20 grudnia 1891?/1 stycznia 1892
do 10 września?/23 września 1905

Poprzednik

Dmitrij Sipiagin

Następca

Leonid Kniaziew

Odznaczenia
Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Krzyż Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania) Oficer Orderu Korony Włoch Komandor Orderu Daniły I (Czarnogóra) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Order Lwa Zeryngeńskiego (Badenia) Kawaler I Klasy Orderu Gwiazdy Polarnej (Szwecja) Order Korony Żelaznej II klasy (Austro-Węgry) Order Sokoła Białego (Saksonia-Weimar)

Dmitrij Dmitrijewicz Swierbiejew ros. Дмитрий Дмитриевич Свербеев (ur. 1842, zm. 1919) – działacz państwowy Imperium Rosyjskiego, gubernator guberni kurlandzkiej w okresie 20 grudnia 1891?/1 stycznia 1892–10 września?/23 września 1905.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Ojciec Dmitrija, Dmitrij Nikolajewicz.
Matka Dmitrija, Jekatierina Aleksandrowna.

Dmitrij Dmnitrijewicz Swierbiejew urodził się w 1842[1][a] roku. Jeden z dziesięciorga dzieci dyplomaty Dmitrija Nikołajewicza Swierbiejewa i księżnej Jekateriny Aleksandrowny z domu Szczerbatowej; brat senatora Aleksandra Swierbiejewa[2]. Oboje rodziców obracało się w kręgach literackich – matka prowadziła salon, a ojciec także pisał wspomnienia dotyczące świata literatów. Rodzina posiadała majątek w powiecie sierpuchowskim (gubernia moskiewska), sam zaś został wpisany w rejestr szlachty w wiosce Michajłowskoje, w powiecie nowosielskim guberni tulskiej[1].

Absolwent Hohenheimskiej Akademii Rolniczej. Od 1879 roku sędzia pokoju w Warszawie, następnie szereg innych stanowisk podległych ministerstwu sprawiedliwości[3].

Od 18 stycznia?/30 stycznia 1885 roku sprawował urząd wicegubernatora tulskiego w randze radcy kolegialnego (VI cywilna w tabeli rang) i z dworską rangą kamerhera. 20 grudnia 1891?/1 stycznia 1892 roku został wyznaczony gubernatorem kurlandzkim na miejsce Dmitrija Sipiagina nominowanego gubernatorem moskiewskim. Urząd ten pełnił w randze rzeczywistego radcy stanu (IV cywilna) oraz Stallmeistera (Koniuszego, III ranga dworska)[1]. Swierbiejew kontynuował działania rusyfikacyjne rozpoczęte w poprzedniej dekadzie. Między innymi proponował on rozciągnięcie na gubernię kurlandzką obowiązujących w Królestwie Polskim zakazów i penalizacji tajnego nauczania[4]. Będąc wyznania prawosławnego, starał się ograniczać wpływy innych Kościołów, tak na przykład konsekwentnie wzbraniał katolikom organizowania procesji poza murami kościołów[5].

W 1905 roku na terenie Imperium Rosyjskiego doszło do rewolucji, która miała szczególnie intensywny przebieg w guberniach bałtyckich. Swierbiejew początkowo zaniżał rangę wystąpień, sprowadzając je do „niepokojów agrarnych”, i starał się nie używać siły przeciwko strajkującym robotnikom[6], ze względu jednak na zbrojne ataki rewolucjonistów ogłosił 15 stycznia?/28 stycznia 1905 roku stan wzmożonej ochrony w Libawie[7]. Narastająca fala przemocy spotkała się z bezradnością gubernatora. Jego prośby o wzmocnienie oddziałów stacjonujących w guberni nie spotkały się z zadowalającą go odpowiedzią od adresatów. Na rozkaz cesarza Mikołaja II ogłosił 6 sierpnia?/19 sierpnia 1905 roku stan wojenny w guberni[8].

 Osobny artykuł: Rewolucja 1905 roku na Łotwie.

Jako że nie zdołał zapanować nad wydarzeniami rewolucji 10 września?/23 września 1905 roku został na własną prośbę zdymisjonowany (na stanowisku zastąpił go Leonid Kniaziew)[1].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Do 1897 roku otrzymał następujące odznaczenia[9]:

  1. Альманах... 1897 ↓, s. 724 podaje rok urodzenia 1845.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Janicki 2011 ↓, s. 240.
  2. Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона, Свербеевы
  3. Альманах... 1897 ↓, s. 724.
  4. Janicki 2011 ↓, s. 603.
  5. Janicki 2011 ↓, s. 372–373.
  6. Janicki 2011 ↓, s. 104.
  7. Janicki 2011 ↓, s. 108.
  8. Janicki 2011 ↓, s. 120.
  9. Альманах... 1897 ↓, s. 725.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]