การตลาดยา
การโฆษณาโดยบริษัทยา

การตลาดยาเป็นสาขาหนึ่งของวิทยาศาสตร์การตลาด และการปฏิบัติที่เน้นที่ การสื่อสารการวางตำแหน่งที่แตกต่างและการนำผลิตภัณฑ์ยา ออกสู่ตลาด เช่น ยาเฉพาะทาง ยาชีวเทคโนโลยีและยาที่จำหน่ายหน้าเคาน์เตอร์โดยขยายความหมายแล้ว คำจำกัดความนี้บางครั้งยังใช้กับแนวทางปฏิบัติทางการตลาดที่ใช้กับผลิตภัณฑ์เสริมอาหารและอุปกรณ์ทางการแพทย์อีก ด้วย

แม้ว่าหลักนิติธรรมที่ควบคุม กิจกรรมการตลาด ของอุตสาหกรรมยาจะแตกต่างกันไปทั่วโลก แต่การตลาดยาโดยทั่วไปมักถูกควบคุมอย่างเข้มงวดโดยหน่วยงานระดับนานาชาติและระดับชาติ เช่นสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยาและสำนักงานยาแห่งยุโรปกฎระเบียบในท้องถิ่นจากรัฐบาลหรือสมาคมอุตสาหกรรมยาในท้องถิ่น เช่นสถาบันวิจัยและผลิตยาแห่งอเมริกาหรือสหพันธ์อุตสาหกรรมยาและสมาคมแห่งยุโรป (EFPIA)สามารถจำกัดหรือระบุแนวทางปฏิบัติทางการค้าที่ได้รับอนุญาตเพิ่มเติมได้

ถึงผู้ให้บริการด้านการดูแลสุขภาพ

การตลาดกับผู้ให้บริการด้านการดูแลสุขภาพมีสามรูปแบบหลัก: กิจกรรมโดยตัวแทนขายยา การจัดหาตัวอย่างยา และการสนับสนุนการศึกษาต่อเนื่องทางการแพทย์ (CME) [1]การใช้ของขวัญ รวมถึงปากกาและแก้วกาแฟที่ประทับชื่อผลิตภัณฑ์ยา ถูกห้ามตามแนวทางจริยธรรมของ PHRMA ตั้งแต่ปี 2008 [2] [3] จากสถานพยาบาล 237,000 แห่งที่เป็นตัวแทนของแพทย์ 680,000 คนที่สำรวจในแบบสำรวจ Physician Access ของ SK&A ในปี 2010 ครึ่งหนึ่งกล่าวว่าพวกเขาต้องการหรือจำเป็นต้องนัดหมายเพื่อพบตัวแทน (เพิ่มขึ้นจาก 38.5% ที่ต้องการหรือจำเป็นต้องนัดหมายในปี 2008) ในขณะที่ 23% จะไม่ต้องการพบตัวแทนเลย ตามข้อมูลการสำรวจ คลินิกที่เป็นของโรงพยาบาลหรือระบบสุขภาพนั้นเข้าถึงได้ยากกว่าคลินิกเอกชน เนื่องจากการนัดหมายต้องผ่านสำนักงานใหญ่ การสำรวจพบว่า 13.3% ของสำนักงานที่มีแพทย์เพียงหนึ่งหรือสองคนจะไม่พบตัวแทนแพทย์ เมื่อเทียบกับอัตราการไม่พบตัวแทนแพทย์ที่ 42% ในสำนักงานที่มีแพทย์ 10 คนขึ้นไป แพทย์ที่เข้าถึงได้ง่ายที่สุดเพื่อวัตถุประสงค์ในการส่งเสริมการขายคือแพทย์โรคภูมิแพ้/ภูมิคุ้มกันวิทยา – มีเพียง 4.2% เท่านั้นที่จะไม่พบตัวแทนแพทย์เลย – รองลงมาคือผู้เชี่ยวชาญด้านกระดูกและข้อ (5.1%) และผู้เชี่ยวชาญด้านเบาหวาน (7.6%) แพทย์รังสีวินิจฉัยเข้มงวดที่สุดในการอนุญาตให้มีรายละเอียด – 92.1% จะไม่พบตัวแทนแพทย์ – รองลงมาคือนักพยาธิวิทยาและรังสีวิทยาระบบประสาทที่ 92.1% และ 91.8% ตามลำดับ[4]

การลงรายละเอียดทางอิเล็กทรอนิกส์นั้นใช้กันอย่างแพร่หลายเพื่อเข้าถึง "แพทย์ที่ไม่เข้าพบแพทย์" ประมาณ 23% ของแพทย์ทั่วไปและ 28% ของแพทย์เฉพาะทางชอบการลงรายละเอียดทางอิเล็กทรอนิกส์บนคอมพิวเตอร์ ตามผลการสำรวจที่รายงานใน American Medical News (AMNews) ฉบับวันที่ 25 เมษายน 2011 ซึ่งจัดพิมพ์โดย American Medical Association (AMA) [5]

รหัส PhRMA

หน่วยงานวิจัยและผู้ผลิตยาแห่งอเมริกา (PhRMA) เผยแพร่การปรับปรุงจรรยาบรรณสมัครใจว่าด้วยปฏิสัมพันธ์กับผู้ประกอบวิชาชีพด้านการแพทย์เมื่อวันที่ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2551 แนวปฏิบัติใหม่มีผลบังคับใช้ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2552 [6]

นอกจากจะห้ามของขวัญเล็กๆ น้อยๆ และสิ่งของเตือนใจ เช่น ปากกา สมุดจดบันทึก เครื่องเย็บกระดาษ คลิปบอร์ด ที่ทับกระดาษ กล่องใส่ยา ฯลฯ แล้ว[6]รหัสที่แก้ไข:

  1. ห้ามตัวแทนขายของบริษัทจัดอาหารในร้านอาหารให้กับผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ แต่อนุญาตให้จัดอาหารมื้อเล็กๆ เป็นครั้งคราวในสำนักงานของผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ร่วมกับการนำเสนอข้อมูล" [6]
  2. รวมถึงบทบัญญัติใหม่ที่กำหนดให้บริษัทต้องแน่ใจว่าตัวแทนของตนได้รับการฝึกอบรมเกี่ยวกับกฎหมาย ข้อบังคับ และจรรยาบรรณและแนวทางปฏิบัติของอุตสาหกรรมที่เกี่ยวข้องอย่างเพียงพอ[6]
  3. กำหนดให้บริษัทแต่ละแห่งต้องระบุเจตนารมณ์ที่จะปฏิบัติตามจรรยาบรรณ และซีอีโอของบริษัทและเจ้าหน้าที่ฝ่ายปฏิบัติตามกฎหมายจะต้องรับรองทุกปีว่าบริษัทมีกระบวนการต่างๆ เพื่อปฏิบัติตาม[6]
  4. รวมถึงมาตรฐานโดยละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับความเป็นอิสระของการศึกษาต่อเนื่องทางการแพทย์[6]
  5. ให้คำแนะนำและข้อจำกัดเพิ่มเติมสำหรับการพูดคุยและการปรึกษาหารือกับผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพ[6]

ตัวอย่างฟรี

มีการพิสูจน์แล้วว่าตัวอย่างฟรีส่งผลต่อพฤติกรรมการสั่งยาของแพทย์ แพทย์ที่มีสิทธิ์เข้าถึงตัวอย่างฟรีมีแนวโน้มที่จะสั่งยาที่มีชื่อทางการค้ามากกว่ายาสามัญที่เทียบเท่ากัน[2] การศึกษาวิจัยอื่นพบว่าตัวอย่างฟรีช่วยลดโอกาสที่แพทย์จะปฏิบัติตามแนวทางปฏิบัติด้านการดูแลมาตรฐาน[2]

การรับตัวอย่างยาไม่ได้ช่วยลดต้นทุนใบสั่งยา แม้ว่าจะได้รับตัวอย่างแล้ว ผู้รับตัวอย่างก็ยังคงต้องแบกรับต้นทุนใบสั่งยาอย่างไม่สมส่วน[7]

มีการโต้แย้งว่าข้อดีของการแจกตัวอย่างฟรีคือแนวทาง "ลองก่อนซื้อ" ตัวอย่างฟรีทำให้เข้าถึงยาได้ทันทีและผู้ป่วยสามารถเริ่มการรักษาได้ทันที นอกจากนี้ยังประหยัดเวลาจากการไปที่ร้านขายยาเพื่อเติมยาให้เสร็จก่อนเริ่มการรักษา เนื่องจากยาบางชนิดไม่ได้ผลกับทุกคน และยาหลายชนิดไม่ได้ผลเหมือนกันสำหรับแต่ละคน ตัวอย่างฟรีจึงช่วยให้ผู้ป่วยค้นหาขนาดยาและยี่ห้อของยาที่ได้ผลดีที่สุดได้ก่อนที่จะต้องเสียเงินซื้อยาตามใบสั่งแพทย์ที่ร้านขายยา[7]

การศึกษาต่อเนื่องทางการแพทย์

จำนวนชั่วโมงที่แพทย์ใช้ในการศึกษาต่อเนื่องทางการแพทย์ ที่ได้รับการสนับสนุนจากอุตสาหกรรม (CME) นั้นมากกว่าจำนวนชั่วโมงที่แพทย์ใช้ในโรงเรียนแพทย์หรือสมาคมวิชาชีพ[2]

ผู้แทนจำหน่ายยา

ปัจจุบันมีตัวแทนขายยา ประมาณ 81,000 ราย ในสหรัฐอเมริกา[8]ซึ่งติดตามแพทย์ที่สั่งยาประมาณ 830,000 ราย ตัวแทนขายยาจะพยายามพบแพทย์คนใดคนหนึ่งทุกๆ สองสามสัปดาห์ ตัวแทนขายยามักจะมีรายชื่อแพทย์ที่โทรติดต่อประมาณ 200–300 ราย โดยมีเป้าหมาย 120–180 รายที่ควรไปพบในรอบ 1–2 หรือ 3 สัปดาห์

เนื่องจากพนักงานขายของบริษัทยามีขนาดใหญ่ การจัดระเบียบ การจัดการ และการวัดประสิทธิภาพของพนักงานขายจึงเป็นความท้าทายทางธุรกิจที่สำคัญ งานการจัดการมักจะถูกแบ่งย่อยออกเป็นพื้นที่ต่างๆ เช่น การกำหนดเป้าหมายแพทย์ ขนาดและโครงสร้างของพนักงานขาย การเพิ่มประสิทธิภาพของพนักงานขาย การวางแผนการโทร และประสิทธิภาพของพนักงานขาย บริษัทยาบางแห่งได้ตระหนักว่าการฝึกอบรมพนักงานขายเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ขั้นสูงเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผลิตภัณฑ์ส่วนใหญ่มีคุณภาพใกล้เคียงกัน ดังนั้น การฝึกอบรมพนักงานขายเกี่ยวกับเทคนิคการขายแบบสร้างสัมพันธ์ นอกเหนือไปจากความรู้ด้านวิทยาศาสตร์การแพทย์และผลิตภัณฑ์ จึงสามารถสร้างความแตกต่างให้กับประสิทธิภาพของพนักงานขายได้ แพทย์เฉพาะทางพึ่งพาพนักงานขายเฉพาะทางมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อให้ข้อมูลผลิตภัณฑ์ เนื่องจากพวกเขามีความรู้มากกว่าพนักงานขายด้านการดูแลเบื้องต้น

สหรัฐอเมริกามีผู้แทนด้านเภสัชกรรม 81,000 คน หรือ 1 คนต่อแพทย์ 7.9 คน[2]จำนวนและความคงอยู่ของผู้แทนด้านเภสัชกรรมได้เพิ่มภาระให้กับเวลาของแพทย์[9] "เมื่อจำนวนผู้แทนเพิ่มขึ้น ระยะเวลาเฉลี่ยที่ผู้แทนใช้ไปกับแพทย์ก็ลดลง น้อยลงมาก จนทำให้เกิดวิกฤตการณ์ทางยุทธศาสตร์ แพทย์ไม่ได้ใช้เวลากับผู้แทนขายมากนักอีกต่อไป และพวกเขาไม่ได้มองว่านี่เป็นปัญหาที่ร้ายแรง"

นักการตลาดจะต้องตัดสินใจเกี่ยวกับขนาดที่เหมาะสมของฝ่ายขายที่จำเป็นในการขายยาเฉพาะกลุ่มให้กับตลาดเป้าหมาย ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจนี้ ได้แก่ การเข้าถึงที่เหมาะสม (จำนวนแพทย์ที่ต้องพบ) และความถี่ (ความถี่ในการพบแพทย์) สำหรับแพทย์แต่ละคน จำนวนผู้ป่วยที่เป็นโรคนั้นๆ จำนวนตัวแทนขายที่ต้องทุ่มเทให้กับสำนักงานและกลุ่มแพทย์ และจำนวนพนักงานที่ต้องทุ่มเทให้กับบัญชีของโรงพยาบาลหากจำเป็น เพื่อช่วยในการตัดสินใจนี้ ลูกค้าจะถูกแบ่งย่อยเป็นกลุ่มต่างๆ ตามพฤติกรรมการสั่งยา จำนวนผู้ป่วย ศักยภาพทางธุรกิจ และลักษณะบุคลิกภาพของพวกเขา[1]

นักการตลาดพยายามระบุกลุ่มแพทย์ที่มีแนวโน้มสูงสุดที่จะสั่งยาชนิดใดชนิดหนึ่ง ในอดีต การดำเนินการดังกล่าวจะทำโดยตัวแทนขายยา "ในพื้นที่" โดยใช้รหัสไปรษณีย์ในการขายและทำการสืบเสาะเพื่อหาว่าใครคือผู้สั่งยารายใหญ่ในพื้นที่ขายเฉพาะ อย่างไรก็ตาม ในช่วงกลางทศวรรษ 1990 อุตสาหกรรมได้เปลี่ยนมาใช้ข้อมูลการสั่งยาของบุคคลที่สาม (เช่น Quintiles/IMS) เพื่อวัดจำนวนใบสั่งยาทั้งหมด (TRx) และใบสั่งยาใหม่ (NRx) ต่อสัปดาห์ที่แพทย์แต่ละคนเขียน โดยข้อมูลนี้จะถูกรวบรวมโดยผู้ขายเชิงพาณิชย์ จากนั้นแพทย์จะถูก "แบ่งตาม" เป็น 10 กลุ่มตามรูปแบบการเขียนของพวกเขา โดยกลุ่มที่สูงกว่าจะถูกกำหนดเป้าหมายอย่างเข้มข้นยิ่งขึ้น บริษัทเภสัชกรรมบางแห่งใช้ข้อมูลเพิ่มเติม เช่น:

  • ความสามารถในการทำกำไรจากใบสั่งยา
  • การเข้าถึงของแพทย์
  • แนวโน้มของแพทย์ในการใช้ยาของบริษัทยา
  • ผลกระทบของตำรายาที่บริหารจัดการต่อความสามารถของแพทย์ในการสั่งยา
  • ลำดับการรับยาของแพทย์ (กล่าวคือ แพทย์สามารถรับยาใหม่มาแทนที่การรักษาเดิมได้ง่ายเพียงใด)
  • แนวโน้มของแพทย์ในการใช้ยาหลายชนิด
  • อิทธิพลที่แพทย์มีต่อเพื่อนร่วมงานของตน[11]

แพทย์อาจเป็นองค์ประกอบที่สำคัญที่สุดในการขาย พวกเขาเขียนใบสั่งยาที่กำหนดว่าผู้คนจะใช้ยาตัวใด การโน้มน้าวแพทย์เป็นกุญแจสำคัญในการขายยา ในอดีตนั้น แพทย์จะมีพนักงานขายยาจำนวนมาก บริษัทยาขนาดกลางอาจมีพนักงานขาย 1,000 คน[ จำเป็นต้องอ้างอิง ] บริษัทขนาดใหญ่ที่สุดมีพนักงานขายหลายหมื่นคนทั่วโลก พนักงานขายจะติดต่อแพทย์เป็นประจำเพื่อให้ข้อมูลทางคลินิก บทความในวารสารที่ได้รับการอนุมัติ และตัวอย่างยาฟรี ซึ่งยังคงเป็นแนวทางในปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม แรงกดดันทางเศรษฐกิจในอุตสาหกรรมทำให้บริษัทยาต้องคิดทบทวนกระบวนการขายแบบเดิมกับแพทย์ อุตสาหกรรมได้เห็นการนำระบบ CRM ของเภสัชกรรมมาใช้อย่างแพร่หลาย ซึ่งทำงานบนแล็ปท็อปและแท็บเล็ต ในปัจจุบัน ตัวแทนขายยาในยุคใหม่มีข้อมูลสำคัญอยู่ในมือและเครื่องมือต่างๆ เพื่อใช้เวลากับแพทย์อย่างคุ้มค่าที่สุด

การชำระเงินของบริษัทเภสัชกรรม

บริษัทผลิตยาและอุปกรณ์ทางการแพทย์ยังจ่ายเงินให้แพทย์เพื่อใช้ยา ซึ่งอาจส่งผลต่อความถี่ในการสั่งจ่ายยา ตัวอย่างเช่น การศึกษาวิจัยหนึ่งที่ศึกษาเรื่องการจ่ายเงินให้แพทย์และพิมาวานเซอรินพบว่า "การจ่ายเงินให้แพทย์จำนวนมากมีความเกี่ยวข้องกับปริมาณการสั่งจ่ายพิมาวานเซอรินและค่าใช้จ่ายของ Medicare ที่เพิ่มขึ้น" [12]

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตัวแทนขายยาช่วยสร้างวัฒนธรรมแห่งการให้ของขวัญ หรือที่เรียกว่า "การแลกเปลี่ยนของขวัญทางเภสัชกรรม" ซึ่งการทำธุรกรรมทางการเงินนั้นเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก ในความเป็นจริง ของขวัญทั้งชิ้นใหญ่และชิ้นเล็ก ตั้งแต่กาแฟ การเดินทาง ไปจนถึงการประชุมทางการแพทย์ มักถูกแลกเปลี่ยนกับแพทย์ผู้สั่งยาเป็นประจำ เพื่อพยายามเปลี่ยนภาระหน้าที่จากผู้ป่วยมาเป็นใบสั่งยา และพิสูจน์แล้วว่าได้ผลจริง[13] [14]

อิทธิพลของเพื่อน

ผู้นำความคิดเห็นหลัก

ผู้นำทางความคิดที่สำคัญ (KOL) หรือ "ผู้นำทางความคิด" คือบุคคลที่ได้รับความเคารพ เช่น คณาจารย์จากคณะแพทยศาสตร์ที่มีชื่อเสียง ซึ่งมีอิทธิพลต่อแพทย์ผ่านสถานะทางวิชาชีพของพวกเขา โดยทั่วไป บริษัทเภสัชกรรมจะติดต่อผู้นำทางความคิดที่สำคัญตั้งแต่เนิ่นๆ ในกระบวนการพัฒนายา เพื่อให้การสนับสนุนและข้อเสนอแนะด้านการตลาดที่สำคัญ[15]

บริษัทเภสัชกรรมบางแห่งระบุผู้นำความคิดเห็นหลักผ่านการสอบถามแพทย์โดยตรง (การวิจัยเบื้องต้น) เมื่อไม่นานนี้ บริษัทเภสัชกรรมได้เริ่มใช้การวิเคราะห์เครือข่ายทางสังคมเพื่อค้นหาผู้นำความคิดเห็น เนื่องจากไม่ก่อให้เกิดอคติของผู้ตอบแบบสอบถาม ซึ่งมักพบในการวิจัยเบื้องต้น สามารถระบุและทำแผนที่ชุมชนวิทยาศาสตร์ทั้งหมดสำหรับสภาวะของโรคได้ และปฏิบัติตามกฎระเบียบของรัฐและรัฐบาลกลางมากขึ้น เนื่องจากรูปแบบการสั่งจ่ายยาของแพทย์ไม่ได้ใช้เพื่อสร้างเครือข่ายทางสังคม[16]

เพื่อนร่วมงาน

แพทย์ได้รับข้อมูลผ่านการติดต่ออย่างไม่เป็นทางการกับเพื่อนร่วมงาน รวมถึงกิจกรรมทางสังคม ความร่วมมือทางอาชีพ ความร่วมมือในโรงพยาบาล และความร่วมมือในโรงเรียนแพทย์ บริษัทเภสัชกรรมบางแห่งระบุเพื่อนร่วมงานที่มีอิทธิพลผ่านการเขียนใบสั่งยาที่มีจำหน่ายในท้องตลาดและข้อมูลระดับผู้ป่วย[17] การรับประทานอาหารค่ำร่วมกับแพทย์เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพสำหรับแพทย์ในการรับข้อมูลทางการศึกษาจากเพื่อนร่วมงานที่ได้รับการยอมรับ และเพื่อโน้มน้าวแพทย์ที่เรียกว่า "ไม่เข้าพบแพทย์" ซึ่งไม่เต็มใจที่จะติดต่อกับตัวแทนเภสัชโดยตรงผ่านการให้รายละเอียด แต่ก็อาจเข้าร่วมโครงการรับประทานอาหารค่ำที่ผู้เชี่ยวชาญในท้องถิ่นหรือระดับประเทศจะเป็นผู้บรรยาย[18] การประชุมเหล่านี้ได้รับการสนับสนุนโดยบริษัทเภสัชกรรมบางแห่ง

บทความวารสารและเอกสารทางเทคนิค

คดีความและการพิจารณาของรัฐสภาสหรัฐฯ ทำให้สามารถเข้าถึงเอกสารของอุตสาหกรรมยาที่เปิดเผยกลยุทธ์การตลาดใหม่สำหรับยา[19] กิจกรรมที่เคยถือว่าเป็นอิสระจากเจตนาในการส่งเสริม เช่นการศึกษาต่อเนื่องทางการแพทย์และการวิจัยทางการแพทย์ถูกนำมาใช้ เช่น การจ่ายเงินเพื่อตีพิมพ์บทความเกี่ยวกับยาที่ได้รับการส่งเสริมสำหรับเอกสารทางการแพทย์ และการถูกกล่าวหาว่าระงับผลการศึกษาวิจัยที่ไม่พึงประสงค์[20]

บริษัทประกันภัยเอกชนและภาครัฐ

บริษัทประกันภัยของรัฐและเอกชนมีผลต่อการออกใบสั่งยาของแพทย์ผ่านแบบฟอร์มยาที่จำกัดจำนวนและประเภทของยาที่บริษัทประกันภัยจะคุ้มครอง บริษัทประกันภัยไม่เพียงแต่สามารถส่งผลต่อยอดขายยาได้ด้วยการรวมหรือไม่รวมยาบางชนิดไว้ในแบบฟอร์มยาเท่านั้น แต่ยังส่งผลต่อยอดขายได้ด้วยการจัดระดับหรือวางอุปสรรคทางราชการในการสั่งยาบางชนิด ในเดือนมกราคม 2549 สหรัฐอเมริกาได้จัดทำแผนยาตามใบสั่งแพทย์ของรัฐใหม่ผ่าน โปรแกรม Medicareซึ่งรู้จักกันในชื่อMedicare Part Dโปรแกรมนี้ให้บริษัทประกันภัยเอกชนเข้าร่วมเจรจากับบริษัทเภสัชกรรมเพื่อจัดวางยาไว้ในแบบฟอร์มยาแบบแบ่งระดับ

สู่ผู้บริโภค

ในปีพ.ศ. 2551 มีเพียงสองประเทศที่อนุญาตให้โฆษณาโดยตรงถึงผู้บริโภค (DTCA) ได้แก่ สหรัฐอเมริกาและนิวซีแลนด์[21] [22] [2]ตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษปี 1970 DTCA ของยาที่ต้องสั่งโดยแพทย์ได้กลายเป็นสิ่งสำคัญในสหรัฐอเมริกา โดยมีรูปแบบหลักสองรูปแบบ ได้แก่ การส่งเสริมหรือสร้างโรคจากสภาพร่างกายที่ไม่เป็นโรค หรือการส่งเสริมยา[2]วัตถุประสงค์เชิงวาทศิลป์ของการโฆษณาโดยตรงถึงผู้บริโภคคือการมีอิทธิพลโดยตรงต่อบทสนทนาระหว่างผู้ป่วยกับแพทย์[23]ผู้ป่วยจำนวนมากจะสอบถามหรือแม้แต่เรียกร้องยาที่พวกเขาเห็นโฆษณาทางโทรทัศน์[21]ในสหรัฐอเมริกา ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามีการโฆษณาผลิตภัณฑ์ยาในสื่อมวลชนเพิ่มมากขึ้น รายจ่ายสำหรับการโฆษณาโดยตรงถึงผู้ใช้เพิ่มขึ้นเกือบสี่เท่าในเจ็ดปีระหว่างปี 1997 และ 2005 นับตั้งแต่ที่ FDA เปลี่ยนแนวทางจาก 1.1 พันล้านดอลลาร์ในปี 1997 เป็นมากกว่า 4.2 พันล้านดอลลาร์ในปี 2005 ซึ่งเพิ่มขึ้นปีละ 19.6% ตามข้อมูลของสำนักงานความรับผิดชอบของรัฐบาล สหรัฐอเมริกา (2006) [2]

การตลาดแบบเหมาจ่ายสำหรับผู้ใช้ยาถูกห้ามในประเทศอุตสาหกรรมมากกว่า 30 ประเทศแต่ไม่ใช่ในสหรัฐอเมริกาและนิวซีแลนด์[21]ซึ่งกำลังพิจารณาห้าม[24]บางคนรู้สึกว่าควรให้การตัดสินใจทั้งหมดอยู่ในมือของผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ คนอื่นรู้สึกว่าการศึกษาและการมีส่วนร่วมในด้านสุขภาพของผู้ใช้มีประโยชน์ แต่ผู้ใช้ต้องการข้อมูลเปรียบเทียบที่เป็นอิสระเกี่ยวกับยา (ไม่ใช่ข้อมูลส่งเสริมการขาย) [21] [24]ด้วยเหตุผลเหล่านี้ ประเทศส่วนใหญ่จึงกำหนดข้อจำกัดในการตลาดแบบเหมาจ่ายสำหรับผู้ใช้ยาที่ไม่ใช้กับการทำการตลาดของผลิตภัณฑ์อื่น ในบางพื้นที่ จำเป็นต้องมีโฆษณาสำหรับยาที่รวมรายการผลข้างเคียงที่เป็นไปได้ เพื่อให้ผู้ใช้ทราบถึงทั้งสองด้านของยา ข้อจำกัดของ แคนาดาเกี่ยวกับการโฆษณาผลิตภัณฑ์ยาทำให้โฆษณาที่ระบุชื่อผลิตภัณฑ์ไม่สามารถอธิบายได้ว่าผลิตภัณฑ์นั้นทำอะไรได้ในทางใดทางหนึ่ง โฆษณาที่กล่าวถึงปัญหาทางการแพทย์ไม่สามารถระบุชื่อผลิตภัณฑ์ที่จำหน่ายได้เช่นกัน โฆษณาเหล่านี้สามารถแนะนำผู้ชมไปยังเว็บไซต์หรือหมายเลขโทรศัพท์ที่ดำเนินการโดยบริษัทยาได้มากที่สุด

เรย์โนลด์ สเปกเตอร์ได้ยกตัวอย่างว่ากระแสโฆษณาเชิงบวกและเชิงลบสามารถส่งผลต่อการรับรู้เกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ยาได้อย่างไร โดยใช้ตัวอย่างยาต้านมะเร็งบางชนิด เช่นAvastinและOpdivoในกรณีแรก และสแตตินในกรณีหลัง[25]

คูปองยา

ในสหรัฐอเมริกา บริษัทเภสัชกรรมมักให้คูปองยาแก่ผู้บริโภคเพื่อช่วยชดเชยค่าใช้จ่ายร่วมที่เรียกเก็บโดยบริษัทประกันสุขภาพสำหรับยาตามใบสั่งแพทย์ คูปองเหล่านี้มักใช้เพื่อโปรโมตยาที่แข่งขันกับผลิตภัณฑ์ที่ไม่เป็นที่นิยมและยาสามัญทางเลือกที่ถูกกว่า โดยลดหรือขจัดค่าใช้จ่ายส่วนเกินที่บริษัทประกันมักเรียกเก็บจากผู้ป่วยสำหรับผลิตภัณฑ์ยาที่ไม่เป็นที่นิยม[26]แต่บางครั้งคูปองสำหรับยาที่มีชื่อทางการค้าอาจบิดเบือนตลาดและนำไปสู่ต้นทุนการดูแลสุขภาพโดยรวมที่สูงขึ้น เนื่องจากคูปองเหล่านี้กระตุ้นให้ใช้ยาที่มีราคาแพงกว่าแทนยาสามัญทางเลือกมากเกินไป ผู้บริโภคมักจะตระหนักในภายหลังว่าการใช้ยาเหล่านี้ต่อไปโดยไม่มีคูปองนั้นจำเป็นต้องเปลี่ยนไปใช้ยาสามัญที่ถูกกว่าหรือต้องจ่ายเงินส่วนเกินจำนวนมาก[27]

เศรษฐศาสตร์

บริษัทเภสัชกรรมใช้เงินไปกับการตลาดมากกว่าที่ใช้ไปกับการวิจัย[28] [2] ในปี 2004 ในแคนาดามีการใช้เงิน 1.7 พันล้านเหรียญสหรัฐต่อปีในการทำการตลาดยาให้กับแพทย์ และในปี 2002 ในสหรัฐอเมริกาใช้เงินไป 21 พันล้านเหรียญสหรัฐ[29] ในปี 2005 เงินที่ใช้ไปกับการตลาดยาในสหรัฐอเมริกาอยู่ที่ประมาณ 29.9 พันล้านเหรียญสหรัฐ โดยประมาณการไว้สูงถึง 57 พันล้านเหรียญสหรัฐ[2] เมื่อแบ่งตัวเลขของสหรัฐอเมริกาออก 56% เป็นยาตัวอย่างฟรี 25% เป็นการให้รายละเอียดของแพทย์ 12.5% ​​เป็นการโฆษณาโดยตรงถึงผู้ใช้ 4% เป็นการให้รายละเอียดของโรงพยาบาล และ 2% เป็นการโฆษณาในวารสาร[29]ในสหรัฐอเมริกา สามารถประหยัดเงินได้ประมาณ 20 พันล้านเหรียญสหรัฐหากใช้ยาสามัญแทนผลิตภัณฑ์ที่มีชื่อทางการค้าเทียบเท่า[2]

แม้ว่าบริษัทเภสัชกรรมจะลงทุนมหาศาลในการทำการตลาดผลิตภัณฑ์ของตน แต่การใช้จ่ายเพื่อการส่งเสริมการขายโดยรวมกลับลดลงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา และลดลงร้อยละ 10 ตั้งแต่ปี 2009 ถึงปี 2010 บริษัทเภสัชกรรมลดการใช้จ่ายส่วนใหญ่ในส่วนของรายละเอียดและการสุ่มตัวอย่าง ขณะที่การใช้จ่ายสำหรับการส่งทางไปรษณีย์และโฆษณาสิ่งพิมพ์กลับเพิ่มขึ้นตั้งแต่ปีที่แล้ว[30]

กฎระเบียบและการฉ้อโกง

สหภาพยุโรป

ในสหภาพยุโรป การตลาดยาได้รับการควบคุมโดยคำสั่ง 92/28/EEC ของสหภาพยุโรป (เดิมคือ EEC) [31]คำสั่งดังกล่าวยังกำหนดให้ประเทศสมาชิกห้ามการทำการตลาดนอกฉลาก และการทำการตลาดโดยตรงถึงผู้บริโภคสำหรับยาที่ต้องสั่งโดยแพทย์เท่านั้น

ประเทศสหรัฐอเมริกา

ในสหรัฐอเมริกา การตลาดและการจัดจำหน่ายยาอยู่ภายใต้การควบคุมของFederal Food, Drug, and Cosmetic ActและPrescription Drug Marketing Act ตามลำดับ กฎระเบียบ ของสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา (FDA) กำหนดให้การโปรโมตยาตามใบสั่งแพทย์ทั้งหมดต้องเป็นไปตามความจริงและไม่หลอกลวง โดยอาศัย "หลักฐานสำคัญหรือประสบการณ์ทางคลินิกที่สำคัญ" เพื่อให้เกิด "ความสมดุลที่ยุติธรรม" ระหว่างความเสี่ยงและประโยชน์ของยาที่โปรโมต และเพื่อรักษาความสอดคล้องกับฉลากที่ได้รับการอนุมัติจาก FDA สำนักงานส่งเสริมยาตามใบสั่งแพทย์ของ FDA บังคับใช้ข้อกำหนดเหล่านี้

ในช่วงทศวรรษ 1990 ยาต้านโรคจิต "ยังคงถูกมองว่าเป็นการรักษาโรคทางจิตที่ร้ายแรงที่สุด เช่น โรคจิตเภทที่มีอาการประสาทหลอน และถูกนำมาดัดแปลงให้ใช้กับการรักษาในวงกว้างมากขึ้น" ยาเช่นAbilifyและGeodonถูกให้กับผู้ป่วยหลากหลายกลุ่ม ตั้งแต่เด็กก่อนวัยเรียนไปจนถึงผู้สูงอายุ ในปี 2010 เยาวชนมากกว่าครึ่งล้านคนใช้ยาต้านโรคจิต และหนึ่งในสี่ของผู้อยู่อาศัยในบ้านพักคนชราใช้ยาดังกล่าว อย่างไรก็ตาม รัฐบาลเตือนว่ายาเหล่านี้อาจถึงแก่ชีวิตสำหรับผู้ป่วยสูงอายุบางราย และไม่ทราบแน่ชัดว่ามีผลต่อเด็กหรือไม่[32]

บริษัทใหญ่ทุกแห่งที่จำหน่ายยาเหล่านี้ —Bristol -Myers Squibb , Eli Lilly , Pfizer , AstraZenecaและJohnson & Johnson—ต่างยอมความคดีรัฐบาลล่าสุดภายใต้พระราชบัญญัติ False Claims Act เป็นเงินหลายร้อยล้านดอลลาร์ หรือปัจจุบันกำลังถูกสอบสวนในข้อหาฉ้อโกงการรักษาพยาบาลที่อาจเกิดขึ้น หลังจากถูกกล่าวหาว่าทำการตลาดผิดกฎหมาย คดี 2 คดีในปี 2009 ได้สร้างสถิติค่าปรับทางอาญาสูงสุดที่เคยมีการกำหนดให้กับบริษัทต่างๆ คดีหนึ่งเกี่ยวข้องกับยารักษาโรคจิตZyprexa ของ Eli Lilly และอีกคดีหนึ่งเกี่ยวข้องกับยา Bextraในคดี Bextra รัฐบาลยังฟ้อง Pfizer ว่าทำการตลาดยารักษาโรคจิตอีกชนิดหนึ่งอย่างผิดกฎหมาย คือGeodon Pfizer ยอมความส่วนหนึ่งของการเรียกร้องค่าเสียหายเป็นเงิน 301 ล้านดอลลาร์ โดยไม่ยอมรับว่าทำผิด[32]

ต่อไปนี้เป็นรายชื่อข้อตกลงที่ใหญ่ที่สุดสี่รายการกับบริษัทเภสัชกรรมตั้งแต่ปี 1991 ถึง 2012 โดยเรียงตามลำดับขนาดของข้อตกลงทั้งหมด การเรียกร้องทางกฎหมายต่ออุตสาหกรรมเภสัชกรรมมีความหลากหลายในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมา รวมถึงการฉ้อโกง Medicare และ Medicaidการ ส่งเสริมการขาย นอกฉลากและแนวทางการผลิตที่ไม่เหมาะสม[33] [34]

บริษัทการตั้งถิ่นฐานการละเมิดปีสินค้า)กฎหมายที่ถูกกล่าวหาว่าละเมิด (ถ้ามี)
แกล็กโซสมิธไคลน์[35]3 พันล้านเหรียญสหรัฐการส่งเสริมนอกฉลาก/ไม่เปิดเผยข้อมูลด้านความปลอดภัย2012อาแวนเดีย / เวลบูทริน / แพ็กซิลพระราชบัญญัติเรียกร้องเท็จ / FDCA
ไฟเซอร์[36]2.3 พันล้านเหรียญสหรัฐการส่งเสริมการขายนอกฉลาก/ การรับสินบน2009เบกตร้า / จีโอดอน / ไซวอกซ์ / ไลริก้าพระราชบัญญัติเรียกร้องเท็จ/FDCA
ห้องปฏิบัติการแอบบอตต์[37]1.5 พันล้านเหรียญสหรัฐการส่งเสริมการขายนอกฉลาก2012เดปาโคะเต้พระราชบัญญัติเรียกร้องเท็จ/FDCA
เอลี่ ลิลลี่[38]1.4 พันล้านเหรียญสหรัฐการส่งเสริมการขายนอกฉลาก2009ซิเปร็กซาพระราชบัญญัติเรียกร้องเท็จ/FDCA

วิวัฒนาการของการตลาด

การเกิดขึ้นของสื่อและเทคโนโลยีใหม่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาได้เปลี่ยนแปลงภูมิทัศน์การตลาดด้านยาในสหรัฐอเมริกาอย่างรวดเร็ว ทั้งแพทย์และผู้ใช้ต่างพึ่งพาอินเทอร์เน็ตมากขึ้นในฐานะแหล่งข้อมูลด้านสุขภาพและการแพทย์ ทำให้ผู้ทำการตลาดด้านยาหันมาใช้ช่องทางดิจิทัลเพื่อหาโอกาสในการเข้าถึงกลุ่มเป้าหมาย[39]

ในปี 2551 แพทย์ในสหรัฐอเมริกา 84% ใช้อินเทอร์เน็ตและเทคโนโลยีอื่นๆ เพื่อเข้าถึงข้อมูลด้านเภสัชกรรม เทคโนโลยีชีวภาพ หรืออุปกรณ์ทางการแพทย์ ซึ่งเพิ่มขึ้น 20% จากปี 2547 [ จำเป็นต้องอ้างอิง ] ในขณะเดียวกัน พนักงานขายพบว่าการขอเวลาเพื่อดูรายละเอียดแบบตัวต่อตัวกับแพทย์ทำได้ยากขึ้น บริษัทเภสัชกรรมกำลังสำรวจการตลาดออนไลน์เพื่อเป็นทางเลือกในการเข้าถึงแพทย์ กิจกรรม ส่งเสริม การขายทางอิเล็กทรอนิกส์ที่เกิดขึ้นใหม่ ได้แก่ การให้รายละเอียดผ่านวิดีโอสด กิจกรรมออนไลน์ การสุ่มตัวอย่างทางอิเล็กทรอนิกส์ และพอร์ทัลบริการลูกค้าของแพทย์ เช่น PV Updates, MDLinx, Aptus Health (เดิมชื่อ Physicians Interactive) และEpocrates

นักการตลาดที่ขายตรงถึงผู้ใช้ยังตระหนักถึงความจำเป็นในการเปลี่ยนไปใช้ช่องทางดิจิทัล เนื่องจากผู้ชมมีจำนวนน้อยลงและจุดเข้าถึงข่าวสาร ความบันเทิง และข้อมูลมีจำนวนเพิ่มมากขึ้น โฆษณาทางโทรทัศน์ วิทยุ และสิ่งพิมพ์ที่ขายตรงถึงผู้ใช้ (DTC) แบบมาตรฐานนั้นมีความเกี่ยวข้องน้อยลงกว่าในอดีต และบริษัทต่างๆ เริ่มให้ความสำคัญกับ ความพยายาม ทางการตลาดดิจิทัล มากขึ้น เช่น เว็บไซต์ผลิตภัณฑ์การโฆษณาแบบแสดงออนไลน์การตลาดเครื่องมือค้นหา แคมเปญบน โซเชียลมีเดีย สื่อตามสถานที่ และโฆษณาบนมือถือเพื่อเข้าถึงผู้ใหญ่ในสหรัฐอเมริกากว่า 145 ล้านคนทางออนไลน์เพื่อรับข้อมูลด้านสุขภาพ

ในปี 2553 ฝ่ายการตลาดยา การโฆษณาและการสื่อสารของ สำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา (FDA ) ได้ออกจดหมายเตือนเกี่ยวกับเว็บไซต์ที่ไม่มีตราสินค้า 2 แห่งที่มุ่งเป้าไปที่ผู้บริโภค ซึ่งได้รับการสนับสนุนจาก บริษัท Novartis Pharmaceuticals Corporation เนื่องจากเว็บไซต์ดังกล่าวโปรโมตยาสำหรับการใช้งานที่ไม่ได้รับอนุมัติ โดยเว็บไซต์ดังกล่าวไม่ได้เปิดเผยความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับการใช้ยาดังกล่าวและกล่าวอ้างการใช้ยาโดยไม่ได้รับการพิสูจน์[40]

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ โดย Fugh-Berman A, Ahari S (เมษายน 2550) "ปฏิบัติตามบท: ผู้แทนยาสร้างมิตรภาพและมีอิทธิพลต่อแพทย์ได้อย่างไร" PLOS Medicine . 4 (4): e150. doi : 10.1371/journal.pmed.0040150 . PMC  1876413 . PMID  17455991
  2. ^ abcdefghijk Sufrin CB, Ross JS (กันยายน 2008). "การตลาดในอุตสาหกรรมยา: ความเข้าใจถึงผลกระทบต่อสุขภาพของผู้หญิง" Obstetrical & Gynecological Survey . 63 (9): 585–96. doi :10.1097/OGX.0b013e31817f1585. PMID  18713478. S2CID  205898514.
  3. ^ Seaman M (2008). "กฎจริยธรรมเภสัชกรรมฉบับใหม่ยกเลิกของขวัญและอาหาร" USATODAY.com
  4. ^ Comer B (14 ตุลาคม 2553) "ผลสำรวจระบุว่าแพทย์จะได้รับการเยี่ยมเยือนจากแพทย์ประจำบ้าน 20 คนต่อสัปดาห์" Haymarket Marketing Communications . Haymarket Media, Inc.
  5. ^ "แพทย์น้อยกว่า 30% ชอบให้รายละเอียดตามผลสำรวจ: อีเมลของแพทย์เป็นวิธีการส่งเสริมการขายหลัก" MMS Lists . Medical Marketing Service Inc. มิถุนายน 2011 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 มีนาคม 2016
  6. ^ abcdefg "รหัสว่าด้วยการโต้ตอบกับผู้ประกอบวิชาชีพด้านการแพทย์: หลักการและการปฏิบัติ" (PDF) . การวิจัยยาและผู้ผลิตแห่งอเมริกา (PhRMA) . 2009. เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อวันที่ 11 มีนาคม 2016
  7. ^ ab Alexander GC, Zhang J, Basu A (เมษายน 2008). "ลักษณะเฉพาะของผู้ป่วยที่ได้รับตัวอย่างยาและความสัมพันธ์ระหว่างการรับตัวอย่างยาและค่าใช้จ่ายใบสั่งยาที่ต้องจ่ายเอง" Medical Care . 46 (4): 394–402. doi :10.1097/MLR.0b013e3181618ee0. PMID  18362819. S2CID  10207092.
  8. ^ "ZS Associates; เภสัชกรรม"
  9. ^ "www.pharmexec.com".
  10. ^ Oldani M (2002). "Tales from the Script: An Insider/Outsider View of Pharmaceutical Sales Practices" (PDF) . เอกสารของ Kroeber Society . สืบค้นเมื่อ13 เมษายน 2021 .
  11. ^ Lee K, Carter S (2012). Global Marketing Management (พิมพ์ครั้งที่ 3). Oxford University Press. หน้า 524. ISBN 978-0-19-960970-3-
  12. ^ Mehta HB, Moore TJ, Alexander GC (มกราคม 2021). "สมาคมการชำระเงินของอุตสาหกรรมยาแก่แพทย์ด้วยค่าใช้จ่ายตามใบสั่งแพทย์และ Medicare สำหรับ Pimavanserin" Psychiatric Services . 72 (1): 77–80. doi :10.1176/appi.ps.202000251. PMID  32838675. S2CID  221308577
  13. ^ Wazana A (มกราคม 2543). "แพทย์และอุตสาหกรรมยา: ของขวัญจะเป็นเพียงของขวัญหรือไม่?" JAMA . 283 (3): 373–80. doi :10.1001/jama.283.3.373. PMID  10647801
  14. ^ Oldani MJ (กันยายน 2004). "ใบสั่งยาเข้มข้น: สู่การตีความแนวทางการขายยา" Medical Anthropology Quarterly . 18 (3): 325–56. doi :10.1525/maq.2004.18.3.325. PMID  15484967
  15. ^ "คำศัพท์เฉพาะ: ผู้นำความคิดเห็นหลัก". Pharma Marketing Network . 27 พฤษภาคม 2017.
  16. ^ "Finding Key Opinion Leaders Using Social Network Analysis" (PDF) . Lnx Research . 2007. เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อวันที่ 12 กรกฎาคม 2011
  17. ^ Myers KD. "การตลาดสู่มืออาชีพ: การเปลี่ยนแปลงของวันพรุ่งนี้ในวันนี้". www.pharmexec.com . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 17 ธันวาคม 2550
  18. ^ Oldani M (มกราคม 2009). "Beyond the naïve "no-see": ethical prescribing and and the drive for Pharmaceutical transparency". PM & R . 1 (1): 82–6. doi : 10.1016/j.pmrj.2008.11.003 . PMID  19627878. S2CID  27080056.
  19. ^ Steinman MA, Bero LA, Chren MM, Landefeld CS (สิงหาคม 2006). "การทบทวนเชิงบรรยาย: การส่งเสริมกาบาเพนติน: การวิเคราะห์เอกสารภายในอุตสาหกรรม". Annals of Internal Medicine . 145 (4): 284–93. doi :10.7326/0003-4819-145-4-200608150-00008. PMID  16908919. S2CID  20779923.
  20. ^ Henney JE (สิงหาคม 2006). "การปกป้องสวัสดิการของผู้ป่วย: ใครเป็นผู้รับผิดชอบ?". Annals of Internal Medicine . 145 (4): 305–7. doi :10.7326/0003-4819-145-4-200608150-00013. PMID  16908923. S2CID  39262014.
  21. ^ abcd คณะบรรณาธิการ (27 พฤศจิกายน 2015). "ลดระดับเสียงโฆษณาเกี่ยวกับยาเสพติด". The New York Times . สืบค้นเมื่อ27 พฤศจิกายน 2015 .
  22. ^ Mogull SA (2008). "ลำดับเหตุการณ์ของกฎระเบียบการโฆษณาโดยตรงถึงผู้บริโภคในสหรัฐอเมริกา". AMWA Journal . 23 : 3.
  23. ^ Mogull SA, Balzhiser D (กันยายน 2015). "บริษัทยากำลังเขียนบทสำหรับการบริโภคด้านสุขภาพ" Commun. Des. Q. Rev . 3 (4): 35–49. doi :10.1145/2826972.2826976. ISSN  2166-1200. S2CID  14908255
  24. ^ โดย Toop L, Richards D, Saunders B (สิงหาคม 2003). "New Zealand should be better. Direct-to-consumer advertising (DTCA) of prescription medicines in New Zealand: for health or for profit?" (PDF) . The New Zealand Medical Journal . 116 (1180): U556, discussion U556. PMID  14581976. เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2006
  25. ^ Spector R (2018). "การโฆษณาการบำบัดด้วยยาเกินขนาด: การใช้ข้อมูลในทางที่ผิด" Skeptical Inquirer . 42 (2): 44–49.
  26. ^ Lunzer Kritz F (3 ธันวาคม 2550). "ตรวจสอบคูปองยา จากนั้นตรวจสอบรายการสุดท้าย" Los Angeles Times สืบค้นเมื่อ 20 พฤศจิกายน 2554
  27. ^ Riley, Trish; Lanford, Sarah (3 เมษายน 2019). "รัฐที่อยู่แนวหน้า: การแก้ไขปัญหาราคาของยาในอเมริกา" Journal of Legal Medicine . 39 (2): 81–93. doi :10.1080/01947648.2019.1645544. ISSN  0194-7648. PMID  31503529. S2CID  202553824.
  28. ^ Brezis M (2008). "บริษัทยาขนาดใหญ่และการดูแลสุขภาพ: ความขัดแย้งทางผลประโยชน์ที่ไม่อาจแก้ไขได้ระหว่างบริษัทเอกชนและสาธารณสุข" Isr J Psychiatry Relat Sci . 45 (2): 83–9, การอภิปราย 90–4 PMID  18982834
  29. ^ ab Barfett J, Lanting B, Lee J, Lee M, Ng V, Simkhovitch P (2004). "การตลาดยาสำหรับนักศึกษาแพทย์: มุมมองของนักศึกษา" (PDF) . McGill Journal of Medicine . 8 (1): 21–27. เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อวันที่ 27 กันยายน 2011
  30. ^ "การเลิกจ้างพนักงานเพื่อส่งเสริมการขายยา". World of DTC Marketing . 11 กุมภาพันธ์ 2011. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 เมษายน 2011.
  31. ^ "การโฆษณาผลิตภัณฑ์ยาสำหรับมนุษย์" EUR-Lex . 31 มีนาคม 1992
  32. ^ โดย Wilson D (2 ตุลาคม 2010) "ผลข้างเคียงอาจรวมถึงการฟ้องร้อง" The New York Times
  33. ^ Almashat S, Preston C, Waterman T, Wolfe S, et al. (กลุ่มวิจัยสุขภาพของพลเมืองสาธารณะ) (ธันวาคม 2010). "โทษทางอาญาและแพ่งที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วต่ออุตสาหกรรมยา: 1991 ถึง 2010" (PDF )
  34. ^ Thomas K, Schmidt MS (2 กรกฎาคม 2012). "GlaxoSmithKline ตกลงจ่ายเงิน 3 พันล้านเหรียญสหรัฐเพื่อยุติคดีฉ้อโกง". The New York Times
  35. ^ "บริษัท GlaxoSmithKline ยอมรับผิดและจ่ายเงิน 3 พันล้านเหรียญเพื่อแก้ปัญหาข้อกล่าวหาฉ้อโกงและการไม่รายงานข้อมูลด้านความปลอดภัย" กระทรวงยุติธรรมของสหรัฐอเมริกา 2 กรกฎาคม 2555
  36. ^ "กระทรวงยุติธรรมประกาศข้อตกลงยุติคดีฉ้อโกงการรักษาพยาบาลครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์: ไฟเซอร์เตรียมจ่ายเงิน 2.3 พันล้านดอลลาร์สหรัฐเพื่อแลกกับการตลาดฉ้อโกง" (PDF)กระทรวงยุติธรรมสหรัฐอเมริกา 2 กันยายน 2552 เก็บ ถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 29 ตุลาคม 2556 สืบค้นเมื่อ22 พฤศจิกายน 2563
  37. ^ "Abbott Labs จ่ายเงิน 1.5 พันล้านเหรียญสหรัฐเพื่อยุติการสอบสวนทางอาญาและทางแพ่งเกี่ยวกับการโปรโมต Depakote นอกฉลาก" กระทรวงยุติธรรมสหรัฐอเมริกา 7 พฤษภาคม 2012
  38. ^ "บริษัท Eli Lilly and Company ตกลงจ่ายเงิน 1.415 พันล้านเหรียญสหรัฐเพื่อยุติข้อกล่าวหาการส่งเสริมยา Zyprexa นอกฉลาก" กระทรวงยุติธรรมสหรัฐอเมริกา 15 มกราคม 2552
  39. ^ Silk B (15 ตุลาคม 2019). “เหตุใดดิจิทัลจึงเป็นอนาคตของการโฆษณาเภสัชภัณฑ์” Ethoseo Digital
  40. ^ Dunne D (4 ตุลาคม 2010), เว็บไซต์ที่ไม่มีตราสินค้า: FDA พบแนวทางปฏิบัติส่งเสริมการขายที่ละเมิดกฎหมาย, Stradley Ronon , สืบค้นเมื่อ 22 พฤษภาคม 2017

อ่านเพิ่มเติม

  • Alexander GC, Zhang J, Basu A (เมษายน 2008) "ลักษณะเฉพาะของผู้ป่วยที่ได้รับตัวอย่างยาและความสัมพันธ์ระหว่างการรับตัวอย่างยาและค่าใช้จ่ายใบสั่งยาที่จ่ายเอง" Medical Care . 46 (4): 394–402. doi :10.1097/MLR.0b013e3181618ee0. PMID  18362819. S2CID  10207092
  • Alexander L (2002). PharmRepSelect : การเลือกตัวแทนขายยา : คู่มือฉบับสมบูรณ์ในการหางานขายยา (พิมพ์ครั้งที่ 2) [อัลฟาเรตตา, จอร์เจีย]: PRS Pub. ISBN 0-9724675-1-3-
  • Choudary P (1997). ปัจจัย Rx: ความคิดสร้างสรรค์เชิงกลยุทธ์ในการตลาดยานิวเดลี: Response Books ISBN 0-8039-9378-1-
  • Conroy MS (2009). เจ้าพ่อเครื่องสำอางที่คุณไม่เคยได้ยินชื่อ: E. Virgil Neal และ Tokalon . Englewood, CO: Altus History LLC. ISBN 978-0-615-27278-8-
  • Conroy MS (2006). ธุรกิจยาของโซเวียตในช่วงสองทศวรรษแรก (1917–1937)นิวยอร์ก: Peter Lang ISBN 0-8204-7899-7-
  • Currier D (2001) สั้น กระชับ ชัดเจน หายตัวไป: สิ่งสำคัญในอาชีพสำหรับผู้แทนยา San Jose [แคลิฟอร์เนีย]: Writers Club Press ISBN 0-595-17418-3-
  • Goozner M (2004). ยาเม็ดมูลค่า 800 ล้านเหรียญ: ความจริงเบื้องหลังต้นทุนของยาใหม่ . เบิร์กลีย์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียISBN 0-520-23945-8-
  • Kolassa EM, Perkins JG, Siecker BR (2002). การตลาดยา: หลักการ สิ่งแวดล้อม และการปฏิบัตินิวยอร์ก: Pharmaceutical Products Press ISBN 0-7890-1582-X-
  • Magnani JL (1998). วิธีการจัดประชุมรับประทานอาหารเย็นกับแพทย์ Dowingtown, PA: Black Dog Pub. Co. ISBN 0-9656231-1-4-
  • Moynihan R, Cassels A (2005). การขายความเจ็บป่วย: บริษัทเภสัชกรรมที่ใหญ่ที่สุดในโลกกำลังเปลี่ยนเราให้เป็นผู้ป่วยได้อย่างไรแวนคูเวอร์: Greystone Books ISBN 978-1-55365-131-4-
  • Payer L (1992). Disease-mongers : how doctors, drug companies, and insurers are makes you feel sick . นิวยอร์ก: John Wiley. ISBN 978-0-471-00737-1-
  • Peters SM (2004). การขายให้กับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญดาวนิงทาวน์ เพนซิลเวเนีย: Black Dog ISBN 0-9656231-5-7-
  • Peters VF (2000). การขายแบบ 360 องศา: วิธีขายผลิตภัณฑ์ด้านเทคโนโลยีชีวภาพ Dowiningtown, Pa.: Black Dog Pub. ISBN 0-9656231-3-0-
  • Williams J (2004). คู่มือสำหรับนักขายยา (พิมพ์ครั้งที่ 7) Arlington, TX: Principle Publications. ISBN 0-9704153-6-2-
  • ยา แพทย์ และอาหารเย็น : บริษัทผลิตยาส่งผลต่อสุขภาพอย่างไรในโลกที่กำลังพัฒนาลอนดอน: Consumers International 2550 ISBN 978-1-902391-59-5-
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=การตลาดยา&oldid=1250813822"