Ulica Poplińskich w Poznaniu
| Wilda | |||||||||||||||||||
 Ulica Poplińskich od północy | |||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||
| Długość |
181 m[1] | ||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Poznania  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |||||||||||||||||||
 52°23′48,7″N 16°55′21,3″E/52,396866 16,922571
| |||||||||||||||||||
Ulica Poplińskich – ulica na poznańskiej Wildzie, na obszarze jednostki pomocniczej Osiedle Wilda, wytyczona w 1904 przy udziale Josepha Stübbena w ramach regulacji włączonej do miasta dzielnicy (1900).
Ulica jest jednym z nielicznych w Poznaniu traktów, przy którym w całości zachowały się przedogródki (niewielkie tereny zielone od frontów kamienic). Rozwiązanie to było w początkach wieku bardzo popularne w mieście. Rozplanowanie domów przy ulicy zakładało znaczne ograniczenie rozmiarów oficyn, co wpłynęło na rozluźnienie gęstości zabudowy wewnątrz całego kwartału. To, a także ograniczenie ilości zastosowanej ornamentyki, stawia zabudowę ulicy w rzędzie działań reformatorskich, zapowiadających tendencje modernistyczne. Mieszkania w budynkach były duże - liczyły od czterech do sześciu pokoi.
Przy ulicy (nr 4) mieściła się firma budowlana Artura Brandenburga, która po II wojnie światowej przekształcona została w Spółdzielnię Pracy Postęp[2].
Do rejestru zabytków wpisane są kamienice pod numerami: 1, 2, 3, 4, 5, 5a, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 12a, zbudowane między 1900 a 1910[3].
Na całej długości ulicy wyznaczony jest ruch jednokierunkowy, w kierunku ulicy Spychalskiego (do 2017 roku ulicy Chwiałkowskiego).
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- ulica Św. Czesława – sąsiadująca
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zarząd Dróg Miejskich w Poznaniu: Spis dróg publicznych w administracji ZDM (stan na styczeń 2019 r.). zdm.poznan.pl. [dostęp 2019-12-03]. (pol.).
- ↑ Dominik Nosiadek, Niby tylko cztery lata, w: Pierwsze lata. Wspomnienia poznaniaków o latach 1945-1948, Wydawnictwo Poznańskie, 1980, s.152, ISBN 83-210-0114-9
- ↑ Praca zbiorowa, Poznań - spis zabytków architektury, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2004, ss.180-181, ISBN 83-89525-07-0
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Atlas architektury Poznania, Janusz Pazder (red.), Aleksandra Dolczewska, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008, s. 238, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC 316600366.
- Poznań - przewodnik po zabytkach i historii, Janusz Pazder (oprac.), Jerzy Borwiński, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2003, s. 325, ISBN 83-87847-92-5, OCLC 830535344.
- Poznań - atlas aglomeracji 1:15.000, wyd. CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2010, ISBN 978-83-7445-018-8
