ივანე ჭავჭანიძე
ივანე ჭავჭანიძე | |
---|---|
დაბ. თარიღი | 1886 |
დაბ. ადგილი | ხონი |
გარდ. თარიღი | 1946 |
გარდ. ადგილი | პარიზი |
საქმიანობა | პოლიტიკოსი |
ალმა-მატერი | მოსკოვის უნივერსიტეტის ფიზიკა-მათემატიკის ფაკულტეტი |
ივანე ჭავჭანიძე (დ. 1886, ხონი, ქუთაისის მაზრა — გ. ივლისი, 1946, პარიზი, საფრანგეთი) — ქართველი პოლიტიკოსი, საქართველოს რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების წევრი.
ბიოგრაფია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ივანე (ვანო) ჭავჭანიძე დაიბადა 1886 წელს, ქუთაისის მაზრის დაბა ხონში. დაამთავრა მოსკოვის უნივერსიტეტის მათემატიკის ფაკულტეტი.
სტუდენტობის პერიოდიდანვე მუშაობდა სოციალ-დემოკრატიულ მუშათა პარტიაში. სხვადასხვა დროს მუშაობდა გიმნაზიის მასწავლებლად და კოოპერატიულ დაწესებულებებში. თანამშრომლობდა ქართულ გამოცემებთან, აქვეყნებდა ბელეტრისტულ და დრამატულ ნაწარმოებებს; იყენებდა ფსევდონიმს „ი. ჭ-ძე". 1917 წლის თებერვლის რევოლუციის შემდეგ არჩეული იყო ხონის ქალაქისთავად. 1919 წლის 12 მარტს აირჩიეს საქართველოს რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების წევრად საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის სიით. იყო გზათა კომისიის თავმჯდომარე, სამანდატო კომისიის მდივანი, სარეკომენდაციო, თვითმმართველობის და საფინანსო-საბიუჯეტო კომისიების წევრი. მუშაობდა საქართველოს რესპუბლიკის ქალაქთა კავშირის სამეურნეო ბიუროში; იყო ცენტრალური სასურსათო საბჭოს თავმჯდომარის მოადგილე. პარალელურად იყო მომარაგების მინისტრის, 1920 წლის 8 დეკემბრიდან კი - შინაგან საქმეთა მინისტრის მოადგილე. 1921 წელს, საბჭოთა რუსეთის მიერ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ოკუპირების შემდეგ დატოვა სამშობლო; ცხოვრობდა საფრანგეთში და განაგრძობდა პარტიულ ორგანიზაციებში მუშაობას. 1924 წლის სექტემბერში აგვისტოს აჯანყების ჩახშობის შემდეგ საქართველოს სსრ-ის ხელისუფლებამ მოახდინა მისი ქონების კონფისკაცია.[1]
ლიტერატურა
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ხვადაგიანი, ი, „საქართველოს დამფუძნებელი კრება 1919“, თბილისი: საბჭოთა წარსულის კვლევის ლაბორატორია, 2016. — გვ. 468, ISBN 978-9941-0-9318-0.
რესურსები ინტერნეტში
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]სქოლიო
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ↑ ჯიქია ლ., 1924 წლის აჯანყება დასავლეთ საქართველოში, თბ.: უნივერსალი, 2012. — გვ. 261.