Jump to content

Վինսենթ վան Գոգի մահ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից

Հոլանդացի պոստիմպրեսիոնիստ նկարիչ Վինսենթ վան Գոգի մահը տեղի է ունեցել 1890 թվականի հուլիսի 29-ին՝ հյուսիսային Ֆրանսիայի Օվեր սյուր Ուազ գյուղում գտնվող Auberge Ravoux-ի իր սենյակում։ Վան Գոգը սպանվել է փորի կրակոցով, կամ իր, կամ ուրիշների կողմից, և մահացել է երկու օր անց։

Two graves and two gravestones side by side; heading behind a bed of green leaves, bearing the remains of Vincent and Theo Van Gogh, where they lie in the cemetery of Auvers-sur-Oise. The stone to the left bears the inscription: Ici Repose Vincent van Gogh (1853–1890) and the stone to the right reads: Ici Repose Theodore van Gogh (1857–1891)
Վինսենթ վան Գոգը և նրա եղբայր Թեոն թաղված են միասին Օվեր սյուր Ուազում։ Վինսենթի տապանաքարի վրա գրված է․ «Ici Repose Vincent van Gogh (1853–1890)», իսկ Թեոյի՝ «Ici Repose Theodore van Gogh (1857–1891)»։

Նախադրյալներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
«Ուորդն Առլի հիվանդանոցում», Վինսենթ վան Գոգ (1889)

Մահվան վաղաժամ կանխազգացում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դեռևս 1883 թվականին Վինսենթ Վան Գոգը գրել էր իր եղբայր Թեոյին «․․․Ինչ վերաբերում է այն ժամանակահատվածին, որը դեռ առջևում է աշխատանքի համար, ապա ես կարծում եմ, որ կարող եմ համարձակորեն ենթադրել, որ իմ մարմինը կդիմանա որոշակի քանակությամբ տարիներ։ ․․․6-ի և 10-ի միջև, ասենք», «․․․Ես պետք է պլանավորեմ 5-ից 10 տարիներ․․․»[1][2]։

Հոգեկան առողջության վատթարացում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1889 թվականին Վան Գոգի մոտ կտրուկ վատացել է հոգեկան առողջությունը։ Առլում տեղի ունեցած միջադեպերի արդյունքից մտահոգված, նրան տեղափոխել են հիվանդանոց։ Նրա վիճակը բարելավվել է, և նա պատրաստ էր դուրս գրվել 1889 թվականի մարտին, ինչը համընկել էր իր եղբոր՝ Թեոյի և Ջոանա Բոնգերի հարսանիքի օրվա հետ։ Սակայն վերջին պահին նրա որոշումը չի արդարացվել, և նա խոստովանել է Ֆրեդերիկ Սալեսին, որը հիվանդանոցի բողոքական հիվանդների համար ոչ պաշտոնական կապելլան է ծառայել, որ ցանկանում է հոգեբուժարան վերադառնալ[3]։ Սալեսի առաջարկով Վան Գոգը ապաստան է ընտրել հարևան Սեն Ռեմիում[4][5]։ Թեոն սկզբում դիմադրում էր այդ ընտրությանը՝ նույնիսկ առաջարկելով Վինսենթին վերամիավորվել Պոլ Գոգենի հետ Պոնտ Ավենում, բայց, ի վերջո, պարտվում է՝ համաձայնելով վճարել ապաստանի համար (խնդրելով երրորդ դասի ամենաէժան կացարանը)։ Վինսենթը հոգեբուժարան է վերադարձել 1889 թվականի մայիսի սկզբին[6][7]։ Նրա հոգեկան վիճակը որոշ ժամանակ կայուն էր, և նա կարողացել է աշխատել պլեներ ոճում, ստեղծելով այդ ժամանակ իր առավել հայտնի նկարներից շատերը, ինչպիսին է «Աստղալից գիշերը»։ Սակայն հուլիսի վերջին, Առլ մեկնելուց հետո, նրա մոտ լուրջ ռեցիդիվ է տեղի ունեցել, որը տևել է մեկ ամիս։ Նա լավ է ապաքինվել, բայց 1889 թվականի դեկտեմբերի վերջին նրա մոտ ևս մեկ ռեցիդիվ է տեղի ունեցել, իսկ հաջորդ տարվա հունվարի սկզբին՝ սուր ռեցիդիվ[8][9]։ Այս վերջին ռեցիդիվը, որը նկարագրվել է Յան Հուլսկերի կողմից, որպես ամենաերկար և տխուր, տևել է մինչև 1890 թվականի մարտ։ 1890 թվականի մայիսին Վինսենթը դուրս է գրվել (վերջին նկարը, որ նա գրել է հոգեբուժարանում, եղել է «Հավերժության շեմինը»՝ հուսահատության և մենակության պատկերը)[10], և դրանից հետո՝ Փարիզում Թեոյի և Ջոյի հետ մի քանի օր անցկացնելուց հետո, Վինսենթը տեղափոխվել է Օվեր սյուր Ուազ՝ Փարիզի հուսիսում գտնվող համայնք, որը հայտնի նկարիչներով[11]։

1890 թվականի մայիսից սկսած փոփոխական տրամադրություն Օվերում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սեն Ռեմիից Վան Գոգի մեկնելուց առաջ նա պատմել է, թե ինչպես է տառապում հիվանդանոցում մնալուց «․․․Ես պետք է թարմ օդ շնչեմ, ինձ ձանձրույթ ու վիշտ են լցնում»[12]։ Օվեր ժամանելու պահին Վան Գոգի առողջությունը դեռ շատ լավ չէր։ Մայիսի 21-ի Թեոյին ուղղված նամակում նա գրում է․ «Ես բան չեմ կարողանում անել հիվանդությանս հետ։ Հիմա ես մի քիչ տառապում եմ՝ բանը դրանում է, որ այսքան երկար մեկուսացումից հետո, օրերը շաբաթներ են թվում»[13]։ Սակայն մայիսի 25-ի դրությամբ, նկարիչը հայտնել է իր մորը, որ նրա առողջությունը լավացել է և հիվանդության ախտանիշները կորչել են[14]։ Հունիսի 5-ին իր քրոջ՝ Վիլ վան Գոգին և մոտ հունիսի 10-ին՝ Թեոյին և նրա կնոջ՝ Ջոյին, ուղղված նամակներում նա նշել է շարունակական լավացումը և ասել է, որ նրա մղձավանջները գրեթե անհետացել են[15][16]։

«Օվերի գյուղային փողոցը» (1890 թվականի մայիս)

Մոտ հունիսի 12-ին նա գրել է Առլում իր ընկերներ Պարոն և Տիկին Ժիներին, թե ոնց է նրա Սեն Ռեմիում վատթարացած առողջությունն այդ ժամանակից ի վեր լավացել․ «Բայց վերջերս ես վարակվել եմ այլ հիվանդների հիվանդությամբ այն աստիճան, որ ինքս այլևս չէի կարող բուժվել։ Այլ հիվանդների հասարակությունն ինձ վրա վատ ազդեցություն է ունեցել, և, ի վերջո, ես բոլորովին չէի կարողանում հասկանալ դա։ Այդ ժամանակ ես զգացել եմ, որ ավելի լավ է փորձել ինչ-որ բան փոխել, և դրա համար էլ հաճույք եմ ստացել հանդիպելու իմ եղբոր, նրա ընտանիքի և իմ նկարիչ ընկերների հետ, և այդ ամենն ինձ շատ օգուտ է բերել, և ես ինձ լիովին հանգիստ ու նորմալ եմ զգում[17]։»

Բացի այդ, Պոլ Գոգենին չուղարկված նամակը, որը Վան Գոգը գրել էր հունիսի 17-ին, շատ դրական է բնութագրում նրա ապագայի ծրագրերը։ Նկարագրելով իր վերջին գունագեղ ցորենի ուսումնասիրությունները, նա բացատրում է․ «Ես ուզում եմ գրել մի քանի դիմանկարներ շատ վառ, բայց հանգիստ ֆոների վրա։ Տարբեր որակի կանաչներ կան, բայց ես ուզում եմ ստանալ այն արժեքները, որոնք կստիպեն ձեզ մտածել քամու նուրբ խշխշոցի մասին․ դա այդքան հեշտ չէ, ինչքան գունային գամման»[18]։ Հուլիսի 2-ին՝ գրելով իր եղբորը, Վան Գոգը մեկնաբանում է․ «Ես ինքս էլ փորձում եմ ամեն ինչ անել հնարավորինս լավ, բայց չեմ թաքցնի ձեզանից, որ հազիվ, թե կարողանամ հույս ունենալ, որ միշտ առողջ կլինեմ։ Եվ եթե իմ հիվանդությունը վերադառնա, կներես ինձ։ Ես դեռ շատ եմ սիրում արվեստն ու կյանքը․․․»[19]։

Նոր խնդիրների առաջին նշանը հայտնաբերվել է Վան Գոգի՝ Թեոոյին ուղղված հուլիսի 10-ի նամակում։ Սկզբում նա ասում է․ «Ես շատ առողջ եմ, շատ եմ աշխատում, գրել եմ չորս էտյուդներ և երկու նկարներ», բայց հետո շարունակում է․ «Ես կարծում եմ, որ մենք ընդհանրապես չպետք է դոկտոր Գաշին հաշվարկենք։ Նախ՝ նա ավելի հիվանդ է, քան ես, իմ կարծիքով, կամ, այսպես ասենք, ավելի վատ, ահա և վերջ․․․ Ես նույնիսկ չգիտեմ, թե ինչ ասել։ Իհարկե, իմ վերջին հարձակումը, որը սարսափելի էր, հիմնականում պայմանավորված էր այլ հիվանդների ազդեցությամբ»։ Ավելի ուշ նամակում նա ավելացնում է․ «Ինչ վերաբերում է ինձ, ապա ես կարող եմ միայն ասել, այս պահին, որ ես կարծում եմ, որ մեզ բոլորիս հանգիստ է անհրաժեշտ՝ ես զգում եմ, որ ձախողվել եմ»։ Նույնիսկ ավելի հուսահատ տոնով նա ավելացնում է․ «Եվ հեռանկարը գնալով մռայլ է դառնում, ես ընդհանրապես երջանիկ ապագա չեմ տեսնում»[20]։

  • «Ցորենի դաշտը ամպրոպային ամպերի տակ» (Հուլիս, 1890)
    «Ցորենի դաշտը ամպրոպային ամպերի տակ» (Հուլիս, 1890)
  • «Ցորենի դաշտեր Օվերում ամպերով ձգված երկնքի տակ» (Հուլիս, 1890)
    «Ցորենի դաշտեր Օվերում ամպերով ձգված երկնքի տակ» (Հուլիս, 1890)
  • «Ցորենի դաշտ ագռավներով» (Հուլիս, 1890)
    «Ցորենի դաշտ ագռավներով» (Հուլիս, 1890)

Թեոյին ուղղված մի այլ նամակում՝ մոտ հուլիսի 10-ին, վան Գոգը բացատրում է․ «Ընդհանուր առմամբ ես փորձում եմ լինել ազնիվ, լավ հումորի զգացումով, սակայն իմ կյանքը արմատորեն վտանգված է, և անգամ իմ այս քայլը անկայուն է»։ Հետո նա մեկնաբանել է իր աշխատանքը, «Ես նկարել եմ ևս երեք մեծ կտավ։ Դրանք եգիպտացորենի հսկայական դաշտեր են անհանգիստ երկնքի տակ, և ես անգամ չպետք էի շեղվեմ իմ ճանապարհից՝ տխրություն և ծայրահեղ մենակություն արտահայտելու համար», բայց ավելացնում է. «Ես լիովին վստահ եմ, որ այդ կտավները ձեզ կպատմեն այն, ինչ ես չեմ կարող բառերով արտահայտել, այն, թե որքան առողջ և արթուն եմ ես գտնում տեղանքը»[21]։

Վան Գոգի ինքնանկարը։ Այն համարվում է Վինսենթի վերջին ինքնանկարը[22]։

Իր մոր և քրոջ ուղղված նամակում, վան Գոգը նորից արտահայտվում է ավելի դրական երանգներով․ «Ես ինքս լիովին կլանված եմ ցորենի դաշտերով լի անծայր բլուրներով, օվկիանոսների նման անծայրածիր, նուրբ դեղնությամբ, նուրբ փափուկ կանաչով, երկրի փխրուն մանուշակագույնով, կարտոֆիլը ծածկող բույսերի կանաչի ճիշտ երանգներով, երկնքի տակ կապույտով, սպիտակով, վարդագույնով և մանուշակագույնի նուրբ երանգներով, ես գրեթե շատ հանգիստ եմ, հենց այն տրամադրությամբ, որն անհրաժեշտ է այս նկարը նկարելու համար»[23]:

«Դոբինյայի այգի» (Հուլիս, 1890)

Թեոն խոստովանել է, որ Վինսենթը խնդիրներ ունի։ 1890 թվականի հուլիսի 22-ի նամակում նա գրել է․ «Հուսով եմ, իմ հարգելի Վինսենթ, որ քո առողջությունը լավ է, և քանի որ դուք ասում եք, որ դժվարությամբ եք գրում և չեք խոսում ձեր աշխատանքի մասին, ես մի քիչ վախենում եմ, որ ձեզ ինչ-որ բան անհանգստացնում է կամ ինչ-որ բան սխալ է գնում»։ Այնուհետև նա առաջարկել է դիմել իր հոգեբանին՝ բժիշկ Գաշեին[24]։

Հուլիսի 23-ին Վան Գոգը գրել է իր եղբորը՝ ընդգծելով իր վերսկսված մասնակցությունը գեղանկարչության մեջ․ «․․․Ես իմ կտավներին տալիս եմ իմ ամբողջ անուշաբույր ուշադրությունը։ Ես փորձում եմ անել այնպես, ինչպես որոշ նկարիչներ, որոնց ես շատ էի սիրում և որոնցով հիանում էի․․․ Հնարավոր է, որ դուք նայեք Դոբինյայի այգու այս ուրվագիծը, սա իմ ամենաուշադիր մտածված կտավներից մեկն է։ Ես ավելացնում եմ որոշ հին ծղոտ տանիքների ուրվագծեր և երկու 30 չափի կտավների ուրվագծեր, որոնք պատկերում են անձրևից հետո լայնածավալ ցորենի դաշտերը»[25]։

Հրաձգություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ադելինա Ռավուն՝ հյուրանոցի տիրոջ դուստրը, որն այդ ժամանակ ընդամենը 13 տարեկան էր, հստակ հիշում էր 1890 թվականի հուլիսի իրադարձությունները։ Երբ նա 76 տարեկան էր, նա բացատրել է, թե ինչպես է հուլիսի 27-ին Վան Գոգը նախաճաշից հետո լքել հյուրանոցը։ Երբ նա չի վերադարձել մթնշաղին, հաշվի առնելով նկարչի սովորական սովորույթները, ընտանիքը անհանգստացել է. «Նա վերջապես եկել է մթության մեջ ընկնելուց հետո, հավանաբար, երեկոյան ժամը 9-ի մոտ, փորը բռնած», Ադելինայի մայրը հարցրել էր, թե արդյոք ինչ-որ խնդիրներ կան։ Վան Գոգը դժվարությամբ սկսել է պատասխանել․ «Չէ, բայց ես ունեմ․․․», երբ նա աստիճաններով բարձրանում էր իր սենյակ։ Նրա հորը թվացել է, որ նա տարօրինակ ձայներ է լսում, և նա գտել է Վան Գոգին՝ անկողնում կծկված։ Երբ նա հարցրել է, թե արդյոք նա հիվանդ չէ, Վան Գոգը ցույց է տվել նրան վերքը սրտի մոտ, բացատրելով, «Ես փորձել եմ սպանել ինձ»։ Երեկոյան Վան Գոգ խոստովանել է, որ գնացել է ցորենի դաշտ, որտեղ նա վերջերս նկարում էր։ Կեսօրին նա կրակել է իր վրա ատրճանակով և կորցրել գիտակցությունը։ Գիտակցության գալուց հետո նա ապարդյուն է համարել գործն ավարտելը և վերադարձել է հյուրանոց[26]։

L'Echo Pontoisien-ի կողմից հոդված վան Գոգի մահվան մասին, օգոստոսի 7, 1890
Le Régional-ի գրառումը Վան Գոգի ինքնասպանության և թաղման մասին, օգոստոսի 7, 1890

Ադելինան շարունակում է բացատրել, թե ինչպես է իր հայրը ուղարկել Անտոն Հիրշիգին՝ ևս մեկ հոլանդացի նկարչին, ով մնում էր հյուրանոցում, որպեսզի նա նախազգուշացնի տեղի բժշկին, սակայն բժիշկը տեղում չէր։ Դրանից հետո նա իր մոտ է կանչել վան Գոգի ընկերոջը՝ բժիշկ Գաշեին, ով վերքը կապել է, բայց անմիջապես հեռացել՝ դա համարելով անհույս դեպք։ Ադելինայի հայրը և Հիրշիգն անցկացրել են ամբողջ գիշերը վան Գոգի մոտ։ Նկարիչը երբեմն ծխում էր, սակայն լռում էր ամբողջ գիշեր։ Հաջորդ առավոտ երկու ժանդարմներ են եկել հյուրանոց և հարցուփորձ արել վան Գոգին իր ինքնասպանության փորձի մասին։ Պատասխանելով նրանց, նա պարզապես ասել է․ «Իմ մարմինը իմն է, և ես ազատ եմ անել դրա հետ ամեն ինչ, ինչ ուզում եմ։ Ոչ մեկին մի մեղադրեք, ես ինքս եմ ինձ ուզել սպանեմ»[26]։

Հենց երկուշաբթի առավոտյան բացվել է փոստը, Ադելինայի հայրը հեռագիր է ուղարկել Վան Գոգի եղբորը՝ Թեոյին, ով օրվա երկրորդ կեսին ժամանել է գնացքով։ Ադելինան բացատրում է, թե ինչպես են նրանք միասին հետևել Վան Գոգին, որը գտնվում էր կոմայի մեջ և մահացել է մոտ ժամը մեկին[26] (մահվան վկայականում նշվում է մահվան ժամ՝ առավոտյան 1։30)[27]։ Իր քրոջ ուղղված նամակում Թեոն պատմում է Վինսենթի զգացողությունների մասին ամահվանից առաջ․ «Նա ինքն էր ուզում մահանալ։ Երբ ես նստել եմ նրա անկողնում, և ասել եմ, որ մենք կփորձենք նրան ավելի լավը դարձնել, և որ մենք հույս ունենք, որ այդ ժամանակ նա կարող է ազատվել այդ տեսակի հուսահատություններից, նա պատասխանել է, «La tristesse durera toujours» (Տխրությունը հավերժ է տևելու)։ Ես հասկացել եմ, թե ինչ է նա ցանկացել ասել այդ խոսքերով»[28]։

1913 թվականի դեկտեմբերի հիշողություններից մեկում, Թեոյի կինը՝ Ջոհանան, նշում է սկզբում իր ամուսնու նամակը, երբ նա ժամանել էր Վինսենթի անկողնու մոտ․ «Նա շատ ուրախ էր, որ ես եկել եմ և մենք միասին ենք ամբողջ ժամանակը․․․ Խեղճ տղա, քիչ երջանկություն է նրան բաժին ընկել, և ոչ մի պատրանք չի մնացել։ Երբեմն այդ բեռը չափազանց ծանր է դառնում, նա իրեն միայնակ է զգում․․․ » և նրա մահվանից հետո, Թեոն գրել է․ «Նրա վերջին բառերից էր․ «Ինչպես կուզենայի մահանալ այս ձևով» և նրա ցանկությունը կատարվել է։ Մի քանի պահեր և ամեն ինչ ավարտվել է։ Նա գտել է այն հանգիստը, որ չէր կարողանում գտնել Երկրի վրա․․․»[27][29]։

Թաղման արարողություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
«Վինսենթ Վան Գոգը մահվան եզրին», Փոլ Գաշե (1890)

Ի լրացում Ադելի Ռավուի պատմածին, Ալբեր Օրյեին ուղղված Էմիլ Բերնարի նամակում նկարագրվում են թաղման արարողության մանրամասնությունները, որոնք տեղի են ունեցել 1890 թվականի հուլիսի 30-ի երկրորդ կեսին։ Վան Գոգի մարմինը տեղադրվել է «նկարչի սենյակում», որտեղ այն շրջապատված էր իր վերջին կտավներով, պատկերներով և դեղին ծաղիկներով։

Նրա նկարակալը, ծալվող աթոռակը և վրձինները տեղադրված էին դագաղի առջև։ Նրանց մեջ, ովքեր եկել են սենյակ, եղել են նկարիչներ Լուսյեն Պիսսարոն և Օգյուստ Լոզեն։ Դագաղը դիակառք են տարել ժամը 3։00-ին։

Նոր տապանաքարերով փոքրիկ գերեզմանոցը գտնվում էր հնձելու համար պատրաստ դաշտերի վրա գտնվող մի փոքր բլրի վրա։ Բժիշկ Գաշեն, փորձելով զսպել արցունքները, մի քանի գովասանական խոսքեր էր հնչեցնում՝ իր հիացմունքն արտահայտելով «ազնիվ մարդու և մեծ նկարչի հանդեպ, որն ուներ ընդամենը երկու նպատակ՝ արվեստ և մարդկայնություն»[26][29]։

Վան Գոգի եզրափակիչ աշխատանքների մի մաս

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վան Գոգը ընդհանուր առմամբ արդյունավետ էր ստեղծագործում՝ Օվերում գտնվելու վերջին մի քանի շաբաթների ընթացքում, ստեղծելով ավելի քան 70 նկարներ և ուրվագծեր։ Դրանց վրա պատկերված էին բնատեսարաններ, դիմանկարներ և նատյուրմորտներ։ Դրանցից մի քանիսն, ըստ երևույթի, արտացոլում են նրա աճող մենակությունը, իսկ ուրիշներն, իրենց վառ գույներով, փոխանցում են ավելի դրական տրամադրվածություն։ Նամակները, որոնք նա գրել է վերջին երկու ամիսների ընթացքում, զգալի տեղեկատվություն են տալիս վան Գոգի անհաղթահարելի կամքի մասին, որը զուգակցվում է հուսահատության հաճախակի ժամանակաշրջանների հետ։

  • «Բժիշկ Գաշեի դիմանկար» (Հունիս, 1890)
    «Բժիշկ Գաշեի դիմանկար» (Հունիս, 1890)
  • «Օվերի քաղաքապետարան» (Հուլիսի 14, 1890)
    «Օվերի քաղաքապետարան» (Հուլիսի 14, 1890)
  • «Ուազի ափ»-ը Օվերում (Հուլիս, 1890)
    «Ուազի ափ»-ը Օվերում (Հուլիս, 1890)
  • «Խարադեզերը անձրևային երկնքի տակ» (Հուլիս, 1890)
    «Խարադեզերը անձրևային երկնքի տակ» (Հուլիս, 1890)
  • «Ցորենի դաշտերն Օվերի մոտ» (Հունիս, 1890)
    «Ցորենի դաշտերն Օվերի մոտ» (Հունիս, 1890)
  • «Ծառերի արմատները և կոճղերը» (Հուլիս, 1890)
    «Ծառերի արմատները և կոճղերը» (Հուլիս, 1890)
  • «Ծղոտե քոթեջներ բլրի վրա» (Անավարտ, հուլիս, 1890)
    «Ծղոտե քոթեջներ բլրի վրա» (Անավարտ, հուլիս, 1890)
  • «Օվերի բնապատկերը անձրևի ժամանակ» (Հուլիս, 1890)
    «Օվերի բնապատկերը անձրևի ժամանակ» (Հուլիս, 1890)
  • «Օվեր սյուր Ուազի եկեղեցին» (Հունիս, 1890)
    «Օվեր սյուր Ուազի եկեղեցին» (Հունիս, 1890)
  • «Ակացիայի աճող ճյուղեր» (Հունիս, 1890)
    «Ակացիայի աճող ճյուղեր» (Հունիս, 1890)
  • «Մարգարեթ Գաշեն դաշնամուրի մոտ» (Հունիս, 1890)
    «Մարգարեթ Գաշեն դաշնամուրի մոտ» (Հունիս, 1890)
  • «Օվերի այգին» (Հուլիս, 1890)
    «Օվերի այգին» (Հուլիս, 1890)

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ Vincent van Gogh, "letter to Theo van Gogh, written c. 4-8 August 1883 in The Hague", translated by Johanna van Gogh-Bonger, edited by Robert Harrison, letter number 309.
  2. ↑ The Letters of Vincent van Gogh, Penguin Classics, translated by Arnold Pomerans, edited by Ronald de Leeuw, 1997, 978-0-140-44674-6
  3. ↑ Naifeh & Smith pp. 711, 713
  4. ↑ Reverend Salles, "Letter to Theo van Gogh, written 19 April 1889 in Arles", translated and edited by Robert Harrison
  5. ↑ Theo van Gogh, "Letter to Vincent van Gogh, written 2 May 1889 in Arles", translated by Johanna van Gogh-Bonger, edited by Robert Harrison, letter number T6.
  6. ↑ Vincent van Gogh, "Letter to Theo van Gogh, written c. 10-15 May 1889 in Saint-Rémy", translated by Johanna van Gogh-Bonger, edited by Robert Harrison, letter number 591. Retrieved 24 July 2011.
  7. ↑ Naifeh & Smith pp. 742-2
  8. ↑ Naifeh & Smith pp. 768-71, 795-8
  9. ↑ Vincent van Gogh, "Letter to Theo van Gogh, written c. 15 March 1890 in Saint-Rémy" Արխիվացված 25 Դեկտեմբեր 2019 Wayback Machine, translated by Johanna van Gogh-Bonger, edited by Robert Harrison, letter number 628. Retrieved 24 July 2011.
  10. ↑ Naifeh & Smith p.820
  11. ↑ Naifeh & Smith pp. 821-23
  12. ↑ Vincent van Gogh, "letter to Theo van Gogh, written 4 May 1890 in Saint-Rémy", translated by Johanna van Gogh-Bonger, edited by Robert Harrison, letter number 631.
  13. ↑ Vincent van Gogh, "Letter to Theo van Gogh, written 21 May 1890 in Auvers-sur-Oise", translated by Johanna van Gogh-Bonger, edited by Robert Harrison, letter number 636. Retrieved 24 July 2011.
  14. ↑ Vincent van Gogh, Letter to his mother, written 25 May 1890 in Auvers-sur-Oise", translated and edited by Robert Harrison, letter number 639. Retrieved 24 July 2011.
  15. ↑ Vincent van Gogh. "Letter to Wilhelmina van Gogh, written 5 June 1890 in Auvers-sur-Oise" Արխիվացված 11 Օգոստոս 2011 Wayback Machine, translated and edited by Robert Harrison, letter number W22. Retrieved 24 July 2011.
  16. ↑ Vincent van Gogh, "Letter to Theo van Gogh, written c. 10 June 1890 in Auvers-sur-Oise", translated by Johanna van Gogh-Bonger, edited by Robert Harrison, letter number 640. Retrieved 24 July 2011.
  17. ↑ Vincent van Gogh, "Letter to Mr. and Mrs. Ginoux, written c. 12 June 1890 in Auvers-sur-Oise", translated by Johanna van Gogh-Bonger, edited by Robert Harrison. Retrieved 24 July 2011.
  18. ↑ Vincent van Gogh, "Letter to Paul Gauguin, written c. 17 June 1890 in Auvers-sur-Oise", translated and edited by Robert Harrison, letter number 643.
  19. ↑ Vincent van Gogh, "Letter to Theo van Gogh, written 2 July 1890 in Auvers-sur-Oise", translated and edited by Robert Harrison, letter number 646. Retrieved 24 July 2011.
  20. ↑ Vincent van Gogh, "Letter to Theo van Gogh, written 10 July 1890 in Auvers-sur-Oise" Արխիվացված 2 Ապրիլ 2015 Wayback Machine, translated and edited by Robert Harrison, letter number 648. Retrieved 24 July 2011.
  21. ↑ Vincent van Gogh, "Letter to Theo van Gogh, written c. 10 July 1890 in Auvers-sur-Oise" Արխիվացված 15 Օգոստոս 2017 Wayback Machine, translated by Johanna van Gogh-Bonger, edited by Robert Harrison, letter number 649. Retrieved 24 July 2011.
  22. ↑ Walther (2000), 74.
  23. ↑ Vincent van Gogh, "Letter to his mother and sister, written c. 10-14 July 1890 in Auvers-sur-Oise", translated and edited by Robert Harrison, letter number 650. Retrieved 24 July 2011.
  24. ↑ Theo van Gogh, "Letter to Vincent van Gogh, written 22 July 1890", translated and edited by Robert Harrison. Retrieved 24 July 2011.
  25. ↑ Vincent van Gogh, "Letter to Theo van Gogh, written 23 July 1890 in Auvers-sur-Oise" Արխիվացված 17 Հունվար 2017 Wayback Machine. Translated and edited by Robert Harrison, letter number 651. Retrieved 24 July 2011.
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 Adeline Ravoux, "Letter to n/a, written 1956 in Auvers-sur-Oise" Արխիվացված 2019-12-02 Wayback Machine. Translated and edited by Robert Harrison. Retrieved 24 July 2011.
  27. ↑ 27,0 27,1 "Vincent van Gogh & Auvers-sur-Oise", www.tfsimon.com. Retrieved 26 July 2011.
  28. ↑ Theo van Gogh, "Letter to Elisabeth van Gogh, written 5 August 1890 in Paris" Արխիվացված 24 Հունիս 2011 Wayback Machine. Translated and edited by Robert Harrison. Retrieved 24 July 2011.
  29. ↑ 29,0 29,1 "Emile Bernard, "Letter to Albert Aurier, Written 2 August 1890 in Paris" Արխիվացված 28 Նոյեմբեր 2019 Wayback Machine. Translated and edited by Robert Harrison. Retrieved 25 July 2011.

Հետագա ընթերցում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Յան Հալսկեր՝ Վինսենթ և Թեո վան Գոգներ․ երկնակի կենսագրություն, Fuller Publications, 1990, 0-940537-05-2․
  • Գրեգորի Ուայթ Սմիթ՝ Վան Գոգ․ Կյանքը, Random House, 2011, 976 էջեր․ 978-0-375-50748-9
  • Ռոնալդ Փիքվանս՝ Վան Գոգը Սեմ Ռեմիում և Օվերում, New York: Abrams, 1986․ 0-87099-477-8
  • Վութեր Վան Դեր Վին, Աքսել Ռյուջեր՝ Վան Գոգն Օվերում․ Նրա վերջին օրերը, Monacelli Press, 2010, 304 էջ․ 1-58093-301-7․
  • Բոգոմիլա Ուելշ-Օվչարով՝ Վան Գոգն Օվերում, Universe, 2008, 320 էջ․ 0-7893-9981-4

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Վինսենթ_վան_Գոգի_մահ&oldid=8579687» էջից