Gdyby nie obawa, że się spóźnię na busa, zarwałabym dla tej książki nockę.
Grishamowi znudziła się sala sądowa i wyszedł się przewietrzyć (a nawet wyjGdyby nie obawa, że się spóźnię na busa, zarwałabym dla tej książki nockę.
Grishamowi znudziła się sala sądowa i wyszedł się przewietrzyć (a nawet wyjechał, bo akcja dzieje się głównie we Włoszech), co najwyraźniej wyszło mu na dobre. „Wielki gracz” jest rewelacyjną powieścią sensacyjną. Autor wprawdzie sam przyznaje, że nie jest specjalistą „od satelitów czy szpiegostwa”, ale wydaje mi się, że może być to zaletą książki. Nie ma tu zawiłych opisów różnego rodzaju technologii ani zagłębiania się w funkcjonowanie rządowych i pozarządowych organizacji szpiegowskich. Wszystko jest zrozumiałe dla przeciętnego laika, a mimo to nie stwarza pozorów naiwności. Miodzio. Wady? Na początku mieszają się postacie i nazwiska, ale mówię jedynie o kilku, może kilkunastu, pierwszych stronach. No i wątek romantyczny musi być, a jakże. ;) Nie jest przesłodzony i wciśnięcie go do książki jest niby uzasadnione fabularnie, ale dałoby się ładnie poprowadzić akcję i bez tego.
Krótko mówiąc – „Wielkiego gracza” jak najbardziej polecam. Grisham w bardzo dobrej formie, czego chcieć więcej? ...more
Mało „Grishamowy” Grisham. Niewiele w tym wszystkim prawa, więcej fragmentów rodem z literatury podróżniczej i trochę wstawek refleksyjno-moralizatorsMało „Grishamowy” Grisham. Niewiele w tym wszystkim prawa, więcej fragmentów rodem z literatury podróżniczej i trochę wstawek refleksyjno-moralizatorskich. Cała zabawa zaczyna się w momencie, kiedy Troy Phelan, właściciel gigantycznego wręcz majątku, podpisuje własnoręcznie spisany testament (unieważniając wszystkie wcześniejsze, spisane z pomocą prawnika), po czym wyskakuje z wieżowca, popełniając samobójstwo. Na monetki mają chrapkę nie tylko 3 żony miliardera, ale też jego najbliżsi pracownicy. Tymczasem Troy robi wszystkich w bambuko. Po tym dość intrygującym wstępie mamy fabularne rozgałęzienie. Jesteśmy przerzucani między poczynaniami Nate’a, próbującego znaleźć spadkobierczynię w jakiejś brazylijskiej wiosce, a rozpaczliwie walczącymi o bogactwo członkami rodziny Troy’a. O ile drugi z wątków był dość ciekawy (chociaż bohaterów było zdecydowanie zbyt wielu – w końcu całkiem pogubiłam się w gąszczu imion i nazwisk), o tyle pierwszy całkiem mnie wymęczył. Nate podróżuje różnymi środkami transportu i za każdym razem musi się stać jakaś katastrofa. A to burza, a to choroba, a to bycie o włos od zatonięcia… No ludzie drodzy, co to ma być, podróżniczy czyściec? Nawet jeśli, to można było chłopu trochę tych przeżyć darować. Trzeba jednak przyznać, że rewelacyjne przesłuchania pod koniec i świetne zakończenie ratują sprawę. Podsumowując – nie do końca jest to ten Grisham, którego najbardziej lubię. Nie oznacza to jednak, że książka jest zła. Nic z tych rzeczy. Wszystko zależy od tego, czego czytelnik oczekuje od powieści. Jeśli tej całej magicznej otoczki, którą autor potrafi roztaczać wokół świata prawniczego, to może być problem. Jeżeli jednak odbiorca liczy przede wszystkim na porządne, niegłupie czytadło, to polecam, jak najbardziej polecam. ...more
Jeśli myślicie, że wszyscy już widzieli film „Raport Pelikana” i czytanie książki, na podstawie której go nakręcono, może być podyktowane jedynie jakąJeśli myślicie, że wszyscy już widzieli film „Raport Pelikana” i czytanie książki, na podstawie której go nakręcono, może być podyktowane jedynie jakąś chorą fanaberią – mylicie się, oj, jak bardzo się mylicie. Istnieję bowiem ja – niespodzianka ustrojowa! ;)
Klika słów z myślą o osobach, którym - podobnie jak mnie - obca była/jest fabuła „Raportu…”. Otóż: przywitajcie lotną studentkę prawa, na której zdecydowanie można zawiesić oko. Darby, bo takie imię nosi nasza urodziwa niewiasta, ma romans ze swoim wykładowcą, Thomasem. Tak się składa, że jej kochaś jest sympatykiem poglądów Rosenberga - jednego z sędziów sądu najwyższego. Pewnego dnia Darby, po obudzeniu się przy boku swojego mężczyzny, dowiaduję się o tragicznej śmierci dwóch sędziów. Jednym z nich jest wspomniany wcześniej Rosenberg. Dziwne jest jednak to, że obaj nieszczęśnicy nie zginęli w jednym wypadku. Zostali zamordowani. W różnych miejscach. Niemalże w tym samym czasie. Darby, zaaferowana sprawą, postanawia zmierzyć się z tematem. Na kilka dni olewa Thomasa oddającego się w tym czasie niezłej popijawie i opracowuje raport, który po pewnym czasie zaczyna być nazywany tytułowym Raportem Pelikana. O dokumencie dowiadują się ważne persony różnych środowisk amerykańskich. Od tego momentu ani Darby, ani nikt z jej otoczenia nie jest bezpieczny.
Co tu dużo mówić – Grisham po raz kolejny mnie nie zawiódł. Dzieje się dużo, dzieje się szybko, a w dodatku historia ma sens. Styl autora jest rewelacyjny. Trochę refleksji, trochę sensacji – równowaga zostaje zachowana. Ani przez sekundę nie miałam wrażenia, że czytam jakąś infantylną sieczkę, co czasem zdarza mi się przy powieściach stricte sensacyjnych. Bohaterowie nie są szarą, bezkształtną masą. Mają dość zróżnicowane charaktery. Nieobce są im zwykłe ludzkie słabości, ciężkie przeżycia, skutki źle dokonanych wyborów. Świat prawniczy? Jak to u Grishama – na pewno nie jest przedstawiony jako wielka kraina szczęśliwości. Środowisko jest bardzo niejednolite: trochę tu hien, trochę idealistów. Gdzieś pomiędzy nimi czai się spora grupa ludzi mniej skrajnie podchodzących do swej profesji. Niektórym udaje się zrobić karierę mimo niechęci do własnego zawodu, inni harują, bo muszą, ale nie dostrzegają znacznych efektów finansowych.
W zasadzie najsłabszym ogniwem „Raportu…” jest.. postać samej Darby. Nie rozumiem, co kierowało autorem, kiedy konstruował tę bohaterkę. Przyznaję, że ogarnęło mnie majówkowe lenistwo, więc może nie wgryzłam się w powieść z należytą uwagą. Nie jestem jednak w stanie wytłumaczyć sobie kilku rzeczy. 1) W jakim celu Darby PODPISAŁA swój raport szczegółowymi danymi? Jeśli dobrze pamiętam, nie była to praca na żadne zajęcia na uczelni (choć tu mogę się mylić). Kto normalny tworzy dokument, w którym oskarża m.in. osoby z najbliższego otoczenia prezydenta i zostawia na nim dane, po których z łatwością można trafić do autora? Sprawa była na tyle poważna, że pewnie i tak po pewnym czasie dałoby radę wyśledzić Darby, ale może zyskałaby kilka dni zwłoki… 2) To całkiem normalne, że kobieta, kilka tygodni po utracie partnera, którego kochała i z którym dzieliła łoże, daje się macać po stopach innemu facetowi. Gdybym widziała, jak osoba, którą darzyłam szczerym uczuciem, ginie w wybuchu – i to wybuchu, który nie był przypadkiem - nie byłabym w stanie podnieść się przez długie lata. Darby wystarczy najwidoczniej krótszy okres. 3) Jakim cudem niemal dwudziestopięcioletnia studentka prawa z dnia na dzień staje się lepsza od FBI w uciekaniu złoczyńcom z wieloletnim doświadczeniem? Serio? Nawet prawnik pracujący dla Federalnych jest w tym gorszy od niej. Kurczę, nie jestem w stanie uwierzyć, iż adrenalina nakręca Darby tak bardzo, że staje się niemal nieomylna w swych działaniach. Nie kupuję tej cudownej przemiany, nawet przy uwzględnieniu inteligencji dziewoi. 4) Nie wiem, co takiego seksownego było w stopach Darby, ale najwidoczniej wszyscy na nie lecieli. Drogie Panie, pamiętajcie – jeśli już zupełnie nie wiecie, jak poderwać jakiegoś faceta, a próbowałyście już wszystkiego, zawsze możecie pomalować paznokcie u stóp na czerwono. Grisham uczy nas tego, że z całą pewnością takie posunięcie zadziała. ;)
„Raport Pelikana” to wg mnie mocne 7/10. Trochę szkoda, że 1-2 oczka poleciały za samą główną bohaterkę (i trochę za dziennikarzynę). Reszta jest naprawdę bardzo dobra. Czy polecam? Z całą pewnością. Książka gwarantuje świetną, średnio wymagającą rozrywkę – przynajmniej na wieczór lub dwa. :)...more
Po raz pierwszy miałam okazję zetknąć się z literaturą faktu w wykonaniu Grishama i muszę przyznać, że nie było źle. Książkę wzięłam do ręki "losowo" Po raz pierwszy miałam okazję zetknąć się z literaturą faktu w wykonaniu Grishama i muszę przyznać, że nie było źle. Książkę wzięłam do ręki "losowo" (ciągnęłam z kupki niczym wytrawny hazardzista) i nie miałam pojęcia, że trafiłam akurat na wyjątek w twórczości Amerykanina. Ba, gdybym w trakcie czytania nie odważyła się zerknąć na opinie w Internecie, pewnie aż do finalnego komentarza od autora byłabym przekonana, że to fikcja.
"Niewinny" może nieco nużyć, bo brakuje tu niespodziewanych zwrotów akcji. Brakuje superbohaterów. Brakuje sielankowych scen. Mamy za to pełną goryczy historię człowieka, który może stracić życie za niewinność. Nie zrozumcie mnie źle - Ron nie jest wzorem cnót wszelakich. Jak na gościa, który swego czasu stanowił doskonały materiał na międzynarodową gwiazdę sportu, nieźle nazbierało mu się za uszami. Jedno jest jednak pewne - nie popełnił morderstwa. I choć jest to oczywiste jak śnieg w Wielkanoc, organy ścigania oraz środowisko prawnicze robią wszystko, by winę mu udowodnić. W końcu najważniejszy jest własny dupochron. Prawda? Sprawiedliwość? Tym razem nie ma na nie miejsca.
Nie ukrywam, że "Niewinny" jest książką czysto depresyjną. Pokazuje jak wszyscy ci, którzy powinni stać na straży sprawiedliwości, wpadają w jakiś dziwny cug sił przeciwnych. Im dalej w las i im więcej instytucji miesza się w historię Rona, tym dalej jesteśmy od prawdy. I choć na koniec Grisham delikatnie poklepuje nas po plecach, to za nic nie można doszukać się happy endu w opowieści o człowieku, który na swój sposób stracił życie już w chwili postawienia go w stan oskarżenia....more
Znów nieco inny Grisham. Inny, bo w "Malowanym domu" nie uświadczymy sali sądowej. Muszę jednak przyznać, że choć życie na amerykańskiej wsi lat 50. nZnów nieco inny Grisham. Inny, bo w "Malowanym domu" nie uświadczymy sali sądowej. Muszę jednak przyznać, że choć życie na amerykańskiej wsi lat 50. nie jest tym, co leży w kręgu moich zainteresowań, książkę czytało mi się świetnie.
Historię poznajemy z perspektywy siedmioletniego Luke'a. Ciężko jednak jednoznacznie stwierdzić, czy siedmiolatek "mówi do nas tu i teraz", czy są to wspomnienia dorosłej osoby z lat jej młodości. Narracja jest bowiem prowadzona tak dojrzałym językiem i wypełniona tak rozsądnymi spostrzeżeniami, że ciężko mówić tu o dziecinnym postrzeganiu świata. Z drugiej jednak strony trudno mi pojąć, że siedmiolatkowi powierzano tak odpowiedzialne prace i zadania, o jakich mowa w książce. Kto wie - może faktycznie ludzie dorastali kiedyś dużo (DUŻO!) szybciej. Takie zawirowanie narracyjnie nie wpływa jednak w żaden sposób na odbiór książki.
Sama historia ma kompozycję otwartą. Niektóre wątki nigdy nie zostają zakończone. Inne autor zaledwie "przymyka", dając czytelnikowi nadzieję na to, że do bohaterów uśmiechnie się szczęście. Czy tak będzie? Odbiorca sam musi dopowiedzieć sobie finisz.
"Malowany dom" jest pozycją przedziwną. Od razu po lekturze miałam wrażenie, że prawie nic się w tej książce nie działo. Po kilku dniach jednak wciąż miałam uczucie satysfakcji. Nic bowiem nie wpływa na ocenę książki tak, jak emocje z niej płynące. Tymczasem Grisham, snując swą opowieść, poi czytelnika smutkiem, nadzieją, strachem, ciepłem rodzinnym, niepokojem i stabilizacją jednocześnie. Ze swojej strony mogę tylko polecić ten eliksir. ...more
Jedna z lepszych książek Grishama. Spokojny, stonowany wstęp nijak ma się do wielkiego wybuchu, który ma miejsce na koniec. Pozycja sklasyfikowana zosJedna z lepszych książek Grishama. Spokojny, stonowany wstęp nijak ma się do wielkiego wybuchu, który ma miejsce na koniec. Pozycja sklasyfikowana została jako thriller/sensacja/kryminał i we wszystkich tych rolach sprawdza się świetnie. Bez obaw - nie przekopujemy się przez tony prawniczego bełkotu. Nie jesteśmy też zasypywani sensacyjną sieczką. Wszystkie dziedziny, o które zahacza fabuła książki, zostały zaserwowane w wyważonych, niemal idealnych dawkach. Przyczepić można się jedynie do mało oryginalnego zakończenia, które zostało jednak podane wyjątkowo strawnie. Doskonała lektura wakacyjna. ...more
Całkiem inny Grisham. A ja nie jestem w stanie stwierdzić, czy jest to komplement.
Z jednej strony mamy świetnie nakreślone postacie zawodników i sameCałkiem inny Grisham. A ja nie jestem w stanie stwierdzić, czy jest to komplement.
Z jednej strony mamy świetnie nakreślone postacie zawodników i samego trenera. Cudowną, niemal metafizyczną wędrówkę w krainę bolesnych wspomnień, świetlanych idei i pokonanych słabości. Jesteśmy świadkami czegoś wielkiego. Czegoś, co pozostanie w ludzkich sercach na zawsze. Z drugiej jednak – musimy się przekopywać przez okropnie nudne opisy spotkań footballowych bądź ich fragmentów. Chyba po raz pierwszy widziałam w książce Grishama tyle przypisów (i to w dodatku tak obszernych). Przyznam się bez bicia, że po prostu prześlizgiwałam się przez nie wzrokiem.
O ile w magiczny świat prawa autor jest mnie w stanie wciągnąć bez większego wysiłku, tak w tematykę sportową nie potrafił mnie już wkręcić. Ciężko, oj ciężko jest ocenić tę książkę. Zaryzykowałam i strzeliłam w okolice środka skali. Czy słusznie? Nie wiem. Wiem jednak, że fani footballu amerykańskiego i trenerzy maści wszelakiej mogą spokojnie skorygować sobie tę ocenę o gwiazdkę in plus. ...more
Wiecie, co może zrobić wydawnictwo, żeby absolutnie nikt nie kupił wydanej przez nie książki? Na przykład wrzucić na okładkę taki opis: „Młody uczciwyWiecie, co może zrobić wydawnictwo, żeby absolutnie nikt nie kupił wydanej przez nie książki? Na przykład wrzucić na okładkę taki opis: „Młody uczciwy prawnik, gigantyczne pieniądze, makiaweliczna manipulacja i wszystko zakończone szokującym finałem”. Brawo, Amber. Rządzicie. Stworzyliście uniwersalną, nic nie mówiącą deskrypcję, która pasuje do niemal każdej powieści Grishama. Gdyby nie to, że mój osobisty rodziciel jest fanem autora, w życiu nie sięgnęłabym po „Apelację”. A tak – sięgnęłam. Czy żałuję? Cóż – Grisham to Grisham. Mało który autor potrafi wziąć w swoje łapy strasznie nudny dla mnie temat i przedstawić go tak, że po kilkunastu stronach zupełnie zapominam o swoich wcześniejszych uprzedzeniach. Lubię tego pisarza za pewną… stabilność stylistyczną. Jeszcze nie odkryłam, jakich zaklęć użył, żeby przelać na mnie całą magię środowiska prawniczego, ale podczas lektury „Apelacji” zupełnie się w tym środowisku zatopiłam. Tak samo zresztą, jak przy wcześniejszych moich spotkaniach z powieściami autora. Jest jednak coś, co wyraźnie odróżnia „Apelację” od pozostałych przeczytanych przeze mnie „Grishamowych tworów” - prawdziwe fajerwerki na końcu. Zakończenie jest mocne, nieprzewidywalne i w oczywisty sposób rozwiązuje wszystkie wątki. Palce lizać, naprawdę. Szkoda tylko, że zanim dojdziemy do tego spektakularnego finału, musimy męczyć się z nierównym „tempem” powieści. Niektóre partie tekstu po prostu nużą. Czasem miałam wrażenie, że autor stopniowo owija mnie w wielki, szary kokon bezbrzeżnej nudy. Na szczęście fragmentów takich jest niewiele, a książkę z czystym sumieniem mogę polecić nawet tym, którzy kontakty z sądowym bełkotem traktują jak zło konieczne. ;) ...more
Z żalem muszę stwierdzić, że jest to jedna z najnudniejszych książek Grishama, jaką było mi dane czytać. Widać misternie utkana historia, sprawnie zreZ żalem muszę stwierdzić, że jest to jedna z najnudniejszych książek Grishama, jaką było mi dane czytać. Widać misternie utkana historia, sprawnie zrealizowana dwutorowość akcji i bohaterowie z krwi i kości nie wystarczą, żeby wciągnąć czytelnika w wir wydarzeń. Zabrakło "tego czegoś", co zwykle sprawia, że od lektury nie da się oderwać. Od strony technicznej ciężko się jednak do czegokolwiek przyczepić. Grisham to Grisham. Nawet, kiedy zdarzy mu się słabszy tytuł, ciężko mówić o książkowej katastrofie. Ba, jestem pewna, że "Bractwo" znajdzie swoich fanów. Zwłaszcza takich, którzy fascynują się Białym Domem i szwindlami na szeroka skalę....more
Ciepła, lekka, familijna opowieść. Nic rewelacyjnego. Takie tam - na trzy gryzy. Liczyłam na dużo więcej, bo wiem, na co stać autora. A - strasznie mnCiepła, lekka, familijna opowieść. Nic rewelacyjnego. Takie tam - na trzy gryzy. Liczyłam na dużo więcej, bo wiem, na co stać autora. A - strasznie mnie rozczarował motyw z bałwanem Śniegurkiem. Chyba też głosowałabym na renifera. ;) ...more
Loading...
