Przejdź do zawartości

Zbarż

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbarż
Osiedle Warszawy
ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miasto

Warszawa

Dzielnica

Włochy

W granicach Warszawy

15 maja 1951[1]

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Zbarż”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Zbarż”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Zbarż”
Ziemia52°10′00″N 20°58′00″E/52,166667 20,966667

Zbarż, dawniej Zbarz lub Dzbarz – dawna wieś, a obecnie osiedle w dzielnicy Włochy w Warszawie.

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Osiedle znajduje się we wschodniej części dzielnicy i graniczy z osiedlami:

Na terenie osiedla znajduje się fort Zbarż, a także Staw Zbarski.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
  • XIII-XIV w. – założenie wsi przez potomków rycerza Gotarda Rakowskiego
  • XV w. – pierwsze wzmianki o wsi szlacheckiej własności Zbarskich
  • 1451 – lokacja na prawie chełmińskim wsi Zbarż przez księcia mazowieckiego Bolesława IV
  • 1528 – wieś staje się własnością Babickich
  • 1580 – wieś szlachecka Dzbarz znajdowała się w powiecie warszawskim ziemi warszawskiej województwa mazowieckiego[2].
  • ok. 1628 – Babiccy sprzedali wieś wojewodzie inowrocławskiemu Jakubowi Hieronimowi Rozdrażewskiemu, właścicielowi sąsiednich Gorzkiewek i Służewca
  • 1690 – Jan Krzycki, kasztelanic poznański, sprzedał Służewiec i Dzbarz, w ziemi warszawskiej[3]
  • 1886 – wzniesienie Fortu VII Zbarż przez władze carskie na polach pomiędzy Gorzkiewkami a Zbarżem, co spowodowało zahamowanie rozwoju wsi
  • 1938 – przyłączenie do Warszawy terenów na wschód od tzw. linii radomskiej
  • 1951 – przyłączenie do Warszawy terenów na zachód od linii radomskiej

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. jako część gminy Okęcie (Dz.U. z 1951 r. nr 27, poz. 199)
  2. Adolf Pawiński, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. 5: Mazowsze, Warszawa 1895, s. 261.
  3. Adam Boniecki, Artur Reiski: Herbarz polski. T. 13: Krzemieniowscy − Lasoccy. 1909. s. 15. [dostęp 2021-11-05].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]