ANG IBONG ADARNA

Tanyag, sagana at mayaman ang kaharian ng Berbanya. Tahimik at payapang namumuhay

ang mga tao rito. Malimit na nagkakaroon ng pagdiriwang at mga piging sa nasabing kaharian
sapagkat mabuti at mapagmahal ang mga namumuno rito na sina Don Fernando at Donya Valeriana.
Sila ay may tatlong magigiting at matitikas na mga supling na sina Don Pedro, Don Diego at si
Don Juan. Ang tatlong prinsipe ay kasalukuyang pinagsasanay sa pakikidigma upang sa takdang
panahon ang isa sa kanila ay magmamana ng trono.
Dahil sa isang bangungot, nagkaroon ng malalang sakit ang Hari na si Don Fernando. Nakita
niya ang isa sa kaniyang mga anak na si Don Juan na pinaslang ng dalawang buhong at pagkatapos
ay inihulog sa balon. Hindi na halos kumakakain at natutulog ang hari dahil sa labis na pagkabalisa.
Isang medikong paham ang nagsabi na ang tanging lunas daw sa sakit ng Hari ay ang awit ng isang
ibong tanging matatagpuan lamang sa bundok ng Tabor partikular sa kumikinang na puno ng Piedras
Platas.
Naglakbay ng tatlong buwan si Don Pedro bago natunton ang daan patungong Bundok Tabor.
Agad naman ay nahanap ng Prinsipe ang puno ng Piedras Platas.
Nagtaka siya kung bakit wala ni isang ibon ang dumadapo rito. Sa labis na paghihintay sa pagdating
ng ibong adarna, siya ay nakaidlip at hindi napansin ang pagdating ng ibon.
Dumapo ang ibon sa sanga ng puno at umawit ng pitong ulit habang nagpapalit ng kulay ng
balahibo ng makapito ring ulit. Dahil kinapamahasnan na ng ibon na dumumi bago mamahinga, hindi
nagtagal ay dumumi na ito at walang anu-ano’y natapat ito sa natutulog na prinsipe at sa isang iglap
ay naging isang bato. Dahil hindi na nasilayang muli ang panganay na si Don Pedro, inatasan ng Hari
ang ikalawang anak na si Don Diego upang hulihin ang ibong adarna.
Naglakbay ng limang buwan ang nasabing prinsipe. Naakit din siya sa kinang nito at napaisip
kung bakit walang ibang ibon ang naaakit dito. Nagpahinga muna siya habang matiyagang
naghihintay sa mahiwagang ibon ngunit dahil sa lambing ng pag awit nito, ay agad ding nakatulog.
Nasaksihan man ni Don Diego ang pagpapalit kulay ng mga balahibo nito, siya ay nanatiling bigo.
Napatakan siya ng dumi nito at naging bato na rin. Nagmistulang magkatabing puntod ang
magkapatid.
Pagkalipas ng tatlong taon, lalong lumala ang karamdaman ng Hari. Masakit man para sa Hari
ang mawalay sa pinakamamahal niyang anak ngunit wala siyang magawa kundi ang bindisyunan ang
bunsong anak sa paglalakbay nito.
Natakot si Don Fernando at baka magtanan si Don Juan. Siya ay maglalakad lang papunta ng
Bundok Tabor at may baong limang tinapay. Isang beses sa isang buwan lang siya kumakain.
Habang binabagtas ang daan patungo sa nasabing bundok, panay ang sambit sa Birheng Inang
marilag na nawa ay matagalan ang paghihirap na dinaranas.
Sa ikaapat na buwan, tumigas na ang baon niyang tinapay. Sa gitna ng paglalakbay ay may
nakita siyang ermitanyong sugatan.Nanglimos kay Don Juan ang leprosong matanda at ibinigay ang
nag-iisang tirang tinapay.
Sa wakas ay nadatal na ni Don Juan ang puno at muntik nang makalimutan ang bilin ng
matanda dahil sa ganda ng puno. Nakarating ang prinsipe sa dampa at napansin ng tinapay na
ibinigay niya sa leprosong matanda. Nalaman niya na engkantado ang ibong adarna. Sa gabi lang ito
masisilayan. Pitong beses iyong umaawit habang nagpapalit ng kulay ng balahibo ng makapito ring
ulit.
Sa oras na umawit na ang ibon ay susugatan niya ang kanyang palad at pipigaan ng dayap
upang hindi makatulog. Ipinagkaloob ng ermitanyo kay Don Juan ang sintas na Ginto upang gamitin
sa paghuli ng mahiwagang ibon.
Pagdating ni Don Juan sa puno ng Piedras Platas, wala siyang natagpuang ibon kaya matiyaga
nalang siyang naghintay sa pagbabalik niyon. Malalim na ang gabi at sa wakas dumating na ang
Ibong Adarna. Nagsimula na itong umawit kasabay ng pagpapalit ng kulay ng balahibo nito. Dahil sa
mahimig na awit ng ibon, dinapuan siya ng antok at muntikan nang makatulog. Upang maiwasan na
maging bato, sinugatan niya ang kanyang palad gamit ang labaha at pinigaan ito ng dayap. Dumumi
ang ibon ngunit iniwasan ito ng Prinsipe. Nakatulog na ang ibon ngunit dilat ang dalawang mata at
nakabuka ang malabay na pakpak nito. Agad naman itong hinuli ng Prinsipe at ikinulong sa hawla at
dinala ito sa dampa ng ermitanyo.
Ibinilin ng ermitanyo kay Don Juan na kunin ang banga at punan ng tubig upang maging taong
muli ang mga kapatid niyang naging bato. Sinunod ng Prinsipe ang ermitanyo. Unang binuhusan ni
Don Juan si Don Pedro at nabuhay itong muli at agad hinagkan ang bunsong kapatid. Sunod namang
binuhusan nito si Don Diego. Gaya ng ginawa ng panganay na prinsipe, agad din nitong niyakap si
Don Juan. Sila ay masayang nagyayakapan ngunit agad naman itong napawi sa pag-alala sa amang
may sakit. Nagpunta ang tatlong prinsipe sa dampa ng ermitanyo.
 Naghanda ng mga masasarap na pagkain ang ermitanyo para sa tatlong magkakapatid na
prinsipe. Pagkatapos ng piging ay kumuha ng misteryosong botelya ang matanda at pinahid ito sa
palad ni Don Juan at agad itong gumaling. Nanghingi ng basbas si Don Juan sa ermitanyo sa
kanilang pag alis. Habang binabagtas ang daanan pauwi ng palasyo, ang naunang si Don Juan ay
walang kamalay-malay na nagbabalak na pala ang nasa likuran na si Don Pedro ng masama laban
sa kanya at kinumbinsi nito si Don Diego na patayin si Don Juan. Nung una ay mariin itong tumanggi
ngunit kalauna’y pumayag din ngunit ani niya, sa halip na patayin ay bugbugin na lang daw ito.
Iniwang nakabulagta ang kahabag-habag na si Don Juan.
Nakabalik na si Don Pedro at Don Diego tangay ang ibong adarna. Labis ang kaligayahan ng
Haring may sakit at hinagkan ang dalawang taksil na prinsipe ngunit agad namang napawi ang ngiti
sa kanyang labi nang mapansin na wala si Don Juan. Labis itong nanibugho sa pagkawala ng
kanyang bunso at ninais nalang mamatay. Ang ibong adarna naman ay pumangit at ayaw nang
kumanta dahil taksil ang nag uwi sa kanya. Lalong lumubha ang sakit ng Hari dahil muling naalala
ang dahilan kung bakit siya nagkasakit. Umaasa ang ibong adarna na buhay pa ang tunay na
nagmamay-ari sa kanya at malaman ng Hari ang kataksilang ginawa ng magkapatid.
Naiwang pagapang-gapang ang kahabag-habag na prinsipe. Namamaga ang kanyang buong
katawan, may pilay ang tadyang, at mamamatay na sa gutom at uhaw. Wala siyang ibang magawa
kundi ang manalangin sa mahal na birhen na nawa ay humaba pa ang buhay at gumaling ang
kanyang amang may sakit. Hindi pa rin siya makapaniwala na nagtaksil sa kanya ang dalawang
prinsipe. Handa naman niyang ibigay ang ibon sa kanila kung iyon ang kanilang ibig. Sa gitna ng
kanyang paghihirap ay sinariwa niya ang Berbanya at ang inang reyna dahil sa labis na pananabik.
May biglang sumulpot na ermitanyo. Nakita nito si Don Juan na nakahandusay sa lupa.
Ginamot niya sa muling pagkakataon ang prinsipe. Agad na naglaho ang mga sugat nito na parang
mahika. Labis ang pasasalamatan ni Don Juan sa ermitanyo at hinagkan ito. Nais sanang gumanti ng
utang na loob ang prinsipe ngunit tumanggi ito dahil ayon sa kanya, ito’y isang uri ng
pagkakawanggawa. Sinabi ng ermitanyo kay Don Juan na bumalik na sa Berbanya upang iligtas ang
Hari at agad naman itong sumunod.
Nakabalik na ang prinsipe sa Berbanya. Nasindak ang dalawang magkapatid nang nakitang
buhay pa si Don Juan. Magalak na hinagkan ni Don Juan ang kanyang ama ngunit hindi namukhaan
agad ng Hari ang anak. Bumalik ang ganda ng ibong adarna at ito ay muling umawit. Inawit nito ang
lahat ng nangyari kay Don Juan simula sa paghuli niya sa ibong adarna hanggang sa pagtataksil ng
dalawang prinsipe kay Don Juan. Kasabay nang paggaling ng Hari ay natuklasan niya rin ang buong
katotohanan. Walang anu-ano’y biglang tumayo ang Hari at inutusan ang mga kawal na ipatapon ang
dalawang taksil na prinsipe, subalit nakiusap si Don Juan sa Hari na ‘wag na itong ipatapon. Agad
namang pumayag ang Hari sa hiling ni Don Juan. Niyakap ni Don Juan ang dalawa. Bumalik ang
sigla ng kaharian dahil sa paggaling ng Hari.
Nawili ang Hari sa ibong adarna. Oras-oras kung ito’y kanyang dalawin at hindi ito ikinatuwa
ng reyna. Sa pangamba nitong makawala ang ibon, ipinabantay niya ito sa tatlong prinsipe.
Kinakausap ni Don Juan ang ibon upang hindi ito dalawin ng antok. Muling nagbalak ng masama si
Don Pedro at Don Diego laban kay Don Juan. Nagdalawang-isip si Don Diego na sumang-ayon sa
plano ngunit sa huli’y pumayag din ito. Nakaidlip si Don Juan at hindi na namalayang pinakawalan na
ng dalawa ang ibon.
Madaling araw palang ay nagpasya nang tumakas si Don Juan dahil batid niyang magagalit
ang kanyang ama kapag natuklasan nitong nakawala ang ibong adarna. Agad na pinatawag ng Hari
ang tatlong prinsipe ngunit si Don Pedro at Don Diego lang ang humarap sa Hari. Gumawa na naman
ng panibagong kasinungalingan ang dalawa ngunit sa pagkakataong ito, hindi na naniwala ang Hari
sa kanila. Sinambit nina Don Pedro at Don Diego na hahanapin nila ang taksil na si Don Juan upang
maparusahan. Naglakbay sila sa bukirin ngunit hindi nila matagpuan si Don Juan. Sa huli’y narating
din nila ang kabundukan ng Armenya na pinagtataguan ni Don Juan.
Mala-paraiso ang kabundukan ng Armanya. Sagana sa lahat ng bagay ang nasabing
kabundukan at maraming hayop ang naninirahan dito. Sa bundok na ito nanirahan at nagtago si Don
Juan sa takot na maparusahan ng kanyang amang hari dahil sa nagawang kasalanan. Nahihiya nang
humarap si Don Diego kay Don Juan dahil sa pagtataksil na ginawa ng dalawa dito. Bagama’t di
sumang-ayon si Don Diego nung una sa plano ni Don Pedro na manirahan sa gubat kasama si Don
Juan, nagtagumpay parin ito sa pagsulsol na mapapayag si Don Diego sa plano. Tinanggap naman
ni Don Juan ang dalawang kapatid na makasamang manirahan sa bundok dahil mahal niya ang mga
ito. Masayang namuhay ang tatlo sa Armenya habang nakatira sa isang magarang bahay na gawa sa
kahoy. Isang araw, napagkasunduan ng tatlo na tuklasin ang hiwaga ng kabundukan ng Armenya.
May natuklasang balon ang tatlong prinsipe, gawa ito sa marmol at gintong may mga ukit na
natatabunan na ng lumot. Nagdesisyong bumaba si Don Pedro gamit ang lubid na naroon ngunit
tatlong dipa lang ang naabot nito dahil sa sobrang takot sa dilim. Sunod na sumubok si Don Diego
ngunit ganun din ang kinalabasan. Si Don Juan lang ang nakatagal sa ilalim ng balon at hindi pa ito
bumabalik. Hinawa ang nararamdaman ni Don Pedro habang si Don Diego naman ay pag-aalala
dahil hindi pa umaahon ang kapatid mula sa balon.
Narating ni Don Juan ang pinakailalim na bahagi ng balon. Tumambad sa kanya ang isang
mabulaklak na paraiso at palasyo na gawa sa ginto’t pilak. Nakita rin niya ang isang magandang
dalaga na si Donya Juana. Namangha ang dalaga dahil narating ni Don Juan ang lugar na iyon.
Lumuhod ang prinsipe sa harap ng dalaga upang magpakilala. Humingi rin ito ng paumanhin dahil sa
mapangahas na pagpunta sa lugar. Inamin ni Don Juan na may nararamdaman siyang pag-ibig sa
dalaga. Hindi naman siya nabigo dahil ganun din ang nadarama nito para sa prinsipe.
Sinabi ni Donya Juana na may higante na nagbabantay sa hardin. Dumating ang higante dahil
sa may naamoy siyang tao. Nung makita ng higante si Don Juan ay laking tuwa nito dahil hindi na
niya kinakailangang mamundok dahil mayroon na siyang makakain. Nagalit si Don Juan at kinalaban
ang higante gamit ang kanyang matulis na espada. Natalo ni Don Juan ang higante. Hiniling ni Donya
Juana na iligtas din ang kanyang kapatid na si Donya Leonora dahil ayaw nitong lumisan ng mag-isa.
Binalaan niya si Don Juan na mag-ingat dahil mas mabagsik ang bantay ni Prinsesa Leonora walang
iba kundi ang serpyentend may pitong ulo. Mahirap itong makalaban dahil kahit na tagpasin ang ulo
nito ay muling tutubo at mabubuhay. Matatagpuan si Prinsesa Leonora sa di kalayuang palasyo. Ito
ang palasyong may malaking hagdanang ginto.
Nakadungaw si Prinsesa Leonora sa bintana nang makita ng Prinsipe. Higit itong maganda
kaysa kay Donya Juana kaya mas nahumaling si Don Juan sa kanya. Nagalit ang prinsesa at
itinanong kung sino siya. Pinalayas ni Prinsesa Leonora si Don Juan sa lugar na iyon dahil alam
niyang malapit nang dumating ang serpyente. Nagtapat ng nararamdaman si Don Juan kay Prinsesa
Leonora dahil dito ay nakalimutan nya na hinihintay pala siya ni Donya Juana sa labas.
Nangangamba ang prinsesa at baka mapako ang pangako ng Prinsipe sa kanya. Naramdaman nila
ang malakas na pagyanig ng lupa.
Umakyat ng hagdanan ang serpyente at agad itong hinarap ng Prinsipe. Muntikan na siyang
lingkisin ng serpyente, buti nalang at maliksi ang prinsipe at naiwasan niya ito. Tinagpas ng Prinsipe
ang ulo ng tampalasang serpyente ngunit agad itong tumubo. Nakaramdam ng pagal ang prinsipe
kung kaya’t siya’y nanalangin. Agad namang bumalik ang lakas ng prinsipe. Nagtagal ng tatlong oras
ang laban. Inihagis ni Prinsesa Leonora ang balsamo kay Don Juan upang ihasik sa natagpas na ulo
ng serpyente upang hindi na ito muling tumubo. Nagapi ng Prinsipe ang serpyente. Inilabas ng balon
ni Don Juan ang dalawang prinsesa. Natuklasan ni Don Pedro at Don Diego ang pagpapakabayani ni
Don Juan sa dalawang prinsesa at sumidhi nanaman ang buhi ni Don Pedro dahil sa inggit lalo pa’t
nabighani ito sa ganda ni Prinsesa Leonora.
Biglang naalala ni Prinsesa Leonora na naiwan ang singsing na diyamante na bigay pa ng
kaniyang ina. Hindi man sumang-ayon ang prinsesa, binalikan pa rin ni Don Juan ang singsing.
Habang bumababa ng balon ang prinsipe biglang pinutol ni Don Pedro ang pisi kung kaya’t nahulog
ito. Labis na nanlumo ang prinsesa sa kataksilang ginawa ni Don Pedro. Nang makabalik ang dalawa
sa Berbanya itinanong ng Hari kung nasaan ang bunsong anak ngunit pinabulaanan nila na hindi daw
nila nahanap si Don Juan. Sa halip ay nakapagligtas sila ng dalawang dilag mula sa higante at
serpyente. Hiniling ni Don Pedro na ikasal sila agad-agad ngunit sinabi ni Prinsesa Leonora na hindi
siya maaaring ipakasal pagkaraan ng pitong taon dahil siya ay may panata. Kaya si Don Diego at
Donya Juana nalang ang nagpakasal.
Naabutan ng engkantadang lobo ang sugatang si Don Juan. Kumuha ito ng tatlong boteng
tubig sa ilog Jordan. Nilinlang ng lobo ang mahigpit na tagapagbantay ng ilog. Ipinahid niya ito sa
katawan ni Don Juan at agad nanumbalik ang lakas. Niyakap ni Don Juan ang lobo. Nagpatuloy na
sila sa palasyo upang kunin ang singsing ni Prinsesa Leonora. Sa tulong ng lobo ay madaling
nakaahon si Don Juan sa balon. Habang pauwi ng Berbanya ay nakaramdam ng pagod si Don Juan,
kaya nagpahinga muna siya sa isang mayabong na punongkahoy.
Nagising si Don Juan dahil sa pag-awit ng ibong adarna. Sa pag-awit nito, isinasalaysay niya
ang dahilan kung bakit siya tumakas at kung ano ang masamang balak ng dalawa niyang kapatid.
Sinabihan siya ng ibong adarna na magtungo sa Reyno De Los Cristales, ang kaharian na
matatagpuan sa dakong silangan. Ang hari dito na si Haring Salermo ay isang tuso at matalinong hari
at may tatlong magagandang dilag na supling na sina Prinsesa Isabel, Juana at Maria Blanca. Dapat
niyang pillin si Prinsesa Maria Blanca dahil walang kaparis ang ganda nito. Habang ang umaasang si
Prinsesa Leonora ay patuloy na tumatangis sa pagkawala ni Don Juan.
Tatlong taon nang naglalakbay at nawawala si Don Juan. Natagpuan siya ng isang matanda.
Binigyan ito ng matanda ng durog at bukbukin sa itim na tinapay. Inabutan din siya ng pulot-pukyutan
at bumbong. Inutusan ng matanda si Don Juan na pumunta sa ikapitong bundok at hanapin ang
isang ermitanyo. Iniabot ng matanda ang isang maliit na baro at sabihin daw na galing ito sa isang
matanda.
Walang tigil ang pagtangis ni Prinsesa Leonora habang si Don Juan naman ay naghahanap ng
ibang kapalaran. Patuloy na nagdurusa ang prinsesa at hindi pinagbubuksan ang sinumang kumatok
sa tuwing nalalaman niya na hindi iyon si Don Juan. Nagngingitngit sa galit si Don Pedro dahil si Don
Juan pa rin ang laman ng puso ni Prinsesa Leonora. Nagdaan pa ang limang buwan na paglalakbay
at natapos na ang pitong ulit na paghihirap ni Don Juan bago tuluyang nakarating sa dampa ng
ermitanyo na sinasabi ng matanda.
Sa wakas ay nakita na rin ni Don Juan ang ermitanyo sa ikapitong bundok. Nagalit ang
ermitanyo dahil binulabog ito. Iniabot ni Don Juan ang barong nagmula sa matandang tumulong sa
kaniya. Nabatid ng ermitanyo ang pakay ng prinsipe. Ngunit sa loob ng limang daang taon ng
paninirahan ay hindi pa rin nito batid ang Reyno delos Cristales. Pinatunog ng ermitanyo ang
kampana at nagdatingan ang mga hayop sa Armenya subalit wala pa ring nakakaalam kung nasaan
ang reyno. Ibinigay ng ermitanyo ang baro kay Don Juan at inutusan ang olikornyo na ihatid ito sa
bahay ng kapatid ng ermitanyo. Nakita ni Don Juan ang isa pang ermitanyo na may mahabang
balbas na sayad sa lupa. Nagalit ang ermitanyo dahil binulabog ito. Inabot ni Don Juan ang
ipinadalang baro ng pinanggalingan nito. Nalaman din ng ermitanyo ang balak ng prinsipe. Ngunit sa
walong daang taon ng paninirahan nito ay di rin niya batid kung nasaan ang hinahanap na kaharian.
Pinatunog din niya ang kampana at nagdatingan ang mga ibon, ngunit wala din sa mga ito ang
minsang nang nakarating sa nasabing kaharian.
May isang higanteng agila ang biglang dumating. Nagalit ang ermitanyo dahil bilin na bilin na
kapag narinig na ang tunog ng kampana ay dapat nakabalik na ang lahat ng ibon. Humingi ito ng
tawad at sinabing nanggaling pa siya sa malayong lugar. Na kahit mabilis na ang kanyang paglipad
ay hindi parin umabot ito. Sinabi ng ibon na siya ay nagtungo sa Reyno delos Cristales. Ikinuwento
ng agila kung gaano karikit ang kahariang gustong puntahan ni Don Juan. Inutusan ng ermitanyo ang
ang agila na dalhin doon si Don Juan. Sinabi ng agila na ang paglalakbay ay aabutin ng mahigit isang
buwan ng paglipad bago makarating sa banyo ni Maria Blanca. Ipinasama din ng ermitanyo ang
laksa-laksang ibon upang may tagadala ng mga gamit at pagkain ni Don Juan.
Nakarating na rin sa wakas si Don Juan sa Reyno de los Cristales kahit na naubusan na sila
ng pagkain sa unang buwan pa lang ng paglalakbay. Lumapag ang agila sa banyo ni Maria Blanca.
Pinagkubli ng agila si Don Juan sa halaman upang hindi ito makita. Naaninag nila ang tatlong
magagandang dilag. Ngunit mas umangat ang mala-diyosang kagandahan ni Maria Blanca kung
kaya’t nabihag agad ang puso ni Don Juan. Naghubad si Prinsesa Maria Blanca at lumusong na sa
tubig. Sinamantala ni Don Juan ang pagligo ni Maria Blanca at agad kinuha ang saplot at hinalik-
halikan nito. Nagalit ang prinsesa sa pagkawala ng kanyang saplot at nagbanta na papatayin niya
ang sinuman kumuha nito.
Galit na galit na hinanap ni Maria Blanca ang lapastangang kumuha ng saplot niya. Agad na
inilantad ni Don Juan ang sarili at agad na humingi ng tawad. Dahil sa amo ng prinsipe ay humupa
ang galit ng prinsesa. Agad na nagkaibigan ang dalawa. Ipinakilala ni Don Juan ang sarili habang si
Maria Blanca naman ay agad na binalaan ang prinsipe na tuso at matalino ang ama niyang si Haring
Salermo. Dagdag pa niya, ang sinumang nabigo sa pagsubok ng kanyang ama sa mga nanliligaw ay
nagiging bato. Agad na inihanda ni Don Juan ang sarili.
Kinaumagahan ay nakita ni Haring Salermo si Don Juan. Batid na din ng hari ang pakay nito.
Pinatuloy ng hari si Don Juan ngunit magalang na tumanggi ito at naghintay ng ipag-uutos. Inutos ng
hari kay Don Juan na itanim ang isang salop ng trigo na kakaani palang at dapat ito ay mamunga
kinabukasan upang may maihain sa almusal. Tuwang-tuwa ang hari dahil mayroon na naman siyang
mabibiktima. Malungkot na tumungo si Don Juan sa prinsesa at sinabing hindi niya magagawa ang
pagsubok. Inutos ni Maria Blanca na magpahinga at matulog nalamang si Don Juan dahil siya ang
gagawa ng pagsubok. Gumamit si Maria Blanca ng mahika kung kaya’t agad na tumubo ang trigo at
namunga. Ipinaluto niya ito sa mga intsik at kinaumagaha’y ipinahain sa hari.
Pinuntahan ni Haring Salermo si Don Juan sa hardin, inilabas ng tusong hari ang isang prasko
na may labindalawang negrito sa loob. Ikinalat ito ng hari sa karagatan at nais niyang ipahuli kay Don
Juan bilang isang pagsubok. Kailangan ay makita ng hari kinaumagahan ang prasko na kumpleto
ang nasa loob upang makaligtas sa kamatayan. Malungkot na namang lumapit si Don Juan kay
Maria Blanca dahil sa pangambang hindi niya mahanap lahat ang labindalawang negrito dahil sa
lawak ng karagatan.Inutos muli ni Maria Blanca kay Don Juan na siya’y pumayapa dahil siya na ang
bahala. Pinagdala niya ng ilaw si Don Juan at nagtungo sila parehas sa dagat pagsapit ng ikaapat ng
madaling araw. Iniutos niya sa mga negrito na bumalik sa prasko kung hindi ay matitikman nila ang
galit ni Maria Blanca. Nagmadaling umahon ang mga negrito at agad na bumalik sa loob ng prasko.
Kinaumagahan ay dinatnan ng hari sa lamesa ang praskong may labindalawang negrito. Naiinis ang
hari dahil hindi niya mapatay-patay si Don Juan.
Muling nagkita sina Haring Salermo at Don Juan sa hardin. Para sa susunod na pagsubok,
nais ng hari na mailipat ang bundok sa mismong tapat ng durungawan ng kanyang palasyo dahil
gusto niyang makalanghap ng sariwang hangin. Dapat ay magawa niya ito bago sumapit ang
kinaumagahan. Muling lumapit si Don Juan kay Maria Blanca na malungkot. Pinawi ng prinsesa nag
kalungkutan at sinabing siya na ang bahalang gumawa ng pagsubok. Nagtungo ang prinsesa sa
bundok. Gamit ang napakalakas na hangin, pinalakad nito ang bundok malapit sa palasyo. Papasikat
na ang araw ng buksan ni Haring Salermo ang durungawan nito. Hindi akalain ni Haring Salermo na
magagawa niyang muli ang pagsubok.
Iniutos ni Haring Salermo na itabon ang bundok sa gitna ng karagatan at tayuan ito ng
kastilyo. Ipinagkaloob kay Don Juan ang mga kasangkapang gagamitin sa pagbuo ng kastilyo gaya
ng palataw at bareta, piko, kalaykay, maso, at kutsara. Muling nagkita sina Maria Blanca at Don
Juan. Inutos ni Maria Blanca na magpahinga na lang muli ito dahil siya na ang bahala sa pinag-uutos
ng ama. Pinaandar niya ang bundok patungo sa gitna ng dagat at ito ay naging isang muog. Muling
inutos ng hari na alisin ang kastilyo at ibalik ang lahat sa dati. Ang lahat ng ito ay muling nagawa
dahil sa mahika ni Maria Blanca.
Ipinag-utos ni Haring Salermo kay Don Juan na hanapin umano ang nahulog na singsing sa
ilalim ng dagat. Pumalaot si Don Juan at Maria Blanca sa gitna ng karagatan. Inutos ni Maria Blanca
na tadtarin siya ng pinung-pino at ihulog sa tubig upang maging isang isda. Kailangan ingatan ni Don
Juan na walang tumalsik na piraso ng kanyang katawan dahil hindi na ito maibabalik kapag nabuo na
ang prinsesa. Habang sumisisid ang prinsesa ay nakatulog si Don Juan. Kaya walang kumukuha ng
singsing pag nalitaw ang prinsesa. Sinubukan ulit nilang gawin ito dahil sa sunud-sunod na
kapabayaan ni Juan. Tinadtad niyang muli si Maria Blanca ngunit dahil sa pagmamadali ay tumalsik
ang dulo ng daliri nito. Nakuha na ang singsing ngunit nagkulang ang dulo ng hintuturo nito. Bilin ng
prinsesa na tandaan iyon bilang palatandaan ng kanyang pagkakakilanlan. Kinaumagahan ay
namangha ang hari dahil nakita niya ang singsing sa ilalim ng unan.
Muling tinawag ng hari si Don Juan upang bigyan ng panibagaong pagsubok. Hinamon niyang
paamuhin ang isang kabayong mailap at malupit. Batid ni Maria Blanca na ang kabayong iyon ay ang
kanyang ama. Tinuruan ni Maria Blanca si Don Juan ng mga paraan ng pagpapaamo ng kabayo.
Nagawa ni Don Juan ang lahat ng sinabi Maria Blanca at nagtagumpay itong paamuhin ang kabayo.
Nakaratay ang hari kaya si Don Juan nalang ang papapasukin sa palasyo. Maaari nang makapasok
sa loob ng palasyo si Don Juan dahil sa wakas ay natapos na ang panganib na nagbabadya dito.
Muling pinapasok ng Hari si Don Juan at ibinalita na panahon na raw upang papiliin kung sino
sa mga anak niya ang nais nitong pakasalan. Mayroong tatlong silid na kung saan nandoon ang
tatlong prinsesa at ang mga hintuturo lamang nito ang nakalabas. Nilagpasan ni Don Juan ang una’t
pangalawang silid. Pinili niya ang ikatlong silid dahil sa palatandaan niya ang naputol na hintuturo ni
Maria Blanca. Nagulat ang hari ng napili ni Don Juan ang bunso nitong anak. Walang itong nagawa
kundi pasamahin ang bunsong anak sa prinsipe subalit ito ay may ibang binabalak. May kautusang
nagsasad na ipapadala sa Inglatera si Don Juan upang mapangasawa ang bunsong kapatid ng hari.
Nagbanta si Haring Salermo na papatayin niya si Don Juan kung lalabagin ang kautusang ito.
Nalaman ni Maria Blanca ang lihim na plano ng ama kung kaya’t nagpasiya silang tumakas ni Don
Juan.
Inutusan ni Maria Blanca si Don Juan na kuhanin ang kabayong sasakyan sa pagtakas sa
ikapitong pinto, ngunit nagkamali ito at nakuha ang kabayo sa ikawalong pinto. Wala ng panahon
upang magtalo ang dalawa dahil kinakailangan na nilang tumakas. Ginamit ni Maria Blanca ang
kaniyang mahika ng mapansin na hinahabol siya ng hari. Naghulog siya ng ng mga karayom na agad
naging bakal na tinik. Hindi makalabas si Haring Salermo dahil sa tinik na nakaharang. Dalawang
araw niyang hinawan ang mga ito upang ipagpatuloy ang paghabol sa dalawa. Muling ginamit ni
Maria Blanca ang kanyang mahika. Inilaglag ng prinsesa ang kanyang sabon at naging bundok ang
magandang daan. Humanap ng ibang daan ang hari para tuluyan na itong mahuli. Ngunit sa huling
pagkakataon ay ginamit na naman ni Mari Blanca ang kaniyang mahika. Inihulog ng prinsesa ang
dala niyang kohe upang maging isang karagatan ang tuyong lupa. Hindi na naabutan ng hari ang
dalawa ngunit isinumpa ng hari ang kanyang anak. Isinumpa niyang makakalimot at magtataksil si
Don Juan sa oras na makarating ito ng Berbanya. Nagkasakit ang hari dahil sa matinding sama ng
loob at tuluyan ng namatay. Sa pagkahaba-haba ng nilakbay ay nakarating din ang dalawa sa
kaharian ng Berbanya.
Iniwan muna ni Don Juan si Maria Blanca sa isang nayon dahil nais ni Don Juan na mag-isang
pumasok sa Berbanya upang makapaghanda ng engrandeng pagsalubong para sa prinsesa.
Tinutulan ito ng prinsesa dahil batid niya ang sumpa ng Hari na makakalimutan daw nito ang
prinsesa. Ngunit hindi niya napapayag ang prinsipe kaya ibinilin lang nito na huwag titingin sa
sinumang babae. Dumating ang prinsipe sa Berbanya at labis iyong ikinatuwa ng hari ngunit siya
namang ikinagalit ni Don Pedro. Nagalit ang hari sa nalamang kataksilang ginawa ni Don Pedro kaya
hinayaan na lamang ng Hari si Prinsesa Leonora kung sino ang pipiliin niya sa dalawa.
Nakatakda nang ikasal si Don Juan at Prinsesa Leonora. Nais naman ng hari na itakwil na si
Don Pedro ngunit hiniling ng Prinsesa na pagkatapos ng kasal na lamang ito itakwil. Si Maria Blanca
naman ay labis na nanibugho sa pagtataksil na ginawa ni Don Juan. Kaya umisip ito ng paraan kung
papaano bawiin si Don Juan. Naisip ni Maria Blanca na magpanggap biglang isang emperatris sa
kasal at sumakay sa gintong karosa na tangan ng labindalawang kabayo.
 Binigyan ng parangal ang paparating na emperatris sa pamamagitan ng pagpapatugtog ng
musiko at sandaling pinahinto ang kasal. Labis na nanibugho si Maria Blanca dahil nakatuon lang
ang pansin ni Don Juan kay Prinsesa Leonora. Hiniling ni Maria Blanca sa kanyang singsing na
bigyan siya ng isang prasko na may tubig. Lumitaw ang prasko na may nakasilid na dalawang maliliit
na ita.
Ang dalawang ita ay mag-asawa. Sa pamamagitan ng dula-dulaan ay isinalaysay ng negrito at
negrita ang mga hamon na pinagdaanan ni Don Juan habang ginagawa ang mga pagsubok ni Haring
Salermo. Hinahampas ng negrita ang pamalong hawak sa negrito sa tuwing hindi maalala ang mga
pangyayari kina Maria Blanca at Don Juan. Isinalaysay ng palabas ang lahat ng pagsubok na
kinaharap nilang dalawa. Simula sa pagtatanim at pagpapamunga ng trigo hanggang sa pagpili ni
Don Juan sa tatlong hintuturo ng mga prinsesa. Pinapalo ng negrita ang asawang negrito sa tuwing
hindi maalala ang salaysay ngunit si Don Juan ang nasasaktan.
Sa kabila ng pagpapaalala ni Maria Blanca kay Don Juan ay napansin nitong hindi na niya
talaga magunita ang lahat ng nagawang ala-ala. Ngunit hindi nanghinawa ang prinsesa. Pinaalala
niyang muli ang ginawa nilang pagtakas kay Haring Salermo simula sa paghulog ng karayom na
naging tinik hanggang sa pagtataksil ng prinsipe sa kanya. Subalit kahit ang mga ito ay limot na ni
Don Juan. Wala na talaga ang pag-asa na maalala ni Don Juan si Maria Blanca kaya ipinatigil na
niya ang palabas. Naglahong parang bula ang dalawang ita. Hinagkan ni Maria Blanca ang prasko at
bumulong. Babasagin na niya ang prasko upang gunawin ang buong kaharian.
Sa isang iglap din ay nanumbalik ang mga ala-ala ni Don Juan at humingi ng tawad kay Maria
Blanca. Nangako ito na hindi na muling mauulit ang paglimot dito. Nalaman din ng hari ang buong
katotohanan mula sa pagtira ng tatlong prinsipe sa Armenya hanggang sa pagsubok na ginawa ni
Haring Salermo kay Don Juan. Naguguluhan ang Hari kung sino ang dapat piliin ni Don Juan kaya
isinangguni niya ito sa isang arsobispo. Ayon sa kanya ang piliin daw ni Don Juan ang mas nauna
niyang inibig na si Prinsesa Leonora kung kaya’t labis ang pagkagalit ni Maria Blanca. Binasag ni
Maria Blanca ang prasko at bumaha sa buong kaharian. Nakiusap si Don Juan na ihinto na ang
pagbaha at ipinangako kay Maria Blanca na siya nalang ang iibigin nito. Humingi ng tawad si Don
Juan kay Prinsesa Leonora at ipinakiusap na tanggapin ang pag-ibig na laan ni Don Pedro. Noon din
ang hiniling ni Don Juan na ikasal na sila ni Maria Blanca.
Naging makatuwiran si Haring Fernando sa pagpili ng katotohanan at kung ano ang nararapat.
Nagpasya ito na ipakasal si Don Juan kay Maria Blanca habang si Prinsesa Leonora naman ay para
kay Don Pedro. Hangad sana ni Don Fernando na ipasa ang korona kay Don Juan upang maging
susunod na hari. Ngunit iminungkahi ni Maria Blanca na kay Don Pedro nalang ibigay ang korona
dahil paghaharian na ni Don Juan ang Reyno delos Cristales. Isinalin ng Arsobispo ang korona kay
Don Pedro bilng hari at Prinsesa Leonora bilang reyna ng Berbanya. Pagkatapos ng kasal ay muling
bumalik sina Don Juan at Maria Blanca sa Reyno delos Cristales.
Laking pagtataka ni Don Juan dahil ang malayong Reyno delos Cristales ay narating nila sa
loob ng isang oras. Namayapa si Haring Salermo at ang mga kapatid ni Maria Blanca. Naabutan na
payapa ang Reyno sa kanilang pagbabalik. Malugod na tinanggap ng kaharian si Maria Blanca bilang
bagong reyna. Nagkaraon ng piging kasama ang panalangin para sa namayapang ama at mga
kapatid ni Maria Blanca. Nagdiwang ang Reyno delos Cristales dahil sa bagong hari at reyna nila.
Walang patid na musika at pista sa loob ng siyam na araw. Walang sinuman ang naghirap sa
kaharian dahil sa matapat na pamamalakad ng hari’t reyna. Lalo pang mas naging maunlad ang
Reyno delso Cristales.