ผู้เขียน | นาธาเนียล ฮอว์ธอร์น |
---|---|
ภาษา | ภาษาอังกฤษ |
ประเภท | โรแมนติก , ประวัติศาสตร์ |
สำนักพิมพ์ | ทิกนอร์ รีด แอนด์ ฟิลด์ส |
วันที่เผยแพร่ | 16 มีนาคม 2393 [1] |
สถานที่เผยแพร่ | ประเทศสหรัฐอเมริกา |
813.3 | |
ข้อความ | จดหมายสีแดงที่Wikisource |
The Scarlet Letter: A Romanceเป็นผลงานนวนิยายอิงประวัติศาสตร์ของนักเขียนชาวอเมริกันนาธาเนียล ฮอว์ธอร์นตีพิมพ์ในปี 1850 [2] นวนิยายเรื่องนี้มีฉากหลัง เป็นอาณานิคมอ่าวแมสซาชูเซตส์ของ ชาว เพียวริแทน ในช่วงปี 1642 ถึง 1649 โดยเล่าถึงเรื่องราวของเฮสเตอร์ พรินน์ซึ่งตั้งครรภ์บุตรสาวกับชายคนหนึ่งที่เธอยังไม่ได้แต่งงานด้วย และต่อสู้ดิ้นรนเพื่อสร้างชีวิตใหม่แห่งการกลับใจและศักดิ์ศรีเพื่อเป็นการลงโทษ เธอต้องสวมอักษรสีแดง 'A' (สำหรับ "การนอกใจ ") หนังสือเล่มนี้มีการพาดพิงถึงศาสนาและประวัติศาสตร์หลายประการ โดยสำรวจประเด็นต่างๆ ของลัทธิพิธีกรรมบาปและความผิด
The Scarlet Letterเป็นหนังสือชุดแรกที่ผลิตเป็นจำนวนมากในสหรัฐอเมริกา เป็นที่นิยมเมื่อตีพิมพ์ครั้งแรก[3]และถือเป็นงานวรรณกรรมอเมริกันคลาสสิก[2]มักถูกจัดให้อยู่ในรายชื่อนวนิยายอเมริกันยอดเยี่ยม[4] หนังสือ เล่มนี้สร้างแรงบันดาลใจให้กับภาพยนตร์ รายการโทรทัศน์ และละครเวทีมากมาย นักวิจารณ์ได้บรรยายThe Scarlet Letterว่าเป็นผลงานชิ้นเอก[5]และนักเขียนนวนิยายDH Lawrenceเรียกหนังสือเล่มนี้ว่า "ผลงานแห่งจินตนาการของชาวอเมริกันที่สมบูรณ์แบบ" [6]
ในเมืองพิวริแทน บอสตันรัฐแมสซาชูเซตส์ฝูงชนรวมตัวกันเพื่อเป็นพยานในการลงโทษเฮสเตอร์ พรินน์หญิงสาวที่ให้กำเนิดทารกที่ไม่ทราบชื่อบิดา โทษของเธอกำหนดให้เธอต้องยืนบนนั่งร้านของศาล ซึ่งเคยใช้แขวนคอนักโทษ เป็นเวลาสามชั่วโมง ทำให้เธอต้องถูกทำให้ขายหน้าต่อหน้าสาธารณชน และต้องสวมชุดสีแดง "A" (ย่อมาจากคำว่า " การล่วงประเวณี ") ไปตลอดชีวิต ขณะที่เฮสเตอร์เข้าใกล้นั่งร้าน ผู้หญิงหลายคนในฝูงชนโกรธเคืองกับความงามและศักดิ์ศรีอันเงียบสงบของเธอ เมื่อได้รับคำสั่งให้สารภาพและบอกชื่อพ่อของลูก เฮสเตอร์ก็ปฏิเสธ
ขณะที่เฮสเตอร์มองออกไปที่ฝูงชน เธอสังเกตเห็นชายร่างเล็กรูปร่างผิดปกติคนหนึ่ง และจำได้ว่าเขาเป็นสามีที่หายสาบสูญไปนานของเธอ ซึ่งสันนิษฐานว่าสูญหายไปในทะเล เมื่อเขาเห็นความอับอายของเฮสเตอร์ เขาก็ถามชายคนหนึ่งในฝูงชนเกี่ยวกับเธอ และได้ยินเรื่องราวการตั้งครรภ์ของภรรยาของเขา เขาอุทานอย่างโกรธจัดว่าพ่อของเด็กก็ควรได้รับการลงโทษสำหรับการกระทำผิดศีลธรรมของเขาเช่นกัน และสาบานว่าจะตามหาชายคนนั้นให้พบ เขาเลือกชื่อใหม่โรเจอร์ ชิลลิงเวิร์ ธ เพื่อช่วยเขาในการวางแผน
บาทหลวงจอห์น วิลสันและศิษยาภิบาลของโบสถ์เฮสเตอร์ อาร์เธอร์ ดิมเมสเดล ซักถามเธอ แต่เธอปฏิเสธที่จะบอกชื่อคนรักของเธอ หลังจากที่เธอกลับเข้าไปในห้องขัง ผู้คุมจึงนำชิลลิงเวิร์ธ ซึ่งตอนนี้เป็นแพทย์มา เพื่อสงบสติอารมณ์เฮสเตอร์และลูกของเธอด้วยรากและสมุนไพรของเขา เขาและเฮสเตอร์มีการสนทนาอย่างเปิดเผยเกี่ยวกับการแต่งงานของพวกเขาและความจริงที่ว่าพวกเขาทั้งคู่ทำผิด ชิลลิงเวิร์ธต้องการทราบว่าใครเป็นพ่อของลูกของเฮสเตอร์ แต่เฮสเตอร์ปฏิเสธที่จะเปิดเผยข้อมูลนั้น เขายอมรับการปฏิเสธของเฮสเตอร์ โดยระบุว่าเขาจะค้นหาตัวตนของชายคนนั้นอยู่ดี ชิลลิงเวิร์ธขู่ว่าจะทำลายพ่อของลูกของเฮสเตอร์หากเฮสเตอร์เปิดเผยความจริงที่ว่าชิลลิงเวิร์ธเป็นสามีของเธอ เฮสเตอร์ตกลงตามเงื่อนไขของชิลลิงเวิร์ธ แม้ว่าเธอจะสงสัยว่าเธอจะต้องเสียใจก็ตาม
หลังจากได้รับการปล่อยตัวจากคุก เฮสเตอร์ได้ตั้งรกรากในกระท่อมที่ชานเมืองและหาเลี้ยงชีพด้วยงานเย็บปักถักร้อยซึ่งเป็นงานคุณภาพเยี่ยม เธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับเพิร์ล ลูกสาวของเธอ และทำบุญเพื่อคนยากไร้ เธอรู้สึกไม่สบายใจที่ลูกสาวของเธอหลงใหลในตัวอักษรสีแดง "A" มากผิดปกติ การเมินเฉยต่อเฮสเตอร์ยังขยายไปถึงเพิร์ลด้วย เธอไม่มีเพื่อนเล่นหรือเพื่อนเลยนอกจากแม่ของเธอ เมื่อเธอโตขึ้น เพิร์ลก็เริ่มเอาแต่ใจและดื้อรั้น พฤติกรรมของเธอก่อให้เกิดการโต้เถียง และสมาชิกคริสตจักรเสนอให้แยกเพิร์ลออกจากเฮสเตอร์ เมื่อเฮสเตอร์ทราบว่าเธออาจต้องสูญเสียเพิร์ลไป เธอจึงไปพูดคุยกับผู้ว่าการเบลลิงแฮมและรัฐมนตรีวิลสันและดิมเมสเดล เฮสเตอร์อ้อนวอนดิมเมสเดลด้วยความสิ้นหวัง และรัฐมนตรีก็โน้มน้าวผู้ว่าการให้เพิร์ลอยู่ในความดูแลของเฮสเตอร์ต่อไป
เนื่องจากสุขภาพของ Dimmesdale เริ่มทรุดโทรมลง ชาวเมืองจึงรู้สึกยินดีที่ Chillingworth แพทย์ที่เพิ่งมาถึงได้เข้าพักอยู่กับบาทหลวงที่พวกเขารัก เมื่อได้ติดต่อกับ Dimmesdale อย่างใกล้ชิด Chillingworth จึงเริ่มสงสัยว่าอาการป่วยของบาทหลวงเป็นผลมาจากความผิดที่ไม่ได้รับการสารภาพ เขาใช้แรงกดดันทางจิตวิทยากับบาทหลวงเพราะสงสัยว่า Dimmesdale คือพ่อของ Pearl เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ดึงเสื้อคลุมของ Dimmesdale ที่กำลังนอนหลับอยู่ออก Chillingworth ก็เห็นสัญลักษณ์ที่แสดงถึงความอับอายของเขาอยู่บนหน้าอกซีดๆ ของบาทหลวง
ดิมเมสเดลรู้สึกผิดและทรมานตัวเอง จึงไปที่จัตุรัสที่เฮสเตอร์ถูกลงโทษเมื่อหลายปีก่อน เขาปีนขึ้นไปบนนั่งร้านในคืนอันมืดมิดเพื่อสารภาพความผิดของตน แต่ก็ไม่มีความกล้าที่จะทำเช่นนั้นต่อหน้าสาธารณชนในตอนกลางวัน เฮสเตอร์ตกใจกับความเสื่อมถอยของดิมเมสเดล จึงตัดสินใจขอถอนคำสาบานที่จะไม่พูดต่อสามี
เฮสเตอร์พบกับดิมเมสเดลในป่าและบอกเขาเกี่ยวกับสามีของเธอและความปรารถนาของเขาในการแก้แค้น เธอโน้มน้าวให้ดิมเมสเดลออกจากบอสตันอย่างลับๆ บนเรือไปยังยุโรปซึ่งพวกเขาสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ เมื่อได้รับแรงบันดาลใจจากแผนนี้ รัฐมนตรีจึงดูเหมือนจะมีพลังมากขึ้น
ในวันเลือกตั้ง ดิมเมสเดลได้เทศนาที่สร้างแรงบันดาลใจมากที่สุดของเขา ขณะที่ขบวนแห่ออกจากโบสถ์ ดิมเมสเดลก็ปีนขึ้นไปบนนั่งร้าน สารภาพบาป และเสียชีวิตในอ้อมแขนของเฮสเตอร์ ในเวลาต่อมา พยานส่วนใหญ่สาบานว่าพวกเขาเห็นตราประทับสีแดงบนหน้าอกของเขา แม้ว่าบางคนจะปฏิเสธคำกล่าวนี้ ชิลลิงเวิร์ธสูญเสียความแค้นและเสียชีวิตภายในหนึ่งปี ทำให้เพิร์ลได้รับมรดกจำนวนมากทั้งในนิวอิงแลนด์และยุโรป ไม่นานหลังจากนั้น เฮสเตอร์และเพิร์ลก็ออกเดินทางไปยุโรป
หลังจากผ่านไปหลายปี เฮสเตอร์กลับมาที่กระท่อมของเธอโดยไม่มีเพิร์ล และกลับมาสวมชุดสีแดงอีกครั้ง เมื่อเธอเสียชีวิต เธอถูกฝังไว้ใกล้กับหลุมศพของดิมเมสเดล และพวกเขาใช้แผ่นหินชนวนธรรมดาๆ ที่มีจารึกจารึกว่า: "บนทุ่งสีดำตัวอักษร A เป็นสีแดง " ("บนพื้นหลังสีดำ ตัวอักษร A เป็นสีแดง")
เอลเมอร์ เคนเนดี-แอนดรูว์ส กล่าวว่า ฮอว์ธอร์นใน "The Custom-house" กำหนดบริบทสำหรับเรื่องราวของเขาและ "บอกเราเกี่ยวกับ 'ความโรแมนติก' ซึ่งเป็นคำทั่วไปที่เขาชอบใช้บรรยายThe Scarlet Letterตามที่ชื่อรองของหนังสือของเขา - 'A Romance' - บ่งบอก" ในบทนำนี้ ฮอว์ธอร์นอธิบายถึงพื้นที่ระหว่างวัตถุนิยมและ "ความฝัน" ที่เขาเรียกว่า "ดินแดนที่เป็นกลาง ซึ่งอยู่ที่ไหนสักแห่งระหว่างโลกแห่งความจริงและดินแดนแห่งเทพนิยาย ที่ซึ่งความเป็นจริงและจินตนาการอาจพบกัน และแต่ละอย่างก็ซึมซับธรรมชาติของอีกฝ่าย" การผสมผสานระหว่าง "ความฝัน" และความสมจริงนี้ทำให้ผู้เขียนมีพื้นที่ในการสำรวจธีมหลักๆ[7]
ประสบการณ์ของพรินน์และดิมเมสเดลทำให้ระลึกถึงเรื่องราวของอดัมและอีฟเพราะในทั้งสองกรณี บาปนำไปสู่การขับไล่และความทุกข์ทรมาน แต่ยังส่งผลให้เกิดความรู้ด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความรู้เกี่ยวกับความหมายของการผิดศีลธรรม สำหรับพรินน์ จดหมายสีแดงคือการแสดงออกทางกายภาพของบาปของเธอและเตือนใจถึงความโดดเดี่ยวอันเจ็บปวดของเธอ เธอคิดที่จะละทิ้งมันเพื่อให้ได้รับอิสรภาพจากสังคมที่กดขี่และอดีตที่เลวร้าย รวมทั้งการไม่มีพระเจ้าอยู่ด้วย เนื่องจากสังคมกีดกันเธอ เธอจึงคิดว่าประเพณีหลายอย่างที่วัฒนธรรมเพียวริตันยึดถือนั้นไม่เป็นความจริงและไม่ได้ออกแบบมาเพื่อนำความสุขมาให้เธอ[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]
สำหรับ Dimmesdale ซึ่งเป็น "บาทหลวงผู้ฉ้อโกง" บาปของเขาทำให้เขา "มีความเห็นอกเห็นใจอย่างใกล้ชิดกับพี่น้องที่เป็นบาปของมนุษยชาติ" "จนหน้าอกของเขาสั่นสะเทือนไปพร้อมๆ กันกับหน้าอกของพวกเขา" คำเทศนาอันไพเราะและทรงพลังของเขามาจากความรู้สึกเห็นอกเห็นใจนี้[8]เรื่องราวของ Dimmesdale สอดคล้องกับหลักการที่เก่าแก่ที่สุดและได้รับอนุญาตอย่างสมบูรณ์ที่สุดใน ความคิด ของคริสเตียน[ ต้องการการอ้างอิง ] "การตกต่ำ" ของเขาเป็นการลงมาจากพระคุณที่เห็นได้ชัดสู่การสาปแช่งของตนเอง เขาดูเหมือนจะเริ่มต้นด้วยความบริสุทธิ์แต่ลงเอยด้วยความเสื่อมทราม ความละเอียดอ่อนคือความเชื่อของบาทหลวงคือการฉ้อโกงของตนเอง โดยเชื่อมั่นในทุกขั้นตอนของการแสวงบุญ ทางจิต วิญญาณว่าเขารอด[9] [ ต้องการการชี้แจง ]
ตลอดทั้งงาน ภาพธรรมชาติตัดกันกับความมืดมิดอันชัดเจนของชาวพิวริตันและระบบของพวกเขา ความงามของพุ่มกุหลาบสร้างความแตกต่างอย่างโดดเด่นให้กับทุกสิ่งรอบๆ มัน ในเวลาต่อมา มีการปักตัวอักษร "A" สีแดงสวยงาม ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นการเชื้อเชิญให้พบ "ดอกไม้แห่งศีลธรรมอันแสนหวาน" ในเรื่องราวที่น่าเศร้าที่ตามมา และอีกส่วนหนึ่งเป็นภาพที่ "หัวใจที่ลึกซึ้งของธรรมชาติ" (บางทีอาจเป็นพระเจ้า) อาจมองดูพรินน์ผู้หลงผิดและลูกของเธออย่างเมตตามากกว่าเพื่อนบ้านชาวพิวริตันของเธอ[10]
ร่างกายที่ผิดรูปของชิลลิงเวิร์ธสะท้อน (หรือเป็นสัญลักษณ์) ความโกรธในจิตวิญญาณของเขา เช่นเดียวกับอาการป่วยของดิมเมสเดลที่เผยให้เห็นถึงความวุ่นวายภายในของเขา มนุษย์ภายนอกสะท้อนถึงสภาพของหัวใจ เชื่อกันว่าการสังเกตนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากความเสื่อมถอยของเอ็ดการ์ อัลลัน โพซึ่งฮอว์ธอร์น "ชื่นชมมาก" [10]
อีกประเด็นหนึ่งคือลัทธิเคร่งครัดในศาสนาของชาวพิวริตันและวิธีที่พรินน์เลือกที่จะไม่ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์และความเชื่อของพวกเขา พรินน์ถูกชาวบ้านปฏิเสธแม้ว่าเธอจะใช้ชีวิตเพื่อช่วยเหลือคนป่วยและคนจนก็ตาม เนื่องจากเธอถูกรังเกียจ เธอจึงใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่โดดเดี่ยวและไม่ไปโบสถ์ แทนที่จะเป็นเช่นนั้น เธอจึงถอยกลับไปสู่ความคิดและความคิดของตัวเอง ความคิดของเธอเริ่มขยายออกไปและไปไกลเกินกว่าที่ชาวพิวริตันจะถือว่าปลอดภัย เธอยังคงมองเห็นบาปของเธอ แต่เธอเริ่มมองมันแตกต่างไปจากชาวบ้าน พรินน์เริ่มเชื่อว่าบาปทางโลกของบุคคลไม่จำเป็นต้องเป็นการลงโทษพวกเขา เธอถึงกับบอกดิมเมสเดลว่าบาปของพวกเขาได้รับการชดใช้ด้วยการชดใช้บาปประจำวันของพวกเขา และบาปของพวกเขาจะไม่ขัดขวางพวกเขาจากการขึ้นสวรรค์[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]
พรินน์ถูกแยกออกจากสังคมพิวริตันทั้งในชีวิตทางกายภาพและทางจิตวิญญาณ เมื่อดิมเมสเดลเสียชีวิต เธอรู้ว่าเธอต้องก้าวต่อไปเพราะเธอไม่สามารถปฏิบัติตามความเคร่งครัดของชาวพิวริตันได้อีกต่อไป ความคิดของเธอเป็นอิสระจากขอบเขตทางศาสนาของพิวริตัน และเธอได้สร้างมาตรฐานทางศีลธรรมและความเชื่อของเธอเอง[8]
The Scarlet Letterได้รับการตีพิมพ์ครั้งแรกในฤดูใบไม้ผลิของปี 1850 โดยTicknor และ Fieldsซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของช่วงเวลาที่ทำเงินสูงสุดของ Hawthorne [3]เมื่อส่งหน้าสุดท้ายให้ Fields ในเดือนกุมภาพันธ์ 1850 Hawthorne กล่าวว่า "บางส่วนของหนังสือเขียนได้อย่างทรงพลัง" แต่สงสัยว่าจะได้รับความนิยมหรือไม่[11]ในความเป็นจริง หนังสือเล่มนี้กลายเป็นหนังสือขายดีในทันที แม้ว่าตลอดระยะเวลาสิบสี่ปี หนังสือเล่มนี้ทำรายได้ให้กับผู้เขียนเพียง 1,500 เหรียญสหรัฐเท่านั้น[3]การตีพิมพ์ครั้งแรกทำให้ชาวเมืองเซเลมออกมาประท้วงอย่างกว้างขวาง ซึ่งไม่เห็นด้วยกับวิธีที่ Hawthorne พรรณนาถึงพวกเขาในคำนำ "ศุลกากร" ฉบับพิมพ์ครั้งที่สองจำนวน 2,500 ฉบับมีคำนำโดยฮอว์ธอร์นลงวันที่ 30 มีนาคม พ.ศ. 2393 ซึ่งระบุว่าเขาตัดสินใจพิมพ์ซ้ำคำนำของเขา "โดยไม่เปลี่ยนคำแม้แต่คำเดียว... คุณลักษณะที่โดดเด่นเพียงอย่างเดียวของภาพร่างนี้คืออารมณ์ขันที่จริงใจและตรงไปตรงมา... ในส่วนของความเป็นศัตรูหรือความรู้สึกไม่ดีใดๆ ก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นส่วนตัวหรือทางการเมือง เขาปฏิเสธแรงจูงใจดังกล่าวโดยสิ้นเชิง" [12]
ฮอว์ธอร์นเขียนต้นฉบับนี้ที่บ้านปีเตอร์ เอดเจอร์ลีย์ในเมืองเซเลม รัฐแมสซาชูเซตส์ซึ่งยังคงเป็นที่พักอาศัยส่วนตัวที่ 14 มอลล์สตรีท ซึ่งเป็นบ้านหลังสุดท้ายในเมืองเซเลมที่ครอบครัวฮอว์ธอร์นอาศัยอยู่[13]
หนังสือ The Scarlet Letterยังเป็นหนังสือชุดแรกที่ผลิตเป็นจำนวนมากในอเมริกา ในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 ช่างเย็บเล่มหนังสือวรรณกรรมพื้นบ้านมักเย็บหนังสือด้วยมือและขายเป็นจำนวนน้อย การพิมพ์หนังสือThe Scarlet Letter ด้วยเครื่องจักรครั้งแรก จำนวน 2,500 เล่ม ขายหมดภายในสิบวัน[3]
เป็นเวลานานที่ Hawthorne วางแผนไว้ในตอนแรกว่าThe Scarlet Letterจะเป็นนวนิยาย สั้น ๆ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของชุดรวมเรื่องชื่อOld Time Legendsและสำนักพิมพ์ของเขาJames T. Fieldsได้โน้มน้าวให้เขาขยายผลงานเป็นนวนิยายยาว[14]ซึ่งไม่เป็นความจริง: Fields ชักชวนให้ Hawthorne ตีพิมพ์The Scarlet Letterเพียงเรื่องเดียว (พร้อมกับบทความ "Custom House" ที่เขียนเสร็จก่อนหน้านี้) แต่เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความยาวของเรื่อง[15] ต่อมา Sophiaภรรยาของ Hawthorne ได้โต้แย้งคำกล่าวอ้างของ Fields ด้วยความไม่ชัดเจนเล็กน้อย: "เขาโอ้อวดอย่างไร้สาระว่าเขาเป็นสาเหตุเดียวที่ทำให้ Scarlet Letter ถูกตีพิมพ์!" เธอสังเกตว่าEdwin Percy Whipple เพื่อนของสามีของเธอ ซึ่งเป็นนักวิจารณ์ ได้ติดต่อ Fields เพื่อพิจารณาตีพิมพ์[16]
หนังสือ Scarlet Letterฉบับพิมพ์ครั้งแรกพร้อมลายเซ็น พิมพ์ครั้งแรกเมื่อเดือนมีนาคม พ.ศ. 2393 จัดพิมพ์โดย Ticknor, Reed and Fields ขายได้ในราคา 22,500 ดอลลาร์สหรัฐฯ ส่วนราคาขายปลีกที่ไม่มีลายเซ็นนั้นประเมินไว้ในปี พ.ศ. 2557 ที่ 12,500 ดอลลาร์สหรัฐฯ[17]
นักวิจารณ์Evert Augustus Duyckinckเพื่อนของ Hawthorne กล่าวว่าเขาชอบนิทานที่ผู้เขียนแต่งขึ้นในแนวWashington Irving มากกว่า เพื่อนอีกคนคือ Edwin Percy Whipple นักวิจารณ์ คัดค้าน "ความเข้มข้นที่น่าขนลุก" ของนวนิยายเรื่องนี้ที่มีรายละเอียดทางจิตวิทยาที่หนาแน่น โดยเขียนว่าหนังสือเล่มนี้ "จึงมีแนวโน้มที่จะแสดงรายละเอียดเหล่านี้ออกมาอย่างเจ็บปวดเกินไป เช่นเดียวกับ Hawthorne" [18]นักเขียนชาวอังกฤษMary Anne Evansเขียนในนาม "George Eliot" เรียกว่าThe Scarlet Letterร่วมกับบทกวีความยาวเล่มยาวของHenry Wadsworth Longfellow ในปี 1855 เรื่อง The Song of Hiawathaซึ่งเป็น "ผลงานสองชิ้นที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวและยอดเยี่ยมที่สุดในวรรณกรรมอเมริกัน" [19]นักวิจารณ์วรรณกรรมส่วนใหญ่ยกย่องหนังสือเล่มนี้ แต่ผู้นำทางศาสนามีปัญหากับเนื้อหาของนวนิยายเรื่องนี้[20] Orestes Brownsonกล่าวหาว่า Hawthorne ไม่เข้าใจศาสนาคริสต์ การสารภาพบาป และความสำนึกผิด[21]บทวิจารณ์ในThe Church Review และ Ecclesiastical Registerสรุปว่าผู้เขียน "กระทำผิดศีลธรรม" [22]
ในทางกลับกัน นักเขียนในศตวรรษที่ 20 DH Lawrenceกล่าวว่าไม่มีผลงานของจินตนาการของชาวอเมริกันที่สมบูรณ์แบบไปกว่าThe Scarlet Letter [ 23] Henry Jamesเคยกล่าวถึงนวนิยายเรื่องนี้ว่า "มันงดงาม น่าชื่นชม พิเศษสุด มันมีคุณธรรมในระดับสูงสุดซึ่งฉันได้พูดถึงว่าเป็นเครื่องหมายของสิ่งที่ดีที่สุดของ Hawthorne - ความบริสุทธิ์และความเบาสบายที่ไม่อาจนิยามได้ของแนวคิด...เราสามารถย้อนกลับไปอ่านมันได้ มันสนับสนุนความคุ้นเคยและมีเสน่ห์และความลึกลับที่ไม่มีวันหมดสิ้นของผลงานศิลปะที่ยิ่งใหญ่" [23] [24]
ต่อไปนี้เป็นข้อมูลอ้างอิงทางประวัติศาสตร์และพระคัมภีร์ที่ปรากฏในThe Scarlet Letter
ต่อไปนี้คือสัญลักษณ์ที่ฝังอยู่ในThe Scarlet Letter :
ส่วนนี้ต้องการการขยายเพิ่มเติมคุณสามารถช่วยได้โดยการเพิ่มข้อมูลเข้าไป ( พฤษภาคม 2022 ) |
The Scarlet Letterได้สร้างแรงบันดาลใจให้กับภาพยนตร์ รายการโทรทัศน์ และละครเวทีมากมาย และองค์ประกอบของโครงเรื่องยังมีอิทธิพลต่อนวนิยาย ผลงานเพลง และผลงานภาพยนตร์หลายเรื่องอีกด้วย
The Scarlet Letterปรากฏเป็นละครเวทีเมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2401 เมื่อดัดแปลงโดยจอร์จ แอล. ไอเคนเปิดการแสดงที่พิพิธภัณฑ์อเมริกันของบาร์นัมจอร์จ ซี. โฮเวิร์ดและภรรยาของเขารับบทเป็นดิมเมสเดลและเฮสเตอร์[30]
โอเปร่าเรื่อง The Scarlet Letterของมาร์จอรี รูเชนักประพันธ์เพลงชาวอเมริกันในศตวรรษที่ 20 อิงจากผลงานของฮอว์ธอร์น[31]
เรื่องนี้ถูกนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์หลายครั้ง โดยปกติจะใช้ชื่อเรื่องเดียวกับนวนิยาย ภาพยนตร์ที่นำมาสร้างเป็นภาพยนตร์ครั้งแรกเป็นภาพยนตร์สั้นในปี 1908 ภาพยนตร์เงียบที่หายไป นี้กำกับโดยซิดนีย์ โอลคอตต์จากบทภาพยนตร์ของยีน กอนเทียร์ซึ่งรับบทเป็นเฮสเตอร์ด้วย ภาพยนตร์ที่ดัดแปลงมาที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังหลงเหลืออยู่คือThe Scarlet Letter (ภาพยนตร์ปี 1911)กำกับโดยโจเซฟ ดับเบิลยู. สไมลีย์และจอร์จ โลน ทักเกอร์ โดย มีลูซิลล์ ยัง รับบทเป็นเฮสเตอร์ และคิง แบ็กกอต รับบท เป็นดิมเมสเดล ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับการดัดแปลงในเวลาต่อมาในปี 1926 (กำกับโดยVictor Sjöström ), 1934 (กำกับโดยRobert G. Vignola ), 1973 (กำกับโดยWim Wenders ) ในรูปแบบมินิซีรีส์ทางโทรทัศน์ในปี 1979 ภาพยนตร์อีกเรื่องหนึ่งในปี 1995 (กำกับโดยRoland JofféนำแสดงโดยDemi Moore ) และนวนิยายเรื่องนี้ยังได้รับแรงบันดาลใจบางส่วนจากEasy A (กำกับโดยWill Gluck ) จากบทภาพยนตร์ของBert V. RoyalและนำแสดงโดยEmma Stone [ 32]
John UpdikeเขียนThe Scarlet Letter ขึ้นใหม่ ในไตรภาค The Scarlet Letter ของเขา -- S., A Month of Sundays และRoger's Version [ 33] Behind the Scarlet Letter: Based on a True Story (2024) ของ Patricia Suprenant เล่าเรื่องราวของคดีความในศตวรรษที่ 19 ที่เป็นพื้นฐานของนวนิยายของ Hawthorne และเป็นบทที่โหดร้ายในประวัติศาสตร์การทำให้การทำแท้งเป็นสิ่งผิดกฎหมายในอเมริกา ซึ่งเป็นภาพล่วงหน้าของRoe v. Wade
มีคุณธรรมในระดับสูงสุด