ชายแดนแองโกล-สก็อตแลนด์

พรมแดนแองโกล-สกอตแลนด์ Crìochan Anglo-Albannach
ถนน A1 ที่ข้ามพรมแดนระหว่างสกอตแลนด์และอังกฤษ ทางเข้าสกอตแลนด์มีเครื่องหมายกากบาทของสกอตแลนด์ สามอัน และทางเข้าอังกฤษมีเครื่องหมายธงนอร์ธัมเบอร์แลนด์สาม อัน
ลักษณะเฉพาะ
หน่วยงาน	อังกฤษ สกอตแลนด์
ความยาว	96 ไมล์ (154 กม.)
ประวัติศาสตร์
ที่จัดตั้งขึ้น	25 กันยายน 1237 การลงนามสนธิสัญญายอร์ก
รูปร่างปัจจุบัน	คำสั่งเขตแดนน่านน้ำที่อยู่ติดกับสกอตแลนด์ปี 1999
สนธิสัญญา	สนธิสัญญายอร์ก สนธิสัญญานิวคาสเซิล สนธิสัญญาสหภาพ 1706

พรมแดน แองโกล-สกอตแลนด์ ( ภาษาเกลิกสกอตแลนด์ : Crìochan Anglo-Albannach ) เป็นพรมแดน ภายใน ของสหราชอาณาจักรที่แบ่งสกอตแลนด์และอังกฤษโดยทอดยาวเป็นระยะทาง96 ไมล์ (154 กม.)ระหว่างอ่าว Marshall Meadowsบนชายฝั่งตะวันออกและSolway Firthทางตะวันตก

Firth of Forthเป็นพรมแดนระหว่าง อาณาจักร Picto - Gaelic แห่ง Albaและ อาณาจักร Anglian แห่ง Northumbriaในช่วงต้นศตวรรษที่ 10ซึ่งกลายเป็นพรมแดนแองโกล-สก็อตแลนด์แห่งแรกเมื่อมีการผนวก Northumbria โดยแองโกล-แซกซอนแห่งอังกฤษในช่วงกลางศตวรรษที่ 10 ในปี 973 กษัตริย์สก็อตแลนด์Kenneth IIเข้าเฝ้ากษัตริย์อังกฤษEdgar the Peacefulในการประชุมสภาของ Edgar ที่เมือง Chesterหลังจากที่ Kenneth ได้แสดงความเคารพแล้ว Edgar ก็ตอบแทน Kenneth ด้วยการมอบLothian ให้กับ เขา^[1]แม้จะมีธุรกรรมนี้ แต่การควบคุมLothianก็ไม่ได้ถูกยึดครองในที่สุด และชาวสก็อตได้เข้ายึดครองพื้นที่นี้ที่Battle of Carhamในปี 1018 และแม่น้ำ Tweedก็กลายเป็นพรมแดนแองโกล-สก็อตแลนด์โดยพฤตินัย เส้น Solway–Tweed ได้รับการสถาปนาอย่างถูกต้องตามกฎหมายในปี 1237 โดยสนธิสัญญา Yorkระหว่างอังกฤษและสก็อตแลนด์^[2]ยังคงเป็นพรมแดนในปัจจุบัน ยกเว้นดินแดนที่ถกเถียงกันทางเหนือของคาร์ไลล์และพื้นที่เล็กๆ รอบเมืองเบอร์วิกอะพอนทวีดซึ่งถูกอังกฤษยึดครอง ในปี ค.ศ. 1482 เบอร์วิกไม่ได้ถูกผนวกเข้ากับ อังกฤษอย่างสมบูรณ์จนกระทั่งในปี ค.ศ. 1746 ตามพระราชบัญญัติเวลส์และเบอร์วิก ค.ศ. 1746 [ ^3]

เป็นเวลาหลายศตวรรษจนกระทั่งการรวมมงกุฎภูมิภาคทั้งสองฝั่งของเขตแดนเป็นดินแดนที่ไร้กฎหมายซึ่งได้รับผลกระทบจากการโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าในแต่ละทิศทางของBorder Reiversตามสนธิสัญญาสหภาพ 1706ซึ่งให้สัตยาบันโดยพระราชบัญญัติสหภาพ 1707ซึ่งรวมสกอตแลนด์กับอังกฤษและเวลส์เพื่อก่อตั้งราชอาณาจักรบริเตนใหญ่พรมแดนเป็นเขตแดนของระบบ กฎหมายทั้งสอง เนื่องจากสนธิสัญญาระหว่างสกอตแลนด์และอังกฤษรับประกันการแยกกฎหมายอังกฤษและกฎหมายสกอ ตอย่าง ต่อ เนื่อง ^[4]อายุการแต่งงานภายใต้กฎหมายสกอตคือ 16 ปี ในขณะที่ 18 ปีภายใต้กฎหมายอังกฤษการตั้งถิ่นฐานชายแดนของGretna Greenทางตะวันตก และColdstreamและLambertonทางตะวันออก สะดวกสำหรับผู้หนีตามกันจากอังกฤษที่ต้องการแต่งงานภายใต้กฎหมายของสกอตแลนด์และแต่งงานโดยไม่เปิดเผยต่อสาธารณะ

ขอบเขตทางทะเลได้รับการปรับเปลี่ยนโดยคำสั่งเขตแดนน่านน้ำที่อยู่ติดกับสกอตแลนด์ พ.ศ. 2542เพื่อให้ขอบเขตภายในน่านน้ำอาณาเขต (สูงสุดระยะ 12 ไมล์ (19 กม.)) อยู่ทางเหนือ 90 เมตร (300 ฟุต) ของขอบเขตสำหรับการติดตั้งน้ำมันที่กำหนดโดยคำสั่งเขตอำนาจศาลแพ่ง (กิจกรรมนอกชายฝั่ง) พ.ศ. 2530 ^{[5] ขอบเขตทางบกอยู่ใกล้และขนานไปกับแนว} รอยต่อ Iapetusที่ มีอายุ 420 ล้านปีโดยประมาณ

พื้นที่ชายแดนซึ่งในอดีตรู้จักกันในชื่อScottish Marchesเป็นพื้นที่ที่อยู่ทั้งสองฝั่งของชายแดนแองโกล-สก็อตแลนด์ รวมถึงบางส่วนของเขตสภา สมัยใหม่ ของDumfries และ GallowayและScottish Bordersและบางส่วนของมณฑลCumbriaและNorthumberlandของ อังกฤษ พื้นที่นี้เป็นพื้นที่เนินเขา โดยมี Scottish Southern Uplandsทางทิศเหนือ และCheviot Hillsเป็นพรมแดนระหว่างสองประเทศทางทิศใต้ ตั้งแต่การพิชิตอังกฤษของชาวนอร์มันจนถึงรัชสมัยของพระเจ้าเจมส์ที่ 6 แห่งสกอตแลนด์ ซึ่งในช่วงรัชสมัยของพระองค์ได้กลายมาเป็นพระเจ้าเจมส์ที่ 1 แห่งอังกฤษในขณะที่ยังคงรักษาอาณาจักรทางทิศเหนือไว้ การปะทะกันที่ชายแดนเป็นเรื่องปกติ และพระมหากษัตริย์ของทั้งสองประเทศต่างพึ่งพาเอิร์ลแห่งสกอตแลนด์และลอร์ดวอร์เดนแห่งมาร์ชในการปกป้องและควบคุมพื้นที่ชายแดน

ในปี ค.ศ. 1333 ระหว่างสงคราม ประกาศ เอกราชของสกอตแลนด์ครั้งที่สองสกอตแลนด์พ่ายแพ้ในสมรภูมิฮาลิดอนฮิลล์และพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 3ยึดครองพื้นที่ชายแดนส่วนใหญ่ พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดทรงประกาศให้พระเจ้าเอ็ดเวิร์ด บัลลิออลเป็นกษัตริย์สกอตแลนด์พระองค์ใหม่ โดยแลกกับพื้นที่ทางตอนใต้ของสกอตแลนด์ส่วนใหญ่และการวิงวอนขออย่างเด็ดขาด แต่สิ่งนี้ไม่ได้รับการยอมรับจากขุนนางสกอตแลนด์ส่วนใหญ่ที่ยังคงจงรักภักดีต่อพระเจ้าเดวิดที่ 2 และความขัดแย้งก็ยังคงดำเนินต่อไป^[6]ในปี ค.ศ. 1341 เพิร์ธและเอดินบะระถูกชาวสกอตแลนด์ยึดคืน และพระเจ้าเอ็ดเวิร์ด บัลลิออลก็หนีไปอังกฤษ ทำให้สนธิสัญญาที่ควรจะเป็นเช่นนั้นเป็นโมฆะ พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดทรงทำสงครามต่อไปแต่ไม่สามารถฟื้นคืนบัลลังก์ให้กับบัลลิออล ผู้ปกครองหุ่นเชิดได้ และด้วยสนธิสัญญาเบอร์วิก (ค.ศ. 1357) เอกราชของสกอตแลนด์ก็ได้รับการยอมรับอีกครั้งโดยไม่มีข้ออ้างใดๆ ในการผนวกดินแดน

พระราชบัญญัติของรัฐสภาสกอตแลนด์ในศตวรรษที่ 16 กล่าวถึงหัวหน้าเผ่าที่อยู่ตามชายแดน และคำแถลงของ Lord Advocate ในช่วงปลายศตวรรษที่ 17 ใช้คำว่า "เผ่า" และ "ครอบครัว" สลับกัน แม้ว่าขุนนางใน Lowland อาจชอบเรียกตัวเองว่า "ครอบครัว" มากขึ้นเรื่อยๆ แต่แนวคิดที่ว่าควรใช้คำว่า "เผ่า" สำหรับครอบครัวใน Highland เท่านั้นเป็นธรรมเนียมปฏิบัติในศตวรรษที่ 19 ^[7]

กลุ่มชนเผ่าที่อยู่บริเวณชายแดนประวัติศาสตร์ได้แก่Armstrong , Beattie, Bannatyne, Bell, Briar, Carruthers , Douglas , Elliot , Graham , Hedley of Redesdale, Henderson, Hall , Home หรือ Hume , Irvine , Jardine , Johnstone , Kerr , Little , Moffat , Nesbitt , Ogilvy , Porteous , Robson , Routledge, Scott , Thompson, Tweedie

ในช่วงปลายยุคกลางและยุคใหม่ตอนต้น ตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 13 เมื่อ พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 1 แห่งอังกฤษทรงก่อตั้งลอร์ดวอร์เดนแห่งมาร์ชคนแรกจนถึงต้นศตวรรษที่ 17 เมื่อทรงก่อตั้งมิดเดิลไชร์ ซึ่งประกาศใช้หลังจากการรวมอังกฤษและสกอตแลนด์ด้วยพระองค์เองภายใต้การนำของพระเจ้าเจมส์ที่ 6 แห่งสกอตแลนด์ (พระเจ้าเจมส์ที่ 1 แห่งอังกฤษ ) พื้นที่รอบชายแดนจึงเรียกว่ามาร์ชสกอตแลนด์

เป็นเวลาหลายศตวรรษ มาร์ชทั้งสองฝั่งของเขตแดนเป็นพื้นที่ที่ผสมผสานความจงรักภักดี โดยครอบครัวหรือกลุ่มต่างๆ จะเปลี่ยนประเทศหรือฝ่ายที่สนับสนุนตามผลประโยชน์ของครอบครัวในขณะนั้น และเกิดความไร้ระเบียบวินัยขึ้นมากมาย ก่อนที่ทั้งสองอาณาจักรจะรวมกันภายใต้การนำของเจมส์ กลุ่มคนในชายแดนจะสลับความจงรักภักดีระหว่างราชวงศ์สกอตแลนด์และอังกฤษ ขึ้นอยู่กับว่าอะไรจะเอื้อประโยชน์ต่อสมาชิกในกลุ่มมากที่สุด ในช่วงเวลาหนึ่ง กลุ่มคนในท้องถิ่นที่มีอำนาจปกครองพื้นที่บนชายแดนระหว่างอังกฤษและสกอตแลนด์ พื้นที่ดังกล่าวรู้จักกันในชื่อ ดินแดนที่ถกเถียงกัน (Debatable Lands)และไม่มีคำสั่งของกษัตริย์องค์ใด^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

หลังจากการรวมราชบัลลังก์ใน ปี ค.ศ. 1603 พระเจ้าเจมส์ที่ 6 และพระเจ้าเจมส์ที่ 1ทรงมีพระราชกฤษฎีกาให้เปลี่ยนชื่อพรมแดนเป็น "มิดเดิลไชร์" ในปีเดียวกันนั้น พระองค์ได้แต่งตั้ง จอร์จ โฮม เอิร์ลแห่งดันบาร์คนที่ 1 ให้รับผิดชอบในการทำให้พรมแดนสงบลง ศาลต่างๆ ได้ถูกจัดตั้งขึ้นในเมืองต่างๆ ของมิดเดิลไชร์ และผู้ที่ก่อความวุ่นวายก็ถูกจับกุม ผู้ที่ก่อปัญหาและชนชั้นล่างจะถูกประหารชีวิตโดยไม่ต้องขึ้นศาล ซึ่งรู้จักกันในชื่อ " เจดดาร์ตจัสติส " (ตั้งตามชื่อเมืองเจดเบิร์กในร็อกซ์เบิร์กเชียร์ ) การแขวนคอหมู่ก็กลายเป็นเรื่องปกติในไม่ช้า ในปี ค.ศ. 1605 พระองค์ได้จัดตั้งคณะกรรมาธิการร่วมที่มีสมาชิก 10 คน ซึ่งคัดเลือกจากสกอตแลนด์และอังกฤษเท่าๆ กัน เพื่อนำกฎหมายและระเบียบมาสู่ภูมิภาคนี้ ซึ่งได้รับการช่วยเหลือจากกฎหมายในปี ค.ศ. 1606 และ 1609 โดยเริ่มจากการยกเลิกกฎหมายที่เป็นปฏิปักษ์ในทั้งสองฝั่งของพรมแดน จากนั้นจึงดำเนินคดีกับผู้บุกรุกข้ามพรมแดนได้ง่ายขึ้น^[8]ผู้ลี้ภัยไม่สามารถหลบหนีความยุติธรรมได้อีกต่อไปโดยการข้ามจากอังกฤษไปยังสกอตแลนด์หรือในทางกลับกัน^[9]กฎหมายชายแดนที่หยาบคายถูกยกเลิกและผู้คนในมิดเดิลไชร์พบว่าพวกเขาต้องเชื่อฟังกฎหมายของดินแดนเช่นเดียวกับพลเมืองอื่นๆ

ในปี ค.ศ. 1607 เจมส์รู้สึกว่าเขาสามารถอวดอ้างได้ว่า "เขตแดนมิดเดิลไชร์" ได้ "กลายเป็นสะดือหรือสะดือของทั้งสองอาณาจักร ซึ่งได้รับการปลูกฝังและเต็มไปด้วยความสุภาพและความมั่งคั่ง" หลังจากนั้นสิบปี พระเจ้าเจมส์ก็ประสบความสำเร็จ เขตแดนมิดเดิลไชร์ถูกนำมาอยู่ภายใต้กฎหมายและระเบียบกลาง ในช่วงต้นทศวรรษ 1620 เขตชายแดนมีความสงบสุขมากจนราชวงศ์สามารถลดขนาดการดำเนินงานลงได้

แม้จะมีการปรับปรุงเหล่านี้ คณะกรรมาธิการร่วมก็ยังคงทำงานต่อไป และจนกระทั่งถึงวันที่ 25 กันยายน ค.ศ. 1641 ภายใต้ การปกครองของ กษัตริย์ชาร์ลส์ที่ 1เซอร์ริชาร์ด เกรแฮมขุนนางท้องถิ่นและสมาชิกรัฐสภาอังกฤษ ได้ยื่นคำร้องต่อรัฐสภาสกอตแลนด์ "เพื่อขอให้ควบคุมความไม่สงบในชายแดน" ^[10]โดยทั่วไปแล้ว สภาพความเป็นอยู่ตามแนวชายแดนจะเสื่อมโทรมลงใน ช่วงของ เครือจักรภพและรัฐในอารักขาโดยมีการบุกโจมตีด้วยกองกำลังมอสส์หลังจากการฟื้นฟูกฎหมายชายแดนที่ยังคงดำเนินต่อไปได้รับการจัดการโดยการฟื้นคืนกฎหมายเดิม ซึ่งต่ออายุอย่างต่อเนื่องใน 11 พระราชบัญญัติต่อมาเป็นระยะเวลาตั้งแต่ 5 ถึง 11 ปี จนกระทั่งปลายทศวรรษ 1750 ^[8]

ดิน แดนที่เป็นที่ถกเถียงกันนั้นอยู่ระหว่างสกอตแลนด์และอังกฤษทางเหนือของคาร์ไลล์ [ ^11]โดยศูนย์กลางประชากรที่ใหญ่ที่สุดคือแคนอนบี^[12]เป็นเวลากว่าสามร้อยปีที่พื้นที่นี้ถูกควบคุมอย่างมีประสิทธิผลโดยกลุ่มคน ในท้องถิ่น เช่นอาร์มสตรองซึ่งประสบความสำเร็จในการต่อต้านความพยายามใดๆ ของรัฐบาลสกอตแลนด์หรืออังกฤษที่จะบังคับใช้อำนาจของพวกเขา^[13]ในปี ค.ศ. 1552 คณะกรรมาธิการได้ประชุมกันเพื่อแบ่งดินแดนออกเป็นสองส่วน: ดักลาสแห่งดรัมแลนริกเป็นผู้นำชาวสกอตลอร์ดวอร์ตันเป็นผู้นำชาวอังกฤษ และเอกอัครราชทูตฝรั่งเศสทำหน้าที่เป็นผู้ตัดสินเขื่อนของชาวสกอตถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นพรมแดนใหม่ โดยมีหินวางเรียงรายบนตราอาร์มของอังกฤษและสกอตแลนด์^{[14] [15]}

เมืองเบอร์วิกมีชื่อเสียงในเรื่องความลังเลใจว่าเป็นส่วนหนึ่งของสกอตแลนด์หรืออังกฤษ^[16] เบอร์วิกเชียร์ตั้งอยู่ในสกอตแลนด์ในขณะที่เมืองนี้อยู่ในอังกฤษ แม้ว่าทั้งเบอร์วิกและดินแดนจนถึงFirth of Forthจะตกอยู่ภาย ใต้ ราชอาณาจักรนอร์ธัม เบรีย ในยุคกลางตอนต้น [ ^17]เมืองนี้เปลี่ยนมือกันมากกว่าสิบครั้งก่อนที่จะถูกอังกฤษยึดครอง ในที่สุด ในปี ค.ศ. 1482 แม้ว่าความสับสนจะยังคงดำเนินต่อไปเป็นเวลาหลายศตวรรษพระราชบัญญัติเวลส์และเบอร์วิก ค.ศ. 1746ได้ชี้แจงสถานะของเบอร์วิกในฐานะเมืองของอังกฤษ ในช่วงทศวรรษที่ 1950 ศิลปินเวนดี้ วูดได้ย้ายป้ายชายแดนไปทางใต้สู่กลางแม่น้ำทวีดเพื่อเป็นการประท้วง^[18]ในปี ค.ศ. 2008 คริสติน เกรแฮมสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจากพรรค SNP ได้เรียกร้องในรัฐสภาสกอตแลนด์ให้เบอร์วิกเป็นส่วนหนึ่งของสกอตแลนด์อีกครั้ง^[19] แอน-มารี เทรเวลยานส.ส. เมืองเบอร์วิกต่อต้านการเปลี่ยนแปลงใดๆ โดยให้เหตุผลว่า "ผู้มีสิทธิเลือกตั้งในเมืองเบอร์วิกอะพอนทวีดไม่เชื่อว่าการที่พวกเขาอยู่ในอังกฤษหรือสกอตแลนด์นั้นสำคัญ" ^[20]

ที่แม่น้ำทวีด พรมแดนไหลลงกลางแม่น้ำ อย่างไรก็ตาม ระหว่างหมู่บ้านวาร์กและคอร์นฮิลล์พรมแดนสกอตแลนด์ทอดตัวไปทางใต้ของแม่น้ำเพื่อล้อมทุ่งหญ้าริมแม่น้ำขนาดเล็กประมาณ 2 ถึง 3 เอเคอร์ (ประมาณหนึ่งเฮกตาร์) ที่ดินแปลงนี้เรียกว่าบากรีน ชาวบ้านเล่ากันว่าทุกปี ชาวโคลด์สตรีม (ทางเหนือของแม่น้ำ) จะเล่นฟุตบอลกับชาววาร์ก (ทางใต้ของแม่น้ำ) ที่บาและฝ่ายที่ชนะจะอ้างสิทธิ์ในบากรีนเป็นประเทศของตน เมื่อชาวโคลด์สตรีมมีประชากรมากกว่าวาร์ก ชาวโคลด์สตรีมมักจะเอาชนะชาววาร์กในเกมนั้นได้เสมอ และด้วยเหตุนี้ ดินแดนดังกล่าวจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งของสกอตแลนด์อย่างถาวร^{[21] [22] [23]}

ความเข้าใจผิดโดยทั่วไปคือกำแพงฮาเดรียนเป็นเครื่องหมายพรมแดนระหว่างอังกฤษและสกอตแลนด์ กำแพงนี้ตั้งอยู่ในอังกฤษโดยสมบูรณ์และไม่เคยสร้างขอบเขตนี้^{[24] [25]}ในขณะที่ทางตะวันตกที่เมืองโบว์เนสออนซอลเวย์ กำแพงอยู่ห่างจากพรมแดนของสกอตแลนด์ไปทางใต้ไม่ถึง 0.6 ไมล์ (1.0 กม.) ส่วนทางตะวันออก กำแพงอยู่ห่างออกไปถึง 68 ไมล์ (109 กม.)

กำแพงเป็นเส้นแบ่งเขตระหว่างบริทันเนียของโรมัน (ทางใต้) และ ดิน แดนเคลต์ของคาลีโดเนีย (ทางเหนือ) เป็นเวลาหลายศตวรรษ อย่างไรก็ตามบริทันเนียยังขยายออกไปทางเหนือเป็นระยะๆ จนถึงกำแพงแอนโทนินในเวลาต่อมา นอกจากนี้ การกล่าวถึงอังกฤษและสกอตแลนด์ก่อนศตวรรษที่ 9 ถือเป็นการล้าสมัย เพราะชาติเหล่านี้ไม่มีสถานะที่มีความหมายในช่วงที่โรมันปกครอง

อย่างไรก็ตาม "กำแพงฮาเดรียน" มักถูกใช้เป็นคำอ้างอิงไม่เป็นทางการถึงพรมแดนสมัยใหม่ โดยมักจะใช้ในรูปแบบกึ่งตลกขบขัน^[ก]

คัมเบรียและนอร์ธัมเบอร์แลนด์เป็นชุมชนที่เกิดในสกอตแลนด์ที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในโลกนอกสกอตแลนด์ ประชากรที่เกิดในสกอตแลนด์ 16,628 คนอาศัยอยู่ในคัมเบรียในปี 2544 (3.41% ของประชากรทั้งมณฑล) และประชากรที่เกิดในสกอตแลนด์ 11,435 คนอาศัยอยู่ในนอร์ธัมเบอร์แลนด์ (3.72% ของประชากรทั้งมณฑล) เปอร์เซ็นต์โดยรวมของประชากรที่เกิดในสกอตแลนด์ในอังกฤษคือ 1.62% ^[26] ดังนั้น ประชากรของสกอตแลนด์เกือบ 9% จึงเกิดในอังกฤษ (459,486 คน) โดยมีเปอร์เซ็นต์ของประชากรที่เกิดในอังกฤษสูงกว่าค่าเฉลี่ยทั้งในดัมฟรีส์และกัลโลเวย์และเขตสภาสก็อตติชบอร์เดอร์ส ตามลำดับ โดยสูงถึง 35% หรือสูงกว่าสำหรับประชากรที่เกิดในอังกฤษ^[27]

• ฮิวจ์, อเล็กซ์ (5 กันยายน 2014), แผนขยายกำแพงฮาเดรียน, alexhughescartoons.co.uk , สืบค้นเมื่อ 15 ธันวาคม 2014
• Ijeh, Ike (27 สิงหาคม 2014) "สกอตแลนด์ทำอะไรเพื่อสถาปัตยกรรม?" การออกแบบอาคารออนไลน์สืบค้นเมื่อ7 ตุลาคม 2016
• Sandbrook, Dominic (2012), "บทที่ 6: มันจะเกิดขึ้นที่นี่ได้หรือไม่", Seasons in the Sun: The Battle for Britain, 1974–1979 (ฉบับมีภาพประกอบ), สหราชอาณาจักร: Penguin, หน้าประมาณ 214, ISBN 9781846140327

• Aird, WM (1997) "Northern England or southern Scotland? The Anglo-Scottish border in the 11 and 12th century and the problem of perspective" ใน: Appleby, JC and Dalton, P. (Eds) Government, religion and society in Northern England 1000-1700 , Stroud : Sutton, ISBN 0-7509-1057-7 , p. 27–39 
• ครอฟตัน, เอียน (2014) การเดินบนชายแดน: การเดินทางระหว่างสกอตแลนด์และอังกฤษ โดยเบอร์ลินน์
• Readman, Paul (2014). "Living a British Borderland: Northumberland and the Scottish Borders in the Long Nineteenth Century". Borderlands in World History, 1700–1914 . Palgrave Macmillan UK. หน้า 169–191. ISBN 978-1-137-32058-2-
• Robb, Graham (2018) ดินแดนแห่งการโต้แย้ง: โลกที่สาบสูญระหว่างสกอตแลนด์และอังกฤษโดย Picador
• ร็อบสัน, เอริค (2006) The Border Line , ฟรานเซส ลินคอล์น จำกัด
• Sparrow, WSและ Crockett, WS (1906). ในพื้นที่ชายแดน , Hodder & Stoughton, ลอนดอน

วิกิซอร์ซมีเนื้อหาจาก บทความ สารานุกรมบริแทนนิกาปี1911เกี่ยวกับพรมแดน

สื่อที่เกี่ยวข้องกับ Border of England-Scotland ที่ Wikimedia Commons

• กลุ่มชายแดนและการอพยพมายังอเมริกาที่ Hodgson Clan
• พรมแดนที่เก่าแก่ที่สุดในโลก? จากซีรีส์ "Map Men" ของJay Foreman