Przejdź do zawartości

Ulica Hetmańska w Poznaniu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ulica Hetmańska
Łazarz, Wilda, Łęgi Dębińskie, Starołęka Mała, Rataje, Żegrze
Ilustracja
Widok od strony ul. Głogowskiej. Po prawej Osiedle Hetmańskie
Państwo

 Polska

Miejscowość

Poznań

Długość

5,27 km

Przebieg
światła 0 ul. Grochowska,
ul. Arciszewskiego 196,
ul. Reymonta 433
120 DW196 ul. Rogalińskiego
160 DW196 ul. Szymborska
210 DW196 ul. Cybulskiego
340 DW196 ul. Jarochowskiego
340 DW196 ul. Jarochowskiego
440 DW196 ul. Nehringa
światła 540 DW196 ul. Kasprzaka
światła 640 DW196 ul. Głogowska [a]
światła 980 DW196 ul. Dmowskiego
światła 1400 DW196 ul. Górecka, ul. Kolejowa
1650 DW196 Linia kolejowa 271
1860 DW196 ul. Fabryczna
światła 2210 DW196 ul. 28 Czerwca 1956 r. [a]
światła 2470 DW196 ul. Rolna
2800 DW196 Wiadukt nad ul. Dolna Wilda
3260 DW196 Wiadukt Hetmański nad ul. Droga Dębińska
3760 DW196 Most Przemysła I
światła 4310 DW196 Rondo Starołęka 196
ul. Wagrowska
Wiadukt
5270 Rondo Żegrze
← ul. Unii Lubelskiej
ul. Żegrze →
Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „ulica Hetmańska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „ulica Hetmańska”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „ulica Hetmańska”
Ziemia52°22′44,8″N 16°56′47,8″E/52,379120 16,946610

Ulica Hetmańska – ulica w południowej części Poznania biegnąca z zachodu w kierunku wschodnim. Stanowi fragment II ramy komunikacyjnej miasta oraz drogi wojewódzkiej nr 196[1], a dawniej także nr 433[2].

Nazewnictwo i historia

[edytuj | edytuj kod]

Fragment ulicy przebiegający od wiaduktu w ciągu linii kolejowych nr 3, 271 i 272 do ronda Żegrze oficjalnie otrzymał swoją nazwę na mocy decyzji Miejskiej Rady Narodowej na sesji z dnia 1 grudnia 1988 roku[3]. Odcinek ten można było znaleźć podpisany jako ulica Hetmańska na mapach sięgających II połowy lat 70.[4].

W 1999 arteria została zmodernizowana na odcinku od ul. Głogowskiej do Ronda Starołęka[5].

Kategoryzacja i transport publiczny

[edytuj | edytuj kod]

Od lat 70. do 1985 roku na odcinku od ulicy Głogowskiej do Ronda Starołęka była częścią drogi międzynarodowej E83[6], następnie od 14 lutego 1986 roku do 2012 r.[b] znajdowała się w ciągu drogi krajowej nr 5 i trasy europejskiej E261[7][8], zaś w latach 1986–2014 na całej długości[8] stanowiła część drogi krajowej nr 11, która obecnie omija Poznań zachodnią obwodnicą[c].

Środkiem arterii przebiega, na całej długości, dwutorowa trasa tramwajowa, na której zlokalizowano następujące przystanki (od zachodu): Arciszewskiego, Głogowska/Hetmańska, Kolejowa, Traugutta, Rolna, Hetmańska Wiadukt, Rondo Starołęka, Rondo Żegrze.

Opisane obiekty

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b obowiązuje dla wszystkich wlotów
  2. W czerwcu 2012 roku otwarto wschodnią obwodnicę Poznania.
  3. Oddanie do użytku ostatniego odcinka obwodnicy nastąpiło 19 grudnia 2014 roku.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Urząd Marszałkowski Województwa Wielkopolskiego w Poznaniu: Uchwała Sejmiku Województwa Wielkopolskiego w sprawie ustalenia przebiegu istniejących dróg wojewódzkich na terenie województwa wielkopolskiego. Biuletyn Informacji Publicznej. [dostęp 2020-08-18]. (pol.).
  2. POZNAŃ • Czerwonak • Koziegłowy • Luboń • Suchy Las • Swarzędz plan miasta 1:20 000, wyd. dwunaste, Poznań: TopNovum Sp. z o.o., 2017, ISBN 978-83-7445-160-4.
  3. Sprawozdania. „Kronika Miasta Poznania nr 3/1989”, 1989. Poznań: Wydawnictwo Miejskie. 
  4. Poznań, wyd. trzynaste, Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1978.
  5. Jan Lelonkiewicz, Po pięciu miesiącach. Ruszyły tramwaje na Hetmańskiej, w: Z Życia MPK Poznań, nr 13(619)/1998, s. 1, ISSN 0329-6637
  6. Poznań, wyd. piąte, Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1985.
  7. Poznań, skala ok. 1:25 000, wyd. dziewiąte, Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1987.
  8. a b POZNAŃ atlas aglomeracji 1:15 000, wyd. piąte, Poznań: TOPMAPA Pietruska & Partner, 2001, ISBN 83-87157-03-1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]