Przejdź do zawartości

Korneliusz (setnik rzymski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Św. Piotr chrzci Korneliusza

Św. Korneliusz (gr. κορνηλιος) – według Dziejów Apostolskich (rozdział 10[1]) rzymski setnik w Cezarei[2] w I wieku n.e., oficer kohorty Italskiej (gr. σπειρης). Mimo nieizraelskiego pochodzenia był „pobożny i bojący się Boga” (ευσεβης και φοβουμενος τον θεον), tj. wierzył on, wraz z całą rodziną, w Boga Izraela[3]. Nieustannie modlił się oraz wspomagał biednych (Dz 10,1-2). Podczas wizji otrzymał polecenie od Boga, aby sprowadzić do swojego domu św. Piotra. Gdy Apostoł przybył do domu setnika i przekazał mu naukę Ewangelii, na Korneliusza wraz z rodziną i przyjaciółmi zstąpił Duch Święty, co było powtórzeniem czasu Pięćdziesiątnicy. Zaskoczony tym Piotr stwierdził, że nie może odmówić chrztu wodnego ludziom, którzy otrzymali Ducha Świętego (Dz. 10,44-48)[4].

Całe to wydarzenie odegrało ważną rolę w historii chrześcijaństwa, gdyż Korneliusz i jego dom byli pierwszymi poganami, którzy zostali włączeni w poczet chrześcijan, uznających do tej pory jedynie Żydów, lub ewentualnie (Dz. 8,14-25) Samarytan (poprzez częściowe pochodzenie od Izraelitów[5]) za godnych chrztu Duchem Świętym. Rozdział 11. Dziejów Apostolskich opisuje kontrowersję, jaka wynikła po tych wydarzeniach w Jerozolimie. Dopiero po wyjaśnieniach Apostoła Piotra, wszyscy wierzący pochodzenia żydowskiego uznali, że również poganie mogą dostąpić zbawienia (Dz 11,18)[6][7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem, Święty Paweł, Częstochowa 2009 s. 2409- 2412
  2. Fritz Rienecker, Gerhard Maier, Leksykon Biblijny, Vocatio, Warszawa 2001 s. 111
  3. Fritz Rienecker, Gerhard Maier, Leksykon Biblijny, Vocatio, Warszawa 2001 s. 368
  4. W. MacDonald, Komentarz Biblijny do Nowego Testamentu, Jastrzębie Zdrój 2005, s. 371.
  5. Fritz Rienecker, Gerhard Maier, Leksykon Biblijny, Vocatio, Warszawa 2001 s. 720
  6. D. H. Stern, Komentarz Żydowski do Nowego Testamentu, Vocatio, Warszawa 2004, s. 412-413.
  7. W. MacDonald, Komentarz Biblijny do Nowego Testamentu, Jastrzębie Zdrój 2005, s. 372.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem, Święty Paweł, Częstochowa 2009
  • Fritz Rienecker, Gerhard Maier, Leksykon Biblijny, Vocatio, Warszawa 2001 s. 111