จดหมายสีแดง
นวนิยายปี 1850 โดย Nathaniel Hawthorne
จดหมายสีแดง
หน้าปก ฉบับพิมพ์ครั้งแรก ปี ค.ศ. 1850
ผู้เขียนนาธาเนียล ฮอว์ธอร์น
ภาษาภาษาอังกฤษ
ประเภทโรแมนติก , ประวัติศาสตร์
สำนักพิมพ์ทิกนอร์ รีด แอนด์ ฟิลด์ส
วันที่เผยแพร่
16 มีนาคม 2393 [1]
สถานที่เผยแพร่ประเทศสหรัฐอเมริกา
813.3
ข้อความจดหมายสีแดงที่Wikisource

The Scarlet Letter: A Romanceเป็นผลงานนวนิยายอิงประวัติศาสตร์ของนักเขียนชาวอเมริกันนาธาเนียล ฮอว์ธอร์นตีพิมพ์ในปี 1850 [2] นวนิยายเรื่องนี้มีฉากหลัง เป็นอาณานิคมอ่าวแมสซาชูเซตส์ของ ชาว เพียวริแทน ในช่วงปี 1642 ถึง 1649 โดยเล่าถึงเรื่องราวของเฮสเตอร์ พรินน์ซึ่งตั้งครรภ์บุตรสาวกับชายคนหนึ่งที่เธอยังไม่ได้แต่งงานด้วย และต่อสู้ดิ้นรนเพื่อสร้างชีวิตใหม่แห่งการกลับใจและศักดิ์ศรีเพื่อเป็นการลงโทษ เธอต้องสวมอักษรสีแดง 'A' (สำหรับ "การนอกใจ ") หนังสือเล่มนี้มีการพาดพิงถึงศาสนาและประวัติศาสตร์หลายประการ โดยสำรวจประเด็นต่างๆ ของลัทธิพิธีกรรมบาปและความผิด

The Scarlet Letterเป็นหนังสือชุดแรกที่ผลิตเป็นจำนวนมากในสหรัฐอเมริกา เป็นที่นิยมเมื่อตีพิมพ์ครั้งแรก[3]และถือเป็นงานวรรณกรรมอเมริกันคลาสสิก[2]มักถูกจัดให้อยู่ในรายชื่อนวนิยายอเมริกันยอดเยี่ยม[4] หนังสือ เล่มนี้สร้างแรงบันดาลใจให้กับภาพยนตร์ รายการโทรทัศน์ และละครเวทีมากมาย นักวิจารณ์ได้บรรยายThe Scarlet Letterว่าเป็นผลงานชิ้นเอก[5]และนักเขียนนวนิยายDH Lawrenceเรียกหนังสือเล่มนี้ว่า "ผลงานแห่งจินตนาการของชาวอเมริกันที่สมบูรณ์แบบ" [6]

พล็อตเรื่อง

The Scarlet LetterโดยHugues Merle (พ.ศ. 2404) โดยมี Hester Prynne และ Pearl อยู่เบื้องหน้า

ในเมืองพิวริแทน บอสตันรัฐแมสซาชูเซตส์ฝูงชนรวมตัวกันเพื่อเป็นพยานในการลงโทษเฮสเตอร์ พรินน์หญิงสาวที่ให้กำเนิดทารกที่ไม่ทราบชื่อบิดา โทษของเธอกำหนดให้เธอต้องยืนบนนั่งร้านของศาล ซึ่งเคยใช้แขวนคอนักโทษ เป็นเวลาสามชั่วโมง ทำให้เธอต้องถูกทำให้ขายหน้าต่อหน้าสาธารณชน และต้องสวมชุดสีแดง "A" (ย่อมาจากคำว่า " การล่วงประเวณี ") ไปตลอดชีวิต ขณะที่เฮสเตอร์เข้าใกล้นั่งร้าน ผู้หญิงหลายคนในฝูงชนโกรธเคืองกับความงามและศักดิ์ศรีอันเงียบสงบของเธอ เมื่อได้รับคำสั่งให้สารภาพและบอกชื่อพ่อของลูก เฮสเตอร์ก็ปฏิเสธ

ขณะที่เฮสเตอร์มองออกไปที่ฝูงชน เธอสังเกตเห็นชายร่างเล็กรูปร่างผิดปกติคนหนึ่ง และจำได้ว่าเขาเป็นสามีที่หายสาบสูญไปนานของเธอ ซึ่งสันนิษฐานว่าสูญหายไปในทะเล เมื่อเขาเห็นความอับอายของเฮสเตอร์ เขาก็ถามชายคนหนึ่งในฝูงชนเกี่ยวกับเธอ และได้ยินเรื่องราวการตั้งครรภ์ของภรรยาของเขา เขาอุทานอย่างโกรธจัดว่าพ่อของเด็กก็ควรได้รับการลงโทษสำหรับการกระทำผิดศีลธรรมของเขาเช่นกัน และสาบานว่าจะตามหาชายคนนั้นให้พบ เขาเลือกชื่อใหม่โรเจอร์ ชิลลิงเวิร์ ธ เพื่อช่วยเขาในการวางแผน

บาทหลวงจอห์น วิลสันและศิษยาภิบาลของโบสถ์เฮสเตอร์ อาร์เธอร์ ดิมเมสเดล ซักถามเธอ แต่เธอปฏิเสธที่จะบอกชื่อคนรักของเธอ หลังจากที่เธอกลับเข้าไปในห้องขัง ผู้คุมจึงนำชิลลิงเวิร์ธ ซึ่งตอนนี้เป็นแพทย์มา เพื่อสงบสติอารมณ์เฮสเตอร์และลูกของเธอด้วยรากและสมุนไพรของเขา เขาและเฮสเตอร์มีการสนทนาอย่างเปิดเผยเกี่ยวกับการแต่งงานของพวกเขาและความจริงที่ว่าพวกเขาทั้งคู่ทำผิด ชิลลิงเวิร์ธต้องการทราบว่าใครเป็นพ่อของลูกของเฮสเตอร์ แต่เฮสเตอร์ปฏิเสธที่จะเปิดเผยข้อมูลนั้น เขายอมรับการปฏิเสธของเฮสเตอร์ โดยระบุว่าเขาจะค้นหาตัวตนของชายคนนั้นอยู่ดี ชิลลิงเวิร์ธขู่ว่าจะทำลายพ่อของลูกของเฮสเตอร์หากเฮสเตอร์เปิดเผยความจริงที่ว่าชิลลิงเวิร์ธเป็นสามีของเธอ เฮสเตอร์ตกลงตามเงื่อนไขของชิลลิงเวิร์ธ แม้ว่าเธอจะสงสัยว่าเธอจะต้องเสียใจก็ตาม

หลังจากได้รับการปล่อยตัวจากคุก เฮสเตอร์ได้ตั้งรกรากในกระท่อมที่ชานเมืองและหาเลี้ยงชีพด้วยงานเย็บปักถักร้อยซึ่งเป็นงานคุณภาพเยี่ยม เธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับเพิร์ล ลูกสาวของเธอ และทำบุญเพื่อคนยากไร้ เธอรู้สึกไม่สบายใจที่ลูกสาวของเธอหลงใหลในตัวอักษรสีแดง "A" มากผิดปกติ การเมินเฉยต่อเฮสเตอร์ยังขยายไปถึงเพิร์ลด้วย เธอไม่มีเพื่อนเล่นหรือเพื่อนเลยนอกจากแม่ของเธอ เมื่อเธอโตขึ้น เพิร์ลก็เริ่มเอาแต่ใจและดื้อรั้น พฤติกรรมของเธอก่อให้เกิดการโต้เถียง และสมาชิกคริสตจักรเสนอให้แยกเพิร์ลออกจากเฮสเตอร์ เมื่อเฮสเตอร์ทราบว่าเธออาจต้องสูญเสียเพิร์ลไป เธอจึงไปพูดคุยกับผู้ว่าการเบลลิงแฮมและรัฐมนตรีวิลสันและดิมเมสเดล เฮสเตอร์อ้อนวอนดิมเมสเดลด้วยความสิ้นหวัง และรัฐมนตรีก็โน้มน้าวผู้ว่าการให้เพิร์ลอยู่ในความดูแลของเฮสเตอร์ต่อไป

เนื่องจากสุขภาพของ Dimmesdale เริ่มทรุดโทรมลง ชาวเมืองจึงรู้สึกยินดีที่ Chillingworth แพทย์ที่เพิ่งมาถึงได้เข้าพักอยู่กับบาทหลวงที่พวกเขารัก เมื่อได้ติดต่อกับ Dimmesdale อย่างใกล้ชิด Chillingworth จึงเริ่มสงสัยว่าอาการป่วยของบาทหลวงเป็นผลมาจากความผิดที่ไม่ได้รับการสารภาพ เขาใช้แรงกดดันทางจิตวิทยากับบาทหลวงเพราะสงสัยว่า Dimmesdale คือพ่อของ Pearl เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ดึงเสื้อคลุมของ Dimmesdale ที่กำลังนอนหลับอยู่ออก Chillingworth ก็เห็นสัญลักษณ์ที่แสดงถึงความอับอายของเขาอยู่บนหน้าอกซีดๆ ของบาทหลวง

ดิมเมสเดลรู้สึกผิดและทรมานตัวเอง จึงไปที่จัตุรัสที่เฮสเตอร์ถูกลงโทษเมื่อหลายปีก่อน เขาปีนขึ้นไปบนนั่งร้านในคืนอันมืดมิดเพื่อสารภาพความผิดของตน แต่ก็ไม่มีความกล้าที่จะทำเช่นนั้นต่อหน้าสาธารณชนในตอนกลางวัน เฮสเตอร์ตกใจกับความเสื่อมถอยของดิมเมสเดล จึงตัดสินใจขอถอนคำสาบานที่จะไม่พูดต่อสามี

เฮสเตอร์พบกับดิมเมสเดลในป่าและบอกเขาเกี่ยวกับสามีของเธอและความปรารถนาของเขาในการแก้แค้น เธอโน้มน้าวให้ดิมเมสเดลออกจากบอสตันอย่างลับๆ บนเรือไปยังยุโรปซึ่งพวกเขาสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ เมื่อได้รับแรงบันดาลใจจากแผนนี้ รัฐมนตรีจึงดูเหมือนจะมีพลังมากขึ้น

ในวันเลือกตั้ง ดิมเมสเดลได้เทศนาที่สร้างแรงบันดาลใจมากที่สุดของเขา ขณะที่ขบวนแห่ออกจากโบสถ์ ดิมเมสเดลก็ปีนขึ้นไปบนนั่งร้าน สารภาพบาป และเสียชีวิตในอ้อมแขนของเฮสเตอร์ ในเวลาต่อมา พยานส่วนใหญ่สาบานว่าพวกเขาเห็นตราประทับสีแดงบนหน้าอกของเขา แม้ว่าบางคนจะปฏิเสธคำกล่าวนี้ ชิลลิงเวิร์ธสูญเสียความแค้นและเสียชีวิตภายในหนึ่งปี ทำให้เพิร์ลได้รับมรดกจำนวนมากทั้งในนิวอิงแลนด์และยุโรป ไม่นานหลังจากนั้น เฮสเตอร์และเพิร์ลก็ออกเดินทางไปยุโรป

หลังจากผ่านไปหลายปี เฮสเตอร์กลับมาที่กระท่อมของเธอโดยไม่มีเพิร์ล และกลับมาสวมชุดสีแดงอีกครั้ง เมื่อเธอเสียชีวิต เธอถูกฝังไว้ใกล้กับหลุมศพของดิมเมสเดล และพวกเขาใช้แผ่นหินชนวนธรรมดาๆ ที่มีจารึกจารึกว่า: "บนทุ่งสีดำตัวอักษร A เป็นสีแดง " ("บนพื้นหลังสีดำ ตัวอักษร A เป็นสีแดง")

ธีมหลัก

เอลเมอร์ เคนเนดี-แอนดรูว์ส กล่าวว่า ฮอว์ธอร์นใน "The Custom-house" กำหนดบริบทสำหรับเรื่องราวของเขาและ "บอกเราเกี่ยวกับ 'ความโรแมนติก' ซึ่งเป็นคำทั่วไปที่เขาชอบใช้บรรยายThe Scarlet Letterตามที่ชื่อรองของหนังสือของเขา - 'A Romance' - บ่งบอก" ในบทนำนี้ ฮอว์ธอร์นอธิบายถึงพื้นที่ระหว่างวัตถุนิยมและ "ความฝัน" ที่เขาเรียกว่า "ดินแดนที่เป็นกลาง ซึ่งอยู่ที่ไหนสักแห่งระหว่างโลกแห่งความจริงและดินแดนแห่งเทพนิยาย ที่ซึ่งความเป็นจริงและจินตนาการอาจพบกัน และแต่ละอย่างก็ซึมซับธรรมชาติของอีกฝ่าย" การผสมผสานระหว่าง "ความฝัน" และความสมจริงนี้ทำให้ผู้เขียนมีพื้นที่ในการสำรวจธีมหลักๆ[7]

ธีมอื่นๆ

เธอมองเห็นรัฐมนตรีเดินเข้ามา โดยมี ฮิวจ์ ธอมสันเป็นภาพประกอบจากฉบับปี 1920

ประสบการณ์ของพรินน์และดิมเมสเดลทำให้ระลึกถึงเรื่องราวของอดัมและอีฟเพราะในทั้งสองกรณี บาปนำไปสู่การขับไล่และความทุกข์ทรมาน แต่ยังส่งผลให้เกิดความรู้ด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความรู้เกี่ยวกับความหมายของการผิดศีลธรรม สำหรับพรินน์ จดหมายสีแดงคือการแสดงออกทางกายภาพของบาปของเธอและเตือนใจถึงความโดดเดี่ยวอันเจ็บปวดของเธอ เธอคิดที่จะละทิ้งมันเพื่อให้ได้รับอิสรภาพจากสังคมที่กดขี่และอดีตที่เลวร้าย รวมทั้งการไม่มีพระเจ้าอยู่ด้วย เนื่องจากสังคมกีดกันเธอ เธอจึงคิดว่าประเพณีหลายอย่างที่วัฒนธรรมเพียวริตันยึดถือนั้นไม่เป็นความจริงและไม่ได้ออกแบบมาเพื่อนำความสุขมาให้เธอ[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

สำหรับ Dimmesdale ซึ่งเป็น "บาทหลวงผู้ฉ้อโกง" บาปของเขาทำให้เขา "มีความเห็นอกเห็นใจอย่างใกล้ชิดกับพี่น้องที่เป็นบาปของมนุษยชาติ" "จนหน้าอกของเขาสั่นสะเทือนไปพร้อมๆ กันกับหน้าอกของพวกเขา" คำเทศนาอันไพเราะและทรงพลังของเขามาจากความรู้สึกเห็นอกเห็นใจนี้[8]เรื่องราวของ Dimmesdale สอดคล้องกับหลักการที่เก่าแก่ที่สุดและได้รับอนุญาตอย่างสมบูรณ์ที่สุดใน ความคิด ของคริสเตียน[ ต้องการการอ้างอิง ] "การตกต่ำ" ของเขาเป็นการลงมาจากพระคุณที่เห็นได้ชัดสู่การสาปแช่งของตนเอง เขาดูเหมือนจะเริ่มต้นด้วยความบริสุทธิ์แต่ลงเอยด้วยความเสื่อมทราม ความละเอียดอ่อนคือความเชื่อของบาทหลวงคือการฉ้อโกงของตนเอง โดยเชื่อมั่นในทุกขั้นตอนของการแสวงบุญ ทางจิต วิญญาณว่าเขารอด[9] [ ต้องการการชี้แจง ]

ตลอดทั้งงาน ภาพธรรมชาติตัดกันกับความมืดมิดอันชัดเจนของชาวพิวริตันและระบบของพวกเขา ความงามของพุ่มกุหลาบสร้างความแตกต่างอย่างโดดเด่นให้กับทุกสิ่งรอบๆ มัน ในเวลาต่อมา มีการปักตัวอักษร "A" สีแดงสวยงาม ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นการเชื้อเชิญให้พบ "ดอกไม้แห่งศีลธรรมอันแสนหวาน" ในเรื่องราวที่น่าเศร้าที่ตามมา และอีกส่วนหนึ่งเป็นภาพที่ "หัวใจที่ลึกซึ้งของธรรมชาติ" (บางทีอาจเป็นพระเจ้า) อาจมองดูพรินน์ผู้หลงผิดและลูกของเธออย่างเมตตามากกว่าเพื่อนบ้านชาวพิวริตันของเธอ[10]

ร่างกายที่ผิดรูปของชิลลิงเวิร์ธสะท้อน (หรือเป็นสัญลักษณ์) ความโกรธในจิตวิญญาณของเขา เช่นเดียวกับอาการป่วยของดิมเมสเดลที่เผยให้เห็นถึงความวุ่นวายภายในของเขา มนุษย์ภายนอกสะท้อนถึงสภาพของหัวใจ เชื่อกันว่าการสังเกตนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากความเสื่อมถอยของเอ็ดการ์ อัลลัน โพซึ่งฮอว์ธอร์น "ชื่นชมมาก" [10]

อีกประเด็นหนึ่งคือลัทธิเคร่งครัดในศาสนาของชาวพิวริตันและวิธีที่พรินน์เลือกที่จะไม่ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์และความเชื่อของพวกเขา พรินน์ถูกชาวบ้านปฏิเสธแม้ว่าเธอจะใช้ชีวิตเพื่อช่วยเหลือคนป่วยและคนจนก็ตาม เนื่องจากเธอถูกรังเกียจ เธอจึงใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่โดดเดี่ยวและไม่ไปโบสถ์ แทนที่จะเป็นเช่นนั้น เธอจึงถอยกลับไปสู่ความคิดและความคิดของตัวเอง ความคิดของเธอเริ่มขยายออกไปและไปไกลเกินกว่าที่ชาวพิวริตันจะถือว่าปลอดภัย เธอยังคงมองเห็นบาปของเธอ แต่เธอเริ่มมองมันแตกต่างไปจากชาวบ้าน พรินน์เริ่มเชื่อว่าบาปทางโลกของบุคคลไม่จำเป็นต้องเป็นการลงโทษพวกเขา เธอถึงกับบอกดิมเมสเดลว่าบาปของพวกเขาได้รับการชดใช้ด้วยการชดใช้บาปประจำวันของพวกเขา และบาปของพวกเขาจะไม่ขัดขวางพวกเขาจากการขึ้นสวรรค์[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

พรินน์ถูกแยกออกจากสังคมพิวริตันทั้งในชีวิตทางกายภาพและทางจิตวิญญาณ เมื่อดิมเมสเดลเสียชีวิต เธอรู้ว่าเธอต้องก้าวต่อไปเพราะเธอไม่สามารถปฏิบัติตามความเคร่งครัดของชาวพิวริตันได้อีกต่อไป ความคิดของเธอเป็นอิสระจากขอบเขตทางศาสนาของพิวริตัน และเธอได้สร้างมาตรฐานทางศีลธรรมและความเชื่อของเธอเอง[8]

ประวัติการตีพิมพ์

เฮสเตอร์ พรินน์ที่ประจานภาพประกอบแกะสลักจากฉบับปี พ.ศ. 2421

The Scarlet Letterได้รับการตีพิมพ์ครั้งแรกในฤดูใบไม้ผลิของปี 1850 โดยTicknor และ Fieldsซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของช่วงเวลาที่ทำเงินสูงสุดของ Hawthorne [3]เมื่อส่งหน้าสุดท้ายให้ Fields ในเดือนกุมภาพันธ์ 1850 Hawthorne กล่าวว่า "บางส่วนของหนังสือเขียนได้อย่างทรงพลัง" แต่สงสัยว่าจะได้รับความนิยมหรือไม่[11]ในความเป็นจริง หนังสือเล่มนี้กลายเป็นหนังสือขายดีในทันที แม้ว่าตลอดระยะเวลาสิบสี่ปี หนังสือเล่มนี้ทำรายได้ให้กับผู้เขียนเพียง 1,500 เหรียญสหรัฐเท่านั้น[3]การตีพิมพ์ครั้งแรกทำให้ชาวเมืองเซเลมออกมาประท้วงอย่างกว้างขวาง ซึ่งไม่เห็นด้วยกับวิธีที่ Hawthorne พรรณนาถึงพวกเขาในคำนำ "ศุลกากร" ฉบับพิมพ์ครั้งที่สองจำนวน 2,500 ฉบับมีคำนำโดยฮอว์ธอร์นลงวันที่ 30 มีนาคม พ.ศ. 2393 ซึ่งระบุว่าเขาตัดสินใจพิมพ์ซ้ำคำนำของเขา "โดยไม่เปลี่ยนคำแม้แต่คำเดียว... คุณลักษณะที่โดดเด่นเพียงอย่างเดียวของภาพร่างนี้คืออารมณ์ขันที่จริงใจและตรงไปตรงมา... ในส่วนของความเป็นศัตรูหรือความรู้สึกไม่ดีใดๆ ก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นส่วนตัวหรือทางการเมือง เขาปฏิเสธแรงจูงใจดังกล่าวโดยสิ้นเชิง" [12]

ฮอว์ธอร์นเขียนต้นฉบับนี้ที่บ้านปีเตอร์ เอดเจอร์ลีย์ในเมืองเซเลม รัฐแมสซาชูเซตส์ซึ่งยังคงเป็นที่พักอาศัยส่วนตัวที่ 14 มอลล์สตรีท ซึ่งเป็นบ้านหลังสุดท้ายในเมืองเซเลมที่ครอบครัวฮอว์ธอร์นอาศัยอยู่[13]

หนังสือ The Scarlet Letterยังเป็นหนังสือชุดแรกที่ผลิตเป็นจำนวนมากในอเมริกา ในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 ช่างเย็บเล่มหนังสือวรรณกรรมพื้นบ้านมักเย็บหนังสือด้วยมือและขายเป็นจำนวนน้อย การพิมพ์หนังสือThe Scarlet Letter ด้วยเครื่องจักรครั้งแรก จำนวน 2,500 เล่ม ขายหมดภายในสิบวัน[3]

เป็นเวลานานที่ Hawthorne วางแผนไว้ในตอนแรกว่าThe Scarlet Letterจะเป็นนวนิยาย สั้น ๆ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของชุดรวมเรื่องชื่อOld Time Legendsและสำนักพิมพ์ของเขาJames T. Fieldsได้โน้มน้าวให้เขาขยายผลงานเป็นนวนิยายยาว[14]ซึ่งไม่เป็นความจริง: Fields ชักชวนให้ Hawthorne ตีพิมพ์The Scarlet Letterเพียงเรื่องเดียว (พร้อมกับบทความ "Custom House" ที่เขียนเสร็จก่อนหน้านี้) แต่เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความยาวของเรื่อง[15] ต่อมา Sophiaภรรยาของ Hawthorne ได้โต้แย้งคำกล่าวอ้างของ Fields ด้วยความไม่ชัดเจนเล็กน้อย: "เขาโอ้อวดอย่างไร้สาระว่าเขาเป็นสาเหตุเดียวที่ทำให้ Scarlet Letter ถูกตีพิมพ์!" เธอสังเกตว่าEdwin Percy Whipple เพื่อนของสามีของเธอ ซึ่งเป็นนักวิจารณ์ ได้ติดต่อ Fields เพื่อพิจารณาตีพิมพ์[16]

หนังสือ Scarlet Letterฉบับพิมพ์ครั้งแรกพร้อมลายเซ็น พิมพ์ครั้งแรกเมื่อเดือนมีนาคม พ.ศ. 2393 จัดพิมพ์โดย Ticknor, Reed and Fields ขายได้ในราคา 22,500 ดอลลาร์สหรัฐฯ ส่วนราคาขายปลีกที่ไม่มีลายเซ็นนั้นประเมินไว้ในปี พ.ศ. 2557 ที่ 12,500 ดอลลาร์สหรัฐฯ[17]

การตอบสนองที่สำคัญ

นักวิจารณ์Evert Augustus Duyckinckเพื่อนของ Hawthorne กล่าวว่าเขาชอบนิทานที่ผู้เขียนแต่งขึ้นในแนวWashington Irving มากกว่า เพื่อนอีกคนคือ Edwin Percy Whipple นักวิจารณ์ คัดค้าน "ความเข้มข้นที่น่าขนลุก" ของนวนิยายเรื่องนี้ที่มีรายละเอียดทางจิตวิทยาที่หนาแน่น โดยเขียนว่าหนังสือเล่มนี้ "จึงมีแนวโน้มที่จะแสดงรายละเอียดเหล่านี้ออกมาอย่างเจ็บปวดเกินไป เช่นเดียวกับ Hawthorne" [18]นักเขียนชาวอังกฤษMary Anne Evansเขียนในนาม "George Eliot" เรียกว่าThe Scarlet Letterร่วมกับบทกวีความยาวเล่มยาวของHenry Wadsworth Longfellow ในปี 1855 เรื่อง The Song of Hiawathaซึ่งเป็น "ผลงานสองชิ้นที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวและยอดเยี่ยมที่สุดในวรรณกรรมอเมริกัน" [19]นักวิจารณ์วรรณกรรมส่วนใหญ่ยกย่องหนังสือเล่มนี้ แต่ผู้นำทางศาสนามีปัญหากับเนื้อหาของนวนิยายเรื่องนี้[20] Orestes Brownsonกล่าวหาว่า Hawthorne ไม่เข้าใจศาสนาคริสต์ การสารภาพบาป และความสำนึกผิด[21]บทวิจารณ์ในThe Church Review และ Ecclesiastical Registerสรุปว่าผู้เขียน "กระทำผิดศีลธรรม" [22]

ในทางกลับกัน นักเขียนในศตวรรษที่ 20 DH Lawrenceกล่าวว่าไม่มีผลงานของจินตนาการของชาวอเมริกันที่สมบูรณ์แบบไปกว่าThe Scarlet Letter [ 23] Henry Jamesเคยกล่าวถึงนวนิยายเรื่องนี้ว่า "มันงดงาม น่าชื่นชม พิเศษสุด มันมีคุณธรรมในระดับสูงสุดซึ่งฉันได้พูดถึงว่าเป็นเครื่องหมายของสิ่งที่ดีที่สุดของ Hawthorne - ความบริสุทธิ์และความเบาสบายที่ไม่อาจนิยามได้ของแนวคิด...เราสามารถย้อนกลับไปอ่านมันได้ มันสนับสนุนความคุ้นเคยและมีเสน่ห์และความลึกลับที่ไม่มีวันหมดสิ้นของผลงานศิลปะที่ยิ่งใหญ่" [23] [24]

การพาดพิง

ต่อไปนี้เป็นข้อมูลอ้างอิงทางประวัติศาสตร์และพระคัมภีร์ที่ปรากฏในThe Scarlet Letter

  • แอนน์ ฮัทชินสันซึ่งกล่าวถึงในบทที่ 1 "ประตูคุก" เป็นผู้ที่ไม่เห็นด้วยกับศาสนา (ค.ศ. 1591–1643) ในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1630 เธอถูกขับออกจากนิกายโดยพวก เพียว ริตันและถูกเนรเทศจากบอสตันและย้ายไปที่โรดไอแลนด์[10]
  • แอนน์ ฮิบบินส์ซึ่งถูกประหารชีวิตในบอสตันด้วยข้อหาใช้เวทมนตร์ในปี ค.ศ. 1656 ได้รับการพรรณนาในเรื่องThe Scarlet Letterว่าเป็นแม่มดที่พยายามล่อลวงให้พรินน์ใช้เวทมนตร์[25] [26]
  • ริชาร์ด เบลลิงแฮม (ราว ค.ศ. 1592–1672) ซึ่งตามประวัติแล้วเป็นผู้ว่าการรัฐแมสซาชูเซตส์และรองผู้ว่าการในช่วงที่ฮิบบินส์ถูกประหารชีวิต ได้รับการพรรณนาในThe Scarlet Letterว่าเป็นพี่ชายของแอนน์ ฮิบบินส์
  • มาร์ติน ลูเทอร์ (ค.ศ. 1483–1545) เป็นผู้นำการปฏิรูปศาสนาโปรเตสแตนต์ในประเทศเยอรมนี
  • Increase Mather (1639–1723) ผู้นำที่ทรงอิทธิพลของอาณานิคมอ่าวแมสซาชูเซตส์ในยุคแรก เขาเป็นรัฐมนตรีเพียวริตันที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับรัฐบาลของอาณานิคม และยังเกี่ยวข้องกับการพิจารณาคดีแม่มดแห่งเซเลมด้วย
  • เซอร์โทมัส โอเวอร์เบอรีและดร. ฟอร์แมนเป็นบุคคลที่เกี่ยวข้องกับเรื่องอื้อฉาวเกี่ยวกับการนอกใจในปี ค.ศ. 1615 ในอังกฤษ ดร. ฟอร์แมนถูกกล่าวหาว่าพยายามวางยาพิษภรรยาที่เป็นชู้และคนรักของเธอ โอเวอร์เบอรีเป็นเพื่อนของคนรักและอาจจะถูกวางยาพิษ
  • จอห์น วินธรอป (1588–1649) ผู้ว่าการคนที่สองของอาณานิคมอ่าวแมสซาชูเซตส์
  • King's Chapel Burying Groundที่กล่าวถึงในย่อหน้าสุดท้ายนั้นมีอยู่จริง โดย หลุมศพ ของ Elizabeth Painถือเป็นแรงบันดาลใจในการสร้างหลุมศพของตัวเอก
  • เรื่องราวของกษัตริย์ดาวิดและนางบัทเชบาปรากฏอยู่ในผ้าทอในห้องของนายดิมเมสเดล (บทที่ 9) (ดูเรื่องราวในพระคัมภีร์ใน 2 ซามูเอล 11–12)
  • จอห์น เอเลียต (ราว ค.ศ. 1604–1690) เป็นมิชชันนารีชาวเพียวริตันที่สอนชนพื้นเมืองอเมริกัน ซึ่งบางคนเรียกว่า "อัครสาวกของชนพื้นเมือง" เขาถูกเรียกว่า "อัครสาวกเอเลียต" ซึ่งดิมเมสเดลได้ไปเยี่ยมในตอนต้นของบทที่ 16 เรื่อง "การเดินป่า"

สัญลักษณ์

ต่อไปนี้คือสัญลักษณ์ที่ฝังอยู่ในThe Scarlet Letter :

  • ตัวอักษรสีแดง "A":ในตอนต้นของนวนิยาย ตัวอักษร "A" ของเฮสเตอร์เป็นตัวแทนของบาปและการนอกใจของเธอ อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป ความหมายของตัวอักษรดังกล่าวก็เปลี่ยนไป สำหรับบางคน ตอนนี้มันหมายถึง "ความสามารถ" นวนิยายระบุว่า "ตัวอักษรดังกล่าวเป็นสัญลักษณ์ของการเรียกร้องของเธอ เธอมีความช่วยเหลือมากมาย มีพลังที่จะทำมากมาย และมีพลังที่จะเห็นอกเห็นใจ จนหลายคนปฏิเสธที่จะตีความตัวอักษรสีแดง A ตามความหมายดั้งเดิม พวกเขากล่าวว่ามันหมายถึงความสามารถ เฮสเตอร์ พรินน์แข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งเหมือนผู้หญิง" [27]
  • อุกกาบาต:อุกกาบาตที่มีรูปร่างเป็นตัว A ทำหน้าที่เป็นสัญลักษณ์อีกประการหนึ่งในหนังสือ สำหรับบาทหลวงดิมเมสเดล อุกกาบาตเป็นสัญลักษณ์จากพระเจ้า พระเจ้ากำลังเปิดเผยบาปของดิมเมสเดลให้ทุกคนทราบ และดิมเมสเดลก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด อย่างไรก็ตาม คนอื่นๆ มองว่าตัวอักษรนี้เป็นสัญลักษณ์ของทูตสวรรค์[28]
  • ชื่อของ Dimmesdale:ชื่อของ Dimmesdale เองก็มีความหมายเชิงสัญลักษณ์เช่นกัน ชื่อของเขามีรากศัพท์ว่า "dim" ซึ่งสื่อถึงความอ่อนล้า ความอ่อนแอ และความสิ้นหวัง และแสดงถึงสภาพที่คงที่ของ Dimmesdale นับตั้งแต่ที่เขาทำบาป[28]
  • เพิร์ล : เพิร์ลเป็นตัวแทนของบาปและความปรารถนาของพ่อแม่ของเธอ เธอเป็นตัวเตือนใจอยู่เสมอถึงบาปที่แม่ของเธอไม่สามารถหนีพ้นได้ มีการกล่าวถึงว่าเธอ "เป็นตัวอักษรสีแดงในอีกรูปแบบหนึ่ง ตัวอักษรสีแดงที่ได้รับพรในชีวิต" [29]
  • กุหลาบพุ่ม:มีการกล่าวถึงกุหลาบพุ่มสองครั้งในเนื้อเรื่อง ครั้งแรกถือเป็นวิธีของธรรมชาติในการมอบความสวยงามให้กับผู้ที่ออกจากคุกและเข้ามาในคุก รวมถึงมอบแสงแห่งความหวังให้กับผู้ที่อาศัยอยู่ในคุกด้วย กุหลาบพุ่มถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์ของความสว่างไสวในเรื่องราวที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าของมนุษย์[28]
  • โครงนั่งร้าน : มีการกล่าวถึงโครงนั่งร้านสามครั้งตลอดทั้งนวนิยาย โครงนั่งร้านสามารถมองได้ว่าเป็นการแบ่งหนังสือออกเป็นตอนต้น ตอนกลาง และตอนจบ โครงนั่งร้านเป็นสัญลักษณ์ของความอับอาย การเปิดเผยบาป และความผิด เพราะเป็นสถานที่ที่เฮสเตอร์ได้รับจดหมายสีแดงเพื่อเป็นการลงโทษ และเป็นสถานที่ที่ดิมเมสเดลได้รับการเปิดเผยผ่านอุกกาบาต[28]

การปรับตัวและอิทธิพล

The Scarlet Letterได้สร้างแรงบันดาลใจให้กับภาพยนตร์ รายการโทรทัศน์ และละครเวทีมากมาย และองค์ประกอบของโครงเรื่องยังมีอิทธิพลต่อนวนิยาย ผลงานเพลง และผลงานภาพยนตร์หลายเรื่องอีกด้วย

เวที

The Scarlet Letterปรากฏเป็นละครเวทีเมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2401 เมื่อดัดแปลงโดยจอร์จ แอล. ไอเคนเปิดการแสดงที่พิพิธภัณฑ์อเมริกันของบาร์นัมจอร์จ ซี. โฮเวิร์ดและภรรยาของเขารับบทเป็นดิมเมสเดลและเฮสเตอร์[30]

โอเปร่าเรื่อง The Scarlet Letterของมาร์จอรี รูเชนักประพันธ์เพลงชาวอเมริกันในศตวรรษที่ 20 อิงจากผลงานของฮอว์ธอร์น[31]

ฟิล์ม

โฆษณาการดัดแปลงเรื่องThe Scarlet Letter ในปีพ.ศ. 2460

เรื่องนี้ถูกนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์หลายครั้ง โดยปกติจะใช้ชื่อเรื่องเดียวกับนวนิยาย ภาพยนตร์ที่นำมาสร้างเป็นภาพยนตร์ครั้งแรกเป็นภาพยนตร์สั้นในปี 1908 ภาพยนตร์เงียบที่หายไป นี้กำกับโดยซิดนีย์ โอลคอตต์จากบทภาพยนตร์ของยีน กอนเทียร์ซึ่งรับบทเป็นเฮสเตอร์ด้วย ภาพยนตร์ที่ดัดแปลงมาที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังหลงเหลืออยู่คือThe Scarlet Letter (ภาพยนตร์ปี 1911)กำกับโดยโจเซฟ ดับเบิลยู. สไมลีย์และจอร์จ โลน ทักเกอร์ โดย มีลูซิลล์ ยัง รับบทเป็นเฮสเตอร์ และคิง แบ็กกอต รับบท เป็นดิมเมสเดล ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับการดัดแปลงในเวลาต่อมาในปี 1926 (กำกับโดยVictor Sjöström ), 1934 (กำกับโดยRobert G. Vignola ), 1973 (กำกับโดยWim Wenders ) ในรูปแบบมินิซีรีส์ทางโทรทัศน์ในปี 1979 ภาพยนตร์อีกเรื่องหนึ่งในปี 1995 (กำกับโดยRoland JofféนำแสดงโดยDemi Moore ) และนวนิยายเรื่องนี้ยังได้รับแรงบันดาลใจบางส่วนจากEasy A (กำกับโดยWill Gluck ) จากบทภาพยนตร์ของBert V. RoyalและนำแสดงโดยEmma Stone [ 32]

ภาคต่อวรรณกรรม

John UpdikeเขียนThe Scarlet Letter ขึ้นใหม่ ในไตรภาค The Scarlet Letter ของเขา -- S., A Month of Sundays และRoger's Version [ 33] Behind the Scarlet Letter: Based on a True Story (2024) ของ Patricia Suprenant เล่าเรื่องราวของคดีความในศตวรรษที่ 19 ที่เป็นพื้นฐานของนวนิยายของ Hawthorne และเป็นบทที่โหดร้ายในประวัติศาสตร์การทำให้การทำแท้งเป็นสิ่งผิดกฎหมายในอเมริกา ซึ่งเป็นภาพล่วงหน้าของRoe v. Wade

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

หมายเหตุ

  1. ^ "ในวันเสาร์ที่ 16 มีนาคม จะมีการตีพิมพ์เป็นเล่มเดียว 16 เดือน ปกผ้าและกระดาษ เรื่อง The Scarlet Letter นวนิยายรัก โดย Nathaniel Hawthorne" Boston Evening Transcript 9 มีนาคม 1850 หน้า 3
  2. ^ ab "100 นวนิยายที่ดีที่สุด: เล่มที่ 16 – The Scarlet Letter โดย Nathaniel Hawthorne (1850) | หนังสือ | The Guardian". TheGuardian.com . 6 มกราคม 2014
  3. ^ abcd แม็กฟาร์แลนด์, ฟิลิป. ฮอว์ธอร์น อิน คอนคอร์ด . นิวยอร์ก: Grove Press, 2004: 136. ISBN 0-8021-1776-7 
  4. ^ Delbanco, Nicholas (21 กุมภาพันธ์ 2014). "บทวิจารณ์: 'ความฝันของนวนิยายอเมริกันอันยิ่งใหญ่' โดย Lawrence Buell" Chicago Tribune
  5. ^ Seabrook, Andrea (2 มีนาคม 2551). "คนบาป เหยื่อ วัตถุ ผู้ชนะ". สถานีวิทยุกระจายเสียงสาธารณะแห่งชาติ (NPR).(คำพูดที่ยกมาในบทความกล่าวถึงThe Scarlet Letterว่าเป็น "ผลงานชิ้นเอก" ของ Hawthorne ส่วนในเวอร์ชันเสียง นวนิยายเรื่องนี้ถูกเรียกว่า "ผลงานชิ้นเอก" ของเขา)
  6. ^ มิลเลอร์, เอ็ดวิน ฮาวิลแลนด์. เซเลมคือที่อยู่อาศัยของฉัน: ชีวิตของนาธาเนียล ฮอว์ธอร์น . ไอโอวาซิตี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยไอโอวา, 1991. ISBN 0-87745-332-2 
  7. ^ Kennedy-Andrews (1999), หน้า 8–9.
  8. ^ ab "The Scarlet Letter". Sparknotes . สืบค้นเมื่อ2012-08-07 .
  9. ^ เดวิดสัน, EH 1963. Dimmesdale's Fall. The New England Quarterly 36 : 358–370
  10. ^ abc The Scarlet Letter โดย Nathaniel Hawthorne, CliffNotes จาก Yahoo! Education
  11. ^ มิลเลอร์ (1991), หน้า 299.
  12. ^ มิลเลอร์ (1991), หน้า 301.
  13. ^ ไรท์, จอห์น ฮาร์ดี. Hawthorne's Haunts in New England . ชาร์ลสตัน, เซาท์แคโรไลนา: The History Press, 2008: 47. ISBN 978-1-59629-425-7 . 
  14. ^ Charvat, William. การพิมพ์วรรณกรรมในอเมริกา: 1790–1850 . Amherst, MA: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแมสซาชูเซตส์ , 1993 (พิมพ์ครั้งแรก 1959): 56. ISBN 0-87023-801-9 
  15. ^ ปาร์คเกอร์, เฮอร์เชล "ทฤษฎีเชื้อโรคของตัวอักษรสีแดง " จดหมายข่าว Hawthorne Society ฉบับที่ 11 (ฤดูใบไม้ผลิ 1985) 11-13
  16. ^ Wineapple, Brenda . Hawthorne: A Life . สำนักพิมพ์ Random House: นิวยอร์ก, 2003: 209–210. ISBN 0-8129-7291-0 . 
  17. ^ "2nd Edition มีค่าแค่ไหน?" 13 มีนาคม 2014 . สืบค้นเมื่อ20 พฤษภาคม 2022 .
  18. ^ มิลเลอร์ (1991), หน้า 301-302.
  19. ^ เดวิดสัน, มาชอลล์ บี. ประวัติศาสตร์มรดกอเมริกันของอเมริกาของนักเขียน . นิวยอร์ก: American Heritage Publishing Company, Inc., 1973: 162. ISBN 0-07-015435-X 
  20. ^ Schreiner, Samuel A., Jr. The Concord Quartet: Alcott, Emerson, Hawthorne, Thoreau, and the Friendship That Freed the American Mind . โฮโบเกน, นิวเจอร์ซีย์: John Wiley & Sons, Inc., 2006: 158. ISBN 978-0-471-64663-1 
  21. ^ Crowley, J. Donald และ Orestes Brownson บทที่ 50: [Orestes Brownson], จากบทวิจารณ์ใน Brownson's Quarterly Review" Nathaniel Hawthorne (0-415-15930-X) (1997): 175–179. Literary Reference Center Plus. เว็บ. 11 ต.ค. 2013
  22. ^ Wineapple (2003), หน้า 217.
  23. ^ โดย Miller (1991), หน้า 284.
  24. ^ เจมส์, เฮนรี่ (1901) ฮอว์ธอร์น ฮาร์เปอร์ หน้า 108, 116 มีคุณธรรมในระดับสูงสุด
  25. ^ Schwab, Gabriele. กระจกและราชินีฆาตกร: ความแตกต่างในภาษาวรรณกรรม . Indiana University Press. 1996. หน้า 120
  26. ^ ฮันเตอร์, ไดแอนน์, การล่อลวงและทฤษฎี: การอ่านเรื่องเพศ การเป็นตัวแทน และวาทศิลป์ . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยอิลลินอยส์ 2532. หน้า 186–187
  27. ^ ฮอว์ธอร์น (1850), หน้า 129
  28. ^ abcd ฮอว์ธอร์น, นาธาเนียล (1850). "The Scarlet Letter". Barnes & Noble . สืบค้นเมื่อ 2018-06-04 .
  29. ^ ฮอว์ธอร์น (1850), หน้า 84
  30. ^ ลีโอนาร์ด (1981), หน้า 1375.
  31. ^ McVicker, Mary F. (2016-08-09). นักแต่งเพลงโอเปร่าหญิง: ชีวประวัติตั้งแต่ช่วงปี ค.ศ. 1500 ถึงศตวรรษที่ 21. แม็กฟาร์แลนด์ISBN 978-0-7864-9513-9-
  32. ^ ฮิสชาค (2014), หน้า 207.
  33. ^ Gómez-Galisteo, M. Carmen. นวนิยายที่ประสบความสำเร็จจะต้องไม่มีภาคต่อ: การนำผลงานคลาสสิกจาก The Scarlet Letter ถึง Rebecca มาตีความใหม่ Jefferson, NC และ London:: McFarland, 2018. 978-1476672823

บรรณานุกรม

  • บูญญประสพ, มารีน่า. Hawthorne's Wilderness: Nature and Puritanism in The Scarlet Letter and "Young Goodman Brown" ของ Hawthorne (สำนักพิมพ์ Anchor Academic, 2013)
  • Brodhead, Richard H. Hawthorne, Melville และนวนิยายชิคาโกและลอนดอน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยชิคาโก 2516
  • บราวน์, จิลเลียน. “‘ฮอว์ธอร์น มรดก และทรัพย์สินของผู้หญิง” Studies in the Novel 23.1 (ฤดูใบไม้ผลิ 1991): 107–18
  • Cañadas, Ivan. "แหล่งข้อมูลใหม่สำหรับชื่อเรื่องและธีมบางส่วนในThe Scarlet Letter " Nathaniel Hawthorne Review 32.1 (ฤดูใบไม้ผลิ 2006): 43–51
  • Gartner, Matthew. “ The Scarlet Letter and the Book of Esther: Scriptural Letter and Narrative Life”. Studies in American Fiction 23.2 (ฤดูใบไม้ร่วง 1995): 131–51
  • ฮิสชาค, โทมัส เอส. (2014). วรรณกรรมอเมริกันบนเวทีและจอเงิน: ผลงาน 525 ชิ้นและการดัดแปลง . แม็กฟาร์แลนด์ISBN 978-0-7864-6842-3-
  • Kennedy-Andrews, Elmer (1999). Nathaniel Hawthorne: The Scarlet Letter . Columbia Critical Guides. นิวยอร์ก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยโคลัมเบียISBN 9780231121903-
  • Korobkin, Laura Haft. “The Scarlet Letter of the Law: Hawthorne and Criminal Justice”. นวนิยาย: A Forum on Fiction 30.2 (ฤดูหนาว 1997): 193–217
  • ลีโอนาร์ด วิลเลียม ทอร์เบิร์ต (1981). ละคร: เวทีสู่จอเงินสู่โทรทัศน์: เล่มที่ 2: MZ . สำนักพิมพ์ Scarecrow ISBN 978-0-8108-1374-8-
  • มิลเลอร์, เอ็ดวิน ฮาวิแลนด์ (1991). เซเลมคือที่อยู่อาศัยของฉัน: ชีวิตของนาธาเนียล ฮอว์ธอร์นไอโอวาซิตี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยไอโอวาISBN 0-87745-332-2-
  • Newberry, Frederick. "ประเพณีและการตัดสิทธิ์ในThe Scarlet Letter " . ESQ: A journal of the American Renaissance 23 (1977), 1–26; ตีพิมพ์ซ้ำใน: The Scarlet Letter . WW Norton, 1988: หน้า 231–48
  • Reid, Alfred S. Sir Thomas Overbury's Vision (1616) และแหล่งข้อมูลภาษาอังกฤษอื่นๆ ของ 'The Scarlet Letter' ของ Nathaniel Hawthorne Gainesville, FL: Scholar's Facsimiles and Reprints, 1957
  • รีด, เบธานี "เรื่องเล่าเกี่ยวกับการถูกจองจำและการไถ่บาปของโรเจอร์ พรินน์: การอ่านThe Scarlet Letter อีกครั้ง " ศึกษาในนวนิยาย 33.3 (ฤดูใบไม้ร่วง 2001): 247–67
  • Ryskamp, ​​Charles. "ที่มาของThe Scarlet Letterใน นิวอิงแลนด์ " American Literature 31 (1959): 257–72; ตีพิมพ์ซ้ำใน: The Scarlet Letter , ฉบับที่ 3 Norton, 1988: 191–204
  • ซาวอย, เอริก. “ ‘หน้าที่ของลูก’: การอ่านร่างกายของปิตาธิปไตยใน ‘ศุลกากร’ ” ศึกษาในนวนิยาย 25.4 (ฤดูหนาว 1993): 397–427
  • ซอน จองฮีอ่าน Hawthorne's Romance: The Problematics of Happy Endings อีกครั้ง American Studies Monograph Series, 26 โซล: American Studies Institute, มหาวิทยาลัยแห่งชาติโซล, 2001; 2002
  • Stewart, Randall (ed.) The American Notebooks of Nathaniel Hawthorne: Based upon the Original Manuscripts in the Piermont Morgan Library . นิวฮาเวน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเยล, 1932
  • Waggoner, Hyatt H. Hawthorne: A Critical Study , ฉบับที่ 3. Cambridge, MA: Belknap Press of Harvard University Press, 1971.
วิกิซอร์สมีข้อความต้นฉบับที่เกี่ยวข้องกับบทความนี้:
จดหมายสีแดง
วิกิซอร์สมีข้อความต้นฉบับที่เกี่ยวข้องกับบทความนี้:
DH Lawrence, การศึกษาวรรณกรรมคลาสสิกอเมริกัน: บทที่ 7: "Nathaniel Hawthorne และ The Scarlet Letter"
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับThe Scarlet Letter
  • จดหมายสีแดงที่Standard Ebooks
  • จดหมายสีแดงที่โครงการกูเทนเบิร์ก
  • หนังสือเสียงสาธารณสมบัติเรื่อง The Scarlet Letter ที่LibriVox
  • “คำวิจารณ์เชิงวิจารณ์ที่เกี่ยวข้องกับตัวละครหญิงใน The Scarlet Letter” เก็บถาวรเมื่อ 2020-11-09 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน —เว็บไซต์ Hawthorne in Salem
  • ตัวอย่างจากโอเปร่าเรื่อง The Scarlet Letter โดยFredric Krollที่YouTube
  • ซีบรูค, แอนเดรีย (2 มีนาคม 2551). "เฮสเตอร์ พรินน์: คนบาป เหยื่อ วัตถุ ผู้ชนะ". NPR สืบค้นเมื่อ12 มีนาคม 2562 .
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=จดหมายสีแดงสด&oldid=1251400812"