ภาษาบีซายัน


ตระกูลภาษาของฟิลิปปินส์
บีซายัน
บิซายา บิ
นิซา
ยา วิซายัน
เชื้อชาติชาววิซาย

การกระจายทางภูมิศาสตร์
วิซายาพื้นที่ส่วนใหญ่ของมินดาเนามิมาโรปาในฟิลิปปินส์ซาบาห์ในมาเลเซียกาลิมันตันเหนือในอินโดนีเซียและชุมชนผู้อพยพ
การจำแนกประเภททางภาษาศาสตร์ออสโตรนีเซียน
ภาษาต้นแบบโปรโต-ไบซายัน
การแบ่งย่อย
  • อาซี
    เซบู
    เซ็นทรัลบิซายัน บิซายัน
    ตะวันตก
    บิซายันใต้
รหัสภาษา
กลอตโตล็อกbisa1268
ขอบเขตทางภูมิศาสตร์ของภาษาบีซายันตามข้อมูลชาติพันธุ์วิทยาและสำมะโนประชากรและเคหะของ สำนักงานสถิติแห่งชาติ พ.ศ. 2543

ชาวเซบู

บีซายันตอนกลาง

เวสท์ บีซายัน

อาซี

บีซายันใต้

ตำนานอื่นๆ

 การใช้ ภาษาเซบู  อย่างแพร่หลาย/L2
 การใช้ Hiligaynon  อย่างแพร่หลาย/L2

ภาษาบีซายันหรือภาษาวิซายัน[1]เป็นกลุ่มย่อยของภาษาออสโตรนีเซียนที่พูดใน ฟิลิปปินส์ ภาษา เหล่านี้มีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับ ภาษา ตากาล็อกและภาษาบิโคลซึ่งล้วนเป็นส่วนหนึ่งของภาษาฟิลิปปินส์ตอนกลาง ภาษาบีซายันส่วนใหญ่พูดกันในพื้นที่ วิซายัสทั้งหมดของประเทศ แต่ยังพูดกันทางตอนใต้ของภูมิภาคบีโคล (โดยเฉพาะในมัสบาเตและซอร์โซกอน ซึ่ง มีการพูดภาษาวา รายหลายภาษา) เกาะทางใต้ของ ลูซอนเช่น เกาะที่ประกอบกันเป็นรอมบลอนพื้นที่ส่วนใหญ่ของมินดาเนาและจังหวัดซูลูที่ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของมินดาเนา ผู้อยู่อาศัยบางส่วนในเมโทรมะนิลาก็พูดภาษาบีซายันภาษาใดภาษาหนึ่งเช่นกัน

มีภาษามากกว่า 30 ภาษาที่จัดอยู่ในตระกูลภาษาบิซายัน ภาษาบิซายันที่มีผู้พูดมากที่สุดคือภาษาเซบูซึ่งพูดโดยคน 20 ล้านคนเป็นภาษาแม่ในวิซายาตอนกลาง บาง ส่วนของวิซายาตะวันออก และ เกาะมินดาเนาส่วนใหญ่ ภาษาบิซายันที่เป็นที่รู้จักและแพร่หลายอีกสองภาษา ได้แก่ ภาษาฮิลิไกนอน (อิลองโก)ซึ่งมีผู้พูด 9 ล้านคนในภาษาวิซายาตะวันตกและซอคสซาร์เกนส่วน ใหญ่ และวาราย-วาเรย์ซึ่งมีผู้พูด 6 ล้านคนในภูมิภาควิสาขาตะวันออกก่อนที่จะมีการล่าอาณานิคม อักษรและตัวอักษรของชาววิซายันส่วนใหญ่มีเนื้อหาไม่ดีและมีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับภาษาตากาล็อกเบย์บา ยิน

การตั้งชื่อ

เจ้าของภาษาส่วนใหญ่ในภาษาบิซายัน โดยเฉพาะเซบู ฮิ ลิไกนอนและวารายไม่เพียงแต่เรียกภาษาของตนตามชื่อท้องถิ่นเท่านั้น แต่ยังเรียกโดยบิซายาหรือบินิซายาซึ่งหมายถึงภาษาบิซายันด้วย สิ่งนี้ทำให้เข้าใจผิดหรืออาจทำให้เกิดความสับสน เนื่องจากภาษาที่แตกต่างกันอาจเรียกว่าBisayaโดยผู้พูดของตน แม้ว่าภาษาของพวกเขาจะเข้าใจกันไม่ได้ก็ตาม

อย่างไรก็ตาม ภาษาที่จัดอยู่ในตระกูลภาษาบิซายัน แต่พูดโดยกำเนิดในสถานที่นอกวิซายาจะไม่ใช้ภาษาบิซายาหรือบินนิซายาที่ อ้างอิงตนเอง สำหรับผู้พูดภาษาCuyonon , Surigaonon , ButuanonและTausugคำว่าVisayanมักจะหมายถึง Cebuano หรือ Hiligaynon

ไม่มีหลักฐานที่พิสูจน์ได้ว่าชาวบีซายา มีต้นกำเนิดมาจาก ที่ใด อย่างไรก็ตาม มีกลุ่มชาติพันธุ์หนึ่งในประเทศมาเลเซียและบรูไนที่เรียกตัวเองด้วยชื่อเดียวกันอย่างไรก็ตามกลุ่มชาติพันธุ์เหล่านี้ในฟิลิปปินส์ไม่ควรสับสนกับกลุ่มชาติพันธุ์ในเกาะบอร์เนียว

หลักฐาน

David Zorcระบุถึงนวัตกรรมต่อไปนี้เป็นคุณลักษณะที่กำหนดภาษา Bisayan ให้เป็นกลุ่ม (Zorc 1977:241) [2]สังเกตได้ว่า Tausug แตกต่างไปจากกลุ่มตั้งแต่เนิ่นๆ และอาจหลีกเลี่ยงการเปลี่ยนแปลงเสียงบางอย่างที่ส่งผลกระทบต่อภาษาอื่นๆ

  1. *lC, *Cl > *Cl (โดยที่ C เป็นพยัญชนะใดๆ ที่ไม่ใช่ *h, *q หรือ *l)
  2. *qC, *Cq > *Cq (ส่วนใหญ่) *qC, *Cq > *qC ( ภาษา Tausugและภาษา Bikol ส่วนใหญ่ )
รีเฟล็กซ์ของ PCPh และ PPh
*กัลดาว*กาลลัม*หยุดพูด*บักกุห์
แท็กลิก*กาฎาว

( แท็ก : ˈʔaː.raw)

*กาซัม

(แท็ก: ˈʔaː.sim)

*หยุดพูด

(แท็ก: ʔit.ˈlog)

*บากึห์

(แท็ก: ˈbaː.go)

บิโคล*กัลดาว

( นาคา : ˈʔal.daw)

*กาลลัม

(นาค: ˈʔal.som)

*หยุดพูด

( อิริกะ : ʔit.ˈlog)

*บักกุห์ (นาค: ˈbaʔ.go)
บีซายัน*ขอคำตอบ

(ทั้งหมด: ˈʔad.กฎหมาย)

* ฉัน ขอโทษ

( คิน : ˈʔas.ləm, Ceb : ˈʔas.lum)

*ฉีล ั๊ก

(มากที่สุด: ˈʔit.log)

*บากคิวเอ่อ (เซบ: ˈbag.ʔo)

การจำแนกประเภทภายใน

David Zorcแบ่งภาษา Bisayan ออกเป็น 5 กลุ่มย่อยภายใน ดังนี้ (Zorc 1977:32) [2]กลุ่มภาษา Bisayan หลักทั้ง 5 กลุ่ม ได้แก่ ภาษาใต้ ภาษาเซบู ภาษากลาง ภาษาแบนตัน และภาษาตะวันตก อย่างไรก็ตาม Zorc ตั้งข้อสังเกตว่ากลุ่มภาษา Bisayan นั้นคล้ายกับกลุ่มภาษาถิ่นมากกว่าที่จะเป็นกลุ่มภาษาที่แยกแยะได้ง่าย

ภาษาบิซายันใต้ถูกพิจารณาว่าแยกออกไปก่อน ตามด้วยภาษาเซเบียน และภาษาที่เหลือจากทั้งหมด 3 ภาษา นอกจากนี้ ในส่วนของวิซายาส จังหวัดรอมบลอนมีความหลากหลายทางภาษามากที่สุด เนื่องจากมีการพูดภาษาจากสาขาบิซายันหลักสามสาขาที่นั่น ได้แก่รอมโบล มานอน จากบิซายันกลาง, อินุนฮานจากบิซายันตะวันตก และแบนตัน (ซึ่งมีสาขาบิซายันอิสระ)

ที่น่าสังเกตคือBaybayanonและPorohanonมี พื้นฐาน เป็นภาษา Warayanซึ่งบ่งชี้ถึงการกระจายพันธุ์ของภาษา Waray ที่แพร่หลายมากขึ้นก่อนที่ผู้พูดภาษาเซบูจะเริ่มขยายตัวอย่างมากตั้งแต่ช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 1800 [3]

ด้านล่างนี้มีรายการทั้งหมด 36 รายการ ภาษาแต่ละภาษาจะทำเครื่องหมายด้วยตัว เอียง

แผนภูมิต้นไม้ภาษาบีซายัน

ภาษาเสริมของEkyanนั้นมีหลักไวยากรณ์คือ Bisayan แต่โดยพื้นฐานแล้วไม่มีคำศัพท์ Bisayan (หรือฟิลิปปินส์)

มาฆัตและคาโรลานอสทั้งสองพูดเป็นภาษาเนกรอส ไม่มีการจัดหมวดหมู่ภายในบิซายัน[4]

นักชาติพันธุ์วิทยาการจำแนกประเภท

Ethnologueแบ่งกลุ่มภาษา Bisayan 25 ภาษาออกเป็น 5 กลุ่มย่อย:

ตระกูลภาษาจำนวนภาษาภาษา
แบนตัน1บานโตอานอน
ชาวเซบู1ชาวเซบู
บีซายันตอนกลาง1บันตายานอน
อุปกรณ์ต่อพ่วง5อาติ , คาปิซนอน , ฮิลิไกนอน , มาสบาเตโญ , โพโรฮานอน
รอมบลอน1รอมโบลมานอน
วารายัณ3เบย์บายานนท์กะบาเลียนซอร์โซกานนท์เหนือ
เกาะกูบัต1ซอร์โซกานอนตอนใต้
ซามาร์-วาเรย์1วาราย
บีซายันใต้2สุริเกานอนตันดากานอน
บูตวน-เตาซุก2บูตัวนอนเตาซุก
เวสท์ บีซายัน1คาลูยานอน
อัคลัน2อักลานอน , มาเลย์นอน
คารายอัน1คารายะอา
คูยาน2คูโยนอนราตาญง
ภาคเหนือ-ภาคกลาง1อิโนฮัน
ทั้งหมด25

ชื่อและที่ตั้ง

Zorc (1977: 14–15) ระบุชื่อและที่ตั้งของภาษา Bisayan ดังต่อไปนี้ ภาษาที่เพิ่งได้รับการบันทึกล่าสุดKarolanos , MagahatและKabalianไม่ได้ระบุไว้ใน Zorc (1977)

กลุ่มย่อยภาษาชื่ออื่น ๆตำแหน่งที่ตั้ง
แบนตันแบนตันเกาะบานตันรอมบลอน
แบนตันซิบาเล่แบนตันเกาะ ซิบาเล่ (Maestre de Campo) รอมบลอน
แบนตันโอดีโอกานอนภาษาเกาะคอร์เกวราพื้นที่โอเดียนกันเกาะทาบลาสรอมบลอน
ทางทิศตะวันตกอัลกันทารานอนอัลคันทารา , เกาะทาบลาส , รอมบลอน
ทางทิศตะวันตกดิสโพฮอลนอนซานอันเดรส (เดสปูญอลส์) เกาะทาบลาส
ทางทิศตะวันตกลุคนอนอินุนฮันลุคแอนด์ซานตาเฟเกาะตาบลาส
ทางทิศตะวันตกดาตาญงราตาญุน, ลาตาญุนเกาะอิลินและแมกไซไซ มินโดโรตะวันตก
ทางทิศตะวันตกซานตาเทเรซ่าบาร์ริโอ ซานตาเทเรซา แห่งแมกไซไซ มินโดโรตะวันตก
ทางทิศตะวันตกบูลาลากาวอนนอนบูลาลาเกา (ซานเปโดร) ทางตอนใต้ของเกาะมินโดโรตะวันออก
ทางทิศตะวันตกเซมิราระกลุ่มเกาะ เซมิรารา
ทางทิศตะวันตกคูโยนอนคูยูโน่เกาะคูโยยกเว้นอากูตายา ; พื้นที่ชายฝั่งทะเลรอบเปอร์โตปริน เซซา ปาลาวัน; หมู่เกาะ คูลีออนและบูซวงกา
ทางทิศตะวันตกอัคลานอนอาเคียนอน, อาคลาโน, อาคลันAklanและCapiz ทางตอนเหนือ ของเกาะ Panay
ทางทิศตะวันตกใบเตยพื้นที่ ใบเตยโบราณ ได้แก่ พื้นที่ Buruanga , AklanของPanay
ทางทิศตะวันตกกินรายะอาAntiqueño, Hinaray-a, Sulud, Panayanoโบราณสถานส่วนใหญ่เกาะปาไน ; พื้นที่ภายในประเทศส่วนใหญ่ของอิโลอิโลและคาปิซ ; ทางตอนใต้ของ เกาะ กุยมารัสนอกอิโลอิโล
ทางทิศตะวันตกกิมารัสเกาะ กีมารัส อิโลอิโล
ส่วนกลางรอมโบลมานอนนิรอมบลอน สิบูยานอนเกาะ รอมบลอนและ เกาะ ซิบูยัน ; พื้นที่ซาน อากุสตินเกาะทาบลาส
ส่วนกลางบันตายันเกาะ บันตายัน
ส่วนกลางคาปิซนอนคาปิซและทางตะวันออกเฉียงเหนือของอิโลอิโลเกาะปาไน
ส่วนกลางฮิลิกายนอนอิลองโกพื้นที่ส่วนใหญ่ของอิโลอิโลเกาะปาไนย์ ; กิมาราสตะวันตกและเนกรอสตะวันตก
ส่วนกลางคาวยานคาวายัน, เนโกรสอ็อกซิเดนตัล
ส่วนกลางมาสบาเต้มาสบาเต้เกาะ มาสบาเตและเกาะติเกา
ส่วนกลางคาโมเตสเกาะ Camotesระหว่างเซบูและเลย์เต
ส่วนกลางซามาร์เหนือซามาเรโญ วาราย-วารายซามาร์ตอนเหนือ
ส่วนกลางซามาร์-เลเตซามาเรโญ, วาราย-วาเรย์, ซินามาร์ตอนกลางของซามาร์ครึ่งเหนือของเกาะเลเต
ส่วนกลางวารายสะมาเรโญ, วราย-วาเรย์, บินิไซยาเกาะ ซามาร์ตอนใต้, ซามาร์ตะวันออก
ส่วนกลางซอร์โซกอนซอร์โซโกนอน บิโคลซอร์โซกอนตอนเหนือบิโคล
ส่วนกลางเกาะกูบัตซอร์โซโกนอนซอร์โซโกนตอนใต้, บิโคล (รวมถึงกูบัต )
ชาวเซบูชาวเซบูสุขบัวนนท์, สุขบูฮานนท์, เซเบียน, เซบัวโนเกาะ เซบู ; เนกรอส โอเรียนทัล ; วิซายาสตะวันออกและพื้นที่ชายฝั่งทะเลของมินดาเนา ตอนเหนือและตะวันออก
ชาวเซบูโบโฮลาโนโบล-อะนอนเกาะ โบโฮล
ชาวเซบูเกาะเลเตคานา เลย์เตโญเลย์เตทางตะวันตกตอนกลาง; ผู้อพยพไปยังเกาะ Dinagat
ภาคใต้บูตัวนอนบูตวน , อากูซัน เดล นอร์เต
ภาคใต้สุริเกานอนจอน บีซายาซูริเกาเดลนอร์เต
ภาคใต้จอน-จอนเซียร์เกานอนเกาะ Siargao , Surigao del Norte
ภาคใต้กันติลันกันติลันและมาดริด , ซูริเกา เดล ซูร์
ภาคใต้เนเชอรัลลิสทันดักและทาโก , ซูริเกา เดล ซูร์
ภาคใต้เตาซุกโมโร ทาวซุกเกาะโจโล ; ปาลาวันทางตอนใต้และตะวันตก

การเปรียบเทียบ

การเปรียบเทียบต่อไปนี้มาจากข้อมูลที่รวบรวมโดย Zorc (1997)

เครื่องหมายกรณีนามบุคคล

กลุ่มย่อยความหลากหลายเอกพจน์พหูพจน์
นอมอีอาร์จีโอบีแอลนอมอีอาร์จีโอบีแอล
แบนตันแบนตันสินิคังซานะคานา
แบนตันซิบาเล่สินิคังซีน่านีน่าจีน่า
แบนตันโอดีโอกานอนสินิคังซานะคานา
ตะวันตก อิโนฮันอัลกันทารานอน
ตะวันตก อิโนฮันดิสโพฮอลนอนสินิเคย์ซันเดย์นันดายคันเดย์
ตะวันตก อิโนฮันลุคนอนสินิเคย์ซันเดย์นันดายคันเดย์
เวสเทิร์น คูยัน ราตาญอนดาตาญงสินิคิซานดานันทาคานาดา
เวสเทิร์น คูยัน ราตาญอนซานตาเทเรซ่าสินิเคย์ซันเดย์นันดายคันเดย์
ตะวันตก อิโนฮันบูลาลากาวอนนอนสินิเคย์ซันเดย์นันดายคันเดย์
เวสเทิร์น คูยัน คาลูยานอนเซมิราระสินิเคย์ซันเดย์นันดายคันเดย์
เวสเทิร์น คูยันคูโยนอนสินิคิสันดานันทาคันดะ
ทางทิศตะวันตกอัคลานอนสินิเคย์ซานดา(ย)นันทะ(ย)คันดะ
ตะวันตก กินารายะใบเตยสินิเคย์ซันเดย์นันดายคันเดย์
ตะวันตก กินารายะกินรายะอาสินิเคย์ซันเดย์นันดายคันเดย์
ตะวันตก กินารายะกิมารัส
ส่วนกลางรอมโบลมานอนสินิเคย์ซินานีน่ากินา
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกบันตายัน
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกคาปิซนอนสินิเคย์ซันเดย์นันดายคันเดย์
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกฮิลิกายนอนสินิเคย์สิลา นีนิลา นิซาอิลานี่
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกคาวยาน
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกมาสบาเต้สินิสามารถซินดานินดาคันดะ
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกคาโมเตส
เซ็นทรัล วารายัณ วารายซามาร์เหนือสินิสามารถสิรานิราคันดะ
เซ็นทรัล วารายัณ วารายซามาร์-เลเตสินิสามารถสิรานิราคันดะ
เซ็นทรัล วารายัณ วารายวารายสวัสดีนิสามารถฮิระนิราคันดะ
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกซอร์โซกอน (ซอร์โซกานอนตอนกลาง)สินิสามารถสิรานิราคันดะ
เซ็นทรัล วารายัณเกาะกูบัต (ซอร์โซกานอนใต้)สินิสามารถสิรานิราคันดะ
ชาวเซบูชาวเซบูสินิคังซิลา ซี

ซิลาง

นิลา นิ

เนียง

ใช่แล้ว

ซาอิลัง

ชาวเซบูโบโฮลาโนสินิคังซิลานิลาคานาลา
ชาวเซบูเกาะเลเตซิลางนิลังซาอิลัง
ภาคใต้ บูตวน-เตาซุกบูตัวนอนสินิคังซิลานิลาคันดะ
ภาคใต้ สุริเกานอนสุริเกานอนสินิเคย์ซิลานิลาคานาลา
ภาคใต้ สุริเกานอนจอน-จอนสินิสามารถซิลาซีนิลา นิดีลา นี
ภาคใต้ สุริเกานอนกันติลัน
ภาคใต้ ตันดากานอนเนเชอรัลลิส
ภาคใต้ บูตวน-เตาซุกเตาซุกสวัสดีสวัสดีสามารถฮินดาฮินดาคันดะ

เครื่องหมายกรณีชื่อสามัญ

กลุ่มย่อยความหลากหลายนอมอีอาร์จีโอบีแอล
ไม่มีกำหนดแน่นอนไม่มีกำหนดแน่นอน
อดีตไม่ใช่อดีตอดีตไม่ใช่อดีตอนาคต
แบนตันแบนตัน-ยแค็กมันอิททองซา
แบนตันซิบาเล่-ยแค็กมันอิทคักซา
แบนตันโอดีโอกานอน-ยแค็กมันอิททองซา
ตะวันตก อิโนฮันอัลกันทารานอนอังมันรสชาดซา
ตะวันตก อิโนฮันดิสโพฮอลนอนอังมันคังซา
ตะวันตก อิโนฮันลุคนอนอังมันรสชาดซา
เวสเทิร์น คูยัน ราตาญอนดาตาญงอัง-อังซา
เวสเทิร์น คูยัน ราตาญอนซานตาเทเรซ่าอังคังซา
ตะวันตก อิโนฮันบูลาลากาวอนนอนอังมันรสชาดซา
เวสเทิร์น คูยัน คาลูยานอนเซมิราระอังคังซา
เวสเทิร์น คูยันคูโยนอนอังฉันอีอังซา
ทางทิศตะวันตกอัคลานอน-ยโร~โดมันกู่ซา
ตะวันตก กินารายะใบเตยอังมันคังซา
ตะวันตก กินารายะกินรายะอาอังทีคังซา
ตะวันตก กินารายะกิมารัสอังทีคังซา
ส่วนกลางรอมโบลมานอนอังนิงนางซา
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกบันตายันอังร้องเพลงร้องเพลงซา
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกคาปิซนอนอังร้องเพลงร้องเพลงซา
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกฮิลิกายนอนอังร้องเพลงร้องเพลงซา
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกคาวยานอังร้องเพลงร้องเพลงซา
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกมาสบาเต้หนึ่งบาปซานซา
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกคาโมเตสในหนึ่งบาปซานซา
เซ็นทรัล วารายัณ วารายซามาร์เหนือในหนึ่งบาป)ซา(น)ซา
เซ็นทรัล วารายัณ วารายซามาร์-เลเตในหนึ่งมันบาปซานนั่งซา
เซ็นทรัล วารายัณ วารายวารายในหนึ่งมันฮินฮันตีฮ่า
ส่วนกลาง, ส่วนรอบนอกซอร์โซกอน (ซอร์โซกานอนตอนกลาง)หนึ่งบาปซานซา
เซ็นทรัล วารายัณเกาะกูบัต (ซอร์โซกานอนใต้)หนึ่งบาปซานซา
ชาวเซบูชาวเซบู-ยอังอู้กซาซา
ชาวเซบูโบโฮลาโนอังอู้กซาซา
ชาวเซบูเกาะเลเตอังอู้กซาซา
ภาคใต้ บูตวน-เตาซุกบูตัวนอนอังแขวนซา
ภาคใต้ สุริเกานอนสุริเกานอนอังนางซา
ภาคใต้ สุริเกานอนจอน-จอนหนึ่งแนนซา
ภาคใต้ สุริเกานอนกันติลันอังนางซา
ภาคใต้ ตันดากานอนเนเชอรัลลิสอังนางซา
ภาคใต้ บูตวน-เตาซุกเตาซุกในบาปฮ่า

การฟื้นฟู

โปรโต-ไบซายัน
การบูรณะฟื้นฟูภาษาบีซายัน

บรรพบุรุษที่สร้างขึ้นใหม่

การสร้างใหม่ของ Proto-Bisayan โดยDavid Zorc มี พยัญชนะ 15 ตัว และสระ 4 ตัว (Zorc 1977:201) [2]ความยาวของสระ, การเน้นเสียงหลัก (ก่อนหน้าสุดท้ายและสุดท้าย) และการเน้นเสียงรอง (ก่อนหน้าสุดท้าย) ก็ได้รับการสร้างขึ้นใหม่โดย Zorc เช่นกัน

พยัญชนะดั้งเดิมของไบซายัน
ริมฝีปากสองข้างทันตกรรมเพดานปากเวลาร์เสียงกล่องเสียง
ระเบิดไร้เสียงพีทีเคʔ
มีเสียงบี
จมูกม.
เสียงเสียดสีชม.
ด้านข้าง
ประมาณเจ
สระดั้งเดิมของไบซายัน
ความสูงด้านหน้าส่วนกลางกลับ
ปิดฉัน /ฉัน/คุณ /คุณ/
กลางə /ə/
เปิด /ก/

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ Adelaar, Alexander (2005). "ภาษาออสโตรนีเซียนในเอเชียและมาดากัสการ์: มุมมองทางประวัติศาสตร์". ใน Adelaar, Alexander; Himmelmann, Nikolaus (eds.). ภาษาออสโตรนีเซียนในเอเชียและมาดากัสการ์ . ลอนดอน: Routledge. หน้า 1–42., หน้า 16.
  2. ↑ abc Zorc, เดวิด พอล (1977) ภาษาถิ่น Bisayan ของฟิลิปปินส์: การจัดกลุ่มย่อยและการสร้างใหม่ . แคนเบอร์รา, ออสเตรเลีย: ภาควิชาภาษาศาสตร์, คณะวิจัยแปซิฟิกศึกษา, มหาวิทยาลัยแห่งชาติออสเตรเลียดอย : 10.15144/PL-C44 . ไอเอสบีเอ็น 0858831570-
  3. ^ Lobel, Jason (2009). สารานุกรมภาษาโลกฉบับย่อ. Oxford: Elsevier. หน้า 914–917.
  4. ^ Lobel, Jason William. 2013. ภาษาฟิลิปปินส์และบอร์เนียวเหนือ: ปัญหาในคำอธิบาย การจัดกลุ่มย่อย และการสร้างใหม่. วิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอก. Manoa: มหาวิทยาลัยฮาวายที่มานัว
  • "Bisayan" ในEthnologue , (ฉบับที่ 23, 2020).
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ภาษาพิซายัน&oldid=1251597724"