นักแสดงชาย

นักแสดงหรือนักแสดงหญิงคือบุคคลที่รับบทบาทเป็นตัวละครในงานสร้าง^[1]นักแสดงแสดง "แบบตัวเป็นๆ" ในสื่อแบบดั้งเดิมของโรงละครหรือในสื่อสมัยใหม่ เช่นภาพยนตร์วิทยุและโทรทัศน์คำภาษากรีกที่คล้ายคลึงกันคือὑποκριτής ( hupokritḗs ) ซึ่งแปลว่า "ผู้ตอบรับ" ^{[2] การตีความบทบาท} ของนักแสดง—ศิลปะการแสดง—เกี่ยวข้องกับบทบาทที่เล่น ไม่ว่าจะอิงจากบุคคลจริงหรือตัวละครสมมติ นอกจากนี้ยังสามารถถือเป็น "บทบาทของนักแสดง" ซึ่งเรียกเช่นนี้เนื่องจาก มีการใช้ ม้วนกระดาษในโรงละคร การตีความเกิดขึ้นแม้ว่านักแสดงจะ "เล่นเป็นตัวเอง" เช่นในรูปแบบศิลปะการแสดงทดลอง บางรูปแบบ

ในอดีต ในกรีกโบราณและยุคกลางและในอังกฤษในสมัยของวิลเลียม เชกสเปียร์มีเพียงผู้ชายเท่านั้นที่สามารถเป็นนักแสดงได้ และบทบาทของผู้หญิงมักจะเล่นโดยผู้ชายหรือเด็กผู้ชาย^[3]ในขณะที่กรุงโรมโบราณอนุญาตให้นักแสดงหญิงบนเวที แต่มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ได้รับบทพูด อย่างไรก็ตาม คอมเมเดีย เดลลาร์เตแห่งอิตาลีอนุญาตให้ผู้หญิงมืออาชีพแสดงได้ตั้งแต่เนิ่นๆลูเครเซีย ดิ เซียนาซึ่งชื่อของเธออยู่ในสัญญาของนักแสดงตั้งแต่วันที่ 10 ตุลาคม ค.ศ. 1564 ได้รับการขนานนามว่าเป็นนักแสดงหญิงชาวอิตาลีคนแรกที่รู้จักชื่อ โดยมีวินเซนซา อาร์มานีและบาร์บารา ฟลามิเนียเป็นพรีมาดอนน่าคนแรก และเป็นนักแสดงหญิงคนแรกที่มีการบันทึกอย่างดีในอิตาลี (และในยุโรป) ^[4]หลังจากการฟื้นฟูของอังกฤษในปี ค.ศ. 1660 ผู้หญิงเริ่มปรากฏตัวบนเวทีในอังกฤษ ในยุคปัจจุบัน โดยเฉพาะในละครใบ้และโอเปร่าบางเรื่อง ผู้หญิงบางครั้งเล่นบทเด็กชายหรือชายหนุ่ม^[5]

กรณีแรกที่บันทึกไว้ของนักแสดงเกิดขึ้นใน 534 ปีก่อนคริสตกาล (แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงในปฏิทินตลอดหลายปีที่ผ่านมาทำให้ยากที่จะระบุได้อย่างแม่นยำ) เมื่อนักแสดงชาวกรีกThespisก้าวขึ้นไปบนเวทีที่โรงละคร Dionysusเพื่อเป็นบุคคลแรกที่รู้จักในการพูดคำเป็นตัวละครในบทละครหรือเรื่องราว ก่อนการแสดงของ Thespis เรื่องราวของกรีกจะแสดงเฉพาะในการร้องเพลงการเต้นรำ และ การเล่าเรื่อง บุคคลที่สามเพื่อเป็นเกียรติแก่ Thespis นักแสดงมักถูกเรียกว่าThespiansนักแสดงชายล้วนในโรงละครของกรีกโบราณแสดงในละคร สามประเภท ได้แก่โศกนาฏกรรมตลกและละครซาเทียร์ [ ^6]ซึ่งได้รับการพัฒนาและขยายตัวอย่างมากภายใต้ การปกครองของ โรมันโรงละครของกรุงโรมโบราณเป็นรูปแบบศิลปะที่เจริญรุ่งเรืองและหลากหลาย ตั้งแต่ การแสดง เทศกาลของโรงละครริมถนนการเต้นรำเปลือย และกายกรรม ไปจนถึงการแสดงตลกตามสถานการณ์ไปจนถึงโศกนาฏกรรมที่ประณีตด้วยวาจา อันสูงส่ง

เมื่อจักรวรรดิโรมันตะวันตกเสื่อมถอยลงในช่วงศตวรรษที่ 4 และ 5 ศูนย์กลางอำนาจของโรมันจึงถูกย้ายไปทางตะวันออกสู่กรุงคอนสแตนติโนเปิล บันทึกแสดงให้เห็นว่าการแสดงละครใบ้การแสดงละครใบ้ฉากหรือการบรรยายจากโศกนาฏกรรมและเรื่องตลกการเต้นรำและความบันเทิงอื่นๆ เป็นที่นิยมอย่างมาก ตั้งแต่ศตวรรษที่ 5 ยุโรปตะวันตกเข้าสู่ยุคแห่งความไม่เป็นระเบียบโดยทั่วไป กลุ่มนักแสดงเร่ร่อนขนาดเล็กเดินทางไปทั่วยุโรปตลอดช่วงเวลานั้น และทำการแสดงทุกที่ที่สามารถพบผู้ชมได้ ไม่มีหลักฐานว่าพวกเขาแสดงฉากที่หยาบคาย^[7]ตามธรรมเนียมแล้ว นักแสดงไม่ได้มีสถานะสูง ดังนั้น ในยุคกลางตอนต้นคณะแสดงละครเร่ร่อนจึงมักถูกมองด้วยความไม่ไว้วางใจ นักแสดงในยุคกลางตอนต้นถูกประณามจากคริสตจักรในช่วงยุคมืดเนื่องจากพวกเขาถูกมองว่าเป็นอันตราย ผิดศีลธรรม และเป็นคนนอกศาสนาในหลายส่วนของยุโรป ความเชื่อดั้งเดิมของภูมิภาคและยุคนั้นหมายความว่านักแสดงไม่สามารถฝังศพตามแบบคริสเตียนได้

ในช่วงต้นยุคกลางคริสตจักรในยุโรปเริ่มจัดแสดงละครที่ดัดแปลงมาจากเหตุการณ์ในพระคัมภีร์ เมื่อถึงกลางศตวรรษที่ 11 ละครพิธีกรรมได้แพร่หลายจากรัสเซียไปยังสแกนดิเนเวียและอิตาลี เทศกาล วันโกหกเป็นแรงกระตุ้นให้เกิดการแสดงตลก ในช่วงปลายยุคกลางมีการแสดงละครใน 127 เมือง ละครลึกลับพื้นบ้านเหล่านี้มักมีการแสดงตลกโดยมีนักแสดงเล่นเป็นปีศาจตัวร้ายและตัวตลก[ ^8]นักแสดงส่วนใหญ่ในละครเหล่านี้มาจากประชากรในท้องถิ่น นักแสดงสมัครเล่นในอังกฤษเป็นผู้ชายเท่านั้น แต่ในประเทศอื่นๆ ก็มีนักแสดงหญิง

มีการแสดงละครฆราวาสหลายเรื่องในยุคกลาง โดยเรื่องแรกสุดคือThe Play of the GreenwoodโดยAdam de la Halleในปี ค.ศ. 1276 ละครดังกล่าวมีฉากเสียดสีและ เนื้อหา พื้นบ้านเช่นนางฟ้าและเหตุการณ์เหนือธรรมชาติอื่นๆ นอกจากนี้ ละครตลกยังได้รับความนิยมมากขึ้นหลังศตวรรษที่ 13 ในช่วงปลายยุคกลางตอน ปลาย นักแสดงมืออาชีพเริ่มปรากฏตัวในอังกฤษและยุโรป ทั้ง ริชาร์ดที่ 3และเฮนรีที่ 7ต่างก็มีคณะนักแสดงมืออาชีพจำนวนเล็กน้อย เริ่มตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 16 เป็นต้นมา คณะละคร Commedia dell'arteได้แสดงละครตลกแบบด้นสดที่มีชีวิตชีวาทั่วทั้งยุโรปมาเป็นเวลาหลายศตวรรษ คณะละคร Commedia dell'arte เป็นโรงละครที่เน้นนักแสดงเป็นหลัก โดยต้องการฉากและอุปกรณ์ประกอบฉากเพียงเล็กน้อย ละครเป็นกรอบที่หลวมๆ ซึ่งให้สถานการณ์ ความซับซ้อน และผลลัพธ์ของการแสดง ซึ่งนักแสดงใช้ในการแสดงแบบด้นสด ละครใช้ตัวละคร สำเร็จรูป คณะละครโดยทั่วไปประกอบด้วยสมาชิก 13 ถึง 14 คน นักแสดงส่วนใหญ่ได้รับส่วนแบ่งกำไรจากการเล่นซึ่งเท่ากับขนาดบทบาทของพวกเขา

โรงละครเรเนซองส์ได้รับอิทธิพลมาจากประเพณีการละครยุคกลางหลายแบบ เช่นละครลึกลับละครสอนศีลธรรมและละครมหาวิทยาลัยที่พยายามสร้างโศกนาฏกรรมของเอเธนส์ขึ้นมาใหม่ ประเพณีคอมมีเดียเดลลาร์เต ของอิตาลี รวมถึงการ แสดง หน้ากาก อันวิจิตรบรรจง ที่มักแสดงในราชสำนัก ล้วนมีส่วนช่วยในการสร้างโรงละครสาธารณะ ตั้งแต่ก่อนรัชสมัยของสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 1 คณะนักแสดงจะสังกัดครัวเรือนของขุนนางชั้นนำและแสดงตามฤดูกาลในสถานที่ต่างๆ สิ่งเหล่านี้กลายมาเป็นรากฐานของนักแสดงมืออาชีพที่แสดงบนเวทีในสมัยสมเด็จพระราชินีนาถเอ ลิซาเบ ธ

การพัฒนาของโรงละครและโอกาสในการแสดงละครหยุดลงเมื่อชาวเพียวริตันต่อต้านการแสดงบนเวทีและสั่งห้ามการแสดงละครทั้งหมดในลอนดอน ชาวเพียวริตันมองว่าโรงละครเป็นสิ่งผิดศีลธรรม การเปิดโรงละครอีกครั้งในปี 1660 ถือเป็นสัญญาณของการฟื้นฟูการละครของอังกฤษละครตลก ของอังกฤษ ที่เขียนและแสดงใน ช่วง ฟื้นฟูระหว่างปี 1660 ถึง 1710 เรียกรวมกันว่า "ละครตลกฟื้นฟู" ละครตลกฟื้นฟูมีชื่อเสียงในเรื่อง การแสดงออก ทางเพศที่โจ่งแจ้ง ในช่วงเวลานี้ ผู้หญิงได้รับอนุญาตให้แสดงบนเวทีของอังกฤษเป็นครั้งแรก โดยแสดงเฉพาะบทบาทของผู้หญิงเท่านั้น ช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่นักแสดงหญิงมืออาชีพคนแรกได้รับการแนะนำและนักแสดงที่มีชื่อเสียงคนแรกก็ปรากฏขึ้น

ในศตวรรษที่ 19 ชื่อเสียงเชิงลบของนักแสดงกลับกันเป็นส่วนใหญ่ และการแสดงก็กลายเป็นอาชีพและศิลปะที่ได้รับความนิยมและได้รับ การยกย่อง ^[9]การก้าวขึ้นมาเป็นดาราดังทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง เมื่อผู้ชมแห่ไปหา "ดารา" คนโปรดของพวกเขา บทบาทใหม่ก็เกิดขึ้นสำหรับผู้จัดการนักแสดงซึ่งก่อตั้งบริษัทของตนเองและควบคุมนักแสดง การผลิต และการจัดหาเงินทุน^[10]เมื่อประสบความสำเร็จ พวกเขาสร้างฐานลูกค้าประจำที่แห่ไปดูการผลิตของพวกเขา พวกเขาสามารถขยายฐานผู้ชมได้โดยการออกทัวร์ทั่วประเทศ แสดงละครที่มีชื่อเสียงหลายเรื่อง เช่น ละครของเชกสเปียร์ หนังสือพิมพ์ คลับส่วนตัว ผับ และร้านกาแฟต่างคึกคักด้วยการถกเถียงกันอย่างครึกครื้นเกี่ยวกับคุณค่าของดาราและการผลิตเฮนรี่ เออร์วิง (1838–1905) เป็นผู้จัดการนักแสดงชาวอังกฤษที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด^[11]เออร์วิงมีชื่อเสียงจากบทบาทเชกสเปียร์ และจากนวัตกรรมต่างๆ เช่น การปิดไฟในโรงละครเพื่อให้ความสนใจมุ่งไปที่เวทีมากขึ้นและผู้ชมน้อยลง คณะละครของเขาตระเวนไปทั่วทั้งบริเตน รวมถึงยุโรปและสหรัฐอเมริกา แสดงให้เห็นถึงพลังของนักแสดงชื่อดังและบทบาทที่ได้รับการยกย่องในการดึงดูดผู้ชมที่กระตือรือร้น การที่เขาได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์อัศวินในปี 2438 ถือเป็นการแสดงให้เห็นถึงการยอมรับอย่างเต็มที่ในสังคมชั้นสูงของอังกฤษ^[12]

ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 เศรษฐศาสตร์ของการผลิตขนาดใหญ่ได้เข้ามาแทนที่รูปแบบนักแสดง-ผู้จัดการ การหาคนที่มีความสามารถทั้งด้านการแสดงและการจัดการนั้นยากเกินไป ดังนั้น ความเชี่ยวชาญจึงแบ่งบทบาทผู้จัดการ เวทีออก จากกัน และต่อมาผู้กำกับละครก็เกิดขึ้น ในด้านการเงิน จำเป็นต้องมีเงินทุนจำนวนมากขึ้นเพื่อดำเนินงานในเมืองใหญ่ วิธีแก้ปัญหาคือการเป็นเจ้าของเครือโรงละคร เช่นTheatrical Syndicate , Edward Laurillardและโดยเฉพาะอย่างยิ่งThe Shubert Organizationการให้บริการนักท่องเที่ยวทำให้โรงละครในเมืองใหญ่ๆ หันมาให้ความสำคัญกับการแสดงละครยอดนิยมโดยเฉพาะละครเพลงในระยะยาวมากขึ้น ดาราดังจึงกลายเป็นสิ่งสำคัญยิ่งขึ้น^[13]

• การแสดงแบบคลาสสิกเป็นปรัชญาการแสดงที่ผสมผสานการแสดงออกของร่างกาย เสียง จินตนาการ การสร้างเอกลักษณ์ การแสดงด้นสด สิ่งเร้าภายนอก และการวิเคราะห์บท โดยยึดตามทฤษฎีและระบบของนักแสดงและผู้กำกับคลาสสิกที่ได้รับการคัดเลือก เช่นคอนสแตนติน สตานิสลาฟสกีและมิเชล แซ็งต์-เดอนี
• ในระบบของสตานิสลาฟสกีหรือที่เรียกอีกอย่างว่าวิธีการของสตานิสลาฟสกี นักแสดงจะใช้ความรู้สึกและประสบการณ์ของตนเองเพื่อถ่ายทอด "ความจริง" ของตัวละครที่ตนรับบทบาท นักแสดงจะเข้าไปอยู่ในกรอบความคิดของตัวละคร โดยค้นหาสิ่งที่เหมือนกันเพื่อให้แสดงตัวละครได้สมจริงยิ่งขึ้น
• การแสดงแบบมีวิธีการเป็นเทคนิคต่างๆ ที่ใช้ในการฝึกฝนนักแสดงเพื่อให้แสดงลักษณะของตัวละครที่พวกเขาเล่นได้ดีขึ้น ซึ่งกำหนดโดยลี สตราสเบิร์กวิธีการของสตราสเบิร์กนั้นอิงจากแนวคิดที่ว่าเพื่อให้เกิดความเข้าใจทางอารมณ์และทางปัญญาเกี่ยวกับบทบาทของตน นักแสดงควรใช้ประสบการณ์ของตนเองเพื่อระบุตัวตนกับตัวละครของตน โดยอาศัยแนวคิดของระบบของสตานิสลาฟสกี เทคนิคการแสดงอื่นๆ ก็อิงจากแนวคิดของสตานิสลาฟสกีเช่นกัน เช่น แนวคิดของสเตลลา แอดเลอร์และแซนฟอร์ด ไมส์เนอร์แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ถือเป็น "การแสดงแบบมีวิธีการ" ^[14]
• เทคนิคไมส์เนอร์ต้องการให้ผู้แสดงจดจ่อกับผู้แสดงคนอื่นราวกับว่าพวกเขาเป็นคนจริงและมีอยู่จริงในช่วงเวลานั้นเท่านั้น วิธีนี้ทำให้ผู้แสดงที่อยู่ในฉากดูสมจริงมากขึ้นในสายตาผู้ชม โดยอาศัยหลักการที่ว่าการแสดงจะแสดงออกผ่านปฏิกิริยาตอบสนองของผู้คนต่อผู้อื่นและสถานการณ์ต่างๆ ซึ่งอาศัยระบบของสตานิสลาฟสกี

ในอดีต ในบางสังคม มีเพียงผู้ชายเท่านั้นที่สามารถเป็นนักแสดงได้ ในกรีกโบราณโรมโบราณ^[15]และยุคกลางการที่ผู้หญิงขึ้นเวทีถือเป็นเรื่องน่าละอาย อย่างไรก็ตาม ในกรุงโรมโบราณ ผู้หญิงก็ได้แสดง และได้ขึ้นเวทีอีกครั้งในCommedia dell'arteในอิตาลีในศตวรรษที่ 16 Lucrezia Di Sienaกลายเป็นนักแสดงมืออาชีพคนแรกนับตั้งแต่กรุงโรมโบราณ ฝรั่งเศสและสเปนก็มีนักแสดงหญิงเช่นกันในศตวรรษที่ 16 อย่างไรก็ตาม ใน อังกฤษ ของวิลเลียม เชกสเปียร์บทบาทของผู้หญิงมักจะเล่นโดยผู้ชายหรือเด็กผู้ชาย^[3]

เมื่อ การห้ามการแสดงละคร ของ ชาวเพียวริตันซึ่งกินเวลานานถึง 18 ปีถูกยกเลิกหลังจากการฟื้นฟูของอังกฤษในปี ค.ศ. 1660 ผู้หญิงก็เริ่มปรากฏตัวบนเวทีในอังกฤษมาร์กาเร็ต ฮิวจ์สได้รับการยกย่องว่าเป็นนักแสดงมืออาชีพคนแรกบนเวทีอังกฤษบ่อยครั้ง^[16]ก่อนหน้านี้แองเจลิกา มาร์ตินเนลลีสมาชิกคณะละครอิตาลีที่เดินทางมาเยี่ยมเยือน เคยแสดงในอังกฤษตั้งแต่ต้นปี ค.ศ. 1578 ^[17]แต่การแสดงรับเชิญจากต่างประเทศดังกล่าวถือเป็นข้อยกเว้นที่หายาก และไม่มีนักแสดงหญิงมืออาชีพชาวอังกฤษในอังกฤษ การห้ามนี้สิ้นสุดลงในรัชสมัยของพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2ส่วนหนึ่งเป็นเพราะพระองค์ชอบดูนักแสดงหญิงบนเวที^[18]โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2 ทรงออกจดหมายสิทธิบัตรถึงโทมัส คิลลิกรูว์และวิลเลียม เดเวนันต์โดยให้ สิทธิ ผูกขาดในการจัดตั้งคณะละครในลอนดอนสองแห่งเพื่อแสดงละคร "จริงจัง" และจดหมายสิทธิบัตรดังกล่าวได้รับการออกใหม่อีกครั้งในปี ค.ศ. 1662 พร้อมการแก้ไขเพื่อให้นักแสดงหญิงสามารถแสดงได้เป็นครั้งแรก^[19]

ตามOED คำว่า "นักแสดงหญิง"ปรากฏขึ้นครั้งแรกในปี 1608 และถูกยกให้กับมิดเดิลตันในศตวรรษที่ 19 หลายคนมองผู้หญิงในการแสดงในแง่ลบ เนื่องจากนักแสดงหญิงมักเป็นหญิงโสเภณีและมักเกี่ยวข้องกับเรื่องเซ็กส์ แม้จะมีอคติเหล่านี้ แต่ในศตวรรษที่ 19 ก็ยังได้เห็น "ดารา" หญิงคนแรกที่แสดงเป็นนักแสดง โดยเฉพาะอย่างยิ่งซาราห์ เบิร์นฮาร์ด^[20]

ในญี่ปุ่นอนนากาตะหรือผู้ชายที่รับบทเป็นผู้หญิง ถูกใช้ใน โรงละคร คาบูกิเมื่อผู้หญิงถูกห้ามไม่ให้แสดงบนเวทีในสมัยเอโดะซึ่งธรรมเนียมนี้ยังคงใช้ต่อไป ในละครจีนบางประเภท เช่นโอเปร่าปักกิ่งผู้ชายจะรับบททั้งหมดตามธรรมเนียม รวมทั้งบทของผู้หญิงด้วย ในขณะที่ในโอเปร่าเส้าซิงผู้หญิงมักจะรับบททั้งหมด รวมถึงบทของผู้ชายด้วย^[21]

ในยุคปัจจุบัน ผู้หญิงมักจะเล่นบทเด็กผู้ชายหรือชายหนุ่ม ตัวอย่างเช่น บทบาทบนเวทีของปีเตอร์แพนมักจะเล่นโดยผู้หญิง เช่นเดียวกับเด็กผู้ชายตัวเอกในละครใบ้ของ อังกฤษ โอเปร่า มี " บทในกางเกง " หลาย บท ที่ผู้หญิงร้องโดยทั่วไป ซึ่งมักจะเป็นเมซโซ-โซปราโนตัวอย่างเช่น ฮันเซลในHänsel und GretelเชอรูบิโนในThe Marriage of Figaroและอ็อกเตเวียนในDer Rosenkavalier

ผู้หญิงที่เล่นบทชายนั้นไม่ค่อยพบเห็นในภาพยนตร์ โดยมีข้อยกเว้นที่โดดเด่น ในปี 1982 สตินา เอ็คแบลดเล่นเป็นอิสมาเอล เรตซินสกีผู้ลึกลับในFanny and Alexanderและลินดา ฮันต์ได้รับรางวัลออสการ์สาขานักแสดงสมทบหญิงยอด เยี่ยม จากการรับบทบิลลี ควานในThe Year of Living Dangerouslyในปี 2007 เคต แบลนเชตต์ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์สาขานักแสดงสมทบหญิงยอดเยี่ยมจากการรับบทจูด ควินน์ ตัวละครสมมติของบ็อบ ดีแลนในทศวรรษ 1960 ในI'm Not There

ในช่วงทศวรรษปี 2000 ผู้หญิงที่เล่นเป็นผู้ชายในโรงละครสดถือเป็นเรื่องปกติในละครเก่าๆ เช่น ผลงานของเชกสเปียร์ที่มีตัวละครชายจำนวนมากในบทบาทที่ไม่คำนึงถึงเพศ^[5]

การที่นักแสดงแต่งตัวเป็นเพศตรงข้ามเพื่อสร้างเอฟเฟกต์ตลกถือเป็นประเพณีที่สืบทอดกันมายาวนานในโรงละครและภาพยนตร์ตลก ละครตลกของเชกสเปียร์ส่วนใหญ่มีการแต่งตัว เป็นผู้หญิงอย่างเปิดเผย เช่น ฟ รานซิส ฟลุตในA Midsummer Night's Dreamภาพยนตร์เรื่องA Funny Thing Happened on the Way to the Forum นำแสดงโดยแจ็ค กิ ลฟอร์ดที่แต่งตัวเป็นเจ้าสาววัยรุ่นโทนี่ เคอร์ติสและแจ็ค เลมมอนเคยปลอมตัวเป็นผู้หญิงเพื่อหลบหนีจากแก๊งอันธพาลในภาพยนตร์ เรื่อง Some Like It Hot ของ บิลลี ไวลเดอร์ การแต่งตัวเป็นผู้หญิงเพื่อสร้างเอฟเฟกต์ตลกเป็นอุปกรณ์ที่ใช้บ่อยใน ภาพยนตร์เรื่อง Carry Onส่วนใหญ่ดัสติน ฮอฟฟ์แมนและโรบิน วิลเลียมส์ต่างก็เคยปรากฏตัวในภาพยนตร์ตลกยอดนิยมเรื่องหนึ่ง ( TootsieและMrs. Doubtfireตามลำดับ) ซึ่งพวกเขาเล่นฉากส่วนใหญ่ด้วยการแต่งตัวเป็นผู้หญิง

บางครั้ง ปัญหาจะซับซ้อนมากขึ้น เช่น เมื่อผู้หญิงเล่นเป็นผู้ชาย แล้วแกล้งเป็นผู้หญิง เช่นจูลี แอนดรูว์ในVictor/Victoriaหรือกวินเน็ธ พัลโทรว์ในShakespeare in LoveในIt's Pat: The Movieผู้ชมภาพยนตร์ไม่เคยรู้เพศของตัวละครหลักที่เป็นกะเทยอย่างแพทและ คริส (รับบทโดยจูเลีย สวีนีย์และเดฟ โฟลีย์ ) ในทำนองเดียวกัน ในตัวอย่างที่กล่าวถึงข้างต้นของThe Marriage of Figaroมีฉากที่เชอรูบิโน (ตัวละครชายที่รับบทโดยผู้หญิง) แต่งตัวและแสดงเป็นผู้หญิง ตัวละครอื่นๆ ในฉากนั้นรับรู้ถึงการบดบังบทบาททางเพศเพียงระดับเดียว ในขณะที่ผู้ชมรับรู้ถึงสองระดับ

บทบาทสมัยใหม่บางบทบาทเล่นโดยสมาชิกเพศตรงข้ามเพื่อเน้นย้ำถึงความไม่ชัดเจนทางเพศในบทบาทนั้น Edna Turnblad ในHairsprayรับบทโดยDivineในภาพยนตร์ต้นฉบับปี 1988 , Harvey Fiersteinในละครเพลงบรอดเวย์และJohn Travoltaในภาพยนตร์เพลงปี 2007 Eddie Redmayneได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์จากการรับบทเป็นLili Elbe ( ผู้หญิงข้ามเพศ ) ใน ภาพยนตร์The Danish Girlปี 2015 ^[22]

ต่างจากโรงละครกรีกโบราณ โรงละครโรมันโบราณอนุญาตให้มีนักแสดงหญิงแสดงได้ แม้ว่านักแสดงหญิงส่วนใหญ่จะไม่ค่อยได้รับการรับบทบาทการบรรยาย แต่กลับได้รับการรับบทบาทการเต้นแทน แต่ก็มีนักแสดงหญิงจำนวนน้อยในกรุงโรมที่ได้รับการรับบทบาทการบรรยาย และยังมีผู้ที่ร่ำรวย มีชื่อเสียง และได้รับการยอมรับในผลงานศิลปะ เช่นEucharis , Dionysia , Galeria CopiolaและFabia Areteนอกจากนี้ พวกเธอยังก่อตั้งกลุ่มการแสดงของตนเองที่ชื่อว่าSociae Mimaeซึ่งเห็นได้ชัดว่ามีฐานะร่ำรวยมาก^[23]อาชีพนี้ดูเหมือนจะเลือนหายไปในช่วงปลายยุคโบราณ

แม้ว่าผู้หญิงจะเริ่มแสดงบนเวทีในอังกฤษในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 17 แต่พวกเธอก็ปรากฏตัวในอิตาลี สเปน และฝรั่งเศสตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 16 เป็นต้นมาLucrezia Di Sienaซึ่งมีชื่ออยู่ในสัญญาการแสดงในกรุงโรมตั้งแต่วันที่ 10 ตุลาคม ค.ศ. 1564 ได้รับการยกย่องว่าเป็นนักแสดงหญิงชาวอิตาลีคนแรกที่รู้จักชื่อ โดยมีVincenza ArmaniและBarbara Flaminiaเป็นพรีมาดอนน่า คนแรก และเป็นนักแสดงหญิงคนแรกที่มีการบันทึกประวัติอย่างดีในอิตาลี (และยุโรป) ^[4]

หลังจากปี ค.ศ. 1660 ในอังกฤษ เมื่อผู้หญิงเริ่มปรากฏตัวบนเวทีเป็นครั้งแรก คำว่าactorหรือactorsถูกใช้สลับกันในตอนแรกสำหรับนักแสดงหญิง แต่ต่อมาได้รับอิทธิพลจากคำว่าactrice ในภาษาฝรั่งเศส ทำให้ คำว่า actorsกลายมาเป็นคำที่ใช้เรียกผู้หญิงในโรงละครและภาพยนตร์โดย ทั่วไป นิรุกติศาสตร์มาจากคำว่า actorโดย เติม -essเข้าไป^[24]เมื่ออ้างถึงกลุ่มนักแสดงทั้งชายและหญิง คำว่าactorsมักถูกใช้แทน^[25]

ในอาชีพนี้ การนำคำศัพท์กลางๆ กลับมาใช้ใหม่มีขึ้นใน ช่วง หลังสงครามในทศวรรษปี 1950 และ 1960 ซึ่งเป็นช่วงที่ผู้หญิงมีบทบาทต่อวัฒนธรรมโดยทั่วไป^[26]เมื่อThe ObserverและThe Guardianเผยแพร่คู่มือรูปแบบร่วมฉบับใหม่ในปี 2010 ระบุว่า "ใช้คำว่า ['actor'] สำหรับทั้งนักแสดงชายและหญิง อย่าใช้คำว่า actor ยกเว้นเมื่อต้องการรับรางวัล เช่น Oscar สำหรับนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยม" ^[25]ผู้เขียนคู่มือดังกล่าวระบุว่า "นักแสดงอยู่ในประเภทเดียวกับนักเขียน นักแสดงตลก ผู้จัดการ 'หมอผู้หญิง' 'พยาบาลชาย' และคำศัพท์ล้าสมัยอื่นๆ ที่เคยมีมาตั้งแต่สมัยที่อาชีพต่างๆ มักจำกัดเฉพาะเพศใดเพศหนึ่งเท่านั้น (โดยปกติคือผู้ชาย)" (ดูผู้ชายเป็นบรรทัดฐาน ) "ดังที่Whoopi Goldbergกล่าวไว้ในการให้สัมภาษณ์กับหนังสือพิมพ์: 'นักแสดงสามารถเล่นเป็นผู้หญิงได้เท่านั้น ฉันเป็นนักแสดง ฉันเล่นอะไรก็ได้' " ^[25]สหภาพนักแสดงของสหราชอาณาจักรEquityไม่มีนโยบายเกี่ยวกับการใช้คำว่า "นักแสดง" หรือ "นักแสดงหญิง" โฆษกของ Equity กล่าวว่าสหภาพไม่เชื่อว่ามีฉันทามติเกี่ยวกับเรื่องนี้และระบุว่า "...เรื่องนี้แบ่งแยกอาชีพ" ^[25]ในปี 2009 Los Angeles Timesระบุว่า "นักแสดงหญิง" ยังคงเป็นคำทั่วไปที่ใช้ในการ มอบรางวัล การแสดง สำคัญ ให้กับผู้รับรางวัลหญิง^[27] (เช่นรางวัลออสการ์สาขานักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยม )

เมื่อพูดถึงภาพยนตร์ของสหรัฐอเมริกาคำว่า "ผู้เล่น" ซึ่งไม่มีเพศใดระบุชัดเจนนั้นเป็นเรื่องปกติในภาพยนตร์ใน ยุค ภาพยนตร์เงียบและยุคแรกๆ ของMotion Picture Production Codeแต่ในช่วงทศวรรษปี 2000 ในบริบทของภาพยนตร์ คำนี้ถือเป็นคำโบราณ โดยทั่วไป ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}อย่างไรก็ตาม "ผู้เล่น" ยังคงใช้ในโรงละครโดยมักจะรวมอยู่ในชื่อของกลุ่มหรือบริษัทโรงละคร เช่นAmerican Players , East West Playersเป็นต้น นอกจากนี้ นักแสดงในโรงละครแบบด้นสดอาจเรียกว่า "ผู้เล่น" ก็ได้ ^[28]

ส่วนนี้ต้องการการขยายเพิ่มเติมคุณสามารถช่วยได้โดยการเพิ่มข้อมูลเข้าไป ( มกราคม 2023 )

ตัวอย่างและมุมมองในส่วนนี้เกี่ยวข้องกับสหรัฐอเมริกาเป็นหลักและไม่ถือเป็นมุมมองทั่วโลกเกี่ยวกับเรื่องนี้คุณสามารถปรับปรุงส่วนนี้ พูดคุยเกี่ยวกับปัญหาในหน้าสนทนาหรือสร้างส่วนใหม่ตามความเหมาะสม ( ธันวาคม 2018 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาในการลบข้อความนี้ )

ในปี 2015 นิตยสาร Forbesรายงานว่า "...จากภาพยนตร์ทำเงินสูงสุด 100 เรื่องในปี 2014 มีเพียง 21 เรื่องเท่านั้นที่มีผู้หญิงเป็นนักแสดงนำหรือนักแสดงร่วม ในขณะที่ตัวละครเพียง 28.1 เปอร์เซ็นต์ในภาพยนตร์ทำเงินสูงสุด 100 เรื่องเป็นผู้หญิง..." ^[29] "ในสหรัฐอเมริกา มี "ช่องว่างระหว่างรายได้ของอุตสาหกรรมในทุกระดับ โดยเฉลี่ยแล้ว ผู้หญิงผิวขาวได้รับ 78 เซ็นต์ต่อเงิน 1 ดอลลาร์ที่ผู้ชายผิวขาวได้รับ ในขณะที่ผู้หญิงฮิสแปนิกได้รับ 56 เซ็นต์ต่อเงิน 1 ดอลลาร์ของผู้ชายผิวขาว ผู้หญิงผิวสีได้รับ 64 เซ็นต์ และผู้หญิงพื้นเมืองอเมริกันได้รับเพียง 59 เซ็นต์ต่อเงิน 1 ดอลลาร์" ^{[29] การวิเคราะห์เงินเดือนนักแสดงของ} นิตยสาร Forbesในปี 2013 ระบุว่า "...ผู้ชายในรายชื่อนักแสดงที่ทำเงินสูงสุดในปีนั้นของนิตยสาร Forbes ได้รับ⁠2-1-2มีรายได้มากกว่านักแสดงหญิงที่ได้รับค่าตอบแทนสูงสุดถึง เท่าตัวนั่นหมายความว่านักแสดงหญิงที่ได้รับค่าตอบแทนสูงสุดในฮอลลีวูดได้รับเพียง 40 เซ็นต์ต่อทุกๆ หนึ่งดอลลาร์ที่นักแสดงชายที่ได้รับค่าตอบแทนสูงสุดได้รับ” ^{[30] [31] [32]}

นักแสดง ที่ทำงานในโรงละครภาพยนตร์โทรทัศน์และวิทยุจะต้องเรียนรู้ทักษะเฉพาะ เทคนิคที่ใช้ได้ผลดีกับการแสดงประเภทหนึ่งอาจไม่ได้ผลดีกับการแสดงประเภท อื่น

ในการแสดงบนเวที นักแสดงจำเป็นต้องเรียนรู้ทิศทางของเวทีที่ปรากฏในบท เช่น "เวทีซ้าย" และ "เวทีขวา" ทิศทางเหล่านี้ขึ้นอยู่กับมุมมองของนักแสดงในขณะที่พวกเขายืนบนเวทีโดยหันหน้าเข้าหาผู้ชม นักแสดงยังต้องเรียนรู้ความหมายของทิศทางของเวที "ด้านบนเวที" (ห่างจากผู้ชม) และ "ด้านล่างเวที" (เข้าหาผู้ชม) ^[33]นักแสดงละครเวทีจำเป็นต้องเรียนรู้การบล็อก ซึ่งหมายถึง "... ตำแหน่งและวิธีที่นักแสดงเคลื่อนไหวบนเวทีระหว่างการแสดง" บทส่วนใหญ่ระบุการบล็อกไว้ ผู้กำกับยังให้คำแนะนำเกี่ยวกับการบล็อก เช่น การข้ามเวทีหรือการหยิบและใช้พร็อพ^[33]

นักแสดงละครบางคนจำเป็นต้องเรียนรู้การต่อสู้บนเวทีซึ่งเป็นการต่อสู้จำลองบนเวที นักแสดงอาจต้องจำลองการต่อสู้ด้วยมือเปล่าหรือดาบ นักแสดงจะได้รับการฝึกสอนจากผู้กำกับการต่อสู้ซึ่งจะช่วยให้พวกเขาเรียนรู้ ลำดับ ท่าต่อสู้ที่ออกแบบไว้^[33]

ตั้งแต่ปี 1894 จนถึงช่วงปลายทศวรรษปี 1920 ภาพยนตร์เป็นภาพยนตร์เงียบนักแสดงภาพยนตร์เงียบเน้นที่ภาษากายและการแสดงออกทางสีหน้า เพื่อให้ผู้ชมเข้าใจได้ดีขึ้นว่านักแสดงกำลังรู้สึกอย่างไรและกำลังแสดงอะไรบนหน้าจอ การแสดงภาพยนตร์เงียบส่วนใหญ่มักจะดูเรียบง่ายหรือ ดูตลกสำหรับผู้ชมในปัจจุบัน การแสดงแบบดราม่าเป็นนิสัยที่นักแสดงบางคนถ่ายทอดมาจากประสบการณ์บนเวทีในอดีต โรงละคร วอเดอวิลเป็นแหล่งกำเนิดที่ได้รับความนิยมเป็นพิเศษสำหรับนักแสดงภาพยนตร์เงียบชาวอเมริกันจำนวนมาก^[34]การมีอยู่ของนักแสดงบนเวทีในภาพยนตร์เป็นสาเหตุของการระเบิดอารมณ์ของผู้กำกับมาร์แชลล์ นีแลนในปี 1917: "ยิ่งคนบนเวทีที่เข้ามาในวงการภาพยนตร์ออกมาเร็วเท่าไหร่ ภาพยนตร์ก็จะยิ่งดีเท่านั้น" ในกรณีอื่นๆ ผู้กำกับ เช่น จอห์น กริฟฟิธ เรย์ กำหนดให้นักแสดงของตนต้องแสดงท่าทางที่ยิ่งใหญ่กว่าชีวิตจริงเพื่อเน้นย้ำ ในช่วงต้นปี 1914 ผู้ชมชาวอเมริกันเริ่มแสดงให้คนทั่วไปรู้ว่าพวกเขาต้องการความเป็นธรรมชาติที่มากขึ้นบนจอ^[35]

ผู้กำกับภาพยนตร์ผู้บุกเบิกในยุโรปและสหรัฐอเมริกาได้ตระหนักถึงข้อจำกัดและเสรีภาพที่แตกต่างกันของสื่อบนเวทีและจอภาพในช่วงต้นทศวรรษที่ 1910 ภาพยนตร์เงียบเริ่มมีลักษณะเป็นวอเดอวิลน้อยลงในช่วงกลางทศวรรษที่ 1910 เนื่องจากความแตกต่างระหว่างเวทีและจอภาพเริ่มชัดเจนขึ้น เนื่องมาจากผลงานของผู้กำกับเช่นDW Griffithการถ่ายภาพจึงมีลักษณะคล้ายเวทีน้อยลง และการถ่ายภาพระยะใกล้ซึ่งเป็นการปฏิวัติในขณะนั้นช่วยให้สามารถแสดงได้อย่างละเอียดอ่อนและเป็นธรรมชาติ ในอเมริกา บริษัทBiograph Studios ของ DW Griffith เป็นที่รู้จักในด้านการกำกับและการแสดงที่สร้างสรรค์ ซึ่งดำเนินการเพื่อให้เหมาะกับภาพยนตร์มากกว่าเวที กริฟฟิธตระหนักดีว่าการแสดงละครเวทีนั้นดูไม่ดีในภาพยนตร์และจำเป็นต้องให้นักแสดงชายและหญิงเข้ารับการฝึกฝนการแสดงภาพยนตร์เป็นเวลาหลายสัปดาห์^[36]

ลิลเลียน กิชได้รับการยกย่องว่าเป็น "นักแสดงตัวจริงคนแรก" ของวงการภาพยนตร์จากผลงานของเธอในช่วงนั้น เนื่องจากเธอเป็นผู้บุกเบิกเทคนิคการแสดงภาพยนตร์แบบใหม่ โดยตระหนักถึงความแตกต่างที่สำคัญระหว่างการแสดงบนเวทีและบนจอ ผู้กำกับ เช่นอัลเบิร์ต คาเปลลานีและมอริส ทัวเนอร์เริ่มยืนกรานในแนวทางธรรมชาตินิยมในภาพยนตร์ของตน ในช่วงกลางทศวรรษปี ค.ศ. 1920 ภาพยนตร์เงียบของอเมริกาหลายเรื่องได้นำรูปแบบการแสดงที่เป็นธรรมชาติมาใช้มากขึ้น แม้ว่านักแสดงและผู้กำกับบางคนจะไม่ยอมรับการแสดงที่เป็นธรรมชาติและเรียบง่ายในทันทีก็ตาม จนกระทั่งถึงปี ค.ศ. 1927 ภาพยนตร์ที่มีรูปแบบการแสดงแบบเอ็กซ์เพรสชันนิสม์ เช่นMetropolisก็ยังคงออกฉายอยู่^[35]

ตามที่ Anton Kaes นักวิชาการด้านภาพยนตร์เงียบจากมหาวิทยาลัยวิสคอนซินได้กล่าวไว้ว่าระหว่างปี 1913 ถึง 1921 ภาพยนตร์เงียบของอเมริกาเริ่มเห็นการเปลี่ยนแปลงในเทคนิคการแสดง ซึ่งได้รับอิทธิพลมาจากเทคนิคที่พบในภาพยนตร์เงียบของเยอรมนี โดยสาเหตุหลักมาจากการอพยพเข้ามาของผู้อพยพจากสาธารณรัฐไวมาร์ "ซึ่งรวมถึงผู้กำกับภาพยนตร์ ผู้สร้างภาพยนตร์ ช่างกล้อง ช่างไฟและช่างเทคนิคบนเวที รวมถึงนักแสดงชายและหญิง" ^[37]

นักแสดงภาพยนตร์ต้องเรียนรู้ที่จะคุ้นเคยและรู้สึกสบายใจเมื่อกล้องอยู่ตรงหน้าพวกเขา^[38]นักแสดงภาพยนตร์ต้องเรียนรู้ที่จะค้นหาและอยู่ใน "จุด" ของพวกเขา นี่คือตำแหน่งบนพื้นที่มีเทปติดไว้ ตำแหน่งนี้เป็นตำแหน่งที่ปรับแสงและโฟกัสของกล้องให้เหมาะสม นักแสดงภาพยนตร์ยังต้องเรียนรู้วิธีการเตรียมตัวให้ดีและแสดงการทดสอบบนหน้าจอ ได้ดี การทดสอบบนหน้าจอเป็นการถ่ายทำออดิชั่นส่วนหนึ่งของบทภาพยนตร์

ไม่เหมือนนักแสดงละครเวทีที่พัฒนาตัวละครเพื่อการแสดงซ้ำ นักแสดงภาพยนตร์ขาดความต่อเนื่อง ทำให้พวกเขาต้องแสดงทุกฉาก (บางครั้งถ่ายทำแบบย้อนกลับจากลำดับที่พวกเขาปรากฏตัวในที่สุด) ด้วยตัวละครที่พัฒนาเต็มที่แล้ว^[36]

“เนื่องจากภาพยนตร์สามารถจับภาพได้แม้แต่ท่าทางเล็กๆ น้อยๆ และขยายให้ใหญ่ขึ้น... ภาพยนตร์จึงต้องการการแสดงทางกายที่ไม่ฉูดฉาดและมีสไตล์จากนักแสดงน้อยกว่าโรงละคร” “การแสดงอารมณ์เป็นองค์ประกอบที่ยากที่สุดในการแสดงภาพยนตร์ที่จะเชี่ยวชาญ: ... นักแสดงภาพยนตร์ต้องอาศัยการขยับใบหน้า การสั่นไหว และการยกคิ้วเล็กน้อยเพื่อสร้างตัวละครที่น่าเชื่อถือ” ^[36]ดาราละครบางคน "... สามารถเปลี่ยนจากโรงละครเป็นโรงภาพยนตร์ได้ค่อนข้างประสบความสำเร็จ ( เช่น ลอเรนซ์ โอลิเวียร์เกล็นน์ โคลสและจูลี แอนดรูว์ส ) ส่วนคนอื่นไม่สามารถทำได้...” ^[36]

“ในโทรทัศน์โดยทั่วไปจะมีกล้องหลายตัวที่ปรับมุมกล้องไว้ที่ฉาก นักแสดงที่เพิ่งเริ่มแสดงบนจออาจสับสนว่าควรมองกล้องตัวไหน” ^[33]นักแสดงโทรทัศน์ต้องเรียนรู้ที่จะใช้ไมโครโฟนแบบติดหน้ากล้อง ( Lavaliere microphones ) ^[33]นักแสดงโทรทัศน์ต้องเข้าใจแนวคิดของ “เฟรม” “คำว่าเฟรมหมายถึงพื้นที่ที่เลนส์ของกล้องจับภาพ” ^[33]ในอุตสาหกรรมการแสดง มีบทบาททางโทรทัศน์สี่ประเภทที่คนๆ หนึ่งอาจได้รับในรายการ แต่ละประเภทจะมีความแตกต่างกันในด้านความโดดเด่น ความถี่ในการปรากฏตัว และค่าตอบแทน ประเภทแรกเรียกว่า นักแสดง ประจำของซีรีส์ซึ่งก็คือนักแสดงหลักในรายการซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของทีมนักแสดงประจำ นักแสดงที่ รับบทบาท ประจำจะมีสัญญาที่จะปรากฏตัวในซีรีส์หลายตอน บทบาท ร่วมแสดงคือบทบาทพูดเล็กๆ น้อยๆ ที่มักจะปรากฏในตอนเดียวเท่านั้นดารารับเชิญเป็นบทบาทที่ใหญ่กว่า บทบาท ร่วมแสดงและตัวละครมักจะเป็นจุดสนใจหลักของตอนหรือเป็นส่วนสำคัญของโครงเรื่อง

ละครวิทยุเป็นการแสดง ละครที่ใช้เสียงเป็น หลัก ออกอากาศทางวิทยุหรือเผยแพร่ผ่านสื่อเสียง เช่น เทปหรือซีดี ละครวิทยุไม่มีองค์ประกอบภาพ แต่ อาศัยบทสนทนา ดนตรี และเอฟเฟกต์เสียงเพื่อช่วยให้ผู้ฟังจินตนาการถึงตัวละครและเรื่องราว " ละคร วิทยุ เป็นการแสดงที่ใช้เสียงในมิติทางกายภาพ แต่มีพลังเท่ากับพลังภาพในมิติทางจิตวิทยา" ^[39]

ละครวิทยุได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายภายในเวลา 10 ปีนับตั้งแต่เริ่มพัฒนาในช่วงทศวรรษที่ 1920 ในช่วงทศวรรษที่ 1940 ละครวิทยุได้รับความนิยมในระดับนานาชาติ อย่างไรก็ตาม เมื่อมีการนำโทรทัศน์มาใช้ในช่วงทศวรรษที่ 1950 ละครวิทยุก็สูญเสียความนิยมไปบ้าง และในบางประเทศก็ไม่สามารถดึงดูดผู้ฟังได้มากนัก อย่างไรก็ตาม การบันทึก OTR ( วิทยุแบบเก่า ) ยังคงหลงเหลืออยู่ในคลังเสียงของนักสะสมและพิพิธภัณฑ์ รวมถึงเว็บไซต์ออนไลน์หลายแห่ง เช่นInternet Archive

ณ ปี 2011 ^{[อัปเดต]}ละครวิทยุมีบทบาทน้อยมากในวิทยุภาคพื้นดินในสหรัฐอเมริกา ละครวิทยุของอเมริกาส่วนใหญ่ถูกจำกัดให้ออกอากาศซ้ำหรือออกอากาศแบบ พอต แคสต์จากรายการจากทศวรรษก่อนๆ อย่างไรก็ตาม ประเทศอื่นๆ ยังคงมีประเพณีละครวิทยุที่เจริญรุ่งเรือง ตัวอย่างเช่น ในสหราชอาณาจักรBBCผลิตและออกอากาศละครวิทยุใหม่หลายร้อยเรื่องทุกปีทางRadio 3 , Radio 4และRadio 4 Extraการทำพอตแคสต์ยังช่วยให้สร้างละครวิทยุใหม่ๆ ได้ นอกเหนือจากการจำหน่ายรายการเก่าๆ

คำว่า "ละครเสียง" ^[40]หรือ "โรงละครเสียง" มักใช้เป็นคำพ้องความหมายกับ "ละครวิทยุ" โดยมีความแตกต่างที่เป็นไปได้อย่างหนึ่งคือ ละครเสียงหรือโรงละครเสียงอาจไม่ได้มุ่งหมายให้ออกอากาศทางวิทยุโดยเฉพาะ ละครเสียง ไม่ว่าจะเป็นละครที่เพิ่งสร้างใหม่หรือละครคลาสสิกแบบ OTR สามารถพบได้ในซีดีเทปคาสเซ็ตพอดคาสต์เว็บแคสต์และวิทยุกระจายเสียงแบบธรรมดา

ด้วยความก้าวหน้าในการบันทึกข้อมูลแบบดิจิทัลและการเผยแพร่ทางอินเทอร์เน็ต ละครวิทยุจึงเริ่มได้รับความนิยมอีกครั้ง^[41]

• Csapo, Eric และ William J. Slater. 1994. บริบทของละครโบราณ. Ann Arbor: The U of Michigan P. ISBN 0-472-08275-2 
• อีแลม, เคียร์. 1980. สัญศาสตร์ของโรงละครและการละคร . สำเนียงใหม่ Ser. ลอนดอนและนิวยอร์ก: เมธูเอนISBN 0-416-72060-9 
• ไวมันน์, โรเบิร์ต. 1978. เชกสเปียร์และประเพณีนิยมในโรงละคร: การศึกษาในมิติทางสังคมของรูปแบบและหน้าที่ของละคร. เอ็ด. โรเบิร์ต ชวาร์ตซ์ . บัลติมอร์และลอนดอน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยจอห์นส์ฮอปกินส์ISBN 0-8018-3506-2 

• ผลงานของนักแสดงโดยคอนสแตนติน สตานิสลาฟสกี
• ความฝันแห่งความหลงใหล: การพัฒนาวิธีการโดยLee Strasberg (Plume Books, ISBN 0-452-26198-8 , 1990) 
• Sanford Meisner on ActingโดยSanford Meisner (วินเทจ, ISBN 0-394-75059-4 , 1987) 
• Letters to a Young ActorโดยRobert Brustein (Basic Books, ISBN 0-465-00806-2 , 2005) 
• The Empty Spaceโดย Peter Brook (พิมพ์ครั้งแรกโดย Atheneum, ISBN 0-689-70558-1 , 1968) 
• เทคนิคการแสดงโดยสเตลล่า แอดเลอร์ (สำนักพิมพ์แบนตัมบุ๊กส์ISBN 0-553-05299-3 , 1988) 

ค้นหานักแสดงนักแสดงหญิงหรือผู้เล่นในวิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

• Screen Actors Guild (SAG): สหภาพที่เป็นตัวแทนนักแสดงภาพยนตร์และโทรทัศน์ของสหรัฐอเมริกา
• Actors' Equity Association (AEA): สหภาพแรงงานที่เป็นตัวแทนนักแสดงละครเวทีและผู้จัดการเวทีของสหรัฐอเมริกา
• สหพันธ์ศิลปินโทรทัศน์และวิทยุแห่งอเมริกา (AFTRA): สหภาพที่เป็นตัวแทนของนักแสดงและผู้แพร่ภาพกระจายเสียงโทรทัศน์และวิทยุในสหรัฐอเมริกา (นักข่าวที่ออกอากาศ ฯลฯ)
• British Actors' Equity: สหภาพแรงงานที่เป็นตัวแทนของศิลปินในสหราชอาณาจักร รวมทั้งนักแสดง นักร้อง นักเต้น นักออกแบบท่าเต้น ผู้จัดการเวที ผู้กำกับและออกแบบละครเวที ศิลปินวาไรตี้และละครสัตว์ พิธีกรรายการโทรทัศน์และวิทยุ ศิลปินเดินแบบและศิลปินสมทบ นัก แสดง และผู้กำกับสตั๊นท์ และผู้กำกับการต่อสู้ของละครเวที
• Media Entertainment & Arts Alliance: สหภาพแรงงานออสเตรเลีย/นิวซีแลนด์ที่เป็นตัวแทนของทุกคนในอุตสาหกรรมสื่อ บันเทิง กีฬา และศิลปะ