นักรบที่ผิดกฎหมาย
บุคคลที่เข้าร่วมในความขัดแย้งด้วยอาวุธซึ่งละเมิดกฎหมายสงคราม

นักรบที่ผิดกฎหมายนักรบที่ผิดกฎหมายหรือนักรบที่ไม่ได้รับสิทธิพิเศษ / ผู้ทำสงครามคือ บุคคลที่เข้าร่วมโดยตรงในความขัดแย้งด้วยอาวุธซึ่งละเมิดกฎหมายสงครามและจึงอ้างว่าไม่ได้รับการคุ้มครองตามอนุสัญญาเจนีวา [ 1] [2] [3] คณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศชี้ให้เห็นว่าคำว่า "นักรบที่ผิดกฎหมาย" "นักรบที่ผิดกฎหมาย" หรือ "นักรบ/ผู้ทำสงครามที่ไม่ได้รับสิทธิพิเศษ" ไม่ได้ถูกกำหนดไว้ในข้อตกลงระหว่างประเทศใดๆ[1]แม้ว่าแนวคิดของนักรบที่ผิดกฎหมายจะรวมอยู่ในอนุสัญญาเจนีวาที่สาม แต่ตัววลีนั้นไม่ได้ปรากฏในเอกสาร[1]มาตรา 4 ของอนุสัญญาเจนีวาที่สามอธิบายถึงหมวดหมู่ที่บุคคลอาจมีสิทธิได้รับ สถานะเชลยศึก มีสนธิสัญญาระหว่างประเทศอื่นๆ ที่ปฏิเสธสถานะนักรบที่ถูกกฎหมายสำหรับทหาร รับจ้างและเด็ก

การจับกุมฟรังก์-ไทร์เออร์โดยคาร์ล โยฮันน์ ลาช

อนุสัญญาเจนีวาใช้บังคับในสงครามระหว่างสองรัฐหรือมากกว่านั้นที่มีอำนาจอธิปไตยเป็น ปฏิปักษ์กัน [4]อนุสัญญานี้ไม่ใช้กับสงครามกลางเมืองระหว่างกองกำลังของรัฐ ไม่ว่าจะเป็นรัฐอาณาเขตหรือรัฐที่สาม และกลุ่มติดอาวุธที่ไม่ใช่รัฐ รัฐในความขัดแย้งดังกล่าวมีพันธะทางกฎหมายในการปฏิบัติตามมาตรา 3 ทั่วไปของอนุสัญญาเจนีวาเท่านั้น ฝ่ายอื่น ๆ ทั้งหมดมีอิสระอย่างสมบูรณ์ที่จะใช้หรือไม่ใช้มาตราที่เหลือของอนุสัญญา[ ต้องมีการตรวจสอบ ] [5]มาตรา 5 ของอนุสัญญาเจนีวาที่สามระบุว่าสถานะของผู้ถูกคุมขังซึ่งสถานะการสู้รบยังน่าสงสัยควรได้รับการพิจารณาโดยศาลที่มีอำนาจ จนกว่าจะถึงเวลา นั้นพวกเขาจะต้องได้รับการปฏิบัติเหมือนเชลยศึก[6]หลังจากที่ศาลที่มีอำนาจตัดสินว่าบุคคลใดไม่ใช่นักรบที่ถูกกฎหมายอำนาจที่ควบคุมตัวอาจเลือกที่จะให้บุคคลนั้นได้รับสิทธิและเอกสิทธิ์ของเชลยศึกตามที่ระบุไว้ในอนุสัญญาเจนีวาที่สาม แต่ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น บุคคลซึ่งมิใช่ผู้สู้รบโดยชอบด้วยกฎหมาย ผู้ซึ่งมิใช่คนชาติของรัฐที่เป็นกลางที่อาศัยอยู่ในดินแดนที่ทำสงคราม และผู้ซึ่งมิใช่คนชาติของรัฐที่ทำสงครามร่วมยังคงมีสิทธิและเอกสิทธิ์ภายใต้อนุสัญญาเจนีวาครั้งที่ 4และจะต้อง "ได้รับการปฏิบัติด้วยความเป็นมนุษย์ และในกรณีที่มีการพิจารณาคดี จะต้องไม่ถูกเพิกถอนสิทธิในการพิจารณาคดีอย่างยุติธรรมและสม่ำเสมอ " [7]

ในประเทศสหรัฐอเมริกาพระราชบัญญัติคณะกรรมาธิการการทหาร พ.ศ. 2549ได้กำหนดนิยามทางกฎหมายของคำนี้และให้ประธานาธิบดีสหรัฐฯ มี อำนาจตัดสินใจอย่างกว้างขวางในการตัดสินว่าบุคคลหนึ่งๆ อาจถูกกำหนดให้เป็นนักรบศัตรู ที่ผิดกฎหมาย ภายใต้กฎหมายสหรัฐฯ หรือ ไม่

สมมติฐานที่ว่าสถานะผู้ต่อสู้ที่ผิดกฎหมายมีอยู่เป็นหมวดหมู่ที่แยกจากสถานะผู้ต่อสู้ที่ถูกกฎหมายและพลเรือนนั้นขัดแย้งกับผลการพิจารณาคดี เซเลบิซีของ ศาลอาญาระหว่างประเทศสำหรับอดีตยูโกสลาเวียคำพิพากษาดังกล่าวอ้างถึงคำวิจารณ์ของคณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศ (ICRC) เมื่อปี 2501 เกี่ยวกับอนุสัญญาเจนีวาครั้งที่ 4 ว่า "บุคคลทุกคนที่อยู่ในมือของศัตรูต้องเป็นเชลยศึกและต้องอยู่ภายใต้การคุ้มครองของอนุสัญญาฉบับที่ 3 หรือเป็นพลเรือนภายใต้การคุ้มครองของอนุสัญญาฉบับที่ 4 ไม่มีสถานะกลาง ไม่มีใครที่อยู่ในมือของศัตรูจะอยู่นอกเหนือกฎหมายได้" [8]ดังนั้น ผู้ที่ไม่มีสิทธิ์ได้รับสถานะเชลยศึกจะมีสิทธิเท่ากับพลเรือนและต้องถูกดำเนินคดีตามกฎหมายในประเทศ สถานะทั้งสองนี้ไม่มีอยู่ในความขัดแย้งที่ไม่ใช่ระหว่างประเทศ โดยทุกฝ่ายได้รับการคุ้มครองเท่าเทียมกันภายใต้กฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศ[1] [9]

ค่ายเอ็กซ์เรย์กวนตานาโม

สถานภาพของผู้สู้รบในความขัดแย้งระหว่างรัฐ

ภายใต้กฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศที่ใช้บังคับในความขัดแย้งระหว่างรัฐ ผู้สู้รบสามารถจำแนกได้เป็น 2 ประเภท ได้แก่ ผู้ได้รับสิทธิพิเศษและผู้ไม่ได้รับสิทธิพิเศษ ในแง่นี้ สิทธิพิเศษหมายถึงการคงสถานะเชลยศึกและไม่ต้องรับโทษสำหรับพฤติกรรมก่อนถูกจับกุม ดังนั้น ผู้สู้รบที่ละเมิดข้อกำหนดบางประการของกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศอาจสูญเสียสถานะและกลายเป็นผู้สู้รบที่ไม่มีสิทธิพิเศษโดยปริยาย (เพียงแค่ได้กระทำความผิด) หรือโดยคำตัดสินของศาลหรือศาลพิเศษที่มีอำนาจ

ในสนธิสัญญาที่เกี่ยวข้อง ความแตกต่างระหว่างผู้มีสิทธิพิเศษและไม่มีสิทธิพิเศษไม่ได้ระบุไว้ในข้อความ กฎหมายระหว่างประเทศใช้คำว่า "ผู้ต่อสู้" โดยเฉพาะในความหมายที่เรียกกันในที่นี้ว่า "ผู้ต่อสู้ที่มีสิทธิพิเศษ"

หากมีข้อสงสัยว่าบุคคลนั้นได้รับประโยชน์จากสถานะนักรบหรือไม่ บุคคลนั้นจะต้องถูกควบคุมตัวไว้เป็นเชลยศึกจนกว่าจะต้องเผชิญกับศาลที่มีอำนาจ (มาตรา 5 แห่งอนุสัญญาเจนีวาที่สาม (GC III)) เพื่อตัดสินประเด็นนี้

นักรบผู้มีสิทธิพิเศษ

นักรบประเภทต่อไปนี้มีสิทธิ์ได้รับสถานะเชลยศึกเมื่อถูกจับกุม:

  1. สมาชิกกองกำลังติดอาวุธของฝ่ายที่ขัดแย้ง ตลอดจนสมาชิกของกองกำลังกึ่งทหารหรือกองกำลังอาสาสมัครที่เป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังติดอาวุธดังกล่าว
  2. สมาชิกของกองกำลังกึ่งทหารอื่นๆ และสมาชิกของกองกำลังอาสาสมัครอื่นๆ รวมทั้งผู้ที่อยู่ในขบวนการต่อต้าน ที่รวมตัวกัน ซึ่งเป็นสมาชิกฝ่ายในความขัดแย้งและปฏิบัติการภายในหรือภายนอกดินแดนของตนเอง แม้ว่าดินแดนนั้นจะถูกยึดครองก็ตามโดยมีเงื่อนไขว่าจะต้องปฏิบัติตามเงื่อนไขดังต่อไปนี้:
    • คือ การถูกบังคับบัญชาจากผู้ที่รับผิดชอบต่อผู้ใต้บังคับบัญชา
    • คือมีเครื่องหมายเฉพาะคงที่ที่สามารถจดจำได้ในระยะไกล
    • คือการพกอาวุธอย่างเปิดเผย
    • คือการดำเนินการให้ถูกต้องตามกฎหมายและประเพณีการสงคราม
  3. สมาชิกของกองกำลังติดอาวุธประจำการซึ่งแสดงเจตนาว่าจะจงรักภักดีต่อรัฐบาลหรือหน่วยงานที่ไม่ได้รับการยอมรับจากอำนาจที่กักขัง
  4. ผู้ที่อาศัยอยู่ในดินแดนที่ไม่ได้ถูกยึดครอง ซึ่งเมื่อศัตรูเข้ามาใกล้ก็จะหยิบอาวุธขึ้นมาเพื่อต่อต้านกองกำลังที่รุกราน โดยไม่มีเวลาที่จะจัดตั้งตัวเองเป็นหน่วยติดอาวุธปกติ โดยมีเงื่อนไขว่าพวกเขาต้องพกอาวุธอย่างเปิดเผยและเคารพกฎหมายและประเพณีของสงคราม มักถูกเรียกว่า levée หลังจากการเกณฑ์ทหารจำนวนมากในช่วงการปฏิวัติฝรั่งเศส

สำหรับประเทศที่ได้ลงนามใน "พิธีสารเพิ่มเติมต่ออนุสัญญาเจนีวา เมื่อวันที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2492 และเกี่ยวข้องกับการคุ้มครองเหยื่อของความขัดแย้งทางอาวุธระหว่างประเทศ" ( พิธีสารฉบับที่ I ) นักรบที่ไม่ได้สวมเครื่องหมายแสดงความแตกต่างยังคงมีคุณสมบัติเป็นเชลยศึกหากพกอาวุธอย่างเปิดเผยระหว่างการสู้รบและในขณะที่มองเห็นได้โดยศัตรูเมื่อถูกส่งไปเพื่อดำเนินการโจมตี

นักรบไร้สิทธิ์

มีนักสู้หลายประเภทที่ไม่เข้าข่ายเป็นนักสู้ที่มีสิทธิพิเศษ:

  • นักรบที่ปกติแล้วจะได้รับสิทธิพิเศษแต่กลับละเมิดกฎหมายและประเพณีของสงคราม (เช่น ก่ออาชญากรรมหรือฆ่า นักรบศัตรู ที่ยอมจำนน ) การสูญเสียสิทธิพิเศษในกรณีดังกล่าวจะเกิดขึ้นเมื่อถูกตัดสินว่ามีความผิดเท่านั้น กล่าวคือ หลังจากที่ศาลที่มีอำนาจตัดสินว่าการกระทำดังกล่าวผิดกฎหมายในการพิจารณาคดีอย่างเป็นธรรม
  • นักรบที่ถูกจับโดยไม่มีคุณสมบัติขั้นต่ำเพื่อแยกตัวเองออกจากประชาชนพลเรือน เช่น พกอาวุธอย่างเปิดเผยระหว่างการสู้รบและการส่งกำลังบำรุงก่อนหน้านั้นทันที จะสูญเสียสิทธิในการเป็นเชลยศึกโดยไม่ต้องพิจารณาคดีภายใต้มาตรา 44 (3) ของพิธีสารเพิ่มเติมฉบับที่ 1
  • สายลับคือ บุคคลที่รวบรวมข้อมูลอย่างลับๆ ในดินแดนของฝ่ายตรงข้าม สมาชิกของกองกำลังติดอาวุธที่ดำเนินการลาดตระเวนหรือปฏิบัติการพิเศษในแนวหลังของศัตรูไม่ถือเป็นสายลับตราบใดที่สวมเครื่องแบบของตนเอง
  • ทหารรับจ้าง[10] ทหารเด็กและพลเรือนที่มีส่วนร่วมโดยตรงในการสู้รบและไม่จัดอยู่ในประเภทใดประเภทหนึ่งที่ระบุไว้ในหัวข้อก่อนหน้า[11] [12]

นักรบที่ไม่ได้รับสิทธิพิเศษส่วนใหญ่ซึ่งไม่มีคุณสมบัติในการได้รับความคุ้มครองภายใต้อนุสัญญาเจนีวาครั้งที่ 3 จะต้องอยู่ภายใต้อนุสัญญาเจนีวาครั้งที่ 4 (GCIV) [13]ซึ่งเกี่ยวข้องกับ พลเรือน ที่ได้รับการคุ้มครองจนกว่าจะได้รับการพิจารณาคดีอย่างเป็นธรรมและสม่ำเสมอหากพบว่ามีความผิดในการพิจารณาคดีปกติ พวกเขาอาจถูกลงโทษตามกฎหมายพลเรือนของอำนาจควบคุมตัว

กฎหมายและการปฏิบัติระหว่างประเทศ

ความขัดแย้งระหว่างรัฐ

คำว่า "ผู้สู้รบที่ผิดกฎหมาย" เป็นคำทางกฎหมายที่ใช้ได้เฉพาะในความขัดแย้งระหว่างรัฐเท่านั้น และถูกใช้ในเอกสารทางกฎหมาย คู่มือการทหาร และคำพิพากษาในศตวรรษที่ผ่านมา[7]อย่างไรก็ตาม ต่างจากคำว่า "ผู้สู้รบ" "เชลยศึก" และ "พลเรือน" คำว่า "ผู้สู้รบที่ผิดกฎหมาย" ไม่ได้ถูกกล่าวถึงทั้งในเฮกและอนุสัญญาเจนีวา ดังนั้น แม้ว่าคำแรกจะเข้าใจได้ดีและชัดเจนภายใต้กฎหมายระหว่างประเทศ แต่คำว่า "ผู้สู้รบที่ผิดกฎหมาย" ไม่ได้ ถูกกล่าวถึง [7] [14]

ในการประชุมเฮกครั้งแรกซึ่งเปิดขึ้นเมื่อวันที่ 6 พฤษภาคม 1899 มีความขัดแย้งระหว่างมหาอำนาจซึ่งถือว่าฟรังก์-ตีเรอร์เป็นนักรบที่ผิดกฎหมายที่สามารถถูกประหารชีวิตได้เมื่อถูกจับกุม และกลุ่มประเทศเล็กๆ ที่นำโดยเบลเยียม ซึ่งคัดค้านหลักการสิทธิและหน้าที่ของกองทัพที่ยึดครอง และเรียกร้องสิทธิในการต่อต้านประชากรในดินแดนที่ยึดครองอย่างไม่จำกัด เพื่อเป็นการประนีประนอม ผู้แทนรัสเซียเอฟเอฟ มาร์เทนส์เสนอเงื่อนไขมาร์เทนส์ซึ่งรวมอยู่ในคำนำของอนุสัญญาเฮกครั้งที่ 2 ปี 1899 – กฎหมายและประเพณีการสงครามบนบกถ้อยคำที่คล้ายคลึงกันนี้ถูกนำไปใช้ในสนธิสัญญาตามมาหลายฉบับที่ครอบคลุมถึงการขยายขอบเขตของกฎหมายด้านมนุษยธรรม[15] [16] [17]

เชลยศึก

อนุสัญญาเจนีวาว่าด้วยการปฏิบัติต่อเชลยศึก 12 สิงหาคม 1949 (GCIII) ปี 1949 กำหนดเงื่อนไขสำหรับผู้ถูกจองจำที่จะมีสิทธิ์ได้รับการปฏิบัติเหมือนเชลยศึก ผู้สู้รบที่ถูกกฎหมายคือบุคคลที่กระทำการสงคราม และเมื่อถูกจับ จะได้รับการปฏิบัติเหมือนเชลยศึกผู้สู้รบที่ไม่ถูกกฎหมายคือบุคคลที่กระทำการสงครามแต่ไม่มีสิทธิ์ได้รับสถานะเชลยศึกตามมาตรา 4 และ 5 ของอนุสัญญา GCIII

บทความที่ 4

ก. เชลยศึก ตามความหมายของอนุสัญญานี้ หมายถึง บุคคลประเภทใดประเภทหนึ่งต่อไปนี้ ซึ่งตกอยู่ในอำนาจของศัตรู:

1. สมาชิกกองกำลังติดอาวุธของฝ่ายที่ขัดแย้ง ตลอดจนสมาชิกกองกำลังกึ่งทหารหรือกองกำลังอาสาสมัครที่เป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังติดอาวุธดังกล่าว
2. สมาชิกของกองกำลังกึ่งทหารอื่นๆ และสมาชิกของกองกำลังอาสาสมัครอื่นๆ รวมทั้งสมาชิกของขบวนการต่อต้าน ที่จัดตั้งขึ้น ซึ่งเป็นสมาชิกฝ่ายในความขัดแย้งและปฏิบัติการอยู่ภายในหรือภายนอกดินแดนของตนเอง แม้ว่าดินแดนนั้นจะถูกยึดครองก็ตาม โดยมีเงื่อนไขว่ากองกำลังกึ่งทหารหรือกองกำลังอาสาสมัครดังกล่าว รวมถึงขบวนการต่อต้านที่จัดตั้งขึ้นดังกล่าว ต้องปฏิบัติตามเงื่อนไขดังต่อไปนี้:
(ก) คือการได้รับคำสั่งจากบุคคลที่รับผิดชอบต่อผู้ใต้บังคับบัญชาของตน
(ข) คือมีเครื่องหมายเฉพาะคงที่ที่สามารถจดจำได้ในระยะไกล
(ค) การพกอาวุธอย่างเปิดเผย
(ง) การดำเนินการให้ถูกต้องตามกฎหมายและประเพณีการสงคราม
3. สมาชิกของกองกำลังติดอาวุธประจำการซึ่งแสดงตนจงรักภักดีต่อรัฐบาลหรือหน่วยงานที่ไม่ได้รับการยอมรับจากอำนาจที่กักขัง
4. บุคคลที่เดินทางไปร่วมกองกำลังทหารโดยไม่ได้เป็นสมาชิกกองกำลังทหาร เช่น พลเรือนที่เป็นลูกเรือเครื่องบินทหารผู้สื่อข่าวสงครามผู้รับจ้างในหน่วยจัดหา สมาชิกของหน่วยแรงงาน หรือเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบด้านสวัสดิการของกองกำลังทหาร โดยต้องได้รับอนุญาตจากกองกำลังทหารที่เดินทางไปร่วมกองกำลัง ซึ่งบุคคลดังกล่าวต้องมอบบัตรประจำตัวที่คล้ายกับแบบที่แนบมาให้เพื่อวัตถุประสงค์ดังกล่าว
5. ลูกเรือ [ของเรือพลเรือนและอากาศยาน] ที่ไม่ได้รับการปฏิบัติที่เอื้ออำนวยมากขึ้นภายใต้บทบัญญัติอื่นใดของกฎหมายระหว่างประเทศ
6. ผู้ที่อาศัยอยู่ในดินแดนที่ไม่ได้ถูกยึดครอง ซึ่งเมื่อศัตรูเข้ามาใกล้ พวกเขาก็หยิบอาวุธขึ้นมาเพื่อต่อต้านกองกำลังที่รุกราน โดยไม่มีเวลาที่จะจัดตัวเองให้เป็นหน่วยติดอาวุธปกติได้ ทั้งนี้ ผู้ที่ทำเช่นนั้นจะต้องพกอาวุธอย่างเปิดเผย และเคารพกฎหมายและประเพณีของสงคราม

ข. บุคคลต่อไปนี้จะต้องได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกันในฐานะเชลยศึกภายใต้อนุสัญญานี้:

1. บุคคลที่เป็นหรือเคยเป็นทหารในกองทัพของประเทศที่ถูกยึดครอง ...
-

บทความที่ 5

-
ในกรณีที่เกิดความสงสัยว่าบุคคลที่ก่อเหตุสงครามและตกอยู่ในมือของศัตรูนั้น เข้าข่ายหมวดหมู่ใด ๆ ที่ระบุไว้ในมาตรา 4 หรือไม่ บุคคลดังกล่าวจะได้รับการคุ้มครองภายใต้อนุสัญญานี้จนกว่าสถานะของพวกเขาจะได้รับการตัดสินโดยศาลที่มีอำนาจ

เงื่อนไขเหล่านี้จึงแบ่งนักรบในเขตสงครามออกเป็น 2 ประเภท คือ นักรบในกองทัพและกองกำลังกึ่งทหารที่จัดตั้งขึ้นและกลุ่มอื่นๆ ( นักรบที่ถูกกฎหมาย ) และนักรบที่ไม่ได้ถูกกฎหมาย ความแตกต่างที่สำคัญคือ นักรบที่ถูกกฎหมาย (ตามนิยามข้างต้น) ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการละเมิดกฎหมายพลเรือนที่อนุญาตได้ภายใต้กฎหมายและประเพณีของสงครามได้ และหากถูกจับ นักรบที่ถูกกฎหมายจะต้องได้รับการปฏิบัติเสมือนเป็นเชลยศึกโดยศัตรูภายใต้เงื่อนไขที่กำหนดไว้ในอนุสัญญาเจนีวาฉบับที่ 3

หากมีข้อสงสัยว่าผู้ต้องสงสัยในคดีต่อสู้ที่ถูกควบคุมตัวเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีต่อสู้หรือไม่ ผู้ต้องสงสัยในคดีต่อสู้จะต้องถูกคุมขังในฐานะเชลยศึกจนกว่าศาลที่มีอำนาจจะตัดสินสถานะของเขาหรือเธอ[18]หากศาลนั้นตัดสินว่าผู้ต้องสงสัยในคดีต่อสู้เป็นผู้ต้องสงสัยในคดีต่อสู้ สถานะของบุคคลนั้นจะเปลี่ยนเป็นพลเรือน ซึ่งอาจให้สิทธิบางประการแก่บุคคลดังกล่าวภายใต้อนุสัญญาเจนีวาครั้งที่ 4 [19]

บุคคลที่มิใช่เชลยศึกในสงครามระหว่างรัฐ

พลเรือนที่ “อยู่ในมือ” ของศัตรู มักจะได้รับสิทธิผ่านอนุสัญญาเจนีวาว่าด้วยการคุ้มครองพลเรือนในช่วงสงคราม 12 สิงหาคม พ.ศ. 2492 (GCIV) หากพวกเขามีคุณสมบัติเป็นบุคคลที่ได้รับการคุ้มครอง

มาตรา 4 บุคคลที่ได้รับการคุ้มครองตามอนุสัญญา คือ บุคคลที่ตกอยู่ในมือของฝ่ายที่ขัดแย้งหรือยึดครองในขณะใดขณะหนึ่งหรือในลักษณะใดก็ตาม ในกรณีที่เกิดความขัดแย้งหรือการยึดครอง บุคคลดังกล่าวไม่ใช่พลเมือง บุคคลของรัฐที่ไม่ได้ผูกพันตามอนุสัญญาจะไม่ได้รับการคุ้มครองตามอนุสัญญา บุคคลของรัฐที่เป็นกลางซึ่งพบว่าตนเองอยู่ในอาณาเขตของรัฐคู่สงคราม และบุคคลของ รัฐ คู่สงครามร่วมจะไม่ถือเป็นบุคคลที่ได้รับการคุ้มครอง ในขณะที่รัฐที่บุคคลดังกล่าวเป็นพลเมืองมีตัวแทนทางการทูตตามปกติในรัฐที่บุคคลดังกล่าวอยู่ในอาณาเขตของตน

หากบุคคลนั้นมีคุณสมบัติตรงตามเกณฑ์ในฐานะบุคคลที่ได้รับการคุ้มครอง บุคคลนั้นก็มีสิทธิได้รับการคุ้มครองทั้งหมดที่ระบุไว้ใน GCIV ตามความหมายของมาตรา 4 ของ GCVI พลเรือนภายใต้การปกครองในชาติของตนเองและของรัฐที่ไม่ใช่ภาคีของ GCIV ไม่ได้รับการคุ้มครอง ในทำนองเดียวกัน พลเมืองที่เป็นกลางซึ่งอาศัยอยู่ในประเทศคู่สงครามและพลเมืองพันธมิตรไม่ได้รับการคุ้มครองภายใต้ GCIV ตราบใดที่รัฐของบุคคลเหล่านั้นมีความสัมพันธ์ทางการทูตปกติกับประเทศคู่สงคราม

หากผู้ต่อสู้ไม่มีคุณสมบัติเป็นเชลยศึก หากเขาหรือเธอมีคุณสมบัติเป็นบุคคลที่ได้รับการคุ้มครอง เขาหรือเธอจะได้รับสิทธิทั้งหมดที่พลเรือนได้รับภายใต้ GCIV แต่ฝ่ายที่เข้าร่วมการสู้รบอาจอ้างถึงบทความของ GCIV เพื่อจำกัดสิทธิเหล่านั้น บทความที่เกี่ยวข้องคือมาตรา 5 และ 42

ส่วนที่ ๑ บทบัญญัติทั่วไป

-

มาตรา 5 ในกรณีที่ภายในอาณาเขตของภาคีคู่ขัดแย้ง ภาคีคู่ขัดแย้งพอใจว่าบุคคลที่ได้รับการคุ้มครองรายบุคคลต้องสงสัยหรือมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่เป็นศัตรูต่อความมั่นคงของรัฐ บุคคลดังกล่าวจะไม่มีสิทธิเรียกร้องสิทธิและเอกสิทธิ์ภายใต้อนุสัญญานี้ ซึ่งหากใช้สิทธิในความโปรดปรานของบุคคลดังกล่าว อาจก่อให้เกิดความเสียหายต่อความมั่นคงของรัฐดังกล่าว

ในกรณี ที่บุคคลที่ได้รับการคุ้มครองถูกคุมขังในดินแดนที่ถูกยึดครองในฐานะสายลับหรือผู้ก่อวินาศกรรมหรือในฐานะบุคคลที่ต้องสงสัยอย่างชัดเจนว่าทำกิจกรรมที่เป็นศัตรูต่อความปลอดภัยของอำนาจที่ยึดครอง บุคคลดังกล่าวจะถือว่าสูญเสียสิทธิในการสื่อสารภายใต้อนุสัญญานี้ ในกรณีที่ความมั่นคงทางทหารโดยเด็ดขาดจำเป็น

ในแต่ละกรณี บุคคลดังกล่าวจะต้องได้รับการปฏิบัติอย่างมีมนุษยธรรม และในกรณีที่มีการพิจารณาคดี บุคคลดังกล่าวจะต้องไม่ถูกลิดรอนสิทธิในการพิจารณาคดีอย่างยุติธรรมและสม่ำเสมอตามที่กำหนดไว้ในอนุสัญญาฉบับนี้ นอกจากนี้ บุคคลดังกล่าวจะต้องได้รับสิทธิและเอกสิทธิ์เต็มรูปแบบของบุคคลที่ได้รับการคุ้มครองภายใต้อนุสัญญาฉบับนี้โดยเร็วที่สุดโดยสอดคล้องกับความมั่นคงของรัฐหรืออำนาจยึดครองแล้วแต่กรณี

-

หมวด ๒ คนต่างด้าวที่อยู่ในอาณาเขตของคู่กรณี

-

มาตรา 42 การกักขังหรือส่งตัวบุคคลที่ได้รับการคุ้มครองไปไว้ในที่พักอาศัยที่ได้รับมอบหมายอาจสั่งได้เฉพาะในกรณีที่หน่วยงานรักษาความปลอดภัยเห็นว่าจำเป็นอย่างยิ่งเท่านั้น

มีแนวโน้มว่าหากศาลที่มีอำนาจตามมาตรา 5 ของ GCIII พบว่าผู้ต่อสู้ที่ผิดกฎหมายและหากผู้ต่อสู้เป็นบุคคลที่ได้รับการคุ้มครองตามมาตรา 5 ของ GCIV ฝ่ายที่เกี่ยวข้องในข้อขัดแย้งจะอ้างมาตรา 5 ของ GCIV ในกรณีนี้ ผู้ต่อสู้ที่ผิดกฎหมายไม่มีสิทธิตามอนุสัญญาฉบับนี้ เนื่องจากการมอบสิทธิดังกล่าวแก่ผู้ต่อสู้จะก่อให้เกิดความเสียหายต่อความมั่นคงของรัฐที่เกี่ยวข้อง อย่างไรก็ตาม ผู้ต่อสู้ที่ผิดกฎหมายยังคงมีสิทธิ์ "... ที่จะได้รับการปฏิบัติอย่างมีมนุษยธรรม และในกรณีที่ต้องขึ้นศาล ผู้ต่อสู้จะไม่ถูกลิดรอนสิทธิในการพิจารณาคดีอย่างยุติธรรมและสม่ำเสมอตามอนุสัญญาฉบับนี้" [20]

หากหลังจากการพิจารณาคดีที่เป็นธรรมและสม่ำเสมอ แล้ว พบว่าบุคคลใดมีความผิดทางอาญา บุคคลนั้นก็จะถูกลงโทษโดยใช้วิธีการทางกฎหมายใดๆ ก็ได้ที่ฝ่ายที่ขัดแย้งใช้ได้

หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่ใช้มาตรา 5 ของ GCIV ฝ่ายนั้นก็สามารถอ้างถึงมาตรา 42 ของ GCIV และใช้การกักขังเพื่อควบคุมตัวผู้สู้รบที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายได้

สำหรับประเทศต่างๆ ที่ได้ให้สัตยาบันพิธีสารฉบับที่ 1ของอนุสัญญาเจนีวา จะต้องผูกพันตามมาตรา 45.3 ของพิธีสารดังกล่าว ซึ่งจำกัดมาตรา 5 ของอนุสัญญาเจนีวาไว้ด้วย[7]

บุคคลใดก็ตามที่เข้าร่วมการสู้รบ ซึ่งไม่มีสิทธิ์ได้รับสถานะเชลยศึก และไม่ได้รับการปฏิบัติที่เอื้ออำนวยมากขึ้นตามอนุสัญญาฉบับที่ 4 จะมีสิทธิ์ได้รับการคุ้มครองตามมาตรา 75 ของพิธีสารนี้ตลอดเวลา ในดินแดนที่ถูกยึดครอง บุคคลดังกล่าว เว้นแต่จะถูกจับกุมในฐานะสายลับ ก็มีสิทธิ์ได้รับสิทธิในการสื่อสารตามอนุสัญญานั้น โดยไม่คำนึงถึงมาตรา 5 ของอนุสัญญาฉบับที่ 4

ทหารรับจ้าง

ภายใต้มาตรา 47 ของพิธีสารที่ 1 (เพิ่มเติมจากอนุสัญญาเจนีวาเมื่อวันที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2492 และเกี่ยวข้องกับการคุ้มครองเหยื่อของความขัดแย้งทางอาวุธระหว่างประเทศ) ระบุไว้ในประโยคแรกว่า "ทหารรับจ้างไม่มีสิทธิ์เป็นผู้สู้รบหรือเชลยศึก"

เมื่อวันที่ 4 ธันวาคม 1989 สหประชาชาติได้ผ่านมติ 44/34 อนุสัญญาว่าด้วยการต่อต้านการคัดเลือก การใช้ การจัดหาเงินทุน และการฝึกอบรมทหารรับจ้าง อนุสัญญาดังกล่าวมีผลบังคับใช้เมื่อวันที่ 20 ตุลาคม 2001 และมักเรียกกันว่า อนุสัญญาว่าด้วย ทหารรับจ้างของสหประชาชาติ[21]มาตรา 2 กำหนดให้การจ้างทหารรับจ้างเป็นความผิด และมาตรา 3.1 ระบุว่า "ทหารรับจ้างตามที่กำหนดไว้ในมาตรา 1 ของอนุสัญญาฉบับนี้ ซึ่งมีส่วนร่วมโดยตรงในการสู้รบหรือการกระทำรุนแรงร่วมกัน ตามกรณี ถือเป็นความผิดตามวัตถุประสงค์ของอนุสัญญา" [22]

การละเมิดทัณฑ์บน

นักรบที่เป็นเชลยศึกและได้รับการพักโทษในภายหลังโดยมีเงื่อนไขว่าจะไม่หยิบอาวุธขึ้นต่อสู้กับอำนาจฝ่ายคู่สงคราม (หรืออำนาจฝ่ายคู่สงครามร่วม) ที่กักขังเขาไว้ ถือเป็นผู้ฝ่าฝืนเงื่อนไขการพักโทษหากเขาฝ่าฝืนเงื่อนไขดังกล่าว เขาจะถือว่ามีความผิดฐานฝ่าฝืนกฎหมายสงคราม เว้นแต่จะมีเหตุบรรเทาโทษ เช่น การบังคับโดยรัฐให้ฝ่าฝืนเงื่อนไขการพักโทษ เช่นเดียวกับนักรบคนอื่นๆ พวกเขายังคงได้รับการคุ้มครองโดยอนุสัญญาเจนีวาที่สาม (GCIII) จนกว่าศาลที่มีอำนาจจะตัดสินว่าพวกเขาฝ่าฝืนเงื่อนไขการพักโทษ

อนุสัญญาเจนีวา (1929)ไม่ได้กล่าวถึงการทัณฑ์บน แต่เนื่องจากอนุสัญญาดังกล่าวเป็นส่วนเสริมของอนุสัญญาเฮก จึงอาศัยถ้อยคำของเฮกเพื่อกล่าวถึงประเด็นนี้[23]ผู้เขียนอนุสัญญา GCIII ปี 1949 ตัดสินใจที่จะรวมการอ้างอิงพร้อมแก้ไขบางส่วนถึงการทัณฑ์บน เนื่องจากในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ประเทศคู่สงครามบางประเทศอนุญาตให้ปล่อยตัวได้ในระดับหนึ่ง[24]

มาตรา 21 ของ GCIII (1949) ทำซ้ำมาตรา 10 และ 11 ของHague IV: Regulations Respecting the Laws and Customs of War on Land , 18 ตุลาคม 1907 แต่ไม่ได้รวมถึงมาตรา 12 ซึ่งระบุว่า: "เชลยศึกที่ได้รับการปล่อยตัวโดยทัณฑ์บนและถูกจับกลับมาพร้อมอาวุธต่อต้านรัฐบาลที่พวกเขาให้เกียรติหรือต่อต้านพันธมิตรของรัฐบาลนั้น จะต้องเสียสิทธิในการถูกปฏิบัติเหมือนเชลยศึกและจะถูกนำตัวขึ้นศาล" [25]ถึงกระนั้นก็ตาม มีอยู่ในคำอธิบายเกี่ยวกับ GCIII: การคุ้มครองเพียงอย่างเดียวที่มีให้กับผู้ละเมิดทัณฑ์บน ซึ่งถูกบังคับให้ต่อสู้และถูกจับกลับมาโดยอำนาจที่ควบคุมตัวเขาไว้ก่อนหน้านี้ มีอยู่ในหลักประกันตามขั้นตอนที่เขาได้รับสิทธิ์ ตามมาตรา 85 ของ GCIII [24]

ในความเห็นของพันตรีแกรี่ ดี. บราวน์กองทัพอากาศสหรัฐฯนั่นหมายความว่า "[อนุสัญญาเฮกระบุว่าผู้ฝ่าฝืนทัณฑ์บนจะสูญเสียสิทธิในการได้รับการปฏิบัติเหมือนเชลยศึกหากถูกจับกลับคืนมา อนุสัญญาเจนีวาปี 1949 ไม่ชัดเจนในประเด็นนี้ ผู้ฝ่าฝืนทัณฑ์บนที่ถูกจับกุมกลับคืนมาภายใต้อนุสัญญาจะได้รับโอกาสในการปกป้องตนเองจากข้อกล่าวหาฝ่าฝืนทัณฑ์บน ในระหว่างนี้ ผู้ถูกกล่าวหาว่าฝ่าฝืนทัณฑ์บนจะมีสิทธิ์ได้รับสถานะเชลยศึก" [26]

ความขัดแย้งที่ไม่ใช่ระหว่างรัฐ

บุคคลที่ไม่ได้เข้าร่วมในการสู้รบในความขัดแย้งที่ไม่ใช่ระหว่างรัฐนั้น อยู่ภายใต้มาตรา 3 ทั่วไปของอนุสัญญาเจนีวา:

บทความที่ 3

1) บุคคลที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการสู้รบ รวมทั้งสมาชิกกองกำลังติดอาวุธที่ได้วางอาวุธและบุคคลที่ถูกสั่งห้ามการสู้รบเนื่องมาจากเจ็บป่วย ได้รับบาดเจ็บ ถูกคุมขัง หรือสาเหตุอื่นใด จะต้องได้รับการปฏิบัติอย่างมีมนุษยธรรมในทุกสถานการณ์ โดยไม่มีการแบ่งแยกที่ไม่พึงประสงค์บนพื้นฐานของเชื้อชาติ สีผิว ศาสนาหรือศรัทธา เพศ การเกิดหรือความร่ำรวย หรือเกณฑ์อื่นๆ ที่คล้ายคลึงกัน
-
(ง) การพิพากษาโทษและการดำเนินการประหารชีวิตโดยไม่มีการพิพากษาล่วงหน้าจากศาลที่จัดตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการ ซึ่งเป็นการให้หลักประกันทางกฎหมายทั้งหมดที่ประชาชนผู้เจริญยอมรับว่าขาดไม่ได้
-
ฝ่ายที่ขัดแย้งควรพยายามต่อไปที่จะนำบทบัญญัติอื่นๆ ของอนุสัญญานี้ทั้งหมดหรือบางส่วนมาใช้บังคับโดยอาศัยความตกลงพิเศษ
-

ภายใต้บทความร่วมที่ 3 ของอนุสัญญาเจนีวา บุคคลที่อยู่ภายใต้การควบคุมทางกายภาพหรือการควบคุมโดยฝ่ายที่ขัดแย้งควรได้รับการปฏิบัติอย่างมีมนุษยธรรม และหากพิจารณาคดี "ต้องตัดสินโทษโดยศาลที่จัดตั้งขึ้นตามปกติ" [27]

ประเทศต่างๆ ที่ได้ให้สัตยาบันพิธีสารฉบับที่ 2ของอนุสัญญาเจนีวา จะต้องผูกพันตามกฎหมายตามมาตรา 6 ของพิธีสาร ซึ่งขยายขอบเขตไปถึงวิธีการดำเนินคดีบุคคล ตัวอย่างเช่น จำเลยไม่สามารถถูกบังคับให้เป็นพยานกล่าวโทษตนเองและถูกตัดสินให้รับโทษประหารชีวิตได้หากพวกเขามีอายุต่ำกว่า 18 ปี เป็นสตรีมีครรภ์ หรือเป็นมารดาของเด็กเล็ก[28]

เนื่องจากสถานะของกลุ่มติดอาวุธที่ไม่ใช่รัฐไม่ได้รับการยอมรับทางกฎหมายในความขัดแย้งด้วยอาวุธที่ไม่ใช่ระหว่างรัฐ ผู้ต้องหาจึงสามารถถูกพิพากษาโดยระบบกฎหมายของรัฐที่สามที่แทรกแซงหรือดินแดนเพียงเพราะเข้าร่วมในการต่อสู้กับพวกเขา[28]เมื่อวันที่ 7 ตุลาคม 2021 อดีต ผู้บัญชาการ ตาลีบันถูกฟ้องโดยคณะลูกขุนใหญ่ของรัฐบาลกลางในนิวยอร์กในข้อหาโจมตีขบวนรถทหารสหรัฐฯ เมื่อวันที่ 26 มิถุนายน 2008 ซึ่งทำให้ทหารสหรัฐฯ 3 นายและล่ามชาวอัฟกานิสถานเสียชีวิต และเมื่อวันที่ 27 ตุลาคม 2008 เฮลิคอปเตอร์ของกองทัพสหรัฐฯ ถูกยิงตกระหว่างสงครามในอัฟกานิสถาน[29] (ความขัดแย้งดังกล่าวไม่เกิดขึ้นระหว่างรัฐไม่นานหลังจากการรุกรานอัฟกานิสถานของสหรัฐฯสิ้นสุดลงในวันที่ 7 ธันวาคม 2001) [30] [31]

ครั้งสุดท้ายที่นักรบผิดกฎหมายชาวอเมริกันและอังกฤษถูกประหารชีวิตในศาลที่จัดตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการคือการพิจารณาคดีที่ลูอันดาในฐานะทหารรับจ้าง[32]

กฎหมายระดับชาติ

ประเทศสหรัฐอเมริกา

ประเด็นสำคัญ 2 ประเด็นที่จะต้องพิจารณาในการประเมินหมวดหมู่ "ผู้ต่อสู้ที่ผิดกฎหมาย" ตามที่รัฐบาลสหรัฐอเมริกาใช้ ประเด็นหนึ่งคือหมวดหมู่ดังกล่าวสามารถดำรงอยู่ได้หรือไม่โดยไม่ละเมิดอนุสัญญาเจนีวา และอีกประเด็นหนึ่งคือ หากมีหมวดหมู่ดังกล่าว ฝ่ายบริหารของสหรัฐฯ จะต้องดำเนินการอย่างไรเพื่อให้สอดคล้องกับกฎหมายเทศบาลตามที่ฝ่ายตุลาการของรัฐบาลกลางตีความ

คดีคิรินปี 1942

คำว่า " ผู้ต่อสู้โดยผิดกฎหมาย " ถูกใช้ในวรรณกรรมทางกฎหมาย คู่มือการทหาร และคำพิพากษาในศตวรรษที่ผ่านมา[7] คำว่า "ผู้ต่อสู้โดยผิดกฎหมาย" ถูกใช้ครั้งแรกในกฎหมายเทศบาลของสหรัฐอเมริกาในคำตัดสินของ ศาลฎีกาสหรัฐอเมริกา ในปี 1942 ในคดีEx parte Quirin [ 33]ในคดีนั้น ศาลฎีกายืนยันเขตอำนาจศาลทหารของสหรัฐอเมริกา ในการพิจารณาคดี ผู้ก่อวินาศกรรมชาวเยอรมันแปดคนในสหรัฐอเมริกาในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง :

ตามข้อตกลงและการปฏิบัติสากล กฎหมายสงครามได้แบ่งแยกระหว่างกองกำลังติดอาวุธกับประชาชนที่รักสงบในประเทศคู่สงคราม และระหว่างผู้ที่เป็นนักรบที่ถูกกฎหมายกับนักรบที่ไม่ถูกกฎหมาย นักรบที่ถูกกฎหมายอาจถูกจับกุมและคุมขังในฐานะเชลยศึกโดยกองกำลังทหารฝ่ายตรงข้ามนักรบที่ไม่ถูกกฎหมายอาจถูกจับกุมและคุมขังเช่นกัน แต่พวกเขายังอาจถูกพิจารณาคดีและลงโทษโดยศาลทหารสำหรับการกระทำที่ทำให้การเป็นคู่สงครามของพวกเขาผิดกฎหมาย สายลับที่แอบผ่านแนวทหารของคู่สงครามในช่วงสงครามโดยไม่ได้สวมเครื่องแบบเพื่อพยายามรวบรวมข้อมูลทางทหารและส่งต่อข้อมูลดังกล่าวไปยังศัตรู หรือนักรบของศัตรูที่แอบผ่านแนวทหารโดยไม่ได้สวมเครื่องแบบเพื่อจุดประสงค์ในการทำสงครามโดยทำลายชีวิตหรือทรัพย์สิน เป็นตัวอย่างที่คุ้นเคยของนักรบที่โดยทั่วไปถือว่าไม่มีสิทธิ์ได้รับสถานะเชลยศึก แต่เป็นผู้กระทำผิดต่อกฎหมายสงครามที่ต้องถูกพิจารณาคดีและลงโทษโดยศาลทหาร

ความถูกต้องของคดีนี้ในฐานะพื้นฐานในการปฏิเสธไม่ให้มีการคุ้มครองตามอนุสัญญาเจนีวา แก่ผู้ต้องขังใน สงครามต่อต้านการก่อการร้าย นั้นยังคงเป็นที่ถกเถียง [34] [35] [36]รายงานของสมาคมทนายความอเมริกันเกี่ยวกับคดีนี้ให้ความเห็นว่า:

อย่างไรก็ตาม คดี Quirin ไม่สนับสนุนแนวคิดที่ว่าผู้ถูกคุมขังอาจถูกควบคุมตัวโดยไม่ให้ติดต่อกับใครและถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าถึงทนายความ จำเลยในคดี Quirin สามารถขอคำพิพากษาใหม่ได้และมีทนายความเป็นตัวแทน ในคดี Quirin "คำถามที่ต้องตัดสินคือ การกักขังผู้ร้องเพื่อการพิจารณาคดีโดยคณะกรรมาธิการทหาร... เป็นไปตามกฎหมายและรัฐธรรมนูญของสหรัฐอเมริกาหรือไม่" Quirin, 317 US at 18 เนื่องจากศาลฎีกาตัดสินว่าแม้แต่คนต่างด้าวที่เป็นศัตรูซึ่งไม่ได้อยู่ในสหรัฐอเมริกาโดยชอบด้วยกฎหมายก็มีสิทธิที่จะขอคำพิพากษาใหม่ภายใต้สถานการณ์ของ Quirin สิทธิ์ดังกล่าวจึงแทบจะปฏิเสธไม่ได้สำหรับพลเมืองสหรัฐอเมริกาและบุคคลอื่นที่อาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกาโดยชอบด้วยกฎหมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อถูกควบคุมตัวโดยไม่มีการแจ้งข้อกล่าวหาใดๆ เลย

—  สมาคมทนายความอเมริกัน[37]

ตั้งแต่กรณี Quirin ในปี 1942 สหรัฐอเมริกาได้ลงนามและให้สัตยาบันต่ออนุสัญญาเจนีวาในปี 1949 ซึ่งถือเป็นส่วนหนึ่งของกฎหมายของรัฐบาลกลางสหรัฐอเมริกา ตามหลักเกณฑ์อำนาจสูงสุดในรัฐธรรมนูญของสหรัฐอเมริกา[38]นอกจากนี้ศาลฎีกาสหรัฐอเมริกาได้ตัดสินให้ข้อสันนิษฐานในคดีHamdan v. Rumsfeld เป็น โมฆะ โดยตัดสินว่ามาตรา 3 ทั่วไปของอนุสัญญาเจนีวามีผลใช้บังคับกับผู้ถูกคุมขังในสงครามต่อต้านการก่อการร้าย และคณะกรรมาธิการทหารที่ใช้ในการพิจารณาคดีผู้ต้องสงสัยนั้นละเมิดกฎหมายของสหรัฐอเมริกาและกฎหมายระหว่างประเทศ[39]

รัฐสภาได้พิจารณาประเด็นต่างๆ ในพระราชบัญญัติคณะกรรมาธิการการทหาร พ.ศ. 2549 เพื่อให้นักรบฝ่ายศัตรูและนักรบฝ่ายศัตรูที่หลบหนีเข้าเมืองอย่างผิดกฎหมายถูกพิจารณาคดีภายใต้คณะกรรมาธิการการทหาร อย่างไรก็ตาม เมื่อวันที่ 12 มิถุนายน พ.ศ. 2551 ศาลฎีกาได้ตัดสินในคดีBoumediene v. Bushว่านักโทษที่อ่าวกวนตานาโมมีสิทธิเข้าถึงระบบยุติธรรมของสหรัฐฯ และคณะกรรมาธิการการทหารที่จัดตั้งขึ้นภายใต้พระราชบัญญัติคณะกรรมาธิการการทหาร พ.ศ. 2549 ยังไม่เป็นไปตามข้อกำหนดของศาลภายใต้รัฐธรรมนูญสหรัฐฯ (ดูรายละเอียดเพิ่มเติมในหัวข้อด้านล่าง)

คำสั่งทหารประธานาธิบดี พ.ศ. 2544

หลังจากเหตุการณ์โจมตีในวันที่ 11 กันยายน พ.ศ. 2544รัฐสภาสหรัฐฯ ได้ผ่านมติที่เรียกว่าการอนุญาตให้ใช้กำลังทหาร (AUMF) เมื่อวันที่ 18 กันยายน พ.ศ. 2544 โดยรัฐสภาได้อ้างถึงมติอำนาจสงครามและระบุว่า:

ประธานาธิบดีมีอำนาจใช้กำลังที่จำเป็นและเหมาะสมทั้งหมดต่อประเทศ องค์กร หรือบุคคลที่เขากำหนดว่าวางแผน อนุญาต กระทำ หรือสนับสนุนการโจมตีของผู้ก่อการร้ายที่เกิดขึ้นในวันที่ 11 กันยายน พ.ศ. 2544 หรือให้ที่พักพิงแก่องค์กรหรือบุคคลดังกล่าว เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการก่อการร้ายระหว่างประเทศในอนาคตต่อสหรัฐอเมริกาโดยประเทศ องค์กร หรือบุคคลดังกล่าว[40]

โดยใช้การอนุญาตที่รัฐสภาให้ไว้ เมื่อวันที่ 13 พฤศจิกายน 2001 ประธานาธิบดีบุชได้ออกคำสั่งทางทหารของประธานาธิบดี: " การกักขัง การปฏิบัติ และการพิจารณาคดีของบุคคลที่ไม่ใช่พลเมืองบางคนในสงครามต่อต้านการก่อการร้าย " [41]ซึ่งอนุญาตให้ "บุคคล ... ถูกกักขัง และเมื่อพิจารณาคดี จะถูกพิจารณาคดีในข้อหาละเมิดกฎหมายสงครามและกฎหมายอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องโดยศาลทหาร " โดยบุคคลดังกล่าวเป็นสมาชิกขององค์กรที่เรียกว่าอัลกออิดะห์ หรือได้สมคบคิดหรือกระทำการก่อการร้ายระหว่างประเทศ หรือมีจุดมุ่งหมายเพื่อก่อให้เกิดอันตรายหรือผลเสียต่อสหรัฐอเมริกา พลเมือง ความมั่นคงของชาติ นโยบายต่างประเทศ หรือเศรษฐกิจ คำสั่งดังกล่าวยังระบุด้วยว่าผู้ถูกกักขังจะต้องได้รับการปฏิบัติอย่างมีมนุษยธรรม

ระยะเวลาที่บุคคลดังกล่าวสามารถกักขังได้ก่อนการพิจารณาคดีโดยศาลทหารไม่ได้ระบุไว้ในคำสั่งทหาร คำสั่งทหารใช้คำว่า "ผู้ถูกกักขัง" เพื่ออธิบายถึงบุคคลที่ถูกกักขังตามคำสั่งทหาร รัฐบาลสหรัฐฯ เลือกที่จะอธิบายถึงผู้ถูกกักขังตามคำสั่งทหารว่าเป็น " นักรบศัตรูที่ผิดกฎหมาย "

รัฐมนตรีกลาโหมสหรัฐฯ ประกาศว่าผู้ต้องขังที่อ่าวกวนตานาโมจะถูกคุมขังในฐานะนักรบศัตรูที่ผิดกฎหมายแทนที่จะเป็นเชลยศึก ซึ่งทำให้ไม่ปฏิบัติตามอนุสัญญาเจนีวา รัฐบาลบุชยืนกรานว่าผู้ก่อการร้ายไม่ใช่เชลยศึก เนื่องจากมีความแตกต่างระหว่างนักรบที่ผิดกฎหมายและนักรบที่ถูกกฎหมาย แม้จะเป็นเช่นนี้ รัฐบาลยังคงยืนกรานว่าผู้ต้องขังจะได้รับการปฏิบัติตามอนุสัญญาเจนีวา[42] [43]

เมื่อสหรัฐฯ บุกอัฟกานิสถานทนายความบางคนในสำนักงานที่ปรึกษากฎหมายของกระทรวงยุติธรรม และในสำนักงาน ที่ปรึกษากฎหมายทำเนียบขาวอัลเบอร์โต กอนซาเลสให้คำแนะนำประธานาธิบดีบุชว่าเขาไม่จำเป็นต้องปฏิบัติตามอนุสัญญาเจนีวาในการจัดการกับผู้ถูกคุมขังในสงครามต่อต้านการก่อการร้าย อนุสัญญานี้ไม่เพียงใช้กับสมาชิกอัลเคดาเท่านั้น แต่ใช้กับกลุ่มตาลีบัน ทั้งหมดด้วย เพราะพวกเขาโต้แย้งว่าอัฟกานิสถานเป็น "รัฐที่ล้มเหลว" [44]

แม้ว่ากระทรวงการต่างประเทศ สหรัฐฯ จะคัดค้าน โดยเตือนว่าไม่ควรเพิกเฉยต่ออนุสัญญาเจนีวา แต่รัฐบาลบุชก็เริ่มควบคุมตัวบุคคลดังกล่าวในอัฟกานิสถานภายใต้คำสั่งทางทหาร ไม่ใช่ภายใต้เงื่อนไขปกติของเชลยศึก[45]สำหรับพลเมืองสหรัฐฯ ที่ถูกควบคุมตัวภายใต้คำสั่งทางทหาร เจ้าหน้าที่สหรัฐฯ เช่น รองประธานาธิบดีดิ๊ก เชนีย์แย้งว่าสถานการณ์หลังเหตุการณ์ 9/11 เร่งด่วน จึงต้องใช้กลวิธีดังกล่าวในการทำสงครามต่อต้านการก่อการร้ายของรัฐบาล

บุคคลส่วนใหญ่ที่ถูกควบคุมตัวโดยกองทัพสหรัฐฯ ตามคำสั่งของรัฐบาลสหรัฐฯ นั้นถูกจับกุมในอัฟกานิสถานในตอนแรก ส่วนผู้ถูกควบคุมตัวชาวต่างชาตินั้นถูกควบคุมตัวในค่ายกักกันอ่าวกวนตานาโมซึ่งจัดตั้งขึ้นเพื่อจุดประสงค์ดังกล่าวที่ฐานทัพเรืออ่าวกวนตานาโมประเทศคิวบาค่ายกักกันอ่าวกวนตานาโมได้รับเลือกเนื่องจากแม้ว่าค่ายจะอยู่ภายใต้ การควบคุม โดยพฤตินัยของรัฐบาลสหรัฐฯ แต่ก็ไม่ใช่ดินแดนที่มีอำนาจอธิปไตยของสหรัฐฯ และคำตัดสินก่อนหน้านี้ของศาลฎีกาในคดีJohnson v. Eisentragerในปี 1950 ได้ตัดสินว่าศาลสหรัฐฯ ไม่มีเขตอำนาจศาลเหนือคนต่างด้าวที่เป็นศัตรูซึ่งถูกควบคุมตัวอยู่นอกสหรัฐฯ

ในคดี Rasul v. Bushศาลฎีกาตัดสินว่า "ฐานทัพเรืออ่าวกวนตานาโม คิวบา ของสหรัฐฯ ซึ่งสหรัฐฯ ครอบครองภายใต้สัญญาเช่าและสนธิสัญญาที่รับรองอำนาจอธิปไตยสูงสุดของคิวบา แต่ให้ประเทศนี้มีอำนาจและการควบคุมอย่างสมบูรณ์ตราบเท่าที่คิวบาไม่ละทิ้งพื้นที่เช่า" [46]และเนื่องจากสหรัฐฯ มีเขตอำนาจศาลอย่างสมบูรณ์ ศาลของรัฐบาลกลางจึงมีอำนาจตาม กฎหมาย ฮาบีอัสคอร์ปัส ของรัฐบาลกลาง ในการตัดสินว่าพลเมืองต่างชาติ (ที่ไม่ใช่พลเมืองสหรัฐฯ) ที่ถูกคุมขังในอ่าวกวนตานาโมควรถูกคุมขังอย่างถูกต้องหรือไม่ คำตัดสินนี้ทำให้ข้อได้เปรียบทางตุลาการของฝ่ายบริหารสหรัฐฯ ในการใช้ฐานทัพเรือที่คดีJohnson v. Eisentragerดูเหมือนจะมอบให้ เป็นส่วนใหญ่

มีการท้าทายทางกฎหมายหลายครั้งในนามของผู้ถูกคุมขังในค่ายกักกันอ่าวกวนตานาโมและในสถานที่อื่นๆ ซึ่งรวมถึง:

  • เมื่อวันที่ 30 กรกฎาคม 2002 ศาลแขวงสหรัฐประจำเขตโคลัมเบียได้ตัดสินในคดี Rasul v. Bush ว่าศาลไม่มีเขตอำนาจศาล เนื่องจากฐานทัพเรืออ่าวกวนตานาโมไม่ใช่ดินแดนอธิปไตยของสหรัฐอเมริกา คำตัดสินนี้ได้รับการอุทธรณ์ต่อศาลอุทธรณ์เขตดีซี ซึ่งยืนตามคำตัดสิน (พร้อมกับคดีที่เกี่ยวข้องในเดือนมีนาคม 2003 – ดูคดีAl-Odah v. United States ) คดีRasul v. Bushได้รับการอุทธรณ์ต่อศาลฎีกาสหรัฐเมื่อวันที่ 2 กันยายน 2003
  • เมื่อวันที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2546 ศาลฎีกาสหรัฐอเมริกาประกาศว่าจะตัดสินใจเกี่ยวกับคำอุทธรณ์ของผู้ต้องขังสงครามอัฟกานิสถานที่ท้าทายการคุมขังต่อเนื่องที่ฐานทัพเรืออ่าวกวนตานาโมว่าเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมาย (ดูRasul v. Bush )
  • เมื่อวันที่ 10 มกราคม พ.ศ. 2547 สมาชิกรัฐสภาทั้งสองสภาจำนวน 175 คนในสหราชอาณาจักรได้ยื่น คำร้อง ในฐานะมิตรศาลเพื่อสนับสนุนการเข้าถึงเขตอำนาจศาลของสหรัฐฯ ของผู้ถูกคุมขัง
  • เมื่อวันที่ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2547 ศาลฎีกาได้ตัดสินในคดีRasul v. Bushว่าผู้ต้องขังในฐานทัพเรืออ่าวกวนตานาโมสามารถหันไปหาศาลสหรัฐฯ เพื่อท้าทายการคุมขังได้ แต่ก็สามารถถูกควบคุมตัวได้โดยไม่ต้องมีการแจ้งข้อกล่าวหาหรือการพิจารณาคดี
  • เมื่อวันที่ 7 กรกฎาคม พ.ศ. 2547 ในการตอบสนองต่อคำตัดสินของศาลฎีกา กระทรวงกลาโหมประกาศว่าคดีต่างๆ จะถูกพิจารณาโดยศาลทหาร โดยปฏิบัติตามมาตรา 5 ของอนุสัญญาเจนีวาฉบับที่ 3 [47] [48]
  • เมื่อวันที่ 8 พฤศจิกายน 2004 ศาลรัฐบาลกลางได้สั่งระงับการพิจารณาคดีของ Salim Ahmed Hamdan วัย 34 ปี ชาวเยเมน Hamdan ถือเป็นผู้ต้องขังในกวนตานาโมคนแรกที่ถูกพิจารณาคดีต่อหน้าคณะกรรมาธิการทหาร ผู้พิพากษาJames Robertsonจากศาลแขวงสหรัฐประจำเขตโคลัมเบียได้ตัดสินในคดีHamdan v. Rumsfeld [49]ว่าไม่มีศาลที่มีอำนาจใดตัดสินว่า Hamdan ไม่ใช่เชลยศึกภายใต้อนุสัญญาเจนีวา
  • ภายในวันที่ 29 มีนาคม 2548 ผู้ต้องขังทั้งหมดที่ฐานทัพเรืออ่าวกวนตานาโมได้รับการไต่สวนต่อหน้าศาลพิจารณาสถานะนักรบ การพิจารณาดังกล่าวส่งผลให้ผู้ต้องขัง 38 คนได้รับการปล่อยตัว และยืนยัน สถานะ นักรบของศัตรูว่ามีผู้ต้องขัง 520 คน[48] สำนักข่าวรอยเตอร์รายงานเมื่อวันที่ 15 มิถุนายน 2548 ว่ามีผู้ต้องขังเพียง 4 คนที่ถูกตั้งข้อกล่าวหา และโจเซฟ มาร์กูลีส หนึ่งในทนายความของผู้ต้องขังกล่าวว่า "(การวิจารณ์) เป็นเรื่องหลอกลวง ... พวกเขาเยาะเย้ยความมุ่งมั่นของประเทศนี้ต่อกระบวนการยุติธรรม และถึงเวลาแล้วที่การเยาะเย้ยนี้จะต้องยุติลง" [50]

ยาเซอร์ ฮัมดีถูกจับในอัฟกานิสถานเมื่อเดือนพฤศจิกายน 2544 เขาถูกนำตัวไปที่ฐานทัพเรืออ่าวกวนตานาโม แต่ถูกส่งตัวไปยังเรือนจำในเวอร์จิเนียและเซาท์แคโรไลนาหลังจากที่ทราบว่าเขาเป็นพลเมืองสหรัฐฯ เมื่อวันที่ 23 กันยายน 2547 กระทรวงยุติธรรมสหรัฐฯ ตกลงที่จะปล่อยตัวฮัมดีไปยังซาอุดีอาระเบียซึ่งเขาเป็นพลเมืองเช่นกัน โดยมีเงื่อนไขว่าเขาต้องสละสัญชาติสหรัฐฯ ข้อตกลงดังกล่าวยังห้ามไม่ให้ฮัมดีไปเยือนบางประเทศ และห้ามแจ้งเจ้าหน้าที่ซาอุดีอาระเบียหากเขาวางแผนที่จะออกจากราชอาณาจักร เขาเป็นหนึ่งในคู่กรณีในคำตัดสินของศาลฎีกาในคดีHamdi v. Rumsfeldซึ่งออกคำตัดสินเมื่อวันที่ 28 มิถุนายน 2547 โดยปฏิเสธคำกล่าวอ้างฝ่ายเดียวของรัฐบาลสหรัฐฯ เกี่ยวกับอำนาจบริหารในการระงับการคุ้มครองตามรัฐธรรมนูญเกี่ยวกับเสรีภาพส่วนบุคคลของพลเมืองสหรัฐฯ ศาลรับทราบอำนาจของรัฐบาลในการควบคุมตัวผู้ต่อสู้ที่ผิดกฎหมาย แต่ตัดสินว่าผู้ถูกควบคุมตัวต้องมีความสามารถในการโต้แย้งการควบคุมตัวของตนต่อหน้าผู้พิพากษาที่เป็นกลาง แม้ว่าจะไม่มีความเห็นเดียวของศาลที่ได้รับเสียงข้างมาก แต่ผู้พิพากษาศาลทั้งแปดในเก้าคนก็เห็นด้วยว่าฝ่ายบริหารไม่มีอำนาจในการกักขังพลเมืองสหรัฐฯ ไว้โดยไม่มีกำหนดเวลาหากไม่มีการคุ้มครองตามกระบวนการยุติธรรมขั้นพื้นฐานที่บังคับใช้ได้ผ่านการทบทวนทางตุลาการ

เมื่อวันที่ 8 พฤษภาคม 2002 José Padillaหรือที่รู้จักกันในชื่อ Abdullah al-Muhajir ถูก เจ้าหน้าที่ FBI จับกุม ที่สนามบินนานาชาติ O'Hareในชิคาโกและถูกควบคุมตัวในฐานะพยานในหมายจับที่ออกในนิวยอร์ก (รัฐ)เกี่ยวกับการโจมตี 9/11 ในปี 2001 เมื่อวันที่ 9 มิถุนายน 2002 ประธานาธิบดีบุชได้ออกคำสั่งให้รัฐมนตรีรัมสเฟลด์ควบคุมตัว Padilla ในฐานะ "ผู้ก่อการร้าย" คำสั่งดังกล่าวให้เหตุผลในการกักขังโดยอาศัยอำนาจของ AUMF ซึ่งอนุญาตให้ประธานาธิบดี "ใช้กำลังที่จำเป็นทั้งหมดต่อประเทศ องค์กร หรือบุคคล เหล่านั้น " และในความเห็นของรัฐบาล พลเมืองสหรัฐฯ สามารถเป็นผู้ก่อการร้ายได้ (ศาลฎีกาสหรัฐฯ ตัดสินในคดีEx parte Quirin ) [51] Padilla ถูกควบคุมตัวในไมอามีและถูกกล่าวหาว่าให้การสนับสนุนการก่อการร้าย

  • คำสั่งทางทหารวันที่ 13 พฤศจิกายน พ.ศ. 2544 ที่กล่าวถึงข้างต้น ยกเว้นพลเมืองสหรัฐฯ จากการพิจารณาคดีโดยศาลทหาร เพื่อตัดสินว่าพวกเขาเป็นผู้สู้รบที่ผิดกฎหมายหรือไม่ ซึ่งระบุว่า Padilla และYaser Hamdiจะต้องเข้าสู่ระบบยุติธรรมทางอาญาสำหรับพลเรือน เช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นกับJohn Walker Lindh
  • เมื่อวันที่ 18 ธันวาคม 2546 ศาลอุทธรณ์แห่งที่สองประกาศว่ารัฐบาลบุชไม่มีอำนาจควบคุมตัวพลเมืองสหรัฐฯ ที่ถูกจับกุมบนแผ่นดินสหรัฐฯ ในฐานะ "นักรบศัตรูที่ผิดกฎหมาย" โดยไม่ได้รับอนุญาตจากรัฐสภาอย่างชัดเจน (ตาม18 USC  § 4001(a)) ผลที่ตามมาคือรัฐบาลสั่งให้ปล่อยตัวปาดิยาจากการควบคุมตัวของทหารภายใน 30 วัน[52]แต่ตกลงว่าเขาสามารถถูกควบคุมตัวได้จนกว่าจะมีการพิจารณาอุทธรณ์
  • เมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2547 ศาลฎีกาได้ตกลงรับฟังคำอุทธรณ์ของรัฐบาล
  • ศาลฎีกาได้พิจารณาคดีRumsfeld v. Padillaในเดือนเมษายน 2004 แต่ในวันที่ 28 มิถุนายน คดีดังกล่าวถูกยกฟ้องด้วยเหตุผลทางเทคนิค ศาลได้ตัดสินว่ารัฐนิวยอร์กซึ่งเป็นสถานที่ฟ้องคดีในตอนแรกนั้นไม่เหมาะสม และคดีนี้ควรฟ้องที่รัฐเซาท์แคโรไลนา ซึ่งเป็นสถานที่คุมขัง Padilla
  • เมื่อวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2548 ที่เมืองสปาร์ตันเบิร์กรัฐเซาท์แคโรไลนาผู้พิพากษาศาลแขวงสหรัฐฯ เฮนรี่ ฟลอยด์ ได้สั่งให้ฝ่ายบริหารของบุชดำเนินคดีปาดิลลาหรือปล่อยตัวเขา[53]เขาอ้างคำตัดสินของศาลฎีกาในคดีคู่ต่อสู้ของศัตรูของยาเซอร์ ฮัมดี ( Hamdi v. Rumsfeld ) ซึ่งคำตัดสินส่วนใหญ่ระบุว่า "ภาวะสงครามไม่ใช่เช็คเปล่าสำหรับประธานาธิบดีเมื่อเป็นเรื่องของสิทธิของพลเมืองของประเทศ"
  • เมื่อวันที่ 19 กรกฎาคม 2005 ในริชมอนด์ รัฐเวอร์จิเนียศาลอุทธรณ์แห่งที่สี่เริ่มพิจารณาคำอุทธรณ์ของรัฐบาลต่อศาลชั้นล่าง (เขตเซาท์แคโรไลนา ที่ชาร์ลสตัน) โดยเฮนรี่ เอฟ. ฟลอยด์ ผู้พิพากษาประจำเขต (CA-04-2221-26AJ) คำตัดสินของศาลดังกล่าวตัดสินเมื่อวันที่ 9 กันยายน 2005 ว่า "ประธานาธิบดีมีอำนาจดังกล่าวตามมติร่วมว่าด้วยการใช้กำลังทหารที่ประกาศใช้โดยรัฐสภาภายหลังการโจมตีสหรัฐอเมริกาเมื่อวันที่ 11 กันยายน 2001 ดังนั้น คำตัดสินของศาลแขวงจึงถูกพลิกกลับ" [54]
  • ในคดี Hamdan v. Rumsfeld (29 มิถุนายน 2549) ศาลฎีกาสหรัฐฯ ไม่ได้ตัดสินเกี่ยวกับสถานะผู้ต่อสู้ที่ผิดกฎหมาย แต่ได้ยืนยันอีกครั้งว่าสหรัฐฯ ผูกพันตามอนุสัญญาเจนีวา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ศาลระบุว่ามาตรา 3 ทั่วไปของอนุสัญญาเจนีวาเกี่ยวกับการปฏิบัติต่อผู้ถูกคุมขังนั้นใช้กับนักโทษทุกคนในสงครามต่อต้านการก่อการร้าย

ศาลพิจารณาสถานะผู้ต่อสู้

วิกิซอร์สมีข้อความต้นฉบับที่เกี่ยวข้องกับบทความนี้:
ศาลพิจารณาสถานะผู้ต่อสู้ (เอกสารข้อเท็จจริงลงวันที่ 17 ตุลาคม 2549)

หลังจาก คำตัดสินในคดี Hamdan v. Rumsfeld (พฤศจิกายน 2547) รัฐบาลบุชได้เริ่มใช้ศาลพิจารณาสถานะการต่อสู้เพื่อตัดสินสถานะของผู้ถูกคุมขัง การทำเช่นนี้ถือเป็นการปฏิบัติตามข้อผูกพันภายใต้มาตรา 5 ของ GCIII

อย่างไรก็ตาม นักวิจารณ์ยังคงยืนกรานว่า CSRT เหล่านี้ไม่เพียงพอที่จะรับรองให้เป็นศาลที่มีอำนาจได้ ข้อโต้แย้งหลักของพวกเขามีดังนี้:

  • CSRT ดำเนินการเบื้องต้น
  • CSRT ให้การคุ้มครองขั้นพื้นฐานแก่ผู้ต้องขังเพียงเล็กน้อย
  • ผู้ต้องขังจำนวนมากขาดทนายความ
  • CSRT ยังแจ้งให้ผู้ถูกคุมขังทราบเฉพาะข้อกล่าวหาทั่วไปเท่านั้น ในขณะที่รายละเอียดที่ CSRT ใช้ตัดสินใจเกี่ยวกับสถานะผู้รบของศัตรูได้รับการจัดประเภท
  • ผู้ถูกคุมขังไม่มีสิทธิที่จะนำเสนอพยานหรือซักถามพยานของรัฐบาล

กรณีที่นักวิจารณ์ชี้ให้เห็นถึงข้อบกพร่องของขั้นตอนดังกล่าว ได้แก่มุสตาฟา ไอต์ อิดิร์ , โมอัซซัม เบกก์ , มูรัต คูร์นาซ , เฟโรซ อับบาซีและมาร์ติน มูบังกาความเห็นของผู้เชี่ยวชาญด้านกฎหมายระบุว่า:

ปรากฏว่า ... กระบวนการของศาลพิจารณาสถานะผู้ต่อสู้ไม่ถือเป็นการพิจารณาสถานะภายใต้อนุสัญญาเจนีวาที่สาม ... ข้อเท็จจริงที่ไม่มีการพิจารณาสถานะเกิดขึ้นตามอนุสัญญาเจนีวาที่สามเป็นเหตุผลเพียงพอที่ผู้พิพากษาจากศาลแขวงโคลัมเบียที่พิจารณาคำร้องฮาบีอัสจะระงับการพิจารณาคดีต่อหน้าคณะกรรมาธิการทหาร ผู้พิพากษาโรเบิร์ตสันในคดี Hamdan v. Rumsfeld ตัดสินว่าอนุสัญญาเจนีวาที่สามซึ่งเขาถือว่าดำเนินการเองนั้นไม่ได้ปฏิบัติตาม เนื่องจากศาลพิจารณาสถานะผู้ต่อสู้ไม่สามารถถือเป็น "ศาลที่มีอำนาจ" ตามมาตรา 5 ของอนุสัญญาเจนีวาที่สาม[55]

เจมส์ คริสฟิลด์ที่ปรึกษากฎหมายของศาลได้เสนอความเห็นทางกฎหมายของเขาว่า CSRT "ไม่มีดุลยพินิจในการตัดสินว่าผู้ถูกคุมขังควรได้รับการจำแนกประเภทเป็นเชลยศึกหรือไม่ – มีเพียงดุลยพินิจว่าผู้ถูกคุมขังนั้นเข้าข่ายคำจำกัดความของ 'นักรบของศัตรู' หรือไม่" [56]การตัดสินว่าควรจำแนกผู้ถูกคุมขังเป็นเชลยศึกหรือไม่เป็นจุดประสงค์เพียงอย่างเดียวของศาลที่มีอำนาจ

การวิเคราะห์ศาลเหล่านี้โดยทนายความสองคนสำหรับผู้ต้องขังในกวนานาโม ศาสตราจารย์Mark P. Denbeauxจากคณะนิติศาสตร์ของมหาวิทยาลัย Seton Hallลูกชายของเขา Joshua Denbeaux และลูกศิษย์คณะนิติศาสตร์ของเขาบางส่วน ส่งผลให้เกิดรายงานที่เรียกว่าการไต่สวนโดยไม่พิจารณาคดีโดยพื้นฐานแล้ว รายงานนี้สนับสนุนคำวิจารณ์ที่กล่าวข้างต้น[57] [58]

คณะกรรมาธิการทหาร

เมื่อวันที่ 17 ตุลาคม 2549 เมื่อประธานาธิบดีบุชลงนามในพระราชบัญญัติคณะกรรมาธิการการทหาร พ.ศ. 2549 ชื่อเรื่อง 10 ของประมวลกฎหมายสหรัฐอเมริกาได้รับการแก้ไขเพื่อรวมถึงคำจำกัดความของ "ผู้สู้รบศัตรูที่ไม่ถูกกฎหมาย"

บุคคลที่ได้เข้าร่วมในการสู้รบหรือผู้ที่ได้สนับสนุนการสู้รบอย่างมีจุดมุ่งหมายและมีวัตถุต่อสหรัฐอเมริกาหรือผู้ร่วมทำสงครามซึ่งไม่ใช่นักรบศัตรูที่ถูกกฎหมาย (รวมทั้งบุคคลที่เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มตาลีบันอั ล กออิดะห์หรือกองกำลังที่เกี่ยวข้อง) หรือบุคคลที่ก่อน วันที่ หรือหลังวันที่ประกาศใช้พระราชบัญญัติคณะกรรมาธิการการทหาร พ.ศ. 2549 ได้ถูกตัดสินว่าเป็นนักรบศัตรูที่ไม่ถูกกฎหมายโดยศาลพิจารณาสถานะนักรบหรือศาลที่มีอำนาจอื่นที่จัดตั้งขึ้นภายใต้การอนุมัติของประธานาธิบดีหรือรัฐมนตรีกระทรวงกลาโหม

นอกจากนี้ ยังมีการให้คำจำกัดความของผู้สู้รบฝ่ายศัตรูที่ถูกกฎหมาย และกฎหมายส่วนใหญ่ที่เหลือได้กำหนดขั้นตอนเฉพาะในการพิจารณาว่าผู้ถูกคุมขังในกองกำลังติดอาวุธของสหรัฐฯ เป็นผู้สู้รบฝ่ายศัตรูที่ไม่ถูกกฎหมายหรือไม่ และว่าผู้สู้รบดังกล่าวจะได้รับการปฏิบัติอย่างไรโดยทั่วไปหรือไม่ และจะถูกพิจารณาคดีในความผิดของตนโดยเฉพาะอย่างไร ในบรรดาบทบัญญัติที่ก่อให้เกิดความขัดแย้งมากขึ้น กฎหมายได้กำหนดว่าบุคคลที่ไม่ใช่พลเมืองสหรัฐฯ ซึ่งถูกคุมขังในฐานะผู้สู้รบฝ่ายศัตรูหรือกำลังรอการพิจารณาคดีดังกล่าวจะไม่สามารถขอการบรรเทาทุกข์โดยให้ การ ...

ทันทีหลังจากที่บุชลงนามในพระราชบัญญัติดังกล่าวกระทรวงยุติธรรมของสหรัฐฯได้แจ้งต่อศาลอุทธรณ์ของสหรัฐฯ ประจำเขตโคลัมเบียว่าศาลไม่มีเขตอำนาจศาลเหนือ คดี ฮาบีอัส รวม ที่พิจารณามาตั้งแต่ปี 2547 อีกต่อไป หนังสือแจ้งลงวันที่ในวันถัดมาได้ระบุคดีฮาบีอัสที่อยู่ระหว่างการพิจารณาอีก 196 คดีที่ศาลได้ยื่นคำร้องเดียวกัน[59]

จากคดีอาชญากรรมสงครามสามคดีแรกที่ฟ้องผู้ต้องขังที่อ่าวกวนตานาโมภายใต้พระราชบัญญัติคณะกรรมาธิการการทหาร คดีหนึ่งเป็นผลจากการต่อรองรับสารภาพและอีกสองคดีถูกยกฟ้องเนื่องจากเหตุผล ด้าน เขตอำนาจศาล

เมื่อวันที่ 4 มิถุนายน 2550 ในสองกรณีที่แยกจากกัน ศาลทหารได้ยกฟ้องผู้ต้องขังที่ได้รับการกำหนดให้เป็น "นักรบของศัตรู" แต่ไม่ใช่ "นักรบของศัตรูที่ผิดกฎหมาย" กรณีแรกคือกรณีของOmar Khadrชาวแคนาดาที่ได้รับการกำหนดให้เป็นนักรบของศัตรูในปี 2547 Khadr ถูกกล่าวหาว่าขว้างระเบิดมือระหว่างการสู้รบในอัฟกานิสถานในปี 2545 พันเอก Peter Brownbackตัดสินว่าศาลทหารซึ่งจัดตั้งขึ้นเพื่อจัดการกับ "นักรบของศัตรูที่ผิดกฎหมาย" ไม่มีเขตอำนาจศาลเหนือผู้ต้องขังที่ได้รับการกำหนดให้เป็น "นักรบของศัตรู" เท่านั้น เขายกฟ้องข้อกล่าวหาทั้งหมดต่อ Khadr โดยไม่กระทบกระเทือน[60]นอกจากนี้ ในวันที่ 4 มิถุนายนกัปตัน Keith J. Allred ก็ได้ ข้อสรุปเดียวกันในกรณีของSalim Ahmed Hamdan [ 61] [62] [63]

กระทรวงกลาโหมของสหรัฐฯตอบโต้ด้วยการระบุว่า "เราเชื่อว่ารัฐสภาตั้งใจที่จะมอบอำนาจศาลภายใต้พระราชบัญญัติคณะกรรมาธิการทหารแก่บุคคล เช่น นายคาเดอร์ ซึ่งถูกควบคุมตัวในฐานะนักรบของศัตรูตามขั้นตอน CSRT ที่มีอยู่" สเปกเตอร์กล่าวว่าตำแหน่งดังกล่าว "ผิดพลาดอย่างมหันต์" [61]

คำพิพากษาศาลฎีกาเกี่ยวกับพระราชบัญญัติคณะกรรมาธิการทหาร พ.ศ. ๒๕๔๙

เมื่อวันที่ 12 มิถุนายน 2551 ศาลฎีกาได้ตัดสินในความเห็น 5 ต่อ 4 ในคดีBoumediene v. Bushว่านักโทษที่กวนตานาโมมีสิทธิ์เข้าถึงระบบยุติธรรมของสหรัฐฯ และได้รับการบรรเทาโทษโดยวิธีฮาบี อัส [64] [65] [66]ศาลฎีกาตัดสินว่าพระราชบัญญัติคณะกรรมาธิการทหาร พ.ศ. 2549 ถือเป็นการ "ระงับการดำเนินคดีโดยขัดต่อรัฐธรรมนูญ " ต่อคำสั่งฮาบีอัสคอร์ปัส[67]ผู้พิพากษาแอนโธนี เคนเนดีเขียนไว้ในความเห็นส่วนใหญ่ว่า:

กฎหมายและรัฐธรรมนูญได้รับการออกแบบมาเพื่อให้คงอยู่และยังคงมีผลบังคับใช้ต่อไปในยามวิกฤต

ศาลยังตัดสินว่าศาลพิจารณาสถานะนักรบนั้น "ไม่เพียงพอ" [64] Ruth Bader Ginsburg , Stephen Breyer , David SouterและJohn Paul Stevensเข้าร่วมกับ Kennedy ในเสียงส่วนใหญ่

ประธานศาลฎีกาจอห์น โรเบิร์ตส์ในความเห็นแย้งของเขา เรียกศาลพิจารณาสถานะการสู้รบว่า[64]

การคุ้มครองตามขั้นตอนที่เอื้อเฟื้อที่สุดที่เคยมีมาสำหรับมนุษย์ต่างดาวที่ถูกประเทศนี้กักขังไว้ในฐานะนักรบของศัตรู

ซามูเอล อาลิโต , คลาเรนซ์ โธมัสและแอนโทนิน สกาเลียร่วมด้วยโรเบิร์ตส์ในการคัดค้าน[65]

วินเซนต์ วาร์เรนผู้อำนวยการบริหารของศูนย์เพื่อสิทธิตามรัฐธรรมนูญซึ่งเป็นองค์กรที่ริเริ่มดำเนินการที่นำไปสู่การตัดสินของศาลฎีกา ตอบว่า: [66]

ในที่สุดศาลฎีกาก็ได้ยุติการกระทำอันไม่ยุติธรรมครั้งร้ายแรงที่สุดครั้งหนึ่งของประเทศเราเสียที ศาลได้มอบความยุติธรรมที่สมควรได้รับให้แก่นักโทษที่กวนตานาโมในที่สุด โดยการมอบอำนาจให้ศาลฎีกาตัดสินคดีโดยให้ปล่อยตัวชั่วคราว ศาลฎีกาได้ยอมรับหลักนิติธรรมที่สถาปนาขึ้นเมื่อหลายร้อยปีก่อนและมีความสำคัญต่อหลักนิติศาสตร์ของอเมริกาตั้งแต่ก่อตั้งประเทศของเรา ฝันร้ายที่กินเวลานานถึงหกปีนี้เป็นบทเรียนว่าการคุ้มครองตามรัฐธรรมนูญของเราเปราะบางเพียงใดเมื่ออยู่ในมือของฝ่ายบริหารที่หุนหันพลันแล่น

2009

ในเดือนมกราคมและกุมภาพันธ์ 2552 ผู้ได้รับการเสนอชื่อจาก ประธานาธิบดี บารัค โอบา มาให้เป็น อัยการสูงสุดและอัยการสูงสุดได้แก่เอริก โฮลเดอร์และเอเลน่า คาแกนต่างก็ให้การเป็นพยานว่าพวกเขาเห็นด้วยที่รัฐบาลสหรัฐฯ อาจควบคุมตัวนักรบตามกฎหมายสงครามจนกว่าสงครามจะสิ้นสุด (ซึ่งจะช่วยหลีกเลี่ยงประเด็นการตัดสินว่านักรบเป็นผู้ถูกกฎหมายหรือผิดกฎหมาย และความจำเป็นในการดำเนินคดีพวกเขา) เมื่อวุฒิสมาชิก ลินด์ซีย์ เกรแฮมถามว่า "หากหน่วยข่าวกรองของเราจับกุมใครบางคนในฟิลิปปินส์ซึ่งต้องสงสัยว่าให้เงินสนับสนุนอัลเคดาทั่วโลก คุณจะถือว่าบุคคลนั้นเป็นส่วนหนึ่งของสมรภูมิหรือไม่" ทั้งโฮลเดอร์และคาแกนกล่าวว่าพวกเขาจะทำ[68] [69] [70]

เมื่อวันที่ 28 ตุลาคม 2009 ประธานาธิบดีโอบามาได้ลงนาม ในพระราชบัญญัติ คณะกรรมาธิการทหาร พ.ศ. 2552ซึ่งรวมอยู่ในพระราชบัญญัติการอนุญาตการป้องกันประเทศประจำปีงบประมาณ 2010 ( Pub. L.  111–84 (ข้อความ) (PDF), HR 2647, 123  Stat.  2190, ประกาศใช้เมื่อวันที่ 28 ตุลาคม 2009 ) แม้ว่านักวิจารณ์จะกล่าวว่าเป็นการปรับปรุงจากคณะกรรมาธิการทหารรุ่นก่อนๆ ที่ผ่านในสมัยรัฐบาลบุช แต่ก็ยังไม่สามารถให้องค์ประกอบพื้นฐานหลายประการของการพิจารณาคดีที่เป็นธรรมได้[71] [72]

ประเทศอื่นๆ

อิสราเอลได้แยกความแตกต่างในเชิงทฤษฎีระหว่างนักรบที่ถูกกฎหมายและนักรบที่ไม่ถูกกฎหมาย และสถานะทางกฎหมายของนักรบเหล่านั้น นับตั้งแต่มี "กฎหมายการจำคุกนักรบที่ผิดกฎหมาย" เมื่อปี 2002 [73] [74] [75] [76]

สำนักงานอัยการสูงสุดแห่งสหราชอาณาจักร(CPS) ได้ทำการ "ตรวจสอบหลักฐานอย่างละเอียดเกี่ยวกับการเสียชีวิตของจ่าสิบเอกสตีเวน โรเบิร์ตส์แห่งกรมรถถังหลวงที่ 2 และนายซาเฮอร์ ซาเฮอร์ ชาวอิรัก ที่เมืองอัซ ซูไบร์ ประเทศอิรัก เมื่อวันที่ 24 มีนาคม 2546" [77] [78]

ในการพิจารณาคดี ทนายความของ CPS ได้พิจารณามุมมองที่เป็นไปได้ว่า เนื่องจากพฤติกรรมของเขา นายซาเฮอร์จึงกลายเป็นผู้สู้รบที่ผิดกฎหมาย และดังนั้น ภายใต้กฎการสู้รบ ซึ่งกำหนดให้ทหาร [อังกฤษ] ต้องปฏิบัติการ พวกเขาจึงมีสิทธิที่จะดำเนินคดีกับเขาได้ ภายใต้กฎการสู้รบและอนุสัญญาเจนีวา เว้นแต่บุคคลจะได้รับการระบุว่าเป็นผู้สู้รบอย่างชัดเจน บุคคลนั้นควรได้รับการพิจารณาว่าเป็นพลเรือนและได้รับการปฏิบัติตามนั้น เนื่องจากมุมมองอื่นคือ นายซาเฮอร์ไม่ใช่ผู้สู้รบที่ผิดกฎหมาย แต่เป็นพลเรือน ทนายความที่ทำการพิจารณาคดีจึงพิจารณาด้วยว่าทหารสามารถพึ่งพาการป้องกันตัวได้หรือไม่ ...

—  สำนักงานอัยการสูงสุด[77]

การวิจารณ์ระดับนานาชาติ

การกำหนดนักโทษบางคนให้เป็นนักรบที่ผิดกฎหมายได้รับการวิพากษ์วิจารณ์จากสถาบันสิทธิมนุษยชนระหว่างประเทศ รวมถึงแอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนลฮิวแมนไรท์วอทช์ และคณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศ

เพื่อตอบสนองต่อแคมเปญทางทหารที่นำโดยสหรัฐฯ ในอัฟกานิสถาน ที่ปรึกษากฎหมายของฝ่ายกฎหมายของ ICRC ได้ตีพิมพ์บทความเกี่ยวกับเรื่องนี้[7]ซึ่งระบุว่า:

ในขณะที่คำว่า "ผู้ต่อสู้" "เชลยศึก" และ "พลเรือน" มักใช้และกำหนดไว้ในสนธิสัญญาว่าด้วยกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศ แต่คำว่า "ผู้ต่อสู้ที่ผิดกฎหมาย" "ผู้ต่อสู้/ผู้ทำสงครามที่ไม่ได้รับสิทธิพิเศษ" ไม่ปรากฏในสนธิสัญญาดังกล่าว อย่างไรก็ตาม มีการใช้บ่อยครั้งอย่างน้อยตั้งแต่ต้นศตวรรษที่แล้วในเอกสารทางกฎหมาย คู่มือการทหาร และคำพิพากษา ความหมายที่ให้กับคำเหล่านี้และผลที่ตามมาสำหรับระบอบการคุ้มครองที่ใช้บังคับนั้นไม่ชัดเจนนัก

ฮิวแมนไรท์วอตช์ได้ชี้ให้เห็นว่าในคำพิพากษา ศาลอาญาระหว่างประเทศสำหรับอดีตยูโกสลาเวียได้ตีความคำพิพากษาของคณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศคำอธิบาย: อนุสัญญาเจนีวาฉบับที่ 4 ว่าด้วยการคุ้มครองบุคคลพลเรือนในยามสงคราม (เจนีวา: 2501) ว่า:

ไม่มีช่องว่างระหว่างอนุสัญญาเจนีวาฉบับที่ 3 และฉบับที่ 4 หากบุคคลไม่มีสิทธิ์ได้รับการคุ้มครองตามอนุสัญญาฉบับที่ 3 ในฐานะเชลยศึก ... บุคคลนั้นจะต้องอยู่ในขอบเขตของ [อนุสัญญาฉบับที่ 4] โดยต้องเป็นไปตามข้อกำหนดในมาตรา 4 [ในการกำหนดบุคคลที่ได้รับการคุ้มครอง] [19]

ทั้งนี้ไม่ได้หมายความว่าสถานะของผู้สู้รบที่ผิดกฎหมายไม่มีอยู่จริง เพราะในความเห็นของ ICRC “หากพลเรือนเข้าร่วมในการสู้รบโดยตรง พวกเขาจะถือว่าเป็นผู้สู้รบหรือผู้ทำสงครามที่ 'ผิดกฎหมาย' หรือ 'ไม่มีสิทธิพิเศษ' ... [และ] พวกเขาอาจถูกดำเนินคดีภายใต้กฎหมายในประเทศของรัฐที่ควบคุมตัวสำหรับการกระทำดังกล่าว” [1] [9]

นักวิจารณ์การกักขังของสหรัฐฯ ที่อ่าวกวนตานาโมกังวลว่าการประกาศ สถานะ นักรบที่ผิดกฎหมายจะเป็นการสร้างบรรทัดฐานอันตรายให้ระบอบการปกครองอื่นๆ ปฏิบัติตาม[79]เมื่อรัฐบาลไลบีเรียควบคุมตัวนักข่าวท้องถิ่นฮัสซัน บิลิตี้ในปี 2002 ทางการไลบีเรียได้ปฏิเสธข้อกล่าวหา[80]ของสหรัฐฯ โดยตอบว่าเขาถูกควบคุมตัวในฐานะนักรบที่ผิดกฎหมาย[81]

ดูเพิ่มเติม

เฉพาะสหรัฐอเมริกา

อ้างอิง

  1. ^ abcde "ความเกี่ยวข้องของกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศในบริบทของการก่อการร้าย" คณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศ 1 มกราคม 2011 สืบค้นเมื่อ30 มิถุนายน 2019 หากพลเรือนเข้าร่วมการสู้รบโดยตรง พวกเขาจะถือเป็นผู้สู้รบหรือผู้ทำสงครามที่ "ไม่ชอบด้วยกฎหมาย" หรือ "ไม่มีสิทธิพิเศษ" (สนธิสัญญาของกฎหมายมนุษยธรรมไม่มีข้อกำหนดเหล่านี้โดยชัดเจน)
  2. ^ Holmes D, Perron A (2007). "Violating ethics: unlawful combatants, national security and health experts". J Med Ethics . 33 (3): 143–5. doi :10.1136/jme.2006.016550. PMC 2598252 . PMID  17329383. จุดยืนอย่างเป็นทางการของรัฐบาลสหรัฐฯ คือ ผู้ถูกคุมขังเหล่านี้ไม่ใช่เชลยศึก แต่เป็นนักรบที่ผิดกฎหมาย และด้วยเหตุนี้ จึงไม่ต้องปฏิบัติตามกฎและระเบียบที่ควบคุมในช่วงสงคราม เช่น ที่พบในอนุสัญญาเจนีวา ความแตกต่างนี้ถือเป็นข้อสงสัยทางกฎหมาย12,13 แต่เป็นพื้นฐานที่รัฐบาลบุชใช้ให้เหตุผล (หรือยอมให้มีการทรมาน) 
  3. ^ Rowe P (2002). "นักสู้เพื่ออิสรภาพและกบฏ: กฎของสงครามกลางเมือง" JR Soc Med . 95 (1): 3–4. doi :10.1177/014107680209500102. PMC 1279138 . PMID  11773342. 
  4. ^ "สรุปอนุสัญญาเจนีวา ค.ศ. 1949 และพิธีสารเพิ่มเติม" (PDF) . สภากาชาดอเมริกัน . เมษายน 2011 . สืบค้นเมื่อ24 กันยายน 2024 .
  5. ^ ความเห็นสำหรับมาตรา 3 ทั่วไปของอนุสัญญาเจนีวา
  6. ^ "ผู้สู้รบที่ผิดกฎหมาย" ในสหรัฐอเมริกา: การวาดเส้นแบ่งบาง ๆ ระหว่างกฎหมายและสงคราม เก็บถาวร 14 ตุลาคม 2009 ที่เวย์แบ็กแมชชีนนิตยสารสิทธิมนุษยชน ฤดูหนาว 2003 จัดพิมพ์โดยAmerican Bar Association
  7. ^ abcdef Dörmann, Knut (มีนาคม 2003). "สถานการณ์ทางกฎหมายของนักรบที่ผิดกฎหมาย/ไม่มีสิทธิพิเศษ]" (PDF) . IRRC . 85 (849).
  8. ^ ศาลอาญาระหว่างประเทศสำหรับอดีตยูโกสลาเวีย "คำพิพากษา Celebici: อัยการ v. Delalic, Mucic, Delic, and Landzo, คดีหมายเลข" IT-96-21-T ดูเหมือนจะคืนคำพิพากษาอุทธรณ์แทนคำพิพากษาพิจารณาคดี อย่างไรก็ตาม ส่วนที่เกี่ยวข้องของคำพิพากษานั้นสามารถหาได้จากUniversity of the West of England Delalic et al. (IT-96-21) "Celebici" 16 พฤศจิกายน 1998 ส่วนที่ III B กฎหมายที่ใช้บังคับ 2 สถานะของเหยื่อในฐานะ "บุคคลที่ได้รับการคุ้มครอง" ดู: ย่อหน้า 271 เก็บถาวรเมื่อวันที่ 30 ธันวาคม 2005 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน :
    นอกจากนี้ หลักฐานที่มอบให้ศาลพิจารณาคดีไม่ได้บ่งชี้ว่าชาวเซิร์บในบอสเนียที่ถูกคุมขังนั้นถืออาวุธกันเป็นกลุ่มและปฏิบัติตามกฎหมายและประเพณีของสงครามตลอดเวลา มาตรา 4(A)(6) ย่อมสร้างภาระหนักให้กับประชาชนในพื้นที่ในการประพฤติตนราวกับว่าพวกเขาเป็นทหารอาชีพ ดังนั้น ศาลพิจารณาคดีจึงเห็นว่าเหมาะสมกว่าที่จะปฏิบัติต่อบุคคลดังกล่าวทั้งหมดในกรณีนี้ในฐานะพลเรือน
    อย่างไรก็ตาม สิ่งสำคัญคือต้องสังเกตว่าการค้นพบนี้ตั้งอยู่บนพื้นฐานมุมมองที่ว่าไม่มีช่องว่างระหว่างอนุสัญญาเจนีวาฉบับที่ 3 และฉบับที่ 4 หากบุคคลไม่มีสิทธิ์ได้รับการคุ้มครองตามอนุสัญญาฉบับที่ 3 ในฐานะเชลยศึก (หรือตามอนุสัญญาฉบับที่ 1 หรือฉบับที่ 2) บุคคลนั้นจะต้องอยู่ในขอบเขตของอนุสัญญาฉบับที่ 4 โดยมีเงื่อนไขว่าต้องเป็นไปตามข้อกำหนดในมาตรา 4 ของอนุสัญญา ความเห็นเกี่ยวกับอนุสัญญาเจนีวาฉบับที่ 4 ระบุว่า
    [e]บุคคลทุกคนที่อยู่ในมือของศัตรูจะต้องมีสถานะบางอย่างภายใต้กฎหมายระหว่างประเทศ: เขาเป็นเชลยศึกและอยู่ภายใต้การคุ้มครองของอนุสัญญาที่สาม เป็นพลเรือนภายใต้การคุ้มครองของอนุสัญญาที่สี่ หรือเป็นสมาชิกของบุคลากรทางการแพทย์ของกองกำลังติดอาวุธภายใต้การคุ้มครองของอนุสัญญาที่หนึ่งไม่มีสถานะกลาง ไม่มีใครที่อยู่ในมือของศัตรูสามารถอยู่นอกเหนือกฎหมายได้ เราเห็นว่านี่เป็นวิธีแก้ปัญหาที่น่าพอใจ ไม่เพียงแต่จะน่าพอใจทางจิตใจเท่านั้น แต่ยังน่าพอใจในมุมมองด้านมนุษยธรรมอีกด้วย" Jean Pictet (ed.) – คำวิจารณ์: อนุสัญญาเจนีวาฉบับที่ 4 เกี่ยวกับการคุ้มครองพลเรือนในยามสงคราม (1958) – ฉบับพิมพ์ซ้ำปี 1994
  9. ^ อนุสัญญาเจนีวา พิธีสารที่ 1 ข้อ 51.3 ครอบคลุมถึงการตีความนี้ด้วยว่า "พลเรือนจะได้รับความคุ้มครองตามมาตรา 51 นี้ เว้นแต่และในช่วงเวลาที่พวกเขามีส่วนร่วมโดยตรงในการสู้รบ"
  10. ^ ตามมาตรา 47 ของพิธีสารที่ 1 (เพิ่มเติมจากอนุสัญญาเจนีวา) ระบุไว้ในประโยคแรกว่า "ทหารรับจ้างไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นผู้สู้รบหรือเชลยศึก" เมื่อวันที่ 4 ธันวาคม 1989 สหประชาชาติได้ผ่านมติ 44/34 อนุสัญญาว่าด้วยการเกณฑ์ การใช้ การจัดหาเงินทุน และการฝึกอบรมทหารรับจ้างซึ่งมีผลบังคับใช้เมื่อวันที่ 20 ตุลาคม 2001 และมักเรียกว่าอนุสัญญาว่าด้วยทหารรับจ้างของสหประชาชาติ – อนุสัญญาว่าด้วยการเกณฑ์ การใช้ การจัดหาเงินทุน และการฝึกอบรมทหารรับจ้าง A/RES/44/34 การประชุมใหญ่ครั้งที่ 72 วันที่ 4 ธันวาคม 1989 (อนุสัญญาว่าด้วยทหารรับจ้างของสหประชาชาติ) มาตรา 2 กำหนดให้การจ้างทหารรับจ้างเป็นความผิด และมาตรา 3.1 ระบุว่า "ทหารรับจ้างตามที่กำหนดไว้ในมาตรา 1 ของอนุสัญญาฉบับนี้ ซึ่งมีส่วนร่วมโดยตรงในการสู้รบหรือในการกระทำรุนแรงร่วมกัน ตามกรณี ถือเป็นความผิดตามวัตถุประสงค์ของอนุสัญญา" – อนุสัญญาว่าด้วยการต่อต้านการคัดเลือก การใช้ การจัดหาเงินทุน และการฝึกอบรมทหารรับจ้าง เก็บถาวร 8 พฤษภาคม 2012 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  11. ^ ความเกี่ยวข้องของกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศในบริบทของการก่อการร้าย แถลงการณ์อย่างเป็นทางการโดย ICRC เมื่อวันที่ 21 กรกฎาคม 2548 "หากพลเรือนเข้าร่วมการสู้รบโดยตรง พวกเขาจะถือว่าเป็นผู้สู้รบหรือผู้ทำสงครามที่ 'ผิดกฎหมาย' หรือ 'ไม่มีสิทธิพิเศษ' (สนธิสัญญาว่าด้วยกฎหมายมนุษยธรรมไม่มีข้อกำหนดเหล่านี้โดยชัดเจน) พวกเขาอาจถูกดำเนินคดีตามกฎหมายในประเทศของรัฐที่ควบคุมตัวสำหรับการกระทำดังกล่าว"
  12. ^ มาตรา 51 (3) ของพิธีสารเพิ่มเติมฉบับที่ 1 "พลเรือนจะได้รับความคุ้มครองตามมาตรา 51 นี้ เว้นแต่และสำหรับระยะเวลาที่พวกเขาเข้าร่วมโดยตรงในการสู้รบ" (พิธีสารฉบับที่ 1 อนุสัญญาเจนีวา มาตรา 51.3)
  13. ^ ข้อยกเว้นคือ: "คนชาติของรัฐที่ไม่ได้ผูกพันตามอนุสัญญา [เจนีวาครั้งที่ 4] จะไม่ได้รับการคุ้มครองตามอนุสัญญานั้น คนชาติของรัฐที่เป็นกลางซึ่งพบว่าตนเองอยู่ในอาณาเขตของรัฐคู่สงคราม และคนชาติของรัฐคู่สงครามจะไม่ถือเป็นบุคคลที่ได้รับการคุ้มครอง ตราบใดที่รัฐซึ่งคนชาติเหล่านั้นเป็นพลเมืองมีตัวแทนทางการทูตตามปกติในรัฐที่ตนอยู่ในมือ" (GCIV ข้อ 4)
  14. ^ นักรบไร้สิทธิ? นักรบ ผู้ทำสงครามที่ไร้สิทธิพิเศษ และการต่อสู้เพื่อความชอบธรรม เก็บถาวร 9 กุมภาพันธ์ 2006 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนโดยKenneth Watkinสำหรับโครงการด้านนโยบายด้านมนุษยธรรมและการวิจัยความขัดแย้ง
  15. ^ Rupert Ticehurst The Martens Clause and the Laws of Armed Conflict 30 เมษายน 1997, International Review of the Red Cross , ฉบับที่ 317, หน้า 125-134
  16. ^ Vladimir Pustogarov, Fyodor Fyodorovich Martens (1845–1909) – นักมนุษยนิยมแห่งยุคใหม่ 30 มิถุนายน 1996 International Review of the Red Cross , ฉบับที่ 312, หน้า 300–314
  17. ^ กฎแห่งสงคราม: กฎและประเพณีแห่งสงครามบนบก (เฮก II) เก็บถาวรเมื่อวันที่ 30 เมษายน 2550 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน ; 29 กรกฎาคม 2442 บรรจุอยู่ใน เอกสาร โครงการ Avalonที่Yale Law School
  18. ^ คำวิจารณ์ของ ICRC เกี่ยวกับมาตรา 5 กล่าวถึงประเด็นของศาลที่มีอำนาจว่า "ที่เจนีวาในปี 1949 มีการเสนอครั้งแรกว่าเพื่อความแม่นยำ คำว่า 'ผู้มีอำนาจหน้าที่' ควรแทนที่ด้วย 'ศาลทหาร' (11) การแก้ไขนี้ขึ้นอยู่กับมุมมองที่ว่าการตัดสินใจที่อาจส่งผลร้ายแรงที่สุดควร ปล่อยให้เป็น หน้าที่ของบุคคลเพียงคนเดียว ซึ่งมักจะมีตำแหน่งต่ำกว่า เรื่องนี้ควรนำไปสู่ศาล เนื่องจากบุคคลที่เข้าร่วมการต่อสู้โดยไม่มีสิทธิอาจถูกดำเนินคดีในข้อหาฆาตกรรมหรือพยายามฆ่า และอาจถูกตัดสินให้ประหารชีวิตด้วยซ้ำ (12) อย่างไรก็ตาม ข้อเสนอแนะนี้ไม่ได้รับการยอมรับเป็นเอกฉันท์ เนื่องจากเห็นว่าการนำบุคคลขึ้นศาลทหารอาจมีผลร้ายแรงกว่าการตัดสินใจกีดกันไม่ให้เขาได้รับประโยชน์ตามอนุสัญญา (13) ดังนั้น จึงมีการแก้ไขเพิ่มเติมในข้อความของสตอกโฮล์ม โดยกำหนดว่าการตัดสินใจเกี่ยวกับบุคคลที่สถานะยังน่าสงสัยจะดำเนินการโดย 'ศาลที่มีอำนาจ' และไม่ใช่ศาลทหารโดยเฉพาะ
    มีการเปลี่ยนแปลงอีกประการหนึ่งในข้อความของย่อหน้าที่ร่างขึ้นที่กรุงสตอกโฮล์ม เพื่อระบุว่าข้อความดังกล่าวใช้กับกรณีที่มีข้อสงสัยว่าบุคคลที่ก่อเหตุสงครามและตกอยู่ในมือของศัตรูนั้นจัดอยู่ในหมวดหมู่ใด ๆ ที่ระบุไว้ในมาตรา 4 (14) หรือไม่ การชี้แจงที่ระบุไว้ในมาตรา 4 ควรลดจำนวนกรณีที่มีข้อสงสัยในความขัดแย้งในอนาคตลงอย่างแน่นอน
    ดังนั้น เราจึงไม่ควรตีความบทบัญญัตินี้อย่างจำกัดเกินไป การอ้างถึง 'การกระทำสงคราม' ในอนุสัญญาเกี่ยวข้องกับหลักการที่เป็นแรงจูงใจให้บุคคลที่ก่อเหตุนั้น ไม่ใช่แค่ลักษณะที่กระทำการนั้นเท่านั้น
    • (11) [(2) หน้า 77] ดู ' บันทึกสุดท้ายของการประชุมทางการทูต
    ของเจนีวา พ.ศ.2492 ' เล่ม II-A, หน้า 388;
    • (12) [(3) หน้า 77] Ibid., Vol. III, หน้า 63, No. 95;
    • (13) [(4) หน้า 77] Ibid., Vol. II-B, หน้า 270;
    • (14) [(5) หน้า 77] Ibid., หน้า 270–271;
  19. ^ ab เอกสารประกอบเกี่ยวกับอนุสัญญาเจนีวาและบุคคลที่กองกำลังสหรัฐฯ จับกุม โดย " Human Rights Watch Press" เชิงอรรถ 1: คณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศความเห็น: อนุสัญญาเจนีวาฉบับที่ 4 ว่าด้วยการคุ้มครองบุคคลพลเรือนในยามสงคราม (เจนีวา: 1958), หน้า 51 (เน้นข้อความในต้นฉบับ) ศาลอาญาระหว่างประเทศสำหรับอดีตยูโกสลาเวีย ซึ่งมีหน้าที่ดำเนินคดีอาชญากรรมสงครามและอาชญากรรมต่อมนุษยชาติที่เกิดขึ้นระหว่างความขัดแย้งในบอลข่านเมื่อไม่นานนี้ ได้ยืนยันหลักการนี้โดยชัดเจนในคำพิพากษาเมื่อปี 1998 โดยระบุว่า "ไม่มีช่องว่างระหว่างอนุสัญญาเจนีวาฉบับที่ 3 และฉบับที่ 4 หากบุคคลไม่มีสิทธิ์ได้รับการคุ้มครองจากอนุสัญญาฉบับที่ 3 ในฐานะเชลยศึก ... บุคคลนั้นจะต้องอยู่ในขอบเขตของ [อนุสัญญาฉบับที่ 4] โดยต้องเป็นไปตามข้อกำหนดในมาตรา 4 [ในการกำหนดบุคคลที่ได้รับการคุ้มครอง]" คำพิพากษาเซเลบิซี ย่อหน้า 271 (1998)
  20. ^ GCIV, มาตรา 5, § 3
  21. ^ อนุสัญญาว่าด้วยการสรรหา การใช้ การจัดหาเงินทุน และการฝึกอบรมทหารรับจ้าง A/RES/44/34 การประชุมใหญ่ครั้งที่ 72 4 ธันวาคม 1989 (อนุสัญญาว่าด้วยทหารรับจ้างของสหประชาชาติ) มีผลบังคับใช้: 20 ตุลาคม 2001 เก็บถาวร 12 สิงหาคม 2015 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  22. ^ อนุสัญญาว่าด้วยการต่อต้านการคัดเลือก การใช้ การจัดหาเงินทุน และการฝึกอบรมทหารรับจ้าง เก็บถาวร 12 สิงหาคม 2015 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  23. ^ ความคิดเห็นเกี่ยวกับอนุสัญญาว่าด้วยการปฏิบัติต่อเชลยศึก เจนีวา 27 กรกฎาคม 1929
  24. ^ ab ความคิดเห็นของ ICRC เกี่ยวกับ GCIII: มาตรา 21
  25. ^ กฎหมายและประเพณีของสงครามบนบก (เฮก IV) เก็บถาวร 21 สิงหาคม 2016 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน ; 18 ตุลาคม 1907
  26. ^ Brown, Gary D.. Prisoner of war parole: Ancient concept, modern utility The Military Law Review, Vol 156 (มิถุนายน 1998) หน้า 13 (พันตรี Gary D. Brown ในเดือนมิถุนายน 1998 ดำรงตำแหน่งหัวหน้ากฎหมายระหว่างประเทศและการปฏิบัติการที่สำนักงานใหญ่ กองบัญชาการยุทธศาสตร์สหรัฐฯ ฐานทัพอากาศ Offutt รัฐเนแบรสกา)
  27. ^ อนุสัญญาเจนีวา มาตรา 3 ทั่วไป
  28. ↑ ab "แนวทางปฏิบัติด้านกฎหมายมนุษยธรรม: กลุ่มติดอาวุธที่ไม่ใช่รัฐ" หน่วยแพทย์ Sans Frontières
  29. ^ "อดีตผู้บัญชาการตาลีบันถูกตั้งข้อหาสังหารทหารอเมริกันในปี 2008" สำนักงานกิจการสาธารณะ กระทรวงยุติธรรมสหรัฐอเมริกา 7 ตุลาคม 2021
  30. ^ Michael N. Schmitt (2009). "การกำหนดเป้าหมายและกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศในอัฟกานิสถาน" International Law Studies . 85 : 308.
  31. ^ Annyssa Bellal, Gilles Giacca และ Stuart Casey-Maslen (มีนาคม 2011). "กฎหมายระหว่างประเทศและผู้กระทำที่ไม่ใช่รัฐติดอาวุธในอัฟกานิสถาน" (PDF) . International Law Studies . 93 (881). International Review of the Red Cross : 52.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  32. ^ 28 มิถุนายน 2519: โทษประหารชีวิตทหารรับจ้างชาวแองโกลาBBC
  33. ^ Ex Parte Quirin -n1- (Nos. 1-7CERTIORARI TO THE UNITED STATES COURT OF APPEALS FOR THE DISTRICT OF COLUMBIA) หรือ Ex Parte Quirin เก็บถาวร 23 กุมภาพันธ์ 2006 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนหรือ EX PARTE QUIRIN เก็บถาวร 19 ธันวาคม 2005 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
  34. ^ สงครามและรัฐธรรมนูญ เก็บถาวร 12 กุมภาพันธ์ 2006 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนโดย George P. Fletcher ในThe American Prospectวันที่ออก: 1.1.02 หรือ สงครามและรัฐธรรมนูญ เก็บถาวร 18 กุมภาพันธ์ 2006 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนและการตอบสนอง การโต้วาทีศาลทหาร เก็บถาวร 28 เมษายน 2005 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
  35. ^ แก้ไขบันทึกความจำของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียของ ACLU เรียกร้องให้รัฐสภาปฏิเสธอำนาจในการกักขังผู้ต้องสงสัยว่าเป็นผู้ก่อการร้ายอย่างไม่มีกำหนดโดยไม่ต้องตั้งข้อกล่าวหา พิจารณาคดี หรือมีสิทธิได้รับคำปรึกษาจากสหภาพเสรีภาพพลเมืองอเมริกัน
  36. ^ การก่อการร้ายและหลักนิติธรรม โดย Nicholas Cowdery AM QCประธาน สมาคมอัยการระหว่างประเทศ ผู้อำนวยการฝ่ายอัยการของรัฐ นิวเซาท์เวลส์ออสเตรเลียในการประชุมประจำปีครั้งที่ 8 ของสมาคมอัยการระหว่างประเทศวอชิงตัน ดี.ซี. 10–14 สิงหาคม 2546
  37. ^ รายงานโดย American Bar Association ในรูปแบบ PDF
  38. ^ s:Ryuichi Shimoda et al. v. The State#II. การประเมินการกระทำการทิ้งระเบิดตามกฎหมายเทศบาล ย่อหน้า 2
  39. ^ ผลกระทบจากกวนตานาโม: การต่อสู้เรื่องคำตัดสินของฮัมดานทวีความรุนแรงขึ้น ขณะที่ความกลัวเกี่ยวกับขอบเขตของคำตัดสินทวีความรุนแรงขึ้น โดย Michael Isikoff และ Stuart Taylor Jr., Newsweek, 17 กรกฎาคม 2549
  40. ^ มติร่วมของรัฐสภาสหรัฐอเมริกาเมื่อวันที่ 18 กันยายน 2001 เรื่องการอนุญาตให้ใช้กำลังทหาร ("AUMF") กฎหมายสาธารณะ 107-40, 115 Stat. 224
  41. ^ คำสั่งทางทหารของประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุช เมื่อวันที่ 13 พฤศจิกายน 2001: การกักขัง การปฏิบัติ และการพิจารณาคดีของบุคคลที่ไม่ใช่พลเมืองบางคนในสงครามต่อต้านการก่อการร้าย 66 FR 57833 ไซต์สำรอง เก็บถาวร 4 เมษายน 2003 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
  42. ^ Vierucci, Luisa (1 สิงหาคม 2003). "เชลยศึกหรือบุคคลที่ได้รับการคุ้มครองในฐานะนักรบที่ผิดกฎหมาย? มาตรการป้องกันทางกฎหมายที่ผู้ถูกคุมขังในอ่าวกวนตานาโมมีสิทธิได้รับ" Journal of International Criminal Justice . 1 (2): 284–314. doi :10.1093/jicj/1.2.284 . สืบค้นเมื่อ15 พฤศจิกายน 2022 .
  43. ^ Rabkin, Jeremy (2018), "After Guantanamo: The War Over the Geneva Convention", The National Interest on International Law and Order , หน้า 63–76, doi :10.4324/9781351323642-8, ISBN 9781351323642, ดึงข้อมูลเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2565
  44. ^ การว่าจ้างบุคคลภายนอกให้ทำการทรมาน: ประวัติศาสตร์ลับของโครงการ "การส่งตัวผู้ต้องขังพิเศษ" ของอเมริกา โดยJane Mayer นิตยสาร The New Yorkerฉบับวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2548 โพสต์เมื่อวันที่ 7 กุมภาพันธ์ 2548 ย่อหน้า 32
  45. ^ การเอาท์ซอร์สการทรมาน: ประวัติศาสตร์ลับของโครงการ "การส่งตัวผู้ต้องขังพิเศษ" ของอเมริกา โดย Jane Mayer The New Yorker ฉบับวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2548 โพสต์เมื่อวันที่ 7 กุมภาพันธ์ 2548 ย่อหน้า 34
  46. ^ ราซูลและคณะ ปะทะ บุช ประธานาธิบดีแห่งสหรัฐอเมริกา)
  47. ^ คำถามและคำตอบ: คำตัดสินของศาลฎีกาสหรัฐฯ คดีกวนตานาโม BBC 8 กรกฎาคม 2547
  48. ^ ab DoD News: อัปเดตการพิจารณาสถานะผู้สู้รบฉบับที่ 057-05, 19 มกราคม 2548
  49. ^ สรุปคดี Hamdan v. Rumsfeldข้อความเต็ม (ไฟล์ PDF) เก็บถาวรเมื่อวันที่ 1 เมษายน 2548 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน – ศาลแขวงสหรัฐสำหรับเขตโคลัมเบีย ผู้พิพากษาเจมส์ โรเบิร์ตสัน
  50. ^ ผู้ต้องขังกวนตานาโมอาจถูกคุมขัง "ตลอดไป" - สหรัฐ, อาหรับนิวส์, 16 มิถุนายน 2548 ( รายงานของ รอยเตอร์ 15 มิถุนายน 2548)
  51. ^ อนุญาตให้ใช้กำลังทหาร: Padilla v. Bush: Jose Padilla ภายใต้มติร่วม เก็บถาวร 3 กุมภาพันธ์ 2009 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนวารสารกฎหมายระหว่างประเทศและการพาณิชย์ของซีราคิวส์ เผยแพร่โดยคณะนิติศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยซีราคิวส์
  52. ^ ศาลอุทธรณ์กล่าวว่าบุชไม่สามารถควบคุมตัวพลเมืองสหรัฐฯ ได้ เก็บถาวร 22 มกราคม 2014 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนเผยแพร่เมื่อวันพฤหัสบดีที่ 18 ธันวาคม 2003 โดยReuters
  53. ^ ผู้พิพากษากล่าวว่าไม่สามารถจับผู้ต้องสงสัยก่อการร้ายในฐานะผู้ก่อการร้ายที่เป็นศัตรูได้ The New York Times 1 มีนาคม 2548
  54. ^ โฮเซ ปาดิยา ศาลอุทธรณ์แห่งที่สี่ 19 กรกฎาคม 9 กันยายน 2548
  55. ^ อ่าวกวนตานาโม: การไตร่ตรองเกี่ยวกับสถานะทางกฎหมายและสิทธิของ "นักรบศัตรูที่ไม่ถูกกฎหมาย" เก็บถาวร 18 กุมภาพันธ์ 2006 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน PDFโดย Terry Gill และ Elies van Sliedregt ใน Utrecht Law Review หรือ
  56. ^ เอกสารของ Moazzam Begg (.pdf) [ ลิงก์เสียถาวร ]จากศาลพิจารณาสถานะนักรบของเขา ซึ่งจัดทำโดยAssociated Press
  57. ^ การพิจารณาคดีแบบไม่ไต่สวน เก็บถาวร 7 กันยายน 2009 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนโดย Mark Denbeaux ศาสตราจารย์คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัย Seton Hall และที่ปรึกษาผู้ต้องขังกวนตานาโม 2 คน ได้แก่ Joshua Denbeaux, Esq. และ David Gratz, John Gregorek, Matthew Darby, Shana Edwards, Shane Hartman, Daniel Mann, Megan Sassaman และ Helen Skinner นักศึกษาคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัย Seton Hall
  58. ^ Nat Hentoff (8 ธันวาคม 2549). "Bush's War Crimes Cover-up". The Village Voice . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 มิถุนายน 2551 . สืบค้นเมื่อ2 เมษายน 2550 .
  59. ^ “ศาลบอกว่าขาดอำนาจในคดีผู้ถูกคุมขัง”, วอชิงตันโพสต์
  60. ^ Koring, Paul (2007). "US case against Khadr collapses". Toronto Globe and Mail . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 มิถุนายน 2007
  61. ^ ab Glaberson, William (5 มิถุนายน 2007). "ผู้พิพากษาทหารยกฟ้องผู้ต้องขัง 2 คน". The New York Times
  62. ^ จ่าสิบเอกซารา วูด (4 มิถุนายน 2550). "ยกฟ้องชาวแคนาดาที่กวนตานาโม". กระทรวงกลาโหมสหรัฐอเมริกาสืบค้นเมื่อ7 มิถุนายน 2550 .
  63. ^ จ่า สิบเอกซารา วูด (4 มิถุนายน 2550) "ผู้พิพากษายกฟ้องผู้ต้องขังกวนตานาโมคนที่สอง" กระทรวงกลาโหมสหรัฐอเมริกาสืบค้นเมื่อ7 มิถุนายน 2550
  64. ^ abc Mark Sherman (12 มิถุนายน 2008). "High Court: Gitmo detainees have rights in court". Associated Press. Archived from the original on 22 มิถุนายน 2008 . สืบค้นเมื่อ12 มิถุนายน 2008 . ศาลไม่เพียงแต่กล่าวว่าผู้ถูกคุมขังมีสิทธิภายใต้รัฐธรรมนูญเท่านั้น แต่ระบบที่ฝ่ายบริหารได้วางไว้เพื่อจำแนกพวกเขาเป็นนักรบฝ่ายศัตรูและทบทวนการตัดสินใจเหล่านั้นยังไม่เพียงพอ
  65. ^ โดย Mark Sherman (12 มิถุนายน 2008). "ผู้ต้องสงสัยก่อการร้ายสามารถท้าทายการกักขังได้: ศาลฎีกาสหรัฐฯ". The Globe and Mail . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 มิถุนายน 2008. สืบค้นเมื่อ12 มิถุนายน 2008 .
  66. ^ โดย James Oliphant (12 มิถุนายน 2008). "Court backs Gitmo detainees". The Baltimore Sun . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 มิถุนายน 2008 . สืบค้นเมื่อ12 มิถุนายน 2008 .
  67. ↑ "บูเมเดียน กับ บุช, 553 สหรัฐ 723, 792 (2551)". จัสติอา ลอว์. สืบค้นเมื่อ25 กันยายน 2567 .
  68. ^ ผู้ได้รับการเสนอชื่อให้เป็นอัยการสูงสุดกล่าวว่า 'ผู้ต่อสู้ที่เป็นศัตรู' สามารถถูกควบคุมตัวได้โดยไม่ต้องพิจารณาคดีLos Angeles Times , 11 กุมภาพันธ์ 2552
  69. ^ Evan Perez. โอบามากำลังพิจารณาควบคุมตัวผู้ต้องสงสัยก่อการร้ายอย่างไม่มีกำหนด, Wall Street Journal , 14 พฤษภาคม 2009
  70. ^ ทิม รีด ปัญหาผู้ต้องขังกวนตานาโมกลับมาหลอกหลอนบารัค โอบามาอีกครั้งเดอะไทมส์ 4 พฤษภาคม 2552
  71. ^ "Obama endorses military commissions for Guantánamo detainees". The Christian Science Monitor . 29 ตุลาคม 2009. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 พฤษภาคม 2023
  72. ^ คณะกรรมาธิการทหาร
  73. ^ ประเทศอื่นๆ
  74. ^ “อิสราเอล: กฎหมายฉวยโอกาสถูกประณาม” Human Rights Watch มีนาคม 2002
  75. ^ ความมุ่งมั่นของอิสราเอลต่อกฎหมายภายในและระหว่างประเทศในช่วงสงคราม โดยผู้พิพากษาอัมนอน สตราชนอฟ อดีตอัยการสูงสุดของกองทัพ IDF
  76. ^ กฎหมายการคุมขังผู้สู้รบที่ผิดกฎหมาย 5762-2002 เก็บถาวร 18 กุมภาพันธ์ 2006 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (DOC) "ผู้สู้รบที่ผิดกฎหมาย" หมายถึงบุคคลที่เข้าร่วมโดยตรงหรือโดยอ้อมในเหตุรุนแรงต่อรัฐอิสราเอลหรือเป็นสมาชิกของกองกำลังที่ก่อเหตุรุนแรงต่อรัฐอิสราเอล ซึ่งเงื่อนไขที่กำหนดไว้ในมาตรา 4 ของอนุสัญญาเจนีวาฉบับที่ 3 เมื่อวันที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2492 เกี่ยวกับเชลยศึกและการให้สถานะเชลยศึกในกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศ ไม่นำไปใช้กับบุคคลดังกล่าว
  77. ^ ab Crown Prosecution Service (27 เมษายน 2549). "การตัดสินใจของ CPS เกี่ยวกับการเสียชีวิตในอิรัก: ข่าวเผยแพร่". เว็บไซต์ของ CPSเก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 กันยายน 2553
  78. ^ คณะกรรมการสอบสวนการเสียชีวิตของจ่าสิบเอกสตีเวน โรเบิร์ตส์ กองทัพอังกฤษ 31 กรกฎาคม 2550 เว็บไซต์ของบีบีซี ดูรายละเอียดกฎการปฏิบัติการของอังกฤษในสงครามอิรัก ในย่อหน้าที่ 61
  79. ^ Elsea, Jennifer (13 มกราคม 2005) [11 เมษายน 2002]. การปฏิบัติต่อ "ผู้ต้องขังในสนามรบ" ในสงครามต่อต้านการก่อการร้าย(PDF)รายงาน CRS ของแผนกกฎหมายอเมริกันสำหรับรัฐสภา รหัสคำสั่ง RL31367 หน้า 41 (CRS–38)
  80. ^ ความคิดเห็นเกี่ยวกับการจับกุมและคุมขังนักข่าวฮัสซัน บิลิตี้ในไลบีเรีย แถลงการณ์โดยริชาร์ด บูเชอร์ โฆษกกระทรวงการต่างประเทศ สหรัฐอเมริกา 8 กรกฎาคม 2545
  81. ^ "นักข่าวที่ถูกทรมาน ฮัสซัน บิลิตี้ ออกมาพูด"
  • Michael Greenberger: “กระบวนการยุติธรรมทางอาญาเป็นเหยื่อของ 'สงครามต่อต้านการก่อการร้าย' ของรัฐบาลบุชหรือไม่” ในนิตยสาร Human Right ของ American Bar Association ฉบับฤดูหนาว พ.ศ. 2547
  • Daniel Kanstroom: “‘ผู้ต่อสู้ที่ผิดกฎหมาย’ ในสหรัฐอเมริกา – การขีดเส้นแบ่งบางๆ ระหว่างกฎหมายและสงคราม” ในนิตยสาร Human Right ของ American Bar Association ฤดูหนาว พ.ศ. 2546
  • Michael Dorf: "ผู้ต่อสู้อย่างผิดกฎหมาย" คืออะไร และทำไมจึงสำคัญ: สถานะของนักรบอัลเคด้าและตาลีบันที่ถูกควบคุมตัว เผยแพร่โดย FindLaw เมื่อวันที่ 23 มกราคม 2002 Dorf เป็นรองคณบดีและศาสตราจารย์ด้านกฎหมายที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย
  • Thomas J. Lepri, ""การปกป้องศัตรูภายใน: ความจำเป็นในการคุ้มครองตามขั้นตอนสำหรับพลเมืองสหรัฐฯ ที่ถูกควบคุมตัวในฐานะนักรบของศัตรูภายใต้ Ex Parte Quirin" ()" (2.12 MB) Fordham Law Reviewเล่มที่ 71, ฉบับที่ 6 (2003), หน้า 2565
  • Yale Law Journal: ปัญหาเล็กน้อยของบรรทัดฐาน: ตาม 18 USC § 4001(a) และการควบคุมตัวพลเมืองสหรัฐฯ "ผู้ต่อสู้ศัตรู" (PDF)
  • ดัชนี AI: AMR 51/063/2005: สหรัฐอเมริกา กวนตานาโมและอื่นๆ: การติดตามอำนาจบริหารที่ไม่ได้รับการตรวจสอบอย่างต่อเนื่อง เอกสารลงวันที่ 13 พฤษภาคม 2548 โดยแอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนลบนเว็บไซต์ของพวกเขา
  • กระทรวงกลาโหมสหรัฐฯ: ศาลพิจารณาสถานะนักรบ/คณะกรรมการพิจารณาทางปกครอง
  • Jane Mayer: The Memo – ความพยายามภายในในการห้ามการละเมิดและการทรมานผู้ถูกคุมขังถูกขัดขวางอย่างไรบทความในThe New Yorker เผยแพร่เมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2549
  • จดหมายเปิดผนึกถึงจอร์จ บุช บางส่วนเกี่ยวกับประเด็นนี้
  • คณะกรรมการไม่แทรกแซงของสันนิบาตชาติ สั่งให้ “อาสาสมัคร” 21 กุมภาพันธ์ 2480
  • ความคิดเห็นของ ICRC เกี่ยวกับบทบัญญัติทั่วไปของ GCIII: มาตรา 5 ส่วนที่ III: การกักขัง #มาตรา VI: ความสัมพันธ์ระหว่างเชลยศึกกับเจ้าหน้าที่ #บทที่ III: การลงโทษทางอาญาและวินัย #I. บทบัญญัติทั่วไป
  • โครงการหลักนิติธรรมในความขัดแย้งทางอาวุธ
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Unlawful_combatant&oldid=1248009060"