โบราณคดี

โบราณคดี ( อังกฤษ : paleography ; มาจากภาษากรีก : παλαιός , palaiós , 'เก่า' และγράφειν , gráphein , ' เขียน') คือการศึกษาและวินัยทางวิชาการเกี่ยวกับการวิเคราะห์ระบบการเขียนทางประวัติศาสตร์ ความเป็นประวัติศาสตร์ของต้นฉบับและข้อความ รวมการถอดรหัสและการระบุอายุของต้นฉบับประวัติศาสตร์ รวมถึงการวิเคราะห์ลายมือ การ เขียนด้วย ลายมือการสื่อความหมาย และสื่อสิ่งพิมพ์ ในประวัติศาสตร์ โดยส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับรูปแบบ กระบวนการ และความสัมพันธ์ของระบบการเขียนและการพิมพ์ตามที่เห็นได้ชัดในข้อความ เอกสาร หรือต้นฉบับ และการวิเคราะห์เนื้อหาข้อความสำคัญของเอกสารถือเป็นหน้าที่รอง วินัยนี้ครอบคลุมถึงการถอดรหัส อ่าน และระบุอายุต้นฉบับ^[2]และบริบททางวัฒนธรรมของการเขียน รวมถึงวิธีการผลิตงานเขียนและการพิมพ์ข้อความ ต้นฉบับ หนังสือ ตำราและหนังสือหลายเล่ม แผ่นพับและเอกสารประกอบ ฯลฯ และประวัติศาสตร์ของการเขียนด้วยลายมือ[ 3 ] วินัยนี้มีความสำคัญต่อการ^{ทำความ}เข้าใจ การรับรองความถูกต้อง และการระบุอายุของข้อความทางประวัติศาสตร์ อย่างไรก็ตาม หากไม่มีหลักฐานเพิ่มเติม วินัยนี้จึงไม่สามารถใช้เพื่อระบุวันที่แน่นอนได้

สาขาวิชานี้เป็นหนึ่งในสาขาวิชาเสริมของประวัติศาสตร์และถือกันว่าได้รับการก่อตั้งโดยJean Mabillon ^[4]ด้วยงานDe re diplomatica ของเขา ซึ่งตีพิมพ์ในปี 1681 ซึ่งเป็นตำราเรียนเล่มแรกที่กล่าวถึงหัวข้อนี้ คำว่า " โบราณวิทยา"ได้รับการบัญญัติขึ้นโดยBernard de Montfaucon ^[5]ด้วยการตีพิมพ์งานเกี่ยวกับโบราณวิทยาของกรีกPalaeographia Graeca ของเขา ในปี 1708 ^[6]

การเขียนอักษรโบราณเป็นทักษะที่จำเป็นสำหรับนักประวัติศาสตร์ นักสัญศาสตร์ และนักภาษาศาสตร์หลายคนเนื่องจากทักษะนี้เกี่ยวข้องกับแนวทางการค้นคว้าที่เชื่อมโยงกันหลายประการ ประการแรก เนื่องจากรูปแบบของตัวอักษร กราฟีมหรือระบบสัญลักษณ์ ที่กำหนดไว้ในแต่ละสำเนียงในแต่ละสำเนียงและภาษาถิ่นนั้นมี การพัฒนาอย่างต่อเนื่อง จึงจำเป็นต้องรู้วิธีถอดรหัสเนื้อหา การเกิดขึ้น และองค์ประกอบต่างๆ ของสำเนียงนั้นๆ ตัวอย่างเช่น การประเมินลักษณะและรูปแบบต่างๆ ของสำเนียงนั้นๆ ตามที่ดำรงอยู่ในสถานที่ เวลา และสถานที่ต่างๆ นอกจากนี้ สำหรับข้อความที่เขียนด้วยลายมือนักเขียนมักใช้ตัวย่อและคำอธิบายประกอบจำนวนมาก เพื่อช่วยให้เขียนได้เร็วขึ้น มีประสิทธิภาพมากขึ้น และง่ายขึ้น และในบางสำเนียงยังช่วยประหยัดพื้นที่อันมีค่าของสื่ออีกด้วย ดังนั้น นักเขียนอักษรโบราณ นักภาษาศาสตร์ และนักสัญศาสตร์ผู้เชี่ยวชาญจะต้องรู้วิธีตีความ ทำความเข้าใจ และทำความเข้าใจในความหมายที่กว้างที่สุด ความรู้เกี่ยวกับ รูปตัวอักษรแต่ละตัวอักษรควบคู่เครื่องหมาย วิทยา อักษร แบบอักษร กราฟีมอักษรเฮียโรกลิ ฟิก และรูปแบบความหมายโดยทั่วไป ซึ่งรวมถึงเครื่องหมายวรรคตอนวากยสัมพันธ์และพรอกเซมิกส์การย่อและคำอธิบายประกอบ ทำให้ผู้ศึกษาโบราณคดีสามารถอ่าน ทำความเข้าใจ และเข้าใจข้อความ และ/หรือความสัมพันธ์และลำดับชั้นระหว่างข้อความในชุด ผู้ศึกษาโบราณคดี นักภาษาศาสตร์ และนักสัญศาสตร์จะต้องกำหนดภาษาก่อน จากนั้นจึงกำหนดสำเนียง และลำดับหน้าที่ และจุดประสงค์ของข้อความ นั่นคือ ผู้ศึกษาโบราณคดีจะต้องมีความเชี่ยวชาญในด้านการสร้าง ความเป็นประวัติศาสตร์ และวิวัฒนาการของภาษาเหล่านี้และชุมชนความหมาย ตลอดจนเหตุการณ์การสื่อสารทางวัตถุ ประการที่สอง การใช้ลายมือในรูปแบบต่างๆ ประเพณีการเขียนทั่วไป การย่อคำของเสมียนหรือผู้รับรองเอกสาร อนุสัญญาเกี่ยวกับคำอธิบาย ภาคผนวก ภาคผนวกและข้อมูลจำเพาะของรูปแบบการพิมพ์ ไวยากรณ์ และคำนำหน้า ต้องได้รับการประเมินว่าเป็นการดำเนินการร่วมกัน ความรู้ด้านภาษาศาสตร์เกี่ยวกับทะเบียน ภาษา คำศัพท์ และไวยากรณ์ที่ใช้โดยทั่วไปในเวลา สถานที่ และสถานการณ์ที่กำหนดอาจช่วยให้นักโบราณคดีระบุลำดับชั้นของข้อความในชุดข้อความได้ผ่านการวิเคราะห์บทสนทนา การกำหนดที่มาของข้อความ การระบุการ ปลอมแปลง การแทรกข้อความและการแก้ไขด้วยความแม่นยำ การกระตุ้นความถูกต้องในเชิงวิชาชีพในการบันทึก การประเมินข้อความและต้นฉบับเพื่อผลิตฉบับแก้ไขที่สำคัญหากจำเป็นและการประเมินวิจารณ์เหตุการณ์การสนทนาที่กำหนดตามที่ได้แสดงและกำหนดไว้ในสาระสำคัญหรือสื่อ

ความรู้เกี่ยวกับเอกสารการเขียนและระบบการผลิตเอกสารวาทกรรมเป็นพื้นฐานในการศึกษางานเขียนด้วยลายมือและการพิมพ์ และการระบุช่วงเวลาที่เอกสารหรือต้นฉบับอาจถูกผลิตขึ้น^[7]เป้าหมายที่สำคัญอาจเป็นการกำหนดวันที่และสถานที่กำเนิดของข้อความ หรือการกำหนดว่าข้อความใดถูกแปลมาจากเอกสารหรือต้นฉบับใดโดยเฉพาะ ดังนั้น นักโบราณคดี นักสัญศาสตร์ และนักภาษาศาสตร์ที่เกี่ยวข้องจึงต้องคำนึงถึงรูปแบบ เนื้อหา และการสร้างข้อความ เอกสาร และต้นฉบับ ตลอดจนรูปแบบลายมือ การจัดพิมพ์ การพิมพ์ผิด และระบบคำศัพท์และความหมายที่ใช้^[8]

อาจใช้บรรณานุกรมเพื่อให้ข้อมูลเกี่ยวกับวันที่เขียนเอกสาร อย่างไรก็ตาม “บรรณานุกรมเป็นทางเลือกสุดท้ายสำหรับการลงวันที่” และ “สำหรับนักทำหนังสือ ช่วงเวลา 50 ปีถือเป็นช่วงเวลาที่ยอมรับได้น้อยที่สุด” ^{[9] [10]}โดยมีข้อเสนอแนะว่า “กฎเกณฑ์ทั่วไป” ควรหลีกเลี่ยงการลงวันที่บนลายมือให้แม่นยำกว่าช่วงอย่างน้อย 70 หรือ 80 ปี” ^[10]ในภาคผนวกอีเมลปี 2005 ของเอกสาร “การลงวันที่บรรณานุกรม P-46” ปี 1996 ของเขา Bruce W. Griffin กล่าวว่า “จนกว่าจะมีการพัฒนาวิธีการที่เข้มงวดยิ่งขึ้น เป็นเรื่องยากที่จะสร้างช่วงความเชื่อมั่น 95% สำหรับต้นฉบับ [ พันธสัญญาใหม่ ] โดยไม่อนุญาตให้ใช้ศตวรรษเป็นวันที่กำหนดไว้” ^[11] วิลเลียม ชเนียเดอวินด์ได้อธิบายเพิ่มเติมในบทคัดย่อของเอกสารของเขาในปี 2005 เรื่อง "ปัญหาในการหาอายุของจารึกทางโบราณคดี" และระบุว่า "วิทยาศาสตร์ที่เรียกว่า "โบราณคดี" มักอาศัยการใช้เหตุผลแบบวนซ้ำ เนื่องจากไม่มีข้อมูลเพียงพอที่จะสรุปได้อย่างแม่นยำเกี่ยวกับการหาอายุ นักวิชาการยังมักสรุปการพัฒนาแบบไดอะโครนิกง่ายเกินไป โดยสันนิษฐานว่าเป็นแบบจำลองของความเรียบง่ายมากกว่าความซับซ้อน" ^[12]

ภาษาอราเมอิกเป็นภาษาทางการค้า ระหว่างประเทศ ของตะวันออกกลางโบราณมีต้นกำเนิดในพื้นที่ที่ปัจจุบันคือซีเรียระหว่าง 1,000 ถึง 600 ปีก่อนคริสตกาล ภาษานี้แพร่หลายจากชายฝั่งทะเลเมดิเตอร์เรเนียนไปยังชายแดนของอินเดีย ได้รับความนิยมอย่างมากและได้รับการยอมรับจากผู้คนจำนวนมาก ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีระบบการเขียนใดๆ มาก่อนก็ตามอักษรอราเมอิกเขียนในรูปแบบพยัญชนะโดยมีทิศทางจากขวาไปซ้ายอักษรอราเมอิกซึ่งเป็นรูปแบบที่ดัดแปลงมาจากอักษรฟินิเชียนเป็นบรรพบุรุษของ อักษร อาหรับและอักษรฮีบรู สมัยใหม่ เช่นเดียวกับอักษรพราหมีซึ่งเป็นระบบการเขียนดั้งเดิมของอักษรอาบูกิดา สมัยใหม่ส่วนใหญ่ ในอินเดีย เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ทิเบต และมองโกเลีย ในตอนแรก อักษรอราเมอิกไม่ได้แตกต่างจากอักษรฟินิเชียน แต่ต่อมาชาวอราเมอิกได้ลดความซับซ้อนของตัวอักษรบางตัว ทำให้เส้นหนาขึ้นและทำให้โค้งมน ลักษณะเฉพาะของตัวอักษรคือความแตกต่างระหว่าง⟨d⟩และ⟨r⟩นวัตกรรมอย่างหนึ่งในภาษาอราเมอิกคือ ระบบ matres lectionisที่ใช้ระบุสระบางตัว อักษรที่สืบทอดมาจากภาษาฟินิเชียนในยุคแรกไม่มีตัวอักษรสำหรับสระ ดังนั้นข้อความส่วนใหญ่จึงบันทึกเฉพาะพยัญชนะเท่านั้น เป็นไปได้มากที่สุดว่าเป็นผลมาจากการเปลี่ยนแปลงทางสัทศาสตร์ในภาษาเซมิติกเหนือ ชาวอราเมอิกจึงนำตัวอักษรบางตัวในตัวอักษรมาใช้แทนสระยาว ตัวอักษรalephใช้เขียน /ā/, heแทน /ō/, yodแทน /ī/ และvavแทน /ū/

การเขียนและภาษาอราเมอิกได้เข้ามาแทนที่ภาษาคูนิฟอร์มและ อัคคาเดียนของบาบิลอน แม้แต่ในบ้านเกิดของพวกเขาในเมโสโปเตเมียการแพร่กระจายของตัวอักษรอราเมอิกอย่างกว้างขวางทำให้การเขียนของตัวอักษรอราเมอิกถูกนำไปใช้ไม่เพียงแค่ในจารึกขนาดใหญ่เท่านั้น แต่ยังรวมถึงบนกระดาษปาปิรุสและเศษหม้อ ด้วย พบกระดาษปาปิรุสอราเมอิกเป็นจำนวนมากในอียิปต์ โดยเฉพาะที่เอเลแฟน ไท น์ โดยมีเอกสารทางการและส่วนตัวเกี่ยวกับการตั้งถิ่นฐานทางทหารของชาวยิวในปี 5 ก่อนคริสตกาล ในกระดาษปาปิรุสและเศษหม้ออราเมอิก คำต่างๆ จะถูกแยกออกจากกันโดยปกติจะมีช่องว่างเล็กๆ เช่นเดียวกับการเขียนแบบสมัยใหม่ ในช่วงปลายศตวรรษที่ 3 ถึงศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาล ตัวอักษรอราเมอิกที่ยังคงมีลักษณะเดียวกันมาจนถึงปัจจุบันได้พัฒนารูปแบบใหม่ขึ้นอันเป็นผลมาจากการแบ่งแยกตามภาษาถิ่นและทางการเมืองในกลุ่มย่อยต่างๆ ที่สำคัญที่สุดคือตัวอักษรฮีบรูแบบสี่เหลี่ยมตามด้วยพาลไมรีนนาบาเตียนและอักษรซีเรียกซึ่งเขียนขึ้น ภายหลังมาก

โดยทั่วไปภาษาอราเมอิกจะแบ่งออกเป็นสามส่วนหลัก: ^[13]

1. อราเมอิกโบราณ (แบ่งย่อยออกเป็นอราเมอิกโบราณ อราเมอิกจักรวรรดิ อราเมอิกตะวันออกเก่า และอราเมอิกตะวันตกเก่า)
2. ภาษาอราเมอิกกลางและ
3. ภาษาอราเมอิกสมัยใหม่ในปัจจุบัน

คำว่า "ภาษาอารามาอิกกลาง" หมายถึงรูปแบบภาษาอารามาอิกที่ปรากฏในเอกสารที่มีจุดชัดเจนและมาถึงในศตวรรษที่ 3 โดยมีการหายไปของสระสั้นที่ไม่มีการเน้นเสียงในพยางค์เปิด และยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งภาษา อาหรับ ได้รับชัยชนะ

ภาษาอราเมอิกโบราณปรากฏในศตวรรษที่ 11 ก่อนคริสตกาลในฐานะภาษาราชการของรัฐอราเมอิก กลุ่ม แรก หลักฐานที่เก่าแก่ที่สุดคือจารึกจากซีเรีย ตอนเหนือ ในช่วงศตวรรษที่ 10 ถึง 8 ก่อนคริสตกาล โดยเฉพาะสนธิสัญญาระหว่างรัฐที่ครอบคลุม ( ประมาณ 750 ปีก่อนคริสตกาล ) และจารึกของราชวงศ์ ภาษาอราเมอิกโบราณตอนต้นควรจัดอยู่ในประเภท "ภาษาอราเมอิกโบราณ" และประกอบด้วยภาษาเขียนสองภาษาที่แยกความแตกต่างและเป็นมาตรฐานอย่างชัดเจน คือ ภาษาอราเมอิกโบราณตอนต้นและภาษาอราเมอิกโบราณตอนปลาย ภาษาอราเมอิกได้รับอิทธิพลจากภาษาอัคคาเดียนเป็นหลักในช่วงแรกจากนั้นจึงได้รับอิทธิพลจาก ภาษา เปอร์เซีย ตั้งแต่ศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตกาล และจากภาษากรีก ตั้งแต่ศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาลเป็นต้นมา รวมถึงภาษาฮีบรูโดยเฉพาะในปาเลสไตน์^[13]เมื่อภาษาอราเมอิกพัฒนามาเป็นภาษาราชการของจักรวรรดิอัสซีเรียใหม่อักษรที่ใช้เขียนจึงได้เปลี่ยนไปใช้อักษรตัวเขียนแบบคอร์นมากขึ้น ตัวอย่างที่ดีที่สุดของอักษรนี้มาจากเอกสารที่เขียนบนกระดาษปาปิรัสจากอียิปต์^[14]ประมาณ 500 ปีก่อนคริสตกาลดาริอัสที่ 1 (ค.ศ. 522–486) ได้ทำให้ภาษาอราเมอิกที่ใช้โดยรัฐบาลจักรวรรดิเป็นภาษาราชการของอาณาจักรอคีเมนิด ทางฝั่งตะวันตก ภาษาอราเมอิก ที่เรียกกันว่า " ภาษาอราเมอิกจักรวรรดิ " นี้ (ตัวอย่างที่มีอายุเก่าแก่ที่สุดจาก อียิปต์ มีอายุอยู่ในช่วง 495 ปีก่อนคริสตกาล) มีพื้นฐานมาจากรูปแบบการเขียนภาษาอราเมอิกโบราณจาก บาบิโลนที่ไม่มีใครรู้จักมาก่อนในอักขรวิธีภาษาอราเมอิกจักรวรรดิยังคงรักษารูปแบบทางประวัติศาสตร์เอาไว้ ไม่ว่าจะเป็น ตัวอักษร อักขรวิธีสัณฐานวิทยาการออกเสียงคำศัพท์ วากยสัมพันธ์และรูปแบบต่างๆ ที่ได้รับการทำให้ เป็นมาตรฐานอย่างสูง มีเพียงสูตรของเอกสารส่วนตัวและสุภาษิตของอาฮิการ์ เท่านั้น ที่รักษาประเพณีเก่าแก่ของโครงสร้างและรูปแบบประโยคเอาไว้ ภาษาอราเมอิกจักรวรรดิเข้ามาแทนที่ภาษาอราเมอิกโบราณในฐานะภาษาเขียนในทันที และด้วยการปรับเปลี่ยนเล็กน้อย ภาษาอราเมอิกก็ยังคงเป็นภาษาทางการทางการค้าและวรรณกรรมของตะวันออกใกล้จนกระทั่งค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยภาษากรีก เปอร์เซีย ภาษาอราเมอิกและอาหรับ ซึ่งเป็นภาษาถิ่นตะวันออกและตะวันตก แม้ว่าจะยังไม่หมดร่องรอยในรูปแบบการเขียนของภาษาเหล่านี้ก็ตาม ในรูปแบบภาษาอราเมอิกดั้งเดิม ภาษาอราเมอิกจักรวรรดิพบในเอกสารระหว่างศตวรรษที่ 5 ถึง 3 ก่อนคริสตกาล ส่วนใหญ่มาจากอียิปต์ และโดยเฉพาะจากอาณานิคมทางทหารของชาวยิวในเอเลแฟนไทน์ซึ่งมีอยู่ตั้งแต่ 530 ถึง 399 ก่อนคริสตกาล^[15]

ประวัติศาสตร์ของลายมือของชาวกรีกต้องไม่สมบูรณ์เนื่องจากหลักฐานที่มีอยู่ไม่ครบถ้วน หากเราตัดจารึกบนหินหรือโลหะซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของศาสตร์แห่งจารึกทิ้งไป ก็แทบจะต้องพึ่งพากระดาษปาปิรัสจากอียิปต์ในช่วงก่อนคริสตศตวรรษที่ 4 หรือ 5 ซึ่งกระดาษปาปิรัสที่เก่าแก่ที่สุดทำให้เรามีความเข้าใจย้อนหลังไปถึงปลายศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสตกาลเท่านั้น ข้อจำกัดนี้ถือว่าไม่ร้ายแรงเท่าที่ควร เนื่องจากต้นฉบับไม่กี่ฉบับที่ไม่ได้มีต้นกำเนิดจากอียิปต์ซึ่งยังคงอยู่จากช่วงเวลาดังกล่าว เช่น กระดาษปาปิรัสจากAvroman ^[16]หรือDura ^[17]กระดาษปาปิรัสของ Herculaneumและเอกสารบางฉบับที่พบในอียิปต์แต่เขียนขึ้นที่อื่น เผยให้เห็นถึงรูปแบบการเขียนที่สม่ำเสมอในส่วนต่างๆ ของโลกกรีก อย่างไรก็ตาม สามารถแยกแยะความแตกต่างได้ โดยมีแนวโน้มว่าจะสืบเสาะรูปแบบการเขียนเฉพาะท้องถิ่นได้หากมีข้อมูลมากกว่านี้ให้วิเคราะห์^[18]

นอกจากนี้ ในช่วงเวลาใดช่วงเวลาหนึ่ง อาจมีลายมือหลายประเภทอยู่ร่วมกัน มีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดระหว่างลายมือที่ใช้ในงานวรรณกรรม (โดยทั่วไปเรียกว่า " uncials " แต่ในยุคกระดาษปาปิรัส ลายมือที่ใช้เขียนหนังสือจะมีลักษณะที่ดีกว่า) และลายมือที่ใช้เขียนเอกสาร (" corsive ") และในแต่ละประเภทเหล่านี้ มีการใช้ลายมือที่แตกต่างกันหลายแบบควบคู่กัน และลายมือประเภทต่างๆ นั้นไม่ได้แสดงออกมาอย่างเท่าเทียมกันในกระดาษปาปิรัสที่ยังหลงเหลืออยู่

การพัฒนาลายมือนั้นได้รับอิทธิพลอย่างมากจากวัสดุที่ใช้ โดยหลักทั่วไปแล้ว การเขียนด้วยอักษรกรีกก็ไม่มีข้อยกเว้น ไม่ว่าการใช้กระดาษปาปิรัสหรือหนังเป็นวัสดุเขียนจะเริ่มขึ้นในกรีกในช่วงใด (และกระดาษปาปิรัสถูกนำมาใช้ในศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตกาล) เป็นไปได้สูงว่าหลังจากมีการนำตัวอักษรมาใช้สักระยะหนึ่ง ตัวอักษรจะถูกแกะสลักด้วยเครื่องมือมีคมบนหินหรือโลหะบ่อยกว่าการเขียนด้วยปากกามาก ในการตัดพื้นผิวแข็งนั้น การเขียนเป็นมุมนั้นง่ายกว่าการเขียนเป็นเส้นโค้ง แต่ในการเขียนจะเป็นตรงกันข้าม ดังนั้น การพัฒนาการเขียนจึงมาจากตัวอักษรเหลี่ยม ("ตัวพิมพ์ใหญ่") ที่สืบทอดมาจากรูปแบบจารึกเป็นตัวอักษรโค้งมน ("อักษรนูน") แต่มีเพียงตัวอักษรบางตัวเท่านั้นที่ได้รับผลกระทบจากการพัฒนานี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง⟨E⟩ (อักษรเอกพจน์⟨ε⟩ ), ⟨Σ⟩ ( ⟨c⟩ ), ⟨Ω⟩ ( ⟨ω⟩ ) และในระดับที่น้อยกว่า คือ⟨A⟩ ( ⟨α⟩ )

กระดาษปาปิรัสกรีกที่เก่าแก่ที่สุดเท่าที่ค้นพบอาจเป็นกระดาษที่มีอักษรPersaeของTimotheusซึ่งมีอายุอยู่ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสตกาล และอักษรของกระดาษปาปิรัสมีลักษณะโบราณอย่างน่าประหลาดใจ⟨E⟩ , ⟨Σ⟩และ⟨Ω⟩มีตัวพิมพ์ใหญ่ และนอกเหนือจากอักษรทดสอบเหล่านี้แล้ว ลักษณะทั่วไปคือความแข็งและเหลี่ยมมุม^[19]ที่สะดุดตากว่าคือลายมือของกระดาษปาปิรัสที่เก่าแก่ที่สุดซึ่งมีอายุประมาณ 311 ปีก่อนคริสตกาล เขียนด้วยความง่ายและสง่างามกว่า โดยไม่มีร่องรอยของการพัฒนาไปสู่ รูปแบบ การเขียนแบบคอร์ซีฟ อย่างแท้จริง ตัวอักษรไม่ได้เชื่อมโยงกัน และถึงแม้จะใช้ อักษรตัวพิมพ์ใหญ่ ⟨c⟩ ตลอดทั้งแผ่น แต่ ⟨E⟩และ⟨Ω⟩มีตัวพิมพ์ใหญ่ กระดาษปาปิรัสอีกไม่กี่แผ่นซึ่งส่วนใหญ่เป็นงานวรรณกรรม มีอายุประมาณ 300 ปีก่อนคริสตกาลก็ให้ความประทับใจที่คล้ายคลึงกัน⟨E⟩อาจโค้งมนเล็กน้อย⟨Ω⟩ใกล้เคียงกับรูปแบบอักษรตัวเอน และ⟨Σ⟩ เชิงมุม ปรากฏเป็นตัวอักษรในกระดาษปาปิรัสของทิโมธีเท่านั้น แม้ว่าจะคงอยู่มายาวนานกว่าในรูปแบบตัวเลข (= 200) แต่เข็มก็ไม่ได้บ่งบอกว่าศิลปะการเขียนบนกระดาษปาปิรัสได้รับการยอมรับอย่างดีมาอย่างน้อยหนึ่งศตวรรษครึ่ง อย่างไรก็ตาม ก่อนกลางศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาล เราพบทั้งลายมือที่เขียนหนังสืออย่างชำนาญและลายมือเขียนแบบคอร์ซีฟที่พัฒนาแล้วและมักจะสวยงามอย่างน่าทึ่ง

ข้อเท็จจริงเหล่านี้อาจเกิดจากอุบัติเหตุ ซึ่งกระดาษปาปิรุสจำนวนไม่กี่แผ่นในยุคแรกนั้นมีลักษณะแบบโบราณที่รอดมาได้พร้อมกับกระดาษปาปิรุสที่ก้าวหน้ากว่า แต่มีแนวโน้มว่าการพัฒนาอย่างรวดเร็วในช่วงเวลานี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการเปิดประเทศอียิปต์ซึ่งมีกระดาษปาปิรุสจำนวนมาก และอีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะการก่อตั้งห้องสมุดอเล็กซานเดรีย อันยิ่งใหญ่ ซึ่งทำการคัดลอกงานวรรณกรรมและงานวิทยาศาสตร์อย่างเป็นระบบ และกิจกรรมต่างๆ มากมายของ ระบบ ราชการในสมัยเฮลเลนิสติกจากจุดนี้เป็นต้นไป อักษรทั้งสองประเภทมีความแตกต่างกันพอสมควร (แม้ว่าแต่ละประเภทจะมีอิทธิพลต่ออีกประเภทหนึ่ง) จนต้องมีการจัดการแยกกัน กระดาษปาปิรุสทางวรรณกรรมบางประเภท เช่น ม้วนกระดาษที่บรรจุรัฐธรรมนูญแห่ง เอเธนส์ของ อริสโตเติลเขียนด้วยลายมือแบบคอร์ซีฟ ในทางกลับกัน ลายมือหนังสือมักใช้สำหรับเอกสาร เนื่องจากเสมียนไม่ได้ระบุวันที่ในม้วนกระดาษวรรณกรรม กระดาษปาปิรุสดังกล่าวจึงมีประโยชน์ในการสืบย้อนพัฒนาการของลายมือหนังสือ^[18]

เอกสารจากกลางศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาลแสดงให้เห็นถึง ลายมือ แบบคอร์ซีฟที่ หลากหลาย ไม่มีลายมือจากสำนักงานของกษัตริย์ในสมัยเฮลเลนิสติก แต่จดหมายบางฉบับ โดยเฉพาะจดหมายของอพอลโลเนียส รัฐมนตรีกระทรวงการคลังของปโตเลมีที่ 2ถึงตัวแทนคนนี้ คือ เซโน และจดหมายของชีคปาเลสไตน์ คือ ทูเบียส มีลักษณะการเขียนแบบคอร์ซีฟที่ไม่น่าจะแตกต่างจากลายมือของสำนักงานในสมัยนั้นมากนัก และแสดงให้เห็นถึงลักษณะการเขียนแบบคอร์ซีฟของปโตเลมีได้ดีที่สุด ลายมือเหล่านี้มีความกว้างขวางและแข็งแกร่งอย่างสง่างาม และแม้ว่าตัวอักษรแต่ละตัวจะไม่ได้มีขนาดเท่ากันทุกประการ แต่ก็มีรูปแบบการเขียนที่เป็นหนึ่งเดียวกันอย่างแท้จริง โดยให้ความรู้สึกทั่วไปว่ากว้างและตรงไปตรงมา⟨H⟩โดยมีการขีดขวางสูง⟨Π⟩ , ⟨Μ⟩โดยมีการขีดกลางลดลงเหลือเส้นโค้งที่ตื้นมาก บางครั้งเข้าใกล้เส้นแนวนอน⟨Υ⟩และ⟨Τ⟩โดยมีคานยื่นไปทางซ้ายมากกว่าไปทางขวาของจังหวะขึ้น⟨Γ⟩และ⟨Ν⟩ซึ่งการขีดครั้งสุดท้ายยืดขึ้นไปเหนือเส้น มักจะโค้งไปข้างหลัง ทั้งหมดมีความกว้าง; ⟨ε⟩ , ⟨c⟩ , ⟨θ⟩และ⟨β⟩ซึ่งบางครั้งมีรูปร่างเป็นสองจังหวะเกือบตั้งฉากกันที่เชื่อมต่อกันที่ด้านบนเท่านั้น มักจะมีขนาดเล็ก; ⟨ω⟩ค่อนข้างแบน โดยวงที่สองลดลงเหลือเพียงเส้นตรงเกือบ นักเขียนใช้เส้นแนวนอนสร้างเอฟเฟกต์บนตัวหนังสือโดยทำให้ตัวอักษรดูห้อยลงมา เนื่องมาจากตัวอักษรขนาดใหญ่มีหัวแบนกว้าง และมีการแทรกเส้นเชื่อมตัวอักษรที่ไม่เหมาะจะเชื่อมกันตามธรรมชาติ (เช่น H, Υ) ลักษณะนี้ถือเป็นลักษณะทั่วไปของอักษรทอเลมีที่เป็นทางการมากกว่า แต่มีลักษณะเฉพาะในศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาล

นอกจากลายมือแบบ Chancery นี้แล้วยังมีตัวอย่างลายมือเขียนแบบคอร์ซีฟที่ไม่ซับซ้อนอีกมากมาย ซึ่งแตกต่างกันไปตามทักษะของนักเขียนและระดับการศึกษา และหลายๆ ตัวอย่างก็เขียนง่ายและสวยงามอย่างน่าทึ่ง^{[ ตามใคร? ]}ในบางกรณี การเขียนแบบคอร์ซีฟนั้นใช้เวลานานมาก โดยตัวอักษรเชื่อมกันจนอ่านไม่ออก และตัวอักษรเอียงไปทางขวา⟨A⟩ลดเหลือเพียงมุมแหลม ( ⟨∠⟩ ) ⟨T⟩มีการขีดขวางทางด้านซ้ายเท่านั้น⟨ω⟩กลายเป็นเส้นเกือบตรง⟨H⟩มีรูปร่างคล้ายกับhและเส้นสุดท้ายของ⟨N⟩จะขยายขึ้นไปไกลและบางครั้งก็แบนราบลงจนกระทั่งเหลือเพียงการขีดเฉียงไปทางขวาเล็กน้อย ความพยายามที่จะรักษาเส้นแนวนอนไว้ด้านบนนั้นถูกละทิ้งไปในที่นี้ สไตล์นี้ไม่ได้เกิดจากความไม่ชำนาญ แต่เกิดจากความต้องการความรวดเร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเขียนบัญชีและร่าง และโดยทั่วไปแล้วจะเป็นผลงานของนักเขียนที่มีประสบการณ์ ลายมือแบบคอร์ซีฟที่ได้รับการยอมรับในปัจจุบันนั้นปรากฏให้เห็นในแผ่นขี้ผึ้งบางแผ่นในยุคนี้ โดยลายมือบนแผ่นขี้ผึ้งนั้นแม้จะมีวัสดุที่แตกต่างกัน แต่ก็ดูคล้ายกับลายมือบนกระดาษปาปิรัสมาก^[20]

เอกสารในช่วงปลายศตวรรษที่ 3 และต้นศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาลแสดงให้เห็นว่าไม่มีอะไรคล้ายคลึงกับตัวอักษรของอพอลโลเนียส บางทีอาจเป็นเพราะเหตุการณ์ที่รอดชีวิตมาได้ ในแบบอักษรที่เป็นทางการมากกว่า ตัวอักษรจะตั้งตรงค่อนข้างแข็ง โดยมักจะไม่มีเส้นเชื่อม และมีขนาดที่สม่ำเสมอกว่า ในแบบอักษรที่เขียนด้วยลายมือแบบคอร์ซีฟมากกว่า ตัวอักษรมักจะติดกันแน่น ลักษณะเหล่านี้เห็นได้ชัดเจนในลายมือของศตวรรษที่ 2 แบบอักษรที่เขียนด้วยลายมือแบบคอร์ซีฟน้อยกว่ามักจะมีลักษณะใกล้เคียงกับลายมือหนังสือ โดยตัวอักษรจะโค้งมนและเหลี่ยมมุมน้อยลงกว่าในศตวรรษที่ 3 ในแบบอักษรที่เขียนด้วยลายมือแบบคอร์ซีฟมากกว่า การเชื่อมโยงจะดำเนินต่อไปอีกทั้งโดยการแทรกเส้นเชื่อมและการเขียนตัวอักษรหลายตัวอย่างต่อเนื่องโดยไม่ยกปากกาขึ้น ดังนั้น ก่อนสิ้นศตวรรษนี้ ลายมือที่เกือบจะเป็นปัจจุบันก็ได้รับการพัฒนาขึ้น ตัวอักษรที่มีลักษณะเฉพาะซึ่งอยู่รอดมาจนถึงยุคโรมันตอนต้นคือ⟨T⟩โดยมีเส้นไขว้ที่ทำเป็นสองส่วน (รูปแบบต่างๆ:) ในศตวรรษที่ 1 ลายมือมีแนวโน้มที่จะสลายตัวเท่าที่สามารถอนุมานได้จากตัวอย่างที่ยังหลงเหลืออยู่ เราสามารถรับรู้ถึงสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงการเปลี่ยนแปลงของรูปแบบ ความไม่ปกติ การขาดทิศทาง และการสูญเสียความรู้สึกต่อรูปแบบ โชคดีที่มีการรักษาไว้ซึ่งกระดาษ โบราณกรีก 2 ฉบับ ที่เขียนในParthiaโดยฉบับหนึ่งลงวันที่ 88 ปีก่อนคริสตกาล โดยใช้ลายมือที่แทบไม่มีการรัดคอ อีกฉบับลงวันที่ 22/21 ปีก่อนคริสตกาล โดยใช้ลายมือแบบคอร์นที่เขียนด้วยอักษรปโตเลมี แม้ว่าทั้งสองฉบับจะมีลักษณะที่ไม่ใช่แบบอียิปต์ แต่ลักษณะทั่วไปก็บ่งชี้ถึงรูปแบบที่สม่ำเสมอในโลกกรีก^[18]

การพัฒนาของลายมือหนังสือแบบทอเลมีนั้นยากที่จะติดตามเนื่องจากมีตัวอย่างเพียงเล็กน้อย ซึ่งส่วนใหญ่ไม่สามารถระบุข้อมูลได้จากแหล่งภายนอก เราพบหลักฐานที่มั่นคงได้เฉพาะในศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาลเท่านั้น ลายมือในยุคนั้นมีลักษณะเป็นเหลี่ยมมุม มีความสม่ำเสมอเพียงเล็กน้อยในขนาดของตัวอักษรแต่ละตัว และแม้ว่าบางครั้ง โดยเฉพาะในกระดาษปาปิรัสเพทรีที่มีรูปฟีโดของเพลโตจะสามารถบรรลุรูปแบบที่ละเอียดอ่อนได้ แต่ลายมือหนังสือโดยทั่วไปแสดงให้เห็นถึงความเชี่ยวชาญที่น้อยกว่าการเขียนแบบคอร์ซีฟในปัจจุบัน ในศตวรรษที่ 2 ตัวอักษรมีรูปร่างกลมและมีขนาดสม่ำเสมอมากขึ้น แต่ในศตวรรษที่ 1 มีการสลายตัวที่สังเกตเห็นได้ในระดับหนึ่ง เช่นเดียวกับลายมือแบบคอร์ซีฟ อาจไม่เคยมีช่วงเวลาใดที่ลายมือหนังสือแบบทอเลมีมีเอกภาพในด้านรูปแบบเท่ากับการเขียนแบบคอร์ซีฟ^[21]

กระดาษปาปิรัสของยุคโรมันมีจำนวนมากขึ้นและมีความหลากหลายมากขึ้น ลายมือแบบคอร์ซีฟของศตวรรษที่ 1 มีลักษณะค่อนข้างแตกแขนง บางส่วนของตัวอักษรมักจะเขียนแยกจากตัวอักษรที่เหลือและเชื่อมโยงกับตัวอักษรถัดไป รูปแบบที่เป็นลักษณะเฉพาะของศตวรรษที่ 1 และ 2 และยังคงอยู่หลังจากนั้นเป็นเครื่องหมายเศษส่วน (= 1 ⁄ 8 ) คือ⟨η⟩ในรูปร่างในช่วงปลายศตวรรษที่ 1 มีการเขียนคอร์ซีฟแบบต่างๆ ที่ยอดเยี่ยมมากมาย ซึ่งแม้ว่าจะมีความแตกต่างกันอย่างมากทั้งในรูปแบบของตัวอักษรแต่ละตัวและลักษณะทั่วไป แต่ก็มีลักษณะคล้ายคลึงกัน คุณสมบัติที่สังเกตได้ชัดเจนคือความโค้งมนของรูปร่างตัวอักษร ความต่อเนื่องของรูปแบบ ปากกาที่ใช้เขียนจากตัวอักษรหนึ่งไปยังอีกตัวอักษรหนึ่ง และความสม่ำเสมอ โดยตัวอักษรไม่มีขนาดแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดและหลีกเลี่ยงการขีดเส้นที่ยื่นออกมาเหนือหรือใต้เส้น บางครั้ง โดยเฉพาะในใบเสร็จรับเงินภาษีและในสูตรแบบแผน การเขียนคอร์ซีฟจะรุนแรงมาก ในจดหมายของผู้ว่าราชการจังหวัดลงวันที่ 209 เรามีตัวอย่างลายมือของสำนักงานอัยการสูงสุดที่สวยงามโดยมีตัวอักษรสูงและบีบอัดในแนวข้าง⟨ο⟩แคบมาก และ⟨α⟩และ⟨ω⟩มักเขียนไว้สูงในบรรทัด สไตล์นี้ตั้งแต่ช่วงหลังของศตวรรษที่ 2 อย่างน้อยก็มีอิทธิพลอย่างมากต่อช่างฝีมือในท้องถิ่น ซึ่งช่างฝีมือส่วนใหญ่ก็มีลักษณะเฉพาะที่เด่นชัดน้อยกว่า และสามารถสืบย้อนผลกระทบไปจนถึงช่วงต้นศตวรรษที่ 4 ช่างฝีมือในศตวรรษที่ 3 ที่ไม่ได้รับอิทธิพลจากสไตล์นี้แสดงให้เห็นถึงความเสื่อมถอยจากความสมบูรณ์แบบของศตวรรษที่ 2 ความไม่แน่นอนของรูปแบบและการดำเนินการที่หยาบกระด้างมากขึ้นเป็นสัญญาณของช่วงเวลาแห่งความเสื่อมถอยและการเปลี่ยนแปลง

ในยุคโรมัน มีการใช้ลายมือหนังสือหลายประเภทที่แตกต่างกัน ลายมือกลมตั้งตรงที่เห็นในกระดาษปาปิรัสของพิพิธภัณฑ์อังกฤษที่มี Odyssey III นั้นดูสวยงามเป็น^{พิเศษลาย}เส้นไขว้ของ⟨ε⟩^นั้นสูง⟨Μ⟩โค้งลึกและ⟨Α⟩มีรูปแบบ⟨α⟩มีขนาดที่สม่ำเสมอกันดี และลายเส้นบางเส้นก็ยื่นออกมาเล็กน้อย เหนือหรือใต้เส้น อีกแบบหนึ่งซึ่งนักโบราณคดีชูบาร์ตเรียกอย่างดีว่าสไตล์ "เข้มงวด" มีลักษณะเหลี่ยมมุมมากกว่าและมักจะลาดเอียงไปทางขวา แม้ว่าจะดูสวยงาม แต่ก็ไม่ดูหรูหราเหมือนแบบแรก^[22]มีคลาสต่างๆ ของสไตล์ที่ไม่โอ้อวดมากนัก ซึ่งความสะดวกสบายมากกว่าความสวยงามเป็นสิ่งที่พิจารณาเป็นอันดับแรก และไม่มีการพยายามหลีกเลี่ยงความผิดปกติในรูปร่างและการจัดตำแหน่งของตัวอักษร สุดท้ายนี้ อาจกล่าวถึงลายมือที่น่าสนใจมากในฐานะบรรพบุรุษของแบบอักษรที่เรียกว่า (จากการปรากฏในภายหลังใน เอกสาร กระดาษเวลลัมของพระคัมภีร์ ) ลายมือในพระคัมภีร์ ซึ่งสามารถสืบย้อนได้อย่างน้อยในช่วงปลายศตวรรษที่ 2 มีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมค่อนข้างหนัก ตัวอักษรมีขนาดสม่ำเสมอ ตั้งตรง และเส้นหนาและบางก็แยกแยะได้ชัดเจน ในศตวรรษที่ 3 ลายมือหนังสือ เช่นเดียวกับตัวเขียนแบบคอร์ซีฟ ดูเหมือนว่าจะมีรูปแบบและรูปแบบการเขียนที่แย่ลง

ในม้วนกระดาษไหม้เกรียมที่พบที่เฮอร์คิวเลเนียมมีตัวอย่างงานวรรณกรรมกรีกจากนอกประเทศอียิปต์ซึ่งมีอายุย้อนไปถึงราวๆ 1 ปีก่อนคริสตกาลเมื่อเปรียบเทียบกับกระดาษปาปิรัสของอียิปต์จะพบว่ามีรูปแบบการเขียนที่คล้ายคลึงกันมาก และแสดงให้เห็นว่าข้อสรุปที่ได้จากกระดาษปาปิรัสของอียิปต์อาจนำไปใช้กับการพัฒนางานเขียนในโลกกรีกโดยทั่วไปได้อย่างระมัดระวัง

ลายมือแบบคอร์ซีฟของศตวรรษที่ 4 แสดงให้เห็นถึงลักษณะที่ไม่แน่นอนบางประการ เมื่อเปรียบเทียบกับรูปแบบที่ก่อตั้งขึ้นโดยใช้ลายมือของคณะสงฆ์ซึ่งมีรูปแบบสม่ำเสมอและมีตัวอักษรสูงและแคบ ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของยุคของไดโอคลีเชียนและคงอยู่มาจนถึงศตวรรษนั้น เราจะพบรูปแบบอื่นๆ อีกมากมาย ซึ่งส่วนใหญ่มีลักษณะหลวมๆ และไม่สม่ำเสมอ โดยทั่วไปแล้ว ความก้าวหน้าในการเขียนลายมือที่วิจิตรงดงามและแผ่กว้างนั้นสามารถจดจำได้ง่าย แต่รูปแบบที่สม่ำเสมอและตั้งใจนั้นแทบจะไม่ได้รับการพัฒนาเลยจนกระทั่งศตวรรษที่ 5 ซึ่งน่าเสียดายที่เอกสารที่มีอายุเหลืออยู่เพียงไม่กี่ฉบับ ลายมือ แบบไบแซนไทน์มีรูปแบบที่โอ่อ่า โดยเส้นยาวจะยืดออกมากเกินไปและตัวอักษรแต่ละตัวมักจะขยายใหญ่ขึ้นมาก แต่ลายมือจำนวนไม่น้อยในศตวรรษที่ 5 และ 6 นั้นสวยงามอย่างแท้จริงและแสดงให้เห็นถึงความสำเร็จทางเทคนิคที่สำคัญ มีทั้งแบบตั้งตรงและแบบเอียง และมีลายมือที่ไม่สวยงามมากนัก แต่ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 7 โดยแบบทั่วไปสองแบบปรากฏขึ้นแบบหนึ่ง (โดยเฉพาะใช้ในจดหมายและสัญญา) คือ ลายมือแบบปัจจุบัน เอียงไปทางขวา โดยมีเส้นยาวในอักขระเช่นนี้ที่⟨τ⟩ , ⟨ρ⟩ , ⟨ξ⟩ , ⟨η⟩ (ซึ่งมี รูปร่าง เหมือนตัว h ) ⟨ι⟩และ⟨κ⟩และมีการเชื่อมโยงตัวอักษรจำนวนมาก และอีกแบบหนึ่ง (พบบ่อยในบันทึก) ซึ่งแสดงให้เห็นอย่างน้อยก็ในสาระสำคัญ รูปแบบของลายมือจิ๋วที่หลังส่วนใหญ่ (ดูด้านล่าง) มักจะเป็นแบบตั้งตรง ถึงแม้ว่าการเอียงไปทางขวาจะค่อนข้างธรรมดา และบางครั้ง โดยเฉพาะในเอกสารหนึ่งหรือสองฉบับในช่วงอาหรับตอนต้นจะมีลักษณะ เหมือนการ ประดิษฐ์ตัวอักษร

ในยุคไบแซนไทน์ ลายมือหนังสือ ซึ่งในสมัยก่อนมีลักษณะใกล้เคียงกับลายมือเขียนแบบร่วมสมัยมากกว่าหนึ่งครั้ง ได้เบี่ยงเบนไปจากลายมือแบบเดิมอย่างมาก^[18]

การเปลี่ยนจากกระดาษปาปิรัสเป็นกระดาษลูกแก้วไม่ได้เกี่ยวข้องกับการปรับเปลี่ยนรูปแบบของตัวอักษร เช่น การเปลี่ยนจากโลหะเป็นกระดาษปาปิรัส เหตุผลในการพิจารณาวัสดุทั้งสองอย่างแยกกันก็คือ หลังจากการนำกระดาษลูกแก้วมาใช้อย่างแพร่หลาย หลักฐานจากอียิปต์ได้รับการเสริมและแทนที่ในภายหลังด้วยหลักฐานจากต้นฉบับจากที่อื่น และในช่วงเวลานี้ ลายมือที่ใช้มากที่สุดคือลายมือที่ไม่เคยใช้เพื่อจุดประสงค์ทางวรรณกรรมมาก่อน

ลายมือหนังสือแบบที่นิยมใช้กันในช่วงที่เรียกกันว่ายุคไบแซนไทน์ในศาสตร์ปาปิรัสนั่นคือประมาณ ค.ศ. 300 ถึง 650 เรียกว่าลายมือในพระคัมภีร์ ซึ่งย้อนกลับไปได้อย่างน้อยถึงปลายศตวรรษที่ 2 และเดิมไม่มีความเกี่ยวข้องเป็นพิเศษกับวรรณกรรมคริสเตียนในต้นฉบับกระดาษเวลลัมและกระดาษจากอียิปต์ในศตวรรษที่ 4 มีรูปแบบการเขียนอื่นๆ โดยเฉพาะลายมือที่ลาดเอียงและไม่สง่างาม ซึ่งได้มาจากลายมือวรรณกรรมในศตวรรษที่ 3 ซึ่งคงอยู่จนถึงอย่างน้อยศตวรรษที่ 5 จารึกพระคัมภีร์สามฉบับแรกที่ยิ่งใหญ่ล้วนเขียนด้วยอักษรตัวเอนแบบพระคัมภีร์ ในวาติกันซึ่งวางอยู่ในศตวรรษที่ 4 ลักษณะของลายมือจะเด่นชัดน้อยที่สุด ตัวอักษรมีรูปร่างตามแบบตัวอักษรแต่ไม่ดูหนาเหมือนต้นฉบับที่เขียนขึ้นในภายหลัง และโดยทั่วไปแล้วมีลักษณะกลมกว่า ในซินาอิติคัสซึ่งอยู่หลังไม่นาน ตัวอักษรมีขนาดใหญ่กว่าและทำขึ้นอย่างประณีตกว่า ใน Alexandrinusศตวรรษที่ 5 การพัฒนาในภายหลังนั้นเห็นได้อย่างชัดเจนด้วยความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างเส้นหนาและเส้นบาง เมื่อถึงศตวรรษที่ 6 ทั้งบนกระดาษเวลลัมและกระดาษปาปิรัส ความหนักนั้นชัดเจนมาก แม้ว่าตัวพิมพ์จะยังคงมีรูปลักษณ์ที่สวยงาม ซึ่งอยู่ในตัวอย่างที่ดีที่สุด แต่หลังจากนั้น ความหนักก็ค่อยๆ เสื่อมลงเรื่อยๆ กลายเป็นเครื่องจักรและประดิษฐ์มากขึ้นเรื่อยๆ เส้นหนานั้นหนักขึ้น เส้นไขว้ของ⟨T⟩และ⟨Θ⟩และฐานของ⟨Δ⟩มีเดือยห้อยลงมา ตัวพิมพ์ซึ่งมักจะน่าเกลียดเป็นพิเศษ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}ได้ผ่านการปรับเปลี่ยนต่างๆ มากมาย ซึ่งตอนนี้เอียง ตอนนี้ตั้งตรง แม้ว่าจะไม่แน่ชัดว่าการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เกิดขึ้นต่อเนื่องกันจริงๆ หรือเกิดขึ้นพร้อมกัน อักษรนูนแบบอื่นที่ดัดแปลงมาจากลายมือของสำนักนายกรัฐมนตรีและพบเห็นในตัวอย่างกระดาษปาปิรัสสองแผ่นที่เป็นจดหมายเทศกาลที่ส่งโดยสังฆราชแห่งอเล็กซานเดรีย เป็นประจำทุกปี มีการใช้เป็นครั้งคราว ตัวอย่างที่รู้จักกันดีที่สุดคือCodex Marchalianus (ศตวรรษที่ 6 หรือ 7) อักษรนูนนี้รวมกับอักษรนูนอีกแบบหนึ่งก็เป็นที่รู้จักเช่นกัน

ลายมือแบบยูเซียลยังคงใช้อยู่ โดยเฉพาะในต้นฉบับพิธีกรรม ซึ่งใช้ตัวอักษรขนาดใหญ่และอ่านง่าย จนถึงศตวรรษที่ 12 แต่ในการใช้งานทั่วไป ลายมือแบบใหม่นี้ถูกแทนที่ด้วยลายมือแบบจิ๋วซึ่งถือกำเนิดในศตวรรษที่ 8 โดยดัดแปลงมาจากลายมือแบบที่สองของไบแซนไทน์ที่กล่าวถึงข้างต้นเพื่อวัตถุประสงค์ทางวรรณกรรม ความพยายามครั้งแรกในการใช้ลายมือแบบนี้ในการเขียนอักษร ซึ่งพบเห็นได้ในต้นฉบับหนึ่งหรือสองฉบับในศตวรรษที่ 8 หรือต้นศตวรรษที่ 9 ^[23]ซึ่งมีลักษณะเอียงไปทางขวาและมีลักษณะแคบและเป็นเหลี่ยมมุม ไม่ได้รับความนิยม แต่ในช่วงปลายศตวรรษที่ 9 ได้มีการสร้างแบบที่ประดับประดาขึ้นใหม่ ซึ่งสืบทอดมาจากการเขียนอักษรกรีกสมัยใหม่ มีผู้เสนอว่าลายมือแบบนี้พัฒนาขึ้นในอารามสตูดิออสที่ กรุงคอนสแตนติโน เปิล^[24]ในตัวอย่างแรกๆ ลายมือแบบนี้ตั้งตรงและแม่นยำแต่ขาดความยืดหยุ่น สำเนียงมีขนาดเล็ก เป็นรูป สี่เหลี่ยมจัตุรัสและโดยทั่วไปจะใช้เฉพาะ อักษร ควบ เท่านั้น เนื่องจากไม่มีการเปลี่ยนแปลงรูปร่างของตัวอักษร อักษรเดี่ยวเหล่านี้มีความคล้ายคลึงกันโดยทั่วไป (โดยมีรายละเอียดที่แตกต่างกันอย่างมาก) ทั้งกับอักษรคอร์ซีฟขนาดเล็กของกระดาษปาปิรัสยุคหลังและอักษรที่ใช้ในตัวพิมพ์กรีกสมัยใหม่ โดยหลีกเลี่ยงอักษรอันเชียล

ในช่วงศตวรรษที่ 10 มือยังคงได้รับอิสรภาพโดยไม่สูญเสียความสวยงามและความแม่นยำ ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของมือคือตั้งแต่ศตวรรษที่ 9 ถึงศตวรรษที่ 12 ^{[ ตามคำบอกเล่าของใคร? ]}หลังจากนั้น มือก็เสื่อมถอยลงอย่างรวดเร็ว การพัฒนามีลักษณะเด่นคือแนวโน้ม

1. การบุกรุกในรูปแบบอักษรเอกพจน์ที่มีจำนวนเพิ่มมากขึ้น ซึ่งนักเขียนที่ดีสามารถใส่เข้าไปในแนวได้โดยไม่รบกวนความสามัคคีของรูปแบบการเขียน แต่หากอยู่ในมือของผู้ที่มีความเชี่ยวชาญน้อยกว่า อาจมีผลทำให้แตกสลายได้
2. การขยายตัวของตัวอักษรเดี่ยวอย่างไม่สมส่วนโดยเฉพาะในช่วงต้นและปลายบรรทัด
3. ถึงการเรียงอักษรซึ่งมักจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ ซึ่งทำให้รูปแบบของตัวอักษรเปลี่ยนไปอย่างมาก
4. ไปจนถึงการขยายความสำเนียง การหายใจในเวลาเดียวกันเพื่อให้ได้รูปทรงโค้งมนแบบทันสมัย

แต่ตั้งแต่แรกเริ่มนั้นก็มีรูปแบบต่างๆ มากมาย แตกต่างกันไปตั้งแต่รูปแบบปกติเป็นทางการซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของหนังสือบริการไปจนถึงรูปแบบไม่เป็นทางการซึ่งมีตัวย่อจำนวนมากซึ่งใช้ในต้นฉบับที่ตั้งใจไว้สำหรับการใช้งานส่วนตัวของนักวิชาการเท่านั้น รูปแบบที่เป็นทางการมากกว่านั้นถือว่าอนุรักษ์นิยมมาก และมีการเขียนแบบไม่กี่ประเภทที่ยากต่อการระบุอายุเท่ากับอักษรกรีกจิ๋วในกลุ่มนี้ ในศตวรรษที่ 10 11 และ 12 อักษรเอียงซึ่งดูสง่างามน้อยกว่าแบบตั้งตรงเป็นทางการแต่ก็มักจะสวยงามมาก ถูกใช้โดยเฉพาะกับต้นฉบับของวรรณกรรมคลาสสิก

ลายมือในศตวรรษที่ 11 มีลักษณะทั่วไป (แม้ว่าจะมีข้อยกเว้น) ด้วยความสง่างามและความละเอียดอ่อนบางอย่าง แม่นยำแต่ใช้งานง่าย ในขณะที่ลายมือในศตวรรษที่ 12 มีลักษณะกว้าง หนา และมีความอิสระมากขึ้น ซึ่งยอมรับรูปแบบอักษรตัวพิมพ์ใหญ่ อักษรไขว้ และตัวอักษรขนาดใหญ่ได้อย่างง่ายดาย แต่ยังคงรักษารูปแบบและเอฟเฟกต์การตกแต่งไว้ได้ ในศตวรรษที่ 13 และศตวรรษที่ 14 ลายมือที่ไม่เป็นทางการสูญเสียความสวยงามและความแม่นยำ กลายเป็นรูปแบบที่ยุ่งเหยิงและสับสนวุ่นวายมากขึ้น ในขณะที่รูปแบบทางการเลียนแบบความแม่นยำของช่วงเวลาก่อนหน้าโดยไม่ได้บรรลุถึงความอิสระและความเป็นธรรมชาติ และมักจะดูไม่มีชีวิตชีวา ในศตวรรษที่ 15 โดยเฉพาะในตะวันตก ซึ่งนักเขียนชาวกรีกได้รับการร้องขอให้ผลิตต้นฉบับของนักเขียนคลาสสิก จึงมีการฟื้นฟูขึ้นมา และต้นฉบับหลายฉบับในช่วงเวลานี้ แม้จะด้อยกว่าต้นฉบับในศตวรรษที่ 11 และ 12 อย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่ได้ไร้ซึ่งความสวยงามแต่อย่างใด

เครื่องหมายวรรคตอนในสมุดของกระดาษปาปิรัสยุคแรกนั้นไม่ได้มีการใช้เครื่องหมายเน้นเสียงหรือเครื่องหมายหายใจ การใช้เครื่องหมายวรรคตอนนั้นได้ถูกกำหนดขึ้นในช่วงต้นของยุคโรมัน แต่กลับถูกนำมาใช้อย่างกระจัดกระจายในกระดาษปาปิรัส โดยเครื่องหมายวรรคตอนถูกใช้เพื่อช่วยในการทำความเข้าใจ ดังนั้นจึงมักใช้ในบทกวีมากกว่าร้อยแก้ว และในบทกวีมากกว่าบทร้อยกรองอื่นๆ เครื่องหมายวรรคตอนเหล่านี้แทบจะไม่มีให้เห็นในกระดาษปาปิรัสแบบคอร์ซีฟ เช่นเดียวกับเครื่องหมายวรรคตอน เครื่องหมายวรรคตอนถูกใช้ในกระดาษปาปิรัสยุคแรกๆ ทั้งในงานวรรณกรรมและสารคดี โดยเว้นวรรค และเสริมด้วยเครื่องหมาย วรรคตอนในสมุดด้วยเครื่องหมาย วรรคตอนย่อหน้า ซึ่งเป็นเส้นแนวนอนใต้จุดเริ่มต้น ของบรรทัด โคโรนิส ซึ่งเป็นรูปแบบที่ซับซ้อนกว่านั้น จะใช้ทำเครื่องหมายจุดเริ่มต้นของเนื้อเพลงหรือส่วนหลักของงานที่ยาวกว่า เครื่องหมายวรรคตอน เช่น เครื่องหมายจุลภาคจุดสูง จุดต่ำ และจุดกลาง ได้ถูกกำหนดขึ้นในสมุดด้วยสมุดในยุคโรมัน ในกระดาษปาปิรัสยุคแรกๆ ของราชวงศ์ทอเลมี พบ เครื่องหมายจุดคู่ ( ⟨:⟩ )

ในต้นฉบับกระดาษและกระดาษ เครื่องหมายวรรคตอนและเครื่องหมายเน้นเสียงถูกใช้เป็นประจำตั้งแต่ศตวรรษที่ 8 ขึ้นไป แม้ว่าจะมีความแตกต่างจากแนวทางปฏิบัติในปัจจุบันบ้างก็ตาม ในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งจนถึงการประดิษฐ์การพิมพ์ นักเขียนชาวกรีกไม่เคยแยกคำอย่างสม่ำเสมอ ลายมือหนังสือของกระดาษปาปิรัสมุ่งเป้าไปที่ลำดับตัวอักษรที่ไม่ขาดตอน ยกเว้นการแยกส่วน สำหรับลายมือแบบคอร์ซีฟ โดยเฉพาะในกรณีที่มีตัวย่อจำนวนมาก อาจสังเกตเห็นแนวโน้มที่จะแยกคำได้ แต่ในความเป็นจริงแล้ว วลีหรือกลุ่มตัวอักษรต่างหากมากกว่าคำ ในยุคหลัง การแบ่งคำขนาดเล็กพบเห็นได้ทั่วไปมากขึ้น แต่ไม่เคยเป็นระบบ สำเนียงและการหายใจทำหน้าที่ของตัวเองเพื่อระบุการแบ่งที่ถูกต้อง^[18]

ส่วนนี้ว่างเปล่า คุณสามารถช่วยได้โดยเพิ่มข้อมูลลงไป ( พฤษภาคม 2021 )

มุมมองที่ว่าศิลปะการเขียนในอินเดียพัฒนาขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไปเช่นเดียวกับในพื้นที่อื่น ๆ ของโลกโดยผ่านขั้นตอนของภาพเขียน อักษรภาพ และระยะเปลี่ยนผ่านของการเขียนด้วยสัทศาสตร์ ซึ่งพัฒนาไปเป็นการเขียนด้วยพยางค์และตัวอักษร ถูกท้าทายโดย Falk และคนอื่น ๆ ในช่วงต้นทศวรรษ 1990 ^[25]ในกรอบแนวคิดใหม่ การเขียนตัวอักษรของอินเดียที่เรียกว่าBrahmiนั้นไม่ต่อเนื่องกับภาพสัญลักษณ์ที่ถอดรหัสไม่ได้ก่อนหน้านี้ และได้รับการประดิษฐ์ขึ้นโดยเฉพาะโดยพระเจ้าอโศก เพื่อนำไปใช้ใน พระราชกฤษฎีกา ของพระองค์เมื่อ 250 ปีก่อนคริสตกาล ในอนุ ทวีปนั้น มีการใช้ Kharosthi (ซึ่งได้มาจากอักษรอราเมอิก อย่างชัดเจน ) ในเวลาเดียวกันในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ถัดจากอักษร Brahmi (อย่างน้อยก็ได้รับอิทธิพลจากอักษรอราเมอิก) ในที่อื่น นอกจากนี้อักษรกรีกยังถูกเพิ่มเข้ามาในบริบทของอินเดียหลังจากการแพร่หลายในศตวรรษแรก ๆ โดยอักษรอาหรับตามมาในศตวรรษที่ 13 หลังจากผ่านไปหลายศตวรรษ อักษรขโรษีก็ล้าสมัย อักษรกรีกในอินเดียก็ประสบชะตากรรมเดียวกันและหายไป แต่อักษรพราหมีและอักษรอาหรับยังคงอยู่มายาวนานกว่ามาก นอกจากนี้ อักษรพราหมียังเกิดการเปลี่ยนแปลงและการพัฒนาซึ่งสามารถสืบย้อนไปได้ทั้งในช่วงเวลาและสถานที่ผ่านสมัยโมริยะกุ ษ ณะกุ ป ตะ และยุคกลางตอนต้น อักษรนากา รี ในปัจจุบันได้มาจากอักษรพราหมี อักษรพราหมียังเป็นอักษรบรรพบุรุษของอักษรอินเดียอื่นๆ ส่วนใหญ่ในเอเชียใต้และเอเชียใต้ ตำนานและจารึกในอักษรพราหมีถูกแกะสลักบนหนัง ไม้ ดินเผา งาช้าง หิน ทองแดง ทองสัมฤทธิ์ เงิน และทอง ภาษาอาหรับมีบทบาทสำคัญในสมัยราชวงศ์โดยเฉพาะในยุคกลาง และเป็นข้อมูลที่มีคุณค่าสำหรับการเขียนประวัติศาสตร์^[26]การถอดรหัสและการพัฒนาต่อมาของสัญลักษณ์สินธุก็เป็นเรื่องที่ต้องศึกษาและอภิปรายกันต่อไป

จารึกและต้นฉบับส่วนใหญ่ที่เขียนด้วยอักษรข้างต้น—ในภาษาต่างๆ เช่นปรากฤตบาลีสันสกฤตอปพราษะ ทมิฬ และเปอร์เซีย— ได้รับการ อ่านและใช้ประโยชน์ในการเขียนประวัติศาสตร์ แต่ จารึกจำนวนมากที่เก็บรักษาไว้ในพิพิธภัณฑ์ต่างๆ ยังคงถอดรหัสไม่ได้เนื่องจากขาดนักโบราณคดีอินเดียที่มีความสามารถ เนื่องจากสาขาวิชาต่างๆ เช่น โบราณคดี จารึกหินและเหรียญกษาปณ์ ในอนุทวีปเริ่มเสื่อมถอยลงอย่างค่อยเป็นค่อยไป สาขาวิชาอักษรอินเดียโบราณและภาษาที่เขียนขึ้นต้องการนักวิชาการรุ่นใหม่ที่สามารถถอดรหัส ศึกษา และถอดความจารึกและตำนานประเภทต่างๆ ที่ยังคงมีอยู่ในปัจจุบันได้โดยใช้หลักการเขียนโบราณแบบดั้งเดิมและเทคโนโลยีสมัยใหม่^{[27] [28]}

ภาษาที่ใช้ในจารึกที่เก่าแก่ที่สุด คือพระราชกฤษฎีกาของพระเจ้าอโศกคือปรากฤตนอกจากปรากฤตแล้ว พระราชกฤษฎีกาของพระเจ้าอโศกยังเขียนด้วยภาษากรีกและอราเมอิกอีกด้วย นอกจากนี้ พระราชกฤษฎีกาของพระเจ้าอโศก ทั้งหมด ที่จารึกด้วยอักษรขโรษฐีและอักษรพราหมีก็เขียนด้วยภาษาปรากฤต ดังนั้น เดิมทีภาษาที่ใช้ในการจารึกคือปรากฤต โดยมีการนำภาษาสันสกฤตมาใช้ในภายหลัง หลังจากยุคของจักรวรรดิโมริยะแล้ว การใช้ปรากฤตยังคงใช้ในจารึกอีกสองสามศตวรรษ ในอินเดียตอนเหนือ ปรากฤตถูกแทนที่ด้วยภาษาสันสกฤตในช่วงปลายศตวรรษที่ 3 ในขณะที่การเปลี่ยนแปลงนี้เกิดขึ้นในอีกประมาณหนึ่งศตวรรษต่อมาในอินเดียตอนใต้ จารึกบางส่วนที่เขียนด้วยปรากฤตได้รับอิทธิพลจากภาษาสันสกฤตและในทางกลับกัน จารึกของกษัตริย์กุศนะพบได้ทั้งแบบปรากฤตและสันสกฤต ในขณะที่จารึกมถุราในสมัยของโซดาสะซึ่งอยู่ในช่วงไตรมาสแรกของศตวรรษที่ 1 มีบทกวีเป็นภาษาสันสกฤตคลาสสิก ตั้งแต่ศตวรรษที่ 4 เป็นต้นมาจักรวรรดิคุปตะก็ขึ้นสู่อำนาจและสนับสนุนภาษาและวรรณคดีสันสกฤต

ในอินเดียตะวันตกและในบางภูมิภาคของรัฐอานธรประเทศและรัฐกรณาฏ กะ ป ราคฤตถูกใช้จนถึงศตวรรษที่ 4 ส่วนใหญ่อยู่ใน งานเขียน ทางพุทธศาสนาแม้ว่าจะมีบันทึกร่วมสมัยบางฉบับเกี่ยวกับอิกษวากุสแห่งนาการ์ชุนาโก ดา แต่สันสกฤตก็ถูกนำมาใช้เช่นกัน จารึกยัชนะศรีสาตาการนี ​​(ศตวรรษที่ 2) จากอมราวดีถือเป็นจารึกที่เก่าแก่ที่สุดจนถึงปัจจุบัน งานเขียนก่อนหน้านี้ (ศตวรรษที่ 4) ของสาลันกายะในภูมิภาคเตลูกูอยู่ในปราคฤต ในขณะที่บันทึกที่เขียนขึ้นในภายหลัง (ซึ่งอยู่ในศตวรรษที่ 5) เขียนเป็นภาษาสันสกฤต ในพื้นที่ที่พูดภาษากันนาดาจารึกที่เป็นของสาตาวาหนะและชูตุในเวลาต่อมาเขียนด้วยปราคฤต ตั้งแต่ศตวรรษที่ 4 เป็นต้นมา ด้วยการขึ้นสู่อำนาจของคุปตะ สันสกฤตจึงกลายเป็นภาษาหลักของอินเดีย และยังคงใช้ในข้อความและจารึกในทุกส่วนของอินเดียควบคู่ไปกับภาษาในภูมิภาคในศตวรรษต่อมา จารึกแผ่นทองแดงของปัลลวะโจฬะและปาณฑยะเขียนด้วยทั้งภาษาสันสกฤตและภาษาทมิฬ ภาษากันนาดาใช้ในตำราที่เขียนขึ้นตั้งแต่ราวคริสต์ศตวรรษที่ 5 และจารึกฮาลมิดีถือเป็นจารึก ที่เก่าแก่ที่สุด ที่เขียนเป็นภาษากัน นาดา จารึกใน ภาษา เตลูกูเริ่มปรากฏขึ้นตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 6 หรือ 7 ภาษามาลายาลัมเริ่มปรากฏในงานเขียนตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 15 เป็นต้นมา^[29]

ในอินเดียตอนเหนือ อักษรพราหมีถูกใช้ในพื้นที่กว้างใหญ่ อย่างไรก็ตาม จารึก อโศกยังพบโดยใช้อักษรขโรษฐีอักษรอราเมอิกและอักษรกรีก เมื่อกษัตริย์ส กะและกุษณะเข้ามามีอำนาจทางการเมืองในอินเดียตอนเหนือ ระบบการเขียนจึงเปลี่ยนแปลงไปอย่างชัดเจนเนื่องมาจากการใช้เครื่องมือและเทคนิคการเขียนใหม่ๆ การพัฒนาเพิ่มเติมของอักษรพราหมีและการเปลี่ยนแปลงที่รับรู้ได้ในแนวโน้มวิวัฒนาการของอักษรนี้สามารถมองเห็นได้ในช่วงยุคคุปตะ ในความเป็นจริงอักษรคุปตะถือเป็นตัวสืบทอดจากอักษรกุษณะในอินเดียตอนเหนือ

ตั้งแต่ศตวรรษที่ 6 ถึงประมาณศตวรรษที่ 10 จารึกในอินเดียตอนเหนือเขียนด้วยอักษรที่มีชื่อแตกต่างกัน เช่น สิทธมัตตริกาและกุติลา ("อักษรรัญชนา") ตั้งแต่ศตวรรษที่ 8 สิทธมัตตริกาได้รับการพัฒนาเป็นอักษรศาราดาในแคชเมียร์และปัญจาบเป็นภาษาเบงกอลดั้งเดิมหรือเกาดีในเบงกอลและโอริส สา และเป็น ภาษา นาการีในส่วนอื่นๆ ของอินเดียตอนเหนืออักษรนาการีใช้กันอย่างแพร่หลายในอินเดียตอนเหนือตั้งแต่ศตวรรษที่ 10 เป็นต้นมา การใช้นันทินาการีซึ่งเป็นอักษรนาการีรูปแบบหนึ่ง ส่วนใหญ่จำกัดอยู่เฉพาะในภูมิภาค กรณาฏกะ

ในอินเดียตอนกลาง ส่วนใหญ่อยู่ในรัฐมัธยประเทศจารึกของวากาฏกะและกษัตริย์แห่งสรภาปุระและโกศลเขียนด้วยอักษรที่รู้จักกันในชื่อ "หัวกล่อง" และ "หัวตะปู" อาจสังเกตได้ว่ากทัมบา ในยุคแรกๆ ของรัฐกรณาฏกะยังใช้อักษร "หัวตะปู" ในจารึกบางส่วนด้วย ในช่วงศตวรรษที่ 3–4 อักษรที่ใช้ในจารึกของอิกษวากุสแห่งนาการ์ชุนาโคนดาได้พัฒนารูปแบบตัวอักษรที่เป็นเอกลักษณ์ด้วยแนวตั้งยาวและลวดลายวิจิตรบรรจง ซึ่งไม่ได้ดำเนินต่อไปหลังจากการปกครองของพวกเขา^[29]

รูปแบบการเขียนที่เก่าแก่ที่สุดที่ได้รับการยืนยันในอินเดียใต้แสดงโดยจารึกที่พบในถ้ำที่เกี่ยวข้องกับ ราชวงศ์ ChalukyaและCheraจารึกเหล่านี้เขียนด้วยอักษรถ้ำหลายแบบและอักษรเหล่านี้แตกต่างจากอักษรภาคเหนือตรงที่มีเหลี่ยมมุมมากกว่า อักษรสมัยใหม่ส่วนใหญ่ของอินเดียใต้พัฒนามาจากอักษรนี้ ยกเว้นอักษรวัตเตลุตตุซึ่งไม่ทราบที่มาที่ไปที่แน่นอน และอักษรนันทินาการี ซึ่งเป็น อักษรเทวนาครีรูปแบบหนึ่งที่พัฒนาขึ้นเนื่องจากอิทธิพลของภาคเหนือในเวลาต่อมา ในอินเดียใต้ตั้งแต่ศตวรรษที่ 7 ของคริสตศักราชเป็นต้นมา พบจารึกจำนวนมากที่เป็นของราชวงศ์ปัลลวะ โจฬะ และปาณฑยะ บันทึกเหล่านี้เขียนด้วยอักษรสามแบบที่แตกต่างกันซึ่งเรียกว่า อักษร ทมิฬอักษรวัตเตจตุตตุและอักษรกรันถะโดยอักษรสุดท้ายใช้ในการเขียนจารึกภาษาสันสกฤต ใน ภูมิภาค Keralaอักษร Vattezhuttu พัฒนาเป็นอักษรคอร์ซีฟที่เรียกว่าKolezhuthuในช่วงศตวรรษที่ 14 และ 15 ในเวลาเดียวกัน อักษร Malayalam สมัยใหม่ ก็พัฒนามาจากอักษร Grantha อักษร Telugu-Kannada ในยุคแรก พบในจารึกของKadambas ในยุคแรก ของBanavasiและChalukyas ในยุคแรกของ Badamiทางตะวันตก และSalankayanaและ Chalukyas ในยุคแรกทางตะวันออก ซึ่งปกครองพื้นที่ที่พูดภาษา Kannada และ Telugu ตามลำดับ ในช่วงศตวรรษที่ 4 ถึง 7

• อักษรพราหมี
• วัฒนธรรม ชาลุกยะและเชรา
• สคริปต์ Grantha
• อักษรกันนาดา
• อักษรมาลายาลัม
• อักษรนาครีและนันทินาการี
• อักษรทมิฬ (เทียบกับระบบการเขียน แบบอบากาดา )
• อักษรเตลูกู

ความสนใจควรถูกดึงไปที่คำจำกัดความและหลักการพื้นฐานบางประการของวิทยาศาสตร์ตั้งแต่เริ่มต้น ตัวอักษรดั้งเดิมของตัวอักษรถูกปรับเปลี่ยนโดยวัสดุและอุปกรณ์ที่ใช้ เมื่อหินและสิ่วถูกทิ้งเพื่อใช้กระดาษปาปิรัสและปากกาที่ทำด้วยกก ลายมือจะพบกับแรงต้านน้อยลงและเคลื่อนไหวเร็วขึ้น สิ่งนี้นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในขนาดและตำแหน่งของตัวอักษร และจากนั้นตัวอักษรจะเชื่อมติดกัน และส่งผลให้รูปร่างเปลี่ยนไป ดังนั้น เราจึงต้องเผชิญกับรูปแบบที่แตกต่างกันอย่างชัดเจนตั้งแต่เนิ่นๆ การเขียนแบบตัวใหญ่โตซึ่งใช้เส้นขนานสองเส้น ( ADPL ) ตรงข้ามกับแบบตัวจิ๋วซึ่งใช้ระบบสี่เส้น โดยตัวอักษรมีความสูงไม่เท่ากัน(adpl ) การจำแนกประเภทอื่นตามความเอาใจใส่ในการสร้างตัวอักษรจะแยกความแตกต่างระหว่างลายมือหนังสือแบบตั้งฉากและการเขียนแบบคอร์ซีฟ ความแตกต่างในกรณีนี้จะพิจารณาจากเนื้อหาของข้อความ การเขียนหนังสือ ( scriptura libraria ) ในทุกยุคสมัยนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงจากการเขียนจดหมายและเอกสาร ( epistolaris , diplomatica ) ในขณะที่การเขียนหนังสือแบบตัวพิมพ์ใหญ่หรือตัวพิมพ์เล็กมีแนวโน้มที่จะทำให้รูปแบบตัวอักษรคงที่ การเขียนแบบคอร์ซีฟซึ่งมักเขียนอย่างไม่ระมัดระวังนั้นเปลี่ยนแปลงไปอย่างต่อเนื่องตลอดหลายปีและตามความชอบของผู้เขียน

เมื่อได้รับอนุญาตนี้ การสำรวจสรุปประวัติสัณฐานวิทยาของอักษรละตินจะแสดงให้เห็นจุดสูงสุดของการปรับเปลี่ยนในคราวเดียว เนื่องจากประวัติศาสตร์ของอักษรละตินแบ่งออกเป็นสองช่วงที่มีความไม่เท่ากันมาก ช่วงแรกมีการเขียนแบบตัวใหญ่ และช่วงที่สองมีการเขียนแบบตัวจิ๋ว^[30]

ฌอง มาบียงพระสงฆ์เบเนดิกติน นักวิชาการ และนักโบราณคดี ชาวฝรั่งเศส ซึ่งผลงานDe re diplomatica ของเขา ได้รับการตีพิมพ์ในปี ค.ศ. 1681 ได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางว่าเป็นผู้ก่อตั้งสาขาวิชาคู่ขนาน คือ โบราณคดีและการทูตอย่างไรก็ตาม คำว่า "โบราณคดี" ที่แท้จริงนั้นถูกคิดขึ้น (ในภาษาละติน) โดยเบอร์นาร์ด เดอ มงโฟกงพระสงฆ์เบเนดิกตินโดยใช้ชื่อว่าPalaeographia Graeca (1708) ซึ่งยังคงเป็นผลงานมาตรฐานในสาขาโบราณคดีของกรีกโดยเฉพาะมานานกว่าศตวรรษ^[31]ด้วยการก่อตั้งโบราณคดีขึ้น มาบียงและเพื่อนนักโบราณคดีเบเนดิกตินของเขาได้ตอบโต้ต่อดาเนียลปาเปบรอช เยสุ อิต ซึ่งสงสัยในความถูกต้องของเอกสารบางส่วนที่นักโบราณคดีเบเนดิกตินเสนอเป็นเอกสารรับรองการอนุมัติอารามของพวกเขา^[32]ในศตวรรษที่ 19 นักวิชาการ เช่นวิลเฮล์ม วัตเทนบัคเลโอโปลด์ เดอลีลและลุดวิก เทราเบอมีส่วนสนับสนุนอย่างมากในการทำให้การเขียนอักษรโบราณเป็นอิสระจากการทูต ในศตวรรษที่ 20 "โรงเรียนฝรั่งเศสใหม่" ของนักเขียนอักษรโบราณ โดยเฉพาะฌอง มัลลอนได้ให้แนวทางใหม่ในการศึกษาอักษรศาสตร์โดยเน้นย้ำถึงความสำคัญของ ductus (รูปร่างและลำดับของเส้นที่ใช้เขียนอักษร) ในการศึกษาพัฒนาการทางประวัติศาสตร์ของอักษรศาสตร์^[33]

อักษรละตินปรากฏครั้งแรกในรูปแบบจารึกแบบ ตัวพิมพ์ ใหญ่ที่เรียกว่าอักษรตัวพิมพ์ใหญ่ อักษรเหล่านี้เป็นแกนหลักที่พัฒนาสาขาการเขียนภาษาละตินทั้งหมดขึ้นมา ในอนุสรณ์สถานที่เก่าแก่ที่สุด ( inscriptiones bello Hannibalico antiquioresของCorpus Inscriptionum Latinarum = CIL ) อักษรเหล่านี้ไม่ได้แสดงถึงความเป็นระเบียบเรียบร้อยของยุคหลังเลย อักษรตั้งตรงและอักษรสี่เหลี่ยมวางเคียงกันเป็นรูปทรงเหลี่ยมและเอียง ซึ่งบางครั้งบิดเบี้ยวมาก ซึ่งดูเหมือนจะบ่งชี้ถึงการมีอยู่ของการเขียนแบบคอร์ซีฟในยุคแรกๆ ที่น่าจะยืมมา ตำราวรรณกรรมบางเล่มกล่าวถึงลายมือดังกล่าวอย่างชัดเจน^[34]ต่อมา อักษรคอร์ซีฟถูกกำจัดออกจากจารึกทางการอย่างค่อยเป็นค่อยไป และการเขียนแบบคอร์ซีฟก็สมบูรณ์แบบในยุคออกัสตัส

นักจารึกแบ่งจารึกจำนวนมากของช่วงเวลานี้ออกเป็น 2 ประเภทอย่างชัดเจน ได้แก่tituliหรือจารึกอย่างเป็นทางการที่จารึกบนหินด้วยตัวพิมพ์ใหญ่ที่สวยงามและสม่ำเสมอ และactaหรือข้อความทางกฎหมาย เอกสาร ฯลฯ ซึ่งโดยทั่วไปจะจารึกบนบรอนซ์ด้วยตัวพิมพ์ใหญ่ที่คับแคบและไม่ประณีต โบราณคดีสืบทอดทั้งสองประเภทนี้ จารึกที่จารึกบนกระดาษปาปิรัสหรือกระดาษหนังแกะจะพิมพ์ซ้ำโดยนักเขียน โดยอักขระที่สง่างามในจารึกจะกลายเป็นตัวพิมพ์ใหญ่สี่เหลี่ยมของต้นฉบับ และactuaria ซึ่ง เป็นชื่อเรียกของตัวเขียนในacta จะกลายเป็นตัวพิมพ์ ใหญ่ แบบชนบท

หนังสือหลายเล่มที่เขียนด้วยตัวพิมพ์ใหญ่รูปสี่เหลี่ยมeditions de luxeของสมัยโบราณ มีเพียงบางส่วนเท่านั้นที่หลงเหลืออยู่ โดยส่วนที่โด่งดังที่สุดคือหน้าจากต้นฉบับของเวอร์จิล[ ^35]ตัวอย่างที่ดีที่สุดของตัวพิมพ์ใหญ่แบบชนบท ซึ่งการใช้ตัวพิมพ์ใหญ่ดังกล่าวได้รับการยืนยันจากกระดาษปาปิรัสของศตวรรษที่ 1 ^[36]พบได้ในต้นฉบับของเวอร์จิล^[37]และเทอเรนซ์^[38]การเขียนตัวพิมพ์ใหญ่ทั้งสองแบบนี้ไม่ได้ทำให้การอ่านยากแต่อย่างใด ยกเว้นว่าไม่มีช่องว่างระหว่างคำต่างๆ ปีที่พิมพ์ยังคงไม่ชัดเจน แม้จะมีความพยายามที่จะระบุวันที่โดยการสังเกตอย่างละเอียด^[39]

อักษรตัวพิมพ์ใหญ่แบบชนบทซึ่งใช้งานได้จริงมากกว่าแบบสี่เหลี่ยมจัตุรัส ในไม่ช้าก็ถูกนำมาใช้อย่างแพร่หลาย นี่เป็นรูปแบบการเขียนมาตรฐานสำหรับหนังสือ จนกระทั่งในศตวรรษที่ 5 จึงได้ถูกแทนที่ด้วยอักษรตัวพิมพ์ใหม่ คือ อักษรอันเชียล ซึ่งจะกล่าวถึงต่อไป

ในขณะที่หนังสือชุดลายมือแบบตัวพิมพ์ใหญ่สี่เหลี่ยมหรือแบบชนบทใช้สำหรับการคัดลอกหนังสือ การเขียนชีวิตประจำวัน จดหมาย และเอกสารทุกประเภทเป็นการเขียนแบบคอร์ซีฟ ซึ่งตัวอย่างที่เก่าแก่ที่สุดคือภาพกราฟิตีบนผนังที่เมืองปอมเปอี ( CIL , iv) แผ่นไม้ขี้ผึ้งชุดหนึ่งซึ่งค้นพบที่เมืองปอมเปอีเช่นกัน ( CIL , iv, เสริม) ชุดที่คล้ายกันพบที่เมืองเวเรสปาตักในทรานซิลเวเนีย ( CIL , iii) และกระดาษปาปิรัสจำนวนหนึ่ง^[40]จากการศึกษาเอกสารจำนวนหนึ่งที่แสดงรูปแบบการเปลี่ยนผ่าน พบว่าการเขียนแบบคอร์ซีฟนี้เป็นการเขียนแบบตัวพิมพ์ใหญ่แบบเรียบง่ายในตอนแรก^[41]อย่างไรก็ตาม วิวัฒนาการนั้นรวดเร็วมาก จนกระทั่งในช่วงแรกๆ การเขียนแบบ scriptura epistolarisในโลกโรมันไม่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นการเขียนแบบตัวพิมพ์ใหญ่อีกต่อไป เมื่อถึงศตวรรษที่ 1 การเขียนประเภทนี้เริ่มพัฒนาลักษณะสำคัญของรูปแบบใหม่สองแบบ ได้แก่ แบบอักษรตัวพิมพ์ใหญ่และแบบ คอร์ซี ฟจิ๋วเมื่อเริ่มมีการใช้พื้นผิวการเขียนที่เรียบหรือแทบไม่มีแรงต้าน นักเขียนก็รีบเร่งทำให้รูปร่าง ขนาด และตำแหน่งของตัวอักษรเปลี่ยนไป ตัวอย่างการเขียนบนขี้ผึ้ง ปูนปลาสเตอร์ หรือกระดาษปาปิรัสในยุคแรกๆ ดูเหมือนจะมีแนวโน้มที่จะเขียนเส้นตรงหลายเส้นด้วยเส้นโค้งเส้นเดียว การเขียนแบบคอร์ซีฟจึงบ่งบอกถึงรูปแบบอักษรตัวใหญ่โดยเฉพาะ ตัวอย่างเดียวกันนี้แสดงให้เห็นความไม่เท่าเทียมกันอย่างมากในความสูงของตัวอักษร เส้นหลักจะยาวขึ้นด้านบน (= ⟨ข⟩ ;= ⟨d⟩ ) หรือลง (= ⟨q⟩ ;= 's ) ในทิศทางนี้ ลายมือแบบคอร์ซีฟมีแนวโน้มที่จะกลายเป็นลายมือเล็ก ๆ^[30]

แม้ว่ารูปแบบลักษณะเฉพาะของตัวพิมพ์ใหญ่จะดูเหมือนว่าจะมีต้นกำเนิดมาจากการเขียนแบบคอร์ซีฟในยุคแรก^[42]ทั้งสองมือก็ยังคงมีความแตกต่างกันอย่างชัดเจน ตัวพิมพ์ใหญ่เป็นบรรณารักษ์ที่มีความใกล้ชิดกับการเขียนแบบตัวพิมพ์ใหญ่ ซึ่งแตกต่างกันเพียงแค่การปัดมุมของตัวอักษรบางตัวเท่านั้น โดยหลักๆ แล้ว . มันแสดงถึงการประนีประนอมระหว่างความงามและความชัดเจนของหัวเรื่องและความรวดเร็วของการเขียนแบบคอร์ซีฟ และเห็นได้ชัดว่าเป็นผลงานประดิษฐ์ขึ้น มันมีอยู่จริงในช่วงปลายศตวรรษที่ 4 เพราะต้นฉบับหลายฉบับในสมัยนั้นเขียนด้วยลายมือแบบอักษรตัวเอนที่สมบูรณ์แบบ ( Exempla , pl. XX) ปัจจุบัน มันได้เข้ามาแทนที่หัวเรื่องและปรากฏในต้นฉบับจำนวนมากที่รอดมาจากศตวรรษที่ 5, 6 และ 7 ซึ่งเป็นช่วงที่มันรุ่งเรืองที่สุด^[43]ในเวลานี้ มันได้กลายเป็นลายมือเลียนแบบ ซึ่งโดยทั่วไปไม่มีที่ว่างสำหรับการพัฒนาโดยธรรมชาติ มันยังคงสม่ำเสมออย่างเห็นได้ชัดในช่วงเวลาอันยาวนาน ดังนั้น จึงเป็นเรื่องยากที่จะกำหนดอายุของต้นฉบับโดยใช้เกณฑ์ทางโบราณคดีเพียงอย่างเดียว มากที่สุดที่สามารถทำได้คือจำแนกพวกมันตามศตวรรษ โดยใช้ข้อมูลที่ไม่แน่นอน^[44]การเขียนอักษรอันเซียลยุคแรกนั้นสามารถแยกแยะได้ง่ายจากลายมือในยุคหลังซึ่งมีลักษณะเรียบง่ายและโดดเด่นกว่ามาก โดยมีลักษณะแข็งทื่อและเสแสร้งมากขึ้นเรื่อยๆ

• อักษรเอียงเก่า
• อักษรคอร์ซีฟแบบโรมัน
• หัวเสาสี่เหลี่ยมแบบโรมัน
• เมืองหลวงชนบท

ในการเขียนแบบคอร์ซีฟโบราณตั้งแต่ศตวรรษที่ 1 เป็นต้นมา มีอาการของการเปลี่ยนแปลงรูปร่างของตัวอักษรบางตัว ซึ่งรูปร่างและสัดส่วนนั้นสอดคล้องกับคำจำกัดความของการเขียนแบบจิ๋วมากกว่าการเขียนแบบมาจูสคูล ในตอนแรก ตัวอักษรเหล่านี้มีจำนวนมากขึ้นและสม่ำเสมอมากขึ้นเรื่อยๆ และค่อยๆ เข้ามาแทนที่รูปแบบมาจูสคูล ดังนั้นในประวัติศาสตร์การเขียนแบบคอร์ซีฟของโรมัน จึงไม่มีขอบเขตที่ชัดเจนระหว่างช่วงมาจูสคูลและมินิคูสคูล

ตัวอย่างการเขียนด้วยลายมือแบบคอร์ซีฟขนาดเล็กที่เก่าแก่ที่สุดที่ถูกค้นพบคือจดหมายบนกระดาษปาปิรัสที่พบในอียิปต์ ซึ่งมีอายุย้อนไปถึงศตวรรษที่ 4 ^[45]ซึ่งถือเป็นวันที่สำคัญยิ่งในประวัติศาสตร์การเขียนภาษาละติน เนื่องจากมีข้อยกเว้นที่ทราบอยู่เพียงกรณีเดียวซึ่งยังไม่มีคำอธิบายอย่างเพียงพอ นั่นคือ จดหมายจากจักรพรรดิสองฉบับในศตวรรษที่ 5 ^[46] ดังนั้น การเขียนด้วยลายมือแบบคอร์ซีฟ ขนาดเล็กจึงเป็นการ เขียนด้วยลายมือ แบบสคริปทูรา อีพิสโต ลาริสเพียงฉบับเดียว ในโลกโรมัน เอกสารที่ตามมา^[47]แสดงให้เห็นถึงการพัฒนาอย่างต่อเนื่องของรูปแบบการเขียนนี้ ซึ่งมีลักษณะเด่นคือเส้นที่หนาและการกำจัดรูปแบบตัวพิมพ์ใหญ่ที่หลงเหลืออยู่ พระ ราชกรณียกิจใน เมืองราเวนนาในศตวรรษที่ 5 และ 6 ^[48]แสดงให้เห็นถึงความสมบูรณ์แบบของการเขียนด้วยลายมือแบบนี้

ในช่วงเวลานี้ ลายมือแบบคอร์ซีฟขนาดเล็กได้ปรากฏให้เห็นในหนังสือโดยเริ่มแรกเป็นหมายเหตุข้างขอบ และต่อมาปรากฏให้เห็นในหนังสือทั้งเล่ม ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวระหว่างลายมือแบบหนังสือและลายมือที่ใช้กับเอกสารก็คือ เส้นหลักจะสั้นกว่าและตัวอักษรจะหนากว่า ลายมือแบบนี้มักเรียกว่าลายมือแบบกึ่งคอร์ซีฟ [ ^30]

การล่มสลายของจักรวรรดิและการก่อตั้งชนเผ่าป่าเถื่อนภายในอาณาเขตเดิมไม่ได้ขัดขวางการใช้ลายมือแบบคอร์ซีฟจิ๋วของโรมัน ซึ่งผู้มาใหม่ได้นำมาใช้ แต่ด้วยช่องว่างกว่าศตวรรษในชุดเอกสารตามลำดับเวลาที่ได้รับการเก็บรักษาไว้ จึงเป็นไปได้ที่จะติดตามวิวัฒนาการของลายมือแบบคอร์ซีฟของโรมันไปสู่สิ่งที่เรียกว่า "ลายมือประจำชาติ" ซึ่งเป็นรูปแบบการเขียนขนาดเล็กที่เฟื่องฟูหลังจากการรุกรานของชนเผ่าป่าเถื่อนในอิตาลีฝรั่งเศสสเปนอังกฤษและไอร์แลนด์และยังคงรู้จักกันในชื่อของภาษาลอมบาร์ด เมโร แว็งเจียนวิซิก อธ แองโกล-แซกซอนและไอริชชื่อเหล่านี้เริ่มใช้ในช่วงเวลาที่เชื่อกันว่าลายมือประจำชาติต่างๆ ถูกประดิษฐ์ขึ้นโดยผู้คนที่ใช้ลายมือเหล่านี้ แต่ความหมายก็เป็นเพียงทางภูมิศาสตร์เท่านั้น อย่างไรก็ตาม แม้จะมีความคล้ายคลึงกันซึ่งเผยให้เห็นถึงต้นกำเนิดร่วมกัน แต่ลายมือเหล่านี้มีความแตกต่างกันโดยเฉพาะ บางทีอาจเป็นเพราะลายมือแบบคอร์ซีฟของโรมันได้รับการพัฒนาโดยแต่ละชาติตามประเพณีทางศิลปะของตน^[49]

การเขียนแบบลอมบาร์ดิก

ในอิตาลี หลังจากสิ้นสุดยุคโรมันและไบแซนไทน์ การเขียนจะเรียกว่าลอมบาร์ดิกซึ่งเป็นคำทั่วไปที่ประกอบด้วยรูปแบบท้องถิ่นต่างๆ หลายประเภท ซึ่งอาจแบ่งได้เป็น 4 ประเภทหลักๆ คือ 2 ประเภทสำหรับscriptura epistolaris , 2 ประเภทสำหรับลายมือแบบคอร์ซีฟของอิตาลีโบราณ และ 2 ประเภทสำหรับ ลายมือของสำนักราชสำนัก หรือlittera romanaและ 2 ประเภทสำหรับlibraria , 2 ประเภทสำหรับ ลายมือหนังสือของอิตาลีโบราณ และ ลอมบาร์ดิกในความหมายแคบ บางครั้งเรียกว่าBeneventanaเนื่องจากเป็นที่นิยมในอาณาจักรเบเนเวนโต

เอกสารที่เก่าแก่ที่สุดที่เก็บรักษาไว้ซึ่งเขียนด้วยลายมือแบบอิตาลีโบราณแสดงให้เห็นลักษณะสำคัญทั้งหมดของลายมือแบบโรมันในศตวรรษที่ 6 ^[50]ในอิตาลีตอนเหนือ ลายมือนี้เริ่มในศตวรรษที่ 9 โดยได้รับอิทธิพลจากลายมือหนังสือขนาดเล็กซึ่งพัฒนาขึ้นในสมัยของชาร์เลอมาญ ดังที่จะเห็นได้ในภายหลัง ภายใต้อิทธิพลนี้ ลายมือค่อยๆ หายไปและหยุดมีอยู่ในช่วงศตวรรษที่ 12 ในอิตาลีตอนใต้ ลายมือนี้ยังคงมีอยู่จนถึงช่วงปลายยุคกลาง [ ^51]ลายมือของสำนักราชสำนักของพระสันตปาปา ซึ่งเป็นรูปแบบเฉพาะของลอมบาร์ดในบริเวณใกล้เคียงกรุงโรมและส่วนใหญ่ใช้ในเอกสารของพระสันตปาปา มีความโดดเด่นด้วยการสร้างตัวอักษรa, e, q, tในตอนแรกมีลักษณะเป็นทางการ แต่ค่อยๆ ลดความซับซ้อนลงภายใต้อิทธิพลของลายมือขนาดเล็กแบบการอแล็งเฌียงซึ่งในที่สุดก็แพร่หลายในตราประจำตระกูลของโฮโนริอุสที่ 2 (1124–1130) ทนายความ ใน กรุงโรมยังคงใช้ลายมือของสำนักราชสำนักจนถึงต้นศตวรรษที่ 13 ลายมือหนังสือแบบอิตาลีโบราณเป็นเพียงการเขียนแบบกึ่งคอร์ซีฟตามแบบที่เคยใช้ในศตวรรษที่ 6 ตัวอย่างหลักๆ ได้มาจากสคริปโตเรียในอิตาลีตอนเหนือ ซึ่งถูกแทนที่ด้วยลายมือแบบคาโรลิงเจียนขนาดเล็กในศตวรรษที่ 9 ในอิตาลีตอนใต้ ลายมือแบบนี้ยังคงใช้มาจนพัฒนาเป็นรูป แบบการเขียน แบบวิจิตรศิลป์และในศตวรรษที่ 10 ลายมือแบบนี้ก็มีลักษณะเหลี่ยมมุมที่สวยงามมาก^[52]ลูกกลิ้งExultetเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด^{[ ตามคำบอกเล่าของใคร? ]}ในศตวรรษที่ 9 ได้มีการนำลูกกลิ้งนี้เข้ามาในดัลมาเทียโดยพระภิกษุเบเนดิกตินและพัฒนาที่นั่น เช่นเดียวกับในอาปูเลียโดยอาศัยต้นแบบ ซึ่งสุดท้ายกลายเป็นการเขียน แบบเบเนเวนทานาแบบโค้งมนที่เรียกว่าแบบบารี [ ^53]

เมโรแว็งเจียน

การเขียนแบบคอร์ซีฟของโรมันซึ่งพัฒนาขึ้นในกอลภายใต้ราชวงศ์แรกของกษัตริย์เรียกว่าการเขียนแบบเมโรแว็งเจียน การเขียน แบบเมโรแว็งเจียน ประกอบด้วยประกาศนียบัตรราชวงศ์ 38 ฉบับ^[54]กฎบัตรส่วนตัวจำนวนหนึ่ง^[55]และเอกสารรับรองพระบรมสารีริกธาตุ^[56]

แม้ว่าจะผ่านมาไม่ถึงศตวรรษระหว่างการเขียนแบบคอร์ซีฟของราเวนนาและเอกสารเมโรแว็งเจียนที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังหลงเหลืออยู่ (ค.ศ. 625) แต่ทั้งสองฉบับก็มีรูปลักษณ์ที่แตกต่างกันอย่างมาก การเขียนแบบคอร์ซีฟของราเวนนาถูกแทนที่ด้วยรูปแบบที่คับแคบ ซึ่งความลาดเอียงตามธรรมชาติทางด้านขวาจะกลายเป็นลายมือตั้งตรง และแทนที่จะมีเส้นขอบครบถ้วน ตัวอักษรถูกบีบอัดจนทำให้รูปร่างของตัวอักษรอื่นๆ เปลี่ยนไป ผู้คัดลอกหนังสือใช้การเขียนแบบคอร์ซีฟที่คล้ายกับที่พบในเอกสาร ยกเว้นว่าเส้นจะหนากว่า รูปร่างจะสม่ำเสมอกว่า และหัวและหางจะสั้นกว่า^[57]การเขียนแบบคอร์ซีฟของเมโรแว็งเจียนที่ใช้ในหนังสือได้รับการทำให้เรียบง่ายขึ้นในบางพื้นที่ ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าได้รับอิทธิพลจากลายมือหนังสือขนาดเล็กในยุคนั้น ศูนย์กลางหลักสองแห่งของการปฏิรูปนี้คือLuxeuilและCorbie ^[58 ]

วิซิกอธ

ในสเปน หลังจากที่ชาววิซิกอธพิชิต การเขียนแบบคอร์ซีฟของโรมันก็ค่อยๆ พัฒนาลักษณะพิเศษขึ้นมา เอกสารบางฉบับที่เชื่อกันว่าเขียนขึ้นในศตวรรษที่ 7 แสดงให้เห็นลายมือแบบเปลี่ยนผ่านที่มีรูปแบบที่กระจัดกระจายและค่อนข้างหยาบคาย^[59]ลักษณะเฉพาะของการเขียนแบบวิซิกอธ ซึ่งที่เห็นได้ชัดที่สุดคือ⟨g⟩ รูปตัว Q ซึ่งไม่ปรากฏจนกระทั่งในภายหลังในลายมือหนังสือ ลายมือหนังสือได้รับการกำหนดไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ในศตวรรษที่ 8 ปรากฏเป็นลายมือแบบกึ่งคอร์ซีฟ ตัวอย่างที่เก่าแก่ที่สุดของวันที่แน่นอนคือms lxxxix ในห้องสมุดCapitular ในเมืองเวโรนา [ ^60]ตั้งแต่ศตวรรษที่ 9 รูปแบบการเขียนด้วยลายมือเริ่มกว้างขึ้นและโค้งมนมากขึ้นจนถึงศตวรรษที่ 11 เมื่อพวกมันกลายเป็นเรียวและเหลี่ยมมุม^[61]อักษรจิ๋ววิซิกอธปรากฏเป็นลายมือในเอกสารต่างๆ ราวกลางคริสต์ศตวรรษที่ 9 และเมื่อเวลาผ่านไป อักษรจิ๋วนี้มีความซับซ้อนมากขึ้นและอ่านยากขึ้นด้วย^[62]ในไม่ช้า อักษรจิ๋วนี้ก็เข้ามาแข่งขันกับอักษรจิ๋วการอแล็งเฌียง ซึ่งเข้ามาแทนที่เนื่องจากกลุ่มคนฝรั่งเศส เช่นพระสงฆ์และนักรบชาวคลูนีที่ออกรบกับชาวมัวร์ ปรากฏอยู่ใน สเปน^[63]

ลายมือของชาวไอริชและแองโกล-แซกซอน ซึ่งไม่ได้มาจากลายมือเขียนจิ๋วของโรมันโดยตรง จะได้รับการกล่าวถึงในหัวข้อย่อยแยกต่างหากด้านล่าง

ทีละอัน เข็มเขียนแบบคอร์ซีฟจิ๋วของชาติก็ถูกแทนที่ด้วยเข็มเขียนแบบจิ๋วชุดหนึ่งที่ได้กล่าวถึงไปแล้ว และขณะนี้สามารถสืบย้อนต้นกำเนิดของเข็มเขียนแบบคอร์ซีฟจิ๋วดังกล่าวได้ตั้งแต่แรกแล้ว

การเขียนแบบคอร์ซีฟในยุคแรกเป็นสื่อที่ค่อยๆ พัฒนารูปแบบตัวพิมพ์เล็กจากรูปแบบตัวพิมพ์ใหญ่ ดังนั้น การเขียนแบบคอร์ซีฟจึงเริ่มแรกเป็นการเขียนแบบคอร์ซีฟ เมื่อตัวอักษรตัวพิมพ์เล็กเริ่มปรากฏในรูปแบบตัวพิมพ์ใหญ่ของเอกสาร ผู้คัดลอกงานวรรณกรรมจึงรับเอารูปแบบตัวพิมพ์เล็กเหล่านี้มาใช้และกำหนดให้เป็นรูปแบบการประดิษฐ์อักษร ดังนั้น จึงได้มีการสร้างตัวอักษรตัวพิมพ์เล็กชุดใหม่ขึ้นทีละตัวตามพัฒนาการของตัวพิมพ์เล็กชุดใหม่ เช่นเดียวกับเอกสารบางฉบับที่เขียนด้วยตัวพิมพ์ใหญ่และตัวพิมพ์เล็กผสมกัน กระดาษปาปิรัสวรรณกรรมบางแผ่นในศตวรรษที่ 3 ^[64]และจารึกบนหินในศตวรรษที่ 4 ^[65]ก็มีตัวอย่างของการเขียนแบบชุดผสม โดยมีรูปแบบตัวพิมพ์เล็กวางเคียงข้างตัวอักษรตัวพิมพ์ใหญ่และตัวพิมพ์เล็ก จำนวนรูปแบบตัวอักษรจิ๋วเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องในข้อความที่เขียนด้วยลายมือผสม และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมายเหตุข้างเคียง จนกระทั่งในช่วงปลายศตวรรษที่ 5 รูปแบบตัวอักษรจิ๋วเกือบจะหายไปหมดในต้นฉบับ บาง ฉบับ การเขียนแบบตัวอักษรจิ๋วนี้ ซึ่งเรียกว่า "อักษรครึ่งอักษร" ^[66]จึงได้มาจากตัวอักษรจิ๋วจำนวนมาก ซึ่งในแผนภูมิรวมของอักษรละตินดูเหมือนจะใกล้เคียงกับlibrariae ที่เก่าแก่ที่สุด และอยู่ระหว่างตัวอักษรเหล่านี้กับอักษรepistolaris (อักษรตัวพิมพ์เล็ก) ซึ่งเป็นที่มาของรูปแบบที่มีลักษณะเฉพาะตามลำดับ การเขียนแบบนี้มีอิทธิพลอย่างมากต่อscriptura libraria ของทวีป ในศตวรรษที่ 7 และ 8

ลายมือครึ่งอักษรอังค์เชียลได้รับการแนะนำในไอร์แลนด์พร้อมกับวัฒนธรรมละตินในศตวรรษที่ 5 โดยบาทหลวงและฆราวาสจากกอลซึ่งหลบหนีการรุกรานของพวกป่าเถื่อน ลายมือนี้ถูกนำมาใช้ที่นั่นโดยยกเว้นการเขียนแบบคอร์ซีฟ และในไม่ช้าก็มีลักษณะเฉพาะตัว มีการเขียนแบบไอริชที่ได้รับการยอมรับอย่างดีสองแบบตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 7 ได้แก่ ลายมือครึ่งอักษรอังค์เชียลกลมใหญ่ ซึ่งมักมีรูปแบบที่ใหญ่โต และลายมือที่แหลม ซึ่งกลายเป็นอักษรคอร์ซีฟมากขึ้นและเล็กลงอย่างแท้จริง ลายมือแบบหลังพัฒนามาจากลายมือแบบแรก^[67]เครื่องหมายเฉพาะอย่างหนึ่งของต้นฉบับที่มีต้นกำเนิดจากไอร์แลนด์คือตัวอักษรตัวแรก ซึ่งประดับประดาด้วยลวดลายสานกัน รูปสัตว์ หรือกรอบจุดสีแดง อย่างไรก็ตาม หลักฐานที่ชัดเจนที่สุดนั้นมาจากระบบการย่อและลักษณะสี่เหลี่ยมและคูนิฟอร์มที่รวมกันของลายมือขนาดเล็กในช่วงที่พัฒนาสูงสุด^[68]การเขียนภาษาไอริชทั้งสองประเภทได้รับการแนะนำในทางตอนเหนือของบริเตนใหญ่โดยพระสงฆ์ และในไม่ช้าก็ได้รับการนำมาใช้โดยชาวแองโกล-แซกซอนโดยคัดลอกมาอย่างแม่นยำมากจนบางครั้งยากที่จะระบุแหล่งที่มาของตัวอย่างได้ อย่างไรก็ตาม การเขียนภาษาแองโกล-แซกซอนค่อยๆ พัฒนารูปแบบที่โดดเด่นและแม้แต่แบบท้องถิ่น^[69]ซึ่งถูกแทนที่หลังจากการพิชิตของชาวนอร์มันโดยชาวแคโรลิงเจียนขนาดเล็ก ผ่านเซนต์โคลัมบานัสและผู้ติดตามของเขา การเขียนภาษาไอริชแพร่กระจายไปยังทวีปยุโรป และต้นฉบับถูกเขียนด้วยลายมือของชาวไอริชในอารามของBobbio AbbeyและSt Gallในช่วงศตวรรษที่ 7 และ 8

เจมส์ เจ. จอห์น ชี้ให้เห็นว่าการหายไปของอำนาจจักรวรรดิในช่วงปลายศตวรรษที่ 5 ในกลุ่มที่พูดภาษาละตินส่วนใหญ่ของจักรวรรดิโรมันไม่ได้หมายถึงการหายไปของอักษรละติน แต่เป็นเงื่อนไขที่เข้ามาทำให้จังหวัดต่างๆ ทางตะวันตกค่อยๆ แตกแยกกันในการเขียน ซึ่งเป็นกระบวนการที่เริ่มขึ้นในราวศตวรรษที่ 7 ^[70]

สมเด็จพระสันตปาปาเกรกอรีที่ 1 (เกรกอรีมหาราช สิ้นพระชนม์ ค.ศ. 604) ทรงมีอิทธิพลในการเผยแพร่ศาสนาคริสต์ในบริเตนใหญ่ และยังทรงส่งสำเนาต้นฉบับให้ราชินีเทโอเดอลินเดและบรุนฮิลดา ตลอดจนบิชอปชาวสเปนด้วย นอกจากนี้ พระองค์ยังทรงส่งออกัสตินแห่งแคนเทอร์เบอรีซึ่ง เป็นพระสงฆ์โรมัน ไปยังบริเตนใหญ่เพื่อเผยแพร่ศาสนา โดยออกัสตินอาจนำต้นฉบับไปด้วย แม้ว่าอิทธิพลของอิตาลีในฐานะศูนย์กลางการผลิตต้นฉบับจะเริ่มเสื่อมถอยลง โดยเฉพาะหลังจากสงครามโกธิก (ค.ศ. 535–554)และการรุกรานของชาวลอมบาร์ด แต่ต้นฉบับของอิตาลี—และที่สำคัญกว่านั้นคือสคริปต์ที่ใช้เขียน—ยังคงกระจายไปทั่วทวีปยุโรป^[71]

ตั้งแต่ศตวรรษที่ 6 ถึงศตวรรษที่ 8 ได้มีการพัฒนา "ลายมือประจำชาติ" ขึ้นมากมายในพื้นที่ที่พูดภาษาละตินของอดีตจักรวรรดิโรมัน เมื่อถึงปลายศตวรรษที่ 6 นักเขียนชาวไอริชได้เริ่มเปลี่ยนอักษรโรมันเป็นอักษรจิ๋วและอักษรใหญ่ การแปลงอักษรสารคดีแบบคอร์ซีฟสำหรับหนังสือซึ่งพัฒนามาจากอักษรคอร์ซีฟแบบโรมันในภายหลังนั้นเริ่มขึ้นในฝรั่งเศสในช่วงกลางศตวรรษที่ 7 ในสเปน อักษรแบบครึ่งอักษรและคอร์ซีฟจะถูกแปลงเป็นอักษรใหม่ คือ อักษรจิ๋วแบบวิซิกอธ ไม่เกินต้นศตวรรษที่ 8 ^[72]

ในศตวรรษที่ 8 เมื่อชาร์เลอมาญเริ่มมีอำนาจเหนือพื้นที่ขนาดใหญ่ในยุโรปตะวันตก นักเขียนได้พัฒนาการเขียนแบบจิ๋ว ( Caroline minuscule ) ซึ่งกลายมาเป็นการเขียนมาตรฐานสำหรับต้นฉบับตั้งแต่ศตวรรษที่ 9 ถึงศตวรรษที่ 11 ต้นกำเนิดของลายมือแบบนี้ยังเป็นที่ถกเถียงกันมาก สาเหตุเกิดจากความสับสนที่เกิดขึ้นก่อนยุคการอแล็งเฌียงในห้องสมุดของฝรั่งเศส อิตาลี และเยอรมนี อันเป็นผลจากการแข่งขันระหว่างลายมือเขียนแบบคอร์ซีฟและแบบเซต นอกจากการเขียนแบบอันเซียลและครึ่งอันเซียลซึ่งเป็นรูปแบบเลียนแบบที่ใช้กันน้อยมากและด้วยเหตุนี้จึงไม่มีความแข็งแรงมากนัก และการเขียนแบบคอร์ซีฟจิ๋วซึ่งเป็นลายมือที่เป็นธรรมชาติที่สุดแล้ว ยังมีการเขียนแบบผสมกันอีกนับไม่ถ้วนที่ได้รับอิทธิพลจากลายมือเหล่านี้ซึ่งกันและกัน ในบางรูปแบบ อักษรอันเซียลหรือครึ่งอันเซียลได้รับการรักษาไว้โดยแทบไม่มีการปรับเปลี่ยน แต่อิทธิพลของลายมือเขียนนั้นแสดงให้เห็นได้จากความอิสระของเส้นขีด อักษรเหล่านี้เรียกว่าลายมือแบบชนบท ลายมือแบบกึ่งคอร์ซีฟ หรือลายมือแบบคอร์ซีฟแบบอันเชียล หรือลายมือแบบครึ่งอันเชียล ในทางกลับกัน ลายมือแบบคอร์ซีฟบางครั้งก็ได้รับผลกระทบจากชุดlibrariae ในระดับที่แตกต่างกัน ลายมือแบบคอร์ซีฟของepistolarisกลายเป็นแบบกึ่งคอร์ซีฟเมื่อนำมาใช้เป็นlibrariaeและไม่เพียงเท่านั้น นอกจากอิทธิพลซึ่งกันและกันที่ส่งผลต่อการเคลื่อนไหวของลายมือบนหน้ากระดาษแล้ว ยังมี อิทธิพล ทางสัณฐานวิทยาอีกด้วย โดยตัวอักษรถูกยืมมาจากตัวอักษรหนึ่งไปสู่อีกตัวอักษรหนึ่ง สิ่งนี้ทำให้เกิดการประนีประนอมในรูปแบบต่างๆ และความหลากหลายที่ไม่มีที่สิ้นสุดระหว่างอักษรอันเชียลและอักษรครึ่งอันเชียลกับลายมือแบบคอร์ซีฟ จะเข้าใจได้ง่ายว่าต้นกำเนิดของอักษรจิ๋วแบบการอแล็งเฌียง ซึ่งต้องค้นหาในความสับสนของลายมือก่อนสมัยการอแล็งเฌียงนี้เกี่ยวข้องกับความขัดแย้ง การเขียนแบบใหม่นี้มีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับepistolarisมากกว่าอักษรจิ๋วแบบดั้งเดิม ซึ่งแสดงให้เห็นได้จากรูปแบบบางอย่าง เช่น⟨a⟩ แบบเปิด () ซึ่งชวนให้นึกถึงลายมือหวัด โดยการรวมตัวอักษรบางตัวเข้าด้วยกัน และการรวมตัวอักษรสูงbdhlซึ่งเกิดจากรอยหยัก ของลายมือหวัด นักโบราณคดีส่วนใหญ่เห็นด้วยที่จะกำหนดลายมือใหม่ในตำแหน่งที่แสดงในตารางต่อไปนี้: ^[30]

ความขัดแย้งเกิดขึ้นจากคำถามว่าอักษรจิ๋วของการอแล็งเฌียงเป็นอักษรจิ๋วดั้งเดิมที่ดัดแปลงมาจากอักษรคอร์ซีฟหรือเป็นอักษรคอร์ซีฟที่ดัดแปลงมาจากอักษรจิ๋วดั้งเดิม แหล่งกำเนิดของอักษรจิ๋วนี้ยังไม่ชัดเจน เช่นมีการเสนอชื่อ กรุงโรม โรงเรียนพาลาไทน์เมืองตูร์ แร็งส์เมต ซ์ แซ็ง ต์-เดอนีและคอร์บี แต่ก็ยังไม่มีการบรรลุข้อตกลง ^[73]ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวของลายมือแบบใหม่ถือเป็นจุดเปลี่ยนในประวัติศาสตร์ของวัฒนธรรม ในแง่ของการเขียนภาษาละติน ถือเป็นจุดเริ่มต้นของยุคสมัยใหม่ [ ^74]

ในศตวรรษที่ 12 อักษรจิ๋วของการอแล็งเฌียงได้มีการเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์และนำเอาตัวอักษรแบบโกธิก ที่หนาและขาดๆ หายๆ มาใช้ รูปแบบนี้ยังคงเป็นที่นิยม โดยมีรูปแบบที่แตกต่างกันไปในแต่ละภูมิภาค จนกระทั่งในศตวรรษที่ 15 เมื่ออักษร ฮิวแมนิสต์ในยุค ฟื้นฟูศิลปวิทยาได้ฟื้นคืนรูปแบบอักษรจิ๋วของการอแล็งเฌียงขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นรูปแบบนี้ก็ได้แพร่หลาย ไปทั่วทั้งยุโรป จากยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา ของอิตาลี

อักษรฮิวแมนิสต์เหล่านี้เป็นพื้นฐานของอักษรโบราณและรูปแบบลายมือในยุโรปตะวันตกและใต้ ในเยอรมนีและออสเตรีย อักษรคูเรนท์ ชริฟต์มีรากฐานมาจาก ลายมือ แบบคอร์ซีฟของยุคกลาง ตอนปลาย โดยใช้ชื่อของ นักประดิษฐ์อักษรชื่อลุดวิกซึตเทอร์ลินอักษรที่คู่กันกับอักษรแบล็ก เล็ตเตอร์ นี้ ถูกยกเลิกโดยฮิตเลอร์ในปี 1941 หลังสงครามโลกครั้งที่สองได้มีการสอนให้เขียนอักษรนี้เป็นทางเลือกในบางพื้นที่จนถึงช่วงทศวรรษ 1970 จึงไม่มีการสอนอักษรนี้อีกต่อ ไป ลายมือเลขาเป็นลายมือทางธุรกิจที่ไม่เป็นทางการของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา

มีจุดสัมผัสที่ไม่อาจปฏิเสธได้ระหว่างสถาปัตยกรรมและโบราณคดี และในทั้งสองแบบนั้น เราสามารถแยกแยะระหว่างยุคโรมาเนสก์และยุคโกธิกได้^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}ความพยายามสร้างสรรค์ที่เริ่มต้นในยุคหลังการอแล็งเฌียง มาถึงจุดสูงสุดในช่วงต้นศตวรรษที่ 12 ในรูปแบบของงานเขียนอักษรวิจิตรและสถาปัตยกรรม ซึ่งแม้จะยังดูเก้กังอยู่บ้าง แต่ก็แสดงให้เห็นถึงพลังและประสบการณ์ที่ชัดเจน และในช่วงปลายศตวรรษนั้นและในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 13 ศิลปะทั้งสองก็ถึงจุดสุดยอดและแสดงผลงานที่กล้าหาญที่สุด

ลักษณะภูมิประเทศของการเขียนในยุคกลางตอนปลายนั้นยังคงได้รับการศึกษาอยู่ แน่นอนว่าสามารถระบุความหลากหลายของชาติได้ แต่ปัญหาในการแยกแยะลักษณะเฉพาะนั้นซับซ้อนขึ้นอันเป็นผลจากการพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศและการอพยพของเสมียนจากปลายด้านหนึ่งของยุโรปไปยังอีกด้านหนึ่ง ในช่วงศตวรรษต่อมาของยุคกลางอักษรโกธิกขนาดเล็กยังคงได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่องภายในวงจรจำกัดของ ฉบับ หรูหราและเอกสารพิธีกรรม ในการใช้งานทั่วไป อักษรโกธิกขนาดเล็กได้เสื่อมถอยลงเป็นอักษรคอร์ซีฟซึ่งซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ เต็มไปด้วยเส้นที่ไม่จำเป็นและซับซ้อนด้วยการย่อ

ในช่วงไตรมาสแรกของศตวรรษที่ 15 ได้เกิดนวัตกรรมใหม่ซึ่งส่งอิทธิพลอย่างเด็ดขาดต่อวิวัฒนาการของการเขียนในยุโรปนักมนุษยนิยม ชาวอิตาลี รู้สึกทึ่งกับความสามารถในการอ่านต้นฉบับที่เขียนด้วยอักษรจิ๋วแบบการอแล็งเฌียงที่ได้รับการปรับปรุงในศตวรรษที่ 10 และ 11 ซึ่งพวกเขาค้นพบผลงานของนักเขียนในสมัยโบราณและเลียนแบบการเขียนแบบเก่าอย่างระมัดระวัง ใน ลายมือหนังสือที่กะทัดรัดของ เปตราช อักษรย่อที่กว้างกว่าและอักษรย่อที่ลดลงรวมถึงเส้นโค้งมนเป็นการแสดงออกในช่วงแรกของปฏิกิริยาต่ออักษรจิ๋วแบบโกธิกที่หยาบคายซึ่งเรารู้จักในปัจจุบันในชื่อ " แบล็กเลต เตอร์ "

เปตราร์คเป็นหนึ่งในนักเขียนยุคกลางไม่กี่คนที่เขียนงานเขียนเกี่ยวกับลายมือในสมัยของเขาอย่างยาวเหยียด ในบทความเรื่องLa scrittura ^[76]เขาได้วิพากษ์วิจารณ์ลายมือแบบสโกลาสติกในปัจจุบันซึ่งมีเส้นที่วาดอย่างยากลำบาก ( artificiosis litterarum tractibus ) และรูปแบบตัวอักษรที่ฟุ่มเฟือย ( luxurians ) ที่ทำให้สายตาเพลิดเพลินจากระยะไกล แต่จะทำให้เมื่อมองใกล้ๆ จะทำให้เมื่อยล้า ราวกับว่าเขียนขึ้นเพื่อจุดประสงค์อื่นที่ไม่ใช่เพื่อการอ่าน สำหรับเปตราร์ค ลายมือแบบโกธิกละเมิดหลักการสามประการ: เขากล่าวว่า การเขียนควรเรียบง่าย ( castigata ) ชัดเจน ( clara ) และถูกต้องตามหลักการ เขียน ^[77] โบคคาชโชเป็นผู้ชื่นชมเปตราร์คอย่างมาก จากกลุ่มคนใกล้ชิดของโบคคาชโช ลายมือแก้ไขแบบ "กึ่งโกธิก" หลังยุคเปตราร์คนี้แพร่หลายไปสู่กลุ่มนักปราชญ์ในฟลอเรนซ์ลอมบาร์ดี [ ^78]และ เว เนโต^[79]

การปฏิรูปลายมือที่ละเอียดถี่ถ้วนยิ่งขึ้นกว่าการประนีประนอมของ Petrarchan กำลังจะเกิดขึ้น ผู้ริเริ่มรูปแบบใหม่ ( ภาพประกอบ ) คือPoggio Braccioliniผู้แสวงหาต้นฉบับโบราณอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ซึ่งพัฒนาการ เขียนแบบ มนุษยนิยม แบบใหม่ ในทศวรรษแรกของศตวรรษที่ 15 ผู้ขายหนังสือชาวฟลอเรนซ์Vespasiano da Bisticciเล่าในภายหลังในศตวรรษนั้นว่า Poggio เป็นช่างเขียนอักษร ที่เก่งมาก ใน การเขียน lettera anticaและได้ถอดข้อความเพื่อเลี้ยงตัวเอง—สันนิษฐานว่า Martin Davies ชี้ให้เห็น— ^[80]ก่อนที่เขาจะไปโรมในปี 1403 เพื่อเริ่มต้นอาชีพในศาลของพระสันตปาปา Berthold Ullmanระบุช่วงเวลาสำคัญในการพัฒนาการเขียนแบบมนุษยนิยมแบบใหม่ว่าเป็นการถอดความของCicero 's Epistles to Atticus ของ Poggio ในวัยหนุ่ม [ ^81]

เมื่อถึงเวลาที่ ห้องสมุด เมดิชิได้รับการจัดทำรายการในปี ค.ศ. 1418 ต้นฉบับเกือบครึ่งหนึ่งถูกบันทึกไว้ว่าเป็นแบบ lettera anticaอักษรใหม่นี้ได้รับการยอมรับและพัฒนาโดยนักมนุษยนิยมและนักการศึกษาชาวฟลอเรนซ์อย่างNiccolò de' Niccoli ^[82]และColuccio Salutatiสำนักราชสำนักรับเอารูปแบบใหม่นี้มาใช้เพื่อจุดประสงค์บางประการ และด้วยเหตุนี้จึงมีส่วนทำให้รูปแบบใหม่นี้แพร่หลายไปทั่วคริสต์ศาสนาช่างพิมพ์มีส่วนสำคัญยิ่งขึ้นในการสร้างรูปแบบการเขียนนี้โดยใช้รูปแบบนี้เป็นพื้นฐานสำหรับตัวพิมพ์ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1465

อักษรจิ๋วแบบมนุษยนิยมได้ก่อให้เกิดอักษรตัวเอียงที่เรียกว่าอักษรอิตาลี ซึ่งช่างพิมพ์ก็ใช้กันเพื่อแสวงหาความแปลกใหม่ และกลายมาเป็นอักษรตัวเอียงส่งผลให้อักษรอิตาลีได้รับความนิยมอย่างแพร่หลาย และในศตวรรษที่ 16 ก็เริ่มแข่งขันกับอักษรคอร์ซีฟแบบโกธิก ในศตวรรษที่ 17 ปรมาจารย์ด้านการเขียนถูกแบ่งแยกระหว่างสองสำนัก และยังมีการประนีประนอมกันอีกเป็นจำนวนมาก อักษรโกธิกค่อยๆ หายไป เหลือเพียงไม่กี่ตัวที่หลงเหลืออยู่ในเยอรมนี อักษรอิตาลีถูกนำมาใช้อย่างแพร่หลาย และได้รับการทำให้สมบูรณ์แบบในยุคหลังโดยนักประดิษฐ์อักษรชาวอังกฤษ^[30]

• D'Ottone, Arianna (3 พฤศจิกายน 2023) "In Defence of Arabic Palaeography" วารสารประวัติศาสตร์เศรษฐกิจและสังคมแห่งตะวันออก 66 ( 7): 925–951 doi :10.1163/15685209-12341610 ISSN  0022-4995

วิกิ มีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับPalaeography

วิกิซอร์ซมีเนื้อหาจาก บทความ สารานุกรมบริแทนนิกาค.ศ. 1911เรื่อง " บรรพชีวินวิทยา "

• โบราณวัตถุสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยาของฝรั่งเศส (เว็บไซต์วิชาการที่มอบต้นฉบับภาษาฝรั่งเศสมากกว่า 100 ฉบับตั้งแต่ปี ค.ศ. 1300 ถึง 1700 พร้อมด้วยเครื่องมือสำหรับการถอดรหัสและถอดความ)
• 'คู่มือการเขียนอักษรละติน' (ไฟล์ PDF ที่ครอบคลุม 82 หน้า พร้อมภาพประกอบมากมาย มกราคม 2024)
• 'คู่มือการเขียนบรรณานุกรมภาษากรีก' (ไฟล์ PDF ที่ครอบคลุม 71 หน้า พร้อมภาพประกอบมากมาย มกราคม 2024)
• บรรณารักษ์ศาสตร์: การอ่านลายมือเก่า 1500 – 1800: บทเรียนออนไลน์เชิงปฏิบัติ จากหอจดหมายเหตุแห่งชาติ (สหราชอาณาจักร)
• การสำรวจที่ครอบคลุมทุกแง่มุมที่สำคัญของโบราณคดีในยุคกลาง
• (ภาษาเยอรมัน)ไดเรกทอรีเว็บเกี่ยวกับโบราณคดีที่ได้รับการดูแลโดยนักวิชาการ
• คู่มือการศึกษาวิชาโบราณคดี 1250-1791
• ไดเรกทอรีเว็บเกี่ยวกับโบราณคดีที่ได้รับการดูแลโดยนักวิชาการอีกแห่ง (200 ลิงก์พร้อมความคิดเห็นเชิงวิจารณ์ เป็นภาษาฝรั่งเศส)
• บรรณานุกรมที่ครอบคลุม (อ้างอิงโดยละเอียด 1,200 รายการพร้อมข้อคิดเห็นเชิงวิจารณ์เป็นภาษาฝรั่งเศส)
• การเรียนการสอนออนไลน์ในวิชาโบราณคดีเอกสารของสกอตแลนด์ 1500–1750
• การแนะนำโบราณวัตถุภาษากรีกและละตินโดย Thompson, Edward Maunde – หนังสือคู่มือภาพประกอบที่ดีและมีประโยชน์ ล้าสมัยแล้ว (พิมพ์ในปี 1912) มีจำหน่ายในรูปแบบสำเนา
• แบบอักษรโบราณฟรี
• แบบฝึกหัดแก้ไขอักษรโบราณในยุคกลาง (ศตวรรษที่ 13 และ 14)
• ต้นฉบับจากศตวรรษที่ 12 ถึง 17 ที่มีต้นกำเนิดจากยุโรปและตะวันออกกลาง ศูนย์ริเริ่มดิจิทัล ห้องสมุดมหาวิทยาลัยเวอร์มอนต์
• อัลบั้มโต้ตอบของคอลเลกชันแบบฝึกหัดออนไลน์สำหรับการถอดเสียงสคริปต์ต่างๆ ตั้งแต่ศตวรรษที่ 8 ถึงศตวรรษที่ 15
• Walter Burley, Commentarium in Aristotelis De Anima L.III Critical Edition โดย Mario Tonelotto: ตัวอย่างการพิมพ์วิจารณ์จากต้นฉบับ 4 ฉบับที่แตกต่างกัน (ถอดความจากจารึกโบราณในยุคกลาง)
• ELM ฐานข้อมูลต้นฉบับที่เขียนเป็นภาษาละตินก่อนปี 800 เก็บถาวรเมื่อวันที่ 9 ธันวาคม 2017 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• ตำราโบราณฝรั่งเศสกับ Paleo-en-ligne.fr : วงจรเบื้องต้นฟรี
• โครงการไดล์. กล่องโต้ตอบเดอลาเลงกัว การถอดความแบบบรรพชีวินวิทยาและต้นฉบับโทรสารของภาษาสเปนสมัยใหม่ในBiblioteca Nacional de España