Żałuję, że zabrałam się za lekturę dopiero miesiąc po Świętach. Książka niesie ze sobą ogromny ładunek ciepła, miłości i bożonarodzeniowej magii.
ŻadnŻałuję, że zabrałam się za lekturę dopiero miesiąc po Świętach. Książka niesie ze sobą ogromny ładunek ciepła, miłości i bożonarodzeniowej magii.
Żadne z opowiadań nie wydaje się odbiegać poziomem od pozostałych. W pierwszym mamy do czynienia z najciekawszymi bohaterami. Drugie jest najbardziej dowcipne. Trzecie jest tak misternie utkane, że zręcznie spina finisze wszystkich trzech historii.
Choć wszystkie historie opowiadają o nastolatkach i są nieco naiwne, to jest w nich "to coś", co sprawia, że i dorosły odbiorca chętnie nasiąknie świątecznym klimatem. Trzeba jednak przyznać, że będą to Święta dość specyficzne. Bo kto spodziewał się spotkania z cheerleaderkami, miniaturowymi prosiaczkami i fanami Świątecznej Wioski Flobie?...more
Myślałam, że będę na nie. Dlaczego? Bo końcu wszystkie jesteśmy mniej lub bardziej ch*jowe... Wielkie mi mecyje - nad czym się tu rozwodzić? W pewnym Myślałam, że będę na nie. Dlaczego? Bo końcu wszystkie jesteśmy mniej lub bardziej ch*jowe... Wielkie mi mecyje - nad czym się tu rozwodzić? W pewnym momencie zapałałam jednak sympatią do autorki.
Pozycja jest zbiorem felietonów. Niektóre wkurzają jak pierwszy nieudany naleśnik, inne sprawiają, że człowiek ma ochotę zawyć: "Mam tak samo jak ty!". Całość stanowi kumulację słodko-gorzkich spostrzeżeń autorki na temat życia przeciętnej 30-latki. Ano tak. Nie tylko w kontekście dbania o gospodarstwo domowe, nie tylko w kontekście posiadania (bądź nie) rodziny... Razem z panią Magdą wybierzemy się na wizytę do ginekologa, rozejrzymy się za prezentami świątecznymi i skupimy na własnych sąsiadach. Pojedziemy też na wakacje i przemyślimy listę postanowień noworocznych. Będzie trochę żenująco, trochę dziecinnie, ale też szczerze i ironicznie.
W gruncie rzeczy dość sympatyczna lektura. I prosta w odbiorze. W sam raz na drugi dzień Świąt. ...more
Świetna komedia kryminalna. Fabuła klei się niczym Butapren, humor wylewa się z każdej strony, klimatu rodzinnego oddanego w książce nie powstydziłabyŚwietna komedia kryminalna. Fabuła klei się niczym Butapren, humor wylewa się z każdej strony, klimatu rodzinnego oddanego w książce nie powstydziłaby się nawet Musierowicz, a od wątków romantycznych nie bolą zęby. Cieszę się jak jakaś głupia, że taka pozycja powstała na naszym rodzimym rynku książkowym. Bo po co szukać dalej, skoro idealną lekturę na wakacje lub na relaks po ciężkim dniu mamy tuż pod ręką?...more
Nie wstydzę się tego powiedzieć - książkę czytało mi się bardzo dobrze. Autor serwuje nam zaskakująco trafny obraz kondycji współczesnego społeczeństwNie wstydzę się tego powiedzieć - książkę czytało mi się bardzo dobrze. Autor serwuje nam zaskakująco trafny obraz kondycji współczesnego społeczeństwa. Przejaskrawiony, groteskowy i obłąkańczy, ale w tym wszystkim celny. Czy nam się to podoba, czy nie.
Mogłabym się teraz rozwodzić nad tym, że było wulgarnie, że było obrzydliwie i w ogóle jakoś tak niesmacznie. Ale dokładnie to samo mogę powiedzieć o większości rozmów zasłyszanych w tramwajach. Na ulicach. W galeriach handlowych. Nikogo już nie dziwią ordynarne komentarze wścibskich staruszek, opowieści rozwiązłych nastolatek czy bezpośrednie propozycje składane przez biznesmenów nie mniej zepsutym współpracowniczkom. "Każdy, jak po nim poskrobiesz, kryje jakiś brud. Każdy." Piotr C. pisze nie tylko o Warszawie. Ze światopoglądem Relu, głównego bohatera, nie sposób się nie utożsamić. Żeby było zabawniej - większość czytelników z bólem w sercu odnajdzie też cząstkę siebie w spotykanych przez Relu postaciach. Takie rozdwojenie jaźni może wyjść odbiorcy na dobre. Z jednej strony (podobnie jak główny bohater) mamy czasem dość tej papierowej, miałkiej rzeczywistości, która nas otacza. Z drugiej zaś - warto spojrzeć krytycznie na samą czy samego siebie i przyznać, że przespaliśmy wiele lat, nabywając cechy, które wcześniej drażniły nas u innych.
W powieści nie podobały mi się w zasadzie trzy czynniki. Pierwszym z nich jest wybijający się na pierwszy plan wątek "o mało co" romantyczny. Wprawdzie jest z pazurem, nieoczywistość goni nieoczywistość, a sami uwikłani też nie są wycięci rodem z romansów, ale jakieś to wszystko oniryczne, trochę nierealne, przypieczętowane patetyczną końcówką. Nie odpowiadało mi również to, że fabuła praktycznie się nie kleiła. Kilka wątków biegło obok siebie, trochę się przeplatając, trochę zazębiając, trochę wpadając na siebie z zaskoczenia, ale ciężko tu mówić o misternie utkanej, dopracowanej historii. Drażniły mnie również niektóre wtrącenia, żarciki czy spostrzeżenia, które w pewnych kręgach mogą pewnie uchodzić za mądrości ludowe, ale w istocie są żenujące i mają brodę dłuższą niż Amazonka.
Czy "Brud" to dla mnie arcydzieło? A skąd. Przyznaję jednak, że gra na emocjach. Nie chodzi mi o to, że jest ckliwie. Jest depresyjnie. Jest ostro. Bywa też bezkompromisowo. Ale autor szokuje w taki sposób, że zmusza do refleksji. Nawet, jeśli wnioski z nich płynące nie są przyjemne.
Boimy się działać. Boimy się zmian. Boimy się usłyszeć: "Tak". Boimy się naprawiać to, co już wcześniej zdobyliśmy. Boimy się, że nagle będzie dobrze, bo przecież dawno nie było. Boimy się żyć. Żyć tak naprawdę....more
Gdybym miała porównać "Dziewięć kobiet (...)" do jakiegoś filmu, z pewnością byłby to "Love Actually". I wierzcie mi, że jest to komplement, bo jest tGdybym miała porównać "Dziewięć kobiet (...)" do jakiegoś filmu, z pewnością byłby to "Love Actually". I wierzcie mi, że jest to komplement, bo jest to jedyna komedia romantyczna, którą lubię. Ba, za którą przepadam.
Książka jest zbiorem przeplatających się historii kilku kobiet (i nie tylko). Większość opowieści to historie miłosne, ale poruszona zostaje też kwestia różnic kulturowych czy silnego wpływu social mediów na przeciętnego odbiorcę. Opowiadania są krótkie, konkretne i wciągające. I choć część motywów może być uznana za niesmaczną lub naiwną, to książkę czyta się bardzo przyjemnie. Całość spięta jest klamrą kompozycyjną, co dodaje pozycji dodatkowego smaczku.
Choć na co dzień nie gustuję w typowo kobiecej literaturze, muszę przyznać, że z książką Rosen spędziłam kilka miłych wieczorów. Może dlatego, że potrzebowałam akurat w życiu jakiegoś romansidła, a przedstawione historie były niezwykle lekkie w odbiorze. Muszę jednak przyznać, że biło z nich jakieś dziwne ciepło i nadzieja na to, że kiedyś wszystko się poukłada. ...more
Wyobraźcie sobie, że kupujecie sobie spodnie. W spodniach są trzy guziki. Wracacie ze sklepu do domu, wyjmujecie spodnie z torby i nagle okazuje się, Wyobraźcie sobie, że kupujecie sobie spodnie. W spodniach są trzy guziki. Wracacie ze sklepu do domu, wyjmujecie spodnie z torby i nagle okazuje się, że jeden z guzików jest jakiś inny i za nic nie pasuje do reszty. Niby nie ma tragedii, bo w spodniach dalej da się chodzić, ale satysfakcja z zakupu jakby mniejsza. Tak samo jest z "Zemstą". Kompletnie nie koresponduje z "Przemianą" ani z "Tajemnicą". Problem jest tylko taki, że guzik można sobie wymienić. Książki czytelnik od nowa nie napisze.
Żadna z części cyklu nie była rewelacyjna, ale ta jest tragiczna. Niby dużo bardziej mroczna, ale jakoś groteskowo. Zwrotów akcji tyle, że nie szokują, a męczą. W pewnym momencie doszłam do przekonania, że "twisty" są całym sensem tej powieści. A czy są potrzebne, czy nie - to już inna bajka. Bohaterowie mnie nie przekonują, chociaż są "jacyś". Nie uwierzyłam jednak w ich kreacje, a już ta wielka, wieczna miłość między dwójką głównych bohaterów zdecydowanie nie pasuje mi do nastolatków. Krótko mówiąc: niestraszno, męcząco, odpychająco.
Autorka na koniec książki daje nam jasne wskazówki, że powieść należy traktować głównie jako romans. Dla mnie nie sprawdza się ani jako romans, ani jako thriller, ani jako fantastyka. Pewnie już jestem za stara na tego typu literaturę, ale kiedy wracam pamięcią kilkanaście lat wstecz, jestem przekonana, że nastoletnia ja również nie byłaby zachwycona tego typu literaturą....more
Część druga wydaje się być lepsza od jedynki, ale nieznacznie. Na plus zdecydowanie szybsze tempo, psychodeliczna atmosfera i niepewność co do tego, cCzęść druga wydaje się być lepsza od jedynki, ale nieznacznie. Na plus zdecydowanie szybsze tempo, psychodeliczna atmosfera i niepewność co do tego, czy przedstawiona historia nie jest przypadkiem wytworem chorego umysłu głównej bohaterki. Czy to jednak wystarczy, żebym się zachwyciła? Ano nie. W sumie nawet nie wiem, czy się dobrze bawiłam. Czytało się szybko, bo i język prosty, i fabuła jakoś niespecjalnie zagmatwana. Ciężko jednak oprzeć się wrażeniu, że trochę marnuje się czas przy tej książce. Ale co mi tam - skoro już zaczęłam czytać cykl, to go skończę. ...more
Moim zdaniem pozycja jest za mroczna dla nastolatków, a jednocześnie zbyt naiwna dla dorosłych. Nie kupuję zupełnie dwóBardzo dziwna książka. BARDZO.
Moim zdaniem pozycja jest za mroczna dla nastolatków, a jednocześnie zbyt naiwna dla dorosłych. Nie kupuję zupełnie dwójki głównych bohaterów. Z jednej strony potrafią być tak oddani bliskim i sobie wzajemnie, że niejeden dorosły człowiek by się na to nie zdobył. Z drugiej zaś strony niektóre ich zachowania są tak irracjonalne, że czytelnik nie może uwierzyć w to, co właśnie przeczytał. W sumie czasem nie wiadomo, czemu właśnie stało się to, co się stało, albo dlaczego dana postać zachowała się tak, jak się zachowała.
Żeby jednak nie narzekać jak jakaś zgorzkniała staruszka, przyznam, że faktycznie nie spotkałam się wcześniej w literaturze z tak zestawionymi głównymi bohaterami. Nie chodzi o ich charakter (bo wrażliwa panienka o dobrym sercu i przystojny bad boy to chyba najbardziej wyświechtany wybór), ale o ich... nazwijmy to: "umiejętności". Na plus zaliczyć można też przystępny język i odpowiednie tempo. Jeśli odbiorca nauczy się nie analizować wszystkiego przesadnie i nie czepiać szczegółów, to przyjemność płynąca z lektury naprawdę wzrasta. Wprawdzie sama historia mnie nie wkręciła, ale dzięki otwartemu zakończeniu jest nadzieja, że dalej ciekawie się rozwinie. Nie przepadam za chwytem marketingowym "napiszę-se-pierwszy-tom-tak-żeby-go-nie-zakończyć-i-żeby-ludzie-kupili-kolejny", ale być może w tym przypadku wyjdzie to trylogii na plus.
Chcąc podsumować tę chaotyczną opinię, zadałam sobie samej pytanie, czy mając swoje dzieci, poleciłabym im "Marę" do czytania. Ano nie. Ale jeśli same zechciałyby sięgnąć, to chyba bym pozwoliła. Niech się wdrażają przed prawdziwymi thrillerami. ;)...more
Myślałam, że będzie to moja ulubiona część "Trylogii mgły", ale jednak "Książę (...)" okazał się być ciekawszy.
"Światła września" obudziły we mnie na Myślałam, że będzie to moja ulubiona część "Trylogii mgły", ale jednak "Książę (...)" okazał się być ciekawszy.
"Światła września" obudziły we mnie na początku duże nadzieje na ciekawą lekturę, a to za sprawą silnych skojarzeń z "Syberią" Benoit Sokala. Mamy tu fabrykę, mamy automaty, mamy ten specyficzny klimat, za którą tęsknią wszyscy fani Kate Walker. Próżno tu jednak szukać mroźnych terenów - uniwersum, a raczej sposób jego przedstawienia, przypomina bardziej wspomnianego wcześniej "Księcia mgły".
Wszystko ładnie, wszystko pięknie, ale gdzieś w 3/4 książki autor tak popłynął z metafizyką i magicznym banałem, że aż się słabo robiło. Ja wiem, że to początki na drodze literackiej Zafona, ale kurczę... Trzecia część... Trzecia... Poza tym miałam już trochę dość parki głównych bohaterów (nastolatków). Mam wrażenie, że bohaterowie we wszystkich częściach "Trylogii mgły" są tak do siebie podobni, że niemal się ze sobą zlewają. No i końcówka... Oesu... Jak melodramatycznie. Jak podniośle. Naprawdę doceniam, ale można było sobie darować taką pompę i tani sentymentalizm.
Generalnie polecam wszystkim zaczęcie przygody z autorem od serii "Cmentarza Zapomnianych Książek". "Trylogia mgły" jest przyzwoita, ale dopiero "Cień wiatru" sprawia, że czytelnik zakochuje się w twórczości Zafona....more
Nie ma tu niczego, co mnie urzekało we wszystkich przeczytanych przeze mnie dotychczas książkach autora. PostaKatastrofa. Zafon całkiem jak nie Zafon.
Nie ma tu niczego, co mnie urzekało we wszystkich przeczytanych przeze mnie dotychczas książkach autora. Postaci jest za dużo. W tak krótkim tekście ciężko jest je rozbudować, zróżnicować. W konsekwencji wydają się być papierowe. Przedstawiona historia ani nie wciąga, ani nie wzrusza, ani nawet nie przeraża. Pisarz niby znów zabawił się w malowanie słowem, ale część opisów wyszła mu wręcz karykaturalnie. Magia Kalkuty nie zagrała. Nie marzy mi się, żeby "Pałac Północy" był tak samo dobry, jak części cyklu "Cmentarza Zapomnianych Książek", ale hej! Nawet "Książę Mgły" był wg mnie lepszy, bardziej wciągający...
Panie Zafon, wystawiłeś Pan naszą miłość na ciężką próbę!...more
Normalnie bym się przyczepiła. Tak po prostu. Że powieść niby dla wszystkich, ale dla dorosłych zbyt naiwna, a dla nastolatków zbyt brutalna. Że sporoNormalnie bym się przyczepiła. Tak po prostu. Że powieść niby dla wszystkich, ale dla dorosłych zbyt naiwna, a dla nastolatków zbyt brutalna. Że sporo wyświechtanych motywów. Że kilka wątków nierozwiniętych. Ale wiecie co? Zafon to Zafon. I ja mu to wszystko wybaczam. Gość czaruje od samego początku. Maluje słowem. Wtapia odbiorcę w historię, którą sam kreśli. Przeleciałam przez książkę jak burza, sama nie wiem kiedy. A przecież nie było to nic wybitnego i dobrze o tym wiem... "Książę Mgły" jest jednak pełen magii, która atakuje z każdego akapitu. Magii nie tylko zjadliwej i niegroteskowej, ale wręcz wszechogarniającej, otulającej...
Oj, życzyłabym sobie, żeby każdy debiut literacki tak wyglądał......more
Loading...
