Watch A Love So Beautiful

Visit Site
Stay updated with the latest fan favorite Chinese dramas. Watch now for free on
Viu. Viu

! MENU

Maikling Kwento Tungkol sa Pag-ibig (8

Kwento)

Bawat tao ay may kanya-kanyang kwento ng pag-ibig. May masasaya at

mayroon ding malulungkot. May mga di-malimot na pangyayari samantalang sa
iba naman ay masalimuot. Gayunpaman, masasabi nating ang pag-ibig ay isa
sa pinaka-masarap na pakiramdam na maaring maranasan ninuman.

Nakakakilig, nakakaaliw, nakakakaba, nakakabaliw. Ilan lamang iyan sa mga

emosyong naidudulot ng pag-ibig sa atin.

Samantala, basahin ang mga kinalap at pinagsama-sama naming mga

halimbawa ng maikling kwento tungkol sa pag-ibig sa ibaba.

Ang mga ito ay kathang-isip lamang ng mga sumulat ngunit siguradong may
mapupulot kayong mga aral sa bawat kwento.

SEE ALSO: Mga Tula Tungkol sa Pag-ibig

4 Ang pag-ibig ay matiyaga at magandang-loob, hindi

maiinggitin, hindi mayabang ni mapagmataas man, 5 hindi
magaspang ang pag-uugali, hindi makasarili, hindi
magagalitin, o mapagtanim ng sama ng loob sa kapwa. 6
Hindi ito natutuwa sa masama, sa halip ay nagagalak sa
katotohanan. 7 Ang pag-ibig ay matiisin, mapagtiwala, puno
ng pag-asa, at nagtitiyaga hanggang wakas.

8 Matatapos ang kakayahang magsalita ng mensahe mula sa

Diyos, titigil rin ang kakayahang magsalita sa iba’t ibang mga
wika, at lilipas ang kaalaman, ngunit ang pag-ibig ay walang
katapusan.

— 1 Corinto 13:4-8 Magandang Balita Biblia (MBB)

Mga Halimbawa ng Maikling Kwento Tungkol sa

Pag-ibig
Si Wigan at si Ma-I
Ang Nawawalang Prinsesa
Si Ederlyn
Wala na Siya
Tren
Halaman ng Pagmamahal
Ang Lugar sa Habang Panahon
Nakalbo ang Datu

Si Wigan at si Ma-I
Dalawang libong taon na ang nakalilipas, may alitan ang bayan ng Banaue at
Mayaoyao. Itinuturing noon na isang karangalan ang makapatay ng kalaban. Sa
panahong ito nabuhay si Wigan, anak ng hari ng Banaue na si Ampual.

Minsan, si Wigan ay nangaso sa kagubatan. Nang magawi siya sa isang talon

upang magpahinga, nakakita siya ng isang dalagang naliligo. Naakit siya sa
kagandahan nito ngunit napansin niyang ito ay isang dayuhan at walang
karapatang maligo sa lupain ng Banaue.

Papatayin na sana ni Wigan ang dalaga nang pigilin siya ng isang ahas. Nakilala
niya na ang ahas ay si Lumawig, ang diyos ng kalangitan.

Sa halip na ipagpatuloy ang naunang balak, sinamahan ni Wigan ang dalaga

pauwi.

Nalaman niyang ang pangalan nito ay Ma-i, anak ng hari ng Mayaoyao na si

Liddum. Sa kanilang mahabang paglalakbay, nabuo ang kanilang pag-iibigan.

Pagdating sa lupain ng Mayaoyao, agad na dinakip si Wigan. Siya na ngayon

ang dayuhan sa lupain ni Ma-i.

Nakiusap si Ma-i sa kanyang ama. Isinalaysay niya ang pangyayari.

“Maaaring pinaslang niya ako nang mahuli niya akong naliligo sa kanyang
lupain ngunit siya ay nahabag. Sa halip, sinamahan pa niya ako pauwi nang
ligtas sa anumang kapahamakan. Mahabag ka sa kanya. Ama, tulad ng
pagkahabag niya sa akin,” nagmamakaawang sabi ng dalaga.

Nag-isip si Liddum. Ang kahilingan ng kanyang anak ay taliwas sa nais ng mga

mamamayan ng Mayaoyao.

US to Philippines

“Siya ay mamamatay kung hindi niya kayang ipagtanggol ang kanyang sarili,”
pahayag ng hari. “Mga mamamayan ng Mayaoyao, piliin ninyo ang
pinakamahusay nating mandirigma upang makatunggali ng binatang mula sa
Banaue. Ang magwawagi sa labanan ang siyang magiging asawa ng aking
anak.”

Sumang-ayon ang mga mamamayan ng Mayaoyao. Pinili nila ang

pinakamagiting nilang mandirigma upang makalaban ni Wigan. Nagsimula na
ang paghaharap ng dalawa.
Mula naman sa Banaue, dumating ang isang daang mandirigma na
naghahanap sa anak ng kanilang hari. Nakita nila si Wigan na nakikipaglaban.
Humanda silang maipaghiganti ito kung sakaling magagapi ito.

Sa kabutihang palad, nanalo si Wigan at naiwasan ang sana’y madugong

pagtutuos ng mga maiidirigma ng Banaue at Mayaoyao.

Isang canao (handaan) ang sumunod. Si Ma-i ang namuno sa sayaw ng

kasalan. Tuluy-tuloy ang pagtunog ng gansa. Umabot ang kasayahan sa loob
ng siyam na araw.

Sina Wigan at Ma-i, kasama ang mga mandirigma ng Banaue, ay naglakbay

pabalik sa Banaue. Habang naglalakbay, naisip ni Wigan ang kanyang ama.
Matanda na ito at marahil ay naghihintay na rin itong magkaapo. Ngunit nag-
asawa siya nang walang pahintulot ng ama. Sasang-ayon kaya ito sa kanyang
ginawa?

Sa hagdan-hagdang palayan nagtagpo sina Wigan at Ampual. Hinanda na ng

binata ang kanyang sarili.

MF Home Store

“Sa simula ng paggawa ng ikawalong baitang ng palayan, iyon ang magiging

taon ng aking pag-aasawa. Ama, narito na si Ma-i, anak ng hari ng Mayaoyao.
Ang kanyang amang si Liddum at mga mamamayan nito ay naging mabait sa
pagtanggap sa akin.”

Tiningnan ni Ampual si Ma-i. Hindi man nagsalita ay alam ni Wigan na

naunawaan siya ng ang ama. Habang naglalakad ay nag-iisip si Ampual ng
sasabihin niya sa mga nasasakupan. Masayang sumalubong naman ang lahat.
Nagwika ang hari sa mga taga-Banaue.

“Ako ay matanda na. Hindi magtatagal at makakapiling ko na rin ang ating mga
ninuno. Bago ito mangyari ay nais kong makita ang aking anak na mag-asawa
at handa nang pumalit sa akin. Narito ang dalaga mula sa Mayaoyao. Mga
dalaga ng Banaue, piliin ninyo kung sino sa inyo ang pinakamaganda na maaari
nating itapat sa panauhing padala ni Lumawig. Mula sa dalawa, pipiliin namin
ng aking anak kung sino ang higit na maganda.

Get exclusive discounts here

SM Deals

Ang mapipili ay mapapangasawa ng aking anak at ang hindi ay mamamatay.

Bilang gantimpala sa magwawagi, ang kanyang karanasan ay magiging alamat
sa ating mga anak.”

Pumili ang mga mamamayan ng Banaue ng dalagang itatabi nila kay Ma-i.
Nang sila ay makapili, lahat ay sumang-ayon na iyon na nga ang
pinakamaganda sa mga taga-Banaue.

Nagtabi na ang dalawang dalaga. Tunay ngang di-pangkaraniwan ang mga

kagandahang nasa harap ni Wigan ngayon.

Nagtanong si Ampual.

“Ano na nga ba ang pangalan ng dayuhan?”

“Ma-i,” tugon ni Wigan.

“Sumasang-ayon ka ba na si Ma-i ang higit na maganda?”

“Opo,” sagot ni Wigan na nagagalak sa desisyon ng ama.

Inihayag ng hari na nagwagi si Ma-i. Nagalak ang mga tao. Sa kasiyahang ito,
nagwika si Ma-i.

“May isang kahilingan po ako, dakilang pinuno ng Banaue. Hayaan niyong ang
dalagang aking nakatapat ay manatiling buhay nang walang kahihiyan. Ito’y
upang ang kanyang karanasan ay magsilbing alamat ng ating mga anak.”

Pinagbigyan ni Ampual ang kahilingang ito ni Ma-i. Sinimulan na ang ikawalong

baitang ng hagdan-hagdang palayan at naganap muli ang kasalan nina Ma-i at
Wigan. Ito ang naging simula ng kapayapaan sa pagitan ng Banaue at
Mayaoyao na umabot hanggang sa kasalukuyan.

Aral:

Ang maayos na pakikipag-usap ay nagdudulot ng kapayapaan. Gulo naman

ang hatid ng hindi pagkakaunawaan.
Mas maiging piliin ang kapayapaan kaysa karahasan.

Ang Nawawalang Prinsesa

Nawawala ang prinsesa gabi-gabi ngunit walang makapagsabi kung saan siya
pumupunta. Nagpabalita na ang hari na ang sinumang makapagtuturo kung
saan tumitigil ang anak tuwing hating-gabi ay bibigyan ng kalahati ng kaharian
at, kung binata, ay ipakakasal sa prinsesa. Ngunit, kapag nabigo ang
nagprisintang magbabantay, pupugutan siya ng ulo.

Marami ang nagtangkang makipagsapalaran hindi lamang dahil sa kayamanang

matatamo kundi dahil sa napakaganda raw ng prinsesa. Ang lahat ng mga ito
ay nabigo. Wala pa ring makapagsabi kung bakit nawawala ang prinsesa sa
hating-gabi.

Sa kalagitnaan ng gubat na malapit sa palasyo, may isang dampang tinitirhan

ng isang matandang mangkukulam. Isang araw ay dinalaw ang matanda ng
binatang napamahal sa kanya dahil madalas siyang tulungan nito.

Ngayon naman, ang binata ang humihingi sa kanya ng tulong. “Maganda pong
talaga ang prinsesa kaya tulungan po ninyong magtagumpay ako sa kanya.”

Binigyan siya ng matanda ng isang balabal na kapag kanyang isinampay sa

mga balikat niya ay hindi siya makikita ninuman. Binindisyunan siya ng matanda
at pinagbilinang magpakaingat bago siya nagpaalam.

Nang gabi ring iyon, nasa labas na nga siya ng silid ng prinsesa at handang
magbantay. Biglang nabuksan ang pinto at tumambad sa kanyang paningin ang
napakagandang binibini.

Get exclusive discounts here

SM Deals

May iniabot sa kanyang isang basong inumin na noong makatalikod ang

prinsesa ay kanyang itinapon sa isang masitera ng halaman. Naluoy agad ang
mga dahon ng halaman.

Nagkunwaring natutulog, ang binata sanhi ng tinunggang inumin. Nang

maramdaman niyang lumabas sa silid ang prinsesa, isinoot niya ang mahikang
balabal at sinundan niya ito. May dinaraanan palang tagong pintuan ito na
palabas sa palasyo.

Sumakay sa isang naghihintay na karwahe ang prinsesa. ‘Di nito alam ay

kasama ang binata dahil hindi niya nakikita ito.

Nagtuloy sa isang malayong gubat ang karwahe. Sa gitna ng mga kahuyan

huminto ito at bumaba ang prinsesa. Nakipag-sayaw siya sa mga gitanong
nagkakaipon doon at nagsasaya.

Sa likod ng isang puno, tinanggal ng binata ang kanyang balabal at naglagay

ng maskara.

Nilapitan niya ang prinsesa at sila’y nagsayaw. Nagsayaw sila nang nagsayaw
hanggang mapagod ang dalaga at halos mabutas ang mga suwelas ng
sapatos.

Muling isinoot ng binata ang balabal nang paalis na ang karwahe at sila’y
bumalik sa palasyo.

“Masasabi mo ba kung bakit nawawala ang prinsesa sa hating-gabi?” tanong

ng hari nang humarap sa kanya ang binata kinaumagahan.

“Opo, Mahal na Hari! Nakikipagsayaw po siya sa mga gitano sa gubat gabi-

gabi. Ito po ang katunayan. Itong halos warak nang sapatos na kinuha ko sa
kanyang pinagtapunan matapos na makasayaw siya.”

Get exclusive discounts here

SM Deals

Ipinatawag ng hari ang prinsesa at hindi naman ito makatanggi sa amang

nagpakita ng katunayan.

Balak pa sana ng prinsesa na umayaw na maging asawa ang binata, ngunit

nang ilagay nito ang maskara, nakilala niya ang kasayaw na kinagiliwan nang
nagdaang gabi.

Tumugtog ang banda at masuyong niyaya ng binata na magsayaw sila ng

prinsesa na masaya namang yumakap sa kanya.

Aral:

Maging masunurin sa magulang at iwasang gumawa ng mga bagay na

ikalulungkot o ikagagalit nila.
Huwag aalis ng bahay ng hindi nagpapaalam o walang nakakaalam kung
saan ka pupunta. Marami nang napahamak sa ganitong gawain.
Kilalanin muna ang isang tao bago ito husgahan. Ang mabilis na paghatol sa
iba ay maaring magdulot ng sakit sa kalooban nila.

Si Ederlyn
Isinulat ni Arriane Arlie Antonio

Si Alex ay isang mag-aaral sa kolehiyo na nagmahal ng isang babaeng

nagngangalang Ederlyn De Vivarre. Hindi naman niya inasahan na
magkakasama pala sila sa iisang klase, kaya sa hindi inaasahang pagkakataon,
sila ay naging malapit sa isa’t isa.

Lalong nahulog ang loob ni Alex kay Ederlyn.

Patapos na ang ikalawang semestre noon. Kung kaya’t hindi mapiglan ni Alex
na gumawa ng paraan upang ipagtapat na kay Ederlyn ang kanyang
nararamdaman. Gumawa siya ng sulat at inipit ito sa aklat na nasa mesa ni
Ederlyn habang break time ng mga estudyante.

Pag uwi sa bahay, hindi mapakali si Alex dahil nag-aalala siya sa kung anong
mangyayari matapos basahin ni Ederlyn ang sulat. Kinabukasan, hindi siya
pinapansin o kinakausap man lang ni Ederlyn. Ganito nang ganito ang
pangyayari sa dalawang araw matapos niyang ibigay ang sulat. Sa sobrang
lungkot na tila ba gumuho na ang mundo ni Alex, hindi na siya nakapagpigil na
lapitan at kausapin si Ederlyn. Ngunit bago pa man siya makapagsalita, may
iniabot si Ederlyn na maliit na papel sa kanya sabay alis na wala man lang
siyang narinig na anumang salita mula dito. Nang buklatin niya ang papel, isa
pala itong imbitasyon sa isang piging na gaganapin sa bahay nila Ederlyn.

Kinabukasan ay pumunta siya sa piging. May kalayuan at liblib pala ang lugar
nitong si Ederlyn. Pagkarating niya doon, agad na may sumalubong sa kanya
na isang karwahe. Lulan ng sasakyang ito si Ederlyn. Iniaabot ni Ederlyn ang
kanyang kamay kay Alex upang pasakayin sa karwahe.

Pagkarating nila sa isang malaking hardin, napansin ni Alex na tila siya lamang
ang naiiba sa kanilang lahat dahil ang lahat ng taong nandoon ay pawang mga
dugong bughaw. Ang kulay ng kanilang mga buhok ay ginto. Lahat sila ay
mapuputi at anyong mayayaman.

Hindi naman niya naramdamang siya ay naiiba sakanila pagkat ang mga tao
doon ay mababait at may pakisama sa kaniya. Kahit pasulyap-sulyap lamang
siya kay Ederlyn, ang gabing iyon ay maituturing niyang pinakamasaya
sapagkat nakasama niya at nakilala ang pamilya ni Ederlyn.

Ngunit, biglang nawala ang lahat at tila ba naglaho na parang bula ang mga tao
sa paligid maging si Ederlyn. Nagising siya sa isang kwarto na tila ba pamilyar
sa kanyang paningin. Nakita niya ang kanyang ina na tuwang-tuwa at
nagpapasalamat dahil nagising na ang kanyang anak.

Matapos magising sa katotohanan, ikinuwento ng kanyang ina ang lahat ng

nangyari sa kanya sa loob ng isang linggo.

Sinabi ng kanyang ina na isang linggo na raw siyang wala sa sarili. Wala siyang
kilala kahit isa sa kanyang mga kamag-anak at lagi raw siyang nakatulala.
Nagsimula raw ito matapos siyang matagpuan ng isang lalaki na nakahandusay
sa gitna ng kalsada sa isang di-kilalang lugar.

Nagising na lamang daw siya nang may isang batang hindi taga-roon ang nag-
abot ng isang maliit na papel sa kanyang ina. Binigay ng ina ang sulat kay Alex.
Binuksan niya ito at nakasulat ang mga salitang…

Kami man ay marunong ding magmahal.

— Ederlyn

Aral:

Kilalaning mabuti ang taong iibigin. Kadalasa’y mas mabuti kung maging
magkaibigan muna kayo bago pumasok sa isang relasyon. Sa ganitong
paraan, unti-unti mong makikilala ang taong nais mong pag-alayan ng iyong
pag-ibig.
Ugaliing manalangin sa lahat ng panahon at pagkakataon. Hiling
in sa Diyos na patnubayan ka sa lahat mong ginagawa upang hindi ka
mabiktima ng mga di-maipaliwanag na elemento sa mundong ito.

Wala na Siya
Mula sa website na limarx214.blogspot.com

“Wala na po siya!” Tugon ng nurse na nasa information counter ng Santisima

De Dios Hospital nang tanungin ni Ralph kung nasaan ang pasyenteng si
Donna na nakaconfine sa Room 214.

Si Donna ay girlfriend ni Ralph for 8 years at napagkasunduan na nga nilang

dalawa na magpakasal na sa susunod na taon. Ang magnobya ay punong-puno
ng matatayog na pangarap. Kahit dalawang taon na silang nagsasama, maigi
nilang pinagplanuhan ang pagpapamilya, sa katunayan ay nagtiis at nagpigil
sila na mabuntis si Donna sa takot na mapurnada ang magagandang plano at
pangarap nilang ito.

Ngunit ngayon ngang wala na si Donna, paano na ang kanyang mga bukas na
darating? Sino na ang kasama niyang bumuo ng pangarap na sa tagal
makumpleto ay tila jigsaw puzzle na may mga maliliit na piraso? Paano ba siya
gigising sa umaga kung wala na ang kaisa-isang dahilan ng kanyang
pagbangon? Sino na ang kasama niya tuwing gabi na bumilang ng mga bituin
sa langit? Paano ba siya bubuo ng tahanan kung ang haliging susuhay rito’y
ipinagdamot ng tadhana?

Sapo-sapo ni Ralph ang kanyang noo tila ba mahuhulog ito kasabay ng mga
luha niyang bigla na lamang pumatak nang marinig niyang wala na nga si
Donna. Napasandal siya sa pader at walang lakas na napaupo at napahagulgol
sa labis na galit at kalungkutan. Kung bakit naman kasi sa dinadami ng mga
araw ay ngayon pang araw nawalan ng power ang battery ng kanyang
cellphone. Marahil ay tumatawag sa kanya ang mga kapatid ni Donna nang
mga sandaling nag-aagaw buhay ito, nakausap man lang niya sana ito kahit sa
huling sandali. Marahil ay galit sa kanya ang ina ni Donna dahil sa pag-aakalang
pinabayaan niyang bawian ito ng hininga habang pangalan niya ang hinahanap
at tinatawag.

“Bakit kinakailangang ilabas agad nila ng ospital si Donna ng hindi ipinaalam sa

akin?”

Magulo ang isip ni Ralph. Naghahalong emosyon ang namamayani sa kanyang

puso.

Kung gaano siya kasaya kaninang umaga, napalitan ito ng kawalan ng pag-asa.

Sana hindi na siya pumasok sa opisina. Kaya pala nagdadalawang-isip siya ng

umagang iyon, kaya pala tila may bumubulong sa kanyang isip na siya’y
magdiretso na sa ospital. Kung alam niya lang na sa wala mauuwi ang kanilang
pagsasama at pagluha ang katumbas ng lahat ng kanyang pagsisikap, hindi na
sana niya pinanghinayangan ang anumang kanyang kikitain at lahat ng ito’y
ginastos at ginamit niya upang mapaligaya ang kinakasama. Para saan pa ang
kanyang mga naipon? Sino na ang paglalaanan niya nito?

Alam ni Ralph maghahari na ang kalungkutan sa kanilang bahay na kailan lang

ay halakhak nilang dalawa ang namamayani. Magiging kalbaryo ang kanyang
bawat araw. Magiging madilim ang kanyang gabi at pati na ang umagang
darating. Matagal bago muling mabuo ang pangarap na gumuho. Matagal bago
muling makabangon mula sa pagkakadapa. Hindi niya batid kung kailan sisilay
muli ang napingasan niyang ngiti. Hindi niya alam kung kailan muling
makakakita ng liwanag ang kanyang matang nahilam ng luha.

Kagabi lang galing siya sa ospital. Masaya pa silang nag-uusap ni Donna at

halos hindi naging paksa ang kanyang karamdaman dahil tuluyan nang bumaba
ang platelets ng nobya, sensyales na pawala na ang dengueng apat na araw
nang nagpapahirap sa kinakasama. Pinag-usapan nila ang detalye ng kanilang
kasal sa susunod na taon at planong pagbubuntis ng taon ding iyon, ang
napipintong promotion ni Donna sa trabaho bilang manager ng Logistics
Department sa kompanyang pinapasukan nito at ang balaking pagdu-Dubai ni
Ralph sakaling may dumating na magandang oportunidad.

Kaya hindi sukat akalain ni Ralph na sa kisapmata’y wala na si Donna! Wala na

ang kanyang buhay, wala na ang kanyang bukas. Marami nang dengue case
kasi ang humantong sa ‘di inaasahan at tumuntong sa biglaang kamatayan
kahit sabihin pang bumuti na umano ang lagay ng biktima. Pag-aakalang
umokay na ang pasyente ngunit sa kabila ng nakaantabay na mga nurse at
doktor, availability ng mga medical equipment ng ospital ay hindi pa rin
naisalba ang buhay ng dengue victim.

“Sir, sir…” tinatapik-tapik ng nurse si Ralph na nakatungo ang ulo,

nakasalampak sa sahig at nakasandal sa pader. Mugto ang nga mata,
sumisinok-sinok na halatang galing sa isang pag-iyak. Narinig niya ang nurse
ngunit wala siyang pakialam sa sasabihin nito, bahagyang iniangat niya ang
kanyang ulo.

“Sir, ang ibig ko pong sabihin ng ‘wala na siya’ ay nadischarge na po siya, si

Ma’am Donna. Gusto na raw po niyang umuwi dahil gusto niya raw pong i-
celebrate ang anniversary ninyo. Heto nga po ‘yung waiver na pinirmahan niya
kanina.” Mahabang paliwanag ng nurse.

Tulala si Ralph dahil sa narinig niya mula sa nurse.

Hindi niya alam kung ano ang kanyang magiging reaksyon.

Anniversary nila kahapon.

Aral:

Kung ikaw ang nurse at sa iyo ay may magtanong, mangyaring ipaliwanag

ng mabuti ang mga sagot sa taong nagtatanong upang hindi mabigyan ng
ibang kahulugan ang sagot na iyong ibinigay. Hindi na sana naging
malungkot ang emosyon ni Ralph kung antimano ay naintindihan niyang
nakauwi na pala si Donna at hindi ang inaakala niyang patay na ito.
Mabuti sa tao ang may pangarap. Mas maganda kung may kasama ka na
makakatuwang upang maabot iyon. Ngunit kung sakali mang ikaw na lang
mag-isa ang aabot sa pangarap na iyon, huwag mo itong susukuan at
huwag na huwag kang magpapakain sa matinding lungkot. Maaring may
mga bagay na hindi mo maabot sa paraang nais mo ngunit kung
magtitiwala ka sa Diyos ay siguradong may mas maganda siyang nakalaan
para sa iyo.

Tren
Isinulat ni eyeshield7788 mula sa Symbianize.com

I’m forgiven, because you were forsaken

I’m accepted, you were condemned

Matagal na akong nagtatrabaho sa isang kumpanya ng isang tren. Bilang

inhenyero, buong buhay ko ay ginugol ko sa kumpanyang ito. Sa edad na
animnapu’t tatlo ay nasaksihan ko na ang madaming mukha na paroo’t parito
sa istasyon ng tren, pati ang samu’t saring kwento ng buhay ay aking
natunghayan. Mula sa simpleng pagmamasid sa mga pasahero hanggang sa
pakikipag-usap sa kanila, nalalaman ko ang mga pinagdadaanan nila.

Ang tren na to ay nagdadala ng ibat-ibang uri ng tao. May mga lulong sa bisyo,
manloloko, mga gumagamit ng bawal na gamot, mga kabataang rebelde,
mamatay tao, magnanakaw, at marami pang iba. Sila ang mga taong kadalasan
ay may gustong takasan, gustong takasan ang buhay, lugar, alaala, at mga
taong kanilang sinira.

Ang huling proyektong nahawakan ko ay isang tulay na daraanan ng tren. Ang

tulay na ito ay nagdurugtong sa dalawang bahagi ng lupa na pinaghihiwalay ng
malawak na ilog na dinaanan din ng barko. Kaya hindi permanente ang tulay na
ito, itoy dinudugtong lamang kapag paparating na ang tren. Dito ko nakilala si
Dave, siya ang nagsilbing Bridgemaster o tagadugtong ng tulay. Natapos ang
proyekto nung ako’y apatnapung taon pa lamang at pagkatapos nun ay dito na
"
ko namalagi para mangalaga at mangasiwa ng tulay. Si Dave ang lagi kong
kasama at naging magkaibigan kami.
223
Shares